ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Δεκαπενταύγουστος του 1974, στο δασάκι των δικαστηρίων της Αμμοχώστου. Μια τριανταριά έφεδροι στρατιώτες, οι τελευταίοι υπερασπιστές, μένουν από πυρομαχικά. Το ΓΕΕΦ δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στο κάλεσμα τους για ενισχύσεις. Οι δε διοικητές, τους είχαν προ πολλού εγκαταλείψει. Βλέπουν τους υπεράριθμους Τούρκους να προελαύνουν και δεν έχουν άλλη επιλογή από την οπισθοχώρηση. Η πόλη, ήδη έρημη και βομβαρδισμένη, πέφτει στα χέρια των εισβολέων.
Το προμελετημένο έγκλημα συντελείται. Η πανέμορφη και θαλασσοφίλητη γη του Ευαγόρα φυλακίζεται από τον κατακτητή και μετατρέπεται σε πόλη φάντασμα. Προστέθηκε κι αυτή στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων ενός σικέ αγώνα, μιας απερίγραπτης προδοσίας, μιας ανοικτής πληγής. Οι μαρτυρίες όσων το πάλεψαν και επέζησαν είναι συγκλονιστικές:
Στην αργοπορημένη επιστράτευση της 20ής Ιουλίου, πολλοί Αμμοχωστιανοί στάλθηκαν στη Λευκωσία για να πολεμήσουν, ενώ στους πλείστους οι οποίοι μαζεύτηκαν στον Καράολο και στο Πογάζι δεν δόθηκαν όπλα. Στην πόλη έμειναν μόλις δύο ολιγάριθμα τμήματα εφέδρων, τα οποία στην πρώτη φάση της εισβολής κατέλαβαν εχθρικό πολυβολείο, ζήτησαν ενισχύσεις για να επιτεθούν εντός των τειχών όπου ήταν οχυρωμένοι οι Τούρκοι, αλλά άκουσαν τον διοικητή Ζαρκάδα να τους διατάζει: «Υποχωρήστε, δεν είναι δική σας δουλειά».
Στις 20 Ιουλίου όταν οι εισβολείς βομβάρδισαν για πρώτη φορά την Αμμόχωστο, δεν έκαμψαν το φρόνημα των κατοίκων της. Από το πρωινό της 13ης Αυγούστου όμως, παραμονή της δεύτερης φάσης της επέλασης του Αττίλα, κάποιοι φρόντισαν να διαδόσουν πως επίκειται κύμα σαρωτικών βομβαρδισμών με αποτέλεσμα τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι να πάρουν άρον-άρον τον δρόμο της προσφυγιάς, όπως δεκάδες χιλιάδες Κύπριοι από κάθε γωνιά της κατεχόμενης γης μας.
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η Αμμόχωστος όμως, όπως η Κερύνεια, η Μόρφου, το Ριζοκάρπασο και τόσα άλλα μέρη, δεν είναι χαμένες πατρίδες. Είναι ο τόπος των πατεράδων μας, η δική μας γη. Είναι η Ανόρθωση, η Νέα Σαλαμίνα, το ΓΣΕ και οι χρυσές αμμουδιές. Είναι μια κληρονομιά που μας την έχουν κλέψει αυτοί οι οποίοι πρόδωσαν, σκότωσαν και βίασαν.
Ξέρουν μάλιστα πως η εξόντωση ενός έθνους, που ήδη μαστίζεται από ατέρμονες εσωτερικές διαμάχες, στηρίζεται πρωτίστως στη διαγραφή της μνήμης και της ιστορίας του. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η προσπάθεια κάποιων να διαγράψουν το «δεν ξεχνώ». Ας μην το επιτρέψουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου