Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ παραλύτου

Ἡ θέση τοῦ θαύματος, ἡ ἄρνησή του καὶ ἡ ἐκμετάλλευσή του

Γράφει ὁ Ἀρχ. πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, ἱεροκῆρυξ, ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος Ι. Μ. Δρ. Πωγωνιανὴς καὶ Κονίτσης. Email: ioil.konitsa@gmail.com

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ παραλύτου

(Πράξ. Ἀποστ. Θ΄ 32-42)

Ὁ Κύριος εἶχε πεῖ στοὺς μαθητές Του ὅτι ὄχι μόνο θὰ κάνουν θαύματα, ἀλλὰ θὰ ἐλάμβαναν δύναμη καὶ εὐλογία διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε νὰ πραγματοποιήσουν μεγαλύτερα ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὰ θαύματα ποὺ εἶδαν ἀπὸ τὸν Ἴδιον (Ἰωάν. ΙΔ' 12-13).

Αὐτὸ ἀκριβῶς βλέπουμε νὰ συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Ἀπ. Πέτρο, στὸ Ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα.

Ὁ Μεγάλος Ἀπόστολος, ἐπιτελεῖ δύο θαύματα. Τὸ πρῶτο στὴ Λύδδα, ὅπου θεράπευσε τὸν παραλυτικὸ Αἰνέα, καὶ τὸ δεύτερο στὴν Ἰόππη, ἀνασταίνοντας μία θερμὴ στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ γυναίκα, τὴν Ταβιθά, τὸ ὄνομα τῆς ὁποίας στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει Δορκάς, δηλ. ζαρκάδι.

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, μὲ γλώσσα ἀκριβείας, ὡς ἀριστοτέχνης τῆς γραφίδας, πολὺ παραστατικὰ καὶ συγκινητικά, περιγράφει τὰ θαύματα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐντύπωση ποὺ αὐτὰ προκάλεσαν στὰ πλήθη, μὲ ἀποτέλεσμα, ὅπως ἀκριβῶς καταγράφει, γιὰ τὰ μέλη τῆς ἐκκλησίας ποὺ ἐννοοῦν τὰ Ἀποστολικὰ γραφόμενα, «πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον»!

Ὅμως, τὸ σημερινό μας Ἀνάγνωσμα, μᾶς δίνει τὴ δυνατότητα, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ μεγάλο κεφάλαιο ποὺ ὀνομάζεται «θαύματα».

Ἐξ' ἀρχῆς νὰ τονίσουμε ὅτι γιὰ τὸν πιστό, ὄχι ἁπλῶς ὑπάρχουν καὶ κατὰ καιροὺς γίνονται θαύματα καὶ μάλιστα μεγάλα καὶ συγκλονιστικά, ἀλλὰ καθημερινῶς...

ζεῖ μέσα στὸ θαῦμα. Ζεῖ στὸ ἔκτακτο, πλημμυρισμένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ.

Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ συμβαίνει διαφορετικά, ἀφοῦ καὶ αὐτός, ὁ τελευταῖος χτύπος τῆς καρδιᾶς μας, ποὺ δὲν εἶναι παρὰ δῶρον τῆς χάριτος, ἀποτελεῖ ἕνα μεγάλο θαῦμα, τὸ ὁποῖο ἡ ἐπιστήμη ἀδυνατεῖ νὰ ἐξηγήσει καὶ ἁπλῶς μπροστά του στέκεται μὲ δέος καὶ περιορίζεται στὸ νὰ μᾶς τὸ περιγράψει ὅσο τὸ δυνατόν, κατὰ τὸν πλέον συναρπαστικὸ τρόπο!

Ἀλλὰ τί λέμε περὶ τῆς καρδιᾶς ἢ καὶ τῶν ἄλλων ὀργάνων τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, ὅπως τὸν ἐγκέφαλο καὶ τὸν ὀφθαλμὸ ἐπὶ παραδείγματι, ἐνώπιον τῶν ὁποίων καὶ τὰ τελευταία ἠλεκτρονικὰ ὄργανα, χάνουν κάθε ἀξία καὶ φαίνονται ὡς παιγνίδια καὶ σκιὲς τῆς θαυμαστῆς πραγματικότητας;

Μὰ καὶ τὸ τελευταῖο μόριο τῆς ὕλης, κατὰ τὴν εὐλογημένη ἐπιστήμη, ποὺ ὁπωσδήποτε εἶναι δῶρον Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀποτελεῖ ἕνα θαυμαστὸ μικρόκοσμο, ποὺ δὲν γνωρίζει κανείς, ὅπως προσφυῶς ἔχει γραφεῖ, ἐὰν τελικῶς ὁ μικρόκοσμος ἀντιγράφει τὸν μακρόκοσμο ἢ τὸ ἀντίθετο. Οἱ γαλαξίες δηλ. καὶ τὸ ἀχανὲς σύμπαν ἀντιγράφουν τὰ ἀόρατα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἄτομα τῆς ὕλης, ἀλλὰ καὶ τὰ μικρότερα ἀκόμα στοιχεῖα τῆς ὁρατῆς δημιουργίας.

Καὶ φυσικά, ὅλα αὐτά, μόνο τυχαῖα δὲν εἶναι.

Μάλιστα, αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα, ἀρκεῖ κανεὶς νὰ μὴν μολύνει μὲ τὴν ἁμαρτία τὸ κάτοπτρο τῆς καρδιᾶς του καὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ διατηρεῖ τὸν ὀφθαλμὸν του ἁγνὸ καὶ καθαρό, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου Ἰησοὺ «ὁ λύχνος τοῦ σώματος ἐστὶν ὁ ὀφθαλμός, ἐὰν οὒν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοὺς ἤ, ὅλον τὸ σῶμα σου φωτεινὸν ἔσται» (Ματθ. Στ' 22).

Ἐὰν συμβαίνει αὐτό, ἐὰν δηλ. ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται νὰ παραμείνει ἀμόλυντος ἀπὸ ὁποιαδήποτε μορφὴ ἁμαρτίας καὶ συνάμα ν' ἀγαπᾶ τὸν Προσωπικὸ-Τριαδικὸ Θεό, τὸ δίχως ἄλλο, ἀμέσως ἐπιβεβαιώνει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, καὶ βιώνει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ναὶ μέν, αὐτὴ εἶναι ἡ θέση καὶ ἡ στάση τῶν πιστῶν Χριστιανῶν ἔναντι τοῦ θαύματος. Τῆς ἀλλοιώσεως δηλ. τῶν φυσικῶν νόμων ποὺ πραγματοποιεῖ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, πρὸς ὠφέλεια τῆς ὅλης ὑπάρξεως. Τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος.

Ἡ στάση δηλαδὴ τῆς μετὰ πίστεως ἀποδοχῆς καὶ ἡ ἐπίγνωση ὄτι «ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις», δοθέντος ὅτι καὶ ὁ μεγάλος ἐπιστήμονας Μὰξ Πλὰνκ εἶχε τονίσει ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ νόμοι τῆς φύσεως, ποὺ σ' ἐμᾶς φαίνονται αἰωνίως ἀμετάβλητοι, δὲν εἶναι παρὰ «παγκόσμιες προσωρινὲς σταθερές»!

Ἂς δοῦμε ὅμως στὴ συνέχεια καὶ ἄλλες παραμέτρους τοῦ θαύματος, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἄρνηση, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τὴν ἐκμετάλλευσή του, ὅταν στὴν παράμετρο αὐτὴ συνυπάρχουν τόσο ἡ ἀθεοφοβία ὅσο καὶ ἡ ἀφέλεια τοῦ ἀνθρώπου.

Ἑπόμενο εἶναι, λόγω τῆς λανθασμένης ἐπιλογῆς στὸ θέμα τῆς ἐλευθερίας, νὰ ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀπορρίπτουν τὰ σημεῖα καὶ τὰ θαύματα.

Ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ πάντοτε θὰ ὑφίστανται στὶς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων αὐτοὶ ποὺ κρατοῦν συνειδητὰ ἀρνητικὴ στάση στὸ ὑπερφυσικό, χωρὶς βεβαίως τοῦτο νὰ θίγει σὲ τίποτε ἀπολύτως τὴν οὐσία καὶ τὴν ἀξία τοῦ θαύματος.

Ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὸ νὰ κλείνει κανεὶς συνειδητά τούς ὀφθαλμούς του στὸ ἔκπαγλο ἡλιακὸ φῶς, οὐδόλως μειώνει τὴν ἀντικειμενικὴ ἀξία τοῦ φωτός, μὲ τὴν ἀνόητη αὐτὴ του πράξη, καὶ φυσικὰ σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων δὲν ἐπηρεάζει ὅσους μὲ κάθε χαροποιὸ διάθεση τὸ ἐπιζητοῦν καὶ ἀπολαμβάνουν. Τὸ δὲ φαιδρὸ στὴν ὅλη ὑπόθεση εἶναι ὅτι ὅσοι δηλώνουν πὼς ἀνήκουν στὸ «λόμπυ» τῶν ἑκουσίως τυφλῶν, ὅσοι δηλ. ὑποβιβάζουν τοὺς ἑαυτούς τους στὸ ἐπίπεδο τῶν ἀλόγων κτηνῶν, προσπαθοῦν νὰ «δικαιολογήσουν» τὴν ἀφύσικη στάση τους, μὲ τὸ ὅτι ἡ λογική τους δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει κάτι τὸ ὁποῖο εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τοὺς «φυσικοὺς νόμους».

Πράγματι, ἀστεῖο τὸ ἐπιχείρημα καὶ ἀδικαιολόγητη ἡ δικαιολογία. Ἴσως μάλιστα δὲν θὰ ἄξιζε νὰ ἀσχοληθεῖ κανεὶς καὶ νὰ ρίξει τὸ ἐπίπεδο τῆς συζητήσεως ὅταν προβάλλονται κακόπιστα τέτοιου εἴδους «ἐπιχειρήματα». Τοῦτο ἁπλῶς τονίζουμε καὶ ἐρωτοῦμε, γιὰ νὰ μὴ νομίσουν τὴ σιωπή μας ποὺ ἁρμόζει ὡς ἀπάντηση, ὡς ἔλλειψη δῆθεν ἐπιχειρημάτων ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς πίστεως.

Ὥστε λοιπόν, ὅλα τὰ ἐξηγεῖτε μὲ τὴν λογική; Ἐὰν ναί, τότε εἶστε ὄντως παράλογοι διότι καταστρατηγεῖτε τὴν κοινὴ λογικὴ ἡ ὁποία ἀποδέχεται τὸ ὑπερλόγο.

Ἐὰν ὄχι, τότε ταπεινωθεῖτε καὶ βρεῖτε τί φταίει μέσα σας, ὥστε τὸ δένδρο τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀρνήσεως νὰ ἔχει ρίξει τὶς κατάπικρες ρίζες του μέ ἀποτέλεσμα νὰ ἀργοπεθαίνετε πνευματικῶς ἀπὸ τοὺς δηλητηριώδεις καρπούς του.

Πόσο δίκαιο εἶχε ἕνας μεγάλος καὶ πιστὸς ἐπιστήμονας, ὅταν ἔλεγε ὅτι: «φίλοι μου, νὰ εἶστε βέβαιοι πώς, ἐὰν τὸ πυθαγόρειο θεώρημα εἶχε καὶ ἠθικὲς προεκτάσεις γιὰ τὴν ζωή μας, ὅπως φερ' εἰπεῖν τὴν τιμιότητα, τὴν ἠθικότητα καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια, πολλοὶ θὰ ἦταν αὐτοὶ ποὺ θὰ ἀπέρριπταν ὄχι μόνο τὸ συγκεκριμένο θεώρημα, ἀλλὰ ἴσως καὶ ὁλόκληρη τὴν μαθηματικὴ ἐπιστήμη»!

Καὶ πάλι, πόσο ἀληθινὸς ἦταν ἕνας ἱεροκήρυκας ὅταν στὴν προκλητικὴ θέση κάποιου ποὺ ζοῦσε ἄσωτη ζωὴ καὶ διεκήρρυτε ὅτι δὲν πίστευε, πόσο πράγματι ἀληθινὴ ἦταν ἡ ἀπάντηση ποὺ τοῦ ἔδωσε: «φίλε μου, τὸ παράδοξο θὰ ἦταν νὰ πίστευες». Καὶ φυσικὰ ὁ ἄσωτος-ἄθεος, κατάπιε τὴν γλώσσα του, διότι ὅπως πολὺ σοφὰ λέει καὶ ὁ λαός: «ἀλλοῦ στάζει τὸ βουτσί»...

Πράγματι, δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεχθεῖ τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς ὁ ἄθεος, καὶ εἶναι φύσει ἀδύνατον ἕνας ἀκόλαστος νὰ ἀπολαμβάνει τὶς ἐκφάνσεις τῆς χάριτος καὶ τὰ ζωντανὰ θαύματα ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, τόσο στὴν ὕλη, ὅσο κυρίως στὸ πνεῦμα. Τοῦτο εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον, ὅπως εἶναι καὶ πάλι ἀδύνατον τὰ λευκὰ καὶ ἁγνὰ περιστέρια νὰ συνυπάρχουν καὶ νὰ ζοῦν μὲ τοὺς ἀγριόχοιρους μέσα στὶς λάσπες καὶ στὶς ἀηδιαστικὲς κοπριές.

Τί νὰ κάνουμε φίλοι μου; Βλέπετε ὅτι δυστυχῶς ὑπάρχουν καὶ οἱ διαστροφὲς στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὁμολογουμένως, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μεγαλύτερη διαστροφὴ ἀπὸ τὴν βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ δηλ. ποῦ ἔκαναν οἱ Θεοκτόνοι Ἑβραῖοι, ὅταν ἔβλεπαν μπροστὰ στὰ μάτια τους νὰ ἐπιτελεῖ τὰ θαύματα ὁ Κύριος, καὶ αὐτοὶ ὄχι ἁπλῶς τὰ ὑποβίβαζαν καὶ τὰ ἀπέρριπταν, ἀλλὰ βλασφημοῦσαν κηρύσσοντας ὄτι «οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια, εἰμὴ ἐν τῷ βεελζεβούλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων» (Ματθ. Ιβ΄ 24).

Εἴπαμε, ὅτι αὐτὸ ἔκαναν οἱ Ἑβραῖοι. Δηλ. βλασφημοῦσαν τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Ἀλλὰ τὸ ἔκαναν μόνο τότε; Ὄχι φίλοι μου. Τὸ ἴδιο συνεχίζουν νὰ κάνουν καὶ σήμερα. Τὸ ἴδιο καὶ χειρότερο, ἀφοῦ γνωρίζουν πλέον τὴν ἀλήθεια καὶ δαιμονικῶς ἀπορρίπτουν τὸ ἐπαναλαμβανόμενο κάθε φορᾶ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, ζωντανὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτός. Τοῦ Φωτὸς τὸ ὁποῖο ἐκπηγάζει μέσα στὸ κέντρο τῶν Ἑβραίων, ἐντός του Παναγίου Τάφου, καὶ μόνο ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο Πατριάρχη, ἐξευτελίζοντας τὴν ἀπιστία τους καὶ τὴν Χριστοκτονία τους.

Νὰ τονίσουμε τώρα ὅτι στὸ αὐτὸ κατακρίμα βρίσκονται καὶ οἱ αἱρετικοὶ παπικοί, οἱ κόπτες, οἱ μονοφυσίτες, καὶ τόσοι ἄλλοι, ποὺ ἐνῶ βλέπουν ξεκάθαρα τὴν ἀλήθεια, αὐτοὶ συνεχίζουν συνειδητὰ καὶ πεισματικὰ νὰ τὴν ἀπορρίπτουν καὶ νὰ τὴν πολεμοῦν; Βεβαίως. Καὶ αὐτοὶ βλασφημοῦν καὶ πολεμοῦν τὸν Θεό. Καὶ τοῦτα ἂς τὰ δοῦν κι ἂς τὰ προσέξουν οἱ παπόφιλοι καὶ κάθε λογὴς αἱρετικόφιλοι καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ «λιγούρηδες» τοῦ Π.Σ.Ε. Ἂς ἀνοίξουν τὰ μάτια γιὰ νὰ διαπιστώσουν ὅτι οἱ ψευτοαγάπες καὶ οἱ ἀνόητοι καὶ προδοτικοὶ συναισθηματισμοὶ καὶ ἐναγκαλισμοὶ μὲ τὰ «κροκοδείλια δάκρυα», εἰς οὐδὲν ὀφελοῦν.

Δὲν βγαίνει δυστυχῶς τὸ δαιμόνιο τῆς αἱρέσεως μὲ θεατρινίστικους «ἀσπασμοὺς» καὶ μὲ γλυκόλογα, οὔτε πολὺ περισσότερο μὲ τὶς κατάφορες παραβάσεις τῶν θείων καὶ ἱερῶν κανόνων. Μᾶλλον περισσότερο ἑδραιώνεται καὶ οἱ συμμετέχοντες «ὀρθόδοξοι» ἐξευτελίζονται σὲ γῆ καὶ οὐρανό.

Ἀλλὰ εἴπαμε πὼς ὑπάρχει καὶ ἡ περίπτωση τῶν ἐκμεταλλευτῶν-ἀθεόφοβων ἀλλὰ καὶ τῶν ἀφελῶν, δυστυχῶς, ὅσον ἀφορᾶ τὸ κεφάλαιο τοῦ θαύματος.

Μὴ σκανδαλίζεσθε φίλοι μου, ἀπὸ τὸν λόγο μας. Καὶ δὲν πρέπει νὰ ὑφίσταται σκανδαλισμὸς ἐὰν πράγματι μελετοῦμε τὴν Ἁγία Γραφή.

Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν καταραμένη κατάσταση τῆς ἐκμεταλλεύσεως τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος, βλέπουμε τόσο στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅσο καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη, στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων μὲ τὴν χαρακτηριστικὴ περίπτωση τοῦ Σίμωνος (Πράξ. Ἀπ. Η' 18-21). Ο Σίμων ἤθελε νὰ δώσει χρήματα στοὺς Ἀποστόλους γιὰ νὰ λάβει τὴν ἐξουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε στὴ συνέχεια νὰ μπορεῖ νὰ καταπλήσσει καὶ νὰ ἐκμεταλλεύεται τοὺς ἀνθρώπους. Καταγανακτισμένος ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τοῦ εἶπε τὴν περίφημη φράση : «τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοῖ, εἴη εἰς ἀπώλειαν, ὅτι τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ ἐνόμισας διὰ χρημάτων κτάσθαι».

Ἀλλὰ καὶ ἡ περίπτωση τοῦ προφήτου Δανιήλ, εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὴ καὶ δείχνει σὲ τί μορφὴ θεομπαιξίας μπορεῖ νὰ καταντήσει ὁ ἐκμεταλλευτής, ἀλλὰ καὶ σὲ τί κατάντημα μία κοινωνία ὅταν ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὸν τρόπο νὰ πλουτίζουν βάσει τοῦ πανανθρώπινου θρησκευτικοῦ συναισθήματος. (Δανιὴλ Γ΄ Παράρτημα).

Ὅμως, δὲν μπορεῖ νὰ φυτρώσει τὸ καρκίνωμα τῶν ἐκμεταλλευτῶν καὶ τῶν ἀθεόφοβων, ἐὰν δὲν ὑπάρχει τὸ σαπρὸ ἔδαφος τῶν ἀφελῶν καὶ τῶν ἀνοήτων...

Ἀξίζει νὰ μελετήσουμε τὸ τί ἀκριβῶς συνέβαινε μὲ τοὺς ἱερεῖς τοῦ Βήλ, καὶ πῶς ὁ «ἀνὴρ τῶν ἐπιθυμιῶν» ὁ πρ. Δανιήλ, ξεσκέπασε τὴν πλεκτάνη, ἐξευτέλισε τὰ καθάρματα, ἀπέδειξε τὴν ἀλήθεια καὶ στὴ συνέχεια φόνευσε τὸν δράκοντα!

Φυσικὰ μία ζωντανὴ καὶ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία, διὰ τῶν ὑπευθύνων ποιμένων της, θὰ πρέπει νὰ ξεκαθαρίζει ἐν τῷ ἅμα τέτοιου εἴδους ζιζάνια, μικρόβια καὶ σκουλήκια, ἐὰν δὲν θέλει νὰ λάβει τὸ δικαίωμα τοῦτο τῆς καθάρσεως «ἐργολαβικῶς», κανένας τύπος ἀντιχρίστου. Φυσικὰ στὴν περίπτωση αὐτή, μαζὶ μὲ τὰ ξερά, καίγονται καὶ τὰ χλωρά, καὶ καλὰ παθαίνουν, ἀφοῦ ἀνέχονται τὶς βρωμιὲς καὶ τὰ ἀγκάθια τῶν ξερῶν. Ἡ Ἱστορία καὶ στὴν παράγραφο αὐτὴ εἶναι ἀρκούντως ἀποκαλυπτικὴ καὶ καθοδηγητική.

Νὰ τονίσουμε ἐπίσης ὅτι αὐτὰ τὰ θέατρα, μόνο εὐσέβεια δὲν δείχνουν;

Ἀλλοίμονο δέ, ἐὰν κανεὶς πιστεύσει ὅτι ἡ ἀλήθεια γιὰ νὰ ὑπάρξει, χρειάζεται τὰ δεκανίκια τῆς ἀνοησίας καὶ τῆς ἀπάτης. Καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ διαθέτει κανεὶς ἰδιαίτερα χαρίσματα γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι σὲ περιπτώσεις διογκώσεως ἁπλῶν καθημερινῶν πραγμάτων ἢ τὸ πιθανότερο καλπάζουσας φαντασίας, στὸ γήπεδο τῶν ἐκμεταλλευτῶν, ὁ διάβολος, παίζει τοὺς ἀφελεῖς καὶ τὴν «εὐλάβεια μὲ βλάβη», μονότερμα...

Τὸ λοιπὸν ἀδελφοί. Ἡ στάση μας ἔναντι τοῦ θαύματος, πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη. Ὅπως ἀκριβῶς δηλαδὴ τὴν βιώνει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ ὅπως αὐθεντικὰ τὴν μελετοῦμε στὴ Γραφή.

Οὔτε ἀπόρριψις τῶν φανερῶν καὶ γνησίων θαυμάτων, πράγμα ποὺ συνεπάγεται τὴν βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὔτε ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀφέλεια καὶ ἀποδοχὴ τῶν ποικίλων πράξεων τῶν «ἀετονύχηδων», ποὺ «ποντάρουν» στὴν ἀφέλεια τῶν ἀνθρώπων. Καὶ αὐτὸ γιὰ νὰ μὴ γελᾶ μὲ τοὺς ἁπλοϊκοὺς ὁ διάβολος καὶ μαζί του ὅσοι γνωρίζουν πρόσωπα καὶ πράγματα.

Τέλος δέ, ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι τὸ μεγαλύτερο γιὰ μας θαῦμα θὰ εἶναι ν' ἀγαπήσουμε τὸν Ἀναστάντα Κύριο Ἰησοῦ καὶ νὰ μὴν ἐπιζητοῦμε θαύματα γιὰ νὰ πειράξουμε τὸν Θεό, τόσο μὲ τὴν ὀλιγοπιστία, ὅσο καὶ μὲ τὴν ἀφέλεια, ἀφοῦ ὁ τελευταῖος μακαρισμὸς εἶναι : «Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες»!

Ἀδελφοί, Χριστὸς Ἀνέστη-Ἀληθῶς Ἀνέστη!

 Ἀμήν.

Κόνιτσα.

πηγή