-Μα οι 'Αγιες Γραφές έχουν παραδοθεί χωρίς προβλήματα και σε πολλά αντίγραφα. Απόρησε ο Ανδρέας.
-Δεν αντιγράφομε τα ιερά κείμενα, αδελφέ. Είπε ο μοναχός. Αντιγράφομε τα κλασσικά ελληνικά έργα που τείνουν να χαθούν στα κακοσυντηρημένα χειρόγραφα και στους φθαρμένους κώδικες. Κάνομε πολλά αντίγραφα κειμένων, μετατρέποντας σε μικρογράμματη γραφή τη μεγαλογράμματη.
'Ωστε μέσα σ'ενα μοναστήρι κοπιάζουν τόσοι μοναχοί, για να διαφυλλάξουν την αρχαία πολιτιστική κληρονομιά μας;
Απίστευτο!
-Και οι μοναχοί αυτοί, οι αντιγραφείς, είναι μορφωμένοι; 'Εχουν εμπειρία της ελληνικής παιδείας, που προσπαθούν να διασώσουν; ρώτησε ο Ανδρέας.
-Αρκετοί ναι, είναι πεπαιδευμένοι. 'Αλλοι είναι άπειροι. 'Εχομε όμως το γέροντα Θεόδωρο, βαθύ γνώστη των Θείων Γραφών, αλλά και ακριβή κάτοχο της θύραθεν σοφίας, που διευθύνει την εργασία. Είπε ο μοναχός.
-Εργάζεται, λοιπόν και ο ηγούμενος εδώ;
-Αυτος είναι ο εμπνευστής, ο εργάτης και η καρδιά του έργου της αντιγραφής. Είπε ο μοναχός.
- Και πως αντιγράφουν, χωρίς να γνωρίζουν τις αρχαίες διαλέκτους; Ξαναρώτησε ο Ανδρέας.
-Ο,τι ακούνε και βλέπουν, γράφουν, αδελφέ. Τα ελληνικά γράμματα τα γνωρίζουν όλοι. Κάνουν και λάθη. Επεμβαίνει ο ηγούμενος στα αδιέξοδα.
-Μπορώ να ρίξω μια ματιά στους αντιγραφείς; Ρώτησε ο Ανδρέας.
Σαν να μην πείστηκε ο Κύπριος ότι τα έργα που αντέγραφαν, ήταν των αρχαίων Ελλήνων. Μπορεί να επιθυμούσε, να βρεθεί πάλι κοντά στον άγιο Θεόδωρο.
Οι μοναχοί συνέχιζαν την επίπονη εργασία τους απερίεργοι, προσηλωμένοι, σαν να μήν έβλεπαν από πάνω τους τον παράξενο επισκέπτη.
Ο Ανδέας έβλεπε, άκουγε και δεν το πίστευε.
'Ενας μοναχός υπαγόρευε και οι άλλοι έγραφαν. Στις δύσκολες λέξεις έλεγε και την ορθογραφία ο μοναχός που γνώριζε σίγουρα καλά Ελληνικά. Μία ομάδα αντέγραφε 'Ομηρο. 'Αλλη ομάδα αντέγραφε Ηρόδοτο, άλλη Ξενοφώντα, άλλη Πλούταρχο, άλλη Θουκυδίδη, άλλη Πλάτωνα, άλλη Σοφοκλή, Ευριππίδη Αισχύλο, Αριστοφάνη...
"Ακόμα και Αριστοφάνη", σκέφθηκε," αντιγράφουν οι μοναχοί".
'Οταν έφτασε στον ηγούμενο, δίσταζε, να δει, τί κάνει.
Ο άγιος Θεόδωρος ήταν ο μόνος, που του μίλησε.
-'Ελα, Αντρέα, σκύψε. Του είπε. Ζωγραφίζω μικρογραφίες στο περιθώριο των χειρογράφων. Τα στολίζω με πουλιά, με λουλούδια και καλλιγραφικά γράμματα.
-Είναι θαυμάσιες οι ζωγραφιές σας. Ειπε και κοκκίνισε απο ντροπή ο Αντρέας.
-Αλλά, γιατί απορείς, αδελφέ, με το έργο της αντιγραφής των αρχαίων ελληνικών κειμένων από τους μοναχούς;
Ο Αντρέας τα έχασε με τη διορατικότητά του αγίου Θεοδώρου. Πράγματι απορούσε μέσα του.
-Εγώ; Τραύλισε..δεν απορώ.
-Οι μοναχοί, αγαπητέ Αντρέα, επιτρέπεται στη ζωή τους, να αγαπούν χωρίς τύψεις μόνο το Θεό και την πατρίδα. Αν μέσα σε αυτά τα αθάνατα έργα των προγόνων μας περικλείεται όλο το μεγαλείο της πατρίδος μας, η υψηλή σκέψη, ο βηματισμός της ανθρωπότητος, το θεμέλιο του πολιτισμού, το κατώφλι του Χριστιανισμού, ποιοί άλλοι περισσότερο από τους πατριώτες μοναχούς θα κοπιάσουν, να τα περισώσουν;
Γιατί ο πατριωτισμός δεν εκδηλώνεται μόνο στα πεδία των μαχών για την ακεραιότητα των εδαφών, όπως υποστήριζε ο Κοπρώνυμος. Και αυτό είναι αναγκαίο και σπουδαίο αναμφίβολα.
Η αγάπη όμως για την πατρίδα εκφράζεται και στον κόπο και στον ιδρώτα αυτών των μοναχών, για να διαφυλλάξουν ακέραιη την πνευματική κληρονομιά.
Ο Αντρέας είχε μείνει με το στόμα ανοικτό, ακούγοντας το χειμαρρώδη λόγο του αγίου Θεοδώρου.
Εντυπωσιάστηκε από το διορατικό και ευρύ πνεύμα του πεπαιδευμένου Θεοδώρου, που τον ώθησε στην επίμονη προσπάθεια, να διαφυλάξει τα αθάνατα ελληνικά έργα.Συγκινήθηκε και απο τον πατριωτισμό του μοναχού, που βρήκε αυτόν τον πρωτότυπο τρόπο, να εκφρασει την αγάπη του για την πατρίδα.
Αγαπούν οι μοναχοί εκτός από τον Θεό και την πατρίδα;
Ο Θεόδωρος γράφει ο βιογράφος του, ήταν δώρο του Θεού, που προσφέρθηκε από κοινού στην Εκκλησία και την πατρίδα."Κοινόν δώρον τη πατρίδι και τη Εκκλησία"........
"Ο Πένταθλος Μοναχός"'Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, Μοναχής Ολυμπιάδος Ντίτορα
Η ζωή του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, μέσα από την γλαφυρή αφηγηματική βιογραφία που έγραψε η γερόντισσα Ολυμπιάδα. Οι αγώνες του για την Ορθοδοξία στον καιρό της Εικονομαχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου