«Πάντα λέω πως μπορεί να με πέταξε η κοινωνία αλλά ο Θεός όχι…»
Της Χριστιάνας Διονυσίου
Η ψυχή αυτής της γυναίκας…Είναι γεμάτη αγάπη και καλοσύνη. Έχει πολλές αρετές και μέσα της κρύβει μια απίστευτη ομορφιά. Σου εμπνέει ασφάλεια και εμπιστοσύνη, η παρέα μαζί της είναι αλλιώτικη, γεμάτη ηρεμία και γαλήνη. Δυστυχώς όμως, από τότε που ήταν μικρή, την “πυροβολούν” με αδιάκριτα βλέμματα, λέξεις και λόγια που τρέχουν σαν ποτάμι, ανεξέλεγκτα, χωρίς κανένα φιλτράρισμα.
Ο κάθε άνθρωπος, έχει κάτι ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό που τον κάνει να ξεχωρίζει από τα πλήθη. Ζούμε όμως σε έναν κόσμο που έχει την τάση να κρίνει βάση της εξωτερικής εμφάνισης. Να καταδικάζει ότι δεν του ταιριάζει και να γυρίζει την πλάτη και μάλιστα χωρίς δεύτερη σκέψη, σε ότι δεν του αρέσει.
Η Μαρία Λοΐζου από το Λιοπέτρι αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 15/4/1969 στο Λιοπέτρι και έχω 3 αδέλφια. Πέρασα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, γεμάτα μοναξιά λόγω της κοινωνικής απόρριψης που βίωνα. Εκφοβισμός, πειράγματα και γελοιοποίηση. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση, επιθετικότητα και κατάθλιψη.
Γεννήθηκα με Λιποδυστροφία (έτσι λέγεται η μη ομαλή κατανομή λίπους στο σώμα). Συνήθως σημαίνει αύξηση του λίπους σε ορισμένες περιοχές και απώλεια λίπους από άλλες. Μπορεί να εμφανιστούν: α) αύξηση λίπους στον αυχένα, την κοιλιά, το στήθος και κάποια εσωτερικά όργανα, κυρίως συκώτι και καρδιά και β) απώλεια λίπους στα μάγουλα, τους γλουτούς, τα χέρια και τα πόδια. Η απώλεια λίπους ονομάζεται και λιποατροφία. Άγνωστα παραμένουν ακόμα τα αίτια και οι μηχανισμοί που προκαλούν τη λιποδυστροφία.
Όταν ήμουν βρέφος, μια κυρία είπε στην μητέρα μου: «Να το δω το μωρό; Είναι αυτό που λένε ότι μοιάζει με τέρας;». Ο περισσότερος κόσμος όταν με έβλεπε γελούσε. Μερικές συγχωριανές μου είχαν πει τότε: «Αν είχα έτσι μωρό, θα το πετούσα στους σκύλους να το φάνε» και «αν είχαμε έτσι άσχημη κόρη θα την πετούσαμε στο πηγάδι».
Στο σχολείο τα πιο πολλά παιδιά με κορόιδευαν «τσίτα» και δεν με ήθελαν στη παρέα τους. Στεναχωριόμουν πολύ, σχεδόν κάθε μέρα έκλαιγα και κλινόμουν όλο και περισσότερο στον εαυτό μου. Στο γυμνάσιο τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Θυμάμαι στις εκδρομές μας που τα παιδιά φώναζαν σε άλλα παιδιά να με δουν και έλεγαν: «ελάτε να την δείτε, θα τρομάξετε». Με παρομοίαζαν πάντα με ζώα και όσο και αν προσπαθούσαν οι καθηγητές μου να το σταματήσουν, η κατάσταση γινόταν ακόμα χειρότερη.
Όταν ήτανε να πάνε για καφέ σε κάποια καφετέρια, έφευγαν πάντα πιο νωρίς για να μην πάω. Μετά μου έλεγαν πως δεν ήθελαν να είμαι μαζί τους για να μην με βλέπει ο κόσμος και να γελά.
Ήμουν άριστη μαθήτρια αλλά δεν άντεχα όλη αυτή την κοινωνική απόρριψη και αποφάσισα στην Β΄ Γυμνασίου να σταματήσω το σχολείο. Είχαν έρθει τότε μερικοί καθηγητές στο σπίτι μας και με παρακαλούσαν να συνεχίσω αλλά δεν ήθελα, δεν άντεχα άλλο…
Στα 17 μου χρόνια πήγα στην Αγγλία, έμενα στο σπίτι του αγαπημένου μου θείου. Εκείνος με αγαπούσε πολύ και φρόντιζε πάντα να είμαι χαρούμενη. Έμεινα μαζί του 9 μήνες, εκεί τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Ο κόσμος ήταν αλλιώς, στον δρόμο κανένας δεν με κοιτούσε περίεργα και πέρα από δυο άτομα, κανείς δεν μου είπε τίποτε άσχημο.
Όταν γύρισα πίσω, ήθελα να πάω δουλειά, ένιωθα πιο δυνατή και έτοιμη να βγω έξω στον κόσμο και να αντιμετωπίσω κάθε τι αρνητικό. Το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο, πολλοί ήταν εκείνοι που για ακόμη μια φορά ήθελαν να με πληγώσουν. Ένας μάλιστα μου είχε πει: «θέλεις να σε πάρω μαζί μου στην Αγγλία; Θέλουν και άλλα ζώα στον ζωολογικό κήπο» και η ίδια πάντα ερώτηση: «τι αρρώστια έχεις;». Κάποια στιγμή δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα με την γνάθο μου και χρειάστηκε να εγχειριστώ. Η επέμβαση έγινε στο Ισραήλ και διήρκησε 13 ολόκληρες ώρες. Πριν όμως μάθω τι ακριβώς είχα, με εξέτασαν πολλοί γιατροί και όλοι μου πρότειναν να κάνω πλαστική στο πρόσωπο αλλά τους έλεγα πως δεν θέλω, ήθελα μόνο να γίνω καλά.
Πάντα λέω πως μπορεί να με πέταξε η κοινωνία αλλά ο Θεός όχι …
Στα 19 μου γνώρισα τον άντρα μου, στην αρχή ήμασταν μόνο φίλοι, στα 24 μου έκανε πρόταση γάμου. Είναι από το Ριζοκάρπασο και έμενε στο Παραλίμνι. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη και αγάπη. Ποτέ δεν ασχολήθηκε με την εξωτερική μου εμφάνιση αλλά όπως και ο ίδιος λέει, με την ομορφιά της ψυχής μου. Ακόμα και την ημέρα του γάμου μας, του έλεγαν: «Φύγε, είναι γυναίκα αυτή;».
Μετά άρχισε ένας νέος Γολγοθάς για μένα…
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μείνω έγκυος και το 2001 έκανα την πρώτη μου εξωσωματική. Έγινε όμως κάποιο λάθος και λίγο έλειψε να χάσω τη ζωή μου. Είχα ακατάσχετη αιμορραγία αλλά ευτυχώς, τα κατάφερα. Ήθελα πάρα πολύ ένα μωρό και έκανα ακόμα 4 εξωσωματικές αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τότε ήταν που αποφασίσαμε με τον σύζυγο μου να υιοθετήσουμε ένα μωράκι.
Αρχίσαμε τις διαδικασίες με αποτέλεσμα, στις 20/6/06 να γεννηθεί το ομορφότερο πλασματάκι, το μωράκι μας. Ήταν η ομορφότερη μέρα της ζωής μου…
Η κόρη μου μας είπε πρόσφατα: « Η ζωή μας είναι μια τυχερή σακούλα. Εγώ αγόρασα μια σακούλα και ήσασταν εσείς μέσα και εσείς αγοράσατε μια σακούλα και ήμουν εγώ μέσα. Σας αγαπώ πολύ». Ευχαριστώ κάθε λεπτό, κάθε στιγμή το Θεό που μου έστειλε έναν τόσο καλό σύζυγο και μια τόσο καλή κόρη. Αυτοί είναι που μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω, να γελώ, να χαίρομαι!!!
Πρόσφατα άρχισα το Εσπερινό Γυμνάσιο, ήθελα να το τελειώσω για να μπορέσω να πραγματοποιήσω ένα από τα όνειρα μου αλλά δυστυχώς, εγκαταλείπω ακόμα μια φορά τη μάχη…
Από την πρώτη κιόλας μέρα, μου έκαναν την εξής ερώτηση: «Μάνα μου, έτσι ήσουν πάντα; Έτσι σε γνώρισε ο άντρας σου;». Στον δρόμο ακόμα με κοιτάνε περίεργα και έτυχε πολλές φορές να βρεθώ σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και πάντα η ίδια ερώτηση: «Είσαι άρρωστη;».
Έκλαιγα γονατιστή μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας και ζητούσα συγνώμη από το Θεό αν σε κάποιους από αυτούς απάντησα σκληρά, αλλά δεν άντεχα, τα λόγια τους ήταν «μαχαιριές» και μάλιστα πολύ βαθιές. Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι ωφελεί να λέμε τόσο σκληρά λόγια σε ανθρώπους που έτυχε να γεννηθούν κάπως αλλιώτικοι από τους άλλους. Με σκότωνε το γεγονός ότι, με ήξεραν μόνο όταν με χρειαζόντουσαν κάτι.
Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον απαίσιο τρόπο και να “σκοτώνουμε”, χωρίς δεύτερη σκέψη, τη ψυχή ενός ανθρώπου που ποτέ δεν μας έφταιξε;
Βίωσα τόσο πολύ την κοινωνική απόρριψη, που είναι βαθιά χωμένη μέσα στο πετσί μου, λύγισα μπροστά στα λόγια και στα βλέμματα και δεν πραγματοποίησα κανένα μου όνειρο. Ήθελα τόσο πολύ να σπουδάσω, να έχω μια καλή δουλειά…
Αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα να μιλήσω για μένα και τη ζωή μου. Γιατί θέλω να φωνάξω σε όλους όσους βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις: Ποτέ μα ποτέ μην παρατάτε τα όνειρα σας, μην αφήνετε κανέναν να «σκοτώνει» τη ψυχή σας. Να θυμάστε, στην αγκαλιά του Θεού, είμαστε όλοι ίδιοι».
Της Χριστιάνας Διονυσίου
Η ψυχή αυτής της γυναίκας…Είναι γεμάτη αγάπη και καλοσύνη. Έχει πολλές αρετές και μέσα της κρύβει μια απίστευτη ομορφιά. Σου εμπνέει ασφάλεια και εμπιστοσύνη, η παρέα μαζί της είναι αλλιώτικη, γεμάτη ηρεμία και γαλήνη. Δυστυχώς όμως, από τότε που ήταν μικρή, την “πυροβολούν” με αδιάκριτα βλέμματα, λέξεις και λόγια που τρέχουν σαν ποτάμι, ανεξέλεγκτα, χωρίς κανένα φιλτράρισμα.
Ο κάθε άνθρωπος, έχει κάτι ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό που τον κάνει να ξεχωρίζει από τα πλήθη. Ζούμε όμως σε έναν κόσμο που έχει την τάση να κρίνει βάση της εξωτερικής εμφάνισης. Να καταδικάζει ότι δεν του ταιριάζει και να γυρίζει την πλάτη και μάλιστα χωρίς δεύτερη σκέψη, σε ότι δεν του αρέσει.
Η Μαρία Λοΐζου από το Λιοπέτρι αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 15/4/1969 στο Λιοπέτρι και έχω 3 αδέλφια. Πέρασα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, γεμάτα μοναξιά λόγω της κοινωνικής απόρριψης που βίωνα. Εκφοβισμός, πειράγματα και γελοιοποίηση. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση, επιθετικότητα και κατάθλιψη.
Γεννήθηκα με Λιποδυστροφία (έτσι λέγεται η μη ομαλή κατανομή λίπους στο σώμα). Συνήθως σημαίνει αύξηση του λίπους σε ορισμένες περιοχές και απώλεια λίπους από άλλες. Μπορεί να εμφανιστούν: α) αύξηση λίπους στον αυχένα, την κοιλιά, το στήθος και κάποια εσωτερικά όργανα, κυρίως συκώτι και καρδιά και β) απώλεια λίπους στα μάγουλα, τους γλουτούς, τα χέρια και τα πόδια. Η απώλεια λίπους ονομάζεται και λιποατροφία. Άγνωστα παραμένουν ακόμα τα αίτια και οι μηχανισμοί που προκαλούν τη λιποδυστροφία.
Όταν ήμουν βρέφος, μια κυρία είπε στην μητέρα μου: «Να το δω το μωρό; Είναι αυτό που λένε ότι μοιάζει με τέρας;». Ο περισσότερος κόσμος όταν με έβλεπε γελούσε. Μερικές συγχωριανές μου είχαν πει τότε: «Αν είχα έτσι μωρό, θα το πετούσα στους σκύλους να το φάνε» και «αν είχαμε έτσι άσχημη κόρη θα την πετούσαμε στο πηγάδι».
Στο σχολείο τα πιο πολλά παιδιά με κορόιδευαν «τσίτα» και δεν με ήθελαν στη παρέα τους. Στεναχωριόμουν πολύ, σχεδόν κάθε μέρα έκλαιγα και κλινόμουν όλο και περισσότερο στον εαυτό μου. Στο γυμνάσιο τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Θυμάμαι στις εκδρομές μας που τα παιδιά φώναζαν σε άλλα παιδιά να με δουν και έλεγαν: «ελάτε να την δείτε, θα τρομάξετε». Με παρομοίαζαν πάντα με ζώα και όσο και αν προσπαθούσαν οι καθηγητές μου να το σταματήσουν, η κατάσταση γινόταν ακόμα χειρότερη.
Όταν ήτανε να πάνε για καφέ σε κάποια καφετέρια, έφευγαν πάντα πιο νωρίς για να μην πάω. Μετά μου έλεγαν πως δεν ήθελαν να είμαι μαζί τους για να μην με βλέπει ο κόσμος και να γελά.
Ήμουν άριστη μαθήτρια αλλά δεν άντεχα όλη αυτή την κοινωνική απόρριψη και αποφάσισα στην Β΄ Γυμνασίου να σταματήσω το σχολείο. Είχαν έρθει τότε μερικοί καθηγητές στο σπίτι μας και με παρακαλούσαν να συνεχίσω αλλά δεν ήθελα, δεν άντεχα άλλο…
Στα 17 μου χρόνια πήγα στην Αγγλία, έμενα στο σπίτι του αγαπημένου μου θείου. Εκείνος με αγαπούσε πολύ και φρόντιζε πάντα να είμαι χαρούμενη. Έμεινα μαζί του 9 μήνες, εκεί τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Ο κόσμος ήταν αλλιώς, στον δρόμο κανένας δεν με κοιτούσε περίεργα και πέρα από δυο άτομα, κανείς δεν μου είπε τίποτε άσχημο.
Όταν γύρισα πίσω, ήθελα να πάω δουλειά, ένιωθα πιο δυνατή και έτοιμη να βγω έξω στον κόσμο και να αντιμετωπίσω κάθε τι αρνητικό. Το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο, πολλοί ήταν εκείνοι που για ακόμη μια φορά ήθελαν να με πληγώσουν. Ένας μάλιστα μου είχε πει: «θέλεις να σε πάρω μαζί μου στην Αγγλία; Θέλουν και άλλα ζώα στον ζωολογικό κήπο» και η ίδια πάντα ερώτηση: «τι αρρώστια έχεις;». Κάποια στιγμή δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα με την γνάθο μου και χρειάστηκε να εγχειριστώ. Η επέμβαση έγινε στο Ισραήλ και διήρκησε 13 ολόκληρες ώρες. Πριν όμως μάθω τι ακριβώς είχα, με εξέτασαν πολλοί γιατροί και όλοι μου πρότειναν να κάνω πλαστική στο πρόσωπο αλλά τους έλεγα πως δεν θέλω, ήθελα μόνο να γίνω καλά.
Πάντα λέω πως μπορεί να με πέταξε η κοινωνία αλλά ο Θεός όχι …
Στα 19 μου γνώρισα τον άντρα μου, στην αρχή ήμασταν μόνο φίλοι, στα 24 μου έκανε πρόταση γάμου. Είναι από το Ριζοκάρπασο και έμενε στο Παραλίμνι. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη και αγάπη. Ποτέ δεν ασχολήθηκε με την εξωτερική μου εμφάνιση αλλά όπως και ο ίδιος λέει, με την ομορφιά της ψυχής μου. Ακόμα και την ημέρα του γάμου μας, του έλεγαν: «Φύγε, είναι γυναίκα αυτή;».
Μετά άρχισε ένας νέος Γολγοθάς για μένα…
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μείνω έγκυος και το 2001 έκανα την πρώτη μου εξωσωματική. Έγινε όμως κάποιο λάθος και λίγο έλειψε να χάσω τη ζωή μου. Είχα ακατάσχετη αιμορραγία αλλά ευτυχώς, τα κατάφερα. Ήθελα πάρα πολύ ένα μωρό και έκανα ακόμα 4 εξωσωματικές αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τότε ήταν που αποφασίσαμε με τον σύζυγο μου να υιοθετήσουμε ένα μωράκι.
Αρχίσαμε τις διαδικασίες με αποτέλεσμα, στις 20/6/06 να γεννηθεί το ομορφότερο πλασματάκι, το μωράκι μας. Ήταν η ομορφότερη μέρα της ζωής μου…
Η κόρη μου μας είπε πρόσφατα: « Η ζωή μας είναι μια τυχερή σακούλα. Εγώ αγόρασα μια σακούλα και ήσασταν εσείς μέσα και εσείς αγοράσατε μια σακούλα και ήμουν εγώ μέσα. Σας αγαπώ πολύ». Ευχαριστώ κάθε λεπτό, κάθε στιγμή το Θεό που μου έστειλε έναν τόσο καλό σύζυγο και μια τόσο καλή κόρη. Αυτοί είναι που μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω, να γελώ, να χαίρομαι!!!
Πρόσφατα άρχισα το Εσπερινό Γυμνάσιο, ήθελα να το τελειώσω για να μπορέσω να πραγματοποιήσω ένα από τα όνειρα μου αλλά δυστυχώς, εγκαταλείπω ακόμα μια φορά τη μάχη…
Από την πρώτη κιόλας μέρα, μου έκαναν την εξής ερώτηση: «Μάνα μου, έτσι ήσουν πάντα; Έτσι σε γνώρισε ο άντρας σου;». Στον δρόμο ακόμα με κοιτάνε περίεργα και έτυχε πολλές φορές να βρεθώ σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και πάντα η ίδια ερώτηση: «Είσαι άρρωστη;».
Έκλαιγα γονατιστή μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας και ζητούσα συγνώμη από το Θεό αν σε κάποιους από αυτούς απάντησα σκληρά, αλλά δεν άντεχα, τα λόγια τους ήταν «μαχαιριές» και μάλιστα πολύ βαθιές. Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι ωφελεί να λέμε τόσο σκληρά λόγια σε ανθρώπους που έτυχε να γεννηθούν κάπως αλλιώτικοι από τους άλλους. Με σκότωνε το γεγονός ότι, με ήξεραν μόνο όταν με χρειαζόντουσαν κάτι.
Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον απαίσιο τρόπο και να “σκοτώνουμε”, χωρίς δεύτερη σκέψη, τη ψυχή ενός ανθρώπου που ποτέ δεν μας έφταιξε;
Βίωσα τόσο πολύ την κοινωνική απόρριψη, που είναι βαθιά χωμένη μέσα στο πετσί μου, λύγισα μπροστά στα λόγια και στα βλέμματα και δεν πραγματοποίησα κανένα μου όνειρο. Ήθελα τόσο πολύ να σπουδάσω, να έχω μια καλή δουλειά…
Αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα να μιλήσω για μένα και τη ζωή μου. Γιατί θέλω να φωνάξω σε όλους όσους βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις: Ποτέ μα ποτέ μην παρατάτε τα όνειρα σας, μην αφήνετε κανέναν να «σκοτώνει» τη ψυχή σας. Να θυμάστε, στην αγκαλιά του Θεού, είμαστε όλοι ίδιοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου