Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Δεν πρέπει ούτε για αστείο να επικαλούμαστε τον διάβολο

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΙΩΣΗΦ
Αποτέλεσμα εικόνας για Δαίμονες κολάζουν αμαρτωλούς, τοιχογραφία (Καστοριά 16ος αιών).
Δαίμονες κολάζουν αμαρτωλούς, τοιχογραφία (Καστοριά 16ος αιών).

Στην Σκήτη του Αγ. Παντελεήμονος στο Κουτλουμούσι, ο μοναχός Ιωσήφ, θέλησε να επισκευάσει, στο πάτωμα της καλύβας του, ένα σανίδι που είχε σπάσει. Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει. Όταν το έβανε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Το είδε πως ήταν μικρότερο απ΄ ότι έπρεπε.
Ο Γέρο – Ιωσήφ, ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειάζονταν με ακρίβεια, πήγε να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε, το έκοψε, κι όταν πήγε να το καρφώσει, έγινε μικρότερο. Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε : «Άει στο διάβολο, διάβολε, τί έχεις, τί να σου κάμω για να ταιριάξεις ; Τέσσερις φορές σε μέτρησα και τέσσερις σε έκοψα, τώρα τί διάβολο έχεις και δεν ταιριάζεις» ;
Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός, αντί να ειπεί την ευχή και να επικαλεστεί τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει τον διάβολο, ο οποίος δεν άργησε αλλά κάτι τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, γι΄ αυτό παρουσιάστηκε μπροστά του, ο διάβολος, μ΄ όλη την αγριωπή μορφή του και του είπε : «Με φώναξες γέροντα, τί είναι, τί θέλεις ; Εδώ είμαι ΄ γω για να σε βοηθήσω».
Ο Γέρο – Ιωσήφ τρομαγμένος έκαμε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια και δεν μπορεί να συνέλθει, του έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον διάβολο.
Τούτο ας γίνει μάθημα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να μη λένε το διάβολο, ούτε για αστεία. Επειδή, ο διάβολος βάνει τον άνθρωπο να θυμώνει και στον θυμό του επάνω, τον βάνει να βρίζει ή να βλασφημεί τα θεία, κι αν δεν κατορθώσει τούτο, τον πείθει να ειπεί στον συνάνθρωπό του, στον αδελφό του, στο παιδί του, ή και στον εαυτό του ακόμη, «Άει στο διάβολο». Τούτο γίνεται κακίστη συνήθεια και πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον διάολο.
Ενώ μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει καλές συνήθειες κι αντί να λέει «άει στο διάβολο», να λέει «άει στην ευχή» ή «άει στο καλό σου» ή όπως συνηθίζουν οι πατέρες να λένε «να σε πάρει η ευχή» ή «ο Θεός να σ΄ ελεήσει», που είναι το καλύτερο απ΄ όλα. Έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος να εύχεται και να λέει πάντοτε τα καλά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14».
 ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σσ. 288 κ.ε.

Ένας Όσιος πέρασε από την Πόλη μας… (Φιλοθεΐτης μοναχός Πανάρετος Μακρυγιάννης)

Κάποιες φορές, μέσω διαφόρων περιστάσεων, στέλνει ο καλός Θεός κάποιους ξεχωριστούς ανθρώπους στην κοινωνία μας και στην ζωή μας…
Τις πιο πολλές φορές όμως περνούν απαρατήρητοι, αφού βέβαια έχουν αφήσει την όποια σφραγίδα βοηθείας τους σ΄ εμάς, είτε με τά λόγια τους είτε καί με τά έργα τους...
Μια σφραγίδα και μια σπορά, πού μετά από χρόνια φυτρώνει, καί τότε την καταλαβαίνουμε και αναλόγως τών δυσκολιών τής ζωής μας είτε την αποδεχώμεθα είτε τήν απορρίπτουμε....
Ένας απ΄ τους ξεχωριστούς αυτούς ανθρώπους εδώ στήν πολιτεία μας, υπήρξε και ο δάσκαλος της μουσικής και βυζαντινής τέχνης ο μετέπειτα μοναχός της Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους, Πανάρετος Μακρυγιάννης…
Γι΄ αυτό ακριβώς, καί πρός τιμή καί αναγνώριση τής προσφοράς αυτού τού ταπεινού εργάτη του Ευαγγελίου η Ιερά Μητρόπολις Πατρών και ο τοπικός Σύλλογος Ιεροψαλτών με την συμπλήρωση 20 περίπου χρόνων από την κοίμησή του, διοργάνωσαν μία εκδήλωση μνήμης για τον μοναχό Πανάρετο στις 17 Νοεμβρίου το απόγευμα στην Διακίδειο Σχολή Λαού, παρουσία του Μητροπολίτου κ. Χρυσοστόμου και με κεντρικό ομιλητή τόν πατέρα Εφραίμ, Δικαίου της Σκήτης του Αγίου Ανδρέου στο Άγιο Όρος.
Η παρουσία εκατοντάδων συμπολιτών πού δεν χωρούσαν στην αίθουσα της Διακιδείου κι΄ έφθαναν μέχρι τις πόρτες και έξω στά πεζοδρόμια, ήταν άκρως συγκινητική.
Θα λέγαμε πώς μόνο ο αείμνηστος λαϊκός θεολόγος Δημήτριος Παναγόπουλος μπορούσε και γέμιζε τόσο ασφυκτικά την αίθουσα της Διακιδείου και τον έξω δρόμο…

Ποιό ήταν όμως, το τιμώμενο πρόσωπο ;
Αυτά πού σήμερα θα καταθέσω είναι βέβαια ελάχιστα για ένα τόσο σπουδαίο πνευματικό πρόσωπο πού πέρασε από την Πολιτεία μας.
Σε ένδειξη αγαθής μνήμης όμως για το πρόσωπό του θα το επιχειρήσω, ζητώντας συγγνώμη και για όσα δεν πώ πού ασφαλώς είναι και τα περισσότερα…
Ο μοναχός Πανάρετος κατήγετο από ένα ορεινό χωριό, τα Σουδενέϊκα Καλαβρύτων, και μαζί με τά αδέλφια του είχε έλθει στην Πάτρα σε μεγάλη κάπως ηλικία ανοίγοντας κατ΄ αρχάς ένα μικρό μαγέρικο μαζί με τον αδελφό του κάπου κοντά στην Αγία Βαρβάρα, αν μας τά είπαν σωστά, όπου μετά από λίγο έκλεισε.
Αργότερα, άνοιξε ένα περίπτερο κάπου στην πλατεία Γεωργίου, αλλά σάν συνειδητοποιημένος και χωρίς υποχωρήσεις Χριστιανός απέφευγε να φέρνει εμπόρευμα πού μέσα του έφερνε κάποιο είδος αμαρτίας, όπως πχ. τσιγάρα, περιοδικά,κλπ.
Ευνόητο είναι, ότι κάτω από τέτοιες στενές εμπορικές εξαιρέσεις δεν θα μπορούσε ένα τέτοιο μαγαζί να σταθεί, μέσα στην σημερινή κοινωνία…
Είχε μεγάλο χάρισμα στην Βυζαντινή μουσική, πού το εξάσκησε γενόμενος και δάσκαλος δεκάδων Πατρινών ιεροψαλτών πού όλοι τους με αγάπη τον θυμούνται και σήμερα. Δεν πληρωνόταν γι΄ αυτό, ήταν εντελώς ανιδιοτελής!
Δεν ήταν ένας απλός τυπικός επαγγελματίας ψάλτης, ή διδάσκαλος ψαλτικής. Είχε σε βάθος ερευνήσει τις νότες της Βυζαντινής μουσικής τέχνης και καθημερινά όλο και κάτι νέο επάνω στην μουσική ανακάλυπτε, δοκίμαζε, εφάρμοζε, παρουσίαζε…

Ιερά Μονή Παναγίας Στομίου-Κόνιτσα

Στην πατρίδα μας η Ορθοδοξία έχει χτίσει στα πιο όμορφα μέρη πολλά μοναστήρια που μαρτυρούν τον ασκητικό της χαρακτήρα. Σε ένα από τα μέρη αυτά, μέσα στην καρδιά του φαραγγιού του Αώου ποταμού βρίσκεται η Ιερά Μονή Παναγίας Στομίου Κόνιτσας Ιωαννίνων.
Η τοποθεσία της είναι εντυπωσιακή. Η διαδρομή, περίπου μίας ώρας με τα πόδια από την Κόνιτσα (5 χλμ) για να φτάσεις μέχρι εκεί, είναι σαγηνευτική.
Είναι το μοναστήρι όπου λάμπρυνε με την παρουσία του ο γνωστός μοναχός Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο οποίος υπήρξε ο ανακαινιστής του, φέροντας μάλιστα την καταγωγή του από την Κόνιτσα, μετά τον ερχομό των προσφύγων από την Καππαδοκία.
Όλοι αυτοί οι λόγοι το καθιστούν ως ένα από τα πιο επισκέψιμα και δημοφιλή μοναστήρια της Ηπείρου. Το όνομά της η μονή το πήρε από τη στενή χαράδρα πάνω από την οποία είναι χτισμένη.
Το μοναστήρι του Στομίου, αφιερωμένο στην Υπεραγία Θεοτόκο, είχε πρωτοκτιστεί στην απέναντι πλευρά στα 1590, αλλά μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση στα 1774, επειδή εκεί μετέβη θαυματουργικά η Ιερά Εικόνα της μονής!
Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πνευματική καλλιέργεια των χωριών, αφού συντηρούσε συνεχώς πολλά σχολεία στη γύρω περιοχή, διατηρώντας έτσι αναμμένο το αληθινό φως της Παιδείας, την Ορθόδοξη ελληνοχριστιανική αγωγή, αυτή που άναψε τη φλόγα του 1821, αυτή που έφτιαξε τα μεγάλα Έπη των Βαλκανικών Απελευθερωτικών Πολέμων του 1912-1913, καθώς και το απαράμιλλο Έπος του 1940-41! Ίσως γι' αυτό μάλιστα τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής να κάψανε το Μοναστήρι στα 1943. Ολόκληρο το μοναστήρι, εκτός από το Ναό, παρέμεινε κατεστραμμένο για δεκαπέντε χρόνια! Οι Ναζί είχαν φροντίσει γι' αυτό. Όμως και η Παναγιά φρόντισε για την ανοικοδόμηση και ανακαίνιση τις Ιεράς της Μονής, στέλνοντας ένα αγαπητό παιδί της, το μοναχό Παΐσιο.
Ο γέροντας Παΐσιος είχε πόθο να ασκητέψει στην έρημο του Αγίου Όρους και συγκεκριμένα στα Κατουνάκια. Όμως η Παναγία του έδειξε στο κελί του οφθαλμοφανώς, σαν σε «πνευματική τηλεόραση», τη Μονή Στομίου Κονίτσης και του είπε ολοζώντανα: «δεν θα πας στα Κατουνάκια. Θα πας στη Μονή Στομίου»! Ο γέροντας άλλωστε ήξερε τα μέρη, αφού είχε μεγαλώσει στην Κόνιτσα!
Η διαδρομή προς την Ιερά Μονή Στομίου από την περίφημη παλαιά γέφυρα του Αώου στην Κόνιτσα είναι κάτι παραπάνω από μαγευτική. Σχεδόν στο σύνολό της γίνεται δίπλα από το ποτάμι και το όλο περιβάλλον με την αγριότητα των βράχων, το βουητό του ποταμιού και την πανέμορφη βλάστηση συναρπάζει την ψυχή. Η βλάστηση δίπλα από τους βράχους, αληθινή «ζούγκλα»... Οι απότομες τριγύρω κορφές, οι χαράδρες, τα δένδρα, οι πηγές, τα τολμηρά αγριοκάτσικα στις απρόσιτες πλαγιές συνθέτουν ένα τοπίο μοναδικό.
Ο π. Παΐσιος συνέβαλε τα μέγιστα στην αναμόρφωσή του, κουβαλώντας ακόμα και με τα χέρια βαριά φορτία από κάτω από το ποτάμι, κινητοποιώντας και ευαισθητοποιώντας τους αγαθούς κατοίκους των γύρω χωριών, συγκεντρώνοντας εισφορές που του έστελνε η Παναγιά με ευσεβείς ανθρώπους, μαζεύοντας εργάτες, φτιάχνοντας ο ίδιος κουφώματα, πατώματα, στέγες, σαν μαραγκός και μάλιστα από τους καλύτερους, πάντα με χαρά, αγάπη και προσευχή! Περιστατικά από τη θαυμαστή ζωή του, αναφέρουν ότι συνομιλούσε με άγρια ζώα, θεράπευε ασθενείς, επέβαλε το σεβασμό απαγορεύοντας τα γλέντια και φαγοπότια εντός του χώρου της μονής, πήδηξε από γκρεμό για να διαφυλάξει μια θήκη με ιερά λείψανα που έπεσε και άλλα πολλά. Το 1962 ο γέροντας έφυγε για το Σινά για να επιστρέψει το 1964 οριστικά στο Άγιον Όρος. Το μικρό κελί στο οποίο διέμενε κατά τα 4 χρόνια της παρουσίας του στη μονή, διατηρείται μέχρι σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεκινήσει πολλές εργασίες συντήρησης και αναστήλωσης των κτιρίων. Ηγούμενος είναι ο πατήρ Κοσμάς, τον οποίο θα συναντήσει εκεί ο προσκυνητής καλύτερα κατόπιν συνεννοήσεως.
Η μονή διαθέτει λείψανα του Μεγάλου Βασιλείου, του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, του Οσίου Αλυπίου του Κιονίτου και άλλα. Πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου, στην εορτή του Γενεθλίου της Παναγίας

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων και μια αρχαιολογική ανακάλυψη

Η προτομή του Μ. Αλεξάνδρου ως προσωποποίηση του αυτοκράτορα Ηρακλείου 
εντοπίστηκε σε μια μαρμάρινη στήλη μέσα σε τρίκλιτη βασιλική.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ενέπνεε ακόμα και κατά την περίοδο του Βυζαντίου.


Ένας σπουδαίος αυτοκράτορας με νίκες κατά των βαρβάρων εισβολέων, ο Ηράκλειος, απεικονίστηκε από τους συγχρόνους του ως Αλέξανδρος. Το πορτρέτο βρήκε τώρα σε ανασκαφές στην Κύπρο η δρ Έλενα Προκοπίου, η οποία ανασκάπτει ένα σπάνιο βυζαντινό συγκρότημα στη θέση «Καταλύματα των Πλακωτών» Ακρωτηρίου Κύπρου, στη θέση των βρετανικών βάσεων.

Η προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως προσωποποίηση του βυζαντινού αυτοκράτορα Ηρακλείου εντοπίσθηκε σε μια μαρμάρινη στήλη μέσα σε τρίκλιτη βασιλική, τη δεύτερη που αποκαλύπτει η αρχαιολογική σκαπάνη. Η πρώτη βασιλική είχε εντοπισθεί το 2007, οπότε και ξεκίνησαν οι ανασκαφές του τμήματος Αρχαιοτήτων στην περιοχή.

Οι δύο βασιλικές είναι τμήμα ενός μνημειώδους εκκλησιαστικού συγκροτήματος, το οποίο, όπως η δρ Προκοπίου αναφέρει σε ανακοίνωσή της, στο συνέδριο της Μητροπόλεως Κωνσταντίας - Αμμοχώστου, συνδέεται με τον Αμαθούσιο Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, Πατριάρχη Αλεξανδρείας, πολιούχο της Λεμεσού. Η πρώτη βασιλική είναι «μαρτύριο», δηλαδή ταφικό μνημείο, που έχει τη μορφή ναού με εγκάρσιο κλίτος (σχήμα Τ), σε αντίστροφη διάταξη. Είναι πλάτους 36 μέτρων και μήκους 29.

Η πρώτη βασιλική ήρθε στο φως το 2007, οπότε και ξεκίνησαν οι ανασκαφές του τμήματος Αρχαιοτήτων στη θέση «Καταλύματα των Πλακωτών» Ακρωτηρίου Κύπρου. 
Τώρα εντοπίστηκε και δεύτερη.
Στην ανακοίνωσή της, η δρ Προκοπίου διατυπώνει την εκτίμηση ότι και η φρεσκο-αποκαλυφθείσα βασιλική (πλάτους 20 μέτρων και μήκους πέραν των 47) αποτελεί «μαρτύριο». Η ανέγερση προσδιορίζεται με ακρίβεια μεταξύ του 616-617 μ.Χ. Το μνημείο στα «Καταλύματα των Πλακωτών» έχει άμεση σχέση με τις μετοικήσεις κατά την περίοδο μάλλον των περσικών επιδρομών.
Σχετικά η δρ Προκοπίου αναφέρει:

- Η θέση δεν είναι γνωστή στις πηγές, ούτε ως οικισμός, έδρα επισκοπής ή προσκυνηματικό κέντρο, αλλά μόνο ως λιμάνι του Κουρίου. Κάπου, δε, εμφανίζεται και με το όνομα «Καργαία», ίσως σε παραφθορά του Ακτή Αργείων, που αναφέρει ο Στέφανος Λουϊζινιάν. Οι αναφορές αυτές ταιριάζουν με τους θρύλους για τη στάθμευση στην περιοχή του βυζαντινού στόλου με την Αγία Ελένη.

- Το τοπωνύμιο «Καταλύματα» παραπέμπει σε χώρο προσωρινής διαμονής, η οποία επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι το μνημείο αυτό καταστρέφεται στα μέσα του 7ου αιώνα, αφού προηγουμένως είχε εγκαταλειφθεί και είχε μάλιστα παραμείνει άστεγο, στα κεντρικά κλίτη.

- Παραπέμπει σε αρχαία λειτουργικά τυπικά της Ανατολής. Εχει συμβολισμούς που το συνδέουν με τους Πέρσες, τον Ηράκλειο, και το βάρος που είχε επωμιστεί, να τους εκδιώξει από τις Ανατολικές Επαρχίες.

Όλα αυτά, σύμφωνα με την κ. Προκοπίου, «δεν θα μπορούσαν παρά να ανακαλέσουν στη μνήμη το κείμενο του Νεαπόλεως Λεοντίου για τα έργα της απέραντης ελεημοσύνης του Αμαθούσιου Πατριάρχη Αλεξανδρείας Ιωάννη του Ελεήμονος, και μέσα στα οποία θα πρέπει να ενταχθεί το μνημείο στα ''Καταλύματα των Πλακωτών''». Αναφέρεται συγκεκριμένα ότι ο Ελεήμονας Πατριάρχης ανήγειρε στην Κύπρο μεταξύ 617-619 έναν θεϊκό οίκο, στον οποίον εναπόθεσε τα λείψανα του πρωτομάρτυρος Στεφάνου και του αδελφοθέου Ιακώβου, στον οποίο αφιέρωσε και όλη του την προσωπική περιουσία.

«Η υποδοχή και απόδοση τιμών στα ιερά κειμήλια και λείψανα των Αγίων Τόπων, καθώς και η φιλοξενία προσφύγων, λαού και κληρικών από τα γειτονικά Πατριαρχεία, είναι η μόνη ερμηνεία που ταιριάζει στο θαυμαστό οικοδόμημα του Ακρωτηρίου, ενώ επιγραφικές μαρτυρίες δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να προσδιορίσουν καλύτερα τα εκεί γινόμενα» σημειώνει η δρ. Προκοπίου.


Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων γεννήθηκε στην Αμαθούντα μεταξύ των ετών 539 και 555 μ.Χ. Μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας, Θεοδώρου Α΄, ο λαός και ο πατρίκιος Νικήτας, έπαρχος της Αιγύπτου και εξάδελφος του αυτοκράτορα Ηράκλειου, ζήτησαν από τον αυτοκράτορα να τοποθετηθεί ο Ιωάννης στη θέση αυτή, κάτι που έγινε το 610.

Ως Πατριάρχης Αλεξαδρείας έκανε πλουσιότατο έργο. Αύξησε τους ναούς της πόλης από 7 σε 70, πολέμησε τον Μονοφυσιτισμό, έχτισε νοσοκομεία, ξενοδοχεία, πτωχοτροφεία, οργάνωνε συσσίτια και γενικά ελεούσε τους αναξιοπαθούντες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να του δοθεί το προσωνύμιο «Ελεήμων».

Όταν οι Πέρσες κατέκτησαν την Αλεξάνδρεια, ο Άγιος Ιωάννης αναγκάστηκε να καταφύγει στην πατρίδα του, την Κύπρο, όπου «κοιμήθηκε» μεταξύ των ετών 616 και 620. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του ως αγίου στις 12 Νοεμβρίου. Μετά τον θάνατό του, το σκήνωμά του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Σήμερα, μέρος του σκηνώματός του βρίσκεται σε παρεκκλήσι του καθεδρικού ναού του Αγίου Μαρτίνου στη Μπρατισλάβα και άλλο στον ναό San Giovanni in Bragora της Βενετίας.

Η θέση «Καταλύματα των Πλακωτών» είχε εντοπισθεί και καταγραφεί ήδη από το 1954 από τον συνταγματάρχη J. Last, με οδηγίες του Αρθρούρου Megaw, τότε Άγγλου διευθυντή του Τμήματος Αρχαιοτήτων, προκειμένου να γνωματεύσει για την εγκατάσταση της βρετανικής βάσης. Από μόνος του ο χάρτης αυτός, σύμφωνα με την δρα Προκοπίου, «αποτελεί εύρημα ανασκαφής αρχείου και είναι σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο για τη νεότερη ιστορία της Κύπρου, σε σχέση με τις τότε διαθέσεις των Άγγλων ή καλύτερα κάποιων Άγγλων, για αποχώρηση, στα πλαίσια μίας συμφωνίας, συνδυασμένης με την υπό συζήτηση Ένωση».

Το 1996, χάρη στον αρχαιολόγο, συνταγματάρχη G. McGarr, το τμήμα Αρχαιοτήτων της Κύπρου μαζί με τους Άγγλους ένα πρόγραμμα ανασκαφικής έρευνας και αρχαιολογικής επισκόπησης, με σκοπό τον επανεντοπισμό των θέσεων του Last ή και άλλων, και την κήρυξη τους σε αρχαία μνημεία, διαδικασία ακόμη ενεργή ακόμα, ενταγμένη στο σχέδιο διαχείρισης του περιβάλλοντος της χερσονήσου του Ακρωτηρίου.


Πηγή: Α. Κώττη, Έθνος , ΣΚΑΙ/αντιγραφή 

Άγιος Δονάτος επίσκοπος Ευροίας(+30 Απριλίου)

Ο Άγιος Δονάτος έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μεγάλου (379 - 395 μ.Χ.). Γεννήθηκε περί το 330 μ.Χ. στην Εύροια και μορφώθηκε στο Βουθρωτό της Ηπείρου. Σε ηλικία τριάντα ετών χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ευροίας και αρχιεράτευσε επί αξήντα χρόνια. Μετείχε δε στην Β' Οικουμενική Σύνοδο. Άλλες πηγές θεωρούν ότι ο Άγιος καταγόταν από τη Δύση, αφού το όνομα αυτό ήταν πολύ διαδεδομένο εκεί.

Στις λατινικές πηγές παρατηρείται σύγχυση μεταξύ του Αγίου Δονάτου, Επισκόπου Ευροίας, και του ομωνύμου του Επισκόπου Αρητίου Τυρρηνίας, ο οποίος μαρτύρησε επί Ιουλιανού του Παραβάτου. Αυτό ήταν εύκολο να συμβεί, αφενός μεν λόγω της συνωνυμίας, αφετέρου δε διότι η Επισκοπή Ευροίας υπαγόταν Εκκλησιαστικά στη Δύση, αν και πολιτικά ανήκε στο Βυζάντιο.

Οι αγιολογικές πηγές μαρτυρούν πλήθος θαυμάτων από τον Άγιο. Στο Συναξάρι αναφέρεται και το θαύμα του Αγίου που φόνευσε τον δράκοντα. Κοντά στην Εύροια υπήρχε ένα χωριό που ονομαζόταν Σωρεία, στο οποίο υπήρχε μία πηγή, από την οποία, όποιος έπινε, πέθαινε. Όταν ο Άγιος πληροφορήθηκε το γεγονός, πήρα μαζί του και άλλους ιερείς και πήγε στην πηγή. Την στιγμή που έφθασε εκεί, ακούσθηκε μία βροντή. Αμέσως εμφανίσθηκε μπροστά του ένας δράκοντας, που είχε την φωλιά του στην πηγή. Μόλις ο Άγιος έστρεψε το βλέμμα του και είδε το θηρίο, πήρε στα χέρια του το σχοινί, με το οποίο κτυπούσε τον όνο επάνω στον οποίο επέβαινε, χτύπησε το θηρίο στη ράχη, που έπεσε νεκρό στο έδαφος. Στην συνέχεια ο Άγιος ευλόγησε την πηγή, ήπιε πρώτος αυτός νερό απ' αυτή και, ακολούθως, προέτρεψε και τους άλλους να πιουν χωρίς κανένα φόβο. Εκείνοι, πράγματι, ήπιαν και ευφράνθηκαν και επέστρεψαν ασφαλείς στις οικίες τους.

Η φήμη των θαυμάτων του Αγίου, έφθασε μέχρι τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μεγάλο, ο οποίος τον κάλεσε στην Κωνσταντινούπολη για να θεραπεύσει την θυγατέρα του που έπασχε από δαιμόνιο. Ο Άγιος θεράπευσε τη βασιλόπαιδα και ο Θεοδόσιος του πρόσφερε τόπο στον Ομφάλιο Ηπείρου και χρήματα, προκειμένου ο Άγιος να ανεγείρει ναό. Στην τοποθεσία αυτή σώζονται ερείπια αρχαίου ναού, που χρονολογείται όμως από την εποχή του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Είναι πιθανό ο νεότερος αυτός ναός να οικοδομήθηκε επί των θεμελίων εκείνου, τον οποίο έχτισε ο Άγιος, διότι κατά τις ανασκαφές βρέθηκε και παλαιοχριστιανικό υλικό. Ο Άγιος Δονάτος «εἰς μακρὸν γῆρας ἐλάσας, ἀπῆλθε», μάλλον το 388 μ.Χ. και ενταφιάσθηκε πλησίον του ανωτέρου ναού σε μνημείο, το οποίο κατά την παράδοση είχε ο ίδιος ετοιμάσει.

Το 604 μ.Χ. ο επίσκοπος Ευροίας Ιωάννης, εξαιτίας των συχνών βαρβαρικών επιδρομών που γίνονταν στα χρόνια εκείνα, αναγκάστηκε να καταφύγει μαζί με τον ιερό κλήρο της Ευροίας στην Κασσιώπη της Κέρκυρας, μεταφέροντας και το λείψανο του Αγίου Δονάτου. Αργότερα, το 1125 μ.Χ., κατά την εποχή των Σταυροφοριών στην Δύση, το Ιερό Λείψανο του Αγίου Δονάτου, μεταφέρθηκε από τον Ενετό Δόγη Domenico Michelli, στην Εκκλησία της Παναγίας και Δονάτου στο Murano (Μουράνο) της Βενετίας.

Μέρος του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Δονάτου δια των ενεργειών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Παραμυθίας κ.κ. Τίτου και του Παναγιωτάτου και Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, μετεκομίσθη στις 29ην Σεπτεμβρίου 2000 από την Εκκλησία της Παναγίας του Murano της Βενετίας στην Παραμυθία και εναποτέθηκε μετά πάσης ευλαβείας και λαμπρότητας στον ομώνυμο μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό.

Ο Άγιος Δονάτος είναι πολιούχος της Παραμυθίας και όλης της Ιεράς Μητροπόλεως και η μνήμη του τιμάται ιδιαίτερα στη Θεσπρωτία, την Πρέβεζα και τα Ιωάννινα.

Σημείωση: Στην Λευκάδα, η μνήμη του Αγίου Δονάτου τιμάται στις 7 Αυγούστου. Με αυτήν την ημερομηνία συμφωνεί και χειρόγραφο της Αθωνικής Μονής Μεγίστης Λαύρας (βλ. Ζαμπέλη Γερασ., Πρωτοπρ., Ιστορία…, ό.π., σελ. 51).



Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε...

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης

Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του…κι όμως ο Θεός αγαπάει , ανέχεται, μακροθυμεί. 
Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματα τους ενώπιον του Πνευματικού , χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι.
Αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πρίν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Άγιος Αμφιλόχιος του Ποτσάεβ(+1971)με άφθαρτο λείψανο

Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Ποτσάεβ όπου και τα λείψανα των Αγίων Αμφιλοχίου και Ιώβ

Οι Άγιοι Αμφιλόχιος και Ιώβ(Ο βίος του Οσίου Ιώβ του Ποτσάεβ ΕΔΩ) είναι οι δυο μεγάλοι άγιοι της Λαύρας του Ποτσάεβ,του μεγαλύτερου ανδρικού μοναστηριού της Ουκρανίας.Τα άφθαρτα λείψανά τους τα οποία βρίσκονται σε μια σπηλιά κάτω από τον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στέκονται αδιαψευστοι μάρτυρες της αγιότητος τους.
Ο βίος του Αγίου Αμφιλοχίου του Ποτσάεβ
Ο Άγιος Αμφιλόχιος γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1897 στο χωριό Ιλόβιτσα της περιοχής Σούμστσινα στην οικογένεια του Βαρνάβα Γκολοβατιούκ.Στην βάπτιση πήρε το όνομα Ιάκωβος προς τιμήν του Αγίου Ιακώβου του Πέρσου.Μάζι με τα εννιά αδέλφια του πήρε χριστιανική ανατροφή..Τον ζήλο του για προσευχή και εκκλησιασμό τα κληρονόμησε από την μητέρα του.
 Το 1912,στα 15 του χρόνια πήγε στον στρατό.Κατά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν νοσοκόμος κάπου στην Σιβηρία.Το 1919 επέστρεψε στο χωριό του βοηθώντας τους αρρώστους που του το ζητούσαν.
 Στις 8 Ιουλίου 1932,με την ευλογία του επισκόπου έγινε δόκιμος μοναχός στο Ποτσάεβ και μετά απο λίγο εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωσήφ.Το 1933 χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και το 1936 ιερομόναχος.Εν τω μεταξύ απεφοίτησε και απο το Θεολογικό Σεμινάριο της Λαύρας του Ποτσάεβ.Όταν έλαβε το μεγάλο σχήμα πήρε το όνομα Αμφιλόχιος.Στις 6 Απριλίου 1957 ονομάστηκε πνευματικός των προσκυνητών του Ποτσάεβ.
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul amfilohie poceaev
 Το φθινόπωρο του 1962,τον συνέλαβαν οι κομμουνιστές και τον έκλεισαν στο ψυχιατρείο.Τον ελευθέρωσαν χάρη στην Σβετλάνα Αλληλούεβα,την κόρη του Στάλιν,την οποία ο άγιος είχε θεραπεύσει από μια ασθένεια.
 Εγκαταστάθηκε στο πατρικό του.Τα θαύματά του ήταν αμέτρητα και ειχε το προορατικό και διορατικό χάρισμα.Εκατοντάδες άνθρωποι τον επισκέπτονταν κάθε μέρα.Πολλές φορές τους έλεγε:«Εσείς νομίζετε πως είμαι άγιος;.Ένας αμαρτωλός άνθρωπος είμαι.Οι θεραπείες οφείλονται στην πίστη σας και μόνο»!
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul amfilohie poceaev
 Το 1965 μετακόμισε σε μια ανηψιά του.Στην αυλή αυτού του σπιτιού έχτισε και ένα μικρό παρεκκλήσι,όπου προσευχόνταν και άγιαζε το νερό με το οποίο θεράπευε τους ασθενείς.Έφτιαξε και ένα πολύ μεγάλο τραπέζι ,όπου καλούσε τους πιστούς να γευτούν από το ευλογημένο του τραπέζι.


  Έζησε 77 χρόνια.Έγιναν εναντίον του πολλές απόπειρες δολοφονίας.Πέθανε δηλητηριασμένος στις 1 ιανουαρίου 1971.


Τον Απρίλιο του 2002 το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο.
Η μνήμη του τιμάται στις 1 Ιανουαρίου και στις 29 Απριλίου(Ν.Η.)

Γι'αυτο και Εγω Χαμόγελαω όταν Ακούω τους Ανθρώπους να μου Λενε οτι Μ'αγαπανε.


Οι Ανθρωποι Λένε ότι Αγαπούν τη Βροχή...αλλά Ανοίγουν Ομπρέλες όταν Βρέχει..

Αγαπούν τον Ηλιο.... αλλά Επιδιώκουν την Σκιά όταν ο Ηλιος Βγαινει....

Αγαπούν τον Ανεμο.....αλλά Οταν ο Ανεμος Φυσάει τα Παράθυρα Είναι Κλειστά....

Γι'αυτο και Εγω Χαμόγελαω όταν Ακούω τους Ανθρώπους να μου Λενε οτι Μ'αγαπανε.

Το πείραμα με τα μπαλόνια

Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα.

Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.

Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.

Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι. Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του:

«Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής».

Κινδυνεύει από εκσκαφείς και κομπρεσέρ το πρώτο Άγιον Όρος της Μ.Ασίας

Latmos antik bölgesi yok olma tehlikesiyle karşı karşıya

Μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως πολιτιστικές κληρονομιές, ένα από τα πρώτα χριστιανικά κέντρα της ανθρωπότητας, το πρώτο Άγιο Όρος της Μικράς Ασίας, με σπάνιας πολιτιστικής και θρησκευτικής αξίας  αγιογραφίες-τοιχογραφίες που σώζονται μέχρι σήμερα έστω και σε άσχημη κατάσταση ένεκα τουρκικών βανδαλισμών, το όρος Λάτρος, (τουρκικά Beşparmak, δηλαδή Πενταδάκτυλος), νοτιοανατολικά της Σμύρνης, απειλείται από ολοκληρωτική καταστροφή όπως αναφέρει σε αποκαλυπτικό της δημοσίευμα η τουρκική εφημερίδα, Taraf.


8 bin yıl, ocağa direniyor
Εκατόν εβδομήντα σκήτες και σπήλαια χριστιανών ασκητών, 13 επίσημα μοναστήρια με χιλιάδες μοναχούς που είχαν εγκατασταθεί εκεί από την πρώτη περίοδο της εξάπλωσης του ελληνόφωνου χριστιανισμού στην Μικρά Ασία, κινδυνεύουν σήμερα από τις μπουλντόζες  και τα τουρκικά κομπρεσέρ, καθώς το αίτημα να κηρυχτεί η όλη περιοχή σε εθνικό πάρκο απορρίφτηκε σκανδαλωδώς από τις τουρκικές αρχές. Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι μια τουρκική εταιρεία, η Feldspat, μετά από έρευνες που έκανε στην περιοχή ανακάλυψε μεγάλα κοιτάσματα μαρμάρων, όνυχα και κεραμικών και ετοιμάζετε να ανοίξει πολυάριθμα νταμάρια για να κάνει εξόρυξη καταστρέφοντας όμως το περιβάλλον και κακοποιώντας με εγκληματικό τρόπο την όλη θρησκευτική κληρονομιά. Η τουρκική εταιρεία, όπως καταγγέλλεται, αδιαφορεί τελείως αν η σκαπάνη καταστρέψει τις τοιχογραφίες και τα άλλα ελληνορθόδοξα χριστιανικά ευρήματα που αφθονούν στη περιοχή και προκαλούν το ενδιαφέρων των διαφόρων ερευνητών Τούρκων και μη. Ήδη όπως αναφέρει η τουρκική εφημερίδα, η τουρκική εταιρεία έχει ανοίξει έξη λατομεία και έχουν αρχίσει οι εργασίες με άκρως καταστροφικές συνέπειες ακόμα και στην πανίδα της όλης περιοχής που απειλείται με εξολόθρευση από τα τουρκικά κομπρεσέρ.
Το Όρος αυτό οι ίδιοι οι Τούρκοι το έχουν ονομάσει, «Kutsal Dağ», δηλαδή, Άγιο Όρος.  Όπως αναφέρεται η μοναστική κοινότητα του όρους Λάτρους, στη δυτική Μικρά Ασία και κοντά στη Μίλητο, δημιουργήθηκε τον 7ο αιώνα ενώ γνώρισε μεγάλη ακμή τον 10ο αιώνα την εποχή που έζησε ο γνωστότερος Άγιος του, ο όσιος Παύλος ο νέος. Ανάμεσα στις βαθιές χαράδρες και τις αιχμηρές κορυφές της περιοχής που οι ίδιοι οι Βυζαντινοί τις ονόμαζαν Φιλέρημο, όπως  και στις όχθες της γραφικής λίμνης, Bafa, συνωθούνταν μέχρι τον 13ο αιώνα πάνω από δέκα μονές. Δυστυχώς όμως όλα αυτά τα μοναστικά ιδρύματα και το μοναστικό κέντρο στο σύνολό του, η ιστορία του, η εξέλιξη και οι θεσμοί του, παραμένουν στο μεγαλύτερο μέρος τους μέχρι σήμερα άγνωστα ακόμα και στους ειδικούς της Βυζαντινής Ιστορίας. Το Λάτρος δεν αποτέλεσε μέχρι τώρα αντικείμενο ευρείας ιστορικής έρευνας εκτός από κάποιους μεμονωμένους Τούρκους ερευνητές που έχουν επιδοθεί τα τελευταία χρόνια στην περιστασιακή εξερεύνηση του. Κατά την τοπική μοναστική παράδοση στο Λάτρος μεταλαμπαδεύτηκε ο μοναχισμός των Αγίων Τόπων, του Σινά και της Παλαιστίνης. Κύριος εκπρόσωπός του ήταν η μονή Κελλιβάρων, η αρχαιότερη μονή που ιδρύθηκε στο Λάτρος και ήταν αυτή που κατεξοχήν συνδέθηκε με το Σινά, ενώ η μονή του Στύλου, που ιδρύθηκε από τον όσιο Παύλο το νέο τον 10ο αιώνα, χωρίς να αποποιηθεί την εγχώρια παράδοση, ανέπτυξε ιδιαίτερους δεσμούς με την Κωνσταντινούπολη και το πατριαρχείο.  
Τοπικοί παράγοντες της περιοχής δήλωσαν στην τουρκική εφημερίδα ότι θα προσφύγουν στην UNESCO για να προλάβουν την μεγαλύτερη καταστροφή και να ανακηρυχτεί επιτέλους το Όρος αυτό σαν εθνικό πάρκο της Τουρκίας.  Ο πρόεδρος του τουρκικού «Ιδρύματος Προστασίας των Φυσικών Οικοσυστημάτων», Bahattin Sürücü, ανέφερε ότι εδώ και καιρό κάνει μεγάλο αγώνα για να προστατευτεί η όλη περιοχή από τις ασυνείδητες σκαπάνες που την απειλούν με ολοκληρωτική καταστροφή.
Αυτά όμως από την τουρκική πλευρά. Εμείς εδώ στην μνημονιακή Ελλάδα τι κάνουμε για να διασωθεί μια από τις μεγαλύτερες ελληνορθόδοξες πολιτιστικές και θρησκευτικές κληρονομιές μας που έχει αφεθεί στο έλος των ασυνείδητων Τούρκων λατόμων και των εγκληματικών τους κομπρεσέρ ;  «Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»!
Φωτογραφίες από taraf & demokrathaber/ΠΗΓΗ

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ουκρανοί ναζί έσπασαν τον σταυρό από το άγαλμα του Αγίου ισαποστόλου Βλαδιμήρου!

Ουκρανοί ναζί έσπασαν τον σταυρό από το άγαλμα του Αγίου ισαποστόλου Βλαδιμήρου!

Князь Владимир, равноапостольный

Ο Άγιος Βλαδίμηρος ο Ισαπόστολος βασιλιάς των Ρώσων ήταν γιος του ηγεμόνα του Κιέβου Σβιατοσλάβ. Γεννήθηκε το έτος 958 μ.Χ. Η μητέρα του ονομαζόταν Μαλούσα και ήταν πρώτα υπηρέτρια της μητέρας του συζύγου της, δηλαδή της Αγίας βασίλισσας Όλγας, που ήταν η πρώτη που έγινε χριστιανή στη Ρωσία και οδήγησε πολλούς στην ευσέβεια.

Όταν ο Βλαδίμηρος κατέλαβε τον θρόνο του Κιέβου, στην αρχή ήταν ειδωλολάτρης και έτσι ενεργούσε. Πήρε πολλές συζύγους και απόκτησε 12 γιους και 11 θυγατέρες. 
Δέχθηκε τους εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών μεταξύ των οποίων και έναν απεσταλμένο από την Κωνσταντινούπολη.Έστειλε πρέσβεις στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουν πληροφορίες για τον χριστιανισμά..Όταν λειτουργήθηκαν στην Αγία Σοφία έμειναν εκστασιασμένοι.Όταν πήγαν πίσω στη Ρωσία είπαν στο βασιλιά''ότι νόμιζαν πως κατέβηκε ο ουρανός στη γη''
Ο Βλαδίμηρος πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε στο Κίεβο το έτος 977 μ.Χ.. Παντρεύτηκε την αδελφή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Βασιλείου Β' του Βουλγαροκτόνου, Άννα και γκρέμισε όλα τα είδωλα που υπήρχαν στη χώρα. Βάπτισε τους περισσότερους Ρώσους χριστιανούς και έκτισε δύο ωραίες εκκλησίες στο Κίεβο. Η ζωή του άλλαξε ριζικά και έγινε αληθινός Χριστιανός και βοήθησε πάρα πολύ για την εξάπλωση του Χριστιανισμού. Απεβίωσε ειρηνικά στις 15 Ιουλίου του έτους 1015 μ.Χ.
Η ύπαρξη του αγάλματος του Αγίου Βλαδιμήρου αποδεικνύει την αναπόσπαστη σχέση Κιέβου και Ρωσίας.


Ας δούμε επί τη ευκαιρία ορισμένες διαφωτιστικές ιστορικές αλήθειες για την δημιουργία του ουκρανικού "έθνους" από την  Βικιπαίδεια: 

Ιδρύθηκε από τους Βαράγγους τον 9ο αιώνα, που έμειναν γνωστοί ως Ρως του Κιέβου. (Δηλαδή Ρώσοι του Κιέβου) Ήταν το πρώτο ανατολικό σλαβικό κράτος και αναδείχθηκε σε ισχυρό έθνος κατά τον Μεσαίωνα, μέχρι να διαλυθεί το 12ο αιώνα. Έως τα μέσα του 14ου αιώνα τα ουκρανικά εδάφη βρίσκονταν υπό την κυριαρχία τριών εξωτερικών δυνάμεων: της Χρυσής Ορδής, του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και του βασιλείου της Πολωνίας. Μετά τον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο (1700-1721) η Ουκρανία διαμελίστηκε μεταξύ των γειτονικών δυνάμεων και, από το 19ο αιώνα και μετά, το μεγαλύτερο μέρος τηςενσωματώθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία, με το υπόλοιπο να περιέρχεται υπό τον έλεγχο της Αυστροουγγαρίας. Μετά από μια χαοτική περίοδο αδιάκοπου πολέμου και αρκετές προσπάθειες για ανεξαρτησία (1917-1921) μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, προέκυψε στις 30 Δεκεμβρίου 1922 ως μία από τις ιδρυτικές δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης. Η ουκρανική επικράτεια της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας διευρύνθηκε προς τα δυτικά λίγο πριν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και νότια το 1954 με τη μεταφορά της Κριμαίας στην επικράτεια της Ουκρανίας. Το 1945 η Ουκρανική Δημοκρατία έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Οι φωτογραφίες  είναι πριν και μετά την βεβήλωση του αγάλματος.

Κυριακή του Θωμά-Ειρήνη!Όνομα γλυκύ και πράγμα γλυκύτερον!

ΕΙΡΗΝΗ! ΟΝΟΜΑ ΓΛΥΚΥ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑ ΓΛΥΚΥΤΕΡΟΝ»
(Ιωάννου Κ' 19-31)
Λίγες ψυχές έχουν προσεγγίσει τη λύπη των μαθητών και λίγες υπάρξεις έζησαν το δράμα των αποστόλων, όταν αυτοί είδαν τον Κύριο νεκρό και όταν η ειρήνη φτερούγησε μέσα από την καρδιά τους.

Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνει κανείς την ελπίδα του και μέσα στην καρδιά του το καρκίνωμα της συγχύσεως και της ταραχής να κατατρώγει τα κύτταρα της ειρήνης.
Αυτή ακριβώς την κατάσταση βίωναν οι μαθητές κλεισμένοι μέσα στο υπερώον όταν ξαφνικά τα πράγματα άλλαξαν. Ο Κύριος και Διδάσκαλος, ο Ένδοξος Νικητής του Θανάτου, ο Θεάνθρωπος Αναστημένος, εμφανίζεται μπροστά τους.

«Ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον, και λέγει αυτοίς· ειρήνη υμίν». Μέσα στην ομάδα των μαθητών, που η θλίψις τους είχε μεταβάλει σε ανθρώπινα ράκη, προσφέρει την δική Του Ειρήνη; «Ειρήνη υμίν» είπε και ξαναείπε, δίνοντάς τους την εξουσία του δεσμείν και λύειν τις αμαρτίες των ανθρώπων: «Καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς· λάβετε Πνεύμα Άγιον· αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται».

Ειρήνη” λοιπόν. Το γλυκύ όνομα και η πνοή του ουρανού μέσα στην όλη ψυχοσωματική ύπαρξη. Αυτό είναι το πρώτο και μεγάλο δώρο που χαρίζει ο Ιησούς αμέσως μετά την ένδοξή Του Ανάσταση στους μαθητές Του.

Και όταν λέμε για μαθητές, δεν εννοούμε μόνο αυτούς που ευρίσκονταν φοβισμένοι στο υπερώον. Πρωτίστως βεβαίως σε αυτούς. Αλλά η ευλογία της ειρήνης επεκτείνεται, καλύπτει και επισφραγίζει τις καρδιές όλων των μαθητών, δηλ. των πιστών, των μελών της Εκκλησίας Του, του Σώματός του, έως το τέλος των αιώνων.

Υπήρξε, άραγε άνθρωπος, υπάρχει αλλά και θα βρεθεί ποτέ ψυχή που να μη διψά στα τρίσβαθα της πνευματικής καρδιάς το ουρανόσταλτο αυτό δώρο που χαρίζει ο Πατήρ δι' Υιού εν Αγίω Πνεύματι; Είτε το έχει συνειδητοποιήσει η ύπαρξις, είτε όχι, στο βάθος της συνειδήσεώς μας και του είναι μας, αυτό κυρίως λαχταρούμε και γι' αυτό αγωνιζόμαστε .

Ρώτησε κάποτε, ένας άνθρωπος του Θεού που ευρισκόταν έτη και ενιαυτούς στον ευλογημένο χώρο της ασκήσεως, μια ομάδα φοιτητών:
 Τι έστι άνθρωπος; Για να δώσει ο ίδιος την απάντηση στους νέους εανθρώπους που εκρέμοντο από τα χείλη του. «Άνθρωπος εστί το ομορφότερο δημιούργημα του Θεού, το οποίο δεν είναι πλασμένο παρά για την χαρά και την ευλογία που φέρει η Ειρήνη του Αγίου Πνεύματος «η πάντα νουν υπερέχουσα»».

Ναι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Και στην φράση αυτή του Γέροντος περικλείεται όλο το κεφάλαιο του Χριστιανικού μας αγώνα και ο Προσανατολισμός της Ορθοδόξου πορείας μας, της όμορφης και τρισευλογημένης Ορθοπραξίας μας.

Μέσα δε στο πλαίσιο αυτό που αποτυπώνει την πραγματικότητα, τού γιατί υπάρχουμε και για ποιον λόγο ζούμε, ατενίζουμε τους μαθητές, την ώρα που είχαν στο μέσον αυτών, τον Αναστημένο διδάσκαλο, ως εκπροσώπους όλης της οικουμένης, από των περάτων έως των περάτων της γης, ως εκπροσώπους του γένους των ανθρώπων που εντός της Εκκλησίας, δια των Αποστόλων και των διαδόχων αυτών, λαμβάνουν και θα λάβουν την ευλογία της«Ειρήνης»!

Αλλά στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να προσθέσουμε τούτο το σημαντικό. Το«Ειρήνη πάσι» που απευθύνει ο Κύριος, δεν εξαντλείται απλά σε μία κατάσταση ειρηνική και που όπως είπαμε διψά ο άνθρωπος, αλλά είναι κάτι το πολύ βαθύτερο που ξεπερνά τις διανοητικές δυνάμεις του ανθρώπου. Η “Ειρήνη” αυτή του Ιησού είναι μία ευλογία, που συμπεριλαμβάνει και πλήθος άλλων δωρεών που είναι αναγκαίες για να ανθίσει και να ευωδιάσει το λουλούδι αυτό της χάριτος.

Και ομολογουμένως, το κατάλληλο έδαφος είναι η άφεσις των αμαρτιών, που ο ίδιος ο άνθρωπος χρειάζεται εν ταπεινώσει να ζητήσει από τον Ιησού δια του μυστηρίου της Ιεράς εξομολογήσεως. Ο επίγειος άγγελος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε τόνο θριαμβευτικό και μέσα σε ριπές Αναστάσιμης χαράς και ευωδίας, διασαλπίζει: «μηδείς οδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλεν»!

Και όσοι γεύθηκαν αυτή την αλήθεια, αισθάνθηκαν την απαλοιφή της ενοχής από την συνείδηση, το σκόρπισμα της ταραχής και την ενθρόνιση, στο κέντρο της καρδιάς, της γαλήνης και επιτέλους τη χαράς.

Τώρα καταλαβαίνει κανείς την εναλλαγή των συναισθημάτων των μαθητών, που από φοβισμένοι και απογοητευμένοι μεταβάλλονται σε πρόσωπα που αναδύουν την χαρά του Χριστού από τα απύθμενα βάθη της καρδιάς.

Ο μαθητής της αγάπης που θεοκίνητος καταγράφει και την τελευταία του λέξη σε ό,τι υψηλότερο θα μπορούσαν να κρατούν στα χέρια τους τα μέλη της Εκκλησίας, στο Ιερό του Ευαγγέλιο, σημειώνει την λέξη «εχάρησαν». Και πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά, αφού η Ειρήνη είναι η θυγατέρα που γεννά την χαρά! Όπου είναι η μία, αδύνατον να απουσιάζει και η δεύτερη.

«Εχάρησαν ουν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον»!
Με την ζωντανή παρουσία του αναστάντος Χριστού, ο φόβος και ο τρόμος που είχαν φωλιάσει, έφυγαν από τις καρδιές τους, και η χαρά πλημμύρισε τις υπάρξεις τους. Αυτήν ακριβώς την κατάσταση της λύπης που θα την διαδεχόταν η χαρά, την είχε προείπει ο Κύριος: «Μικρόν και ου θεωρείτε με, και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με». Και επιπλέον τους διευκρινίζει: «Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι κλαύσετε και θρηνήσετε υμείς... αλλά η λύπη υμών εις χαράν γενήσετε» (Ιωάν. ΙΣΤ' 16,20).

Βεβαίως η χαρά αυτή στηρίζεται στην πίστη της Αναστάσεως. Όχι μόνο στην Ανάσταση του Χριστού, αλλά και στη δική μας, την προσωπική ανάσταση, όταν θα έρθει η ορισμένη ώρα. Όποιος όμως δεν πιστεύει στην ανάσταση του Χριστού, και δεν ελπίζει και στη δική του ανάσταση, αυτός δεν έχει λόγο να χαίρεται. Κι αν φαίνεται στον κόσμο ότι χαίρεται, για όσους μπορούν να διακρίνουν κάτω από τα φαινόμενα, η καρδιά είναι γεμάτη θλίψη, άγχος και στενοχώρια. Αυτός δε είναι και ο ουσιαστικός λόγος που στα μάτια των αθέων και των απίστων, έχει αποτυπωθεί η μόνιμη θλίψη και το παγερό βλέμμα της αποστασίας.

Εχάρησαν λοιπόν οι μαθητές και διότι είδαν τον Κύριο και διότι έλαβαν την ευλογία της ειρήνης, αλλά και την ιδιαίτερη εξουσία να συγχωρούν τα αμαρτήματα.
Και ναι μεν ο Θωμάς δεν πίστευσε στην ομολογία των άλλων μαθητών, εκφράζοντας μαζί με την ολιγοπιστία και ένα παράπονο, για το ότι δεν έζησε και αυτός το συγκλονιστικό γεγονός. Όμως, «μεθ' ημέρας οκτώ», λαμβάνει το μεγάλο μάθημα από τον ίδιο τον Κύριο και γεμάτος ιερό δέος και ειρήνη στην καρδιά, ομολογεί «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!

Της ειρήνης που κατοικεί αναφαίρετα στην ψυχή αλλά και στο σώμα μας. Και αυτή η κατάσταση είναι όχι κάτι το στατικό, αλλά μια δυναμική πραγματικότητα που εμπνέει τον πιστό να αναπτερώνει το ζήλο του και να προκόπτει στην αρετή και στην αγιότητα. Άλλωστε η ειρήνη αυτή δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες και από ανθρώπινες συμφωνίες. Είναι η ειρήνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Μάς το ετόνισε ξεκάθαρα, μάς το υποσχέθηκε και μάς την εχάρισε. «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ού καθώς ο κόσμος» (Ιωαν. ΙΔ' 27).

Και αυτό συμβαίνει διότι ο Χριστός δεν είναι μόνο άνθρωπος, αλλά ο Θεός που έγινε άνθρωπος. Ο Αναστάς Κύριος, δεν χαρίζει απλώς και για λίγες στιγμές την ειρήνη, αλλά την δωρίζει αναφαίρετα. Είναι αποκλειστικώς δική του αυτή η δωρεά, και τούτο, διότι είναι ο Θεός που δύναται να παρέχει ισοβίως το μοναδικό αυτό δώρο Του στους πιστούς. Σύμφωνα δε με τον λόγο του Απ. Παύλου, ο Χριστός, «Αυτός εστίν η ειρήνη ημών» (Εφεσ. Β' 14). Επομένως η ειρήνη δεν είναι απλώς ένα πολύτιμο αγαθό, που έχει και προσφέρει ο Χριστός, αλλά είναι πρόσωπο. Το Πρόσωπο του Νικητού του Θανάτου, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Αυτή η πραγματικότητα είναι ανάγκη να βιώνεται στην ζωή μας. Ο αγώνας δηλ. και η ευλογία της Χριστοποιήσεώς μας, που ξεκινά ειρηνικώς από την απλή καθημερινότητα και τις αναγκαίες υποχωρήσεις στα επουσιώδη και που φθάνει έως αυτή την κορυφαία ομολογία προς την κάθε κατεύθυνση «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!

Και επειδή όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε παρασυρθεί από το ταραχώδες πνεύμα της εποχής, ας επικεντρώσουμε λίγο την προσοχή μας στον Βιβλικό λόγο του Θεόπνευστου Παροιμιαστή: «Κρείσσον ψώμος μεθ' ηδονής εν ειρήνη ή οίκος πλήρης πολλών αγαθών» (Παρ. ΙΖ' 1).
Αμήν.
Αρχιμ. Ιωήλ. Κωνστάνταρος