ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΕΣ

Τελευταία μέρα του Αυγούστου και τελευταίος , "ξέγνοιαστος" πρωινός καφές για την μεγάλη οικογένεια των εκπαιδευτικών .
Κουβαλά πολλή μελαγχολία , αυτή η μέρα !Κακά τα ψέματα !
Δεν είναι μόνο οι μαθητές που βαριούνται να επιστρέψουν ...Στους μάχιμους συναδέλφους , εύχομαι καλή δύναμη για τη νέα σχολική χρονιά !
Ας μη μας ζηλεύουν , εμάς τους απόμαχους της εκπαίδευσης ...
Θα τους αξιώσει κι αυτούς κάποτε ο Θεός ,να απολαύσουν τους κόπους τους !
Και κάτι ακόμα ...

Μου συνέβηκε πριν λίγες μέρες, απόγευμα μέσα στη θάλασσα .
Ενώ κολυμπούσαμε αμέριμνοι με τη σύζυγό μου , ακούω μια δυνατή φωνή :
~ Κύριε , κύριε !
Ένας κολυμβητής με πλησιάζει ...
~ Με θυμάστε ;
Προς στιγμή τα χάνω ...
Μετά από μια προσεκτική μελέτη των ματιών του , τον καταλαβαίνω !
Πριν προλάβω να τον αγκαλιάσω μου λέει :
~ Κύριε , είμαι ο ... ,εγώ ο άτακτος και αναρχικός μαθητής σας !
Τον διακόπτω ...
~ Εσύ,ο ζωηρός και πάντα προβληματισμένος , όχι προβληματικός μαθητής μου !

Κύριε , χαίρομαι που σε βλέπω και θέλω να σου εκμυστηρευτώ κάτι που μου σημάδεψε τη ζωή μου ! Θυμάστε , πριν είκοσι χρόνια , που μας κάνατε μάθημα και συζητούσαμε ...
~ Θυμάμαι ...
~ Σας ευχαριστώ πολύ , που με πήγατε κι ' εμένα στο Σταυροβούνι !

Ένα Σάββατο απόγευμα , με ένα μικρό πουλμανάκι , ανεβήκαμε στο Σταυροβούνι , μια παρέα με οκτώ από τους πιο ατίθασους μαθητές μου !
~ Θα πάμε , να ζήσουμε για λίγο , την αληθινή ζωή χωρίς όρια !
Μετά τον εσπερινό , συνομιλία με τον γέροντα και επίσκεψη σ' ένα κελί !
Εκεί , που ο Θεός ομιλεί,εμείς σταματούμε να φλυαρούμε ...
~ Κύριε , συνεχίζει ο καλός μου , παλιός μαθητής ...
Ξέρεις , πόσο ταραγμένη ήταν η ζωή μου ...
Εκείνη η μέρα , σφράγισε για πάντα τη ζωή μου !
Τώρα πια , δοξάζω τον Κύριο γιατί είναι στο πλάι μου ...

Συνάδελφοι , στα τριάντα και δύο χρόνια της εκπαιδευτικής μου πορείας , δεν κατάφερα και πολλά πράγματα !
Προσπάθησα όμως να μεταγγίσω με πάθος την Αλήθεια στις εφηβικές ψυχές δείχνοντας Αγάπη στους μαθητές μου , ιδιαίτερα στους ... αναρχικούς !
Είναι , πιστέψτε με , οι πιο αληθινοί !
Καλή , ευλογημένη και καρποφόρα σχολική χρονιά !

Πανίκος Θεοφάνους

Λόγος στην κατάθεση και προσκύνηση της σεπτής και Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας (Αγ. Γερμανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως)

«Δεδοξασμένα έλαλήθη περί σου η Πόλις του Θεού» μας έψαλλε ο Προφήτης και Βασιλέας Δαβίδ διά του Αγίου Πνεύματος. Πραγματικά φανερώνοντας, Πόλη του Μεγάλου Βασιλέα, εκείνη για την οποία ειπώθηκαν πολλά λαμπρά, έπαινοι και ύμνοι.

 Μα ποια άραγε να είναι αυτή η Πόλη; Μου φαίνεται να το λέει αυτό ο θείος Δαβίδ σαφέστατα και αναμφίβολα γι’ αυτήν την πραγματικά εκλεγμένη και ανώτερη από όλες τις άλλες· όχι ότι είναι υπερτέρα οικοδομημάτων, αλλ’ ούτε ψηλότερη από τους πιο ψηλούς λόφους και όρη της γης. Είναι ψηλότερη λόγω των μεγάλων ενθέων αρετών και υπερέχει στην καθαρότητα αυτή η υπέραγνη και υπεράμωμη Θεοτόκος. Σ’ αυτήν κατοίκησε ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων καλύτερα δε θα λέγαμε, σύμφωνα με τον θείον Απόστολο, ότι κατοίκησε σ’ αυτήν όλο «το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς». 

Η Δέσποινα Θεοτόκος είναι η πραγματικά δοξασμένη πόλη του Θεού. Αυτή είναι η νοητή Σιών. Γι’ αυτήν νομίζω μίλησε προφητικά ο Δαβίδ. Εάν δε κάποιος θελήσει να ονομάσει και το ναό της δοξασμένη πόλη δεν θα ήταν μακριά από την αλήθεια. Εάν διασώζονται στη μνήμη των πολλών και για πολύ χρόνο τα ονόματα αυτών που είναι χαραγμένα πάνω στις πλάκες των τάφων και εάν υψώνονται στήλες και μνημεία μέχρι σήμερα γι’ ανθρώπους, που δεν είναι δίκαιο ούτε τα ονόματά τους να προφέρουμε, αν και υπάρχει η φήμη τους ανάμεσα στους αφελέστερους τί πρέπει να πούμε για τη δοξασμένη από τον Θεό και Πανύμνητη Κόρη, την Πανάχραντη και Παναμώμητη Θεοτόκο; 

Διότι αν αυτή υπήρξε έμψυχη πόλη του βασιλέα Χριστού, δίκαια και ο πανάγιος ναός της που εορτάζομε τα εγκαίνια και την κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της σήμερα, είναι και ονομάζεται και αυτός πόλη δοξασμένη του Θεού. Πόλη, η οποία δεν καταγράφει τα ονόματα των υπηκόων της που ανήκουν σε βασιλέα θνητό και επίγειο, αλλά στον ουράνιο Βασιλέα, ο οποίος τους παραπέμπει στην αιώνια ζωή και χαρίζει σε όσους τον ακολουθούν, τη Βασιλείαν Του.

Η χαρά του καταληκτικού ευφωνικού Ν...

Η χαρά του καταληκτικού ευφωνικού Ν...
ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ στις Αργυράδες Κερκύρας.

Οσο υπάρχει κι ένας που διατηρεί την μνήμη και την ευφωνία της μητέρας Ελληνίδας γλώσσας, υπάρχει ακόμη ελπίς.Θέλω να βλέπω την λέξη καφενείο-ν με Ν , ακομη κι αν δεν το προφέρουμε υπενθύμιζε ο Ελύτης.

Κι όμως στην φυσική ροή εκφοράς της Ελληνικής το προφέρουμε ασυναισθήτως,ως συστατικό αρμονικό συμπλήρωμα της , διότι υπάρχει εκεί απο την ανάγκη της ίδιας της γλώσσας.
Εις πείσμα όλων των εκσυγχρονιστών προοδευτικαρίων κοσμοπολιτικής και διεθνιστικής ανοησίας.
(Aπό την σελίδα του Νίκου Μοναστηριώτη- Κάζου)

Ο Πρόδρομος είναι ο αυθεντικός επαναστάτης.

 Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία της ανθρωπότητας ήταν αυτό του αποκεφαλισμού του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ο προφήτης που κήρυξε μετάνοια, άνοιξε τον δρόμο για τον Χριστό, Τον βάφτισε, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται διότι ελέγχει την εξουσία. Αρνείται τη διαφθορά της κοινωνίας σε συλλογικό επίπεδο, όπως αυτή εκφραζόταν με τον εγωκεντρισμό, ζητά την οικειοθελή ελεημοσύνη με την παραχώρηση των περισσευούμενων υλικών αγαθών, αρνείται τη συκοφαντία εις βάρος των άλλων με σκοπό την οικειοποίηση της θέσης και της περιουσίας τους, αρνείται το δικαίωμα των ισχυρών να παραβιάζουν τις θεμελιώδεις αξίες της κοινωνίας, όπως αυτές αποτυπώνονται στον σεβασμό στους οικογενειακούς δεσμούς. Και η εξουσία τον θανατώνει, διότι ο εκφραστής της γοητεύεται από έναν ασελγή χορό μιας κοπελίτσας, εξίσου διεφθαρμένης με την μητέρα της, η οποία έχει ως δόγμα της το «κάνω ό,τι θέλω».

 Ο Πρόδρομος είναι ο αυθεντικός επαναστάτης. Μπορεί να μην έχει τη δημοτικότητα μορφών όπως ο Τσε ή οι «ήρωες» των μουσικών συγκροτημάτων, τους οποίους το παγκόσμιο σύστημα χρησιμοποιεί για να εκτονώνει την επαναστατικότητα των νέων, όμως δείχνει ότι η επανάσταση έχει νόημα όταν οδηγεί στην μεταμόρφωση της ύπαρξης. Διότι γνήσιος είναι ο επαναστάτης όταν νικά τα πάθη του, πραγματοποιεί έξοδο από την προτεραιότητα του «εγώ» του, υπερασπίζεται τα κύτταρα της κοινωνίας, δε λυγίζει μπροστά στις απειλές των ισχυρών, ζει λιτά και ασκητικά, δεν κάνει κακό, αλλά προφυλάσσει από αυτό, έχει επίγνωση των ορίων του, πιστεύει και γνωρίζει πότε να αποσυρθεί, δεν κάνει μαθητές για να γκρεμίσουν τον κόσμο με την εκδίκηση και την τιμωρία, αλλά για να τον οικοδομήσουν στην αλήθεια, είναι έτοιμος να φτάσει στο μαρτύριο της καρτερίας, της θυσίας, της αγάπης, διότι όλα ξεκινούν από τον Θεό και επιστρέφουν σ’ Αυτόν! 

 Οι επαναστάτες που προτυποποιούνται είναι του παρόντος κόσμου. Ο Πρόδρομος βρίσκεται δίπλα στον Χριστό και τιμάται στην αιωνιότητα και από την Εκκλησία και από όλους όσους αναζητούν την αλήθεια. 

 Οι επαναστάτες φωτογραφίζονται με βλέμμα ειρωνικό ή λυπημένο ή και άγριο. Κρατούνε όπλα και κάνουν τους νέους να θαυμάζουν τον δυναμισμό, το ακαταμάχητο, κάποτε την άρνηση να αποδεχτούν έναν κόσμο καταναλωτισμού, χωρίς φαντασία, χωρίς δικαιώματα. 

Ο Πρόδρομος απεικονίζεται να κρατά την κεφαλή του, ως υπενθύμιση ότι ο αληθινός επαναστάτης μπορεί να χάσει τη ζωή του εξαιτίας της κακίας των ανθρώπων, όμως ο λόγος και το παράδειγμά του είναι σημάδια αντίστασης στο κακό, όχι υποταγής ή υιοθέτησής του. Εχθροί του κοσμικού επαναστάτη είναι το σύστημα, η εξουσία, οι συμβιβασμένοι. Ο Πρόδρομος δεν εχθρεύεται κανέναν. Πιστεύει ότι όλοι, όποια θέση κι αν κατέχουν, μπορούν να βρούνε την αλήθεια, αρκεί να ξεκινήσουν από τον Θεό και το Ευαγγέλιο. Δε διστάζει να υπενθυμίζει και να αφυπνίζει προς αυτή την κατεύθυνση, ακόμη κι αν γίνεται δυσάρεστος. Οι επαναστάτες του κόσμου αρνούνται την ελευθερία των εχθρών τους. Ο Πρόδρομος μιλά σ’ αυτήν.

Άγνωστος σε πολλούς νέους ο τελευταίος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης. Αν τον αφήσουμε όμως να μιλήσει στις καρδιές μας, τότε θα βρούμε αυτό το αυθεντικό πρότυπο της επανάστασης για να ξανακερδίσουμε τις αξίες που νοηματοδοτούν την ψυχή μας. Και τότε η ήττα της άδικης εξουσίας είναι θα οριστική!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 30 Αυγούστου 2017

πηγή

Οι Κοζάκοι της Λήμνου

Η εικόνα είναι έργο Κοζάκου και βρίσκεται σε ένα ξωκλήσι της Λήμνου

Στην κρίσιμη μάχη της Κριμαίας, που σήμανε και το τέλος του ρωσικού εμφυλίου, ο λευκός[1] στρατός υπέστη μεγάλη συντριβή.
Τότε χιλιάδες Κοζάκοι[2] μέλη του λευκού στρατού αναγκάστηκαν για να σωθούν, να επιβιβαστούν μαζί με τις οικογένειές τους, στα βρετανικά και γαλλικά πλοία της Αντάντ, που βρίσκονταν στο λιμάνι της Σεβαστούπολης.
Ήταν Μάρτιος του 1920.Τα αγγλογαλλικά πλοία στη συνέχεια τους διέσπειραν σε διάφορα λιμάνια της Μεσογείου.

Μια ομάδα Κοζάκων, γύρω στα 5000 άτομα, αποβιβάστηκε στη Λήμνο και στρατοπέδευσε σε μια ερημική παραλία, κοντά στο χωριό Πορτιανό.
Οι τελευταίοι Κοζάκοι αποβιβάστηκαν στη Λήμνο, το Νοέμβριο του 1920.
Οι Κοζάκοι ήταν τμήματα του Κουμπάν, του Ντον, του Τέρεκ και του Άστραχαν, που είχαν πολεμήσει κάτω από τις οδηγίες του στρατηγού Πιότρ Βράγγελ.
Οι Κοζάκοι εξόριστοι ήρθαν στο νησί μαζί με τις οικογένειες τους. Ανάμεσα τους στρατηγοί, αξιωματικοί και στρατιώτες του λευκού στρατού αλλά και γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, καθηγητές της Ρωσικής Στρατιωτικής Ακαδημίας, ιερείς, μοναχοί, γιατροί, ζωγράφοι, καλόγριες, μουσικοί, υπουργοί, έμποροι, καλλιτέχνες.

Οι Κοζάκοι φυλακίστηκαν στο υπαίθριο στρατόπεδο που σχηματίστηκε για αυτό το σκοπό από τους πρώην συμμάχους τους, Γάλλους κι Άγγλους.
Οι Γάλλοι τους αντιμετώπισαν με ιδιαίτερη σκληρότητα. Καθημερινά μείωναν τις μερίδες φαγητού που προορίζονταν για τους Κοζάκους πρόσφυγες και τις έδιναν στους δικούς τους στρατιώτες. Το ίδιο έκαναν και με τα ξύλα για τη θέρμανση.
Σύμφωνα με τα ρωσικά αρχεία, οι Γάλλοι επεδίωξαν με τη συμπεριφορά τους, τη φυσική εξόντωση των Κοζάκων.

Οι Κοζάκοι έμειναν στη Λήμνο μέχρι το Δεκέμβρη του 1921.Στα μάτια των Κοζάκων, η Λήμνος φάνταζε άγρια και τρομακτική. Πολλοί Κοζάκοι για πρώτη φορά αντίκριζαν τη θάλασσα κι η θέα της και μόνο τους προκαλούσε τρόμο.Φοβόντουσαν ακόμα και να πλησιάσουν τη θάλασσα[3].
Ο πρόσφυγες είχαν φέρει μαζί τους, ότι με κόπο κατάφεραν να διασώσουν από τους μπολσεβίκους. Εικόνες αγίων, χρυσαφικά, πολύτιμα σερβίτσια φαγητού και τσαγιού, υφάσματα κι άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Αυτά για να καταφέρουν να επιβιώσουν, αναγκάστηκαν να τα εκποιήσουν στους Γάλλους συχνά έναντι πινακίου φακής.

Η φτώχεια, οι αρρώστιες κι η δυστυχία ήταν πολύ μεγάλη. Θύματα της ανέχειας κυρίως τα παιδιά, τα οποία δεν άντεξαν και πολλά από αυτά πέθαναν. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Κοζάκου ιερέα του στρατοπέδου του Πορτιανού, ο ίδιος σχεδόν καθημερινά κήδευε κι ένα παιδί.
Κάθε Κυριακή οι Κοζάκοι εκκλησιάζονταν στην εκκλησία «Εισόδια της Θεοτόκου» στο Πορτιανού. Τα μέλη του Νταν, εκκλησιάζονταν στην εκκλησιά των Ταξιαρχών, στο Μούδρο.
Οι Λημνιοί είχαν εντυπωσιαστεί πολύ από τη θρησκευτικότητα, την κουλτούρα και τη νοικοκυροσύνη των Κοζάκων για αυτό και τους σεβόντουσαν και τους θαύμαζαν πολύ.
Ιδιαίτερα οι Κοζάκοι γιατροί απέκτησαν ξεχωριστή φήμη στη Λήμνο.
Οι γιατροί είχαν δημιουργήσει ένα υπαίθριο νοσοκομείο για την περίθαλψη των πατριωτών τους, ενώ ταυτόχρονα φρόντιζαν και τους Γάλλους τραυματίες αλλά και το ντόπιο πληθυσμό.
Οι δυσκολίες πολλές, όμως οι Κοζάκοι δεν το έβαζαν κάτω. Διασκέδαζαν διοργανώνοντας συναυλίες στην πλατεία του χωριού Πορτιανού, όπου τραγουδούσαν και χόρευαν. Τελούσαν επίσης θεία μυστήρια, όπως γάμους και βαφτίσια.

Από το Μάρτιο του 1920 έως και το Δεκέμβριο του1921[4],350 περίπου Ρώσοι πέθαναν στη Λήμνο. Ανάμεσα τους είναι 82 παιδιά. Οι πιο πολλοί ενταφιάστηκαν στο Πορτιανό, στη θέση Πούντα.29 άτομα ενταφιάστηκαν στο συμμαχικό νεκροταφείο στο Μούδρο.
Το 2004 μια ομάδα νέων, φίλοι της ιεράς σταυροπηγιακής μονής Novodevici[5] της Μόσχας, δημιούργησαν την ομάδα με την επωνυμία «Λήμνος» με σκοπό την αναζήτηση της τύχης των Κοζάκων που εξορίστηκαν στην Ελλάδα.
Η ομάδα αναζήτησε μέσα από τα αρχεία της Ρωσικής Πρεσβείας, την τύχη αυτών των ανθρώπων και κατάφερε μέσα από τα αρχεία να φτάσει στη Λήμνο.
Οι Ρώσοι ήρθαν στη Λήμνο, βρήκαν το νεκροταφείο των Κοζάκων, περιέφραξαν το χώρο κι έστησαν στο σημείο του νεκροταφείου, ένα μεγάλο άσπρο μαρμάρινο σταυρό.

Εκεί έστησαν και το αντίγραφο της εικόνας της «Παναγίας της Οδηγήτριας του Σμολένσκ[6]». Αριστερά και δεξιά του μνημείου τοποθετήθηκαν επιγραφές με τα ονόματα των νεκρών.
«Εδώ είναι ενταφιασμένοι πάνω από 350 άνθρωποι ,…στρατηγοί και απλοί κοζάκοι, ιερείς και γιατροί, μοναχές, υπουργοί, έμποροι, ζωγράφοι, αξιωματικοί, ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι, βουδιστές εκπρόσωποι σχεδόν όλου του φάσματος της παλιάς, χαμένης εκ μέρους μας Ρωσίας ...Όλοι έπεσαν θύματα της αδελφοκτόνας σφαγής, που ξέσπασε ως αποτέλεσμα δυο κρατικών πραξικοπημάτων το 1917» αναφέρεται στην επιγραφή, την οποία έστησαν στην είσοδο του μνημείου.

Ευαγγελία Χ.Λιάπη

[1]Στο ρωσικό εμφύλιο συγκρούστηκαν ο Κόκκινος στρατός, των μπολσεβίκων, υποστηρικτών του Λένιν και του Τρότσκι, εναντίον του λευκού στρατού . των Κοζάκων, υποστηρικτών του Ρώσου Αυτοκράτορα. Στο πλευρό του λευκού στρατού είχαν συμμετάσχει και δύο ελληνικές μεραρχίες ως σύμμαχοι της Αντάντ.
[2]Ο στρατός του Βράγγελ είχε γύρω στις 15.000 με 20.000 στρατιώτες.
[3] Φοβόντουσαν να μπουν στη θάλασσα και να πιάσουν χταπόδια. Πίστευαν ότι τα χταπόδια μπορούσαν να τους σκοτώσουν.
[4]Από το Μάρτιο του 1920 ως το Νοέμβριο του 1920 έχασαν τη ζωή του 130Ρώσοι και από το Νοέμβριο του 1920 έως το Δεκέμβρη του 1921 άλλα 292 άτομα. Εικάζεται ότι κάποια επιδημία αποδεκάτισε τους Ρώσους εξόριστους.
[5]] Η μονή αποκαλείται «Των Παρθένων» και είναι αφιερωμένη στη Θεοτόκο. Η μονή ανήκει στην πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO.
[6]Σύμφωνα με την παράδοση, το 1046,ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ’ οΜονομάχος, έδωσε την εικόνα της «Παναγίας της Οδηγήτριας» προίκα, στη κόρη του Πριγκίπισσα Αναστασία.Η Πριγκίπισσα Αναστασία νυμφεύτηκε τον ηγεμόνα του Τσερνίκωφ και έπειτα μεγάλου ηγεμόνα του Κιέβου Βζέβολοντ Α’ Γιαροσλάβιτς. Η «Παναγιά η Οδηγήτρια του Σμολένσκ» θεωρείται πολύ θαυματουργή και εορτάζει στις 28 Ιουλίου.

πηγή

''Από Μένα ήταν αυτό'' Παρηγορητικό κείμενο πνευματικής νουθεσίας

Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα

Σκέφτηκες ποτέ πως οτιδήποτε εγγίζει εσένα, παρόμοια εγγίζει κι Εμένα; Διότι «ο απτόμενος υμών ως απτόμενος της κόρης του οφθαλμού αυτού» (Ζαχ. 2, 8), δηλαδή όποιος εγγίζει εσένα, εγγίζει την κόρη του οφθαλμού Μου.
Εσύ στους οφθαλμούς μου είσαι ακριβός και πολύτιμος και Εγώ σε αγάπησα πολύ. Γι’ αυτό για Μένα αποτελεί ιδιαίτερη χαρά να σε παιδαγωγήσω.

– Όταν πειρασμοί σηκώνονται εναντίον σου και ξαφνικά περνούν και φεύγουν σαν ποτάμι, θέλω να γνωρίζεις ότι αυτό ήταν από Μένα, Ότι η δική σου αδυναμία έχει ανάγκη της δικής Μου δυνάμεως και ότι η ασφάλειά σου συνίσταται στο να δώσεις σε Μένα τη δυνατότητα να αγωνισθώ για σένα.

– Όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες περιστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, οι οποίοι δε σε καταλαβαίνουν, οι οποίοι δεν υπολογίζουν ότι αυτό είναι δυσάρεστο για σένα, οι οποίοι σε παραμερίζουν, αυτό ήταν από Μένα.

Εγώ, ο Θεός είμαι που δημιουργώ τις περιστάσεις. Εσύ δε βρέθηκες τυχαία στη θέση σου. Αυτή η θέση είναι αυτή που εγώ όρισα σε σένα.
Εσύ δεν ζητούσες να σού διδάξω ταπείνωση; Να, κοίταξε:
Εγώ σε έβαλα ακριβώς σ’ αυτό το περιβάλλον, σ’ αυτό το σχολείο, όπου διδάσκεται αυτό το μάθημα. Το περιβάλλον σου και όσοι ζουν μαζί σου, το μόνο που κάνουν είναι να εκπληρώνουν το θέλημά μου.

– Όταν βρίσκεσαι σε οικονομική δυσκολία και δύσκολα τα βγάζεις πέρα, αυτό ήταν από Μένα. Εγώ ρυθμίζω το πουγκί σου και θέλω να προστρέχεις σε Μένα και να είσαι σε εξάρτηση από Μένα. Οι προμήθειές μου είναι ανεξάντλητες. Θέλω να είσαι βέβαιος για την αξιοπιστία Μου και τις επαγγελίες μου, ώστε να μην μπορέσουν να πουν για σένα πάνω στις ανάγκες σου: «ουκ ενεπιστεύσατε Κυρίω τω Θεώ υμών» (Δευτ. 1, 320

– Ζεις μια νύχτα θλίψεων και είσαι χωρισμένος από τους οικείους σου; Αυτό ήταν από Μένα. Εγώ είμαι που δοκίμασα την ασθένεια. Εγώ είμαι που επέτρεψα αυτή τη θλίψη για να στραφείς σε Μένα και σε Μένα να μπορέσεις να βρεις αιώνια παρηγοριά.

– Εξαπατήθηκες από κάποιο φίλο σου, στον οποίο είχες ανοίξει την καρδιά σου;

Η Οσία Βρυαίνη(+30 Αυγούστου)

 Η Οσία Βρυαίνη εορτάζει στις 30 Αυγούστου και είναι άγνωστη στους περισσότερους συναξαριστές. Στην Πάφο όμως τιμάται ιδιαίτερα. Ναός αφιερωμένος στο όνομά της υπάρχει στα Μανδριά και λειτουργείται ως ξωκκλήσι της κοινότητας. Το ξωκκλήσι αυτό βρίσκεται δίπλα στην θάλασσα και γίνεται μεγάλη πανήγυρη στις 30 Αυγούστου. Η ύπαρξη της εκκλησίας εκεί εμαρτυρείτο από τα χαλάσματά της. Το 1975 όμως ανοικοδομήθηκε από τα θεμέλια ο νέος μικρός ναός που δεσπόζει του χώρου σήμερα.

Στην άκρη του χωριού μας βρίσκεται ένα μικρό εκκλησάκι. Ένα εκκλησάκι με μεγάλη και μοναδική ιστορία. Είναι ένα ξωκλήσι που έχει ιδιαίτερη σημασία για το χωριό και τους ανθρώπους του. Είναι το μοναδικό εκκλησάκι στον κόσμο αφιερωμένο στην Αγία Βρυαίνη.

Το ξωκλήσι είναι δίπλα από τη θάλασσα. Βρίσκεται σε μια γραφική τοποθεσία από όπου μπορείς να αγναντέψεις ολόκληρο το χωριό και να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με καθαρό αέρα. Περιβάλλεται από μικρά, όμορφα δεντράκια, όπου του χαρίζουν μια ξεχωριστή ομορφιά.

Είναι μια λιτή εκκλησία με άσπρους τοίχους και ένα μικρό τρούλο. Τα παράθυρα της είναι μικρά. Στο εσωτερικό βρίσκονται πολλές εικόνες Αγίων και η εικόνα της Αγίας Βρυαίνης. Το ξωκλήσι είναι πετρόκτιστο με τρούλο και σε εντυπωσιάζει. Το εσωτερικό είναι χωρισμένο στο ιερό και τον πρόναο. Μέσα υπάρχουν παλιές εικόνες, λαμπάδες, κέρινα ομοιώματα και τάματαΚαθημερινά την επισκέπτονται κάτοικοι του χωριού μου, αλλά και άνθρωποι από άλλες πόλεις, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα και να προσευχηθούν.

Δεν είμαστε σίγουροι για την ακριβή χρονολογία που κτίστηκε η εκκλησία. Το 1975, ένα χρόνο μετά την Τουρκική εισβολή, όταν ήρθαν οι πρώτοι πρόσφυγες στο χωριό, βρήκαν το μικρό εκκλησάκι σε κακή κατάσταση. Η εκκλησία είχε

Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Όλα θα έρθει καιρός που θα ξεχαστούν. Όσοι θα γράψουν για την οικογένειά της, θα περιοριστούν σε μάχες και χρονολογίες, θα ασχοληθούν με την οικονομική πολιτική και τη διπλωματία του πατέρα της περιληπτικά, θα αναφερθούν στα χρυσόβουλλά του, επικρίνοντας ή επαινώντας τον αυθαίρετα. Για την καθημερινή αγωνία, τις πίκρες, τα οράματα και τις διαψεύσεις του κανείς δεν θα μιλήσει. Δεν θα νοιαστεί κανείς αν κάθιζε στο τραπέζι και δεν μπορούσε να καταπιεί από τη στενοχώρια του, ούτε για τους πόνους των ποδιών του, ούτε για τις αγρύπνιες του. Συχνά βουρκώνει η Άννα, όταν αναρωτιέται τί θα απογίνουν μέσα στον χρόνο. Αν θα τους θυμηθεί κανείς ποτέ. Ποιος θα τους βράσει λίγο στάρι ή θα τους ψάλει ένα τρισάγιο.

Έτσι διαλογίζεται πικρά η Άννα Κομνηνή, πρωτότοκη του Αυτοκράτορα Αλεξίου και της Αυγούστας Ειρήνης, στο ιστορικό μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα'' Ένας Σκούφος από Πορφύρα''. 
Έτυχε να διαβάσω το απόσπασμα λίγες ώρες προτού πέσουν στην αντίληψή μου οι προτάσεις για το νέο πρόγραμμα σπουδών Ιστορίας. Λες και οι προτάσεις αυτές απαντούσαν στην Κομνηνή: «Όχι κυρά μου, ούτε εσάς θα θυμόμαστε, ούτε καν τα χρυσόβουλλα του πατέρα σου, ούτε μας έγνοιαξε ο πόνος σας ούτε και κόλλυβα θα σας κάνουμε. Εμάς μας ενδιαφέρουν μόνο οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, κι αυτές περιληπτικά.»

Αυτό άλλωστε δεν θέλει και ο νεαρός μαθητής; Γιατί να ταλαιπωρείται με γεγονότα του παρελθόντος, με πρόσωπα που απέχουν εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια από τον ίδιο!;

Έγραψαν Ιστορία ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Ξενοφών, η Άννα Κομνηνή, ο Νικήτας Χωνιάτης, και άλλοι στον καιρό τους και στον καιρό μας, με μεράκι και επιστημοσύνη, να μη λησμονηθούν τα πάθη και τα κατορθώματα των ανθρώπων, να γνωρίζουμε τις ρίζες που βυθίζονται βαθιά στον χρόνο, γιατί η λήθη είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, και το φυτό μπορεί να αυξάνει χωρίς επίγνωση των χυμών του, ο άνθρωπος όμως όχι. Γι αυτό ο γιός ρωτά και ξαναρωτά τον πατέρα να του διηγηθεί δικές του ιστορίες, και τα εγγόνια τη γιαγιά τους, και οι νέοι μοναχοί τους γέροντες της μονής, που έχουν μάτια σαν λευκώματα φωτογραφιών από αλλοτινούς καιρούς. Κι ακούν απ’ αυτούς συχνά τα ίδια και τα ίδια, με πανομοιότυπες λεπτομέρειες, και με το ενδιαφέρον της πρώτης φοράς.

Κάποιοι όμως σαν να μη θέλουν την Ιστορία.

Σα να θέλουν να μην υπάρχουν μαθήματα από το παρελθόν. Να μην υπάρχει η αίσθηση της συνέχειας και της ευθύνης. Να μήν υπάρχει παλιό κρασί να μπει σε νέους ασκούς, ούτε καν ασκοί, τα πλαστικά μπετόνια του εργοστασίου να γεμίσουν με προϊόν light. Άνθρωποι με μιαν ακαθόριστη, θαμπή μνήμη του παρελθόντος είναι απόλυτα υποβόλιμοι, τραγικά ευχείρωτοι. Άνθρωποι μεθυσμένοι όχι από το ευφραντικό γέννημα της αμπέλου, αλλά από τις αναθυμιάσεις μιας προσποίησης (ή προσομοίωσης) ευτυχίας. Στο 1984 του Όργουελ ο ήρωας επιχειρεί να θυμηθεί κάτι από το παρελθόν, το προσωπικό του παρελθόν, όσο και της πόλης, όπου ζει, αλλά η μνήμη του είναι απολύτως κενή.

Σα να θέλουν να μη φωτίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του. Όταν ένα γεγονός του παρελθόντος το φωτίζεις από πολλές πλευρές και κατανοείς τις αιτίες, τα κίνητρα και τις σχέσεις των ανθρώπων, γνωρίζεις περισσότερο τον εαυτό σου, και τότε μόνο έχεις ελπίδα να τον αλλάξεις. Πόσοι δεν αλλοιωθήκαμε διαβάζοντας για μια μεγάλη μορφή, πόσοι δεν ταυτιστήκαμε δημιουργικά μαζί της; Πόσοι δεν καταφύγαμε σ’ αυτήν σε καταστάσεις διλημμάτων και αδιεξόδων; Πόσοι δεν θαυμάσαμε το σθένος μιας πόλης και τη δημιουργική πνοή της, πόσοι δεν συγκλονισθήκαμε από το νεύρο, τα πάθη και τα λάθη μιας επανάστασης;

Σα να θέλουν να μην αγαπά ο άνθρωπος το σπίτι του, την πόλη του, την πατρίδα του. Αν δεν ξέρεις το παρελθόν της πόλης που σε γέννησε κι ανάθρεψε, εύκολα την παραδίδεις στη φωτιά, μαζί με την μάνα και τον πατέρα σου, για να σώσεις το τομάρι σου ή να γίνεις διασημότητα ή να αποκτήσεις μια θεσούλα executive. Αν δεν αγαπάς το σπίτι σου, τίποτε δεν μπορείς να αγαπήσεις, κι αν δεν αγαπήσεις, θα είσαι δέσμιος του ναρκισσισμού σου και όσων επιτηδείων τον θωπεύουν.

Το μάθημα της Ιστορίας μπορεί να απονευρωθεί. Να γίνει αναιμική, άχρωμη έκθεση κοινωνικών, πολιτισμικών, τεχνολογικών αλλαγών, χωρίς τον δρώντα και πάσχοντα άνθρωπο, ώστε το μόνο που θα μένει να είναι η αμυδρή αίσθηση μιας κοινής καταγωγής και εξέλιξης. Να γίνει κονσέρβα, όπου και το ψεματάκι, μικρό ή μεγάλο, θα χάνεται στη συμπυκνωμένη χημεία.

Εννοείται ότι εδώ δεν βρίσκει γωνιά η θρησκευτική συνείδηση και η ιστορική της έκφραση, εκτός αν πρόκειται να συκοφαντηθούν άμεσα ή έμμεσα. Ο τρόπος είναι απλός: κάνε την ιστορία αχταρμά, ανακάτεψε αγίους και δαίμονες, επισκόπους και μάγισσες, ώστε όλα μαζί να πεταχτούν ως σκύβαλα. Και λοιπόν τί έγινε; θα πει ο μαθητής, για να καταργήσει το βιβλίο, τον διεκπεραιωτή διδάσκοντα, και μαζί τους την ίδια τη σημασία της Ιστορίας, και εν συνεχεία να επιλέξει τον τύπο κρετίνου που του προσφέρει η παγκόσμια αγορά, ο καινούργιος Θεός.

Η Ιστορία είναι για μερικούς επικίνδυνη, γιατί εκεί υπάρχει ο αγώνας και οι άθλοι της ανθρώπινης ελευθερίας, η πάλη του ανθρώπου με τον εαυτό του και με τον Θεό, η παρουσία νόμων πνευματικών, που απαντούν στην αυθαιρεσία και ύβρι. Γιατί εκεί φαίνεται ότι και ένας άνθρωπος μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων ή και να αλλάξει τον ρου των ποταμών.

Το Άγιον Όρος ζει την ιστορία ευλαβικά, γόνιμα, …διαδραστικά! Όχι ως νεκρός οργανισμός και μουσείο, αλλά (για να δανειστώ τις λέξεις του ποιητή) με νεκρούς χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς, με τους ζωντανούς να δίνουν το αίμα τους, όλους πολίτες της Χώρας των Ζώντων.

Εδώ, Άννα, βράζουμε το στάρι και ψάλλουμε το τρισάγιο που επεθύμησες, θυμόμαστε όσα γνωρίζουμε και όσα δεν γνωρίζουμε. Γιατί τα χίλια χρόνια που πέρασαν είναι σήμερα, γιατί το παρελθόν και το μέλλον είναι η ζωντανή μνήμη του λειτουργικού, δοξολογικού χρόνου μας.

Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός, Ιερομόναχος

πηγή/αντιγραφή

«Με την πρώτη σκαπανιά άρχισε να βγαίνη απ’ εκεί ζεστό αίμα…». Το μαυσωλείο του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στη Δαμασκό

Στη Δαμασκό της Συρίας υπάρχει ο μεγαλοπρεπέστατος μοναστηριακός Ναός του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου, κτίσμα του Ιουστινιανού. Από τότε που οι Άραβες κατέλαβαν την περιοχή (8ος αι. μ.Χ.) μετεβλήθη σε μουσουλμανικό τέμενος (πρόκειται για το Τζαμί των Ομαγιάδων, 995 μ.Χ.).

Ωστόσο σ’ ένα σημείο του κολοσσιαίου Ναού υπάρχει ένα θαυμάσιο, καλλιτεχνικό και αρκετά μεγάλο μαυσωλείο. Πρόκειται για τον τάφο της τιμίας κεφαλής του Βαπτιστού. […]

Σ’ αυτόν τον Ναό μετά την τέταρτη εύρεση της κεφαλής του Αγίου Ιωάννου θησαυρίστηκε από τον Ιουστινιανό σε ωραία λάρνακα το ανευρεθέν λείψανο. Όταν οι Μουσουλμάνοι μετέτρεπαν τον Ναό σε τζαμί έβαλαν χέρι και στο τάφο. Αλλά έφριξαν, διότι με την πρώτη σκαπανιά άρχισε να βγαίνη απ’ εκεί ζεστό αίμα, που συνέχισε να τρέχη επί αρκετά ημερονύχτια. Δεν σταματούσε.

Πανικόβλητοι οι Άραβες ζήτησαν την προσευχή του Χριστιανού Πατριάρχου. Εκείνος με όλο τον ιερό κλήρο της Δαμασκού έκανε τριήμερες λιτανείες γύρω από τον τάφο, οπότε την τρίτη ημέρα σταμάτησε το αίμα.

Ειδική γραφή με αραβικά γράμματα χρυσά επάνω στο μνημείο, εξιστορεί το συγκλονιστικό αυτό περιστατικό. Μέχρι σήμερα ο μουσουλμανικός κόσμος σέβεται πολύ τον τάφο του Προδρόμου, και συγχρόνως τον φοβάται.

Από το βιβλίο του αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γούβαλη Το θαύμα της πίστεως, Αθήναι 1985

πηγή

Όταν ο γέροντας Βησσαρίωνας είδε όραμα τον Τίμιο Πρόδρομο

Ο μακαριστός μοναχός Λάζαρος Διονυσιάτης, είναι πολύ γνωστός στον κόσμο των διψαλέων αναγνωστών του Ορθόδοξου βιβλίου, για τις κατανυκτικές και πάντερπνες «Διονυσιάτικες Διηγήσεις» που μας άφησε, σαν γραπτές και, τω όντι, πολύτιμες αναμνήσεις οσίων Διονυσιατών Πατέρων και πολλών άλλων θαυμαστών θείων γεγονότων από την ασκητική βιοτή τους. 

Ανάμεσα, λοιπόν, σε αυτές τις «διηγήσεις» του, περιλαμβάνει και δύο τουλάχιστον, –πραγματικά, φοβερές!–, διηγήσεις που απέσπασε από τον συμμοναστή του, τον (προ πολλού, μακαριστό και αυτόν), π. Βησσαρίωνα.
Ο ευλογημένος αυτός αδελφός της Μονής Διονυσίου, ο π.Βησσαρίων, καταγόταν από την Χαλκίδα της Εύβοιας. Εκοιμήθη εν Κυρίω το 1952, σε ηλικία 76 ετών. Πριν την κοίμησή του, ήταν Οικονόμος σ’ ένα Μετόχιο της Μονής Διονυσίου στην Συκιά Χαλκιδικής, το λεγόμενο «Καλαμίτσι». Προαισθάνθηκε τον θάνατό του, και αφού αποχαιρέτησε τους γνωστούς και τους φίλους του, τους είπε πολύ απλά, ότι, «πηγαίνει στο Μοναστήρι για να πεθάνει»!

Μόλις αποβιβάσθηκε στην αποβάθρα της Μονής Διονυσίου, έκλινε τα γόνατα της ψυχής και της καρδιάς του κι’ ευχαριστούσε ολόψυχα τον Τίμιο Πρόδρομο που τον αξίωσε να έλθει πίσω στην Μονή της «μετανοίας» του, για να αποδώσει το «κοινόφλητο χρέος» της εν Κυρίω αποδημίας του. Αυτή, πραγματοποιήθηκε μετά από δύο μέρες, αφού πρώτα αποχαιρέτησε όλους τους αδελφούς του και συγχωρέθηκε μαζί τους. Αυτός, ο τρισμακάριστος μοναχός, είχε σαν «σύνοικο», θησαυρισμένη μέσα στην καρδιά του, πολλή και ζέουσα, την αγία ταπείνωση και την πίστη…
Κάποτε, βρήκε την ευκαιρία ο π.Λάζαρος και τον ρώτησε:
–«Άκουσα, π.Βησσαρίων, όταν το Μοναστήρι μας σε είχε διορίσει Οικονόμο στο Μετόχι της, στα Μεριανά της Χαλκιδικής, ότι είδες τον Τίμιο Πρόδρομο, με τον Οποίον και συνομίλησες κιόλας. Αν το θυμάσαι κι’ αν θέλεις, πες μου το και σ’ εμένα αυτό το γεγονός, όπως συνέβη, να το σημειώσω για να μαθαίνουν κι’ οι νεώτεροι. Πώς είδες τον Τίμιο Πρόδρομο ζωντανό και μίλησες μαζί Του;...».


Ο γερο-Βησσαρίων μειδίασε λίγο, και άρχισε με την συνηθισμένη του απλότητα να λέει:
-Αυτό που μου λες έγινε ύστερα από δύο χρόνια (1928) και άκουσέ το αφού το θέλεις.
Εσύ μυλωνάς έκανες και ξέρεις ότι πολλές φορές μαζεύονται πολλοί στο μύλο.

 Μια ημέρα λοιπόν δύο χωρικοί ήλθαν στα παζάρια και ο ένας αγόρασε τη φοράδα του άλλου.
Εκείνος που την αγόρασε, πήγε στην εκκλησία και προσκύνησε (σ. ο γ. Βησσαρίωνας ήταν τότε οικονόμος στο Μετόχι αγιορείτικης μονής στα Μαριανά Χαλκιδικής). Άφησε, μάλιστα, μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου και μερικά χρήματα και μου είπε να ανάψω ένα κερί. Εγώ άναψα το κερί, είδα και τα χρήματα που ήταν αρκετά, δεν τα πήρα, τα άφησα μπροστά στην εικόνα. Κατά το βράδυ πήγα να ανάψω τα καντήλια και βλέπω να λείπουν τα χρήματα. Μα δεν το ξέρεις πόση στενοχώρια μου ήλθε. Ο πειρασμός με σκλήρυνε και εμένα και, όπως κουβεντιάζουμε μαζί, πήγα μπροστά στην εικόνα του αγίου και του λέω:

– Άγιε Πρόδρομε, δεν είσαι εδώ; Γιατί αφήνεις και σου παίρνουν τα χρήματα

Τους ζηλεύω τους ασκητές..!

Τους ζηλεύω τους ασκητές.Η Αγία Γραφή μιλάει για τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Αυτός ζούσε στην έρημο.Αντί για ρούχο είχε ένδυμα καμήλου και τρεφόταν με ακρίδες και μέλι άγριο.
Δεν σπούδασε, δεν έγραψε βιβλία,δεν έκανε ιδρύματα.
Ήλεγξε τον Ηρώδη και αυτός του πήρε το κεφάλι.Ούτε στην έρημο δεν τον άντεχε.
Αυτός όμως αναγνώρισε τον Χριστό ως Θεό πριν να Τον δει να κάνει το οτιδήποτε.Είδε και το Άγιο Πνεύμα.

Έγινε τόσο ανάλαφρο το σώμα του,που βάραινε περισσότερο η ψυχή,
που είχε περισσότερη σχέση με την αιωνιότητα παρά με τον χρόνο,με το πνεύμα παρά με την ύλη,με τον Θεό παρά με τον εαυτό του.

Αυτός έβλεπε με νοητό τηλεσκόπιο αυτά που εμείς δεν βλέπουμε
ούτε στον ύπνο μας.Θα έχεις ακούσει ότι τέτοιοι άνθρωποι τους πλησιάζεις και διαβάζουν την ψυχή σου ή γνωρίζουν το όνομα σου. Και αυτό εκφράζεται
πολύ απαλά και ευγενικά.

Εμείς είμαστε πιο επικίνδυνα ακραίοι.Καλοταΐζουμε το σώμα μας και είναι εντελώς παράλυτη,κατάκοπη, τυφλή και κουφή η ψυχή μας.
Γεμάτη όχι μόνο από αναπηρίες αλλά και από ασθένειες.Γι΄αυτό και αντί να προσευχόμαστε κάνουμε αυτή τη συζήτηση τώρα.Αντί να μιλάμε στον Θεό,κουβεντιάζουμε για τον Θεό.
Καλό και αναγκαίο είναι,αλλά είναι το ελάσσον.Το άλλο είναι το μείζον.

Από το βιβλίο Του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαου ''«Αν υπάρχει ζωή θέλω να ζήσω»

πηγή

Στον πάνσεπτο του Χριστού Πρόδρομο και Βαπτιστή Ιωάννη (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς)

 Ἄν ὁ θάνατος τῶν ὁσίων εἶναι ἀξιοτίμητος καί ἡ μνήμη τοῦ ἀνθρώπου, πού σ’ ὅλη του τή ζωή ἔκανε μέ συνέπεια τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πανηγυρίζεται μέ ἐγκωμιαστικούς λόγους, πόσο περισσότερο ἔχουμε ἐμεῖς ὑποχρέωση νά γιορτάζουμε μέ ἐγκώμια τή μνήμη τοῦ Ἰωάννη, πού βρίσκεται στήν πιό ψηλή κορυφή, πάνω ἀπ’ ὅλους τούς ὁσίους καί τούς δικαίους; τοῦ Ἰωάννη πού σκίρτησε προφητικά γιά τή σάρκωση τοῦ Θεοῦ-Λόγου -ἐνόσω ἀκόμα βρισκόταν στή μητρική κοιλιά- πού γεννήθηκε καί κήρυξε πρίν ἀπό Ἐκεῖνον καί μέ τά κηρύγματά του ἑτοίμασε τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο; τοῦ Ἰωάννη πού ἀπό Αὐτόν τόν Θεό-Λόγο ἐπίσης ἀνακηρύχτηκε καί ὁμολογήθηκε δημόσια ὡς ἀνώτερος ἀπ᾽ ὅλους τούς προφῆτες, τούς δικαίους καί τούς ὁσίους ὅλων τῶν αἰώνων; 

Δέν μποροῦμε βέβαια νά ἰσχυριστοῦμε ὅτι, ἐπειδή ἡ ζωή του ξεπερνάει τά ἀνθρώπινα λόγια ἤ ὅτι ἐπειδή ὁμολογήθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Μονογενῆ Λόγο τοῦ Θεοῦ καί τιμήθηκε δημόσια, δέν ἔχει ἀνάγκη καί ἀπό τό δικό μας ἐγκώμιο, καί μέ αὐτή τήν πρόφαση νά σιωπήσουμε καί ν’ ἀφήσουμε νά περάσει ἡ ἡμέρα τῆς μνήμης του χωρίς ἐγκωμιαστικούς λόγους, αὐτούς πού οἱ δυνάμεις μας ἐπιτρέπουν νά ἐκφωνήσουμε, μέ σκοπό νά τιμήσουμε αὐτόν πού, κατά τίς γραφές, ὑπῆρξε ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ-Λόγου.

 Ἴσα-ἴσα, ἐπειδή τόσο μεγάλος ἀνακηρύχτηκε καί ὁμολογήθηκε δημόσια ἀπό τόν ἴδιο τό Δεσπότη τῶν ὅλων Ἰησοῦ Χριστό, κάθε γλώσσα πιστοῦ χριστιανοῦ ἄς κινηθεῖ γιά νά τόν ὑμνήσει μ᾽ ὅλη της τή δύναμη. Ὄχι βέβαια γιατί θά καταφέρουμε νά προσθέσουμε ἕνα ἀκόμη στολίδι στή δόξα του -πῶς εἶναι δυνατόν;- ἀλλά γιά νά ἐκπληρώσουμε τό χρέος μας καθένας χωριστά καί ὅλοι μαζί, ἐξιστορώντας καί ὑμνώντας ὅλα τά ἀξιοθαύμαστα πού σχετίζονται μέ τήν ἁγία μορφή του. Γιατί ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ μεγαλύτερου ἀπ᾽ ὅλους ὅσους ποτέ γεννήθηκαν πάνω στή γῆ, ξεπερνάει κάθε θαῦμα. Καί μάλιστα, ὄχι μόνο ὁλόκληρη ἡ ζωή ἐκείνου πού προφήτεψε, πρίν ἀκόμα γεννηθεῖ καί πού ἀργότερα ξεπέρασε κάθε προφήτη, ἀλλά καί ὅσα συνέβηκαν πολύ πρίν ἀπό τή γέννησή του καί μετά τήν ὁσιακή ζωή του καί ἔχουν σχέση μ᾽ αὐτόν, ὑπερβαίνουν κάθε θαῦμα.

Στην αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου - Αγίου Ανδρέα Κρήτης

Τόν εἶπαν καί «Ἠλία». «Καί ἄν θέλετε νά τό παραδεχτεῖτε, αὐτός εἶναι ὁ Ἠλίας πού πρόκειται νά ἔρθει» (Ματθ. 11, 14). «Καί αὐτός θά πορευτεῖ πρίν ἀπό τόν Κύριο μέ τή δύναμη καί τό πνεῦμα τοῦ προφήτη Ἠλία» (Λουκ. 1, 17).
Πολλοί τόν ἀποκάλεσαν καί «διδάσκαλο». «Ἦρθαν δέ καί τελῶνες νά βαφτιστοῦν καί τοῦ εἶπαν, δάσκαλε τί νά κάνουμε»; (Λουκ. 3, 12).
Ἀκόμη ὀνομάστηκε «ἑτοιμαστής». «Γιατί θά πορευτεῖς πιό μπροστά ἀπό τόν Κύριο, νά ἑτοιμάσεις στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων τό δρόμο τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 1, 76).
Καί «κήρυκας» ὀνομάστηκε. «Ὁ Ἰωάννης βάπτιζε στήν ἔρημο καί κήρυττε βάπτισμα μετανοίας γιά τή συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν καί κήρυττε λέγοντας. 

Ἔρχεται πίσω ἀπό μένα αὐτός πού εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό μένα». (Μάρκ. 1, 4-7).
Ὁ ἴδιος χαρακτήρισε τόν ἑαυτό του σάν φωνή. «Ποιός εἶσαι, πές μας. Ποιός εἶσαι γιά νά δώσουμε καί ἐμεῖς ἀπάντηση σ’ αὐτούς πού μᾶς ἔστειλαν. Πῶς θεωρεῖς ἐσύ τόν ἑαυτό σου; Καί ἐκεῖνος εἶπε. Ἐγώ εἶμαι ἡ φωνή ἐκείνου πού φωνάζει στήν ἔρημο» (Ἰωάν. 1, 22).

Εἶναι καί λέγεται καί «Βαπτιστής». «Φτάνει ὁ Ἰησοῦς στόν Ἰορδάνη ἀπό τή Γαλιλαία γιά νά βαπτιστεῖ ἀπό τόν Ἰωάννη» (Ματθ. 3, 13). «Ὁ δέ Ἰωάννης βρισκόταν ἐκεῖ καί βάπτιζε καί ἔρχονταν ὅλοι νά βαπτιστοῦν» (Μάρκ. 1, 4).
Πῆρε καί τό ὄνομα «ὁμολογητής». «Καί ὁμολόγησε καί δέν ἀρνήθηκε. Καί ὁμολόγησε ἐπίμονα καί εἶπε: Ἐγώ δέν εἶμαι ὁ Χριστός» (Ἰωάν. 1, 20).
Ἀναμφισβήτητα εἶναι καί «Μάρτυς». «Ἐκεῖνος δέν ἦταν τό φῶς, ἀλλά εἶχε σκοπό νά μαρτυρήσει, γιά τό φῶς» (Ἰωάν. 1, 8).

Αὐτός ἀκόμα ἀξιώθηκε νά ὑπογράψει τήν παρουσία τῆς Ἁγίας Τριάδος καί νά ὀνομαστεῖ γι’ αὐτό «ὑπογραφεύς τῆς Τριάδος». «Ἐκεῖνος ὅμως πού μέ ἔστειλε νά βαπτίζω στό νερό, Ἐκεῖνος μου εἶπε: Σ’ ὅποιον θά δεῖς νά κατεβαίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί νά μένει ἐπάνω του, Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος πού θά βαπτίζει μέ Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ἐγώ τόν εἶδα Αὐτόν καί ἔδωσα τή μαρτυρία μου γι’ αὐτόν ὅτι εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ». (Ἰωάν. 1, 33-34).

Ὀνομάστηκε ἀκόμα «Δίκαιος καί Ἅγιος». «Ὁ Ἡρώδης φοβόταν τόν Ἰωάννη, γιατί

Ο Φώτης Κόντογλου για την εικόνα του Αϊ-Γιάννη του Προδρόμου

 Ἵσταται ἐπάνω εἰς μίαν πέτραν, ὡς ἄγριον ὄρνεον, πτερωτὸς μὲ λεπτοὺς πόδας, φορῶν κατάσαρκα μηλωτὴν ἐκ δέρματος καμήλου, κοντὴν ἕως ὀλίγον κάτω ἀπὸ τὸ γόνατο καὶ ἐπάνωθεν αὐτῆς εἶναι τυλιγμένος εἰς ἱμάτιον λαδοπράσινον. 

 Ἡ κεφαλὴ του εἶναι ἀναμαλλιασμένη ὡσὰν ἄγριος πρῖνος, μὲ ἔνα συνεστραμμένον βόστρυχον εἰς τὴν κορυφήν, τὸ γένειον, ἀραιὸν εἰς τὰ μάγουλα, πυκνώνει κάτω ἀπὸ τὸ πηγούνι καὶ κλώθεται εἰς τέσσαρας ἢ πέντε κοχλίας, ὁ μύσταξ λεπτὸς καὶ μακρὺς πρὸς τὰ κάτω νεύων, τὰ ὀφρύδια συνεσπασμένα, οἱ ὀφθαλμοὶ περίλυποι, μακρὰν ἀτενίζοντες, τὸ στόμα μελαγχολικόν, καμπυλόρρινος.

  Ἡ ἔκφρασίς του εἶναι αὐστηρὰ μετὰ μειλιχίας ἐγκαρτερήσεως. Ἡ κόμη πολυπλόκαμος πίπτει ἐπὶ τῶν ὤμων. Τὸ πρόσωπόν του εἶναι λιπόσαρκον καὶ μελαμψὸν ἀπὸ τὸν καύσωνα τῆς ἐρήμου. Τὰ μαλλιά του καὶ τὰ γένεια του ἔχουν τὰς τρίχας ἠγριωμένας ἀπὸ τὴν κακοπάθειαν καὶ τὸν ἄνεμον. 

Τὸ ὄμμα του σκληρὸν καὶ πλῆρες ἐγκαρτερήσεως. Ἡ μύτη του γυριστή, τὰ μηλομάγουλά του ἐξέχοντα. Βαθυμὰγουλος, μακρόλαιμος, μὲ τὸ στῆθος του γυμνὸν ὅπου ξεχωρίζουν τὰ κόκκαλα κάτω ἀπὸ τὸ μελαμψὸν δέρμα. Μὲ τὴν δεξιὰ κάμνει τὸ σχῆμα τῆς εὐλογίας καὶ μὲ τὴν ἀριστερὰν κρατεῖ κοντάρι μὲ σταυρὸν καὶ εἰλητάριον ἀνοικτὸν (τὸ ὁποῖον εἴτε λέγει «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» εἴτε ὅταν παρουσιάζεται κηρύττων στὴν ἔρημο «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν»).

 Εἰς τὴν δεξιὰν γωνίαν τῆς εἰκόνος ἐπάνω εἰς μίαν πέτραν, εὑρίσκεται δοχεῖον μέσα εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται κομμένη ἡ κεφαλή του. Εἰς τὴν ἀριστερὰν ὑπάρχει ἕνα ἄγριον δένδρον, μία δρῦς καὶ ἀνάμεσα εἰς τὰ κλωνάρια της φαίνεται μία ἀξίνη σφηνωμένη, ἡ ὁποία συμβολίζει τὰ λόγια τοῦ προφήτου: «Ἤδη ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ρίζαν τῶν δένδρων κεῖται, καρπὸν ἑτοίμη νὰ κόψῃ πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν».

 Εἰς τοὺς ὤμους του εἶναι φυτρωμένες ἄγριες πτέρυγες ἀετοῦ κατὰ τὸ προφητικὸν ρῆμα: «Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, τοῦ κατασκευᾶσαι τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου». Αἱ πτέρυγες αὗται συνεργοῦν εἰς τὸ νὰ φαίνεται τὸ ἱερὸν τοῦτο πτηνὸν πλέον ὑπερφυές.

Φωτίου Κόντογλου, Ἔκφρασις τῆς Ὀρθοδόξου Εἰκονογραφίας, Αθήνα 1960, Α΄, σελ. 86-87.

πηγή

Ο καλύτερος φίλος του Ηρώδη!

 29 Αυγούστου: μνήμη της αποτομής της κεφαλής του αγ. Ιωάννη του Προδρόμου 

 Έχουμε συνηθίσει να φανταζόμαστε τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο σαν ένα οργισμένο, φωνακλά προφήτη, μόνιμα δυσαρεστημένο και κατσούφη, που φωνάζει με σκληρότητα στους ανθρώπους να μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους για να μην τους θερίσει η οργή του Θεού και να μην καούν στην κόλαση. Μπορεί να ήταν και έτσι… Βέβαια η «οργή του Θεού» είναι μια εικόνα που συμβολίζει την εχθρότητα του ανθρώπου απέναντι στο Θεό και η κόλαση είναι η θέα του θείου φωτός ως φωτιάς λόγω του ανθρώπινου εγωισμού.

 Όμως η αλήθεια είναι πως ο άγιος Ιωάννης, όπως και όλοι οι προφήτες και οι άγιοι όλων των εποχών, εμπνευσμένοι από τη θεία χάρη, είχαν μεγάλη αγάπη για τους ανθρώπους και ακριβώς αυτή η αγάπη (κι όχι κάποιο σκληρό «αίσθημα δικαιοσύνης» ή κάποια δήθεν «προσβολή του Θεού» και τέτοια άσχετα) είναι που τους κάνει να ζητούν απ’ τους ανθρώπους να μετανοήσουν. Η μετάνοια είναι που θα βοηθήσει τους ανθρώπους να σωθούν και η σωτηρία των ανθρώπων είναι η αληθινή έγνοια των προφητών και των αγίων, δηλ. η αληθινή έγνοια του Θεού που τους εμπνέει.

Στην περίπτωση του Ηρώδη, καταλαβαίνουμε πως ο άγ. Ιωάννης δεν ήταν καθόλου εχθρός του, αλλά, αντίθετα, ήταν ο καλύτερος φίλος του – ή μάλλον ο μοναδικός του φίλος, αφού ο Ηρώδης, που ήταν πολύ κακός, μάλλον δε θα ’χε άλλους αληθινούς φίλους…
Είναι γνωστό σε όλους πως ο Πρόδρομος έκανε αυστηρή κριτική στον Ηρώδη, επειδή είχε κλέψει τη γυναίκα του αδερφού του, την Ηρωδιάδα, και την είχε κάνει επίσημη ερωμένη ή ίσως σύζυγό του. Ο Ηρώδης τον έβαλε φυλακή και με τη γνωστή ραδιουργία της Ηρωδιάδας, στο χορό της κόρης της, της Σαλώμης (που γοήτευσε σεξουαλικά, προφανώς, τον Ηρώδη και όλους τους «υψηλούς» καλεσμένους στα γενέθλιά του), η κεφαλή του αγ. Ιωάννη τοποθετήθηκε σ’ ένα πιάτο και προσφέρθηκε στην έφηβη Σαλώμη, η οποία την πρόσφερε στην πανούργα μητέρα της (ο Θεός να τους συγχωρέσει όλους και όλες).


 Να πούμε εδώ πως αυτός ο Ηρώδης ήταν ο Ηρώδης ο 2ος,(Ηρώδης Αντύπας), γιος του παλιού Ηρώδη που είχε κάνει τη σφαγή των νηπίων, δηλ. του Ηρώδη του Τετράρχη, του λεγόμενου «Μεγάλου» (και καλά) Ηρώδη.

Γιατί όμως ο άγιος έκανε κριτική στον Ηρώδη; Για να του κάνει πολιτική ζημιά; Για να δώσει αφορμή σε επαναστάτες να τον πολεμήσουν; Για κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους, τέλος πάντων; Δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως ο άγιος είχε τέτοια κίνητρα. Ξέροντας την παράδοση των αγίων, καταλαβαίνουμε κάτι άλλο: ο άγιος Ιωάννης έκανε κριτική στον Ηρώδη για να τον σώσει! Και, μαζί μ’ αυτόν, να σώσει και την Ηρωδιάδα, τη γυναίκα που τελικά τον σκότωσε. Πώς να τον σώσει; Βοηθώντας τον, με την κριτική του, να σταματήσει την αμαρτία διαρκείας που διέπραττε, τη μοιχεία.
Άρα ο Ιωάννης ήταν ο καλύτερος, ή ο μόνος, φίλος του βασιλικού ζεύγους, γιατί ήταν ο μόνος που τολμούσε –με τόσο θετικά γι’ αυτούς κίνητρα– να τους πει ξεκάθαρα πως είναι αμαρτωλοί και να τους καλέσει στη σωτήρια μετάνοια.
Αλλά το ότι ο άγιος αγαπούσε τον Ηρώδη φαίνεται κι από κάτι άλλο.

Στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο, κεφ. 6, στίχοι 19-20, γράφει για το διάστημα που ο άγιος ήταν στη φυλακή: «η δε Ηρωδιάς ενείχεν αυτω και ήθελεν αυτόν αποκτείναι, και ουκ ηδύνατο· ο γαρ Ηρώδης εφοβείτο τον Ιωάννην, ειδώς αυτόν άνδρα δίκαιον και άγιον, και συνετήρει αυτόν, και ακούσας αυτού πολλά εποίει και ηδέως αυτού ήκουε».
Δηλαδή: «η Ηρωδιάδα κατηγορούσε τον Ιωάννη και ήθελε να τον σκοτώσει, αλλά δε μπορούσε, γιατί ο Ηρώδης σεβόταν τον Ιωάννη, ξέροντας πως είναι άνθρωπος δίκαιος και άγιος, και τον κρατούσε ζωντανό, και έκανε πολλά ακούγοντας τις συμβουλές του και τον άκουγε με ευχαρίστηση» (να μια ακόμη περίπτωση που η λέξη «φοβάμαι» θα πει «σέβομαι», όπως στο γνωστό «η δε γυνή ίνα φοβείται τον άνδρα»).

Το ότι ο Ιωάννης δεχόταν να συζητάει με τον Ηρώδη μέσα στη φυλακή και μάλιστα τον συμβούλευε σε μερικά πράγματα -προφανώς για να είναι σωστός και δίκαιος- φανερώνει πως ο άγιος δεν του κρατούσε κακία, δεν τον μισούσε, αλλά, αντίθετα, τον αγαπούσε!
Η στάση αυτή δίνει ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα του πώς ένας άγιος γίνεται επαναστάτης απέναντι στη διεφθαρμένη εξουσία. Την ελέγχει με θάρρος, αλλά όχι με μίσος. Μισεί τη διαφθορά, την κατάχρηση εξουσίας και την αμαρτία, αλλά συνεχίζει ν’ αγαπάει τους ανθρώπους, ακόμη κι όταν είναι διεφθαρμένοι και αμαρτωλοί, και να προσπαθεί για τη σωτηρία τους, αν φυσικά το θέλουν. Τη στάση του αυτή δεν την αλάζει,δίνοντας γι' αυτούς ακόμα και τη ζωή του.

o-nekros

Μια συγκλονιστική σερβική ταινία:Isceljence" που σημαίνει "Θεραπεία"

Μια συγκλονιστική ταινίας Πρόκειται για τη διεθνώς πολυβραβευμένη Σερβική ταινία "Isceljence" που σημαίνει "Θεραπεία", σε σκηνοθεσία του Ivan Jovic και σενάριο της Monja Milinkovic·

Η ιστορία εκτυλίσσεται μετά τον πόλεμο. Ένας ορθόδοξος μοναχός αγωνίζεται με τις επιπτώσεις του πολέμου στην πατρίδα του. Έχοντας έναν αθεράπευτο πόνο και βάρος στην καρδιά του, βρίσκει τον δρόμο του στην απομόνωση της ερήμου. Η συνάντησή του εκεί με έναν Βόσνιο πατέρα και ένα παιδί, θα τον οδηγήσει να βιώσει μία εμπειρία που θεωρούσε αδύνατη. Η ταινία εγείρει την ερώτηση για τα όρια της αγάπης και την προτροπή του Χριστού να αγαπάμε τον εχθρό μας. Διαπραγματεύεται με συγκλονιστικό τρόπο το θέμα της "συγχώρεσης" ως προϋπόθεση για μία ζωή αγάπης και νίκης πάνω στον θάνατο.

Σε λίγους μήνες, η ταινία θα έρθει στην Ελλάδα για μία ξεχωριστή προβολή.

https://www.youtube.com/watch?v=4ky3Zi6bVyc&feature=youtu.be

ΠΗΓΗ

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ

ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

(ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ)

Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τοῦ Προδρόμου Καρυῶν Καρυστίας

Πνευματικὴ πανήγυρις

 Ὄντως λαμπρὰ καὶ θεϊκῆς χαρμοσύνης πλήρης ἡ σημερινὴ σύναξη, ποὺ μᾶς συγκέντρωσε ὅλους ἐμᾶς, ἀγαπητοὶ Χριστιανοί, γιὰ νὰ γιορτάσουμε σήμερα τὸ πνευματικὸ πανηγύρι. Καὶ δίκαια χαρακτηρίζεται λαμπρά, ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ ἐπώνυμο τοῦ ἁγίου, τοῦ ὁποίου τελοῦμε τὴν μνήμη, μιὰ καὶ εἶναι καὶ θεωρεῖται «λύχνος φωτός». Χωρὶς ἀμφιβολία δὲν πρόκειται γιὰ λύχνο, ποὺ περιαυγάζει τοὺς σωματικούς μας ὀφθαλμοὺς μὲ γήϊνη ἀκτινοβολία. 

Γιατὶ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ λάμψη θὰ ἦταν παροδική, μὲ συνεχεῖς διακοπὲς ἀπὸ κάθε ἐμπόδιο, ποὺ θὰ παρεμβαλλόταν σὰν σκιά. Ἀντίθετα, πρόκειται γιὰ φῶς, ποὺ καταυγάζει μὲ τὴν ἀκτινοβολία τῆς θείας Χάριτος τὶς καρδιὲς ὅλων ἐκείνων, ποὺ ἀνέκαθεν ἔχουν συναχθεῖ στὴν ἑορτή, γιὰ φῶς, ποὺ ἀνυψώνει τὸν νοῦ στὴ θεωρία τῆς ἀθλήσεως τοῦ δικαίου. Κι ἔτσι, καθὼς μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας θὰ ἀτενίζουμε τὸ μακάριο τοῦτο πάθος, θὰ δημιουργοῦμε παράλληλα καὶ τὴν προϋπόθεση τῆς προσωπικῆς μας εὐφροσύνης.

 Γιατὶ τὸ αἷμα ὁποιουδήποτε ἄλλου, ποὺ ἀπὸ ξίφος ἔρρευσε κάτω στὴ γῆ, οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ τέρψει τὴν ἀνθρώπινη ὅραση οὔτε ἡ διήγηση τοῦ γεγονότος νὰ καλύψει μὲ σεβασμὸ τὴν μνήμη τοῦ νεκροῦ. 

Γιατί, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἑλκύσει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἀπὸ τὴν φύση του ἀγαπᾶ τὴ ζωή, μιὰ αἱματοχυσία ποῦ ὁδηγεῖ στὸ θάνατο; Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο θὰ τὸν ὁδηγοῦσε μὲ τὴν ἀπέχθεια ζωγραφισμένη στὸ πρόσωπό του σὲ συναισθήματα συμπαθείας καὶ ἐλέους γιὰ τὸ πάθημα, ἐκτὸς βέβαια ἐὰν κανεὶς βρίσκεται σὲ κατάσταση ἀλλοφροσύνης ἢ ἀποκτηνώσεως, μὴ μπορώντας νὰ ἀντιδράσει λογικὰ σὲ αὐτὰ ποὺ βλέπει, ὅπως κάνουν τὰ ἄγρια θηρία. Ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς πετεινούς, ποὺ ἐνῷ ἄλλοι σφάζονται, αὐτοὶ χαίρονται, λαλοῦν, πηδοῦν δεξιὰ - ἀριστερά, μένοντας μόνο σὲ αὐτὸ ποὺ βλέπουν καὶ χωρὶς νὰ συλλογίζονται, ὅτι θὰ ἔλθει καὶ ἡ δική τους ἡ σειρὰ νὰ πάθουν τὸ ἴδιο. Τὸ αἷμα, ὅμως, τοῦ δικαίου τὸ βλέπει κανεὶς καὶ τέρπεται, ἀκούει γι᾿ αὐτὸ καὶ τοῦ μεταφέρονται χαροποιὰ ἀγγέλματα, ἀξίζει νὰ τὸ ψαύει μὲ τὰ χείλη προσκυνηματικά. 

Γιατὶ ἡ προσφορὰ αὐτοῦ τοῦ αἵματος χαρίζει τὴν μετοχὴ στὴν ἀθάνατη καὶ ἀληθινὴ ζωή. Καὶ πιστεύω, ὅτι ὄχι μόνο ἡ σταγόνα τοῦ αἵματος, ἀλλὰ καὶ ὀ,τιδήποτε δικό του, εἴτε λείψανο εἴτε μία τρίχα εἴτε κάτι ἀπ᾿ ὅσα φοροῦσε ἢ ἄγγιζε, εἶναι περιζήτητο καὶ πολύτιμο σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἔχει βάλει σκοπό του νὰ ζεῖ μὲ εὐσέβεια. Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει κάτι τέτοιο στὸ σπίτι του ἣ στὴν ἐκκλησία, δηλαδὴ ὁλόκληρο λείψανο ἢ ἕνα μέρος ἢ κάτι ἀπειροελάχιστο, τὸ θεωρεῖ καύχημά του, σὰν νὰ κατέχει κάποιο θησαυρό, ποὺ τοῦ χαρίζει ἁγιασμὸ καὶ τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν σωτηρία. Καὶ προσέρχεται μὲ εὐλάβεια στὴ λειψανοθήκη μὲ τὴν ἱερὴ σκόνη καὶ ἀσπάζεται μὲ ἅγιο φόβο τὰ ἄψαυστα ἅγια λείψανα.

Τίμιο τὸ αἷμα τῶν προφητῶν

Τέτοιο, κατὰ τὴ γνώμη μου, ἦταν καὶ τὸ αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ, ἂν καὶ γιὰ τοὺς γονεῖς στάθηκε τότε αἰτία ἀσυνήθιστου καὶ γοεροῦ θρήνου. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν, ἐνῷ μέχρι τότε δὲν εἶχαν ἐμπειρία τοῦ νεκροῦ, νὰ μὴν χάσουν τὰ λογικὰ τοὺς γιὰ τὴ σφαγὴ τοῦ υἱοῦ τους, νὰ μὴν θρηνήσουν καὶ νὰ μὴν ξεσπάσουν σὲ γοερὲς κραυγές, καθὼς ξαφνικὰ τὸν βλέπουν νὰ κείτεται κατὰ γῆς αἱμόφυρτος καὶ πεσμένος νεκρὸς ἀπὸ τὸ φονικὸ χέρι τοῦ ἀδελφοῦ; 

Αυστραλός επιστήμονας χειροτονήθηκε ορθόδοξος ιερέας

Ο πατήρ Ιερεμίας, πρώην Jeremy Krieg

Ο Jeremy Krieg γεννήθηκε στην Νότια Αυστραλία και είναι ένα από τα τρία παιδιά μιας θρησκευόμενης χριστιανικής οικογένειας με γερμανικές ρίζες. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι πρόγονοί του μετανάστευσαν στην Αυστραλία γύρω στο 1840 οπότε και ασπάστηκαν τον λουθηρανισμό.

Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ της εφημερίδας της Αυστραλίας "Νέος Κόσμος" «Οι γονείς μου ήταν εκείνοι που πρώτοι δίδαξαν και εμπότισαν σε μένα τον ίδιο, αλλά και στα δύο μου αδέλφια, την αγάπη για το θεό και τη σημασία της χριστιανικής πίστης» εξηγεί σε συνέντευξή του στο «Νέο Κόσμο» ο 40χρονος σήμερα ελληνορθόδοξος ιερέας, ο οποίος είναι και πτυχιούχος Ηλεκτρονικής Μηχανολογίας, Φυσικών Επιστημών και Μαθηματικών.

«Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου εργάστηκα ως μηχανικός λογισμικού στον τομέα της άμυνας σε μια εταιρία που έφερε την ονομασία Defence Science Technology Organisation και μετέπειτα σε μια εταιρία ηλεκτρονικού διαδικτύου. Στην ηλικία των 28 χρόνων, συνειδητοποίησα ότι, παρά τις όποιες σπουδές μου και τη δυνατότητα που αυτές μου έδιναν να απαντήσω σε πολύπλοκα ζητήματα φυσικής, μαθηματικών και μηχανολογίας, αδυνατούσα να βρω απαντήσεις σε βαθύτερα ζητήματα που με απασχολούσαν και αφορούσαν την πίστη μου, η οποία ήδη αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της ζωής μου» εξηγεί ο π. Ιερεμίας, ο οποίος με αφετηρία την διαπίστωση αυτή αποφάσισε να μελετήσει και να εντρυφήσει σε θρησκευτικά ζητήματα με απώτερο σκοπό να ανακαλύψει την αλήθεια για την πίστη του και -ει δυνατόν- να αλλάξει τη ζωή του, προσαρμόζοντάς την σε όποια αλήθεια ανακάλυπτε για την χριστιανοσύνη.

«Καθώς μεγάλωνα, είχα έρθει σε επαφή μόνο με τις θεωρίες του λουθηρανισμού, ενώ η αλήθεια είναι ότι αν και ανέκαθεν έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση σε ό,τι αφορά την αξία των χριστιανικών μυστηρίων, απέρριπτα την ιδέα της ύπαρξης ενός Πάπα και γι' αυτό έως τότε ένιωθα να με εκφράζει μερικώς μόνο ο λουθηρανισμός.
«Παρ' όλα αυτά εξακολουθούσα να πιστεύω ότι ορισμένα διδάγματα της λουθηρανικής πίστης δεν ταυτίζονταν με όσα εγώ αντιλαμβανόμουν ως αλήθεια, γι' αυτό και ξεκίνησα να μελετώ τα διδάγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αρχικά μέσα από το διαδίκτυο και μετέπειτα ακολουθώντας σπουδές Θεολογίας».

Ο πατέρας Ιερεμίας υποστηρίζει ότι αυτό που τον «τράβηξε» στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ότι -σε αντίθεση με τις υπόλοιπες- αυτή παραμένει πιστή σε όσα διακηρύττει και δεν αλλοιώνει ούτε επιτρέπει συμβιβασμούς «στο όνομα» της συλλογικής ένταξης και της καθολικής ενότητας.
Πεπεισμένος για την ορθότητα της απόφασής του, ο Αυστραλός μηχανολόγος επισκέφθηκε αρχικά την λιβανέζικη ορθόδοξη εκκλησία, η οποία υπάγεται στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αντιόχειας και το 2005 πήρε την μεγάλη απόφαση να βαφτιστεί ορθόδοξος.

«Λίγο αργότερα ξεκίνησαν οι πρώτες μου επαφές με την Ενορία Ιεράς Μονής

Ποτέ μη πληγώσεις άνθρωπο για κάτι που συμβαίνει στη ζωή του

π.Ανδρέας Κονάνος

ΑΠΟΦΕΎΓΩ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ…

Μου έλεγαν κάποιοι γνωστοί αυτές τις μέρες, νέοι και νέες,
ότι δυσκολεύονται να πάνε στη θάλασσα, λόγω της εμφάνισής τους.
Δεν αντέχουν, λέει, τα βλέμματα του κόσμου, την υποτίμηση που εισπράττουν,
την αίσθηση της απόρριψης και γελοιοποίησης για την εικόνα τους.

Με αφορμή αυτό, σκέφτηκα να σου πω φιλικά τα εξής:
Ποτέ μη πληγώσεις άνθρωπο για κάτι που συμβαίνει στη ζωή του,
ή για κάποιο σωματικό ή ψυχικό χαρακτηριστικό του.

Άλλος είναι υπέρβαρος, άλλος παχύσαρκος, άλλος ελλιποβαρής.
Άλλος έχει σπυράκια, λιπαρό δέρμα, μια ουλή στο πρόσωπο, έντονη πιτυρίδα,
μεγάλη μύτη, στραβά δόντια, κυτταρίτιδα, αραιά μαλλιά, μιλάει ψευδά, τρώει τα νύχια του,
δεν ακούει καλά, μυρίζουν τα χνώτα του,περπατά και κουτσαίνει,
δεν βλέπει καλά, δεν κάνει παιδιά, τρέμει, ξεχνά,
είναι ψηλός, είναι κοντός, θηλυπρεπής ή πολύ αρρενωπός,
φοβάται τις κατσαρίδες, τα ύψη, το σκοτάδι, το ασανσέρ,
αργεί να παντρευτεί, δεν βρίσκει δουλειά,
δεν ποστάρει φοβερές ατάκες στο φέης.
Και άλλα πολλά….


Μια σου λέξη ή γκριμάτσα, μια κοροϊδία ή ειρωνεία, ένα αστείο, ένα βλέμμα γελοίο,
μια φατσούλα ¨έλεος¨,μια δήθεν αφελής ερώτηση

– 4 χρόνια παντρεμένοι κι ακόμα να κάνετε παιδάκι, ε;.. - μπορεί να τον διαλύσει.

Εντελώς όμως. Ερείπιο.Να τον κάνει να καταρρεύσει για μέρες και μήνες.
Να πέσει σε κατάθλιψη κι απόγνωση.
Κάποιοι έχουν βάλει και τέλος στη ζωή τους με κάτι τέτοια ¨αστεία¨ ανώριμων ανθρώπων,
που τους νόμιζαν και φίλους.
Εσύ μπορεί να είσαι δυνατός και να μην ιδρώνει το αυτί σου ό, τι κι αν σου πουν.

Είναι χάρισμα αυτή σου η δύναμη.Άλλοι όμως – χωρίς την άδειά σου, φίλε, τι να κάνουμε –
είναι πολύ ευαίσθητοι, έχουν αδύναμη ψυχή και κουρασμένο νευρικό σύστημα,
με ελάχιστες ψυχικές άμυνες.

Σίγουρα εσύ αγνοείς το πώς μεγάλωσαν, τι γονείς είχαν,
τι είδαν, τι έζησαν, πώς πόνεσαν, αν ευνουχίστηκαν ή διαλύθηκαν ήδη
στα παιδικά τους χρόνια.

Θα μου πεις,
¨Δεν μπορούμε να τρέμουμε όταν μιλάμε στην παρέα μας
και να μετράμε με άγχος την κάθε μας λέξη¨.
Σωστά. Μα σίγουρα μπορούμε να μιλάμε πάντα με αγάπη, διάκριση και σύνεση,
βουτώντας τη γλώσσα πρώτα στο μυαλό και στην καρδιά,
για να μη φεύγουν ποικίλες κοτσάνες, που βαφτίζονται ¨εξυπνάδες¨.

Κι υπάρχει κι η λέξη συγγνώμη, αν δούμε ότι κάναμε μια ζημιά.
Μια συγγνώμη άμεση, έμπρακτη, δακρυσμένη κι αληθινή,
που θα βοηθήσει τον άλλο να συνεχίσει να ζει.
Έχω καταλάβει ότι ο καθένας κάνει τελικά ό, τι μπορεί.
Και κάποιοι δεν θέλουν να αλλάξουν καθόλου.
Μα υπάρχουν και κάποιοι που εξελίσσονται και αγιάζονται, και προοδεύουν.
Και δέχονται να ζυμωθούν με το πνεύμα της αγάπης του Χριστού
και να εξελιχτούν, και να προχωρήσουν.
Σ’ αυτούς και απευθύνομαι.
Φιλικά. Πάντα.

Το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου στην λίμνη Δόξα Φενεού

Το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου βρίσκεται στο γραφικότερο σημείο της λίμνης Δόξα Φενεού. Η λωρίδα γης που εισχωρεί μέσα στην λίμνη και οδηγεί στο εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου, είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί το αποκαλούν "το ποντικονήσι της Κορίνθου"

Παλαιότερα υπήρχε εκεί η Μονή Αγίου Γεωργίου αλλά λόγω των πλημμυρών μεταφέρθηκε σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου από την αρχική της θέση, σε διπλανό ύψωμα.

πηγή

Οι επιστήμονες απέδειξαν ότι η εμπάθεια σχετίζεται άμεσα με την εμφάνιση καρκίνου

Ερευνητές του Τμήματος Ψυχολογίας του Hope College εξέτασαν δείγμα 35 γυναικών και 36 ανδρών με σκοπό να διερευνήσουν τις επιπτώσεις των αρνητικών συναισθημάτων. Οι συμμετέχοντες ανακάλεσαν στη μνήμη τους οδυνηρές αναμνήσεις και δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις. Οι ερευνητές εστίασαν στη μέτρηση της πίεσης του αίματος, τους καρδιακούς παλμούς, τις συσπάσεις των μυών του προσώπου και τη δραστηριότητα των ιδρωτοποιών αδένων (1).

Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να φανταστούν τι θα συνέβαινε εάν συγχωρούσαν εκείνους που τους είχαν προκαλέσει αυτά τα οδυνηρά συναισθήματα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ερευνητών «οι σκέψεις συγχώρεσης προκάλεσαν αυξημένο ποσοστό αυτοελέγχου και συγκριτικά χαμηλότερες τιμές ψυχολογικού στρες».
Εν ολίγοις, ενώ τα αρνητικά συναισθήματα αυξάνουν τις στρεσογόνες αντιδράσεις και την παραγωγή ιδρώτα, η συγχώρεση μείωνε την πίεση και χαλάρωνε τους μύες του προσώπου.

Οι ερευνητές πρόσθεσαν επίσης ότι «…οι χρόνιες τάσεις μνησικακίας ενδεχομένως να βλάψουν την κατάσταση της υγείας, ενώ η συγχώρεση ενδεχομένως να ενισχύσει την κατάσταση της υγείας».

Τι συμβαίνει με την εμφάνιση καρκίνου;

Η μνησικακία, η μη-συγχώρεση, καταχωρείται στην ιατρική βιβλιογραφία ως νόσος, σύμφωνα με τον Dr. Steven Standiford, Επικεφαλής της χειρουργικής πτέρυγας των Κέντρων Θεραπείας Καρκίνου Αμερικής. Επιμένει ότι η άρνηση των ανθρώπων να συγχωρέσουν εκείνους που τους έχουν πληγώσει, ή τους έχουν προκαλέσει πόνο και οδύνη, συνιστά πηγή νόσου. (2).

«Είναι σημαντικό να διαχειριζόμαστε τις συναισθηματικές μας πληγές ή διαταραχές, διότι στην ουσία παρεμποδίζουν τις αντιδράσεις ενός ατόμου που ακολουθεί θεραπευτική αγωγή, ακόμη και την προθυμία κάποιου να επιδιώξει θεραπευτική αγωγή», αναφέρει ο Standiford.
Όσον αφορά την επάρατη νόσο, η συγχώρεση ενδεχομένως να παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη του καρκίνου. Ο Dr. Michael Barry, συγγραφέας του βιβλίου To Zήτημα της Συγχώρεσης, εκτιμά ότι 61% των καρκινοπαθών αντιμετωπίζουν ζητήματα μνησικακίας.

«Η εξάλειψη αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, η οργή και το μίσος, δημιουργούν μια κατάσταση χρόνιας ταραχής», εξηγεί ο συγγραφέας. «Η χρόνια ταραχή, αποδεδειγμένα, παράγει αδρεναλίνη και κορτιζόλη, οι οποίες καταστρέφουν την παραγωγή των φυσικών φονικών κυττάρων, τα οποία είναι και οι ασπίδες σωτηρίας στην πάλη κατά του καρκίνου».

Κάντε το πράξη!
Η συγχώρεση μπορεί να είναι μια πολύ απλή υπόθεση, αρκεί να αφήσετε τις οδυνηρές αναμνήσεις να πάρουν τον δρόμο της λήθης και να σκεφτείτε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, ακόμη κι εκείνος που σας πλήγωσε. Ωστόσο, πριν το κάνετε αυτό, θα πρέπει πρώτα να συγχωρήσετε τον εαυτό σας που τόσο καιρό φέρετε το βάρος μίας άρνησης. Αφήστε ελεύθερο το παρελθόν να ξεχαστεί και θα αισθανθείτε πιο υγιής και πιο ανακουφισμένος από ποτέ!

Μετάφραση – Απόδοση, Λ.Τ.

πηγή/αντιγραφή