Η καταδίκη των μεγάλων, από τα χέρια των παιδιών...

π. Θωμάς Ανδρέου

Ένας αγαπητός φίλος, κοινοποίησε στο προσωπικό του προφίλ σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, τρεις εικόνες, τρεις ζωγραφιές από τα χέρια μικρών προσφυγόπουλων που αυτές τις ημέρες βρέθηκαν στην Ελευθερούπολη μαζί με δεκάδες ακόμα πρόσφυγες από την ματωμένη Συρία...

Του ζήτησα λοιπόν την άδεια να τις ''χρησιμοποιήσω'' , ώστε να ξυπνήσω την σκέψη μου και τον ευχαριστώ θερμά γιατί το δέχτηκε. Με πληροφόρησε, πως κυρίες της Φιλοπτώχου αδελφότητος Ελευθερουπόλεως, έφεραν στα μικρά παιδιά που βρίσκονται μέσα στο κλειστό γυμναστήριο της πόλεως, είδη ζωγραφικής, να τα απασχολήσουν, να ξεχαστούν για λίγο μέσα σε εικόνες και χρώματα... Όταν είδαν τι είχαν ζωγραφίσει τα μικρά παιδιά, άφησαν τα δάκρυα να κυλήσουν... Μέσα στις ζωγραφιές, ο φίλος ξεχώρισε τρεις, αυτές ακριβώς που ευγενώς μας παραχώρησε. Είναι αρκετές, αυτές οι τρεις ζωγραφιές να δείξουν τα πάντα!

Στην μια, η θάλασσα, η μεγάλη και ευρύχωρος, με μια βάρκα γεμάτη ανθρώπινες σκιές με ένα δέντρο που δείχνει την ελπίδα και ανάμεσα τους πτώματα... Πολλά πτώματα που επιπλέουν... Στην άλλη, άνθρωποι τρέχουν να σωθούν! Κάποιοι δεν πρόλαβαν. Έχουν πέσει καταγής... Πίσω τους, τους κυνηγούν άνθρωποι και μηχανές, έρχονται επάνω τους να τους στερήσουν το ιερότερο αγαθό, αυτό της ζωής. Δεν φτάνει μόνον αυτό! Ο ουρανός γεμίζει από θάνατο, που σκορπά ένα ελικόπτερο από τα άσπλαχνα σπλάχνα του...

Και τα παιδιά συνεχίζουν...

Στην τρίτη ζωγραφιά πάλι η θάλασσα που σε άλλους έγινε σωτηρία και σε κάποιους άλλους καταδίκη... Μια βάρκα γεμάτη ανθρώπους, μέσα στην οποία ήταν και το παιδί που αποτύπωσε την εικόνα. Η βάρκα, γέρνει επικίνδυνα. Ένα καράβι φτάνει να αρπάξει τους ετοιμοθάνατους από τα δίκτυα του παγερού θανάτου. Σε αυτό το καράβι, κυματίζει περήφανη, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ....

Η καταδίκη των μεγάλων, έγινε μέσα από τις ζωγραφιές που ζωγράφισαν αυτά τα μικρά παιδιά. Παιδιά, που όπου και αν φτάσουν, όσο και αν ζήσουν, δεν θα ξεχάσουν ποτέ τις εικόνες που τα χέρια τους ζωγράφισαν μέσα σε ένα κλειστό γυμναστήριο μιας φιλόξενης Μακεδονικής πόλεως. Κάποτε και αυτά, όπως κάνουν τα δικά μας παιδιά σήμερα, ζωγράφιζαν τον ήλιο και τα λουλούδια. Έως ότου, ήρθε ο πόλεμος για να τα ξεριζώσει από τον τόπο που γεννήθηκαν και μαζί να ξεριζώσει ότι πιο τρυφερό μπορεί να έχει ένα παιδί μέσα του σε αυτήν την ηλικία.

Δεν ξέρουν τι θα πει Θεός και Αλλάχ. Όμως υποφέρουν! Δεν ξέρουν τι θα πει ευμάρεια και κέρδος. Όμως πεινούν! Δεν ξέρουν τι θα πει πατρίδα, γιατί δεν πρόφτασαν να την γνωρίσουν. Ξέρω! Μέσα στα παιδιά, τα πεινασμένα και δυστυχισμένα πέρασαν και τζιχαντιστές, εγκληματίες με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ίσως κάποιοι να βρεθούν να πουν πως και αυτά όταν μεγαλώσουν θα γίνουν το ίδιο. Τι άδικο... Λες και αγνοούμε εμείς, σαν Φυλή, τι σημαίνει παιδομάζωμα και ακόμα χειρότερα όταν αυτό έγινε ξανά και όταν η σκλαβιά των τετρακοσίων χρόνων του Γένους, είχε πλέον εκλείψει ..

Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν πολλά πράγματα, είναι αλήθεια. Τουλάχιστον από όσα μπορούν να καταλάβουν οι μεγάλοι. Αυτή είναι και η τεράστια διαφορά τους με τους μεγάλους. Γιατί, τα παιδιά δεν έχουν την δυνατότητα, αυτά που οι μεγάλοι καταλαβαίνουν και μπορούν, να τα κάνουν πράξη! Δεν δυσκολεύομαι να το πω: Αν κάτι μπορεί να μας καταδικάσει σαν πολιτισμένη κοινωνία ανθρώπων, είναι πως τελικά, δεν μας συγκίνησαν οι εικόνες που βλέπουμε μέσα από την τηλεόραση, αλλά κάτι ζωγραφιές ξεθωριασμένες , φτιαγμένες από τα χέρια των παιδιών, που τις σκάρωσαν μέσα σε ένα κλειστό γυμναστήριο μιας φιλόξενης επαρχιακής πόλης...

πηγή