Ούτοι οι άνθρωποι εκταράσσουσιν ημών την πόλιν(Απόστολος Κυριακής Τυφλού)

πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Ο κόσμος μας κινείται με ταχύτητες που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να προσεγγίσουμε. Την ίδια στιγμή βλέπουμε οι όποιες εξελίξεις να μας βρίσκουν ανίκανους να τις διαμορφώσουμε. Ακόμη και όταν έχουμε το δικαίωμα να συμμετέχουμε σ’ αυτές, η όποια απόφασή μας συνήθως έρχεται ως αποτέλεσμα παράδοσης ή θυμού ή φόβου και ανασφάλειας και λιγότερο είναι θετική επιλογή. Όσοι πιστεύουμε στο Θεό έχουμε ένα όνομα και μια ιδιότητα. Είμαστε χριστιανοί. Μικρή είναι η σημασία όμως του ονόματος και της ιδιότητας για την πραγματικότητά μας. Κι αυτό γιατί δεν είναι το κύριο που μας χαρακτηρίζει, αυτό που για μας δίνει νόημα και σκοπό στη ζωή μας, αλλά ένα μέσα στα πολλά. Επομένως, η χριστιανική μας ιδιότητα δεν οδηγεί τη ζωή μας σε νέες διαστάσεις, δεν μας κάνει δυναμικούς πρωταγωνιστές της, αλλά συνήθως την αποκρύπτουμε. Ή την ταυτίζουμε με κάποια πρόσωπα που μας στηρίζουν ή λειτουργούμε αποτρεπτικά έναντι κάποιων άλλων, που μας απειλούν.

Στις Πράξεις των Αποστόλων οι απόστολοι Παύλος και Σίλας βρέθηκαν κάποια στιγμή στους Φιλίππους, στη σημερινά Καβάλα της Μακεδονίας. Η παρουσία τους έκανε τους ειδωλολάτρες της περιοχής να αναφωνήσουν: «ούτοι οι άνθρωποι εκταράσσουσιν ημών την πόλιν» (Πράξ.16,20). Αυτοί οι άνθρωποι προκαλούν αναταραχή στην πόλη μας. Η χριστιανική τους ιδιότητα δεν έμεινε κρυφή, αλλά με την παρουσία τους έκαναν την εκεί τοπική κοινωνία να αναρωτιέται για τον εαυτό της, για τα συμφέροντά της, για την αλήθεια που διακήρυτταν οι δύο Απόστολοι με την παρουσία τους. Και αυτό προκαλούσε ταραχή στις συνειδήσεις, στη ζωή τους, στον τρόπο που είχαν μάθει ακόμη και να λειτουργούν θρησκευτικά.


Ο Παύλος και ο Σίλας ανατάραξαν την πόλη διότι αρνήθηκαν να υποταχτούν στα δαιμόνια της μαντείας, της φιλοχρηματίας, της θρησκευτικής εκμετάλλευσης τα οποία μέσα από μία παιδίσκη, «μαντευομένη» την χαρακτηρίζει ο συγγραφέας των Πράξεων, εκμεταλλεύονταν την ανθρώπινη ευπιστία προς όφελος των κυρίων του κοριτσιού. Και ο Παύλος έβγαλε τα δαιμόνια αυτά από την ύπαρξή της, με αποτέλεσμα να χαθούν εκείνα που τα δαιμόνια αντιπροσώπευαν: η εξαπάτηση, η παράδοση των ανθρώπων στο σκοτάδι και η ικανοποίηση των συμφερόντων των εκμεταλλευτών. Ο Παύλος και ο Σίλας χτυπήθηκαν και φυλακίστηκαν, καθώς οι κρατούντες αισθάνθηκαν ως απειλή την παρουσία τους. Όμως ο Θεός τους έδωσε την ελευθερία και την ίδια στιγμή οδήγησε στην αληθινή πίστη μία οικογένεια, καθώς και άλλους που είδαν στο κήρυγμα και τη βιωτή των Αποστόλων την αλήθεια της παρουσίας του Χριστού. Γιατί τελικά ο Θεός αυτούς που χαίρονται με την χριστιανική ιδιότητά τους αργά ή γρήγορα τους δικαιώνει, τους ανασταίνει ακόμη και από τον τάφο της πλήρους απόρριψης από τους άλλους.

Άραγε, η δική μας χριστιανική ιδιότητα προκαλεί τέτοια αναταραχή στην ανθρώπινη κοινωνία; Οδηγεί τους ανθρώπους στο να προβληματιστούν για την πορεία της ζωής τους; Για την όποια απόσταση από το Θεό; Είναι η χριστιανική ιδιότητα σημείο το οποίο μαρτυρεί την απόφασή μας να πορευόμαστε σύμφωνα μ’ αυτήν, ανεξαρτήτως κόστους; Αυτά τα ερωτήματα ζητούν απάντηση από τον καθέναν μας, ιδιαιτέρως στην εποχή μας, στην οποία όλοι δικαιούνται να μιλούνε και μάλιστα δημόσια, μόνο οι χριστιανοί οφείλουν να σωπαίνουν, για να μην προκαλούνε. Είναι γεγονός όμως ότι έχει λείψει η αίσθηση και η διάσταση της αποστολής από τις καρδιές μας, με αποτέλεσμα να συμβιβαζόμαστε εύκολα με τη λογική της σιωπής.
Πώς μπορούμε σήμερα να αναταράξουμε τη ζωή του κόσμου;
Πρωτίστως με την αταλάντευτη πίστη μας στο Χριστό, η οποία θα είναι αυτή που δίνει νόημα στη ζωή μας, με την τήρηση των εντολών Του. Την ίδια στιγμή με το να μην υποτασσόμαστε στο ψέμα και την ευκολία που ο πολιτισμός προβάλλει ως στάση ζωής. Αλλά και με την εργασία μας ώστε ο κόσμος να νιώθει και να ακούει το μήνυμα του Ευαγγελίου, ασχέτως του κόστους που μπορεί να έχει για μας προσωπικά. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν αν έχουμε μέσα μας την αίσθηση της αποστολής. Είναι δεδομένη βεβαίως η ταραχή. Μισεί το φως ο κόσμος. Μισεί το ξεβόλεμά του από τις συνήθειες της αμαρτίας. Μισεί την αλήθεια για τον εαυτό του που αποκαλύπτεται μέσα από τι κριτήριο που γεννά η χριστιανική ζωή. Ελέγχεται όποιος βλέπει μια ζωή που δεν λυγίζει στο ψεύτικο, αλλά παραμένει ακέραιη και δυναμική.
Αν η κοινωνία μας δεν αναταράζεται είναι γιατί, εκτός των άλλων, λησμονήσαμε την προτεραιότητα της χριστιανικής μας ιδιότητας. Τυφλωθήκαμε από την απουσία του ήθους της Βασιλείας του Θεού εντός μας και δεν έχουμε να διδάξουμε τίποτε στους άλλους. Εμείς αφήνουμε στην άκρη το χρέος μας έναντι του κόσμου. Κι εκείνος με τη σειρά του, παραμένει απαθής μπροστά στο Χριστό. Απαθής στην αγάπη. Απαθής στην αλήθεια. Ας επιστρέψουμε σ’ αυτό που η πίστη μας δίνει και τότε θα δούμε κοντά μας να ταράζονται τα λιμνάζοντα ύδατα του κόσμου. 
Γιατί η χριστιανική μας ιδιότητα δεν έγκειται μόνο στην πορεία προς την αιωνιότητα. Οδηγεί σε ανατροπή όλα τα πρότυπα ζωής τα οποία αφίστανται της γνησιότητας. Και τότε κάποιοι θα αφυπνιστούν. Ίσως όχι οι πολλοί, ιδίως στις μέρες μας. Η ελπίδα όμως είναι στην Εκκλησία και στην αποστολή της. Ακόμη και για τους λίγους.