ΕΙΔΕ ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΟ

«... Τις προάλλες, ήλθε άνθρωπος με εξέχουσα θέση στη κοινωνία της Θεσσαλονίκης, που μας ομολόγησε ότι ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ, χωρίς να τον γνωρίζει,τον επισκέφθηκε στο σπίτι του, του μειδίασε μ' αυτό το γλυκύτατο μειδίαμα της αγάπης του, και τον αγκάλιασε, όπως αγκαλιάζει η Παναγία μας το βρέφος Ιησού και Κύριό μας.
Αισθάνθηκε, λέει, τέτοια γλυκύτητα και τέτοια ζεστασιά, που ποτέ στη ζωή του δεν αισθάνθηκε.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν λίγο φιλόσοφος, λίγο κοινωνιολόγος,αλλ' εκείνες τις ημέρες, κάποιος συνάδελφός του, του συνέστησε να διαβάσει ένα βιβλίο του Αγίου Παισίου.
Το διάβασα, λέει, εγώ έχω τέσσερα μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό και έλεγα " μα αυτός, είναι άνθρωπος του Δημοτικού, ο Γέρων Παίσιος,αλλά, σαν καλά τα λέει,έτσι, όπως τα λέει , εκφράζει τη κοινωνική πραγματικότητα και προσφέρει λύσεις.."
ΚΑΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΛΛΟΙΩΝΕΤΑΙ Η ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥ, Ο ΘΕΟΣ ΕΞΑΠΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΤΕΚΝΟ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ.

Δεν τον ήξερε όμως..

Έλεγα μέσα μου - έλεγε- μοιάζει σαν τον Άγιο Νεκτάριο, αλλά είναι πιο ευτραφής και έχει ένα μειδίαμα ιδιαίτερο.Ο Άγιος Νεκτάριος, τόσα που πέρασε ο καημένος, δεν φαίνεται στις εικόνες του να μειδιά.Και παρακάλεσα, λέει, τη Παναγιά, να μου φανερώσει ποιός είναι αυτός ο Άγιος Γέροντας, που μου πρόσφερε τέτοια ευλογία.Ενώ δεν πολυβλέπω τηλεόραση, λέει, ανοίγω και βλέπω στο STAR CHANNEL, μία εκπομπή .... που είχε ένα αφιέρωμα στον Άγιο Γέροντα Κύριλλο.
ΜΟΛΙΣ ΤΟΝ ΕΙΔΑ,ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑ ΑΜΕΣΩΣ!

Το ρωσσάκι που μας ελέγχει...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΗΝΑΟΓΛΟΥ

Του αγίου Ευγενίου Ροντιόνωφ σήμερα και είπα να γράψω κάτι για τον νεομάρτυρα ξεχνώντας έστω και για μια μέρα τα χάλια μας. Και πάλι δεν τα κατάφερα, ούτε για μια μέρα!

Ο άγιος πολέμησε στην Τσετσενία για την πατρίδα του και δολοφονήθηκε το 1996 μαρτυρικώ τω τρόπω από τους ισλαμιστές. Και το μαρτυρικώ τω τρόπω με την έννοια που το εννοεί η Εκκλησία. Όχι απλώς με βασανιστήρια και φοβερά επώδυνο θάνατο.... Αυτά για την Εκκλησία δεν κάνουν κάποιον νεομάρτυρα. Αλλά με ρητή την πρόταση να γλυτώσει την ζωή του, αν άλλαζε την πίστη του και γινόταν μουσουλμάνος.

Βαπτισμένος κρυφά από την γιαγιά του και κάποιον απείθαρχο Ρώσο παπά, που δεν άκουγε την πολιτεία τότε στη Ρωσία που απαγόρευε τις βαπτίσεις για την ψυχική και σωματική υγεία των Ρώσων όπως την έβλεπαν οι κομμουνιστές (να το πρώτο σημείο που μου θύμισε πάλι τους δικούς μας ῾῾ επισκόπους῾῾, με την πλήρη υποταγή στην πολιτεία) έφερε από την βάπτισή του στον λαιμό του ξύλινο σταυρό, τον οποίο οι μουσουλμάνοι δήμιοι του ζήτησαν να βγάλει ο ίδιος από τον λαιμό του.

Η ραγδαία πτώση της συμμετοχής στις εφεδρείες του ισραηλινού στρατού

 Η ραγδαία πτώση της συμμετοχής στις εφεδρείες του ισραηλινού στρατού δεν αποτελεί απλώς ένδειξη κόπωσης· αποτυπώνει μια ηθική ρωγμή που βαθαίνει. 

 Οι «σιωπηλές αρνήσεις», χιλιάδες εφέδροι που απλώς δεν εμφανίζονται, εκφράζουν την κρίση νομιμοποίησης ενός πολέμου που, όπως δηλώνουν πλέον ανοιχτά βετεράνοι και εν ενεργεία στρατιώτες, έχει απολέσει το αρχικό του ηθικό στήριγμα. Η ρητορική της επιστροφής των ομήρων και της ήττας της Χαμάς έχει υποκατασταθεί από μια εκτεταμένη φθορά: κοινωνική, ψυχολογική, πολιτική. 

Με τον στρατό να καλεί επανειλημμένα τις ίδιες μονάδες, οικογένειες να διαλύονται και τις απουσίες να ξεπερνούν το 50%, η παραδοσιακά υψηλή στρατιωτική πειθαρχία της χώρας ραγίζει υπό το βάρος μιας αποστολής χωρίς ορίζοντα.

Πίσω από τη σταδιακή αυτή άρνηση κρύβεται κάτι βαθύτερο: η επίγνωση πως η πολεμική συνέχιση δεν είναι πια υπόθεση εθνικής επιβίωσης, αλλά πολιτικής επιβίωσης ενός ηγέτη.

 Όπως σημειώνει η Ruth Margalit, η κοινωνική συνοχή έχει καταρρεύσει, η διεθνής απομόνωση βαθαίνει και περισσότεροι από τους μισούς πολίτες βλέπουν το μέτωπο της Γάζας ως σκηνικό προσωπικής στρατηγικής του Νετανιάχου. Η πολεμική ηθική αποσαθρώνεται από μέσα: όχι γιατί χάθηκε η πίστη στον στρατό, αλλά γιατί αμφισβητείται η αλήθεια που καλείται να υπερασπιστεί. Όταν ο κυνισμός υποκαθιστά τη συλλογική ευθύνη, η σιωπή των εφέδρων ηχεί ως η πιο ηχηρή πολιτική δήλωση.

Από τη σελίδα στο facebook του Manos Lambrakis

Το σημείο όπου σφαγιάσθηκε ο Άγιος νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ!

-

Το σημείο όπου σφαγιάσθηκε ο Άγιος νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ!
Η μητέρα του Αγίου με τους στρατιώτες στο μικρό χωριό Μπαμούτ της Τσετσενίας

πηγή

Διά τῆς ὁμολογίας του κέρδισε Παράδεισο.(Άγ.Μιχαήλ Συνάδων)

Στίς 23 τοῦ μηνός Μαΐου τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ὁσἰου πατρός ἡμῶν καί ὁμολογητοῦ Μιχαήλ, ἐπισκόπου Συνάδων.Ἔζησε στά χρόνια τῆς εἰκονομαχίας, ἐπί ἡμερῶν αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Ἀρμενίου. Ἀπό μικρό παιδί διακρινόταν γιά τίς ἀρετές του καί τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες γιά τήν κάθαρση καί τόν φωτισμό τῆς ψυχῆς του.

Ὡς ἱερεύς καί ἀρχιερεύς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου πολέμησε μέ ζῆλο ἐναντίον τῆς βλασφήμου αἱρέσεως τῶν εἰκονομάχων καί ἔφραξε τά ἄθεα στόματά τους, τά ὁποῖα μιλοῦσαν μέ περιφρόνηση ἐναντίον τῆς θείας εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ.

Μπροστά στόν εἰκονομάχο αὐτοκράτορα, μέ ἐλεύθερη καί ἀνδρεῖα φωνή, βροντοφώναξε τά ἑξῆς: «Τήν ἄχραντον εἰκόνα εὐσεβῶς σέβομαι καί προσκυνῶ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς θείας αὐτοῦ μητρός, τό δέ δόγμα σου καί τόν ὁρισμόν πτύω καί ὡς οὐδέν λογίζομαι».

Καταδικάσθηκε σέ ἐξορίες, διωγμούς, θλίψεις καί στεναχώριες ἀπερίγραπτες. Διά τῆς ὁμολογίας του, ὅμως, προσετέθη δικαίως στόν χορό τῶν ἁγίων μας Πατέρων καί κέρδισε Παράδεισο.

Τί ἔχουν νά ποῦν, λοιπόν, ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ πατριάρχες, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, ἡγούμενοι, καθηγητές θεολογικῶν σχολῶν κ.ἄ. οἱ ὁποῖοι τά πᾶνε μιά χαρά μἐ τούς σημερινούς εἰκονομάχους (παπικούς καί προτεστάντες), περιφρονῶντας τήν Ἁγιοπατερική μας Παράδοση καί καταπατῶντας θεόπνευστους Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας;

 ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου

Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός

Η 'Αγία Κάρα' στο Άνω Βαθύ Σάμου. Πρόκειται για μονόκλιτο καμαροσκέπαστο ναό,χρονολογούμενο από τον 17ο αιώνα και αφιερωμένο στον τιμώμενο την 23η Μαΐου Άγιο Μιχαήλ Επίσκοπο Συνάδων τον Ομολογητή. Αποτελούσε Μετόχιο της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Μετά την ανέγερση του ναού εστάλη στον ναό του Αγίου Μιχαήλ Συνάδων Άνω Βαθέος από τη Μονή της Μεγίστης Λαύρας η τιμία κάρα του Αγίου,η οποία αποτελεί κειμήλιο της Μονής,προς ευλογία των χριστιανών και προς οικονομική ενίσχυση του Μετοχίου.

Γι'αυτό και ο ναός έλαβε την προσωνυμία 'Αγία Κάρα',με την οποία είναι γνωστός μέχρι σήμερα. Αξιόλογο είναι το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού,ενώ από τις τοιχογραφίες σώζεται στον δυτικό τοίχο η αριστουργηματική παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας.

πηγή

Το θαύμα με τις ακρίδες που βιώσαν οι Σκοπελίτες 

Η κάρα του Αγίου Μιχαήλ βρίσκεται στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο

Φωτογραφία από γύψινα θραύσματα που βρέθηκαν σε ρωμαϊκή σαρκοφάγο

Φωτογραφία από γύψινα θραύσματα που βρέθηκαν σε ρωμαϊκή σαρκοφάγο.Μπορείτε να δείτε κάτω από την απεικόνιση του Agnus Dei τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή και τον Άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή. στα πλάγια. Κάτω η Παναγία ανάμεσα στις αγίες Αγάθη και ίσως Σουζάνα.

Όσιος Ιωακείμ ο Παπουλάκης Εύρεση λειψάνων 23 Μαΐου 1992

 Ο όσιος Ιωακείμ γεννήθηκε το 1786 από ευσεβείς γονείς, τον Άγγελο Πατρίκιο και την Αγνή, στον οικισμό Καλύβια, στο νησί της Ιθάκης. Στη βάπτισή του έλαβε το όνομα Ιωάννης, ενώ μόλις επτά χρόνια από τη γέννησή του ορφάνεψε από μητέρα. Έτσι, ο πατέρας του πραγματοποίησε δεύτερο γάμο. Η μητριά του, με το πρόσχημα ότι παραμελούσε τα καθήκοντά του στο σπίτι για να συχνάζει στην εκκλησία, τον απομάκρυνε από το σπιτικό του. Αφού δούλεψε για λίγο στο πλοίο του πατέρα του, μπάρκαρε μούτσος σε εμπορικό πλοίο και εργαζόταν σκληρά χωρίς ωστόσο να παραμελεί την προσευχή και τη νηστεία. 

Μία ημέρα το πλοίο έπιασε στο Άγιον Όρος και ο Ιωακείμ, που ήταν τότε δεκαεπτά ετών, πήγε να επισκεφθεί τη Μονή Βατοπαιδίου και στη στιγμή αποφάσισε να ζητήσει να γίνει δεκτός ως δόκιμος, παρά τις αντιρρήσεις του καπετάνιου του. Επέδειξε άριστη υπακοή, εκάρη σύντομα μοναχός με το όνομα Ιωακείμ και, λίγο μετά την κουρά του σε μεγαλόσχημο, του ανέθεσαν το διακόνημα του οικονόμου της μονής, όπου και παρέμεινε επί μία εικοσαετία. Οι συχνές επαφές του με τον λαό, που στέναζε κάτω από τον τουρκικό ζυγό και λιμοκτονούσε από έλλειψη πνευματικής τροφής, τον έπεισαν τότε ότι περισσότερο από ποτέ άλλοτε άξιζε να συνδεθεί η αγάπη του Θεού με εκείνην της αγάπης προς τον πλησίον.

Τον καιρό της Ελληνικής Επανάστασης και των ανείπωτων δεινών που επακολούθησαν, ανέλαβε, ως άλλος άγιος Κοσμάς Αιτωλός [24 Αυγ.], ιεραποστολικές περιοδείες για να παρηγορήσει τον λαό και για να ενισχύσει το εθνικό και χριστιανικό του φρόνημα. Υπηρετώντας ως ναύτης σε πλοίο, μοίραζε τρόφιμα κατορθώνοντας έτσι να σώσει πολυάριθμες οικογένειες στα Ιόνια νησιά. Μια νύκτα, καθώς το καράβι του είχε αράξει κοντά στην ακτή της Πελοποννήσου, άκουσε πυροβολισμούς και φωνές γυναικόπαιδων που έτρεχαν να ξεφύγουν από τους Τούρκους που τα κατεδίωκαν. Με όπλο του την προσευχή, πλησίασε στην ακτή και παρέλαβε τα γυναικόπαιδα κάτω από τα πυρά των στρατιωτών, χωρίς κανένας να πληγωθεί.

Όταν τα πράγματα ειρήνευσαν, αποσύρθηκε στην ησυχία στην Ιθάκη, ώστε να εξακολουθεί να μεταδίδει το έλεος του Θεού στον λαό χωρίς ωστόσο να θυσιάζει τη μοναστική του βιοτή. Έτσι έζησε πέντε χρόνια απογυμνωμένος από κάθε τι, βαθιά σ’ ένα δάσος, προσευχόμενος. Έφτασε σε υψηλό βαθμό θεωρίας της δόξης του Θεού και σιγά-σιγά οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να έλκονται από αυτόν τον άνθρωπο του Θεού, που τον αποκαλούσαν «Παπουλάκη». Η γλυκύτητα και η ευπροσηγορία του κατόρθωναν να παρηγορούν όλους τους θλιβομένους, να ενθαρρύνουν τους απελπισμένους και να εμπνέουν σε όλους τον πόθο της αρετής.

 Κάθε δώρο που του έκαναν αμέσως το μοίραζε στους πτωχούς και με το προορατικό χάρισμα που είχε λάβει από το Άγιο Πνεύμα προειδοποιούσε όσους θα διέτρεχαν κίνδυνο, εμπόδιζε τα εγκλήματα, θεράπευε τη στειρότητα όσων ζευγαριών είχαν μείνει άτεκνα, προέλεγε το μέλλον για την οικοδόμηση και ωφέλεια των ψυχών. Προπαντός όμως το παράδειγμα της βιοτής του αποτελούσε αδιάκοπη διδαχή για τον πληθυσμό του νησιού, ο οποίος άλλαξε ριζικά τρόπο ζωής.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΣΚΟΣ,Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΜΕΤΑΛΛΙΚΕΣ ΜΠΟΤΕΣ ΜΕ ΚΑΡΦΙΑ

«Έδεσαν τον Άγιο Βασιλίσκο με διπλές αλυσίδες. Επίσης, αλυσόδεσαν τον λαιμό του με σιδερένια αλυσίδα και έβαλαν χάλκινες μπότες με καρφιά μέσα στα πόδια του, έτσι ώστε τα καρφιά διαπέρασαν τα πόδια του Αγίου μέχρι τα κόκαλα, και το αίμα έτρεχε άφθονο από τα τραυματισμένα του πόδια.
Ταυτόχρονα, οι βασανιστές ξυλοκόπησαν άγρια ​​τον μάρτυρα του Χριστού όταν τον οδήγησαν στην πόλη Κόμανα».
Πολλά θαύματα αποκαλύφθηκαν στην πορεία μέσω των προσευχών του μάρτυρα, αλλά η λατρεία των ζώων ήταν ιδιαίτερα θαυματουργή: «το βράδυ, ένα κοπάδι βοδιών, πηγαίνοντας από το βοσκότοπο στο χωριό και περνώντας από το μονοπάτι όπου στεκόταν ο άγιος μάρτυρας του Χριστού, σαν να δοξολογούσε τα μεγάλα έργα του Θεού, έπεσαν στα γόνατα μπροστά στον άγιο».

* * *ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΣΚΟΣ

* * * * Ο τάφος του Αγ.Βασιλίσκου και η κοίμηση του Αγ.Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Η μέλισσα δεν είναι έντομο γιατί είναι θεολογία σε πτήση

Του Μάνου Λαμπράκη

  Η μέλισσα δεν είναι έντομο γιατί είναι θεολογία σε πτήση. Από τη Μινωική Κρήτη ως το «μέλι εκ πέτρας» της Παλαιάς Διαθήκης, η μέλισσα δεν παράγει απλώς γλυκύτητα, μεσολαβεί ανάμεσα σε κόσμους. Είναι το ον που συλλέγει από το άγριο και αποθέτει στο ενδότερο. Είναι ο ασκητής της φύσης, που μεταμορφώνει τη γύρη σε δοχείο αφθαρσίας. Στις αιγαιακές αναπαραστάσεις η μέλισσα δεν λειτουργεί απλώς ως σύμβολο. Λειτουργεί ως γέφυρα: από τον θάνατο στο μυστήριο της διατήρησης.

  Η μέλισσα είναι εικόνα Εκκλησίας πριν υπάρξει Εκκλησία. Το σώμα της είναι μοναχικό αλλά εργάζεται μόνο συλλογικά. Το μέλι της δεν τρώγεται αμέσως, ωριμάζει με υπομονή, όπως η Αλήθεια. 

 Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρομοίαζε τον καλό χριστιανό με τη μέλισσα: ούτε παραμένει στα αγκάθια, ούτε ελκύεται απλώς από την ομορφιά, αλλά μαθαίνει να διαλέγει το γόνιμο. Η κυψέλη, όπως ο ναός, έχει άγραφο κανόνα: δεν είναι κτίσμα αλλά σώμα ζώντων κανόνων. Δεν είναι κατοικία, είναι λειτουργία. Όπου εισέρχεται η μέλισσα, η φύση γίνεται ευχαριστιακή.

"Η δύναμη του καλού λόγου" (Πνευματικές ιστορίες απο το γεροντικό)

                           

 Κάποτε ανέβαινε ο Αββάς Μακάριος ο Αιγύπτιος από τη Σκήτη στο όρος της Νιτρίας, μαζί με τον μοναχό-μαθητή του. Όπως πλησίαζαν στον τόπο, είπε στον μαθητή του: «Προχώρα λιγάκι»

 Καθώς εκείνος προχωρούσε, συνάντησε έναν ιερέα των ειδωλολατρών και του φώναξε δυνατά: «Ε, δαίμονα, που τρέχεις;» 

Γυρνώντας τότε εκείνος, τον χτύπησε με ένα ξύλο και τον άφησε μισοπεθαμένο. Και σηκώνοντας το ξύλο, άρχισε να τρέχει. Σαν προσχώρησε λίγο, τον συναντά ο Αββάς Μακάριος καθώς έτρεχε και του λέγει: «Είθε να σωθείς ταλαίπωρε!» 

Θαυμαζοντας ο ιερέας (ειδωλολάτρης), ήλθε προς το μέρος του και λέγει: 

«Τι καλό είδες σε εμένα και μου μίλησες;» 

Του απαντά ο Αββάς: «Το έκανα γιατί σε είδα κουρασμένο και δεν γνωρίζεις ότι μάταια κοπιάζεις»

 Του λέγει εκείνος: «Εγώ από τον χαιρετισμό σου ένιωσα κέντημα στην καρδιά και κατάλαβα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Ενώ ένας άλλος κακός μοναχός, που με συνάντησε, με έβρισε. Εγώ τότε τον χτύπησα και τον αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο.» 

Κατάλαβε τότε ο γέροντας (Αββάς) ότι του έλεγε για τον μαθητή του. Και ο ιερέας αγκαλιάζοντας τα πόδια του Αββά έλεγε: «Δεν σε αφήνω αν δεν με κάνεις μοναχό» Έτσι πήγαν μαζί παραπάνω, όπου ήταν ο μοναχός (μαθητής), τον υποβάσταξαν και τον έφεραν στην εκκλησία του όρους, ενώ εκείνος βλέποντας τον Αββά μαζί με τον ιερέα εξεπλάγη. Εκεί έκαναν τον ιερέα των ειδωλολατρών μοναχό! 

Και πολλοί από τους ειδωλολάτρες έγιναν εξαιτίας του Χριστιανοί. Έλεγε λοιπόν ο Αββάς Μακάριος: «Ο λόγος ο κακός και τους καλούς τους κάνει κακούς, ενώ ο λόγος ο καλός και τους κακούς τους κάνει καλούς!»

Γραφείο Νεότητας Ιεράς Μητροπόλεως Θήρας

Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Είπε ο Αββάς Ηλίας της διακονίας: «Τι δύναμη έχει η αμαρτία, όπου υπάρχει μετάνοια; Και τι ωφελεί η αγάπη, όπου υπάρχει υπερηφάνεια;» (Από το «Γεροντικό»).

  Μία από τις πιο δύσκολες πνευματικά καταστάσεις στη ζωή του ανθρώπου είναι η υπερηφάνεια. Αυτή οδήγησε τον διάβολο στην πτώση. Αυτή καθιστά και τον άνθρωπο ανήμπορο να ωφεληθεί στη ζωή του, καθότι κάνει τα πάντα για την αυτοδικαίωσή του, για το συμφέρον του, για την αναγνώρισή του από τους άλλους.

  Αυτό το βλέπουμε ιδιαιτέρως στην εποχή μας. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και το Διαδίκτυο μάς παρασύρουν σε έναν διαγκωνισμό προβολής. Καλούμαστε να αποδείξουμε ότι υπάρχουμε και αυτό μας κάνει να θέλουμε να φανερώσουμε το ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, πόσο ανήκουμε στον συρμό ή πόσες επιτυχίες έχουμε. Σπανιότερα νοιαζόμαστε να μοιραστούμε στιγμές που αισθανόμαστε ότι έχουμε κάτι αληθινά να πούμε στους άλλους, όχι για να μας επαινέσουν, αλλά για να συμπροβληματιστούμε μαζί τους. Παράλληλα, ο σύγχρονος κόσμος θέλει με κάποιον τρόπο να μας πείσει ότι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για το σώμα μας, την εμφάνισή μας, τους τρόπους μας, διότι μόνο έτσι θα μας προσέξουν οι άλλοι. Βγαίνει έτσι μια αυταρέσκεια, που γίνεται φιλαρέσκεια. Και ο φιλάρεσκος, είναι υπερήφανος.

«Από την Δικτατορία της Πανδημίας στην Ηλεκτρονική Δικτατορία»

 Του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου

Μια προσέγγιση της σύγχρονης κρίσης του προσώπου

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια δραματική και ταχεία μετάβαση από την υγειονομική δικτατορία —όπως εγκαθιδρύθηκε στη διάρκεια της πανδημίας— σε μια μορφή ηλεκτρονικού ολοκληρωτισμού, όπου το ανθρώπινο πρόσωπο απειλείται με πλήρη αποπροσωποποίηση.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι απλώς πολιτικό ή κοινωνικό. Πρόκειται, κατά βάση, για βαθύ θεολογικό πρόβλημα. Η πνευματική ζωή, η ελευθερία του προσώπου και η δυνατότητα του ανθρώπου να ζει σε κοινωνία με τον Θεό απειλούνται από τη νέα αυτή συνθήκη, η οποία, παρά τις τεχνολογικές της προφάσεις, δεν είναι παρά μια νέα μορφή ανελευθερίας.

Κατά την περίοδο της πανδημίας, επιβλήθηκε ένα αυστηρό καθεστώς ελέγχου, που στηρίχθηκε στην ψευδαίσθηση ότι το κράτος μπορεί να εγγυηθεί την υγεία και τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω περιορισμών, απαγορεύσεων και μαζικού εγκλεισμού.

Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, απαγορεύθηκε η λειτουργία των ναών, η προσέλευση των πιστών στα Μυστήρια, η κανονική ζωή της Εκκλησίας. Το πρόσωπο, εντός και εκτός Εκκλησίας, αντιμετωπίστηκε ως φορέας κινδύνου, και η κοινωνία μετατράπηκε σε χώρο επιτήρησης, καχυποψίας και απομόνωσης.

Το βίωμα αυτό δεν ήταν προσωρινό. Ήταν πρόπλασμα μιας νέας κατάστασης: της ηλεκτρονικής δικτατορίας, όπου η ίδια λογική της καθολικής επιτήρησης εφαρμόζεται πλέον σε κάθε πτυχή της ζωής.

Το λεγόμενο «ψηφιακό κράτος» δεν έρχεται να εξυπηρετήσει τον πολίτη· έρχεται να τον ορίσει, να τον αναλύσει, να τον παρακολουθήσει και, τελικώς, να τον χειραγωγήσει. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αριθμό, σε δεδομένο, σε στατιστική. Χάνει το πρόσωπό του. Και αυτό είναι το τραγικότερο όλων.

Τότε λέει ο πατήρ Παΐσιος: "Μην στεναχωριέστε! Θα βάλουμε το Χατζηεφεντή να τη σβήσει!

 Το 1978 όταν έγιναν οι μεγάλοι σεισμοί στη Θεσσαλονίκη και έπεσαν οι πολυκατοικίες και σκοτώθηκε κόσμος, αν θυμάστε, εγώ ήμουν τότε φοιτητής και έτυχε να είχε έρθει ο πατήρ Παΐσιος στη Σουρωτή, στο μοναστήρι αυτό στο οποίο ετάφη.Και πήγα την προηγούμενη μέρα και τον είδα και του λέω:

 "Γέροντα, γίνονται συνέχεια σεισμοί". 

Γινόντουσαν μέχρι 1.500 σεισμοί την ημέρα. Φανταστείτε τι γινόταν. Έφτασε να έχει 1.500 σεισμικές δονήσεις το εικοσιτετράωρο. Κάθε λίγο κουνιόταν όλη η πόλη. Και όχι για μια μέρα, επί πέντε-έξι μήνες γινόντουσαν αυτά τα πράγματα.

  Ο πατήρ Παΐσιος είχε κατέβει τότε στη Θεσσαλονίκη -και πιστεύω ότι κατέβηκε διότι ο Θεός τον φώτισε να κατέβει γιατί ο κόσμος ήταν πολύ τρομαγμένος- και έτρεχαν όλοι να τον δουν.

 Πήγα και εγώ και του λέω: 

"Γέροντα, πολλοί σεισμοί. Δεν μπορούμε ούτε να διαβάσουμε ούτε τίποτα". Και πράγματι είχαμε κατατρομάξει. Λέω: "Τι θα γίνει; θα σταματήσουν οι σεισμοί;" Μου λέει: "Να προσεύχεσαι να λυπηθεί ο Θεός τον κόσμο. Και τα μικρά παιδιά να προσεύχονται. Αν προσεύχονται και τα μικρά παιδιά ο Θεός θα βοηθήσει. Και μη φοβάσαι, μου λέει, ο Θεός θα τα οικονομήσει τα πράγματα". 

Αλλά ήταν πολύ λυπημένος και λέει: "Ακόμα δεν τελειώσαμε, έχουμε ακόμα μπρος μας.."

Και το ίδιο βράδυ εκείνο έγινε ο μεγάλος σεισμός και έπεσαν οι πολυκατοικίες και σκοτώθηκε ο κόσμος. Παρά πολύς κόσμος. Την επόμενη μέρα κατατρομαγμένοι όλοι μας τρέξαμε στην ύπαιθρο και εμείς που να πάμε, πήγαμε στο μοναστήρι. Ήταν Ιούνιος, ήταν πολύς κόσμος στο μοναστήρι ίσως και 500 άτομα. Τότε γύρω-γύρω από το μοναστήρι ήταν χωράφια.

Όταν είδαμε τον Γέροντα τού λέμε έγινε σεισμός μεγάλος κλπ. Λέει: "Μη φοβάστε!" Μου λέει εμένα: 

"Τι φοβάσαι; όταν ήσουνα μικρός εσύ, δεν σε κουνούσε η μάνα σου στην κούνια; ε, τώρα που μας κουνάει ο Θεός, φοβάσαι; Δεν είναι τίποτα". Έλεγε στον κόσμο έτσι για να τον ενθαρρύνει. 

Η πίστη στην ανάσταση του Χριστού νοηματοδοτεί κάθε ανθρώπινη δοκιμασία

  Η πίστη στην ανάσταση του Χριστού νοηματοδοτεί κάθε ανθρώπινη δοκιμασία και με την προσευχή «ανάγει τη ψυχή στην απάθεια». 

«Χωρίς όμως πίστη (στην ανάσταση) κάθε δοκιμασία γίνεται σχεδόν παράλογη: στερείται νοήματος» (…) «σταδιακά σκοτώνει και σώμα και καρδία και νου, πριν ακόμη αυτά τελειωθούν στη γνώση του Θεού». 

 Ο χριστιανός γνωρίζει «ότι βρίσκεται “σε πόλεμο” προς τον κοινό εχθρό όλων, το θάνατο. Στην ουσία ο άνθρωπος δεν έχει άλλον εχθρό. Παλεύομε για την ανάσταση, την προσωπική και κάθε άλλου συνανθρώπου».

 Η εκ νεκρών ανάσταση είναι ένα μυστήριο. 

«Μόνο κατά την ώρα της προσευχής ερχόμαστε μερικές φορές σε κατάσταση, που φανερώνονται σ’ εμάς εν μέρει τα μυστήρια του μέλλοντος αιώνος». 

Παρακάτω παραθέτουμε μια συγκλονιστική μαρτυρία-αφήγηση του Γέροντα Σωφρόνιου, που περιγράφεται μια αναστάσιμη θεοεμπειρία που είχε ο άγιος, αφού, όπως ομολογεί, προηγουμένως «έπασχε εν τη μετάνοια του με όλη την ύπαρξή του»: 

 «Και να, την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου (ίσως το 1924), το Φως με επισκέφθηκε μετά τη Θεία Μετάληψη και το αισθάνθηκα ως επαφή της Θείας αιωνιότητας με το πνεύμα μου. Ιλαρό, γεμάτο ειρήνη και αγάπη, το Φως παρέμεινε μαζί μου επί τρεις ημέρες. 

 Διέλυσε το σκοτάδι της ανυπαρξίας, που στεκόταν μπροστά μου. Αναστήθηκα, και μέσα μου, μαζί μου, αναστήθηκε όλος ο κόσμος. 

Οι λόγοι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στο τέλος της ακολουθίας του Πάσχα ήχησαν με συγκλονιστική δύναμη: “Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς επί μνήματος”. 

Έλληνας άλλης εποχής, Άρχοντας άλλης κοπής, Άντρας άλλης αιχμής!

Σαν αύριο στα 1453, ο Μωάμεθ Β’ διά του εμίρη τής Σινώπης Ισμαήλ Ισφεντάρογλου προτείνει στον Κωνσταντίνο ΙΑ’ να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη με όλη την Αυλή, τον στρατό και τούς θησαυρούς του. Του προσφέρει βεβαίως και την ηγεμονία της πατρώας Πελοποννήσου υπό την υψηλή κυριαρχία πάντοτε των Οθωμανών.
Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος του απάντησε:
«Δεν έχω το δικαίωμα, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος εδώ να σου παραδώσουμε αυτήν την πόλη. Είμεθα λοιπόν έτοιμοι όλοι ν’ αποθάνουμε με την θέλησή μας και να μην λυπηθούμε την ζωή μας». “Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν”.
Ο Ελληνισμός στην κρισιμότερη στιγμή της χιλιετίας! Μνήμων των αξιών και των παραδόσεών του, είναι έτοιμος να γράψει μια από τις πιο συγκλονιστικές σελίδες της Ιστορίας με το αίμα του!
(Εικόνα: Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δέχεται από τον Χριστό το στέμμα του μαρτυρίου - Έργο του Φώτη Κόντογλου.)

πηγή

''Κώδικας του Δουσάν'', το σημαντικότερο ίσως γραπτό έργο της μεσαιωνικής Σερβίας.

Ο Στέφαν Ούρος (ή Ουρέσης) Δ΄ Ντούσαν 1308 - 20 Δεκεμβρίου 1355), γνωστός ως Ντούσαν ο Ισχυρός και στα ελληνικά ως Στέφανος Δουσάν, ήταν βασιλιάς της Σερβίας από τις 8 Σεπτεμβρίου 1331 και Αυτοκράτορας Σέρβων, Ελλήνων, Βουλγάρων, Βλάχων και Αλβανών από τις 16 Απριλίου 1346 μέχρι τον θάνατό του. Ο Δουσάν κατέκτησε μεγάλο τμήμα της νοτιοανατολικής Ευρώπης και ήταν ένας από τους ισχυρότερους μονάρχες της εποχής του. Επί των ημερών του η Σερβία απέκτησε τη μέγιστη έκτασή της. Θέσπισε το σύνταγμα της Σερβικής Αυτοκρατορίας, γνωστό ως Κώδικας του Δουσάν, το σημαντικότερο ίσως γραπτό έργο της μεσαιωνικής Σερβίας

Το διαρκέστερο λοιπόν μνημείο της βασιλείας του Δουσάν ήταν ένας νομικός κώδικας. Για τη δημιουργία του Κώδικα του Δουσάν δημοσιεύτηκαν πολλά διατάγματα και μεταφράστηκαν στα Σερβικά μερικά μεγάλα ξένα νομικά έργα. Ωστόσο το τρίτο τμήμα του Κώδικα ήταν νέο και ξεκάθαρα Σερβικό, αν και με βυζαντινή επιρροή και έμφαση σε μια μακρά νομική παράδοση στη Σερβία. Ο Δουσάν εξήγησε τον σκοπό του Κώδικά του σε ένα από τα διατάγματά του. Υπογράμμισε ότι οι στόχοι του ήταν πνευματικοί και ότι ο κώδικας θα βοηθούσε τον λαό του να σωθεί για τη μετά θάνατον ζωή. Ο Κώδικας παρουσιάστηκε στις 21 Μαΐου 1349 στα Σκόπια και περιείχε 155 άρθρα, ενώ 66 ακόμη άρθρα προστέθηκαν στις Σέρρες το 1353 ή το 1354. Οι συγγραφείς του κώδικα δεν είναι γνωστοί, αλλά ήταν πιθανώς μέλη της αυλής εξειδικευμένοι στα νομικά.

22 Μαΐου του 1524 ιδρύεται η ΜΟΝΗ ΝΟΒΟΝΤΕΒΙΤΣΙ προς τιμήν της Παναγίας του Σμόλενσκ

Στις 22 Μαΐου του 1524 προς τιμήν της εικόνας της Παναγίας της Οδηγήτριας του Σμολένσκ ιδρύθηκε το πιο σεβαστό μοναστήρι στη Μόσχα – η Μονή Νοβοντέβιτσι. Είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και είναι διάσημη για το μπαρόκ στυλ της, τον βασικό πολιτικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό ρόλο της στην ιστορία της Ρωσίας

Η ιστορία αρχίζει με την εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας. Την έφερε ως προίκα η Άννα η κόρη του Κωνσταντίνου του Μονομάχου, η οποία παντρεύτηκε τον κνέζη Βσεβολοντ Γιαροσλαβιτσι. Επειδή η εικόνα έμεινε για πολλά χρόνια στο Σμόλενσκ είναι γνωστή ως ¨ Παναγία Οδηγήτρια του Σμόλενσκ ¨.

Μετά το γάμο της πριγκίπισσας Σοφίας με τον κνέζη Δημήτριο ( 1398- 1425 ) η εικόνα θα έρθει στη Μόσχα. Για κάποια χρόνια όμως επειδή οι κάτοικοι του Σμόλενσκ, με επικεφαλής τον επίσκοπο Μιχαήλ, ζήτησαν από την επιτροπή της εικόνας, πράγμα που έγινε το 1456.

Την εικόνα συνόδεψαν τότε οι παρθένες της Μονής του Ευαγγελισμού του Κρεμλίνου όπου έμεινε η εικόνα για εξήντα χρόνια.
Πολλά δάκρυα έχυσαν οι μοναχές και εκείνη τη στιγμή αισθανόταν εγκατελειμένες από το Θεό.

Εν τω μεταξύ στη γη...

 

Μάζευε παραμύθια από γιαγιάδες για να αποδείξει ότι είμαστε ακόμα Έλληνες

Συντάκτης: Γρηγόρης Κεντητός

Ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας, Νικόλαος Πολίτης, αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση των παραδόσεων και των παραμυθιών του λαού μας.

Την ώρα που άλλοι έψαχναν την Ελλάδα στα ερείπια της αρχαιότητας, ένας άνθρωπος την έψαχνε στη γιαγιά που ευλογούσε τα παιδιά της, στο ξόρκι για το μάτι, στο παραμύθι που ψιθύριζε η γριά δίπλα στη φωτιά. Το όνομά του ήταν Νικόλαος Πολίτης και πίστευε κάτι ριζικά ανατρεπτικό: ότι η ελληνική ψυχή δεν είχε πεθάνει. Απλώς είχε αλλάξει ρούχα.

Γεννήθηκε το 1852 σε ένα χωριό της Μεσσηνίας. Από παιδί, δεν έγραφε μόνο εκθέσεις. Έγραφε εφημερίδες. Έστηνε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο για να βοηθήσει τους Κρητικούς πρόσφυγες. Στα δεκατέσσερά του πήγε να πολεμήσει στην Κρητική Επανάσταση. Δεν τον άφησαν. Αλλά εκείνος ήξερε ήδη: θα πολεμούσε αλλιώς.

Σπούδασε φιλολογία και νομική στην Αθήνα, και μετά με υποτροφία στη Γερμανία. Όμως γύρισε πίσω όχι για να βρει την Ελλάδα του Περικλή, αλλά για να ακούσει τη φωνή της γιαγιάς που έλεγε: «Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι». Εκείνος ήξερε πως δεν ήταν απλή φράση. Ήταν πολιτισμικό ίχνος, αρχαίο ένστικτο, κομμάτι από την αλυσίδα που μας συνέδεε με τους προγόνους.

Η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης

                    

Ομιλητής π. Αντώνιος Φραγκάκης, Ιεροκήρυκας της Ι. Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας (Κρήτης) Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στην Ιερα Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας

Πώς εκλήθης, αδελφή; Απραξία....μοναχή...

Ανάμεσα στις χήρες που έκειρε μοναχή ο Γέροντας ήταν και μια εξαιρετικά αγία ψυχούλα, η οσιότατη Ευπραξία.
Ενώ ακόμα εκείνη ήταν λαϊκή στη Θεσσαλονίκη και ο Γέροντας Ιωσήφ με τον πατέρα Αρσένιο (τον συνασκητή του) στη Δράμα, αυτή είπε στις γνωστές της:

 –Είδα έναν Γέροντα, έτσι και έτσι, και αυτός θα με κάνει καλόγρια...
 –Άντε βρε, της είπαν αυτές, που πιστεύεις στα όνειρα!
 –Δεν ξέρω· έτσι είδα… απαντά αυτή.

 Πράγματι, όταν έφθασε ο Γέροντας Ιωσήφ στη Θεσσαλονίκη, κατά θεία συγκυρία, συναντήθηκαν και τελικά την έκειρε μοναχή με το όνομα Ευπραξία!
Επειδή όμως ήταν Πόντια, Τραπεζούντια, δεν ήξερε τα Ελληνικά καλά και, αντί να λέει «Ευπραξία», έλεγε «Απραξία».

 –Πώς εκλήθης, αδελφή; τη ρωτούσαν.
Κι εκείνη απαντούσε:
–Απραξία!

«Ζήλεια καί φθόνος»

«Ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστίκαί ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καί οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει, ὅτι ἡ σκοτία ἐτύφλωσε τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ»Α΄ Ἰω. 2. 11

Ἀγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ
 Ὁ ὕπνος τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος, πού γεννιέται ἀπό τήν ὑπερηφάνεια.
Μή ζηλεύεις, ἀδελφέ μου, κανέναν ἄνθρωπο γιά τήν εὐτυχία του ἐδῶ στή γῆ. Μή ζηλεύης τόν πλούσιο καί τόν ἔνδοξο. 

Νά ζηλεύης καί νά μιμῆσαι τόν ἐργάτη τῆς ἀρετῆς, τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ τόν χαριτωμένο ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, τόν πιό ἔνδοξο ἀπό τούς ἐνδόξους καί τόν πιό πλούσιο ἀπό τούς πλουσίους, πού ἀποταμιεύει «θησαυρούς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδέ κλέπτουσιν» (Ματθ. 6. 20)...

Μή ζηλεύης αὐτόν πού ἐπαινοῦν καί κολακεύουν οἱ ἄνθρωποι. Οἱ ἀνθρώπινοι ἔπαινοι εἶναι ἀσταθεῖς καί εὐμετάβλητοι. Συχνά μάλιστα εἶναι ἰδιοτελεῖς καί ὑστερόβουλοι. Σήμερα τά λόγια τους «γλυκύτερα ὑπερ μέλι καί κηρίον» (Ψαλμ. 18. 11). Αὔριο τό στόμα τους «ἀρᾶς καί πικρίας γέμει» (Ρωμ. 3. 14). Ζήλεψε λοιπόν τό μεγαλεῖο τοῦ ἀφανοῦς καί ἀδόξου κατά κόσμον ἀνθρώπου τῆς ἀρετῆς, «οὗ ὁ ἔπαινος οὐκ ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 2. 29).

Ανάμνηση Θαύματος της Αγίας Βαρβάρας στη Λευκάδα

Στη δεκαετία του 1920 η ευλογιά ήταν μια θανατηφόρα πανδημία στην Ελλάδα, που είχε τις ρίζες της στην αρχαιότητα, και προκαλούσε καθημερινά θανάτους.
Το ελληνικό κράτος φαινόταν ανίκανο να αναπτύξει έναν ανθευλογιακό αγώνα, λόγω πολιτικών και οικονοµικών δυσκολιών.
Και οι άνθρωποι είχαν στραφεί στην πίστη, προκειμένου να βρουν τη χαρά της θεραπείας.
Στο νησί της Λευκάδας, το 1922, ο επιπολασμός της ευλογιάς αφάνιζε τον έναν μετά τον άλλον τους κατοίκους.
Όλοι μαζί με προσευχές, λειτουργίες και λιτανείες επικαλέστηκαν τη βοήθεια της Αγίας Βαρβάρας, προστάτιδα των ψυχορραγούντων και το θαύμα έγινε.

Η φοβερή μάστιγα εξαφανίστηκε, ένα γεγονός, που τιμάται μέχρι και τις ημέρες μας στο νησί τη Κυριακή των Μυροφόρων (Γ΄ Κυριακή από το Πάσχα).

Μεγαλυνάριον
Δεῦτε τῆς Λευκάδος οἱ οἰκισταί, μέλψωμεν ἐν ὕμνοις , τήν Βαρβάραν τήν θαυμαστήν, τήν ἡμῶν προστάτιν, παρέχουσαν ἰάσεις, τοῖς πόθῳ τῷ τεμένει αὐτῆς προστρέχουσιν.

Τ' άλογο του σκακιού

Mιχάλης Στασινόπουλος - Τ' άλογο του σκακιού

 Προσεκτικό κι ασάλευτο, βουβό κι αφαιρεμένο,
στο μαύρο ή τ‘ άσπρο, υπάκουο, πηδάει και περιμένει.
Στο μαύρο ή τ‘ άσπρο, ασάλευτο, βαθειά συλλογισμένο,
το σκυθρωπό κι αμίλητο παιχνίδι λογαριάζει.

Μια κίνηση, άλλη κίνηση, μια σκέψη, κι άλλη σκέψη.
Τριγύρω οι ξύλινοι του εχθροί κι οι επίβουλοι σκοποί τους.
Τι να σκεφτεί, να σοφιστεί και τι να λογαριάσει;

Μες τα στενά τετράγωνα εσώθηκεν η σκέψη
κι έγινε πια μονότονη και γνώριμη η ζωή του.
Μια κίνηση, άλλη κίνηση, μια σκέψη, η ίδια σκέψη!

Το σιωπηλό παιχνίδι του μετρά και λογαριάζει,
μα όμως το ξέρει πως γραφτό σ‘ όλη είναι τη ζωή του,
να ορμά μέσα στους ξύλινους εχθρούς του και να πέφτει,
στο μαύρο ή στ‘ άσπρο, ηρωικά, κοντά στο βασιλιά του.

ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΔΕΤΣΑΝΗΣ

H  Αγία Ελένη της Δετσάνης ανήκει στον κλάδο των Νεμάνιτς. Ήταν κόρη του Στεφάνου της Δετσάνης και αδελφή του Τσάρου Δουσάν (1308-1355). Εκτός από τον Δουσάν αδέλφια της ήταν: Dušica  ο οποίος πέθανε μικρός, ο Συμεών ή Σίνισα  και την Θεοδώρα. Δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η μητέρα της. 

 Ήταν σύζυγος του κνεζ  Μλαντεν Γ΄Σούμπιτς.

Ο σύζυγός της έφερε τον τίτλο : «Πρίγκιπας του Klis, Skradina και Omiša». Με το σύζυγό της έμεινε μόνο μισό χρόνο.

 Ο «μαύρος θάνατος ο οποίος ερήμωσε τη χώρα το 1348, άρπαξε και τον σύζυγό της στο Trogir, την 1η Μαΐου του 1348. 

Μετά τον θάνατο του Πρίγκιπα Μλάντεν Γ΄ Σούμπιτς, οι δαλματικές πόλεις Σκράντιν και Κλις κυβερνήθηκαν από την Πριγκίπισσα Ελενα, εκ μέρους του γιου τους Μλάντεν Δ΄.

Μία από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τη μάχη στο Μανιάκι που διεξήχθη στις 20 Μαΐου 1825..!!!

Τι να πρωτοαισθανθείς; Αποτροπιασμό για τον ακρωτηριασμό αιχμαλώτων πολέμου; Οργή για τους λιποτάκτες; Θαυμασμό για τους επτακόσιους γενναίους; Θλίψη για την κατάντια των οικογενειών των αγωνιστών, η βαθιά εκτίμηση για τον χαλκέντερο αγωνιστή ΓΙΩΡΓΗ ΑΡΚΑΝΔΙΝΟ που δεν το έβαλε κάτω και έφτασε δίχως πόδια ως τον Πόρο και τον κυβερνήτη ζητώντας κι όχι επαιτώντας βοήθεια για τα παιδιά του;

Μία από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τη μάχη στο Μανιάκι που διεξήχθη στις 20 Μαΐου 1825.
Πρόκειται για μια αναφορά ενός αγωνιστή από την Κυπαρισσία την οποία υπέβαλε στον κυβερνήτη Καποδίστρια όταν αυτός είχε αποβιβαστεί στον Πόρο τον Ιανουάριο του 1828 και είχε εγκαταστήσει στο νησί προσωρινά την έδρα της κυβέρνησής του.
Με τρόπο περιεκτικό όσο και δραματικό περιγράφει την κατάσταση στην οποία περιέπεσε μετά τη μάχη στο Μανιάκι και παραθέτει ενδιαφέροντα στοιχεία για αυτήν.
Να σημειωθεί ότι αν και ακρωτηριασμένος κατόρθωσε να φτάσει στον Πόρο και να επιδώσει την αναφορά του προσωπικά στον κυβερνήτη.

Η αναφορά έχει ως εξής:

«Εξοχώτατε Κυβερνήτα της Ελλάδος
Ίδετε την αθλιότητα εις την οποία κατήντησα διά την πατρίδα.Αφού επολέμησα εις διάφορα μέρη της Πελοποννήσου με τα στρατεύματα τα Αρκάδια έτη πέντε, τέλος ευρέθην και εις την μάχην την γενομένην ανά μέσον Σαπρίκης και Μανιάκης ομόρων χωρίων Αρκαδίας και Νεοκάστρου, έν ή έπεσεν ο αοίδημος Γρηγόριος Δικαίος ο Φλέσσας. Έν ώ Κυβερνήτα είμεθα τρείς χιλιάδες τον αριθμόν εις την θέσιν εκείνην, Έλληνες οι περισσότεροι, ιδόντες το σμήνος των πολεμίων έφυγον, εμείναμεν επτακόσιοι περίπου στρατιώται, διήρκεσε δε η μάχη ώρας δέκα.

Έκ των επτακοσίων δε, μόλις εύρον οι πολέμιοι εξήκοντα ζωντανούς μέν, αλλά πληγωμένους απήγον εις το Νεόκαστρον, ένθα όσους έκ των εξήκοντα εγνώρισαν ότι ήσαν εκ των εν Ναυαρίνοις ηττηθέντων, τούτους ακρωτηρίασαν κατά διάφορα

Απαγόρευση ψηφιακής εκπόρνευσης

Του δρος Απόστολου Κρητικόπουλου

  Το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 35 εκατομμυρίων δολαρίων έδωσε το 20χρονο «μοντέλο» Σόφι Ρέιν της ψηφιακής πλατφόρμας ηλεκτρονικής πορνείας OnlyFans, ώστε να αγοράσει ένα ιδιωτικό αεροπλάνο και πολυτελές τζετ.

  Όταν διάβασα αυτή την εξωφρενική είδηση, ότι μια εκδιδόμενη νεαρότατη γυναίκα κατάφερε να πλουτίσει τόσο εξωφρενικά και ταχύτατα μέσω της συγκεκριμένης πλατφόρμας σεξουαλικής προαγωγής και διαφθοράς, από τις εκατομμύρια συνδρομές υποτακτικών αρσενικών που αυτοεξευτελιζόμενοι δέχονται να πληρώνουν τεράστια ποσά ώστε να βλέπουν γυμνές φωτογραφίες μίας εκδιδόμενης νεαρής, κατάλαβα ότι το φαινόμενο της ψηφιακής εκπόρνευσης έχει διαστάσεις χιονοστιβάδας.

 Εκτιμάται ότι περίπου 5.000 Ελληνίδες εκπορνεύονται μέσω της συγκεκριμένης πλατφόρμας, και μάλιστα στην πλειονότητά τους είναι κάτω των 25 ετών!

 Ο μηχανισμός λειτουργίας είναι ιδιαίτερα απλός και δελεαστικός: η γυναίκα που θέλει να πουλήσει τις γυμνές φωτογραφίες της ή τα σεξουαλικής φύσης βίντεό της απλώς ενεργοποιεί έναν λογαριασμό και οι άρρενες χρήστες εγγράφονται στο ιδιωτικό κανάλι της με ένα μηνιαίο τίμημα.

Η ζωή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης μοιάζει με φωτεινό αστέρι σε έναν ουρανό συχνά συννεφιασμένο από αβεβαιότητα και πνευματική λήθη.

  Η ζωή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης μοιάζει με φωτεινό αστέρι σε έναν ουρανό συχνά συννεφιασμένο από αβεβαιότητα και πνευματική λήθη.

   Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος βασιλεύς που έσκυψε μπροστά στον Σταυρό του Χριστού, μετουσίωσε την εξουσία σε διακονία και την πολιτική σε προσφορά προς τον λαό.

   Η μητέρα του, η Αγία Ελένη, φέρνοντας στο φως τον Τίμιο Σταυρό, δίδαξε πως η αληθινή δόξα δεν βρίσκεται σε θρόνους και στέμματα, αλλά στην ταπείνωση και στην αναζήτηση του Θεού. 

 Όσοι σπεύδουν να κατηγορήσουν τον Μέγα Κωνσταντίνο με όρους ιστορικού αναθεωρητισμού, ξεχνούν πως η μετάνοια, η αναζήτηση του Θεού και η προσφορά στο σώμα της Εκκλησίας είναι το μέτρο του Αγίου – όχι η αλάθητη τελειότητα. Η Εκκλησία δεν τιμά τον Κωνσταντίνο ως πολιτικό, αλλά ως άνθρωπο που άνοιξε δρόμους σωτηρίας για εκατομμύρια ψυχές.

 Στην εποχή μας, όπου κυριαρχεί η απομυθοποίηση και η δίψα για πρότυπα με αλήθεια και βάθος, οι Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη έρχονται ως πρόσωπα που γεφυρώνουν τον ουρανό με τη γη. 

 Ο Κωνσταντίνος μάς εμπνέει να βλέπουμε τις ευθύνες μας ως ευκαιρίες για προσφορά και δικαιοσύνη· η Ελένη μάς καλεί να αναζητούμε την ιερότητα στα ερείπια της καθημερινότητάς μας, να ανασκάπτουμε τη ζωή με πίστη, όπως εκείνη ανεζήτησε τον Σταυρό. Μαζί, μας υπενθυμίζουν ότι η αλήθεια δεν είναι κατάκτηση ισχυρών, αλλά δωρεά καρδιάς που αγαπά αληθινά.

πηγή

Οι τουρκικές γενοκτονίες – κι αὐτό ἄς μή ἐκληφθεῖ ὡς τραγικό ἀστεῖο – ἄρχισαν πρῶτα ἀπό τήν ἐξόντωση τῶν... σκύλων!

 Οι τουρκικές γενοκτονίες – κι αὐτό ἄς μή ἐκληφθεῖ ὡς τραγικό ἀστεῖο – ἄρχισαν πρῶτα ἀπό τήν ἐξόντωση τῶν... σκύλων! Ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν διάσημη γιά τά σκυλιά της, «κάτι μεταξύ δυτικοῦ σκύλου, λύκου καί τσακαλιού». Ὁ ἀριθμός τῶν σκύλων, πού ἦσαν κατά γειτονιές χωρισμένοι σέ ὁμάδες, ἔφθανε τίς 60.000 ἕως 80.000. Ο σουλτάνος Μαχμούτ Β ́ ζήτησε τη συνδρομή τῶν Δυτικῶν γιά τήν ἐξόντωση τῶν σκύλων. 

Ὁ τότε Διευθυντής τοῦ Ινστιτούτου Παστέρ, δόκτωρ Remlinger, ἀντιτάχθηκε στη σύλληψη τῶν ζώων καί στή μεταφορά τους σ' ἕνα ἔρημο καί ἄνυδρο νησί ὥστε νά ψοφήσουν ἀπό τήν πεῖνα καί τή δίψα. Πρότεινε κάτι πιο «δυτικό» και πολιτισμένο:
«Τό δέρμα, τό τρίχωμα, τα κόκκαλα, τό λίπος, οἱ μύες, οἱ λευκωματώδεις οὐσίες γενικά, ἀκόμη καί τά ἔντερα τοῦ σκύλου ἀνεβάζουν τήν ἀξία του σέ 3-4 φράγκα. Ὑπῆρχαν μέσα στην Πόλη 60 ὥς 80.000 σκύλοι! Αντιπροσώπευαν λοιπόν ἕνα κεφάλαιο ἀπό 200 ὥς 300.000 φράγκα. Μήπως θά ἦταν δυνατό ν' ἀναθέσει κανείς, ὕστερα ἀπό ἕνα πλειστηριασμό, τήν ἀπαλλαγή τῆς πόλης ἀπό τούς σκύλους σ ̓ ἕναν ἐπιχειρηματία πού, σε διάφορα μέρη τῆς πόλης, θά ἐγκαθιστοῦσε μάντρες ἐκδορᾶς τῶν ζώων; Στίς μάντρες αὐτές θά ὑπῆρχε ἕνα δωμάτιο ἑρμητικά κλεισμένο πού θά συγκοινωνοῦσε μέ τούς σωλήνες αερίου, καθώς κι ἕνα ἐργαστήριο ἐκδορᾶς πού θά περιεῖχε ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο γιά τήν ἐπεξεργασία τῶν χρησίμων ζωικῶν εἰδῶν*. Θά πιάνανε τούς σκύλους τή νύχτα, με διακριτικότητα (!) καί θά τούς μετέφεραν στά ἐργαστήρια μέσα σε κλειστά ἁμάξια, τοῦ τύπου που χρησιμοποιοῦνται στην Ευρώπη»**

Η Σημαία μας. Ένα περιστατικό από τη Μάχη της Κρήτης!

Ηταν ξημερώματα της 20ής Μαΐου 1941, η μάχη της Κρήτης κορυφώνεται, οι Ναζί αλεξιπτωτιστές κυκλώνουν σαν ακρίδες το σπίτι του οπλαρχηγού Βολάνη έξω από τα Χανιά και ο τότε βασιλέας Γεώργιος Β΄ ("Νο 1 εχθρός του Άξονα", σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Χίτλερ) και ο ξάδερφος του, πρίγκηπας Πέτρος έπρεπε να αποδράσουν βιαστικά μέσα από τα χωράφια και τα περιβόλια (η εντολή προς τους Ναζί κομάντος ήταν να τους σκοτώσουν).

Ο Βασιλεύς για μια στιγμή κοντοστάθηκε στην πόρτα της αγροικίας εν μέσω πυροβολισμών.
- "Ελατε γρήγορα, Μεγαλειότατε", του είπε ο υπασπιστής του, "δεν πρέπει να χάνουμε ούτε λεπτό, θα σας σκοτώσουν".
- "Και η σημαία;", είπε ο Γεώργιος. "Πως είναι δυνατόν να την αφήσουμε στα χέρια των εχθρών; Έχουμε δώσει όρκο".
Και με το (πάντα) αυστηρό του βλέμμα, έδειξε το ακρινό μπαλκόνι όπου κυμάτιζε μια μικρή γαλανόλευκη σημαία, με το στέμμα.
- "Πολύ καλά", του είπε ο υπασπιστής. "Πηγαίνετε εσείς Μεγαλειότατε και θα προσπαθήσω να σας την φέρω εγώ μετά".
- "Οχι, δεν πάω πουθένα. Πρώτα απ΄ όλα η σημαία!".