του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
«Οι συναισθηματικές καταστάσεις μπορούν να μεταδοθούν στους άλλους μέσω της συναισθηματικής μεταδοτικότητας, οδηγώντας τους ανθρώπους να βιώνουν τα ίδια συναισθήματα, χωρίς οι ίδιοι να έχουν επίγνωση αυτού του γεγονότος».
Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει η έρευνα
των Adam D. I. Kramer , Jamie E. Guillory , και Jeffrey T. Hancock , με τον τίτλο «Πειραματική Απόδειξη της Συναισθηματικής Μεταδοτικότητας σε Μαζική Κλίμακα, Μέσω των Κοινωνικών Δικτύων», ήδη από τον Οκτώβριο 2013.
Ο Πολίτης-Νήπιο, τώρα και σε τηλε-κατευθυνόμενη έκδοση, «εντέλλεται» από τους διαχειριστές του συστήματος να ευαισθητοποιηθεί, και μάλιστα, με συγκεκριμένο τρόπο. Να συγκινηθεί και να ταυτιστεί με τα, συγκεκριμένα και μόνον, αθώα θύματα. Για τα υπόλοιπα αθώα θύματα δεν έχει δοθεί σχετική «εντολή». Κι όλα αυτά ασυνείδητα. Έκ-λογα, στο πλαίσιο του Πολιτισμού που, υποτίθεται, θεμελιώθηκε στον Ορθό Λόγο.
Δεν θέλω να επικρίνω τους ανθρώπους που το έκαναν ευαισθητοποιούμενοι συναισθηματικά. Πιθανόν να ήμουν κι εγώ στη θέση τους. Στο κάτω-κάτω δεν μπορούμε να απαιτούμε «λογικότητα» στις ασύνειδες και ανεπίγνωστες δράσεις μας. Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: ότι είμαστε όλοι τόσο ευάλωτοι σε μηχανισμούς που δρουν κατ’ ευθείαν στο υποσυνείδητο μας, και μέσω του Φαινομένου της Αγέλης, εξαπλώνονται με ραγδαίο ρυθμό. Και από αυτό το «ανεπίγνωστο συναίσθημα» έως τον Ολοκληρωτισμό η απόσταση είναι... «ένα τσιγάρο δρόμος», αδερφέ μου.
Σε κάθε περίπτωση, το κυρίως ερώτημα είναι άλλο: είναι αρκετή αυτή η θολή γαλλική σημαία και τα διαφωτιστικά της προτάγματα, για να καλύψουν πλέον τη ψυχική γύμνια ενός πολιτισμικού προφίλ που καταρρέει;
Ή θα μοιάζει όλο και πιο πολύ με αυτές τις φώτο-προφίλ που ανέβασαν διάφορες ημίγυμνες «νεαρές υπάρξεις» σκεπασμένες, κάπως, από τη γαλλική τριχρωμία; Τι κρίμα...
Σαν μια ζωή που φλέγεται να ζήσει και ένα θολό «γαλλικό παραβάν» δεν μας αφήνει να την χαρούμε...σαν τη ζωή μας...
των Adam D. I. Kramer , Jamie E. Guillory , και Jeffrey T. Hancock , με τον τίτλο «Πειραματική Απόδειξη της Συναισθηματικής Μεταδοτικότητας σε Μαζική Κλίμακα, Μέσω των Κοινωνικών Δικτύων», ήδη από τον Οκτώβριο 2013.
Στο πείραμα που έγινε με χρήστες του facebook ελέγχθηκε αν η συναισθηματική μεταδοτικότητα, η εκτός της πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνίας, επηρεάζεται από τη μείωση του συναισθηματικού περιεχομένου στο χρονολόγιο των χρηστών. Όταν οι θετικές εκφράσεις περιορίστηκαν, οι χρήστες παρήγαγαν πολύ λιγότερα θετικά posts και περισσότερα αρνητικά. Όταν περιορίστηκαν οι αρνητικές εκφράσεις, ακολουθήθηκε το αντίθετο μοτίβο.
Αυτά τα αποτελέσματα, λένε οι ερευνητές, αποδεικνύουν ότι τα συναισθήματα που εκφράζονται από άλλους στο facebook, επηρεάζουν τα δικά μας συναισθήματα, αποτελώντας, μάλιστα, πειραματική απόδειξη για μεταδοτικότητα μαζικής κλίμακας, μέσω των κοινωνικών δικτύων. Η εργασία αυτή έδειξε επίσης, ότι σε αντίθεση με την κυρίαρχη άποψη, η αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά και η μη-λεκτική επικοινωνία δεν είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη συναισθηματική επικοινωνία, για τη συναισθηματική ανταλλαγή και ότι, και μόνη η παρατήρηση της θετικής ή αρνητικής εμπειρίας των άλλων, συνιστά μια θετική ή αρνητική εμπειρία και για τον «φεισμπουκικό» παρατηρητή.
Οι συναισθηματικές καταστάσεις μπορούν να «μεταφερθούν» στους άλλους, μέσω της συναισθηματικής μεταδοτικότητας, οδηγώντας τους να βιώσουν τα ίδια συναισθήματα, όπως οι γύρω τους και μάλιστα ανεπίγνωστα, ασυνείδητα! Λέτε λοιπόν ότι οι εξέτουκιτβς του Ζούκι, δεν διαθέτουν αυτήν, αλλά και άλλες πιο εμπεριστατωμένες σχετικές έρευνες; Δεν γνωρίζουν ότι είναι σε θέση να μεταδώσουν -και να διαδώσουν- μια συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση;
Να λοιπόν πως «στήθηκε» η επιχείρηση #prayforParis με στόχο να συσπειρώσει συναισθηματικά πλατιές μάζες ανθρώπων υπέρ της «θολής» Γαλλικής σημαίας και του «θαμπού» Δυτικού Κόσμου και σε βάρος ενός κόσμου που ταυτιζόμενος με την αγριότητα του ISIS, δεν μπορεί παρά να είναι απωθητικός και καταδικαστέος.
Τα εκατομμύρια που «τσίμπησαν» στο συναισθηματικό δόλωμα του facebook ταυτίστηκαν συναισθηματικά -και αποκλειστικά- με τα τραγικά θύματα των επιθέσεων στο Παρίσι, ενώ για τους περισσότερους δεν «ίδρωσε το αυτί τους» στις ανάλογες επιθέσεις που συνέβησαν –τουλάχιστον- την ίδια ημέρα στο Λίβανο.
Τα εκατομμύρια που «τσίμπησαν» επίσης, ταυτίστηκαν συναισθηματικά με έναν Πολιτισμό, έναν τρόπο κατανόησης των πραγμάτων, υιοθέτησαν και ενέκριναν συναισθηματικά και ανεπίγνωστα–ακόμη μία φορά- έναν τρόπο να σκέφτονται και να πράττουν, εξ’ αιτίας των στρεβλώσεων του οποίου, καθημερινά υποφέρουν.
Είναι ακριβώς αυτός ο ά-κοσμος «κόσμος», τα προτάγματα του και οι στρεβλώσεις τους, που τους αφήνουν άνεργους, που τους αρρωσταίνουν, που τους στερούν τα στοιχειώδη δικαιώματα, που τους «σκοτώνουν» κάθε μέρα.
Κι’ όμως, εκατομμύρια άνθρωποι «τσίμπησαν» στη συναισθηματική αυτή «εκστρατεία» και έσπευσαν μονομιάς να «γίνουν» Γάλλοι, χωρίς προηγουμένως να έχουν υπάρξει ούτε για μια στιγμή Σύροι, Αφγανοί, Ιρακινοί ή Παλαιστίνιοι, για να μην πω Κύπριοι ή Έλληνες, και με περάσετε για εθνικιστή.
Και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Έσπευσαν να θολώσουν το προφίλ τους, να αναιρέσουν δηλαδή, στιγμιαία έστω, κάποια από τα ταυτοτικά τους χαρακτηριστικά, προσφέροντας τα ως ενοχοποιητικά λίτρα στα δύσμοιρα θύματα, που...μεταξύ μας, ευτυχώς εκείνοι ή τα παιδιά τους δεν ήταν ανάμεσα τους.
Κουβέντα για τις πραγματικές αιτίες του μακελειού. Ούτε υπαινιγμός για τη διαχρονική ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική πολιτική της Δύσης που λεηλατεί ολόκληρο τον πλανήτη για να μπορεί να συστήνεται ο καταναλωτικός «πολιτισμός» της. Κουβέντα για τις λογικές συνεπαγωγές «της σποράς των ανέμων που είναι καταδικασμένη να θερίζει θύελλες».
Μονάχα ρηχός, ανεπίγνωστος συναισθηματισμός, τέτοιου επιπέδου που καταντά να συγχέει το #prayforParis με την ParisHilton, για την υγεία της οποίας διακαώς ανησυχεί.
Αυτά τα αποτελέσματα, λένε οι ερευνητές, αποδεικνύουν ότι τα συναισθήματα που εκφράζονται από άλλους στο facebook, επηρεάζουν τα δικά μας συναισθήματα, αποτελώντας, μάλιστα, πειραματική απόδειξη για μεταδοτικότητα μαζικής κλίμακας, μέσω των κοινωνικών δικτύων. Η εργασία αυτή έδειξε επίσης, ότι σε αντίθεση με την κυρίαρχη άποψη, η αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά και η μη-λεκτική επικοινωνία δεν είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη συναισθηματική επικοινωνία, για τη συναισθηματική ανταλλαγή και ότι, και μόνη η παρατήρηση της θετικής ή αρνητικής εμπειρίας των άλλων, συνιστά μια θετική ή αρνητική εμπειρία και για τον «φεισμπουκικό» παρατηρητή.
Οι συναισθηματικές καταστάσεις μπορούν να «μεταφερθούν» στους άλλους, μέσω της συναισθηματικής μεταδοτικότητας, οδηγώντας τους να βιώσουν τα ίδια συναισθήματα, όπως οι γύρω τους και μάλιστα ανεπίγνωστα, ασυνείδητα! Λέτε λοιπόν ότι οι εξέτουκιτβς του Ζούκι, δεν διαθέτουν αυτήν, αλλά και άλλες πιο εμπεριστατωμένες σχετικές έρευνες; Δεν γνωρίζουν ότι είναι σε θέση να μεταδώσουν -και να διαδώσουν- μια συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση;
Να λοιπόν πως «στήθηκε» η επιχείρηση #prayforParis με στόχο να συσπειρώσει συναισθηματικά πλατιές μάζες ανθρώπων υπέρ της «θολής» Γαλλικής σημαίας και του «θαμπού» Δυτικού Κόσμου και σε βάρος ενός κόσμου που ταυτιζόμενος με την αγριότητα του ISIS, δεν μπορεί παρά να είναι απωθητικός και καταδικαστέος.
Τα εκατομμύρια που «τσίμπησαν» στο συναισθηματικό δόλωμα του facebook ταυτίστηκαν συναισθηματικά -και αποκλειστικά- με τα τραγικά θύματα των επιθέσεων στο Παρίσι, ενώ για τους περισσότερους δεν «ίδρωσε το αυτί τους» στις ανάλογες επιθέσεις που συνέβησαν –τουλάχιστον- την ίδια ημέρα στο Λίβανο.
Τα εκατομμύρια που «τσίμπησαν» επίσης, ταυτίστηκαν συναισθηματικά με έναν Πολιτισμό, έναν τρόπο κατανόησης των πραγμάτων, υιοθέτησαν και ενέκριναν συναισθηματικά και ανεπίγνωστα–ακόμη μία φορά- έναν τρόπο να σκέφτονται και να πράττουν, εξ’ αιτίας των στρεβλώσεων του οποίου, καθημερινά υποφέρουν.
Είναι ακριβώς αυτός ο ά-κοσμος «κόσμος», τα προτάγματα του και οι στρεβλώσεις τους, που τους αφήνουν άνεργους, που τους αρρωσταίνουν, που τους στερούν τα στοιχειώδη δικαιώματα, που τους «σκοτώνουν» κάθε μέρα.
Κι’ όμως, εκατομμύρια άνθρωποι «τσίμπησαν» στη συναισθηματική αυτή «εκστρατεία» και έσπευσαν μονομιάς να «γίνουν» Γάλλοι, χωρίς προηγουμένως να έχουν υπάρξει ούτε για μια στιγμή Σύροι, Αφγανοί, Ιρακινοί ή Παλαιστίνιοι, για να μην πω Κύπριοι ή Έλληνες, και με περάσετε για εθνικιστή.
Και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Έσπευσαν να θολώσουν το προφίλ τους, να αναιρέσουν δηλαδή, στιγμιαία έστω, κάποια από τα ταυτοτικά τους χαρακτηριστικά, προσφέροντας τα ως ενοχοποιητικά λίτρα στα δύσμοιρα θύματα, που...μεταξύ μας, ευτυχώς εκείνοι ή τα παιδιά τους δεν ήταν ανάμεσα τους.
Κουβέντα για τις πραγματικές αιτίες του μακελειού. Ούτε υπαινιγμός για τη διαχρονική ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική πολιτική της Δύσης που λεηλατεί ολόκληρο τον πλανήτη για να μπορεί να συστήνεται ο καταναλωτικός «πολιτισμός» της. Κουβέντα για τις λογικές συνεπαγωγές «της σποράς των ανέμων που είναι καταδικασμένη να θερίζει θύελλες».
Μονάχα ρηχός, ανεπίγνωστος συναισθηματισμός, τέτοιου επιπέδου που καταντά να συγχέει το #prayforParis με την ParisHilton, για την υγεία της οποίας διακαώς ανησυχεί.
Ο Πολίτης-Νήπιο, τώρα και σε τηλε-κατευθυνόμενη έκδοση, «εντέλλεται» από τους διαχειριστές του συστήματος να ευαισθητοποιηθεί, και μάλιστα, με συγκεκριμένο τρόπο. Να συγκινηθεί και να ταυτιστεί με τα, συγκεκριμένα και μόνον, αθώα θύματα. Για τα υπόλοιπα αθώα θύματα δεν έχει δοθεί σχετική «εντολή». Κι όλα αυτά ασυνείδητα. Έκ-λογα, στο πλαίσιο του Πολιτισμού που, υποτίθεται, θεμελιώθηκε στον Ορθό Λόγο.
Δεν θέλω να επικρίνω τους ανθρώπους που το έκαναν ευαισθητοποιούμενοι συναισθηματικά. Πιθανόν να ήμουν κι εγώ στη θέση τους. Στο κάτω-κάτω δεν μπορούμε να απαιτούμε «λογικότητα» στις ασύνειδες και ανεπίγνωστες δράσεις μας. Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: ότι είμαστε όλοι τόσο ευάλωτοι σε μηχανισμούς που δρουν κατ’ ευθείαν στο υποσυνείδητο μας, και μέσω του Φαινομένου της Αγέλης, εξαπλώνονται με ραγδαίο ρυθμό. Και από αυτό το «ανεπίγνωστο συναίσθημα» έως τον Ολοκληρωτισμό η απόσταση είναι... «ένα τσιγάρο δρόμος», αδερφέ μου.
Σε κάθε περίπτωση, το κυρίως ερώτημα είναι άλλο: είναι αρκετή αυτή η θολή γαλλική σημαία και τα διαφωτιστικά της προτάγματα, για να καλύψουν πλέον τη ψυχική γύμνια ενός πολιτισμικού προφίλ που καταρρέει;
Ή θα μοιάζει όλο και πιο πολύ με αυτές τις φώτο-προφίλ που ανέβασαν διάφορες ημίγυμνες «νεαρές υπάρξεις» σκεπασμένες, κάπως, από τη γαλλική τριχρωμία; Τι κρίμα...
Σαν μια ζωή που φλέγεται να ζήσει και ένα θολό «γαλλικό παραβάν» δεν μας αφήνει να την χαρούμε...σαν τη ζωή μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου