Ανατολικά των δακρύων,δυτικά της λύπης

Ανατολικά των δακρύων

δυτικά της λύπης,

ή χώρα του αγίου Συμεών

του Νέου Θεολόγου,

χώρα του Φωτός του Χριστού.

Είναι ή λευκή εκείνη χώρα,

εντός του κόσμου αυτού,

στην οποία εισέρχονται αιώνες πριν τον Συμεών

καί αιώνες μετά από αυτόν

οι «αγαπημένοι φίλοι του Ιησού»

οί πορευόμενοι «εν τω φωτί»

οι «εν μέση πόλει» μαρτυρικώς βαδίζοντες

αίροντες καί όχι ευρόντες τον Σταυρόν τους.

Πρόσκληση εισόδου «εν ζωή» καί

μετά χαράς ουρανίου υποδοχή

σε όλους τους «καλής προαιρέσεως»...

Πλήθος μέγα, αναρίθμητο,

αγνοούμενοι από τους πολλούς

ακόμη καί από μερικούς ηγεμονικά πολιτευόμενους

εντός της Εκκλησίας,

όπως ό αξιοθρήνητος εκείνος Μητροπολίτης Στέφανος

ό άλλοτε Νικομήδειας, ό της Άλεξίνης

καί στις ώρες του Συμεών

θλιβερός «σύγκελος»

πού σέρνει τα βήματα του στις αυλές του Πατριαρχείου.

Με άλλους όμόφρονες,

έχθρευόμενος παλαιούς καί νέους αγίους!

Αυτοί οί σύγχρονοι μας, ακόλουθοι άγιοκατηγόρων,

δεν αρνούνται τον Ιησού της ιστορίας,

τον θέλουν όμως «κλεισμένο στην ιστορία του»

γραφικό Μεσσία, άναπαυόμενο, κοιμώμενο

στο ψαράδικο «πλοίο» των μαθητών

τη θυελλώδη νύχτα στη λίμνη της Τιβεριάδος!

Δεν θα σπεύσουν εν μέσω λαίλαπας ανέμου

να τον «διεγείρουν» λέγοντες

«έπιστάτα άπολλύμεθα».

Ο Ιησούς είναι καί «σήμερον»

εντός του κόσμου, εντός του πλοίου!

Δεν άγαλματοποιεϊται.

τιμώμενο πρόσωπο της εικονογραφίας.

αλλά «ένοικεί έν ημίν»

καί «έμπεριπατεί» ανάμεσα μας

είναι εδώ, με την εκλογή Του,

όπως ήταν με τους ψαράδες-μαθητές οτήν Τιβεριάδα.

Ό Ιησούς δεν ήρθε για να... φύγει,

ήρθε καί έμεινε καί θα μείνει

«μέχρι τερμάτων αιώνος».

Παρίσταται ζω ν,Θεός καί άνθρωπος

σε κάθε ναό μας

στο αρτοφόριο, στην Αγία Τράπεζα

στους αγώνες τους καθημερινούς μας

για τον αγιασμό μας,

«θεατός καί αθέατος» παρών.

Τον αντιλαμβανόμαστε ή όχι;

Αυτή είναι μια δραματική ερώτηση!

Όπως κι αν έχει: στο σκάφος του κόσμου,

στο πλοίο της Εκκλησίας Χριστού

θα βρισκόμαστε όλοι μαζί,

όσοι «εν Ζωή»

τύραννοι καί τυραννούμενοι

τυφλοί καί βλέποντες

υποκριτές καί μετανοοϋντες,

αναίσθητοι καί θυσιαζόμενοι...

Άνιχνεύοντες χίμαιρες καί ουτοπίες

δακρύοντες λόγω κακίας ή μετανοίας!

Λυπούμενοι κατά κόσμον ή κατά Θεόν

άγνοοϋντες το Πνεύμα το "Αγιον

ή επικαλούμενοι το φωτισμό Του...

Άναμένοντες, οί βαδίζοντες στο Φως του Χρίστου

την «ήμέραν του Κυρίου»,

διώκοντες τον άγιασμόν,

ου χωρίς, ουδείς όψεται τον Κύριον

ούτε εκεί ούτε εδώ!

Δεν απλοποιούνται τα πάντα,

με την παρουσία Ιησού στην καθημερινότητα μας

φωτίζονται τα πάντα

καί αυτό είναι πού εξοργίζει τον «άντίπαλον»

τον «αντίδικον λέοντα»

τον όδεύοντα ανέμελα δήθεν καί υποσχετικά

άναμέσον... πολιτισμικών καί παγκοσμιοτικών

εορτών... οδεύει προς λήξη χρόνου

ή κυριαρχία του είναι προθεσμιακή

ή φυσιογνωμία του αποκαλύπτεται από τους αγίους

για τούτο καί ή εχθρότητα κατά των οσίων.

Όλοι μπορούν να είναι «φίλοι Χριστού»

όσοι εργάζονται τις εντολές του

καί δεν τις ακρωτηριάζουν...

καί οί άγιοι του Θεού

είναι φίλοι Του πλέον «αμετάθετοι»

καί εμείς μπορούμε να έχουμε φίλους

τους αγίους,

αν ακολουθούμε τα βήματα τους

με όσες δυνάμεις έχουμε...

Όλοι χωρούμε, αν θέλουμε"

όσοι πορευόμαστε εντός του φωτός,

πορευόμαστε «δυτικά της λύπης»

Του Γεωργίου Σχίζα-Πειραική Εκκλησία