Κάθε φορά που λειτουργεί ο επίσκοπος και γίνεται η μικρή είσοδος...

 Κάθε φορά που λειτουργεί ο επίσκοπος και γίνεται η μικρή είσοδος, έρχεται στο νου, εκείνη η πατερική σοφία, η πραγματική, που έχει πρώτα απ’ όλα βιωθεί. Και βάζει τον επίσκοπο στο κέντρο, μπροστά από την Αγία Τράπεζα και κυκλικά απ’ αυτήν τους ιερείς, αριστερά και δεξιά του επισκόπου τους διάκους και πίσω απ΄ αυτούς, ν’ ακολουθεί ο λαός του Θεού, που στέκεται όχι διεσπαρμένος, αλλά κάθετα και οριζόντια ενωμένος, ως έθνος άγιο, ως βασίλειο ιεράτευμα, της κοινής ιερωσύνης που απ’ την Αγία Τράπεζα πηγάζει. 

 Την Τράπεζα ενώπιον της οποίας ο Επίσκοπος που έχει σάρκα και οστά -πρόσωπο ανθρώπινο- συντείνει την Εκκλησία, ώστε να μένει κάθετα και οριζόντια ενωμένη. 

 Και τούτο γίνεται δε,πριν ψαλλεί απ’ τον κλήρο και τον λαό σύσσωμο ο ύμνος των αγγέλων: Άγιος ο Θεός. Γι’ αυτό και τονε ψάλλουμε όλοι μαζί. 
Πώς θα γίνουμ’ άγγελοι αν δεν έρθουμε σε πλήρη συμφωνία, γι’ αυτό και η Λατρεία μας αγγελική.

 Όλα με χάρη δομημένα κι η τεχνικής φύσεως προστακτική του “Δύναμις”, προς αύξηση της έντασης, ιερολογείται και εντάσσεται στη λειτουργική μας πράξη. Εισέρχεται ο Επίσκοπος στη Βασιλεία. Δεν είναι η πρόγευση, είναι πραγματικότητα. Ας αφεθεί, τώρα, τουλάχιστον τώρα, η κάθε μέριμνα του βίου. Το παν είναι να εμφανιστεί ο επί των Χερουβίμ καθήμενος (ψαλ. 79,2).

πηγή