Μαθήματα ζωής

Ήταν κάποτε μια γιαγιά, που σε όλο της τον βίο, καλλιεργούσε την θετικότητα, παρόλο που η ζωή της είχε φερθεί με περίσσια σκληρότητα. Εκείνη όμως είχε επιλέξει, όσο ζήσει, να σταθεί δοξολογικά σε αυτά τα λίγα που είχε πλέον και όχι στα πολλά που είχε χάσει. 
Τα χρόνια πέρασαν και έφτασε το τέλος.
Η εγγονή της, ή μόνη που είχε μείνει στην ζωή ως δικός της άνθρωπος, μαζί με ελάχιστους φίλους, ήταν πάνω από το κρεβάτι της, δημιουργώντας μια αγαπητική ατμόσφαιρα για τις τελευταίες στιγμές της πονεμένης μα πάντοτε χαμογελαστής γιαγιάς.
Πονούσε, υπέφερε, κάποια στιγμή φάνηκε οτι αγωνίζεται για την τελευταία πνοή.

Η εγγονή πλησίασε. Της έπιασε το χέρι και έσκυψε να την φιλήσει.

Όταν πλησίασε το πρόσωπο της, κοντά στο μάγουλο της γιαγιάς, άκουσε ψιθυριστή την φωνή της.

-Ωραίο το φουλάρι στο λαιμό σου, τώρα το πήρες;;

Η εγγονή, δάκρυσε, την φίλησε με πάθος και ευγνωμοσύνη για τα μαθήματα ζωής που της χάρισε.

Ακόμη και την ώρα του θανάτου της, βρήκε κάτι να χαρεί, κάποιον να επαινέσει, κάτι θετικό να στρέψει το βλέμμα της. Η ψυχή της έφυγε και μια ευωδία ανθισμένου ρόδου ξεχύθηκε σε όλο το δωμάτιο......