Ο απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου αδελφοί, επισημαίνει ότι οι χριστιανοί οφείλουν να ζήσουν ως τέκνα φωτός. Ακολουθώντας την ιστορία του Πλατωνικού σπηλαίου, όπου οι άνθρωποι ζούνε στη σκιά και έχουν διαφορετική εικόνα περί του Φωτός και της όντως ζωής από την ελάχιστη αντανάκλαση που έρχεται στους ορόφους του σπηλαίου, μέχρις ότου απελευθερωθούν και βγούνε στον ήλιο, οπότε ζούνε την αλήθεια (αν και εκεί χρειάζεται σιγά-σιγά να βλέπουμε το φως και όχι απότομα, για να μην τυφλωθούμε), ο Παύλος επισημαίνει ότι έργο των χριστιανών είναι η φωτεινή ζωή. Δηλαδή η πίστη στο Θεό, η θέα του Θεού με την Θεία Κοινωνία και την Θεολογία. Η ζωή του Αγίου Πνεύματος είναι ζωή αγαθότητας, δηλαδή απλότητας και συγχωρητικότητας, είναι ζωή δικαιοσύνης, δηλαδή αγάπης και εκζήτησης της σωτηρίας, είναι ζωή αλήθειας, δηλαδή πίστης στον Τριαδικό Θεό.
Τελικός στόχος της χριστιανικής ζωής τι αρέσει στο Θεό. Προτροπή να μη συμμετέχουμε στα άνομα έργα των άλλων, αλλά να τα ελέγχουμε και να τα ξεσκεπάζουμε. Να μην καλύπτουμε την αμαρτία, να μην θεοποιούμε την κρυφότητα και το σκοτάδι, αλλά να αρνούμαστε γενικότερα και τη συζήτηση περί της αμαρτίας. Οι συζητήσεις μας να βάζουν και λίγο Θεό μέσα τους. Όταν ο χριστιανός ζει τη ζωή του φωτός, δηλαδή την πνευματική ζωή, τότε γίνεται και ο ίδιος φως και για τον εαυτό του και για τους άλλους. Φως από την κοινωνία με το Θεό. Αρκεί να γινόμαστε έξ-υπνοι, να φεύγουμε από τον πνευματικό θάνατο και ο Χριστός θα μας φωτίσει. Αυτή η ανάσταση πρέπει να γίνεται ανά πάσα στιγμή της ζωής μας, γιατί ακόμη κι εμείς οι χριστιανοί κοιμόμαστε πνευματικά,
παρασυρμένοι από την πνευματική ραθυμία.
Η υποχρέωση των χριστιανών να ελέγχουν όσους βρίσκονται στο σκοτάδι βεβαίως δεν πρέπει να αποσπάσει την προσοχή των χριστιανών από τη δική τους φροντίδα για την κατανόηση και εφαρμογή του θελήματος του Θεού. Γι’ αυτό και τους προτρέπει να ζούνε όχι ως άνθρωποι που δεν έχουν σύνεση, αλλά ως συνετοί. Σοφός είναι αυτός που έχει συνείδηση της νέας ζωής, του καινού ανθρώπου που ο Χριστός και η Εκκλησία πλάθουν και δωρίζουν στον κόσμο και τον άνθρωπο.
Ο Παύλος επισημαίνει ότι ο χρόνος δόθηκε στον άνθρωπο σωτηριολογικά, για να αγωνιστεί για τη σωτηρία του, να ζήσει κατά το θέλημα του Θεού και να πετύχει να είναι στην αιωνιότητα κοντά στο Θεό, δηλαδή να Τον αναγνωρίσει στην άλλη ζωή και κυρίως, στην έσχατη ημέρα. Η έσχατη ημέρα δεν είναι μόνο η ημέρα της Κρίσεως, αλλά κυρίως η ημέρα του θανάτου του καθενός μας. Αλλιώς ο χρόνος δεν έχει νόημα. Απλώς ζούμε τη ζωή μας και περνάμε τον καιρό μας, ως άσοφοι και ασύνετοι. Ο χρόνος εξαγοράζεται όταν τηρούμε το θέλημα του Θεού, όταν το γνωρίζουμε μέσα από την μελέτη του Ευαγγελίου και μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας.
Η άσωτη ζωή δηλώνει αφροσύνη. Η μέθη και η κραιπάλη και η ασωτία είναι ενδείξεις ειδωλολατρικής ζωής και αμαρτίας, άρα άρνηση του σωτηριολογικού χρόνου. Ο Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς να πληρούνται εν Αγίω Πνεύματι. Να ζούνε με βάση την πνευματική πορεία, το Λόγο και τα μυστήρια που μας δίνουν Άγιο Πνεύμα. Στις λατρευτικές συνάξεις να ψάλλουν, να υμνούν, να δοξάζουν τον Κύριο. Οι ύμνοι της πρώτης Εκκλησίας προέρχονταν κυρίως από την Παλαιά Διαθήκη, διότι δεν θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί ύμνοι τόσο γρήγορα και να διαμορφωθούν γιορτές. Η λατρεία στην πρώτη Εκκλησία ήταν συγκεκριμένη. Ύμνοι από τους ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης, η τέλεση της Ευχαριστίας και κυρίως το κήρυγμα, μέσα από το οποίο οι Απόστολοι και όσοι είχαν γνωρίσει τον Κύριο διηγούνταν μηνύματα του Ευαγγελίου, μέχρις ότου να φτάσουμε στη διαμόρφωση της λατρείας και την σύνταξη των Ευαγγελικών αναγνωσμάτων.
Ο Παύλος επιμένει στην έννοια της Ευχαριστίας και της καρδιακής μετοχής της δοξολογίας προς το Θεό. Η ευχαριστία και η δοξολογία είναι προσευχή για όλα όσα ο Θεός προσφέρει στον άνθρωπο, και μάλιστα ο Τριαδικός Θεός. Όλα αυτά οδηγούν τον άνθρωπο στην πληρότητα εκείνη που τον κάνει να βλέπει το συνάνθρωπό του ως εικόνα Θεού.
Άρα τα αληθινά χαρακτηριστικά της χριστιανικής λατρείας είναι: η προσευχή, η δοξολογία και η ευχαριστία στο Θεό, η γνώση του θελήματος του Θεού μέσα από το Ευαγγέλιο και την Γραφή, η οικουμενικότητα και η καθολικότητα της προσευχής, η ψαλμωδία, η εν Πνεύματι πληρότητα.
Τελική συνέπεια της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό και την Εκκλησία είναι η αλληλο-υπακοή, η μέριμνα του καθενός να είναι ο πλησίον του ευχαριστημένος, σύμφωνα όμως με το θέλημα του Θεού. Να παραδέχονται οι πιστοί με ταπείνωση την υπεροχή των άλλων για να αποφεύγονται οι συγκρούσεις που συνήθως απορρέουν από τον εγωισμό του ανθρώπου και την υποτίμηση του άλλου. Η υποταγή δεν πρέπει να οφείλεται σε ταπεινά ελατήρια, όπως η κολακεία, ο φόβος, ο υπολογισμός και το συμφέρον, αλλά από αγάπη και ταπείνωση. Αλλιώς, οι καθημερινές σχέσεις δεν μπορούν να ρυθμισθούν με γνησιότητα. Αμήν!
Από το γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Κερκύρας
3 Δεκεμβρίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου