"Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;" -Μικρή νύξη για την Χριστιανική μνήμη θανάτου

Γράφει η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου 

Περιστεράκι  μου

πριν διαβάσεις το  σύντομο  κείμενο
απ' το βιβλίο "η ζωή εκ τάφων" του Μητρ. Δημητρίου
στο τέλος αυτού  του μικρού μου  προλόγου, 
να σημειώσω πως 
αυτή η θεολογική -στο βάθος της- ατάκα : 

-Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή; 

ήταν φράση που ακουγόταν, ως απόλυτα φυσική,
στις γειτονιές της παιδικής μου ηλικίας,
όταν συχνά-πυκνά,  συνέβαινε  μαλλιοτράβηγμα γυναικών,
δι ασήμαντες, κατά την παιδική γνώμη μου,  αφορμές,
σε κείνη την πανέμορφη παραθαλάσσια πόλη  
με το μεσαιωνικό κάστρο, 
όπου πρωτάρχισα να θαμπώνομαι απ' το κάλλος  του κόσμου.

Ήμασταν ακόμη, βλέπεις, σ' εποχές που οι άνθρωποι πίστευαν 
ότι μετά θάνατον θα κριθούν 
-και μάλιστα πολύ αυστηρά-
για τα πεπραγμένα και τις κρύφιες προθέσεις τους.

Το πίστευαν αυτό κι οι γιαγιές κι οι  απλές κυράτσες σαν και του λόγου μου
και κάμποσοι  άντρες, και τα μικρά παιδιά, 
μη σου πώ...
μέχρι και οι δεσποτάδες και οι παπάδες,
ακόμη το πίστευαν-ναι!

Τούτη  η σωτήρια μνήμη θανάτου, σήμερα,  
απ' τον αντίΧριστο Δυτικό  πολιτισμό μας, πολεμιέται λυσσαλέα, 
έτσι που  αμφιβάλλω αν εσύ
- επάνω στα νιάτα και την ομορφιά σου-
μπορείς, 
έστω  εκ του μακρόθεν, το παλιοκαιρίτικο  κλίμα
της δικής μας αυστηρότερης-επί του θέματος- συνείδησης, 
κάπως  να το συλλάβεις.

Η μνήμη θανάτου που φροντίζουμε να καλλιεργούμε μέσα μας, μυστικά,  
όσοι επιθυμούμε να λεγόμαστε  Ορθόδοξοι, 
αυτή η σωτηρία μνήμη, θα επαναλάβω, 
εκφράζει δίψα  για την γνήσια ζωή, 
ζωή μέσα στη Χάρη του Αγίου Πνεύματος
με την οποία -εν ημέρα απολυτρώσεως- 
ανεξίτηλα σφραγιστήκαμε.

Μακάριος, όποιος κρατήσει τούτη τη μνήμη 
σαν απαλή, πανέμορφη πεταλούδα 
πάνω στης ψυχής του το ευάλωτο  άνθος. 

salograia.blogspot

Απ' το βιβλίο "Η ζωή εκ τάφων " - Μητρ. Δημητρίου

"Έχοντας κι εμείς τα ζωντανά αυτά υποδείγματα των νικητών του θανάτου , αγωνιζόμαστε , 
ώστε ο βίος μας να μεταστοιχειωθή σε ζωή, αφού εγχριστωθεί δια μέσου των ιερών Μυστηρίων και της ασκήσεως-μετανοίας . 
Δεν φοβούμεθα τον βιολογικό θάνατο καθ'εαυτόν, αλλά την αμαρτία και την αμετανοησία, που αποξενώνουν από την όντως ζωή, το Χριστό.
Ενόψει του βιολογικού τέλους , αλλά και της αιωνιότητος, ρυθμίζουμε την εγκόσμια ζωή μας κατά μίμηση των Αγίων, των μιμητών του Χριστού, ως "πάροικοι και παρεπίδημοι"πάνω στη γη 
(Α΄Πέτρου 2,11).
Σ' αυτόν μας τον αγώνα χρησιμοποιούμε  σαν πολύτιμο πνευματικό όπλο την ενθύμηση του θανάτου, σύμφωνα με την εκ πείρας διδασκαλία των Αγίων. 
Γιατί όλοι  με ένα στόμα μάς διδάσκουν , ότι εκείνος που αναλογίζεται το θάνατό του, δεν πρόκειται ποτέ να αμαρτήσει  και ότι από την ενθύμηση του θανάτου πηγάζει σχεδόν κάθε αρετή.
Όχι με διάθεση πεισιθάνατη, αλλά με μια χαροποιό προσδοκία για την καθολική ανάσταση και για την ζωή του μέλλοντος αιώνος , όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.
Αυτή η  προσδοκία , έντονη και διαρκής, συνέχει όλο το Εκκλησιαστικό Σώμα και από αυτήν απορρέει  το λειτουργικό αίτημα:"Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών...και καλήν απολογίαν την επί του  φοβερού βήματος του Χριστού αιτησώμεθα"

(Απ'το βιβλίο " η ζωή εκ τάφων", σελ. 208 έκδοση Ι.Μ.Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης-Γουμενίσσης -Γρίβα )