Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΑΚΑ

π.Ανδρέας Κονάνος

Ο πατέρας του σπιτιού ήταν πολύ ¨της εκκλησίας¨.Με κάλεσε σπίτι του, να φάμε. Πήγα.Είχαν φοβερά ορεκτικά.Μετά ήρθε ένας απίστευτος μουσακάς. Και τέλειες σαλάτες.
Όταν πέρασε λίγη ώρα, είπε ο πατέρας με ύφος σοβαρό, να σταματήσουν όλοι τώρα να τρώνε, για να ακούσουνε τον ¨πάτερ¨, που θα μιλήσει ¨πνευματικά¨.
Τα παιδιά σώπασαν βαριεστημένα, οι άλλοι απόρεσαν γιατί αυτή η διακοπή, τα μωρά ήθελαν νερό και έπαιζαν.
Εγώ κοίταζα το επόμενο κομάτι που είχα σκοπό να φάω πριν κρυώσει.

Ο ευσεβής κύριος περίμενε να πω κάτι βαθυστόχαστο και πήρε την ανάλογη πνευματική στάση.
Σκέφτηκα να μιλήσω για τις ατέλειωτες ώρες που αυτή η μάνα χτες βράδυ τηγάνιζε κολοκυθάκια, μελιτζάνες και πατάτες, και τσιγάρισε τον κιμά. Έκανε και την κρεμώδη βουτυράτη μπεσαμέλ, προσέχοντας να μη σβολιάσει. Κι έβαλε επάνω πεκορίνο, αν κατάλαβα καλά.

Θαύμασα την όρεξη της γυναίκας. Το κέφι της.Την επαίνεσα που έκανε αυτό το φαγητό.Ευχαρίστησα τον κύριο που με κάλεσε σπίτι του, και την αγάπη της οικοδέσποινας για όλους μας και για μένα, που κουράστηκε τόσο.

¨Βλέπεις μονάχα ένα κομάτι μουσακά στο πιάτο σου,κι όμως κρύβει τόσα πολλά¨, είπα ενθουσιασμένος στο τέλος, και σταμάτησα.
Αυτό ήταν το κήρυγμά μου. Τέλος. That’s it!

Κι είπε ο πατέρας του σπιτιού, ξανά, επιμένοντας: Καλός ο μουσακάς, μα θα μας πείτε και κάτι πνευματικό τώρα, πάτερ;..
Ναι, απάντησα. Θα ήθελα άλλο ένα κομμάτι! Μοσχοβολάει τόσο!
Ας φάμε!

Μαράζωσε ο άνθρωπος. Δεν ξέρω αν με καλέσει πάλι για φαγητό.
Με το δίκιο του.Τον απογοήτευσα στην πνευματική του δίψα.

Μόνο η γυναίκα του αργά εκείνο το βράδυ, μου έστειλε ένα μήνυμα, με λίγες λέξεις: Ευχαριστώ που εκτιμήσατε τον κόπο μου. Σπάνια γίνεται αυτό στο σπίτι. Σήμερα κοιμάμαι πολύ ευτυχισμένη που άκουσα ένα ευχαριστώ.
ΥΓ: Μην παίρνουμε αέρα, έτσι; Η νηστεία δεν τελείωσε!