π.Ανδρέας Κονάνος
Πριν καιρό είχα πει σ’ ένα παιδί λυκείου
-¨Ο Θεός είναι καλός και σ’ αγαπά σαν τον πατέρα σου¨.
Και μου απάντησε:
¨Άσε μας, ρε πάτερ! Ο Θεός, σαν τον πατέρα μου! Ο πατέρας μου με βρίζει απ’ το πρωί ως το βράδυ! Ό, τι κάνω, το βρίσκει λάθος. Συνέχεια με φωνάζει άχρηστο, και ρεμάλι. Κι άλλα που δεν λέγονται σε σένα!¨
Μου ‘κλεισε το στόμα.
Κι είδα να στάζει ένα δάκρυ απ’ του Θεού τα μουσκεμένα μάγουλα, γιατί δε βρίσκει εύκολα εδώ στη γη πατέρες και μητέρες που να θυμίζουν την αγάπη Του χορταστικά!
Έστω τη στοιχειώδη,τη φυσική αγάπη,πάτερ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε υπόλογοι στα παιδιά μας και στο Θεό,αλλά πώς να αντιληφθούμε αυτήν την ευθύνη,χωρίς ανησυχίες πνευματικές,χωρίς καθοδήγηση,χωρίς μυστήρια, χωρίς την αγκαλιά της Αγίας μας Εκκλησίας δια της ενορίας και του πνευματικού πατέρα...