«Μη κλαίε· και προσελθών ήψατο της σορού… και είπε· νεανίσκε σοι λέγω, εγέρθητι» (Λουκ. ζ΄ 13-14).
Χωρίς αμφιβολία, ο θάνατος είναι το πιο οδηνηρό φαινόμενο της ιστορίας, αλλά και της ζωής του ανθρώπου. Μόνο όσοι έζησαν από κοντά αυτό το φαινόμενο με την απώλεια ενός συγγενικού ή φιλικού τους προσώπου, μπορούν να καταλάβουν το πόσο οδυνηρός είναι πραγματικά ο θάνατος. Αυτή την οδύνη εκφράζει πολύ παραστατικά και ο υμνωδός της εξοδίου, της νεκρώσιμης ακολουθίας λέγοντας: «Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατον και ίδω εν τοις τάφοις την κατ’ εικόνα Θεού πλασθείσαν ημίν ωραιότητα».
Κατά τον Απόστολο Παύλο, ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας και αυτός ο θάνατος είναι καθολικός για όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους. Λέει, λοιπόν, ότι: «Μέσω ενός ανθρώπου μπήκε στον κόσμο η αμαρτία και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος. Έτσι εξαπλώθηκε ο θάνατος σ’ όλους τους ανθρώπους, γιατί όλοι αμάρτησαν… Έφτασε, λοιπόν, το παράπτωμα ενός ανθρώπου για να κυριαρχήσει ο θάνατος σ’ όλο τον κόσμο, εξαιτίας ενός ανθρώπου. Το ίδιο κι ακόμα περισσότερο, ο ένας Ιησούς Χριστός θα γίνει αιτία να κυριαρχήσουν μέσα στην αληθινή ζωή όσοι αποδέχονται την άφθονη χάρη του Θεού και τη δωρεά της λυτρώσεως» (Ρωμ. ε΄ 12-17).
Η κυριαρχία του Ιησού πάνω στον θάνατο προβάλλει σαν το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα προς όλους τους ανθρώπους μέσα από τις αναστάσεις νεκρών, πριν από το δικό του θάνατο και την Ανάσταση, όπως και η σημερινή ανάσταση του γιου της χήρας της Ναΐν.
Έτσι, μέσα από τη σημερινή προστακτική εντολή: «νεανίσκε, σοι λέγω εγέρθητι», καθώς και τις εντολές «η παίς εγείρου» (Λουκ. η΄ 54) προς την κόρη του Ιάειρου και το «Λάζαρε δεύρο έξω» (Ιωάν, ια΄ 43) προς το φίλο του το Λάζαρο, ο Ιησούς έρχεται να επιβεβιαώσει την πλήρη, κυριαρχία του πάνω στο θάνατο.
Αυτή η πλήρης κυριαρχία του Ιησού πάνω στο θάνατο με τις πιο πάνω αναστάσεις νεκρών γίνονται όλες στην παρουσία πολλών αυτοπτών μαρτύρων, ούτως ώστε να μην μπορούν να αμφισβητηθούν από κανένα.
Επιπρόσθετα στέλνουν το ελπιδοφόρο μήνυμα ότι κανένας άνθρωπος, καμιά
ηλικία και κανένα φύλο, είτε άντρας είτε γυναίκα, δε θα εξαιρεθούν από την ανάσταση. Παρά το πιο πάνω μήνυμα ότι κανένας δε θα εξαιρεθεί από την ανάσταση, αφού και κανένας δε θα εξαιρεθεί από το θάνατο, εντούτοις, ο άνθρωπος αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ιδέα, πολύ δε περισσότερο με τον ίδιο το θάνατο, όταν μάλιστα αφορά νεαρά πρόσωπα.
ηλικία και κανένα φύλο, είτε άντρας είτε γυναίκα, δε θα εξαιρεθούν από την ανάσταση. Παρά το πιο πάνω μήνυμα ότι κανένας δε θα εξαιρεθεί από την ανάσταση, αφού και κανένας δε θα εξαιρεθεί από το θάνατο, εντούτοις, ο άνθρωπος αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ιδέα, πολύ δε περισσότερο με τον ίδιο το θάνατο, όταν μάλιστα αφορά νεαρά πρόσωπα.
Έτσι προβάλλει εναγώνια το ερώτημα «γιατί»; Ένα ερώτημα που κι εμείς εκείνη τη στιγμή αδυνατούμε να απαντήσουμε.Σε τέτοιες ευαίσθητες στιγμές δε χρειάζεται να κρίνουμε με βάση τη λογική, τα λόγια ή και τις πράξεις των ανθρώπων.
Σε τέτοιες στιγμές εκείνο που χρειάζεται είναι η στήριξη των ανθρώπων, είτε αυτοί είναι συγγενείς είτε είναι ξένοι. Μια στήριξη που μπορεί να χρειαστούμε κι εμείς.
Μια στήριξη που πηγάζει από το σημερινό Ευαγγέλιο. Το «μη κλαίε» και το «νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι», είναι δυο παρήγορες εντολές που περιορίζουν την υπερβολική λύπη και εξουδετερώνουν την ολιγοπιστία, ενώ παράλληλα αφήνουν να διαφανεί το ελπιδοφόρο μήνυμα της νίκης κατά του θανάτου και της αναστάσεως όλων των ανθρώπων. Άρα και του δικού μας ανθρώπου που πέθανε. Γιατί, όπως είπε ο Ιησούς στην αδελφή του Λάζαρου τη Μάρθα, ο ίδιος είναι η ανάσταση και η ζωή κι όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν κι αν ακόμα πεθάνει θα ζήσει. Και κατέληξε με το ερώτημα: το πιστεύεις αυτό; (Ιωάν, ια΄ 25-26).
Το ερώτημα αυτό επαναλαμβάνεται διαχρονικά σε όλους τους ανθρώπους, άρα και σε εμάς. Ο θάνατος είναι πλέον μια κατάσταση προσωρινή. Είναι σαν ένας ύπνος, μεγαλύτερης όμως διάρκειας από το φυσικό ύπνο, μετά από τον οποίο θα ακολουθήσει, όπως σήμερα το «εγέρθητι», δηλαδή η ανάσταση. Αυτό το μεσοδιάστημα, από την έξοδο από αυτή τη ζωή ως την ανάσταση ο ίδιος ο Ιησούς τη χαρακτηρίζει ως «κοίμηση».
Απευθυνόμενος στους Μαθητές του τους είπε: «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται, αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν» (Ιωάν. ια΄ 11). Καθησυχάζοντας πάλι τους θορυβημένους συγγενείς του Ιαείρου θα τους πει: «Αναχωρείτε· ου γαρ απέθανε το κοράσιον, αλλά καθεύδει» (Ματθ. θ΄ 24). «Φύγετε γιατί το κοριτσάκι δεν πέθανε αλλά κοιμάται».
Άρα ο θάνατος είναι μια έξοδος κι ένας χωρισμός προσωρινός για τούτο και η νεκρώσιμη ακολουθία στην εκκλησιαστική γλώσσα χαρακτηρίζεται ως «εξόδιος» ακολουθία. Αυτό δε το ελπιδοφόρο μήνυμα μεταφέρεται και μέσα από την Αποστολική περικοπή της εξοδίου ακολουθίας, ενημερώνοντας και καθησυχάζοντας ταυτόχρονα. «Ου θέλω υμάς αγνοείν περί των κεκοιμημένων, ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Ει γαρ πιστεύομεν ότι Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού άξει συν αυτώ» (Α΄ Θεσ. δ΄ 13-14).
Αδελφοί μου, αυτή η ελπίδα και αυτή η πίστη είναι ιδιαίτερα σημαντική για όλους, γιατί δημιουργεί ουσία και περιεχόμενο στη ζωή μας. Διαφορετικά, κατά τον Απόστολο Παύλο «αν η Χριστιανική μας ελπίδα περιορίζεται μόνο σ’ αυτή τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’ όλους τους ανθρώπους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί κάνοντας τη αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών» (Α΄ Κορ. ιε΄ 19-20). Μια αρχή την οποία επιβεβαίωσε και μέσα από τη σημερινή ανάσταση του γιου της χήρας της Ναΐν. Έτσι το «μη κλαίε» και το «εγέρθητι», έγινε σήμερα το πιο σημαντικό σύμβολο ελπίδας. Ας μην το αγνοήσουμε. Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου