«Παραμονή της Γέννησης»(Ζωής Καρέλλη)

Παραμονή της Γέννησης

1ο

Στον όγκο του χρόνου υπάρχει η στιγμή.

Επίσημη την τοιμάσαμε, τη θελήσαμε,

τοιμάσαμε την έκσταση, θελήσαμε τον θαυμασμό.

τοιμάσαμε την ανάταση, θελήσαμε τη χαρά,

τοιμάσαμε τη γιορτή, θελήσαμε τον εαυτό μας

γεμάτον έκσταση, θαυμασμό και χαρά.

«Εν ανθρώποις ευδοκία».

Βγαίνουν οι άνθρωποι,

λαλούν οι άνθρωποι στην παγερή έναστρη νύχτα

που λάμπει ιώδης και μαύρη,

κρυστάλλινη, διαυγής, διάφανη, άυλη.

Οι άνθρωποι είναι πολλοί μαζί

και μιλούν, γελούν κι απαντούν ο ένας στον άλλο,

πηγαίνουν ν’ ακούσουν και δεν ακούν

τη φωνή του ανθρώπου καν μέσα τους.

Ήσυχοι, κουρασμένοι, ανύποπτοι,

στέκονται και περπατούν, διαβαίνουν.

Οι άνθρωποι είναι γελαστοί.

Αύριο είναι γιορτή,

αύριο είναι διασκέδαση,

αύριο είναι ανάπαψη.

Οι άνθρωποι χαίρονται, χαίρονται,

πηγαίνουν, περπατούν, διαβαίνουν,

βλέπουν ό,τι έμαθαν να βλέπουν.

Παραμονή της Γέννησης

2ο

Δάκρυα εμποδίστε μου το βλέμμα.

Δάκρυα κλείστε μου τα μάτια.

Δάκρυα σκοτίστε μου το κοίταγμα.

Ψυχή χτυπημένη,

νικημένη απ’ τον ίδιον εαυτό μου,

ψυχή μου αφανισμένη απ’ το βάρος,

του ανθρώπινου σώματος δύσκολο βάρος,

δεν έχεις φωνή, ψυχή μου, ν’ ακουστεί,

για ν’ ακούσεις στης νύχτας το φέγγος

υπερούσια λόγια, ψυχή μου, δεν τοίμασες

συνοδεία αγγέλων στη νύχτα του σκότους δεν τοίμασες,

συνοδεία μέσ’ τη νύχτα για σένα δεν τοίμασες.

Σωπαίνεις και δεν ακούς

τη φωνή της έναστρης νύχτας ακόμα,

κινούνται τάστρα, το φέγγος κινείται

ιώδες και μαύρο, γαλάζιο,

κινούνται τακίνητα πάντα ακόμα,

ψυχή μονάχη, δίχως φωνή

παραμένεις, δίχως ακοή περιμένεις ακόμα

δεν έχεις φωνή να φωνάξεις

τον εαυτό σου στους άλλους

ανάμεσα να χαθείς, να βρεθείς

να μην είσαι μονάχη, ψυχή μοναχή.

Παραμονή της Γέννησης

3ο

Γέλια και μιλήματα,

φωνές γλυκές παιδιάτικες,

ψιλές φωνές γυναικείες

και βαρειές αντρικές.

Ακούν όλοι∙ εκκλησία

τους κλείνει η έκκληση,

καλούν το παιδί

που υπάρχει υπέροχο,

την ασώματη υπερέχουσα ύλη

που το γεννά απείραχτη,

άφθαρτη, αειπάρθενη, διαρκής

παρθένος στους αιώνες των αιώνων.

Παραμονή της Γέννησης

4ο

Αμήν αμήν λέγω, Κύριε,

συγχώρησε την αδυναμία μου,

χώρον χάρισε στην αδυναμία μου, Κύριε,

με την αδυναμία μου να χωρέσω στην έκκληση

της ψυχής μου. Συγχώρεσε

την σκληρή κατάπτωση,

της σκληρότητας ψυχρής την κατάσταση,

της στείρας ψυχρότητας την κατάκτηση,

της σκληρότατης πτώσης τη στάση,

της ψυχής τη στειρότητα.

Εκείνος που δεν γεννά, δεν γεννάται,

δεν αναγεννάται ποτέ, Κύριε,

της Γέννησης «σκήνωσον εν εμοί»,

ο την Σάρραν και την Ελισσάβετ

γονίμους διδάξας, προς δόξαν σου αιώνιαν.

Από τη συλλογή Πορεία (1940)

Η Ζωή Καρέλλη (Χρυσούλα Αργυριάδου το γένος Πεντζίκη) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1901. Αδελφός της ήταν ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. Ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική και παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά το 1944 ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων το 1935 από τις στήλες του περιοδικού «Το 3ο μάτι», όπου δημοσίευσε το πεζογράφημα «Διαθέσεις». Το 1937 πρωτοδημοσίευσε ποίημά της (Φετεπουρσικρί) στο περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες». Υπήρξε μέλος του κύκλου του περιοδικού «Κοχλίας της Θεσσαλονίκης». Αξιοσημείωτο είναι επίσης το δοκιμιακό της έργο κυρίως γύρω από τη λογοτεχνία και το θέατρο. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1998

Η ποίηση της Ζωής Καρέλλη χαρακτηρίζεται από πυκνότητα νοημάτων και από την αφομοίωση της ελληνικής και της ευρωπαϊκής λογοτεχνικής παράδοσης.  Στο έργο της κυριαρχεί ο εσωτερικός λόγος και η υπαρξιακή αγωνία.  Επιλέξαμε το ποίημά της «Παραμονή της Γέννησης» λόγω επικαιρότητας.

Κατερίνα Χουζούρη/ΠΗΓΗ