Καμιά προσευχή σου δεν πάει χαμένη.

Καμιά προσευχή σου δεν πάει χαμένη. 

Και κανένα δάκρυ δεν φτάνει ποτέ στο έδαφος...

Το μαζεύει ο άγγελός σου με πολύ δέος

και το πηγαίνει κατευθείαν στο θρόνο του Θεού.

Και Εκείνος αποκλείεται να μην σε ακούσει.

Επειδή η προσευχή που κάνουμε για τους άλλους έχει πολύ πιο μεγάλη δύναμη
από την προσευχή που κάνουμε για τον εαυτό μας.

Έτσι, μπορείς και μπορώ,αδερφή και αδερφέ,να κάνουμε και εμείς
από το δωμάτιό μας μια μικρή προσφορά.

Το μόνο που χρειάζεται κάθε φορά είναι το να θυμόμαστε.
Να θυμόμαστε...Και να ευχόμαστε...

πηγή

Πατέρας προσκυνά το μνήμα του Ήρωα γιού του...

Ο Πατέρας του ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑ ΛΙΓΔΗ Χρήστου προσκυνά το ΜΝΗΜΕΙΟ που αναγράφει το όνομα του ΗΡΩΑ ΥΙΟΥ του...

Πως να ξεχάσεις;

facebook

Μια φορά κι έναν καιρό, χωρίς Ιντερνετ

 ΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

Μ​​ε μια άσχετη αφορμή, πριν από λίγες ημέρες, θυμήθηκα τις εποχές που δουλεύαμε χωρίς τη βοήθεια του Google, όταν το Ιντερνετ ήταν ακόμα στα σπάργανα, άγνωστο, δυσπρόσιτο. Δεν είναι και τόσο παλιά, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να θυμηθούμε σήμερα πώς καταφέρναμε να βρούμε μια οποιαδήποτε πληροφορία εκείνες τις εποχές, πώς περνούσαμε τις «νεκρές» ώρες στο γραφείο –και τη ζωή– τι αφορμή είχαν οι συζητήσεις μας, τι χρησιμότητα είχε ο δείκτης του χεριού αν όχι για σκρολ ντάουν, πώς ήταν η αίσθηση να μη σου λύνονται όλες οι απορίες μεμιάς. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να θυμηθούμε με ποια πράγματα θυμώναμε, αν όχι για κάτι-που-είπε-κάποιος-στο-Ιντερνετ.

Ειδικά σε αυτό το τελευταίο, η σύγκριση με το σήμερα, όπου η σύνδεση με τον λογαριασμό στα σόσιαλ μίντια γίνεται πριν από τον πρώτο καφέ της ημέρας, είναι σοκαριστική. Εχουμε πια συνηθίσει η καθημερινότητα, αλλά και η ψυχολογία, το πρόσημο της ημέρας, να διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό από πράγματα που συμβαίνουν στις ονλάιν συναναστροφές. Από το αναπάντεχα ρατσιστικό ποστ ενός κατά τ’ άλλα συμπαθή «φίλου». Από τους σωρούς της γκρίνιας. Από το ψεκασμένο κείμενο που θα αναρτήσει ένας παλιός σου καθηγητής – ή, ακόμα χειρότερα, μια παλιά σου ψυχοθεραπεύτρια (συμβαίνει). Από τον διάχυτο αυταρχισμό, τις ψεύτικες ειδήσεις, τη διαρκή πολεμική, το όλοι εναντίον όλων. Να κάποια αντισώματα που δεν είχε χρειαστεί να αναπτύξει ο οργανισμός, εκεί πίσω στο 1997.

Με αφορμή κάποια από τα τελευταία δημόσια ντιμπέιτ (Σαββόπουλος ή όχι Σαββόπουλος; Αθώα ή ένοχη Ηριάννα; Πολάκης, yay or nay;), δύο διαφορετικοί άνθρωποι της γενιάς μου, της γενιάς δηλαδή που χρησιμοποιεί το Ιντερνετ με λύσσα και που με βία θυμάται το «πριν», διατύπωσαν την άποψη ότι τα σόσιαλ μίντια μας έχουν καταστρέψει και ότι «αν έκλειναν αύριο θα κερδίζαμε χρόνο για πιο ουσιαστικά πράγματα, ιδιωτικότητα, ηρεμία». Μας έχουν κάνει πιο επικριτικούς, πιο κομπλεξικούς, πιο ξερόλες, μας έχουν κάνει χειρότερους, υποστήριζαν με πάθος (στο Ιντερνετ). Προσπαθώ να σκεφτώ: Μια τέτοια μέρα, πριν από 20 χρόνια, όταν τα κοινωνικά δίκτυα δεν υπήρχαν ούτε ως σκέψη, η ζωή έξω θα οργίαζε κανονικά. Η πλατεία Ομονοίας λογικά θα έβραζε, η πόλη θα άδειαζε σιγά σιγά, πάλι θα ψάχναμε το ιδανικό μαγιό, έστω χειρωνακτικά στα μαγαζιά και όχι ονλάιν, κάποιος θα ήταν καλός άνθρωπος και κάποιος κακός, κάποιος θα εκμεταλλευόταν τον συνάνθρωπό του, άλλος θα τον ευεργετούσε, κάποιος θα ανησυχούσε για το πώς θα βγει ο μήνας, κάποιος θα ορμούσε στο ταψί με τα γεμιστά χωρίς να το απαθανατίσει προηγουμένως. Φιλίες θα χαλούσαν και έρωτες θα γεννιόνταν «κανονικά». Είμαστε πάνω-κάτω πάντα οι ίδιοι. Απλώς, μάλλον έχουμε μεγάλη ανάγκη για διακοπές. Από τα σχόλια.

ΠΗΓΗ

Παναγία Γλυκοφιλούσα 13ος αιώνας

Παναγία Γλυκοφιλούσα 13ος αιώνας . Ανώγυρα Ναός Αρχαγγέλου Μιχαήλ Κύπρος

πηγή

Οι Άγιοι πρίγκηπες Μπορίσος και Γλιέβος(+24 Ιουλίου)

 Ὁ Ἅγιος Μπορίσος ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς υἱοὺς τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου († 15 Ιουλίου), καὶ βαπτίσθηκε μετονομαζόμενος σὲ Ρωμανὸς. Μετὰ ἀπό τὸν θάνατο τοῦ πατέρα τους ὁ μεγαλύτερος υἱὸς Σβιατοπόλκ προγραμμάτισε νὰ σκοτώσει τοὺς αδελφούς του Μπορίσο, Γλιέβο και Γιαροσλὰβ προκειμένου νὰ παρθεῖ διὰ τῆς βίας ἡ ἐξουσία.

Ἔστειλε ἕνα μήνυμα στον Μπορίσο, ποὺ προσποιεῖται ὅτι ἐπεθύμησε νὰ ζήσουν εἰρηνικά, ἔτσι ὥστε να πάρει τὰ ἐδάφη του Μπορίσου ποὺ κληρονομήθηκαν από τον πατέρα τους.

Μερικοί ἀπό τοὺς συμβούλους τοῦ Βλαδιμήρου εἶπαν στὸν Μπορίσο ότι πρέπει να πάρει στρατό και να ορίσει τον ἑαυτό του ὡς κυβερνήτη τοῦ Κιέβου. Ὁ Ἅγιος Μπορίσος, ἐντοῦτοις εἶπε ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε ποτέ νὰ ἀνυψώσει τὸ χέρι του ἐνάντια στὸν αδελφό του. Δυστυχώς ὁ Σβιατοπόλκ δὲν ἦταντὸ ἴδιο εὐσυνείδητος. Ἦρθε στὴν πόλη Βίσγκοροντ νὰ ρωτήσει τοὺς ἡγέτες του ἐάν ἦταν πιστοί σὲ αὐτόν. Τὸν βεβαίωσαν ὅτι ὴταν ἔτοιμοι νὰ πεθάνουν γι’ αὐτόν.

Ὁ Σβιάτοπλοκ ἔστειλε δολοφόνους στὴν Ἄλτα για να θανατώσει τον Μπορίσο. Ὅταν ἔφθασαν τὸν ἄκουσαν να ψέλνει καὶ να προσεύχεται μπροστά σε μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ζήτησε ἀπό τον Κύριο να του δώσει δύναμη να μὴν λυγίσει στα βασανιστήρια καθώς και να συγχωρέσει τον αδελφό του Σβιατοπόλκ.
Κατόπιν οἱ δολοφόνοι τὸν διαπέρασαν μὲ τὶς λόγχες τους, καὶ τὸν σκότωσαν μαζὶ μὰ κάποιους ὑπηκόους του, ποὺ ἦταν παρόντες. Τύλιξαν τὸν Μπορίσο σὲ ἕνα ὕφασμα και τὸν ἔριξαν πάνω σὲ ἕνα βαγόνι ἐμπορευμάτων.
Ὅμως ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε πεθάνει καὶ ὅταν τὸ ἔμαθε ὁ Σβιατοπόλκ, ἔστειλε μερικοὺς ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες του γιὰ νὰ τὸν ἀποτελειώσουν μὲ τὰ ξίφη τους.
Ἔτσι ὁ Ἅγιος Μπορίσος ἔλαβε τὸ στέφανο τοῦ Μαρτυρίου τὸ 1015

Ὁ Ἅγιος Γλιέβος ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Μπορίσου, και βαπτιζόμενος μετονομάσθηκε Δαβίδ.
Ὅταν ὁ Σβιατοπόλκ σκότωσε τὸν Μπορίσο, ἄρχισε να ψάχνει τρόπους νὰ σκοτώσει και τὸν ἄλλον ἀδελφό του, τὸν Γλιέβο. Τοῦ ἔστειλε ἕνα μήνυμα ὅτι ὁ πατέρας τους ἦταν πολὺ ἄρρωστος καὶ ὅτι ζήτησε νὰ τὸν δεῖ. Ὅμως ὅ ἕτερος ἀδελφός τους Γιαροσλάβος τοῦ μήνυσε ἐνῷ ἦταν στὸν δρόμο γιὰ τὸ σπίτι τοῦ πατέρα του, ὅτι ὁ πατέρας τους εἶχε ἤδη πεθάνει καὶ ὅτι ὁ Σβιατοπόλκ εἶχε δολοφονήσει τὸν ἀδελφό τους Μπορίσο.
Ὁ Ἅγιος Γλιέβος ἔκλαψε γιὰ τὸν πατέρα καὶ τὸν ἀδελφό του, καὶ τὴν ὥρα ποὺ θρηνοῦσε ἔφθασαν οἱ δολοφόνοι. Κατέλαβαν τὴ βάρκα του καὶ τὸν σκότωσαν μὲ μαχαίρι.
Τὸ σῶμα τοῦ μάρτυρα ρίχτηκε ἐπάνω στὴν ἀκτή μεταξὺ δύο δέντρων. Θάφτηκε δίπλα στὸν ἀδελφό του Ἅγιο Μπορίσο στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου.

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων, τιμοῦνται ἐπίσης καὶ τὴν 2α Μαΐου

Η αλύγιστη κυρά της Λαπήθου που έκρυψε 12 στρατιώτες από τους Τούρκους το 1974...

 Σην άνιση μάχη της Λαπήθου στις 6 Αυγούστου 1974, δώδεκα στρατιώτες αποκόπηκαν και έμειναν εγκλωβισμένοι πίσω από τις εχθρικές γραμμές.  Αυτούς τους 12 στρατιώτες εντόπισε η κυρία Ευφροσύνη Προεστού και τους φρόνισε για έναν μήνα. 

Τρεις από αυτούς ανήκαν στο 256 Τάγμα Πεζικού και οι άλλοι εννιά στο 286 Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού. Όλοι τους κατάγονταν από περιοχές εκτός της επαρχίας Κερύνειας και δεν γνώριζαν τη Λάπηθο. Η κυρά Φροσύνη που τους βρήκε, στάθηκε δίπλα τους σαν μάνα. Τους έκρυψε, τους τάισε. Εκείνο τον Αύγουστο, απέκτησε άλλα δώδεκα παιδιά: τους Πανίκο Παραλιμνίτη, Κώστα Καστελλανή, Γιώργο Χριστοφή, Στέλιο Θεοδούλου, Κούλλη Κυριάκου, Νίκο Παπαναστασίου, Παύλο Νικολάου, Ανδρέα Γρηγορίου και Νίκο Νικολάου, Πολύκαρπο Πέτρου, Αντώνη Φιλίππου και Γιώργο Παπανικολάου. 
Η μαρτυρία... 

Στις 6 του Αυγούστου από τις 3.00 π.μ. άρχισαν οι εκρήξεις… Κατά τις 11.00 π.μ. ήρθαν δώδεκα παιδιά μέσα στο σπίτι μου. «Γιαγιά, σώσε μας». Τους είπα: «Πού να σας βάλω, γιε μου!». Εράγισεν η καρδιά μου. Εκρούζαν τα δέντρα, εσκοτείνιαζεν η Λάπηθος· ενόμιζες ότι εχαλούσαν τα βουνά, φωδκιές, εκρήξεις… 

Ήταν όλοι δεκαοκτώ χρονών. Τους είπα: «Γιε μου, αν θα γλυτώσετε έχει ένα υπόγειο λαγούμι εδώ δίπλα· εκεί να κρυφτείτε». Το στόμα του λαγουμιού ήταν σαν το τζάμι της τηλεόρασης. Εμπήκαν εκεί μέσα… Η Λάπηθος έπηξε από το στρατό. Εγώ έκαμνα πίττες στη σάτζιη, έβαζα σε μια τσάντα ό,τι άλλο είχα και τα έβαζα σ’ έναν καλαμιώνα… Στις 8 Αυγούστου ήρθαν οι Τούρκοι στο σπίτι μου· μπήκαν μέσα δεκαπέντε Τούρκοι με κάσκες. Ήμουν μάμμη σαράντα χρόνια μέσα σε χωριά τούρκικα. Ήξερα τούρκικα. Μου λέει: «Όλοι έφυγαν, εσύ γιατί

Περί Εκκλησιασμού - Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς

Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί
Η αγάπη του Τριαδικού Θεού μας χάρισε και μας χαρίζει πολλά δώρα, υλικά και πνευματικά. Το σπουδαιότερο δώρο όμως που μας προσφέρει, είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και η δυνατότητα να το ζούμε μέσα στον ορθόδοξο Ιερό Ναό, δια του εκκλησιασμού μας.
Όμως, αν και είναι τόσο μεγάλο, ιερό, ουράνιο, αγιαστικό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και ο τακτικός εκκλησιασμός, τόσο αναγκαίος για τη σωτηρία μας, εμείς οι σύγχρονοι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν το πιστεύουμε, δεν το αγαπούμε, δεν το θέλουμε να το ζήσουμε, δεν εκκλησιαζόμαστε τακτικά και όπως θέλει ο προσωπικός μας αγιασμός. Άδειασαν οι Ιεροί Ναοί. Γέμισαν τα καταγώγια. Αυξήθηκαν ανησυχητικά τα παντοειδή εγκλήματα. Κατάμεστες είναι οι φυλακές.

Με αυτή την εγκύκλιο απευθύνω πατρική κραυγή αγάπης και πόνου σε όλους τους αδελφούς χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, νέους, νέες και παιδιά και παρακαλώ με όλη μου τη δύναμι, όλοι μας να αναθεωρήσουμε την συμπεριφορά μας και την τακτική μας και να θελήσουμε, το υπογραμμίζω, τουλάχιστον κάθε Κυριακή να εκκλησιαζώμαστε.
Ας το γνωρίζουμε όλοι μας ότι εάν δεν εκκλησιαζώμαστε τακτικά, δεν θα μπορέσουμε να επιτύχουμε την σωτηρία μας (80ος Κανών Πενθέκτης Συνόδου).
Ας αναλογιστούμε, αγαπητοί, τις ανυπολόγιστες δωρέες του Θεού μας. Τις φυσικές και υλικές, δωρέες που απολαμβάνουμε τόσο πλουσιοπάροχα. Αλλά και τις πνευματικές.

Τόσο ασεβείς και ανυπάκουοι γίναμε και όμως ο Στοργικός Πατέρας, μας ελέησε και μας ελεεί. Για παράδειγμα βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Μας προσφέρει τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, αλλά και μας εξηγόρασε εκ της κατάρας του νόμου δια της σταυρικής Του θυσίας, μαςαποκατέστησε στην προτέρα μας θέσι, μας ανύψωσε στους ουρανούς, μας άνοιξε τον γλυκύ παράδεισο.
Για όλα αυτά και τόσα άλλα, δεν πρέπει να ευχαριστούμε ολόψυχα τον ευεργέτη ουράνιο Πατέρα;

Η αυτομεμψία του γέροντα-Αρσένιου του Γρηγοριάτη

π. Ἀρσένιος Γρηγοριάτης 

 Ενας συμμοναστής του μᾶς εἶπε: -῞Οταν γέρασε ὁ Γέρο-Αρσένιος καθόταν στό κελί του σέ μία καρέκλα καί ἔλεγε τήν εὐχή στραμμένος πρός τίς εἰκόνες. 
Μιά μέρα ἦταν πολύ χαρούμενος καί εἶπε σέ συμμοναστή του: «῎Εχει μία χαρά ἡ ψυχή μου, τρέλα χαρᾶς, τώρα πού θά φύγω ἀπ᾽ αὐτόν τόν κόσμο».

Τήν ἄλλη μέρα ὅμως ἦταν κατηφής καί στενοχωρημένος.
 -Τί ἔχεις, π. ᾽Αρσένιε; τόν ρώτησε ὁ ἴδιος μοναχός.
-Τί νά σοῦ πῶ! Κοιτάζω τίς εἰκόνες καί γυρνάει ἡ Μαννούλα (Παναγία) τό πρόσωπό της ἀλλοῦ, δέ θέλει νά μέ δεῖ, τό ἴδιο κι ὁ Χριστός κι ὁ ῞Αγιος Νικόλαος… Μά τί σᾶς ἔφταιξα; τούς λέω.

Αὐτό κράτησε γιά 3 - 4 ἡμέρες ἀκόμα. ῞Ομως τήν Πέμπτη ὁ π. ᾽Αρσένιος ἦταν πάλι χαρούμενος, κατενυγμένος, δακρυσμένος καί ἐξήγησε τήν ἀλλαγή του:
 -῎Αρχισα νά ψάχνω τί φταίει. Καί σκέφτηκα μήπως ἐκεῖνος ὁ λόγος πού εἶπα ὅτι ἔχει μία χαρά ἡ ψυχή μου πού θά φύγει ἀπό τόν κόσμο, μήπως αὐτό εἶναι ὑπερηφάνεια; Κι ἄρχισα νά λέω: «Χριστέ μου, κι αὐτό δικό σου εἶναι, ἐγώ εἶμαι ἕνας βρωμιάρης. Κι ἄν αἰσθάνομαι ἔτσι ἐσύ μοῦ ἔδωσες αὐτό τό αἴσθημα, δέν εἶναι δικό μου».
Μέ τήν αὐτομεμψία του ταπεινώθηκε καί τήν ἄλλη ἡμέρα εἶπε ὅτι ὅλες οἱ εἰκόνες τόν κοιτοῦσαν μέ ὁλάνοιχτα τά μάτια

πηγή

Τόσο φλογισμένες και συνεπαρμένες ήταν οι ψυχές των αγίων από τη θεία αγάπη.

Η Αγία Πελαγία Αντιοχείας

 «Οι άγιοι της Εκκλησίας μας, που βαθιά αγάπησαν τον Θεό, κάθε κόπο για χάρη Του τον θεωρούσαν άκοπο, κάθε πόνο άπονο, κάθε θλίψη ευεργεσία. 

Μερικοί μάλιστα, φλεγόμενοι από θείο έρωτα, δεν άντεχαν ούτε για λίγο ν’ αναχαιτίζουν τον χειμαρρώδη εκείνο πόθο που τους ωθούσε στην ένωσι με τον Θεό. 
Περιφρονούσαν ακόμη και τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες, την τροφή και τον ύπνο, για να μη στερηθούν την απόλυτη και απρόσκοπτη επικοινωνία τους με τον εκλεκτό Νυμφίο της ψυχής τους. 

Τόσο φλογισμένες και συνεπαρμένες ήταν οι ψυχές των αγίων από τη θεία αγάπη. Με χαρά, σαν ασώματοι άγγελοι, παραδίδονταν σε υπεράνθρωπες νηστείες, ατελεύτητες αγρυπνίες, αδιάλειπτες προσευχές και δοξολογίες προς τον αγαπώμενο Κύριο, κι έφθαναν για χάρι Του μέχρι τον θάνατο, αντιμετωπίζοντάς τον όχι σαν κακό μα σαν λύτρωσι και δυνατότητα απόλυτης και αιωνίας ενώσεως μαζί Του»

 Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

πηγή

Όταν οι άνθρωποι επιλέγουν τη δαιμονική οδό της άρνησης της αγάπης του Θεού.(Κυριακή Ζ'Ματθαίου)

 Μονίμως αμφισβητούνταν και αμφισβητείται, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Χριστός. Η ελευθερία, με την οποία προίκισε τον κόσμο, τόσο τον ουράνιο, όσο και τον επίγειο, δεν θα μπορούσε να έχει άλλο αποτέλεσμα, από τη στιγμή που το κτίσμα θέλει να εξυψωθεί ως τον Κτίστη και να Του δείξει ότι είναι ανώτερο από Αυτόν. 

Προαιώνια η αποστασία του διαβόλου και των δαιμόνων, η οποία έλαβε διάρκεια, παγιώθηκε και είναι μη αναστρέψιμη, γιατί είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης αυτών των πνευμάτων. Οι άγγελοι υπάρχουν για να λατρεύουν το Θεό και να χαίρονται με την κοινωνία μαζί Του και τον κόσμο που Εκείνος δημιούργησε. Ο διάβολος και οι δαίμονες μισούν το Θεό και βάζουν τον εαυτό τους συνεχώς στη θέση Του, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να υπάρξουν διαφορετικά. Πυρ έχει ετοιμασθεί γι’ αυτούς, μετά τη Δευτέρα Παρουσία, το οποίο όμως το βιώνουν ήδη οντολογικά, από τη στιγμή που η αγάπη που έλαβαν από το Θεό μετεστράφη σε μίσος και κακία.

 Αλλά και οι άνθρωποι επιλέγουν τη δαιμονική οδό της άρνησης της αγάπης του Θεού. Δεν τους ενδιαφέρει ότι ο Θεός τους αγαπά. Δεν τους ενδιαφέρει η ευλογία να Τον αγαπούνε. Μόνη επιλογή το γκρέμισμα της παρουσίας Του. Γι’ αυτό, ευκαίρως - ακαίρως, τολμούν και αμφισβητούν ό,τι ο Θεός δίνει στον κόσμο , αλλά και σ’ εκείνους. Τη ζωή, αλλά και την δυνατότητα της χαράς και της πληρότητας. Την υπέρβαση του πόνου, της αρρώστιας και του θανάτου. Ενίοτε, αρνούνται και τα θαυμάσια του Θεού. Γεγονότα που υπερβαίνουν τις φυσικές μας δυνατότητες και που είναι ολοφάνερο ότι δεν ερμηνεύονται με τις πεπερασμένες δυνατότητες του λογικού μας.

Φωτογραφία του Οσίου Παϊσίου με σπουδαστές της Αθωνιάδος Σχολής

Από την σελίδα στο Facebook του Αθανάσιος Τσουκνίδας

Στη φωτογραφία ο Άγιος Παίσιος με σπουδαστές της Αθωνιάδος Σχολής, που πολύ αγαπούσε, σε μια από τις επισκέψεις τους στον χαρισματούχο γέροντα. (Εδώ, με τον εκλεκτό ιερομόναχο και συνάδελφο στη σχολή, πατέρα Παΐσιο τον μαθηματικό. Αρχές δεκαετίας του '80, φωτογραφία Πέτρου Μπιλιούμπαση). 

Τα παιδιά αυτά, αν και χρονολογικά αποτελούν τους παλαιότερους μαθητές μου, καθώς από την Αθωνιάδα άρχισε η θητεία μου στη Μέση Εκπαίδευση, κατέχουν ξεχωριστή θέση και στη δική μου καρδιά, μιας και τα περισσότερα αποτελούσαν μέλη και της "φιλάρχαιης συντροφιάς" μας, που με πολύ ενθουσιασμό εξερευνούσε τον ...προχριστιανικό Άθω, δραστηριότητα που είχε ως αποτέλεσμα και τη δημιουργία της Αρχαιολογικής Συλλογής της Αθωνιάδος.

Σήμερα, ξεχωρίζουν με την προσφορά τους στο χώρο της Εκκλησίας, της εκπαίδευσης και της τέχνης. Το βίωμα του Αγίου Όρους και η επαφή με σπουδαίους, τα χρόνια εκείνα, "γέροντες"-πνευματικούς καθοδηγητές στιγμάτισε ανεξίτηλα όλη τη μετέπειτα πορεία όσων είχαν τη μεγάλη ευλογία να περάσουν κάποια χρόνια της ζωής τους στον ιερό αυτό τόπο...

Η φανέλα της ΠΑΕ Ποντίων Ροδόπης για την οποία αντέδρασαν οι Τούρκοι

Οι Πόντιοι Θρυλορίου ετοιμάζουν την επανεμφάνισή τους στα γήπεδα της Ροδόπης, όμως η νέα τους φανέλα με αναφορά στη γενοκτονία των Ποντίων έχει προκαλέσει αντιδράσεις στην Τουρκία.

Ακολουθεί κείμενο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα tourkikanea.gr:

«ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΦΑΝΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΕ ΠΟΝΤΙΩΝ

ΣΤΗΝ ΣΕΖΟΝ 2017-2018 ΘΑ ΒΓΟΥΝΕ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΡΟΔΟΠΗΣ ΜΕ ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΘΕΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Στον νομό Ροδόπης στην ποδοσφαιρική σεζόν 2017-2018 θα εμφανιστούν στα γήπεδα με φανέλα με την δήθεν ¨Ποντιακή Γενοκτονία¨.

Η ερασιτεχνική ομάδα ΠΑΕ Ποντίων του χωριού Θρυλόριο του δήμου Κομοτηνής, στην ποδοσφαιρική σεζόν 2017-2018, στους αγώνες που θα δώσει, θα εμφανιστεί με το σύνθημα ¨ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ-ΠΑΝΤΑ ΤΙΜΩ¨ της δήθεν ¨Ποντιακής Γενοκτονίας¨.

Στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 100 έτη από την δήθεν ¨Ποντιακή Γενοκτονία¨, πολλές οργανώσεις από τώρα κάνουν σημαντικές ετοιμασίες και σχέδια.

Αναφέρεται πως και άλλες ποδοσφαιρικές ομάδες που αγωνίζονται σε άλλα μέρη της Ελλάδας θα εμφανιστούν με παρόμοιες φανέλες.

ΤΙ ΘΑ ΠΡΑΞΟΥΝ FIFA, UEFA ΚΑΙ Η ΕΠΣ ΡΟΔΟΠΗΣ;
Τώρα όλα τα βλέμματα έχουν στραφεί στην FIFA. Διότι είναι γνωστό πως παγκοσμίως στα γήπεδα απαγορεύεται η πολιτική, ο ρατσισμός και η πρόκληση της απέναντι πλευράς. Αποτελεί θέμα ενδιαφέροντος το τι μέτρα θα λάβουν άραγε σε αυτή την κατάσταση πρώτα οι FIFA και UEFA και μετά η ΕΠΣ Ροδόπης».

πηγή

Προστάτης του όπλου των Διαβιβάσεων ο Άγιος Παϊσιος

Προστάτης του όπλου των Διαβιβάσεων ανακηρύχθηκε με απόφαση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου, ο Αγιορείτης νέος Άγιος της Εκκλησίας μας Γέροντας Παΐσιος.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η απόφαση αυτή ελήφθη από τον Υπουργό, λόγω της ειδικότητας του Αγίου ως Διαβιβαστή κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.

Έτσι πλέον και το όπλο των Διαβιβάσεων μετά την Αεροπορία Στρατού και το Πυροβολικό, έχει αποκτήσει τον δικό του προστάτη.
Η απόφαση για την ανακήρυξη του "τηλεγραφητή του Θεού" ως προστάτη των Διαβιβάσεων, ελήφθη στις 12 Ιουλίου 2017, ημέρα μνήμης του Αγίου.

πηγή

Ο εκπληκτικός βίος του Αγ.Ιωάννη του ασκητή και του Αγ.Συμεών του δια Χριστόν σαλού

 Στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού του έτους 518 πήγαν στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν και δυο νέοι, φίλοι αχώριστοι, από την Έδεσσα της Συρίας.

 Μετά την προσκύνηση του Σταυρού του Χριστού είπαν να επισκεφτούν μοναστήρια και ασκητήρια για να πάρουν ευχές και νουθεσίες από τους ασκητές. Χάρηκαν τόσο πολύ από την περιήγηση αυτή και την επαφή τους με τους μοναχούς, που ήθελαν να μείνουν εκεί. Σ’ ένα μοναστήρι λοιπόν έγιναν μοναχοί κι από ‘κει αναχώρησαν μόνοι για την έρημο. Κοντά στη Νεκρά θάλασσα βρήκαν σπήλαια και κατοίκησαν. Εκεί ζούσαν ασκητικά, προσευχόμενοι και διαβάζοντας τις Γραφές καθημερινά. Καθάριζαν το νου και την καρδιά τους από κάθε επιθυμία κοσμική, ώσπου έφτασαν σε κατάσταση απάθειας, δηλαδή, δεν επιθυμούσαν πια τίποτε κακό ούτε μπορούσαν να σκεφθούν κάτι αντίθετο από το θέλημα του Θεού. Πέρασαν εκεί είκοσι εννέα χρόνια.

Μια μέρα λέει ο Συμεών στον Ιωάννη: «Έχω μία εσωτερική πληροφορία, που μου λέει να πάω στον κόσμο. Ίσως εκεί βοηθήσω και κάποιους άλλους να βρουν το δρόμο του Θεού». Μα ο Ιωάννης δεν ένοιωθε πως ήταν έτοιμος ή ικανός για κάτι τέτοιο. Μάλιστα προσπαθούσε να μεταπείσει το συνασκητή του ν’ αλλάξει γνώμη. Ο Συμεών όμως είχε μία εσωτερική σιγουριά για την απόφαση αυτή. Έτσι μια μέρα αποχαιρέτησε το φίλο του κι έφυγε για τον κόσμο. «Πάω να περιπαίζω τον κόσμο» του είπε.

Πήγε πρώτα στα Ιεροσόλυμα. Εκεί προσκύνησε τους Αγίους Τόπους και μετά έφυγε για την πατρίδα του, την Έδεσσα. Κατά την επαφή του με τον κόσμο, συνέχεια γίνονταν θαύματα με την προσευχή του και το άγγιγμα των χεριών του. Όμως παρακάλεσε το Θεό να τον προστατεύσει, να μην γνωρίσουν οι άνθρωποι ποιος ήταν. Γι’ αυτό και ο ίδιος προσποιείτο πως ήταν σαλός, δηλαδή τρελός. Άρχισε τις τρέλες του με την είσοδό του στην πόλη. Βρήκε έναν ψόφιο σκύλο, τον έδεσε με το ζωνάρι του και σέρνοντάς τον μπήκε στην πόλη. Εκεί κοντά ήταν ένα σχολείο. Μόλις τον είδαν τα παιδιά, τον πήραν για τρελό, έτρεχαν ξωπίσω του και τον γιουχάιζαν.

Σαν ήρθε στη αγορά τον βρήκε κάποιος εστιάτορας και τον προσέλαβε να πουλά ξηρές τροφές. Αυτός μόλις ανάλαβε καθήκοντα πωλητή άρχισε να τρώει, (είχε μία βδομάδα να φάει). Όταν χόρτασε, άρχισε να διαμοιράζει τις υπόλοιπες τροφές στους ζητιάνους. Σαν τον πήρε είδηση ο ιδιοκτήτης, τον έδιωξε βρίζοντας και κλωτσοκοπώντας τον. Ο Όσιος Συμεών έφυγε, μα επέστρεψε πάλι το απόγευμα. Μπήκε στο εστιατόριο με αναμμένα κάρβουνα στη χούφτα του και λιβάνι. Θύμιαζε το μαγαζί και τους παρευρισκόμενους. Όταν είδε αυτό το θαύμα η γυναίκα του εστιάτορα, ευλαβήθηκε πολύ τον Άγιο και ολόκληρη η οικογένεια επέστρεψε στην Ορθοδοξία, γιατί ήσαν αιρετικοί.

Μετά απ’ αυτό όλοι τον σέβονταν. Άρχισε, λοιπόν, να τρώει κρέας μπροστά τους. Για κάθε κομμάτι κρέας, που έτρωγε φανερά, νήστευε στα κρυφά για μια βδομάδα όλα τα φαγητά. Επειδή και πάλι τον τιμούσαν και ιδίως η γυναίκα του εστιάτορα, σκέφτηκε κάτι άλλο να κάνει. Ανέβηκε ένα βράδυ στο δωμάτιο όπου κοιμόταν η γυναίκα μόνη της κι έκανε πως ήθελε να την αγκαλιάσει. Αυτή μόλις το αντιλήφθηκε, έβαλε τις φωνές και με κλωτσιές τον έβγαλαν έξω.

Εξομολόγηση… στον ιερέα ή μεταξύ μας;

  Μιλώντας, πριν λίγες μέρες, με μια κυρία που διαβάζει την Αγία Γραφή και ζει την Εκκλησία ως μυστήριο και Θεανθρώπινη σχέση, μου ανάφερε τον προβληματισμό της για το χωρίο στην επιστολή του Αγίου Ιακώβου (5,16):«εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα, και εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε».

  Ο προβληματισμός της είχε να κάνει με την εξομολόγηση στον ιερέα, αφού το χωρίο μιλά για εξομολόγηση ο ένας στον άλλο. Γιατί δηλαδή να είναι απαραίτητη η εξομολόγηση των αμαρτιών μας στον ιερέα, αφού μιλά για τη μεταξύ των χριστιανών εξομολόγηση;

  Κατ’ αρχήν, το ότι διαβάζοντας την Αγία Γραφή προβληματίζεται και ρωτά, αντί να την περνά τυπικά και αφηρημένα, δείχνει ζωντάνια και αναζήτηση. Αυτό είναι ωραίο! 

Μετά, αγγίζει ένα θέμα παρεξηγημένο και αλλοιωμένο. Χρειάζεται λίγη επεξήγηση: Το μυστήριο της εξομολόγησης είναι το μόνο που γίνεται χωρίς τη συμμετοχή του λαού του Θεού, σε ατομικό επίπεδο. Αυτό επεκράτησε, βέβαια, εξ αιτίας της ιδιαιτερότητάς του. Η ακρόαση αμαρτιών δεν είναι για όλους. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος των λογισμών, των σκανδάλων, των συγχύσεων. Ο πνευματικός πατέρας, έχοντας τη χάρη ν’ ακούει «τα του λαού συμβαίνοντα» διασφαλίζεται και δεν ταράσσεται εσωτερικά. Η δημόσια εξομολόγηση υπήρχε την εποχή που οι πρώτοι Χριστιανοί ζούσαν για το Θεό και πέθαιναν γι’ Αυτόν. Υπήρχε δηλαδή ενθουσιασμός, ζωντανή πίστη, ανυπόκριτη αγάπη. Τώρα παρατηρείται χλιαρότης, εκκοσμίκευση, ψυχρότητα. Πώς θα γίνει δημόσια εξομολόγηση χωρίς παρατράγουδα;

Ωστόσο, η μεταξύ μας αναφορά όσων μας πλήγωσαν και μας στενοχώρησαν, βοηθά στο να βγει προς τα έξω το παράπτωμα, να ελευθερωθούμε, να θεραπευτούμε, να αναπαυτούμε. Είναι σημαντικό να λέμε στον άλλο ό,τι μας πλήγωσε από τη συμπεριφορά του.
Η εξομολόγηση στον ιερέα έχει την έννοια της εξομολόγησης στην Εκκλησία- την πνευματική μας οικογένεια, της οποίας προΐσταται ο ιερέας ως πνευματικός πατέρας. Έτσι ο άνθρωπος δεν ενεργεί ατομικά- εγωκεντρικά, αλλά πορεύεται δια και με την Εκκλησία, η οποία και σώζει, δηλαδή ολοκληρώνει τον άνθρωπο.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

πηγή/αντιγραφή

Οι εχθροί του Χριστού

 Οι εχθροί του Χριστού δε φαίνονται. Οι εχθροί του Χριστού κρύβονται καλά ενώ κατηγορούν όλους τους άλλους εκτός απ' τον εαυτό τους. 
Εχθρός του Χριστού είναι όποιος βάζει τους άλλους σε κατηγορίες και κουτάκια. 
Εχθρός του Χριστού είναι αυτός που δεν του φτάνει το δικό του μίσος αλλά παρακινεί και τους άλλους να μισούνε. 
Εχθρός του Χριστού είναι εκείνος που στον Χριστό δε βλέπει τον Χριστό αλλά την προβολή του εαυτού του, τις κρυμμένες και φανερές του κακίες, την ανικανότητά του ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί.
 Εχθρός του Χριστού είναι όποιος δεν διδάσκει τον Χριστό αλλά χρησιμοποιεί τον Χριστό επιβεβαιώνοντας τις ανασφάλειές του. Ό, τι τελικά αγωνιά τα πράγματα να σμίγει, έρχεται απ' τον Χριστό. Κι η διαίρεση, έργο των εχθρών Του.

π.Ιάσονας

“Κύριε, βοήθησε εκείνους που δεν μπορούν να έχουν αγάπη για τον Θεό στις πικραμένες καρδιές τους,

“Κύριε, βοήθησε εκείνους που δεν μπορούν να έχουν αγάπη για τον Θεό στις πικραμένες καρδιές τους, που μόνο βλέπουν τα πάντα κακά και δεν καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά θα φύγουν, δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Ο Σωτήρας ήλθε και μας έδειξε έναν δρόμο. Όποιος ακαλουθήσει τον δρόμο Του, δρόμο αγάπης και παθών, καταλαβαίνει την δόξα της Βασιλείας των Ουρανών.”

 Γράμμα της Αγίας Τσαρίνας Αλεξάνδρας από την φυλακή στο Εκατερίνενμπουργκ πριν το μαρτύριο

πηγή

Οσία Mαρία Σκομπτσοβα- «Μητέρα ξένων παιδιών, αδελφή αλλοφύλων, απίστων αγία»

Μαρία Σκόμπτσοβα, ή δια Χριστόν σαλή

Χαράματα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού.
Ο λαμπτήρες ακόμη αναμμένοι
αντιδικούν με το φως της αυγής
που άχνοφέγγει πίσω άπ' τη θολή τζαμαρία.

Στό πρώτο πλάνο του καμβά.
στοιβαγμένοι πάνω στους ξύλινους πάγκους
σαν αποσκευές αφηρημένων επιβατών,
οί άστεγοι.

Την έχουνε δει να πλησιάζει
και πασχίζουν να μαζέψουν στη στιγμή
σαν γόπα πεταμένη από τις πλάκες
λιγοστά ψίχουλα αξιοπρέπειας.

Κάποιος τσαλακώνει βιαστικά την προχτεσινή
εφημερίδα πού είχε τυλιχτεί για το κρύο
άλλος σηκώνει το αδειανό μπουκάλι με το σπίρτο
ένας τρίτος τρίβει τα μάτια του με σάλιο.

Εκείνη, στο βάθος
— το σώμα της πέφτει, βαρύ
στο κέντρο του πίνακα-
καμώνεται πώς δεν τους βλέπει,.

Το βλέμμα της πίσω από τα μυωπικά γυαλιά
σκύβει -με περίσκεψη τάχα ή θυμό ;-
κατά τη μεγάλη πάνινη τσάντα
που κρατάει στο ένα της χέρι

(Μες στο σκοτάδι, σεργιάνισε τη λαϊκή αγορά
για να τρυγήσει από τη γενναιοδωρία των χωρικών
παραγινωμένα φρούτα, σάπια λαχανικά,
κρέας φτηνό για τη μεσημεριάτικη σούπα)
ή μήπως σημαδεύει το ανοικονόμητο ρούχο
πού σκαλώνει στα πόδια απειλώντας
να την σωριάσει;

Κι ας τη στένευε το ράσο από πάντα,
όπως καΐ το κελί, ανήμπορο να χωρέσει
την πραμάτεια της καρδιάς της.

Στό άλλο της χέρι μέσα σε δάχτυλα
κίτρινα από χύμα καπνό
περασμένο κομποσχοίνι πηγαινοέρχεται
ακολουθώντας θαρρείς χωλή λιτανεία.

Φαίνεται πώς την περίμεναν οι ανέστιοι
να τους καλέσει με τα αστεία
σπαστά γαλλικά της
σε γεύμα.

Αν κι αγνοούν τ' όνομα της,
με τα τσιμπλιασμένα
αλειτούργητα μάτια τους
τη μαρτυρούνε βουβά:

«Μητέρα ξένων παιδιών
αδελφή αλλοφύλων
απίστων αγία».

Παναγιώτη Αρ.Υφαντή
περιοδικό΄΄Σύναξη''τ.87-2003

πηγή

Ενα πετραδάκι στο πέδιλό μου

Τ'Αη Λιά πήγαινα πάντα στην θειά μου που μένει έξω από την πόλη σε μιαν εξοχή, κάτω από τον λόφο όπου δεσπόζει το εκκλησάκι του Προφήτη. Από την παραμονή πήγαινα και ανηφορίζαμε για τον εσπερινό εγώ με τα λευκά μου πέδιλα και κείνη ακροβατούσα στα ψηλά τακούνια των κυριακάτικων παπουτσιών της. Ανήμερα το πανηγύρι και μετά τραπέζι στο αγρόκτημα της θειάς, κρέας με τηγανητές πατάτες, μελιτζάνες ιμαμ -της προσφυγιάς μας ανάμνηση- και παγωτό καϊμάκι -της μοναχικής μας πατρίδας, υπόμνηση-.

Στα 1974, όλα έγιναν ίδια, μέχρι το απόγευμα της παραμονής.

Ήταν Σάββατο, θυμάμαι, η μέρα της γιορτής και ανηφορίζοντας στον λόφο του Αη Λιά κάποια γειτόνισσα κάτι είπε στο αυτί της θειάς μου και κείνη άσπρισε και είπε "απαπάαα".
"Τί έγινε;" ρώτησα "τίποτε, προχώρα" απάντησε η θειά και γω στραβοπάτησα κι' ένα πετραδάκι μπήκε στο πέδιλό μου.
Άναψα κερί με το μυαλό μου στο πονεμένο μου πόδι και στο "άπαπάαα" και στην λειτουργία όλοι κρυφομιλούσαν...σε καλό τους εδώ ήρθαν να λύσουν τα προβλήματά τους.
Ε, αυτό το πρόβλημα δεν λύθηκε ποτέ!

Οι Τούρκοι, τα ξημερώματα είχαν μπει στην Κύπρο και είναι ακόμη εκεί.

Βιαστικό αντίδωρο, η θειά μου να κατεβαίνει τρέχοντας τον λόφο, στο ράδιο εμβατήρια, επιστράτευση -έφυγε για τον "πόλεμο" και το φλερτ μου, έκλαιγα κι εγώ γιατί έτσι έκαναν οι επίσημες και ανεπίσημες αγαπημένες-, οι μελιτζάνες έμειναν μέρες να ξεπικρίζουν στο νερό, το κρέας ξαναμπήκε στο ψυγείο, ο κόσμος να πηγαίνει πάνω-κάτω, η Κύπρος να πεθαίνει γι' άλλη μία φορά.

Απόβαση, βομβαρδισμοί, αιχμάλωτοι, νεκροί, αγνοούμενοι, βιασμοί, ομαδικοί τάφοι, βαρβαρότητα, βανδαλισμοί ναών, λεηλασίες, καταστροφές, ξεσπιτωμός, προσφυγιά, επαναλαμβανόμενη η ιστορία της.... "ελληνοτουρκικής φιλίας".
Δεν φάγαμε ούτε το παγωτό καϊμάκι, εκείνη την χρονιά.....

Μαθαίναμε, στις επόμενες μέρες και τα επόμενα χρόνια, για άντρες που τους σκότωσαν μπρος στα μάτια των γυναικών τους, για τέκνα που δεν γνώρισαν πατέρα, για παπάδες που τους έσερναν δεμένους πισθάγκωνα, είδαμε Εσταυρωμένους χαμαί πεταμένους, ναούς να έχουν γίνει ουρητήρια, γυναίκες να σπαράζουν ξεσκίζοντας τα μάγουλά τους λες και σ' αυτές είχε οριστεί να διασώσουν την ελληνικότητα της τραγωδίας, μαύρα μαντήλια να κατεβαίνουν ως τα μάτια της απεγνωσμένης χηρείας και τον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο να προσκυνά και πάλι τους Ούνους του Αττίλα.

Δεκάδες χρόνια μετά, κάθε που ξημερώνει τ'Αη Λιά, συνεχίζει να με πονάει εκείνο το πετραδάκι στο λευκό μου πέδιλο ...

πηγή

Η παιδαγωγία του Θεού στον ζηλωτή προφήτη κατά τον Ι. Χρυσόστομο

Απόσπασμα εισήγησης Σεβ. Γορτύνης κ. Ιερεμίου

Ὑπάρχει μία σπουδαία ὅσο καί τολμηρή ὁμιλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου περί τοῦ προφήτου Ἠλία. Τήν παραθέτω συντόμως.

Κατά τήν ὁμιλία αὐτή ὁ Θεός προσπάθησε πολύ νά κάνει τόν ζηλωτή προφήτη του ἐπιεικῆ καί φιλάνθρωπο, χωρίς ὅμως... νά τό πετύχει. 

Ἡ ὁμιλία παρουσιάζει τόν Ἠλία νά ἀπορεῖ γιά τήν ἀγάπη καί τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ στούς ἀποστάτες Ἰσραηλῖτες, γιατί ἔβλεπε ὅτι μέ αὐτήν δέν ἐπέρχεται ἡ διόρθωσή τους.
Πίστευε δέ ὅτι ἡ διόρθωση αὐτή τοῦ λαοῦ θά ἔλθει μέ μία τιμωρία, αὐστηρή τιμωρία ἐναντίον του. Γι᾽ αὐτό – ὅπως τό παρουσιάζει ἡ ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ Πατρός – τόλμησε νά παρουσιαστεῖ στόν Θεό καί νά τόν «δέσει» μέ ὅρκο νά δώσει τιμωρία στούς Ἰσραηλῖτες, ὅπως τήν σκεπτόταν αὐτός, καί νά μή λύσει τήν τιμωρία αὐτή, ἄν δέν τό πεῖ ὁ ἴδιος!...

«Εἰ μή διά στόματός μου», εἶπε! Ὁ προφήτης Ἠλίας ζήτησε ἀπό τόν Θεό νά δώσει ἀνομβρία στήν γῆ γιά τρία ἔτη καί ἕξι μῆνες. Ἡ ὁμιλία παρουσιάζει τόν Θεό νά «συνέχεται», νά συμπιέζεται· ἀπό τήν μιά μεριά ἤθελε νά ἀκούσει τόν ζηλωτή του προφήτη Ἠλία, ἀλλά καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά εὐσπλαγχνιζόταν τόν λαό γιά τό κακό τῆς ἀνομβρίας καί τῆς πείνας, πού θά τοῦ συνέβαινε.
Γι᾽ αὐτό καί κάνει μέν τό θέλημα τοῦ Ἠλία, ἀλλά καί τόν βοηθεῖ νά γίνει φιλάνθρωπος, ὥστε σύντομα αὐτός νά τόν παρακαλέσει γιά τήν λύση τῆς τιμωρίας. Πρῶτα-πρῶτα ὁ Θεός «συγκολάζει τῷ λαῷ τόν προφήτην»!
Ἀφοῦ ὁ Ἠλίας ζήτησε ἀνομβρία γιά τόν λαό, θά ὑπαχθεῖ καί ὁ ἴδιος στήν τιμωρία αὐτή!... Φροντίζει ὅμως ἰδιαίτερα ὁ Θεός γιά τόν προφήτη του, γι᾽ αὐτό καί τόν τρέφει μυστικά καί θαυμαστά. Καί λέγομε «θαυμαστά», γιατί τόν τρέφει μέ ἕναν κόρακα, πού τοῦ πήγαινε κρέας.

Ὁ κόρακας ὅμως, σχολιάζει ὁ Χρυσόστομος, εἶναι ζῶο «μισότεκνον», γιατί δέν ἀγαπᾶ τά νεογνά του, ἀφοῦ δέν τά τρέφει.

"Αν ζωγραφίσω" (Καλλιόπη Βέττα)

Αν ζωγραφίσω τη χαρά

θα έχει άσπρα τα φτερά,

αν ζωγραφίσω την αγάπη

κόκκινη θα` ναι απ` τα λάθη.

Αν ζωγραφίσω τη ζωή

θα κάνω μόνο μια γραμμή,

που όσο μακραίνει θα ισιώνει

και το μελάνι θα τελειώνει.

Αν ζωγραφίσω ερημιά

θα` ναι καράβι στη στεριά,

αν ζωγραφίσω την αλήθεια

χρώματα απ` τα παραμύθια.

Αν ζωγραφίσω την ελπίδα

θα είναι μία ηλιαχτίδα,

αν ζωγραφίσω όλα τα δάση

θα` ναι η φωτιά που τα` χει κάψει.

Αν ζωγραφίσω τη σκιά

θα` ναι τα άσπρα σου μαλλιά,

αν ζωγραφίσω τ` όνομά σου

θα` χει το χρώμα απ` τη ματιά σου.

Δε θέλει χρώματα πολλά

να ζωγραφίσω τα απλά,

να` χει ο παράδεισος το μήλο

κι η μοναξιά μας έναν φίλο.

Μουσική: Γιάννης Κ. Ιωάννου

Στίχοι: Tiμούλα Αδαμίχου

Αlbum: Ξαφνική Βροχή

ΣΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΤΟΝ ΘΕΣΒΙΤΗ

Ομιλία Μητρ. Αντινόης κ. Παντελεήμονος στον Προφήτη Ηλία

Ένας από τους μεγαλύτερους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης υπήρξε ο Προφήτης Ηλίας.  Έζησε και προφήτευσε στις μέρες των βασιλέων Αχαάβ (873-854 π.Χ.) και Οζία (854-853 π. Χ.) (Γ΄ Βασιλειών 17:1- Δ΄ Βασιλειών 2:18). Ο ζήλος του για την αληθινή πίστη στον ένα και μόνον Θεό του Ισραήλ τον οδήγησε να αντισταθεί στην πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ, που εγκατέλειψε τον αληθινό Θεό και διάταξε τους Ισραηλίτες να λατρεύσουν και να προσκυνήσουν τον ψευδή θεό Βάαλ (Γ΄ Βασιλειών 16:29-33).

Ο βασιλιάς Αχαάβ και η πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ καταδίωξαν τους αληθινούς προφήτες και ιερείς του Θεού, πολλούς φυλάκισαν και άλλους θανάτωσαν.  Ο Θεός προείπε στον Προφήτη Ηλία, ότι η Ιεζάβελ τον αναζητά για να τον θανατώσει και εκείνος έφυγε στην έρημο Χωράθ (σήμερα: Badi Jiambis), κοντά στον Ιορδάνη ποταμό.  Ο Θεός φρόντιζε και έστελνε ένα κόρακα για να ταΐζει τον Προφήτη Του• και το πρωί του έστελνε ψωμί και το βράδυ κρέας (Γ΄ Βασιλειών 17:2-6).  Αλλά, όταν το ποτάμι Χωράθ ξηράθηκε, ο Ηλίας έφυγε στα Σέραπτα της Σιδωνίας.  Εκεί τον υποδέχθηκε μία χήρα και διά των προσευχών του ευλογήθηκε το βάζο ελαίου και αλεύρου και ουδέποτε εξαντλήθηκαν.  Την περίοδο εκείνη ο υιός της χήρας απέθανε και ο Ηλίας προσευχήθηκε στο Θεό και ανάστησε τον νέο (Γ΄ Βασιλειών 17:7-24).

Ο Προφήτης Ηλίας εμφανίσθηκε μπροστά στον Βασιλέα Αχαάβ και προκάλεσε τους ψευδείς προφήτες να αποδείξουν ποίος Θεός είναι ο αληθινός, ο Θεός του

Όταν ο νους σου έχει πάει σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την προσευχή

π.Γεωργίου Δορμπαράκη

Μικρές στάσεις στην Κλίμακα του Αγ.Ιωάννου του Σιναίτη

 «Πάλευε συνεχώς να συγκεντρώνεις τον νου σου που σκορπίζεται σε ρεμβασμούς. Ο Θεός δεν ζητεί από τους υποτακτικούς του Κοινοβίου (όπως από τους ησυχαστές) προσευχή αρρέμβαστη. Γι’ αυτό να μην αθυμείς, επειδή κλέπτεται ο νους σου. Αντίθετα να ευθυμείς που πάντοτε τον επαναφέρεις. Άλλωστε μόνο στους αγγέλους παρατηρείται το «άσυλον», το να μην κλέπτεται δηλαδή ο νους τους» (λόγ. δ΄, 88).

 Παραπονιέσαι συχνά ότι είτε στις ακολουθίες του ναού είτε και στην προσωπική σου προσευχή το μυαλό σου φεύγει. Φαίνεσαι προσηλωμένος, μπορεί και να κρατάς στα χέρια σου βιβλίο προσευχών που να τις ψελλίζεις μάλιστα, και όμως με πόνο διαπιστώνεις ότι πολλές φορές μόνο το σώμα σου είναι εκεί. Ο νους σου έχει πάει σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την προσευχή: σε εργασίες ανολοκλήρωτες, σε προβλήματα οικογενειακά, σε κάτι προσωπικό που σε ταλαιπωρεί, στη συμπεριφορά και την ενδυμασία κάποιου ακόμη και μέσα στον ναό. Και θορυβείσαι, και μελαγχολείς κι ίσως και απελπίζεσαι. Γιατί υπάρχουν φορές που έχεις συλλάβει τον εαυτό σου να σκέπτεται ακόμη και αμαρτίες.

Ο άγιος Ιωάννης σε παρηγορεί και σε στηρίζει φιλάνθρωπα. Δεν συμβαίνει μόνο σε σένα ο ρεμβασμός αυτός, το κλέψιμο του νου. Η εμπειρία και ο φωτισμός του τού έχουν δείξει ότι όχι μόνο και στους καλόγερους συμβαίνει ο διασκορπισμός του νου, αλλά και στους μεγάλους και προχωρημένους στην αγιότητα. Στους ίδιους τους αγίους. Σπάνια, αν μη ποτέ, θα υπάρξει άνθρωπος που θα έχει προσηλωμένο τον νου του στον Κύριο εκατό τοις εκατό, ακόμη και την ώρα της προσευχής. Κάποιος λογισμός, ίσως και καλός, θα κλέψει τη διάνοιά του και θα τον αποπροσανατολίσει. Και σου λέει: «μόνο στους αγγέλους παρατηρείται το άσυλο».
 Μην επαναπαυτείς όμως με τη διαπίστωση αυτή. Ο ρεμβασμός αποκαλύπτει πόσο δρόμο έχουμε ακόμη μπροστά μας. Πόσο ελλειμματικοί στην πνευματική ζωή είμαστε. 
Γι’ αυτό και αφενός πάλευε να επαναφέρεις τον νου σου στα λόγια της προσευχής κάθε φορά που χάνεται: είναι ο καθημερινός πνευματικός σου αγώνας. Και αφετέρου, να χαίρεσαι, να ευθυμείς, γιατί ακριβώς κάνοντας τον αγώνα αυτόν χαίρεται ο Κύριος και Θεός σου. Μη ξεχνάς: άγιος τελικά δεν είναι ο (ανύπαρκτος ανθρωπίνως) αναμάρτητος, αλλά ο αγωνιστής. Δεν χρειάζεται λοιπόν στενοχώρια, εκεί που υπάρχει εσωτερική πάλη και χαρά του Θεού. Κι ακόμη: γνώριζε ότι με τον αγώνα αυτό που επισύρει τη χάρη του Θεού θα φτάσεις στο πιο χαρισματικό σημείο: να μην κλέπτεται ο νους σου σ’ έναν βαθμό και πέρα από τις ώρες της προσευχής.

πηγή

ΤΟ ΡΑΣΟ-Δεν είδα στην ζωή πιο αναστάσιμο ένδυμα

ΤΟ ΡΑΣΟ

Δεν είδα στην ζωή πιο αναστάσιμο ένδυμα , απο του μοναχού
και του παπά το ράσο.Μαύρο,κατράμι.
Μα ποιός που βλέπει τ' ανθολούλουδα ,γαρύφαλα , παπαρούνες ,ζουμπούλια και κυκλάμινα έδωσε στον μίσχο προσοχή;
Ποιός που έστερξε και κορφολόγησε της γής καρπούς και φρούτα
κάθισε,φιλοσόφησε τον κορμό ή το σανό?
Τάφος το ράσο.Να φανεί το Πρόσωπο το φώς που Ανέστη
να φωτίσει Αρχοντάδες και Λαό.
Κι όλους Έναν να τούς κάνει Αναστάντα Κύριο Ιησού Χριστό!

χειρ Αναστασίου αμαρτωλού.

πηγή

«Οφθαλμοίς τε μητρικοίς τετηρημένη».(Από την ακολουθία της Αγ.Μακρίνας)

 Ιδιαιτέρως στέκεται κανείς με προσοχή σ’ έναν ύμνο από την τρίτη ωδή του κανόνα της οσίας Μακρίνας, ο οποίος σε λίγες γραμμές μάς δείχνει το πώς έφτασε η οσία σε μεγάλο πνευματικό ύψος, αλλά αποκαλύπτει ταυτόχρονα, με συνεσκιασμένο βεβαίως τρόπο, τη σοφία και το παιδαγωγικό ήθος της μητέρας της, Εμμέλειας. 

῾Αγιωσύνης, απαλών εξ ονύχων, επόθησας, οφθαλμοίς τε μητρικοίς τετηρημένη, διέμεινας, Μακρίνα, πανάφθορος και παναμώμητος». Δηλαδή: Πόθησες από μικρό παιδάκι την αγιωσύνη, και αφού σε πρόσεξαν οι μητρικοί οφθαλμοί, διατηρήθηκες πανάφθορη και πάναγνη, Μακρίνα.

Όχι απλώς η οσία υπήρξε άφθορη και αγνή, αλλά παν-άφθορη και παν-αμώμητη. Δηλαδή ο υμνογράφος φθάνει σε σημείο υπερβολής, αφού μόνον για την Παναγία, τη μητέρα του Κυρίου μας, λέγονται τέτοιες εκφράσεις.

 Ο υμνογράφος προφανώς λαμβάνει υπόψη του όχι μόνο την αγιασμένη ζωή της, αλλά και το γεγονός ότι υπήρξε κόρη μίας αγίας γυναίκας, της αγίας Εμμέλειας, εγγονή μίας εξίσου αγίας, της αγίας Μακρίνας, της γιαγιάς, μαθήτριας του αγίου Γρηγορίου του Νεοκαισαρείας του θαυματουργού, και αδελφή μεγάλων αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας, όπως του Μ. Βασιλείου και του αγ. Γρηγορίου Νύσσης. 

Ποιος δεν θα σκεφτόταν ότι ευρισκομένη η αγία σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με τέτοια μεγάλα αναστήματα – για τα οποία μάλιστα, όσον αφορά στα αδέλφια της, συνέβαλε και η ίδια αποφασιστικά στην ανατροφή τους – δεν θα βοηθείτο και η ίδια στον περαιτέρω αγιασμό της;

Ο ύμνος όμως μας καθοδηγεί στην κατανόηση της πνευματικής της ανέλιξης: 

(1) Η οσία έφτασε σε τέτοιο ύψος αγιότητας και αγνότητας, λόγω καταρχάς του πόθου της για την αγιωσύνη, και μάλιστα «εξ απαλών ονύχων». 

Από μικρό παιδί ο νους και η καρδιά της ήταν στραμμένα προς τον Θεό.

 Η μητέρα της φρόντισε ιδιαιτέρως γι’ αυτό, ήδη από την εγκυμοσύνη της. Σαν να έριξε την πρωτοκόρη της, ευρισκομένη ακόμη σε εμβρυϊκή κατάσταση, στα χέρια του Χριστού. Κι είναι τούτο μία εικόνα που μας δείχνει ο υμνογράφος: «επ’ αυτώ (τω Χριστώ)γαρ από γαστρός, επερρίφης άμωμε». Με την αγία Μακρίνα φαίνεται πολύ καθαρά το πόση σημασία έχει η εκ νεότητος στροφή προς τον Θεό και πόσο ρόλο παίζει η μητέρα στη δημιουργία ενός «περιβάλλοντος», πριν ακόμη έλθει στον κόσμο το παιδί της. Ό,τι έλεγε και ο όσιος γέροντας Πορφύριος, ο οποίος τόνιζε ιδιαιτέρως το ρόλο ακριβώς της μητέρας, που την καλούσε να προσεύχεται, να είναι ήρεμη, να μελετά τον λόγο του Θεού, ήδη από την εγκυμοσύνη της, προς χάρη ακριβώς του εμβρύου παιδιού της. «Το νιώθουν τα παιδάκια», έλεγε. «Τα ασφαλίζετε έτσι με τη χάρη του Θεού».

(2) Εκείνο όμως που είναι εξίσου ή και περισσότερο από το παραπάνω σημαντικό, είναι η φράση του υμνογράφου «οφθαλμοίς τε μητρικοίς τετηρημένη».

 Η οσία Μακρίνα βεβαίως πόθησε, και για τους λόγους που είπαμε, την αγιωσύνη, τον ίδιο δηλαδή τον Χριστό ως νυμφίο της ψυχής της, αλλά και η μητέρα της Εμμέλεια, δεν έπαυσε να τη φροντίζει και να την παρακολουθεί διακριτικά και με αγάπη. Η επισήμανση του υμνογράφου είναι σαφής: η μητέρα δεν αφέθηκε στη χάρη μόνο του Θεού ή και στην καλή «πάστα» του παιδιού της. Προφανώς γνωρίζοντας την ανθρώπινη φύση και ξέροντας τους κινδύνους που υπάρχουν στην ανάπτυξη ενός παιδιού, λόγω και της πονηρίας του «αρχεκάκου διαβόλου» - άλλωστε «επί τα πονηρά έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς» κατά τη Γραφή – είχε την έγνοια της κόρης της. Την παρακολουθούσε, όχι όμως με τρόπο αδιάκριτο και παρεμβατικό, ώστε να δημιουργήσει αντίδραση και γογγυσμό στο παιδί της, αλλα με διάκριση και με αγάπη. Πώς το λέει ο υμνογράφος; «μητρικοίς οφθαλμοίς», δηλαδή με μάτια γεμάτα από αγάπη, όπως είναι τα μάτια μίας στοργικής μητέρας.

 Υποκλινόμαστε στο σημείο αυτό όχι στην οσία Μακρίνα, αλλά στη αγία Εμμέλεια, και καταλαβαίνουμε έτσι πολύ καλά, το πώς μία οικογένεια έφτασε στο σημείο να αναδείξει όχι ένα ή δύο, αλλά πολλούς αγίους. Διότι ακριβώς είχε και μία τέτοια μάνα!

π.Γεωργίου Δορμπαράκη

πηγή

Τα αντικείμενα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ και το...κάστανο

19 Ιουλιου σήμερα και εορτάζουμε την ανακομιδή του λειψανού του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ,το Πάσχα του καλοκαιριου για τους Ρώσους(1η Αυγούστου με το παλιό).Χιλιάδες πιστών περιμένουν στην σειρά για να καταθέσουν τον πόνο τους στον μπάτιουσκα Σεραφείμ,εκεί που βρίσκεται το άφθαρτο λείψανο του Οσίου που με τρόπο θαυμαστό βρέθηκε στον ναό της Παναγίας του Καζάν,στην Αγία Πετρούπολη,όπου το είχαν κρύψει για να το σώσουν από τα χέρια των κομμουνιστών.

Ντιβέεβο.Ένας τόπος ιερός που βρίσκεται υπό την προστασία της Παναγίας.Κάθε απόγευμα οι μοναχές λιτανεύουν την εικόνα της Παναγίας γύρω από το μοναστήρι ,στην τάφρο της Παναγίας.Είναι η λεγόμενη Κανάφκα,και η ίδια η Παναγία έχει οριοθετήσει τον χώρο όπου κάθε απόγευμα θα πρέπει εν σιωπή να λιτανεύεται η εικόνα της.

Μέσα στον ναό υπάρχει και η εικόνα της αγαπημένης Παναγιάς του Αγίου Σεραφείμ,της Παναγίας Ουμιλένιε,της Παναγίας που τόσες φορές είχε εμφανιστεί στον Όσιο.

 Θα σταθώ όμως σ'ένα σημείο που ιδιαίτερα με εντυπωσίασε.Μέσα στον ναό,σε τέσσερις βιτρίνες βρίσκονται τα πράγματα του Οσίου Σεραφείμ.

Το άσπρο πουκάμισό του,τα παπούτσια του(μέγεθος 44-46),ο βαρύς χάλκινος σταυρός του,τον οποίο φόραγε σε όλη του την ζωή,η κατσαρόλα στην οποία μαγείρευε και άλλα προσωπικά του αντικείμενα.

Βλέποντας τα σκεφτόμουν με πολλή αγάπη αυτόν τον άνθρωπο που τώρα είναι ένας ΑΓΙΟΣ και ανακάτευα στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις:ο άνθρωπος,του οποίου τα πράγματα είναι εδώ κοντά μου,τώρα βρίσκεται κοντά στον ΘΕΟ,και όλοι αυτοί οι προσκυνητές που βρίσκονται δίπλα μου ξέρουν,πιστεύουν,ότι ο άγιος κάνει θαύματα,ότι μπορεί να τους γλυτώσει από πολλές δυσκολίες!

Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την λαοθάλασσα που βρισκόνταν δίπλα μου,παρά μόνο σκεφτόμενος την άσκηση του μεγάλου αυτού αγίου,την απομόνωσή του για 1000 νύχτες προσευχόμενος πάνω σ'ένα βράχο,την σιωπή του,όλα τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην κάθαρση της ψυχής.

Με πόση ευλάβεια οι Ρώσοι προσκυνητές προσκυνούσαν τα ιερά αυτά αντικείμενα χωρίς κανένας γύρω να στραβομουτσουνιάζει!Και ξέρω πως με κίνδυνο της ζωής τους οι μοναχές και οι πιστοί διέσωσαν αυτά τα αντικείμενα και για 70 χρόνια τα φύλαξαν μέχρι την πτώση του κομμουνισμού.

Μάλιστα την κατσαρόλα την βάζουν στο κεφάλι τους για ευλογία,ενώ μέσα φτιάχνουν κάτι σαν παξιμαδάκια που τα μοιράζουν στους προσκυνητές.

 Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα βρίσκεται η πηγή του Αγίου Σεραφείμ.Μπαίνουν οι πιστοί σε ειδικές καμπίνες και βουτάνε μέσα στο αγιασμένο νερό.Ακόμη και αν η θερμοκρασία είναι κάτω από το μηδέν.Να πω την αλήθεια εγώ και η παρέα μου κοιτούσαμε λίγο καχύποπτα τον βούρκο που υπήρχε σε κάποια σημεία και βέβαια δεν μπήκαμε μέσα.Τότε ο Μολδαβός φίλος που με συνόδευε δεν άντεξε και μου είπε«Εσείς οι Έλληνες όλα τα ψειρίζετε.Είστε πολλοί της λογικής!»

Μετά από καιρό έμαθα από κάποιους προσκυνητές πόσο θαυματουργό είναι το αγίασμα του Οσίου Σεραφείμ και πόσες ασθένειες θεραπεύει.Ξέρω πολλούς προσκυνητές που βουτάνε  με τα ρούχα που φορούν μέσα στο αγίασμα,ακόμη και τον χειμώνα,Και ενώ τα ρούχα στεγνώνουν επάνω τους,ούτε καν δεν φταρνίζεται κάποιος...

Όπως λέει και ο μεγάλος Ντοστογιέβσκι,ο Ρώσος είναι Ορθόδοξος.Η ορθόδοξη πίστη που λαμβάνει με το βάπτισμά του η απλή ρώσικη ψυχή,γίνεται η ουσία που κυριεύει την ψυχή του σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του.Ο ρωσικός λαός εκάνε δική του την Ορθόδοξη πίστη όχι μόνο με την διάνοια αλλά με όλη του την καρδιά.

Κάνοντας αυτές τις λίγες σκέψεις με λύπη σκέφτομαι αυτούς(όχι τους απίστους και τους αθέους,αλλά τους ιερείς και τους θεολόγους )που λοιδωρούν το κάστανο και όποια άλλα προσωπικά αντικείμενα σύγχρονων αγίων.

π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis

Η καθαρή καρδιά περνά εύκολα τις πύλες του ουρανού

 “Οι εφημερίδες του Ουρανού τα γράφουν όλα όσα γίνονται εδώ και τα καλά και τα κακά. 
Ο πιστός πρέπει να είναι απλός στις πράξεις του και καθαρός στη σκέψη και τα αισθήματα του.
Να αναζητά το Θεό με καθαρή καρδιά και με απλότητα να τον συναντά γιατί «η καθαρή καρδιά περνά εύκολα τις πύλες του ουρανού.”

 Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

Ο «Παιδαγωγός» του Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως (Λόγος Α΄) ως πηγή της ιστορίας των πολιτιστικών, θρησκευτικών και παιδαγωγικών αντιλήψεων της εποχής του.

Ο «Παιδαγωγός» του Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως (Λόγος Α΄) ως πηγή της ιστορίας των πολιτιστικών, θρησκευτικών και παιδαγωγικών αντιλήψεων της εποχής του.

https://ikee.lib.auth.gr/record/270069/files/GRI-2015-14728.pdf 

Άγιος Νικόλαος Ψαρών: "Η Μητρόπολη του Αιγαίου"

της Ελίνας Γαληνού

 Σε ένα ψηλό και απόκρημνο ύψωμα νοτιοδυτικά του νησιού, δεσπόζει περήφανα ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου, προστάτη των ναυτικών και των Ψαριανών. Η ανέγερσή του ξεκίνησε στα 1785, μια εποχή ανθίζουσας ναυτικής δραστηριότητας και οικονομικής ευρωστίας του νησιού, πράγμα που επέδρασε θετικά και στον πολιτισμό του. 

Ο ναός ολοκληρώθηκε το 1793, τη χρονιά που γεννήθηκε ο ηρωικός μας πυρπολητής Κανάρης.
Ο Κανάρης και τα Ψαρά, συνδέθηκαν με τις εντονότερες στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης, αποτελώντας αιώνια σύμβολα ανδρείας αλλά και ολοκληρωτικής ηρωικής θυσίας για χάρη της Ελευθερίας και της αγάπης προς την πατρίδα.
Εχουν περάσει 186 χρόνια από το ολοκαύτωμα των Ψαρών. Όμως εκεί, στην ολόμαυρη ράχη η δόξα ακόμα περπατά στεφανωμένη με τα λίγα χορτάρια. Και τα Ψαρά αγωνίζονται να διατηρήσουν τις ατίμητες παρακαταθήκες των λαμπρών παλληκαριών τους και τις μνήμες της μεγάλης θυσίας.

Μια απόλυτα επίκαιρη και τραγικά αποκαλυπτική επιστολή του Καποδίστρια

Απόσπασμα από μια απόλυτα επίκαιρη και τραγικά αποκαλυπτική επιστολή του Καποδίστρια στον Ευνάρδο,γραμμένη τον Νοέμβριο του 1829. Τότε που οι "προστάτες" τον στραγγαλίζουν οικονομικά και ετοιμάζονται να τον ξεφορτωθούν. Πάντα βέβαια λόγω του Ρωσικού κινδύνου και ποτέ του κινδύνου που αποτελούσε για αυτούς μια ισχυρή Ελλάδα στη Μεσόγειο.

… Δέν αγνοώ ότι εν Λονδίνω παρασκευάζουσι τα οδηγήματα τα δοθησόμενα εις τούς εν Κωνσταντινουπόλει αντιπροσώπους των συμμάχων αυλών ,έτι δε σκέπτονται και περι εκλογής του νέου αρχηγού της Ελληνικής κυβερνήσεως ,όθεν και μάλιστα επιθυμώ υπέρ τε του τόπου και του ολικού αγαθού και της δόξης των συμμάχων να στήσωσι τάς περί τούτων αποφάσεις των, επί δικαίων αρχών, ίνα ώσιν εύκολοι εις εκτέλεσιν και επιθυμών ,έτοιμος είμαι και τότε να υπηρετήσω την Ελλάδα εν οποία τάξει και προσηγορία θελήσωσι να με διορίσωσιν.

Εγώ έδωκα τεκμήρια εμαυτού εν τω κόσμω και δεν έχω χρείαν να δώσω αλλά όθεν εν όσω κατά συνείδησιν πιστεύω ότι εκπληρώ τα χρέη μου, δεν θέλω εκκακήση προς ουδεμίαν δυσκολίαν και θέλω δεχθή, πάλιν το επαναλαμβάνω, οποίαν θέσιν θελήσωσιν. Όταν όμως πεισθώ ότι αδυνατώ να αναπαύσω την προς εμέ και ενδειχθείσαν και έτι φιλοστόργως ενδεκνυμένην παρά τούτου του έθνους πίστιν ,τότε, αποστάς των δημοσίων πραγμάτων, θέλω ζήση ή ενταύθα ή αλλαχού, καθώς ειρηνικώτατα έζησα και εν Γενεύη τέσσερα έτη.

Εκ τούτων ‘εχεις ευκόλως νοήσαι ότι και ευχαρίστως θέλω δεχθή τας αποφάσεις του εν Λονδίνω συνεδρίου και πολύ εξ αυτών ελπίζω. Εάν αύται συμφωνώσι προς τα όντως συμφέροντα και προς τα δικαώματα, τολμώ ειπείν, της ελλάδος ,χαράν μου θέλω το νομίση ως άρχων και εκ πάσης δυνάμεως θέλω επιμεληθή ή ως τοιούτος ή ως πολίτης να τάς εκτελέσω και να κατασφαλίσω τους καρπούς των μακρών και αιματηρών του τόπου τούτου θυσιασμών. 

Εάν όμως αι αποφάσεις απάδωσι προς τας δικαίας της Ελλάδος εφέσεις, και σεβόμενος,δεν θέλω αναδεχθή την εκτέλεσιν αυτών.Αλλ΄ο Θεός μέγας εστίν,αγαπητέ μου Ευνάρδε και πέπεισο ότι κατά τους οικτιρμούς του δεν θέλει εγκαταλείψη την Ελλάδα εις την σκυθρωπήν τύχην εις ήν οι φαύλοι αυτής εχθροί θέλουσι να την καταδικάσωσι...

Από την σελίδα στο Facebook του Γεώργιος Σκλαβούνος