Διαβάζουμε μέσα στους Ναούς μας σήμερα, αδελφοί μου, την περικοπή του Ευαγγελιστού Λουκά που αναφέρεται στη θεραπεία των δέκα λεπρών. Την ώρα που ετοιμαζόταν ο Χριστός μας να εισέλθει σε κάποιο χωριό, συναντά δέκα άνδρες που έπασχαν από την ανίατη τότε ασθένεια της Λέπρας, που επειδή θεωρείτο μεταδοτική οι ασθενείς αποκλείονταν από τους οικείους τους και αναγκάζονταν να ζουν σε απομόνωση.
Αυτοί λοιπόν οι λεπροί μόλις αντίκρισαν τον Ιησού άρχισαν φωνάζοντας, επειδή κατά τα ειωθότα της εποχής απαγορευόταν να πλησιάσουν κάποιον υγιή, να ζητούν τη θεραπεία τους. Αμέσως ο Ιησούς δείχνοντας τη φιλευσπλαχνία Του τους λέει πηγαίνετε στους Ιερείς του Ναού, οι οποίοι ήταν εξουσιοδοτημένοι από τον Μωσαϊκό νόμο να κρίνουν την υγεία τους και την καταλληλότητά τους να επανέλθουν στους οικείους τους.
Καθώς οι δέκα προχωρούσαν, αντιλήφθηκαν ότι είχαν θεραπευτεί θαυματουργικά από τη λέπρα. Όμως μόνο ένας από αυτούς, αυτός μάλιστα που ήταν αλλόφυλος, Σαμαρείτης, επέστρεψε πίσω για να ευχαριστήσει τον Χριστό μας για τη θεραπεία του. Τότε ο Ιησούς αναρωτιέται για το που είναι οι υπόλοιποι εννέα, γιατί δεν δοξολογούν και εκείνοι το Θεό για την ευεργεσία που τους έγινε. Τα τελευταία λόγια του Κυρίου μας απευθύνονται προς τον άνθρωπο εκείνο το ευγνώμονα: «πήγαινε στο καλό η πίστη σου σε έσωσε».
Με βάση αυτή τη διήγηση του Ευαγγελίου θα ήταν καλό να κάνουμε κάποιες επισημάνσεις που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα το νόημα των λόγων του Χριστούς μας, αλλά και τον τρόπο που Εκείνος φέρεται. Είναι δεδωμένο ότι ο Χριστός πορεύεται μέσα στους αιώνες για να συναντήσει τον άνθρωπο που Εκείνος έπλασε. Είναι Εκείνος ο μεγάλος επισκέπτης που πάντοτε η ανθρωπότητα θα περιμένει και θα αναζητά. Μας κάνει λοιπόν ο Χριστός αυτό το μεγάλο δώρο της συγκαταβάσεως της κοινωνίας του ακτίστου Θεού με τον κτιστό άνθρωπο, του πλάσματος με τον Πλάστη του.
Πολλές φορές όμως αναλογιζόμαστε όμως οι άνθρωποι μέσα στις Εκκλησίες ότι για μας είναι χαρά αυτή η επίσκεψη του Θεού, είναι όμως και για το Θεό; Αν εμείς φυτέψουμε ένα σπόρο στη γη, τον φροντίσουμε λίγο να έχει το κατάλληλο χώμα ή τον ποτίσουμε , θέλουμε να τον δούμε να γίνεται φυτό και από το φυτό να βγαίνουν υγιή λουλούδια. Αν πάλι δούμε ότι οι κόποι μας πηγαν χαμένοι και ότι ο σπόρος που φυτέψαμε δεν ευδοκίμησε δεν πικραινόμαστε; Για το Θεό μας όμως που μας έπλασε δεν είναι μία πίκρα να βλέπει το πλάσμα του τον άνθρωπο να βασανίζεται από τις ασθένειες ή το θάνατο; Εκείνος που μας έπλασε να είμαστε υγιείς μας βλέπει να υποφέρουμε και αυτός είναι ο πρώτος πόνος του Ίδιου του Χριστού μας, η πρώτη Του πληγή το πρώτο Του μαρτύριο.
Κάθε τι που μας απομακρύνει από την πηγή της ζωής και μας κατευθύνει προς τη φθορά και το θάνατο είναι και μία πληγή στο σώμα του Χριστού. Ο άνθρωπος που φτιάχτηκε για να είναι υγιής ανάμεσα σε άλλους υγιείς ανθρώπους σε ένα υγιές φυσικό περιβάλλον, λόγω της αμαρτίας και των παθών κείται άρρωστος απομονωμένος σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Όμως ο Χριστός σε αυτό το αδιέξοδο μπορεί και δίνει προοπτική. Αποκαθιστά την υγεία του πλάσματός του και παράλληλα το εντάσσει πάλι στο περιβάλλον και τον κόσμο που Εκείνος έπλασε, ανανεώνοντας την εντολή να γίνει κύριος αυτού του κόσμου. Οι Δέκα λεπροί εντέλλονται για μια νέα αρχή, για ένα νέο ξεκίνημα μέσα στον κόσμο.
Εδώ όμως μπαίνει ο έντονος προβληματισμός για το τι θα κάνει ο άνθρωπος με αυτή τη νέα ευκαιρία που του δίνεται. Ένας λεπρός επιστρέφει για να ευχαριστήσει στον Χριστό. Μοιάζει οι υπόλοιποι εννέα να επιλέγουν στη ζωή τους το χάσμα με το Θεό παρά τη κοινωνία μαζί Του. Ο ένας αντιλαμβάνεται ότι από εδώ και στο εξής η υγεία του εξαρτάται άμεσα από Εκείνον που του την έδωσε. Κατανοεί ότι το πλάσμα δε μπορεί να ζει σε απόσταση από τον πλάστη, ότι το παιδί έχει ανάγκη την αγκαλιά της μητέρας για να σταθεί στα πόδια του. Στον ένα αυτό λεπρό το σάλπισμα του Χριστού γίνεται ευκαιρία και για μία άλλη πνευματική αφύπνιση που μπορεί να τον οδηγήσει σε ένα άλλο επίπεδο σχέσης και κοινωνίας με τον Θεό. Ο στόχος του παύει να είναι η υγεία και γίνεται η σχέση με τον ίδιο το Θεό, απ όπου θα προκύψουν τα πραγματικά σημαντικά για τη ζωή του.
Ο Λεπρός περνά στο επόμενο στάδιο όπου ο άνθρωπος αρχίζει να επικοινωνεί και να κοινωνεί με τον Θεό. Η δοξολογία του Θεού που θα προσφέρουμε, η προσευχή μας ο πνευματικός αγώνας που θα κάνουμε αν το θελήσουμε, θα είναι αυτό το λίγο που θα κάνει ο άνθρωπος για να γίνει η ψυχή του ένας Παράδεισος, ένας τόπος δηλαδή όπου ο άκτιστος Θεός θα συνομιλεί με τα κτιστό.
Αδελφοί μου «Αναστάς πορεύου, η πίστις σου σέσωκέ σε», είναι τα τελευταία λόγια που ακούει ο λεπρός από τον Χριστός μας. Από εδώ και πέρα δεν θα βρίσκεται κάτω από το καθεστώς της αμαρτίας της φθοράς και του θανάτου. Θα είναι ένας άνθρωπος αναστάσιμος, θα έχει γευτεί όλα αυτά τα προνόμια που εξασφαλίζει η εν Χριστώ ζωή και πίστη. Θα μπορεί να κάνει γενναία άλματα πνευματικής προόδου, θα μπορεί να δοξολογεί και να εμπνέεται από τον Χριστό μας. Αυτή τη ζωή που τώρα βιώνει ο πρώην Λεπρός μέσα στους πνευματικούς λειμώνες της εν Χριστώ προόδου, είναι η ζωή την οποία εύχεται σε όλους τους πιστούς της η Αγία μας Εκκλησία, και που εμείς καλό είναι να αναζητούμε.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου