Ὁ Δικέφαλος - ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ

Στὴν πόρτα τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς, ποὺ σφάλισεν

ἑνὸς ἀγγέλου χέρι.

διπλοσφαγμένος ἔπεσ᾿ ὁ Δικέφαλος

ἀπ᾿ τ᾿ ἄπιστο μαχαίρι.

Στὴν πόρτα τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς, σπαράζοντας

μὲ ματωμένα στήθη,

τὶς δυὸ φτεροῦγες ἅπλωσ᾿ ὁ Δικέφαλος

καὶ πάλι ὀρθὸς ἐστήθη.

Καὶ στοίχειωσε καὶ θέριεψε καὶ πλήθυνεν

ὁ νεκραναστημένος

κι ἔγιν᾿ ὁ ἕνας μύριοι Ἀϊτοὶ Δικέφαλοι

στὸ δουλωμένο Γένος.

Καὶ πέταξε στὰ πέρατα καὶ φώλιασεν,

ὅπου σκεπὴ τὸν κρύβει:

Σὲ μοναστήρι, σ᾿ ἐκκλησιὰ καὶ σ᾿ ἄρχοντα

καὶ σὲ φτωχοῦ καλύβι.

Στὴν πλάκα τοῦ μοναστηριοῦ τὸν σκάλισε

καλόγερος τεχνίτης,

ἡ καλομανα φυλαχτὸ τὸν φόρεσε

στ᾿ ἀνήμπορο παιδί της.

Στὸν ἀργαλειό της καθιστὴ μερόνυχτα

τὸν ὕφαν᾿ ἡ βοσκούλα,

περήφανος ὁ ἄρχοντας τὸν ἔδεσε

στὸ δαχτυλίδι βούλα.

Κρεμάστηκε ἀπ᾿ τὰ νύχια του τ᾿ ἀκοίμητο

τῆς Παναγιᾶς καντήλι

κι ἅγιασε στοῦ Χριστοῦ τὸ Τετραβάγγελο

γραμμένος μὲ κοντύλι.

Τέσσερα μαῦρα ἀτέλειωτα ἑκατόχρονα

βουβὸς κι ἀποκρυμένος

κλωσοῦσε τὴν ἐκδίκηση ὁ Δικέφαλος

στὸ δουλωμένο γένος.

Ξάφνου μιὰ μέρα βρόντησ᾿ ὁ ἀντίλαλος:

«Ὡς πότε, παλληκάρια!»

Καὶ μύριοι Ἀϊτοὶ Δικέφαλοι φτερούγισαν

ἀπὸ σπαθιῶν θηκάρια.