Η Ρεάλ Μαδρίτης έβγαλε τον σταυρό από το σήμα της για τα δισ.των Αράβων!

Ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης Florentino Perez τοποθέτησε την Πέμπτη τον θεμέλιο λίθο του “Real Madrid Resort Island”,ένα αθλητικό-τουριστικό κέντρο που θα εγκαινιαστεί το 2015 στο νησί  Ras Al Khaimah,ένα από τα επτά νησιά που σχηματίζουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.Η συνεργασία με τους Άραβες-οι οποίοι θα επενδύσουν πάνω από 1 δισ.ευρώ-θα φέρει τους διάσημους ποδοσφαιριστές της Ρεάλ πιο κοντά στους σχεδόν 150εκ.φάν της ομάδας στην ασιατική ήπειρο.
Ως δείγμα ευγνωμοσύνης και για να μην δημιουργήσει εντάσεις στον αραβικό κόσμο.ο Florentino Perez προχώρησε σε μία ανευ προηγουμένου κίνηση.Έβγαλε από το σήμα της Ρεάλ τον σταυρό που βρισκόνταν πάνω στο στέμμα!
Η« θυσία»δεν είναι ασήμαντη για τον μαδριλένικο σύλλογο,αφού ο σταυρός πάνω στο στέμμα υπάρχει από το 1920 όταν το επέτρεψε ο βασιλιάς Αλφόνσος ο ΧΙΙΙ.
Τα αστρονομικά ποσά όμως ''έπεισαν'' τον πρόεδρο να απαρνηθεί τα σύμβολά του.
Το αθλητικό-εμπορικό κέντρο θα αποτελείται εκτός από πολυτελή ξενοδοχεία και από εμπορικά κέντρα όπου θα πωλούνται διάσημες μάρκες και ένα μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης. 

proskynitis.blogspot.com/πηγή

Άγιος Ιωνάς μητροπολίτης Μόσχας(+31 Μαρτίου)

Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σολιγκαλὶτς τῆς ἐπαρχίας Κοστρόμα τῆς Ρωσίας. Ὁ πατέρας του Θεόδωρος Ὀπουάσεβ φρόντισε γιὰ τὴν Χριστιανικὴ ἀνατροφὴ καὶ διαπαιδαγώγηση τοῦ υἱοῦ του καὶ τὸν ἔστειλε στὴ μονὴ τοῦ Γκαλίτς. Ἐκεῖ ἦταν ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τῶν στάρετς Βαρθολομαίου, Ἰωάννου καὶ Ἰγνατίου τοῦ εἰκονογράφου.

Τὸ ἔτος 1433 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Μούρωμα καὶ Ριαζὰν καὶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται γιὰ τὴν πνευματικὴ οἰκοδόμηση τοῦ ποιμνίου του. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μητροπολίτου Ρωσίας Γερασίμου (1433 – 1435), ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς προεβλήθηκε ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος τῆς Ρωσίας Βασιλείου Βασίλιεβιτς ὡς διάδοχός του.

 Ἐξελέγη Μητροπολίτης Ρωσίας ὑπὸ τοπικῆς Συνόδου, ποὺ συγκλήθηκε ἐσπευσμένα, δὲν μετέβη ὅμως στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ λάβει τὴν Πατριαρχικὴ εὐλογία κατὰ τὸ κανονικὸ ἔθος. Μετὰ τὸ πέρας τῆς διαμάχης τῶν ἡγεμόνων Βασιλείου καὶ Γεωργίου Δημητρίεβιτς, κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ 1436, ὁ Ἅγιος μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ ἡ προγενέστερη καθυστέρηση ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Πελοποννήσιου Ἰσιδώρου, ὡς Μητροπολίτου Ρωσίας.

Ὁ Ἰσίδωρος μετέβη στὴ Ρωσία μετὰ τοῦ Ἁγίου Ἰωνᾶ. Ὁ Ρῶσος ἡγεμόνας εἶχε κάθε λόγο νὰ εἶναι δυσαρεστημένος μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο ἐκτίμησε τὸν Μητροπολίτη Ἰσίδωρο γιὰ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν πολυμάθειά του. Οἱ λόγοι τῆς ἐνέργειας αὐτῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πρέπει νὰ ἦταν σχετικοὶ εἴτε πρὸς τὴν γενικότερη προσπάθεια γιὰ τὴν διατήρηση τῆς πειθαρχίας τῶν ὑπαγομένων σὲ αὐτὸ Μητροπόλεων, εἴτε γιατί ἀποσκοποῦσαν στὴν τοποθέτηση Ἕλληνα Ἱεράρχη σὲ τέτοια ἐπίκαιρη θέση, ὅπως ἦταν ἡ Μητρόπολη Ρωσίας.

Λίγο μετὰ τὴν ἄφιξή του στὴν Μόσχα, ὁ Μητροπολίτης Ἰσίδωρος ἔπεισε τὸν Ρῶσο ἡγεμόνα γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας στὴν Σύνοδο τῆς Φερράρας. Ὁ ἡγεμόνας πείσθηκε μὲ τὸ ἐπιχείρημα τοῦ Ἰσιδώρου ὅτι καὶ ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν θὰ ἐπιτυγχανόταν καὶ ἡ αὐτοκρατορία θὰ διασωζόταν, διατηρούμενης τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Ρῶσος ἡγεμόνας δέχθηκε, χορήγησε δὲ ἀξιόλογο χρηματικὸ ποσὸ καὶ πολυπρόσωπη ἀκολουθία.

Ὁ Ἰσίδωρος ἀναχώρησε ἀπὸ τὴν Μόσχα στὶς 8 Σεπτεμβρίου 1437 καὶ ἔφθασε στὴ Φερράρα στὶς 18 Αὐγούστου 1438. Ἡ Σύνοδος, ἂν καὶ οἱ Βυζαντινοὶ εἶχαν φθάσει ἀπὸ τὸν μῆνα Μάρτιο, δὲν εἶχε ἀρχίσει ἀκόμη τὶς ἐργασίες της. Ἡ συμμετοχὴ τοῦ Ἰσιδώρου στὶς συζητήσεις δὲν ἦταν μεγάλη, ἂν καὶ ὁ ρόλος αὐτοῦ στὴν καθόλου ἐξέλιξη τῆς ὑποθέσεως ὑπῆρξε σημαντικός. Γενικῶς ἀκολουθοῦσε τὶς ἀπόψεις τοῦ Βησσαρίωνος Νικαίας.

Μετὰ ἀπὸ πολλὲς ζυμώσεις καὶ ὑπὸ ἀπειλὴ πάντοτε τοῦ τουρκικοῦ κινδύνου, ὁ ὅρος τῆς ἑνώσεως ἔγινε δεκτὸς στὶς 5 Ἰουλίου 1439, ὁ δὲ Ἰσίδωρος ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους, οἱ ὁποῖοι δέχθηκαν τὴν ἕνωση. Τὰ πράγματα ὅμως δὲν ἐξελίχθηκαν ὅπως ἀνέμενε ὁ Ἰσίδωρος. Ἡ κατάληξη ἦταν ἡ καταδίκη τοῦ Ἰσιδώρου ἀπὸ Σύνοδο καὶ ὁ ἐγκλεισμός του στὴ μονὴ Τσουντώφ. Στὶς 15 Σεπτεμβρίου ὁ Ἰσίδωρος διέφυγε καὶ ἔφθασε στὸ Νόβγκοροντ. Ἀπὸ ἐκεῖ κατέφυγε στὸν ἡγεμόνα τῆς Λιθουανίας Καζιμίρ, μετὰ δὲ ἀπὸ λίγο στὴν Ρώμη.

Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς ἀπεστάλη πάλι στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ ὅταν ὁ ἡγεμόνας ἔμαθε ὅτι καὶ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εἶχε δεχθεῖ τὴν ἕνωση, διέταξε τὴν ἀποστολὴ νὰ ἐπιστρέψει. Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς καταστάθηκε Μητροπολίτης ὑπὸ Συνόδου τὸ ἔτος 1448 καὶ ἀπέστειλε στὸν Πατριάρχη ἐπιστολή, γιὰ νὰ λάβει τὴν εὐλογία του.

Το λείψανο του Αγ.Ιωνά μητροπολίτου Μόσχας

Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς ἀναδείχθηκε πρότυπο ποιμένα. Ἦταν πνευματικὸς πατέρας,θαυματουργὸς καὶ προορατικός.Ὅταν οἱ Ἀγαρηνοὶ περικύκλωσαν τὴν Μόσχα, ὁ Ἅγιος τοὺς ἀπώθησε μὲ τὴν προσευχή του.Στὰ τελευταῖα χρόνια τοῦ βίου του εὐχόταν νὰ βασανισθεῖ ἀπὸ κάποια ἀσθένεια, γιὰ νὰ λιώσει σὰν τὸ χρυσὸ στὸ χωνευτήρι. Ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴν προσευχή του καὶ ἐπέτρεψε τὴ δοκιμασία. Τὰ πόδια τοῦ Ἁγίου γέμισαν πληγές. Ἔτσι, δοξολογώντας τὸ Ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, κοιμήθηκε τὸ ἔτος 1461.Το άφθαρτο λείψανό του βρίσκεται στη Μόσχα.

πηγή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ-ΕΞΙ ΑΓΙΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΜΟΣΧΑΣ ΜΕ ΑΦΘΑΡΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ

Ένα μικρό μνημόσυνο ευγνωμοσύνης για δύο αφανείς αγιορείτες...

Ο γέρο Ενώχ ήταν ρουμάνος. Ζούσε στις Καρυές, σε δωμάτιο που του παραχωρούσαν άλλοι μοναχοί στα κελλιά τους. Έφτιαχνε σκούπες από αγριόχορτα (μια απ' αυτές εκτέθηκε το 1997 στη Θεσσαλονίκη, στην έκθεση των αγιορειτικών κειμηλίων). Τις έδινε σε κάποια μοναστήρια, με αντάλλαγμα λίγα τρόφιμα. Αυτά δεν τα ήθελε για τον εαυτό του αλλά για κάποιους ασκητές που ζούσαν στο δάσος, απομονωμένοι κι άγνωστοι στους πολλούς.
Ήταν ρακένδυτος, γεμάτος ψύλλους. Δεχόταν με ευγνωμοσύνη ό,τι του έλεγαν ή του εδιναν. Όταν ένας ηγούμενος τού είπε ότι οι μοναχοί της μονής τον αγαπούν, απάντησε: «Δε βαριέσαι. Ο μοναχός είναι σαν τον σκύλο. Είτε του δώσεις ένα κομμάτι ψωμί, είτε μια κλωτσιά, το ίδιο καλό του κάνεις».
Δεν έλεγε πολλά, αλλά στα λίγα λόγια του διέκρινες τη σοφία του Θεού. Όπως κι άλλοι ρουμάνοι μοναχοί που είχαν «κανόνα», αντί για την «ευχή», να απαγγέλλουν σιγοψιθυρίζοντας όλο το Ψαλτήρι καθημερινά -κάποιοι το είχαν αποστηθίσει- συνήθιζε να το διαβάζει στη σλαβονική μετάφραση, που επικρατούσε στη Ρουμανία μέχρι τον 19ο αιώνα. Όταν τον ρώτησε ο ίδιος ηγούμενος:

 «Γιατί, στα σλαβονικά, κι όχι στα ρουμανικά; Κι αυτό μετάφραση είναι. Στα σλαβονικά μεταφράστηκε από τα ελληνικά κι εκεί από το εβραϊκό πρωτότυπο», απάντησε: «Μπρε, αυτός που το μετέφρασε στα σλαβονικά ήταν άγιος. Ο ρουμάνος μεταφραστής ήταν άγιος;» 

Με το Άγιο Πνεύμα που είχε μέσα του, ήταν σε θέση να διακρίνει την πνευματικότητα των μεταφραστών, αν αποδίδουν σωστά τον ένθεο λόγο, αν καταστρέφουν ή όχι τα κεκρυμμένα για τους πολλούς νοήματα. (Μια άλλη οπτική στο πρόβλημα της «λειτουργικής μεταρρύθμισης».)
Το 1979 άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του και να πέφτει κάτω στις Καρυές. Ο τότε -λόγιος και διάσημος- πρωτεπιστάτης αποφάσισε να τον στείλει εκτός Αγίου Όρους, σε γηροκομείο, για να μη σκανδαλίζει τους προσκυνητές, να διασφαλιστεί η «ευπρέπεια». Τον περιμάζεψαν στη μονή Σταυρονικήτα, όπου και εκοιμήθη μετά από λίγους μήνες. Με τους περισσότερους μοναχούς της μονής να τον περιστοιχίζουν, ξεψύχησε ήρεμα, σαν να κοιμόταν, με το πρόσωπό του να λάμπει και να μεταγγίζει στους γύρω την ακτινοβολία της Χάριτος.

(Φώτο. Γέρων Τιμόθεος)

Ο γέρο Τιμόθεος ήταν από την Προύσα. Μιλούσε με έντονη μικρασιάτικη προφορά. Κυκλοφορούσε ρακένδυτος, μ' ένα χοντρό παλτό και με τα λίγα μαλλιά του κουρεμένα πολύ κοντά. Έζησε σε διάφορες καλύβες της Καψάλας. Όταν μια καλύβα γκρεμιζόταν, αφού δεν τις συντηρούσε, πήγαινε σε άλλη. Όταν τον ρωτούσαν πώς περνά, απαντούσε: «Εφόσον έχω φαγητό και τζάκι, είμαι πασάς. Φαΐ ζωή, νηστεία θάνατος». Ήθελε να δίνει την εντύπωση του αμελούς και υλόφρονος.
Κατηγορούσε τον εαυτό του συνέχεια, με μεγάλη ευρηματικότητα σε επίθετα. Συνήθως έλεγε ανοησίες. Όμως, κάποιες φορές, όταν ένιωθε ότι το απαιτούσε η περίσταση, απαντούσε καίρια, σε προβλήματα μοναχών και δοκίμων, χωρίς να του τα πουν και που πολλές φορές δεν τα είχαν εκμυστηρετεί σε κανέναν. Ή κριτίκαρε επιγραμματικά και πολύ εύστοχα, μπροστά στον ηγούμενο και παρουσία τους, τους μοναχούς που γνώριζε ότι θα δέχονταν την κριτική του. Γι' αυτούς που ένιωθε ότι θα πληγώσει, σιωπούσε, λέγοντας στον ηγούμενο «εσύ ξέρεις». Ή προέλεγε, με τρόπο λίγο παιγνιώδη, τους πειρασμούς που θα συναντούσαν χρόνια μετά.
Οι απαντήσεις του δεν ήταν ανάλογες μ' όσα του έλεγες αλλά μ' αυτό που διέκρινε μέσα σου. Πολλές φορές αποκαλούσε τον εαυτό του χαζό. Ένας ευαίσθητος μοναχός του είπε: «Είμαι χαζός.» Για να μην τον πληγώσει, του απάντησε: «Δεν είσαι χαζός. Καλός είσαι». Τότε πήγαν κι άλλοι μοναχοί και του είπαν το ίδιο. Στον έναν απάντησε: «Χαζός είσαι και φαίνεσαι». Στον άλλο: «Αυτά που δεν πιστεύεις, να μην τα λες», κοκ.
Ένας μοναχός εξομολογήθηκε:
«Όταν ήμουν δόκιμος, πήγαινα με τα πόδια στις Καρυές, για να ταξιδέψω προς την πατρίδα μου, με αφορμή ένα μικροπρόβλημα της υγείας μου. Ο γέρο Τιμόθεος με συνάντησε στον δρόμο, με ρώτησε πού πάω και, μετά την απάντησή μου, μου λέει: «Πόσον καιρό έχεις στο Όρος;» «Εννιά μήνες». «Ε, λοιπόν, θα χάσεις εννιά μήνες». Όταν, μετά από μια βδομάδα, επέστρεψα στο Άγιο Όρος, η καρδιά μου ήταν στεγνή όπως πριν από εννιά μήνες.
Άρχισε να έρχεται πιο συχνά στο μοναστήρι όταν είχα έναν περίπου χρόνο μοναχός. Σχεδόν αμέσως μου κριτίκαρε δυο από τους παλαιότερους πατέρες, αυτούς με τους οποίους είχα τις στενότερες σχέσεις, χωρίς να του αναφέρω τίποτα, μνημονεύοντας μάλιστα και την καταγωγή της μητέρας του ενός -ζήτημα αν είχε ανταλλάξει δυο κουβέντες μαζί του. Για τον έναν, οι κρίσεις του ήταν τελείως αρνητικές. Για τον άλλο, και θετικές και αρνητικές. Απόρησα, διότι μέχρι τότε τα έβλεπα όλα καλά σ' αυτούς. Όταν, τα επόμενα χρόνια, αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες και πειρασμούς απ' αυτούς, θυμήθηκα τον γέρο Τιμόθεο.
Κάποτε ήμουν επι της υποδοχής των προσκυνητών. Ήλθε ένας εύελπις, που είχε περάσει από τον γέρο Παΐσιο και δεν «αναπαύθηκε» με τις συμβουλές του. Με ρώτησε αν υπάρχει κάποιος έμπειρος γέροντας, να τον συμβουλευτεί. Τον έστειλα στον π. Τιμόθεο, δαγκώθηκα όμως μέσα μου, γιατί ήξερα ότι δεν ήθελε να τον διαφημίζουμε. Ο εύελπις ούτε απ' αυτόν ικανοποιήθηκε. Μετά από λίγο έρχεται ο γέρο Τιμόθεος και με ρωτά: «Τι μέρα είναι;» «Πέμπτη.» «Πέμπτη! Κι εγώ νόμιζα πως είναι Δευτέρα. Τίποτα δεν ξέρω. Ούτε τι μέρα είναι.» Το θεώρησα διακριτική και έμμεση μομφή για μένα και δεν του έστειλα κανένα στο εξής».
Ο γέρο Τιμόθεος κοιμήθηκε στη μονή Σταυρονικήτα το 1989, όπου έζησε τα τριάμιση τελευταία χρόνια της ζωής του.

plibyos.blogspot-Αντέγραψα από...

Ε Κυριακή των νηστειών-Τα νεκρά έργα

Η ανθρώπινη συνείδηση είναι γεμάτη από νεκρά έργα. Κι αυτά έχουν να κάνουν τόσο με την αμαρτία, δηλαδή την μη υπακοή στις εντολές του Θεού, όσο και με την απώλεια του χρόνου μας σε ζωή μακριά από το Θεό. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, περισσότερα είναι τα νεκρά έργα, οι νεκρές σκέψεις, ο νεκρός χρόνος μας κάθε ημέρα και νύχτα, παρά οτιδήποτε δίνει ζωή. Γιατί «νεκρά έργα» σημαίνει κάθε τι τελικά το οποίο δεν μας δίνει ζωή, νόημα, σκοπό, αλλά μας κάνει να ζούμε μόνο για το πρόσκαιρο και όχι για το αιώνιο και αληθινό.
Νεκρά είναι τα έργα τα οποία δεν έχουν σχέση με το Θεό. Μπορεί να είναι έργα δημιουργικά, έργα που να έχουν να κάνουν με την εργασία, με τη σπουδή, με την οικογένεια, με τις μέριμνες αυτού του κόσμου. Μπορεί να έχουν να κάνουν με την χαρά και την ηδονή. Μπορεί να έχουν να κάνουν με την αναγνώρισή μας από τους άλλους. Ωστόσο, αν απουσιάζει ο Θεός από αυτά, τότε απουσιάζει η όντως ζωή. Γιατί τα έργα που δεν μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην αιωνιότητα, δηλαδή τα έργα που δεν οδηγούν στην αγάπη και δεν κινούνται από αυτήν, είναι όντως νεκρά κι ας μοιάζουν ζωντανά, ας μοιάζουν σύμφωνα με το γράμμα του πολιτισμού και της πραγματικότητάς μας.
Η συνείδηση του ανθρώπου τον ελέγχει για τα νεκρά του έργα, είτε αυτά είναι πράξεις, είτε λογισμοί, είτε σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, είτε απώλεια του χρόνου. Ιδίως το τελευταίο, είναι το σήμα κατατεθέν της εποχής μας. Πάμπολλες δυνατότητες για έργα τα οποία μας κάνουν να σπαταλούμε το χρόνο μας. Μας δίνουν τις ψευδαισθήσεις ότι λειτουργούμε με ζωντάνια. Ότι μπορούμε να χαρούμε ή να νικήσουμε την μοναξιά μας. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε συνηθίσει σ’ αυτή τη νέκρωση με αποτέλεσμα να μην μας εντυπωσιάζει. Να μη θέλουμε να την υπερβούμε. Και η συνείδηση μας δεν είναι σε θέση να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της και να παλέψει ώστε να μας ξυπνήσει.
  Ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στους Εβραίους, τους λέει ότι «το αίμα του Χριστού καθαριεί την συνείδησιν ημών από νεκρών έργων εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι» (Εβρ. 9, 14). Από τα νεκρά μας έργα μόνο το αίμα του Χριστού μπορεί να μας καθαρίσει. 
Πρώτον γιατί ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και επομένως και την συνείδηση την ανθρώπινη. Και αφού επάνω στο σταυρό καθάρισε την φύση μας από την αμαρτία, ταυτόχρονα καθάρισε και την συνείδησή μας.
 Δεύτερον, διότι ο Χριστός με το αίμα Του μας έδειξε ποιο είναι το ουσιώδες έργο, το οποίο καλούμαστε να ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την αγάπη, που γίνεται θυσία, υλική και πνευματική για τον άλλο.
 Και τρίτον, διότι ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιωάν.6,56), επομένως κρατά τον Χριστό συνεχώς εντός του και επομένως το κριτήριο της συνειδήσεώς του δεν είναι άλλο από το τι έκανε ο Χριστός, τι σκεφτόταν ο Χριστός για τον κόσμο και τον άνθρωπο, ποια πρόταση ζωής δίνει ο Χριστός, ο οποίος κατοικεί στην καρδιά του ανθρώπου για πάντα.
Ελευθερία από την αμαρτία, δρόμος αγάπης και θυσίας και ταυτόχρονα ζωή Χριστού αποτελούν τις οδούς, δια των οποίων θεραπεύεται η συνείδησή μας από τα νεκρά έργα. Κι αυτή η θεραπεία προϋποθέτει την απόφαση για μετάνοια από τον πρότερο βίο μας και μάλιστα με καθημερινή νέα αρχή μετανοίας, κοινωνία με το Χριστό και υλοποίηση αυτής της απόφασης στη ζωή μας. Βεβαίως, είναι δύσκολο με τον τρόπο που είναι οργανωμένος ο χρόνος και ο τρόπος μας να υιοθετήσουμε και να ακολουθήσουμε αυτές τις οδούς. Η συνείδηση όμως είναι το κλειδί. Ο έλεγχος της καρδιάς μας και η απόφασή μας, ακόμη κι αν ζούμε την πτώση της αμαρτίας, να αγωνιστούμε να αναστηθούμε. 
Αυτό που έκανε η οσία Μαρία η Αιγυπτία, η οποία κατενόησε μπροστά στο ναό της Αναστάσεως την νέκρωση της ύπαρξής της από τα έργα της αμαρτίας και επέλεξε την κοινωνία με το Χριστό ως αφετηρία αλλαγής και αιωνιότητας. Ελευθερώθηκε από την αμαρτία, αγάπησε και θυσιάστηκε για το Χριστό, ακολουθώντας την έρημο και την ασκητική ζωή, και αγωνίστηκε κυρίως εναντίον των λογισμών της, για να αφήσει δηλαδή το Χριστό να κατοικήσει μέσα στην καρδιά της με τρόπο αναφαίρετο από αυτήν. Και ο Κύριος της έδωσε την ευλογία στέλνοντάς της τον γέροντα Ζωσιμά, για να την κοινωνήσει και για να φανερώσει την ιστορία της μετάνοιας και του καθαρισμού της από κάθε νεκρό έργο δια του αίματος του Χριστού σε όλους μας.
Πλησιάζουμε το Πάσχα. Αυτό σημαίνει ότι καλούμαστε από την Εκκλησία να ξαναδούμε τόσο την συνείδησή μας αν είναι φορτωμένη με νεκρά έργα, να αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε την οδό της μετανοίας και με την κοινωνία με το Χριστό να αγωνιστούμε για ελευθερία, αγάπη και ζωή Χριστού. Δεν είναι ηθική μόνο η προσπάθεια αυτή. Είναι κυρίως ο αληθινός τρόπος λατρείας του ζώντος Θεού εν Χριστώ Ιησού. Είναι η οδός της Εκκλησίας, που οδηγεί τον καθέναν μας να έχει νόημα και σκοπό και να ελέγχει αληθινά την πορεία του. Να βρίσκει τι την νεκρώνει και να επιλέγει τη ζωή κοντά στο Χριστό. Κι Εκείνος θα μας συνδράμει στην πορεία προς την ανάσταση, η οποία πάντοτε έπεται της εγέρσεως του σταυρού μας.

themistoklismourtzanos

Το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακας στο όρος Σινά

Σύμφωνα με την παράδοση,ο τόπος που ασκήτεψε ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος ειναι ένα σπήλαιο που βρίσκεται στο Wadi Et-Tlah,περίπου 8 χιλιόμετρα από το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά.Για αυτόν τον λόγο ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος πήρε και το όνομα Σιναίτης.

πηγή

Ο Ακάθιστος Ύμνος στις τοιχογραφίες των περίφημων μοναστηριών της Μολδαβίας

Πάρε το Χριστό από εμένα και...φύγε!(π.Ανδρέα Κονάνου)

 Και θα δεις πώς οι άνθρωποι θα καταλαβαίνουν ότι μόνο στην εκκλησία και στο Χριστό θα βρουν παρηγοριά. Στο Χριστό και στην εκκλησία. Στο Χριστό και την εκκλησία του! Όχι σ'ανθρώπους! Όχι σε μένα! Αλλά, έλα που ο Χριστός μέσα απ'τα δικά μου χέρια περνάει στη ζωή σου... Δε μπορείς να βρεις το Χριστό θεωρητικά. Το Χριστό θα τον βρεις μέσα από έναν ιερέα. Άσε με εμένα! Πάρε, όμως, το Χριστό που σου δίνω! Δια της Θείας Κοινωνίας. Πάρε το Χριστό που σου δίνω με την άφεση που παίρνεις από το πετραχήλι του ιερέα στο μυστήριο της εξομολόγησης. 

 Άσε με εμένα! Και πάρε το Χριστό από μένα και φύγε! Δε μπορείς να πας στον Παράδεισο, δεν μπορείς να αγγίξεις την ευτυχία αν δε δεχτείς να πάρεις τη Χάρη του Θεού που περνάει μέσα απ'την εκκλησία δια των ιερέων...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)/πηγή

Το κουκούλι της πεταλούδας(διδακτική ιστορία)

Κάποιος, κάποτε, βρήκε το κουκούλι μιας πεταλούδας.
 Μια μέρα, παρουσιάστηκε ένα μικρό άνοιγμα στο κουκούλι. Ο άνθρωπος κάθισε και παρατηρούσε την πεταλούδα για αρκετές ώρες καθώς εκείνη αγωνιζόταν να περάσει το σώμα της μέσα από την μικρή τρύπα. Κάποια στιγμή φάνηκε ανύμπορη να προχωρήσει άλλο.
Έτσι ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Με ένα ψαλίδι, έκοψε το υπόλοιπο κομμάτι του κουκουλιού. Η πεταλούδα πρόβαλε εύκολα, αλλά είχε πρησμένο σώμα και μαραμένα φτερά. Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί την πεταλούδα, γιατί περίμενε ότι τα φτερά της θα μεγάλωναν και θα άπλωναν για να στηρίξουν το σώμα της, το οποίο θα ξεπρηζόταν σιγά - σιγά.
Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έγινε.
Αντίθετα, η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της σέρνοντας το πρησμένο της σώμα και έχοντας μαραμένα φτερά. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει.
Αυτό που ο άνθρωπος, με την καλοσύνη και την βιασύνη του, δεν κατάλαβε ήταν πως ο αγώνας για να βγει η πεταλούδα από το άνοιγμα, ήταν ο τροπος με τον οποίο ο Θεός διοχέτευε υγρό από το σώμα της προς τα φτερά, ούτως ώστε να είναι έτοιμη να πετάξει μόλις ελευθερωθεί από το κουκούλι.
Μερικές φορές, οι δυσκολίες είναι ακριβώς αυτό που έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Αν ο Θεός μας επέτρεπε να διασχίσουμε τη ζωή χωρίς εμπόδια, δεν θα αποκτούσαμε τη δύναμη που δικαιούμαστε.
Δεν θα πετούσαμε ποτέ...
dkaravasilis.gr

Το κλειδί του παραδείσου

Όταν ήμουν στον Άγιο Βασίλειο στην περίοδο 1970-80 είχα γνωρίσει μια οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η υπέργηρη κυρία Κατερίνα, την οποία περιποιείτο η κόρη της Καλλιρρόη. Ο σύζυγος της κυρίας Καλλιρρόης ήταν δικηγόρος και λεγόταν Χριστόφορος Σταμάτουζας.
Η κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της, ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μη βλέπει κιόλας. Ήταν όμως χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα: το πρωί την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς… Όταν άρχισε να μη βλέπει, μου έλεγε:
–Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ήμερα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου.
Της είπα λοιπόν:
-Να λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Της έδωσα κι ένα κομποσχοινάκι κι όπως καθόταν σε μια πολυθρόνα απ’ αυτές τις πάνινες, που έχουν και χερούλια, έλεγε την ευχή. Κι αυτό την είχε γλυκάνει και πολύ ευχαριστιόταν.
–Α, όλη την ήμερα, ούτε καταλαβαίνω πώς περνάει λέγοντας συνεχώς το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με»! Ευχαριστιέμαι μ’ αυτό, ευχαριστιέμαι πολύ, γλυκαίνεται το στόμα μου. Όλο έτσι έλεγε.
Κάποτε με ρώτησε:
–Θα με βοηθήσει αυτό, όταν θα έρθει ή ώρα να φύγω απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο;
–Βεβαίως, της λέω, και να μη στενοχωριέσαι. Αν λες συνεχώς την ευχούλα να μην ανήσυχεις καθόλου! Θα έρθω εγώ και θα σου δώσω το κλειδί για ν’ άνοιξεις την πόρτα του Παραδείσου.
(Εγώ αυτό το είπα για να της δώσω ελπίδα και να της αφαιρέσω τον φόβο του θανάτου).
Αρρώστησε και βάρυνε πολύ. Πήγαινα και την κοινωνούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα για να παίρνει δύναμη. Ένα βράδυ κατά τις 2.00 ή ώρα, ξυπνάει την κόρη της και λέει:
–Ετοιμάσου. Όπου να ναι έρχεται ο πατήρ Στέφανος να με κοινωνήσει.
–Ο πατήρ Στέφανος θα κοιμάται τώρα στο σπίτι του, της απάντησε ή κόρη της.
–Όχι, όχι, θα ΄ρθει, θα έρθει τώρα! Σε παρακαλώ, ετοίμασε το τραπεζάκι. Βάλε το θυμιατό, βάλε και το κερί.
(Έτσι έκαμαν πάντοτε. Ετοίμαζαν ένα τραπεζάκι στρογγυλό, με άσπρη πετσέτα και επάνω το καντήλι, το κηροπήγιο και το θυμιατό δίπλα, αναμμένα όλα. Άπλωνα το “μάκτρο”, ακουμπούσα πάνω τα τίμια Δώρα, έκανα την ένωση και την κοινωνούσα.)
–Τα ετοίμασες; ρώτησε την κόρη της.
–Τα ετοίμασα.
–Χτυπάει ή πόρτα. Πήγαινε να ανοίξεις.
Έκανε ή κόρη της ότι πήγαινε να ανοίξει. Αυτή περίμενε. Έκανε το σταυρό της, πήρε το “μάκτρο”, (υποθετικά), το έβαλε κάτω από το σαγόνι της, άνοιξε το στόμα της, κατάπιε, σκουπίστηκε, έδωσε πίσω το “μάκτρο”, έκανε με ευλάβεια το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χέρια της και περίμενε να φύγω. Ποιος ξέρει; Προφανώς Άγγελος την κοινώνησε στο πρόσωπο το δικό μου. Αποκλείεται να ήταν παραίσθησις. Ήταν ένα γεγονός πραγματικό, όπου κοινώνησε των άχραντων Μυστηρίων αλλά σε πνευματική μορφή.
Την άλλη μέρα με ειδοποίησαν, πήγα, και μου είπαν ιδιαιτέρως τι συνέβη. Πλησίασα την άρρωστη και μου είπε:
– Σ’ ευχαριστώ πού ήρθες τη νύχτα… Το κλειδί που είναι;…
–Μη στενοχωριέσαι κυρία Κατερίνα και το κλειδί θα πάρεις! Την επομένη το βράδυ με ειδοποίησαν ότι εκοιμήθη. Πήγα στο σπίτι και μου διηγήθηκαν τα εξής: Ήρθε η στιγμή να φύγει και έλεγε:
Πάτερ Στέφανε, φεύγω! Ήρθαν οι Άγγελοι! Που είσαι; που είσαι; Έλα… ήδη με έφεραν μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου και είναι κλειστή… Θέλω το κλειδί, το κλειδί, πού μου υποσχέθηκες, το κλειδί, το κλειδί… Α, ευχαριστώ…
Άπλωσε το χέρι της και φάνηκε σαν να πήρε ένα μεγάλο παλαιό κλειδί, γύρισε το χέρι της, όπως κάνουμε όταν ανοίγουμε με κλειδί μια πόρτα, κατέβασε το χέρι της, έκανε το σημείο του σταυρού, “σ’ ευχαριστώ…” είπε και εκοιμήθη. Έτσι έφυγε ή κυρία-Κατερίνα με το κλειδί του Παραδείσου στο χέρι!
Διασκευασμένο απόσπασμα από το Βιβλίο “Γνώσις και βίωμα της Ορθοδόξου πίστεως” του Πρωτ. Στέφανου Αναγνωστόπουλου.

Η εικόνα της Παναγίας του«Όρους του Συννέφου»εν Τβερ της Ρωσίας

 

Η εικόνα της Παναγίας του «Όρους του συννέφου» απεικονίζει την Παναγία να κρατάει στο αριστερό της χέρι το Βρέφος το οποίο ευλογεί.

Στο δεξί της χέρι η Παναγία κρατάει ένα όρος πάνω στο οποίο βρίσκεται μία εκκλησία.Σε μία άλλη εκδοχή της η εικόνα ονομάζεται η «Μεγάλη Ελεούσα»και κρατάει ένα όρος και μία σκάλα,αφού η Παναγία στον Ακάθιστο ονομάζεται ''Όρος Αλατόμητον''και ''Κλίμαξ Επουράνιος''.

 Η εικόνα αυτή βρισκόνταν για αιώνες στο ανδρικό μοναστήρι του Τβερ μέχρι που ο ηγούμενος την δώρησε σ'έναν από τους κτίτορες της μονής,τον Κοσμά Βολτσιάνινωβ..Η οικογένεια και οι απόγονοί της τιμούσαν την εικόνα,μέχρι που ένας ανηψιός του Κοσμά, στα χέρια του οποίου έφτασε η εικόνα, την πέταξε σε ένα πατάρι θεωρώντας ως ένα χωρίς αξία αντικείμενο.Εξ'αλλου ήταν γνωστός για την κακή του συμπεριφορά προς την οικογένειά του και τους γύρω του,ενώ κακομεταχειριζόνταν την γυναίκα του.

Μία μέρα λοιπόν-παραμονή του Ευαγγελισμού ήταν- η σύζυγός του μη αντέχοντας πια να ζεί με αυτόν τον τρόπο έφυγε από το σπίτι με την σκέψη να αυτοκτονήσει.Στον δρόμο συναντήθηκε με έναν άγνωστο μοναχό ο οποίος την μάλωσε λέγοντάς της:«Αφού είσαι τόσο δυστυχισμένη γιατί δεν ζήτησες βοήθεια από την εικόνα της Παναγίας του ''Όρους του συννέφου'';Γύρνα πίσω και προσευχήσου και η ζωή σου θα καλυτερέψει»
Μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει ποιός ήταν αυτός ο μοναχός.
Έψαξαν για την εικόνα,την βρήκαν την καθάρισαν και φώναξαν τον ιερέα.Του διηγήθηκαν όσα συνέβησαν και όλη την νύχτα προσευχήθηκαν και έκαναν αγρυπνία μπροστά στην εικόνα  ορίζοντας την 24η Μαρτίου ως την ημέρα όπου η οικογένεια θα τιμάει επίσημα την εικόνα.Την ίδια κιόλας μέρα η στάση του συζύγου της είχε αλλάξει.

 Το τελευταίο μέλος της οικογένεις Βολτσιάνινωβ,η Αικατερίνη (Κονιάεβ μετά το γάμο της)πήρε την εικόνα ως προίκα.Οι προσευχές μετά αγρυπνίας συνεχίστηκαν και στην οικογένεια Κονιάεβ την 24η Μαρτίου και την 7η Νοεμβρίου(αυτή η ημερομηνία δεν ξέρουμε γιατί προστέθηκε).

Το 1863 ο συζυγος της Αικατερίνης,Γεώργιος Κονιάεβ,το 1863 έκανε τις απαραίτητες ενέργειες για να χτιστεί ένα παρεκκλήσιο προς τιμήν της εικόνας του «όρους του συννέφου»δίπλα από έναν άλλο ναό ο οποίος ήταν αφιερωμένος στην Παναγία του Σμόλενσκ,στον Άγιο Τύχωνα και στον Άγιο Μακάριο του Καλιάζινσκ.
«Πιστεύω ότι είναι το πιο κατάλληλο μέρος»έλεγε ο ίδιος«επειδή αυτός ο τόπος πριν ονομάζονταν όρος αφού είναι το πιο ψηλό σημείο της πόλης.Κατα την διάρκεια των πλημυρρών εδώ κατέφευγαν οι κάτοικοι της πόλης.Τώρα όλοι θα κατεφεύγουν στο έλεος της Παναγίας η οποία σκορπίζει την χάρη της σε όποιον με πίστη το ζητάει»
 Η εικόνα μεταφέρθηκε στον ναό στις 15 Ιουλίου 1866 και εγκαινιάστηκε από τον επίσκοπο Αντώνιο.Κατα τον ρωσικό συναξαριστή η εικόνα τιμάται την 24η Μαρτίου.

Ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακας στη Μ. Τεσσαρακοστή

Δεν είναι τυχαίο, αδελφοί μου, το ότι μια από της πέντε Κυριακές των Νηστειών, είναι πραγματικά χαρισμένη στο μεγάλο αυτό άγιο. Μέσα στο πέλαγος της Μ. Τεσσαρακοστής, μέσα στο στάδιο των πνευματικών αγώνων, καθώς προσπαθούμε να πορευτούμε την όντως δύσκολο στις ημέρες μας οδό της νηστείας, της προσευχής, της μετανοίας, της ταπείνωσης, της προσωπικής μας γενικά αλλαγής, ο όσιος Ιωάννης ο Σιναϊτης είναι για μας παράδειγμα ηλίου φωτεινότερο. 
Η άσκηση που καταπιαστήκαμε μπαίνοντας στην Μ. Τεσσαρακοστή, ο δρόμος που ξεκινήσαμε, στους περισσότερους από μας, φαίνεται δύσκολος. Τα του κόσμου εμπόδια πολλά και διάφορα. Η διάθεση και η όρεξη για υπέρβαση του εαυτού μας, από μικρή έως ανύπαρκτη. Τα βέλη του πονηρού έρχονται συνεχώς πυρωμένα πάνω μας κάθε στιγμή που προσπαθούμε να κοιτάξουμε ψηλά. Εγκαταλείπουμε έτσι τον αγώνα. Τα παρατάμε στη μέση κι επιστρέφουμε στα ίδια. Βγαίνουμε από το στάδιο με την πεποίθηση πως, ούτε μπορούμε, ούτε είναι δυνατόν να καταφέρουμε τίποτα. Παραμένουμε στις πτώσεις μας, επαναπαυόμαστε στην απατηλή ζωή μας, αρκούμαστε στο παρόν. Η Σαρακοστή, κάθε Σαρακοστή, κάθε λόγος για επαναπροσδιορισμό της ζωής μας, δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτε.
Εδώ ακριβώς προβάλλεται η μεγάλη μορφή του Ιωάννου του Σιναϊτου. Δεν είναι αδύνατη η ασκητικότητα στη ζωή. Δεν είναι ακατόρθωτη η νηστεία. Δεν είναι αδιάβατος ο δρόμος της εγκράτειας. Μπορούμε να προχωρήσουμε κοιτώντας μπροστά, να πάμε σε συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, να έχουμε στραμμένα τα βλέμματα μας στον ουρανό.

«…σαράντα χρόνια πέρασε, μας λέει το συναξάρι του Αγίου μας, με διακαή Θείο έρωτα και πάντοτε πυρπολούμενος από τη φωτιά της Θείας αγάπης…ο δε δρόμος του ήτανε η αέναη προσευχή και ανείκαστος προς τον Θεό έρωτας».

Η ζωή του, ζωή της ερήμου, είναι ζωή άσκησης, εγκράτειας, αέναης προσευχής και ατέλειωτης δοξολογίας του Θεού. Ζωή αγγελική πάνω στη γη. Ζωή που ανέβασε τον Όσιο Ιωάννη στις κορυφές της αγιότητος, του έδωσε τη δυνατότητα να συναντηθεί με το Θεό, να δροσιστεί από την αγιοπνευματική αύρα, να γεμίσει από τις Θείες δωρεές. Είναι ζωή που κάνει πράξη το Ευαγγέλιο και αποδεικνύει περίτρανα και πανηγυρικά ότι είναι κατορθωτά τα μηνύματα του και ότι ο καθένας από μας μπορεί να γίνει θεοδόχος.

«Ο Θεός, μας λέει, είναι για όσους θέλουν, η ζωή και η σωτηρία τους. Όλων και των πιστών και των απίστων, και των δικαίων και των αδίκων, και των ευσεβών και των ασεβών, και των απαθών και των εμπαθών, και των μοναχών και των κοσμικών, και των σοφών και των αγραμμάτων, και των υγιών και των ασθενών, και των νέων και των ηλικιωμένων.

Είναι κάτι παρόμοιο με ,την ακτινοβολία του φωτός, με την θέα του ήλιου και την εναλλαγή των εποχών ( τα οποία προσφέρονται εξ όσου σε όλους τους ανθρώπους). Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά διότι «δεν υπάρχει προσωποληψία στον Θεόν».(Ρωμ. Β΄. 11)».(ΚΛΙΜΑΞ - ΛΟΓΟΣ Α΄.).

Για να μπορέσουμε όμως να πλησιάσουμε το Θεό πρέπει να βγάλουμε από μέσα μας οτιδήποτε άλλο έχουμε θεοποιήσει. Ν’ ελαφρώσουμε την καρδιά μας από οποιοδήποτε άλλο βάρος και να ετοιμάσουμε το θρόνο για να καθίσει ο Θεός. Πρέπει να επιφέρουμε την ολοκληρωτική αλλαγή στην όλη την ύπαρξη μας, ζώντας την ζωή της μετανοίας. Κι αυτό γιατί όπως και πάλι τονίζει ο Άγιος: «Μετάνοια σημαίνει ανανέωσις του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεόν για νέα ζωή. Μετανοών σημαίνει αγοραστής της ταπεινώσεως. Μετανοών σημαίνει μόνιμος αποκλεισμός κάθε σωματικής παρηγορίας. Μετάνοια σημαίνει σκέψις αυτοκατακρίσεως. Αμεριμνησία για όλα τα άλλα και μέριμνα για τη σωτηρία του εαυτού μας. Μετάνοια σημαίνει θυγατέρα της ελπίδος και αποκήρυξις της απελπισίας. Μετάνοια σημαίνει κατάδικος απηλλαγμένος από αισχύνη».(ΚΛΙΜΑΞ ΛΟΓΟΣ Ε΄.).

Της μετανοίας όμως προηγείται η γνώση του εαυτού μας. Πρέπει να δούμε σε βάθος ποιοι ακριβώς είμαστε. Να αποκτήσουμε την πολυπόθητη αυτογνωσία, βγάζοντας από μέσα μας τον Φαρισαίο, χαμηλώνοντας το ανάστημα μας, σκύβοντας το κεφάλι μας.

«Όποιος επέτυχε την πλήρη γνώση του εαυτού του, λέγει ο Άγιος, αυτός έσπειρε σε γη αγαθή. Όποιος δεν έσπειρε κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν πρόκειται να ιδεί να ανθίζει μέσα του η ταπεινοφροσύνη. Όποιος επέτυχε την γνώση του εαυτού του, αυτός αισθάνθηκε το φόβο του Κυρίου, και βαδίζοντας με την αίσθηση αυτή έφθασε στην πύλη της αγάπης». (ΚΛΙΜΑΞ ΛΟΓΟΣ ΚΕ΄).

Σαν καταφέρω να δω κατάματα τον εαυτό μου, χωρίς υπεκφυγές, περιστροφές, ωραιοποιήσεις, χωρίς να τον ξεχωρίζω Φαρισαϊκά από τους άλλους, σαν μπορέσω να φωνάξω αλίμονο σε μένα τον άθλιο, τότε έχω πατήσει και στο σκαλοπάτι της ταπείνωσης. Ταπείνωση και αυτογνωσία είναι αρετές αλληλένδετες. Η μια προϋποθέτει την άλλη και η μια οδηγεί στην άλλη. Χωρίς αυτογνωσία δεν γίνεται κανείς ταπεινός και χωρίς ταπεινοφροσύνη δεν είναι δυνατόν να γνωρίσεις, ποιος και τί ακριβώς είσαι.

«Η ταπεινοφροσύνη, μας λέγει πάλι ο Άγιος, είναι ανώνυμη χάρις της ψυχής, η οποία μπορεί να ονομασθεί μόνο από όσους την εδοκίμασαν εκ πείρας. Είναι ανέκφραστος πλούτος, ονομασία του θεού, δωρεά του Θεού, εφ’ όσον εκείνος λέγει: «Μάθετε ουκ απ’ Αγγέλου, ουκ απ’ ανθρώπου, ουκ από δέλτου, αλλ’ απ’ εμού», δηλαδή από την ενοίκησι μου και την έλλαμψι μου και την ενέργεια μου μέσα σας, «ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και τω λογισμώ και τω φρονήματι, και ευρήσετε ανάπαυσιν πολέμων και κουφισμόν λογισμών ταις ψυχαίς υμών».(πρβλ. Ματθ. ια΄.29).(ΚΛΙΜΑΞ ΛΟΓΟΣ 25ΟΣ).

Τελικά θα καταλήξουμε στην αγάπη. Αγάπη είναι ο Θεός, από αγάπη για μας έγινε άνθρωπος και ήρθε ανάμεσα μας, για αγάπη μίλησε. Αγάπη είναι η ουσία του Χριστιανισμού. Όλες οι προσπάθειες μας, όλες οι θυσίες μας, αυτοί οι χτύποι της καρδιάς μας, στο ρυθμό της αγάπης πρέπει να χτυπούν.

Λέγει ο Άγιος: «Αυτός που θέλει να ομιλεί για την αγάπη είναι σαν να επιχειρεί να ομιλεί για τον ίδιο το Θεό…

Η αγάπη, ως προς την ποιότητα της είναι ομοίωσις με τον Θεόν, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ως προς την ενέργεια της, μέθη ψυχής. Ως προς τις ιδιότητες της, πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως. Η αγάπη χορηγεί την χάρι της προφητείας, η αγάπη παρέχει την δύναμι της θαυματουργίας, η αγάπη είναι άβυσσος της Θείας ελλάμψεως, η αγάπη είναι η πηγή του Θεϊκού πυρός –όσο περισσότερο πυρ αναβλύζει, τόσο περισσότερο καταφλέγει εκείνον που διψά. Η αγάπη είναι η στάσις και η εδραίωσις των Αγγέλων, η πρόοδος εις τους αιώνες όλων των εκλεκτών του Θεού».(ΚΛΙΜΑΞ ΛΟΓΟΣ 30ος).

Αδελφοί μου!

Μια δεύτερη και πιο γνωστή επωνυμία που αποδίδεται στον Άγιο Ιωάννη τον Σιναϊτη, είναι Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Έχει πάρει το όνομα αυτό, από το πνευματικό και ασκητικό του βιβλίο που επονομάζεται «Κλίμακα των Αρετών». Αυτό κατέστη, το δεύτερο Ευαγγέλιο για κάθε Μοναστική πολιτεία και το απαραίτητο βοήθημα για κάθε Χριστιανό που μοχθεί και κοπιάζει για την πνευματική του προκοπή και τη σωτηρία του. 

Η συνάντηση με το Θεό, για τον καθένα μας, είναι πάντοτε πορεία ανοδική. Η κατάκτηση της αιωνιότητος απαιτεί ανάβαση. Σ’ αυτό το σκαρφάλωμα στις ψηλές κορφές, σ’ αυτό το ανέβασμα μας στον ουρανό, μας καθοδηγεί ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Μας δείχνει τον τρόπο. Μας παίρνει από το χέρι και μας ανεβάζει σκαλοπάτι, σκαλοπάτι την «Κλίμακα» του, τη σκάλα που οδηγεί στι Θεό.

Είδαμε πιο πάνω κάποια από τα σκαλοπάτια που πρέπει να ανέβουμε. Ας δούμε όμως και τα υπόλοιπα:

«Η υπακοή είναι το πρώτο σκαλοπάτι, η μετάνοια το δεύτερο, και η μνήμη του θανάτου το τρίτο. Και ύστερα σε κάθε σκαλοπάτι γίνεται η απάρνησις των σκληρών παθών, της οργής, της μνησικακίας, της καταλαλιάς, και της κατακρίσεως, της πολυλογίας, του ψεύδους, της ακηδίας, της γαστριμαργίας, του ψεύδους, της σαρκικότητος, της φιλαργυρίας, της αναισθησίας, της δειλίας, της κενοδοξίας, της υπερηφανείας, της βλασφημίας, του εγωισμού, της πονηρίας, και η απόκτησις των αντιστοίχων αρετών, της αοργησίας, της σιωπής, της εγκρατείας, της αγνείας, της σωφροσύνης, της ακτημοσύνης, της αγρυπνίας, της νηστείας, της πραότητος , της απλότητος, της ταπεινοφροσύνης, της μεγάλης αρετής της διακρίσεως, της μακαρίας προσευχής, της Θεομιμήτου απαθείας και της εναρέτου τριάδος της αγάπης, της πίστεως και της ελπίδος. Οι ρίζες πικρές, αλλά οι καρποί γλυκείς. (Μητ/λίτου Ιερισσού ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ «ΜΑΡΤΥΡΙΑ Α’. σελ.100).

Μιλώντας λοιπόν για τη Μ. Τεσσαρακοστή, μιλώντας για ασκητικότητα, για νηστεία, για ανακαίνιση του πνεύματος, για επανατοποθέτηση των πράξεων μας και επαναδιοργάνωση του εαυτού μας, είναι αδύνατο να προσπεράσουμε τον Άγιο Ιωάννη τον Σιναίτη. Δεν είναι δυνατόν να βρισκόμαστε στο στάδιο της πνευματικής αθλήσεως, να προσπαθούμε να πλησιάσουμε στον Αναστάντα Χριστό και να παραβλέψουμε την «Κλίμακα» του Αγ. Ιωάννου. Γι’ αυτό και στα μοναστήρια, παλιότερα, αυτή την περίοδο, μαζί με όλα τα άλλα, άρχιζαν να διαβάζουν και το περισπούδαστο αυτό έργο. Γι’ αυτό και σοφότατα η Εκκλησία μας αφιέρωσε μια από της πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής στο μεγάλο αυτό δάσκαλο και παράλληλα μας προτρέπει να μη διστάσουμε αλλά, και να μη δειλιάσουμε στον ανοδικό μας δρόμο. Μέσα από αυτόν έχουν φτάσει πολλοί στους κόλπους και στη δόξα του Θεού. Μπορούμε κι εμείς. Χρειάζεται όμως προσπάθεια. Οι ψηλές κορφές δεν μας χαρίζονται μα κατακτούνται.

Του π. Γεωργίου Αλεντά 

 enoriaka.gr

Η μεταστροφή στην Ορθοδοξία του γνωστού ηθοποιού Jonathan Jackson!

Είναι αλήθεια συναρπαστικό να βλέπεις ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας και τρόπου ζωής να βρίσκουν στην Ορθοδοξία έναν κοινό παρανομαστή.Όταν οι άνθρωποι αναζητούν τον Χριστό με ανοιχτή καρδιά και ταπείνωση,Εκείνος τους οδηγεί στην Αλήθεια.

 

Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε η είδηση ότι ο γνωστός ηθοποιός Jonathan Jackson ΕΔΩ  και ΕΔΩ(κάτοχος βραβείων Emmy,πρωταγωνιστής πολλών ταινιών,ο οποίος έγινε γνωστός από τον ρόλο του Λάkι στο σήριαλ General Hospital),ασπάστηκε την Ορθοδοξία μαζί με την οικογένειά του-τώρα είναι κατηχούμενοι-και πρόκειται να βαπτιστεί το Μέγα Σάββατο.
Μπορείτε να ακούσετε μία συνέντευξή του στο ancientfaith.com/podcasts 


Μεταξύ άλλων, στην ερώτηση «Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις στους φανς σου για την Ορθόδοξη πίστη»απάντησε:
«Θα ήθελα να είμαι με την μεριά εκείνη που προτιμάει τα λίγα λόγια και δίνει περισσότερη βάση στην προσευχή.Νομίζω ότι είναι το πιο ωραίο πράγμα που μπορείς να νοιώσεις.
Ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο που έδωσε τον μονογενή Του Υιό για να σώσει όλη τη δημιουργία.Αν κάποιος πλησιάζει τον Θεό,τότε εκεί είναι το τέλειο σπίτι.Αν προέρχεσαι από διαφορετική νοοτροπία ή παράδοση κάποιες φορές είναι δύσκολο αλλά είναι μία ευλογία να κάνεις την υπέρβαση»

www.proskynitis.blogspot.com

Η Οσία Έλενα(Μπεχτέεβα)του Κιέβου(+23 Μαρτίου 1834)

Γεννήθηκε το 1756 στο Ζαντόνσκ σε μία εύπορη οικογένεια.Το όνομά της ήταν Αικατερίνη.Η οικογένειά της και οι συγγενείς της είχαν στενή πνευματική σχέση με τον άγιο ιεράρχη Τύχωνα του Ζαντόνσκ,ο οποίος κατά καιρούς τους επισκέπτονταν.
 Στα 18 της χρόνια εγκατέλειψε τα εγκόσμια για να μονάσει στην Ι.Μ.της Αγίας Σκέπης στο Βορονέζ.
Εκεί εκτός από τις θερμές προσευχές και την αυστηρή νηστεία είχε αναλάβει και την διαπαιδαγώγηση και την μόρφωση μίας φτωχής και ορφανής κοπέλας.Σύντομα πολλοι άρχισαν να την επισκέπτονται ζητώντας κάποια συμβουλή και κάποιον πνευματικό λόγο.Αυτό προκάλεσε τον φθόνο της ηγουμένης και των άλλων μοναζουσών,ακόμη και της μαθήτριάς της.Εκείνη άρχισε να προσεύχεται στον Θεό και στον Άγιο Τύχωνα και σύντομα έλαβε παρηγοριά.Ειδε στον ύπνο της τον Άγιο Τύχωνα ο οποίος της είπε:«Παραπονείσαι ότι σου πήραν τα πάντα.Σύντομα θα λάβεις Θεία παρηγοριά.»

 

  Μαζί με την δόκιμη Ελισάβετ(αργότερα Ευγενία μοναχή)πήγε στο Κίεβο όπου νοίκιασε ένα φτωχικό δωματιάκι.Κάθε μέρα πήγαιναν στην Λαύρα των Σπηλαίων όπου με καυτά δάκρυα προσευχόνταν στους αγίους της Λαύρας.Εκεί,μαθαίνοντας για τα βάσανά της ο Άγιος Αντώνιος Σμιρνίτσκι(ιερομόναχος και μετέπειτα στάρετς της Λαύρας-αγιοποιήθηκε το 2008)της βοήθησε να γίνουν μέλη της αδελφότητας της μονής των Αγίων Φλώρου και Λαύρου(Φλορόφσκι)του Κιέβου.

Η Μονή των Αγίων Φλώρου και Λαύρου στο Κίεβο

Μετά από λίγο καιρό το μοναστήρι αλλά και  κελί τους έπιασε φωτιά και έγινε στάχτη.Δεχόμενες το συμβάν ως θέλημα Θεού οι δύο μοναχές γύρισαν πάλι στο Βορονέζ προσπαθώντας να γίνουν εκεί δεκτές.Σύντομα έμαθαν ότι το μοναστήρι του Κιέβου θα ξανανοίξει και γύρισαν εκεί.Στον δρόμο τους αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες αλλά και την πείνα.Όταν έφτασαν στην Μονή Φλορόφσκι μετά από λίγο καιρό το κελί τους κάηκε,ενώ τις ίδιες τις έδιωξαν από το μοναστήρι.

 Ένας γνωστός της οικογένειας της μοναχής Έλενας,ο οποίος βρισκόνταν στο Κίεβο,παρακάλεσε τον μητροπολίτη Κιέβου Σεραπίωνα να τις δεχτούν πάλι στο μοναστήρι.Ο ιεράρχης υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει,η υπόσχεση όμως εκπληρώθηκε από τον διαδοχό του ο οποίος ήταν και μακρινός της συγγενής.
Έτσι το 1817,στα 61 της χρόνια η Οσία Έλενα έγινε δεκτή στην μονή όπου έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της.
 Πολλές ψυχές παρηγόρησε η Οσία Έλενα με την πραότητά της,την αγάπη της για τον πλησίον και την ειρήνη που μετέδιδε.Η ίδια προσευχόνταν όλη την νύχτα για όλον τον κόσμο με καυτά δάκρυα και νήστευε αυστηρά.Για τις αρετές της αλλά και για την υπομονή και την μακροθυμία που έδειξε όλα αυτά τα χρόνια που υπέφερε από διάφορες θλίψεις,ήταν αγαπητή απ'όλους.
 Το 1834,στα 78 της χρόνια,αρρώστησε σοβαρά.Αντιμετώπισε την ασθένεια με μεγάλη υπομονή και προσευχόνταν όλο και πιο θερμά.
Όταν την κοινώνησαν με τα Άχραντα Μυστήρια-όπως η ίδια διηγήθηκε στις μοναχές-είδε το Άγιο Ποτήριο καλυμμένο με ένα ουράνιο φως.
 Τους τελευταίους δύο σχεδόν αιώνες πολλοί άνθρωποι βρήκαν θεία παρηγοριά αλλά και ίαση των ασθενειών τους στον τάφο της Οσίας Έλενας,ενώ όλοι αισθάνονται στην καρδιά τους την ίδια ειρήνη που μετέδιδε και όταν βρίσκονταν στο μοναστήρι.

 

 Το λείψανό της βρέθηκε άφθαρτο και στις 6 Οκτωβρίου 2009 έγινε η επίσημη αγιοκατάταξή της.
 Η μνήμη της τιμάται στις 23 Μαρτίου.
www.proskynitis.blogspot.com

Ένα άγνωστο μαρτύριο στις όχθες του Χαιχέ

 

  Nιμίγκ Τιαντζίνρεν Σινσιανλιέ. Ίσως να σας φαίνονται κινέζικα αυτά τα παντελώς ακαταλαβίστικα. Για να πάψετε να αναρωτιέστε είναι στ' αλήθεια κινέζικα. Και αναφέρονται σε κάποιο ανώνυμο νεομάρτυρα, κάτοικο του Τιέντσιν (Τιάντζιν στη σύγχρονη κινεζική ανάγνωση). Προσπαθούσα, πού λέτε, για μέρες να ζωγραφίσω με μολύβι τον άγνωστο αυτό άγιο πού έζησε το 19ο αιώνα στη μακρινή κι απέραντη χώρα της Ασίας. Εντόπισα την ενδυμασία των Κινέζων του 19ου αιώνα, αντέγραψα με δυσκολία τα κινέζικα γράμματα πού αναφέρονται στον άγιο.

  Όμως ολ' αυτά κάνουν να αναδυθεί ένα απλό, αλλά απαραίτητο ερώτημα Για να ζωγραφίσουμε ένα άγιο πρέπει να έχουμε ενώπιον μας ένα υπαρκτό πρόσωπο. Οι άνθρωποι του Θεού δεν είναι όντα φανταστικά ούτε απλώς αφορμή για το ζωγράφο να πιάσει δουλειά. Ή ύπαρξη τους εντάσσεται αναγκαστικά στις συντεταγμένες του χώρου και του χρόνου. Άρα αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά και υπεύθυνα για το θέμα πρέπει να περιοριστούμε αυστηρά στα γεγονότα κι απ' αυτά ν' αντλήσουμε συμπεράσματα.

  Απολογούμαι στους αναγνώστες για τη βιασύνη μου, δηλαδή να ξεκινήσω από τα συμπεράσματα αντί να έχω σαν αφετηρία τα γεγονότα και μπαίνω αμέσως στο θέμα Το Τιέντσιν είναι πόλη της Κίνας. Την εντοπίζουμε 137 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της κινεζικής πρωτεύουσας, προς τη μεριά της Κίτρινης θάλασσας, στον απέραντο κινεζικό κάμπο. Σήμερα αποτελεί μια περιοχή με έντονη ανάπτυξη. Τω οντι αυτό ήταν ή πρώτη μου διαπίστωση μόλις βγήκα από την υπερταχεία αμαξοστοιχία Πεκίνου - Τιέντσιν. Μοντέρνος ό σιδηροδρομικός σταθμός, τεράστια ή πλατεία πού απλωνόταν μπροστά του καλυμμένη με πλάκες από γρανίτη, κι ένα πραγματικό δάσος από πολυκατοικίες κι ουρανοξύστες πολλών μεγεθών και σχημάτων πού συνωστίζονται εκατέρωθεν του πόταμου Χάιχε (πάει να πει θαλασσοπόταμος στη γλώσσα των Χάν). Μια μυρμηκιά άνω των δώδεκα εκατομμυρίων συνωθείται ανά τας ρύμας και τας αγυιάς της πόλεως.

 Ποιος λόγος οδήγησε τα βήματα μου στην κινεζική μεγαλούπολη; Διάβαζα προ μηνών ένα άρθρο του μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ για τούς νεομάρτυρες του Πεκίνου, όταν το μάτι μου σκόνταψε σε μια λεπτομέρεια πού σχετιζόταν με την προϊστορία εκείνων των γεγονότων. Αναφερόταν στο ότι στα 1870 έγιναν κάποια επεισόδια πού επιγράφονται σφαγή του Τιέντσιν. Αυτό με οδήγησε σε προσεκτικότερη ανάγνωση της παραγράφου. Ό Σεβαμιώτατος σημείωσε ότι τότε έγινε μια σφαγή 41 ατόμων, Κινέζων και ξένων χριστιανών, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονταν και δύο ανυποψίαστοι ορθόδοξοι. Μελετώντας πιο αναλυτικά το θέμα στο Διαδίκτυο εντόπισα κι άλλα στοιχεία Τοιουτοτρόπως αυτή τη στιγμή ενώνοντας τις υπάρχουσες πληροφορίες με την επί τόπου αυτοψία νομίζω πώς μπορώ να εκθέσω καλύτερα τα γεγονότα.

Ας μεταφερθούμε στο 19ο αιώνα. 

  Οι Κινέζοι δεν έβλεπαν με καλό μάτι την εγκατάσταση των Δυτικών μισσιοναρίων στον τόπο τους. Ό α' και ό β' πόλεμος του Οπίου και οι συνθήκες τού Τιέντσιν δημιούργησαν κάποια συνεργασία μεταξύ των Δυτικών και της δυναστείας των Τσίγκ, αλλά οι μάζες δεν χώνευαν με τίποτε τούς ξένους. Τον Ιούνιο του 1870 σ' ολόκληρη τη χώρα κυκλοφορούσαν φήμες για απαγωγές παιδιών και συνήθως κατηγορούνταν γι' αυτό οι παπικοί μισσιονάριοι. Οι παπικές μοναχές ενθάρρυναν την είσοδο ορφανών στα ορφανοτροφεία τους πληρώνοντας σε υιοθετούσες οικογένειες ή σε κινέζικα ορφανοτροφεία χρηματικά ποσά. Το γεγονός ενθάρρυνε Κινέζους απαγωγείς παιδιών.

Κατά το 1870 αυξήθηκαν οι θάνατοι στα ορφανοτροφεία των παπικών λόγω επιδημίας. Επειδή αυτοί συνήθως έκαναν βαπτίσεις στα παιδιά πού κόντευαν να πεθάνουν, οι Κινέζοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το βάπτισμα οδηγούσε τα μικρά στο θάνατο. Στις 18 Ιουνίου λοιπόν (άλλη πηγή μιλά για τις 21 τού μηνός) τρεις Κινέζοι απαγωγείς παιδιών συνελήφθησαν 30 λί (15 χιλιόμετρα) έξω από το Τιέντσιν. Οι δύο εκτελέστηκαν επί τόπου κι ό τρίτος ομολόγησε δημοσίως πώς πούλησαν τουλάχιστον 10 παιδιά σε κοντινό ορφανοτροφείο πού συντηρούσαν παπικές μοναχές της εκκλησίας Βαγκχάίλόου (Παναγίας των νικών) τού Τιέντσιν. 

  Λίγο αργότερα οργισμένο πλήθος συνωστίστηκε έξω από τη παπική εκκλησία της Παναγίας των νικών, κοντά στο ποτάμι Χάιχε σπάζοντας τα παράθυρα. Οι Κινέζοι προσήλυτοι παρακάλεσαν τον Γάλλο πρόξενο Άνρύ - Βικτόρ Φοντανιέ να απευθυνθεί άμεσα στο δικαστή για την επαναφορά της ηρεμίας. Ενώ το προσωπικό τού δικαστή προσπαθούσε να κατευνάσει τα πνεύματα και να ηρεμήσει την κατάσταση, ό Γάλλος πρόξενος πήγε στην έδρα τού δικαστή αλλά αυτός απουσίαζε. Κάποια στιγμή ό πρόξενος πυροβόλησε και άφησε νεκρό ένα από τούς βοηθούς τού δικαστή, πού έμπαινε εκείνη την ώρα στο γραφείο, μετά από συζήτηση με αυτόν. Ή γαλλική εκδοχή είναι πώς πυροβόλησε, όταν απειλήθηκε από τον όχλο και το δικαστή. Όπως κι αν έχει το πράγμα, ό Γάλλος πρόξενος κι ό βοηθός του εκτελέστηκαν από τον όχλο επί τόπου και τα σώματα τους πετάχτηκαν στο ποτάμι.

  Οι ταραχές έλαβαν τέλος μόνο όταν ένας αριθμός παπικών εγκαταστάσεων και κτιρίων πού άνηκαν σε ξένους, περιλαμβανομένου τού καθεδρικού ναού, της εκκλησίας της Παναγίας των νικών (Βαγκχαϊλόου), του γειτονικού γαλλικού προξενείου και τεσσάρων αγγλικών και αμερικανικών εκκλησιών πυρπολήθηκαν. Δυο λαζαριστές παπικοί ιερείς και περίπου 40 κινέζοι προσήλυτοι στον παπισμό σκοτώθηκαν, όπως επίσης και τρεις Ρώσοι, ό Μπάσσωφ, ό Πρωτοποπώφ και ή γυναίκα του, πού έκλήφθηκαν από τον όχλο σαν Γάλλοι. Δέκα παπικές μοναχές των Αδελφών του ελέους βιάστηκαν και ακρωτηριάστηκαν από το πλήθος πριν να φονευθούν. Ό τελικός απολογισμός των νεκρών από τις ταραχές ανέβηκε περίπου στους 60. Για τον αριθμό των θυμάτων άλλες πηγές μιλούν για 18 μόνο νεκρούς Ευρωπαίους, παραλείποντας να μιλήσουν για τούς Κινέζους πού σκοτώθηκαν κατά τα επεισόδια

  Έτσι περίπου έχουν τα γεγονότα. Πρέπει να προχωρήσουμε όμως στην ανάλυση τους πριν να καταλήξουμε σε συμπεράσματα. Έχουμε εν πρώτοις ενώπιον μας μια σφαγή. Κινέζοι και μη σφάγηκαν ανηλεώς από το αφηνιασμένο πλήθος, ενώ παπικές εκκλησίες, αλλά και άλλες, πυρπολήθηκαν. Τα περισσότερα θύματα των ταραχών του Τιέντσιν είναι φανερό πώς δεν ήταν ορθόδοξοι. Ήταν Κινέζοι προσήλυτοι του παπισμού, παπικοί ιερείς και μοναχές, αλλά και Γάλλοι διπλωμάτες. 

  Ασφαλέστατα δεν επικροτούμε τη σφαγή ανθρώπων για οιονδήποτε λόγο. Οι σφαγιασθέντες είναι θύματα της θηριωδίας των Κινέζων παγανιστών, πού σίγουρα είχαν ερεθισθεί από τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις στη χώρα τους εκ μέρους των Δυτικών και την ταπείνωση πού ύφίσταντο τα χρόνια εκείνα. Όμως ή σφαγή άμαχων δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανένα πρόσχημα. Μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση αποδείχθηκε τελικά από την κινεζική ερευνητική ομάδα υπό τον Τζέν Γουόφαν πώς τα ορφανά δεν υπήρξαν θύματα απαγωγής και οι μοναχές αποδείχθηκαν αθώες.

  Θα επικεντρώσω το ενδιαφέρον μου στους πέντε Ορθόδοξους πού συγκαταριθμούνται ανάμεσα στους σφαγιασθέντες, όχι γιατί περιφρονώ ή συνειδητά αγνοώ τα υπόλοιπα θύματα της πασιφανούς θηριωδίας του κινεζικού όχλου, αλλά γιατί δεν έχω την πρόθεση να παρακάμψω το αναντίλεκτο γεγονός πώς μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού υφίσταται «χάσμα μέγα» πού προκάλεσε ή Δυτική ανταρσία πριν από χίλια τόσα χρόνια. Το γεγονός ότι ένα πρόσωπο πού ανήκει σε αλλοτριωμένη πίστη υφίσταται άδικο θάνατο δεν το κατατάσσει μεταξύ των αγίων. Μήπως όλοι εκείνοι οι Εβραίοι πού σφαγιάστηκαν από τούς Ρωμαίους στην Ιερουσαλήμ στην επανάσταση του 70 μ. Χ. είναι άγιοι; Ή απάντηση είναι πασιφανώς αρνητική, όχι διότι επιχαίρουμε για την σφαγή ανθρώπων, Θεός φυλάξοι, αλλά διότι αγιότητα έκτος Εκκλησίας, απλούστατα δεν υπάρχει. «Ον συνάγουσιν από ακανθών σταφυλάς και από τριβόλων σύκα». Είναι άραγε οι Κόπτες πού σφαγιάστηκαν στις 9 περασμένου Όκτώβρη από το στρατό της Αιγύπτου άγιοι;

  Πάλι ή απάντηση είναι αρνητική, διότι άνηκαν στη μονοφυσιτική αίρεση, δηλαδή βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Από την άλλη, όπως σημειώνει ό μακαρίτης καθηγητής "Ανδρέας Θεοδώρου, «ή βασικότερη διαφορά έγκειται στο δόγμα της θεώσεως, το όποιο οι Ρωμαιοκαθολικοί αναφανδόν απορρίπτουν. Δεν δέχονται θεωμένους αγίους. Γι` αυτούς οι άγιοι είναι οι ηθικά τέλειοι, οι όποιοι ατενίζουν το φως και τη λαμπρότητα του Θεού, πού τούς καθιστά μακάριους στη θεία βασιλεία. Ανάκραση της κτιστής φύσεως με τη δόξα του Θεού δεν μπορούν να δεκτούν, πρώτον διότι ή θεία ουσία είναι άμέθεκτη (ορθώς βέβαια), και δεύτερον γιατί απορρίπτουν τη διάκριση της άκτιστης θείας ενέργειας στη υπερβατική θεότητα, με το σκεπτικό ότι μια τέτοια διάκριση επιφέρει σύνθεση στην απλή ουσία του θεού. Κατ' αυτούς ή θεία χάρη δεν είναι μέγεθος άκτιστο αλλά κτιστό». (Ανδρέας Θεοδώρου, Οι έννοιες «αγιότητα» και «άγιος» από άποψη συμβολική, « Ορθόδοξη Μαρτυρία» τεύχος 48ο, χειμώνας 1996, σελ. 7). Ας μη μάς διαφεύγει το ότι ό ιερός Χρυσόστομος λέγει πώς ούτε το αίμα του μαρτυρίου μπορεί να σβήσει το γεγονός του σχίσματος. Πολλώ μάλλον του αιρετικού φρονήματος, συμπληρώνει ό γράφων.

  Από την άλλη δεν έχω σκοπό ν' αρχίσω να ψάχνω τα γεγονότα με στόχο να διαλευκάνω το αν έφταιγε όντως ό Γάλλος πρόξενος και αν ή στάση του προκάλεσε την έκρηξη της οργής του κινέζικου όχλου της πόλεως του Ίέντσιν. Σίγουρα αυτά ενδιαφέρουν τούς ιστορικούς αλλά είναι εκτός του σκοπού της συγγραφής του παρόντος.

  Αναφέρομαι πρώτα στους δύο Κινέζους Ορθόδοξους. Μιλάμε για ένα νεαρό αρραβωνιασμένο ζευγάρι πού τη μέρα εκείνη επρόκειτο να τελέσουν τούς γάμους τους. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν αποστασιοποιηθεί από την κινεζική παγανιστική θρησκεία, είχαν βαπτισθεί και ήταν έτοιμοι να ενώσουν τη ζωή τους ενώπιον Θεού και ανθρώπων στην εκκλησία με το μυστήριο του γάμου. Γνώριζαν σίγουρα το μίσος των συμπατριωτών τους κατά των Χριστιανών γενικά. Ήταν ενήμεροι για τούς κινδύνους των επιλογών τους αλλά παρά ταύτα έμειναν αταλάντευτοι σ' αυτές. Αν κάποιος αντιτείνει πώς δεν τούς δόθηκε ή επιλογή της ομολογίας του Χριστού, θα ήθελα πρώτα να τον παραπέμψω στο βίο του Αγίου Ευσεβίου επισκόπου Σαμοσάτων. Τα Σαμόσατα είναι πόλη της αρχαίας Συρίας στα μέρη του Ευφράτη. 

  Ό επίσκοπος αυτός υπήρξε δεινός πολέμιος του αρειανισμού. 'Αφού υπέστη εξορίες από άρειανόφρονες αυτοκράτορες επέστρεψε στα Σάμοσατα μετά το θάνατο του Ούάλεντος. Μια μέρα ενώ ό ομολογητής επίσκοπος περπατούσε αμέριμνος και ανυποψίαστος στο δρόμο τον είδε μια άρειανή γυναίκα. Αυτή, την ώρα πού περνούσε μπροστά από το σπίτι της, ανέβηκε στη στέγη κι από εκεί του έριξε στο κεφάλι ένα κεραμίδι με αποτέλεσμα να τον αφήσει στον τόπο. Μήπως δεν συνέβη το ίδιο στην περίπτωση του νεομάρτυρος κληρικού Χαράλαμπου Μιχαηλίδη πού βρήκε στα 1924 μαρτυρικό θάνατο στη Αουρουντζίνα στα χέρια των Τούρκων την ώρα πού κοιμόταν;

  Όμως θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη να μην πω τίποτε για τα τρία άτομα από τη Ρωσία πού σφαγιάστηκαν από το μαινόμενο κινέζικο όχλο στα φοβερά γεγονότα της 18ης Ιουνίου 1870. Πρόκειται για τρεις ορθόδοξους, πού ασφαλώς γνώριζαν ότι το κλίμα της πόλεως τού Τιέντσιν ήταν εχθρικό για τούς Ευρωπαίους.

Ή πληροφορία ότι τούς πήραν για Γάλλους σαν να μην είναι και πολύ αξιόπιστη. Πρόκειται για υποκειμενική γνώμη κάποιου σχολιαστή των γεγονότων. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Το ασυγκράτητο μίσος των Κινέζων παγανιστών ήταν εναντίον παντός προσώπου πού θύμιζε τη χριστιανική πίστη. Αυτοί δεν ξεχώριζαν ορθόδοξους κι ετερόδοξους, Ρώσους και Γάλλους. Ήθελαν απλώς να κορέσουν το ακόρεστο μίσος τους κατά των χριστιανών. Έτσι σκότωναν αδιακρίτως όποιον ξένο συναντούσαν. Αυτό έπραξαν κι εναντίον των συμπατριωτών τους πού απέρριψαν τα είδωλα και προσχώρησαν στο χριστιανισμό. Είμαι της γνώμης πώς στην περίπτωση των Κινέζων προσηλύτων πρέπει να τούς έκαναν οπωσδήποτε και προτάσεις επιστροφής στην πατροπαράδοτη ειδωλολατρία πριν τούς σφαγιάσουν.

Παρακαλώ τον αναγνώστη να μου επιτρέψει να συνεχίσω την περιήγηση μου στο Τιέντσιν.

   Είχα περπατήσει αρκετά, πέρασα από την ιταλική συνοικία πού προσπαθούν να αναπαλαιώσουν και, διασχίζοντας ένα γεφύρι τού ποταμού, βρέθηκα στην απέναντι όχθη. Κάποια στιγμή προσπάθησα να εντοπίσω την εκκλησία γύρω από την οποία συνέβηκαν τα γεγονότα Εγκαταλείποντας την κεντρική συνοικία Νάνκαϊ πέρασα το ποτάμι από μια άλλη γέφυρα και βρέθηκα στην περιοχή Χέμπεϊ. Με βάση τις πληροφορίες πού είχα πάρει από το χάρτη, ή εκκλησία έπρεπε να είναι κάπου εκεί γύρω. Περπάτησα αρκετά, μα κανένα Ίχνος της δεν εντόπισα. Σε κάποιο δρόμο ρώτησα μερικούς Κινέζους πού καθόντουσαν και κουβέντιαζαν κι ένας απ' αυτούς μού έδειξε με το χέρι την κατεύθυνση. Ακολούθησα την οδηγία του άλλ' εις μάτην. Ή εκκλησία δεν φάνηκε μπροστά μου. Λάθος πληροφορία, σκέφτηκα και συνέχισα να περπατώ δίπλα στο ποτάμι.

Μπροστά μου τώρα ορθωνόταν ό τεράστιος τροχός με τις καμπίνες στη μέση της γέφυρας Γιόγκλε.

   Γύριζε αργά, σχεδόν αδιόρατα κι οι λιγοστοί επιβάτες των καμπίνων, πού κρέμονταν σαν ρώγες σταφυλιού, απολάμβαναν τη θέα της απέραντης πόλης. Κάποια στιγμή βαρέθηκα να κοιτάζω το «Τιάντζιν Αυ», έτσι το λένε επίσημα, κι αποφάσισα πώς έπρεπε να επιστρέψω στο σταθμό τού τραίνου. Μια πινακίδα όμως, πού πρόβαλε απρόσμενα μπροστά μου, μού ανέτρεψε τα σχέδια. Σημείωνε ότι ή εκκλησία πού γύρευα βρισκόταν 1700 μέτρα πιο κάτω, παράλληλα με το ρου τού ποταμού. Επιταχύνοντας το βηματισμό μου κάλυψα σύντομα την απόσταση. Λίγο αργότερα το κτίριο της εκκλησίας Βαγκχαϊλόου εμφανίστηκε μπροστά μου. Τώρα πώς γλύτωσε από την «πολιτιστική επανάσταση» και τη μανία των ερυθρών φρουρών τού Μάο, δεν είμαι εις θέσιν να γνωρίζω. Πρόκειται για εντυπωσιακό κτίσμα με μαύρα τούβλα, σε νεογοτθικό ρυθμό, σκονισμένο κι απεριποίητο, με κάποια από τα παράθυρα του σπασμένα με ψηλό καμπαναριό πού έφερε σταυρό στην κορυφή. Μια επιγραφή σημείωνε πώς καταστράφηκε δύο φορές, ενώ μια άλλη τόνιζε ότι αποτελεί ιστορικό μνημείο της πόλεως. Έψαξα για την πόρτα.

   Εισήλθα στην αυλή. Μικρά φτωχικά κτίσματα με κινέζικες επιγραφές, δένδρα έδώ κι εκεί, καμία ανθρώπινη παρουσία και ή εκκλησία κλειστή. Βγήκα στο δρόμο. Τα αυτοκίνητα περνούσαν με ταχύτητα συνοδευόμενα από το χαρακτηριστικό θόρυβο των μηχανοκινήτων και οι πολλοί και βιαστικοί ποδηλάτες έτρεχαν να προλάβουν τις δουλειές τους. Όλα αυτά, μαζί με το χρόνο πού πέρασε δεν μου επέτρεπαν ν' αφουγκραστώ τα ουρλιαχτά των δημίων, ούτε τις οιμωγές των θυμάτων της λυπητερής ιστορίας πού έλαβε χώρα εκεί γύρω 141 χρόνια πριν.

  Πέντε ώρες περιδιάβαση στους δρόμους της πολύβουης πόλης είχαν ως άμεση συνέπεια την κόπωση. Έτσι πήρα την απόφαση πώς ήταν καιρός να επιστρέψω στο σιδηροδρομικό σταθμό Τιάντζιν Τζάν, όπου με περίμενε ή υπερταχεία για την κινεζική πρωτεύουσα. Μισή ώρα αργότερα ήμουν στο σιδηροδρομικό σταθμό Νάντζαν του Πεκίνου. Βγαίνοντας από το τραίνο είχα την έντονη αίσθηση πώς είχα επιστρέψει από προσκύνημα...

Το μόνο πού πρέπει να ολοκληρώσω είναι τα σχέδια των υπόλοιπων τεσσάρων μαρτύρων, της νεαρής Κινέζας και των τριών Ρώσων. «Έμοί δέ λίαν έτιμήθησαν οι φίλοι σου ό Θεός, λίαν έκραταιώθησαν αι αρχαί αυτών» (Ψαλμ. ρλη' 17).

Συμεών Πηγαδουλιώτης

Περιοδικό ''Ορθόδοξη μαρτυρία''αρ.96. Χειμώνας 2012

apantaortodoxias