ΟΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΤΟΥ ΝΤΥΜΣΚ (+24 Ιουνίου)

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος τοῦ Ντύμσκ, ἐγεννήθηκε στὸ Νόβγκοροντ, περὶ τὸ 1157. και ήταν μαθητής του Αγίου Βαρλαάμ του Χουτύν(6 Νοεμβρίου).Στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη για τις ανάγκες του μοναστηριού και πραγματοποίησε προσκύνημα στους Αγίος Τόπους.Επιστρέφοντας βρήκε τον Άγιο Βαρλαάμ ετοιμοθάνατο.Εκείνος τον περίμενε για να τον ορίσει διάδοχό του

 Ὁ Ὅσιος ἀποδέχθηκε τὴ θέση αὐτή, ἀλλὰ μετά από μερικά χρόνια κατέφυγε στὴν περιοχὴ τῆς λίμνης Ντύμα κοντὰ στὸ Τιχβίν, γιὰ μεγαλύτερη ἄσκηση.Πολλοί ήλθαν να ασκητέψουν κοντά του.

Ἐκεῖ,με την ευλογία του αρχιεπισκόπου Ησαϊα του Νόβγκοροντ και με την βοήθεια του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκυ, ἵδρυσε μοναστήρι το οποίο αφιέρωσε στον Άγιο Αντώνιο και στην Αγία Σκέπη και στὸ ὁποῖο, μετὰ ἀπὸ πνευματικοὺς ἀγῶνες, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 1224.

Ο τόπος της γέννησης του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου

Ο ασπασμός της Ελισάβετ και η γέννηση του Αγ.Ιωάννη του Προδρόμου έλαβαν μέρος στό δυτικό μέρος τῆς Ἱερουσαλήμ στό μικρό χωριό Ἄϊν Κάρεμ (Πηγή Ἀμπελώνων).

χρόνια τοῦ Χριστοῦ ὀνομαζόταν Ὀρεινή. 

Τον 5ο αἰ. τό πατριαρχεῖο ἔχτισε πάνω στά δύο αὐτά προσκυνήματα δύο ἐπιβλητικές  βασιλικές μέ πολύχρωμα ψηφιδωτά δάπεδα.

Ἡ πρώτη τρίκλιτη βασιλική ἀφιερώθηκε στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί ἡ δεύτερη στόν ἀσπασμό τῆς Ἐλισάβετ.

Πάνω στά ἐρείπια τους ἔκτισαν οἱ λατίνοι.

Στό ἴδιο χωριό βρίσκονται τό ρωσικό μοναστήρι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ
Προδρόμου καί ἡ ἑλληνική ἐκκλησία ἐπίσης τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

Κύριε συγχώρησέ μου οσα αμάρτησα μέ πράξεις καί λόγια, μέ γνώση μου η μέ αγνοια

«Νά ανακρίνεις κάθε μέρα τόν εαυτό σου, τί καλό η τί κακό επραξες. Καί τά καλά νά τά λησμονεις, μήν τυχόν πέσεις στό πάθος της κενοδοξίας. Γιά τά κακά ομως νά χύνεις δάκρυα, νά εξομολογεισαι καί νά προσεύχεσαι θερμά. Η ανάκριση αυτή νά γίνεται κατά τόν εξης τρόπο. Αφου τελειώσει η ημέρα καί ερθει τό βράδυ νά συλλογίζεσαι:
''Πώς αραγε, μέ τή βοήθεια του Θεου, πέρασα τήν ημέρα; Μήπως κατέκρινα κανένα, η πρόσβαλα, η σκανδάλισα, η κοίταξα αλλον μέ εμπάθεια...'' 

 Οταν βρεις σ΄ ολα αυτά τόν εαυτό σου ανεύθυνο (πράγμα αδύνατο, γιατί κανείς δέν ειναι καθαρός από αμαρτία ουτε μιά ημέρα της ζωης του καί κανείς δέν μπορει νά καυχηθει οτι εχει αγνή καρδιά), τότε φώναξε στό Θεό μέ πολλά δάκρυα: ''Κύριε συγχώρησέ μου οσα αμάρτησα μέ πράξεις καί λόγια, μέ γνώση μου η μέ αγνοια''.Γιατί σέ πολλά φταιμε χωρίς νά τό γνωρίζομε.»

 Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Πρακτικά καί θεολογικά κεφάλαια 121

πηγή

«Γεννηθήτω το θέλημα Σου»

 Αν ετοιμάζεσαι να κάνεις κάτι, πρέπει να λες: «Γεννηθήτω το θέλημα Σου».

Η θεία πρόνοια κυβερνά τα πάντα. Άλλοτε επιτρέπει κι άλλοτε ευλογεί σύμφωνα με το θέλημα Του ο Θεός. 

Όταν για κάποιο ζήτημα δεν ξέρεις τι να κάνεις, τι να αποφασίσεις, τότε πρέπει να ανοιχτείς στη θεία πρόνοια και να πάψει αυτό να σε απασχολεί. «Ας γίνει το θέλημα Σου, Κύριε!». 

Τα παλαιά χρόνια, όταν δεν μπορούσαν να αποφασίσουν, έτσι έκαναν.

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός

23 ΙΟΥΝΙΟΥ 1959-Η μέρα ευρέσεως του Τάφου και των ιερών Λειψάνων του Αγίου Ραφαήλ

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τήν ἀνάμνησιν ἐπιτελοῦμέν τε καί ἑορτάζομεν τῆς εὑρέσεως
τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου ἐνδόξου θεοφανοῦς τε καί νεοφανοῦς Ἱερομάρτυρος ΡΑΦΑΗΛ τοῦ θαυματουργοῦ, ἐν τῷ γηλόφῳ Καρυῶν τῆς Θερμῆς γενομένης, τήν 23ην τοῦ μηνός Ἰουνίου, ἐν ᾗ καί συνέπεσεν ἡ Τρίτη ἀπό τῆς Πεντηκοστῆς, ἔτους χιλιοστοῦ ἐνακοσιοστοῦ πεντηκοστοῦ ἐνάτου (1959).

Στίχοι εἰς τόν ἅγιον νεοφανῆ Ἱερομάρτυρα καί τήν ἀνεύρεσιν τοῦ ἱ. αὐτοῦ λειψάνου
Ζωῇ συγκέκρυψαι Χριστῷ μέν πάλαι* λαμπρῶς ὅς σήμερον σ᾿ ἀποκαλύπτει.
Λειψάνων θαύμασι ἀποκειμένην* ἀγήρω εὔκλειαν Θεός προφαίνει.
῾Ραφαήλ σου τοὔνομα “Θεός ἰᾶται”* ἐνσημαῖνον, Ἅγιε, τρανῶς λαλεῖται.
 Ἦταν ἡμέρα Τρίτη 23 Ἰουνίου τοῦ 1959, ἡ ἡμέρα εὑρέσως τοῦ τάφου καί τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ, σύμφωνα μέ ἠλεγμένες πληροφορίες πού ἔδωσαν οἱ θερμιῶτες Δούκας καί Μαρία Τοολάκη, οἱ ὁποῖοι βεβαιώνουν ὅτι μιά ἑβδομάδα μετά τήν εὕρεση πῆγαν σέ λαϊκό πανηγύρι γειτονικοῦ χωριοῦ μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων Ἀναργύρων (1 Ἰουλίου). Στίς συνοπτικές καταθέσεις πού δόθηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων στή Μητρόπολη Μυτιλήνης, γιά τά γεγονότα τῶν πρώτων μηνῶν μετά τήν εὕρεση τοῦ Ἁγίου, δέν ἐλέγχθηκε ἡ ἀκριβής ἡμερομηνία τῆς εὑρέσεως. Ἔτσι, καθιερώθηκε ἡ ἡμερομηνία 3 Ἰουλίου, πού ὅμως εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἐμφανίσθηκε γιά πρώτη φορά ὁ Ἅγιος στή Μαρία Τσολάκη, δυό μέρες μετά τήν ἐπιστροφή τους ἀπό τό προαναφερόμενο πανηγύρι. Ἡ διόρθωση αὐτή γίνεται γιά λόγους ἱστορικῆς ἀκριβείας.

Ας διαβάσουμε παρακάτω την διήγηση από τον πρωταγωνιστή της ευρέσεως του τάφου και των λειψάνων του ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ Δούκα Τσολάκη όπως είναι αποθησαυρισμένη στο βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γουμενίσσης Δημητρίου Η Αποκάλυψη και οι Εμφανίσεις των αγίων Νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Α’ τόμος.
Ἀπροσδόκητο εὕρηµα
– Λοιπόν; Τί ἀπέγινε µέ τό ἐξωκλήσι; Ἀρχίσατε τίς ἐργασίες;
– Στίς 21 Ἰουνίου τοῦ 1959 (Κυ-ριακή τῆς Πεντηκοστῆς), µετά τό µεσηµέρι ἀνέβηκα στίς Καρυές. Συναντηθήκαµε στό κτῆµα µέ τόν Ἄγγελο Ράλλη καί τό Γιάννη τόν Ψαρρό καί συνεννοηθήκαµε ἐπί τόπου γιά τίς δουλειές. Τό πιό κατάλληλο µέρος ἦταν τό παλιό ἐρηµοκλήσι. Θά ἄνοιγα θεµέλια ἐκεῖ στά ἐρείπια πού µόλις ξεχώριζαν καί θά χτίζαµε ἀποπάνω. Οἱ δυσκολίες πάρα πολλές. Δρόµος δέν ὑπῆρχε, νερό ἔτρεχε µέ τό σταγονόµετρο, ὁ τόπος γεµάτος πέτρες. Τί νά κάνουµε ὅµως; Ἀλλοῦ δέν βόλευε. Ἀφοῦ εἴδαµε γιά τά καλά τό µέρος, πήγαµε µετά στό ξωκλήσι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στά Πάµφιλα καί “ξεσηκώσαµε” τά σχέδια. Συµφωνήσαµε νά φτιάξουµε καί κάτι σάν πρόναο µπροστά ἀπ᾽ τό ξωκλήσι, σέ περίπτωση βροχῆς νά µαζεύονται οἱ ἐλαιοµαζῶχτρες καί νά προφυλάγονταν.

– Διπλό τό ὄφελος, λοιπόν. Πότε ξεκινήσατε;
– Οἱ ἐργασίες ἄρχισαν 22 Ἰουνίου. Μετακίνησα τήν πέτρινη παλιά ἅγια Τράπεζα πρός τά ἔξω, ὅσο µποροῦσα πιό πέρα. Ἰσοπέδωσα τό µέρος, τό καθάρισα, χάραξα

Τ Ο Δ Ε Ν Τ Ρ Ο της Ζωής Καρέλλη

Aπλώνω σαν κλαδιά, σα φύλλα,εντυπώσεις
γύρω στο κορμί μου, αναμνήσεις
θρουν, κρούονται, κινούνται
ήσυχα ή σφοδρά.

Mοιάζουν ίδια τα κλαδιά,
όμως ο άνεμος της ζωής
με παιχνίδια και με φώτα,
δείχνει τη διαφορά τους.
Mοιάζουν κι όλες οι μέρες
που περνούν απάνω μου.
Mε τριγυρίζ’ η μέρα,
η νύχτα μ’ αγκαλιάζει.
Λυγούνε τα κλαδιά, τα φύλλα,
οι αναμνήσεις, οι εντυπώσεις μου συγκρούονται
φωλιάζουν μυστικά πουλιά,
φωνές κρυφές, στα πιο πυκνά,
πυκνόφυλλα κλαδιά της φαντασίας.

Σα φτάσει η καταιγίδα
ο στολισμός μου δέρνεται.
Όρθιο το κορμί στυλώνεται,
μένει ακίνητη ψυχή κι αυξαίνει,
σα ν’ αδιαφορεί για την περιβολή μου…

που παρέρχεται και θα ξανάρθει,
μαραίνεται και πέφτει,
για να φουντώσει πάλι η ζωή μου.

από τα Ποιήματα, Eρμής 1996

«Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν»(Γενέθλιον Τιμίου Προδρόμου)

π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού

  Η εποχή μας έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Να προχωρούμε «κώμοις και μέθαις, κοίταις και ασελγείαις, έριδι και ζήλω» και «η πρόνοια της σαρκός εν επιθυμίαις» (Ρωμ. 13, 13-14) να είναι το σήμα κατατεθέν της ζωής μας. 

  Βεβαίως το παράδειγμα το δίνουν κυρίως αυτοί που έχουν την οικονομική και κοινωνική δυνατότητα να το πράξουν, αλλά και οι υπόλοιποι, όσοι είμαστε εν συναρπαγή από τον τρόπο και το περιεχόμενο του πολιτισμού μας, το ίδιο ποθούμε. «Φαγοπότια και μεθύσια, ασύδοτη και ακόλαστη ζωή, φιλονικίες και φθόνοι, ένας αμαρτωλός εαυτός που μας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών μας». Το ίδιο συνέβαινε και στην εποχή του Προδρόμου. Η γέννηση του τελευταίου προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης βρήκε την τότε γνωστή ανθρωπότητα, αυτή των καταλοίπων της φιλοσοφίας και των συνεπειών της ρωμαϊκής παγκοσμιοποίησης σε μία κατάσταση απανθρωπίας και σε έναν φανερό ή κρυφό θρίαμβο των επιθυμιών για απόλαυση χωρίς νόμο και όρια. Γι’ αυτό και η μοναδική αυτή μορφή έρχεται να κηρύξει μετάνοια σε έναν τέτοιο κόσμο, όχι μόνο γιατί θα ερχόταν ο Χριστός, αλλά και γιατί ο άνθρωπος, κατά κάποιον τρόπο, θα έπρεπε να ξαναδεί το νόημα της ζωής του.

  Η γέννηση του Προδρόμου έρχεται με υπέρβαση των νόμων της φύσης, καθώς οι γονείς του, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, ήταν μεγάλοι στην ηλικία. Η γέννηση του Προδρόμου είναι, όπως λέει και το όνομά του (Ιωάννης στα εβραϊκά σημαίνει δώρο Θεού) μία δωρεά του Θεού όχι μόνο στο άτεκνο ζευγάρι, αλλά και στην ανθρωπότητα, καθώς ο Βαπτιστής επρόκειτο να γίνει η αφυπνίζουσα συνείδηση του κόσμου. 

 Όντας ο ίδιος ακέραιος, μετέδιδε την δίψα για ακεραιότητα σε όσους τον επισκέπτονταν. 

 Όντας ο ίδιος πιστός, υπενθύμιζε τις εντολές του Θεού, που έγκειτο κυρίως στην αγάπη, στον σεβασμό του άλλου, στην αποφυγή της συκοφαντίας και της κατάκρισης και στην μεσσιανική προσδοκία, ότι ο κόσμος θα έβρισκε τον ηγέτη του, όχι προς την δόξα, αλλά προς την υπέρβαση του θανάτου και την ανάσταση.   Όντας ο ίδιος σε κοινωνία με τον Θεό, καταλάβαινε ότι η ανθρωπότητα δεν μπορούσε να σωθεί με την χαλαρότητα του «δεν βαριέσαι» ή «δεν πειράζει», αλλά με την δύναμη της άσκησης, η οποία ερημώνει την ύπαρξη του ανθρώπου από άλλες επιθυμίες, χωριστικές της αγάπης και της ανάστασης, και την οδηγεί

Στή Γέννηση τοῦ Ἁγίου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου

ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ

α’. — Ἀκόμα καί ἄν ἔμοιαζε ὁ λόγος μας μέ ἀνοιξιάτικο τραγούδι καλικέλαδου ἀηδονιοῦ, πολύ φτωχά θά κατάφερνε νά ὑμνήσει τή μεγάλη φωνή τῆς ἀλήθειας πού γεννιέται σήμερα. Τώρα ὅμως πού ἡ λαλιά μας εἶναι ἀσθενική καί πολύ κακοφωνή, πῶς νά ὑμνήσει τόν πιό δοξασμένο ἀπό ὅλους τούς Προφῆτες; 

Πῶς νά ψάλλει αὐτόν πού εἶναι ἡ τιμή καί ἡ δόξα τῶν Ἀποστόλων; 

Πῶς νά δοξολογήσει αὐτόν πού ἔχει μιά ξέχωρη τιμή ἀνάμεσα στούς μάρτυρες;

Ἐκεῖνο δέ πού μοῦ φαίνεται ἀξιοπρόσεχτο εἶναι τό ὅτι, ὅσον ἀφορᾶ τούς ἄλλους ἁγίους, πλέκει ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τά ἐγκώμια, ὁ πιό ἀξιοτίμητος τοῦ πιό ἀναγνωρισμένου καί ὁ λιγότερο γνωστός τοῦ λιγότερο φημισμένου. Αὐτόν ὅμως πού τώρα ἐμεῖς ἐξυμνοῦμε τόν ἐγκωμίασε, πρίν ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους ἐγκωμιαστές του, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός καί Θεός, ἡ Ἀλήθεια, λέγοντας:

 «Δέν ἔχει μέχρι σήμερα γεννηθεῖ μεγαλύτερος προφήτης ἀπό τόν Ἰωάννη τό Βαπτιστή» (Ματθ. 11, II).

Ἀφοῦ λοιπόν τόσο πλούσια καί ἀνυπέρβλητα ἔχει ἐπαινεθεῖ καί ἔχει ἐγκωμιαστεῖ ὁ μέγας Πρόδρομος ἀπό τόν Ὑψιστο Θεό-Λόγο, ἔχει τάχα ἀνάγκη ἀπό τά φτωχά μας λόγια, ἀγαπητοί μου ἀκροατές; Ὄχι βέβαια, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τά φτωχά μας λόγια ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Ἐμεῖς ὅμως ἀποτολμᾶμε νά ποῦμε δυό λόγια γι’ αὐτόν, γιατί εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά τό κάνουμε ἀπό ὑπακοή στόν πατέρα καί ἡγούμενό μας, ἐκτελώντας ὁπωσδήποτε τήν ἐντολή πού μᾶς ἔδωσε. Συγχρόνως ὅμως θά λάβουμε ἁγιασμό καί Χάρη καί μόνο πού ὁ νοῦς μας θ’ ἀσχοληθεῖ μέ τόν Τίμιο Πρόδρομο.

β’.— Ἐμπρός λοιπόν, ἄς γιορτάσουμε τήν ἡμέρα. Ἄς πανηγυρίσουμε τό γεγονός

Προσεύχομαι, προσεύχομαι…

Το υπνοδωμάτιο της Αγίας Βασιλομάρτυρος Αλεξάνδρας

«Προσεύχομαι, προσεύχομαι… Να θυμάστε, ο Θεός θα δώσει την ανταμοιβή για όλα, για όλα ! Πρέπει να Τον εμπιστευόμαστε».

Αγία Βασιλομάρτυς Αλεξάνδρα

Τα όνειρα και οι Άγγελοι στην Κλίμακα του Αγ.Ιωάννου

Του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου

  Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, πρότυπο ασκήσεως και αγιότητος που μας προβάλει η Εκκλησία, μας δείχνει τους δείκτες της πνευματικής ανάτασης και ανάπτυξης στο περισπούδαστο βιβλίο του την Κλίμακα. Σε αυτήν περιγράφει, από τα πρώτα βήματα αυτής της ανάτασης, τα βήματα για την αναμόρφωση του εαυτού μας και της ομοιώσεως με το πρότυπο του Θεανθρώπου, την οδό δηλαδή, από το Κατ’ Εικόνα στο Καθ’ Ομοίωσιν. Σε αυτά τα βήματα, καλούμαστε και όλοι εμείς να ανέβουμε τα σκαλοπάτια της πνευματικής εν Χριστώ ζωής με την ένταξή μας σε ένα αγώνα και μια πάλη, με τον ίδιο μας τον εαυτό, που ανυψώνει σε ουράνιες εμπειρίες γεμίζοντας την ψυχή μας με την χάρη του Αγίου Πνεύματος...

  Αυτή η ανάβαση, αυτά τα βήματα στα σκαλοπάτια, όπως ο ίδιος ο Άγιος έχει καθορίσει, είναι κλιμακωτά. Έχουν δηλαδή βαθμίδες μικρές και μεγάλες, αναλόγως των προϋποθέσεων και δυνατοτήτων του κάθε ανθρώπου. Η Κλίμακα στηρίζεται επάνω ακριβώς στον αγρό της ψυχής του κάθε πιστού, μοναχού ή λαϊκού. Η κάθε ψυχή είναι ένας αγρός, που αναλόγως αποδίδει. Γι’ αυτό και ο Άγιος αναφέρει: «κλίμακα αναβάσεως πεπελέκηκα, έκαστος δε λοιπόν βλεπέτω εν ποία βαθμίδι έστηκεν» (ΚΖ, Β΄).
  Στην σταδιακή και βαθμιαία ανάβαση των σκαλοπατιών χρειάζεται χρόνος και κανείς δεν μετέρχεται από το ένα σκαλοπάτι στο άλλο. Πρέπει πρώτα να βαδίσει το σκαλοπάτι της μιας αρετής ή αποφυγής και να πάει στο άλλο. Επιπρόσθετα αυτή η ανάβαση δεν μπορεί να νοείται μόνο για τη σωματική άσκηση, αλλά συγχρόνως να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο πνευματικό μέρος. Προτεραιότητα δηλαδή έχουν οι αρετές της ταπείνωσης, της πίστης, της καθαρότητας της καρδιάς και έπονται τα άλλα. Ο Άγιος πάλι μας συμβουλεύει πως οι σωματικές ασκήσεις, νηστεία, σκληραγωγία, μετάνοιες κ.λ.π. δεν χορηγούν από μόνες τους

Πρέπει να καταδικάσουμε τη φυσική και άδικη κακία της καρδιάς μας

«Μερικές φορές αντιπαθούμε πολύ ένα πρόσωπο χωρίς αιτία και αφορμή. Τρέφουμε κακία στην καρδιά μας γι' αυτόν και είμαστε έτοιμοι να τον προσβάλλουμε χωρίς λόγο. Πρέπει να καταδικάσουμε τη φυσική και άδικη κακία της καρδιάς μας και να προσευχηθούμε στον Θεό να απομακρύνει από μέσα μας τη δυσωδία αυτή».

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Εθνική αφύπνιση!

Του Δημητρίου Γ.Μεταλληνού

 Ζούμε έναν διπλωματικό πόλεμο. Φαινομενικά μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων, ουσιαστικά μεταξύ ισχυρών διεθνών συμφερόντων και της ιστορικής αληθείας. Θεωρώ, ότι δεν χρειάζεται άλλη υπενθύμιση του ένδοξου ελληνικού μακεδονικού παρελθόντος, το οποίο θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί στις ακόλουθες εμβληματικές μορφές: «Αριστοτέλης, Μέγας Αλέξανδρος, άγιος Δημήτριος, άγιοι Μεθόδιος και Κύριλλος, Παύλος Μελάς». Και μόνο η αναφορά στο «Άγιο Όρος» αρκεί, αφού περικλείει ολόκληρο το μεγαλείο της μακεδονικής γης και του οικουμενικού πολιτισμού της.

 Δεν επιθυμώ, λοιπόν, να ασχοληθώ άλλο με καμένους πολιτικούς, που ενώπιον του μικροπολιτικού συμφέροντός τους προσφέρουν τα πάντα, ακόμη και όσα δεν τους ανήκουν, όπως η ιστορία και ο πολιτισμός των δημιουργών του ελληνικού έθνους. Κλεπταποδόχοι, που ξεπουλούν τα πάντα! Διότι, έχεις το δικαίωμα να εκποιείς την περιουσία σου. Ποτέ, όμως, τη ξένη περιουσία, ακόμη και την προγονική.
Κι όμως, αφήστε τους να νομίζουν ότι εντάσσονται στην κυρίαρχη ομάδα του πλανήτη μας. «Όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουμε, ο Θεός χαμογελά». Αυτή η θεολογική ρήση επιβεβαιώνεται συνεχώς στην ιστορική (μου) έρευνα. Είμαι απολύτως βέβαιος, ότι και στο εν λόγω εθνικό ζήτημα, ο Θεός θα τα οικονομήσει όπως Εκείνος επιθυμεί. Με μια σημαντική διαφορά. Όχι μόνος Του, αλλά με τη συνέργειά μας. Θέλουμε, λοιπόν, να ναυαγήσουν τα ανθελληνικά σχέδια; Θέλουμε να γελοιοποιούνται διεθνώς οι «ψευτομακεδόνες», που δεν γνωρίζουν τη μακεδονική/ελληνική γλώσσα και πολιτισμό; Ας συστρατευθούμε στη νέα Εθνική Προσπάθεια, κατά των παραχαρακτών (εντός και εκτός Ελλάδος) της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Στον εθνικό αυτό αγώνα οφείλουμε πρωτίστως:
- Να εντατικοποιήσουμε και υποστηρίξουμε τη μελέτη των αρχαίων ελληνικών κειμένων και ιδιαίτερα όσων προέρχονται από τη μακεδονική περίοδο. Να σημειωθεί, ότι τις προηγούμενες ημέρες πραγματοποιήθηκε συλλαλητήριο στις Βρυξέλλες (πρωτεύουσα της Ενωμένης Ευρώπης), με αίτημα τη στήριξη της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα βελγικά σχολεία! Ιδού, έχουμε συμμάχους, από μια διαφορετική «Ευρώπη»…

- Να εντατικοποιήσουμε και υποστηρίξουμε τη μελέτη του βυζαντινού-χριστιανικού ελληνισμού, με οικουμενικά κέντρα τη «Βασιλεύουσα Θεσσαλονίκη» και το «Άγιο Όρος».

- Να εντατικοποιήσουμε και υποστηρίξουμε τη μελέτη των επιστημών, που έχουν ως γνωστικό τους αντικείμενο τον γεωπολιτισμικό χώρο της μακεδονικής γης, προβολέα του Οικουμενικού μας Πολιτισμού.

Δεν απαιτούμε τις ανωτέρω άμεσες πρωτοβουλίες από τους «δοκούντες άρχειν» (όσους νομίζουν ότι κυβερνούν), αλλά από τον λαό μας. Γονείς, δάσκαλοι, κληρικοί, επιστήμονες, διανοούμενοι, επιχειρηματίες, επαγγελματίες κ.α., εντός ή εκτός Ελλάδος, ας διαμορφώσουμε μια νέα Εθνική Αντίσταση. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει η διαπίστωση, ότι «οι Έλληνες είναι λαός απρόβλεπτος» (Henry Kissinger)! Μπορεί οι αμόρφωτοι γείτονές μας να ενδύονται έναν άγνωστό τους πολιτισμό. Η καρναβαλική, όμως, ενέργειά τους και πρωτίστως πολιτισμική ύβρη, μπορεί να σταθεί εφαλτήριο αναγέννησης ενός ταπεινωμένου και βαθιά προσβεβλημένου ιστορικού λαού αντίστασης!

Άρθρο  στην εφημερίδα «Κέρκυρα Σήμερα».

Ποιος δεν γεννήθηκε, αλλά πέθανε;», «Ποιος γεννήθηκε και δεν πέθανε;», «Ποιος πέθανε και δεν είδε φθορά;»

Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όταν ό Θεόδωρος ό Ηγιασμένος βρισκόταν στην Πανόπολη με τον πνευματικό του πατέρα, όσιο Παχώμιο, ένας φιλόσοφος τον προσέγγισε και τον προκάλεσε σε διαλεκτική συζήτηση περί την Πίστη. Ό φιλόσοφος υπέβαλε στον Θεόδωρο τρεις ερωτήσεις: 
«Ποιος δεν γεννήθηκε, αλλά πέθανε;» 
«Ποιος γεννήθηκε και δεν πέθανε;», «Ποιος πέθανε και δεν είδε φθορά;».
 Στα ερωτήματα αυτά ό όσιος Θεόδωρος απάντησε:
 «Ό Άδάμ δεν γεννήθηκε, άλλα πέθανε.
 Ό Ενώχ γεννήθηκε και δεν πέθανε. 
Ή γυναίκα του Λώτ πέθανε και δεν είδε φθορά».

Ό όσιος έδωσε στον φιλόσοφο τις έξης συμβουλές: 
«Εισάκουσε τις σώες νουθεσίες μας• απόφυγε τις ανωφελείς συζητήσεις και τούς σχολαστικούς συλλογισμούς• προσέγγισε, τον Χριστό του Όποιου εμείς είμαστε διάκονοι και θά λάβεις άφεση των αμαρτιών σου». 
Ό φιλόσοφος έμεινε άναυδος από την τόσο εύστοχη απάντηση κι έφυγε κατησχυμένος.

Από το παράδειγμα αυτό, φαίνεται προδήλως ή αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ ενός παγανιστή φιλοσόφου και ενός χριστιανού άγιου. Ό πρώτος χάνεται σε αφηρημένες φιλοσοφίες, σε περίτεχνα λόγια, σε λογικές αντιπαραθέσεις, σε διανοητικές ακροβασίες! Απεναντίας ό άλλος έχει όλο τον νου του συγκεντρωμένο στον Ζωντανό Θεό και στη φροντίδα της σωτηρίας της ψυχής. Ό φιλόσοφος είναι αφηρημένος και νεκρός, ό χριστιανός είναι πρακτικός και ζωντανός.

πηγή

Πώς εγνώρισα τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

 Ήμουν πολύ τυχερός ή μάλλον ευλογημένος, που από τα πρώτα χρόνια της Ιερωσύνης μου, όταν υπηρετούσα ως Διά­κο­νος εις την Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος πλησίον του μακα­ρι­στού Μητροπολίτου Χαλκίδος κυρού Νικολάου Σελέντη, εγνώ­ρισα τον άγιο Γέροντα π. Ιάκωβο Τσαλίκη, τον οποίο προσφάτως η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία της Κωνστα­ντινουπόλεως, με πρόταση τού Παναγιωτάτου Οικου­μενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ανεγνώρισε και κατέ­ταξε στη χορεία των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ενθυμούμαι, ότι ο αείμνηστος Νικόλαος αναζητούσε τους αγίους και επεδίωκε να τους συναντήσει. Έτσι πρώτα συν­δέ­θη­κε με πνευματικούς δεσμούς με τον Όσιο Παίσιο τον Αγιο­ρεί­τη, για τον οποίο μια άλλη φορά θα γράψουμε τα σχετικά τής φιλίας και επικοινωνίας τους. Εγνώρισε από την παιδική του ηλικία τον Άγιο Γέροντα της Πάρου, π. Φιλόθεο Ζερβάκο, τον οποίο στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια είχε πνευματικό.
Ως Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλιώ­τιδος και Φαναριο­φερσά­λων ανεκάλυψε τον άγιο Ιερέα Δημήτριο Γκαγκα­στά­θη, για τον οποίο ήταν έτοιμος με πλούσιο υλικό να γράψει την βιογραφία και τα θαύματά του. Τον πρόλαβε όμως ο θάνατος και το πολύτιμο υλικό εχάθηκε.
Στο νησί τής Πάτμου πήγε ως Αρχιερεύς μαζί με τον π. Θεόκλητο Φεφέ, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Πεντέλης για να γνωρίσει τον π. Αμφιλόχιο Μακρή. Και ακόμη επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Αγάθωνος στη Φθιώτιδα για να πάρει την ευχή τού Αγίου Γέροντος Βησσαρίωνος, του οποίου το πλήθος των ελεημοσυνών τον είχε καταπλήξει.

  Ο άγιος Ιάκωβος ήταν για τον Νικόλαο ένας θησαυρός εντός των ορίων της Μητροπόλεώς του και έτσι είχε την ευκαιρία συχνά να τον αναστρέφεται και να ωφελείται πνευματικά.
Στις ποιμαντικές του επισκέψεις στην Βόρεια Εύβοια παρέ­κα­μπτε την πορεία του για να επισκεφθεί την Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ και να συναντήσει τον π. Ιάκωβο. Τότε το μοναστήρι είχε λίγους αδελφούς, τον γέροντα π. Ευθύμιο, τον π. Σεραφείμ, τον π. Κύριλλο και τον π. Ιάκωβο, ο οποίος σημειωτέον δεν ήταν Ηγούμενος. Ήταν ένας ταπεινός ιερομόναχος, που είχε και ενορία, όπου εξυπηρετούσε δυο-τρία χωριά και καλύβες βοσκοποιμένων.
Ο Νικόλαος ήταν φιλομόναχος και φιλάγιος και είχε την διάκριση να

Ελπιδοφόρα απελπισία