Άγιος Αντώνιος του Ζαντόνσκ ο δια Χριστόν σάλος

 Ο Αντώνιος γεννήθηκε το 1726 και καταγόταν από οικογένεια χωρικών της Ρωσικής πόλης Ζαντόσκ και έφερε το επίθετο Αλεξέγιεβιτς.
Σε ηλικία εφτά χρονών εξαφανίστηκε από το σπίτι του κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας. Όταν τον βρήκαν δυο εβδομάδες αργότερα κοντά σ’ ένα ποταμάκι στους αγρούς της περιοχής, συμπεριφερόταν πολύ παράξενα. Σ’ όλες τις ερωτήσεις, τους απαντούσε ασυνάρτητα ή σιωπούσε, δεν μιλούσε καθόλου.Το μόνο γνωστό για το διάστημα αυτό των δύο εβδομάδων είναι ότι έτρωγε άγρια φασόλια.

Από εκί και πέρα συνέχισε να ζει ως ένας γιουροντίβι,μέχρι τα 125 του χρόνια που κοιμήθηκε ειρηνικά.Ντυνόνταν πολύ ιδιόρρυθμα,φορώντας πάντοτε άσπρα,με ένα κόκκινο μαντήλι γύρω από την μέση του και κρατούσε πάντοτε ένα μπαστούνι, καίτοι δεν είχε κανένα πρόβλημα στο περπάτημα.

 Οι προσκυνητές που ερχόνταν στο λείψανο του Αγίου Τύχωνα στο  Ζαντόνσκ,τον αντιμετώπιζαν με πολλή αγάπη και συχνά ζητούσαν τις συμβουλές του και τις ευλογίες του.

Κάποτε δύο γυναίκες που πήγαν κοντά του,του είπαν ότι η μία ήλθε να προσκυνήσει τον Άγιο Τύχωνα και να προσευχηθεί για μία μεγάλη της αμαρτία και η άλλη ότι δεν έχει κάτι ιδιαίτερο που βάραινε την συνείδησή της,εκτός από μικροπράγματα,αλλά παρόλα αυτά ήλθε να προσκυνήσει.
Τότε ο Αντωνούσκα,όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά,είπε στην πρώτη:
« Πάρε μία μεγάλη πέτρα και ρίξε την όσο πιο μακριά μπορείς».Ύστερα γύρισε στη δεύτερη και της είπε να μαζέψει πολλές μικρές-μικρές πέτρες και να τις πετάξει και εκείνη.Μετά απ'όλα αυτά τους ξαναλέγει:«Φέρτε πίσω η καθεμιά τις πέτρες σας και βάλτε τις στο σημείο απο όπου τις πήρατε».
Η πρώτη δεν δυσκολεύτηκε καθόλου,ενώ για την δεύτερη ήταν αδύνατον.«Πήγαινε»λέει στην πρώτη«εξομολογήσου την μεγάλη σου αμαρτία και θα σου συγχωρεθεί».«Ενώ εσύ»είπε στην άλλη«που νόμιζες ότι είσαι εντάξει με την συνείδησή σου,γιατί δεν είχες κάνει παρά μικρές καθημερινές αμαρτίες,των οποίων η σπουδαιότητα σου φαινόνταν ελάχιστη,να ξέρεις ότι το βάρος όλων αυτών μαζί ξεπερνάει ίσως το βάρος της βαριάς αμαρτίας της συντρόφου σου.Μόνο που θα έχεις μεγαλύτερη δυσκολία να τις ανακαλύψεις και να τις ξεφορτωθείς».
 Έτσι ζώντας ο άγιος κοιμήθηκε ειρηνικά στις 29 Σεπτεμβρίου 1851,ημέρα που μέχρι σήμερα η Αγία Ρωσική Εκκλησία τιμά και εορτάζει την μνήμη του.

Από το βιβλίο του Ίκαρου Πετρίδη«Εμπαίζοντες ''Ημείς μωροί διά Χριστόν''