Τι κι αν βαράνε τα κρόταλα
τι κι αν συνεχίζουν τα λαλούμενα
οσμή θανάτου.
Απόμεινε μονάχα ο ατέλειωτος μονόλογος
από κείνη την καταφρόνια
από κείνη την κατάντια.
Κι έμεινα ζευγίτης καταμόναχος
ν’ αποζητώ του ίσκιου καρτέρι.
Κάθε φορά το ίδιο πράγμα
κι ωσάν μικροπούλι που ξεπετιέται
ανάμεσα από τη μυρτιά
η άλλη ελπίδα.
Tο ίδιο ανάσασμα
«αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου».
Τανάπαλιν η ίδια κατάντια
ο ίδιος διασκορπισμός του πλούτου
η ίδια αχαριστία
στο ίδιο βοσκοτόπι χοίρους να βιγλίζω
τα ίδια κεράτια να εσθίω
η ίδια αναπόληση της πατρικής τράπεζας
μα και κείνο τ’ ανάσασμα που πρωτοσκάλι γίνεται
«αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου».
Βασίλης Χαραλάμπους
Από την ποιητική συλλογή «Λαμπροκέρι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου