Βίος του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Δανιήλ του εκ Τσιοτίου

Αυτός ο ουράνιος άνθρωπος και επίγειος Άγγελος εβλάστησε στο Τσιότι,σ ένα μικρό χωριό του θεσσαλικού κάμπου,την σημερινή Φαρκαδόνα.
Οι γονείς του,άνθρωποι φτωχοί,εργατικοί και πάνω απ’όλα πιστοί και ενάρετοι χριστιανοί προσπάθησαν με κάθε τρόπο και μέσο να εμφυσήσουν στο παιδί τους το θείο φόβο,την τήρηση των εντολών του θεού και την αγάπη στην πατρίδα.
Η οικογενιεακή προσευχή,οι βίοι των αγίων της εκκλησίας μας αλλά και η γνήσια χριστιανική ζωή τους,βοήθησαν τον Όσιο να αγαπήσει τον Κύριο και την εκκλησία Του.

Με τους γονείς του πήγαινε πολλές φορές στα γύρω μοναστήρια,όπως της Ζωοδόχου Πηγής,του ΄Αϊ-Δημήτρη,του Άϊ-Γιάννη του Θεολόγου…
Η αγία ζωή των πατέρων που ασκούνταν σ΄αυτά,άναψε μέσα του την επιθυμία να μονάσει.Το πύρωμα αυτό της καρδιάς του μετά από προσευχή το γνώρισε στους γονείς του.Αυτοί σαν πιστοί χριστιανοί θεώρησαν την κλίση του παιδιού τους σαν ιδιαίτερη ευλογία του Θεού στο σπίτι τους.
Στο χωριό τους ερχόταν κατά καιρούς μοναχοί από τα μοναστήρια των Μετεώρων.Οί συζητήσεις μαζί τους και το παράδείγμα τους ,τον οδήγησαν στο Πέτρινο δάσος.

Ο πανύψηλος βράχος του Μεγάλου Μετεώρου τράβηξε την προσοχή του.
Μετά από ένα κοπιαστικό ανέβασμα πάτησε το βράχο του Αγίου Αθανασίου του Μετεωρίτου.

Οι Πατέρες τον υποδέχθηκαν με ειληκρινή αγάπη.
Μετά από κάμποσες ημέρες πήρε την απόφαση΄ «εδώ θα μείνω,να αγωνιστώ,να καθαρίσω τον έαυτό μου από τα πάθη,να εργαστώ για την σωτηρία της ψυχής μου».
Αφού δοκιμάσθηκε στις διακονίες και γυμνάσθηκε καλά στην άσκηση μετά την κεκανονισμένη δοκιμασία που κράτησε τρία χρόνια,σύμφωνα με τους θείους θεσμούς.ενεδύθη το μέγα και αγγελικό σχήμα των μοναχών.
Ο Όσιος Δανιήλ κάνοντας υπακοή στον ηγούμενο και την αδελφότητα πέρασε σχεδόν από όλα τα διακονήματα.Εκτός από την αρετή της υπακοής,ο Όσιος καλλιέργησε την αρετή της σιωπής και της προσευχής και ιδιαίτερα της νοεράς προσευχής.Τα λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ ελεήσόν με» δεν έλειπαν καθόλου από το μυαλό και χείλη του.
Όπως τον καθένας μας ο πονηρός δεν τον αφήνει ήσυχο αλλά συνεχώς τον πειράζει και προσπαθεί να τον ρίξει στην αμαρτία,το ίδιο έκανε και με τον Όσιο.
Σε αυτούς τους πειρασμούς αλλά και σε άλλους που επέτρεπε ο Θεός για να φανεί η αρετή του κατάφευγε πάντα στην προσευχή,στο πετραχήλι του γέροντα και στα μυστήρια της εκκλησίας μας.

Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που ν’αγαπάει τον πλησίον μόνο για χάρη του Χριστού

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

 «Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άλλα κίνητρα. Δεν βασίζουν στο Χριστό την αγάπη τους. Ο ένας αγαπάει κάποιον, γιατί κι εκείνος του δείχνει αγάπη, ο άλλος αγαπάει εκείνον που τον τίμησε και ο άλλος αγαπάει εκείνον που του φάνηκε χρήσιμος σε μιαν υπόθεσή του. 

Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που ν’ αγαπάει τον πλησίον μόνο για χάρη του Χριστού, γιατί σύνδεσμος των ανθρώπων είναι συνήθως τα υλικά συμφέροντα. Μια αγάπη, όμως, με τέτοια ελατήρια, είναι χλιαρή και πρόσκαιρη. Με το παραμικρό πρόβλημα – υβριστικό λόγο, χρηματική ζημιά, ζήλεια, φιλοδοξία ή κάτι άλλο παρόμοιο- η αγάπη αυτή, που δεν έχει θεμέλιο πνευματικό,διαλύεται...»

πηγή

Κυριακή του Παραλύτου: Λόγος για την συνήθεια της αμαρτίας (Αγ. Μακάριος ο Πάτμιος)

  

Ο άνθρωπος κλίνει φυσικά στο να λυπήται και να πονά στις δυστυχίες και συμφορές των άλλων. Ίσως επειδή είναι κοινές ή επειδή όλοι είμεθα από το ίδιο φύραμα, ή επειδή δεν γνωρίζει ο άνθρωπος «τι τέξεται η επιούσα». Δεν είναι βέβαιος ότι αργότερα δεν θα φυτρώσουν στον ίδιον οι άκανθες των πόνων τις οποίες βλέπει σε άλλους. 

Γι’ αυτούς τους λόγους δικαίως σύρεται κανείς σε συμπαθή διάθεση, όταν θεωρή τις ασθένειες και τους πόνους των συνανθρώπων του. Ποίος, λοιπόν, θα ήταν τόσο σκληρός στην καρδία, τόσο θηριογνώμων στην διάθεση ώστε να μη συλλυπηθή και να μη συμπονέση σήμερα, ακούγοντας από το ιερόν Ευαγγέλιον τους πολλούς εκείνους χρόνους, τους οποίους επέρασεν ο σημερινός παράλυτος κατάκοιτος, σαν αναίσθητος λίθος, επάνω σε ένα κρεββάτι; 

Ποίου η ψυχή δεν θα πονούσε ακούγοντας πως αυτός ο ταλαίπωρος ήταν όχι μόνον παράλυτος αλλά και ευρίσκετο σε εσχάτην πτωχεία, και γι’ αυτό ήταν έρημος από φίλους, γυμνός από συγγενείς; 

Ποίος να μη συλλυπηθή, όταν συλλογισθή όχι μόνον τους πόνους που του προκαλούσε η βαρυτάτη ασθένεια της παραλυσίας, αλλά ακόμη την λύπη και το παράπονο που ησθάνετο όταν έβλεπε τον Άγγελο να ταράσση το ύδωρ της κολυμβήθρας, να ιατρεύεται άλλος και να φεύγη, και ο ίδιος να κείτεται πάντοτε εκεί; 

 Μου φαίνεται, λοιπόν, πως όσοι χρόνοι επερνούσαν και όσοι ασθενείς ιατρεύοντο, τόσες πληγές εδέχετο ο δυστυχισμένος αυτός παράλυτος, συλλογιζόμενος πως οι άλλοι όλοι είχαν συγγενείς και φίλους, οι οποίοι τους εβοηθούσαν στην θεραπείαν τους, ενώ γι’ αυτόν δεν ευρέθη ποτέ σε τόσους χρόνους ούτε φίλος ούτε συγγενής να τον βοηθήση για να ιατρευθή. Ποίος, λοιπόν, είναι που θα συλλογισθή την εσχάτην αυτήν πτωχεία του παραλύτου και δεν θα λυπηθή μαζί του; 

 Και καθώς δεν υπάρχει κανείς που να μην παρακινηθή σε συμπάθεια από αυτήν την εσχάτη δυστυχία του παραλύτου, ομοίως δεν ευρίσκεται κανείς που να μην αγανακτήση και να μην παρασυρθή σε θυμόν και οργήν όταν ιδή ότι κάποιος άλλος παρόμοιος παράλυτος, έχοντας άνθρωπον που στέκεται πάντοτε πρόθυμος, έτοιμος να του δώση την θεραπείαν, αυτός παρακινημένος από την ιδικήν του εθελοκακίαν και αγνωσίαν, αναβάλλει τον χρόνον της θεραπείας του, ημπορεί και δεν θέλει να σηκωθεί μέσα από τον τάφον εκείνον της ασθενείας; Τοιούτον παράλυτον, τοιούτον ασθενή, ποίος θα τον ακούση και δεν θα αγανακτήση; 

 Ποίος θα τον ιδή και δεν θα οργισθή εναντίον του; Αλλά είναι δυνατόν να ευρεθή, θα μου ειπή κάποιος, τοιούτος ανόητος ασθενής, τοιούτος αναίσθητος παράλυτος, που να αποστρέφεται τον ιατρόν του; Να μη θέλη την υγείαν του, αλλά να προτιμά να είναι λεπρωμένος παρά καθαρός, να είναι συζώντανος ενταφιασμένος μέσα στους πόνους, μέσα στην δυσωδία της ασθενείας; Ναι, είναι πολλοί. 

 Τόσοι, όσοι και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, οι οποίοι μένουν κατάκοιτοι, παράλυτοι, ακίνητοι στην εργασίαν των εντολών του Θεού. Όλους αυτούς εικονίζει ο παράλυτος εκείνος ο οποίος αποστρέφεται τον ιατρόν του, εκείνος που είχε άνθρωπον, τον Υιόν του Θεού, ο οποίος ημπορεί να τον ιατρεύση σε μία στιγμή, χωρίς να χρειάζεται άγγελο να ταράξη το ύδωρ μίαν φορά τον χρόνο, επειδή αυτός ο ίδιος είναι «ο της μεγάλης βουλής Άγγελος», και μάλιστα έχει στήσει πολλές φορές κολυμβήθρες εμπρός στους οφθαλμούς του αμαρτωλού. Όσα μυστήρια, όσοι σταλαγμοί δακρύων της μετανοίας, τόσες και οι θεραπευτικές αναταραχές. 

 Όσες στιγμές έχει η ώρα, τόσες φορές και ο της μεγάλης βουλής Άγγελος είναι έτοιμος να δώση την συγχώρηση για να ιατρεύση την λέπραν της αμαρτίας. Και όμως ο αμαρτωλός, ο πνευματικώς παράλυτος, σφαλίζει τους οφθαλμούς του να μην ιδή τον ιατρόν, προτιμά να είναι νεκρός, κατάκοιτος στην αμαρτία παρά ζωντανός στην αρετή.

 Από που προέρχεται αυτή η εσχάτη αναισθησία; Από πού αυτή η αξιοδάκρυτος καταδίκη στον αμαρτωλόν; Από την πονηράν συνήθεια της αμαρτίας. Αυτή είναι που έχει δεμένον τον αμαρτωλό στο κρεβάτι της αναισθησίας, αυτή είναι που τον παρακινεί να προτιμήση τον θάνατον από την ζωήν. Και για να βεβαιωθής πως είναι τόσο δυνατή αυτή η συνήθεια, πρόσεχε:

Εκείνος που δεν έχει αγάπη...

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

 Εκείνος που δεν έχει αγάπη χαίρεται με την αδικία των άλλων,δε συμπάσχει μ’ αυτόν που έπεσε σε σφάλμα,δεν απλώνει για βοήθεια το χέρι του στον πεσμένο,δε συμβουλεύει αυτόν που παρασύρθηκε, δε στηρίζει αυτόν που κλονίζεται.

 Είναι ανάπηρος στο νου,είναι φίλος του Διαβόλου,είναι εφευρέτης κάθε πονηρίας,είναι δημιουργός συγκρούσεων,είναι φίλος των υβρεολόγων,είναι σύντροφος αυτών που κακολογούν τους άλλους,σύμβουλος αυτών που αυθαδιάζουν,συντελεστής στη χειροτέρευση αυτών οι οποίοι φθονούν,
εργάτης της υπερηφάνειας,σκεύος της αλαζονείας.

 Και με ένα λόγο,αυτός που δεν απέκτησε την αγάπη είναι όργανο του Εχθρού,
και πλανιέται σε όλα τα μονοπάτια της ζωής του,και δεν ξέρει ότι βαδίζει μέσα στο σκοτάδι.

πηγή

Ύμνος στον Άγιο Βασίλειο του Οστρόγκ

'' Βασίλειε,Θεάρεστε άγιε,των άλγημάτων θεραπευτή θαυμάσιε:με τη δύναμη τού Χριστού σου,πού βαθιά αγάπησες,ίκανώθηκες να ιατρεύεις τις βαρύτερες ασθένειες.
 Ακόμη και τώρα, δύνασαι να θεραπεύεις όλους, όσοι σε τιμούν και πιστεύουν ακράδαντα στον Ζώντα Θεό.
  Μη παύσεις αρωγός μας να προστρέχεις, ώ! δόξα εσύ τού Σερβικού λαού!
Μη παύσεις να ικετεύεις τον Κύριο υπέρ ημών, των αμαρτωλών.
Είσαι Άγιος του Θεού εν δόξη ουρανία και οι άγιοι είναι άνθρωποι πλήρεις υγιούς πνεύματος.
 Σε σένα βλέπουμε έναν άνθρωπο αληθινό, ελεύθερο από την αμαρτία και έμπλεο ιαμάτων, διάπυρο από το πυρ τού άγιου Πνεύματος, σκήνωμα άγιο της αγάπης τού άναστάντος Χριστού.
 Σε ευγνωμονούμε, άγιε, και τον Παντοδύναμο Χριστό, ότι διά σου εκχέει το υπεράφθονο έλεος Τον διά σου, τού θαυμαστού και αγγελόμορφου άγιου Του - Βασιλείου τού Σέρβου, τού Θεάρεστου''.

 ''Ο Πρόλογος της Αχρίδος'' Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς,Απρίλιος

πηγή

Η σύναξις των εν Κερκύρα Αγίων.

 Επιτοίχιος αγιογραφία φιλοτεχνηθείσα από το Αγιογραφικό Εργαστήριο της Ι. Σταυροπηγιακής Μονής Χρυσοπηγής Χανίων, ετοποθετήθη στον Ι.Κτητορικό Ναό του Αγίου Ιωάννου Κασσιώπης την 28ην Απριλίου 2014, παραμονήν της εορτής των Αγίων Ιάσονος και Σωσιπάτρου, Κερκύρας και των συν αυτή επτά ληστών και δύο δεσμοφυλάκων, οι οποίοι ησπάσθησαν τον Χριστιανισμό.

Άγιος Σπυρίδων
Επίσκοπος Τριμυθούντος, ο θαυματουργός. Η μνήμη του εορτάζεται την 12ην Δεκεμβρίου πολιούχος την νήσου Κερκύρας και της πόλεως Πειραιώς. Εγεννήθη στην Κύπρον περί το 270. Έλαβε μέρος στην Α' Σύνοδο Νικαίας και του αποδίδεται το θαύμα της κεράμου. Το ι. Λείψανο του σώζεται ολόκληρο και ευρίσκεται στον Ι. Ν. Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα εντός αργυράς λάρνακος, η οποία κατεσκεβάσθη στην Βιέννη και λιτανεύεται τέσσερες φορές τον χρόνο.

Άγιοι Ιάσων & Σωσίπατρος
Ο Αγ. Ιάσων κατήγετο από την Ταρσό γενέτειρα του Απ. Παύλου. Ηκολούθησε των Απ. Παύλο στις περιοδείες του στην Μακεδονία και Ασία με άλλους μαθητές μεταξύ των οποίων και ο Σωσίπατρος. Ο Ιάσων ετοποθετήθη επικεφαλής της Εκκλησίας της Ταρσού και ο Σωσίπατρος της Εκκλησίας του Ικονίου. Εφθασαν και στην Κέρκυρα, όπου έκτισαν Ναό αφιερωμένον στην μνήμη του πρωτομάρτυρος Στεφάνου κηρύσσοντες τον λόγο του Θεού. Ο Σωσίπατρος εκάη ζωντανός κατά διαταγήν του Ηγεμόνος της νήσου Δατιανού και ο Ιάσων εκοιμήθη την 29ην Απριλίου, σε ηλικία 60 ετών, ημερομηνία κατά την οποία εορτάζεται η μνήμην του. Αμφότεροι οι Άγιοι Απόστολοι θεωρούνται πολιούχοι της νήσου Κερκύρας.

Άγια Κερκύρα
Υπήρξε θυγατέρα του Βασιλέως της Κερκύρας Κερκυλλίνου. όταν σε ηλικία 15 ετών παρακολουθούσε από το παράθυρο του παλατιού τα βασανιστήρια, στα οποία υπεβάλλοντο οι επτά ληστές όχι ως εγκληματίες κοινού ποινικού δικαίου, αλλά ως χριστιανοί, ανεφώνησε: Και εγώ είμαι Χριστιανή και απαρνούμαι την λατρεία των ειδώλων για να νυμφευθώ τον Χριστόν. Αφού απέτυχε να την επαναφέρει στην ειδωλολατρία ο Κερκυλλίνος διέταξε να την μεταφέρουν σε τοποθεσία εκτός πόλεως, όπου την εκρέμασαν ανάποδα. Η Αγία ετελειώθη από τα βέλη των στρατιωτών του Βασιλέως. Η μνήμη της εορτάζεται την 29ην Απριλίου.

Οι επτά ληστές
Οι επτά ληστές ήσαν οι Σατουρνίνος, Ιακίσχολος, Φαυστιανός, Ιανουάριος, Μαρσάλιος, Ευφράσιος και Μάμμος. Οι Αγιοι Ιάσων και Σωσίπατρος έφεραν τους επτά ληστές στην Χριστιανική πίστη. Μετά τον θάνατον της Αγίας Κερκύρας οι στρατιώτες ωδήγησαν τον Σατουρνίνο και τους συντρόφους του σε πυρά σε λέβητα γεμάτο πίσσα. Παραδίδοντες το πνεύμα εδόξασαν τον Κύριο. Τα λείψανά τους έθαψαν νέοι χριστιανοί σε ιερό από το οποίον είχαν απομακρύνει τα είδωλα. Η μνήμη τους εορτάζεται ομού μετά της Αγίας Κερκύρας.

Οι δύο δεσμοφύλακες
Οι δύο δεσμοφύλακες ήσαν ο Αντώνιος και ο Χριστόδουλος. Ο πρώτος υπήρξε δεσμοφύλακας των Αγ. Ιάσωνος και Σωσιπάτρου, και ο δεύτερος, Αιθίοπας στην καταγωγή, της Αγίας Κερκύρας. Ο Αντώνιος εγκατέληψε χάριν του Χριστιανισμού την πατρώα θρησκεία του και προκάλεσε την μήνιν του βασιλέως Κερκυλλίνου. 

Σε σχετική μάλιστα ερώτηση έκανε το σημείο του Σταυρού στο πρόσωπο του Βασιλέως, ο οποίος αμέσως διέταξε να τον αποκεφαλίσουν εκτός πόλεως. Ευλαβείς Χριστιανοί έλαβαν το σώμα του και το ενταφίασαν στον Ναό του Αγ. Στεφάνου. Τον Αιθίοπα με διαταγή του βασιλέως έστειλαν να ατιμάσει την Αγία Κερκύρα. Περιέργως ενεφανίσθη αρκούδα η οποία εμπόδισε τον στρατιώτη να πλησιάσει το κελίον της, η οποία έφερε στην πίστη του Χριστού τον στρατιώτη και τον ονόμασε Χριστόδουλο. Τον καθωδήγησε σε κάθε ερώτηση να απαντά: Χριστόν αναζητώ. Αυτόν ποθώ. Αυτόν προσκυνώ. Αμέσως μετά συνελήφθη επεβλήθη σε βασανιστήρια και εθανατώθη με τσεκούρι από τα ίδια χέρια του Επάρχου της πόλεως. Η μνήμη τους εορτάζεται ομού με της Αγ. Κερκύρας.

Άγια Θεοδώρα , η Αυγούστα
Υπήρξε αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Υπέρμαχος της αναστηλώσεως των εικόνων. Την 11ην Μαρτίου 843 έλαβε χώρα κατόπιν πρωτοβουλίας της στις Βλαχέρνες ειδική τελετή κατά την οποία διεκηρύχθη, ότι η εκκλησία έμενε πιστή στην τιμή των Εικόνων. Μετά σειρά δολοπλοκιών εγκατέλειψε το Παλάτιον και εγκατεστάθη στην Μονή Καριανού. Απεβίωσε το 867. Το ι. Λείψανο της ευρίσκεται σε ασημένια λάρνακα στο Μητροπολιτικό Ναό Κερκύρας και λιτανεύεται στις 11 Φεβρουαρίου κατά την οποία η εκκλησία τιμά την μνήμη της. Η μνήμη της εορτάζεται επίσης την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Άγιος Αρσένιος
Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας. Εγεννήθη στη Βηθανία το 876. Το 933 προκριθείς εξαιτίας των αρετών του εχειροτονήθη Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας υπό του Πατριάρχου Θεοφυλάκτου. Ησχολήθη με την λειτουργική ποίηση. Απεβίωσε το 953 σε ηλικία 77 ετών. Περισωθέντα λείψανα του ευρίσκονται εντός του ξύλινης θήκης στο Μητροπολιτικό Οίκο Κερκύρας. Άλλα λείψανα του ευρίσκονται σε κρυστάλλινη θήκη στον περικαλλή Ι. Ν. του Αγίου στη Λευκίμμη. Με τη βοήθεια του Θεού πραγματοποίησε πολλά θαύματα. Η μνήμη του εορτάζεται την 19ην Ιανουαρίου.

Άγιος Αρσένιος εκ Καππαδοκίας
Απεβίωσε το 1924. Ο τάφος του ευρίσκεται στο Δημοτικό Κοιμητήριο Κερκύρας στο προάστιο Γαρίτσας. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που επετέλεσε ο Άγιος με τη Χάρη του Θεού. Στείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού τις διάβαζε ευχή ή έδιδε «φυλακτό» που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες ευχές που τις έγραψε ο ίδιος. Πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι είχαν θεραπευθεί. Από την Κέρκυρα, το 1958 μ.Χ., τα λείψανα του μεταφέρθηκαν από τον μοναχό Παΐσιο στην Κόνιτσα και το 1970 μ.Χ. από τον ίδιο Αγιορείτη μοναχό στο γυναικείο μοναστήρι - Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή, όπου ο Άγιος μετά τον θάνατό του έκανε πολλά θαύματα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον αγιοποίησε στις 11 Φεβρουαρίου 1986. Η μνήμη του εορτάζεται την 10ην Νοεμβρίου.

Άγιος Απολλόδωρος
Επίσκοπος Κερκύρας. Παρέστη στην Α' Οικουμενική Σύνοδο το 325 στη Νίκαια, και συγκαταλέγεται μεταξύ των 318 Πατέρων οι οποίοι υπέγραψαν τα Πρακτικά. Η μνήμη του εορτάζεται την Β' Κυριακή Ματθαίου.

Άγιος Αθανάσιος Χριστιανουπόλεως
Υπήρξε Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως και γεννήθηκε στο χωριό Δουκάδες της Κέρκυρας.Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αναστάσιος Αυλωνίτης. Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως εγένετο περί το 1673 μέχρι το 1710. Το ιερό Λείψανο του φυλάσσεται στη Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου στη Γορτυνία, πλησίον της Στεμνίτσας, όπου προς τιμή του έχει οικοδομηθεί περικαλλής Ναός. Η μνήμη του τιμάται την 17η Μαίου.

πηγή

Δε γίνεται να έχουμε το όνομα του Σατανά στο στόμα κι απ' την άλλη να θέλουμε να πηγαίνουνε όλα καλά στη ζωή μας.

 Δε γίνεται να έχουμε το όνομα του Σατανά στο στόμα κι απ' την άλλη να θέλουμε να πηγαίνουνε όλα καλά στη ζωή μας.
 Δε γίνεται να στέλνουμε τους άλλους στην κόλαση -με την χαρακτηριστική ελληνική κατάρα- κι έπειτα με το ίδιο στόμα να λέμε, για παράδειγμα, το "Χριστός Ανέστη". 
 Κάποιος μου 'πε ότι έκοψε αυτή την κακή συνήθεια κι έπειτα άλλαξε τρόπος που σκέφτεται, απέκτησε διάθεση κι επιθυμία για ζωή. 
Η μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει. Κάτι κουλτουριάριδες λένε ότι "ο Σατανάς είναι η απουσία του Θεού"... Το κακό όμως έχει Πρόσωπο και όνομα. Όπως και ο Χριστός είναι Πρόσωπο, η Θεοτόκος, οι Άγγελοι.
 Όποιος λοιπόν στέλνει στον Διάβολο, πρώτος αυτός μάλλον έχει πάει και έτσι... στέλνει και τους υπολοίπους! Ας προσέχουμε τι λέμε: ή του Θεού θα είμαστε ή του Διαβόλου

π.Ιάσωνος Κεσέν(Facebook)

Ποτέ μήν ξεχνάτε την πιό σημαντική προσευχή για την αγάπη(Άγ.Λουκάς)

 Ποτέ μήν ξεχνάτε την πιό σημαντική προσευχή για την αγάπη. 

Να προσεύχεστε έτσι ώστε να μπει ο Θεός στην καρδιά σας. 

Παραδείγματος χάριν, έτσι: ''Κύριε, δώσε μου την αγία αγάπη, δίδαξέ με να αγαπώ όλους τους ανθρώπους, και τους κοντινούς και τους μακρινούς, και τους πιστούς και τους ασεβείς, όπως Εσύ Κύριε, αγαπάς όλους μας, αμαρτωλούς και μετανοημένους''. Αμήν.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας 

πηγή

"Είμαι συνηθισμένη στο κρύο και τη βροχή, δεν μπορώ να συνηθίσω απλώς τον κακό καιρό στις καρδιές των ανθρώπων".

"Είμαι συνηθισμένη στο κρύο και τη βροχή, δεν μπορώ να συνηθίσω απλώς τον κακό καιρό στις καρδιές των ανθρώπων".  

Οσία Ξένια Αγίας Πετρούπολης η δια Χριστόν σαλή

πηγή

Η πνευματικότητα στην...ζυγαριά...

Στην επαρχία, που η σχέση ιερέων και ποιμνίου είναι προσωπική, αντιμετωπίζουμε μια δυστυχώς βλάσφημη έκφραση των ανθρώπων σχετικά με τα Ιερά Μυστήρια και ιδιαίτερα με τη Θεία Κοινωνία αλλά και με την εξομολόγηση.
Σου λέει η άλλη : «Αφού ο παπάς με ξέρει ότι είμαι ανεξομολόγητη , θα πάω να Κοινωνήσω σε άλλη ενορία που δεν με ξέρουν ».

Καταρχήν, η άλλη ενορία έχει τον ίδιο Χριστό. ΣΩΜΑ και ΑΙΜΑ. Δεν υπάρχει άλλος Χριστός στη Λήμνο, άλλος στην Αθήνα, άλλος στο Καμερούν ή την Αλάσκα. Μιλάμε για τον ίδιο Χριστό. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ. Άρα αγαπητή μου κυρία πας να Κοινωνήσεις τον Χριστό του ναρκισσισμού, της βλασφημίας, της διαίρεσης, και του εγωισμού. Τέτοιος λοιπόν Χριστός δεν υπάρχει, που σημαίνει ότι Κοινώνησες φωτιά.

 Ο Κόσμος θεωρεί ότι μπορούμε να κοροϊδέψουμε τον παπά και μετά το βράδυ να κοιμηθούμε όμορφα και ωραία. Ναι , τον παπά μπορείς να τον κοροϊδέψεις, τον Χριστό όμως δεν μπορείς. Η Θεία Κοινωνία στην άλλη ενορία θα είναι φωτιά όταν την αντιμετωπίζεις με τέτοιο φρόνημα. Σαν να είναι η γιορτή του μελιού, που θα πάω σε άλλο πάγκο να το αγοράζω φθηνότερα.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιερά εξομολόγηση. Σου λέει η άλλη «Ο παπάς είναι μικρός , δεν πάω σε αυτόν, σαν τον γιό μου είναι». Θεωρούμε ότι η πνευματικότητα πάει με το μήκος και το χρώμα της γενειάδας. Αν δηλαδή ο παπάς έχει μούσι και μοιάζει με βιβλική μορφή είναι άγιος .

Καταρχήν ο Ιερέας είτε είναι 30 ετών είτε 90 φέρει την Ιεροσύνη, ΤΕΡΜΑ. Καμία

Οι Μουσουλμάνοι και ο Άγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς

 Εντύπωση προκαλεί η αρθρόα προσέλευση μουσουλμάνων στην Μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγκιπο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, αλλόθρησκοι προσέρχονται στον Άγιο προσευχόμενοι ζητώντας από Εκείνον που πέθανε για τον Θεάνθρωπο Χριστό μια χάρη, μια ικεσία...

 Το παράξενο όμως δεν είναι αυτό! Το παράξενο είναι πως σε κάποιες περιπτώσεις ο Θεός ακούει τις παρακλήσεις των αλλοθρήσκων και τους χαρίζει το θαύμα! Και αυτοί ξαναπηγαίνουν μοιράζοντας γλυκίσματα ομολογούντες τα θαυμάσια που τους έκανε ο Θεός! Ουδεμία πρόθεση συγκριτισμού ή διαπραγμάτευσης της Αλήθειας της Ορθοδόξου πίστεως μας υπάρχει στις σκέψεις αυτές και το αποσαφηνίζω ώστε να μην χρειαστεί εκ των υστέρων να "αποδείξω" την ορθοδοξία μου...

 Απλά σκέπτομαι για μια ακόμα φορά, πως ευτυχώς ο Θεός δεν σκέπτεται με τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέπτονται. Βλέπεις η πίστη δεν είναι προνόμιο αλλά βίωμα και αλίμονο σε όσους νομίζουν πως το έχουν εξασφαλίσει επειδή είχαν την ευλογία της αναγέννησης του Θείου Βαπτίσματος! Ανυποψίαστοι, θεωρούν εξασφαλισμένη την σωτηρία τους.... Φεύ όμως!

 Γιατί Κύριε κάνεις θαύματα σε αλλόθρησκους, με παιδιάστικη αφέλεια θέλω να ρωτήσω τον Θεό! Δεν τολμώ όμως! Γιατί στη σκέψη μου ακούω σαν θρόισμα ζείδωρου ανέμου την φωνή Του: "μή δόξητε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τόν Ἀβραάμ· λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ" (Μτθ.3,9). Σε εμάς, απομένει η σιωπή... Ξέρει καλύτερα ο Θεός...

π. Θωμάς Ανδρέου.

πηγή

Ο Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα θεραπεύει έναν ολόκληρο θάλαμο καρκινοπαθών!

 Η μητέρα μιας κοπέλας είχε καρκίνο και βρισκόταν στο νοσοκομείο. Ήταν σ’ ένα δωμάτιο μαζί με τους άλλους ασθενείς και περίμενε την εγχείριση. Πολύ σπάνια άνθρωπος έβγαινε ζωντανός απ’ αυτό το δωμάτιο.
Μαζί με μία φίλη της αυτή η κοπέλα πήγε στον πατέρα Σεραφείμ [1866-1949] για να του πει τον πόνο της. Αλλά στην πόρτα, στο σπίτι του Γέροντα στην Βίριτσα (μικρή πόλη της Ρωσίας,κοντά στην Αγία Πετρούπολη), ήταν κολλημένο το χαρτί που έλεγε:

«Ο Γέροντας δεν δέχεται επισκέπτες».

 Η κοπέλα δεν ήξερε τι να κάνει και άρχισε να κλαίει. Ξαφνικά βγήκε η βοηθός του Γέροντα και της είπε:
–Ο Γέροντας με έστειλε. Έχετε μεγάλο πόνο. Γράψτε το πρόβλημά σας σε χαρτάκι.

Το όνομα της ασθενούς ο πατήρ Σεραφείμ έγραψε στο τετράδιό του όπου συνήθως έγραφε τα ονόματα για μνημόνευση και στην κοπέλα είπε:
–Νά προσεύχεσαι. Η μητέρα σου θα επιστρέψει.

Μετά η μοναχή έδωσε στην κοπέλα ένα πρόσφορο από τον Γέροντα και της είπε ότι ο πατήρ Σεραφείμ θέλει να το μοιράσει σε όλους που είναι στο νοσοκομείο στο ίδιο δωμάτιο μαζί με την μητέρα της.
Όταν η κοπέλα έκανε αυτό που είχε προστάξει ο Γέροντας, συνέβη το εξής. Έγιναν ξανά εξετάσεις και οι γιατροί δεν βρήκαν σε κανέναν απ’ αυτούς που ήταν σ’ αυτό τα δωμάτιο κύτταρα καρκίνου. Ήταν πραγματικά ένα θαύμα. Όλοι που έφαγαν από τον «άρτο της ζωής», που τους έστειλε ο Γέροντας, γύρισαν στα σπίτια τους υγιείς.
Η μητέρα αυτής της κοπέλας έζησε μετά πολλά χρόνια και πέθανε στην ηλικία ογδόντα τριών ετών.

Από το βιβλίο “Σεραφείμ της Βίριτσα, Ο νεοφανής άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας” των εκδόσεων “Ορθόδοξος Κυψέλη”.

 πηγη

Ἡ ἐκκλησία εἶναι θεοΐδρυτη, θεμελιωμένη στο αἷμα τοῦ Χριστοῦ και τῶν μαρτύρων

Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

  Γιὰ τοὺς πολλοὺς ἡ ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὸ ναό, τὴν ἐνορία, νομίζουν ὅτι πρόκειται γιὰ ἑταιρεία, σύλλογο, ὀργάνωση, φιλανθρωπικὸ κατάστημα, ὡραία ἰδεολογία, ποὺ ἔχει καλὴ οἰκονομικὴ κατάσταση καὶ ἀμύθητη περιουσία. Δὲν εἶναι λίγοι αὐτοὶ ποὺ θεωροῦν τὴν ἐκκλησία δυνατὸ οἰκονομικὸ ὀργανισμό, καλὴ ἐπιχείρηση, ποὺ ξεγελᾶ ἀνίδεους καὶ ἀνήμπορους. Ἄλλοι πάλι νομίζουν ὅτι στὴν ἐκκλησία θὰ κάνουν γνωριμίες, θὰ βροῦν παρέα, θὰ βροῦν δουλειά, θὰ ἱκανοποιηθοῦν πρόχειρα καὶ γρήγορα μεταφυσικές τους ἀναζητήσεις καὶ θὰ τακτοποιήσουν τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα γιὰ νὰ μὴν ἔχουν κανένα συνειδησιακὸ πρόβλημα.

  Ἡ ἐκκλησία εἶναι μία μητρικὴ ἀγκάλη, εἶναι τὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, ἡ σύναξη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, σὲ ἕνα ὑπερῶο. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι μιὰ δύσκολη καὶ γιὰ λίγους θεολογία, μιὰ ὡραία φιλοσοφία, μιὰ στείρα ἠθική, μιὰ σκληρὴ καὶ ἀπάνθρωπη ἠθικολογία ὅλο δεσμεύσεις καὶ ἀπαγορεύσεις. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀλήθεια, ἐλευθερία, ἀγάπη, λύτρωση, γλυκασμός, σωτηρία καὶ χαρά. Συνήθως μιλᾶμε γιὰ τὸ τί κάνει ἡ ἐκκλησία καὶ ὄχι γιὰ τὸ τί πράγματι εἶναι ἡ οὐσία της.

 Ἡ ἐκκλησία εἶναι θεοΐδρυτη, θεμελιωμένη στὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μαρτύρων. Εἶναι ἰσχυρὸ τὸ θεμέλιό της καὶ δὲν φοβᾶται κανένα δυνατὸ σεισμό, ἐνάντιο ἄνεμο, “ἐχθρό”, “πολέμιο” καὶ “διώκτη”.

 Νοικοκύρης τῆς ἐκκλησίας, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἁγιορείτης πάπα-Τύχων, εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, αὐτὸ ποὺ συγκροτεῖ ὅλο τὸν θεσμὸ τῆς ἐκκλησίας. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα συνεχῶς ἀγρυπνεῖ, ὀρθοστατεῖ, ὀρθοτομεῖ, ἐμπνέει, ἀσφαλίζει, φυλάγει, χαριτώνει καὶ ἐνισχύει τοὺς πιστούς, κλῆρο καὶ λαό. Ἡ ταπεινὴ καὶ θερμὴ προσευχὴ τῶν πιστῶν ἑνώνει τὴ γῆ μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀπογοητευθεῖ, νὰ μελαγχολήσει, νὰ φοβηθεῖ καὶ ἀποκάμει.
Ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι μία ἰδιωτικὴ πράξη, μία ἀτομιστικὴ ἐνέργεια. Ποτέ. Προσευχόμενος ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς ἐκκλησίας. Τοῦτο δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ἔχει τὴν ἀνιαρὴ καὶ κουραστικὴ μοναξιά. Τοῦτο καλύτερα φαίνεται καὶ ὑπάρχει στὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ στὴ συνειδητὴ καὶ ἐμπροϋπόθετη συμμετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας.

Τὸ κήρυγμα τῆς ἐκκλησίας δὲν εἶναι μία ἔκθεση ἰδεῶν, μία ὡραιολογία, ἕνας βερμπαλισμός, ἕνα κυνήγι φαντασμάτων καὶ σφυροκόπημα τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀπίστων. Τὸ κήρυγμα τῆς ἐκκλησίας προέρχεται ἀπὸ σιωπή, προσευχή, κατάρτιση, ἑτοιμασία, μελέτη, πόνο καὶ ἀγάπη περισσὴ γιὰ τοὺς ἀστοχήσαντες καὶ πάσχοντες.
Στὴν ἐκκλησία κανεὶς δὲν αὐθαιρετεῖ, αὐτοσχεδιάζει, ἀπομονώνει, κάνει τὸν διορθωτὴ καὶ τὸν δικηγόρο τῆς ἐκκλησίας. Ἡ ἑνότητα,ἡ ὁμόνοια,ἡ ἀφροσύνη,ἡ καλὴ ὁμολογία καὶ ἀπολογία εἶναι κεντρικῆς σημασίας. Ἡ ἐκκλησία ἀγωνιᾶ γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων. Ἡ

Γι’ αυτό να προσέχεις, να μη βάζεις τη σάρκα σου πάνω από το Θεό.(Ἁγ.Ιωάννη Κρονστάνδης)

   Πολλοί είναι εκείνοι που δεν προσεύχονται. Τους φαίνεται, λένε,πως δεν έλαβαν καμιά δωρεά από το Θεό όταν προσευχήθηκαν. Την προσευχή τη λογαριάζουν περιττή. 

  Λένε ακόμα πως ο Θεός τα γνωρίζει όλα, δεν έχει ανάγκη να του θυμίσουμε εμείς τι χρειαζόμαστε. 

Ξεχνούν όμως ότι ο Κύριος είπε: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ, ζ’ 7). 

Οι προσευχές μας είναι απαραίτητες για να μας στερεώσουν στην πίστη. Και χωρίς πίστη δεν μπορούμε να σωθούμε. «Τη γαρ χάριτι εστέ σεσωσμένοι διά της πίστεως» (Εφεσ. β’ 8), είπε ο απόστολος Παύλος. Κι ο Κύριος είπε στη Χαναναία: «Ω, γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις» (Ματθ. ιε’ 28). Γι’ αυτό το λόγο ο Κύριος άφησε τη Χαναναία να προσευχηθεί επίμονα, για να ξυπνήσει μέσα της την πίστη, να τη δυναμώσει.

 Αυτοί που δεν προσεύχονται δεν βλέπουν κάτι που είναι πολύ απλό· πως τους λείπει η πίστη, που είναι η πιο ανεκτίμητη κληρονομιά του χριστιανού, απαραίτητη όσο κι η ίδια η ζωή. Δεν καταλαβαίνουν ότι με την απιστία τους κατηγορούν ως ψεύτη τον ίδιο τον Θεό (πρβλ. Α’ Ιωάν. α’ 10), ότι έτσι γίνονται τέκνα του διαβόλου, ανάξια να δεχτούν τις δωρεές του Θεού και οδηγούνται σίγουρα στον όλεθρο.

 Την ώρα της προσευχής η καρδιά μας πρέπει να φλέγεται από την επιθυμία των πνευματικών χαρισμάτων κι από αγάπη για το Θεό. Πρέπει να έχουμε ζωηρά στο νου μας το μέγα Του έλεος προς το ανθρώπινο γένος, πως ο Θεός είναι πάντα έτοιμος ν’ ακούσει με πατρική αγάπη όλες τις προσευχές μας. «Ει ουν υμείς, πονηροί όντες, οίδατε δόματα αγαθά διδόναι τοις τέκνοις υμών, πόσω μάλλον ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς δώσει αγαθά τοις αιτούσιν αυτόν;» (Ματθ. ζ’ 11).

  Ο Θεός είναι η αιώνια Αλήθεια. Δεν ανέχεται από μας ν’ αμφιβάλλουμε στην αλήθειά Του ούτε για μια στιγμή. Ο Θεός είναι το αιώνιο έλεος, θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμοθ. β’ 4). Εμείς, τα παιδιά του Φιλεύσπλαχνου Θεού, έχουμε την υποχρέωση να επιθυμούμε μ’ όλη μας την καρδιά τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, ακόμα και των εχθρών μας. Και πρέπει να φροντίζουμε και ν’ αγωνιζόμαστε γι’ αυτό.

 Όσο ζεις, φρόντιζε να παρακολουθείς την καρδιά σου. Να την ερευνάς, να την ακούς και να ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που την εμποδίζει για να ενωθεί με τον Υπερευλογημένο Κύριο. Αυτό να το λογαριάσεις σαν την επιστήμη που είναι

''Κινητά τηλέφωνα και.. Ιερό Βήμα''

Γράφει ο π. Αλύπιος στην Romfea.gr
Στην είσοδο ενός Μοναστηριού το οποίο κατεύθυνε πνευματικά ο Άγιος Παΐσιος διάβασα μία επιγραφή που έλεγε: "Ερχόμαστε στο Ναό για να επικοινωνήσουμε με τον Ύψιστο. Κάθε άλλη επικοινωνία είναι περιττή. Γι αυτό παρακαλούμε να κλείνετε τα κινητά σας".
Τι πετυχυμένη προτροπή σκέφτηκα. Όλοι καταλαβαίνουμε πόσο "βέβηλο", αντιπνευματικό και αντιαισθητικό με τον χώρο είναι κατά την ώρα της Θείας Λατρείας να κουδουνίζουν τα κινητά…

 Μία ειδική και δύσκολη πτυχή θα ήθελα να υπογραμμίσω μόνο: Το πόσο παράταιρο είναι το "ψηλάφισμα" του κινητού στο Ιερό Βήμα από τους Ιερείς.
Δεν με αρέσει να κάνω τον δάσκαλο και να δίνω συμβουλές και ό, τι θα αναφερθεί παρακάτω ισχύει πρώτα για τον γράφοντα.

Όταν σκεφτόμουν πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε εμείς οι ιερωμένοι με το κινητό τηλέφωνο, το μυαλό μου πήγε στο βιβλίο που έγραψε ο Άγιος Παΐσιος με τίτλο "Άγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα" που περιγράφει τα παλαίσματα και τους ασκητικούς αγώνες αγίων γερόντων της εποχής του.
Γράφει χαρακτηριστικά : "Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολλή πίστη και απλότητα..είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δεχόταν συνέχεια τον θείο φωτισμό…"
Και συμπληρώνει ο Άγιος Γέροντας για να μπω στο θέμα, "Το πολύ κοσμικό πνεύμα που επικρατεί στον σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει στρέψει όλη την προσπάθειά του στο πώς να ζήσει καλύτερα με μεγαλύτερη άνεση …έχει επιδράσει και στους περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους".

Πρώτοι λοιπόν στην παγίδα του κοσμικού πνεύματος πέφτουμε εμείς οι ιερείς και μοναχοί πολλές φορές. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος.
Όλοι αισθανόμαστε πως μάλλον έχει παραγίνει το θέμα με τα κινητά τηλέφωνα ημών των ρασοφόρων…

Μοναχός Φανούριος Καψαλιώτης (1898-1986)

Ο κατά κόσμον Βασίλειος Μάντρεα γεννήθηκε στο Τεκόστι της Ρουμανίας το 1898.
Ηλθε από τη Ρουμανία στο Άγιον Όρος το 1913. Πήγε πρώτα στη ρουμανική σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, όπου έζησε τριάντα χρόνια. Κατόπιν στη ρουμανική σκήτη του Αγίου Δημητρίου-Λάκκου και μετά επέστρεψε στη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Το 1945 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός.

Τελικά εγκαταστάθηκε στο Κελλί του Αγίου Βασιλείου στην Καψάλα. Έμεινε σε αυτό το αγιοτρόφο Κελλί επί μία τεσσαρακονταετία. Επισκευάζοντας το Κελλί είχε φαίνεται παραμελήσει τα μοναχικά του καθήκοντα. Του παρουσιάσθηκαν τότε στον ύπνο οι άγιοι Βασίλειος και Θεόφιλος.

 Ο δεύτερος αυστηρά του είπε, καθώς διηγείτο ο ίδιος: «Να μην αφήνεις τα μοναχικά σου καθήκοντα, εμείς θα φροντίσουμε το Κελλί».

 Ήταν λίαν ασκητικός. Θύμιζε παλαιούς ασκητές. Πολλά ημερόνυχτα προσευχόταν ακατάπαυστα. Άκρως νηστευτής, δεν έτρωγε σχεδόν τίποτε. Μελετηρός πολύ. Ιδιαίτερα αγαπούσε τον όσιο Ισαάκ τον Σύρο. Κοιμόταν ελάχιστα πάνω στις σανίδες με μαξιλάρι μία πέτρα. Προσευχόταν για όλο τον κόσμο και για όσους είχε γνωρίσει έστω και για λίγο. Για όσους του το είχαν ζητήσει προσευχόταν με θερμά δάκρυα, εκζητώντας το έλεος του Θεού για όλο το ανθρώπινο γένος. Χαιρόταν να μνημονεύει ονόματα και να μαθαίνει για την πρόοδό τους.

Φανούριος Καψαλιώτης

 Δεν είχε καμία ιδέα περί του εαυτού του. Δεν ήθελε κανείς να τον θεωρεί κάτι. Γι’ αυτό συχνά προσποιόταν μωρία. Όσοι πήγαιναν να τον δουν έβλεπαν μία εικόνα πραότητος, αγαθότητος και απλότητος. Ήταν ένα μεγάλο παιδί. Απέπνεε την ευωδία ενός ταπεινού ασκητού.

 Μιλώντας για τον όσιο Θεόφιλο(ΕΔΩ) δάκρυζε. «Αν έχει ευλάβεια ο προσκυνητής», έλεγε, «αισθάνεται την ευωδία του οσίου». Τα λόγια του ήταν απλά και μεστά θείας σοφίας.

 Κάποτε τον επισκέφθηκαν οι Τρεις Ιεράρχες. Συνομίλησε άλλοτε με τον Μέγα Βασίλειο και τον όσιο Θεόφιλο. Είχε αγωνία για τη σωτηρία του. Η μεγάλη του άσκηση συνυπήρχε με τη μεγάλη αγάπη της αγαθής και αθώας καρδιάς του. Ηλικιωμένος πολύ έτρεχε να φροντίζει άλλα γεροντάκια.

Είχε πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ζούσε με τα ελάχιστα. Με λίγες ρώγες σταφύλι όλη την ημέρα, λίγα μούρα ή λίγα μανιτάρια. Αγαπούσε τη φύση. Περπατούσε ανάμεσα στα δένδρα δοξολογώντας κι ευχαριστώντας τον Θεό για τις τόσες δωρεές του. Έριχνε ψωμιά στα πουλάκια και χαιρόταν αφάνταστα, σαν μικρό παιδί, να τα βλέπει να τρώνε.

 Ένας μοναχός που τον επισκέφθηκε γράφει περί αυτού: 

«Ήταν ένα κοντό, αδύνατο γεροντάκι. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό, σαν τον ήλιο. Ήταν αληθινά πρόσωπο μικρού παιδιού, πράο, ροδοκόκκινο, νεανικό, καθάριο, ιλαρό, αγνό, άγιο. Δεν είχε τίποτε να μας κεράσει, μόνο λίγο νερό. Όταν τον ρωτήσαμε πώς περνάει, απάντησε: 

“Περνάω πολύ καλά. Με φροντίζει ο Χριστός και η Παναγία. Τρώγω παξιμάδι και χόρτα. Τη νύχτα κάνω κομβοσχοίνι, λέγοντας την ευχή. Δεν τα μετρώ. Λέγω το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» μέχρι να έλθουν τα δάκρυα. Προσεύχομαι και κλαίω για όλο τον κόσμο. Σταματώ όταν θέλει ο Κύριος. Όταν σταματήσουν τα δάκρυά μου για τον κόσμο …”».

Προείδε το τέλος του. Του το είπε ο «φίλος» του ο Μέγας Βασίλειος. Πήγε στους άλλους Καψαλιώτες να ζητήσει συγχώρεση για τη μόνιμη αναχώρησή του. Ανεπαύθη στις 18/12/1986. Τον βρήκαν νεκρό στο κελλάκι του. Έξω είχε πέσει πολύ χιόνι.

 Ο συμπατριώτης του Γέροντας Ηρωδίων (+1990) ο φίλος και συναγωνιστής του, είπε: «Ο Γέρων Φανούριος δεν πέθανε, πήγε από τη μία ζωή στην άλλη ζωή. Να του κάνετε κομποσχοίνι, να έχουμε ειρήνη. Είναι άγιος». Έζησε, όπως είπαμε, με κάθε ακρίβεια τις μοναχικές υποτυπώσεις και υποσχέσεις της κουράς του. Δεν έδωσε καμία υλική ανάπαυση στον εαυτό του. 

Έλεγε χαριτωμένα: «Μακάρι όση προθυμία έχουν οι άνθρωποι για τα κακά, τόση να είχαν και για τα καλά …

ΠΗΓΗ

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Μπέλινιτς της Ρωσίας

Η ιερά εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου φυλασσόταν αρχικά σε μία από τις εκκλησίες της περιοχής του Μογκίλεβ της Ρωσίας. 

Με την επικράτηση της Ουνίας, το έτος 1596,αυτή περιήλθε στα χέρια των Ουνιτών και τοποθετήθηκε σε μία εκκλησία του Ρωμαιοκαθολικού μοναστηριού του Μπελινίτς, το οποίο ιδρύθηκε κατά τα έτη 1622 - 1624 από τον στρατηγό της Μεγάλης Λιθουανίας Λεβ Σαπέγκα στις εκβολές του ποταμού Ντρούτα, 45 χιλιόμετρα από το Μογκίλεβ.

 Με τη Χάρη του Θεού η εικόνα αποδόθηκε στους Ορθοδόξους, το έτος 1876,με την ανακαίνιση της μονής του Μπελινίτς.

Εκεί,στις 12 Απριλίου του 1876, τελέσθηκε από τον Ορθόδοξο Επίσκοπο η πρώτη Θεία Λειτουργία στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

πηγή

Τέσσερα τραγούδια για τον Αθανάσιο Διάκο

Αθανάσιος Διάκος (4 Ιανουαρίου 1788 - 24 Απριλίου 1821)

Του Αθανάσιου Διάκου - 1984 

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Μουσική: Παραδοσιακό

Περιοχή: Ρούμελη

Όσοι καλά τον είδανε και λίγο τον γνώριζαν

το παλληκάρι του Πασά, το πρώτο το αγόρι.

το βράδυ εκείνο το πικρό και το στερνό του Διάκου

πώς έτρεμε και διάβαινε και πώς επαραμίλιε

γιατί βαθειά αγάπαγε του Διάκου τ’ άγια μάτια

έρως βουβός και δήμιος που τούτρωγε τα σπλάχνα

τη διαταγή σαν άκουσε κόπηκε κι η ζωή του

που να στραφεί, που να το πει, και να το μολοίσει

αμάν μονάχα φώναξε και το φεγγάρι βγήκε

μεγάλο, κίτρινο πολύ, με φως σαν πεθαμένο

το τουμπελέκι βάραγε τ’ ασκέρι χασκογέλα

κι οι ίσκιοι με τον ίσκιο του κρυφά παιχνίδια έπαιζαν

κι αυτός στοιχειό μες στα στοιχειά εδάγκωνε τα χέρια

και οι φωτιές θολώσανε από τ’ αγνό του δάκρυ

κι ως είδε να τον παίρνουνε κι αντίκρυσε την όψη

Θανάση είπε ο θάνατος εσέ δε θα σε πάρει

κάλλιο εμένα πρώτιστα παρά να δω το φόνο

να δω, ν’ ακούσω την ψυχή να βγαίνει από το στόμα

που πρώτα έφτιαξ’ ο Θεός κι ύστερα τους ανθρώπους

κι ως η κραυγή του Διάκονα του βγήκι απ’ το στομάχι

το είναι μάτωσε του νιου κι η Αλαμάνα όλη

κι ο γυιός εκείνου του Αγά έχασε πια το νού του

κι ο ίδιος χάθη των ετών κι ίσως εδώ γυρίζει.

Δεν ήταν περιβόλι και τριφύλλι, 

πηγάδι σκοτεινό σ’ ανηφοριά

τ’ αλφαβητάρι και το καριοφίλι

καράβι κουρσεμένο στο Νοτιά

και της αγάπης δάκρυ στο μαντήλι.

Τ’ αλφαβητάρι και το καριοφίλι

κανάτι δροσερό σε παραθύρι.

Γραμματικός στη Λάρισα με γρόσα

στα Χίλια Εφτακόσια Ογδόντα Οκτώ, 

δεν ήτανε για τη δική σου γλώσσα

και να κρατάς το στόμα σου κλειστό

που πριν να βγεις στον κόσμο σε κυκλώσαν.

Τ’ αλφαβητάρι και το καριοφίλι

κανάτι δροσερό σε παραθύρι.

Ζωνάρι πορφυρό κι αρματολίκι

κι αλογατάκι μαύρος ουρανός, 

προτού να πάρεις ό,τι σου ανήκει

στα Γιάννενα θα ξαναπάς γαμπρός

και θα μετράς τον κόσμο δίχως νίκη.

Τ’ αλφαβητάρι και το καριοφίλι

κανάτι δροσερό σε παραθύρι.

Περαστικός μια μέρα στην Αυλώνα

εγύρισες τα μάτια στην καρδιά

κι είδες ποτάμι να `ρχονται τα χρόνια

παλικαράκι μες στη Λιβαδειά

εντύθηκες στο μαύρο αρραβώνα.

Τ’ αλφαβητάρι και το καριοφίλι

κανάτι δροσερό σε παραθύρι.

Στο κάστρο του Αλή και στους μπαξέδες

πρώτη φορά θ’ ακούσεις μια φωνή

και θα το μάθεις πια το "Ίτε παίδες"

την πόρτα που θ’ ανοίξεις στη ζωή, 

λόγια πικρά θα λες στους καφενέδες.

Τ’ αλφαβητάρι και το καριοφίλι

κανάτι δροσερό σε παραθύρι.

Το φως μες στην καρδιά φαρμακωμένο

σημάδεψε την πόρτα του φονιά

μα εγώ θα μείνω εδώ να περιμένω

για να σε βρω ξανά σε παγανιά

την ύστερη φορά που θα διαβαίνω.

Τ’ αλφαβητάρι και το καριοφίλι

κανάτι δροσερό σε παραθύρι.

Και θα `σαι περιβόλι και τριφύλλι

τριάντα τρία χρόνια στη σειρά

στης λησμονιάς το χώμα σαν καντήλι, 

πηγάδι σκοτεινό σ’ ανηφοριά

μ’ αλφαβητάρι και με καριοφύλι.

Τ’ αλφαβητάρι και το καριοφίλι

κανάτι δροσερό σε παραθύρι.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: "Διάκος" 

Μέρα του Απρίλη.

Πράσινο λάμπος,

γελούσε ο κάμπος

με το τριφύλλι.

Ως την εφίλει

το πρωινό θάμπος,

η φύση σάμπως

γλυκά να ομίλει.

Εκελαδούσαν

πουλιά, πετώντας

όλο πιο πάνω.

Τ’ άνθη ευωδούσαν.

Κι είπε απορώντας:

"Πώς να πεθάνω;"

Λάκης Παππάς

Ο Αθανάσιος Διάκος ο φιλημένος της Παναγιάς

 ο Αθανάσιος Διάκος ο ευλογημένος απ’ το Χριστό 

Ωραίος σαν τα λούλουδα τ’ Απρίλη ωραίος σαν το σμάλτο του θανάτου ωραίος

 σαν του ήλιου το δοξάρι ωραίος

 σαν το νιόκοπο φεγγάρι με το φεγγάρι κρεμασμένο στα μαλλιά κι ήταν η ώρα δώδεκα δώδεκα του θανάτου 

Το στόμα του ροδόσταχτη σφραγίδα το μάτι του για τ’ άστρα παραθύρι το χέρι του γιοφύρι στην ελπίδα 

η χούφτα του ριζικού ποτήρι με το φεγγάρι κρεμασμένο στα μαλλιά κι ήταν η ώρα δώδεκα δώδεκα του θανάτου του θανάτου.

Το εικόνισμα της Παναγιάς.

Μία ιστορία που είναι εμπνευσμένη από πραγματική μαρτυρία του παπα Σταύρου Εφραιμίδη από την Κιουτάχεια, στο βιβλίο «Η Έξοδος», που κυκλοφόρησετο Μικρασιατικό Κέντρο Σπουδών.

-Μείνε ήσυχος, εγώ θα σε φευγατίσω, είπε ο Άρεφ.
– Ο Θεός να σ’ έχει καλά αδελφέ, ψιθύρισε ο παπα Σταύρος και κοίταξε τον Κούρδο στα μάτια. Του φάνηκαν υγρά. Τον πλησίασε και τον φίλησε σταυρωτά στα μάγουλα.
Κοντά ένα χρόνο μένανε μαζί με τον πατέρα του στο σπίτι του Άρεφ. Ενάμισι χρόνο είναι που λείπουν από την πατρίδα. Τότε που τους μάζωξαν όλους τους άντρες και τους σήκωσαν για την εξορία. Κάπου οκτακόσιους…

 Η ηλιαχτίδα που τρύπωσε από τη γρίλια του ξύλινου κεπεκιού, παιχνίδισε πάνω στα βλέφαρα του παπα Σταύρου. Κείνος τράβηξε την άκρια τον ράσου του, κάλυψε το πρόσωπό του να την αποφύγει. Είχε πιαστεί κατάχαμα. Ήθελε να αλλάξει πλευρό, μα δεν κουνήθηκε μη ταράξει το γέρο πατέρα του που κοιμόταν δίπλα βαριανασαίνοντας. Ήταν η δεύτερη νύχτα που περνούσαν μέσα στην παλιά αποθήκη. Κοίταξε γύρω. Άλλοι με μάτια κλειστά και άλλοι μ’ ανοιχτά ακίνητοι, αποκαμωμένοι, άδειοι μπόγοι αραδιασμένοι στο πάτωμα. Σήμερα θα τούς πάρουν και θα τους πάνε ποιος ξέρει πού.

Δεν αφήκαν σερνικό στα σπίτια. Όλους τους άρπαξαν οι Τούρκοι. Άραγε να πρόλαβαν να κρυφτούν κάποιοι; Πώς θα τα βγάλούν πέρα τα γυναικόπαιδα; Η μητέρα του έμεινε πίσω με τ’ άλλα δυο ανήλικα αδέλφια του. Έχωσε τη δεξιά παλάμη του στον κόρφο. Στη φανέλα κατάσαρκα είχε καρφιτσωμένο φυλαχτό, το μικρό εικόνισμα της Παναγιάς, δώρο του νονού του σαν τον βάφτισε.
– Κύριε ελέησον, ψέλλισε, κι έκαμε το σταυρό του.

Ο ήλιος είχε βουτήξει κάπου δυο πιθαμές πίσω από τα βουνά της Κιουτάχειας.
Τον είδε από το μισάνοιχτο παράθυρο του τρένου που τους πήρε για το Εσκί Σεχίρ. Ίσως να μην ξανάβλεπε ποτέ πια τον τόπο τον, εδώ που έπεσε από την κοιλιά της μάνας του πριν τριάντα χρόνια.

Η μοναχή Μόνικα,ο πνευματικός της Καλύμνου

Η μοναχή Μόνικα, ο πνευματικός της Καλύμνου
Έφερε πάντα πολύτιμο περιδέραιο την διάκριση, την σιωπή και το ακατάκριτο. Διαμάντια πιο λαμπερά και από τον φωστήρα της ημέρας. Την γνώρισα στα μέσα του ’50. Ερχότανε στην Πάτμο στον γέροντα Αμφιλόχιο όσο το γήρας της το επέτρεπε και γιόρταζε κοντά του το Πάσχα το καινό.
Τα χρόνια εκείνα ήταν ο Ευαγγελισμός η πόλις Ιερουσαλήμ. Εκεί ανέβαιναν αι φυλαί, φυλαί Κυρίου να γιορτάσουν Πάσχα Κυρίου. Ήταν υψίκορμη και λιπόσαρκη σαν δούγα παλαιού ξύλινου βαρελιού.

 

‘Όταν κάποτε νοσηλεύθηκε σε θεραπευτήριο των Αθηνών, οι φοιτητές ρώτησαν τον γιο της, καθηγητή της Παιδιατρικής :
- Η μητέρα σας δεν έφαγε ποτέ μια μπριζόλα;

Ερχότανε στον ναό της Βαγγελίστρας μαζί με την αδελφή που άναπτε τις κανδήλες. Καθότανε στο στασίδι, με το μακροφούστανο και το μαντήλι μέχρι την μύτη, τόσο ήσυχα, που δεν έδειχνε μέσα στο μισοσκόταδο πως υπάρχει παρουσία ζωντανού ανθρώπου. Ήταν σαν κάποια αδελφή να κρέμασε το ράσο της στο θρονί. Είτε έμπαιναν είτε έβγαιναν από την εκκλησία, ούτε σήκωνε το κεφάλι ούτε το έστρεφε. Ρώτησα:
- Αυτή η γριά δεν βλέπει, δεν ακούει;
- Και βλέπει και ακούει, αλλά συνεχώς προσεύχεται.

Μου θύμιζε την μάννα του Σαμουήλ , όταν πήγαινε στο ναό να προσευχηθή και ο γιος του ιερέα Ηλεί την πρόσεξε και είπε στον πατέρα του: «Μια γυναίκα ίσταται στον ναό και μαίνεται».
Καθόμουνα απέναντί της .Η μόνη κίνηση που έκανε ήταν να σκουπίζη τα δάκρυά της, τα ασίγητα και αθόρυβα, με το άσπρο της μαντήλι. Περισσότερο έστρεφα την προσοχή μου στην γερόντισσα Μόνικα παρά στο τέμπλο της εκκλησιάς.
Όταν απαντούσε στις ερωτήσεις του Γέροντα, μιλούσε τόσο στοχαστικά, σαν να έβγαινε η φωνή της μέσα από τους παλαιούς αιώνες. Αν ήταν άνδρας, θα μου θύμιζε τον παλαιό των ημερών. Ο λόγος της ήταν τόσο μετρημένος σαν ρήση ευαγγελική.
Εκεί όμως που εγνώρισα τον άνθρωπο αυτόν πρόσωπο με πρόσωπο ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Τότε έζησα από κοντά τον άνθρωπο των δακρύων και της καρδιακής προσευχής και έμαθα την ιστορία της ζωής της.

Ο σύζυγός της Γεράσιμος Ζερβός ήταν πάντα «ο πατέρας» και για την σύζυγο και για τα παιδιά. Οσάκις έλεγε «ο πατέρας μας» , αρκετό καιρό υπελάμβανα την πατέρα της, αλλ’ αργότερα εννόησα ότι επρόκειτο περί του συζύγου. Εργαζόταν στις Ινδίες, στις αγγλικές επιχειρήσεις εξορύξεως πολύτιμων μετάλλων. Σε μία από τις επισκέψεις του στον οίκο του πατρός του εγνώρισε την Άννα και ηράσθη του αληθινού κάλλους της ψυχής της. Την ζήτησε εις γάμου κοινωνίαν . Έπασχε όμως από μυοκαρδίτιδα. Του λέει:
- Δεν μπορώ να σταθώ όρθια. Πώς θα γίνη ο γάμος;

Δεν έχω Κύριε...

...ότι ούκ έχω μετάνοιαν,ούκ έχω κατάνυξιν,ούκ έχω δάκρυον παρακλητικόν,τά επανάγοντα τά τέκνα πρός τήν ιδίαν κληρονομίαν.
Εσκότισμαι τόν νούν έν τοίς βιωτικοίς πάθεσικαί ούκ ισχύω ατενίσαι πρός σέ έν οδύνη,
ού δύναμαι θερμανθήναι τοίς δάκρυσι τής πρός σε αγάπης.
Αλλά, Δέσποτα Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο θησαυρός των αγαθών,δώρησαί μοι μετάνοιαν ολόκληρον
καί καρδίαν επίπονον είς αναζήτησίν σου,χάρισαί μοι τήν χάριν σου καί ανακαίνισον εν εμοί τάς μορφάς τής σής εικόνος.
Κατέλιπόν σε, μή με εγκαταλίπης,έξελθε είς αναζήτησίν μου,επανάγαγέ με πρός τήν νομήν σου,
συναρίθμησόν με τοίς προβάτοις της εκλεκτής σου ποίμνης καί διάθρεψόν με σύν αυτοίς έκ της χλόης των θείων σου μυστηρίων, πρεσβείαις της πανάγνου Μητρός σου καί πάντων των αγίων σου.(Από την Ευχή είς τόν Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν)

facebook

Η Μονή Αγίου Γεωργίου του Σακκά στην κατεχόμενη Αγία Τριάδα Γιαλούσας

   Υπάρχουν ακόμη μερικοί άνθρωποι στον τόπο μας που αγιάζονται από την Χάρη του Θεού μόνοι στον κόσμο και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κανείς δεν τους γνωρίζει, κανείς δεν τους τιμά, εκτός από τον ίδιο το Θεό. 

 Ένας από αυτούς τους αφανείς, ταπεινούς, και άγνωστους στον κόσμο ήρωες είναι και η Μοναχή Γεωργία η οποία ζει ολομόναχη στην Μονή του Αγίου Γεωργίου του Σακκά στην κατεχόμενη Αγία Τριάδα Γιαλούσας στην Καρπασία. Η μοναχή Γεωργία μένει εκεί για να φυλάει Θερμοπύλες, ατρόμητη μπροστά στις ορδές του Τούρκου εισβολέα, βάζοντας πάνω από όλα τον Θεό και την Ορθοδοξία, χωρίς να λογαριάζει κανένα κόστος, ακόμη και αυτό της ίδιας της ζωής της. Χάρη στην Μοναχή Γεωργία, η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Σακκά αποτελεί σήμερα το μοναδικό μοναστήρι στην κατεχόμενη Κύπρο όπου ακόμη ασκείται ο Ορθόδοξος μοναχισμός.

Δεν γνωρίζουμε αν η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Σακκά λειτουργούσε ως μοναστήρι κατά τους αιώνες που παρελθόντος. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι

ΠΟΛΛΑ, ΛΙΓΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ;...

Μίλα λίγο. Μα να είναι με γλύκα. 

Πες πολλά. Μα να είναι γλυκά.

Μη λες τίποτα.Μα η σιωπή σου επίσης να βγάζει τη γλύκα της σιωπής του Χριστού.

Ο Άγιος Γεώργιος και ο Απόλλων(Από τον βίο του Αγίου)

 Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βίο του Αγίου και Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου (275 μ.Χ.- 303 μ.Χ.), όπου περιγράφεται η στιγμή που ο Άγιος δέχεται να εισέλθει σε έναν ειδωλολατρικό ναό του Απόλλωνα, μαζί με τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό, καθώς και το τι ακριβώς επακολούθησε εκεί.
«Ο δε παρανομότατος βασιλιάς Διοκλητιανός, ήρθε το πρωί στο ναό του Απόλλωνα, πρόσταξε δε να φέρουν εκεί και τον Άγιο. Κι όταν αυτό έγινε είπε προς αυτόν ο βασιλιάς με πολλή ημερότητα και ταπείνωση:

 «Δεν είναι Γεώργιε μεγάλη φιλανθρωπία και πολλή καλοσύνη αυτό το οποίο κάνω εγώ, να αναμένω δηλαδή τη μετάνοιά σου και να μη σε θανατώνω; Ναι, ορκίζομαι στη δύναμη των μεγάλων θεών ότι για τη νεότητά σου και την ανδρεία σου, λυπάμαι να σε θανατώσω. Διότι επιθυμώ εάν μετανοήσεις να σε τιμήσω, να σε δοξάσω και να σε κάνω συγκάθεδρο της βασιλείας μου. Πες μου λοιπόν κι εσύ τη γνώμη σου, τι σκέφτεσαι;»

 Ο Άγιος απάντησε: «Έπρεπε βασιλιά, αυτήν την αγάπη την οποία δείχνεις τώρα, να την είχες δείξει πιο πριν, ώστε να μη με βασάνιζες τόσο απάνθρωπα».
Ο βασιλιάς όταν άκουσε τα λόγια αυτά, χάρηκε και είπε στον Άγιο: 

«Αν θελήσεις να με κάνεις πατέρα σου και να μου χαρίσεις τη χαρά αυτή, εγώ έχω σκοπό να σε ανταμείψω με πλούσια δώρα». 

Ο Άγιος απάντησε: «Αν θέλεις βασιλιά, ας εισέλθουμε στο ναό για να δω τους θεούς σου». Αμέσως τότε ο βασιλιάς, πρόσταξε τους άρχοντές του και όλο το λαό να εισέλθουν στο ναό, ενώ το πλήθος από τη χαρά του πολυχρόνιζε το βασιλιά.

 Εισήλθαν δε όλοι στο βωμό και περίμεναν να δουν τι θέλει να κάνει ο Άγιος. Τότε