Η αφήγηση του μονάχου Παρθενίου,για το προσκύνημα του στον 'Αθω γύρω στο 1835-ήταν ενα άπό τ'αγαπημένα βιβλία του Ντοστογιέφσκυ- πού έτσι εμπνεύσθηκε ορισμένα χαρακτηριστικά του «στάρετζ» του Ζωσιμά.
Με τρίσβαθη συγκίνηση ό αφελής ευλαβικός μοναχός μας διηγείται μιαν άπ' τις πρώτες εντυπώσεις του στον "Αθω:Την ιεροπρεπή εσπερινή ακολουθία στην Ί.Μονή Χελανδαρίου:«Αληθινά ό εσπερινός αυτός ήταν μια ευλογία για μένα.Είναι ή πρώτη φορά πού είδα λειτουργία τέτοιας ομορφιάς.Όντας στην εκκλησιά, πίστευα να 'μαι στ'αλήθεια στα ουράνια,κυριευμένος καθώς ήμουν από δέος και χαρά!»Καθετί πού βλέπει τον αιχμαλωτίζει την όραση σ' έκσταση:«Ή ομορφιά των αρχαίων εικόνων στο πελώριο εικονοστάσι,τα γλυκόχρωμα από μάρμαρο μωσαϊκά λιθοκόλλητα στις πλακοστρώσεις...»
Μετά τον εσπερινό γυρίζει στον ξενώνα του μοναστηρίου,οπού ό συνταξιδιώτης του είχε μείνει να τον περιμένη.Ό συντροφός του τον ρωτά τι εϊδε κι'αυτός απαντά:«Δεν θα 'ξερα ν'αποκριθώ αν ήμουν στη γη ή στα ουράνια.Τίποτα δεν είδα ουτ' άκουσα όμοιο με ό,τι ακροάσθηκα κι είδα..δεν μπορώ να στο πω..'Ενα πράγμα μονάχα μπορώ να σου πω: μακάριοι είμαστε πού ήρθαμ' εδώ...»
Νικολάου Αρσένιεφ«Η ρωσική εύσεβεια»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου