Το ωραιότερο πράγμα στη Γη...

Ένας καλλιτέχνης ήθελε να βρή και να ζωγραφίσει το ωραιότερο πράγμα στη γη.

Ρώτησε έναν ιερέα, ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα στην γη.
-Η πίστη, του απάντησε εκείνος. Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο δυναμικού στη ζωή.

Ρώτησε έναν γεωργό.
-Η ελπίδα, του απάντησε. Αν λείψη αυτή, έλειψε κάθε δημιουργία για την ζωή.

Ρώτησε και μια φτωχή εργάτρια.
-Η αγάπη, του είπε. Μ’ αυτήν ξεπερνώ κάθε μου καημό.

Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη σκέφθηκε ο καλλιτέχνης. Πώς όμως μπορώ να ζωγραφίσω μαζί αυτά τα τρία;

Την ώρα που έμπαινε στο σπίτι του, στάθηκε με έκσταση μπροστά σ’ένα ζωντανό πίνακα: Τους γονείς του, την γυναίκα του, τα παιδιά του!

Στο μέτωπο των γονέων του είδε την πίστη.
Στο χαμόγελο των παιδιών του την ελπίδα.
Στα μάτια της γυναίκας του λαμποκοπούσε η αγάπη.

Η καρδιά του σκίρτησε.
Να το ωραιότερο πράγμα στην γη! Αυτό θα ζωγραφίσω.
Και αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η οικογενειακή του εστία.
Ένα απλό χαρούμενο σπιτάκι, που το κυβερνούσε, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη!

πηγή

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β’ ΛΟΥΚΑ(Αγαπώ μόνο αυτούς που με αγαπούνε);

Γιατί οι άνθρωποι έχουμε την τάση να αγαπούμε μόνο αυτούς που μας αγαπούνε; Ο Χριστός, αγαπητοί μου αδελφοί, αναφέρει στο ευαγγέλιο του Λουκά ότι «οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν» και ζητά από τους χριστιανούς «να αγαπούν τους εχθρούς τους», νικώντας την τάση που ο άνθρωπος έχει αναπτυγμένη μέσα του για την ωφέλεια και το συμφέρον του (Λουκ. 6, 32 και 35). Και αναφέρει ότι όσοι νικήσουν το συμφέρον και την ωφέλεια θα λάβουν χάρη, εύνοια, ευλογία από το Θεό.

  Είναι σημείο της απομάκρυνσης, της πτώσης του ανθρώπου από τη σχέση με το Θεό, η αγάπη μόνο σ’ αυτούς που μας αγαπούν. Και δεν είναι εύκολη η ανατροπή αυτής της στάσης.

 Ο άνθρωπος δεν διδάσκεται εύκολα από παραδείγματα. Έχοντας απομακρυνθεί από το Θεό και τη σχέση μαζί Του, είναι συνήθως πρόθυμος να αγαπήσει και να αποδεχθεί αυτούς που τον αγαπούνε, αυτούς που ανταποκρίνονται στις επιθυμίες του, αυτούς με τους οποίους τα συμφέροντά του ταυτίζονται. Όταν όμως διαπιστώνει ότι εκείνοι ή άλλοι άνθρωποι δεν βλέπουν τον κόσμο με τις δικές του προοπτικές, δεν βλέπουν τον ίδιο όπως εκείνος τον εαυτό του, τότε ο άνθρωπος δυσκολεύεται να τους αγαπήσει. 

Και το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο, όταν οι άλλοι αναπτύσσουν εχθρότητα έναντί του. Όταν χτίζουν διαφορές, όταν οι συμπεριφορές τους είναι προσβλητικές, όταν κοιτούν να τον εκμεταλλευτούν, όταν αντί του μάνα του ανταποδίδουν χολή, όταν του κάνουν ή θέλουν να του κάνουν κακό, τότε ο καθένας μας νιώθει ότι δυσκολεύεται να αγαπήσει, να συγχωρήσει, να παλέψει με τους λογισμούς του εναντίον των προσώπων που του δυσκολεύουν τη ζωή.

Η Yoga και η άρνηση του Σταυρού

Πρωτ. Γεώργιος Χριστοδούλου

Αγαπητοί μου, θα μοιραστώ δύο περιστατικά μαζί σας σε σχολές Yoga, με την άδεια των δύο πνευματικών μου παιδιών που μου τα διηγήθηκαν χωρίς να σχολιάσω κάτι περαιτέρω.

1ο περιστατικό στην Αθήνα:
Ο εκπαιδευτής κατευθύνεται αγριεμένος προς το πνευματικό μου παιδί και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
- Φοράς Σταυρό;
Σοκαρισμένο το κορίτσι απαντά:
-Πώς το ξέρετε;(το φορούσε απο μέσα)
-Είπα, φοράς Σταυρό;
-Ναί, φοράω!
- Να το βγάλεις αμέσως, δε μπορώ να συγκεντρωθώ, άκουσες;
Το κορίτσι σοκαρισμένο και στενοχωρημένο αποχώρησε απο τη σχολή.


2ο περιστατικό στη Θεσσαλονίκη:
Η εκπαιδεύτρια κατευθύνεται προς το μαθητή και με απόλυτο τρόπο του βγάζει με το ζόρι κομποσκοίνι που φόραγε στο χέρι, λέγοντάς του οτι δε μπορεί να συγκεντρωθεί και οτι δε μπορεί να φοράει τέτοια πράγματα στο μάθημα.

πηγή

Διαβάστε και      1)Γιόγκα εναντίον καρδιακής προσευχής

                       

                               2)  Ο Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης για την Γιόγκα

Το κάτασπρο λιλιπούτειο εκκλησάκι του Άη Σώζου

Το κάτασπρο λιλιπούτειο εκκλησάκι του Άη Σώζου, σκαρφαλωμένο σε ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα, στην περιοχή Καλαντού της Νάξου, είναι μια από εκείνες τις μαγικές εικόνες που δεν φεύγουν ποτέ από τη μνήμη.

Το έκτισε ένας έμπορος που ναυάγησε στην περιοχή, και επειδή το εμπόρευμά του ήταν λάδι και κρασί, όταν έδινε τη μάχη με τα κύματα έκανε τάμα στο Θεό πως αν σωθεί θα κτίσει στην περιοχή ένα ξωκλήσι από λάδι και κρασί.

Το έκτισε, ρίχνοντας στα θεμέλια λάδι και κρασί, και του έδωσε το όνομα Άγιος Σώζος. Για να το απολαύσετε, δεν έχετε παρά να περπατήσετε ένα πανέμορφο μονοπάτι που ξεκινάει από την παραλία της Αγιασσού.

πηγή

Γερόντισα Γαβριηλία - Λόγια αγάπης...

1. Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης. Φτάνει να ζείς την Ταπείνωση τού Χριστού.

 

2. Να κοιμάσαι. Φτάνει να είσαι σέ εγρήγορση.

 

3. Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς, και υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για όλους.

 

4. Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.

 

5. Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.

 

6. Μία είναι η Μόρφωση: το να μάθουμε πώς  να αγαπάμε τον  Θεό.

 

7. Δεν υπάρχει τίποτε πιο φθηνό  από το χρήμα.

 

8. Καλύτερα η Κόλαση εδώ, παρά στον Άλλο Κόσμο.

 

9. Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που ζούμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.

 

10.  Φόρεσα το Ράσο, και δέν μιλώ πια αν δεν με ρωτήσουν. Το Ράσο μιλά.

 

11.  Άν έχεις αγάπη για όλο τόν κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.

 

12.  Κάποιος είπε ότι Χριστιανός είναι αυτός που εξαγνίζει την αγάπη και αγιάζει την εργασία .

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ(Αληθινή συγκλονιστική ιστορία)

 Από το νέο βιβλίο της Νίνας Πάβλοβα ''Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ''που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ''Πορφύρα''

Μια μέρα ο πρωθιερέας Βασίλειος Μπόριν από την Βασκνάρβα μάς μίλησε μετά το Μεσονυκτικό για τη Βασιλεία του Θεού, η οποία είναι πολυτιμότερη απ’ όλα τα επίγεια πλούτη και ανώτερη από το καθετί. Τα λόγια του ηλικιωμένου ιερέα μας έκαιγαν με τέτοια δύναμη, που η ψυχή έτεινε προς τα επουράνια.

 Κάποια στιγμή σηκώθηκε μια γυναίκα μια γυναίκα και λέει:
– Πάτερ, εμείς σίγουρα επιθυμούμε τα επουράνια, αλλά έχουμε ανάγκη και από φαγητό, ενώ οι τιμές διαρκώς ανεβαίνουν. Το σαλάμι είναι τόσο ακριβό που δεν έχουμε τη δυνατότητα να το αγοράσουμε. Τι να φάμε;
– Αλίμονό σας, τρώτε σκουπίδια και ελπίζετε στα σκουπίδια, είπε ο πατέρας Βασίλειος, διακόπτοντας τη συζήτηση.
– Να, και εγώ τα ίδια κάνω, παραπονέθηκα σε μία κυρία καθώς βγαίναμε μαζί από το ναό. Δεν σκέφτομαι την Βασιλεία του Θεού αλλά πώς να βρω χρήματα.
– Έχετε ανάγκη από χρήματα; με ρώτησε η άγνωστη κυρία, βγάζοντας ταυτόχρονα το πορτοφόλι από την τσάντα.
– Όχι, μιλώ για κάτι άλλο. Πήρα ευλογία να αγοράσω ένα σπίτι κοντά στην Όπτινα και δεν μου φτάνουν τα χρήματα.
– Δώστε μου την διεύθυνσή σας. Όταν θα έχετε μου τα επιστρέφετε, αν όχι δεν πειράζει.

– Μα ποια είστε εσείς, ο πλούσιος Πινόκιο;1 ρώτησα και κοίταξα με ενδιαφέρον στην όμορφη άγνωστη γυναίκα που ήταν ντυμένη μ’ ένα φόρεμα Βερσάτσε.
– Ο σύζυγός μου είναι πλούσιος αλλά αυτά τα χρήματα είναι από δικά μου.
Έτσι γνώρισα την μέλλουσα μοναχή Ν. Τότε δεν ήξερα πως ετοιμάζεται μυστικά για την κουρά της και ότι μετά από εννέα χρόνια θα έμπαινε στο μοναστήρι. Άλλωστε οι δουλειές της φίλης μου από τον Καύκασο (την ονομάζω έτσι επειδή όλα τα πρόσωπα της διήγησης είναι εν ζωή) είναι τόσο μπερδεμένες και πολύπλοκες, που δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Ο σύζυγος είχε ήδη δύο
μωρά εκτός γάμου, ουσιαστικά μία άλλη οικογένεια, αλλά ήταν ζηλιάρης και ζητούσε από την γυναίκα του απόλυτη υποταγή και αυτή τον άκουγε με σεβασμό.
Μετά από εννέα χρόνια πια, παρακολουθούσα το τέλος αυτής της καυκάσιας ιστορίας, όπου ο πρώην σύζυγος φιλούσε το χώμα που πατούσε αυτή η γυναίκα και ευχαριστούσε το Θεό γι’ αυτόν τον άγγελο που του άλλαξε την αμαρτωλή πορεία που είχε πάρει στη ζωή του.
Οι άνθρωποι πηγαίνουν στο μοναστήρι υπό διαφορετικές συνθήκες, αυτή η γυναίκα όμως εκάρη μοναχή αφού γύρισε στην πίστη την άπιστη οικογένειά της. Τα παιδιά ήδη είχαν τη δουλειά τους, ενώ ο πρώην σύζυγος παντρεύτηκε τη μητέρα των παιδιών του και έδειχνε σε όλους με καμάρι τις φωτογραφίες των παιδιών του από το νέο γάμο του.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα για την πάντοτε χαμογελαστή και ατάραχη φίλη μου. Ξέρω μόνο ένα πράγμα, πως την πίστη της δεν την επέβαλλε στους άλλους, μόνο προσευχόταν για όλους και έκανε απόλυτη υπακοή στον πνευματικό της, τον αρχιμανδρίτη Ηλία Νοζντριώβ. 
Επιθυμούσα κι εγώ να μάθω να ζω εν υπακοή, αλλά δεν το κατάφερνα. Έτσι ο Κύριος μου έστειλε σε βοήθεια μια φίλη.

 Το γεγονός πως η υπακοή καίει τους δαίμονες το γνώριζα το ίδιο καλά με τη φίλη μου. Αλλά η ‘’κατά το τυπικόν’’ κατανόηση της υπακοής ξυπνούσε μέσα μου διαμαρτυρίες, ενώ η φίλη μου τηρούσε τα πάντα κατά γράμμα.
Να ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Η φίλη μου με επισκέφτηκε, στο σπίτι μου κοντά στην Όπτινα. Είχε εισιτήριο επιστροφής με το αεροπλάνο και εφόσον είχα και εγώ δουλειά στην Μόσχα αποφασίσαμε να φύγουμε μαζί. Έμαθα το πρόγραμμα των λεωφορείων, αλλά η φίλη μου αναγνώριζε μόνο ένα πρόγραμμα: «Όπως θα ευλογήσει ο γέροντας». Πήγε στο μοναστήρι για να πάρει ευλογία από τον πνευματικό της. Επιστρέφοντας, από το κατώφλι ακόμη του σπιτιού μού φώναξε:
– Ετοιμάσου να φύγουμε! Ο γέροντας με ευλόγησε και μου είπε: «Πάρε τα πράγματά σου και ξεκίνα αμέσως τώρα».
Τότε τη ρώτησα:
– Με τι θα φύγουμε; Το πρώτο λεωφορείο για Μόσχα φεύγει το μεσημέρι, τώρα είναι ακόμη πρωί και έξω βρέχει.

Πώς να διώχνουμε την απελπισία από αυτούς που πονούν(Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ.Αθανασίου)

Πώς να διώχνουμε την απελπισία από αυτούς που πονούν 

Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ.Αθανασίου

Δημοπράτες και (ορθόδοξοι) "ταλιμπάν"

Του Θόδωρου Παντούλα

Ένας φίλος σκανδαλίστηκε από το θέαμα που αντίκρισε στην Τήνο. Τον σκανδάλισε ο "τριτοκοσμικός" θρησκευτικός τουρισμός που ανηφορίζει έρποντας για την Μεγαλόχαρη. Κι ύστερα οι ίδιοι, «οι ορθόδοξοι ταλιμπάν», που σπρώχνουν για να επιβιβαστούν στο βαπόρι της επιστροφής.

 Επίσης έκπληκτος (αλλά και χωρίς κανένα εμφανή, τουλάχιστον, λόγο) ο ίδιος εκτιμά, ότι το πλήθος των πιστών, που ανήκουν στο ίδιο κοινωνικό σώμα με αυτόν που το αποστρέφεται, «μπορεί να λυντσάρει έναν άνθρωπο χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο απλά και μόνο επειδή μπορεί να φέρει ένα ξένο χαρακτηριστικό»! Και απολήγει: «τα άλλα, περί Διαφωτισμού κ.λπ. αποτελούν μεγάλη πολυτέλεια για να συζητηθούν όταν η δεισιδαιμονία και ο σκοταδισμός ακόμα καθορίζουν τόσα πολλά πράγματα...».

Νομίζω ότι η πολυκαιρισμένη καραμέλα της «προόδου» πικρίζει. Εν πάση περιπτώσει δεν χρειάζεται όλα να «προοδεύουν» και να διαφωτίζονται. Ας μείνουν και μερικά αμαγάριστα από την λοιμική της «προόδου» και την έπαρση του Διαφωτισμού. Η ανθρωπότητα –σε πείσμα των απανταχού διαφωτισμένων ιεροκηρύκων και αξιολογητών της προόδου– δεν έκαμε την παραμικρή πρόοδο στο φιλί και καρφάκι δεν καίγεται σε όσους αγαπούν.

Ας πάμε τώρα στους παντελώς άστοχα αποκαλούμενους «ορθόδοξους ταλιμπάν» κι ας αναγνωρίσουμε ότι μερικοί άνθρωποι (πιθανώς λιγότερο διαφωτισμένοι και προοδευμένοι απ’ εμάς) έχουν τα θάρρητά τους και με τον Θεό και τους αγίους του. Μ’ αυτά τα θάρρητα κάνουν και συμφωνίες μαζί τους. Και, ενίοτε, κρατούν και τον λόγο τους.

 Και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν κάποιοι απ’ αυτούς θεμέλιωσαν εκκλησιές, σχολειά, νοσοκομεία, γηροκομεία κ.λπ. Και πολλοί απ’ αυτούς πέθαναν πάμφτωχοι. Και κάποιοι μαρτύρησαν και τους τιμά ως αγίους η Εκκλησία. Οι υπόλοιποι μπορεί και να σπρώχνονται στις προκυμαίες αλλά έτσι είναι, νομίζω, ο άνθρωπος «και για το καλό και για το κακό» καμωμένος. Κι όσοι δεν το κατάλαβαν αυτό άνοιξαν δρόμο σε λογιών λογιών ολοκληρωτισμούς.

Όμως, ας μην σκανδαλιζόμαστε τζάμπα. Δεν φταίνε οι γονυπετείς για την κατάντια μας. Δεν «καθορίζουν τόσα πολλά πράγματα» αυτοί. Τους όρθιους με τα κολάρα να βλεδυσσόμεθα, αυτούς τους ευθυτενείς που κάνουν καριέρα ως δημοπράτες –αλλά και γι’ αυτούς πάλι όλο και κάποιος «ορθόδοξος ταλιμπάν» προσεύχεται.

Η δυσανεξία απέναντί τους, έναντι της ετερότητος, δεν μαρτυρά και πολύ «πρόοδο». Δείχνει όμως ότι εκτός από τα μπούτια μας, έχουμε μπερδέψει και το μπόι μας με την σκιά μας.


*Σκίτσο της Αγίας Παρασκευής (κατά πρόσωπο) με μολύβι

πηγή

“Ο Δεκάλογος του πατριωτισμού

του Γρηγορίου Ξενόπουλου

1. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα ζήτω, τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια.

2. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό.

3. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι – σαν κάθε αγάπη – έργο, θυσία. Σκοπός της είναι να κάμει την πατρίδα σου μεγάλη.

4. Το μεγαλείο της πατρίδος δεν το κάνουν ούτε οι πολλοί τόποι, ούτε τα πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων της. Το κάνουν η μόρφωση, η εργατικότητα, η ευτυχία και το μεγαλείο των ανθρώπων της.

5. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος όχι μόνο δεν γεννά μίσος για τις άλλες πατρίδες, αλλά και ζητεί πρώτα απ” όλα να σέβεσαι και το ξένο πατριωτισμό. Καμία πατρίδα δεν είναι απολύτως ανώτερη από τις άλλες. Για σένα είναι ανώτερη η δική σου, για τον ξένο η δική του. Όπως για τον εαυτό σου, έτσι και για την πατρίδα σου, ποτέ μην επιδοκιμάζεις να αδικεί τις άλλες πατρίδες.

6. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος – δηλαδή ενός μικρού μέρους της ανθρωπότητος – υποχωρεί όπου έρχεται εις σύγκρουσην με την αληθινή αγάπη όλης της ανθρωπότητος. Όπως δεν σ” εμποδίζει να εκτιμάς ή να αγαπάς ξένους, έτσι δεν σ” εμποδίζει – σε συμβουλεύει μάλιστα να πολεμάς και να μισείς πολλούς ανθρώπους της πατρίδος σου αν είναι κακοί. Και την πατρίδα σου να την φαντάζεσαι πώς την αποτελούν πολύ περισσότερο οι πολλοί, οι πτωχοί, ο λαός, όσοι εργάζονται και υποφέρουν πολύ και απολαύουν λίγο ή διόλου, παρά οι ολίγοι, εκείνοι που απολαύουν χωρίς να εργάζονται.

7. Πολύ μεγαλύτερη αγάπη για την πατρίδα από το να σκοτωθείς γι” αυτή, είναι να ζήσεις γι” αυτή. Ν” αφιερώσεις όσο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου μπορείς (όλο είναι αδύνατο) γι” αυτή.

8. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος αρχίζει από την αγάπη του εαυτού σου, την αγάπη που σε κεντρίζει να γίνεσαι ολοένα καλύτερος και ανώτερος, ν” ανεβαίνεις ολοένα περισσότερο στο ψηλό και απότομο βουνό του μεγαλείου.

9. Το φύτευμα δένδρων ωφελεί την πατρίδα σου και σένα. Το ξερίζωμα, όμως, της αμαθείας, της κουταμάρας, των σκουριασμένων ιδεών ακόμα περισσότερο ωφελεί την πατρίδα σου, σένα μπορεί συνήθως να σε βλάψει. Όσο πόλεμο κι αν σου κάνουν η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι να ξεριζώνεις, όπου χρειάζεται.

10. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι ένα από τα πιο ευγενικά αισθήματα της καρδίας. Γι” αυτό ίσως και σπάνιο. Η ψεύτικη αγάπη της πατρίδος είναι από τα πιο πρόστυχα. Γι” αυτό ίσως και πολύ συχνό.

*Δημοσιεύτηκε στις 9 Απριλίου 1911 στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων» από τον Γρηγόρη Ξενόπουλο με το ψευδώνυμο «Φαίδων».

πηγή

Ο Άρης απαντάει σε Φίλη και άθρησκους για τους παπάδες!

Από τον λόγο στη Λαμία, του  Άρη Βελουχιώτη

Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη.

Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες.
Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι...ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!

 Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια.

 Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος…

πηγή

Τραγούδι του Αγίου Χαρίτωνα

Του Ικονίου ήτανε ο όσιος βλαστάρι

κι ήταν λεπτός και ευγενής σαν το ξανθό το στάρι

Τρίτο αιώνα έζησε, τόσο ευλογημένος

Χαρίτων, χαριτόβρυτος και τρισχαριτωμένος

Κήρυττε σ' όλους τον Χριστό κι ας οι διωγμοί ξεσπούσαν

του Αυρηλλιανού, κι εκεί πόσοι δε μαρτυρούσαν.

Τον φώναξε ο διοικητής: "Αυτό μη μου το κάνεις,

του λέει, τη θρησκεία μας στο στόμα σου μην βάνεις

Αρχαία είν' τα είδωλα κι η πίστη των προγόνων

παίρνεις ανθρώπους στο λαιμό δικών τους απογώνων

Πάψε, λοιπον, το κήρυγμα της νέας σου θρησκείας

και κάνε κάποια πράγματα άλλης σου αρεσκείας"

"Εγώ ν' αλλάξω, δεν μπορώ. Θα ευχόμουνα ν' αλλάξεις

εσύ και η παρέα σου, διοικητά της τάξης"

Οργίστηκε ο άρχοντας, σκληρά τον βασανίζει

Με σιδερένιους όνυχες τη σάρκα του ξεσχίζει

δαυλούς ανάβει, βάναυσα το σώμα του φλογίζει

και τον οσιομάρτυρα στο τέλος φυλακίζει

(Αγιασμένες φυλακές, πόσους φιλοξενήσαν

αγίους, αδικούμενους που ούτε και προξενήσαν 

κάτι κακό οι ταπεινοί και ταλαιπωρημένοι

Μέχρι και τον Χριστό σ' αυτές ανάγκασαν να μένει) 

Περνούνε και παρέρχονται ακάθεκτοι οι χρόνοι

κι ο Αυρηλιανός, λοιπόν, πεθαίνει εις την Ρώμη

Αφήνουν τον Χαρίτωνα ελεύθερο να πάει

στους Άγιους Τόπους που ποθεί να δει όσα πατάει 

το πόδι του Κυρίου του σαν ήρθε μες στην πλάση

Στον δρόμο, τού ορμούν ληστές, δεν πρόλαβε να φτάσει

εκεί που πόθαγε η ψυχή. Τον πάνε στη σπηλιά τους

Σε μία άκρη τον πετούν, λεφτά ζητούν, μα αλιά τους,

πού να τα βρει ο δύστυχος. Ένας ο θησαυρός του

κι αυτός ήταν πνευματικός, ο Κύριος Θεός του

Μια μέρα πάνε στη δουλειά κι αφήνουν σε δοχείο

κρασί να πιούνε ύστερα, μα ζωντανό στοιχείο,

μία οχιά φαρμακερή, θα χύσει το φαρμάκι

μέσα στο κιούπι κι ύστερα σαν πιουν στο ποτηράκι

όλο τους το παλιό κρασί, όλοι τους θα πεθάνουν

Την ίδια ώρα τα δεσμά άγγελοι θα τα κάνουν

λυμένα πια να σωριαστούν. Ο όσιος γονατίζει

με πόνο και με δάκρυα για τις ψυχές ψελλίζει

την προσευχή του τη θερμή, για να τους συγχωρέσει

ο Κύριος, και στην χαρά κι αυτούς να τους χωρέσει

Μια φώτιση τού έρχεται τ' αγίου σαν τελειώνει

την προσευχή, και τη σπηλιά έτσι μεταμορφώνει

Λοιπόν, τη μετασκέυασε, έθαψε τους ληστές του 

Τι τυχεροί που στάθηκαν να γίνουν κτίτορές του 

Έτσι εργάζεται ο Θεός. Όλων τη σωτηρία

ποθεί μ' αγάπη περισσή, τους σώζει απ' τα θηρία

Με τον καιρό προσέρχονται πλήθη πολλά να γίνουν

καλόγεροι που στη σπηλιά-μονή θα παραμείνουν

Ερωδιοί και εραστές Κυρίου που δοξάζουν

ακοίμητοι τον Πλάστη τους κι ενώ αυτοί μονάζουν

το μοναστήρι της σπηλιάς γίνεται μία Λαύρα 

μεγάλη πια όπου φυσά Ιησού Χριστού η αύρα

Ο άγιος θαυματουργεί, νερό 'πό πέτρα βγάζει

που τρέχει έως σήμερα κι όλους τους αγιάζει

Σε βαθύ γήρας έφθασε μέχρι να 'ρθει η μέρα

που έφυγε απ' τη ζωή και πήγε στον Πατέρα

Στης Καλοσύνης το θρονί σιμά, τώρα πρεσβεύει

όλες τις αστοχίες μας, Εκείνος να γιατρεύει

Εμπνευσμένο από το Φθινοπωρινό Συναξάρι του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, 

τόμος Α ΄, Ακτή, Λευκωσία 2008

πηγή

Ὅσο βαρύς κι ἂν εἶναι ὁ σταυρός τῆς δοκιμασίας,το ξύλο ἀπό το ὁποῖο κατασκευάσθηκε,πάντοτε φυτρώνει στο ἔδαφος τῆς καρδιᾶς

Ἱερομάρτυς Σέργιος Μετσώφ

«Ὅσο βαρύς κι ἂν εἶναι ὁ σταυρός τῆς δοκιμασίας, το ξύλο ἀπό το ὁποῖο κατασκευάσθηκε, πάντοτε φυτρώνει στο ἔδαφος τῆς καρδιᾶς!

Μη φοβᾶστε. Κι ἂν γκεμίζονται ὅλα γύρω σας, κι ἂν ἰσοπεδώνονται οἱ ναοί και τα μοναστήρια, μήν ἀποκαρδιώνεστε!

Μένει και θα μένει ὄρθιος ὁ ναός τῆς ψυχῆς μας, τόν ὁποῖο κανείς δέν μπορεῖ νά καταστρέψει, παρά μόνον ἐμεῖς οἱ ἴδιοι!

Θυσιαστήριο εἶναι ἡ καρδιά μας. Πάνω της, μέ δάκρυα προσφέρουμε τό μέγα μυστήριο τῆς μετανοίας!».

ΕΝΑΣ ΤΡΕΛΟΣ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

  Σήμερα, που η θλίψη τουλάχιστον στη δική μου την καρδιά, αλλά πιστεύω και σε άλλες που έχουν την Ελλάδα στη καρδιά τους, θεριεύει για τη δολοφονία του Πρώτου Κυβερνήτη του Έθνους Ιωάννη Καποδίστρια, ( σήμερα η θλιβερή επέτειος ), εγώ δεν θα γράψω γι' αυτήν. 

  Θα γράψω για μια προφητεία ενός τρελού προς Εκείνον όταν ζούσε. 

 Το ιστορικό αυτό ντοκουμέντο έφτασε πριν μόλις λίγες ημερες, απο έναν απόγονο της οικογένειας των Χαιρέτηδων, που η ιστορία τους ξεπερνά τα χίλια χρόνια και φτάνει πίσω στο Βυζάντιο και τον Αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκα. Ευχαριστώ κατ' αρχήν δημόσια τον Μανούσο Χαιρέτη. 

   Ένας λοιπόν Χαιρέτης ο Κήρυκος, και παρ' ότι ήταν 16 χρόνια μεγαλύτερος απο τον Καποδίστρια, βρέθηκε στην Πάδοβα της Ιταλίας για να σπουδάσει ιατρική. Στην ίδια σχολή φοιτά και ο Καποδίστριας μαζί με έναν άλλο φίλο τον Κωνσταντίνο Βαρδαλάχο. Καποδίστριας, Χαιρετης και Βαρδαλάχος φοιτούν στη ίδια σχολή, αλλά γίνονται και συγκάτοικοι. Η Ελλάδα στη καρδιά τους. Γίνονται ΕΝΑ και οι Ιταλοί τους αποκαλούν ( I tre Greci ) οι τρεις Έλληνες.

 Ένα καλοκαίρι θα βρεθούν στην Βενετία για διακοπές, και θα φιλοξενηθούν στο σπίτι του Θεσσαλού Νικολαιδη.

 Ένα πρωινό θα επισκεφθούν το φρενοκομείο του San Servolo. Δίπλα απο την πόρτα του φρενοκομείου ένας τρόφιμος φώναζε στα Ιταλικά. " Ω συ Έλλην νέε ". Ο νέος που απευθυνόταν ο τρελός ήταν ο Χαιρέτης. Όταν πλησίασε του είπε, " σου προλέγω ότι μιαν ημέρα θα υπηρετήσεις Μέγαν Αφεντην του κόσμου ". Πράγματι αρκετά χρόνια μετά στη Κωνσταντινούπολη ο Χαιρέτης θα γίνει γιατρός του Σουλτάνου Μαχμούτ. 

Στη συνέχεια ο τρελός απευθύνθηκε στον Βαρδαλάχο και του είπε. " θα διατρέξεις πολλούς τόπους διδάσκων και επί τέλους ευρύς τάφος θα σε δεχθεί". Ο Βαρδαλάχος βρέθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας. 

 Όταν ο Καποδίστριας τον κάλεσε στην Ελλάδα, να προσφέρει τις γνώσεις και υπηρεσίες του δεν το σκέφτηκε για πολυ. Μπήκε σ' ένα πλοίο με τη βιβλιοθήκη του και κίνησε να έλθει. Μεταξύ Σερίφου και Σίφνου το πλοίο του ναυάγησε. Ο ευρύς τάφος της θάλασσας τον δέχτηκε. Στο τέλος ο τρελός είχε αφήσει τον Ιωάννη Καπιδίστρια στον οποίο είπε, " μιαν ημέραν θα Κυβερνήσεις το ΕΝΔΟΞΟΤΕΡΟΝ ΕΘΝΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...). Μάλιστα...

 Και σήμερα εκτός απο θλίψη έχω και θυμό... Γιατί κάποιοι πολιτικάντηδες προσπαθούν χρόνια να το ξεφτιλίσουν... Ο Καποδίστριας έκανε έκκληση ακόμη και στους ιερείς να χρησιμοποιούν την γλώσσα της Αλήθειας και σήμερα επικρατεί το απόλυτο ψέμμα... Ας είναι... Κοντοζυγώνει η αλήθεια... Τελικά απο μικρό κι' απο τρελό μαθαίνεις την αλήθεια...

Ι.Κορνιλάκης

Η Παναγιά του τόπου μου( Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη)

Μια γλαφυρότατη ομιλία για το πρόσωπο της Παναγίας μας από την συγγραφέα Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη.

Ο τυφλός γέροντας που έγινε ζητιάνος για να σώσει πάνω από 2.000 ορφανά

Του Κώστα Παππά – από την Ορθόδοξη Αλήθεια

Μέσα στους αιώνες πολλοί μοναχοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας έγιναν παράδειγμα αγάπης και αφοσίωσης προς τους συνανθρώπους τους. Είναι αναρίθμητα τα περιστατικά ιερωμένων οι οποίοι με ιδιαίτερη αγάπη και ανιδιοτέλεια πρόσφεραν στις τοπικές κοινωνίες της Ελλάδας σε περιόδους πολέμων, φτώχειας και όχι μόνο.
Ενας σύγχρονος «άγιος» της εποχής μας υπήρξε και ο μοναχός Μελέτιος Αϊβατζίδης, γνωστός και ως «ορφανοτρόφος», ο οποίος πρόσφερε στα ορφανά, χωρίς όρια και συμβιβασμούς. Η έλλειψη της όρασής του δεν στάθηκε εμπόδιο στον αγώνα που έδωσε για τα ορφανά, τα οποία στερήθηκαν την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών τους.
Ο ελεήμων και διορατικός γέροντας με μεγάλη αυταπάρνηση επί σειρά ετών διηύθηνε ορφανοτροφεία στην Εδεσσα, στα Γιαννιτσά και στη Νάουσα.

Στις 20 Ιανουαρίου 2012 ο π. Μελέτιος Αϊβατζίδης εκοιμήθη σε ηλικία 94 ετών και περίπου 2.000 ορφανά, τα οποία στο πρόσωπό του βρήκαν την πατρική αγκαλιά και τη στοργή, θρήνησαν τον πατέρα τους. Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» επιχειρεί να φέρει στο φως περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του π. Μελετίου και να αναφερθεί στον γεμάτο πίστη και προσφορά βίο του.

Ο μοναχός Μελέτιος Αϊβατζίδης γεννήθηκε στη Νικόπολη του Πόντου το 1918. Ο ίδιος και οι γονείς του ήρθαν πρόσφυγες κι εγκαταστάθηκαν στη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Αγαπούσε πολύ την Εκκλησία και από δύο ετών έψελνε το τροπάριο του Ιωάννη του Προδρόμου.

Ο π. Μελέτιος από τα παιδικά χρόνια του είχε στερηθεί την αίσθηση της όρασης, καθώς, βοηθώντας τους γονείς του στα καπνά, ένα παιδάκι πέταξε μια καπνοβελόνα, η οποία καρφώθηκε στο μάτι του μικρού Κυριάκου.
Πρώτα έχασε το ένα μάτι του -σε ηλικία εννέα ετών- και στη συνέχεια απώλεσε ολοκληρωτικά την όρασή του. Αυτός ο τυφλός στα μάτια των ανθρώπων έγινε ο πνευματικός οδηγός χιλιάδων ψυχών που στερήθηκαν σε τρυφερή ηλικία την αγάπη των γονιών.
Ενας τυφλός που οδηγούσε μέσα από το φως του Θεού εκείνα τα ορφανά παιδιά σε ασφαλή μονοπάτια, ώσπου να περάσουν οι μπόρες που γέννησε η ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της Κατοχής. Η ιστορία του αποδεικνύει σε όλους μας ότι στις άπειρες δυσκολίες της ζωής παραμένει πάντοτε άπειρη και η αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους.

ΤΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

Ιδρυσε το ησυχαστήριο που ονομάζεται Ησυχαστήριον Επτάρυθμος Χάρις. Κοντά του έβρισκαν παρηγοριά πολλές κουρασμένες ψυχές. Τις συμβούλευε, τις παρηγορούσε, ενώ παράλληλα το ησυχαστήριό του λειτουργούσε και σαν πτωχοκομείο. Πολλοί άνθρωποι πέρασαν από εκεί και έπαιρναν τη συμβουλή του και την ευλογία του. Το τηλέφωνό του, όπως λένε τα πνευματικά παιδιά του, δεν σταματούσε να χτυπά και να συμβουλεύει ως αργά τη νύχτα.

Ο ίδιος, με την ίδια πάντα ακούραστη διάθεση, συμβούλευε, νουθετούσε και άκουγε τον πόνο των ανθρώπων. Το έργο του ήταν έργο ανθρωπιάς, έργο Θεού. Οι προσευχές του είναι άπειρες, τα γραφόμενά του ατελείωτα. Στα ράφια του ησυχαστηρίου βρίσκει κανείς προσευχές και λόγους δικούς του με τις χρονολογίες τους. Συχνά έλεγε: «Είναι καλό να γίνονται λειτουργίες για την οικογένειά μας, για την πόλη μας, για τους ιερείς και Αρχιερείς μας».
O συγκλονιστικός αυτός άνθρωπος του Θεού, ο ταπεινός, ο πράος, είπε επίσης τα εξής λόγια, που αποδεικνύουν την άκρα ταπείνωσή του: «Εγώ, σαν αόμματος, είχα και τη στενοχώρια μου όχι για το σκότος, όσο να μπορούσα να προσφέρω κι εγώ κάτι διά Θεού στην κοινωνία».

Αδελφόθεοι γινόμαστε και μείς παραμένοντας στη σκιά του Εσταυρωμένου.

Προς την Παναγία: «Γύναι, ιδού ο υιός σου». 
Και προς τον Ιωάννη: «ιδού η μήτηρ σου». 

Καταπληκτική, κατανυκτική και συγκινητική η στιγμή. Την ώρα του άφατου πόνου, παραμένει ατάραχος, δεν λησμονεί τη μητέρα Του, την Παναγία, την πάνω απ’ όλες τις Αγίες, τη σεμνότερη, καθαρότερη, ταπεινότερη γυναίκα όλου του κόσμου, όλων των εποχών. Εκείνη που Του δάνεισε τη σάρκα και το αίμα της, Τον μεγάλωσε και Τον φρόντισε. 

Δεν την αφήνει μόνη, απροστάτευτη, έρημη. Της δίνει νέο υιό. Έναν εξαίρετο κι αγαπημένο μαθητή του, που τού λέει κι αυτού πως από τώρα έχει νέα μάνα, που τη συνοδεύει και τη φροντίζει έως της μακάριας κοιμήσεως και μεταστάσεώς της. Γίνεται αδελφόθεος. Αδελφόθεοι γινόμαστε και μείς παραμένοντας στη σκιά του Εσταυρωμένου.

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η εύλαλη σιωπή»

''τί δέ βλέπεις τό κάρφος τό ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου ''

Περί Κατακρίσεως ....

''τί δέ βλέπεις τό κάρφος τό ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου '' 
...Και γιατί βλέπεις την αγκίδα που είναι μέσα στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι μέσα στο δικό σου μάτι δεν παρατηρείς; 

Τοιχογραφία στον Αγ.Ιωάννη το Θεολόγο στο Απόζαρι της Καστοριάς

facebook

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ ΤΟΥ ΡΑΝΤΟΝΕΖ(Ντοκιμαντέρ)

Ρώσικο ντοκιμαντέρ για τον Άγιο Σέργιο του Ράντoνεζ. Είναι διάρκειας περίπου 27΄. Η μετάφραση έγινε από τον Ελληνο-Ρωσικό σύλλογο Άντον Τσέχωφ και τους υπότιτλους στα ελληνικά επεξεργάστηκε ο Ιεραποστολικός Σύλλογος Κυριακή. Η ταινία προβλήθηκε σε εκδήλωση των συλλόγων στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Κατερίνης την 19η Μαΐου 2014, εκδήλωση — αφιέρωμα προς τιμήν του Αγίου Σεργίου του Ράντονεζ, με την συμπλήρωση 700 ετών από την γέννησή του (1314-2014).

ΠΗΓΗ/αντιγραφή

Χαιρετίστε μου τη Μικρά Ασία

 Χαιρετίστε μου τη Μικρά Ασία…την πατρίδα μου. Ας μην μας μισήσει επειδή ποτίσαμε τα χώματά της με αίμα. Ο Θεός ας τιμωρήσει τους δήμιους που εξώθησαν τα αδέλφια να πολεμήσουν μεταξύ τους. 
 Αχ, ας ήταν ένα απλό όνειρο όλος αυτός ο πόνος που τραβήξαμε… 
Ας μπορούσαμε να πηγαίνουμε και πάλι στα χωράφια μας όλοι μαζί, βοηθώντας ο ένας τον άλλον….
Ας μπορούσαμε όλοι με τις αγαπημένες μας χέρι χέρι να ξεκινούμε από τα χωράφια με τις ανθισμενες κερασιές και να παίρνουμε το δρόμο για τις πλατείες όπου θα γλεντήσουμε. 
Στα καλά καθούμενα μαχαιρώσαμε ο ένας τον άλλον, κατασπαράξαμε τις ψυχές μας. Μια ολόκληρη γενιά κατέσφαξε τον εαυτό της …”

Από το πάντα επίκαιρο και συγκινητικό έργο της Διδούς Σωτηρίου, το ευαγγέλιο του Μικρασιατικού Ελληνισμόυ »Ματωμένα Χώματα»

πηγή

Φωτογραφίες από την αγιοκατάταξη της Οσίας Αγάθης της Κουσαλεούκα!(24-9-2016)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΒΙΟ της αγίας αυτής μορφής στο

Η Οσία Αγάθη της Κουσαλεούκα(+9 Ιουνίου 1873) Μία νέα Αγία

http://ortodox.md/sa-o-laudam-in-cantari-pe-fericita-agafia-caci-celor-drepti-li-se-cuvine-lauda/

Οι Παναγιές της Καλαμπάκας: Πώς η περιοχή και ο λαός τιμούν την Παναγιά

Όπως ολόκληρη η Ελλάδα έτσι και η περιοχή της Καλαμπάκας, τιμά ιδιαίτερα την Παναγία κάτι που αποδεικνύεται από το πλήθος εικόνων, εκκλησιών, εξωκκλησίων και μοναστηριών που αναφέρονται στο πρόσωπό της.

Οι εικόνες της Παναγιάς

Οι εικόνες της Παναγιάς που βρίσκονται στις εκκλησιές, τα μοναστήρια και τα εξωκκλήσια της περιοχής δίνουν, η κάθε μία με ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο, αυτό το στοιχείο που ο λαός αντιλαμβάνεται και θέλει να προσδώσει στο πρόσωπο της Παναγίας.

Ως γνωστόν υπάρχει η ανεκτίμητης αξίας αμφιπρόσωπη εικόνα του Αρχαίου Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαμπάκας όπου από τη μια πλευρά εικονίζεται η κοίμησή της και από την άλλη η σταύρωση του Κυρίου.

Είναι η ΠΑΝΑΓΙΑ της Καλαμπάκας (Παναγιά η Καλαμπακιώτισσα) αφού έτσι αντιμετωπίζεται από τους Καλαμπακιώτες.

Να πούμε ότι η συγκεκριμένη εικόνα λόγω των περιπετειών που είχε στο παρελθόν (εκλάπη δυο φορές) φυλάσσεται, για λόγους ασφαλείας, στην Ι. Μονή Βαρλαάμ απ’ όπου και μεταφέρεται τον δεκαπενταύγουστο για προσκύνημα στον ναό της.

Όσο για την ιστορία της εικόνας, σύμφωνα με απόψεις ειδικών, είναι των Παλαιολογείων χρόνων (ΙΔ΄ αιων). Εικάζεται ότι πρόκειται για δώρο του Ιωάννου Καντακουζινού και Θεοδώρας Καντακουζινής ενώ κατ’ άλλους (καθ. Ευθ. Τσιγαρίδας) πρόκειται για έργο του μεγάλου κρητικού ζωγράφου Θεοφάνη Στρελίτζα Μπάθα (1527) χρονιά που αγιογράφησε το καθολικό της Μονής Αγίου Νικολάου Αναπαυσά Μετεώρων.

Αλλά και στην Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου υπάρχουν δυο σημαντικές εικόνες της Παναγιάς:

Στη δεσποτική, που κοσμεί το τέμπλο, η Παναγία εμφανίζεται με βασιλική περιβολή κρατώντας στο αριστερό χέρι τον Ιησού Χριστό και στο δεξί άνθος. Πρόκειται για την Παναγιά «ΡΟΔΟΝ ΤΟ ΑΜΑΡΑΝΤΟΝ» έργο, σύμφωνα με επιγραφή στο αριστερό τμήμα της εικόνας, κάποιου αναγνώστου οικονόμου Καπετσοβίτου εκ Ζαγορίου (12 Μαρτίου 1790).

Η δεύτερη (επαργυρωμένη) είναι η Παναγία ΓΛΥΚΟΦΙΛΟΥΣΑ «Η ΚΑΝΑΛΙΩΤΙΣΣΑ». Πρόκειται για έργα της παλαιολογείας περιόδου του 14ου αιώνα (1388 – 1393) και πιθανόν, όπως εικάζεται από ιστορικούς, προέρχονται από το τέμπλο του αρχικού καθολικού της Μονής και φέρει το όνομα «Καναλιώτισσα» κα συγκεκριμένα, από την γυναικεία Μονή Λοξάδας ή Λυκουσάδας της Λοξάδας Καρδίτσας που βρίσκεται κοντά στα Κανάλια Καρδίτσας και κατά την Τουρκοκρατία ήταν μετόχι του Μεγ. Μτεώρου.

Η μονή είχε ιδρυθεί από τη Βασίλισσα – μοναχή Υπομονή Δούκαινα Κομνηνή σαν παραλαύριο του Μοναστηριού Αγίας Τριάδας Μετεώρων η δε εικόνα αποτελεί το μόνο σωζόμενο κειμήλιο μετά την πυρπόλησή της από τους Τούρκους. Η εικόνα, σύμφωνα με το έθιμο μεταφέρεται από την Μονή του Μεγ. Μετεώρου και εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα ένα μήνα κάθε χρόνο (6 Αυγούστου – 6 Σεπτεμβρίου) στη «Λοξάδα» και τα Κανάλια Καρδίτσας.

Η Θεοτόκος «ΥΨΗΛΟΤΕΡΑΣ» ήταν το ομώνυμο μοναστήρι των Μετεώρων που αποκαλούνταν και Μονή των Καλλιγράφων όπου στο τέλος του 14ου και αρχή του 15ου αιώνα, ήκμασε σχολή βιβλιογράφων και τιμώνταν τα εισόδεια της Θεοτόκου.

Στην Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ανθούσας (τοποθεσία «ΝΕΓΚΡΙ» βρίσκεται δίπλα στον ομώνυμο παραπόταμο του Ασπροποτάμου) πριν την πυρπόληση της από τους Γερμανούς υπήρχε, εικόνα της Παναγίας «ΓAΛΑΚΤΟΤΡΟΦΟΥΣΑΣ» με εγχάρακτη αφιέρωση που μεταξύ άλλων ανέφερε: «…η ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΙΚΩΝ . ΓΑΛΑΚΤΟΤΡΟΦΟΥΣΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΒΕΝΕΤΙΑΣ ΗΝΕΧΘΗ ΕΝ ΕΤΕΣΙΝ 1761… ΗΤΙΣ ΕΣΤΙΝ ΠΑΛΙΟΤΑΤΗ ΤΩΝ ΓΟΤΘΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ…».

Αλλά και στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Βυτουμά η δεσποτική εικόνα της Παναγίας αποτελεί ένα σπάνιο κειμήλιο και πολλοί δεόμενοι στη χάρη της έχουν τύχει της μεσιτείας της για διάφορα θέματα που τους απασχολούν.

Επίσης στην Ιερά Μονή Βαρλαάμ υπάρχει η εικόνα της Παναγιάς «μεσίτριας» καθώς στη συνείδηση των ορθοδόξων πιστών η Παναγία έχει καθιερωθεί ως μεσίτρια που ενώνει τη γη με τον ουρανό, τον αισθητό κόσμο με τη νοητή ωραιότητα.

Η αλήθεια αυτή αποτυπώνεται στους βυζαντινούς ναούς με την Πλατυτέρα που εικονίζεται στην κόγχη του ιερού.

Η Παναγία είναι η κλίμακα από την οποία κατέβηκε ο Θεός στη γη, για να μπορέσει ο άνθρωπος να αποδεσμευθεί από τις συνέπειες της φθοράς και του θανάτου, να ατενίσει την ωραιότητα του προπτωτικού κάλλους και να πορευθεί προς τη θέωση. Γι’ αυτό η κλίμακα του Ιακώβ εξεικονίζει την Θεοτόκο που ένωσε τα «διεστώτα» και συνάπτει αυτά για πάντα με τις πρεσβείες και τη μεσιτεία της προς τον Υιό και Θεό της.

Ιερές Μονές και εκκλησίες αφιερωμένες στην Παναγία

Στην περιοχή Καλαμπάκας υπάρχουν πολλά μοναστήρια που τιμούν την Παναγιά μας όπως η Μονή Κοιμ. Θεοτόκου «ΒΥΤΟΥΜΑ», «ΣΤΑΓΙΑΔΩΝ», ΧΡΥΣΙΝΟΥ, Παναγιά η «ΚΑΝΑΛΙΩΤΙΣΣΑ» στην δασική περιοχή «ΚΑΝΑΛΑΚΙ» Μετεώρων, η Κοίμ. Θεοτόκου Καστρακίου (τρανή Εκκλησιά), η παλιά μονή κοιμ. Θεοτόκου «Γαλακτοτροφούσας» Ανθούσας, η ιστορική Μονή Λιμποχώβου Κουτσούφλιανης. Αναφέρουμε εκ νέου τον αρχαίο Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Καλαμπάκας όπου το απόγευμα της παραμονής κατά την ακολουθία του εσπερινού, προ του ανθοστόλιστου επιταφίου ψάλλονται οι γνωστοί ύμνοι – εγκώμια που αναφέρονται στην κοίμησή της.

Τέλος οι ενορίες που τιμούν την Θεοτόκο στην περιοχή Καλαμπάκας είναι της Αχελινάδας, Γαύρου, Θεοτόκου, Σταγιάδων Μεγ. Κερασιάς, Καλομοίρας, Αμπελοχωρίου, Ματονερίου, Ανθούσας, Καλλιρρόης, Γλυκομηλιάς, κ.λ.π.

Των Γρηγόρη Γ. Καλύβα και Βαγγέλη Γκιάτα

εφημερίδα Η ΕΡΕΥΝΑ

πηγή

Κυριακή Α'Λουκά(«Από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών»)

πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί ο πολιτισμός μας να αγωνίζεται να ελκύσει στα δίχτυα του τους ανθρώπους όχι με την προοπτική να χτίσουν μεταξύ τους γνήσιες σχέσεις, αλλά για να αποδεχτούν τα προϊόντα που αυτός προσφέρει, μόνο και μόνο για να γίνουν καταναλωτές τους και να ενταχθούν στην κατηγορία των χρηστών ή των θαυμαστών τους. 

Κάποτε και οι άνθρωποι γίνονται προϊόντα. Αντικείμενα. Αρκεί να σκεφθεί κάποιος πόσοι εικονικά δολοφονούνται σε σειρές, ταινίες και ηλεκτρονικά παιχνίδια βίας. Πόσοι καταναλώνονται ηδονιστικά στην εικονική πραγματικότητα. Και σε πόσους ο πολιτισμός εγείρει την επιθυμία, αληθινά δαιμονικά, να χρησιμοποιούν τους άλλους, όχι ως πρόσωπα, αλλά ως σώματα προς απόλαυσιν.

Η απάντηση έγκειται στην άρνησή μας να καταλάβουμε τι ζητά από τους ανθρώπους ο Θεός, Τον Οποίο εύκολα απορρίπτουμε ή περιθωριοποιούμε. 

«Από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. 1,10), λέει ο Χριστός στον Απόστολο Πέτρο, αφού έχει ανεβεί στο καΐκι του για να κηρύξει το Ευαγγέλιο και αφού έκανε να γεμίσουν τα δίχτυα των μαθητών με ψάρια, ύστερα από μία κοπιαστική, αλλά αποτυχημένη νύχτα, στην οποία δεν είχαν πιάσει ούτε ένα. «Ανθρώπους από δω και πέρα θα αλιεύεις», λέει ο Χριστός στον Πέτρο, βάζοντάς τον στο να δει την ζωή του από κει και πέρα αναλογικά, με άλλη προοπτική. 

Θέρμανε την ψυχή σου με την προσευχή

 Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Είναι εντελώς αδύνατον άνθρωπος που προσεύχεται με την προθυμία που αρμόζει και παρακαλεί το Θεό συνεχώς, να αμαρτήσει ποτέ. Και πώς; εγώ θα σου πω. 

 Αυτός που θέρμανε το νου του και ανάστησε τη ψυχή του και μετέφερε τον εαυτό του κι έτσι επικαλέσθηκε τον Δεσπότη του και θυμήθηκε τις αμαρτίες του και συζήτησε μαζί Του για την συγχώρησή τους παρακαλώντας τον να φανεί ευσπλαχνικός και ήμερος, από την ενασχόληση με αυτά τα λόγια αποβάλλει κάθε βιοτική φροντίδα και αναπτερώνεται και γίνεται ανώτερος από τα ανθρώπινα πάθη κι εάν ακόμη μετά την προσευχή δει εχθρό, δεν θα τον δει πλέον σαν εχθρό κι εάν δει όμορφη γυναίκα, δεν θα επηρεασθεί βλέποντάς την, επειδή η φωτιά της προσευχής παραμένει μέσα του και διώχνει μακριά κάθε απρεπή λογισμό.

 

  Αλλά επειδή είμαστε άνθρωποι και είναι φυσικό να πέσουμε σε ραθυμία, όταν περάσουν μία και δύο ώρες και τρεις μετά την προσευχή, και δεις τη θερμότητα που είχε προηγηθεί σιγά σιγά ν’ αρχίσει να υποχωρεί, τρέξε πάλι γρήγορα στην προσευχή και θέρμανε την καρδιά σου που ψυχράνθηκε.

 

Κυριακή Α'Λουκά(Ο Χριστός κι ο ψεύτικός μας εαυτός)

Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 25 Σεπτεμβρίου 2016 (Λουκ. ε’, 1-11)

 Δες προς τον Χριστό και πες: Ναι Κύριε, είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Μη παίξεις αδελφέ μου θέατρο στη σχέση σου αυτή. Αρκετά αναγκαζόμαστε στην καθ’ ημέρα υποκρισία των καταστάσεων. Μη πας να κρυφτείς γιατί Αυτός ξέρει. Και ξέρεις κάτι; είναι ο μόνος που ξέρει. Είναι κι Αυτός που προδίδεται, όταν υποχωρείς στις περιστάσεις που σε κάνουν ψεύτικο. Και ξεχνάς, ότι είσαι ο Γιώργος, η Μαρία, ο Κώστας: ότι είσαι στ’ αλήθεια πρόσωπο, που πράττει ελεύθερα κι αληθινά. Με τον Χριστό δε χωράνε υπεκφυγές, εδώ τα πάντα γιομίσαν από Φως. Μας ελευθέρωσε ο Χριστός απ’ τον φόβο του θανάτου και διέλυσε μαζί κι όλους τους φόβους, αφού όλοι στον θανατηφόρο και κοινό φόβο καταλήγουν.

  Αυτός έρχεται και μου λέει, να βγω στο πέλαγος, να κοπιάσω παραπάνω. Μπορεί τα πάντα να μου πηγαίνουν στραβά. Σαν τον Πέτρο: ψάρευε όλη μέρα, δεν είχε πιάσει τίποτε.

Κάνοντας το Θεό να χαμογελάει..

Ἀναφέρει ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (†1989):

«Ἐπισκέφθηκα πρό ἐτῶν μεγάλη γυναικεία Μονή. Μεταξύ τῶν μοναζουσῶν, τίς ὁποῖες γνώριζα, ἦταν καί μία σχεδόν αἰωνόβια.Ὕπαρξη ὀλιγογράμματη, ἀλλά ἁγιασμένη.
Λόγῳ τοῦ γήρατος δέν σηκωνόταν πλέον ἀπ’ τό κρεβάτι. Καθόταν μόνο πάνω σ’ αὐτό. Πῆγα στό κελλί της.

Κλαίγοντας μοῦ εἶπε τό… παράπονό της: “Ἄχ, αὐτή ἡ Γερόντισσα! Τήν παρακαλῶ νά μοῦ δίνη δουλειά νά κάνω ἐδῶ πάνω στό κρεβάτι, ἀφοῦ δέν μπορῶ νά σηκωθῶ ἄν δέν μέ κρατοῦν, καί αὐτή δέν μοῦ δίνει. Μπορῶ νά τυλίγω κουβάρια. Δέν μέ ἀφήνει, ὅμως. Μοῦ λέει ὅτι δούλεψα ὀγδόντα χρόνια στό Μοναστήρι. (Εἶχε μεταβῆ ἐκεῖ σέ ἡλίκα 16 ἐτῶν.) Ἀλλά ἔτσι ἐγώ τρώω δωρεάν τό ψωμί μου. Δουλεύουν ἄλλες καί ταΐζουν ἐμένα. Τί νά κάνω, ὅμως; Ἡ Γερόντισσα δέν ὑποχωρεῖ. Στενοχωρήθηκα τόσο πού δέν ἤθελα νά τρώω.

Ἀλλά μετά σκέφθηκα κάτι καί ἀναπαύθηκα. Σκέφθηκα νά κάνω συνέχεια προσευχή γιά ὅλους. Ἔτσι μοῦ φαίνεται σάν νά δουλεύω κι ἐγώ. Βλέπεις αὐτό τό κομποσχοίνι; (Μοῦ ἔδειξε ἕνα κομποσχοίνι πού εἶχε πολύ μεγάλους κόμπους.) Δέν τό ἀφήνω καθόλου ἀπ’ τά χέρια μου μέρα-νύκτα, ἐκτός ἀπό δύο-τρεῖς ὧρες κατά τίς ὁποῖες κοιμᾶμαι. Κάνω συνέχεια προσευχή γιά τή Γερόντισσα καί γιά τίς καλόγριες πού δουλεύουν γιά νά τρώω ἐγώ. 

Ἀλλά κάνω καί γιά ἄλλους. Γιά τό Δεσπότη μας καί γιά τούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς, γιά τούς Ἱερεῖς, γιά τούς Κήρυκες, γιά τούς Ἄρχοντες, γιά τούς Δικαστές, γιά τό Στρατό, γιά τούς Χωροφύλακες, γιά τούς Δασκάλους, γιά τούς Μαθητές, γιά τίς χῆρες, γιά τά ὀρφανά, γιά ὅλους ὅσους θυμηθῶ. Ἔτσι αἰσθάνομαι λιγότερο βάρος στή ψυχή μου πού τρώω δίχως νά δουλεύω…”.

Δακρύζω ὅσες φορές φέρνω στή μνήμη μου τή σκηνή αὐτή. Ἔκτοτε δέν ξαναεῖδα τήν ὁσία ἐκείνη Μοναχή. Μετά ἀπό λίγους μῆνες ἀπῆλθε σέ ἄλλους κόσμους, γιά νά συνεχίζη ἐκεῖ τίς “ἐκ βαθέων” προσευχές της “γιά ὅλους ὅσους θυμηθῆ” (ἐλπίζω καί γιά μένα…), ἄν καί χωρίς πλέον τό χονδρό κομποσχοίνι της, τό ὁποῖο τάφηκε μαζί μέ τό ἱερό σκῆνος της…».

Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, «Τό Χαμόγελο τοῦ Θεοῦ», ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2012.

πηγή/αντιγραφή

Όλη η Ιστορία της Πόλης σε μια παράγραφο…

Θεμιστοκλής Αθανασιάδης Νόβας

Κωνσταντινούπολη

 "Στην Προποντίδα σε υποδέχονται τα κοπάδια των γλάρων. Δεν πετούνε, σέρνονται στο ακράτητο ρεύμα του Βοσπόρου. Τα νομίζεις γύψινα και φοβάσαι μη σπάσουν στα πλευρά του βαποριού. Ο Νίτσε, μαέστρος των τίτλων, θα έγραφε: «Χίλια προμηνύματα ενός πράγματος ασύγκριτου». 

 Το ασύγκριτο είναι η Κωνσταντινούπολη. Να τη! Πώς περιγράφεται; Πώς ζωγραφίζεται; Πώς τραγουδιέται; Αυτή δεν είχε ποτέ τον εμπνευσμένο της, όπως η Σιών το Δαβίδ της. Οι ξένοι πέρασαν, την είδαν και την τραγούδησαν. Τραγούδια αθάνατα για τον κόσμο, γι΄ αυτήν αταίριαστα και βραχνά. 

 Μόνο μια λύρα την έψαλε όπως της πρέπει, μια φαντασία, μια έμπνευση: η ποιήτρια των ποιητριών- η Ιστορία. 
 Ποια πόλη είχε την τύχη της; Η Βενετία; Ήταν μόνο κυρά των θαλασσών. Η Ρώμη; Ήταν μονόφθαλμη, φυλακισμένη της Δύσης. Μόνον η Κωνσταντινούπολη αντικρίζει Δύση και Ανατολή, μόνον αυτή κυβέρνησε στεριές και πελάγη. Η ζωή της δράμα. Σκλάβα και αρχόντισσα, υψωμένη και ταπεινωμένη, αγαπητικιά και σύζυγος, καλογριά και εταίρα. Βυζάντιο-Κωνσταντινούπολη- Σταμπούλ.

  Κόσμος ολόκληρος. Αιωνιότητα. Γύρω απ΄ αυτήν σκοτώνεται η υφήλιος. Ο Γραικός τη δόξασε και την έχασε. Ο Φράγκος την έκλεψε και την ατίμασε. Ο Τούρκος την πήρε με το γιαταγάνι του και τη γλεντά. Τα έθνη της γης την ορέγονται, όπως ο άντρας τη γυναίκα. Πρώτος στους πρώτους ο λιχουδιάρης ο Μόσκοβος. Κυρά μου, εσύ ξελόγιασες τους λαούς και να μην ξελογιάσεις έναν κοινό ταξιδιώτη;"

facebook

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Α’ ΛΟΥΚΑ

ΑΝΗΡ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΕΙΜΙ

 Μετά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αγαπητοί μου αδελφοί, η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει ότι ήρθε ο καιρός της πνευματικής εργασίας. Ο Σταυρός είναι προσωπικός για τον κάθε χριστιανό. Την ίδια στιγμή όμως ο καθένας από εμάς καλείται να δει τις διαστάσεις του Σταυρού στη ζωή του κόσμου και να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να ανήκει στο Σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία. 

  Κύριο έργο του κάθε χριστιανού είναι να μοιράζεται τον σταυρό του με τους άλλους, αλλά και να μοιράζεται τον δικό τους σταυρό. Αυτό το μοίρασμα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την αναγγελία του Ευαγγελίου, την ζώγρηση των ανθρώπων. Και γι’ αυτό η Εκκλησία ορίζει να αναγινώσκεται την πρώτη Κυριακή, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του κύκλου της εορτής της Υψώσεως του Σταυρού, το απόσπασμα από του ευαγγέλιο του Λουκά, που αναφέρεται στην κλήση των πρώτων μαθητών από το Χριστό. Ανάλογο απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Ματθαίου διαβάζουμε μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

  Σταυρός και αγιότητα αποτελούν για την Εκκλησία την οδό προς τη Βασιλεία του Θεού. Και αυτή η οδός δεν αναφέρεται μόνο σ’ εκείνους που επιλέγουν καθαυτό το δρόμο των Αποστόλων, αφιερώνοντας τον εαυτό τους στη διακονία του λαού του Θεού. Αναφέρεται και στον κάθε χριστιανό, ο οποίος καλείται με την μαρτυρία του να μιλήσει για το Χριστό στους ανθρώπους και να δώσει από την πίστη του και την αγάπη του προς Εκείνον παράκληση σε όλους όσους σχετίζονται μαζί του, εξερχόμενος από την καθημερινότητά του, από την εργασία του, τις συγγενικές του σχέσεις, το πρόγραμμά του, για να φανερώσει το Χριστό με τη ζωή, το λόγο και τα έργα του.

 Ο Χριστός ανεβαίνει στο πλοιάριο του Πέτρου και διδάσκει το λαό που βρίσκεται στην ακτή. Όταν ολοκληρώνεται η διδασκαλία,