Τελευταίοι στοχασμοί του ηλίου

Ακόμα λίγο — τελευταίοι στοχασμοί του
ήλιου . . . Μη φεύγετε, χρώματα, χρώματα!

Οι στέγες σας χάνουν, απ' τον κάμπο
φτερουγίσατε — η γαλανή βραδυνή σκιά σας
ακολουθεί... Σταθήτε λίγο ψηλά. Ας ιδούμε λίγο
ακόμα την ψυχή μας ιστορημένη απάνω στα
χιόνια των βουνών από σας — χρώματα!

Είστε σεις η ιστορία των κρυφών μας και
των ανείπωτων καϋμών. Σε σας διαβάζομε το
εσωτερικό μας παραμύθι — εσείς μας δίνετε
τη γιγάντια ζωγραφιά της ψυχής μας — στο
άπειρο, τελευταία χρώματα του ήλιου!...

Τελευταία σύννεφα που ανάψατε! Τίνος
είστε οι λογισμοί — τίνος η χαρά κι' η λύπη ;
Ποιος ονειρεύεται σ' εκείνο το βουνό; Ποιος
λυπάται σ' εκείνη την πεδιάδα ;

Ορατόρια που σβύσατε απάνω στην άρπα
των ορθών κυπαρισσιών — και τώρα μόλις
θυμούνται την τελευταία συγχορδία σας οι
μακρυνές ράχες... Λαμπάδες αναμμένες απ' την
αγωνία του απείρου στο Υπερούσιο — χρώματα
που είστε σαν ν' αγγίξαμε το χέρι αυτών
που λείπουν —ω! δεν πρόφτασα να σας κυττάξω —
κι' είστε πια ενθύμηση.

"Δύση" - του μεγάλου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου

ΠΗΓΗ