Κυριακή Α'Λουκά(Ο Χριστός κι ο ψεύτικός μας εαυτός)

Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 25 Σεπτεμβρίου 2016 (Λουκ. ε’, 1-11)

 Δες προς τον Χριστό και πες: Ναι Κύριε, είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Μη παίξεις αδελφέ μου θέατρο στη σχέση σου αυτή. Αρκετά αναγκαζόμαστε στην καθ’ ημέρα υποκρισία των καταστάσεων. Μη πας να κρυφτείς γιατί Αυτός ξέρει. Και ξέρεις κάτι; είναι ο μόνος που ξέρει. Είναι κι Αυτός που προδίδεται, όταν υποχωρείς στις περιστάσεις που σε κάνουν ψεύτικο. Και ξεχνάς, ότι είσαι ο Γιώργος, η Μαρία, ο Κώστας: ότι είσαι στ’ αλήθεια πρόσωπο, που πράττει ελεύθερα κι αληθινά. Με τον Χριστό δε χωράνε υπεκφυγές, εδώ τα πάντα γιομίσαν από Φως. Μας ελευθέρωσε ο Χριστός απ’ τον φόβο του θανάτου και διέλυσε μαζί κι όλους τους φόβους, αφού όλοι στον θανατηφόρο και κοινό φόβο καταλήγουν.

  Αυτός έρχεται και μου λέει, να βγω στο πέλαγος, να κοπιάσω παραπάνω. Μπορεί τα πάντα να μου πηγαίνουν στραβά. Σαν τον Πέτρο: ψάρευε όλη μέρα, δεν είχε πιάσει τίποτε.
Έρχεται λοιπόν ένας άγνωστος και του προτείνει να πάει στα βαθιά να ρίξει και πάλι τα δίχτυα. Ο Πέτρος ούτε δυσανασχετεί, ούτε αρχίζει ερωτήσεις. Εμπιστεύεται αβίαστα τον Χριστό, χωρίς καν να γνωρίζει ποιος είναι. Εμείς όταν είμαστε σε αντίστοιχη κατάσταση, δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας! Κλεινόμαστε τόσο στον εαυτό μας που, όχι ν’ ακούσουμε τον άλλον, πόσο μάλλον να τον εμπιστευθούμε. 

 Γι’ αυτό ο Θεός διάλεξε τα μωρά και ασθενή του κόσμου γιατί εμπιστεύονται. Κάπου έλεγε στο διαδίκτυο ότι, έναν καιρό, η Θεολογία έπαιρνε άρωμα απ’ τα ψάρια και τώρα μυρίζει κολόνια! Δεν είναι προϊον ακαδημαϊκό η Θεολογία, ούτε μονάχα θεωρία. Λέει ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος ότι η αληθινή Θεολογία είναι η πράξη που επιβαίνει της θεωρίας. Δεν την καταργεί αλλά βασίζεται σ’ αυτήν και φαίνεται στη πράξη. Τι να το κάνω να πηγαίνει κανείς κάθε Κυριακή στην Εκκλησία και να μην μιλάει με κανέναν στην πολυκατοικία; Τα πάντα ξεκινούν απ’ την εμπιστοσύνη.

 Πως θα βγω απ’ τον εαυτό μου, αν δεν κάνω το άλμα να εμπιστευτώ τον άγνωστο Ιησού που μου προτείνει, όχι έναν εναλλακτικό δρόμο για την “γαλήνη”, αλλά τον μοναδικό για την Αθανασία. Ο σκοπός του Χριστού δεν είναι να μου καλμάρει τη διάθεση. Ο Χριστός με σώζει, με ξανακάνει Αθάνατο. Η σκηνή με τον Πέτρο είναι αποκαλυπτική: φανερώνεται ολάκερη η θεία σαγήνη. Μου μιλά ο Χριστός κι όταν Τον ακούω, χωρίς ακόμα να ξέρω ποιος στ’ αλήθεια είναι, βλέπω τον εαυτό μου ξεκάθαρο. Ήταν αυτός ο άγνωστος που με πρόσταξε να πάω να ρίξω και πάλι τα δίχτυα. Το διάλεξα ελεύθερα, ακολούθησα οδό ελευθερίας. Κι είδα ποιος είναι ο Χριστός, είδα ποιος είμαι στ’ αλήθεια κι εγώ: Κύριε, είμαι άνθρωπος αμαρτωλός!

  Αν ακούσουμε όντως τον Χριστό, τότε θα δούμε πραγματικά ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε. Έχει τόσο φως που τα πάντα είναι ξεκάθαρα -τότε μπορούμε να γίνουμε μαθητές Του. Αν δεν είμαστε αληθινοί μέσα μας, πως θα βαδίσουμε στο δρόμο της Αλήθειας για να διδάξουμε τους αδελφούς μας αυτή την Αλήθεια που μας ελευθερώνει;

 Βλέπεις τους αγίους πόσο διαφορετικοί ήταν ο ένας απ’ τον άλλον. Είχαν όμως κάτι κοινό που ξεπερνά τα πάντα: δώσαν αλήθεια κι έλαβαν Αλήθεια. Αληθινό ήταν το αίμα των μαρτύρων, αληθινά και τα δάκρυα των ασκητών, αληθινή η σκέψη των Πατέρων -σχολειό για όλους τα συγγράμματα τους! Την αλήθεια μας να δίνουμε στον Χριστό αδελφοί, γιατί με ψέματα τα δίχτυα μας θα μένουν πάντα άδεια κι είναι κρίμα τόση κούραση κι αγώνας για ν’ αναπαύουμε και μόνο το μάταιο εαυτό μας.

Ιάσων Ιερομ.

πηγή