«Εμπειρίες από τον γέροντα Ιάκωβο στην τοπική κοινωνία»
Εἰσήγηση τοῦ Διονυσίου Μακρῆ (video)Θεολόγου - Δημοσιογράφου - Συγγραφέα
Εὐλογία Θεοῦ ἀποτελοῦσε καί ἀποτελεῖ ἡ παρουσία τοῦ Ὁσίου Γέροντα Ἰακώβου Τσαλίκη ὄχι μόνο γιά τόν τόπο καταγωγῆς μου τίς Ροβιές Εὐβοίας, ἕνα χωριό πού βρίσκεται 10 περίπου χιλιόμετρα ἀπό τό μοναστήρι μας, τήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Δαυίδ ἀλλά καί γιά ὅλη τήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Βορείου Εὐβοίας. Ἡ δυνατή προσευχή τοῦ γέροντα εἶχε συμβάλλει νά δημιουργηθεῖ ἕνα ἀπροσπέλαστο τεῖχος προστασίας. Ὡστόσο, τά πάμπολλα θαύματα πού γινόντουσαν πολύ πρίν ὁ γέροντας γίνει γνωστός στό Πανελλήνιο τά ἀπέδιδε πάντα ἀπό ταπείνωση στόν παππούλη μας, στόν Ὅσιο Δαυίδ, μέ τόν ὁποῖο καθημερινά συνομιλοῦσε. Κι γι’ αὐτό ὑπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες.
Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος πάντως φρόντιζε νά σκεπάζει τήν ἁγιότητα καί νά καλύπτει μέ τήν ταπείνωση του τό γεγονός ὅτι εἶχε καταστεῖ δοχεῖο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Μέσα στό πλαίσιο αὐτό θά ἐπιχειρήσω μέ τήν εὐλογία του νά καταθέσω προσωπικά μου κυρίως βιώματα ἀπό τόν Ὅσιο Ἰάκωβο, πού ἔχουν νά κάνουν καί συνδέονται μέ τά χωριά πού ἐκεῖνος ἐξυπηρετοῦσε ὡς λειτουργός του Ὑψίστου.
Ἐκεῖνος κατέβαινε μέ χαρά γιά νά λειτουργήσει στόν Ἅγιο Δημήτριο. Τήν ἐποχή ἐκείνη ἡ μακαρίτισσα ἡ μητέρα μου Ἀναστασία εἶχε χάσει τόν πρωτότοκο γιό της σέ ἡλικία 11 μόλις ἐτῶν. Δέν εἶχε ἀπολυμανθεῖ καλά ἡ σύριγγα μέ τήν ὁποία τοῦ ἔκαναν ἐμβόλιο γιά μηνιγγίτιδα καί τό καημένο τό παιδί ἔπεσε καταμεσῆς στό δρόμο καθώς γύριζε ἀπό τό σχολεῖο.
Ὁ γέροντας Ἰάκωβος τότε ὄχι μόνο παρεῖχε τήν παρηγοριά στήν ἀπαρηγόρητη μητέρα μου ἀλλά φρόντισε καί τή σύνδεσε μέ τόν Χριστό καί τήν Παναγία μας κατά ἕνα μοναδικό θά ἔλεγα τρόπο. Ἔτσι ἡ μάνα μου ἔζησε καί βίωσε θά ἔλεγα κοντά στό γέροντα Ἰάκωβο, πολλά θαυμαστά γεγονότα καί ἔφθασε σέ σημεῖο νά λέγει ἀργότερα σέ ἐμᾶς πού τήν ταλαιπωρούσαμε μέ τίς παιδικές σκανδαλιές μας τό χαρακτηριστικό:
«Ὁ π. Ἰάκωβος ἄν καί βρίσκεται στό μοναστήρι βλέπει τί κάνεις καί θά τό πεῖ στόν παππούλη τόν Ὅσιο Δαυίδ. Γι’ αὐτό κάτσε καλά γιατί ὁ παππούλης εἶναι αὐστηρός μέ τά ἄτακτα παιδιά». Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος εἶναι ἀλήθεια εἶχε μία ἰδιαίτερη ἐκτίμηση στήν οἰκογένειά μου. Στήν ἰδιαιτερότητα αὐτή συνηγοροῦσε τό γεγονός ὅτι ὁ ἀείμνηστος παππούς μου Διονύσης ὑπῆρξε ἐπί σειρά ἐτῶν ψάλτης στό δεξιό ἀναλόγιο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ὡς ἐκ τούτου διατηροῦσε σχέσεις μέ τόν γέροντα.
Πιθανόν αὐτός νά εἶναι καί ὁ λόγος πού ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ἀνέλαβε νά μέ βαπτίσει. Μάλιστα, ὅπως ἔλεγε ἀργότερα ἡ νονά μου ἀρνήθηκε κατηγορηματικά νά μοῦ δώσει δύο ὀνόματα, ὅπως ἐκείνη ἀξίωνε, λέγοντάς της ὅτι ἡ παράδοση τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας δέν τό ἐπιτρέπει αὐτό. Ἡ μητέρα μου ἐπίπληττε τή νονά ὅταν κατά καιρούς ἐκείνη διαμαρτυρόταν λέγοντάς της νά κάνει ὑπακοή στόν π. Ἰάκωβο γιατί ἐκεῖνος μιλᾶ μέ τόν Χριστό τήν Παναγιά καί τούς Ἁγίους καί ξέρει πολύ περισσότερα γιατί πληροφορεῖτο ἀπευθείας ἀπό Ἐκείνους. «Εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ κι εἶναι εὐλογία νά τόν ἔχουμε κοντά μας».
Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι τήν παραμονή τῆς Μεταμορφώσεως ἀλλά καί τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ Ὁσίου Δαυίδ στίς 31 Ὀκτωβρίου τό χωριό μου στήν κυριολεξία –καί δέν ἦταν τό μοναδικό- ἄδειαζε. Κι αὐτό γιατί οἱ περισσότερες οἰκογένειες τοῦ χωριοῦ φρόντιζαν νά βρίσκονται πάντοτε στό μοναστήρι. Αὐτό φυσικά γινόταν καί στά ὑπόλοιπα χωριά. Θυμᾶμαι πώς πάντα ἔπαιρναν ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ οἰκογένειες μαζί τους πρόσφορα ἀλλά καί διάφορα «καλούδια», ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγαν καί ἀνέβαιναν μέ τά ζωντανά τους ἤ στήν καλύτερη περίπτωση στήν καρότσα κάποιου τρακτέρ στό μοναστήρι. Τότε ὑπῆρχε μεγάλη φτώχεια καί κάθε οἰκογένεια ἔπαιρνε καί τό φαγητό μαζί της. Ἄν καί δύσκολη ἡ πρόσβαση καί μέσα ἀπό μονοπάτια ἐν τούτοις πάντοτε θυμᾶμαι νά γίνεται τό ἀδιαχώρητο στό μοναστήρι μας. Μαζευόντουσαν ἀπό ὅλα τά χωριά γιά νά παραβρεθοῦν στό πανηγύρι τοῦ Ὁσίου καί νά πάρουν μαζί τους κατά τήν ἐπιστροφή τούς τήν εὐλογία του. Ἦταν ὁ προστάτης Ἅγιος τῆς εὐρύτερης περιοχῆς.
Ὅταν φθάναμε στό μοναστήρι ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος μᾶς ὑποδεχόταν μέ ἕνα πλατύ χαμόγελο. Ἀπευθυνόταν μέ τά μικρά ὀνόματα στούς περισσότερους.
Ὁ π. Ἰάκωβος φρόντιζε ἀπό τό πρωί τῆς παραμονῆς τοῦ πανηγυριοῦ νά ἐξομολογεῖ γιά νά προετοιμάσει ὅσο τό δυνατόν περισσότερους γιά τή Θεία Κοινωνία. Τήν κυριώνυμη ἡμέρα τῆς γιορτῆς ὁ π. Ἰάκωβος περνοῦσε διακριτικά ἀπό τίς διάφορες συντροφιές πού εἶχαν στρώσει ὑπαίθρια τραπέζια μέσα καί ἔξω ἀπό τό μοναστήρι καί τίς εὐλογοῦσε. Ἡ μητέρα μου κοντά στό γέροντα ἔμαθε πολλά.
Ἀξιώθηκε νά δεῖ καί νά μιλήσει μέ τήν Παναγία μας, κάτι πού ἔμαθα μόλις πρίν τρία χρόνια ἀπό συγγενικό μου πρόσωπο ἐνῶ θαυμαστά εἰδοποιήθηκε ἀπό τόν Ἅγιο Δημήτριο, γιά τήν ἡμέρα πού θά ἄφηνε τόν κόσμο τοῦτο καί αὐτό τό ἐκμυστηρεύτηκε στήν ἀδελφή της. Ἀνήμερα τό Πάσχα τοῦ 1972, ὅπως τῆς εἶπε, εἶδε τόν Ἅγιο Δημήτριο, ὁ ὁποῖος τήν ἐνημέρωσε νά ἑτοιμασθεῖ γιατί τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ θά μετακομίσει στόν οὐρανό. Καί μέ τή βοήθεια τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου καί τοῦ Ὁσίου Δαυίδ ἀντιμετώπισε τήν κοίμησή της ὡς «γαμήλιο πανηγύρι»! Ἦταν μόλις 37 ἐτῶν. Ὁ γέροντας Ἰάκωβος τή βοήθησε νά μεταβάλλει τή μεγάλη δοκιμασία καί τόν πόνο πού τῆς χάρισε ὁ Θεός σέ οὐράνια χαρά.
Ἐνθυμοῦμε ἀκόμη δύο συγκλονιστικά μεγάλα θαύματα πού συνδέονται μέ τόν Ὅσιο Ἰάκωβο καί τόν Ὅσιο Δαυίδ. Ἤμουν ἑπτά περίπου χρόνων καί ὁ τότε ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ π. Γεώργιος Πολύζος μοῦ εἶχε ἀναθέσει νά χτυπῶ κάθε Κυριακή καί σέ κάθε μεγάλη γιορτή τήν καμπάνα. Μάλιστα ἐπειδή ἤμουν μικρός καί δέν ἔφθανα εἶχε φροντίσει νά βάλει μία ξύλινη κατασκευή μέ τρία σκαλοπάτια. Τήν καμπάνα τήν χτυποῦσα καί ὅταν ἐρχόταν ἡ Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαυίδ στό χωριό, τήν παραμονή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου.
Μία χρονιά θυμᾶμαι πώς ὁ παπά Γιώργης σέ συνεργασία μέ τούς πιστούς ἀποφάσισαν νά πᾶνε καί νά ζητήσουν κατά ἐξαίρεση νά ἔρθει ἡ Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαυίδ τό καλοκαίρι γιά νά γίνει δέηση νά βρέξει. Εἶχε πολλούς μῆνες νά βρέξει καί ἡ ἀνομβρία ταλαιπωροῦσε τούς χωριανούς. Ἔφυγαν λοιπόν πεζή ἀπό τό μονοπάτι γιά τόν Ὅσιο Δαυίδ ἀρκετοί, μεταξύ αὐτῶν καί ἡ μάνα μου. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση πῶς πῆρε καί τήν ὀμπρέλα μαζί της, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι ἐνῶ ἔξω τίποτε δέν προμήνυε πώς θά βρέξει.
Ὁ παπά –Γιώργης ὑπολόγισε τόν χρόνο ἐπιστροφῆς καί μοῦ ἔδωσε ἐντολή μαζί μέ δύο ἀκόμη παιδιά πού τόν βοηθούσαμε στό Ἱερό Βῆμα νά χτυπήσουμε τήν καμπάνα μόλις δοῦμε νά ἔρχεται ἡ Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαυίδ τοῦ γέροντος. Θυμᾶμαι λοιπόν πώς καθώς ἀναμέναμε μέ ἀγωνία νά ἐμφανιστεῖ ἡ πομπή πού μετέφερε τήν Ἁγία Κάρα ταυτόχρονα κοιτούσαμε καί τόν οὐρανό γιά νά δοῦμε ἀπό ποιό μέρος τοῦ ὁρίζοντα ὁ Ἅγιος θά μαζέψει τά σύννεφα. «Ἐγώ πιό πονηρός τῆς παρέας θά ἔλεγα εἶχα ἀκούσει τούς ψαράδες νά λένε πώς τά σύννεφα ἔρχονται πάντοτε ἀπό τή Δύση καί ἔλεγα μέ σιγουριά στά παιδιά. Ἐκεῖ νά βλέπετε στή Δύση, ἀπό ἐκεῖ θά ἔρθουν τά σύννεφα. Καί πράγματι μέ τήν ἐμφάνιση τῆς πομπῆς, τήν ὁποία συνόδευε ὁ Ὅσιος Γέροντας Ἰάκωβος ἄρχισαν νά ἐμφανίζονται καί τά σύννεφα. Μάλιστα ἡ πομπή δέν εἶχε κἄν προλάβει νά εἰσέλθει στό ναό ὅταν ἄρχισε νά βρέχει δυνατά πρός ἀνακούφιση τῶν ἀπελπισμένων κατοίκων τοῦ χωριοῦ. Ὅλοι σταυροκοπιόντουσαν καί ἔψαλλαν εὐχαριστήριους ὕμνους στό Θεό ἐνῶ ἐγώ καυχιόμουν ἐπειδή εἶχα μαντέψει ἀπό πού θά ἔρθουν τά σύννεφα.
Θυμᾶμαι τόν Ὅσιο γέροντα Ἰάκωβο νά λέγει στό κήρυγμα πού ἀκολούθησε τοῦ μεγάλου θαύματος. «Εἴδατε πώς ὁ Ὅσιος Δαυίδ ἀνταποκρίθηκε ἄμεσα στό αἴτημά σας καί σᾶς ἔφερε τήν πολυπόθητη βροχή πού εἶχε ἀνάγκη ὁ τόπος μας. Εἶδες παπά-Γιώργη! Μεγάλη εὐλογία ἀποτελεῖ νά ἔχουμε ἕνα τόσο μεγάλο ἅγιο νά μᾶς προστατεύει. Μία μικρή παράκληση καί ἱκεσία τοῦ Ὁσίου στόν Χριστό μας ἀρκοῦσε νά δώσει τέλος στό βάσανο, στή δοκιμασία τῆς ἀνομβρίας. Μία δοκιμασία πού μᾶς δόθηκε γιά νά ἐπιστρέψουμε στό Θεό καί νά πάψουμε νά παρεκκλίνουμε ἀπό τό θέλημά Του»!
Θυμᾶμαι πώς ὅταν ἡ Ἁγία Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαυίδ εἰσῆλθε στόν ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τρέξαμε μέ χαρά νά τήν προσκυνήσουμε καί νά πάρουμε καί τήν εὐλογία τοῦ Ὁσίου Ἰάκωβου, ὁ ὁποῖος μᾶς χάιδευε στό κεφάλι καί μᾶς σταύρωνε.
Ἀπό τή γιαγιά μου ἀκόμη εἶχα πληροφορηθεῖ πώς κάτι ἀνάλογο εἶχε γίνει καί παλιότερα ὅταν ἔπεσαν ἀκρίδες στά σπαρτά. Πάλι ὁ Ὅσιος Γέροντας Ἰάκωβος ἔφερε τήν Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαυίδ καί οἱ ἀκρίδες ψοφοῦσαν στό πέρασμά της κατά ἑκατοντάδες. Ἀξέχαστα πραγματικά χρόνια. Χρόνια πού ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων ἦταν δυνατή. Ἀναρωτιέμαι τί ἔγινε καί χάσαμε αὐτή τήν ἀμεσότητα μέ τό θεῖο στά χρόνια πού ἀκολούθησαν.
Ὁ Ὅσιος γέροντας Ἰάκωβος συνήθιζε ἐκ περιτροπῆς νά ἐπισκέπτεται καί νά λειτουργεῖ στά γύρω χωριά τή Δρυμώνα, τό Καλαμούδι, τά Δαμιά, τό Παλαιοχώρι κ. ἄ. Φρόντιζε μάλιστα νά πηγαίνει ἀπό τό Σάββατο τό ἀπόγευμα. Τό Σάββατο ἐξομολογοῦσε τούς χριστιανούς καί τούς ἑτοίμαζε.
Τή μαρτυρία πού θά σᾶς καταθέσω μοῦ τή μετέφερε ὁ Ἰσίδωρος Γαρυφαλλάκης πού κατάγεται ἀπό τό Παλαιοχώρι. Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος τό βράδυ τοῦ Σαββάτου ἔμενε στό σπίτι τοῦ Ἐπιτρόπου τοῦ ναοῦ. Δέν ἦταν λίγες οἱ φορές πού ὁ Ἐπίτροπος τόν εἶχε ἀκούσει νά μιλᾶ σχεδόν ὁλόκληρο τό βράδυ τοῦ Σαββάτου. Ἀρχικά ὅπως ἔλεγε πίστευε πώς ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος προσευχόταν καί ἔτσι δικαιολογοῦσε τήν ἰδιότυπη «ἀγρυπνία». Οἱ καλόγεροι ἔχουν τόν κανόνα τους, συνήθιζε νά λέγει καί συνέχιζε τόν ὕπνο του. Ἕνα Σάββατο ὅμως ἄκουσε τόν γέροντα νά διαλέγεται, νά συζητᾶ δηλαδή μέ κάποιον. Παραξενεύτηκε καί σηκώθηκε ἀπό τό κρεβάτι του γιά νά δεῖ ποιός μπῆκε στό σπίτι καί μέ ποιόν συζητᾶ ὁ π. Ἰάκωβος. Αὐτό πού εἶδε τοῦ ἔκανε τόση ἐντύπωση πού ἀπό τήν ἑπόμενη ἄρχισε νά τό διαδίδει σέ ὁλόκληρο τό χωριό.
Εἶδε τόν γέροντα λουσμένο μέσα στό φῶς νά συνομιλεῖ καί νά διαλέγεται μέ τόν Ὅσιο Δαυίδ, τόν ὁποῖο γνώρισε ἀπό τήν εἰκόνα του. Ὁ π. Ἰάκωβος τοῦ ζητοῦσε νά ἐπιλύσει τά προβλήματα πού εἶχε διαπιστώσει τῶν χωριανῶν ὀνομαστικά. Συνομιλοῦσε μαζί μέ τόν Ὅσιο Δαυίδ καταθέτοντας ὅλα τά αἰτήματα, ὅπως συνομιλοῦν οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους. Τό φῶς πού ἐξέπεμπαν ἦταν ἐκτυφλωτικό, ὅπως ὁ ἴδιος ὑποστήριζε, ὁ ὁποῖος εἶχε γίνει δέκτης πολλῶν εὐλογιῶν ἀπό τό Θεό.
Ὅμως ἐπιτρέψτε μου νά πῶ ὅτι τά θαύματα τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου ἔχουν καί διαχρονικότητα.
Τρανό παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ Ἰσίδωρος Γαρυφαλλάκης, ὁ ὁποῖος ἔχει νυμφευθεῖ τήν πρώτη ξαδέλφη μου καί ζεῖ ἀπό τό 1971 στίς ΗΠΑ. Ὁ Ἰσίδωρος ὅταν ἦταν μικρός βοηθοῦσε τόν π. Ἰάκωβο στό Ἱερό Βῆμα. Τοῦ εἶχε κάνει ἐντύπωση πώς ὅταν τελείωνε ἡ Θεία Λειτουργία ὁ π. Ἰάκωβος τούς ἔβγαζε ὅλους ἀπό τό Ἱερό Βῆμα γιά νά βγάλει τά ἄμφια του. Ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἰσίδωρου ζοῦσε πολύ φτωχικά. Ὁ ἀδελφός του ἐξ ἀνάγκης μετανάστευσε στήν Ἀμερική καί τό δρόμο αὐτό ἀκολούθησε καί ὁ Ἰσίδωρος ἀμέσως μετά τό γάμο του τό 1971. Πρίν φύγει ἐπισκέφθηκε τόν π. Ἰάκωβο καί τοῦ ἀνακοίνωσε τήν ἀπόφασή του νά ξενιτευτεῖ. Τοῦ ζήτησε τήν εὐλογία του. Ἐκεῖνος ἁπλόχερα τοῦ τήν ἔδωσε καί τοῦ ἀποκάλυψε ἕνα μεγάλο μυστικό. «Σιδεράκι μου τοῦ εἶπε ἐάν πραγματικά θέλεις νά πετύχεις στή ξενιτιά τότε θά πρέπει νά τηρήσεις τή συνταγή πού θά σοῦ πῶ. Θά δίνεις πάντα τό 10% ἀπό τά ἔσοδά σου γιά φιλανθρωπίες καί ἐγώ θά παρακαλέσω τόν παππού (Ὅσιος Δαυίδ) νά σοῦ διπλασιάζει τά ἔσοδα συνεχῶς». Ὁ Ἰσίδωρος ἀκολούθησε τή συνταγή τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου μέχρι καί σήμερα. Ἀποτέλεσμα εἶναι νά ἔχει σήμερα ἑπτά ἐργοστάσια σέ διάφορες πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς. Ἀνέλαβε πρόεδρος ἀνεγέρσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου στήν Πολιτεία Οὐάσιγκτον, ἕνα ἀπό τά μοναστήρια τοῦ π. Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας, τό ὁποῖο ἀριθμεῖ σήμερα γύρω στίς 25 μοναχές, τρεῖς ἑλληνικῆς καταγωγῆς καί οἱ ὑπόλοιπες ἀμερικανίδες πού ἀσπάσθηκαν τήν Ὀρθοδοξία. Βοηθάει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο μέ ἕνα σημαντικό ποσό κάθε χρόνο. Εἶναι μέλος τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Συμβούλιου καί μέλος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σάν Φραντσίσκο. Καί ἐπιπλέον ἔχει καταστεῖ θά ἔλεγα μέγας εὐεργέτης στήν τοπική μας κοινωνία συμβάλλοντας οὐσιαστικά στήν ἀνακαίνιση ἱερῶν ναῶν ἀλλά καί μοναστηριῶν ἐνῶ συντηρεῖ οἰκονομικά ἰδιαίτερα τώρα μέσα στήν οἰκονομική κρίση πολλές ἐμπερίστατες οἰκογένειες τῆς περιοχῆς.
Ὁ Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαυίδ τοῦ γέροντος π. Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος ἄν δέν κάνω λάθος ἔχει ἀναλάβει καί πνευματικός του μπορεῖ νά ἐπιβεβαιώσει πόσο πολύ βοηθάει τό «Σιδεράκι» στήν εὐρύτερη περιοχή. Ἡ γυναίκα του καί ξαδέλφη μου Μαρία μοῦ εἶπε πώς κάποτε πού ὁ Ἰσίδωρος παρουσίασε προβλήματα μέ τήν καρδιά του ἐπισκέφθηκαν τόν Ὅσιο Ἰάκωβο. Ἐκεῖνος τότε ἕσφιξε τή γροθιά του καί τόν χτύπησε μαλακά στό χῶρο τῆς καρδιᾶς λέγοντάς του. «Ἀπό δῶ καί στό ἑξῆς δέν θά ἔχει κανένα πρόβλημα μέ τήν καρδιά σου. Ὁ παππούς (Ὅσιος Δαυίδ) τά γιάτρεψε ὅλα»! Ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα ὁ Ἰσίδωρος δέν ἔχει ἀντιμετωπίσει πρόβλημα μέ τήν καρδιά του.
Τό 1987 ἀνήμερα τό Πάσχα, ὡς φοιτητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἐκπληρώνοντας ἕνα τάμα ἀνέβηκα στό μοναστήρι ἀκολουθώντας τό μονοπάτι. Πρίν πάω στό μοναστήρι ἐπισκέφθηκα τή σπηλιά τοῦ Ὁσίου Δαυίδ, τό ἀσκητήριο πού συχνά ἐπισκεπτόταν καί ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος. Εἰλικρινά δέν γνωρίζω πόση ὥρα ἔμεινα ἐκεῖ προσευχόμενος. Εὐχαριστοῦσα τόν Ὅσιο Δαυίδ καί τόν παρακαλοῦσα νά μέ βοηθήσει νά εἶμαι κοντά στόν Χριστό. Αὐτό πού ξέρω εἶναι πώς ὅταν ἔφθασα στό μοναστήρι ἦταν ἤδη μεσημέρι. Στήν εἴσοδο ἦταν ὁ π. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος μόλις μέ εἶδε μοῦ εἶπε ἐπί λέξει: «Ἄντε βρέ παιδάκι μου ἄργησες. Ὁ γέροντας σέ περιμένει νά προσκυνήσεις τήν Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαυίδ καί νά φᾶτε». Πίστευα πώς κάποιος μέ εἶδε πού ἤμουν στό ἀσκητήριο καί τό μετέφερε στόν π. Ἰάκωβο. Καί ἀφοῦ προσκύνησα τήν Ἁγία Κάρα μαζί μέ τόν π. Ἰάκωβο πήγαμε στήν τραπεζαρία, ὅπου εἶχε ἤδη στρωθεῖ τό τραπέζι, πάνω στό ὁποῖο ἦταν δύο μερίδες ἀρνί στό φοῦρνο μέ πατάτες. Δέν θά ξεχάσω τό βλέμμα τοῦ παππούλη μας οὔτε τίς νουθεσίες του. Θυμᾶμαι ὅμως πώς ἐκεῖνος δέν ἄγγιξε τό κρέας καί διακριτικά τό ἔβαλε στό πιάτο μου λέγοντάς μου. «Περπάτησες πολύ σήμερα καί κουράστηκες γι’ αὐτό πρέπει νά φᾶς λίγο περισσότερο». Ἀργότερα ἔμαθα ὅτι ὁ γέροντας ἀπέφευγε νά φάει κρέας. Ἐκεῖνο πού μέ θλίβει καί σᾶς τό ἐξομολογοῦμε σήμερα εἶναι ὅτι δέν ἀκολούθησα αὐτά πού τότε μοῦ εἶπε καί ταλαιπωρήθηκα λίγο στή ζωή μου. Τελειώνοντας τό φαγητό κάναμε προσευχή καί μοῦ εἶπε:
«Κοίταξε δέν θά πᾶς τώρα ἀπό τό μονοπάτι γιατί θά ἀργήσεις καί ὁ πατέρας σου σέ περιμένει γιά τό πασχαλινό τραπέζι. Θά πᾶς ἀπό τό δρόμο καί ὅλο καί κάποιος χριστιανός θά περάσει νά σέ πάει στό χωριό. Φεύγοντας ρώτησα τόν π. Σεραφείμ ἀπό περιέργεια νά μοῦ πεῖ πῶς ὁ παππούλης γνώριζε ὅτι ἤμουν στό ἀσκητήριο; Κι ἐκεῖνος ἐπανέλαβε τά λόγια τῆς μητέρας μου.
«Ὁ π. Ἰάκωβος βλέπει πολύ μακρυά γιατί βλέπει μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς. Τόν ἐνημερώνει ὁ παππούς (ὁ Ὅσιος Δαυίδ) μυστικά»!
Μόλις κατέβηκα στό σταυροδρόμι λίγο πιό κάτω ἀπό τό μοναστήρι σταματᾶ ἀπό μόνο του ἕνα αὐτοκίνητο.
«Ποῦ πᾶς βρέ καλόπαιδο»; μέ ρώτησε ὁ ὁδηγός. Στίς Ροβιές τοῦ ἀπάντησα. Μπές μέσα καί ἐγώ ἐκεῖ πάω μοῦ εἶπε καί μ’ ἄφησε ἔξω ἀπό τό σπίτι μου. Ἐκεῖνο τό Πάσχα θά μοῦ μείνει ἀξέχαστο γιατί εἰλικρινά δέν περπατοῦσα, πετοῦσα.
Καί θά τελειώσω καταθέτοντας ἀκόμη μία μαρτυρία αὐτή τῆς συζύγου μου. Ἦταν Μάιος τοῦ 1991 ὅταν ἀποφασίσαμε μέ τήν τότε ἀρραβωνιαστικιά μου, σημερινή σύζυγό μου νά ἀνέβουμε στό μοναστήρι, νά προσκυνήσουμε καί νά πάρουμε τήν εὐχή τοῦ γέροντα.
Συναντήσαμε τόν μετέπειτα Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς π. Κύριλλο Γεραντώνη, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐνημέρωσε ὅτι ὁ π. Ἰάκωβος δέν αἰσθανόταν καλά καί δέν κατέβηκε καθόλου ἀπό τό κελλί του. Φαίνεται πώς περισσότερο ἀπ’ ὅλους στεναχωρήθηκε ἡ σύζυγός μου πού δέν θά ἔβλεπε τόν παππούλη μας. Ὅμως, μόλις ἀναχωρήσαμε ἀπό τό ἀρχονταρίκι καί κατευθυνόμαστε πρός τήν ἔξοδο, ὁ παππούλης κατέβηκε χαμογελαστός ἀπό τή σκάλα. Πήραμε τήν εὐχή του. Ἐκεῖνος τότε ἀπευθύνθηκε μόνο στήν σύζυγό μου καί τῆς εἶπε: «Μήν φοβᾶσαι ἔχεις καλή ψυχή». Τά λόγια του ἦταν βάλσαμο γιά τή γυναίκα μου. Ὁ παππούλης ἀφοῦ μᾶς εὐλόγησε γύρισε καί πάλι στό κελλί του.
Ὁ ταξιτζής τοῦ χωριοῦ μου, ὁ Κώστας Πετράκος πού μετέφερε συχνά τόν π. Ἰάκωβο ἔχει βιώσει κοντά του πολλά θαύματα, τά περισσότερα ἀπό τά ὁποῖα δέν νομίζω πώς ἔχουν καταγραφεῖ μέχρι σήμερα. Καί κάθε χριστιανική οἰκόγενεια τῆς περιοχῆς εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος ότι ἔχει ἀντίστοιχα νά διηγηθεῖ ἀνάλογα θαυμαστά βιώματα.
Πιστεύω ἀκράδαντα πώς τώρα ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης ἔχοντας πλέον μεγαλύτερη παρρησία στόν γλυκύτατο Ἰησοῦ Χριστό μᾶς βοηθᾶ πολύ περισσότερο ὄχι μόνο τόν εὐρύτερο χῶρο τῆς καταγωγῆς μου ἀλλά ὅλη τήν Ἑλλάδα.
Ὁ π. Παναγιώτης Τσώλης, ἕνας χαριτωμένος γέροντας ἀπό τά Ἄγραφα μοῦ ἔχει πεῖ γιά τόν π. Ἰάκωβο τά ἑξῆς: «Ὁ γέροντας Ἰάκωβος πῆγε παιδί μου πολύ ὑψηλά καί ὁ Κύριός μας τόν ἀντάμειψε πολλαπλῶς ἐπειδή ξεχώριζε ἀπό ὅλους λόγω τῆς ἀρετῆς τῆς ταπείνωσης. Εἶχε πολύ μεγάλη ταπείνωση ὁ π. Ἰάκωβος πού συνοδευόταν ἀπό τήν ἀγάπη του στόν Σωτήρα Χριστό καί τόν ἄνθρωπο. Νά τόν ἐπικαλεῖσαι γιατί ἀνταποκρίνεται μέ τήν ἴδια γρηγοράδα πού ἀνταποκρίνεται καί ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος».
Εὔχομαι ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς μου νά ἔχουμε ὅλοι σήμερα οἱ παριστάμενοι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν αἴθουσα ἀλλά καί αὐτοί πού μᾶς ἀκοῦνε ἀπό τήν ραδιοφωνική ἀναμετάδοση τῆς ὄμορφης αὐτῆς ἡμερίδας νά ἔχουν τήν εὐλογία τοῦ Ὁσίου γέροντα Ἰακώβου Τσαλίκη, ἡ ἁγιοκατάταξη τοῦ ὁποίου ἀπό τήν Ἐκκλησία πιστεύω πώς δέν θά ἀργήσει. Καί δέν θά ἀργήσει γιατί τά θαυμαστά σημάδια εἶναι πάρα πολλά καί ξεπερνοῦν τά σύνορα τῆς Ἑλλάδος.
Κλείνοντας θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο, τόν πρόεδρο τῆς Συντονιστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Θεολογικῆς ἡμερίδας πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀλέξιο Παπαστεργίου ἀλλά καί τούς ὑπόλοιπους συντελεστές τῆς ἡμερίδας γιά τή δυνατότητα πού μοῦ ἔδωσαν νά μιλήσω –ἄν καί ὁ πιό ἀκατάλληλος θά ἔλεγα- γιά τήν μεγάλη αὐτή ἁγία μορφή, γιά τό δοχεῖο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ πού ἔζησε κοντά μας, τόν Ὅσιο Ἰάκωβο, Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαυίδ τοῦ γέροντος. Εἴθε νά ἔχουμε τήν εὐλογία του. Νά εἶστε ὅλοι εὐλογημένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου