Ο Άγιος Λουκάς αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως,ιατρός και θεραπευτής ψυχών και σωμάτων

Από την εισήγηση του πρωτ.π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού κατά την ημερίδα που διοργάνωσε η θρησκευτική υπηρεσία του Γ.Ν.Νοσοκομείου Κέρκυρας προς τιμήν του Αγίου Λουκά του ιατρού την 11η Ιουνίου,υπό την αιγίδα του Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Κερκύρας κ.κ.Νεκταρίου

Η θεραπεία αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα σημεία της χριστιανικής ζωής. Η θεραπεία δεν είναι μόνο εξωτερικό γεγονός, δεν έχει δηλαδή μόνο απτά αποτελέσματα, ορατά δια γυμνού οφθαλμού στον άνθρωπο, ο οποίος νοσεί. Υπάρχει και η εσωτερική θεραπεία, δηλαδή η απαλλαγή του ανθρώπου από το βαρύ φορτίο των αμαρτιών του, η οποία αποτελεί το αποτέλεσμα μίας κίνησης του Θεού που λυτρώνει αυτόν που νοσεί από την αλλοτρίωση, από την αποξένωση δηλαδή τόσο του σώματος όσο και της ψυχής από τον ίδιο το Θεό, τον συνάνθρωπο και από τον εαυτό του πάσχοντος. Η επιστήμη μπορεί να δει την εξωτερική όψη της θεραπείας και να την εκτιμήσει, ιδίως εκεί όπου η ίδια δεν δύναται να βοηθήσει τον άνθρωπο. Μπορεί ίσως και να διαπιστώσει και αποτελέσματα της εσωτερικής ίασης στην ψυχολογία και την όλη λειτουργία του θεραπευθέντος ανθρώπου. Όμως για την επιστήμη η έννοια της αμαρτίας αποτελεί ξένη κατάσταση, η οποία δεν μπορεί να εμπίπτει στους κανόνες της. Ο Θεός ανήκει στο πεδίο της πίστης και όχι της επιστημονικής απόδειξης. Ειδάλλως και ο Θεός δεν θα ήταν Θεός, αφού θα εμπεριέχετο σε κλειστά ή περισσότερα ανοικτά συστήματα έρευνας και περιγραφής, κάτι που θα αντίκειτο στην έννοια του αρρήτου που συνοδεύει κατ’ ανάγκην δική μας τον Θεό, αλλά και η επιστήμη θα είχε δυνατότητες ή θα λειτουργούσε αυτοθεοποιητικά, κάτι που και πάλι αντίκειται στην ίδια την συνεχώς αναπτύσσουσα νέες προοπτικές, που συμπληρώνουν, διορθώνουν, ανανεώνουν, προσθέτουν, αλλά δεν κλείνουν το πεδίο έρευνας και τις δυνατότητες περαιτέρω προόδου. Αντίκειται όμως και στην ίδια την πεπερασμένη ανθρώπινη φύση. Δεν γνωρίζουμε αν ποτέ η επιστήμη θα φτάσει στα απόλυτα όριά της. Αυτό δεν το γνωρίζουμε και για τον άνθρωπο. Εμείς όμως είμαστε βέβαιοι ότι η ύπαρξη του Θεού ανοίγει πάντοτε στον άνθρωπο την δυνατότητα περαιτέρω δημιουργίας, όπως επίσης και συμπληρώσεως δια της θείας Χάριτος, των ελλειπόντων και θεραπείας των ασθενούντων. «Όπου Θεός βούλεται, εκεί νικάται φύσεως τάξις ως γέγραπται».

Η συνέχεια ΕΔΩ