Οι ίδιοι είναι πάντα. Αυτοί που άλλοι τους λένε του συστήματος, άλλοι της Νέας Τάξης, άλλοι του διαβόλου όργανα. Όλοι οι χαρακτηρισμοί τους ανήκουν -έτσι κι αλλιώς- και δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία.
Εκείνο που βαραίνει είναι εκείνο που πονάει. Άλλωστε κι' αυτοί να πονέσουμε, έως θανάτου, επιδιώκουν ώστε -την ώρα της ματωμένης φροντίδας για την επιβίωση- να λησμονήσουμε πως πριν από το ψωμί μας έκλεψαν (ή αποπειράθηκαν) την πίστη στο Παιδί Σου.
Άνθρωποι αναγκεμένοι όλοι μας (πια), άνθρωποι με κατεύθυνση (σήμερα-αύριο) τους κάδους σκουπιδιών, για τον επιούσιο, άνθρωποι κατατρεγμένοι.
Από πού να κρυφτείς, από ποιόν να φυλαχτείς; Αυτοί πάντα έχουν έναν τρόπο, έναν "νόμο" κι' εσύ την ευθύνη να πληρώσεις, να σκύψεις το κεφάλι, να...απελπιστείς, να πεθάνεις ή να αυτοκτονήσεις.
Δεν περιμένουμε τους ....άλλους γιατί δεν υπάρχουν. Είναι ΟΛΟΙ ίδιοι.
Δεν περιμένουμε κανέναν αλλά δεν είμαστε μόνοι, γιατί περιμένουμε Εσένα. Δηλαδή την στιγμή που το ρούχο που άπλωσες, θα ακουμπήσει την γη. Αυτό δεν λέγεται "προσκαρτερούντες" Μανούλα;
Αυτό δεν είναι που λένε η μόνη ελπίδα;
Δεν είναι για το ψωμί τα δάκρυα, Κυρά, κι' ας μοιάζει έτσι. Το ψωμί είναι η αφορμή.
Όλος αυτός ο λυγμός που μας πνίγει είναι οι μέρες που δεν ήταν δικές Σου και έγιναν -εν γνώσει ή εν αγνοία μας- δικές τους, καθώς τίποτε δεν μένει χωρίς να ανήκει κάπου.
Τις θυμόμαστε τις μέρες της "σιγουριάς" των γεμάτων πορτοφολιών.....Θυμόμαστε και τα φώτα στις βιτρίνες, στα κλαμπ, στα καφέ, τους φτωχούς "καλέ κυρία, Θεός σχωρές τα πεθαμένα σου" που τραβιόμαστε μακριά τους να μην μας λερώσουν....
Ίσως αν είχαμε αφήσει τον ζητιάνο να ακουμπήσει το καινούργιο μας συνολάκι, ίσως αν είχαμε επενδύσει σε έναν κόμπο λιβάνι αντί σε ένα δαχτυλίδι, ίσως αν δεν είμαστε ζαλισμένοι από τα τσίπουρα και μπορούσαμε να πούμε την προσευχή το βράδυ, ίσως να μην ήταν τόσο μεγάλος τώρα ο λυγμός. Αλλά πάλι ποιός το ξέρει πώς ανοιγοκλείνουν οι θύρες της Παράδεισος, ποιός μπορεί να πει με σιγουριά τις απαντήσεις σε όσα επέτρεψε ή ανέχτηκε ο Κύριος;
Τώρα πια σημασία έχει η επιστροφή: Με τον χαμένο καιρό κουβαριασμένο χαρτί στην τσέπη μας, με μονόπετρα αρραβώνος -εν Εδέμ- στα μάτια τα δάκρυά μας, με ένα ζυμωτό πρόσφορο στα χέρια να περπατάμε, λέει, και Συ να είσαι στην γωνιά και να απλώνεις τα κρινοδάχτυλα -που πλέχτηκαν στεφάνια πόνου στον Σταυρό- και μεις να βαδίζουμε ώσπου να φτάσουμε να είμαστε πολύ κοντά Σου.
Δεν μπορούμε και δεν τολμούμε παραπάνω Κυρά....
Μόνο να Σε θωρούμε στην γωνιά του δρόμου μας (ή μήπως του δρόμου Του;)
Μόνο αυτό.
Είναι πολύ Κυρά;
Ε, τότε να μας θωρείς Εσύ.......Μας φτάνει και μας περισσεύει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου