Ἡ ἱστορία γιά τό θαῦμα τῶν Ἁγίων Πέντε Φωτιστῶν

Άγιοι Πέντε ονομάζονται οι πέντε μαθητές τών Αγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, καί είναι:

 ο "Άγιος Κλήμης, ο Άγιος Ναούμ, ο Άγιος Αγγελάριος, ο Άγιος Γκόραζντ και ο Άγιος Σάββας. 

Έως σήμερα τά λείψανα του Αγίου Κλήμη φυλάσσονται στην Αχρίδα καί του Αγίου Ναούμ στο μοναστήρι του Αγίου Ναούμ. 

Μάς διηγείται ο κ. Πρνιάτοβιτς, ο πιο φημισμένος έμπορας του Σαράγιεβο: «Όταν ήμουν επίτροπος της παλαιάς εκκλησίας στο Σαράγιεβο αρρώστησα θανάσιμα από οστρακιά. "Η αρρώστια μου έφερε την οικογένειά μου σε απελπισία. Οι γιατροί στέκονταν γύρω μου μερόνυχτα. Ανέβαζα υψηλό πυρετό καί λιποθυμούσα. Όποτε συνερχόμουν λίγο, ήξερα ότι πεθαίνω. Σ’ αυτό το παραλήρημά μου παρουσιάστηκαν κάποιοι άνθρωποι. Μπορούσα να μετρήσω τρεις. Στάθηκαν μπροστά μου κι εγώ τους ρώτησα: 

“Ποιοι είστε εσείς;”

 Εκείνοι απάντησαν: “ Εμείς είμαστε οι Πέντε”.

Καί αμέσως μου είπαν: “Μή φοβάσαι, δε θα πεθάνεις!”. 

Μετά άπ’ αυτό, θεραπεύτηκα. Ο γιατρός μου ο δρ Καρααχμέντοβιτς μου ομολόγησε τότε:

 “Ή κατάστασή σου ήταν απελπιστική’ ο ίδιος ό Θεός σε ’σωσε”. 

Τότε άρχισα να ρωτώ ποιοι είναι οι πέντε. Κανένας δεν ήξερε να μου πει. Τελικά τό ’μαθα από έναν ιερέα. Μετά ο Πρνιάτοβιτς παρήγγειλλε στο Μπίτολιε μία μεγάλη εικόνα τών Αγίων Πέντε καί την έβαλε στο σπίτι του.

Από το βιβλίο του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς ''Εμμανουήλ''Εκδόσεις ΧΡΟΕΣ

πηγή

Η αυθεντική Αγία Τριάδα του Ρουμπλιώβ

Η αυθεντική ''Αγία Τριάδα'' του Ρουμπλιώβ στην Γκαλερί Τετριακώβ στην Μόσχα

Επιστρέφουν μετά απο 960 χρόνια στην Κρήτη τα λείψανα του ἀρχαιότερου γνωστού Ἐρημίτη Ἅγιου Κοσμᾶ

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης ανακοινώνει την επιστροφή στην Κρήτη τεμαχίων του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Κοσμά του Ερημίτη. Ειδικότερα αναφέρει:

"Ὁ ἀρχαιότερος γνωστός Ἐρημίτης Ἅγιος τῆς Κρήτης εἶναι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε τό ἔτος 658 μ.Χ.. Ἡ βιογραφία του μᾶς εἶναι γνωστή ἀπό τήν παλαίτυπη σειρά «Acta Sanctorum», καθώς καί ἀπό ἄλλες πηγές.
Ὅπως ἀναφέρει ἡ παραπάνω πηγή, ὁ Κρητικός Νότος δέν ἦταν τόσο φημισμένος τά χρόνια ἐκεῖνα γιά τόν πλοῦτο, ὅσο γιά τό πλῆθος τῶν ἀνδρῶν πού ἀσκούνταν στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἀνήκει στήν κατηγορία τῶν ἀσκητῶν πού ἀφιερώθηκαν στόν Θεό μέ βαθειά ἄσκηση καί τέλεια ἀποταγή ἐκ τοῦ κόσμου, μέσα σέ σπήλαιο πού βρισκόταν στά νότια παράλια τῆς Κρήτης. Οἱ πνευματικοί του ἀγῶνες ἔγιναν πολύ γνωστοί. Ὅπως συνάγεται ἀπό τόν βίο του ἔζησε μέ θεϊκή φλόγα καί ἀσκήθηκε μέ μεγάλο πόθο ψυχῆς, ἀντιμαχόμενος τό κοσμικό φρόνημα.
Ὁ ἐν λόγῳ Ἅγιος στό σπήλαιο ὅπου ἀθλήθηκε πνευματικά ἀποκτῶντας μεγάλες ἀρετές, στό ἴδιο σπήλαιο ἐνταφιάσθηκε μέ ἀφάνεια. Οἱ γειτονικοί κάτοικοι τῆς ἐρημιᾶς μέσα στήν ὁποία ἔζησε δημιούργησαν λατρεία γιά αὐτόν καί ἐπειδή ἦταν δύσκολη ἡ πρόσβαση στόν Τόπο τοῦ σπηλαίου του, μετέφεραν τό σκήνωμά του σέ πόλη, στολίζοντάς το μέ ἰδιαίτερο τρόπο.

 Παρατήρησαν ὅμως ὅτι ὅσο χρονικό διάστημα, περίπου γιά τρία χρόνια καί ἕξι μῆνες, τό σῶμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Ἐρημίτη, βρισκόταν στήν πόλη αὐτή, μακρυά ἀπό τόν τόπο τῆς ἄσκησής του, ἐπικράτησαν ξηρασίες, χάθηκαν τεράστιες σοδειές σιτηρῶν καί σταμάτησε ὁ οὐρανός νά δίδει βροχή. Τήν κατάσταση αὐτή οἱ ἄνθρωποι τήν αἰτιολόγησαν ἐξ αἰτίας τῆς μεταφορᾶς τοῦ λειψάνου τοῦ ἐρημίτη στόν κόσμο, γι᾽ αὐτό καί ἀποφάσισαν νά ἐπιστρέψουν τό λείψανό του στό σπήλαιο τῆς ἄσκησής του. Τότε σταμάτησε ἡ ξηρασία, ἔπεσε ἄφθονη βροχή καί ἡ γῆ χόρτασε ἀπό νερό. Στό σπήλαιο αὐτό τό σῶμα τοῦ Ἁγίου ἔμεινε μέσα σέ ταφικό μνημεῖο, τιμώμενο ἀπό ὅλους μέ περισσή εὐλάβεια.

Τό ἔτος 1058, Βενετσιάνοι ἔμποροι ἦλθαν μέ πλοῖο στά νότια παράλια τῆς Κρήτης, πέρασαν τά δύσβατα μέρη πού ὁδηγοῦσαν στόν τόπο τῆς σπηλιᾶς πού ἦταν θαμμένος ὁ Ἅγιος τό 658, ἔκλεψαν τό σῶμα του καί τό μετέφεραν στή Βενετία, στό γνωστό Νησί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Μείζονος. Σχετικές πληροφορίες ὑπάρχουν στό βιβλίο “DELLE INSCRIZIONI VENEZIANE”. Τό ἄφθαρτο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου παρέμενε στή Βενετία, στόν παραπάνω ἀναφερόμενο Ναό, μέσα σέ μιά λάρνακα.



 Πρίν ἀπό περίπου 20 χρόνια τό Μοναστῆρι τῆς Παναγίας τοῦ Κουδουμᾶ, τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας, ἄρχισε νά μελετᾶ καί νά ἀσχολεῖται μέ τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Ἐρημίτη. Τό Μοναστήρι αὐτό σέ ἔνδειξη σεβασμοῦ πρός τόν Ἅγιο Κοσμᾶ, ἀνακαίνισε ἕνα ἀπό τά σπήλαια τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἀφιέρωσε Ἱερό Ναό στό ὄνομά του, καί κάθε χρόνο γιορτάζει τή μνήμη του, πού εἶναι στίς 2 Σεπτεμβρίου, στό συγκεκριμένο σπήλαιο.
Στό διάβα τοῦ χρόνου, ἡ Ἱερά Μονή Κουδουμᾶ ἦρθε, κατά τήν ἐκκλησιαστική

Το «δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στην θάλασσα(Άγιος Παϊσιος)

-Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί έχω πολλά προβλήματα υγείας.

 – Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Στον ουρανό θα έχης πολλά να απολαύσης θα έχης σύνταξη μεγάλη, εάν δεν την μειώσης μόνη σου με τον γογγυσμό.

– Πώς, Γέροντα, αφού τώρα δεν νιώθω μέσα μου τον ουρανό;

 – Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κινείται στον χώρο της δοξολογίας,… χαίρεται με όλα. Υπάρχουν κοσμικοί άνθρωποι που θα μας κρίνουν εμάς τους μοναχούς. Να δήτε οι Βεδουίνοι τι ταλαιπωριά περνούν, αλλά ευχαριστούν τον Θεό και είναι χαρούμενοι! Το σιτάρι δεν το καθαρίζουν, για να βγάλουν την πέτρα, αλλά το αλέθουν όπως είναι, και το ψωμί τους είναι όλο πέτρα!...
Και οι τροφές τους, φαίνεται, δεν έχουν τα απαραίτητα συστατικά, ασβέστιο κ.λπ., οπότε τα δόντια τους καταστρέφονται τελείως. Και βλέπεις Βεδουίνους να έχουν μόνον ένα δόντι και να χαίρωνται σαν να είναι το δόντι μαργαριταρένιο. Και άλλος του λείπει ένα δόντι και αισθάνεται μειονεκτικά. Με όλα αυτά που ακούτε, να κινήσθε συνέχεια στην δοξολογία να δοξάζετε μέρα-νύχτα τον Θεό για τις ευεργεσίες Του.

Μου έλεγε κάποιος επίσκοπος ότι σε έναν ναό, την ώρα που ο διάκος διάβαζε το Ευαγγέλιο της θεραπείας των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, ένας άνθρωπος πολύ απλός στεκόταν πίσω από το δεσποτικό και έλεγε συνέχεια «δόξα σοι ο Θεός».
Αρχίζει ο διάκος : «Τω καιρώ εκείνω ελθόντι τω Ιησού εις την χώραν των Γεργεσηνών,«δόξα σοι ο Θεός» λέει εκείνος, «υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι», «δόξα σοι ο Θεός» «χαλεποί λίαν», «δόξα σοι ο Θεός » «και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων …εις την θάλασσαν», «δόξα σοι ο Θεός».

 Κατάλαβα, μου είπε ύστερα ο επίσκοπος,ότι είχε δίκαιο αυτός ο απλός άνθρωπος που έλεγε «δόξα σοι ο Θεός» γιατί το «δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στην θάλασσα . Και εσείς πάντα να λέτε «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός», μέχρι να ορμήσει η αγέλη στην θάλασσα .
Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη ,παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθή και φεύγει.

πηγή

Να μου φέρεις τον Ευμένιο να εξομολογηθώ.

Ο γερο-Ευμένιος ήταν ο αγαπημένος του Αγίου Πορφυρίου.

Μια φορά μου λέει, τυχερέ, βρήκες και τον Ιάκωβο, βρήκες και τον Ευμένιο, εγώ έναν άνθρωπο βρε δεν έχω.
Του λέω, Γέροντα είσαι παραπονιάρης. Όλο παράπονα κάνεις.
Είμαι βρε, είμαι παραπονιάρης. Του άρεσε έτσι να μηδενίζεται. Καλά με κατάλαβες, καλά με κατάλαβες, αλλά ξέρεις βρε τι σημαίνει να περνά τόσος κόσμος και να μην έχω και ‘γω έναν, έναν, να εξομολογηθώ και ‘συ να ‘χεις δυό; Πώς να μην έχω παράπονο;Και τι θέλετε του λέω, πως μπορώ να βοηθήσω;
Να μου φέρεις τον Ευμένιο να εξομολογηθώ.

Λέω και ‘γω, πως θα το πω τώρα του Ευμένιου; Θα δεχτεί ο Ευμένιος να εξομολογήσει τον Πορφύριο;
Ο Ευμένιος, βαθιά απλότητα χιλιόμετρα μακριά από την δική μου την πολυπλοκότητα.
Μου λέει, πότε θέλει;
Του λέω, καμιά Κυριακή που δεν πάει πολύς κόσμος μετά τη Λειτουργία να πάμε;
Ντάξει, ντάξει, θα πάρω το πετραχήλι, βρες ένα αυτοκίνητο εσύ και θα πάμε.
Μα τι ήταν η συνάντησή τους !!
Αν έχετε διαβάσει που λέει στην Παλαιά Διαθήκη, κατέβηκε ο Μωησής από το Όρος Σινά και ήταν τόση η λάμψις από την επαφή του με τις ενέργειες του Θεού που ήταν τόσο το φως, που οι Εβραίοι για να μπορούν να συνομιλούν μαζί του έβαλαν μπροστά του ένα μαντήλι γιατί από την λάμψη δεν μπορούσαν να τον δουν.
Όταν βγήκε ο γερο-Ευμένιος από τον Άγιο Πορφύριο, από το κελί του μετά τη εξομολόγηση, έτσι ήταν το πρόσωπό του, τόσο φως είχε επάνω του.

Σκεφτείτε ότι αυτοί οι δύο γνωρίσθηκαν από την εποχή της Πολυκλινικής, που ήταν στην Πολυκλινική εφημέριος ο Άγιος Πορφύριος. Ο π. Ευμένιος τότε ήταν μοναχός, πατήρ Σωφρόνιος Σαριδάκης από την Κρήτη, και τον έστελνε ο Άγιος Νικηφόρος κάθε Σάββατο να πάει στην ψαραγορά, που ήταν κάτω εκεί δεν ξέρω αν είναι μέχρι σήμερα, κοντά στην Ομόνοια. Να πας να ψωνίσεις του έλεγε για όλους τους λεπρούς, επειδή είχε υγεία και δύναμη και ευρωστία ο πατήρ Ευμένιος, τότε Σωφρόνιος.

Οπότε μια ημέρα λέει πηγαίνοντας, είδα κόσμο να μπαίνει σε ένα παρεκκλήσι. Ήταν του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική. Και δεν μπαίνω και ‘γω να προσκυνήσω; Είχαν Λειτουργία και στην Λειτουργία βλέπω έναν παπά να λειτουργά αλλά με φως, πολύ φως παιδί μου. Έμεινα πίσω-πίσω. Μα τι χάρη του έδωσε αυτού ο Θεός! Απ ‘το Χερουβικό και μετά μου λέει, έβλεπα να τον διακονούν άγγελοι ! Τέλειωσε η Λειουργία, μερικοί έμπαιναν μέσα στο Ιερό να χαιρετίσουν τον παπά, παπάς ήταν ο Άγιος Πορφύριος. Και μπαίνει ο γερο-Ευμένιος, απλούστατος, σαν παιδάκι ήταν.
Του λέει, πως σε λένε;

– Πατέρα Πορφύριο
. Ο Πορφύριος είχε ύφος, βασιλικό, αυτοκρατορικό, ο άλλος, ο Ευμένιος ήταν χωριάτης, Κρητικός.
– Πάτερ Πορφύριε, μα τι μεγάλη χάρη σου έδωσε ο Θεός ! Να έχεις τόσο Φως όταν λειτουργάς και μετά το Χερουβικό τόσους αγγέλους ! Πω πω δεν ξανάδα αυτό το πράγμα !
Και του απάντησε ο πανέξυπνος και αγιότατος πατήρ Πορφύριος, ναι πάτερ μου είναι αλήθεια, η χάρις της ιερωσύνης είναι μεγάλη, ιδαιτέρως όταν λειτουργούμε και τι ωραία, εσύ είδες τους αγγέλους μου που εγώ δεν βλέπω.
Έτσι μου είπε, μου λέει, ότι δεν έβλεπε τους αγγέλους. Είναι δυνατόν να είναι δίπλα σου και να μην βλέπεις;

απόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου

πηγή

Η άγνοια της Αγίας Γραφής,αιτία όλων των κακών(Αγ.Ιωάννη Χρυσοστόμου)

 Αγία Γραφή 

(Χρυσοστομικό λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, μόνο η μετάφραση)

Aγιογραφική μελέτη Ε.Π.Ε. 2,160
Ο χριστιανός, αφού πάρη στα χέρια του θεϊκό βιβλίο (απ' την Αγία Γραφή), και αφού προσκαλέση τους γνωστούς, ας ποτίζη και τη δική του διάνοια και των συγκεντρωθέντων με το νερό των θείων λόγων.

Tροφή της ψυχής Ε.Π.Ε. 2,636
Κάθε μέρα στο σώμα δίνεις τροφή και καταναλίσκεις χρήματα. Έτσι και για την ψυχή. Δεν πρέπει να την αφήνης πεινασμένη. Να της δίνης την κατάλληλη τροφή, πούναι η ανάγνωσις των Γραφών και η πνευματική συμβουλή.

Tροφή καθημερινή Ε.Π.Ε. 3,222
Ό,τι για το σώμα είναι η υλική τροφή, αυτό για την ψυχή είναι η ανάγνωσις της Γραφής. Είναι τροφή πνευματική, που ενισχύει το λογισμό, που κάνει την ψυχή ισχυρή, γενναιότερη και αγιώτερη.

Παντού η μελέτη της, και στο σπίτι Ε.Π.Ε. 3,458
Σκέψου τον ευνούχο της Κανδάκης. Και στο δρόμο δεν αμέλησε την ανάγνωσι της Γραφής, και μάλιστα πάνω στην άμαξα. Ας τ’ ακούνε αυτά όσοι δεν καταδέχονται να διαβάζουν τη Γραφή στο σπίτι τους, και θεωρούν το έργο αυτό ως πάρεργο... Να ο ευνούχος. Και ξένος ήταν και αξιωματούχος, δυό πράγματα, που σπρώχνουν στην αδιαφορία. Κι όχι μόνο. Ήταν σπουδαίος στην κοσμική θέσι, ήταν πλούσιος, βρισκόταν στην οδοιπορία, ταξίδευε με αμάξι... Και όμως!

Κατανόησις με θειο φωτισμό Ε.Π.Ε. 3,458
Αφού πάρουμε στο χέρι τη Γραφή, ας εντείνουμε την προσοχή μας, ας συγκεντρώσουμε καλά το μυαλό μας, ας διώξουμε κάθε βιοτική μέριμνα, ας διαβάζουμε με πολλή προσοχή και ευλάβεια, ώστε με τη φώτισι του αγίου Πνεύματος να κατανοούμε όσα γράφονται στο κείμενο και να πάρουμε μεγάλη ωφέλεια.

Κάλλος και χάρις Ε.Π.Ε. 3,534
Ας μη προσέχουμε επιφανειακά την ανάγνωσι της Γραφής. Ας ανιχνεύουμε το βάθος της και θα μπούμε στο αληθινό νόημά της. Αυτό άλλωστε είναι το γνώρισμά της˙ Μέσα σε λίγα λόγια είναι δυνατόν πολλές φορές να βρής μεγάλο πλούτο νοημάτων. Στην ανθρώπινη σοφία η προσπάθεια είναι η καλλιέπεια. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Στη Γραφή δεν γίνεται λόγος για ωραίες φράσεις. Το περιεχόμενό της έχει εσωτερικό κάλλος, που αστράπτει με τη θεία χάρι.

Πνευματική τράπεζα Ε.Π.Ε. 3,536
Καθημερινά παραθέτουμε την πνευματική τράπεζα της Γραφής, ώστε με τη συνεχή προτροπή και την πυκνή μελέτη της ν’ αποκρούουμε κάθε επιβολή του δαίμονα.

Άνοιγμα των ουρανών Ε.Π.Ε. 8α,350
Η ανάγνωσις της Γραφής είναι άνοιγμα των ουρανών.

Κατεργασμένο μέταλλο Ε.Π.Ε. 8α,354
Δεν είναι οι θείες Γραφές μέταλλα, που έχουν ανάγκη από κατεργασία, αλλά προσφέρουν θησαυρό έτοιμο σε όσους αναζητούν τον πλούτο, που προέρχεται απ’ αυτές. Αρκεί μόνο να τις ανοίξουμε, και θα θαμπωθούμε από την ακτινοβολία

Τι δεν έμαθε η Ελλάδα από τον γαλλικό νόμο του 1905

Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*

Με αφορμή τη συμφωνία για τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, θα ήθελα να αναφερθώ στον αντίστοιχο νόμο που υπάρχει στη Γαλλία από το 1905. Γιατί η Ιστορία μάς διδάσκει. Μόνο που εμείς στην Ελλάδα δεν θέλουμε να μάθουμε.

Να διευκρινίσω αρχικά ότι ο γαλλικός νόμος του 1905 διαχώρισε το Κράτος από τις Εκκλησίες (και όχι την Εκκλησία). Ηδη στη χώρα αυτή από το 1794, λίγο μετά τη Γαλλική Επανάσταση, η κυβέρνηση είχε καταργήσει την κρατική επιχορήγηση στην καθολική Εκκλησία και τη μισθοδοσία των ιερέων από το κράτος, ενώ είχε κατασχέσει την εκκλησιαστική περιουσία.

  Οι ενέργειες των επαναστατών ουσιαστικά στόχευαν στα προνόμια των κληρικών και στον περιορισμό του πολιτικού ρόλου της καθολικής θρησκείας, που τότε ήταν πανίσχυρη. Το Ισλάμ τότε, όπως και το 1905, απλά δεν υπάρχει. Η πρώτη προσπάθεια διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησιών οδηγεί σε εμφύλιο στους κόλπους της καθολικής Εκκλησίας και έτσι καταργείται από τον Ναπολέοντα το 1801.

   Ο νόμος του 1905 δηλώνει ότι «η Γαλλική Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει, ούτε μισθοδοτεί ούτε επιχορηγεί δόγματα...» Και τότε ο νόμος αφορά κατά κύριο λόγο τις σχέσεις του γαλλικού κράτους με την Καθολική Εκκλησία, καθώς άλλα δόγματα, αιρέσεις και διάφορες «Εκκλησίες», που αφθονούν στις ημέρες μας, δεν έχουν καν εμφανιστεί στο προσκήνιο.

 Πολύ αμφιβάλλω ότι αν τότε συνέβαινε αυτή η σημερινή χαοτική και επικίνδυνη εν πολλοίς κατάσταση στον χώρο των δογμάτων ο νόμος αυτός θα είχε ψηφιστεί. Με τον τρόπο αυτό κατοχυρώνεται η ουδετερότητα του γαλλικού κράτους απέναντι στις θρησκείες, το οποίο σημαίνει ότι δεν διορίζει πλέον κανένα κληρικό, ενώ δεν είναι υπεύθυνο για τη χρηματοδότηση της Εκκλησίας, την οποία ως εκ τούτου δεν ελέγχει.

  Ωστόσο, μετά τις αιματηρές δολοφονίες - εκτελέσεις στο Μπατακλάν, στη Νίκαια και αλλού οι Γάλλοι αντιλήφθηκαν ότι με τον νόμο αυτό δεν είχαν κανέναν έλεγχο και πάνω στα τζαμιά και στις θρησκευτικές οργανώσεις του Ισλάμ. Συγχρόνως, οι πιστοί της χριστιανικής θρησκείας γίνονται μειονότητα, ενώ οι μουσουλμάνοι καθιστούν πλέον τη Γαλλία, από θρησκευτικής άποψης, όχι χριστιανική, αλλά μουσουλμανική χώρα.

  Πλέον ο νόμος του 1905 θεωρείται στη Γαλλία ξεπερασμένος, αφού οι συνθήκες είναι πλέον εντελώς διαφορετικές και ο νόμος δημιουργεί προβλήματα αντί να τα επιλύει. Ετσι σκέφτονται να τον αλλάξουν. Στη χώρα μας, η οποία λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση ενός αιώνα και βάλε, είχαν τη φαεινή έμπνευση να τον εφαρμόσουν. Σε μια εποχή που η ισλαμοποίηση της Ελλάδας είναι ante portas. Αλλά θα επανέλθω με το θέμα.

*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle

πηγή

Υποκριτής είσαι, όταν εις μεν τον ναόν φιλείς το χέρι του ιερέως..εις τας διαφόρους συναναστροφάς σου τον λούεις με ύβρεις...

  

Υποκριτής είσαι, όταν εις μεν τον ναόν φιλείς το χέρι του ιερέως και γονατίζεις εμπρός του και επιζητής τας προς τον Θεόν ευχάς του και, όταν χρειάζεσαι βάπτισιν, τρέχεις και τον αναζητείς, εις το σπίτι σου δε και εις τας διαφόρους συναναστροφάς σου τον λούεις με ύβρεις ή ανέχεσαι να κακολογούν και να καταλαλούν άλλοι τους περιβεβλημένους το ιερατικόν αξίωμα!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η Ι.Μ.Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου στη Νάξο

Ειρήνης Βασιλάκη-Αρχαιολόγου

Στο λόφο που υψώνεται ανατολικά της Χώρας της Νάξου βρίσκεται η μεταβυζαντινή μονή του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου (εικ. 1). Το μοναστήρι αυτό – που από μακριά φαντάζει σαν ολόλευκο φρούριο – έχει δύο στοιχεία μοναδικότητας : Πρώτον είναι το μοναδικό για αιώνες μοναστήρι στην Εκκλησία της Ελλάδος που τιμάται επ΄ωνόματι του Αγίου και δεύτερον είναι η μοναδική αυτή τη στιγμή εν ενεργεία μονή του νησιού.

Πότε κτίστηκε δεν είναι ακριβώς γνωστό. Ο Νίκος Κεφαλληνιάδης αναφέρει την αμαρτύρητη χρονολογία 1606, ενώ οι νεώτερες χρονολογίες σε επιγραφές των υπερθύρων του μαρτυρούν διάφορες ανακαινίσεις του στα έτη 1753, 1757 και 1777 (εικ. 2).
Περνώντας τη μικρή χαμηλή κύρια είσοδο του προαυλίου εισέρχεται ο επισκέπτης στη μονή. Ακριβώς από πάνω βρίσκεται το καμπαναριό και η ζεματίστρα για την άμυνα σε παλαιότερους χρόνους από τους πειρατές (εικ. 3). Ο εσωτερικός περίβολος είναι στολισμένος με γλάστρες και λουλούδια, ενώ υπάρχει ακόμη η πηγή με το αγίασμα που τρέχει από μια καλαίσθητη βρύση. Στο κέντρο της αυλής βρίσκεται το καθολικό, αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. Δεξιά του είναι κτισμένο μετέπειτα το παρεκκλήσιο της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου, που κατασκευάστηκε για να καλυφθεί ο χώρος ανάμεσα στους βράχους του ‘’Πύργου’’ του Αγίου Νικολάου και του καθολικού.

Στο υπέρθυρο του καθολικού υπάρχει η περιγραφή : «ΔΙΕΞΟΔΩΝ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ ΠΡΑΔΟΥΝΑ ΑΨΟΖ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ Α’» (δηλαδή 1η Ιανουαρίου 1777) (εικ. 4, εικ. 5). Ασφαλώς η επιγραφή δεν αναφέρεται στο κτίσιμο της εκκλησίας αλλά σε κάποια νεώτερη ανακαίνισή της από το γνωστό εκκλησιαστικό επίτροπο Ανδρόνικο Πραδούνα. Ο ναός είναι μικρός, σκοτεινός και στολισμένος από

Κάθε χαρακτηρισμός ανταποκρίνεται απόλυτα και επιτυχημένα στις αρετές που τον κοσμούσαν(Μνήμη Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου)

 Χαρακτηρισμός της προσωπικότητος και του έργου του Χρυσοστόμου

 Ο Χρυσόστομος παρέχει πράγματι το λαμπρότερο παράδειγμα ηγέτη και Ιεράρχη, ο οποίος ως «ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». Τήρησε πιστά και απαρέγκλιτα τη διδασκαλία του ποιμαντικού έργου και ποτέ δεν διεχώρισε το διδακτικό-θεωρητικό από το πρακτικό έργο του. Προς τούτο χρησιμοποίησε τον άμβωνα και αναδείχθηκε φάρος τηλαυγής. Η πνευματική αναγεννητική προσπάθειά του επεκτάθηκε προς όλα τα κοινωνικά στρώματα και δεν άφησε κανένα σημείο και καμία πτυχή της κοινωνικής ζωής με την οποία να μην καταπιάστηκε και την οποία να μην αντιμετώπισε.

Στην προσπάθειά του αυτή για την αναμόρφωση της κοινωνίας άρχισε από τα παιδιά, συνιστώντας στους γονείς πώς θα ανατρέφουν τα τέκνα τους. Χαρακτηριστικά αναφέρει· «βοσκημάτων οι παίδες ατιμότεροι και όνων και ίππων μάλλον επιμελούμεθα ή παίδων».

 Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης, σε έναν εγκωμιαστικό λόγο του στον Ιωάννην τον Χρυσόστομο, διερωτάται πώς να ονομάσωμεν τον Ιωάννη. 
Να τον ονομάσωμεν Ιεράρχην και διδάσκαλον της Εκκλησίας; Και βέβαια, απαντά, αφού η θέση του είναι υπεράνω όλων των Ιεραρχών και διδασκάλων της Εκκλησίας. Προς τούτο επικαλείται την οπτασίαν την οποίαν είδε ο Αδελφειός, επίσκοπος Αραβισσού, σύμφωνα με τις διηγήσεις του Γεωργίου Αλεξανδρείας και του Ανωνύμου. 
Κατ᾿ αυτές ο Αδελφειός θέλοντας να μάθει ποια δόξα αξιώθηκε να λάβει ο θείος Χρυσόστομος στους ουρανούς από το Θεό, περιήλθε σε κατάσταση εκστάσεως στον παράδεισο και αφού είδε σε ένα ολόλαμπρο και ωραιότατο τόπο όλους τους πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας, έφυγε περίλυπος, γιατί δεν είδε εκεί που περίμενε να ιδεί τον Χρυσόστομο. Τότε τον ερώτησε ο οδηγός του για ποια αιτία είναι λυπημένος και όταν εκείνος έμαθε το λόγο αποκρίθηκε· «Ιωάννην τον της μετανοίας λέγεις; ’νθρωπος, εν σώματι ων, εκείνον ιδείν ου δύναται! Εκεί γαρ παρίσταται όπου ο θρόνος ο δεσποτικός». Αλλά και ο ’γιος Μάρκος ο Ασκητής, λέγει ο Ανώνυμος, είδε την ίδια οπτασία και άκουσε τα ίδια λόγια για τον Χρυσόστομο.

Ο Άγιος Νικόδημος ομολογεί και αποδέχεται τελικά ότι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι πολυώνυμος, δεδομένου ότι ο κάθε χαρακτηρισμός του ανταποκρίνεται απόλυτα και επιτυχημένα στις αρετές που τον κοσμούσαν. Έτσι δέχεται ότι μπορούμε να ονομάσωμεν τον Χρυσόστομον·

α) Άγγελον, αφού έζησε αληθινά μια ζωή ισάγγελον και ασκητικήν, με χαμευνία, συνεχείς ασκήσεις, προσευχές και αγρυπνίες και αφού όλη του η πολιτεία υπήρξε ομολουμένως αγγελική.

β) Απόστολον, αφού με την αποστολική διδασκαλία του έφερε ως ισαπόστολος τη χριστιανική πίστη σε ειδωλολατρικούς λαούς τους οποίους κυριολεκτικά εσαγήνευσε. Το ιεραποστολικό έργο του εκχριστιανισμού έφθασε επί των ημερών του στα πέρατα της Οικουμένης· διαδόθηκε στην Κιλικία, Φοινίκη, Αραβία, Περσία, Αιθιοπία, Βιθυνία, Πόντο, Ίβηρες, Σκύθες, Γότθους κ.λπ. ’λλωστε είχε συνεργασία και συναναστροφή με τους αποστόλους Πέτρο, Ιωάννη, Ανδρέα, Στάχυν κ.ά.

γ) Προφήτην, αφού πολλές φορές προφήτευσε και για διάφορα πράγματα.

δ) Μάρτυρα, αφού μαρτύρια υπέστη κατά την πορεία της εξορίας του τόσον από τους συνοδούς στρατιώτες, όσον και από την φθονερή επίθεση επισκόπων, όπως του Καισαρείας Φαρέτριου και άλλων. Παρά ταύτα για όλα αυτά τα μαρτύρια ο ιερός πατήρ έλεγε· «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν· ου γαρ παύσομαι τούτο επιλέγων αεί επί πάσιν μοι τοις συμβαίνουσιν».

ε) Θαυματουργόν, αφού στο λείψανό του δόθηκε πλούσιο το χάρισμα των θαυμάτων, ώστε όλοι να τον ονομάζουν, κατά τον Ανώνυμον, «Ιωάννην τον Θαυματουργόν».

στ) Ελεήμονα, αφού για την χαρακτηριστική ευσπλαγχνία του και το πλούσιο έλεός του στους πτωχούς και ενδεείς ονομάσθηκε κατά τον Ανώνυμον, «Ιωάννης ο της ελεημοσύνης».

ζ) Κήρυκα της μετανοίας, αφού ο λόγος του είχε τη δύναμη να προσελκύσει κάθε αμαρτωλό που τον άκουσε σε μετάνοια γι᾿ αυτό και ονομάσθηκε ο «Ιωάννης ο της μετανοίας».

η) Ρήτορα, αφού η ρητορική δεινότητά του υπήρξε ανυπέρβλητη από όλους τους γνωστούς εκκλησιαστικούς και μη, ρήτορες της ιστορίας με τη γνωστή,

Ὁ ἔρωτας κυριεύει τίς ψυχές πού εἶναι ἄδειες ἀπό τόν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ

Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης

 ''Ο έρωτας είναι πάθος μιας ψυχής που είναι απερίσκεπτη, και γεννιέται από τα μάτια που βλέπουν, με περιέργεια και επιμονή. Ο έρωτας φανερώνεται σαν μια υπερβολική και αλόγιστη επιθυμία, που γεννιέται γρήγορα μέσα στην ψυχή, σβήνει όμως πολύ αργά και με μεγάλη δυσκολία.

Ο έρωτας, μια κι' ανάψει σαν φλόγα μέσα στην καρδιά, την πυρώνει και την κατακαίει και δεν σβήνει εύκολα. Γιατί ζωντανεύει κι αναρριπίζεται απο την φαντασία, που φέρνει πάντα ολοζώντανο μπροστά του το είδωλο του αγαπημένου του προσώπου.
Γι αυτό άμα κυριέψει την ψυχή, την κάνει να απαρνηθεί και την τροφή ακόμη.

 Ο έρωτας άμα βρει μια ψυχή αφρούρητη και τρυπώσει μέσα της την αιχμαλωτίζει και την καταδουλώνει. Και την κάνει να καταφρονά τα πάντα και μόνο γι αυτό να γνοιάζεται. Και πολλές αλόγιαστες ψυχές πέφτουν σε αληθινή τρέλα και μανία, επειδή η αχαλίνωτη φαντασία τους όλο και τροφοδοτεί την φλόγα του, και κάνει τον νου τους να παραλογιάζει. Σαν τύχει όμως να συναπαντήσει μια ψυχή λογική και καλοσυγκρατημένη, σβήνει η φλόγα του, προτού να κάνει ζημιά στο μυαλό. Γιατί μια τέτοια ψυχή αυτοκυριαρχείται. και δεν παραδίνεται στη φαντασία για να την σέρνει όπου θέλει.

 Ο έρωτας κυριεύει τις ψυχές που είναι άδειες από τον έρωτα του Θεού, και είναι γεμάτες από ανία μέσα στη μοναξιά τους, γιατί η καρδιά του ανθρώπου είναι πλασμένη για να αγαπά, και δεν μπορεί να μένει αδιάφορη στην αγάπη, αν δεν προλάβει να την κυριεύσει ο θείος έρωτας. Γι αυτό ο έρωτας είναι ανήμπορος, μπροστά στις καρδιές που είναι συνερπαμένες από τον θείον έρωτα. Γιατί είναι ολόγιομες απ' αυτόν, και δε μπορεί να βρει μέσα τους καμιά θέση.

 Ο Πλούταρχος λέει για τον έρωτα, πως είναι θηρίο που έχει σουβλερά νύχια και δόντια, που μ' αυτά κατασπαράζει την καρδιά, γιατί της ξυπνά τη ζηλοτυπία και τις υποψίες. Και να τι παθαίνουν όσοι είναι ερωτευμένοι, αγαπούνε και μισούνε μαζί. Και το ίδιο πρόσωπο που όταν είναι μακρυά το λαχταρούνε, όταν είναι κοντά τρεμοκαρδίζουν γι αυτό. Και μια το κολακεύουν, μια το βρίζουν. Από το ένα μέρος πεθαίνουν κυριολεκτικά γι αυτό, κι απο το άλλο το σκοτώνουν. Παρακαλούνε να σβήσει η φλόγα της αγάπης τους, κι αντίθετα τρέμουν μήπως παύσουνε να αγαπούνε. Θέλουν να εξουσιάζουν τον αγαπημένο τους, μα και να είναι σκλάβοι του. Γι αυτά όλα, το πάθος του έρωτα λογιάζεται σαν τρέλλα και σαν μανία.''

Από το βιβλίο "Τὸ γνῶθι σαὐτόν."

πηγή

Ο άγιος Νεκτάριος στον ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο

  Στην αρχή της περασμένης εβδομάδας έτυχε να παρακολουθήσω τη γνωστή ταινία του παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου “Ο θησαυρός του μακαρίτη”.

 Η παραγωγή ήταν της Φίνος Φιλμ, και η σκηνοθεσία του Νίκου Τσιφόρου. Το σενάριο γράφτηκε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τον Πολύβιο Βασιλειάδη. Στην έξοχη αυτή ταινία πρωταγωνιστούν δύο από τα ιερά τέρατα της εποχής, η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Βασίλης Αυλωνίτης, αλλά και οι Νίκος Ρίζος και Ξένια Καλογεροπούλου.
  Όταν τρεις μέρες αργότερα ξημέρωσε η εορτή του αγίου Νεκταρίου, διαβάζοντας το συναξάρι του πρόσεξα πως η αγιοκατάταξή του έγινε στις 20 Απριλίου του 1961 με πράξη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η ταινία ξανάρθε τότε στο νου μου μιας και θυμόμουν πως δύο φορές κατά τη διάρκειά της, οι πρωταγωνιστές σταυροκοπούμενοι επικαλούνταν τον άγιο να τους βοηθήσει και να κάνει το θαύμα του. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, πότε γυρίστηκε η ταινία και είδα έκπληκτη πως έχει γυριστεί δύο χρόνια πριν την αγιοκατάταξη, στις 18 Ιουνίου του 1959.
Μη έχοντας, βέβαια, στα χέρια μου το σενάριο του Νίκου Τσιφόρου, αλλά και μη γνωρίζοντας αν οι δύο επικλήσεις στην χάρη του αγίου ήταν αυτοσχέδιες των μεγάλων ηθοποιών που συνήθιζαν πολλές φορές να αυτοσχεδιάζουν κατά τα γυρίσματα, δεν μπορώ να γνωρίζω τι από τα δύο συνέβη. Αυτό όμως που είναι βέβαιο είναι πως το γεγονός παραμένει και όποιος δει την ταινία μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Ο πλέον συκοφαντημένος εν ζωή άγιος, ήταν ήδη άγιος στην συνείδηση του κόσμου, και μάλιστα στον αθηναϊκό κύκλο των καλλιτεχνών που αυθόρμητα και αυτονόητα δεν δίστασαν να εκφράσουν την πίστη και την αγάπη τους στον άγιο σε ένα έργο τέχνης και μεγάλης εμπορικής επιτυχίας, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων η εν λόγω ταινία.
Θεώρησα σημαντικό να κρατήσω αυτή την υποσημείωση, διότι κατά τη γνώμη μου αποδεικνύει περίτρανα, ότι αφενός ο κάθε άγιος είναι άγιος πρώτα στη συνείδηση του κόσμου και μετά αγιοκατατάσσεται, αν αγιοκατατάσσεται, από την Εκκλησία και αφετέρου, όσο συκοφαντημένος και διωγμένος κι αν είναι από κάποια κυκλώματα, η χάρη του υπερβαίνει τις ίντριγκες που ουδόλως την εμποδίζουν και την επηρεάζουν, για να μην πω πως την πολλαπλασιάζουν κιόλας.

ΠΗΓΗ

Μία σπάνια στιγμή στον αγωνιστικό χώρο...

  Ο Κροάτης ποδοσφαιριστής Ιβάν Μάρτιτς( Ivan Martici),το βράδυ της Παρασκευής(2/11) και κατά την διάρκεια του αγώνα Πολιτέχνικα Ιασίου-Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα γονάτισε στον αγωνιστικό χώρο και άρχισε να προσεύχεται για τον 18χρονο συμπαίχτη του Βαλεντίν Μιχαίλα(Valentin Mihăilă)ο οποίος έπεσε αναίσθητος κάτω μετά από χτύπημα ενός αντιπάλου του.

 Την ώρα που οι άλλοι παίχτες καλούσαν απεγνωσμένα το ασθενοφόρο που βρίσκονταν στο γήπεδο να κινηθεί γρήγορα(σ.σ.άργούσε χαρακτηριστικά να μπει στον αγωνιστικό χώρο),ο Κροάτης ποδοσφαιριστής,με δάκρυα στα μάτια προσευχόνταν για τον Βαλεντίν ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και βρίσκεται εκτός κινδύνου

πηγή/proskynitis.blogspot

Τουρκική ταινία με ελληνικούς υποτίτλους για το δράμα και την πίστη των Κρυπτοχριστιανών του Πόντου

 Συγκλονιστική Τουρκική ταινία με ελληνικούς υποτίτλους που αποκαλύπτει για πρώτη φορά, στην Τουρκική γλώσσα, το δράμα και την πίστη των Κρυπτοχριστιανών του Πόντου, σπάζοντας τη σιωπή αιώνων. 

 Πρόκειται για μία ταινία του 2010 με τίτλο "Ρώτα την καρδιά σου" (Yuregine Sor) που πραγματεύεται ένα θέμα ταμπού για την Τουρκία: τους κρυπτοχριστιανούς και πιο συγκεκριμένα αυτούς του Πόντου! Φυσικά αυτήν την ταινία, αναμένουμε με περιέργεια αν θα την "παίξουν" οι δικοί μας τηλεοπτικοί σταθμοί μιας και έχουν βαλθεί να επιλέγουν να προβάλλουν μόνο τούρκικα προγράμματα.
Για το θέμα των κρυπτοχριστιανών έχουν γραφτεί και έχουν ακουστεί πολλά. Πρώτη φορά αυτό το θέμα έγινε ταινία, από τον σκηνοθέτη Υusuf Kurcenli. Ο σκηνοθέτης γεννήθηκε το 1947 στη Μαύπαρη της Ριζούντας του Πόντου.

Υπόθεση ταινίας: Μία ιστορία αγάπης, ανάμεσα σε μία Μουσουλμάνα, την Esma και έναν κρυπτοχριστιανό, τον Mustafa. Πως αντιδρά η μητέρα του Μουσταφά, όταν μαθαίνει ότι ο γιος της θέλει να "κλέψει" την μουσουλμάνα Esma; Πως ο μικρός της οικογένειας, μαθαίνει ότι η οικογένειά του δεν είναι μουσουλμάνοι όπως νόμιζε, αλλά…
Πως ο παππούς ενώ πηγαίνουν να τον κηδέψουν ως μουσουλμάνο, τελικά καταλήγει σε χριστιανικό νεκροταφείο; Όσοι έχουν ρίζες από εκείνα τα μέρη και έχουν ακούσει από τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους ιστορίες, το λιγότερο θα συγκινηθούν.

πηγή

Όταν ενας μεγάλος Άγιος "έφευγε", ένας άλλος μεγάλος Άγιος γεννιόταν!

Όταν ενας μεγάλος Άγιος "έφευγε", ένας άλλος μεγάλος Άγιος γεννιόταν!
Ο μεν Αγιος Νεκταριος "φευγει"στις 9 Νοεμβριου του 1920,
το δε Ιακωβάκι τότε ειναι ενα βρέφος μολις 4 ημερων!

Δυο μεγάλοι Άγιοι της Ταπείνωσης,της Υπομονής,της Συγχώρεσης,της Αγάπης!
Όσο υπάρχει η Εκκλησία του Χριστού μας θα έχουμε και Αγίους,εως δηλαδή "της συντελείας του κόσμου τούτου"!

πηγή