Προσευχή προς την Θεομήτορα (Ποίημα Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου)

Στὴν Θύρα τοῦ Ἐλέους- Προσευχὴ πρὸς τὴν Θεομήτορα

Ποίημα Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου

Όσιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης-Τοιχογραφία από το παρεκκλήσι του Θεολογικού Σεμιναρίου της Μονής Νεάμτς(Ρουμανίας)που τιμάται στην μνήμη του.

Παναγία Μητέρα καὶ Παρθένε,

ἐλπὶς τῆς ψυχῆς μου

σὺ εἶσαι ἡ μεσίτριά μου

στὸν ἐλεήμονα Θεό.

Ἐὰν δὲν εἶχε στοὺς οὐρανοὺς ὁ κόσμος

συγγένεια ἀπὸ τὴν γῆ

τότε ἤθελε ἐρημωθῆ ἡ ζωή,

ὅπως ἀκριβῶς ἕνα μνῆμα.

Ἐὰν δὲν ἤσουν ἐσὺ ἡ ἄνοιξις

τοῦ νοητοῦ αἰῶνος

θὰ ἦταν πάντοτε χειμώνας

κι ὁ ἥλιος δὲν θὰ χαμογελοῦσε.

Ἐὰν δὲν ἀνέτειλες ἐσὺ τὴν χαραυγὴ

στὸν κοιμισμένο κόσμο,

τότε ἡ σκιὰ τοῦ θανάτου

θὰ ἦταν παντοτεινή.

Καὶ σήμερα, Πανάχραντε,

ποὺ ὅλοι ἀκολουθοῦμε τὸ κακό,

ἐὰν Σὺ δὲν προσευχηθῆς θερμὰ

μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Υἱός Σου.

Στεῖλε σημεῖα μετανοίας

στὸν ταραγμένο λαὸ

καὶ δυνάμωσέ μας τὴν πίστι

στὴν πλανεμένη μας ψυχή.

Λῦσε, Πανάμωμε Μητέρα,

τὰ δεσμὰ τῆς δουλείας

καὶ δώρισε ὑπομονὴ

στοὺς βασανισμένους Χριστιανούς!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄Ματθαίου-Τι περιμένουμε από τους άλλους;

Τι περιμένουμε, αγαπητοί μου αδελφοί, από τους άλλους ανθρώπους στη ζωή μας;

Ένα μεγάλο ερώτημα που πολλές φορές μας απασχολεί είναι το κατά πόσον μπορούμε να επενδύσουμε στους άλλους ανθρώπους, με τους οποίους συναναστρεφόμαστε, μοιραζόμαστε ή εξουσιάζουμε λόγω της ιδιότητάς μας (οι γονείς τα παιδιά, ο εργοδότης τον εργαζόμενο, ο διοικητής τους υπαλλήλους του). Το ερώτημα αυτό προϋποθέτει την αίσθηση της υπεροχής, την αίσθηση του οραματισμού, αλλά και την ανάγκη για βοήθεια και συσστράτευση που έχει εκείνος ο οποίος επενδύει στους άλλους ανθρώπους. Αλλά και στην καθημερινότητά μας μάς απασχολεί το κατά πόσον οι άλλοι μπορούν να είναι αξιόπιστοι, να έχουν τη διάθεση να μας συνδράμουν, να λειτουργούν ως στήριγμα και ως βοηθοί μας.
 Οι περισσότεροι από εμάς επενδύουμε πολλά στη βοήθεια των άλλων. Γι’ αυτό και εύκολα απογοητευόμαστε όταν διαπιστώνουμε είτε ότι δεν θέλουν είτε ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν σ’ αυτά που τους ζητάμε ή που περιμένουμε από εκείνους. Η απογοήτευση μάς κάνει να πέφτουμε στην κατάκριση έναντί τους. Μας κάνει να θεοποιούμε τον εαυτό μας ότι κανείς δεν είναι ικανός να συμμεριστεί τις σκέψεις και τους οραματισμούς μας. Μας κάνει να κλεινόμαστε στο «εγώ» μας και να λειτουργούμε καταθλιπτικά. Μας είναι δύσκολο να συγχωρήσουμε αυτούς που δεν είναι όπως τους θέλουμε, όπως επίσης και να αποδεχτούμε την ιδέα ότι χρειάζεται να λειτουργούμε στη ζωή μας συγκαταβατικά έναντι των άλλων, όπως ακριβώς ο Θεός που έγινε άνθρωπος, συγκαταβαίνοντας στην ανθρώπινη αδυναμία. Και βέβαια, να μην αποφεύγουμε τον προσωπικό κόπο στο να χτίσουμε τις σχέσεις που θα θέλαμε ή να εργαστούμε και να πετύχουμε στον κλάδο τον οποίο επιθυμούμε.

 Ο Απόστολος Παύλος, αναφερόμενος προς τους Κορινθίους, απαντά στο ερώτημα κατά πόσον ο ίδιος έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει την πνευματική εξουσία που έχει λάβει από το Θεό αφιερώνοντας τον εαυτό του αποκλειστικά στη διακονία του Ευαγγελίου και να δεχθεί την κάλυψη των υλικών αναγκών του από εκείνους, από τους πιστούς δηλαδή. 

Δύο Ρεθεμνιώτες άγιοι: ο άγιος Ματθαίος από το Γερακάρι και ο άγιος Αθανάσιος από την Αξό

Επιμέλεια: Θοδωρής Ρηγινιώτης

Ο άγιος νεομάρτυς Ματθαίος ο εκ Γερακαρίου, ο εν Ρεθύμνω (18 Αυγούστου)

«Εγώ Χριστιανός εγεννήθηκα και Χριστιανός θ’ αποθάνω».

Οι άγιοι Τέσσερις Μάρτυρες είναι αναμφίβολα το χριστιανικό καύχημα του ρεθεμνιώτικου λαού. Καύχημα όχι μόνο της πόλης του Ρεθύμνου, όπου μαρτύρησαν (θανατώθηκαν από τους Τούρκους το 1824) και της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, αλλά και της άλλης ρεθεμνιώτικης Μητρόπολης, της Ιεράς Μητροπόλεως Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων, απ’ όπου κατάγονταν και όπου είχαν ζήσει, καθώς και άλλων περιοχών του τόπου μας, με τις οποίες συνδέονταν.

Βέβαια, αγίους έχει κι άλλους το Ρέθυμνο, και η πόλη και τα χωριά μας. Γι’ αυτούς μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, στο Διαδίκτυο (imra.gr), στην ενότητα «Τοπική Αγιολογία».

Πάντως, από την εποχή της Τουρκοκρατίας – και μάλιστα από τα πρώτα χρόνια της, περίπου 125 χρόνια πριν τους Τέσσερις Μάρτυρες – έχουμε και έναν πέμπτο άγιο μάρτυρα, που ζούσε στην πόλη του Ρεθύμνου και όμως ως Ρεθεμνιώτες μάλλον δεν τον έχουμε τιμήσει όσο του αξίζει. Είναι ο άγιος Ματθαίος από το Γερακάρι Αμαρίου, που θανατώθηκε από τους Τούρκους, μετά από προδοσία της συζύγου του, σε ηλικία περίπου 27-30 ετών, το 1697 ή το 1700 (μόλις 50 χρόνια περίπου από την κατάληψη του Ρεθύμνου από τους Τούρκους, που έγινε το 1646), και γιορτάζει στις 18 Αυγούστου.

Η τοποθεσία της ταφής του στο Γερακάρι διασώθηκε στην τοπική παράδοση, με την ονομασία «του Μαθιού το μνήμα». Η δικαστική απόφαση της εκτέλεσής του από τους Τούρκους εντοπίζεται στο βιβλίο Έγγραφα Ιεροδικείου Ρεθύμνης, 17ος – 18ος αιώνας, που εκδόθηκε από τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ρεθύμνου το 1995 με επιμέλεια του τότε διευθυντή της κ. Γιάννη Ζ. Παπιομύτογλου.

Εκεί, στις σελίδες 117-118, γράφει:

«1 Μαρτίου 1112 (1700). Αναφορά Αϊσές θυγατρός του Αβδουλλάχ πρώτου των κρεοπωλών (κασάπμπαση) κατοίκου της πόλεως Ρεθύμνης της συνοικίας Γιαλί.

Η ταπεινή αναφορά μου είνε η εξής: “Προ ενός έτους, ενώπιον του υψηλού ιεροδικαστηρίου, ηξιώθη να δεχθή την θρησκεία του Ισλάμ ο εκ των κατοίκων του χωρίου Γερακάρι της επαρχίας Αμαρίου ο Μαθιός, υιός του παπά Γεώργη, με τον οποίον συνεζεύχθην. Από καιρού παρετήρουν μερικάς συνηθείας του αντικειμένας εις την θρησκείαν του Ισλάμ, αλλά δεν απέδωκα σημασίαν. Προ ολίγου όμως χρόνου τον είδα να κάνη τον σταυρόν του. Τον παρηκολούθησα ολίγες ημέρες και τον έβλεπα με τα μάτια μου, να κάνη το σημείον του Σταυρού κάθε πρωΐ και κάθε βράδυ.

Μια μέρα απεφάσισα να τον ερωτήσω. Και εις απάντησιν μου λέγει: «Εγώ εγεννήθηκα Χριστιανός και έχω συνηθίσει να κάνω τον σταυρό μου το πρωΐ και το βράδυ». Τον ερωτώ πάλιν: «Τώρα είσαι Χριστιανός ή Μουσουλμάνος;». Χωρίς να διστάση καθόλου μου απήντησεν: «Εγώ Χριστιανός εγεννήθηκα και Χριστιανός θ’ αποθάνω».

Του είπα ότι θα το φανερώσω εις τον πατέρα μου, αυτός δε άνοιξε την πόρτα, εβγήκε, την έκλεισε με θυμόν και έφυγε. Το φανερώνω ενώπιον του Ιεροδικείου και ζητώ να εφαρμοσθή ο θρησκευτικός νόμος”.

Ο Ιεροδίκης Χατζή Αλή Εφέντης ζητώ την προσαγωγήν του.

Τον προσήγαγεν ο κλητήρ του Ιεροδικείου. Ερωτηθείς ενώπιον του Ιερού Νόμου και των κατωτέρω υπογεγραμμένων μαρτύρων απήντησε χωρίς να διστάση: «Εγώ Χριστιανός εγεννήθηκα και Χριστιανός θ’ αποθάνω». Το είπε κατ’ επανάληψιν. Μετά την ομολογίαν του επώπιον του Ιεροδικείου και των μαρτύρων πρέπει ν’ αποκεφαλισθή, κατά τον Ιερόν Νόμον. Αλλά, συμφώνως προς την γνωμοδότησιν του μεγάλου Ιεροδιδασκάλου Ιμάμη Αζάμ, δέον να επαναληφθή προς αυτόν η ερώτησις αν μετανοή και αν δέχεται την θρησκείαν του Ισλάμ ή αν προτιμά ν’ αποθάνη.

Τον ερωτώ πάλιν. Και με βραχνήν και σιγανήν φωνήν απαντά: «Εγώ Χριστιανός εγεννήθηκα και Χριστιανός θ’ αποθάνω».

Ούτω απελογήθη. Επειδή μετά την ομολογίαν του ενώπιον του Ιερού Δικαστηρίου και ενώπιον των μαρτύρων επιβάλεται ν’ αποκεφαλισθή. Αποφασίζω: να κοπή (αποκεφαλισθή).

Οι Μάρτυρες: Μεχμέτ του Αλή, υποδηματοποιός. Χατζή Αλή του Σαπρή, κουρεύς. Χατή Χασάν Χαλήλ του Βελή. Ιμβραΐμ Σατήρ του Μεχμέτ.

Ο Ιεροδίκης: Χατζή Αλή Εφέντης.»

Στο βιβλίο υπάρχουν οι παραπομπές:

Εφημερίδα «Βήμα Ρεθύμνης», φύλλο 316, 25.12.1931.

Σπύρου Απ. Μαρνιέρου, «Ένας άγνωστος μάρτυς της πίστεως», Κρητολογικά Γράμματα 7/8 (1993), σσ. 3-6.

Επίσης στον άγιο αναφέρεται η εργασία του π. Μ. Λίτινα, «Ο Άγιος Νεομάρτυς Ματθαίος ο εκ Γερακαρίου», Αφιέρωμα στους Αγίους του τόπου μας, όπου παραπέμπει ο π. Παντελεήμων Σακελλαρίδης, στην πτυχιακή του εργασία «Άγιοι και Όσιοι της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου», Ρέθυμνο 2009, σσ. 37-38, όπου γίνεται αναφορά στον άγιο.

Το 2016 ο Σύλλογος Ενεργών Πολιτών Ρεθύμνου «Σύνπολις» τον ανακήρυξε προστάτη άγιό του και η μνήμη του εορτάστηκε πανηγυρικά στον ιερό ναό Κυρίας των Αγγέλων στην Παλαιά Πόλη του Ρεθύμνου. Το ίδιο συνέβη και φέτος (2017), παρουσία του μητροπολίτη Ρεθύμνης Ευγένιου, όπου για τον άγιο μίλησε ένας από τους σημαντικούς Ρεθεμνιώτες λόγιους της εποχής μας, ο κ. Μιχάλης Τρούλης. Παρόμοια η μνήμη του αναμένεται να τιμάται κάθε χρόνο στο Ρέθυμνο, όπου μαρτύρησε, όπως τιμάται και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Γερακάρι.

Η περίπτωση του αγίου Ματθαίου, και όλων των μαρτύρων του τόπου μας, έχει κάτι να μας πει, επειδή πολλές φορές αρνούμαστε την πίστη των πατέρων μας χωρίς να μας απειλεί κανείς. Ας έχουμε υπόψιν ότι και σήμερα στη Συρία και σε άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής χριστιανοί βασανίζονται και θανατώνονται για την πίστη τους.

Ο άγιος Αθανάσιος Πατελάρος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο εκ της Αξού (21 Αυγούστου)

Ο άγιος Αθανάσιος Πατελάρος καταγόταν από το χωριό Αξός Μυλοποτάμου Ρεθύμνης και, αφού αρχικά μόνασε στο Άγιο Όρος, εκλέχθηκε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης τα έτη 1631-34 και στη συνέχεια πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (Οικουμενικός Πατριάρχης) για μικρά χρονικά διαστήματα το 1634 και το 1652, κατά την ταραγμένη περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Χάνοντας το αξίωμά του, επέστρεψε στο Άγιο Όρος και στη συνέχεια περιπλανήθηκε στα τουρκοκρατούμενα Βαλκάνια και κοιμήθηκε το 1654 στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος του Λούμπνι, στο Χάρκοβο της Ουκρανίας, όπου ενταφιάστηκε καθιστός, κατά το τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ήταν εξαιρετικά μορφωμένος, ποιητής, υμνογράφος, συγγραφέας και μεταφραστής. Ο τάφος του ήταν πηγή αγιάσματος και ιαμάτων, ενώ το 1662 έγινε ανακομιδή των λειψάνων του (εκταφή του) και το σώμα του ανακαλύφθηκε άφθαρτο και ευωδιάζον. Η Ρωσική Εκκλησία (στην οποία υπάγεται η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας) αναγνώρισε την αγιότητά του το ίδιο έτος και ο λαός της Ουκρανίας τον τιμά ιδιαίτερα, χαρακτηρίζοντάς τον «ο Καθήμενος», λόγω της στάσης, στην οποία ακόμη και σήμερα φυλάσσεται το ιερό σκήνωμά του (το σώμα του).

Η μνήμη του πανηγυρίζεται με τη λαμπρότητα που του ταιριάζει στο ναό του, στον τόπο καταγωγής του, την Αξό. Ο ναός αυτός εγκαινιάστηκε στις 21 Αυγούστου 2008 από τον κρητικής καταγωγής Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο, με ενέργειες του οποίου – ως επισκόπου, τότε, Κυρήνης και έξαρχου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Οδησσό της Ουκρανίας – είχε έρθει στην Αξό το πρώτο απότμημα του ιερού λειψάνου του το 1993.

Η Ιερά Μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου αφιέρωσε στον άγιο το Ημερολόγιο 2015, όπου περιλαμβάνονται πολλές εικόνες του, ιστορικές φωτογραφίες και αναλυτική βιογραφία του, γραμμένη από τον καθηγητή αγιολογίας στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Ηρακλείου Κρήτης κ. Εμμανουήλ Δουνδουλάκη.

"Κρατάει" για Εκείνον μόνον δύο ώρες

  Μια φορά κι έναν καιρό ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος. 

 Στον δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη. Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του. Είχε πάνω του 168 λίρες. Του έδωσε τις 166 και κράτησε μόνο τις δύο! 

 Ο ζητιάνος έκθαμβος μπροστά σ’ αυτή τη γενναιοδωρία, τον χιλιοευχαρίστησε, πρόσεξε όμως και τις δύο λίρες που κράτησε ο άρχοντας. Μετά από αυτό, ο ελεήμων άνθρωπος συνέχισε τον δρόμο του προς το δάσος. Ο ζητιάνος, γεμάτος απληστία, χώθηκε στο δάσος και από άλλον δρόμο του βγήκε μπροστά κι εκεί στην ερημιά όρμησε στον ευεργέτη του και του πήρε τις δύο λίρες που είχε κρατήσει!

Αγανακτεί κανείς μπροστά σ’ αυτή την αχαριστία και απληστία. Κι όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μπαίνουμε στην θέση αυτού του αχάριστου και άπληστου! 

Ο Πανάγαθος Θεός, μας χαρίζει 168 ώρες ζωής κάθε εβδομάδα για να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, και "κρατάει" για Εκείνον μόνον δύο ώρες, τις ώρες που συμμετέχουμε στην Θεία Λατρεία της Κυριακής, στην Θεία Λειτουργία. Κι αυτό, πάλι για μας. Για να μας ξεκουράσει ψυχικά, να μας θρέψει με το Πανάγιο Σώμα και Αίμα Του, για να ανανεώσει τις δυνάμεις μας με το ουράνιο οξυγόνο της Χάριτος. Του τις αφαιρούμε ληστρικά κι αυτές με διάφορες προφάσεις. Έτσι όμως τελικά αδικούμε την ψυχή μας, που την αφήνουμε νηστική από την θεία Χάρη και εξαντλημένη...

πηγή

Το λείψανο του Αγίου Μάρκου περνάει από τα Στροφάδια της Ζακύνθου

Το λείψανο του Αγίου Μάρκου, όταν μεταφερόταν στην Βενετία πέρασε από τα νησιά Στροφάδια της Ζακύνθου. 
Τότε, κατά την παράδοση, αυτά σχίστηκαν στα δύο, για να περάσει ανάμεσα. 
Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκαν πολλές φορές οι μοναχοί της Αυτοκρατορικής Μονής των Στροφάδων, όταν ήθελαν να ζητήσουν κάτι από την Γαληνοτάτη.

Στην φωτογραφία το πέρασμα του Αγίου Μάρκου από τα Στροφάδια, όπως το απαθανατίζει σε έργο του ο Paolo Veneziano!

facebook

Γιατί τιμάμε τόσο πολύ την Yπεραγία Θεοτόκο;

 Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

Μέ ρώτησε παλαιότερα κάποιος: «Γιατί τιμᾶμε τόσο πολύ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο; Γιατί τήν τιμᾶμε ὄχι μόνο περισσότερο ἀπʹ ὅλους τούς ἁγίους, ἀλλά καί ἀπό τούς ἀγγέλους καί τούς ἀρχαγγέλους;». 

Τοῦ ἀπάντησα ὅτι οὔτε οἱ ἄγγελοι οὔτε οἱ ἀρχάγγελοι, οὔτε τά Χερουβείμ οὔτε τά Σεραφείμ εἶχαν τόσο στενή καί οὐσιαστική συμμετοχή στό ἔργο τῆς σωτηρίας μας, ὅσο ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ.''

Από το βιβλίο ''Απάνθισμα Επιστολών'' 

Η πιο παλιά καμπάνα στην Κέρκυρα

Η παλαιότερη, πιθανότατα, καμπάνα του νησιού εντοπίστηκε και παρουσιάζεται από τον Γεράσιμο Δημουλά μέσα από άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καθημερινή Ενημέρωση" το Σαββατοκύριακο 22-23 Ιουλίου 2017.

Υ.Θ. Λαμποβίτισσα Μελικίων

   Τα Μελίκια[1] είναι από τα παλαιότερα καταγεγραμμένα σε αρχειακές πηγές[2], χωριά της Κέρκυρας έχοντας μια συνεχή παρουσία στην τοπική ιστορία από το έτος 1391. Εκεί βρίσκεται και ο ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου της Λαμποβίτισσας[3], ο οποίος προϋπάρχει του 1527 έτος κατά το οποίο αναφέρεται σε διαθήκη της Αντωνίας γυνής του Δημήτρη Βρανά από τα Μελίκια, με την οποία η διαθέτρια προσέφερε αγαθά στο ναό[4], δεν αποκλείεται όμως η ιστορία του ναού να φθάνει ή και να ξεπερνάει χρονικά την παλαιότερη γραπτή μαρτυρία ύπαρξης του χωριού. Στο εσωτερικό του ο ναός κοσμείται με ωραιότατο ξυλόγλυπτο, επιχρυσωμένο τέμπλο, άμβωνα με εξωτερική σκάλα, καταργημένη σήμερα και πολλά εκκλησιαστικά κειμήλια σημαντικής αξίας, ενώ στην ημικυκλική κόγχη του σώζονται παλιές τοιχογραφίες. Η διαχρονική σπουδαιότητα της εκκλησίας ως πρώτης του χωριού, είναι απόρροια της συναδελφικής της συγκρότησης και της παλαιότητάς της και επιβεβαιώνεται από το μεγάλο αριθμό ιερέων που κατά καιρούς την υπηρετούσαν[5].

Άγνωστο σύμβολο

  

Ωστόσο, αυτό που προξενεί μεγάλη εντύπωση βρίσκεται ψηλά, εκτός του ναού, στο πλακέ τρίλοβο κωδωνοστάσιο[6], εκεί που η προς βορρά καμπάνα με τις ωραιότατες καλλιτεχνίες, φέρει χρονολογία στα λατινικά «MCCCCLXXXVIII» (1488). Μια καμπάνα ηλικίας 529 ετών λοιπόν, όταν η μέση διάρκεια ζωής των σημερινών καμπανών, από τα σύγχρονα χυτήρια συνήθως δεν ξεπερνάει τα 50 χρόνια. Όσον αφορά την παλαιότητα της καμπάνας, η προσωπική μου άποψη, έχοντας δει πάνω από 350 καμπάνες

Ο Άγιος Πορφύριος συνομιλεί με τον Άγιο Γεράσιμο

Την ημέρα της εορτής του αγίου Γερασίμου ο Παππούλης ευρίσκετο κλινήρης, λόγω των πολλών ασθενειών του. 

Ξαφνικά παρουσιάζεται ενώπιόν του, ολόσωμος, ο Άγιος Γεράσιμος! Οπότε, ο πατήρ Πορφύριος, που προηγουμένως δεν ήταν σε θέση να γυρίσει από το άλλο πλευρό, εξαιτίας των ισχυρών πόνων και της τρομερής σωματικής του αδυναμίας, εκτινάσσεται επάνω με τέτοια ευλυγισία και δύναμη, που θα την ζήλευε και ο καλύτερος παγκόσμιος πρωταθλητής, και με ιδιαίτερο σεβασμό, άρχισε να υποκλίνεται, να σταυροκοπιέται, να προσκυνά και να συνομιλεί, τετ-α-τέτ, με τον αγαπημένο του Άγιο Γεράσιμο, για πολλή ώρα. 

Μια από τις γυναίκες, η οποία την ώρα εκείνη εκτελούσε την εθελοντική της «βάρδια», προς εξυπηρέτηση του Παππούλη, παρακολουθούσε άναυδη και σιωπηλή από απόσταση ολίγων μέτρων, όλα τα διαδραματισθέντα, χωρίς να μπορεί να δώσει καμμία εξήγηση! Γιατί έβλεπε τον Παππούλη να προβαίνει σε όλες τις προηγούμενες ενέργειες, αλλά δεν έβλεπε τον αποδέκτη των ενεργειών αυτών! Και έβλεπε και άκουγε τον Παππούλη, αλλά ούτε έβλεπε, ούτε άκουγε τον συνομιλητή του, που δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Γεράσιμο, και κυριολεκτικά, είχε σαστίσει!

Όταν, ο πατήρ Πορφύριος, τελείωσε την... συνομιλία με τον θαυματουργό και προστάτη του άγιο Γεράσιμο, εφανέρωσε και διηγήθηκε τα πάντα στην έκπληκτη γυναίκα και της έδωσε εντολή να μην αποκαλύψει τίποτε απ’ όσα είδε και άκουσε, πριν αυτός κοιμηθεί τον ύπνον του Δικαίου!

Από το Βιβλίο ¨ Ανθολόγιον Θαυμάτων¨¨ Έκδοσις Ιερού γυναικείου Ησυχαστηρίου ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

πηγή

Πρώτος εορτασμός του Οσίου Δανιήλ στη Ζαγορά.

 Ιδιαίτερο γεγονός στην ιστορία της Τοπικής μας Εκκλησίας συνιστά ο πρώτος εορτασμός του Οσίου Δανιήλ του εκ Ζαγοράς, ενός ξεχασμένου τοπικού μας Αγίου.

 Συναξάρι Οσίου Δανιήλ
Ανάμεσα στις μορφές των Αγίων που κοσμούν το στέμμα της τοπικής μας Εκκλησίας λάμπει ως αστέρας πολύφωτος ένας άγνωστος και ξεχασμένος όσιος, ο Κολλυβάς Δανιήλ, που είχε καταγωγή από τη Ζαγορά του Πηλίου.

 Ο χαρακτηρισμός «Κολλυβάδες» εμφανίστηκε, αρκετά, ως χρεωστικό προσωνύμιο σε αγιορείτες μοναχούς που διαφωνούσαν για την τέλεση των μνημοσυνών την ημέρα της Κυριακής, που είναι αφιερωμένη εξ ολοκλήρου στο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου μας. Παράλληλα, όμως, υιοθέτησαν και την συχνή Θεία Κοινωνία, κάτι με το οποίο δεν συμφωνούσε μεγάλη μερίδα των μοναχών του Αγίου Όρους την εποχή εκείνη. Έτσι, μετά από πολλές πνευματικές μάχες, οι περισσότεροι από τους κολλυβάδες πατέρες εξορίστηκαν από το Άγιον Όρος και μετέβησαν στα νησιά του Αιγαίου πελάγους. Την ίδια τύχη είχε και ο Όσιος Δανιήλ, για τη ζωή του οποίου στοιχεία αντλούμε από τον βίο του μαθητή του Οσίου Αρσενίου του εν Πάρω. 

 Όταν ο νεαρός Αθανάσιος, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου Αρσενίου, έμεινε ορφανός από τους γονείς του σε ηλικία 18 ετών, το έτος 1809, τον έστειλαν, ίσως οι συγγενείς του, να σπουδάσει στις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας. Την εποχή εκείνη σχολάρχης εκεί ήταν ο ιερομόναχος Γρηγόριος Σαράφης, ο οποίος κάλεσε ως πνευματικό των μαθητών τον πνευματοφόρο γέροντα Δανιήλ από τη Ζαγορά του Πηλίου, ο οποίος εθεωρείτο ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά αναστήματα της εποχής του.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ…

Μόλις δεις την Παναγία στα μάτια,ξεκλειδώνεσαι.Ανοίγεσαι.
Βγάζεις την όποια μάσκα σου.Στέκεις αληθινός μπροστά της.Γυμνός.
Σαν το μωρό όταν τ’ αλλάζει η μάνα του.

Παραδομένος, αφημένος.Διαθέσιμος στο άγγιγμά της.Και γεμίζεις χαρά.
Και μυρίζεις αρώματα που κυλούν από πάνω της.
Και ζωντανεύουν τα σβησμένα μάτια σου.Και λες μόνο αλήθειες.
Και θες μόνο να κλαις.Ένα κλάμα τονωτικό, και όχι διάλυσης.
Και να ξεχύνεις τον καημό σου μπροστά της.Να της λες τη μοναξιά σου.
Την ανασφάλειά σου.Τους φόβους, τα όνειρά σου.
Τις ντροπές σου,τις πομπές σου,τα μύρια θέματά σου.

Διότι τη νιώθεις μάνα σου,και όχι πεθερά σου.
Διότι ξέρεις ότι έχει τη μεγάλη κατανόηση.
Διότι είναι πλατυτέρα Ουρανών η επιείκεια κι αγκαλιά της.
Παναγία.Χριστός.Μάνα και Γιος.
Ίδιο Αίμα,ίδιο Βλέμμα,ίδιο Πνεύμα,ίδιος Έρωτας…
****
Χρόνια πολλά σε όλους μας.
Χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουν.
Χρόνια πολλά, και σ' όσους μου γράφουν αυτές τις μέρες
ότι μεγάλωσαν με ψυχική ορφάνια, και δεν ένιωσαν μάνα και πατέρα,
ενώ ζούσαν κι οι δυο γονείς τους.

P. Andreas Konanos

Η ΤΙΜΙΩΤΕΡΑ ΤΩΝ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, Φιλιπ. Β΄ 5-11

1. Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΗΣ
Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἀναφέρεται στὸ μέγα μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Κύριος ὡς ἄνθρωπος ἔδειξε ταπείνωση μεγάλη καὶ μοναδικὴ καὶ γι’ αὐτὸ ἔφθασε σ’ ἕνα μεγαλεῖο ἀνυπέρβλητο καὶ αἰώνιο. Γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Ἂς ἔχουμε κι ἐμεῖς μέσα μας τὸ ἴδιο φρόνημα τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως ποὺ εἶχε κι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Διότι Αὐτὸς ἂν καὶ εἶχε τὴν ἴδια θεϊκὴ φύση μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα του, δὲν θεώρησε τὴν ἰσότητά του αὐτὴ ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ κένωσε τὸν Ἑαυτό του κρύβοντας γιὰ κάποιο διάστημα τὴ δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητός του· πῆρε μορφὴ δούλου κι ἔγινε ἄνθρωπος ὅμοιος μὲ μᾶς. Κι ἐνῶ ἐξωτερικὰ φαινόταν μόνον ἄν θρωπος, ἦταν συγχρόνως καὶ ὁ τέλειος Θεός. Καὶ ταπείνωσε τὸν Ἑαυτό του δείχνοντας τέλεια ὑπακοὴ μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ, ποὺ εἶναι ὁ πλέον ὀδυνηρὸς καὶ ἀτιμωτικὸς θάνατος.
Αὐτὸν ὅμως ἀκριβῶς τὸν δρόμο τῆς ταπεινώσεως ἀκολούθησε ὁλοκληρωτικὰ στὴ ζωή της καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Ἡ ταπείνωσή της αὐτὴ ἀποκαλύφθηκε ἰδιαιτέρως κατὰ τὴ συγκλονιστικὴ ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της. Ἄκουσε τότε ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ ὅτι ἦταν ἡ Κεχαριτωμένη καὶ ἡ πιὸ εὐλογημένη ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες, καὶ ὅτι ὁ Κύριος ἐπέβλεψε σ’ αὐτήν. Αὐτὴ ὅμως ἀπάντησε ὅτι ἦταν μόνο μιὰ ταπεινὴ δούλη τοῦ Κυρίου. Κι ἐνῶ ἦταν ἡ ἁγιότερη γυναίκα ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ ἀξιώθηκε νὰ γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Βασίλισσα ὅλων τῶν κτισμάτων, ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, αἰσθανόταν ἀνάξια τῆς τιμῆς ποὺ τῆς ἔκανε ὁ Θεός.

Εκεί στέκει η Παναγιά μας η ΜΕΓΑΛΟΜΑΤΑ...

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΤΑ

Προκειται για την τοιχογραφημμενη εικονα της Παναγιας Βρεφοκρατουσας που βρισκεται σε στοά -mina- των τειχών της πόλης κατω απο τα μουραγια στο Φαληρακι-Κέρκυρα.

Εκεί στέκει η Παναγιά μας η ΜΕΓΑΛΟΜΑΤΑ εκεί μόνη στην σιωπή στην ησυχία της και ακούει όποιον πάει και της παραπονεθεί της ανοίξει τη καρδιά του την παρακαλέσει την ευχαριστήσει Κανείς δεν γνωρίζει ποιός την ζωγράφισε στη πέτρα.Είναι όμως το καταφύγιο όλων.

Περισσότερα για το εκκλησάκι της Παναγίας της Μεγαλομάτας στο
https://proskynitis.blogspot.gr/2014/09/blog-post_96.html

Στιγμιότυπα από την παράκληση της Παναγίας στο προσκυνητάρι της Μεγαλομάτας το απόγευμα του Δεκαπενταύγουστου 2017

facebook

Ας βγούμε απ' το κουτάκι μπας και δούμε Θεού πρόσωπο τι σημαίνει..

Είμαστε κάτι ανθρωπάκια μέσα σε κάτι κουτάκια. Μέσα σε φράχτες που ορίζονται απ' το άνοιγμα των χεριών μας. Μέσα 'κει υπάρχει ό, τι μας αφορά και μόνο: ο εαυτός μας, τα σπιτικά μας, τα παιδιά μας, τα νοικοκυριά μας, οι δουλιές μας, τα ευρώ μας κι ανάγκες που στα ευρώ τον καθένα μας δένουν. Μπαίνουμε σ' όλο αυτό, συχνά από επιλογή -κι ας μη το δεχόμαστ' εύκολα.

Μέσα λοιπόν στα κουτάκια έχει και κάτι καθρεφτάκια. Κι εκεί που είμαστε κλεισμένοι, παντού -κι εγώ πρώτος- βλέπουμε τον εαυτό μας μονάχα κι αυτόνε ψεύτικο: έχουμε μιαν ιδεατή εικόνα και μάλιστα όχι δική μας. Τα κουτάκια αλληλοεπιδρούνε στις οθόνες που διαλέξαμε στη ζωή μας: τύπου ανδρόιδ κινητό, τάμπλετ παραμάσχαλα, τι-βι ανοιχτές από παντού και το λαπ- τοπ ακόμα και στην παραλία.

Στα κουτάκια που ζουν τα δόλια ανθρωπάκια, μπορούν να δουν μονάχα τον εαυτό τους κι αυτόν στα καθρεφτάκια. Τα καθρεφτάκια αυτά όμως είναι και μαγικά! Μεταμορφώνονται, επίσης, σε οθόνες και προβάλλουν -κάθε τρεις και λίγο- διαλείμματα για διαφημίσεις.

Η ώρα εκείνη γίνεται η πλέον σημαντική για τ' ανθρωπάκια γιατί ακριβώς αναζητάνε τους κοινούς τους στόχους. Οι διαφημίσεις -καλογυρισμένες, στιλιζαρισμένες και θελκτικές- στο έργο αυτό πολύ βοηθάνε. Έτσι, τα ανθρωπάκια κάθε βράδυ που κοιμούνται μες τ' άβολα κουτάκια κάνουνε όνειρα κοινά και πολύ πολύ μα πάρα πολύ προσοδοφόρα.

Αυτά τα όνειρα όμως έχουν κι ένα τίμημα βαρύ σαν αναγκαίος νόμος και σα σεισμός απειλεί τα έρμα τ' ανθρωπάκια:

ποιο απ' το ανθρωπάκια προσπαθήσει απ' το κουτάκι να βγει, τότε δε θα μπορέσει ποτέ να ξανα-ονειρευτεί... Κι αν ονειρευτεί; Οι άλλοι στα κουτάκια θα τονε πούνε τρελό, θα νομίζουν πως μιλάει μεθυσμένος..!

Ο καλός Θεός όμως μας έκανε εκ φύσεως ονειροπόλους. Τι θα κάνουμε οι καημένοι;

Ας δούμε πρώτα τα κουτάκια μας, ας τα διαπιστώσουμε! Θέλει όμως κι ελπίδα, αυτόματα δε γίνεται, θέλει όντως ελπίδα κοινή ότι ο Θεός στ' αλήθεια ζει. Οτι δε πέθανε, ούτε ότι θάφτηκε κι Αυτός και μιλά μέσα από κάποιο κουτάκι.

Ο Θεός είν' Ωκεανός.

Θέλει κοινή ελπίδα, αλλιώς απ' το κουτάκι δε βγαίνεις. Σοφός της εκκλησιάς ο ποιητής : εξέρχεσθε -λέει- πιστοί εις την Ανάστασιν. Ας βγούμε απ' το κουτάκι μπας και δούμε Θεού πρόσωπο τι σημαίνει... Ο Θεός θα 'ρθει όταν απ' τον ουρανό επιβλέψει και δει την κοινή σ' Αυτόν ελπίδα των παιδιών Του. Χωρίς κουτάκια... μα και χωρίς μάσκες. Σιχαίνεται ο Θεός τα καρναβάλια.

Από την σελίδα στο Facebook του π.Ιάσονα

Στα Ψαρά μετά από 193 χρόνια η «Ψαριανή Παναγιά» του Δ. Θεοτοκόπουλου

Ζούμε στην εποχή των εικόνων, αλλά αυτή στην οποία θα αναφερθούμε σήμερα έχει ιστορική, πολιτιστική και συναισθηματική αξία για τους Ψαριανούς. Μετά από 193 χρόνια θα επιστρέψει για μερικές μέρες από τη Σύρο στα Ψαρά η εικόνα της Ψαριανής Παναγιάς, που πήραν μαζί τους στη φυγή οι Ψαριανοί που επέζησαν από την καταστροφή του 1824. Από τότε οι Ψαριανοί της Σύρου την λατρεύουν σαν στήριγμα και προστασία.
Μετά από επιθυμία παλιών Ψαριανών, ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Κ. Κανάρης» ξεκίνησε τη διαδικασία να επιστρέψει προσκυνηματικά για λίγες μέρες η εικόνα στον τόπο της.
«Αφουγκρασθήκαμε την επιθυμία των ηλικιωμένων συγχωριανών μας, που είχαν ακούσει για το εικόνισμα από τους γονείς και τους παππούδες τους», δηλώνει η πρόεδρος του Συλλόγου, Κική Κουτσοδόντη.
«Το αίτημα μας έγινε αποδεκτό από τους Μητροπολίτες Σύρου και Χίου, έχουμε υποβάλλει ημερομηνίες που μπορούμε να την υποδεχθούμε και να οργανώσουμε σχετικές εκδηλώσεις και περιμένουμε την επιλογή και απόφαση των Μητροπόλεων», δηλώνει με αίσθηση του έργου που αναλαμβάνει.

Ιστορία της εικόνας
«Η Κοίμηση της Παναγίας»,ανακαλύφθηκε το 1983 ότι είναι το πρώτο σωζόμενο έργο του El Greco με την υπογραφή «ΔΟΜΗΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ ο ΔΕΙΞΑΣ». Την έφερε στο φως ο αρχαιολόγος, ιστορικός Γιώργος Μαστορόπουλος, υπάλληλος της Γ' Εφορείας νήσων Β.Α. Αιγαίου.
Όπως σημειώνει στο εικονογραφημένο βιβλίο της Μαρίνας Πετρή «Η Παναγία του Θεοτοκόπουλου στη Σύρο» ο Αρχιμανδρίτης Αλέξανδρος Τσιουχάρης, τότε έγινε αντιληπτό ότι το εικόνισμα που μετέφεραν χρόνια πριν από τα Ψαρά χέρια άγια και θεοφοβούμενα ήταν μια εικόνα του Θεοτοκόπουλου πριν το 1567.

Η ιστορία της «Εκκλησίας των Ψαριανών»
Η ομώνυμη εκκλησία της Ερμούπολης, γνωστή ως «εκκλησία των Ψαριανών», από το όνομα της συνοικίας στην οποία ανήκει, χτίστηκε στα 1828-29 με χρήματα του Υδραίου Θεόδωρου Πλατανίτη. Όπως σημειώνει η συγγραφέας, «τα θεμέλια της έμοιαζαν να έχουν υγρασία, μα οι πιο παλιοί έλεγαν πως δεν είναι φυσική υγρασία, αλλά τα δάκρυα των Ψαριανών που είχαν χύσει πικραμένοι για τον ξεριζωμό τους και την τύχη της πατρίδας τους, τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.» Ξεκληρισμένοι είχαν βρει μια αγκαλιά στο λιμάνι της Σύρου. Ο όμορφος αυτός ναός ανακαινίστηκε πολύ αργότερα, το 1847 και τα εγκαίνια έγιναν το 1850.

πηγή

«Αποφάσισα να επιστρέψω τη κλεμμένη εικόνα. Τα μάτια της κλαίνε διαρκώς…».

Ι. Μ. Χρυσοπηγής – Ι. Μ. Καλυβιανής.

Μια ιστορία, που προσευχόμαστε να επαναληφθεί.

Του Ζαχαρία Καψαλάκη

 Όσο πλησιάζει η 15η του Αυγούστου, που όλος ο Ορθόδοξος Χριστιανικός κόσμος γιορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου, οι καρδιές όλων μας είναι στραμμένες στην Ιερά Μονή Καλυβιανής, όπου και φέτος, μετά από 140 και πλέον χρόνια θα τιμήσει την Παναγία με τη θαυματουργή Της εικόνα να απουσιάζει.

Σήμερα θα αναφερθώ σε μια ιστορία μάλλον πρόσφατη, που αφορά ένα άλλο μοναστήρι του νησιού μας, την Ιερά Μονή Χρυσοπηγής και μια άλλη εικόνα της Παναγίας. Μια ιστορία όμως, που όταν την πρωτοδιάβασα, μου ήρθε στο νου η δοκιμασία την οποία περνά σήμερα η Ιερά Μονή της Παναγίας της Καλυβιανής, μετά την κλοπή της θαυματουργής εικόνα της Παναγίας.

Η Ιερά Μονή της Παναγίας της Χρυσοπηγής στις Μουρνιές Χανίων, είναι μια πολύ παλιά και ιστορική Μονή της Κρήτης, όμως με το πέρασμα των χρόνων το μοναστήρι ερήμωσε, η περιουσία της στη δεκαετία του 1920 πέρασε στο «εφεδροταμείο» και χάθηκε, ενώ στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής μετατράπηκε σε διοικητήριο των Ναζί.
Το 1976 το μοναστήρι μετατράπηκε με απόφαση της Ιεράς Συνόδου σε γυναικείο και συνεχίζει την παρουσία του μέχρι τις ημέρες μας.

Το τέμπλο του Ναού της Μονής κοσμούσε πάντα η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όμως κάποιο πρωινό οι λίγες μοναχές που προσπάθησαν να δώσουν ζωή στο εγκαταλελειμμένο μοναστήρι, βρήκαν την εικόνα της Παναγίας να λείπει από τη θέση της. (Ο λόγος από δω και κάτω σε σχετικό έντυπο, από το οποίο διάβασα το γεγονός):
«Γέμισε η καρδιά τους θλίψη. Πώς έγινε τούτο το κακό; Να τη χάσουν μέσα από τα χέρια τους; Πιο βέβηλο χέρι τους άρπαξε τόσο άδικα την ελπίδα, την παρηγοριά, το στήριγμά τους, τη χαρά τους;

ΕΝ Η ΕΣΚΗΝΩΣΕ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΖΩΗΣ Η ΑΠΟΛΑΥΣΙΣ

 Οι άνθρωποι ποθούμε την ευτυχία που θα κρατήσει για πάντα. Την ταυτίζουμε με πρόσωπα, με καταστάσεις, με αγαθά. Την ταυτίζουμε με την ευχαρίστηση που προέρχεται όταν ικανοποιούμε το θέλημά μας. Όταν αισθανόμαστε ότι υπάρχει κάτι που μας καθιστά κέντρο του κόσμου, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν πραγματικά είμαστε. Αρκεί εμείς να αισθανόμαστε τη πληρότητα ότι δεν μας λείπει κάτι, έστω και πρόσκαιρα. Γι’ αυτό και αδυνατούμε να κατανοήσουμε γεγονότα όπως η φθορά, η ήττα, η αρρώστια, η δοκιμασία, ο θάνατος. Δεν μπορούμε να δώσουμε νόημα σε ό,τι μας ταλαιπωρεί, σε ό,τι μας στερεί τη δυνατότητα να είμαστε χαρούμενοι. Βιαζόμαστε λοιπόν να ζήσουμε. Κατά βάθος θέλουμε να ξεγελάσουμε τον χρόνο, ο οποίος λειτουργεί ως εχθρός. Κριτήριό μας είναι το νυν, το σήμερα, το τώρα. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε το αύριο, γιατί δεν είναι απτό. Φοβόμαστε ό,τι δεν είναι στα δικά μας χέρια. Φοβόμαστε την μεταβολή. Ό,τι όλοι όσοι έχουν προηγηθεί μας περιγράφουν ως αναπόφευκτο. Έτσι, δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι υπάρχει ένας δρόμος στον οποίο τα πάντα είναι γιορτή. Ακόμη και τα πιο δύσκολα. 

 Στην ακμή του θέρους η Εκκλησία μας γιορτάζει την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Την αποκαλεί «Πάσχα του καλοκαιριού». Γιορτάζει έναν θάνατο, μα τίποτα σ’ αυτή τη γιορτή δεν έχει πένθος. Ο θάνατος είναι πραγματικό γεγονός. Έχει όλες τις συνέπειες, τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα, τον αποχωρισμό από τα οικεία πρόσωπα, το ανεπίστρεπτο, το ξόδι, την ταφή. Δε θα επανέλθει το πρόσωπο στη ζωή. Όλοι θα πρέπει να μάθουν να ζούνε χωρίς αυτό. Κι όμως, ενώ αυτά είναι τα δεδομένα, ο θάνατος αυτός έχει τον χαρακτήρα ενός θριάμβου και μάλιστα αιώνιου. Το πρόσωπο που έφυγε, ξεπέρασε τον χρόνο. Και όχι μόνο.

Ο τόπος όπου η Παναγιά τρεις μέρες πριν την Κοίμηση Της,πήρε το μήνυμα από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ -ΜΙΚΡΑ ΓΑΛΙΛΑΊΑ 

Ο Ναός αυτός ονομάζεται "Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο",και είναι αφιερωμένος στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Εκεί πού στέκει ο Ναός αυτός ήταν ο χώρος προσευχής της Υπεραγίας Θεοτόκου στα χρόνια που έζησε μετά την Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου.

 Εδώ στο χώρο αυτό, τρεις μέρες πριν την Κοίμηση Της, η Θεοτόκος πήρε το μήνυμα από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, ότι σε τρεις ημέρες θα φύγει από τον κόσμο αυτό και θα πάει κοντά στον Υιό και Θεό Της.

πηγή

Άγιος Συμεών ο Τραπεζούντιος(+14 Αυγούστου 1653)

Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη στις 14 Αυγούστου 1653

Κάποια ημέρα τρεις Χριστιανοί κατέβαιναν από το μπεζεστένι (κλειστή αγορά) για να πάνε στα σπίτια τους πέρα στον Γαλατά. Περνώντας μέσα από την Εβραίικη συνοικία συνάντησαν ένα πολύ μεγαλόσωμο Εβραίο. Ο ένας Χριστιανός, ο οποίος ήταν πολύ μικρόσωμος, κοίταξε τον Εβραίο που στεκόταν πάνω του σαν τέρας. Ο Εβραίος δυσαρεστήθηκε θεωρώντας ότι ο Χριστιανός τον κοιτούσε περιγελαστικά, τον έπιασε από τη ζώνη,τον έριξε στον ώμο του και άρχισε να περπατάει. Ο Χριστιανός, επειδή δεινοπαθούσε, έβγαλε το μαχαίρι του και χτύπησε τον Εβραίο στη ράχη. Ο Εβραίος αρχικά δεν κατάλαβε τίποτα, ήταν και λίγο μεθυσμένος, τον άφησε λοιπόν να φύγει. Σε λίγο όμως κατάλαβε την πληγή από τον πόνο και το αίμα. Τότε όσοι Εβραίοι έτυχαν εκεί έτρεξαν να πιάσουν τον Χριστιανό αλλά δεν τον βρήκαν. Περνούσαν τότε από εκεί κάποιοι Χριστιανοί, μεταξύ των οποίων και ο Συμεών, οι οποίοι στάθηκαν να ρωτήσουν την αιτία τόσης πολλής ταραχής.

Όταν άκουσαν το γεγονός,ο Συμεών, γνωρίζοντας το μίσος που είχαν οι Εβραίοι για τους Χριστιανούς,είπε : ε, και τι θα γίνει αν πεθάνει ένας Εβραίος; 

Μαζεύουμε τά προβλήματα καί τίς ἀνάγκες μας καί τά μεταμορφώνουμε σέ προσευχή καί σέ αἴτημα δια της Θεοτόκου

Τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου

Τὸ πέρασμα τῆς Παναγίας ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο εἶναι ἕνα πέρασμα σιωπῆς, σεμνότητας, ταπεινοφροσύνης καὶ ἡσυχίας.
Μέσα στίς περιγραφές τῶν ἁγίων καί τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων δὲν ὑπάρχουν λόγοι καὶ φραστικές διατυπώσεις τῆς Παναγίας, ἀλλὰ οὔτε καὶ στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων συναντοῦμε ἀναφορὲς στὴ ζωή της. Αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει εἶναι μόνον μερικές ἀναφορές σέ ἀπόκρυφα εὐαγγέλια. Δέν ὑπάρχουν λόγια τῆς Παναγίας, δέν ὑπάρχουν πράξεις, στοιχεῖα τῆς ζωῆς της, συγκεκριμένα γεγονότα, παρά μόνον πολύ ἁπλές διακριτικές ἀναφορές στό θεῖο καί ἅγιο πρόσωπό της. Ἀλλὰ ὅσο σιωπηλὴ ἦταν στὴν ἐπίγεια ζωή της, τόσο πλούσια στὸν λόγο ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Παναγία μας.

Καί ἐνῶ ἡ ἴδια δέν ἐκφράζεται μὲ τὸν λόγο, ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἡ ὁποία διαβάζεται στὶς ἑορτές της, λέγει «μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν».

Ἡ Παναγία, καί γι΄ αὐτό ἐπιλέγεται αὐτὴ ἡ περικοπή, εἶναι τό κατ΄ ἐξοχήν πρόσωπο τῆς θείας ἀκοῆς καί τῆς μυστικῆς σιωπῆς. Μυστικῆς σιωπῆς μέ τήν ἔννοια τοῦ ὅτι δέν βγάζει προφορικό λόγο, ἀλλὰ ὅμως φαίνεται πὼς ζεῖ τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Καὶ θείας ἀκοῆς, γιατί ὅπως λέγει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς «πάντα συνετήρει τὰ ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκ. β, 19). Τά ὅσα ἔλεγε ὁ Κύριος, τά ὅσα ἔπραττε, ἔμπαιναν στήν ψυχή της καί κατεγράφοντο μέσα της. Μέ αὐτόν τόν τρόπο συντηροῦσε τήν χάρι τήν ὁποία τῆς εἶχε δώσει ὁ Θεός.

Ἀλλά ἔχει καί ἄλλη μιά ἀκοή, τήν ἀκοή πρός ὅλον τόν κόσμο• τήν ἱστορική ἀκοή. Δέν ὑπάρχει ἄλλο πρόσωπο στό ὁποῖο νά ἀπευθύνονται τόσες προσευχές, στό ὁποῖο νά ἐκφράζονται τόσα αἰτήματα, στό ὁποῖο νά ἀποδίδεται τόση δοξολογία: οἱ ὡραιότεροι ἐκκλησιαστικοί ὕμνοι, οἱ Παρακλήσεις, οἱ Χαιρετισμοί, τά Θεοτοκία τῶν ἑορτῶν, τὸ Θεοτοκάριον, οἱ καλύτεροι θεολογικοί λόγοι τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ ἁγίου Νεκταρίου καί οἱ διδασκαλίες τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, εἶναι γεμᾶτα ἀπό τήν δύναμη καί τήν στήριξη, τήν ὁποία δίνει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Ἀκούει τὶς προσευχὲς καὶ ἀπαντᾶ. Εἶναι Γοργοϋπήκοος.

Αὐτό κάνουμε κι ἐμεῖς οἱ πιστοί. Μαζεύουμε τά προβλήματα καί τίς ἀνάγκες μας καί τά μεταμορφώνουμε σέ προσευχή καί σέ αἴτημα τό ὁποῖο διά τοῦ προσώπου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου κατευθύνεται πρός τόν Θεό.

Ἡ Παναγία, λοιπόν, εἶναι μακαρία διότι εἶναι ἡ ἀκούουσα τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἡ φυλάξασα καί συντηρήσασα αὐτόν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς, ἀλλά καί ἡ διαρκῶς καί ἀενάως ἀκούουσα τούς λόγους καί τά αἰτήματα, τίς δοξολογίες καί τίς προσευχές ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ὅλων τῶν αἰώνων, ὅλου τοῦ κόσμου.

Ἀκόμη και ὁ τρόπος τῆς ἀναχώρησής της ἀπό αὐτόν τόν κόσμο δέν εἶναι θάνατος, ἀλλὰ κοίμησις, καί ὡς κοιμωμένη εἶναι ζῶσα. Ἀλλά και ὡς πρός τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον παρεμβαίνει στήν ἱστορία δέν εἶναι κοιμωμένη, ἀλλά δραστηριοποιημένη, διαρκῶς ἐνεργοῦσα, παρεμβαίνουσα στήν ἱστορία καί παρεμβαλλόμενη καί στήν δική μας τήν ζωή καί στήν δική μας τήν πορεία. Εἶναι ἀκοίμητος καί ἀμετάθετος ἐλπίδα.

Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού προσευχόμαστε σέ αὐτήν. Δέν προσευχόμαστε σέ κάποιον πού κοιμᾶται καί δέν ἀκούει, ἀλλά σέ κάποιον πού ἡσυχάζει καί βυθίζεται στήν μυστική σιωπή καὶ ταυτόχρονα μέ ἕναν θεῖο τρόπο ἐνεργοποιεῖται μέσα στήν ἱστορία καί παρεμβαίνει σέ αὐτήν.

Ἡ εὐχή τῆς Ἐκκλησίας μας γιά ὅλους εἶναι νά δώσει ὁ Θεός πολύ περισσότερα ἀπό ὅσα τολμοῦμε νά ζητοῦμε στίς προσευχές μας, πολύ οὐσιαστικότερα ἀπό ὅσα μποροῦμε νά ἐκφράσουμε στά αἰτήματά μας, νά μᾶς χαρίσει πλούσια τήν χάρι Του καί νά μᾶς ἀξιώσει νά ζήσουμε τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας μέ τήν προστασία, μέ τήν πρεσβεία καί μέ τήν βοήθεια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἀμήν.

Aὔγουστος 2017

πηγή

Ικεσία, εὐχαριστία, δοξολογία εἶναι πάντοτε τό τρίπτυχο κάθε ὀρθῆς προσευχῆς πρός τόν Κύριο καί τούς ἁγίους Του

π.Γεωργίου Δορμπαράκη

  ῾Εὐχαρίστως βοῶ σοι, χαῖρε, Μητροπάρθενε· χαῖρε, Θεόνυμφε· χαῖρε θεία σκέπη· χαῖρε, ὅπλον καὶ τεῖχος ἀπόρθητον· χαῖρε, προστασία, καὶ βοηθὲ καὶ σωτηρία, τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων ἐκ πίστεως’.

  ῾Χαῖρε, θρόνε, πυρίμορφε Κυρίου, χαῖρε, θεία καὶ μανναδόχε στάμνε· χαῖρε, χρυσῆ λυχνία, λαμπάς ἄσβεστε· χαῖρε, τῶν παρθένων δόξα καὶ μητέρων ὡράϊσμα καὶ κλέος’.

Δύο τροπάρια τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνα εἶναι μοναδικά σέ σχέση μέ ὅλα τά ἄλλα τοῦ ἴδιου Κανόνα (στόν Μικρό ἐλλείπουν παντελῶς): εἶναι χαιρετισμοί κατά τόν τύπο τῆς ἀκολουθίας τοῦ ᾽Ακαθίστου ῞Υμνου. 

Πρόκειται καταρχάς γιά τόν πρῶτο ὕμνο τῆς ε´ ὠδῆς, κατά τόν ὁποῖο ὁ βασιλιάς ὑμνογράφος ἔχοντας νιώσει τήν εὐεργετική ἐπίδραση τῆς ἀγάπης καί τῆς πρόνοιας τῆς Παναγίας Μητέρας στήν ζωή του τήν χαιρετίζει μέ δυνατή φωνή: Χαῖρε Σύ Μητροπάρθενε καί Θεόνυμφε πού εἶσαι θεϊκή σκέπη, ὅπλο καί ἀπόρθητο τεῖχος, προστασία καί βοηθός καί σωτηρία ὅλων αὐτῶν πού προστρέχουν σέ Σένα μέ πίστη. 
Κι ἔπειτα γιά τό ῾καί νῦν᾽ τῆς η´ ὠδῆς, κατά τό ὁποῖο ὁ ἴδιος τήν βλέπει καί τήν χαιρετίζει ὡς τήν ἐκπλήρωση προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὡς τόν πυρίμορφο θρόνο τοῦ Κυρίου δηλαδή, ὡς τήν θεία στάμνα πού δέχτηκε στήν γαστέρα της τό μάννα-Χριστό, ὡς τήν χρυσή λυχνία καί τήν ἄσβεστη λαμπάδα, ὡς τήν δόξα τῶν παρθένων τέλος καί τήν ὀμορφιά καί τό κλέος τῶν μητέρων.

Εἶναι εὐνόητο ὅτι οἱ δύο ὕμνοι, μολονότι σέ διαφορετικές ὠδές, συμπληρώνουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον: ἡ Παναγία, κατά τόν ὑμνογράφο, εἶναι ἡ σκέπη καί ἡ καταφυγή μας, τό ὅπλο καί ἡ σωτηρία μας, συνεπῶς ἔχουμε μία ζωντανή σχέση μαζί της δεχόμενοι τίς εὐεργετικές ἐπεμβάσεις της, διότι εἶναι αὐτή πού καθώς προαναγγέλθηκε ἤδη ἀπό τούς προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὡς τό πρόσωπο στό ὁποῖο θά ἐπαναυόταν ὁ Θεός ὡς ἄνθρωπος, ὡς ἐκείνη πού θά δεχόταν τόν Κύριο στήν μήτρα της καί θά γινόταν ἡ δίοδος γιά νά ἔλθει Αὐτός στόν κόσμο σάν ἕνας ἀπό ἐμᾶς, τῆς δόθηκε ἡ δύναμη νά μεσιτεύει ἀποφασιστικά γιά τούς ἀνθρώπους καί νά ἐπιβλέπει ῾ἐν εὐμενείᾳ᾽ ἐπάνω τους. 
῾Η μόνη προϋπόθεση πού ἀπαιτεῖται βεβαίως καί ἐπαναλαμβάνει ῾εὐκαίρως ἀκαίρως᾽ ὁ ὑμνογράφος εἶναι ἡ ἐκ μέρους μας προσφερομένη πίστη. Χωρίς πίστη, χωρίς τήν ἀποδοχή ὅτι πράγματι ἡ Παναγία εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου καί δική μας Μητέρα, δέν μπορεῖ κανείς νά νιώσει τήν γεμάτη ἀγάπη καί στοργή παρουσία της. Σάν τόν ἀόμματο ἄνθρωπο πού ἀδυνατεῖ νά δεῖ τόν ἥλιο καί τίς ὀμορφιές πού ἀναδύονται ἀπό τό φῶς του.

Κι ἀσφαλῶς δέν πρέπει νά μᾶς παραξενεύει τό γεγονός τῆς συνύπαρξης τῶν χαιρετισμῶν μέ τίς Παρακλήσεις. ᾽Εξηγήσαμε κι ἀλλοῦ ὅτι ἡ σωστή θεώρηση τῶν Παρακλήσεων ὡς ἱκετευτικῶν ἀναφορῶν μας πρός τήν Παναγία (καί δι᾽ αὐτῆς βεβαίως πρός τόν Κύριο) προκειμένου νά μᾶς σώσει ἀπό τίς διάφορες συμφορές καί τούς πειρασμούς τοῦ βίου περιλαμβάνει ἐκτός τῶν ἱκεσιῶν καί τίς εὐχαριστίες γιά τίς θαυμαστές ἀπαντήσεις της, συνεπῶς καί τίς δοξολογίες τοῦ ἁγίου ὀνόματός της. ῾Ικεσία, εὐχαριστία, δοξολογία εἶναι πάντοτε τό τρίπτυχο κάθε ὀρθῆς προσευχῆς πρός τόν Κύριο καί τούς ἁγίους Του κι αὐτό διαπιστώνουμε ἀδιάκοπα σέ κάθε προσευχή καί ἀκολουθία τῆς ᾽Εκκλησίας μας. 
Τό γνωρίζουμε λοιπόν, τό περιμένουμε καί τό χαιρόμαστε ὅταν ἀκοῦμε νά ἀνακυκλώνεται ἐν ᾽Εκκλησίᾳ τό ῾παρακαλῶ σε, Παρθένε᾽, τό ῾εὐχαρίστως βοῶ σοι᾽, τό ῾δοξάζω σε καί ἀνυμνῶ καί γεραίρω᾽.
Μ᾽ ἕναν λόγο οἱ Παρακλήσεις στήν Παναγία μας μᾶς κάνουν νά πέφτουμε στά γόνατα μέ ὀδυνηρά δάκρυα ἱκεσίας, νά ὑψώνουμε τά χέρια σ᾽ αὐτήν μέ εὐχαριστία δεχόμενοι τίς εὐεργεσίες της, νά κραυγάζουμε δοξολογικά τό ὄνομά της, προσφέροντάς της τά δάκρυα ὄχι πιά τῆς ὀδύνης μας ἀλλά τῆς χαρᾶς μας γιά τήν σωτηρία μας.

ΠΗΓΗ

Ο πηλός και το κερί (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)

«Ο Θεός είναι ο Ήλιος της δικαιοσύνης, όπως έχει γραφεί, σκορπώντας σ’ όλους γενικά τις ακτίνες της καλοσύνης του, και η ψυχή γίνεται στο φρόνημα είτε κερί όταν αγαπά τον Θεό ή πηλός όταν αγαπά την ύλη.
Όπως λοιπόν σύμφωνα με τη φύση του ο πηλός ξεραίνεται από τον ήλιο, ενώ το κερί κατά φύση μαλακώνει, έτσι και ψυχή που αγαπά την ύλη και τον κόσμο ακούοντας τις νουθεσίες του Θεού κι αντιδρώντας με το φρόνημα καθώς ο πηλός σκληραίνει κι όπως ο Φαραώ, σπρώχνει τον εαυτό της στην καταστροφή. 

Αλλά κάθε ψυχή που αγαπά το Θεό σαν κερί που είναι μαλακώνει και με την εισδοχή των θεϊκών σημείων και τύπων γίνεται πνευματικό κατοικητήριο του Θεού.Όποιος καταφώτισε το νου του με τα θεία νοήματα και συνήθισε την γλώσσα του να δοξολογεί αδιάκοπα τον Δημιουργό με θείους ύμνους και εξαγίασε τις αισθήσεις του με τις αγνές φαντασίες, αυτός στο κατ’ εικόνα θείο καλό, πρόσθεσε το καθ’ ομοίωση αγαθό της γνώμης του.

Φυλάει κανείς ακηλίδωτη την ψυχή του για το Θεό, αν εξαναγκάσει το πνεύμα του να διανοείται μόνο για το Θεό και τις αρετές του, αν καταστήσει το λόγο του εξηγητή κι ερμηνευτή των ιδίων αρετών, κι αν διδάξει την αίσθησή του να φαντάζεται με ευλάβεια τον ορατό κόσμο κι όλα όσα περιέχει πληροφορώντας την ψυχή του για το μεγαλείο των λόγων που αυτά περικλείουν.

Ο Θεός, αφού μας ελευθέρωσε από τη σκληρή δουλεία των δαιμόνων που μας εξουσιάζουν, μας χάρισε φιλάνθρωπο ζυγό της θεοσέβειας την ταπεινοφροσύνη· δαμάζει αυτή κάθε διαβολική δύναμη και σ’ όποιους την προτιμήσουν χτίζει κάθε αγαθό και το φυλάει ανάλωτο από τις ραδιουργίες.

Όποιος πιστεύει φοβάται, κι όποιος φοβάται ταπεινοφρονεί, κι όποιος ταπεινοφρονεί γίνεται πράος κρατώντας μέσα του άπρακτα τα παρά φύση κινήματα του θυμού και της επιθυμίας. Ο πράος φυλάει τις εντολές· όποιος φυλάει τις εντολές γίνεται καθαρός· όποιος γίνει καθαρός φωτίζεται εσωτερικά, κι όποιος φωτιστεί γίνεται άξιος να συγκοιμηθεί με το νυμφίο Λόγο στον κοιτώνα των Μυστηρίων».

Από τα ‘’Θεολογικά κεφάλαια’’, σελ. 451- 453, Έργα αγίου Μάξιμου του Ομολογητή, ΕΠΕ 14. 

ΠΗΓΗ

Κυριακή Ι'Ματθαίου-Ο αντιφατικός εαυτός μας

Ο ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ (ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΠΙΠΤΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΠΥΡ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΥΔΩΡ)

 Συχνά στη ζωή μας διαπιστώνουμε αντιφατικές συμπεριφορές. Οι άνθρωποι γινόμαστε κυκλοθυμικοί. Αλλάζει η διάθεσή μας με τέτοιον τρόπο που να μην μπορούμε ούτε εμείς να ψυχολογήσουμε τον εαυτό μας, πόσο μάλλον οι άλλοι. Κάποτε ισχύει για μας το τραγούδι «άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ». Αυτή η αντιφατική συμπεριφορά δεν μας επιτρέπει να μπορούμε ούτε τον εαυτό μας να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε, αλλά ούτε και να βγάλουμε σαφή συμπεράσματα για τους άλλους, διότι η αντιφατικότητα χαρακτηρίζει κι εκείνους. Στην προσπάθεια για ερμηνεία του τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς, θεωρούμε ότι η πολλαπλότητα των επιλογών που μας δίνεται, η επιθυμία να κερδίσουμε, άλλοτε ο φόβος και η δειλία στο να κάνουμε πράξη αυτό που επιζητούμε, αλλά και η ασυνέπεια των πολλών που μας παρασύρει στην ίδια οδό, είναι λόγοι που επικαλούμαστε. Δεν περνά όμως από τον νου μας ότι η αστάθεια είναι στοιχείο επιρροής του κακού. Στοιχείο χαρακτήρα που δεν έχει ισχυρή αυτογνωσία, ούτε και θέληση να φέρει εις πέρας τις σκέψεις και επιθυμίες του, ιδίως όταν αυτές αποσκοπούν στην αυθεντική πρόοδο τα ύπαρξης, στον αγώνα για αρετή, στην οδό του Θεού.

 Ο Χριστός, μετά την μεταμόρφωσή του στο όρος Θαβώρ, βρέθηκε μπροστά σε μία τέτοια κατάσταση. Ένας πατέρας πέφτει στα πόδια Του και Τον παρακαλεί να απαλλάξει τον σεληνιαζόμενο και επιληπτικό υιό του από την δαιμονική επίδραση, την οποία οι μαθητές δεν κατάφεραν να αποτραβήξουν. Σημειώνει χαρακτηριστικά ότι το πνεύμα του κακού κάνει τον γιό του «πολλάκις» να «πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ» (Ματθ. 17, 15). Το νερό και η φωτιά είναι δύο εντελώς αντίθετα στοιχεία. Όπου υπάρχει νερό, δεν υπάρχει η φωτιά και το αντίστροφο. Στην περίπτωση του παιδιού, το δαιμονικό πνεύμα το ρίχνει και στο ένα και στο άλλο στοιχείο, κάνοντάς το να συμπεριφέρεται αντιφατικά και ταυτόχρονα καταστροφικά. Γιατί τα δύο στοιχεία από μόνα τους είναι ικανά είτε να πνίξουν είτε να κάψουν το παιδί. Η αντιφατικότητα εδώ συνεπάγεται τον θάνατο. Την ίδια στιγμή όμως μένει δυσερμήνευτη. Δε θα ήταν αρκετό μόνο το ένα από τα δύο στοιχεία;

Ο διάβολος τρελαίνει τον άνθρωπο, όταν τον ελέγχει. Τον κάνει να μην έχει σειρά

Η πάλη των παθών και η ειρήνη της Παναγίας

π.Γεώργιος  Δορμπαράκης

῾Παθῶν με ταράττουσι προσβολαί, πολλῆς ἀθυμίας ἐμπιπλῶσαί μου τήν ψυχήν· εἰρήνευσον Κόρη τῇ γαλήνῃ, τῇ τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ σου Πανάμωμε᾽.
(Μέ ταράζουν οἱ ἐπιθέσεις τῶν παθῶν, γεμίζοντάς μου τήν ψυχή ἀπό πολλή ἀθυμία. Δῶσε μου τήν εἰρήνη, Πανάμωμη Κόρη, μέ τήν γαλήνη πού δίνει ὁ Υἱός καί Θεός σου).

 ᾽Απόλυτα γνώστης τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας ὁ ἅγιος ὑμνογράφος καί ἔμπειρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς δέν ὡραιοποιεῖ τήν χριστιανική ζωή οὔτε ἀποκρύπτει κάτι ἀπό ὅ,τι συμβαίνει μέσα στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ πού ἐκπροσωπεῖ: παλεύει μέ τά πάθη του, τά ὁποῖα νιώθει ὅτι λειτουργοῦν ἐνάντια στήν ὕπαρξή του εἴτε μέ τήν μορφή τῆς φιληδονίας εἴτε τῆς φιλοδοξίας εἴτε τῆς φιλαργυρίας. 

 Καί ναί μέν μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου καί τήν ἐνσωμάτωση στό ἅγιο σῶμα Του διά τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος τοῦ δόθηκε ἡ δυνατότητα νά μήν ἁμαρτάνει ἀναγκαστικά, δηλαδή νά μήν καθορίζουν τά πάθη τήν πορεία του ἀνεξάρτητα ἀπό τήν θέλησή του, ὅμως στόν κόσμο τοῦτο καί μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου συχνά οἱ ἐπιθέσεις τῶν παθῶν εἶναι ἰσχυρές, καθώς ὑπάρχει πνευματική χαλάρωση καί παραχώρηση ἀπό τόν Κύριο στόν Πονηρό νά ὑποκινεῖ τά πάθη αὐτά πρός μείζονα ἁγιασμό τοῦ ἀνθρώπου.

 ῎Ετσι τά πάθη πού ὁδηγοῦν στίς ἁμαρτίες τόν ἄνθρωπο, καί ξεπεράστηκαν καί συνεχίζουν νά ὑφίστανται, προκαλώντας μέ τήν ἐνέργειά τους ἀθυμία στόν ἄνθρωπο, δηλαδή ἀτονία στήν πνευματική ζωή καί ἔλλειψη ὁποιουδήποτε ἐνδιαφέροντος γι᾽ αὐτήν.
 Στήν κρίσιμη αὐτή στιγμή οἱ δρόμοι εἶναι δύο: ἤ ἀφήνεται ὁ ἄνθρωπος ἔρμαιο αὐτῶν, συνεπῶς γίνεται δοῦλος τῶν παθῶν του καί ὑποχείριο τῶν δαιμόνων πού κρύβονται πίσω ἀπό αὐτά, ἤ θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἡ πιό εὐλογημένη ὥρα γιά πνευματική προκοπή, δεδομένου ὅτι μέ τήν ἀντίδρασή του καί τήν ἐν νήψει ἐπιμονή του στίς ἐντολές τοῦ Κυρίου γεμίζει ἀπό τήν παρουσία τῆς χάρης Του. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὅλοι οἱ νηπτικοί Πατέρες τῆς ᾽Εκκλησίας μας διακηρύσσουν ὅτι τότε ὑφίσταται Πνευματική ζωή, ὅταν ὁ πιστός ἐναντιώνεται πρός τά πάθη τοῦ ἐγωϊσμοῦ του, ἀγωνιζόμενος νά τά μεταστρέψει καί νά τά κάνει ἔνθεα πάθη, δηλαδή ἀγάπη καί ταπείνωση.

᾽Απαιτεῖται ὅμως ἡ βοήθεια τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. ῾Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν᾽ βεβαίωσε ὁ Κύριος. 
Ὁ ὑμνογράφος λοιπόν στρέφεται πρός τόν Κύριο, μέσω ὅμως τῆς Παναγίας Μητέρας Του. Γιατί γνωρίζει τήν δύναμή τῆς μεσιτείας της σ᾽ ᾽Εκεῖνον.
 Καί τί τήν παρακαλεῖ; Νά δώσει ὁ Υἱός καί Θεός της τήν γαλήνη καί τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς ἀπό τόν πόλεμο πού ὑφίσταται ἀπό τά πάθη. 
῎Οχι ἁπλῶς νά εἰρηνεύσουν καί νά γαληνέψουν τά πάθη, ἀλλά νά εἰρηνεύσουν μέ τήν γαλήνη πού δίνει ὁ Χριστός. 
Γιατί κάνουμε τήν διάκριση αὐτή; Διότι ὑπάρχει γαλήνη καί εἰρήνη πού προέρχεται ἀπό τήν ὑποχώρηση τῶν δαιμόνων ἄχρι καιροῦ καί ὑπάρχει καί γαλήνη καί εἰρήνη πού δίνεται ὡς χάρη ἀπό τόν Κύριο στόν γνήσια ἀγωνιζόμενο πιστό. ῾

Η πρώτη περίπτωση εἶναι ἐξόχως ἐπικίνδυνη, διότι βρίσκεται μέσα σέ σχέδιο τοῦ Πονηροῦ, προκειμένου νά χαλαρώσει πνευματικά ὁ ἄνθρωπος νομίζοντας ὅτι ξέφυγε ἀπό τήν ἐνέργεια τῶν δαιμόνων. Κι ἐκεῖ πού ἔχει πιστέψει ὅτι εἶναι ἥσυχος νά ὑποστεῖ συντριπτική ἧττα, γιατί τόν βρίσκει ἀνέτοιμο καί κοιμισμένο. 

Στήν δεύτερη ὅμως περίπτωση, ἔχουμε τήν ἀληθινή ὅπως εἴπαμε γαλήνη καί εἰρήνη, γιατί ἀποτελεῖ δωρεά τοῦ Κυρίου σ᾽ ἐκεῖνον ὅμως τόν πιστό πού βρίσκεται σέ κατάσταση πνευματικῆς ἐγρήγορσης, συνεπῶς μέ τήν χάρη τοῦ Κυρίου ἐλέγχει τά πάθη του καί ζεῖ τήν χριστιανική ἀπάθεια. 
Γι᾽ αὐτήν τήν γαλήνη καί εἰρήνη μιλάει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ῾τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν᾽, στήν ὁποία προσβλέπει καί ὁ ἅγιος ὑμνογράφος καί μακάρι ὅλοι μας.

πηγή