«Εἶμαι τὸ δέντρο ποὺ ἀκολουθεῖ τὴ γραμμὴ τῆς προσευχῆς ὅταν ἀνεβαίνει
ἀπὸ ἥσυχη ψυχή.
Εἶμαι ἡ λόγχη ποὺ κοκκίνισε στὸ αἷμα τῆς δύσης καὶ φρουρεῖ τὸ Ἀόρατο
ἀπ᾿ τὴν ἄρνηση καὶ τὴν εἰρωνεία.
Εἶμαι στὶς γιορτὲς τοῦ τοπίου το μαῦρο ράσο ποὺ δὲν τελείωσεν ἀκόμα
τὴ δοκιμασία του.
Εἶμαι τὸ καμπαναριὸ στὸ ναὸ τοῦ πόνου καὶ γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ ἔχουν σκοπὸ
σημαίνει τοὺς ὄρθρους καὶ τοὺς ἑσπερινοὺς ἡ σιωπή μου.»
(Το κυπαρίσσι - Ζαχαρίας Παπαντωνίου)
Ο τίτλος, η φωτογραφία, το κείμενο... Μου θύμισαν το "Ήμουν κι εγώ από τα δέντρα του χειμώνα": https://ena-paidi-enas-anthropos.blogspot.com/2021/06/blog-post.html. Πολύ όμορφος ο κάθε στίχος του Ζαχαρία Παπαντωνίου!
ΑπάντησηΔιαγραφή