Η πρώτη απάντηση έχει να κάνει με την αγωνία πολλών το παρελθόν να διατηρηθεί ακέραιο στη ζωή μας. Έτσι γεννιέται ένας συντηρητισμός, ο οποίος ομνύει στο αδιαπραγμάτευτο του τρόπου του παρελθόντος. Δεν είναι μόνο η παραμονή στους λόγους του παρελθόντος. Είναι και η απαίτηση να τηρούνται κατά γράμμα. Και αυτή η διακήρυξη της τήρησης καθιστά τους ανθρώπους που ακολουθούν αυτή την οδό αυθεντικούς. Ακόμη κι αν δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους στοιχεία της ίδιας τους της ζωής στο παρόν που έρχονται, εκ των πραγμάτων, σε αντίθεση με το παρελθόν. Διότι ο κόσμος εξελίσσεται, η πορεία της χριστιανικής ζωής δεν συναντά τις κοινωνικές βάσεις που είχε ο χριστιανισμός όταν διαμορφώθηκε, ενώ ακόμη και τα λαογραφικά – κοινωνικά στοιχεία της ζωής των ανθρώπων (τροφή, ενδυμασία, γιορτές, ανθρώπινες σχέσεις, τρόπος πρόσληψης όχι μόνο της θρησκευτικότητας αλλά και όλων των δεδομένων της ζωής) έχουν υποστεί μεγάλες αλλαγές λόγω της πορείας της ιστορίας προς τα εμπρός. Οι άνθρωποι όμως που μένουν στο γράμμα δεν θέλουν καμία αλλαγή στον τρόπο προσέγγισης του Ευαγγελίου, αλλά και του κόσμου και της ζωής.
Την ίδια στιγμή υπάρχει μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι ομνύουν στην προσαρμογή χάριν της προόδου και της αλλαγής της κοινωνίας. Ζητούν καινοτομίες. Ζητούν την εύρεση τρόπων, λεκτικών σχημάτων, ακόμη και παρασιώπησης των διδασκαλιών της Εκκλησίας, μόνο και μόνο για να μην υπάρχει ενόχληση στο σύγχρονο τρόπο ζωής και υποκατάσταση του παρελθόντος από την ανάγκη του παρόντος. Κι αυτό χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι όταν δεν υπάρχουν σταθερές και όλα αρχίσουν να μεταβάλλονται, δεν είναι εύκολο το ρεύμα το οποίο γεννιέται εκ των πραγμάτων να σαρώσει τα πάντα, ενώ την ίδια στιγμή, οι αντιδράσεις από την μερίδα των συντηρητικών ανθρώπων θα είναι μεγάλες, γατί οι όποιες προσαρμογές δεν μπορούν να γίνουν χωρίς προετοιμασία, χωρίς διάλογο και χωρίς αγάπη όχι μόνο για το καινοτόμο και την αγωνία ο οίνος της αλήθειας να μην μπει σε παλαιούς ασκούς, αλλά και ότι υπάρχει πάντοτε και η άλλη πλευρά, η οποία ανήκει και αυτή σε εκείνους «υπέρ ων Χριστός απέθανεν».
Απέναντι σ’ αυτές τις δύο θεωρήσεις ο απόστολος Παύλος διακηρύσσει ξεκάθαρα: « προσέχειν τοις ακουσθείσιν, μη ποτε παραρρυώμεν» (Εβρ. 2,1). Να μένουμε πιο πιστοί στις αλήθειες που ακούσαμε, για να μην ξεστρατίσουμε ποτέ. Ο Παύλειος λόγος δεν αναφέρεται σε φόρμες, σε σχήματα τελετουργικά, σε τρόπους οργάνωσης ή ακόμη και σε τρόπους έκφρασης. Αναφέρεται στις αλήθειες τις οποίες έχουμε ακούσει και μάλιστα από τον ίδιο το Χριστό και οι οποίες επιβεβαιώνονται ως αυθεντικές από όσους Τον άκουσαν να μιλεί. Αυτές οι αλήθειες έχουν να κάνουν με τη σωτηρία μας. Και γι’ αυτό ο απόστολος αναφωνεί: « πώς ημείς εκφευξώμεθα, τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;».
Κανένα σχήμα ανθρώπινο, τελετουργικό, επικοινωνιακό, διαλεκτικό δεν έχει σημασία μπροστά στη σωτηρία. Και η Εκκλησία δεν είναι ούτε συντηρητική ούτε προοδευτική. Είναι αυθεντική, διότι στόχος της είναι η σωτηρία των ανθρώπων από το κακό και το θάνατο. Κι αυτή δεν μπορεί να έρθει χωρίς την πίστη στο Χριστό ως τον Σωτήρα του κόσμου, χωρίς την κατάφαση στα όρια που είναι τα δόγματα αυτής της πίστης, χωρίς την τήρηση των εντολών Του και την ίδια στιγμή χωρίς την συνάντηση μαζί Του και με τον πλησίον στη ζωή του σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία, όχι μόνο στο ναό, αλλά και σε όλη τη ζωή μας. Γιατί η σωτηρία δεν έχει να κάνει μόνο με τον χρόνο που βρισκόμαστε στην Εκκλησία ή τον χρόνο της προσευχής μας. Αντανακλάται σε όλη μας την πορεία, αφού κατά πάντα καλούμαστε να είμαστε άνθρωποι που την βιώνουμε και την φανερώνουμε σε όλα μας τα έργα.
Επομένως, για την Εκκλησία το δίλημμα « συντήρηση ή πρόοδος» δεν είναι αληθινό. Ούτε γόνιμο. Εκφράζει φιλοσοφούσες διάνοιες, όχι όμως αγίους. Η Εκκλησία κρατά ακέραιο τον λόγο του Χριστού και της παράδοσής της. Αφήνει όμως τα υπόλοιπα στην αγάπη. Ακόμη και οι ανθρώπινες ανάγκες θεώνται στην προοπτική της αγάπης. Έχουν να κάνουν με το τι χρειάζονται οι άνθρωποι σε κάθε κοινότητα, σε κάθε κοινωνία, αλλά και προσωπικά. Η αγάπη δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο. Και την ίδια στιγμή, η Εκκλησία λαμβάνει υπ’ όψιν της όχι μόνο τους πολλούς, αλλά και τους λίγους, όχι μόνο αυτούς που μπορούν να σηκώσουν το σταυρό της όποιας αλλαγής, αλλά και εκείνους που και δεν μπορούν και δεν θέλουν.
Ο Απόστολος Παύλος, αλλά και όλοι οι άγιοι της πίστης μας υπενθυμίζουν το μεγάλο ερώτημα:Θέλουμε να σωθούμε;
Η καταφατική απάντηση σ’ αυτό φέρνει ενώπιόν μας τον λόγο και τον τρόπο των Αγγέλων ως πορεία μας, όπως αναφέρει και πάλι ο απόστολος των Εθνών. Αγάπη προς τον Θεό, υπακοή στο θέλημά Του, δοξολογία για την παρουσία Του και την ίδια στιγμή επιθυμία για μετοχή και μετοχή σ’ Εκείνον είναι η αποστολή τους.
Αυτή είναι και η πρόσκληση του Θεού προς την δική μας ελευθερία. Μόνο που η πρόσκληση περνά δια της ζωής της Εκκλησίας. Αυτές οι απλές, μα πάντα μοναδικές και ξεχωριστές αλήθειες είναι τα μεγάλα ζητούμενα στη ζωή μας. Σ’ αυτές ας παραμένουμε σταθεροί, υπερνικώντας διλήμματα που μαρτυρούν αδυναμία η αγάπη να λειτουργήσει ως σύνθεση.
Η καταφατική απάντηση σ’ αυτό φέρνει ενώπιόν μας τον λόγο και τον τρόπο των Αγγέλων ως πορεία μας, όπως αναφέρει και πάλι ο απόστολος των Εθνών. Αγάπη προς τον Θεό, υπακοή στο θέλημά Του, δοξολογία για την παρουσία Του και την ίδια στιγμή επιθυμία για μετοχή και μετοχή σ’ Εκείνον είναι η αποστολή τους.
Αυτή είναι και η πρόσκληση του Θεού προς την δική μας ελευθερία. Μόνο που η πρόσκληση περνά δια της ζωής της Εκκλησίας. Αυτές οι απλές, μα πάντα μοναδικές και ξεχωριστές αλήθειες είναι τα μεγάλα ζητούμενα στη ζωή μας. Σ’ αυτές ας παραμένουμε σταθεροί, υπερνικώντας διλήμματα που μαρτυρούν αδυναμία η αγάπη να λειτουργήσει ως σύνθεση.
"Και η Εκκλησία δεν είναι ούτε συντηρητική ούτε προοδευτική. Είναι αυθεντική, διότι στόχος της είναι η σωτηρία των ανθρώπων από το κακό και το θάνατο. Κι αυτή δεν μπορεί να έρθει χωρίς την πίστη στο Χριστό ως τον Σωτήρα του κόσμου, χωρίς την κατάφαση στα όρια που είναι τα δόγματα αυτής της πίστης".
ΑπάντησηΔιαγραφήAMHN! Έχουμε πήξει στους κληρικούς που υπερασπίζονται την παπική "εκκλησία", και κάνουν τουμπεκί το αυτονόητο:
1)η ένωση με το Θεό είναι αυτή που μας σώζει
2)ο Θεός είναι κοινωνία 3 πολύ συγκεκριμένων προσώπων
3)η παπική "εκκλησία" κηρύσσει ένα "θεό" με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, τόσο στα επιμέρους πρόσωπα όσο και στη μεταξύ τους σχέση
ΑΡΑ η πίστη στον ανύπαρκτο "θεό" του παπισμού δε σώζει! Τόσο απλά! Είναι απλή μαθηματική επαγωγή, όχι σκληροπυρηνική μισαλλοδοξία.
Λέω κάτι παράλογο;
Προς άγνωστο 12:57 π.μ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα διαφωνήσω μαζί σου στα περισσότερα που λες .Έχουμε βαρεθεί να ακούμε και να διαβάζουμε ανυπόστατα πράγματα ,ερμηνευτικές παρεκτροπές, που έχουν σοβαρές συνέπειες και στον τρόπο βίωσης της Ορθόδοξου πίστεως μας.
Στο συγκεκριμένο κείμενο όμως δυσκολεύομαι να καταλάβω αυτό που λες.
Όμως από αυτά τα λίγα που γνωρίζω ,καταλαβαίνω ότι η σωτηρία του ανθρώπου έχει να κάνει με τον αγιασμό .Τώρα τι σημαίνει αγιασμός που συντελείτε και πως, που σίγουρα δεν είναι μια ηθική έννοια ,το αφήνω σε σένα.
Έτσι όπως το θέτεις καταλαβαίνω ότι δεν θα σωθώ αφού δεν έχω ενωθεί με τον Θεό, στην επίγεια ζωή μου. Μήπως να μας ξεκαθάριζες και εσύ τι εννοείς ένωση με τον Θεό? Πότε ,που, πως συντελείτε?
Αγιασμός και ένωση με το Θεό είναι έννοιες ταυτόσημες. Άγιος είναι ο Θεός, άρα αγιάζεσαι όταν ενώνεσαι μαζί Του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που γράφω παραπάνω είναι ότι είναι αδύνατος ο αγιασμός του ανθρώπου έξω από την ορθόδοξη Εκκλησία. Εφόσον οι αιρετικοί δε γνωρίζουν το πραγματικό πρόσωπο του Χριστού, πώς να ενωθούν μαζί Του;
Μπορεί να είναι ταυτόσημες έννοιες αλλά ως βίωμα διαφέρει… Ποιος μπορεί να πει ότι γνωρίζει το πρόσωπο το Κύριου Ιησού Χριστού ,γιατί ένα πρόσωπο είναι ,δεν είναι άλλο του Ιησού και άλλο του Χριστού ? Η σχέση και η γνώση για τον Θεό ,από όσο γνωρίζω είναι ατελής για άλλους περισσότερο για άλλους λιγότερο , και δεν μπορούμε να πούμε ότι γνωρίζουμε τον Θεό. Όποτε η σωτηρία μας δεν έχει να κάνει με την γνώσεις ούτε και με τις εμπειρίες μας, αλλά στο απόλυτα γνωστό …το κατά χάρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ένωση, τώρα που λες ,δεν έχει και πολύ νόημα. Κάνω αναφορά στο βιβλίο του Κάλλιστου Γουέαρ ,ο ορθόδοξος δρόμος που λέει (και όχι μόνο αυτός ,αλλά και άλλες σπουδαίες πνευματικές μορφές)…
Ανάμεσα στον Θεό και τους Αγίους δεν γίνεται ένωση ,αν και θεώμενοι οι Άγιοι δεν γίνονται πρόσθετα μέλη της Τριάδος .Ο Θεός παραμένει Θεός και ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος. Ο άνθρωπος γίνεται θεός κατά χάρη …..Αυτή η διάκριση δημιουργού και δημιουργήματος συνεχίζετε ακόμη, γεφυρώνεται με την αμοιβαία αγάπη ,αλλά δεν εξαφανίζεται. Ο θεός όσο κοντά και να έρθει στον άνθρωπο παραμένει ο Όλος Έτερος.
Όπως καταλαβαίνεις δεν πολυπιστεύω ότι οι αιρετικοί που δεν γνωρίζουν δεν θα σωθούν κιόλας .Είναι στο χέρι του Θεού και δεν μας πέφτει και λόγος με την έννοια ότι δεν γνωρίζουμε ποιος θα σωθεί και ποιος όχι.
Και κάτι ακόμα …. Το βιβλίο βέβαια δεν θα σου συνιστούσα να το διαβάσεις γιατί μέσα έχει και πολλές αστοχίες. Το επιμέρους που αναφέρεις δεν ισχύει για τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Δεν είναι ανεξάρτητα ,ούτε ενεργούν ανεξάρτητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν καταλαβαίνω πού σε μπέρδεψα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς όταν λέω ένωση με το Θεό εννοώ ότι ο άνθρωπος γίνεται θεός κατά χάρη, δεν εννοώ ότι αλλάζει η ανθρώπινη φύση του.
Κατά τα άλλα, το Θεό τον γνωρίζουν (όσο είναι δυνατόν για τα ανθρώπινα μέτρα) οι άγιοι, όχι ο κάθε βαπτισμένος ορθόδοξος, ούτε βεβαίως κι αν είναι καθηγητής θεολογίας. Οι άγιοι πέτυχαν εν ζωεί να ενωθούν μαζί Του, γι' αυτό παρέμειναν ενωμένοι (και άρα ολοζώντανοι) και μετά θάνατον. Και προφανώς το πέτυχαν με τη χάρη του Θεού, την οποία όμως προσέλκυσαν ακολουθώντας τις εντολές Του, εντάσσοντας τη ζωή τους στην Εκκλησία που Εκείνος ίδρυσε. Το φάρμακο διακινείται ελεύθερα, αλλά κανείς δε θα σου το δώσει με το ζόρι.
Προφανώς και δε γνωρίζουμε ποιος θα σωθεί και ποιος όχι. Όπως μπαίνοντας σε ένα νοσοκομείο δεν μπορείς να πεις ποιος θα θεραπευθεί και ποιος θα πεθάνει. Μπορεί όμως να πεις (με βάση τους πρώην ασθενείς που θεραπεύθηκαν από τον Ιατρό και οι απόψεις τους για την ασθένεια και τη θεραπεία ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ) ποια θεραπεία είναι βασισμένη στην ιατρική επιστήμη και ποια "θεραπεία" βασίζεται στις ιδέες κάποιου κομπογιαννίτη. Και προφανώς δε φταίνε οι ασθενείς του κομπογιαννίτη για τις πρακτικές του, εσύ όμως οφείλεις να τους προειδοποιήσεις και να τους υποδείξεις ποιο είναι το πραγματικό νοσοκομείο.
Χρόνια πολλά!
Προφανώς και δεν με μπέρδεψες .
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς και αρχικά απλοποίησες πολύ ,τον λόγο σου .
Προφανώς και αλλοιώθηκε αρκετά το νόημα των όσων είπες στο πρώτο μνμ.
Αλλά τι σημασία έχει? Προφανώς και καμιά ,κουβέντα να κάνουμε.
Προφανώς και σε σένα καλή σαρακοστή και καλή ανάσταση…
Εμ, τώρα ξανακοιτάω το μήνυμα που σου έγραψα και παρατηρώ την επανειλημμένη χρήση της λέξης "προφανώς".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιλικρινά το έκανα ασυναίσθητα, δε σε ειρωνευόμουν. Απλώς δεν μπορούσα να αντιληφθώ πώς έφτανες στα συμπεράσματα που έφτανες από τα λεγόμενά μου. Εντάξει, το μυαλό του κάθε ανθρώπου λογικό είναι να παίρνει διαφορετικές στροφές. Είναι και γραπτός ο λόγος και αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων. Ας πούμε, στο τελευταίο σου μήνυμα δεν μπορώ να διακρίνω αν βγάζεις χιούμορ ή εκνευρισμό.
Όπως και να 'χει με συγχωρείς. Όπως είπες κι εσύ, κουβέντα κάναμε.
Καλή Ανάσταση!