Θεμιστοκλής Αθανασιάδης Νόβας
Κωνσταντινούπολη
"Στην Προποντίδα σε υποδέχονται τα κοπάδια των γλάρων. Δεν πετούνε, σέρνονται στο ακράτητο ρεύμα του Βοσπόρου. Τα νομίζεις γύψινα και φοβάσαι μη σπάσουν στα πλευρά του βαποριού. Ο Νίτσε, μαέστρος των τίτλων, θα έγραφε: «Χίλια προμηνύματα ενός πράγματος ασύγκριτου».
Το ασύγκριτο είναι η Κωνσταντινούπολη. Να τη! Πώς περιγράφεται; Πώς ζωγραφίζεται; Πώς τραγουδιέται; Αυτή δεν είχε ποτέ τον εμπνευσμένο της, όπως η Σιών το Δαβίδ της. Οι ξένοι πέρασαν, την είδαν και την τραγούδησαν. Τραγούδια αθάνατα για τον κόσμο, γι΄ αυτήν αταίριαστα και βραχνά.
Μόνο μια λύρα την έψαλε όπως της πρέπει, μια φαντασία, μια έμπνευση: η ποιήτρια των ποιητριών- η Ιστορία.
Ποια πόλη είχε την τύχη της; Η Βενετία; Ήταν μόνο κυρά των θαλασσών. Η Ρώμη; Ήταν μονόφθαλμη, φυλακισμένη της Δύσης. Μόνον η Κωνσταντινούπολη αντικρίζει Δύση και Ανατολή, μόνον αυτή κυβέρνησε στεριές και πελάγη. Η ζωή της δράμα. Σκλάβα και αρχόντισσα, υψωμένη και ταπεινωμένη, αγαπητικιά και σύζυγος, καλογριά και εταίρα. Βυζάντιο-Κωνσταντινούπολη- Σταμπούλ.
Κόσμος ολόκληρος. Αιωνιότητα. Γύρω απ΄ αυτήν σκοτώνεται η υφήλιος. Ο Γραικός τη δόξασε και την έχασε. Ο Φράγκος την έκλεψε και την ατίμασε. Ο Τούρκος την πήρε με το γιαταγάνι του και τη γλεντά. Τα έθνη της γης την ορέγονται, όπως ο άντρας τη γυναίκα. Πρώτος στους πρώτους ο λιχουδιάρης ο Μόσκοβος. Κυρά μου, εσύ ξελόγιασες τους λαούς και να μην ξελογιάσεις έναν κοινό ταξιδιώτη;"
Το ασύγκριτο είναι η Κωνσταντινούπολη. Να τη! Πώς περιγράφεται; Πώς ζωγραφίζεται; Πώς τραγουδιέται; Αυτή δεν είχε ποτέ τον εμπνευσμένο της, όπως η Σιών το Δαβίδ της. Οι ξένοι πέρασαν, την είδαν και την τραγούδησαν. Τραγούδια αθάνατα για τον κόσμο, γι΄ αυτήν αταίριαστα και βραχνά.
Μόνο μια λύρα την έψαλε όπως της πρέπει, μια φαντασία, μια έμπνευση: η ποιήτρια των ποιητριών- η Ιστορία.
Ποια πόλη είχε την τύχη της; Η Βενετία; Ήταν μόνο κυρά των θαλασσών. Η Ρώμη; Ήταν μονόφθαλμη, φυλακισμένη της Δύσης. Μόνον η Κωνσταντινούπολη αντικρίζει Δύση και Ανατολή, μόνον αυτή κυβέρνησε στεριές και πελάγη. Η ζωή της δράμα. Σκλάβα και αρχόντισσα, υψωμένη και ταπεινωμένη, αγαπητικιά και σύζυγος, καλογριά και εταίρα. Βυζάντιο-Κωνσταντινούπολη- Σταμπούλ.
Κόσμος ολόκληρος. Αιωνιότητα. Γύρω απ΄ αυτήν σκοτώνεται η υφήλιος. Ο Γραικός τη δόξασε και την έχασε. Ο Φράγκος την έκλεψε και την ατίμασε. Ο Τούρκος την πήρε με το γιαταγάνι του και τη γλεντά. Τα έθνη της γης την ορέγονται, όπως ο άντρας τη γυναίκα. Πρώτος στους πρώτους ο λιχουδιάρης ο Μόσκοβος. Κυρά μου, εσύ ξελόγιασες τους λαούς και να μην ξελογιάσεις έναν κοινό ταξιδιώτη;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου