ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ τις απέκτησα στον καιρό της φτώχειας μου, και τις μεγάλες πειρασμικές επιθέσεις τον καιρό της ανέσεώς μου. Στον καιρό της φτώχειας αγωνίστηκα σκληρά, εργάστηκα, γιγάντωσα το δεντράκι μου, όπως τα δένδρα στις πλαγιές των βουνών που τα χτυπά το ξεροβόρι και είναι ανθεκτικά , σε αντίθεση με αυτά του θερμοκηπίου , τα ευαίσθητα. Τότε έλαβα τις υποδομές για τις ευλογίες που μου έφερε ο Θεός αργότερα.
Μέναμε επί 25 χρόνια σε ένα αρκετά μικρό σπίτι στην οδό Αιδεσίου στο Παγκράτι. Στη μοναδική κρεβατοκάμαρα κοιμόμασταν όλη η οικογένεια: οι γονείς , τα δύο αδέλφια μου κι εγώ. Το σαλονάκι είχε μετατραπεί σε υπνοδωμάτιο του θείου Παναγιώτη. Σε αυτό το ταπεινό ενοικιαζόμενο σπίτι δεχτήκαμε πολλές ευλογίες από τον Θεό˙ γνωρίσαμε τον π. Πορφύριο , τον π. Παϊσιο και τον σοφό πνευματικό μας π. Δανιήλ. Σε αυτό το σπίτι, η αδελφή μου γνώρισε τον άντρα της κι ο αδελφός μου την ορθόδοξη πια Μαροκινή γυναίκα του. Εκεί, στερέωσα την απόφασή μου για την μοναχική ζωή, μελέτησα τους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας και πλήθος ορθοδόξων βιβλίων, αποδελτιώνοντας πολλά κείμενα˙ εκεί, ένιωσα τη δύναμη και τη χάρη της προσευχής˙ εκεί ,μελετώντας σε όποια γωνιά του σπιτιού ήταν εύκαιρη, τελείωσα το Πανεπιστήμιο.
Αλήθεια, πόσο πολύ ωφέλησαν πνευματικά οι μεγάλες στερήσεις, η θλίψη και ο πόνος, τη γενιά των πατεράδων μας στα χρόνια της Κατοχής… Έμαθαν να εκτιμούν τα αγαθά της γης˙ σεβάστηκαν και αγάπησαν τον μόχθο, δούλεψαν σκληρά, δημιούργησαν.
Δυστυχώς, σήμερα, ζούμε μία άλλη κατοχή, πολύ επικίνδυνη και ύπουλη. Μας έχει καταλάβει ο πονηρός μ’ όλη την παρέα του˙ μελαγχολίες, στενοχώριες, καταθλίψεις, συναισθηματικές απογοητεύσεις. Οι κατοχές διαδέχονται η μία την άλλη. Όποιος πει ότι είναι ελεύθερος , γελάει τον εαυτό του. Μόνον ο σκλαβωμένος στον Χριστό άνθρωπος «περιγελά» τα πράγματα αυτού του κόσμου˙ είναι αληθινά ελεύθερος. Όμως η αγάπη του Θεού τον «σκλαβώνει» κι έτσι σκλαβώνεται οικειοθελώς στον κάθε πάσχοντα αδελφό, για να του προσφέρει παρηγοριά.
Μέναμε επί 25 χρόνια σε ένα αρκετά μικρό σπίτι στην οδό Αιδεσίου στο Παγκράτι. Στη μοναδική κρεβατοκάμαρα κοιμόμασταν όλη η οικογένεια: οι γονείς , τα δύο αδέλφια μου κι εγώ. Το σαλονάκι είχε μετατραπεί σε υπνοδωμάτιο του θείου Παναγιώτη. Σε αυτό το ταπεινό ενοικιαζόμενο σπίτι δεχτήκαμε πολλές ευλογίες από τον Θεό˙ γνωρίσαμε τον π. Πορφύριο , τον π. Παϊσιο και τον σοφό πνευματικό μας π. Δανιήλ. Σε αυτό το σπίτι, η αδελφή μου γνώρισε τον άντρα της κι ο αδελφός μου την ορθόδοξη πια Μαροκινή γυναίκα του. Εκεί, στερέωσα την απόφασή μου για την μοναχική ζωή, μελέτησα τους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας και πλήθος ορθοδόξων βιβλίων, αποδελτιώνοντας πολλά κείμενα˙ εκεί, ένιωσα τη δύναμη και τη χάρη της προσευχής˙ εκεί ,μελετώντας σε όποια γωνιά του σπιτιού ήταν εύκαιρη, τελείωσα το Πανεπιστήμιο.
Αλήθεια, πόσο πολύ ωφέλησαν πνευματικά οι μεγάλες στερήσεις, η θλίψη και ο πόνος, τη γενιά των πατεράδων μας στα χρόνια της Κατοχής… Έμαθαν να εκτιμούν τα αγαθά της γης˙ σεβάστηκαν και αγάπησαν τον μόχθο, δούλεψαν σκληρά, δημιούργησαν.
Δυστυχώς, σήμερα, ζούμε μία άλλη κατοχή, πολύ επικίνδυνη και ύπουλη. Μας έχει καταλάβει ο πονηρός μ’ όλη την παρέα του˙ μελαγχολίες, στενοχώριες, καταθλίψεις, συναισθηματικές απογοητεύσεις. Οι κατοχές διαδέχονται η μία την άλλη. Όποιος πει ότι είναι ελεύθερος , γελάει τον εαυτό του. Μόνον ο σκλαβωμένος στον Χριστό άνθρωπος «περιγελά» τα πράγματα αυτού του κόσμου˙ είναι αληθινά ελεύθερος. Όμως η αγάπη του Θεού τον «σκλαβώνει» κι έτσι σκλαβώνεται οικειοθελώς στον κάθε πάσχοντα αδελφό, για να του προσφέρει παρηγοριά.
Από το βιβλίο: «Εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»
Πάρα πολύ σωστά ! Πόσο τυφλοί πρέπει να είμαστε για να μην μπορούμε ούτε καν να το σκεφτούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφή