παπά-Λίβυος
Aυτός που ξέρει δε μιλεί κι όποιος μιλεί δεν ξέρει,
αυτός που ξέρει προσπαθεί και θα τα καταφέρει.(Κρητική Μαντινάδα)
Μιλάς πολύ για τον Χριστό χωρίς να είσαι ακόμη έτοιμος. Λες πολλά πνευματικά, και έπειτα αισθάνεσαι ένα κενό, μια βαθιά ρωγμή στα στήθη όπου χάνεται στάλα στάλα όλη σου η ενέργεια. Γεμίζεις με θυμό, νεύρα και ένταση. Μια παράξενη θλίψη και ακαταστασία ντύνεται η ύπαρξη σου.
Γιατί άραγε; Είναι δαιμονική ενέργεια και μόνο; Είναι μονάχα κάτι που έρχεται έξω από σένα;
Δεν νομίζω αδελφέ μου. Πριν αποδώσουμε την ευθύνη της ζωής μας και του βιώματος μας, έξω από εμάς, ας κοιτάξουμε με νηπτικές και εν πνεύματι ματιές μέσα μας.Εκεί θα δούμε, ότι οι αιτίες που κίνησαν όλη αυτή την εσωτερική ακαταστασία είναι;
Γιατί δεν μίλησες για τον Χριστό, μα για τον εαυτό σου. Τον εαυτό σου κήρυττες φορώντας την μάσκα του θρησκευόμενου ανθρώπου. Άλλωστε εκείνος αναπαύεται στην σιωπή και όχι στην λεκτική επιβολή και στις έριδες, δρόμο που διάλεξες εσύ.
Γιατί πίσω από τα σπουδαία λόγια περί Θεού, θέλησες να προβληθείς εσύ. Το πρόσωπο σου έκρυψε εκείνο του Χριστού. Οι λόγοι σου τα λόγια Του. Θέλησες να τον αντιπροσωπεύσεις, λες και Εκείνος έλειψε ποτέ από τις καρδιές των ανθρώπων.
Γιατί όταν μιλάς πολύ για το Φως, αγριεύουν οι σκιές μέσα σου. Το αντίθετο πνεύμα όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος, αντιδρά.
Γιατί ακόμη μέσα στο βαθύτερο εαυτό σου, δεν έχεις αποδεχθεί αυτά που λες. Εξωτερικά κάνεις ανώδυνες ομολογίες, μεγάλα θεολογικά διαγγέλματα, πολλές φορές μάλιστα με στόμφο και απολυτότητα, οργή και φανατισμό, αλλά όσα η γλωσσα σου κομίζει η καρδιά σου δεν γνωρίζει. Δεν ανήκουν ακόμη σε εσένα, δεν είναι μέρος του εσώτερου βιώματος σου. Βρίσκονται στο μυαλό σου και όχι στην καρδιά σου. Δεν αναβλύζουν από αγιοπνευματικό βίωμα, από την πηγή του βαθύτερο υπαρξιακού μας κέντρου. Απο τον όντως εαυτό μας. Ετσι ο κρυφός ευατος σου αντιδρά, σε αυτά που λες και κάνεις, γιατί δεν έχει ακόμη αποδεχθεί εσωτερικά αυτά που εξωτερικά κηρύττεις.
Και ξέρεις κάτι; Όταν δεν είσαι εσύ μέσα σου σίγουρος για κάτι, τότε βλέπεις παντού εχθρούς, όχι γιατί οι άλλοι είναι κακοί, αλλά γιατί σου ξυπνάνε τις δικές σου αμφιβολίες, την δική σου απιστία.
Πρόσεχε γιατί πολλές φορές πίσω από έναν «ομολογητή» και «ζηλωτή» κρύβεται μια ατακτοποίητη, φοβισμένη και άπιστη καρδιά.
Και ταύτα έδει ποιήσαι κακείνα ΜΗ αφιέναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό θα πει μεταπατερική θεολογία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Προς τους Λιβ-(υ)-ανιστές των σύγχρονων αιρετικών:
Δεν είναι τυχαίο πως ΟΛΟΙ οι άγιοι Ομολογητές της Ορθοδοξίας που ήταν απλά καλογέρια, παπάδες και πιστοί, χαρακτηρίζονταν και τότε "ζηλωτές", "φανατικοί" κτλ. Και φυσικά ούτε λόγος δεν γινόταν για αγιότητα του Ιωάννη Χρυσοστόμου, του Μάξιμου Ομολογητή, του Μάρκου Ευγενικού. Ο πρώτος επί 33 χρόνια θεωρούταν σχισματικός, τον δεύτερο του κόψανε τη γλώσσα και τον τρίτο τον εξορίσαν στη Λήμνο. Η ιστορία στην Εκκλησία μονίμως επαναλαμβάνεται, αλλά κάποιες Μετριότητες (όπως οι ίδιοι υπογράφουν-το μ πάντα με κεφαλαίο) αρνούνται να την αποδεχτούν.
Δεν συμφωνώ με την δημοσίευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχήν θα θυμίσω ότι ουδείς άξιος να κοινωνήσει Σώμα και Αίμα Χριστού, και όμως κοινωνάμε, και εάν περιμένουμε να γίνουμε άξιοι για να κοινωνήσουμε, τότε θα φύγουμε από αυτήν τη ζωή Ακοινώνητοι.
Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσίευμα, εφόσον ουδείς είναι έτοιμος με Τον Χριστόν, ουδείς θα έπρεπε να μιλάει για Τον Χριστόν. Και πότε θα μιλήσουμε για Τον Χριστόν άραγε, όταν ετοιμαστούμε? Δηλαδή ποτέ?
Όχι, είναι πλάνη η δημοσίευση, καθώς ουδείς έτοιμος, αλλά Το Πνεύμα Το Άγιο όπου θέλει πνεί.
Είναι καλύτερα να εργαζόμαστε τις αρετές Του Χριστού, έχοντας μέσα μας βαθιά, έστω και υποκριτικά, "το αναξίως", και να αφεθούμε στη ρώτα Της Αληθής Ζωής, και όπου μας βγάλει και όπου μας "ξεβράσει" η ταραγμένη θάλασσα της κοσμικής ζωής. Γιατί η αληθινή ταπείνωση έρχεται όταν ο άνθρωπος καλείται να μιλήσει και μιλάει, και όταν δεν καλείται να μιλήσει δεν μιλάει.
Ας έχουμε υπόψην μας και τούτο, ότι η διαφορά λοιπόν του πρέπει ή δεν πρέπει, του ταπεινού με τον αυτοπροβαλλόμενο και αυτόκλητο, είναι συνυφασμένο με το πότε σου απευθύνουν το Λόγο, και πότε παίρνεις από μόνος σου τον λόγον. Και πάλι όμως ο Κύριος είπε Το Πνεύμα Το Άγιο όπου θέλει πνει!!
Ας αφεθούμε λοιπόν, και ας πορευθούμε "με το αναξίως", και όπου βρεθούμε και όπου δεν βρεθούμε, και ότι πούμε και ότι δεν πούμε....
ού γάρ εισι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών." (Ματθ. 18, 19-20). Ας ομιλούμε λοιπόν άφοβα για τα μυστήρια του Θεού. Ωφέλεια θα υπάρξει έτσι κι αλλιώς
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ εύστοχο το κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι όμως που οι «εξυπνάκηδες» δεν κατάλαβαν τίποτα και βρήκαν πάλι αφορμή να βγάλουν στα σχόλια όλη τη σαπίλα που κρύβουν μέσα τους...
Καλώς σεβαστή η άποψή σας, όμως σημειώστε ποιά ή ποιές είναι εκείνες οι προτάσεις πού θεωρείς ότι προδίδουν την εσωτερική σαπίλα τών σχολιαστών;
ΔιαγραφήΘεωρώ ότι τέτοιου είδους υπόδειξη πού επιζητώ νά κάνετε θα προσδώσει χρήσιμα συμπεράσματα.
Θά παρακαλούσα δεόντως τήν ευστοχότερη θέση σας μέ την παράθεση τών προτάσεων καί τών επιχειρημάτων καθώς ο παραπάνω λόγος σάς εκθέτει επειδή είναι γενικών κρίσεων χωρίς την αιτιολόγηση ή καί τήν συγκεκριμένη αναφορά των προτάσεων που πιστοποιούν αυτό πού καταλογίζετε....