ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2025

Λόγος περί κενοδοξίας


  "Ο κενόδοξος δείχνει ότι είναι πιστός, ενώ είναι ειδωλολάτρης. Φαινομενικά μέν σέβεται τον Θεόν, αλλά στην πραγματικότητα επιζητεί να αρέση στους ανθρώπους και όχι στον Θεόν. 
 Κενόδοξος είναι κάθε επιδεικτικός άνθρωπος. Του κενοδόξου η νηστεία είναι χωρίς μισθό και η προσευχή άκαιρη και άστοχη. Διότι και τα δύο τα κάνει για τον ανθρώπινο έπαινο. Ο κενόδοξος ασκητής είναι διπλά αδικημένος, αφού και το σώμα του το τυραννεί, και μισθό δεν παίρνει."

Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Λόγος περί κενοδοξίας

Θαύματα του Οσίου Μελετίου της Υψένης


H ζωντανή παρουσία του Οσίου Μελετίου επιδεικνύεται ποικιλοτρόπως στο νησί της Ρόδου καθώς και ως αέναος πρεσβευτής ανά την οικουμένη. Πολλοί πιστοί έρχονται για πρώτη φορά ως προσκυνητές στην Ιερά Μονή για να εξιστορήσουν την προσωπική τους εμπειρία και την θαυματουργική παρέμβαση του Αγίου. Ο άλλοτε άγνωστος «παπα Μελέτιος» γίνεται τοις πάσι γνωστός. Με απλότητα και ταπείνωση «εισβάλει» στη ζωή των πιστών αποκαλύπτοντας το όνομα του, λέγοντας «είμαι ο Μελέτιος» και τους προσκαλεί να έρθουν στο μοναστήρι του για να τους θεραπεύσει πνευματικά και σωματικά για να τους δώσει ένα λιθαράκι ελπίδας, πίστης και αγάπης.
Μια καινούρια πορεία γνωριμίας ξεκινάει με τον θαυματουργό ποιμένα και προστάτη της μονής που έχει ως πρωταρχικό μέλημα τη σωτηρία της ψυχής και γίνεται ο «Δικός μας Άγιος», ένας συνδετικός κρίκος της επίγειας ζωής με την ουράνια.

Πολλά είναι τα θαύματα τα οποία τέλεσε ο Άγιος όσο ήταν ακόμη στη ζωή αλλά και μετά θάνατον από τα οποία αναφέρουμε λίγα εις δόξαν του Φιλανθρώπου Θεού.

Ο Άγιος κοντά στα παιδιά
Η μικρή Καθολική


Το 2011, η μικρή Καθολική, όπως μας διηγείται ο ιερέας Πατήρ Μακάριος από την πόλη της Ρόδου, ήταν μόλις 10 ετών όταν οι γιατροί διέγνωσαν ότι πάσχει από νεφρική ανεπάρκεια καθώς οι τιμές τις κρεατινίνης ήταν πάρα πολύ υψηλές. Κατόπιν παρότρυνσης των γιατρών, οι γονείς της την μετέφεραν επειγόντως στην Αθήνα με σκοπό να ξεκινήσει άμεσα την αιμοκάθαρση. Η Καθολική, την ημέρα της εορτής του Αγίου Μελετίου, στις 12 Φεβρουαρίου, θα πραγματοποιούσε την πρώτη της θεραπεία.

Ο πατέρας Μακάριος, ο οποίος συμμετείχε στην πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία του Αγίου, παρακαλούσε με δάκρυα τον Όσιο να θεραπεύσει τη μικρή Καθολική. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Πάτερ επικοινώνησε αμέσως με τους γονείς του μικρού κοριτσιού και τότε ενημερώθηκε ότι κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας με θαυμαστό τρόπο οι τιμές της κρεατινίνης ήρθαν σε φυσιολογικά επίπεδα με αποτέλεσμα να μην χρειαστεί να υποβληθεί στην επώδυνη θεραπεία της αιμοκάθαρσης.
Ο Άγιος άκουσε τη θερμή προσευχή του τότε νεοχειροτονονηθέντα ιερέα πατέρα Μακάριου και η Καθολική μέχρι σήμερα είναι υγιέστατη και δεν αντιμετωπίζει απολύτως κανέναν πρόβλημα με τα νεφρά της.

Ο Όσιος θεραπεύει καρκινοπαθείς

 Η κα Μαρία Τερέζα στις 12 Φεβρουαρίου 2019 κατά τη διάρκεια του μεθεόρτιου εσπερινού της εορτής του Αγίου Μελετίου, ήρθε για το καθιερωμένο της τάμα όπως η ίδια μας ανέφερε και άρχισε να διηγείται σε μια αδελφή της Μονής τη δική της προσωπική ιστορία.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2025

"Ο σατανάς ξέρετε πως έρχεται στον κόσμο ;


"Ο σατανάς ξέρετε πως έρχεται στον κόσμο ;Μέσω της ψυχής κάθε ανθρώπου που γεννιέται.
Κάθε άνθρωπος πού γεννιέται ,φέρνει και διάβολο μες την ψυχή του.Γι'αυτό η θεολογία η παλιά του λαού κάθε έναν κατ 'αναλογια του γένους, έλεγε η δράκος ή δρακουλα.Δεν έλεγε μπέμπης που λένε τώρα ή αγγελάκι που λένε οι αμυαλες μανάδες οι σημερινές .
 Αβαπτιστο παιδί και είναι αγγελάκι; Πήγες ποτέ σου να ακούσεις τους εξορκισμους που διαβάζει ο παπάς όταν πρόκειται να βαπτιστεί το παιδί;Πήγες να ακούσεις την πάλη; Μάλιστα αν είναι παπάς που καταλαβαίνει τι κάνει,να δείτε πως παλεύει με τον διάβολο να βγάλει του παιδιού το σατανά μέσα από την καρδιά του .Που το φυσάει ,που το ξορκαει,του κοινοποιεί έξωση την ημέρα του βαπτίσματος για να το καθαρίσει.Μαύρη είναι η ψυχούλα του.Πεθαμένο έρχεται,νεκρό.Ζωντανό- νεκρό.

 Γι'αυτό θαπτεται .Η κολυμβήθρα είναι τάφος.Δεν είναι κουμπαρια,ούτε να δείξει τα στήθη της πάνω η αμυαλη κουμπάρα και η άπιστη απάνω στην Αγία κολυμβήθρα.Δεν είναι αυτό.
Είναι μυστήριο και πάλη με τον σατανά.

Η Ακόλαστη Βία στην Εποχή του Ψηφιακού Ναρκισσισμού

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Καμία δύναμη δεν μπορεί να καταστρέψει το Πνεύμα ενός λαού, είτε έξωθεν είτε έσωθεν, αν αυτό δεν έχει πεθάνει ήδη, αν δεν έχει μαραθεί»
Χέγκελ, Ο Λόγος στην Ιστορία

Στο κείμενο μου «Διαφθορά– η νέα ηθική» είχα αναφερθεί στην έννοια της ακόλαστης βίας υποστηρίζοντας ότι η βία όπως αυτή εκφράζεται μέσω π.χ. της κακοποίησης παιδιών, ζώων, γυναικών υπερβαίνει τα όρια της απλής βίας και καθίσταται ακόλαστη απόλαυση γι’αυτούς που τη διαπράττουν. Μήπως η απώλεια του πνεύματος ενός λαού ως συλλογικής κοινωνικής και εθνικής συνείδησης οδηγεί στην ακόλαστη βία;

Η έννοια της ακόλαστης βίας θυμίζει λίγο τον «θανατόφιλο» όπως ερμηνεύτηκε από τον Εριχ Φρομ στην «Τέχνη της αγάπης» όπου αυτός είναι ο άνθρωπος που επιζητά την καταστροφή ακόμα και την αυτοκαταστροφή γιατί δεν μπορεί να υπερβεί τον φόβο του για τον θάνατο μέσω της δημιουργικότητας. Η καταστροφή λοιπόν είναι η λύση στο υπαρξιακό του κενό. Το άτομο αυτό είναι επιθετικό, απεγνωσμένο και προσπαθεί να αυτοεπιβεβαιωθεί μέσω της καταστροφής.

Η ακόλαστη βία από την άλλη συνδέεται με τον ναρκισσισμό όπως αυτός προωθείται από την καταναλωτική κοινωνία και την τεχνολογία. Η καταναλωτική κοινωνία επιβάλλει να ξεχωρίζει το άτομο από το πλήθος, να επιβεβαιώνεται μέσω των αγορών του και η βία είναι ένας τρόπος να αποκτήσει υπεροχή έναντι των άλλων.

Η βία καθίσταται εργαλείο αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της εξουσίας πάνω στους άλλους. Το άτομο δεν μπορεί να δημιουργήσει έναν υγιή και αυθεντικό εαυτό. Όλα γύρω του επιβάλλουν το ψέμα. Τα κοινωνικά μέσα είναι το εργαλείο ανάδειξης ενός ψεύτικου εαυτού, η χρήση τεχνολογίας βοηθά στη δημιουργία κάποιου άλλου εαυτού βλ. φίλτρα στο Photoshop, ζούμε την λήθη του Είναι του Χάιντεγκερ.

Η τεχνητή νοημοσύνη βοηθά στην αποξένωση. Το άτομο μιλά με τη μηχανή η οποία αντικαθιστά πλέον τις ανθρώπινες σχέσεις. Καταργούνται οι κοινωνικοί τρόποι, η κριτική σκέψη ακόμα και η γραφή. Τί χρειάζονται όλα αυτά όταν μιλάς με μία μηχανή και εξαρτάσαι από αλγοριθμικές απαντήσεις; Ο άνθρωπος είναι αυτός που παρέδωσε την ανθρωπιά του στις μηχανές (η συναισθηματική του νοημοσύνη είναι ατροφική) γιατί υποτάχτηκε στο κέρδος και στο άγχος που του δημιουργεί ο καπιταλισμός όπως εύστοχα επισήμανε ο Ντήτερ Ντουμ.

ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ...


Ένα πρωί του 1978, σε μια από τις πρώτες τους «κοπάνες», τέσσερις μαθητές της Δευτέρας Γυμνασίου βρέθηκαν στο σπίτι ενός απ' αυτούς (του Ιορδάνη Τρ.), όπου μέχρι το μεσημέρι άκουγαν παλιούς δίσκους του Στέλιου Καζαντζίδη. Λίγες ημέρες μετά, ένα από τα παιδιά εκείνης της παρέας, αυτός που γράφει τούτες τις γραμμές, αγόραζε έναν από τους πρώτους του δίσκους βινυλίου. Το περίφημο 33 στροφών lp «Υπάρχω» έπαιζε για μέρες σ' ένα σπίτι που ως τότε ακούγονταν Θεοδωράκης, Χατζιδάκις και Αττίκ.

Ουδέποτε υπήρξα οπαδός μιας άκαμπτης αντικειμενικής αισθητικής αλλά ούτε με έπεισαν ποτέ οι φυγόπονες θεωρίες της πλαδαρής υποκειμενικότητας. Στην περίπτωση του Στέλιου Καζαντζίδη, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά ότι μιλούμε για ένα αδιανόητο μέγεθος φωνής, όμοιο του οποίου δεν γνώρισε ο ελληνικός εικοστός αιώνας. 

Στον περί ου ο λόγος δίσκο, σε ένα τραγούδι με τίτλο «Τι θέλεις από μένανε» (στο οποίο ο Καζαντζίδης, σχεδόν «αναιρώντας» την κεντρική... διακήρυξή του, τραγουδά «για σένα δεν υπάρχω πια»), μπορεί κανείς να ακούσει πώς αλλάζει διαρκώς μουσικές κλίμακες χωρίς να παίρνει ανάσα ενώ η φωνή του εκτινάσσεται με απίστευτο τρόπο από τον βυζαντινό πλάγιο ήχο σε οκτάβες βαρύτονου όπερας. Πέρα από την φωνή όμως. 

Στον Καζαντζίδη έχουμε τη ρητή αποτύπωση της ιωνικής μας ψυχής που ο κόμπος του λυγμού της πνιγόταν και ποτέ δεν έγινε κλάψα (όπως εύκολα και άκριτα κάποιοι νόμισαν) αλλά ένα σιωπηλό, σχεδόν ανέκφραστο δάκρυ. Γνωρίζω πως κάποιοι χαμογελούν και μόνο με το άκουσμα της λέξης «ψυχή». Προτιμούν πιο εγκεφαλικούς όρους, ακόμη και αυτοί που εμπιστεύονται τη ζωή τους σε ψυχ-αναλυτές και ψυχ-ιάτρους. 

Τό Εὐχέλαιο δέν εἶναι γιά τό καλό, πού λένε μερικοί...

 

Τό Εὐχέλαιο δέν εἶναι γιά τό καλό, πού λένε μερικοί:
- Κάνε μας παπά ἕνα Εὐχέλαιο γιά τό καλό… γιά νά ἁγιαστεῖ τό σπίτι.
Γιά νά ἁγιαστεῖ τό σπίτι ἔχουμε τήν ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ. Τό Εὐχέλαιο εἶναι γιά τούς ἀσθενεῖς καί μέσα στήν ἀκολουθία τοῦ Εὐχελαίου ἔχουμε εὐχές συγχωρητικές, εὐχές μετανοίας. Πού σημαίνει τί; Ὅτι αὐτός πού εἶναι ἄρρωστος καί γιά χάρη του κάνουμε τό Εὐχέλαιο, ὁπωσδήποτε ἔχει ἐξομολογηθεῖ καί τοῦ διαβάζουμε καί τίς συγχωρητικές εὐχές. Πάντοτε τό Εὐχέλαιο δηλαδή πρέπει νά συνδυάζεται μέ ἐξομολόγηση τοῦ ἀσθενοῦς καί πολύ καλύτερο καί ὅλων πού εἶναι μαζί του στό σπίτι, ὅλων τῶν οἰκείων του.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

Αστερομάτα: επιστοφή στην παράδοση και η τουρκική αντίδραση


Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας.

Εύγε στους δημιουργούς, εύγε και στο κοινό που ψήφισε ένα μελωδικό παραδοσιακό τραγούδι! Η Αστερομάτα με τραγουδίστρια την Κλαυδία θα μάς εκπροσωπήσει στον διαγωνισμό τραγουδιού της EUROVISION τον Μάιο στην Ελβετία.

Οι δημιουργοί και η τραγουδίστρια πήγαν αντίθετα προς το ρεύμα και δεν διάλεξαν ένα τραγούδι με αγγλικό στίχο και με μουσική δήθεν «εμπορική» και πανομοιότυπη με άλλα τραγούδια που διαγωνίζονται στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό. Αντί να επιδείξουν μιμητισμό προτίμησαν να σεβασθούν την ελληνική παράδοση και να διαφημίσουν ότι αυτός ο λαός έχει τις δικές του μουσικές ρίζες που αντλούν από το μακρινό παρελθόν. Το τραγούδι είναι πράγματι σύγχρονο, διότι ανταποκρίνεται στο επίκαιρο αίτημα για αναστροφή της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και για προβολή της πολιτιστικής ταυτότητας κάθε λαού.

Τα λόγια αναφέρονται στον πόνο της προσφυγιάς και στον ξεριζωμό από την πατρίδα. Δεν κάνουν κάποια συγκεκριμένη ιστορική αναφορά και ο καθένας μπορεί να σκεφθεί διάφορα ιστορικά γεγονότα. Το θετικό είναι ότι το ελληνικό τραγούδι δεν ακολουθεί την τάση ορισμένων τραγουδιών που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό και τα οποία προπαγάνδιζαν υπέρ της woke κουλτούρας και άλλων … νεωτερισμών.

Χαίρομαι που το ελληνικό κοινό υπερψήφισε ένα παραδοσιακό τραγούδι. Υπάρχουν ακόμη ευαισθησίες, διατηρείται η αγάπη στις ρίζες μας. Το μήνυμα του κοινού απευθύνεται προς διάφορες κατευθύνσεις. Θέλουμε να διαφυλάξουμε την ταυτότητά μας και την ιστορική μνήμη μας.

Κάποιοι ενοχλήθηκαν. Η γείτων Τουρκία ανακάλυψε Ποντιακό δάκτυλο πίσω από τους στίχους χωρίς να υπάρχει κάποια σαφής αναφορά.

Η μονή Μαχαιρά χιονισμένη


Η μονή Μαχαιρά χιονισμένη (6 Φεβρουαρίου 2025)

Διδόντος χιόνα αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον, ὁμίχλην ὡσεὶ σποδὸν πάσσοντος· βάλλοντος κρύσταλλον αὐτοῦ ὡσεὶ ψωμούς, κατὰ πρόσωπον ψύχους αὐτοῦ τίς ὑποστήσεται;
"Δίνει χιόνι σαν μαλλί· σκορπίζει την πάχνη σαν στάχτη· ρίχνει χαλάζι σαν ψίχουλα· ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά στο κρύο του;".

(Ψαλμός 147:5-7)

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2025

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ.Νέος Μάρτυρας π.Αντωνίου Αντώνιος


 Στην φωτογραφία διακρίνεται ο π.Αντωνίου Αντώνιος (1908-1944). 
Ο π.Αντωνίου Αντώνιος διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στο Κάτω Κουρούνι Ευβοίας, στην Ιερά Μητρόπολη Καρυστίας και Σκύρου

 Ο π.Αντώνιος Αντωνίου γεννήθηκε στο χωριό Ενορία της Εύβοιας το 1908, και μεγάλωσε κοντά στον Ιερέα θείο του Ευάγγελο Αντωνίου, επειδή είχε ορφανέψει έξι ετών από μητέρα, και δέκα ετών από πατέρα. Παράλληλα με το σχολείο εργαζόταν για να θρέψει και τα δύο μικρότερα αδέλφια του, τον Γεώργιο και την Μαρία.

 Τον Δεκέμβριο του 1934 με την βοήθεια του τότε εφημερίου της ενορίας Καλημεριάνων, Δημητρίου Παπαγεωργίου, χειροτονήθηκε Ιερέας. Τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο Ρεούζι, και ύστερα στο Κάτω Κουρούνι Ευβοίας. Ως Ιερέας ήταν συνεπής και αφοσιωμένος στα καθήκοντά του, ενώ συμπαραστεκόταν σε άπορους και πάσχοντες ενορίτες του. Επίσης, με τις ενέργειές του συνετέλεσε να ολοκληρωθεί το κτίσιμο του Ιερού Ναού του Οσίου Σεραφείμ.

  Κατά την διάρκεια της Κατοχής, ζητούσε επίμονα από τους κατακτητές να απελευθερώσουν τους συλληφθέντες ενορίτες του, ενώ στους ΕΛΑΣίτες που λυμαίνονταν και πλιατσικολογούσαν την ενορία του, προέβαινε συνεχώς σε συστάσεις και έντονες παρατηρήσεις.

  Στις 4 Ιουλίου 1944 τα ξημερώματα, τον συνέλαβαν ΕΛΑΣίτες και τον μετέφεραν με ύβρεις και κακοποιήσεις στην θέση Ψούχρη Μανικίων. Εκεί για δέκα ημέρες του αποσπούσαν τις τρίχες της γενειάδας του, έσκιζαν με μαχαίρι τις σάρκες του και έριχναν αλάτι στις πληγές του, ώσπου στο τέλος λίγο πριν ξεψυχήσει από τις κακοποιήσεις, του συνέτριψαν το κεφάλι στις 14 Ιουλίου 1944. Αξιοσημείωτο είναι ότι το έλατο κάτω από το οποίο φονεύθηκε ξηράθηκε για πάντα.

Η λέξη "κόσμος" στην Υμνολογία


 Μια σπάνια έκπληξη, ένα ανεκτίμητο μαργαριτάρι περιμένει εκείνον που "ανύποπτος" ακούσει ένα "Θεοτοκίο" (τροπάριο προς τιμήν της Θεοτόκου) στον Όρθρο τού σήμερα εορταζομένου αγ. Βλασίου. 

 Στο τροπάριο αυτό, που χαρακτηρίζεται από πυκνότητα νοημάτων και σύνταξης, κυριαρχεί η λέξη "κόσμος" και παράγωγα/σύνθετά της. 
Όπως είναι εύκολα κατανοητό, επειδή η συγκεκριμένη λέξη είναι τεράστιας θεολογικής σημασίας αλλά και διατρέχει όλη την υπερτρισχιλιετή πορεία της ελληνικής γλώσσας, για μια απλώς ικανοποιητική (δεν λέμε πλήρη...) κατανόηση του εν λόγω τροπαρίου χρειάζεται η σύνταξη ειδικής πολυσέλιδης μελέτης. Εμείς εδώ (που ακόμα προσπαθούμε να "συνέλθουμε" από τον καταιγισμό των νοημάτων…) θα καταθέσουμε απλώς κάποια βοηθητικά στοιχεία για μια πρώτη "συνάντηση" με το κείμενο, το οποίο έχει ως εξής:

"Διὰ κόσμον, Παρθένε, τὸν κοσμικόν, καὶ ταγμάτων τῶν ἄνω
καλλωπισμόν, ἐν κόσμῳ ἐκύησας τὸν τοῦ κόσμου Κοσμήτορα· πρὸ γὰρ τούτου, Κόρη, ὑπῆρχον ἀκόσμητα, ὡς βροτῶν μὴ βλέπειν δυναμένων τὸν Κύριον· ὅθεν ἀμφοτέρων κοσμιότης κοσμία ὡράθης, Μητρόθεε, κοσμιότητι Τόκου σου· τὸν γὰρ κόσμον ἐκόσμησας, κόσμῳ τῷ ἀρχαίῳ δι' αὐτοῦ, καὶ Ἀγγέλων πάντα τὸν διάκοσμον κατακοσμεῖς ὑπερκάλως ἐν σοί, κοσμοσώτειρα".

Η λέξη "κόσμος" έχει πολλές σημασίες ήδη από την αρχαιότητα.
 Σημαίνει "τάξη", "αρμονία", "ευταξία", σε αντίθεση προς το χάος, την αταξία, την ακαταστασία. 
Σημαίνει επίσης "στολίδι", "κόσμημα", "κάλλος" (το οποίο προκύπτει από τα προηγούμενα: "τάξη", "αρμονία" κ.λπ.). 
Κατ’ επέκταση, σημαίνει το "σύμπαν" (λόγω της τάξης και της αρμονίας που το χαρακτηρίζει), ειδικότερα δε τη γη και όσα υπάρχουν πάνω σ’ αυτήν, και ιδιαίτερα τους ανθρώπους, την ανθρωπότητα. 

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης γιά τόν μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη: εἶναι Ἅγιος!


Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης μὲ τὸν Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη, μὲ τὸν Γέροντα Χριστόδουλο ὡς Ἡγούμενο στὸν Ὅσιο Δαβίδ, τὸν Γέροντα Κύριλλο καὶ τὸν π. Σεραφείμ.
Ἅπαντες στὸν Οὐρανό, πρεσβεύουν ὑπὲρ ἡμῶν στὸν Χριστό.

 Ὅταν στὶς 27 Νοεμβρίου 2017 πληροφορηθήκαμε ὅτι «ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀνέγραψεν εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὸν μακαριστὸν Ἀρχιμανδρίτην Ἰάκωβον Τσαλίκην, ἐκ Λιβισίου Μικρᾶς Ἀσίας, Ἡγούμενον τῆς ἐν Β. Εὐβοίᾳ Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαυΐβ τοῦ Γέροντος, τῆς μνήμης αὐτοῦ ὁρισθείσης διὰ τὴν 22αν Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους», αἰσθανθήκαμε ἀγαλλίαση. Καὶ γυρίσαμε πίσω στὴν ἐμπειρία ποὺ μᾶς χαρίστηκε νὰ ζήσουμε πρὸ 35 περίπου ἐτῶν, τότε ποὺ γνωρίσαμε τὸν πολυσέβαστο Ἡγούμενο π. Ἰάκωβο Τσαλίκη. Ἦταν μιὰ ἐντυπωσιακὴ καὶ εὐλογημένη συν­άντηση μὲ ἕνα ζωντανὸ Ἅγιο τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ ἀξιωθήκαμε νὰ ἀσπαστοῦμε τὸ ἁγιασμένο λιπόσαρκο χέρι του.

Σὲ ἐκείνη τὴν πρώτη συνάντησή μας, μόλις πληροφορήθηκε τὴν καταγωγή μας ἀπὸ τὴν Τῆνο καὶ τὴν ἀδελφική μας σύνδεση μὲ τὸν μακαριστὸ Τήνιο Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο (Σελέντη), τὸ πρόσωπό του φωτίστηκε καὶ τὸ χαμόγελό του μᾶς καθήλωσε:
«Εἶστε λοιπὸν ἀδελφικὸς φίλος τοῦ Νικολάου, ποὺ οἱ συχνὲς ἐπισκέψεις του ἐδῶ στὸ Μοναστήρι μας, ὅταν ζοῦσε, ἦταν μιὰ ὄαση πνευματική, μιὰ παρουσία ἁγία; Μὲ συγχωρεῖτε, εἶπε κατὰ τὸν χαρακτηριστικό του τρόπο, ἀλλὰ νὰ ξέρετε ὅτι ὁ Νικόλαος εἶναι ἅγιος.

Είναι βολικό να είσαι αδικημένος


 Θυμάμαι τώρα μια άλλη κριτική την οποία έκανε ο Ντοστογιέφσκι σχετικά με το ψέμα, γιατί νομίζω ότι το μεγάλο πρόβλημα και εδώ είναι ότι το ψέμα έχει αθωωθεί. Δεν θεωρείται λάθος ή αμαρτία ή έγκλημα.
 Έλεγε, λοιπόν, ο Ντοστογιέφσκι, νομίζω στους Αδελφούς Καραμαζώφ: 
«Μη λέτε ψέματα στους άλλους, μη λέτε ψέματα στον εαυτό σας. Γιατί όταν λέτε ψέματα στον εαυτό σας και στους άλλους, σιγά σιγά θα χάσετε την εκτίμηση στον εαυτό σας και στους άλλους. Και όταν χάσετε την εκτίμηση στον εαυτό σας και τους άλλους, όλα τα πάθη ευκολότερα θα αναπτυχθούν και κυρίως δεν θα μπορείτε να αγαπάτε. Και κατόπιν θα έχετε και το παράπονο ότι είστε αδικημένοι. Είναι ωραίο να παίζει κανείς τον ρόλο του αδικημένου, έτσι;»
Από συνέντευξη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στον Α. Παπαχελά, στο αφιέρωμα της Καθημερινής της Κυριακής, 2/2/2025

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2025

Ο Όσιος Δημήτριος του Πριλούκι(11/24 Φεβρουαρίου 1392)

«Ο 'Οσιος Δημήτριος του Πριλούκι, με σκηνές από τη ζωή του » . Τέλη 15ου – αρχές 16ου αιώνα (πιθανόν 1503)
Περιγραφή από αριστερα στα δεξιά
  1. Μονή Κοιμήσεως Goritsky. Κουρά
  2. Η χειροτονία του Δημητρίου στην ιεροσύνη
  3. Η ίδρυση της μονής προς τιμή του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού
  4. Συνάντηση του  Οσίου Δημητρίου του Πριλούκι με τον Σέργιο του Ραντονεζ
  5. Συνάντηση του  Οσίου Δημητρίου του Πριλούκιμε τον πρίγκηπα Δημήτριο Ντονσκόι
  6. Εγκατάλειψη του Avnegi λόγω δυσαρέσκειας των κατοίκων της περιοχής
  7. Η ίδρυση της Μονής Spaso-Prilutsky σε εδάφη που μεταφέρθηκαν από τον Ilya Rakov και τον Isidor Vypryag
  8. Πρόβλεψη του θανάτου του Ντμίτρι Ντονσκόι
  9. Ευλογία αδελφού για συναλλαγές με ειδωλολάτρες
  10. Ο διορισμός του Παχωμίου ως ηγουμένου
  11. Ο θάνατος του Οσίου Δημητρίου του Πριλούκι
  12. Η ταφή του  Οσίου Δημητρίου του Πριλούκι
  13. Ένας άγγελος σώζει τον τάφο του  Οσίου Δημητρίου από τη λεηλασία του λαού Βιάτκα
  14. Θεραπεία στον τάφο του δαιμονισμένου Συμεών
  15. Ο  Όσιος Δημήτριος φαίνεται να βοηθά στην κατασκευή του καθεδρικού ναού
  16. Θεραπεία στον τάφο του μουγγού Ιωάννη


Ο Όσιος Δημήτριος του Πριλούκι γεννήθηκε στην περιοχή Περεγιασλάβ Ζαλέσκ της Ρωσίας κατά τον 14ο αιώνα  από οικογένεια πλούσια και ευσεβή. Από νεαρή ηλικία εκάρη μοναχός και ίδρυσε μονή αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο.
Το έτος 1354  ο Άγιος Δημήτριος συναντήθηκε με τον Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ  ο οποίος είχε έλθει στο Περεγιασλάβ για να επισκεφθεί τον Μητροπολίτη Αθανάσιο. Από τότε οι δύο Άγιοι συνδέθηκαν διά φιλίας.

Η φήμη του Αγίου εξαπλώθηκε τόσο πολύ, ώστε ο μέγας πρίγκιπας Δημήτριος Ιωάννοβιτς του ζήτησε να γίνει Πνευματικός Πατέρας των τέκνων του.

Όμως ο Άγιος επιθυμούσε τη μοναχική ησυχία. Υπό την επίδραση του Αγίου Σεργίου αποσύρεται σε απομακρυσμένο τόπο και εγκαθίσταται βόρεια με τον μαθητή του Παχώμιο.
Στα δάση της περιοχής Βολογκντά, κοντά στον ποταμό Βελίκα, έκτισε το ναό της Αναστάσεως του Κυρίου και ετοιμαζόταν να θέσει τα θεμέλια για την ανέγερση μονής. Όμως οι ντόπιοι, με τον φόβο ότι τα χωράφια της περιοχής θα γίνονταν μοναστηριακή περιουσία, αντέδρασαν και ζήτησαν από τους δύο μοναχούς να αποχωρήσουν. Εκείνοι, χωρίς να θέλουν να επιβαρύνουν κανένα με την παρουσία τους, με πικρία απεχώρησαν.

Ο Όσιος Δημήτριος τότε συνέστησε την πρώτη κοινοβιακή μονή στο ρωσικό βορρά. Το έτος 1372, με την πολύτιμη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής, αποπερατώθηκε ο ξύλινος καθεδρικός ναός του Σωτήρος και το πρόσωπο του Οσίου άρχισε να προσελκύει μαθητές και μοναχούς ακόμη και από την περιοχή της γενέτειράς του.

Στη νέα μοναστική κοινότητα ο Όσιος συνδύαζε την προσευχή με την αυστηρή άσκηση και νηστεία, αλλά και την φιλανθρωπία. Φρόντιζε για το συσσίτιο των πεινώντων, φιλοξενούσε αστέγους, βοηθούσε τους πτωχούς, παρηγορούσε τους θλιμμένους και συμβούλευε πνευματικά όσους προσέτρεχαν και ζητούσαν τον Κύριο. Τις δωρεές των πιστών προς τη μονή, τις δεχόταν με διάκριση και προσοχή και τα διαχειριζόταν με τέτοιο τρόπο που δεν προκαλούσε, αφού πρόσεχε ιδιαίτερα να μην καλλιεργείται στην καρδιά των μοναχών κοσμικό φρόνημα.

Ο Άγιος Θεός τον προίκισε με το χάρισμα της διακρίσεως. 


Tη νύχτα της 11ης/24 Φεβρουαρίου 1392, οι μοναχοί της μονής Spaso-Prilutsky παρατήρησαν ότι κάποιο είδος ευωδίας είχε απλωθεί σε όλο το μοναστήρι. Όλα τα αδέρφια έσπευσαν στο κελί του γέροντα, αλλά τον βρήκαν ήδη νεκρό. Το κελί του ήταν γεμάτο ευωδιές, και το πρόσωπό του έλαμπε από ένα απόκοσμο φως, ήταν ήρεμο και ήσυχο, σαν του κοιμισμένου. 
Το μοναστήρι Spaso-Prilutsky Dimitriev που ιδρύθηκε το 1371 στην στροφή του ποταμού Vologda από τον Όσιο Δημήτριο Πριλούκιν

Πριν από το θάνατό του, ο Ντμίτρι προειδοποίησε τους αδελφούς για το θάνατό του. Ο άγιος πέθανε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μεγάλου Δούκα Βασίλι Ντμίτριεβιτς υπό τον Μητροπολίτη Μόσχας Κυπριανό, επτάμισι μήνες πριν από το θάνατο του πνευματικού του φίλου, Σεργίου του Ραντονέζ. Με το θέλημα του Θεού, ο τάφος του έγινε πηγή πολλών ευλογημένων θαυμάτων και θεραπειών. Όσοι άγγιζαν το φέρετρο με ισχυρή πίστη θεραπεύονταν και οι θεραπείες από δαιμονισμό ήταν ιδιαίτερα συχνές. Χτίστηκε ναός για τον Άγιο Δημήτριο. Τα λείψανα του αγίου αναπαύονται κάτω από μια κρύπτη σε αψίδα στη μέση του κάτω ναού αφιερωμένου στο όνομά του. 

Ο ΑΓ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΑΠΤΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΑΥΤΗ ΕΥΘΥΣ ΕΒΛΑΣΤΗΣΕ


Ο έπαρχος τον οδήγησε στο σπίτι μιας πόρνης για να τον προσβάλει. Μόλις μπήκε στο σπίτι ο Άγιος Χαράλαμπος , ακούμπησε έναν ξύλινο στύλο κι αυτός βλάστησε κι έβγαλε κλαδιά.
Η γυναίκα ζήτησε τότε από τον Άγιο να φύγει από το σπίτι της γιατί δεν είναι άξια να είναι κοντά του και ο Άγιος της είπε να πιστέψει στον Θεό που είναι φιλεύσπλαχνος.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ στην΄΄Οδό του Μαρτυρίου''


Η Ιερουσαλήμ είναι μια μεγάλη πόλη με αρκετά αξιοθέατα για εβδομάδες, αν όχι μήνες στοχαστικής εξερεύνησης . 
Κατά μήκος ενός πολύ στενού δρόμου προσεγγίζουμε τον όγδοο σταθμό της Via Dolorosa ( Οδός του Μαρτυρίου) την έκκληση του Ιησού Χριστού στις κόρες της Ιερουσαλήμ.
Πολλοί άνθρωποι ακολούθησαν τον Ιησού και Εκείνος στράφηκε προς τις γυναίκες που τον θρηνούσαν: «Μην κλάψετε για μένα, κόρες της Ιερουσαλήμ, αλλά για εσάς και τα παιδιά σας», προβλέποντας έτσι την επικείμενη καταστροφή της Ιερουσαλήμ.
 Εδώ βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους , και στον τοίχο μια πέτρα με λατινικό σταυρό και την επιγραφή NIKA, που συμβολίζει την όγδοη στάση .
Στη θέση του μοναστηριού έγινε η τελευταία στάση του Χριστού πριν τον Γολγοθά
 ( κάτω από την Αγία Τράπεζα υπάρχει σε ασημένιο κύκλο το σημείο που στάθηκε ο Σωτήρας Χριστός με τον Σταυρό ) .

 Στον Ι. Ναό υπάρχει η καταδικαστική απόφαση του Πιλάτου για την καταδίκη του Ιησού Χριστού .Οι κολόνες είναι από τον αρχαίο Βυζαντινό ιερό Ναό .

ΟΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΙ ΤΑΞΙΑΡΧΕΣ ΣΤΑ ΜΕΣΤΑ ΧΙΟΥ

Το «Αγιονήσι» του Αιγαίου όπως αποκαλούν το Μυροβόλο νησί της Χιου είναι διάσπαρτο από Ιερά κτίσματα , ναούς, ναΐσκους. Φημισμένες ή ταπεινές Μονές, η ιστορία των οποίων χάνεται στα βάθη των αιώνων. Δεν λειτουργούν μόνο σαν ιερά προσκυνήματα αλλά και σαν κιβωτός διαφύλαξης κειμηλίων απαράμιλλου κάλλους.
Το χωριό Μεστά ειναι ενα πανέμορφο μεσαιωνικό μαστιχοχώρι της νότιας Χίου ,το πιο καλοδιατηρημένο καστροχώρι σε απόσταση περίπου 35 χιλιομέτρων από την πόλη της Χίου.
Η εκκλησία Παμμεγίστων Ταξιαρχών στα Μεστά της Χίου είναι αφιερωμένη στους Ταξιάρχες – Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Χίου και μία από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα καθώς ολόκληρη η έκταση της μαζί με την αυλή καταλαμβάνει 985,5 τετραγωνικά μέτρα, ενώ ο Ναός έχει επιφάνεια 450 τετραγωνικών μέτρων.
Πιστοί από όλες τις γωνίες της γης επισκέπτονται την εκκλησία καθημερινα και προσφέρουν ταματα και ευχαριστιες.


Ονομάζεται συνήθως “Ο Μεγάλος Ταξιάρχης” από τους Μεστούσους έτσι ώστε να διακρίνεται από την άλλη εκκλησία του Ταξιάρχη που είναι αρχαιότερη και μικρότερη σε μέγεθος και η χρονολογία κατασκευής της εκτιμάται περίπου στο 1412 μ.Χ.
Αυτή ονομάζεται “Ο παλιός Ταξιάρχης”.
Η νέα εκκλησία του Ταξιάρχη βρίσκεται εκεί όπου ήταν χτισμένος ο κεντρικός πύργος του χωριού-κάστρου. Ο πύργος αυτός εγκαταλείφθηκε όταν έφυγαν οι Γενουάτες μετά την Τουρκική κατάληψη (1566) και έτσι οι χωριανοί αποφάσισαν να τον κατεδαφίσουν και να χτίσουν μία εκκλησία.
H κατεδάφιση διάρκεσε για δύο έτη (άρχισε 1858). Η κατασκευή της εκκλησίας άρχισε αμέσως μετά την κατεδάφιση και τελικά η εκκλησία ολοκληρώθηκε το 1868.
Εντυπωση κανει πια η μεγαλοπρέπεια κι επιβλητικότητα του Ιερού Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.

ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΑΠΑΘΕΙΑΣ


Στη δεκαετία του ’80 του προηγούμενου αιώνα δέσποζε ο όρος « αλλοτρίωση», ως αποξένωση από τον συνάνθρωπο, ως «απάθεια» και ενασχόληση μόνο με τον εαυτό μας. Μία σειρά κινημάτων εθελοντικών και ακτιβιστικών προσπάθησε να ανατρέψει αυτή τη στάση ζωής. Από την άλλη, ο ατομοκεντρισμός, ο οποίος θριάμβευσε εις βάρος της συλλογικότητας, με γνώμονά του την μετοχή στα αγαθά του πολιτισμού, τα οποία έχουν ως βάση τους τον κόσμο και το παρόν, έδωσε νέα ώθηση στην «απάθεια», με αποτέλεσμα αυτή να επικρατήσει σαρωτικά. Η εικονική πραγματικότητα, η ενασχόληση του ανθρώπου με τον δικό του κόσμο μέσα από το Διαδίκτυο και το κινητό τηλέφωνο επέτεινε αυτό το αίσθημα. Είμαστε τόσο απορροφημένοι από όσα βλέπουμε, από όσα μπορούμε να παίξουμε, από όσα μπορούμε να σκρολάρουμε, με αποτέλεσμα ο διπλανός μας να μην έχει καμία σημασία για μας.

Αυτό το βλέπουμε σε ένα μεγάλο ποσοστό στη νέα γενιά. Παιδιά που δυσκολεύονται να διακρίνουν το καλό από το κακό, που αισθάνονται ότι ο κόσμος αφορά στους μεγάλους και όχι σε αυτά, που νιώθουν ότι πρέπει να τα έχουν όλα χωρίς να χρειάζεται να εκτιμήσουν τον κόπο των μεγαλυτέρων, των γονιών τους, των δασκάλων τους, αλλά και εκείνων που αγωνίζονται να τους δείξουν δρόμους, σχηματίζουν μία νέα πλειοψηφία: αυτή που δεν πιστεύει σε τίποτα συλλογικό, που δεν αισθάνεται την ανάγκη να κρίνει και να διακρίνει την αλήθεια, που αρκείται στο να υπάρχει.

Ο Χριστός δεν υπόσχεται ζωή εδώ, εκεί υπόσχεται.

Δημητρίου Παναγοπούλου
Ποιος είναι έτοιμος;Ένα δυναμικό κήρυγμα ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

 Η Εκκλησία κάθε βράδυ κλίνει με μια ωραία προ­σευχή, «εν μετανοία και εξομολογήσει παράλαβε». Έτσι δέεται ο ιερεύς για την εκκλησία και ο άνθρωπος ο οποίος δεν είναι εις θέση ανά πάσαν στιγμήν να σταθή εις κρίση δεν μπορεί να πη ότι θρησκεύει απόλυτα. Θέ­τω το ερώτημα στον εαυτό μου πρώτον και έπειτα σε ε­σάς. Αν αυτή την στιγμή πει ο Κύριος STOP, μέχρι ε­δώ, ελάτε για λογαριασμό. Ερωτώ αυτούς που θρησκεύουν, δεν λέγω τους άλλους που δεν ξεκίνησαν ακό­μη ή που παρακολουθούν από μακρυά το γεγονός. Είναι εις θέση να σταθούν ενώπιον του φοβερού βήματος, που θα κρίνει απροσωπόληπτα, που θα κρίνει χωρίς συναι­σθήματα και χωρίς ψευδομαρτυρίες; Είμεθα εις θέση να σταθούμε; Θα πούμε οι περισσότεροι από ταπεινολογία, όχι, και οι υπόλοιποι από ταπείνωση, όχι.
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να σταθεί, και γιατί δεν μπορούμε να σταθούμε; Είμεθα αμαρτωλοί, θα δοθή η απάντησις, και τι κάνεις έναντι της αμαρτίας; Και πο­νοκέφαλο έχεις αλλά παίρνεις ασπιρίνη, και πυρετό κά­νεις και παίρνεις αντιβιοτικά, και ασθενής είσαι και πηγαίνεις στο νοσοκομείο. Αναφορικώς, όμως, με την α­μαρτία, τι κάνεις; Ποιο είναι το φάρμακο της αμαρτίας; Έπαθες μια ζημιά από ένα φαγητό, ξανά το τρως; Όχι. Ημάρτησες άπαξ, γιατί ξαναμαρτάνεις; Πού είναι η λογική, η απλή λογική; Άσε την Θεολογία στην άκρη, πού είναι η απλή λογική; Θέλω, λοιπόν, απόψε το βράδυ να μιλήσω για αυτό το θέμα.

Ποιος νομίζει ότι είναι εις θέση απόψε να κριθή; Δεν νομίζω να μπορή κανένας να μου παρουσίαση συμ­βόλαιο από τον Χριστόν ότι αυτός έχει περιθώριο να μετανοήση, ότι έχει περιθώριο να ζήση και να τακτοποίη­ση τα θέματά του, εφόσον αναβάλει σήμερον και δεν ενδιαφέρεται. δεν νομίζω να έχη κανείς να μου επιδείξη, να μου πη:
Κύριε εγώ έχω 20 χρόνια μπροστά μου. Δεν ξέρω τι του λέει ο διάβολος στο κεφάλι. Ο Χριστός τι του λέει. τον ρώτησες τον Χριστό; Ο Χριστός δεν υπόσχεται ζωή εδώ, εκεί υπόσχεται. Υπάρχει ψευδαίσθηση σε πολλούς ανθρώπους ότι έχουν καιρόν. Αυτό είναι ένα μεγάλο τέχνασμα του σατανά, του εμπείρου αυτού προ­σώπου των 8.000 ετών ο οποίος γνωρίζει να κλέβη το παρόν και να υπόσχεται το μέλλον. Να κλέβη το σήμε­ρον και να υπόσχεται την αύριον, και όταν η αύριον γίνη σήμερον, να του την κλέβη και αυτήν και να του υπόσχεται την πάρα κάτω.

 Αναφέρεται εις το Γεροντικόν, ότι κάποτε πήγε ένας σατανάς και ηπείλησε έναν μοναχόν και του είπε:
-Πού θα μου πας, δεν σ' έβαλα στο χέρι μέχρι τώρα, αλλά στα 40 χρόνια που θα ζήσης ακόμα, θα σε βάλω, δεν θα μου γλυτώσης, και έφυγε. Ο μοναχός επήρε στο νου του τα 40 χρόνια. 40 χρόνια ακόμη, τότε έχω περιθώριο. Έχω 40 χρόνια, είναι αρκετά, δεν πάω μέχρι το χωριό να ιδώ, υπάρχει κανένας από τους δικούς μου και έρχομαι; 40 χρόνια ακόμη, πόσο θα κάμω, 5 μέρες, 10 μέρες. Έχω 40 εδώ και 40 ακόμη 80, δεν χάθηκε ο κόσμος για 5-10 μέρες. Ας πάω να δω, μήπως υπάρχει η μητέρα μου, υ­πάρχει κανένας από τους συγγενείς μου, άνθρωποι του Θεού και αυτοί, να τους πω και δυο λόγια, άλλωστε. Δικαιολογία όμορφη του σατανά, να τον βγάλει από τον τόπον του, βέβαιος ότι θα τον βγάλει και από τον τρό­πον του. και δεν έβλεπε πότε να ξημερώση ο γέροντας.
Το πρωί επήρε το σακουλάκι του και το ραβδί του και άρχισε να κατηφορίζη. Ο Θεός τον λυπήθηκε και τον έστειλε έναν άγγελο μπροστά και τον λέγε: 
«Για πού με το καλό;».
 «Να, πηγαίνω κάτω». 
«Γύρισε πίσω, σε λυπή­θηκε ο Θεός και μ' έστειλε να σου πω ότι σ' εξηπάτησε ο σατανάς». 
Ήρθε στον εαυτό του αυτός και επέστρεψε κλαίγοντας για το πάθημα. και την τρίτην ημέραν απέ­θανε. Τα 40 χρόνια του σατανά ήσαν 3 ημέρες στου Θε­ού τον λογαριασμό.

Σου είπε ο γιατρός ότι στέκεσαι καλά. Έκανες τσεκ-απ και είσαι εντάξει, και είσαι τακτοποιημένος κ.τ.λ. και αύριο είσαι για τα κυπαρισάκια. Σου 'πε κανείς; Ένα αυτοκίνητο ήρθε στο πεζοδρόμιο και σε παρέσυρε και ε­σένα και το παιδί σου. Ο θάνατος είναι κλέφτης, εν νυκτί μάλιστα, που δεν ξέρεις πότε θα έρθη, πούθε θα έρθη και πώς θα έρθη. Ουδείς γνωρίζει, είναι δαμόκλειος σπάθη η οποία κρέμεται σε κάθε κεφαλή, πού η λογική αυτή του ανθρώπου, αν απόψε φύγω, εάν με καλέσει μ' ένα δυ­στύχημα, ή με μίαν ασθένειαν εγώ πάω, σε ποια κατά­σταση θα είμαι; Αυτή, λοιπόν, η αμέλεια γύρω από την ετοιμασία της αναχωρήσεως ανά πάσαν στιγμήν όλων των ηλικιών, είναι θανάσιμο αμάρτημα.

Και να μετανοείτε όταν βλέπετε τη συμφορά του πλησίον σας...


 "Να μη νομίζουμε ότι οι άλλοι είναι πιο αμαρτωλοί από μας. Πρέπει αντίθετα να σκεφτόμαστε πως είμαστε πιο αμαρτωλοί απ' όλους.
Όταν βλέπετε κάποιον συνάνθρωπο σας να δυστυχεί να μην τον περιγελάτε και να μην χαίρεστε επειδή αυτόν τιμώρησε ο Κύριος και όχι εσάς. 
 Αντίθετα, με φόβο βάλτε τον εξής λογισμό: ''είμαι πιο αμαρτωλός απ' αυτόν, τότε γιατί αυτόν και όχι έμενα πλήγωσε ο Θεός''; 
 Και να μετανοείτε όταν βλέπετε τη συμφορά του πλησίον σας διότι λέει ο Κύριος: «εάν μη μετανοήσητε, πάντες ομοίως απολείσθε». 
Ο χρόνος της ζωής μας είναι πολύ περιορισμένος και δεν γνωρίζουμε πόσες μέρες μάς έμειναν ακόμα. Ο θάνατος βρίσκεται επί θύρας, ανά πάσα στιγμή η αξίνα που θα κόψει το δένδρο της ζωής μας μπορεί να ενεργοποιηθεί."

Αγίου Λουκά της Κριμαίας

Ἡ Χαναναία,ἡ αἱμορροοῦσα ,ὁ Φαρισαῖος καί ὁ Τελώνης


Ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἐπιφάνιος:
«Ἡ Χαναναία κραυγάζει καί εἰσακούεται ἡ αἱμορροοῦσα σωπαίνει και καλοτυχίζεται· ὁ Φαρισαῖος μιλάει δυνατά και καταδικάζεται· ὁ Τελώνης οὔτε ἀνοίγει τό στόμα καί δικαιώνεται».

''Το Μέγα Γεροντικόν''
Κεφ. ΙΕ', 30 σελ. 37.Τόμος Τέταρτος

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025

«Πατερούλη μου αρχίζει το Τριώδιο»


Μου είπε ένας γέροντας Ιερέας:
-Πατερούλη μου, αρχίζει το Τριώδιο. Τι μπορούμε να πούμε γι’ αυτή την περίοδο;
(Ο γέροντας είναι απλοϊκός δεν έχει σπουδάσει την θεολογία των Πανεπιστημίων αλλά την θεολογία της προσευχής όπως αναφέρει και ο ίδιος)

– Παιδί μου, το λέει η λέξη Τριώδιο… Δηλαδή εμείς οι αμαρτωλοί εάν έχουμε τρία πάθη να πολεμήσουμε να τα κάνουμε δύο… Αυτό είναι το Τριώδιο… Η πάταξη των παθών μας, η μείωση των αδυναμιών μας… Με λίγα λόγια να διώξουμε τα κουσούρια που έχουμε… Όλα δεν θα τα καταφέρουμε αλλά έστω και ένα να διώξουμε ο Θεός ευαρεστείται… Πρέπει να προσέξουμε όμως, μην κάτσουμε και τα κουκουλώσουμε όπως κάνουν οι γυναίκες όταν βάφονται ή και οι άνδρες που και αυτοί σήμερα καλλωπίζονται περισσότερο έχω την εντύπωση, δηλαδή επιφανειακά… 
Θέλει ξερίζωμα από την ρίζα το πάθος, πρέπει να σκάψεις βαθιά στην ψυχή ώστε να βρεις από πού ξεκινάει και έπειτα να το ξεριζώσεις ολάκερο.. Γι’ αυτό θέλει χρόνο, προσευχή, νηστεία, εξομολόγηση, μετάνοια και κουβέντα… Να κουβεντιάζουμε συνέχεια με Τον Θεό, με Τον Χριστό, την Παναγία μας και τους Αγίους μας… Να κουβεντιάζουμε με τον πνευματικό μας, με το κομποσχοίνι μας, να μην μένουμε μόνοι στον αγώνα μας… 

 Να ζητάμε εξ ύψους βοήθεια και επί γης συνεργασία….Να μην μένουμε στην επιφάνεια… βλέπεις τους αγρούς κάθε χρόνο τους οργώνουμε και ρίχνουμε φάρμακα για τα χόρτα δεν το κάνουμε μια φορά και τέλος…

Το θαύμα του Αγ.Χαραλάμπους και ο «Πανουκλογιάννης»


ΘΕΟΣ ΥΨΙΣΤΟΣ ΑΓΙΩ ΧΑΡΑΛΑΜΠΩ ΕΠΑΤΑΞΕΝ ΕΝΘΑΔΕ ΕΤΕΙ 1753 ΠΑΝΩΛΗΝ ΧΩΡΟΥΣΑΝ ΤΡΥΠΗ ΜΟΡΦΗ ΓΡΑΙΑΣ ΕΠΙΤΑΓΗ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΗΝ ΔΕ ΑΝΑΤΙΘΕΜΕΝ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΝΤΕΣ
Τα λόγια αυτά είναι χαραγμένα πάνω στη βάση του μαρμάρινου Σταυρού που συντροφεύει το εικονοστάσι του Αγίου Χαραλάμπους , πλάι στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος, στην είσοδο του καταπράσινου χωριού της Τρύπης Λακωνίας , εκεί που αρχίζει η περίφημη Λαγκάδα του Ταϋγέτου .

Η επιγραφή μνημονεύει ένα πραγματικό περιστατικό , το οποίο – ως παράδοση – έχει διασωθεί στην Τρύπη , στόμα με στόμα και από γενιά σε γενιά , κι έχει σχέση με τη φοβερή αρρώστια της πανώλης (πανούκλας) , η οποία υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων κατά τις παλιές εποχές , αφού δεν υπήρχε τρόπος να αντιμετωπιστεί , μεταδιδόταν εύκολα , δημιουργούσε μεγάλες επιδημίες και οδηγούσε στο θάνατο , μαζικά , χιλιάδες ανθρώπους .

Ήταν τότε που στη Λακεδαίμονα είχε ενσκήψει αυτή η φοβερή αρρώστια και φόβος και τρόμος είχε καταλάβει τους κατοίκους όχι μόνο του κάμπου αλλά κι εκείνων του Ταΰγετου και του Πάρνωνα .
 Κάποια στιγμή η πανούκλα χτύπησε ΚΑΙ στην Τρύπη : ‘Ενας Τρυπιώτης ονόματι Γιάννης εμφάνισε τα φοβερά συμπτώματα της αρρώστιας . Έντρομοι οι συγχωριανοί του έσπευσαν να απομονώσουν τον συμπατριώτη τους σε μια σπηλιά του βράχου που βρίσκεται στην τοποθεσία «τα δυο ψηλά κοτρώνια» , κάτω από το δρόμο που έρχεται μέχρι και σήμερα από τη Σπάρτη στην Τρύπη . Εκεί , καθημερινά πήγαιναν φαγητό , νερό και άλλα χρειαζούμενα στον «Πανουκλόγιαννη» (έτσι έμεινε τα’ όνομά του στην τοπική ιστορία και παράδοση) αφήνοντάς τα κάπου μακριά για να μην έρθουν σε επαφή μαζί του και κολλήσουν τη φοβερή αρρώστια. 
Από τότε , η σπηλιά αυτή , πήρε το όνομα του καημένου του Γιάννη και λέγεται μέχρι σήμερα : « του Πανουκλόγιαννη η σπηλιά» .
 Βυθισμένοι μέσα στον τρόμο και την αγωνία οι κάτοικοι της Τρύπης , μετά το τραγικό περιστατικό , καρτέραγαν να δουν ποια θα ήταν τα επόμενα θύματα της πανούκλας και άλλο δεν έκαναν παρά προσευχές και δεήσεις στην Παναγία και τους Αγίους (ιδιαίτερα στον Α. Χαράλαμπο) να τους φυλάξει από τη φοβερή αρρώστια που είχε χτυπήσει την πόρτα του χωριού τους .

Και τότε έγινε το θαύμα : Ο Αγάς του χωριού

Ο Φόβος και το Χριστιανικό Θάρρος: Μια Θεολογική Ερμηνεία


 Ο φόβος είναι μια βαθιά ανθρώπινη εμπειρία, που συχνά παρουσιάζεται στις Γραφές ως δοκιμασία και ως σταυροδρόμι μεταξύ απιστίας και πίστης.
Δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό συναίσθημα, αλλά μια πνευματική κατάσταση, όπου η έλλειψη βεβαιότητας για την παρουσία του Χριστού δοκιμάζει την πίστη.
Αντίστοιχα, το χριστιανικό θάρρος, όπως εκφράζεται με τα λόγια του Χριστού: «Θαρσείτε, εγώ ειμι, μη φοβείσθε», δεν είναι μια απλή ανθρώπινη δύναμη, αλλά μια κατάσταση εμπιστοσύνης στην παρουσία του Θεού ακόμα και εν μέσω κινδύνων.

 Ο φόβος έχει δύο βασικές διαστάσεις: πρώτον, είναι φόβος απέναντι στη φύση και τη δύναμη της, κάτι που μαρτυρεί την ανθρώπινη αδυναμία. Δεύτερον, είναι φόβος απέναντι στην απουσία του Χριστού, που αποκαλύπτει τη δοκιμασία της πίστης.
Αυτός ο φόβος δεν είναι απλώς δειλία, αλλά μια έκφραση της ανθρώπινης ανασφάλειας μπροστά στο άγνωστο και το ανεξέλεγκτο.
Είναι ενδεικτικός της πνευματικής ανωριμότητας που απαιτεί δοκιμασίες για να ωριμάσει.

 Οι δοκιμασίες του φόβου επιτρέπονται από τον Θεό όχι για να καταστρέψουν την πίστη, αλλά για να την καθαρίσουν και να την ενισχύσουν.
Ο ίδιος ο Χριστός δεν εμφανίζεται αμέσως, αλλά επιτρέπει στους ανθρώπους, να φτάσουν στο σημείο της απόγνωσης.
Όπως και στην περίπτωση του Ιώβ, των Τριών Παίδων ή του Δανιήλ, ο Θεός δοκιμάζει τους πιστούς Του, όχι για να τους εγκαταλείψει, αλλά για να τους καταστήσει ώριμους στη σχέση τους μαζί Του.

 Σε αντίθεση με τον φόβο, το χριστιανικό θάρρος δεν είναι απλώς ψυχικό σθένος ή ανθρώπινη γενναιότητα, αλλά αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης στον Θεό.

Ο παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης (1902-1975) με τα κατηχητικά της ενορίας του...


Ο παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης (1902-1975) με τα κατηχητικά της ενορίας του... 

Η ταπείνωση θα σου ανοίξει τις πόρτες του Ουρανού...ενώ η υπερηφάνεια θα τις κλείσει!


Ο ταπεινός ασχολείται με τον εαυτό του...
... ο υπερήφανος ασχολείται με τους άλλους...

Ο ταπεινός γνωρίζει τον εαυτό του...
... ο υπερήφανος δεν γνωρίζει τον εαυτό του...

Ο ταπεινός δέχεται με υπομονή ό,τι δεν μπορεί ν’ αλλάξει και περιμένει...
... ο υπερήφανος θέλει να γίνονται όλα όπως τα θέλει και όταν τα θέλει...

Ο ταπεινός αναπαύεται και αναπαύει...
... ο υπερήφανος αναστατώνεται και αναστατώνει...

Ο ταπεινός παίρνει όλα τα σφάλματα πάνω του...
... ο υπερήφανος τα μεταβιβάζει στους άλλους...

Ο ταπεινός δοξάζει και ευγνωμονεί το Θεό για όλα!
... ο υπερήφανος δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος και όλα τον ενοχλούν...

Ο ταπεινός θα υψωθεί από τον Θεό!
... ο υπερήφανος θα ταπεινωθεί από τον Θεό...

Αν αγαπήσεις την ταπεινοφροσύνη, θα γίνεις μερίδα του Χριστού...
... αν αγαπήσεις την υπερηφάνεια, θα γίνεις μερίδα των δαιμόνων...

Η ταπείνωση κάνει τον άνθρωπο θεό!
... η υπερηφάνεια έκανε τους αγγέλους δαίμονες...

Η ταπείνωση θα σου ανοίξει τις πόρτες του Ουρανού...
... ενώ η υπερηφάνεια θα τις κλείσει!

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης

ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ: "Ούτε την περηφάνια μας θα κρύψουμε, ούτε τον πόνο μας"


Η Βούλα Πατουλίδου σχολίασε στην εκπομπή «Weekenders», τις αντιδράσεις που προέκυψαν από τους Τούρκους, μετά την παρουσίαση του τραγουδιού «Αστερομάτα» της Κλαυδίας στη Eurovision.
«Όποιος έχει τη μύγα, σεληνιάζεται και όχι απλά μυγιάζεται. Η Κλαυδία είναι φωνάρα και είναι ένα υπέροχο τραγούδι. Όταν κι η ίδια λέει μια καταγωγή, εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ούτε την περηφάνια μας θα κρύψουμε, ούτε τον πόνο μας.
Αυτό που δεν διδασκόμαστε μέσα από τα σχολεία, την περηφάνεια για τον τόπο μας, μας τη δίδαξαν με μία γκάιντα, με μία λύρα, με έναν στίχο τα νέα παιδιά στο σήμερά μας.
Η αγραμματοσύνη εσωτερικά της Τουρκίας είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν γίνεται να ερμηνεύουν κάθε φορά όπως τους συμφέρει τα δικά τους δεδομένα. Γιατί θα μπορούσα κι εγώ να πω "όλος ο Πόντος μιλάει Ποντιακά, οπότε τελειώνετε με την Τραπεζούντα, την Αγιά Σοφιά, την Αμμόχωστο" και όχι μόλις κάποιος τραγουδιστά θα πει τον πόνο του, αμέσως να θυμώνουν. Εμείς διαχρονικά έχοντας τον πολιτισμό που έχουμε, πάντα απαντάμε πολιτισμένα και οι άλλοι βγάζουν τα καραβάκια τους στο Αιγαίο για εκφοβισμό. Πρέπει να δούμε κατά πόσο θα μπορέσουμε επιτέλους να επιβάλλουμε μια αλήθεια και μια δικαίωση μετά από τόσα χρόνια, που οι ίδιοι αρνούνται και εμείς παλεύουμε για αυτό».

ΠΗΓΗ: protothema.gr

Ευάγγελος Μαρκογιαννάκης (1874-1956): ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ


Ευάγγελος Μαρκογιαννάκης (1874-1956): ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2025

Εδώ (σε ένα κουτί)...


 Εδώ (σε ένα κουτί)...συγκεντρώνεται η συνεχής προσπάθεια από εμάς των ανθρώπων να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκιο,εδώ είναι η σύγχρονη προσπάθεια μας για ” επιτυχία και μια λαμπερή καριέρα “,εδώ είναι όλο το εγώ μας ,όλη η περηφάνια μας , όλα τα γήινα πλούτη και περιουσίες που οπότε μαζέψαμε επιμελώς.
Εδώ συγκεντρώνονται τα πάντα – όλη η τρέλα των ανθρώπων. 
Αντί να πλουτίσουμε πνευματικά ,πλουτίσαμε υλικά.
 Έχουμε σπαταλήσει όλη μας τη ζωή κυνηγώντας τον άνεμο και οι ψυχές μας έχουν μείνει γυμνές και αδύναμες,γεμάτες διαβολικά πάθη και ανάξιες της Βασιλείας των Ουρανών.
 Θεέ,ελέησον!!

Όποιος δεν θέλει να τα δει,πάσχει από πνευματικό τύφο...


 Οι περισσότεροι, ειδικότερα όσοι είναι εκτός Εκκλησίας ή έχουν μια επιφανειακή σχέση με την πίστη, ξινίζονται και θυμώνουν όταν ακούνε για την ταπείνωση. Οι περισσότεροι την θεωρούν ανοησία και οι πιο ''ψαγμένοι'' ,αυτοί οι οποίοι συστήνονται ως σκεπτόμενοι , χυδαιότητα . Ενώ την υπερηφάνεια την ονομάζουν αρχαία αρετή. 
 Για να σας προλάβω δεν διαχωρίζω μεταξύ υπερηφάνειας και αλαζονείας. Καλή είναι η αξιοπρέπεια και να κρατάς την θέση σου, αλλά μέσα σε όλα αυτά τα σπουδαία και τα αξιοπρεπή χάθηκαν σπουδαίες ψυχές και ζωές ολόκληρες.

Ο ταπεινός άνθρωπος είναι δυνατός και σοφός και φτασμένος στην πλήρη επίγνωση των πραγμάτων. Ούτε προσβολές τον αγγίζουν, ούτε κολακειες, ούτε έπαινοι, ούτε κατηγορίες. Είναι ευτυχισμένος.Παίρνει τα πράγματα όπως έρχονται και τίποτα δεν τον ριχνει κάτω γιατί στέκεται πιο κάτω από όλους και όλα , από επιλογή.

Ο υπερήφανος είναι εύθραυστος, αδύναμος και ανόητος. Δοκίμασε να τον αμφισβητήσεις στο παραμικρό ή να τον απορρίψεις ή να τον προσπεράσεις ή να τον παραγκωνίσεις . Αμέσως αρρωσταίνει, θυμώνει, επιτίθεται, αρχίζει να κομπάζει και για αυτά που είναι και έχει και γι'αυτα που φαντασιώνεται ότι είναι και κατέχει.Καταρρέει. Πληγώνεται,μνησικακεί, γεμίζει συμπλέγματα. Βάσανα, βάρη,ταλαιπωρία!

Όποιος θεωρεί τον ταπεινό συμπλεγματικό και μειονεκτικό και τον υπερήφανο ανώτερη προσωπικότητα, ας ρίξει μια ματιά στον υπερήφανο. Δεν χρειάζεται να δει τα έργα του ή να ακούσει τους κομπασμούς του. Το παρουσιαστικό του και μόνο, το οποίο κατοπτρίζει παράνοια και η πόζα του αρκούν για να διαφωτισουν τον καθένα. Ενώ αν επιβλέψεις επί τον ταπεινό θα δεις μόνο φως και την σφραγίδα όλων των πνευματικών χαρισμάτων.

Αυτά δεν είναι θεωρίες. Είναι γεγονότα και κατασταλάγματα ζωής! Όποιος δεν θέλει να τα δει,πάσχει από πνευματικό τύφο. Τύφο λένε οι Πατέρες τον απόλυτο σκοτισμό από αλαζονεία και υπερηφάνεια. Δηλαδή τύφλωση ερεβώδη .

Ο Θεός κινείται στους ρυθμούς της δικής Του αγάπης...


  Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις. Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς Του ρυθμούς. 
Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Και η φύση το ίδιο κάνει. 
Ένα λουλουδάκι θ' ανθίσει όταν έρθει η ώρα του! Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ' αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ' αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας, αλλά κινείται στους ρυθμούς της δικής Του αγάπης και της δικής Του υπομονής.
 
Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης(✞ 8 Φεβρουαρίου 2018)