Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της μεγάλης Εβδομάδας είναι ο θρησκευτικός συναισθηματισμός. Σε αυτό συντείνουν τα γραφικά έθιμα, από τα οποία δεν ξεφεύγει και η εκκλησία μας η ίδια, ο πένθιμος κοσμικός χαρακτήρας σε πολλές προσωπικές και κοινωνικές εκδηλώσεις μας, η ταύτιση μας σε πρώτο επίπεδο με τον Χριστό τον παθόντα, όχι βιωματικά, αλλά κατά τις συγκυρίες του βίου, αναλύσεις ειδικών "μπουρδολόγων" για τις ημέρες, τηλεοπτικά προγράμματα τύπου Τζεφιρέλι και μια ύπουλη αυτοδικαίωσηγια την καλή μας νηστεία και ευσεβή διάθεση.
Προσέξτε αδελφοί, την εκ δεξιών επίθεση πού έρχεται με "γλύκα" και ευσεβείς προθέσεις να μας γεμίσει εντυπώσεις και φτηνά κοινά συναισθήματα, γιατί είναι παγίδα μεγάλη.
Την Μεγαλοβδομάδα δεν θρηνούμε για τον "καημένο Χριστούλη" , πού ανέβηκε στον σταυρό και πέθανε και θάφτηκε σαν νικημένος και αδικημένος άνθρωπος. Εχει έναν πενθοχαρμόσυνο χαρακτήρα το ορθόδοξο ήθος.
Τις ημέρες αυτές σταυρώνουμε τις επιθυμίες και τα πάθη μας. Μπαίνουμε σε πνευματικό χωνευτήρι για να τα μεταμορφώσουμε.Ζητάμε και προπανηγυρίζουμε την ανάσταση. Δεν υπάρχει στιγμή στην εορτολογία και την υμνογραφία της μεγάλης Εβδομάδας πού να μην αναφέρεται ο σταυρός συναπτά με την ανάσταση και η αλήθεια πώς ο Χριστός είναι ο Κύριος της ιστορίας, των παθών και του θανάτου Του. Ο Βασιλεύς της δόξης δηλ πού τελεσιουργεί τα φρικτα μυστήρια της οικονομίας για την σωτηρία μας.
Με αυτή την νοοτροπία και διάθεση να μπούμε στην μεγάλη Εβδομάδα και με ειλικρινή κατάνυξη και ευγνωμοσύνη. Τα συναισθήματα είναι ένα βοηθητικό εργαλείο, πού διεγείρεται μπροστά σε αυτά τα μεγάλα γεγονότα και τις παραστάσεις τις πασχαλινές και υποβοηθά το βίωμα. Δεν είναι το δεσπόζον στοιχείο της ατμόσφαιρας πού καλούμαστε να υπηρετήσουμε.Γιατί αν μπούμε με κοινά συναισθήματα του βίου και των ανθρωπίνων κοινωνικών σχέσεων και θα αρρωστήσουμε πνευματικά από μια υποκρισία ευσεβούς τύπου και δεν θα μας απομείνει ευλογία και χαρά από την Ανάσταση. Μόνο εντυπώσεις και πικρίες και καθόλου ουράνιες διαστάσεις. Προσοχή λοιπόν!
Εμμανουήλ Εμμανουήλ Γεωργιακάκης shared his post.
ΑπάντησηΔιαγραφή7 hrs ·
Συμμετέχουμε στα δρώμενα της Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ όχι συναισθηματικά και φολκλορικά σαν γιορτή οικογενειακή αλλά οντολογικά σαν γιορτή που μας επαναφέρει στον εαυτό μας, στην χαμένη πορεία μας από το πρωτόγονο χάος στο αρχαίο κάλλος.....Να αποβάλουμε λογισμούς σαρκικούς,πονηρούς βλάστημους, να μείνουμε σε εγρήγορση, απρόσβλητοι από την γοητεία της αμαρτίας, να σταυρώσουμε και να κηδέψουμε το κακό εγώ μας και να ενδυθούμε το εμείς, να κυλίσει στις φλέβες η ζωογόνα αγάπη ώστε η καρδιά να γίνει εργαστήριο αρετών και αγιότητας που να προκαλούν μετάνοια διαρκεί....... Αν ψιλιαστούμε τα ζωτικής σημασίας νοήματα για την σωτηρία μας που φαίνονται και κυρίως κείνα που δεν φαίνονται στην Μ. Εβδομάδα τότε θα φτάσουμε στο σημείο δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης προς το Λυτρωτή να τρέχουν στα μάτια μας όταν ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη, και όχι μόνο δεν θα γινόμαστε καπνός μετά την αναστάσιμη Λειτουργία αλλά δεν θα την χορταίνωμε όσο κι αν διαρκεί.... Η χαρά και η ζωή, η αντιμετώπιση του πόνου, τα δράματα του κόσμου, ο πανανθρώπινος φόβος του θανάτου, όλα βρίσκουν το νόημα τους στην Μ. Εβδομάδα.... Η λογική του κόσμου καταρρίπτεται και φαντάζει τόσο φτωχή, τόσο ρηχή, μπροστά στην διαχρονικότητα των όσων συνταρακτικών φρικτών και μεγαλειώδων συνάμα έγιναν τότε στην Ιερουσαλήμ ώστε να συν - ανυψώσει ημάς εις την άνω Ιερουσαλήμ την Βασιλεία των Ουρανών..... «Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς»