Eις μνήμην της μοναχής Μαρίας Μαγδαληνής , και για την γνωστή επίσκεψή της στο κελάκι του Αγίου Πορφυρίου ,θα ήθελα να γράψω δυό λόγια για την διά Χριστόν Σαλή αδελφή μας εν Χριστώ .
Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2024
Για την ώρα που θα σε αναγνωρίσουν Οσία !
«Υπέρ .. ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως»
Το να μην φιλτράρεις τα λόγια σου δεν σε κάνει ειλικρινή.
Το στόμα δεν σου δόθηκε για να προσβάλλεις και να στεναχωρείς ανθρώπους.
Το στόμα, σου δόθηκε για να παρηγορείς. Για να φιλάς. Για να ανακουφίζεις.
Για να νουθετείς τον άλλον μαλακά. Για να τον καθοδηγείς όταν σου το ζητάει.
Το στόμα σου δόθηκε για να χαμογελάς. Για να τραγουδάς. Για να εύχεσαι. Για να διαβάζεις σοφά και άγια, χιλιοειπωμένα λόγια…
Για αυτό σου δόθηκε το στόμα. Για το καλό. Για το αγαθό.
Για να ειρηνεύεις ψυχές και συνειδήσεις.
Για αυτό το λόγο πρόσεχε, το πως το χρησιμοποιείς.
Το να μην φιλτράρεις τα λόγια σου δεν σε κάνει ειλικρινή.
Αγενή σε κάνει…
Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2024
"Πρόσεχε, παιδί μου, να μην κρίνης ουδεμία ψυχή...
Ο άγιος που αγαπά να τους κάνει όλους να χαίρονται(ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ)
«Τη γιαγιά μου την έλεγαν Μαρία Σεμιόνοβνα Κριούκοβα, το γένος Νεντορόντοβα, από οικογένεια κόμηδων. Ο παππούς μου Βασίλειος Φεοντόροβιτς ήταν έμπορος με καταγωγή από το Οριόλ. Ο πατέρας του ήταν ο κτήτορας της εκκλησίας στο χωριό Ντόμνινο. Εκεί είχαν ένα μεγάλο οικογενειακό κτήμα που το πούλησαν. Όταν η οικογένεια μεγάλωσε, αγόρασαν ένα σπίτι στο Μτσένσκ. Και να που η γιαγιά μου αρρώστησε από ανίατο καρκίνο . Οι γιατροί αρνήθηκαν να την αναλάβουν, την καταδίκασαν σε θάνατο.
"ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ Η ΜΗΤΗΡ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ"
Το βασίλειο της Μακουρίας ή Μακογρίας ήταν ένα από τα τρία νειλοσουδανικά βασίλεια των Νούβιων, που προέκυψαν ύστερα από την διάλυση του κραταιού βασιλείου των Κουσιτών τον 4ο αιώνα. Ο πολιτισμός των τριών νουβιακών βασιλείων, φανερά επηρεασμένος από το Βυζάντιο, μαρτυρά την πνευματική ακτινοβολία του οικουμενικού ελληνισμού σε απομακρυσμένες περιοχές, όπως αυτή η γωνιά της Αφρικής. Τα ελληνικά ήταν μια από τις τρείς κύριες γλώσσες των βασιλείων μαζί με τα κοπτικά και τα νουβιακά. Η εμφάνιση των Αράβων και η επέλαση του Ισλάμ τον 7ο αιώνα απέκοψε το βασίλειο από τον βυζαντινό κόσμο. Παρ' όλα αυτά οι Νούβιοι διατήρησαν για αιώνες την ανεξαρτησία τους, τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους και την χριστιανική τους πίστη, αντιστεκόμενοι σθεναρά στις συχνές επιθέσεις του μουσουλμανικού τους περίγυρου. Η αντίσταση κράτησε μέχρι το 1560 όταν οι Οθωμανοί κατέκτησαν το βόρειο Σουδάν ξεκινώντας την διαδικασία εξισλαμισμού του ντόπιου πληθυσμού.
Αθόλωτη αγάπη...
Τί είναι αυτό που "θολώνει",δηλαδή νοθεύει και αλλοιώνει,την αγάπη;Το συμφέρον και η ιδιοτέλεια,υλική ή συναισθηματική.
Ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος φέρνει τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Νεκταρίου στην ιδιαίτερη πατρίδα του
Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024
Όταν ἡ μετάνοιά μας δεν είναι μιά βαθειά συντριβῇ στά πόδια τοῦ Κυρίου τότε ἡ Ἐξομολόγησή καταντάει μιά ξερή συνήθεια
Στήν ψυχανάλυση μπορεῖς νά ἀποδώσεις στούς ἄλλους εὐθύνῃ, γιατί τό αἰσθάνεται ὡς ἀνάγκη ἡ ψυχή σου. Στήν ἱερή ἐξομολόγηση, ὅμως, τήν εὐθύνῃ θά τήν πάρεις ἐσύ γιά νά ξαλαφρώσεις. Σημασία δέν ἔχει κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες ἔγινε ἡ πτώση. Σημασία ἔχει ἡ ἀναγνώριση τοῦ λάθους. Μπορεῖ ὅλες οἱ συνθῆκες νά ἦταν ἀρνητικές, ἀλλά ὅταν ἀναγνωρίσεις ὅτι φταῖς, τότε ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τό βάρος τῆς ἔνοχής, διαφορετικά τό παίρνεις μαζί σου.
Ὅταν ὁ ἐξομολογούμενος πέφτει στά γόνατα καί καταφεύγει στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, συντρίβεται, κλαίει καί ζητᾷ συγχώρηση, τότε ἔρχεται ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μέσα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ ἱερέα, ὁ ὁποῖος μέ πολλή συμπόνια καί ἀγάπη σκύβει στόν μετανοημένο ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, τοῦ λέει τόν παρηγορητικό λόγο καί τοῦ χαρίζει τήν ἄφεση ἀπό τό Θεό, κι ἔτσι ὁ ἄνθρωπος φεύγει λυτρωμένος, σωσμένος, ἀνάλαφρος, εἰρηνικός καί χαρούμενος. Ἡ ὄψῃ του γίνεται φωτεινή καί πολλές φορές αἰσθάνεται μιά ἀνεξήγητη σωματική καί ψυχική ἐλαφρότητα.
Αὐτό τό φαινόμενο εἶναι ἕνα ψυχικό βίωμα ἐλευθερίας καί λυτρώσεως, τό ὁποῖο κανένας ψυχαναλυτής δέν μπορεῖ νά τό προσφέρει στόν βασανιζόμενο ἀπό ποικίλες καταστάσεις καί ἐνοχές ἄνθρωπο.
Ἀλλά καί αὐτοί πού ἐξομολογοῦνται συχνά, διατρέχουν ἕνα μικρό κίνδυνο (φαίνεται μικρός ἄλλα δέν εἶναι): νά καταντήσει ἡ Ἐξομολόγησή τους μιά ξερή συνήθεια, ἕνας ξερός τύπος, μιά ἄγονη ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων τους, χωρίς συντριβῇ. Ὄχι συναισθηματισμούς καί κροκοδείλια δάκρυα, ἀλλά ἀληθινή μετάνοια θέλει ὁ Θεός! Γι’ αὐτό, πολλές φορές μετά ἀπό μιά τέτοια ξερή ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων, ἐπαναλαμβάνουμε τά ἴδια καί τά ἴδια!
Πρέπει νά εἶναι ἡ μετάνοιά μας μιά βαθειά συντριβῇ στά πόδια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπ’ ὅπου στή συνέχεια θά ριχτοῦμε στήν ἀνοικτή καί σπλαχνική ἀγκαλιά Του. Θά κάνουμε ἐξαγόρευση τῶν πτώσεων μας καί ἀσφαλῶς θά ἐκθέσουμε καί τά προβλήματα καί τίς ἀγωνίες μας μέσα στήν οἰκογένεια, τίς πνευματικές μας ἀνησυχίες, τόν ἀβάστακτο πόνο μας γιά τήν ἀπομάκρυνση τῶν παιδιῶν μας ἀπό τήν Ἐκκλησία, τίς οἰκογενειακές μας συγκρούσεις καί τραγωδίες, τίς ἐπιπτώσεις ἀπό τούς χωρισμούς καί τά διαζύγια, τούς προβληματισμούς μας γιά τήν ἔκπτωση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς καί ὅλα ἐκεῖνα πού κυριολεκτικῶς τραυματίζουν θανάσιμα τή ψυχή μας.
Στήν Ἐξομολόγηση ἀφήνουμε τή δική μας γνώμη στήν ἄκρη. Γιατί καμιά φορά
Ο καλύτερος τρόπος να μοιραστούμε τον θησαυρό της Ορθοδοξίας είναι να ζούμε Ορθόδοξα...
Ο καλύτερος τρόπος να μοιραστούμε τον θησαυρό της Ορθοδοξίας είναι να ζούμε Ορθόδοξα. Αν ζούμε με σοβαρότητα και αφοσίωση την πίστη μας στον Χριστό, τότε θα γίνουμε αιτία μεγάλης «αλλοίωσης» των καρδιών αυτών που είναι έξω από την θεο-ίδρυτη Εκκλησία μας.
Το πιο σημαντικό είναι να θυμόμαστε ότι και η δική μας μεταστροφή δεν οφείλεται σε συζητήσεις και στην πειθώ κάποιων άλλων, αλλά στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Αυτό φέρνει τους ανθρώπους στην πίστη, όχι εμείς.
Αληθινός ιεραπόστολος, με την ορθόδοξη έννοια, δεν είναι κάποιος που κάνει κήρυγμα και πιέζει τους άλλους, αλλά εκείνος που βιώνει την πίστη του. Όταν αυτή διαποτίζει τη ζωή μας, όταν η αφοσίωση μας στον Κύριο είναι βαθιά, η Χάρη του Αγίου Πνεύματος αφθονεί και είναι αυτή που μεταμορφώνει τους άλλους γύρω μας.
Σπάνια φωτογραφία του Αγίου Ευμένιου Σαριδάκη μαζί με πνευματικά του παιδιά.
Δεξιά είναι ο τότε φοιτητής Όμηρος και ο μετέπειτα Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος.
Αριστερά είναι ο Δημήτρης σήμερα ο πατήρ Γεννάδιος.
Αυτόν "ηγγάρευσε" ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης να τον ετοιμάσει για την ταφή του.
"Μη φύγεις...για να με ετοιμάσεις"του είπε ο Άγιος όταν ετοιμαζόταν ο Δημήτρης να φύγει από το Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ (ως προσκυνητής είχε πάει).
Εκλεκτή... αθόρυβη ψυχή!Την ευχή τους να έχουμε!
Το Γράμμα και το Πνεύμα(Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ)
Πολλὲς φορὲς δόθηκε στοὺς Ἰουδαίους ἡ εὐκαιρία νὰ κατηγορήσουν τὸν Χριστὸ γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς εἶχε πολλὲς ἀφορμὲς γιὰ νὰ τοὺς ἐξηγήσει, ὅτι δὲν πρέπει νὰ προσκολλῶνται στὸ γράμμα τοῦ νόμου, ἀλλὰ στὸ πνεῦμα. Σκοπὸς εἶναι πάντα νὰ βοηθηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ὑλικὰ εἴτε πνευματικά, ὄχι νὰ ἐξοντωθεῖ. Γιὰ χάρη του ἀναστέλλονται ὄχι μόνο οἱ φυσικοὶ νόμοι (θαῦμα), ἀλλὰ καὶ νόμοι θεόσδοτοι, πνευματικοὶ θεσμοί, τουλάχιστον ἀπὸ τὴν κατὰ γράμμα ἐκτέλεσή τους, γιὰ νὰ γίνει, ὅπως λέμε, συγκατάβαση, «οἰκονομία». Ὄχι βέβαια εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάλογη διάκριση.
Οἱ ἐξωτερικοὶ τύποι καὶ θεσμοὶ εἶναι καλοὶ γιὰ νὰ φυλάγουν τὴν οὐσία, τὸ πνεῦμα τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ὅτι δηλαδὴ προέχει πάντα ὁ ἄνθρωπος, ἡ ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι ἡ ἄκαμπτη τήρηση τῶν τύπων, τοῦ γράμματος τοῦ νόμου.
Ὁ Χριστὸς ἀναφέρει ἕνα παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ γίνει κάτι τέτοιο.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ(Κυριακή Ι' Λουκά)
Ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους Εφεσίους, αναφέρει ότι ο Χριστός «είναι η πραγματική ειρήνη, που έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους έναν λαό και γκρέμισε με τον σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους» (Εφεσ. 2, 14). Ο λόγος αυτός μάς υποδεικνύει ότι η ειρήνη που αναζητούμε, δεν θα έρθει χωρίς το Χριστό στη ζωή μας. Και για να έρθει ο Χριστός, χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τα πρότυπα που έχουμε για τη ειρήνη. Διότι πρωτίστως χρειάζεται να πολεμήσουμε εναντίον της διάσπασης.
Ο Χριστός ενώνει
Ο Χριστός έγινε η ειρήνη για τον κόσμο γιατί θυσιάσθηκε για να ενωθούν οι άνθρωποι με το Θεό. Η διάσπαση είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, του κακού στις πολλές μορφές του. Η αμαρτία μας υπενθυμίζει ανά πάσα στιγμή τη δύναμη του «εγώ» μας και την ανάγκη αυτό να κυριαρχεί. Αυτό να ικανοποιεί τις επιθυμίες του, ακόμη και εις βάρος των άλλων.
Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2024
ΣΚΙΑ θανάτου εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ζωή...
Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗ ΣΑΜΟ ΤΟ 1920
Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα δεν υπήρχε εκκλησάκι στον βραχώδη λόφο στην περιοχή «Νικήτα», όπου βρίσκονται και οι περιοχές «Ξερόλακκα» και «Καστράκι» , παρά μόνο ο θεόρατος βράχος που τους χειμερινούς μήνες μαστίζεται από τις βροχές, τα χιόνια και τους θυελλώδεις ανέμους σε μια μαγευτική περιοχή γεμάτη βαθύσκιωτα δάση πεύκων και ευωδιές από τα πουρνάρια, τους σχίνους και τα αρωματικά φυτά. Ο επιβλητικός αυτός πέτρινος λόφος κατέστη ένας ευλογημένος τόπος, ο οποίος τιμήθηκε και δοξάστηκε από τη θαυματουργική φανέρωση του Αγίου Νικολάου.
Ο ΄Αγιος Νικόλαος χαρακτηρίζεται στην υμνολογία της Εκκλησίας ως...
Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος βλέπει στον ύπνο του τον Άγιο Νικόλαο...
.... «τὴν παροῦσαν μου γράφω ὑμῖν, ἅμα ἐγερθεὶς τῆς κλίνης, ὅπως ἀνακοινώσω ὑμῖν ὄνειρόν τι, τὸ ὁποῖον μοὶ ἐνεποίησε πολλὴν ἐντύπωσιν … διὰ τὸν ἀποκαλυπτικὸν αὐτοῦ χαρακτήρα»
Είδε ότι στεκόταν στα πόδια της λάρνακας με το λείψανο του Αγίου Νικολάου. Το παρατηρούσε και του φαινόταν ότι κοιμόταν. Στο μεταξύ, του φάνηκε ότι το λείψανο κινήθηκε, άνοιξε τα μάτια του κι ανακάθισε. Υψώνοντας τα χέρια του, τα έτεινε προς τον Άγιο, που έσκυψε από σεβασμό, για να τον ασπαστεί. Τότε ο άγιος Νικόλαος τον αγκάλιασε και τον φίλησε τρεις φορές και τον φίλησε κι ο Άγιος.
Μετά τον ασπασμό, τον κοίταξε και του είπε:
«Ἐγὼ θὰ σὲ ὑψώσω ὑψηλὰ ὑψηλά, ἀλλὰ θέλω καὶ ἐγὼ παρὰ σοὖ νὰ μοὶ κάμῃς ἕνα θρόνον ἀργυροὖν».
Αυτά είπε και αμέσως έπεσε και κοιμήθηκε και ο Άγιος ξύπνησε. Αμέσως, θυμήθηκε ότι το όνειρο αυτό το είχε ξαναδεί πριν τρεις μέρες, αλλά το είχε ξεχάσει. Σην πρώτη φορά ο άγιος Νικόλαος μόνο τον ασπάστηκε, χωρίς να του πει τίποτα. Ση δεύτερη φορά, έγινε η αναγγελία και η αίτηση. Στη συνέχεια της επιστολής, φανερώνεται και η απάθεια, με την οποία ο ιερός πατήρ αντιμετωπίζει το όνειρο: «Ἴδωμεν εἰ ἀληθὲς τὸ ὄνειρον. Φαίνεται ἀληθοφανές, ἀλλ’ ἡμεῖς ἀπαθῶς διακείμεθα, ὁ Θεὸς νὰ ποδηγετήσῃ ἡμᾶς εἰς ἐργασίαν τοὖ ἀγαθοὖ». Ο Άγιος αποκαλύπτει στις μοναχές ότι ο ναός του Καΐρου τον οποίο «ἀπὸ πενιχροὖ» ανέδειξε «ἔκπαγλον», τιμάται στον άγιο Νικόλαο.
ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ, Κατηχητικαί Επιστολαί 115, σ. 222.
Η άποψη του Αγίου σχετικά με τα όνειρα είναι απόλυτη και ξεκάθαρη: «Ἐπιθυμῶ πολὺ νὰ μὴ πιστεύωσι τὰ ὄνειρα». Και συμβουλεύει ότι, αν κάποια αδερφή δει κάποιο όνειρο ή οπτασία, πρέπει να του γράψει με κάθε λεπτομέρεια, έτσι ώστε να μην εισχωρήσει μέσα της κάποια πλάνη.
Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2024
Ο ναός του Αγ.Νικολάου στην Σκόδρα επί δικτατορίας Χότζα...
Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου ξαναχτίστηκε το 2008.
Το Θαύμα του Άγιου (Κων/νου Βούκουνα)
Στον ουρανό μα και στη γη, είναι μεγάλη σχόλη, τ’ Άγιου Νικόλα τη γιορτή, την ευλαβούνται όλοι!Οι Άγιοι τρέξαν, τ΄ ουρανού, να πουν δοξολογία Σε μια γιορτή Του κάποτε… Να λάβουν κι ευλογία!
Φόρεσαν τα Άγια Άμφια κι άρχισε η λειτουργία. και περιμένατε κι Αυτόν να μπει στην Εκκλησία…
Ο Άγιος δεν ερχότανε κι η ώρα προχωρούσε κι όλοι αναρωτιόντουσαν, Πού είναι; Πώς αργούσε;
Από τα πέρατα της Γης τρέξανε στη γιορτή Του με μια λαχτάρα μοναχά, να πάρουν την ευχή Του!
Μα Εκείνος δεν φαινότανε… Μη κι ήταν ξεχασμένος; κι όλοι Τον περιμένανε να έρθει στολισμένος.
Κόντευε η Απόλυση και, να ο Ευλογημένος. Ο Αϊ Νικόλας πρόβαλε, βρεγμένος και κλαμένος …
Πού είσαι Άγιε του Θεού; Σήμ ρα είναι η γιορτή Σου! Για ευλογία ήρθαμε. Δώσε μας την Ευχή σου!
Ο Άγιος εγονάτισε Μετάνοια Τους βάζει Ευλογημένος ο Θεός! Από καρδιάς φωνάζει…
Άγιοι και αδέλφια μου. Χίλιες ευχές θα δώσω Μα ένα καράβι χάνονταν Κι έτρεχα να το σώσω!!!
Δοξάσετε τον Ύψιστο! Μεγάλο τ’ όνομα Του! Φίλο στο δέντρο δεν κουνά Χωρίς το θέλημα Του.
Σα με καλούν οι ναυτικοί Την ώρα του κυκλώνα Τρέχω σαν πουν ευλαβικά:
Ομιλία κατά την τελετή του τριετούς ιερού μνημοσύνου του μακαριστού Γέροντα Αθανασίου Χατζή.
Ο Αχιλλέας Σύρμος ήταν ένα από τα χιλιάδες παιδιά, που αξιώθηκε να τον μεγαλώσει και να τον σπουδάσει η Αγάπη και το Έργο του Μακαριστού Παπα-Θανάση.
Ο πατήρ Αθανάσιος, ένα φτωχόπαιδο από τα βουνά της Βωβούσας, ένας άνθρωπος του ηπειρωτικού λαού, αξιώθηκε από τον Θεό να συνεχίσει με τη ζωή και το έργο του αυτή την μακρά παράδοση των γεροντάδων της Ορθοδοξίας που προσελκύουν τους απλούς ανθρώπους αλλά και τους διακεκριμένους ταγούς για να εξομολογήσουν τις αμφιβολίες και τις αμαρτίες τους, να θεραπεύσουν τις ψυχικές και υπαρξιακές τους προκλήσεις και να παρηγορήσουν τα συναισθηματικά τους αδιέξοδα όταν το πένθος, η απώλεια και ο ανθρώπινος πόνος παραμένουν για τον κόσμο της επιστήμης και της κοινωνίας ανίατες πληγές.
"Τήν τῶν τυράννων μανίαν καί ἰταμότητα μή πτήξασα, Βαρβάρα..."
"τυράννων οὐ κατέπτηξας ἀπειλάς, ἀνδρειόφρον".
Αυτές είναι δύο φράσεις από τον Όρθρο της αγίας μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, η δεύτερη μάλιστα από το κοντάκιό της.
Μία από τις σημασίες του αρχαίου ρήματος "πτήσσω" ήταν: "μαζεύομαι/ζαρώνω από φόβο". Ίδια, ουσιαστικά, ήταν και η σημασία του σύνθετου (από το "κατά" + "πτήσσω") ρήματος "καταπτήσσω".
Και τα δύο αυτά ρήματα έχουν σημαντική παρουσία στην Παλαιά Διαθήκη. Π.χ., για το "πτήσσω": "σκύμνος λέοντος ἰσχυρότερος κτηνῶν, ὃς οὐκ ἀποστρέφεται οὐδὲ καταπτήσσει κτῆνος" ( = "το μικρό λιοντάρι είναι ισχυρότερο από όλα τα ζώα και δεν υποχωρεί ούτε φοβάται κανένα άλλο ζώο") (Παροιμ. 30:30), και για το "καταπτήσσω": "καὶ κατέπτηχε πᾶς ὁ κατοικῶν τὴν γῆν ἐκείνην" ( = "και έχει φοβηθεί καθένας που κατοικεί σ' εκείνη τη γη") (Ιησούς Ναυή 2:24).
Έτσι, οι δύο φράσεις που μνημονεύσαμε στην αρχή μπορούν να αποδοθούν ως εξής:
"Χωρίς να φοβηθείς, Βαρβάρα, τη μανία και τη θρασύτητα των τυράννων..."
και"έχοντας, Βαρβάρα, ανδρείο φρόνημα, δεν φοβήθηκες τις απειλές των τυράννων".
Αγία Βαρβάρα: Αύριο πρωί- πρωί να σηκωθείς και να παίξεις πιάνο!
Η νεαρή Σοφία Βέλλα έπασχε από μία σοβαρή αρρώστια. Το δεξί της χέρι ήταν παράλυτο. Οι γιατροί στους όποιους την πήγανε οι γονείς της, σήκωσαν ψηλά τα χέρια. Δεν μπορούσαν να την θεραπεύσουν.
Στις 14 Φεβρουαρίου του 1899 όμως και ενώ η νύχτα είχε πέσει βαθειά στην Αθήνα, η νεαρή κοπέλα είδε στον ύπνο της μία ωραία παρθένα να μπαίνει στο δωμάτιο της και να λέγει:
– Αύριο πρωί- πρωί να σηκωθείς και να παίξεις πιάνο!
– Μα πώς να παίξω; Δεν βλέπεις το χέρι μου, που είναι παράλυτο;
Είπε αυτή στο όνειρό της.
– Είμαι η Αγία Βαρβάρα!
Είπε τότε η ωραία νέα και εξαφανίστηκε.
Το πρωί της 15ης Φεβρουαρίου, σηκώθηκε η Σοφία χαρούμενη. Το χέρι της δεν ήταν πλέον ξερό και ακίνητο. Είχε μέσα του ρυθμό και ζεστασιά.
Έτρεξε τότε αμέσως η νέα και άρχισε να παίζει πιάνο.
Άκουσαν οι γονείς της το επιδέξιο παίξιμο του πιάνου και πήγαν στο διπλανό δωμάτιο να δουν.
Και ω του θαύματος! Είδαν, ότι ή κόρη τους ήταν τελείως καλά.
Το θαύμα έγινε γνωστό παντού. Οι γονείς της από ευγνωμοσύνη προς την Αγία κατασκεύασαν χρυσό χέρι και το τοποθέτησαν κοντά στη θαυματουργό εικόνα της. Έτσι το όνομα της οικογένειας Βέλλα, συνδέθηκε με την θαυματουργή εικόνα.
Το θαύμα αυτό υπενθυμίζεται στους πιστούς και με μία σημείωση, που βρίσκεται στο εικονοστάσι και γράφει: «Σοφία Λ. Βέλλα. Εξ ανιάτου υδράθμου πάσχουσα, κατ’ όναρ δε τη 14η Φεβρουαρίου 1899 ιαθείσα παρά της Αγίας, το εικονοστάσιο συν τη κανδήλα και περιφράγματι ευσεβώς ανέθηκεν».
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Από το βιβλίο η «Αγία Βαρβάρα», των εκδόσεων Ένθεος βίος.
Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2024
Να δίνουμε σημασία σε αυτόν τον λόγο της εκκλησίας "τον υπόλοιπον χρόνον τη ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι".
Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος
«Να έρθετε να με πάρετε για να διώξω την αρρώστεια»(ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ)
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των κατοίκων του Πολυδενδρίου, τις οποίες συνέλεξε το 1986 ο εφημέριος του χωριού, στα 1917 έπεσε επιδημία ευλογιάς στο χωριό. Πολλοί αρρώστησαν κι οχτώ απ’ αυτούς πέθαναν ενώ ήσαν κι άλλοι ετοιμοθάνατοι. Δύο από τους νεκρούς ήσαν απ’ το Γραμματικό γι’αυτό όλοι υποθέσανε ότι η αρρώστεια ήρθε από κει. Όλοι πανικοβλήθηκαν. Πολλοί πήραν τά βουνά. Η χωροφυλακή απέκλεισε τά σπίτια στα οποία υπήρχαν άρρωστοι, καθώς και τους γύρω δρόμους, για να εμποδίσουν την εξάπλωση της επιδημίας. Άλλοι έπιασαν το πηγάδι της πλατείας και τις βρύσες του χωριού για να εμποδίσουν τους αρρώστους να μολύνουν το νερό. Οι δυστυχείς άρρωστοι πήγαιναν στη δεξαμενή έξω από το χωριό για να πάρουν νερό. Τους νεκρούς δεν τους διάβαζαν στην Εκκλησία. Ο εφημέριος του χωριού ο παπα-Γιάννης ο Τσάκας κρυφά διάβασε μερικούς. Κάποιος γέροντας διηγείται: «Κάποιον από τους νεκρούς τον πήγα εγώ σέρνοντας από το σπίτι στην Εκκλησία, νύχτα και τον θάψαμε. Μετά εγώ πήρα την κάπα του και κοιμήθηκα αλλά δεν κόλλησα την αρρώστεια». Πάνω στα μνήματα ρίχνανε ασβέστη για να μη μεταδοθεί η επιδημία.
Μέσα σ’αυτή την κατάσταση της απελπισίας και του πανικού, όπως διηγήθηκε η Άννα Βασιλάκου, ένα μικρό παιδί, ίσαμε 10 χρονών, ο Παναγιώτης Σπυρ. Σωτήρχος είδε σε όραμα στο εικονοστάσι την Αγία Βαρβάρα, η οποία του είπε: «Να έρθετε να με πάρετε για να διώξω την αρρώστεια».
Η αγάπη του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη για τα παιδιά
Ήταν μια περίοδος που οι γονείς είχαν οικονομικές δυσκολίες και είχε περάσει ένα διάστημα που χάριν οικονομίας απέφευγαν να μας παίρνουν γλυκά (ήταν κάποια συγκεκριμένα γλυκά που τα είχαμε αδυναμία).
Άλλο περιστατικό συνέβη με τον αδελφό μου. Στο τέλος του Δημοτικού σχολείου, σκεφτόταν το ενδεχόμενο της Αθωνιάδας Σχολής του Αγίου Όρους για Γυμνάσιο–Λύκειο και οι γονείς σκέφτονταν και το ενδεχόμενο του μοναχισμού, μήπως έχη κάποια κλίση τέτοια. Γύρισαν με τον πατέρα και ρώτησαν διάφορους κληρικούς για τη γνώμη τους και οι απόψεις διΐσταντο.
Όταν πήγαν στον Γέροντα, εκείνος τους απέτρεψε λέγοντας να μείνη στο σπίτι και προσθέτοντας:
Κάποιος τον είχε υπηρετήσει!Ποιος άλλος, αλήθεια, από την Παναγία;
Ήταν μάλιστα κλινήρης και τον είχαμε εμείς εδώ στο Μοναστήρι μας [στην Ιερά Μονή Πιθαρίου της Μυτιλήνης].
Παρέμενε ακίνητος. Τον είχαμε βάλει σ’ ένα κελλάκι με δυο κρεβάτια, στο ένα κοιμόταν ο παπα-Φώτης και στο άλλο εγώ. Ήταν αδύνατο να μείνει μόνος του, έπρεπε ένας άνθρωπος να τον υπηρετεί νύχτα και ημέρα.
Υπέφερε από φοβερές αϋπνίες. Είχε τρομερούς πόνους. Έλεγε χίλια δυο ασυνάρτητα.
Άλλοτε ρωτούσε πότε έρχεται το καράβι κι άλλοτε, νομίζοντας πως είναι στο Νοσοκομείο, ζητούσε την «κυρα-Νοσοκόμα»! Του είχαμε βάλει κιγκλίδωμα γύρω από το κρεβάτι του, για να μην μπορεί να σηκωθεί.
Θυμάμαι, ήταν Μεγάλη Πέμπτη· δε χτυπήσαμε το βράδυ καμπάνα, γιατί αν την άκουγε, θα επέμενε να τον μεταφέρουμε στο Ναό, πράγμα αδύνατο λόγω και της μεγάλης Ακολουθίας.
Όταν τελειώσαμε την Ακολουθία και πήγα στο κελί, με ρώτησε τι μέρα είναι σήμερα. Του απάντησα Πέμπτη, χωρίς να του θυμίσω τίποτε άλλο. Καθώς πέσαμε να κοιμηθούμε, εκείνος άρχισε μέσα στη νύχτα να κάνει τρισάγια και να μνημονεύει τους γονείς του και ένα σωρό νεκρούς.
Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε:
– Μεγάλη Πέμπτη δεν είναι σήμερα; Τρισάγια δεν κάνουν;
Εγώ θαύμασα!
Μετά, τι μου είπε για να διασκεδάσει την έκπληξή μου και να θολώσει τα… νερά;
– Τρισάγια κάνουν σήμερα. Κάτσε να κάνω ένα και για σένα, κι ας είσαι ζωντανός. Άμα πεθάνεις, δε θα το ακούσεις· γι’ αυτό άκουσέ το τώρα.
Και πράγματι, έκανε το Τρισάγιο μου!