Όταν ένας νέος ροκάς ανακαλύπτει ότι ο παπάς τελικά δεν είναι εξωγήινος.

  Πριν χρόνια, όταν χειροτονήθηκα, είχα στην Αθήνα μια συζήτηση με ένα παλικάρι ροκά-μεταλά που είχε αναζητήσεις. Ήταν μια φοβερή κουβέντα που δεν κάνεις ούτε καν στα πιο τρελά σου όνειρα με ανθρώπους «της Εκκλησίας», ξέρετε τους ανθρώπους των τύπων «απ’έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα».

  Φτάσαμε στο θέμα της μουσικής και η κουβέντα πήρε φωτιά όπως καταλαβαίνετε. Όταν λοιπόν του είπα ότι έπαιζα πιάνο από μικρός, και είχα πολλά ακούσματα από λαϊκά μέχρι ροκ άρχισε να γουρλώνει τα μάτια του. Ενώ λοιπόν η κουβέντα ξεκίνησε με Μανώλη Χιώτη , Χατζηδάκη, Yanni και Σπανουδάκη φτάσαμε στους Scorpions, κλπ. Το παλικάρι τα είδε όλα στην κυριολεξία και αναφώνησε «Τι λες ρε πάτερ! Σοβαρά μιλάς;;;;;»
  Του υπενθύμισα λοιπόν ότι και εμείς οι παπάδες ήρθαμε στον κόσμο όπως όλοι οι άνθρωποι, παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά με playmobil και playstation, φάγαμε παίζοντας τα γόνατα μας στις πλατείες , και παλεύαμε στα κύματα της ζωής, μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή να γίνει πραγματικότητα ο κρυμμένος μας πόθος, με τη βοήθεια του Θεού να ενδυθούμε την Ιεροσύνη του Κυρίου, σε μια διακονία που ούτε οι άγγελοι έχουν, αλλά δόθηκε σε ανθρώπους.

  Κάναμε πολλές συζητήσεις. Τελικά πήγε και εξομολογήθηκε σε έναν φίλο ιερέα. Η πρώτη του εξομολόγηση έγινε μετά δακρύων και κράτησε αρκετή ώρα. Όταν τον ρώτησα πως βίωσε την εξομολόγηση, μου απάντησε ότι ήταν σαν να ένιωθε ότι πρόδωσε κάποια αγάπη και τώρα τη θέλει πίσω. Του απάντησα ότι βρίσκεται σε σωστό δρόμο και να συνεχίσει έτσι με τη βοήθεια του Κυρίου.

  Τελικά, διαπίστωσε ότι ο εξομολόγος δεν ήταν εξωγήινος, αλλά ο ιερέας-πατέρας που με τη διαχείριση της χάριτος τον οδηγεί σιγά σιγά στον δρόμο της θεραπείας, με προορισμό την σωτηρία της ψυχής.Η εξομολόγηση δεν ήταν τελικά κάποιο "μαστίγωμα" αλλά μια αγκαλιά της χάριτος.

  Αγαπητά μου παιδιά, μην φοβάστε την εξομολόγηση και τους ιερείς. Δείτε το ότι είμαστε οι γιατροί με τα μαύρα. Ελάτε στην Εκκλησία έστω με προβληματισμούς και αμφισβητήσεις και θα βρείτε τον κρυμμένο θυσαυρό στα βάθυ της καρδιά σας με την βοήθεια του Κυρίου. Ελάτε να δείτε, να ψάξετε εκεί που πήρατε το Άγιο βάπτισμα , και μέσα σε αυτή την σιωπή της αναζήτησης θα ανατείλει ο ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός ώστε να φωτίσει την ύπαρξη σας. Στην Εκκλησία τα ερωτήματα θα γίνουν απαντήσεις.

  Οι ιερείς δεν είμαστε εξωγήινοι ούτε εξωκοσμικά όντα. Προσπαθούμε να είμαστε πιστοί μαθητές του Χριστού γιατί μας δόθηκε η παρακαταθήκη στο δρόμο της διακονίας των Αποστόλων και αυτή την αποστολή θα την πάμε μέχρι τέλους ένεκεν του Ονόματος Του.

π . Σπυρίδων Σκούτης

facebook

Κυριακή Α΄Λουκά-Γιατί σε αυτόν και όχι σε μένα;

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Και είδε δύο πλοία εστώτα παρά την λίμνην... εμβάς δε εις έν των πλοίων, ό ην του Σίμωνος, ηρώτησεν αυτόν από της γης επαναγαγείν ολίγον, και καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους» (Λουκ. 5, 2-3) 

«Είδε ο Ιησούς δύο ψαροκάικα στην άκρη της λίμνης... εκείνος ανέβηκε σε ένα από τα ψαροκάικα, αυτό που ήταν του Σίμωνα, και τον παρακάλεσε να τραβηχτεί λίγο από την ξηρά, κάθισε στο ψαροκάικο και απ’ αυτό δίδασκε τα πλήθη».

  Αναρωτιόμαστε στην ζωή μας γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι χαρισματικοί και κάποιοι λιγότερο. Γιατί σε κάποιους δίνονται όλα τα αγαθά και σε κάποιους όχι. Γιατί ο Θεός απευθύνεται στον κόσμο μέσω κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων και όχι μέσω όλων. 

Μία απάντηση βρίσκεται στην εικόνα των δύο πλοίων, τα οποία στέκονταν στην όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, μετά από μία βραδιά χωρίς άγρα ψαριών, μία βραδιά κόπου χωρίς αποτέλεσμα. Ο Χριστός ανεβαίνει στο ένα πλοίο, του Σίμωνος Πέτρου, και του ζητά να τραβηχτεί λίγο από την ξηρά, για να Τον βλέπει και να Τον το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί. Δεν επιλέγει το άλλο πλοίο το οποίο ανήκε στους υιούς Ζεβεδαίου, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο. Και οι τρεις θα γίνουν μαθητές Του. Θα τον ακολουθήσουν στον αγώνα του ευαγγελισμού των ανθρώπων. Θα Τον ακολουθήσουν μέχρι τέλους. Κι όμως εκείνη την στιγμή, διάλεξε το πλοίο του Πέτρου. Γιατί άραγε;
  Οι άνθρωποι ζητούμε ορθολογικές απαντήσεις στην ζωή μας. Ψάχνουμε να βρούμε τι είναι δίκαιο και τι άδικο και μάλιστα, επειδή συχνά υπερεκτιμούμε τις δυνατότητές μας συγκρίνοντάς τες με αυτές των άλλων, παραπονιόμαστε, είτε εντός μας είτε ενώπιον τω άλλων. Και όντως μπορεί να υπάρχουν απαντήσεις στην καθημερινότητα της ζωής μας, οι οποίες αποτυπώνουν και τον τρόπο με τον οποίο άλλοι κερδίζουν ή άλλοι δεν γνωρίζουν πώς να κερδίσουν. Εξυπνάδα, συγκυρίες, χαρισματικότητα, μακιαβελισμός, έξυπνες συμμαχίες, κολακεία,

Κυριακή Α΄Λουκά-Θα το κάνω Κύριε επειδή το λες Εσύ!

 1. Τελείωσε, ἀδελφοί χριστιανοί, ἡ περίοδος τῶν ἀναγνωσμάτων τίς Κυριακές ἀπό τό κατά Ματθαῖον ἅγιο Εὐαγγέλιο καί τώρα, ἀπό τήν σημερινή Κυριακή, θά διαβάζει ὁ ἱερεύς περικοπές ἀπό τό κατά Λουκᾶν ἅγιο Εὐαγγέλιο.
Ἡ σημερινή Κυριακή λέγεται Α´ Κυριακή τοῦ Λουκᾶ. Τό Εὐαγγέλιο σήμερα μᾶς εἶπε γιά μία θαυμαστή ἁλιεία τοῦ Πέτρου, πού ἔγινε κατά τήν ἐντολή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτή ἡ ἁλιεία μίλησε δυνατά στήν ψυχή τοῦ Πέτρου καί ἔγινε αἰτία καί ὁ Πέτρος καί τά παιδιά τοῦ Ζεβεδαίου, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης,
πού ἦσαν συνεταῖροι μέ τόν Πέτρο, νά τά ἐγκαταλείψουν ὅλα καί νά ἀκολουθήσουν τόν Χριστό ὡς μαθητές Του.

  2. Θά παρακαλέσω, ἀδελφοί, νά ἀκούσετε μερικά διδάγματα, πού θά ἐπισημάνω ἀπό τήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή: Κατά πρῶτον ἡ περικοπή μᾶς λέγει γιά τά πλήθη τοῦ λαοῦ στήν λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, ὅπου εἶχαν πάει κοντά στόν Χριστό καί τόν πίεζαν καί τόν ἐστρίμωχναν γιά νά ἀκούσουν τόν λόγο Του (5,1).  Πολύ θαυμαστό τό φαινόμενο αὐτό, ἀγαπητοί μου. Θαυμάζουμε τόν πόθο τῶν ἁπλοϊκῶν αὐτῶν ἀνθρώπων νά ἀκούσουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. 

 Τό ἴδιο γινόταν καί μέ τούς χριστιανούς ὅταν κήρυτταν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, γιά παράδειγμα. Σέ μᾶς τούς νέους ἱεροκήρυκες δέν συμβαίνει αὐτό, γιατί ἐμεῖς δέν ἔχουμε καθαρή καρδιά, γιατί δέν ἔχουμε ἱεροπρέπεια οὔτε λόγο θεολογικό. Βλέποντας, λοιπόν, ὁ Χριστός τόν πόθο τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν μπῆκε σέ ἕνα πλοῖο πού ἦταν τοῦ Σίμωνα, ὁ ὁποῖος ὀνομάστηκε ἀργότερα Πέτρος, καί ἄρχισε ἀπό ἐκεῖ νά διδάσκει τά πλήθη. Λέγει ὅμως ὁ Εὐαγγελιστής γιά τόν Χριστό «καθίσας», ὅτι, δηλαδή κάθισε γιά νά κάνει τό κήρυγμα (στίχ. 5), ἐνῶ πρῶτα εἶπε γιά τόν Χριστό «ἑστώς», ὅτι, δηλαδή στεκόταν (στίχ. 1). Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος πού ἦταν καί ὄχι μόνον Θεός, ἦταν πολύ κουρασμένος. Καί ὅμως, ἄν καί κατάκοπος ὁ Ἰησοῦς, πρόσθεσε καί νέο κόπο στόν Ἑαυτό Του μέ τό κήρυγμα καί τήν θαυματουργία, πού ἔκανε στήν συνέχεια.

 3. Κήρυξε ὁ Χριστός στά πλήθη τοῦ λαοῦ, ἀλλά, ὅπως λέγει ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, ἔπρεπε τώρα νά ἀμείψει (!) καί τόν Πέτρο, γιατί τοῦ παραχώρησε τό πλοῖο γιά τό κήρυγμα τόση ὥρα! Καί τόν ἄμειψε, χριστιανοί μου, διπλᾶ ὁ Χριστός τόν Πέτρο.

 Πρῶτον, μέ τό ὅτι θαυματούργησε καί ἔπιασε πάρα πολύ μεγάλο πλῆθος ἰχθύων καί δεύτερον, μέ τό ἀνώτερο καί σπουδαιότερο ἀκόμη, μέ τό ὅτι, δηλαδή, ἔκανε τόν Πέτρο μαθητή Του. 

΄΄Σ' αυτές τις περιπτώσεις βοηθάει ο Σταυρός! Κάνετε τον Σταυρό σας και μη φοβάσθε"!

Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! το ζωηφόρον φυτόν, ὁ Σταυρός ὁ πανάγιος, εἰς ὕψος αἰρόμενος, ἐμφανίζεται σήμερον"...
Τη 21η Σεπτεμβρίου η απόδοσις της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

 "...Η ζωή στον "Τίμιο Σταυρό" ήταν σημαδεμένη από τον εσταυρωμένο βίο, όπως και σε όλες τις πόρτες υπήρχε το σημείο του Σταυρού. Πολύ συγκινούσε τον Γέροντα το Πάθος του Χριστού, γι αυτό δεν επιθυμούμε θέσεις και αξιώματα στην ζωή αυτή, παρά μόνο να πάσχη ο ίδιος για την αγάπη του Χριστού. Έτσι έμαθε εμπράκτως την δύναμη του Σταυρού με τον οποίο έκανε θαύματα στην ζωή του από την παιδική του ηλικία μέχρι το τέλος.
 Ερχόμασταν κάποτε μαζί από τον κόσμο στο Άγιον Όρος. Στον Χολομώντα είχε χιόνια και το αυτοκίνητο -Ι.Χ.- γλυστρούσε, οπότε έντρομος ο οδηγός ρωτάει τον Γέροντα, αν το βάρος βοηθάη σ' αυτές τις περιπτώσεις ή όχι. Και ο Γέροντας ήρεμος απαντά: "Σ' αυτές τις περιπτώσεις βοηθάει ο Σταυρός! Κάνετε τον Σταυρό σας και η φοβάσθε"' όπως και έγινε και ταξιδεύαμε ασφαλείς"...

("Α εωράκαμεν και ακηκόαμεν" Ιερομονάχου Παϊσίου)

Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου!

ΠΗΓΗ

Η μάνα του Φύσσα και οι άλλες μάνες...

 Μια δεκαεννιάχρονη κοπέλα θα κουβαλάει επάνω της για μια ζωή μια φριχτή παραμόρφωση, θα περάσει μαρτύρια, θα πληρώσει την τρέλα κάποιων αναρχικών ανεγκέφαλων, επειδή βρέθηκε στο λάθος μέρος την λάθος ώρα... την ώρα ενός συλλαλητηρίου ενάντια στη φασιστική βία στο Αγρίνιο.
 Η έγκυος -ούτε το όνομά της δεν συγκράτησα, γιατί δεν ηρωοποιήθηκε - που έχασε τη ζωή της στην φωτιά στη Marfin πριν 8 χρόνια... σε συλλαλητήριο εναντίον των μνημονίων και της εξουσίας...
Αστυνομικοί τραυματισμένοι ή σκοτωμένοι σε επεισόδια που προκαλούν οι αντιεξουσιαστές, οι γνωστοί άγνωστοι, στα περίφημα Εξάρχεια και αλλού...  Γνώρισα έναν καμμένο αστυνομικό, μου ήταν αδύνατον να τον κοιτάξω κατά πρόσωπο, τόσο φρικαλέα η όψη... και είχε μικρά παιδάκια και νέα γυναίκα...
και άλλοι... και άλλοι...
Αυτοί δεν έχουν μάνες που πονούν! Αυτών η ζωή και η σωματική ακεραιότητα δεν μετράει σ' αυτή την παράλογη χώρα. Μόνο οι αριστεροί έχουν αξία! Μόνο αυτοί γίνονται ήρωες!
Και πώς γίνονται ήρωες; Με το να ξαναγίνονται επεισόδια, να μπαίνουν φωτιές, να πέφτει ξύλο, να τραυματίζονται κι άλλοι άνθρωποι κάθε χρόνο στη μνήμη τους.
 Θαυμάσιο μνημόσυνο: νέα θύματα αθώα κι ανυποψίαστα συνήθως!
Θα ήθελα να βγει στα κανάλια ξανά και ξανά η μάνα του Παύλου Φύσσα -την οποία επίσης συμπονώ για τον χαμό του παιδιού της- και να ζητήσει με επίταση, με παράκληση, με πόνο να σταματήσει αυτός ο κύκλος της βίας. Να ζητήσει άλλου είδους μνημόσυνο για το παιδί της.
 Ας γίνει ένα έργο όμορφο ειρηνικό στη μνήμη του!
 Γνωρίζω μια μάνα στον τόπο όπου διαμένω, η οποία αφότου έχασε το παιδί της αφοσιώθηκε στη φιλανθρωπία. Έφτιαξε ένα σωματείο και του έδωσε το όνομα του παιδιού της. Πραγματοποιεί διάφορες δράσεις, εράνους, μπαζάρ, εκδρομές. Συγκεντρώνει λίγα χρήματα κι έχει στήσει ένα μικρό κοινωνικό ιατρείο, μια μικρή εστία αγάπης. Έτσι τιμώνται οι νεκροί αγαπημένοι μας! Κι έτσι παιδαγωγούνται οι νέοι μας, οι οποίοι δυστυχώς βουλιάζουν σ΄ένα πέλαγος ανασφάλειας, βίας και μίσους!
Ταπεινά το καταθέτω με συμπόνια και για την κ.Φύσσα αλλά και για τις άλλες τις πολλές τις ανώνυμες μάνες!

stavkoum

Με όλη τη δύ­ναμη της ψυχής του έψαλλε το ''ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ'' κι εκινείτο η κανδήλα της Παναγίας

Μοναχός Ανατόλιος Καυσοκαλυβίτης (1862 -1938)

  Στο χωριό Παγκράτι Καλαβρύτων γεννήθηκε το 1862. Το 1890 ήλθε στο Περιβόλι της Παναγίας. Το 1892 εκάρη μοναχός στην Καλύβη του Τιμίου Σταυρού των Καυσοκαλυβίων.

  Ήταν πάμφτωχος, ακτήμων, ευλαβέστατος, ένθερμα θεοτοκοφιλής και φιλόθεος. Ούτε νερό δεν είχε στην Καλύβη του. Με το σταμνί κουβάλαγε νερό από το Κυριακό. Από τον μύλο έπαιρνε το πρώτο άλεσμα του σιταριού, επειδή αυτό είχε λίγο χώμα και ήταν πιο φθηνό. Περνούσε με ξηροφαγία. Αν είχε κανέ­να φιλοξενούμενο, μαγείρευε κάτι. Με χόρτα και λαχανίδες περνούσε, πάντα λίγα, πάντα φτωχά. Άκρος νηστευτής, ο πιο πλούσιος πένης των Καυσοκαλυβίων.

Μάζευε τσάι του βουνού από τον Άθωνα, λεβάντα και αμάραντα και τα έδινε στους Ρώσους να τα στέλνουν ευλογία στην πατρίδα τους ή πήγαινε στις Καρυές να τα δώσει. Πάντα πήγαινε στον λάκκο του Άδειν στην Καψάλα, στο Κελλί του «Άξιόν Έστι», εκεί που πρωτοψάλθηκε το 980 ο αρχαγγελικός ύμνος προς τη Θεοτόκο. 

Με όλη τη δύ­ναμη της ψυχής του έψαλλε τον εξαίσιο ύμνο κι εκινείτο η κανδήλα της Παναγίας. Δείγμα της μεγάλης ευλαβείας του και δώρο της Παναγίας σε αυτόν. Στην Καλύβη του τα βράδια, κάθε που γύριζε πλευρό, έλεγε όλο το τροπάριο του «Άξιόν Έστι». Έφθανε να το λέει δυνατά δέκα φορές κάθε βράδυ. Ενοχλείτο ο υποτακτικός του, μέχρι που το συνή­θισε. Και μία εικόνα του Εσταυρωμένου που είχε, θαυμαστά δάκρυζε. Υμνούσε ακατάπαυστα έως το τέλος της ζωής του τον Θεό, την Παναγία, τους αγίους. Απ’ το πιάτο του το καλοκαίρι έτρωγε κι ένα φίδι. Ήταν άκακος, απλός και χαριτωμένος. Χαιρόταν με το παραμικρό σαν παιδί. Ήταν άξιος των μακαρισμών του Κυρίου περί της παιδικής ακακίας, όπως μάς διηγήθηκε ο Γέροντας Ιωακείμ ο Καρυώτης (+1988).

Επιστρέφοντας κάποτε από Καρυές για Δάφνη τον έπιασε δυνατή βροχή. Βράχηκε πολύ κι έπαθε πνευμονία. Ανεπαύθη στις 20.9.1938 στο φτωχό και ταπεινό του καλύβι, δοξάζοντας εκ βαθέων τον Θεό κι ευχαριστώντας εγκάρδια τη Θεοτόκο, την προστάτισσα του θεοφύτευτου Περιβολιού της.

Πηγές -Βιβλιογραφία: Μωυσέως Αγιορείτου μοναχού, Αγιορείτικες Διηγήσεις του Γέροντος Ιωακείμ, Θεσσα­λονίκη 1989, σσ. 149-151. Μαξίμου Καυσοκαλυβίτου ιερομ., Ασκητικές μορφές και διηγήσεις από τον Άθω, Άγιον Όρος 20013, σσ. 237-239.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α΄ , σελ. 323-324, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

πηγή/αντιγραφή

Ένα δίδαγμα ζωής για να δίνουμε σημασία ακόμα και στο λεπτό της επίγειας ζωής μας

Κάθε λεπτό κι ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή .
Η σειρά δεν έχει ηλικία .
Η σειρά αυτή δεν έχει αξιώματα, πλούσιους και φτωχούς
Η σειρά αυτή δεν έχει μορφωμένους και αμόρφωτους
Η σειρά αυτή δεν έχει πολιτισμένους και απολίτιστους.
Από τη σειρά αυτή ουδείς θα ξεφύγει..
Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία ας αναρωτηθούμε για πολλά μέσα μας!
Ένα δίδαγμα ζωής για να δίνουμε σημασία ακόμα και στο λεπτό της επίγειας ζωής μας .

πηγή

Ευχή εις τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό του Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ο μοναχός Σάββας Λαυριώτης (1837 - 20 Σεπτεμβρίου 1902),γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Ρουμανίας φημίζονταν για την καθαρή του ζωή, την υψηλή πολιτεία του και την αγαθότητά του ήταν σεβαστός και αγαπητός απ’ όλους. 

 Ποτέ δεν τον έβλεπες σκυ­θρωπό, κατσούφη, κακομοίρη, αλλά χαρούμενο και ταπεινό. Φορούσε πάντα απλά ενδύματα και μιλούσε μ’ ευγένεια ψυχής μεγάλη και προ­σήνεια. Είχε το χάρισμα της νοεράς προσευχής. Άνθρωποι που τον πλησίαζαν, μοναχοί και λαϊκοί, με ψυχικά ή σωματικά προβλήματα, στενοχωρημένοι και ταραγμένοι από ανθρώπους ή δαίμονες, έβρισκαν υπέροχη παραμυθία από την πηγαία αγάπη του και τη θεοχαρίτωτη σοφία του.

  Το κομποσχοίνι δεν το άφηνε από το χέρι του. Η ομιλία του ήταν γλυκιά και ελκυστική σαν τον μαγνήτη, λέει ο μοναχός Ειρήναρχος Προδρομίτης (+1901) περί αυτού.
Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Αθωνίτισσα Θεοτόκο. Συχνά έλεγε τους ωραιότατους Χαιρετισμούς της. Επίσης αγαπούσε να λέει την ευχή του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, την οποία, λέγεται, ότι και ο ίδιος έλεγε καθημερινά:

 Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ μέγας καὶ φοβερὸς καὶ ἔνδοξος, ὁ πάσης ὁρωμένης καὶ νοουμένης κτίσεως Δημιουργός, ὁ φυλάσσων τὴν διαθήκην σου καὶ τὸ ἔλεός σου τοῖς ἀγαπῶσί σε καὶ φυλάσσουσι τὰ προστάγματά σου, καὶ νῦν καὶ πάντοτε εὐχαριστῶ σοι, πασῶν ἕνεκα τῶν εἰς ἐμὲ γενομένων εὐεργεσιῶν σου φανερῶν καὶ ἀφανῶν. 

 Καὶ μέχρι τοῦ νῦν αἰνῶ καὶ δοξάζω καὶ μεγαλύνω σέ, ἀνθ’ ὧν ἐθαυμάστωσας ἐπ’ ἐμοὶ τὰ ἐλέη σου τὰ πλούσια καὶ τοὺς οἰκτιρμούς σου, ἀντιλαβόμενός μου ἐκ γαστρὸς μητρός μου, καὶ ἐν πᾶσι προνοησάμενος, συντηρήσας τε καὶ διακυβερνήσας ὁσίως τὰ κατ’ ἐμὲ διὰ μόνην χρηστότητα καὶ φιλανθρωπίαν σου.

  Οὐ γὰρ διὰ τὸ ἀνάξιόν μου καὶ ἐμπαθὲς ὑπερεῖδες τὴν ἐμὴν ταπείνωσιν, ἀλλὰ διὰ τὸ φιλάνθρωπόν σου καὶ συμπαθὲς εὐεργετῶν καὶ προνοούμενος οὐ διέλιπες· καὶ ἕως γήρως καὶ πρεσβείου, ὁ Θεός μου, μὴ ἐγκαταλίπῃς με, Ἰησοῦ Χριστέ, τὸ καλὸν ὄνομα, ὁ γλυκασμός μου καὶ ἡ ἐπιθυμία μου, καὶ ἡ ἐλπίς μου, ὁ ἐνανθρωπήσας δι’ ἡμᾶς καὶ τὸν διὰ σταυροῦ θάνατον ὑπομείνας, καὶ πάντα ἐν σοφίᾳ οἰκονομήσας καὶ διαθέμενος τῆς ἡμῶν ἕνεκα σωτηρίας.

 Ἐξομολογοῦμαί σοι, Κύριε ὁ Θεός μου, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου, κλίνω γόνυ σώματος καὶ ψυχῆς, ἑξαγορεύων σοι τῷ Θεῷ πάσας τάς ἁμαρτίας μου. Κλῖνον καὶ αὐτὸς τὸ οὖς σου

«...κακών απάντων εσμέν εργαστήριον…»

«Αισχρόν μεν ειπείν ως έχει, φράσσω δ’ όμως.
Ταχθέντες είναι του καλού διδάσκαλοι,
κακών απάντων εσμέν εργαστήριον…».

«Είναι ντροπή να πω πως είναι, όμως θα μιλήσω.
Ενώ ταχθήκαμε να είμαστε δάσκαλοι του καλού,
είμαστε εργαστήριο όλων των κακών».

Αγ.Γρηγορίου του Θεολόγου, «Έπη εις εαυτόν. Ποίημα ΙΒ', Εις εαυτόν και περί επισκόπων», PG, 37,1192.

πηγή

Μόνον η φιλία μένει...

 Ο μοναχός Ισίδωρος ο Καυσοκαλυβίτης (1885 - 1968) συνδεόταν με φιλία με τον σπουδαίο αγιογράφο και πεζογράφο Φώτη Κόντογλου.

Σε μία επιστολή του ο Γέροντας Ισίδωρος του έγραφε: «Τα πάντα σβήνουν και χάνονται, μέσα σ’ ένα αχανές διαλύονται και τίποτε πλέον. Η δόξα τσαλαπατιέται, ο πλούτος κατρακυλά, η νεότης ζαρώνει σ’ ένα παραγώνι και μετανοεί διά τα περασμένα της έργα. Μόνον η φιλία μένει γραμμένη και ριζωμένη και στον άλλον κόσμον σμίγει και ανταμώνεται και αγιάζει…». 

Ο Φώτης Κόντογλου του έγραφε σε μία επιστολή του: «Αδελφέ μου Ισίδωρε, γράφε μου όσο μπορείς πιό συχνά. Τα γράμματά σου είναι τόσο ποιητικά, που τα κρατώ όλα για να δημοσιεύσω τα καλύτερα αργότερα… Σαν σας σκέφτομαι, κι εμένα ο σκλάβος νους μου φτερώνει και πετά απάν’ απ’ τον Άθωνα. Χαιρετίστε τον για μένα, τις ακρογιαλιές, το θολό πέλαγος και τους ασκητές».

Περισσότερα στο athgerontes

"Αδυνατώ να λείψω δύο συνεχόμενες Κυριακές από την εκκλησία , ας με σκοτώσουν...

Ειδοποιήθηκε πως θα τον σκοτώσουν όταν θα πάει στην εκκλησία, κάθε Κυριακή καθώς πήγαινε ... 

'Ελειψε μια Κυριακή...

Πριν την επόμενη ξαναπληροφορείται πάλι πως όταν θα πηγαίνει στην εκκλησία για τον όρθρο, θα του την έχουν στημένη, και θα τον σκοτώσουν.

Η απάντηση του Καποδίστρια:

 "Αδυνατώ να λείψω δύο συνεχόμενες Κυριακές από την εκκλησία , ας με σκοτώσουν..."

facebook

Η Θεσσαλιώτις Εκκλησία εόρτασε την σύναξη των οκτώ τοπικών της Αγίων

Η Θεσσαλιώτις Εκκλησία εόρτασε την σύναξη των οκτώ τοπικών της Αγίων Σεραφείμ, αρχιεπισκόπου Φαναρίου και Νεοχωρίου, Αρσενίου του εκ Καλογριανών, Παρθενίου, επισκόπου Ραδοβισδίου, Νικολάου του εν Βουναίνη, Δαμιανού του εκ Μυριχόβου, Κωνσταντίνου του εκ Καππούας, Διονυσίου του εκ Σκλαταίνης και Ακακίου του εκ Γολίτσης.

Ολοκληρώθηκαν οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμήν των τοπικών μας Αγίων, που έλαβαν χώρα στον Ιερό Μητροπολιτικό μας Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Καρδίτσης.
Την Κυριακή μετά την Ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, 17 Σεπτεμβρίου 2017, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Τιμόθεος χοροστάτησε στην ακολουθία του Όρθρου, ενώ στην Θεία Λειτουργία προεξήρχε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σαλώνων κ. Αντώνιος.
Τον θείο λόγο κήρυξε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος αναφερόμενος στο ευαγγελικό ανάγνωσμα από το κατά Μάρκον άγιον Ευαγγέλιον.

Προ της απολύσεως, ευλόγησε τους άρτους τους οποίους προσέφεραν ο πρόεδρος και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Ν. Καρδίτσας.
Παράλληλα, τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των αγωνισαμένων, πεσόντων και σφαγιασθέντων πατέρων και αδελφών κατά την μικρασιατική καταστροφή.
Ιστορικά αι εμπεριστατωμένα ομίλησε η κα Μαρκοπούλου Ευγενία, Πρόεδρος Ένωσης Μικρασιατών και Ανατολικοθρακιωτών Ν. Καρδίτσας.

imthf

Χορός δαιμονικός!

 

Ὁ γερο-Ἰωνᾶς ἀπόσωσε τήν ὀρθρινή ἀκολουθία. Ὄρθιος στό μικρό καί παλιό ἀναλόγιο τοῦ μικροῦ ναοῦ τοῦ κελλιοῦ του, τό ἀφιερωμένο στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο, ἔκλεισε τίς φυλλάδες τῶν προσευχῶν του, τίς φίλησε μέ μεγάλη κατάνυξη καί τίς ἔβαλε στή θέση τους μέ ἰδιαίτερη προσοχή. Στάθηκε στό μέσον κι ἄρχισε νά μετανίζει μέ δάκρυα στά μάτια γιά ὥρα πολλή.

 «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν», ἔλεγαν τά χείλη του, ἐνῶ ἔπεφτε στή συνέχεια κάτω στό δάπεδο μέ μεγάλες μετάνοιες, ἀκουμπώντας κάθε φορά τό κεφάλι του στό παλιό δάπεδο. Τό λιγοστό φῶς ἀπό τά καντηλάκια τοῦ τέμπλου καί τό μεγάλο κερί πού ἔκαιγε μπρός στόν ἅγιο Πρόδρομο δημιουργοῦσε μία ὑποβλητική ἀτμόσφαιρα, ἡ ὁποία ταίριαζε ἀπολύτως μέ τό ἱλαρό φῶς πού ἔλαμπε στήν καρδιά του.

  Σταμάτησε κάποια φορά, ἔκανε μετάνοια μπρός στίς εἰκόνες τοῦ τέμπλου καί τίς ἀσπάστηκε μέ πάθος καί ἔρωτα. 

«Δόξα σοι ὁ Θεός», ψιθύρισε, κάνοντας σταθερά καί ἀργά τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ πάνω του. 

Ἔκλεισε τή θύρα τοῦ ναοῦ, διάβηκε τό μικρό διάδρομο πού ἔβγαζε στήν ἐξώθυρα καί βγῆκε στή μικρή ἁπλωταριά τοῦ καθίσματός του. Ἕνας μεγάλος πεῦκος πού δέσποζε στό ἅπλωμα κούνισε τά κλωνάρια του ἀπό τό ἐλαφρό ἀεράκι, δίνοντάς του τήν πρώτη καλημέρα γιά τήν καινούργια ἡμέρα πού ὅπου νά ‘ναι ἀνέτελλε. Χαμογέλασε καί τόν κοίταξε μέ ἀγάπη. «Εἰ τόν χόρτον τοῦ ἀγροῦ σήμερον ὄντα καί αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον ὁ Θεός οὕτως ἀμφιέννυσι, πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;» ἦλθαν στόν νοῦ του τά λόγια τοῦ Κυρίου. 

«Δόξα σοι, ὁ Θεός», ξανάπε καί εὐλόγησε τή φύση τοῦ Θεοῦ.

  Τό μικρό κελλάκι του, δίπλα στόν ναΐσκο τοῦ καθίσματός του, θά τόν ἔβρισκε πολύ σύντομα στή θέση του γιά τό ἐργόχειρό του, ἀλλά πρῶτα ἤθελε νά ρουφήξει τόν πρωϊνό ἀέρα καί τά μάτια του νά ἀναπαυθοῦν γι’ ἀκόμη μία φορά στούς ἅγιους τόπους τῆς περιοχῆς πού βρέθηκε. Γιατί ὁ γέροντας ζοῦσε καί ἀσκεῖτο πάνω στό ψηλό βουνό μέ τά πολλά καί μεγάλα πεῦκα, ἀνατολικά τῆς ἅγιας πόλης Βηθλεέμ, πού σημαίνει ὅτι ἀπό τή μιά ἀτένιζε τήν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας καί καί ἀπό τήν ἄλλη τίς ἅγιες πόλεις τῆς Βηθλεέμ καί τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἔκανε ἕνα γύρο τή μικρή ἁπλωταριά καί πρίν μπεῖ καί πάλι στό σπιτάκι του στάθηκε προσανατολισμένος πρός τό μεγάλο μοναστήρι τοῦ ἀββᾶ Θεόγνιου, σταυροκοπήθηκε κι εὐλόγησε τούς ἐκεῖ καλογέρους καί ἀσκητές.

 «Κύριε, εὐλόγησε τούς δούλους σου καί δυνάμωνέ τους στόν ἀγώνα τῆς ἀγάπης Σου», ψιθύρισε γιά πολλοστή φορά.

  Χρόνια πολλά στήν ἄσκηση ὁ γέρο-Ἰωνᾶς, πρῶτα στό κεντρικό μοναστήρι κι αὐτός τοῦ ὁσίου Θεόγνιου κι ἔπειτα στό ἡσυχαστικό κάθισμα τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀρκετά πέρα ἀπό αὐτό, εἶχε πολλά νά διηγηθεῖ γιά τήν πνευματική ζωή, τίς εὐκολίες καί τίς δυσκολίες της, τίς χάρες πού ὁ Κύριος τῆς ἐπιφυλάσσει, ἀλλά καί τίς παγίδες πού στήνει ὁ Πονηρός, πάντα ἀσφαλῶς κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτές οἱ τελευταῖες εἶναι τόσες πολλές κι ἐπικίνδυνες γιά τόν ἄνθρωπο τῆς ἀφιέρωσης καί τῆς ἄσκησης, πού μόνο ἡ ἀκλόνητη πίστη στόν Κύριο καί ἡ γενναιότητα τῆς καρδιᾶς δίνουν τήν ὑπομονή νά ἀντέξει κανείς καί νά μή τό βάλει στά… πόδια.

 «Ὅ,τι θέλει ὁ Θεός!» εἶπε καί προχώρησε πρός τό κελλάκι του. Πῆρε τά ὑλικά γιά τό ἐργόχειρό του – καλάθια ἔφτιαχνε ὁ γέροντας - καί κάθισε στό μικρό κάθισμά του. Τό φῶς τῆς ἡμέρας πού ἔμπαινε ἀπό τό στενό παραθύρι τοῦ κελλιοῦ ἦταν ἀρκετό γιά νά μήν ἔχει πρόβλημα μέ τά μάτια του, μολονότι τελευταῖα ἔβλεπε πώς

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ...

της Ντόρης Βιτωράτου

 Είσαι ομοφυλόφιλος;; Σεβαστό... Δεν είσαι όμως ομοφυλόφιλος, όταν παίρνεις μέρος σε prides, χωρίς ρούχα, με γελοία βαψίματα σε όλο σου το σώμα, με αναπαράσταση του τι κάνεις στο κρεβάτι σου κ βγάζοντας φωτογραφίες με τέτοια περιβολή δίπλα στον Εύζωνα για να τον γελοιοποιήσεις, επειδή ξέρεις πως δεν είναι σε θέση να αντιδράσει... Τότε είσαι ένας διεστραμμένος πόρνος, που προσβάλλει τους απανταχού ομοφυλόφιλους αλλά κ κάθε ανθρώπινη ύπαρξη..

 Είσαι άθεος;; Επιλογή σου... Δεν είσαι άθεος όμως με το να προσβάλλεις σε κάθε ευκαιρία τα ιερά σύμβολα της δικής μου θρησκείας.. Με το να διοργανώνεις προκλητικά φανερά δείπνα κρεατοφαγίας τη Μ. Παρασκευή κ να γελοιοποιείς αγίους κ μάρτυρες.. Τότε είσαι ένας μισαλλόδοξος άνθρωπος που το μίσος σου για τη θρησκεία σού δίνει νόημα στην άχαρη ζωή σου..

 Είσαι φαν του (αποτυχημένου) μοντέλου της παγκοσμιοποίησης;;Δεκτό.. Δεν είσαι όμως πολίτης του κόσμου με το να καις τη σημαία της χώρας σου, να αμφισβητείς την ιστορία της, να την αλλοιώνεις προς όφελος των εχθρών στα πλαίσια τάχα της ειρηνικής γειτνίασης.. Τότε είσαι εθνικός προδότης κ στη δύσκολη στιγμή θα είσαι ο πρώτος που θα ξεπουλήσει τη μάνα, τον πατέρα ακόμα κ το ίδιο το παιδί σου για να σώσεις το τομάρι σου..

 Είσαι πρόσφυγας ή μετανάστης; Σε συμπαθώ για όσα πέρασες.. Όμως δεν είσαι τίποτα από αυτά, όταν στη χώρα μου απαιτείς να μην είμαι ελεύθερη στο να πιστέψω, να ντυθώ όπως προστάζει η κουλτούρα μου, να φάω ό,τι έχω συνηθίσει για να μην προσβληθείς εσύ... Και να φοβάμαι για τα παιδιά μου γιατί στη δική σου κουλτούρα είναι αναλώσιμα... Τότε είσαι επικίνδυνος άνθρωπος κ δεν έχεις καμία θέση στη χώρα που σου προσφέρει ασφάλεια κ φιλοξενία..

 Κάποια στιγμή πρέπει να μπει τέλος στη δικτατορία της αμάθειας, της απαιδευσιας, της αλαζονείας.. Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσει η εκκαθάριση στις ιδέες, στα πιστεύω, στις αξίες.. Γιατί πλέον κυριαρχεί η παρανόηση και ο παραλογισμός.

www.Press-Gr.com 

Η Νηπτική θεολογία στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνία

Ο Αρχιερεύς προσεύχεται στον Θεό για τον εγκαινιασμό του Ιερού Ναού συγχρόνως δέεται προς τον Θεό και για τον εγκαινιασμό των ανθρώπων μέσα στον χώρο της καρδιάς:
«και κατάπεμψον το πανάγιόν σου Πνεύμα εφ’ ημάς, και επί την κληρονομίαν σου, και κατά τον θείον Δαυίδ, εγκαίνισον εν ταις καρδίαις ημών πνεύμα ευθές, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξον ημάς».

Σε άλλη ευχή παρακαλεί για τον ανακαινισμό του ναού ώστε μέσα σε αυτόν να γίνουν οι πιστοί μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος, και να τελούνται μέσα στο βάθος της καρδιάς οι νοερές θυσίες, δια της καθάρσεως του νου:
«..φυλάττων αυτόν (τον Ναόν) έως της των αιώνων συντελείας, και τω Πνεύματί σου τω Αγίω τούτον εγκαινίσης, ως αν εν αυτώ τας αναιμάκτους θυσίας, προσφέροντές σοι, μέτοχοι γενώμεθα του Αγίου Πνεύματος, εγκαινισθέντος εν τοις εγκάτοις ημών, και το της διανοίας ημών ηγεμονικόν στηρίζοντος, και παρέχοντος μυστικώς τας νοεράς θυσίας, δια της καθάρσεως του νοός, προσφέρειν σοι τω Δεσπότη Θεώ».
Εδώ σαφέστατα γίνεται λόγος για την πνευματική ιερωσύνη, για την ιερουργία του νοός στην καρδιά, με την κάθαρση της καρδιάς, πράγμα που είναι η ουσία της νηπτικής θεολογίας.

Διαβάζοντας ακόμη κανείς τις ευχές της μεταλήψεως του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, που συμπεριλαμβάνονται μέσα στις ευχές της θείας Λειτουργίας, αλλά και στην ακολουθία της Μεταλήψεως συναντά όλην την ησυχαστική πράξη ως προϋπόθεση της θείας Κοινωνίας.
Είναι χαρακτηριστική η ευχή: «καταξίωσον ημάς μεταλαβείν των επουρανίων σου και φρικτών Μυστηρίων ταύτης της ιεράς και πνευματικής Τραπέζης, μετά καθαρού συνειδότος, εις άφεσιν αμαρτιών, εις συγχώρησιν πλημμελημάτων, εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν, εις Βασιλείας ουρανών κληρονομίαν, εις παρρησίαν την προς σε, μη εις κρίμα, η εις κατάκριμα».
Η κάθαρση του συνειδότος δεν είναι στιγμιαία, δηλαδή δεν γίνεται εκείνη την στιγμή, αλλά προϋποθέτει αγώνα καθάρσεως και αυτό είναι απαραίτητο για την θεία Κοινωνία για να μη γίνη «εις κρίμα ή κατάκριμα», αλλά «εις Πνεύματος Αγίου Κοινωνίαν, εις Βασιλείας ουρανών κληρονομίαν».

Χαρακτηριστική η ευχή προ της θείας Κοινωνίας του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.
Προηγείται η ταπείνωση, ο κόπος της ασκήσεως και έπειτα ζητά την άφεση των αμαρτιών... ώστε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού να ενεργήσουν την θέωση και τον αγιασμό:
«Ίδε την ταπείνωσίν μου, ίδε μου τον κόπον όσος, και τας αμαρτίας πάσας άφες μοι, Θεέ των όλων· ίνα καθαρά καρδία, περιτρόμω διανοία και ψυχή συντετριμένη των αχράντων σου μετάσχω και πανάγνων μυστηρίων, οις ζωούται και θεούται πας ο τρώγων σε και πίνων εξ ειλικρινούς καρδίας».
«Αλλ’ ελαίω συμπαθείας τους θερμώς μετανοούντας και καθαίρεις και λαμπρύνεις και φωτός ποιείς μετόχους, κοινωνούς Θεότητός σου εργαζόμενος αφθόνως, και, το ξένον και αγγέλοις και ανθρώπων διανοίαις, ομιλείς αυτοίς πολλάκις ώσπερ φίλοις σου γνησίοις».
Σε όλη την ευχή εκφράζονται η μετάνοια, τα δάκρυα, η συντετριμμένη ψυχή, αλλά συγχρόνως ο προσευχόμενος προσβλέπει και στην φιλανθρωπία του Θεού.
Ζητά το έλεος του Θεού, γιατί γνωρίζει ότι η θεία Κοινωνία ενεργεί ανάλογα με την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου, ήτοι καθαρίζει, λαμπρύνει (φωτίζει) και θεοποιεί:
Όλην αυτήν την ασκητική την βλέπουμε στην λατρεία της Εκκλησίας.
Μελετώντας κανείς, για παράδειγμα, τα απολυτίκια σε διαφόρους Ιεράρχες βλέπει ποιός είναι ο σκοπός και το έργο των Αρχιερέων.
Οι καθημερινές ευχές της Εκκλησίας διαγράφουν αυτήν την πορεία του ανθρώπου από την κάθαρση, στον φωτισμό και την θέωση, που είναι η πραγματική θεραπεία του ανθρώπου.

Η Νηπτική θεολογία στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας

Η διαχρονικότητα τού δόγματος τής Κάθαρσης, τού Φωτισμού και τής Θέωσης στην Ορθόδοξη Εκκλησία ~ Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου

πηγή