Χρόνια πολλά και αιώνια !

Σᾶς εὔχομαι «χρόνια πολλά», σᾶς εὔχομαι καὶ «χρόνια αἰώνια», τὰ πολλὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ τὰ αἰώνια ποὺ ἀρχίζουν ἀπὸ σήμερα καὶ δὲν τελειώνουν ποτέ.
 Καλὴ χρονιὰ καὶ εὐλογημένη!

Σεβ.Μητροπολίτης Μεσογαίας κ.Νικόλαος

Μόνο στήν Ἐκκλησία ὁ χρόνος γίνεται χαρά

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ Κερκύρας κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ για τη νέα χρονιά 2019

Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ὑπάρχουν στήν ζωή μας τρεῖς τρόποι γιά νά δοῦμε τόν χρόνο: ὁ κοσμικός, ὁ λειτουργικός καί ὁ ἐσχατολογικός.

 Ὁ κοσμικός ἔχει νά κάνει μέ τήν ἱστορία, στήν ὁποία μετέχουμε ὅλοι μας. Ὡς ἄνθρωποι ἔχουμε κατά κόσμον ἀρχή καί τέλος. Καλούμαστε νά ζήσουμε, νά δημιουργήσουμε, νά προκόψουμε, νά συναντηθοῦμε μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, νά χαροῦμε ὅ,τι ἡ ζωή καί ὁ πολιτισμός μᾶς προσφέρουν.

 Ὁ λειτουργικός ἔχει νά κάνει μέ τόν χρόνο στόν ὁποῖο ἐμεῖς λατρεύουμε τόν Θεό ὡς κοινότητα καί παλεύουμε γιά τήν ἁγιότητα. Ὁδοδεῖκτες τοῦ τρόπου αὐτοῦ εἶναι οἱ Ἄγιοι κάθε ἡμέρας, οἱ ὁποῖοι χωρίς νά ἀπορρίπτουν τήν ζωή καί τήν ἱστορία, βλέπουν τά πάντα στήν προοπτική τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδή τῆς ἀγάπης γιά τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο. Καί ὅλα στήν ζωή τους γίνονται λειτουργία, δηλαδή προσφορά, θυσία, δοξολογία στόν Θεό, καί στόν τόπο τοῦ ναοῦ καί στήν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς.

 Ὁ ἐσχατολογικός εἶναι ὁ ἄχρονος χρόνος τῆς αἰωνιότητος, στόν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι καλούμαστε νά συμμετάσχουμε προσδοκώντας τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων μας, ἀλλά καί προγευόμενοι ἐν πνεύματι τόν Παράδεισο τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό, τήν ἀναφαίρετη ἀγάπη. Δι’ αὐτῆς ἐλεύθερα καλούμαστε νά συναντηθοῦμε καί μέ τόν πλησίον μας. Καί ἐπειδή ὁ Θεός δέν ἐπιβάλλει, μᾶς δίνει τήν δυνατότητα νά ἐπιλέξουμε τήν κόλαση τῆς μοναξιᾶς, τῆς ἀπουσίας δηλαδή κοινωνίας μαζί Του καί μέ τόν πλησίον, τόν πνευματικό θάνατο, ὁ ὁποῖος δυστυχῶς γίνεται αἰώνιος.

 
 Σήμερα οἱ περισσότεροι βλέπουμε τήν ζωή μας κυρίως στήν προοπτική τοῦ κοσμικοῦ τρόπου θεάσεως τοῦ χρόνου. Τά πάντα γίνονται γιά νά μήν εἴμαστε μόνοι, γιά νά δικαιώνουμε τό ἐγώ μας, γιά νά ἀπολαμβάνουμε, ὅπως μᾶς θέλουν νά μᾶς πείσουν, τήν στιγμή. Ἔτσι λησμονοῦμε ὅτι ὁ χρόνος εἶναι «καιρός εὐπρόσδεκτος» (Β’ Κορ. 6, 2), γιά νά ζήσουμε στήν Ἐκκλησία τόν τρόπο πού ὁδηγεῖ στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Νά παλέψουμε δηλαδή γιά τήν καλοσύνη, τήν ἀγάπη, τήν συγχώρηση, τίς ἀρετές τῆς ἁγιότητος ἡ ὁποία εἶναι ὁ στόχος πού δίνει νόημα γνησιότητας στόν χρόνο μας καί μᾶς ἐπιτρέπει ὅ,τι δέν μᾶς βλάπτει πνευματικά, νά τό χαροῦμε.
Μόνο στήν Ἐκκλησία ὁ χρόνος γίνεται χαρά καί βιώνεται στήν προοπτική τῆς αἰωνιότητας. Μέ ἀποφασιστικότητα λοιπόν ἄς οἰκοδομήσουμε τήν πνευματική μας ταυτότητα, αὐτήν ἡ ὁποία συνδυάζει τήν πίστη στόν Τριαδικό Θεό καί τό πρότυπο τῆς ἁγιότητος, καί τότε τά πάντα θά γίνουν νέα, ἀληθινά, χαρούμενα στήν προοπτική τῆς αἰωνιότητος!
Χρόνια πολλά! Καλή κι εὐλογημένη νά εἶναι ἡ νέα χρονιά, ἀδελφοί! Ὁ Θεός νά δίνει τό φῶς Του σέ ἐσᾶς καί στούς οἰκείους σας!

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

†Ο ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

"Οι τέσσεροι άνεμοι"

Από την εικονογράφηση του  βιβλίου ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ, το σχέδιο της σελίδας 31 "Οι τέσσεροι άνεμοι". Ο πλήρης τίτλος είναι : 

«Οι τέσσεροι Άνεμοι ζωγραφισμένοι στο Μοναστήρι του Βατοπεδίου στις τέσσερις άκριες του κόσμου μαζί με τη θάλασσα και με τα θηρία της Αποκάλυψης»

Με την ευχή τα "θηρία της Αποκάλυψης" να μη μας ταλανίσουν και αυτή τη χρονιά.

Φώτης Κόντογλου

Πότε πότε μας θυμάται το μέλλον

Πότε πότε μας θυμάται το μέλλον

Όσο μακριά κι αν βρίσκεται,

Όλο και κάποιο μήνυμα λαβαίνουμε,

Γραμμένο πάντα βιαστικά

Γιατί διαρκώς αναχωρεί

Για πιο μακριά ακόμα.

Τι να το κάνεις;

Γραπτά που μένουνε αδιάβαστα.

Κανείς δεν ξέρει από μας

Να διαβάσει τι γράφει το μέλλον.

Παρεκτός κάτι ελάχιστες

Γραμματιζούμενες ελπίδες.

Τρέχα γύρευε.

Κική Δημουλά

πηγή

Όταν από το Α και το Ω εξαρτάται όλη η ζωή μας, τότε όλα είναι αγιασμένα

 

Τα γεγονότα μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάζουν να πλησιάσουμε περισσότερο στον Θεό, για να έχουμε θεϊκή δύναμη, ώστε να αντιμετωπίζουμε σωστά κάθε κατάσταση -και φυσικά ο Καλός Θεός δεν θα μας αφήσει. Θα μας προστατεύει.

Πάντως να ξέρουμε, όταν καλυτερεύουμε την πνευματική μας κατάσταση, τότε και εμείς νιώθουμε καλύτερα, αλλά και τον Χριστό χαροποιούμε.

 Ποιος μπορεί να φαντασθεί την μεγάλη χαρά που αισθάνεται ο Χριστός, όταν τα παιδιά Του προχωρούν;
Εύχομαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι πνευματική προκοπή και να ενωθούν με τον Χριστό, που είναι το Α και το Ω.
Όταν από το Α και το Ω εξαρτάται όλη η ζωή μας, τότε όλα είναι αγιασμένα.

«Πνευματική Αφύπνιση» Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι

https://www.facebook.com/hlias.xaintoytis

Athos film with drone scenes

πηγή

Καμιά φορά σκέφτομαι: τι θα 'κανα αλήθεια αν ξανάρχιζα τη ζωή μου;

''Καμιά φορά σκέφτομαι: τι θα 'κανα αλήθεια αν ξανάρχιζα τη ζωή
μου; Πάλι εδώ θα' φτανα, στην άκρη του κόσμου...
Ω Κύριε των μακρινών σταθμών που τους
διαβαίνουμε κάποτε μες στο όνειρο...

Ενώ ένας πλανόδιος οργανοπαίχτης στο δρόμο με μια λυπημένη μουσική
θα δωροδοκεί το δειλινό ν'αργοπορεί...

Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος 

είσαι...'' 

(Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Η ερώτηση)

...κι ο ουρανός συνάλλαγμα της ταπεινώσεως

Κάτω απ’ την κυανή αιχμαλωσία του ουρανού
είμαι ο ταμίας της τύχης μου.
Φίλος του νερού άνωθεν
κι ο ουρανός συνάλλαγμα της ταπεινώσεως

Ν. Καρούζος

πηγή

Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα-Ο Δίκαιος Ιωσήφ στολισμένος με τις αρετές του γίνεται διδάσκαλός μας στην απρόσωπη εποχή μας

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

 Ρώτησαν ένα μεγάλο ασκητή της Πάτμου, τον Γέροντα Θεόκτιστο, κάποιοι φοιτητές της Θεολογίας, ποιός είναι ο μεγαλύτερος Άγιος μετά την Υπεραγία Θεοτόκο και ο Γέροντας Θεόκτιστος έχοντας μέσα στην καρδιά του "ενιδρυμένον εν εαυτώ τον Παράκλητο," δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, τους απήντησε πώς ο μεγαλύτερος Άγιος μετά την Παναγία είναι ο Ιωσήφ ο Μνήστωρ, του οποίου την μνήμη γιορτάζει η Εκκλησία μας την Κυριακή μετά του Χριστού Γέννηση.

Γνωρίζεται ως "του Σαρκωθέντος Θεού ημών Χριστού πατήρ", κατά τον ιερό υμνογράφο. Είναι "των θείων ρημάτων υπήκοος και των παραδόξων πραγμάτων διάκονος". Είναι αυτός που αξιώθηκε να δει με τα μάτια του τον νηπιάσαντα Λόγο του Θεού και να Τον κρατήσει στην αγκαλιά του και να αγιασθεί από Αυτόν "τη επαφή τη φρικώδει".

 Το όνομα Ιωσήφ, μεταφρασμένο στα ελληνικά, σημαίνει ‘’αυτός που προσθέτει’’. Και πράγματι προσέθεσε στον εαυτό του τόσες μεγάλες και πολλές αρετές. Γι' αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα τονίσει : "ότι όπως πριν από την ανατολή του ηλίου προηγείται ένα χρυσίζον φως που αναγγέλει τον ερχομό του ηλίου, έτσι και πριν από τον ερχομό του Χριστού προηγείται ο Ιωσήφ στολισμένος με τις αρετές."
 Ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος τον ονομάζει δίκαιο (Ματθ. α, 19). Δίκαιος στη λέξη της Καινής Διαθήκης χαρακτηρίζεται ο ενάρετος άνθρωπος "ως ενάρετον εν άπασι και κάτοχον της καθόλου αρετής" θα ερμηνεύσει και πάλι η χρυσή αηδόνα της Εκκλησίας.

Διέθετε, πρώτον, αγνότητα και καθαρότητα, ώστε να επιτρέψει ο Θεός να του εμπιστευθεί το πανάχραντο κειμήλιο, την Υπεραγία Θεοτόκο, μετά την έξοδό της από τα Άγια των Αγίων και να υπηρετήσει εν συνεχεία το μυστήριο της Ενσάρκου Οικονομίας του Θεού και Λόγου του Θεού "το μόνο καινόν υπό τον ήλιον", όπως το χαρακτηρίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Δεύτερον, ήταν ακριβής τηρητής του νόμου. Όταν πληροφορείται την

Εικόνα των Χριστουγέννων : Περί του παιδίου που το λούζουν δυο γυναίκες, «το πρώτο λουτρό του βρέφους»

Η τοιχογραφία προέρχεται από τον κατεδαφισμένο ναό της Αγίας Φωτίδας-Βέροια

Θεολογική αναλυση της εικόνας της Γέννησης.
+ π.Κων/νος Στρατηγόπουλος

 Έχουμε ακόμη το λουτρό του θείου Βρέφους, μια παράσταση πολύ παρεξηγημένη. Η παράσταση αυτή μάλιστα, μετά από τον 17ο αιώνα όταν εισχώρησαν δογματικές, ρωμαιοκαθολικές θεολογικές αντιλήψεις στο χώρο της Ορθοδοξίας - που ξεκίνησαν από τη Ρωσία και πέρασαν ακόμα και στο Άγιον Όρος - η παράσταση αυτή ήταν σοβαντισμένη σχεδόν σε όλα τα καθολικά του Αγίου Όρους. Την παράσταση του λουτρού την είχαν καλύψει γιατί θεώρησαν απαράδεκτο να παρουσιαστεί το λουτρό του Θείου Βρέφους. Αυτό ήταν δογματικό λάθος. Τώρα έχουν καθαριστεί οι εικόνες από τον σοβά. Βλέπετε και στο Άγιον Όρος κανείς δεν είναι εκφραστής μοναδικός της Ορθοδοξίας. 

 Η Ορθοδοξία έχει τις αλήθειές της που είναι γενικότητα της αλήθειας και όχι τι λέει μόνο ένας τόπος. Κανένας τόπος δεν είναι βατικάνειος στην Ορθοδοξία. Θεωρούσαν απαράδεκτο να είναι ο Χριστός γυμνός και να λούζεται.

   Μα γιατί το βάζει εδώ ο αγιογράφος; Το βάζει εδώ ακριβώς ο αγιογράφος για να δηλώσει τι γινόταν σε όλα τα μωρά. Όταν γεννιόντουσαν, τα έλουζαν. Την ογδόη ημέρα - θυμάστε - γινόταν η απόλουση. Η πλήρης απόλουση. Ο Χριστός ήταν τέλειος άνθρωπος και θα περάσει από όλα τα ανθρώπινα. Παρ’ εκτός από την αμαρτία. Αν ο Χριστός δεν ελούζετο επειδή είναι Θεός και δε χρειάζεται να λουσθεί, δεν θα ήταν τέλειος άνθρωπος. Οπότε πέφτουμε σε δογματικό λάθος αφού τότε [αυτό θα σήμαινε ότι] ο Χριστός δε μας σώζει. Γιατί ως τέλειος άνθρωπος ο Χριστός, σώζει τον άνθρωπο και τον τελειώνει (σημ.: τον κάνει τέλειο).

Μονή Λατόμου-12ος αιώνας

 Αν ήταν κάτι παραπάνω από εμάς στην ανθρώπινή του φύση, δε θα χρειαζόταν να κοιμηθεί, δε θα χρειαζόταν να φάει -όλα αυτά μπορεί να τα κάνει ο Χριστός, είναι δεδομένα- αλλά τότε δεν θα ήταν τέλειος άνθρωπος. Θα ήταν ένας υπεράνθρωπος που δεν θα έσωζε τον άνθρωπο. Είναι η φράση του Γρηγορίου του Θεολόγου «το απρόσληπτον και αθεράπευτον». Ό,τι δεν προσλαμβάνεται δεν θεραπεύεται. Και ο Χριστός προσέλαβε τα πάντα τα δικά μας. Και τα προσέλαβε ο Χριστός όλα. Προσέξτε, τα αδιάβλητα πάθη μας. Ο Χριστός είχε πάθη, αλλά αδιάβλητα πάθη. Τι είναι αδιάβλητα πάθη; Η πείνα είναι πάθος αλλά δεν είναι αμαρτωλό. Η δίψα, ο ύπνος είναι αδιάβλητα πάθη. Τα διαβλητά τα πάθη είναι ακριβώς η εκμαύλιση αυτών των αδιαβλήτων παθών. Η γαστριμαργία σε σχέση με την πείνα. Αυτά τα λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Η Σαλώμη δεξιά και η Μαία αριστερά λούουν το βρέφος Χριστό αμέσως μετά τη Γέννησή Του. Λεπτομέρεια τοιχογραφίας του 12ου αιώνα από την Καππαδοκία.

π.Διονύσιος Σκλήρης, Χριστούγεννα - Συλλογικός τόμος, ο Εορτασμός των Χριστουγέννων, Εκδόσεις Ακρίτας, 2006, σελ 113-123
Οι μαίες και το λουτρό του Θείου Βρέφους.

Στο απόκρυφο Ευάγγελιο του ψευδο - Ματαθαίου αναφέρονται με δύο μαίες οι οποίες ονομάζονται από τη βυζαντινή εικονογραφία Μαία και Σαλώμη. Σύμφωνα με την παράδοση, η Μαία έγινε μάρτυς της παρθενίας της Θεοτόκου μετά τον τοκετό, ενώ η Σαλώμη, ως άλλος άπιστος Θωμάς, ζητά να αγγίξει για να πιστέψει. Τότε το χέρι της ξηραίνεται και θεραπεύεται μόνο όταν αγγίζει τα σπάργανα του μικρού Ιησού.

Στο θέμα των δύο μαιών και του λουτρού του Θείου Βρέφους παρατηρούνται οι δύο θεολογικές τάσεις που αναφέραμε και πρωτύτερα. Από τη μια, δηλαδή, η θεολογική δικαίωση της παράστασης ήταν ότι η κένωση της Ενσαρκώσεως σήμαινε ότι ο Χριστός έπρεπε να προσλάβει όλα τα χαρακτηριστικά των ανθρώπινων βρεφών, άρα κα την ανάγκη λουτρού, Από την άλλη, θεωρήθηκε ότι η γέννηση του Χριστού έπρεπε να είναι εξίσου καθαρή με τη σύλληψη Του και ότι δεν μπορεί να έχει ανάγκη λουτρού Αυτός, ο Οποίος ήρθε για να καθαρίσει τον κόσμο από το στίγμα του προπατορικού αμαρτήματος. Ήδη ο άγιος Ιερώνυμος διαμαρτύρεται γι' αυτή την παράσταση λέγοντας «η Θεοτόκος υπήρξε η ίδια μητέρα και μαία». Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ενώ το Βυζάντιο δεν «σκανδαλίστηκε» από τη σκηνή του λουτρού, στη Δύση η έμφαση στον υπερφυσικό χαρακτήρα της Γεννήσεως οδήγησε στην απάλειψη της σκηνής από τον 15 ο αιώνα, μια εξέλιξη ανάλογη με το θέμα του τοκετού της Θεοτόκου που αντικαταστάθηκε από τη γονυπετή Παναγία, όπως είδαμε πρωτύτερα.

Εικαστικώς ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ένας δεύτερος λόγος, πέρα από τον θεολογικό, της απαλείψεως αυτής, ήταν αισθητικός. Στη Δύση μετά την Αναγέννηση ανέπτυξε μια αναπαραστατική έννοια της ζωγραφικής, η οποία ενοχλείτο από τη διπλή παρουσία του Χριστού στην εικόνα της Γεννήσεως (και στη φάτνη και στο λουτρό), αφού η εικόνα είχε την έννοια της αναπαράστασης μιας ορισμένης χρονικής στιγμής του παρελθόντος. Αντίθετα στη βυζαντινή εικονογραφία, οι ιστορικές σκηνές ζωής του Χριστού νοηματοδοτούνται πάντοτε από την εσχατολογική Βασιλεία Του. Και επειδή ο σκοπός δεν είναι η ακριβής φυσική αναπαράσταση του παρελθόντος, αλλά η απεικόνιση της επιβίωσης της ιστορίας στα έσχατα, υπάρχει μια «ευλυγισία» ως προς τον χρόνο, που επιτρέπει τη διπλή παρουσία του Θείου Βρέφους.

Εξάλλου, η παράσταση απέκτησε και άλλο θεολογικό νόημα ως προτύπωση του Βαπτίσματος, οπότε το λουτρό απεικονιζόταν ως βαπτισματική κολυμβήθρα, ή και ως ευχαριστιακό δισκοπότηρο. Ο συμβολισμός αυτός σε συνδυασμό με την απεικόνιση της φάτνης ως βωμού δίνει στη εικόνα της Γεννήσεως ένα ιδιαίτερα μυστηριακό και ευχαριστιακό χαρακτήρα.

Ι. Μ. Χατζηφώτης
Η Γέννηση στη Βυζαντινή Τέχνη
Από “Τα Χριστούγεννα της Ρωμιοσύνης”, εκδόσεις Τούμπης, Αθήνα 2005.
 Την άλλη γωνία της παράστασης της Γεννήσεως καλύπτει συνήθως το λουτρό του

Ο συμβολισμός των ζώων της Φάτνης

 Στὴ βυζαντινὴ εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος τὸ κεντρικὸ πρόσωπο, τὸ θεῖο Βρέφος, ­εἰκονίζεται μέσα σὲ σπήλαιο ἀνάμεσα σὲ ζῶα· ἢ μᾶλλον τὰ ζῶα εἶναι σκυμμένα πάνω Του· εἶναι πάντοτε δύο καὶ εἶναι συγκεκριμένα: ἕνας «βοῦς» (βόδι) καὶ ἕνας «ὄνος» (γαϊδουράκι).

Δηλώνεται ἔτσι ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος ὄχι σὲ παλάτι βασιλικό, οὔτε κὰν σὲ σπίτι ὅπου μένουν ἄνθρωποι, ἀλλὰ σὲ στάβλο, σὲ σπηλιὰ ποὺ χρησίμευε ὡς κατάλυμα ζώων! Ὑπενθυμίζει δηλαδὴ τὶς πολὺ ταπεινὲς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες γεννήθηκε ὁ Κύριος, ποὺ ἦταν ἡ ἀρχὴ τῶν ἀλλεπάλληλων ταπεινώσεων ποὺ καταδέχθηκε νὰ ὑπομείνει στὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του γιὰ τὴ σωτηρία μας μέχρι τὴν Ἄκρα Ταπείνωση τοῦ σταυρικοῦ Πάθους Του!

Δὲν πρόκειται ὅμως μόνο γι᾿ αὐτό. Ἡ παρουσία τῶν δύο συγκεκριμένων ζώ­ων κοντὰ στὸ νηπιάσαντα Θεὸ ὑπενθυμίζει κυρίως τὴν ἐκπλήρωση δύο προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῶν προφητῶν Ἀμβακοὺμ καὶ Ἡσαΐα.

 Ὁ προφήτης Ἀμβακοὺμ μὲ τὸ προφητικό του βλέμμα διακρίνει τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβεῖ μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, καὶ λέγει στὸν Υἱὸ μεταξὺ τῶν ἄλλων:

«Ἐν μέσῳ δύο ζῴων γνωσθήσῃ» (Ἀμβ. γ´ 2). Στὸ χωρίο αὐτὸ ἔχουν δοθεῖ πολλὲς ἑρμηνεῖες· αὐτὴ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι ἡ ἑξῆς: Θὰ γνωρισθεῖς ἀνάμεσα σὲ δύο ζῶα. Ὁ Θεὸς «ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α´ Τιμ. γ´ 16), ἔγινε γνωστὸς κατ᾿ ἀρχὰς μεταξὺ δύο ζώων. Ἑπομένως ἡ βυζαντινὴ ἁγιογραφία εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέει: Κοιτάξτε αὐτὸ τὸ βρέφος! Εἶναι ὁ Μεσσίας ποὺ προφήτευσε ὁ προφήτης Ἀμβακούμ.

Πιὸ σαφὴς εἶναι ἡ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: «Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκε» (Ἡσ. α´ 3). Ἐδῶ ὁμιλεῖ ὁ Θεὸς μὲ παράπονο γιὰ τὴν ­ἀχαριστία καὶ ἀπιστία τῶν Ἰσραηλιτῶν καὶ λέει: Τὸ βόδι γνωρίζει τὸν ἰδιοκτήτη ποὺ τὸ φρον­τίζει, καὶ τὸ γαϊδουράκι ξέρει τὴ φάτνη τοῦ κυρίου του. Ἀντίθετα, ὁ περιούσιος λαός μου, ὁ Ἰσραήλ, ποὺ τόσο τὸν ἔχω εὐεργετήσει, δὲν μὲ ἀναγνωρίζει εἰλικρινὰ Κύριό του, δὲν μὲ νιώθει.

 Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐφάρμοσε τὸ χωρίο στὴν περίσταση τῆς Γεννήσεως. Τὰ ζῶα τῆς φάτνης ἀναγνώρισαν τὸν Δεσπότη τους, τὸν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Τὸν ἀναγνώρισαν καὶ Τὸν προσκύνησαν. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως δὲν Τὸν ἀντιλήφθηκαν. Δὲν ὑπῆρχε χῶρος στὸ πανδοχεῖο τῆς Βηθλεὲμ γιὰ τὴν Παρθένο καὶ τὸν κυοφορούμενο Μεσσία, οἱ πόρτες τῶν Βηθλεεμιτῶν ἔμειναν κλειστὲς γιὰ τὸν ἐρχόμενο Κύριο, καὶ οἱ καρδιές τους παγωμένες. Ἐλάχιστες ἁγνὲς καρδιὲς βρέθηκαν ἄξιες καὶ πρόθυμες νὰ

Αὐτό το Βρέφος εἶναι ὁ ἄπειρος και παντοδύναµος Θεός!

 Κάθε φορὰ ποὺ ἔρχονται Χριστούγεννα, γιορτάζουµε τὸ μεγαλύτερο θαυµα ὅλων τῶν αἰώνων, τὸ πιὸ συγκλονιστικὸ γεγονὸς τῆς Ἱστορίας, τὸ Μυστήριο τῶν μυστηρίων, ποὺ τὸ διακηρύττει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ Εὐαγγελιστὴς µέσα σὲ τέσσερις μόνο λέξεις: «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» (α´ 14). Ὁ ὑπερούσιος Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος!
 Αὐτὸ δὲν σηµαίνει ὅτι ὁ Λόγος μετεβλήθη σὲ ἄνθρωπο. Ὄχι! Ἀλλὰ ὅτι ὁ Θεὸς Λόγος, παραµένοντας Θεός, πῆρε καὶ τοῦ δούλου τὴ µορφή. «Ἐγένετο», γράφει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, ἔγινε πραγµατικὰ ἄνθρωπος, προσέλαβε πραγµατικὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση.
 Τὸ ὅτι δὲν μετεβλήθη ὁ Θεὸς Λόγος σὲ ἄνθρωπο παύοντας νὰ εἶναι Θεός, ἀλλὰ ἔγινε πραγµατικὸς ἄνθρωπος παραµένοντας συγχρόνως καὶ Θεός, φαίνεται καθαρὰ ἀπὸ τὴ συνέχεια τοῦ λόγου τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελιστοῦ: «καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡµῖν». 
 Ἦλθε, ἔγινε ἄνθρωπος καὶ κατοίκησε στὸν κόσµο μας ὡς ἕνας ἀπὸ μᾶς. Ἄνθρωπο ἔβλεπαν οἱ µαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἀκόλουθοί Του, οἱ ἀκροατές Του. Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνο ἄνθρωπος. Ἦταν ταυτόχρονα καὶ Θεός. Σ᾽ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ γεννιέται στὴ Βηθλεὲµ ἔχει ἑνωθεῖ ἡ θεία μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ µέσα Του κατοικεῖ «πᾶν τὸ πλήρωµα τῆς θεότητος», ὁλόκληρη ἡ θεότητα, ὅπως διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Κολασ. β´ 9). Αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶναι ὁ ἄπειρος καὶ παντοδύναµος Θεός! Αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη μας, ποὺ ἐνώπιόν της παραλύει, σαστίζει καὶ τρέµει ἡ σκέψη μας, ἰλιγγιᾶ ὁ νοῦς καὶ ἀνακαινίζεται ὅλη ἡ ὕπαρξή μας.
 Ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ἀναστήσει τὴν πεσµένη φύση μας, τὴν ἀναλαµβάνει στοὺς ὤµους Του. Αὐτὴν τὴν ταπεινωµένη, τὴν φθαρτὴ καὶ θνητὴ φύση προσλαµβάνει ὁ Θεὸς Λόγος καὶ ἑνώνεται µ᾽ αὐτήν. Θαυµαστὴ ἡ συγκατάβασή Του! Ἀπέραντη ἡ ἀγάπηΤου!

 «Ἐσκήνωσεν ἐν ἡµῖν». Γιὰ νὰ µὴν εἶναι ἀπόµακρος, ἀλλὰ προσιτός. Γιὰ νὰ µποροῦµε νὰ διαλεχθοῦµε καὶ νὰ συναναστραφοῦµε µαζί Του μὲ ἄνεση καὶ οἰκειότητα πολλή.

 «Ἐσκήνωσεν ἐν ἡµῖν». Ἔζησε στὴ γῆ κάτω ἀπὸ πολὺ πτωχικὲς συνθῆκες, ὅπως ζοῦν

Ήρθε ο ίδιος ο Θεός προσωπικά,και ξαφνικά αυτό το κενό μέσα μας παίρνει νόημα.

π.Σπυρίδων Σκουτής

Έχουμε μέσα μας πάντα ένα κενό. Ένα κενό που μας πληγώνει. Tο γεμίζουμε με διάφορα πράγματα αλλά τελικά πάλι κενό μένει.

Το γεγονός της απομάκρυνσης μας από την πηγή της ζωής, μας στιγμάτισε με ένα λυγμό. Με εκείνη τη νοσταλγία του χαμένου Παραδείσου. Όλα τα υπαρξιακά γιατί , παίρνουν απάντηση μέσα απο μια φάτνη. Έρχεται ο Αχώρητος να χωρέσει στη κοιλιά μας μικρής κοπέλας και να γίνει ο ίδιος νόημα για όλη την δημιοιυργία. «Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται, Χριστός ετέχθη εκ. Παρθένου».
Τα Χριστούγεννα είναι αυτή η μεγάλη ημέρα. Ήρθε ο Εραστής του σύμπαντος κόσμου και αγάπησε μια πόρνη, την τραυματισμένη ανθρώπινη φύση, για να την αναπλάσει σε παρθένα όπως λέει και σε έναν λόγο του ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Δεν υπάρχει ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ των Χριστουγέννων. Αυτό που ονομάζουμε πνεύμα των Χριστουγέννων είναι η κοσμική καταναλωτική χαρά που διαρκεί λίγες μόνο ημέρες, που δυστυχώς δεν μπορεί να χορτάσει την ψυχή του ανθρώπου απλά την κοροϊδεύει ενδεδυμένη την ηδονή και μετά έρχεται η θλίψη της οδύνης.
Σαν τον καφέ που είναι μεν γλυκός αλλά τελικά καταλήγει στο τέλος στο πικρό κατακάθι. Στην θέση της αοριστολογίας περί Χριστουγεννιάτικου πνεύματος, η εκκλησία προβάλει ένα πρόσωπο τον ίδιο τον Θεό ο οποίος «εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ. Γ’16).

Ήρθε ο ίδιος ο Θεός προσωπικά, και ξαφνικά αυτό το κενό μέσα μας παίρνει

Εσύ είσαι ο καρπός μου,Εσύ είσαι η ζωή μου!

  

Μοναδική η ομορφιά της εκκλησιαστικής ποίησης! "Εσύ είσαι ο καρπός μου, εσύ είσαι η ζωή μου", λέει η Παναγία στον Χριστό, σύμφωνα με τον ποιητή του Οίκου του Όρθρου της 26ης Δεκεμβρίου, στον οποίο πρωταγωνιστεί η Υπεραγία Θεοτόκος. 

 Την δεύτερη ημέρα κάθε μεγάλης γιορτής θυμόμαστε το πρόσωπο εκείνο που υπήρξε συμπρωταγωνιστής.

 Ανήμερα γιορτάζουμε και θυμόμαστε τον Θεάνθρωπο και όσα έκανε για μας. Την δεύτερη μέρα γιορτάζουμε τον άνθρωπο που μας δείχνει τα όριά μας, τα οποία φτάνουν στην συνάντηση με τον Θεάνθρωπο και γίνονται πηγή μίμησης και αγιότητας. 

 Πουθενά αλλού δεν καταξιώνεται ο άνθρωπος, παρά μόνο στην πίστη. Ο πολιτισμός τον κάνει θεό, ενώ ο χρόνος τον προσγειώνει. Ο Χριστός τον παίρνει από το χέρι, βλέπει την προαίρεσή του και τον κάνει θεό κατά χάριν, πέρα από τον χρόνο!

Η Παναγία λέει το καταπληκτικό: "Εσύ είσαι ο καρπός μου", σε γέννησα, βγήκες από μένα, συγκατένευσες και προσέλαβες σάρκα και ύπαρξη από το αμπέλι μου. Έγινες το σταφύλι που δίνει χαρά σε όλη την ανθρωπότητα.
"Μα εσύ είσαι η ζωή μου". Ξέρω ότι ενώ σε γέννησα, εσύ μου δίνεις ζωή πέρα από την ζωή του παρόντος. Και δεν μου δίνεις μόνο. Είσαι η ζωή μου, τα πάντα, το νόημα, η πορεία, η αλήθεια, η ανάσταση, η αιωνιότητα της αγάπης!
Αληθινή ποίηση! Μόνο το στόμα της Μάνας μπορεί να πει τέτοιο λόγο για το παιδί της, αλλά και το στόμα της Μάνας εκείνης που γνωρίζει ότι το παιδί της ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα, γιατί γίνεται ζωή για όλους, κάθε εποχή!
Ο ποιητής! Πόσο ερωτευμένος με τον Θεό θα έπρεπε να είναι για να βάλει τέτοιον λόγο στο στόμα της Παναγίας!
Εμείς;

π. Θ.

Το πλήρες κείμενο:
Τὸν ἀγεώργητον βότρυν βλαστήσασα, ἡ μυστικὴ ἄμπελος ὡς ἐπὶ κλάδων, ἀγκάλαις ἐβάσταζε, καὶ ἔλεγε. Σὺ εἶ καρπός μου, σὺ εἶ ἡ ζωή μου. Ἀφ' οὗ ἔγνων, ὅτι καὶ ὃ ἤμην εἰμί, σύ μου Θεός· τὴν γὰρ σφραγῖδα τῆς Παρθενίας μου ὁρῶσα ἀκατάλυτον, κηρύττω σε ἄτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόμενον. Οὐκ οἶδα σποράν, οἶδά σε λύτην τῆς φθορᾶς· Ἁγνὴ γὰρ εἰμι, σοῦ προελθόντος ἐξ ἐμοῦ· ὡς γὰρ εὗρες, ἔλιπες μήτραν ἐμήν. Διὰ τοῦτο συγχορεύει πᾶσα κτίσις βοῶσά μοι· Χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.

πηγή

Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις την αίσθηση της αιωνιότητος μέσα σου(π.Αρσένιος Παπατσιόκ)

Γέροντας Αρσένιος Παπατσιόκ

  Όπως έχω ξαναπεί η Γέννηση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία του Χριστιανισμού,αφού ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να σώσει την ανθρωπότητα.Ο Ιησούς Χριστός μας διαβεβαίωσε ότι είμαστε αιώνιοι,όχι υλικά,αλλά πνευματικά.Και ότι οι ψυχές μας έχουν τις θύρες του Παραδείσου ανοιχτές,μόνο να κάνουμε τον κόπο να φτάσουμε σε αυτές.Με την νηστεία,την προσευχή,την άσκηση,τις καλέ πράξεις...

  Αγαπητοί μου,δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις την αίσθηση της αιωνιότητος μέσα σου.Πόσοι όμως το συνειδητοποιούν;Εαν θα ήμασταν πεπεισμένοι και συνειδητοποιούσαμε ότι είμαστε αιώνιοι και ότι με τις πράξεις μας ορίζουμε ποιάν θέση θα έχουμε στην αιωνιότητα- στα βάσανα της κολάσεως ή στην γλυκήτητα του Παραδείσου,δηλαδή στην πλήρη ένωση με τον Θεό-τότε θα ήμασταν πιο συνετοί.

Δεν μπορείς να κλέψεις,να μισήσεις,να σκοτώσεις,εαν ξέρεις ότι μετά το κατώφλι του θανάτου θα υπάρχει μόνο πόνος και δάκρυα.Και ούτε μπορείς να φοβάσαι τον θάνατο εαν ξέρεις ότι είναι μόνο ένας ύπνος,για την επιστροφή της ψυχής στους Κόλπους του Θεού.Ο χριστιανός πρέπει να πράτει αυτά που τον σώζουν και όχι αυτά που τον καταδικάζουν.

 Μπορείτε να σκεφτείτε πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς τον Χριστό;Χαρείτε που γεννήθηκε και να Τον γεννάται πάντοτε μέσα στις καρδιές σας.Με εκείνον μπορούμε τα πάντα,χωρίς Χριστό δεν μπορούμε τίποτα.Να το έχετε αυτό στο μυαλό σας και θα κάνετε λιγότερα λάθη,δεν θα φοβάστε πια και θα νικήσετε

 Ζήστε τον Χριστό οποιαδήποτε στιγμή.Πριν απ'όλα να δοξολογήσετε το έλεος και την άρρητη αγαθότητα του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και της Υπεργίας Θεοτόκου,που μας αξίωσε για μία ακόμη φορά να γιορτάσουμε την γέννησή Του και την ανακαίνιση του ανθρωπίνου γένους μέσα από το μυστήριο της εναθρωπίσεως του Θεού Λόγου.Αμήν.

π.Γεώργιος/proskynitis.blogspot

«Οἱ Παῖδες εὐσεβείᾳ συντραφέντες, δυσσεβοῦς προστάγματος καταφρονήσαντες...

«Οἱ Παῖδες εὐσεβείᾳ συντραφέντες, δυσσεβοῦς προστάγματος καταφρονήσαντες...1

πρωτοπρ.Αθανασίου Μηνά

 Ἡ σωτήριος δωρεά τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Πατρός. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, διά τοῦ Υἱοῦ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι, μεταφράζεται ὡς ἡ μόνη καί μοναδική Ἀλήθεια ἐπί τῆς γῆς 2. 

Ἡ Τριαδική αὐτή Ἀλήθεια ἐλευθερώνει καί σώζει τόν κάθε πιστό ἄνθρωπο 3, προστατεύοντάς τον ταυτόχρονα ἀπό ἔργα ἀτιμίας καί δόλου, δηλαδή ἔργα τοῦ πονηροῦ δαίμονος. Εἶναι τά ἔργα αὐτά μέ τά ὁποῖα ἡ νέα Τάξις πραγμάτων, ἡ Νέα Ἐποχή, προσπαθεῖ νά δελεάσει καί νά ἐξαπατήσει μέ ψέμα καί ἀπάτη ὅλους ὅσους τυχόν τήν ἐμπιστευθοῦν.

  Ὁ Σωτήρας Ἰησοῦς Χριστός, λίγο πρίν ἀναχωρήσει ἀπό τόν κόσμο καί ἐπιστρέψει στούς κόλπους τοῦ Πατρός ἀπ΄ὅπου ἐξῆλθε κι’ ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε αὐτό τό ἔργο ἐπί τῆς γῆς, προσευχήθηκε ἐκτενῶς πρός τόν Πατέρα 4 ὅπως ὁ Θεός προστατεύει καί διαφυλάττει κατ΄ἀρχήν τούς μαθητάς Του, ἀλλά καί ὅλους ἐκείνους πού διαχρονικά θά ἐπίστευαν εἰς τόν Χριστόν Μεσσία διά τοῦ κηρύγματος ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων 5. Προειδοποίησε δέ καί ἀπεκάλυψε, στούς ἁγίους Μαθητάς Του, τά σημεῖα ἐκεῖνα πού θά προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας ἐπί γῆς Παρουσίας Του. Ἐκεῖνοι μέ τή σειρά τους τά κατέγραψαν καί τά παρέδωσαν στούς διαδόχους τους ἕως τήν σήμερον καί μέχρι τό τέλος. Μέ ἕναν λόγο, δηλαδή, ἀπεκάλυψε ὁ Χριστός πῶς θά βίωναν οἱ ἄνθρωποι τήν τελευταία αὐτή περίοδο, λίγο πρίν ἔρθει νά κρίνει τόν κόσμον, ὥστε οἱ ἔχοντες νοῦν Χριστοῦ νά ἀγρυπνοῦν καί νά προσέχουν 6.

  Δέν ὑπάρχει τό λοιπόν καμμία δικαιολογία καί δέν ἐπιτρέπεται οὐδεμία πρόφασις ἤ ἄγνοια γιά κανέναν θνητό. Οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πιστοί εἰς τέλος γνωρίζουμε τήν φοβερά προστασία πού παρέχει ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς στούς ἀγαπῶντες Αὐτόν. Φροντίζουμε δέ καί βιώνουμε ἐν μετανοίᾳ κι’ἐξομολογήσει, ὅπως ἐπίσης ἐμπιστευόμεθα ἀπόλυτα χωρίς καμμία ἀμφιβολία, τήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, μετέχοντας ἔτσι, ἀδιαλείπτως, στό φοβερό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὑπακούοντες κατά πάντα καί διά πάντα στίς δίκαιες καί ἅγιες ἐντολές Του. Ἀποτελοῦμε τά τίμια μέλη τοῦ Σώματός Του, μέ κεφαλή τόν Ἴδιο, τόν Χριστό, τοῦτ΄ἔστιν τήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησία Του.

 Ἐν τούτοις, ἀντίθετα, καί παρά τήν προειδοποίηση τοῦ Μεσσίου καί τοῦ πρώτου μετά τόν Ἕνα, ἀποστόλου Παύλου, ἄνθρωποι ἀδόκιμοι στό νοῦ καί μπερδεμένοι στήν καρδιά 7, κινοῦνται στό σκότος προβάλλοντας καινοφανεῖς ἰδεολογίες, θά λέγαμε τύπου ἀθεΐας ἤ ἀθεϊσμοῦ ἤ διδασκαλίες δαιμονίων 8, ὅπως π.χ. αὐτή τῆς μετεμψύχωσης ἤ τῶν ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν (ὁμοιοπαθητική, βελονισμός, ρέϊκυ, ρεφλεξολογία) ἤ τοῦ διαλογισμοῦ (γιόγκα, πιλάτες) τίς ὁποῖες ἰδεολογίες προσπαθοῦν νά τίς ἀναγάγουν σέ καινούρια θρησκεία, ἀντί νά ἀναζητοῦν καί νά ἐντρυφοῦν στήν ἐξ ἀποκαλύψεως Ἀλήθεια. 

Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος χάνει τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς του καί αὐτοκαταστρέφεται. «...ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ὅπου τὸ σῶμα, ἐκεῖ ἐπισυναχθήσονται καὶ οἱ ἀετοί» Μετάφρασις Ἰ. Κολιτσάρα: «...ὅπου οἱ ἠθικῶς νεκροὶ ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν των, ἄνθρωποι, ἐκεῖ θὰ πέσουν καὶ αἱ τιμωρίαι» (Κατά Λουκ., κεφ.ιζ΄,στ.37).

 Τυφλοί ὅντες, οἱ ταλαίπωροι, ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτοί κατέχουν τή γνώση πού θά ἀπαλλάξει δῆθεν τόν κόσμο ἀπό τήν παγκόσμια κρίση, ἀφοῦ ἑμεῖς οἱ θρησκευόμενοι τάχα δέν μποροῦμε νά διακρίνουμε τό συμφέρον μας. Μᾶς λένε, ἕως ὅτου συμμορφωθοῦμε μέ τίς ἀνοησίες τους, ὅτι θά μᾶς φλομώσουν στά ψέμματα, στίς ἀτιμίες καί στίς ἀπάτες ἕως ὅτου σύμφωνα μέ τήν τύφλωσή τους εἰ δυνατόν συμπορευθοῦμε μαζί τους! Θοῦ, Κύριε, φυλακήν τῷ στόματί μου! Τούς ἀπαντᾶμε, λοιπόν μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ: «τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται 9». Ἐξ ἄλλου γνωρίζονται ἀπό τά ἔργα τους. Δένδρο σαπρό δέν δύναται νά παραγάγει καρπούς καλούς κι΄ἀγαθούς.

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, προστάτεψε τούς ὀρθοδόξους κληρικούς καί μοναχούς μας καί τήν ὀρθόδοξη πατρίδα μας. Χάρισε σέ ὅλους μας εἰλικρινή μετάνοια, ὥστε νά φωτιζόμαστε μόνο ἀπό τό φῶς καί τήν δόξα τοῦ προσώπου Σου

 «Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως...» (ἀπολυτίκο Χριστουγέννων). 

Τήν ἔχουμε τόσο πολύ ἀνάγκη σήμερα, ὥστε τά βλέμματά μας νά εἶναι στραμμένα μόνο σέ Ἐσένα, - «...χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τὴν δόξαν σου» (ψαλμ.ιστ’,στ.15) - τόν ἀληθινό Κύριο, Βασιλέα καί Σωτήρα, πού σοῦ ἀνήκει ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.


1 Ὠδή ζ΄, Καταβασίες Χριστουγέννων

Αυτές τις γιορτές…

Κάποιος δεν θα έχει ούτε έναν άνθρωπο να αλλάξει μαζί του μια κουβέντα. Κάποιος, δεν θα ακούσει ευχές, ούτε θα έχει κάποιον να του κάνει μια αγκαλιά.

Σε κάποιον, δε θα πει κανείς τα κάλαντα, ούτε θα τον επισκεφθούνε σπίτι και ας το λαχταράει σαν μικρό παιδί.

Κάποιος, φέτος τις γιορτές, θα νιώθει μια μαυρίλα στη ψυχή του, χωρίς να ξέρει που οφείλεται.

Κάποιος θα πονάει. Θα πονάει πολύ. Στο σώμα. Και κάποιος θα ξενυχτά δίπλα σε κάποιον που πονάει.

Κάποιος θα κρυώνει μέσα στο σπίτι του. Και κάποιος, πιθανότατα δεν θα έχει σπίτι.

Κάποιος άλλος θα πεινάει. Ναι. Συμβαίνει και αυτό…

Κάποιος θα το θέλει, αλλά δεν θα μπορεί να λειτουργηθεί. Βλέπεις δεν θα υπάρχει εκκλησία εκεί κοντά που μένει. Η μπορεί και να μην μπορεί να περπατήσει ως εκεί… Δεν ξέρω.

Κάποιος άλλος θα δουλεύει. Όχι από επιλογή. Από ανάγκη. Ή από υποχρέωση. Θα δουλεύει όταν όλοι οι άλλοι κάθονται. Θα δουλεύει γιατί, ίσα μέτρα, ίσα σταθμά βλέπεις, για να τα βγάλει πέρα…

Αν δεν είσαι λοιπόν εσύ, εσύ που διαβάζεις τις γραμμές αυτές, κάποιος από τους παραπάνω, όσο μπορείς, με όποιον τρόπο, κοίτα να σταθείς δίπλα σε αυτόν τον ΄΄κάποιο΄΄ αδερφό σου.

Όχι με λύπηση. Μην τολμήσεις.
Με σεβασμό. Με ιερότητα. Με σιωπή. Με προσευχή.
Όσο μπορείς, τις γιορτές αυτές, λίγο, κάτι τις, κάποιον να ανακουφίσεις.
Και μην νομίζεις. Μην πας μακριά. Είναι δίπλα σου αυτός ο κάποιος.
Μπορεί να είναι, ακόμα και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι…

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.

πηγή

Για τον καινούργιο αλλα και τους υπολοιπους χρονους(Σταμάτης Σπανουδάκης)

 Θα απέχω για λίγο απο το facebook, το messenger και τα τοιαύτα. Ο λόγος είναι ότι είστε τόσο πολλοί, που με αγάπη μου γράφετε, που δεν σας προλαβαίνω. Θα έπρεπε να ασχολούμαι μόνον με αυτό. Επειδή όμως τα χρόνια περνούν, τώρα πρέπει να γράψω, συν Θεώ, μουσική. Ο χρόνος μου λοιπόν, θα πάει εκεί. Συγνώμη, κατανόηση και πίστη ζητάω. Και να ξέρετε ότι οι ώρες που αφιερώνω στο «εργόχειρο» μου, θα μεταφραστούν σε χαρά δική μου και δική σας ελπίζω. Εις το επανακούειν λοιπόν.
Σας αφήνω με λίγες «Χριστουγεννιάτικες» σκέψεις. Καί πολλή αγάπη.
Θάθελα λίγο να σας πώ, για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, στην χώρα μας.(Θα μπορούσα να πώ συμβαίνουν στη γή, αλλά αισθάνομαι πολύ περισσότερο Ελληνας, παρά πολίτης της γής). Θά πώ λίγα λοιπόν, για το "Ελληνικό πρόβλημα".
Ένα από τα κακά πού πάθαμε σαν Έλληνες, είναι πιά νά μιλάμε, αλλά να γράφουμε σέ facebook και τα τοιαύτα και έτσι με τα λόγια, τίς επισημάνσεις και τα παράπονα μας, να κάνουμε τον θλιβερό και εντελώς μάταιο "αγώνα" μας. Όλοι "ξέρουμε ποιός φταίει" (έκαστος βέβαια με το σεναριο πού τον βολεύει η καταλαβαίνει), "τί θάπρεπε νάχει γίνει", "πώς φτάσαμε ως εδώ" και άλλα, κουραφέξαλα.

Εν τώ μεταξύ, με πολύ συγκεκριμένο σχέδιο καί πρόγραμμα, όλα προχωράνε όπως "πρέπει" καί κανείς μα κανείς δεν φαίνεται ικανός, να σταματήσει αυτή την πρωτόγνωρη κατρακύλα.
Ποίος είναι ό υπεύθυνος, ποιός ο κακός, ποιός ο ιθύνων νούς, ποιός ο πραγματικός εχθρός; Τί κρύβεται πίσω από όσα παράλογα, ζούμε; Όι σιωνιστές, η Αμερική, η Γερμανία, οί Μασσόνοι, οί αγορές, το κεφάλαιο, οί σοσιαλιστές, οί φιλελεύθεροι, οί αριστεροί, οί δεξιοί, οί πιό αριστεροί, οι πιό δεξιοί. Καί άλλοι πολλοί. Διαλέχτε.
Όσο πιό πίσω καί πιο βαθειά πασχίζω να πάω, τόσο χάνομαι.
Οί περιπτώσεις και οί πιθανότητες, αναρίθμητες. Τα σενάρια, ών ούκ έστιν αριθμός.

Οί γνώμες, σάν τα χασμουρητά. Όλοι έχουν κι' απο μία. Καί ο θυμός, περισσεύει.
Πάντα "μικραίνω" τα πράγματα, για να τα καταλάβω. Αλλά και για να καταλάβω, τόν εαυτό μου καί τούς γύρω μου. Καί καταφεύγω συνήθως στούς "μύθους", στα παραμύθια, στην τσάτρα πάτρα ιστορία πού έμαθα, αλλα κυρίως σε εκείνη τήν άλλη, πού χωρίς να τής ζητηθεί, κυλάει στό αίμα μου. " Και παρέα με τούς μύθους, ταξιδεύω στ' ανοιχτά. Γιατί ότι είναι κρυμμένο, μυστικό καί μαγεμένο, αγαπάω αληθινα".

Εκεί λοιπόν, στήν ζωή μου, βρήκα όλα όσα έψαχνα. Τήν πίστη, την αγάπη, την

«Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», Αναγνωστικό Β’ Δημοτικού 1948

Εἶναι παραμονὴ Χριστουγέννων. Βράδυ καὶ τὸ κρύο ἔξω εἶναι τσουχτερό. Τὸ χιόνι σὰν ἄσπρο σεντόνι σκεπάζει τοὺς δρόμους τοῦ χωριοῦ καὶ τὰ γύρω βουνά. Ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα πῆγαν στὴν ἐκκλησία. Τὰ παιδιὰ εἶναι λυπημένα, γιατὶ δὲν πῆγαν κι ἐκεῖνα. Τότε ἡ γιαγιά, γιὰ νὰ διώξη τὴ στενοχώρια τῶν παιδιῶν, ἄρχισε νὰ τοὺς λέη τὴ χριστουγεννιάτικη ἱστορία.
– Μιὰ φορά, ξεκίνησε ἕνας φτωχὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν καλύβα του νὰ βρῆ φωτιά. Γύριζε ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα, χτυποῦσε νὰ τοῦ ἀνοίξουν κι ἔλεγε:
– Βοηθῆστε με, καλοί μου ἄνθρωποι! Ἡ γυναίκα μου γέννησε ἕνα παιδάκι… Πρέπει ν’ ἀνάψω φωτιά, γιὰ νὰ ζεστάνω κι αὐτὴ καὶ τὸ μωρό. Μὰ ἦταν νύχτα. Ὅλοι κοιμόνταν κλεισμένοι στὰ σπίτια τους καὶ κανένας δὲν ἔδινε ἀπάντηση στὰ παρακάλια του. Ὁ ἄνθρωπος ὅλο καὶ προχωροῦσε καὶ ξεμάκραινε ἀπὸ τὴ φτωχή του καλύβα.
Κάποτε εἶδε μακριὰ ἕνα μικρό φῶς. Ὅλος χαρά, πὼς θάβρισκε πιὰ φωτιά, κίνησε κατὰ κεῖ. Ὅταν πλησίασε, εἶδε πὼς ἦταν μιὰ μεγάλη φωτιὰ κι ὁλόγυρά της ἦταν ξαπλωμένα ἕνα κοπάδι ἄσπρα πρόβατα.
Τὸ κοπάδι τὸ φύλαγε ἕνας γεροβοσκός.
Κι ὁ ἄνθρωπος ποὺ χρειαζόταν τὴ φωτιά, πλησίασε τὰ πρόβατα καὶ εἶδε, πὼς στὰ πόδια τοῦ βοσκοῦ ἦταν ξαπλωμένα τρία μεγάλα σκυλιά.
Ὅταν πλησίασε ὁ ἄνθρωπος τὰ σκυλιά, ἐκεῖνα ξύπνησαν κι ἄνοιξαν τὰ μεγάλα τους στόματα, γιὰ νὰ γαβγίσουν. Μὰ ἡ φωνή τους παράλυσε στὸ στόμα τους καὶ κανένα γάβγισμα δὲν τάραξε τὴ νυχτερινὴ ἡσυχία.
Τότε ὁ ἄνθρωπος εἶδε, πὼς ἀνασηκώθηκε ἡ τρίχα τους, πὼς γυάλισαν τὰ δόντια τους καὶ πὼς ρίχτηκαν ἐπάνω του. Ἔνιωσε πὼς ἕνα σκυλὶ τὸν ἅρπαξε ἀπὸ τὰ γόνατα, τ’ ἄλλο ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸ τρίτο κρεμάστηκε ἀπὸ τό λαιμό του. Μὰ τὰ δόντια τους ἔμειναν παράλυτα καὶ τὰ σκυλιά, χωρὶς νὰ τοῦ κάνουν κανένα κακό, τραβήχτηκαν.
Τότε ὁ ἄνθρωπος ἔκαμε νὰ πλησιάση στὴ φωτιά, μὰ τὰ πρόβατα στριμώχτηκαν τὸ ἕνα κοντὰ στό ἄλλο, τόσο πολύ, ποὺ δὲν εἶχε ποῦ νὰ πατήση. Τότε κι αὐτὸς ἄρχισε νὰ πατάη στὶς πλάτες τους, μὰ κανένα ἀπὸ τὰ πρόβατα οὔτε κουνήθηκε,οὔτε ξύπνησε.
Τότε ὁ Γιαννάκης ρώτησε:
– Γιατί, γιαγιά, τὰ πρόβατα ἐξακολούθησαν ἥσυχα τὸν ὕπνο τους, ἀφοῦ ξέρομε πόσο δειλὰ εἶναι;
– Ἔχε λίγη ὑπομονὴ καὶ θὰ τὸ μάθης, εἶπε ἡ γιαγιὰ κι ἐξακολούθησε τὴ διήγησή της:
– Ὅταν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς πλησίασε σχεδὸν τὴ φωτιά, ὁ βοσκὸς σήκωσε τὸ κεφάλι του.

Φως Χριστού αιώνιο και λαμπιόνια που αναβοσβήνουν

Νώντα Σκοπετέα- Κάρτα Χριστουγέννων

 Χριστούγεννα έρχονται ξανά . Εβδομηνταέξι μέρες μείνανε ακόμα . Μετράμε αντίστροφα.Στολίζουμε νωρίτερα!Να γιορτάσει ο άνθρωπος ,να ξεχαστεί και να ξεχάσει!Στολίζουμε νωρίτερα,όλο και νωρίτερα !Πρώτα κατεβάζουμε το δέντρο πια απ το πατάρι και έπειτα τα χαλιά, τα χάλια μας…

  Χριστούγεννα έρχονται ξανά. Σαράντα μέρες απομένουν! Να ανάψουν τα φώτα στην πλατεία και στους μεγάλους δρόμους ! Με κάθε επισημότητα , εν τυμπάνω και χορώ , να γίνει μέρα η νύχτα ! Να γιορτάσει ο άνθρωπος , να ξεχαστεί και να ξεχάσει ! 
  Δώδεκα μέρες και φτάσανε . Να θυμηθώ να μην ξεχάσω τίποτα και κανέναν . Δώρα για όλους , κατάλογος με καλεσμένους και τα ώνια. Φτάσανε οι μέρες οι πιο γιορτινές . Όλα στην εντέλεια , όλα παραμυθένια ! Να γιορτάσει ο άνθρωπος , να ξεχαστεί και να ξεχάσει !
Έτσι και έγινε ! Φτάσανε τα Χριστούγεννα και φέτος ! Ξεχάστηκε ο άνθρωπος και ξέχασε . Θυμήθηκε να μην ξεχάσει και ξέχασε να θυμηθεί ! Θυμήθηκε τις εβδομηνταέξι μέρες και ξέχασε τα εβδομηνταέξι ιερά βιβλία από Γεννέσεως έως Αποκαλύψεως , που κάθε τους λέξη προεικονίζει , προφητεύει , φανερώνει πως ο Ερχόμενος είναι ο Ιησούς , Ανθός του Ιεσσαί. 

 Θυμήθηκε να υπολογίσει τις σαράντα μέρες και λησμόνησε όλες τις καρτερούσες ψυχούλες που και φέτος τόσο το πρόσμεναν το σαρανταλείτουργό τους και μια ακρίτσα στο δισκάρι το ιερό της μνημόνευσης . Θυμήθηκε τις δώδεκα μέρες που μένανε ακόμα και ολότελα του διέφυγε πως η εορτή δώδεκα μέρες κρατά, μαζί με όλα τα ευλογημένα και τα παραδομένα από πάππους και γονήδες έθιμα και όλες τις γιορτάδες μέσα στην Εκκλησιά, που την ψυχή αναπαύουν.

  Θυμήθηκε τον κατάλογο με τους καλεσμένους τον γεμάτο και ξέχασε του Κυρίου την προτροπή :«ἐάν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε;»
 Θυμήθηκε την κατάσταση με τις αγορές και όλα τα τακτοποίησε και όλα ένα –ένα τα διέγραψε, μα άφησε γεμάτη τη λίστα που ο μισόκαλος επιμελώς τηρεί , με όσα βαστάνε την ψυχή ατακτοποίητη .
Θυμήθηκε τα εγκόσμια μα ξέχασε τα υπερκόσμια !
Θυμήθηκε τα ώνια και ξέχασε τα αιώνια !
Δεν ξέχασε κανέναν μα δεν θυμήθηκε τον Έναν …

Το βάρος των Χριστουγέννων

Αυτά τα Χριστούγεννα να κλαις από ευγνωμοσύνη
για τη χαρά που ζεις,και όχι για αμαρτίες, σκοτάδια και μιζέρια.
Δώσε το βάρος στα δώρα του Θεού,κι όχι στη γκρίνια της όποιας αποτυχίας.

Είναι πολλοί που μόνο με αμαρτίες ασχολούνται,και χάνουν τη γιορτινή ατμόσφαιρα του Χριστού.
Η αμαρτία δεν σταματά όταν ασχολείσαι εμμονικά κι ενοχικά μαζί της,
μα όταν στρίψεις το τιμόνι στη χαρά των θεϊκών δώρων.

Κι όταν πατήσεις το κουμπί που γράφει ¨δοξολογία¨,¨πίστη¨,¨θεία αγάπη κι ευσπλαχνία¨.
Και μη ζητάς απ' τους παπάδες να ρίχνουνε διαρκώς το λάδι της συντήρησης
στη φωτιά των ενοχών σου,μα να λαδώσουν το μηχανισμό της χαράς,
που έχει σχεδόν σκουριάσει μέσα σου απ' την αχρησία.

Συμπέρασμα:
Αυτά τα Χριστούγεννα,κλάψε από χαρά,κι όχι από ενοχές.

π.Ανδρέας Κονάνος

Ότι το ξύλον της ζωής,εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου

 

 Σε τροπάρια της εορτής των Χριστουγέννων γίνεται λόγος για το ότι ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του είναι το ξύλο της ζωής.

 Χαρακτηριστικό είναι το προεόρτιο απολυτίκιο της εορτής των Χριστουγέννων, στο οποίο λέγονται τα εξής: "Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ, ευτρεπίζου Ευφραθά, ότι το ξύλον της ζωής, εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου, Παράδεισος και γαρ η εκείνης γαστήρ, εδείχθη νοητός εν ω το θείον φυτόν, εξ ου φαγόντες ζήσομεν ουχί δε ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα. Χριστός γεννάται, την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα".

 Στο τροπάριο αυτό αντιπαρατίθεται ο νέος Αδάμ, που είναι ο Χριστός, προς τον παλαιό Αδάμ. Ο πρώτος Αδάμ έφαγε από το ξύλο, απώλεσε τον Παράδεισο και έτσι ασθένησε όλο το ανθρώπινο γένος από την είσοδο της φθοράς και του θανάτου, ενώ ο νέος Αδάμ που είναι ο Χριστός, το ξύλο της ζωής, δίνει την ζωή σε όσους θα ενωθούν μαζί Του. Ο νέος Παράδεισος είναι η κοιλία της Θεοτόκου, καί, φυσικά, η Εκκλησία, το δε ξύλο της ζωής είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Οι απόγονοι του Αδάμ μπορούν να γευθούν από αυτό το ξύλο και να απολαύσουν την αληθινή ζωή.
Θα πρέπει στην συνέχεια να κάνουμε λόγο για το τί ακριβώς ήταν αυτό το ξύλο της ζωής στον Παράδεισο και πώς ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του γίνεται ξύλο ζωής για τον άνθρωπο.

 Η Παλαιά Διαθήκη μας διασώζει μερικά σημεία από την ευλογημένη ζωή των πρωτοπλάστων στον Παράδεισο. Ο Παράδεισος, κατά την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, ήταν νοητός και αισθητός. Νοητός, γιατί ήταν η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, αφού ο Αδάμ μετά την δημιουργία του βρισκόταν στον φωτισμό του νού και έπρεπε με την ενέργεια του Θεού και την δική του συνέργεια να φθάση στην θέωση. Ήταν και αισθητός, γιατί ήταν ένας ιδιαίτερος τόπος.

Μέσα στον Παράδεισο υπήρχαν πολλά δένδρα, αλλά δύο από αυτά διέφεραν από τα άλλα. 

 Το πρώτο ξύλο ήταν το ξύλο της γνώσεως για το οποίο ο Αδάμ έλαβε εντολή να μη φάγη από αυτό. "Και ενετείλατο Κύριος ο Θεός τω Αδάμ λέγων, από παντός ξύλου του εν τω παραδείσω βρώσει φαγή, από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ’ αυτού, ή δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε" (Γεν. β', 16-17). Το άλλο ξύλο ήταν το ξύλο της ζωής. Και όπως αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη, μετά την ανυπακοή του ανθρώπου και την βρώση του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, ο Θεός τον εξέβαλε από τον Παράδεισο "καί έταξε τα Χερουβίμ και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένην φυλάσσειν την οδόν του ξύλου της ζωής" (Γεν. γ', 24). Ο λόγος για τον οποίο εξέβαλε ο Θεός τον άνθρωπο από τον Παράδεισο μετά την παρακοή ήταν ότι δεν έπρεπε μετά την πτώση του να φάγη από το ξύλο της ζωής. "Και νυν μήποτε εκτείνη την χείρα αυτού και λάβη από του ξύλου της ζωής και φάγη και ζήσεται εις τον αιώνα" (Γεν. γ', 22).

 Επομένως, φαίνεται ότι στον Παράδεισο υπήρχαν δύο ξύλα με ιδιαίτερη σημασία και σκοπό, δηλαδή το ξύλο του γινώσκειν καλό και πονηρό, και το ξύλο

Κυριακή προ Χριστουγέννων-Αναζητώντας καλούς ανθρώπους στους άλλους ή μέσα μας;

«Ιωσήφ ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων αυτήν παραδειγματίσαι, εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν» (Ματθ. 1, 19)
«Κι ο Ιωσήφ ο μνηστήρας της, επειδή ήταν δίκαιος άνθρωπος και δεν ήθελε να την διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα χωρίς επίσημη διαδικασία».

  Συχνά λέμε ότι αναζητούμε στην ζωή μας καλούς ανθρώπους για να μας στηρίξουν. Ξεκινούμε από την ανάγκη ο κόσμος να διέπεται από καλοσύνη, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια.
 Ο καλός άνθρωπος δεν δέχεται να υστερούν οι άλλοι κι ο ίδιος να είναι ευτυχισμένος. Ο καλός άνθρωπος είναι πρόθυμος να συμπαρασταθεί, να στηρίξει, να μοιραστεί. Ο καλός άνθρωπος είναι έτοιμος να παλέψει να μην κρατήσει, να συγχωρήσει, να αφήσει πίσω ό,τι τον χωρίζει από τους άλλους. Δεν νιώθει ότι έχει εχθρούς. Και την ίδια στιγμή διακατέχεται από μία διακριτικότητα. Δεν κάνει θόρυβο, αλλά είναι έτοιμος να βάλει πλάτη χωρίς να ζητά κάποτε ούτε και ένα «ευχαριστώ». Και είναι εμφανές ότι έχουμε έλλειψη καλών ανθρώπων στους καιρούς μας, ίσως διότι οι άνθρωποι έχουμε αποθεώσει τον εγωκεντρισμό μας.
 Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι γιατί περιμένουμε να βρούμε καλούς ανθρώπους και δεν ξεκινούμε από εμάς. Να γίνουμε δηλαδή εμείς άνθρωποι της καλοσύνης και να ζήσουμε όλα αυτά τα ωραία χαρακτηριστικά που μας εμπνέουν κατά τα άλλα. Μία απάντηση μπορούμε να βρούμε στην αναφορά του ευαγγελιστή Ματθαίου για τον Ιωσήφ, τον μνηστήρα της Υπεραγίας Θεοτόκου και προστάτη του παιδίου Ιησού. 

«Δίκαιος ων».
 Έχει πολλές προεκτάσεις η λέξη «δίκαιος». Επειδή οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα Θεού, μας έχει δοθεί η δικαιοσύνη από τον Δημιουργό μας. Η εκκλησιαστική μας παράδοση την ονομάζει «αρχέγονο». Η προαίρεσή

Η ιερή εικόνα της Αγίας Αναστασίας που έφεραν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες

  Η ιερή εικόνα της Αγίας Αναστασίας που έφεραν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες από το ομώνυμο Ναό του Χορόσκιοϊ και ευλαβικά φυλάσσεται στον Ναό της Αγίας στον Περισσό Νέας Ιωνίας Αττικής και κτίστηκε από τους ίδιους εις ανάμνηση του Ναού στη Μικρά Ασία. 

  Λόγω του σκούρου χρώματος του προσώπου της Αγίας στην εικόνα, την αποκαλούσαν "καρά κιζ", δηλαδή μαύρο κορίτσι ή μελαχροινούλα. Στον Ναό φυλάσσεται και απότμημα από του ιερό Λείψανο της Αγίας.

facebook

Η πνευματική ελεημοσύνη,η προσευχή για τον άλλο,είναι η ανώτερη πράξη αγάπης.

  Βλέποντας αυτή την εικόνα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και μάλιστα αυτές τις μέρες που η φιλανθρωπία είναι στα μεγάλα της μεγαλεία,αναρωτιέμαι τελικά αν αυτή η ρήση είναι η εύκολη λύση προς αποφυγήν της προσευχής..

"Τα χέρια που βοηθούν λέει,είναι ιερότερα από τα χέρια που προσεύχονται"..

 Με την απλή μου λογική και χωρίς να θέλω να μπω σε βαθιά πνευματικά μονοπάτια αναρωτιέμαι:

 Η εικόνα αυτή που κυκλοφορεί προάγει την ελεημοσύνη και αναιρεί την προσευχή;Είναι ανώτερο το ένα από το άλλο;Δεν λέω πως δεν υπάρχουν ανάγκες υλικές.Υπάρχουν πολλές και ποικίλες.

 Τα φιλανθρωπικά παζάρια που με κόπο κάνουν άξιοι άνθρωποι πραγματικά για να βοηθήσουν άτομα,νοσοκομεία,ιδρύματα,ιεραποστολές είναι καλά και ευλογημένα..Και επ'ευκαιρία θα πω πώς καλό είναι, τούτες τις άγιες μέρες να ενισχύουμε αυτά τα παζάρια για τα δώρα των εορτών μας.

 Η ελεημοσύνη είναι ευλογία,είναι μοίρασμα προς τον αναξιοπαθούντα,είναι βγάλσιμο από τον εαυτό μας,είναι απλότητα,είναι θεία βούληση.. "Φτωχός ήμουν και δεν με ντύσατε"είπε ο ίδιος ο Χριστός..να βοηθούμε όσο μπορούμε και όπως μπορούμε τον άλλον άνθρωπο, υλικά.

 Όμως:γιατί αυτό να είναι ανώτερο από την προσευχή μας για τον συνάνθρωπο; Κι όμως:η πνευματική ελεημοσύνη,η προσευχή για τον άλλο,είναι η ανώτερη πράξη αγάπης.Τόσοι και τόσοι άγιοι,βοήθησαν υλικά, έδωσαν την περιουσία τους ολόκληρη για ανακούφιση των φτωχών.Οι άλλοι τόσοι ασκητές που ήταν φτωχοί,αναχωρητές, ερημίτες δεν αγίασαν;Ο άγιος Αντώνιος,οι άγιοι Ανάργυροι,ο άγιος Σπυρίδων,η οσία Ματρώνα δεν αγίασαν; Δεν εξασκήθηκαν στην προσευχή και στην άσκηση; Η οσία Μαρία η Αιγύπτια που έμεινε 40 χρόνια στην έρημο και δεν είχε χρήματα να δώσει σε φτωχούς δεν άγιασε; Ο Άγιος Πορφύριος;Φτωχοί γεωργοί ήταν οι γονείς του,φτωχός κι αυτός και έφτασε σε μεγάλα μέτρα προσευχής.. "μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται".. 

Ο μακαρισμος αναφέρεται και στην υλίκη και στην πνευματική ελεημοσύνη..δεν είπε ο Χριστός ότι η υλική ελεημοσύνη είναι ανώτερη από την πνευματική. Λοιπόν,η προσευχή για τον άλλο είναι πηγή ελέους για την ψυχή του..Και τον βοηθά.Όταν προσευχόμαστε για κάποιον,για να έχει υγεία,για να έχει ηρεμία, για να ξεπεράσει ένα πρόβλημα,για να βγει από μια δύσκολη κατάσταση, προσφέρουμε στην ψυχή του μεγάλο δώρο.Ένα δώρο που το έχει ανάγκη..

 Ο απόστολος Πέτρος ήταν φυλακισμένος και προσευχόταν μία ολόκληρη οικογένεια γι'αυτόν.. θερμά προσευχόταν η υπηρέτρια..και από την προσευχή της υπηρέτριας βγήκε από τη φυλακή και πήγε στο σπίτι αυτό και δεν πίστευαν στα μάτια τους, όταν τον είδαν μπροστά τους.Ένας απόστολος είχε ανάγκη την προσευχή μιας υπηρέτριας. και δεν έχει ανάγκη ο πάσχων άνθρωπος την προσευχή τη δική μας;

  Και πέρα από αυτά κάνουμε και εμείς καλό στον εαυτό μας όταν προσευχόμαστε για τον άλλον.. όπως είχε πει ωραία ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος "όταν έχεις ένα μύρο και μυρώνεις τον άλλον μένει και στα χέρια σου η ευωδία"κάπως έτσι και με την προσευχή μας για τους άλλους.Φυσικά δε λέω να αφήσουμε την ελεημοσύνη και να πιάσουμε την προσευχή... Χρειάζονται και τα δύο στα μέτρα που μπορούμε.. απλά,αυτές τις εικόνες με τα μηνύματα αυτά,καλό είναι να τις επεξεργαζόμαστε λίγο πριν μπουν στο υποσυνείδητο και κάνουν το μήνυμα κανόνα..

facebook

Μόνο το ημερολόγιο μας φέρνει τις πιο χαρούμενες ειδήσεις...

Του Αρχιμανδρίτη Πολύκαρπου Μπόγρη

 ...Τελικά πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Μόνο το ημερολόγιο μας φέρνει τις πιο χαρούμενες ειδήσεις. Όπως αυτή που περνά τώρα με μια λέξη στο προσκήνιο της επικαιρότητας, για να μας χαρίσει ξανά ελπίδες και να ζεστάνει την παγωνιά μας: Χριστούγεννα. « Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον, εν σπηλαίο έρχεται απτεκείν απορρήτως…».

 Θα μπορούσε άραγε τούτη τη φορά, να μαζέψουμε λιγάκι από «το φως της γνώσεως», για να καταλάβουμε την ανυπέρβλητη αξία του « Ήλιου της Δικαιοσύνης», γράφοντας και μια θετική αράδα στο ενεργητικό του προϋπολογισμού της ζωής μας: Μακάρι να ήταν εύκολη η απάντηση. Αλλά ταυτίζεται με του « μυστηρίου τη φανέρωση», που δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να ανακαλύψουμε...

  πηγή

Γιατί άλλο καλός άνθρωπος και άλλο καλός Χριστιανός...

 

Ο καλός άνθρωπος πηγαίνει στην Εκκλησία. Ο καλός Χριστιανός συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας...
 Ο καλός άνθρωπος κάνει καλοσύνες. Ο καλός Χριστιανός μετανοεί...
 Ο καλός άνθρωπος δεν πειράζει κανέναν. Ο καλός Χριστιανός συγχωρεί και ελεεί τον εχθρό του...
 Ο καλός άνθρωπος βοηθάει τον πλησίον του. Ο καλός Χριστιανός θυσιάζεται για τον πλησίον του...
 Ο καλός άνθρωπος πιστεύει στον Θεό. Ο καλός Χριστιανός εφαρμόζει τις εντολές του Θεού...
Γιατί άλλο καλός άνθρωπος και άλλο καλός Χριστιανός...

πηγή

Η Θεολογία του Αγ.Ιγνατίου του Θεοφόρου

   1. (…) ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου, ἐπισκόπου Ἀντιοχείας. Λέγεται «θεοφόρος» ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός, ἐπειδή, κατά τήν παράδοση, αὐτό ἦταν τό παιδί ἐκεῖνο πού διαβάζουμε στά Εὐαγγέλια ὅτι τό πῆρε ὁ Χριστός καί τό ἔστησε στό μέσον τῶν μαθητῶν του καί εἶπε: «Ἐάν δέν στραφῆτε νά γίνετε σάν τά παιδιά, δέν θά εἰσέλθετε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ. 18,1-3). Ἐπειδή λοιπόν τόν ἅγιο τόν ἔφερε ὁ Χριστός στά χέρια Του ἀπό παιδί, γι᾽ αὐτό καί λέγεται θεοφόρος. Γιά τόν βίο του δέν ξέρουμε πολλά. Ξέρουμε ὅμως ὅτι ἔδωσε δυνατή μαρτυρία γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ στόν αὐτοκράτορα Τραϊανό. Καί γι᾽ αὐτή του τήν μαρτυρία ὁδηγήθηκε δεμένος ἀπό φρουρά στρατιωτῶν ἀπό τήν Ἀντιόχεια μέχρι τήν Ρώμη, γιά νά φαγωθεῖ ἀπό τά θηρία. Στήν πορεία του ἀπό τήν Ἀντιόχεια μέχρι τήν Ρώμη ἔγραψε ἑπτά ἐπιστολές, περίφημες ἐπιστολές, πού ἔχουν πολύ ὡραία θεολογική διδασκαλία. Αὐτή τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου θέλω, ἀγαπητοί μου, μέ λίγα λόγια νά σᾶς πῶ στό σημερινό μου κήρυγμα.

    2. Στά χρόνια τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου ὑπῆρχε μία μεγάλη αἵρεση, ἡ αἵρεση τῶν Δοκητῶν. Αὐτοί ἔλεγαν ὅτι δέν σαρκώθηκε πραγματικά ὁ Χριστός, ὅτι δέν ἔλαβε πραγματικό ἀνθρώπινο σῶμα, ἀλλά φανταστικό. Καί ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ἄν καί ἦταν πολύ γλυκός καί ἐκφραζόταν πολύ ταπεινά, ὅμως γιά τούς αἱρετικούς αὐτούς ἐκφράζεται μέ πολύ καυτές ἐκφράσεις. Τούς λέει «λύκους μέ σχῆμα προβάτου», τούς λέει «κακά βότανα», «σπέρμα τοῦ πονηροῦ» καί «ἀνθρωπόμορφα θηρία». Πραγματικά τέτοιοι ἦταν οἱ Δοκῆτες καί τέτοιοι εἶναι οἱ αἱρετικοί ὅλων τῶν αἰώνων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί οἱ Παπικοί. Καί ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν πρέπει νά ἐκφραζόμαστε δυναμικά, ὅπως τέτοιο παράδειγμα μᾶς δίνει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καί ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

 Πολύ νά προσέχουμε ἀπό τούς αἱρετικούς, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, γιατί μιλᾶνε μέ δόλιο τρόπο. Τό πικρό δηλητήριό τους, λέει, τό κερνᾶνε μέ μέλι καί ἔτσι παραπλανῶνται οἱ ἀμαθεῖς καί παρασύρονται στήν πλάνη (βλ. Τραλ. 6). Κατά τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀντίθετα μέ αὐτό πού ἔλεγαν οἱ αἱρετικοί Δοκῆτες, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε πραγματικά ἄνθρωπος σαρκωθείς στήν ἁγιασμένη Κοιλία τῆς Παναγίας Θεοτόκου. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος στίς ἐπιστολές του (βλ. Ἐφεσ. 7,2) ὀνομάζει τόν Ἰησοῦ Χριστό καί «ἐκ Θεοῦ» καί «ἐκ Μαρίας» γεννηθέντα. Τόν ὀνομάζει καί «ἀπαθῆ» καί «παθητό». «Ἀπαθής», γιατί ἦταν Θεός καί «παθητός», γιατί ἦταν ἄνθρωπος.

    3. Ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι πραγματικά Θεός καί πραγματικά ἄνθρωπος, μέ μία λέξη Θεάνθρωπος, αὐτό πού κοινωνᾶμε στήν Θεία Λειτουργία εἶναι πραγματικά «ἡ Σάρκα τοῦ Χριστοῦ πού ἔπαθε» (Σμυρν. 7,1), εἶναι αὐτό τό Ἴδιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ πού χύθηκε στόν Γολγοθᾶ τήν Μεγάλη Παρασκευή. Γιά τήν Θεία Κοινωνία λέγει πολύ ὡραῖες ἐκφράσεις ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ἀδελφοί. Λέει ὅτι εἶναι «φάρμακο ἀθανασίας», «ἀντίδοτο τοῦ μή ἀποθανεῖν». Αὐτό σημαίνει ὅτι γιά τίς ἁμαρτίες πού κάνουμε καί οἱ ὁποῖες μᾶς φέρνουν τόν θάνατο τῆς ψυχῆς μας, γιά «ἀντίδοτο» νά μήν πεθάνουμε, πρέπει νά κοινωνᾶμε στήν Θεία Λειτουργία τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Ἱερέας, ὅταν κοινωνάει τόν πιστό, τοῦ λέγει: «Εἰς ζωήν αἰώνιον καί ἀθάνατον». Γι᾽ αὐτούς πού κοινωνᾶνε μέ καθαρή τήν καρδιά, λέει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ὅτι γίνονται «θεοφόροι», «χριστοφόροι», «ναοφόροι» καί «ἁγιοφόροι» (Ἐφεσ. 9,2)!

   4. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος εἶναι ὁ πρῶτος πού ὀνόμασε τήν Ἐκκλησία μας «Καθολική» (Σμυρν. 8,2), τήν δέ ὀνομασία αὐτή ἀκοῦμε στό Πιστεύω μας, ὅταν λέμε «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ὥστε λοιπόν δέν εἶναι Καθολικοί οἱ Παπικοί, ὅπως θέλουν νά λέγονται, ἐπειδή ἔχουν κοσμικές ἐπιδιώξεις νά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ, ἀλλά ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, εἴμαστε τά πραγματικά μέλη τῆς πραγματικῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. – Ἀλλά τί εἶναι Ἐκκλησία, ἀδελφοί μου; Γιά τήν Ἐκκλησία ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος λέγει ὅτι εἶναι «τό θυσιαστήριο» (Ἐφεσ. 5,10. Τραλ. 7,2), δηλαδή ἡ Ἁγία Τράπεζα, δηλαδή ἡ Θεία Λειτουργία, πού γίνεται ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα. Ὥστε λοιπόν στήν Θεία Λειτουργία λαμβάνουμε τήν οὐσιαστική ἔννοια τοῦ τί εἶναι Ἐκκλησία. Καί λέγω τώρα: Ἀφοῦ μέ τούς Παπικούς δέν μποροῦμε νά τελέσουμε μαζί τήν Θεία Λειτουργία, δέν συνιστοῦν αὐτοί οἱ Παπικοί Ἐκκλησία. Ἐκκλησία εἴμαστε μόνο ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, γι᾽ αὐτό καί λέμε «Εἰς ΜΙΑΝ, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ὁ ὅρος ὅμως καί ἡ προϋπόθεση, κατά τόν ἅγιο Ἰγνάτιο, ὅτι ἀνήκει κάποιος στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἡ ἑνότητά του μέ τόν Ἐπίσκοπο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, στήν ὁποία ἀνήκει αὐτός (Σμυρν. 8,1. 9,1. Φιλαδ. 3,2).

  5. Τέλος, ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος δίνει μιά ὡραία ἑρμηνεία γιά τήν μνηστεία τῆς Παρθένου Παναγίας μέ τόν Ἰωσήφ, πού θέλω νά σᾶς τήν πῶ, ἀγαπητοί μου. Γιατί ἐμνηστεύθη τόν Ἰωσήφ ἡ Παναγία μας, ἀφοῦ ὡς σκοπό εἶχε τήν παρθενία; Αὐτό, λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ἔγινε κατά τό σοφό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀπατηθεῖ ὁ Διάβολος. Γιατί ὁ Διάβολος ἄκουσε τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐου, ὅτι ὁ Μεσσίας θά γεννηθεῖ ἀπό παρθένο (βλ. Ἠσ. 7,14). Δέν εἶχε ὅμως συμφέρον ὁ τρισκατάρατος Διάβολος νά γεννηθεῖ ὁ Μεσσίας, ἐπειδή θά τοῦ κατέλυε τά ἔργα του (βλ. Α´ Ἰωάν. 3,8). Γι᾽ αὐτό καί βάλθηκε, ὅπως τό λέμε, νά μολύνονται οἱ γυναῖκες ἤ νά ὑπανδρεύονται, ὥστε νά μήν ὑπάρχει παρθένα γυναίκα νά γεννήσει τόν Μεσσία. Ἔτσι, ὅταν ἐμνηστεύθη ἡ Παρθένος Μαρία τόν Ἰωσήφ, ὁ Διάβολος ἐνόμισε ὅτι οὔτε καί Αὐτή θά εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Μεσσίου, ἀφοῦἐμνηστεύθη. Τήν ἔπαθε ὁ «μπατίστας»! Ὅπως αὐτός ἀπάτησε τούς Πρωτοπλάστους καί τούς παρέσυρε νά φᾶνε τόν ἀπηγορευμένο καρπό, ἔτσι ἀπατήθηκε καί ὁ ἴδιος τώρα! Καί τήν ἴδια ἀπάτη τήν ἔπαθε καί στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος μιλάει γιά τρία «μυστήρια κραυγῆς», τήν παρθενία τῆς Παναγίας, τόν τοκετό Της καί τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, τά ὁποῖα «ἐν ἡσυχίᾳ Θεοῦ ἐπράχθη» (βλ. Ἐφεσ. 19,1)!

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας, "ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ", Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2011, αριθ. 54, σ. 260 κ.ε.

πηγή