Christ Healing the Paralytic from from Pictorial Bible of Abbey of St. Bertin France (St. Omer), ca. 1190-1200. The Hague, Koninklijk Bibliotheek
Όμως, σε αυτή την αυριανή περικοπή, συμπυκνώνονται και οι τρεις αυτές θεμελιώδεις αρετές μέσα σε λίγες γραμμές μιας συναρπαστικής περιγραφής ενός θαύματος του Χριστού μας! Το θαύμα του παραλυτικού της Καπερναούμ, έτσι ως ο ευαγγελιστής Μάρκος το περιγράφει.
Ο Χριστός μας επισκέπτεται για λίγες ημέρες την αρχαία αυτή πόλη που βρίσκεται δυτικά της Γαλιλαίας. Ο ερχομός Του, σημαίνει συναγερμό στις καρδιές των κατοίκων της. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έρχονται για να Τον συναντήσουν, να Τον δουν από κοντά, να Τον ακούσουν. Άνθρωποι που θέλουν αλλά και μπορούν. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που θέλουν αλλά δεν μπορούν... Σε έναν τέτοιο άνθρωπο στηρίζεται το μεγάλο θαύμα που μας περιγράφει με ανεπανάληπτο λυρισμό ο Ευαγγελιστής Μάρκος.
Το σπίτι, μέσα στο οποίον βρίσκεται ο Χριστός μας είναι ασφυκτικά γεμάτο από τους ανθρώπους που προσήλθαν για να Τον ακούσουν. Κάποιοι, συγγενείς και φίλοι ενός ανθρώπου παράλυτου δεν χάνουν την ευκαιρία. Έχουν την βεβαιότητα πως ο άνθρωπος τους, αν καταφέρουν να τον οδηγήσουν μπροστά στο Χριστό, θα θεραπευθεί! Ασφαλώς σε αυτό συναινεί και ο ίδιος και τότε, χωρίς να διστάσουν καθόλου τον σηκώνουν στα χέρια και τον οδηγούν στο κατάμεστο σπίτι! Που όμως να χωρέσουν; Ποιος θα παραμερίσει για να περάσουν;
Να λοιπόν ποιος είναι ο παραλογισμός της πίστης! Ανεβαίνουν όλοι μαζί στην στέγη του σπιτιού κρατώντας στα χέρια τους το κρεβάτι επί του οποίου καρτερικά ο άνθρωπος τους περιμένει να συναντήσει το θαύμα. Ξηλώνουν την στέγη και με σκοινιά τον κατεβάζουν μπροστά στον Χριστό μας! Η πίστη, τους οδηγεί σε παραλογισμό, μιας και δεν είναι εύκολο να κάνεις κάτι τέτοιο. Η ελπίδα τους φέρνει την βεβαιότητα πως ο κόπος τους δεν θα πάει χαμένος, πως ο αγαπημένος τους που τον οδηγούν υποβασταζόμενο οι ίδιοι, θα βγει μόνος του από το σπίτι. Και τέλος η αγάπη τους για τον συνάνθρωπο τους που πάσχει καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι κάτι, που κανείς μας δεν μπορεί να κατανοήσει βλέποντας το απλά σαν εικόνα, στον άλλον...
Ο Χριστός μας βλέπει και αναγνωρίζει την πίστη των ανθρώπων που με τρόπο ξεχωριστό τον πλησιάζουν. Δεν χρειάζεται να Του πουν τίποτα, κανείς διάλογος εξάλλου δεν θα μπορούσε να περιγράψει την εικόνα της στιγμής! Μόνον ο Χριστός μιλά και απευθυνόμενος στον παραλυτικό του λέει: '' παιδί μου, οι αμαρτίες σου είναι συγχωρημένες''! Το ερώτημα όμως είναι, τελικά ο Χριστός απευθύνεται μόνον στον παραλυτικό; Μέσα στην απόλυτη σιωπή όλων των παρισταμένων κάποιοι, σκέπτονται χωρίς να μιλούν! Οι γραμματείς, οι άνθρωποι του γράμματος της θρησκείας της εποχής εκείνης. Δεν μιλούν, αλλά ο Χριστός τους ακούει. Απλά, εκείνοι δεν το γνωρίζουν...
Τι σκέπτονται; Τυφλωμένοι από τα ίδια τους τα πάθη, σκέπτονται, πως είναι δυνατόν αυτός, εννοώντας τον Χριστό μας, να συγχωρεί αμαρτίες! Φθάνουν στο σημείο να τον χαρακτηρίσουν βλάσφημο απέναντι στο Θεό! Δεν μπορούν να δουν πως απέναντι τους, έχουν τον ίδιο Τον Θεό!
Ο Χριστός μας τους κοιτά... Με το ίδιο λυπημένο βλέμμα που κοιτά κάθε άνθρωπο που επιμένει να βλέπει μόνον, ότι τα μάτια του βλέπουν! Όμως, σε αυτές τις σκέψεις των γραμματέων δεν υπάρχει ίχνος, ούτε πίστεως, ούτε ελπίδας και πολύ περισσότερο ίχνος αγάπης! Το μόνο που τους ρωτά είναι τι νομίζουν πως είναι πιο εύκολο για Εκείνον, να συγχωρήσει τις αμαρτίες ή να σηκώσει από το κρεβάτι τον παράλυτο άνθρωπο. Δεν τους αφήνει περιθώριο να απαντήσουν. Στρέφει το βλέμμα Του με συμπάθεια στον πάσχοντα άνθρωπο και του δίνει αμέσως την εντολή: σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου. Αμέσως, αυτό που η λογική δεν αντέχει συμβαίνει. Ο άνθρωπος σηκώνεται και περπατά μόνος του!
'Έπρεπε να συμβεί αυτό, ώστε οι παριστάμενοι να ομολογήσουν πως δεν ξαναείδαν κάτι παρόμοιο... Και μια ακόμη σημαντική λεπτομέρεια: πριν ο Χριστός μας επιτελέσει το θαύμα, όταν ρωτά τι θεωρούν οι άνθρωποι ευκολότερο, το να συγχωρήσει τις αμαρτίες ή να θεραπεύσει τον παράλυτο, συνεχίζει με την φράση ''ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας'' και στην συνέχεια δίνει την εντολή στον άνθρωπο να σηκωθεί.
Ο μεγαλύτερος ερμηνευτής των Ευαγγελικών Αληθειών, ο Ιερός Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας το σημείο αυτό λέγει ότι ''Προσήλθεν αυτώ παραλελυμένος άνθρωπος διπλήν τινά πάρεσιν έχων, την μεν από των αμαρτημάτων, την δε από του σώματος... Πρότερον την από των αμαρτημάτων πάρεσιν έλυσε...''(Εις τον 145 ψαλμ. Migne 55, 524). Η ασθένεια ως δοκιμασία και όχι ως τιμωρία όπως η ανθρώπινη λογική την αποδέχεται, έχει μια βάση την οποία οι άνθρωποι παραθεωρούν εσκεμμένα. Δεν αφορά το πρόσωπο ενός μόνον ανθρώπου αλλά την γενικότερη αποστασία των ανθρώπων από το Θεό, από την στιγμή που ο προπτωτικός άνθρωπος κάνει χρήση της ελευθερίας της βουλήσεως του με την οποία τον περικόσμησε ο Δημιουργός.
Σε πολλά σημεία του ευαγγελίου, η ψυχική αμαρτία που οδηγεί πολλές φορές στην ασθένεια του σώματος ακόμα και στον θάνατο (Ρωμ.6,23), αποκαλύπτει πως τελικά, τυφλός δεν είναι αυτός που δεν μπορεί να δει, αλλά εκείνος που βλέποντας αρνείται να δει, πως παράλυτος δεν είναι αυτός που δεν μπορεί να περπατήσει αλλά εκείνος που έχει την δυνατότητα αλλά πεισματικά αρνείται να φθάσει κοντά στο Θεό. Με την αυριανή ευαγγελική περικοπή, ο Χριστός μας θεραπεύει έναν πάσχοντα άνθρωπο με τρόπο μοναδικό και ακατάληπτο. Ο ένας, ο παράλυτος στο κρεβάτι του πόνου θεραπεύεται. Κάποιοι όμως από τους παρισταμένους που σκέπτονται ''λογικά'' συνεχίζουν να παραμένουν, χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν, ασθενείς! Ίσως γιατί η πίστη ξεκινά τελικά, εκεί όπου η λογική σταματά...
π. Θωμάς Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου