Προστάτης του όπλου των Διαβιβάσεων ο Άγιος Παϊσιος

Προστάτης του όπλου των Διαβιβάσεων ανακηρύχθηκε με απόφαση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου, ο Αγιορείτης νέος Άγιος της Εκκλησίας μας Γέροντας Παΐσιος.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η απόφαση αυτή ελήφθη από τον Υπουργό, λόγω της ειδικότητας του Αγίου ως Διαβιβαστή κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.

Έτσι πλέον και το όπλο των Διαβιβάσεων μετά την Αεροπορία Στρατού και το Πυροβολικό, έχει αποκτήσει τον δικό του προστάτη.
Η απόφαση για την ανακήρυξη του "τηλεγραφητή του Θεού" ως προστάτη των Διαβιβάσεων, ελήφθη στις 12 Ιουλίου 2017, ημέρα μνήμης του Αγίου.

πηγή

Ο εκπληκτικός βίος του Αγ.Ιωάννη του ασκητή και του Αγ.Συμεών του δια Χριστόν σαλού

 Στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού του έτους 518 πήγαν στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν και δυο νέοι, φίλοι αχώριστοι, από την Έδεσσα της Συρίας.

 Μετά την προσκύνηση του Σταυρού του Χριστού είπαν να επισκεφτούν μοναστήρια και ασκητήρια για να πάρουν ευχές και νουθεσίες από τους ασκητές. Χάρηκαν τόσο πολύ από την περιήγηση αυτή και την επαφή τους με τους μοναχούς, που ήθελαν να μείνουν εκεί. Σ’ ένα μοναστήρι λοιπόν έγιναν μοναχοί κι από ‘κει αναχώρησαν μόνοι για την έρημο. Κοντά στη Νεκρά θάλασσα βρήκαν σπήλαια και κατοίκησαν. Εκεί ζούσαν ασκητικά, προσευχόμενοι και διαβάζοντας τις Γραφές καθημερινά. Καθάριζαν το νου και την καρδιά τους από κάθε επιθυμία κοσμική, ώσπου έφτασαν σε κατάσταση απάθειας, δηλαδή, δεν επιθυμούσαν πια τίποτε κακό ούτε μπορούσαν να σκεφθούν κάτι αντίθετο από το θέλημα του Θεού. Πέρασαν εκεί είκοσι εννέα χρόνια.

Μια μέρα λέει ο Συμεών στον Ιωάννη: «Έχω μία εσωτερική πληροφορία, που μου λέει να πάω στον κόσμο. Ίσως εκεί βοηθήσω και κάποιους άλλους να βρουν το δρόμο του Θεού». Μα ο Ιωάννης δεν ένοιωθε πως ήταν έτοιμος ή ικανός για κάτι τέτοιο. Μάλιστα προσπαθούσε να μεταπείσει το συνασκητή του ν’ αλλάξει γνώμη. Ο Συμεών όμως είχε μία εσωτερική σιγουριά για την απόφαση αυτή. Έτσι μια μέρα αποχαιρέτησε το φίλο του κι έφυγε για τον κόσμο. «Πάω να περιπαίζω τον κόσμο» του είπε.

Πήγε πρώτα στα Ιεροσόλυμα. Εκεί προσκύνησε τους Αγίους Τόπους και μετά έφυγε για την πατρίδα του, την Έδεσσα. Κατά την επαφή του με τον κόσμο, συνέχεια γίνονταν θαύματα με την προσευχή του και το άγγιγμα των χεριών του. Όμως παρακάλεσε το Θεό να τον προστατεύσει, να μην γνωρίσουν οι άνθρωποι ποιος ήταν. Γι’ αυτό και ο ίδιος προσποιείτο πως ήταν σαλός, δηλαδή τρελός. Άρχισε τις τρέλες του με την είσοδό του στην πόλη. Βρήκε έναν ψόφιο σκύλο, τον έδεσε με το ζωνάρι του και σέρνοντάς τον μπήκε στην πόλη. Εκεί κοντά ήταν ένα σχολείο. Μόλις τον είδαν τα παιδιά, τον πήραν για τρελό, έτρεχαν ξωπίσω του και τον γιουχάιζαν.

Σαν ήρθε στη αγορά τον βρήκε κάποιος εστιάτορας και τον προσέλαβε να πουλά ξηρές τροφές. Αυτός μόλις ανάλαβε καθήκοντα πωλητή άρχισε να τρώει, (είχε μία βδομάδα να φάει). Όταν χόρτασε, άρχισε να διαμοιράζει τις υπόλοιπες τροφές στους ζητιάνους. Σαν τον πήρε είδηση ο ιδιοκτήτης, τον έδιωξε βρίζοντας και κλωτσοκοπώντας τον. Ο Όσιος Συμεών έφυγε, μα επέστρεψε πάλι το απόγευμα. Μπήκε στο εστιατόριο με αναμμένα κάρβουνα στη χούφτα του και λιβάνι. Θύμιαζε το μαγαζί και τους παρευρισκόμενους. Όταν είδε αυτό το θαύμα η γυναίκα του εστιάτορα, ευλαβήθηκε πολύ τον Άγιο και ολόκληρη η οικογένεια επέστρεψε στην Ορθοδοξία, γιατί ήσαν αιρετικοί.

Μετά απ’ αυτό όλοι τον σέβονταν. Άρχισε, λοιπόν, να τρώει κρέας μπροστά τους. Για κάθε κομμάτι κρέας, που έτρωγε φανερά, νήστευε στα κρυφά για μια βδομάδα όλα τα φαγητά. Επειδή και πάλι τον τιμούσαν και ιδίως η γυναίκα του εστιάτορα, σκέφτηκε κάτι άλλο να κάνει. Ανέβηκε ένα βράδυ στο δωμάτιο όπου κοιμόταν η γυναίκα μόνη της κι έκανε πως ήθελε να την αγκαλιάσει. Αυτή μόλις το αντιλήφθηκε, έβαλε τις φωνές και με κλωτσιές τον έβγαλαν έξω.

Εξομολόγηση… στον ιερέα ή μεταξύ μας;

  Μιλώντας, πριν λίγες μέρες, με μια κυρία που διαβάζει την Αγία Γραφή και ζει την Εκκλησία ως μυστήριο και Θεανθρώπινη σχέση, μου ανάφερε τον προβληματισμό της για το χωρίο στην επιστολή του Αγίου Ιακώβου (5,16):«εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα, και εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε».

  Ο προβληματισμός της είχε να κάνει με την εξομολόγηση στον ιερέα, αφού το χωρίο μιλά για εξομολόγηση ο ένας στον άλλο. Γιατί δηλαδή να είναι απαραίτητη η εξομολόγηση των αμαρτιών μας στον ιερέα, αφού μιλά για τη μεταξύ των χριστιανών εξομολόγηση;

  Κατ’ αρχήν, το ότι διαβάζοντας την Αγία Γραφή προβληματίζεται και ρωτά, αντί να την περνά τυπικά και αφηρημένα, δείχνει ζωντάνια και αναζήτηση. Αυτό είναι ωραίο! 

Μετά, αγγίζει ένα θέμα παρεξηγημένο και αλλοιωμένο. Χρειάζεται λίγη επεξήγηση: Το μυστήριο της εξομολόγησης είναι το μόνο που γίνεται χωρίς τη συμμετοχή του λαού του Θεού, σε ατομικό επίπεδο. Αυτό επεκράτησε, βέβαια, εξ αιτίας της ιδιαιτερότητάς του. Η ακρόαση αμαρτιών δεν είναι για όλους. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος των λογισμών, των σκανδάλων, των συγχύσεων. Ο πνευματικός πατέρας, έχοντας τη χάρη ν’ ακούει «τα του λαού συμβαίνοντα» διασφαλίζεται και δεν ταράσσεται εσωτερικά. Η δημόσια εξομολόγηση υπήρχε την εποχή που οι πρώτοι Χριστιανοί ζούσαν για το Θεό και πέθαιναν γι’ Αυτόν. Υπήρχε δηλαδή ενθουσιασμός, ζωντανή πίστη, ανυπόκριτη αγάπη. Τώρα παρατηρείται χλιαρότης, εκκοσμίκευση, ψυχρότητα. Πώς θα γίνει δημόσια εξομολόγηση χωρίς παρατράγουδα;

Ωστόσο, η μεταξύ μας αναφορά όσων μας πλήγωσαν και μας στενοχώρησαν, βοηθά στο να βγει προς τα έξω το παράπτωμα, να ελευθερωθούμε, να θεραπευτούμε, να αναπαυτούμε. Είναι σημαντικό να λέμε στον άλλο ό,τι μας πλήγωσε από τη συμπεριφορά του.
Η εξομολόγηση στον ιερέα έχει την έννοια της εξομολόγησης στην Εκκλησία- την πνευματική μας οικογένεια, της οποίας προΐσταται ο ιερέας ως πνευματικός πατέρας. Έτσι ο άνθρωπος δεν ενεργεί ατομικά- εγωκεντρικά, αλλά πορεύεται δια και με την Εκκλησία, η οποία και σώζει, δηλαδή ολοκληρώνει τον άνθρωπο.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

πηγή/αντιγραφή

Οι εχθροί του Χριστού

 Οι εχθροί του Χριστού δε φαίνονται. Οι εχθροί του Χριστού κρύβονται καλά ενώ κατηγορούν όλους τους άλλους εκτός απ' τον εαυτό τους. 
Εχθρός του Χριστού είναι όποιος βάζει τους άλλους σε κατηγορίες και κουτάκια. 
Εχθρός του Χριστού είναι αυτός που δεν του φτάνει το δικό του μίσος αλλά παρακινεί και τους άλλους να μισούνε. 
Εχθρός του Χριστού είναι εκείνος που στον Χριστό δε βλέπει τον Χριστό αλλά την προβολή του εαυτού του, τις κρυμμένες και φανερές του κακίες, την ανικανότητά του ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί.
 Εχθρός του Χριστού είναι όποιος δεν διδάσκει τον Χριστό αλλά χρησιμοποιεί τον Χριστό επιβεβαιώνοντας τις ανασφάλειές του. Ό, τι τελικά αγωνιά τα πράγματα να σμίγει, έρχεται απ' τον Χριστό. Κι η διαίρεση, έργο των εχθρών Του.

π.Ιάσονας

“Κύριε, βοήθησε εκείνους που δεν μπορούν να έχουν αγάπη για τον Θεό στις πικραμένες καρδιές τους,

“Κύριε, βοήθησε εκείνους που δεν μπορούν να έχουν αγάπη για τον Θεό στις πικραμένες καρδιές τους, που μόνο βλέπουν τα πάντα κακά και δεν καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά θα φύγουν, δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Ο Σωτήρας ήλθε και μας έδειξε έναν δρόμο. Όποιος ακαλουθήσει τον δρόμο Του, δρόμο αγάπης και παθών, καταλαβαίνει την δόξα της Βασιλείας των Ουρανών.”

 Γράμμα της Αγίας Τσαρίνας Αλεξάνδρας από την φυλακή στο Εκατερίνενμπουργκ πριν το μαρτύριο

πηγή

Οσία Mαρία Σκομπτσοβα- «Μητέρα ξένων παιδιών, αδελφή αλλοφύλων, απίστων αγία»

Μαρία Σκόμπτσοβα, ή δια Χριστόν σαλή

Χαράματα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού.
Ο λαμπτήρες ακόμη αναμμένοι
αντιδικούν με το φως της αυγής
που άχνοφέγγει πίσω άπ' τη θολή τζαμαρία.

Στό πρώτο πλάνο του καμβά.
στοιβαγμένοι πάνω στους ξύλινους πάγκους
σαν αποσκευές αφηρημένων επιβατών,
οί άστεγοι.

Την έχουνε δει να πλησιάζει
και πασχίζουν να μαζέψουν στη στιγμή
σαν γόπα πεταμένη από τις πλάκες
λιγοστά ψίχουλα αξιοπρέπειας.

Κάποιος τσαλακώνει βιαστικά την προχτεσινή
εφημερίδα πού είχε τυλιχτεί για το κρύο
άλλος σηκώνει το αδειανό μπουκάλι με το σπίρτο
ένας τρίτος τρίβει τα μάτια του με σάλιο.

Εκείνη, στο βάθος
— το σώμα της πέφτει, βαρύ
στο κέντρο του πίνακα-
καμώνεται πώς δεν τους βλέπει,.

Το βλέμμα της πίσω από τα μυωπικά γυαλιά
σκύβει -με περίσκεψη τάχα ή θυμό ;-
κατά τη μεγάλη πάνινη τσάντα
που κρατάει στο ένα της χέρι

(Μες στο σκοτάδι, σεργιάνισε τη λαϊκή αγορά
για να τρυγήσει από τη γενναιοδωρία των χωρικών
παραγινωμένα φρούτα, σάπια λαχανικά,
κρέας φτηνό για τη μεσημεριάτικη σούπα)
ή μήπως σημαδεύει το ανοικονόμητο ρούχο
πού σκαλώνει στα πόδια απειλώντας
να την σωριάσει;

Κι ας τη στένευε το ράσο από πάντα,
όπως καΐ το κελί, ανήμπορο να χωρέσει
την πραμάτεια της καρδιάς της.

Στό άλλο της χέρι μέσα σε δάχτυλα
κίτρινα από χύμα καπνό
περασμένο κομποσχοίνι πηγαινοέρχεται
ακολουθώντας θαρρείς χωλή λιτανεία.

Φαίνεται πώς την περίμεναν οι ανέστιοι
να τους καλέσει με τα αστεία
σπαστά γαλλικά της
σε γεύμα.

Αν κι αγνοούν τ' όνομα της,
με τα τσιμπλιασμένα
αλειτούργητα μάτια τους
τη μαρτυρούνε βουβά:

«Μητέρα ξένων παιδιών
αδελφή αλλοφύλων
απίστων αγία».

Παναγιώτη Αρ.Υφαντή
περιοδικό΄΄Σύναξη''τ.87-2003

πηγή

Ενα πετραδάκι στο πέδιλό μου

Τ'Αη Λιά πήγαινα πάντα στην θειά μου που μένει έξω από την πόλη σε μιαν εξοχή, κάτω από τον λόφο όπου δεσπόζει το εκκλησάκι του Προφήτη. Από την παραμονή πήγαινα και ανηφορίζαμε για τον εσπερινό εγώ με τα λευκά μου πέδιλα και κείνη ακροβατούσα στα ψηλά τακούνια των κυριακάτικων παπουτσιών της. Ανήμερα το πανηγύρι και μετά τραπέζι στο αγρόκτημα της θειάς, κρέας με τηγανητές πατάτες, μελιτζάνες ιμαμ -της προσφυγιάς μας ανάμνηση- και παγωτό καϊμάκι -της μοναχικής μας πατρίδας, υπόμνηση-.

Στα 1974, όλα έγιναν ίδια, μέχρι το απόγευμα της παραμονής.

Ήταν Σάββατο, θυμάμαι, η μέρα της γιορτής και ανηφορίζοντας στον λόφο του Αη Λιά κάποια γειτόνισσα κάτι είπε στο αυτί της θειάς μου και κείνη άσπρισε και είπε "απαπάαα".
"Τί έγινε;" ρώτησα "τίποτε, προχώρα" απάντησε η θειά και γω στραβοπάτησα κι' ένα πετραδάκι μπήκε στο πέδιλό μου.
Άναψα κερί με το μυαλό μου στο πονεμένο μου πόδι και στο "άπαπάαα" και στην λειτουργία όλοι κρυφομιλούσαν...σε καλό τους εδώ ήρθαν να λύσουν τα προβλήματά τους.
Ε, αυτό το πρόβλημα δεν λύθηκε ποτέ!

Οι Τούρκοι, τα ξημερώματα είχαν μπει στην Κύπρο και είναι ακόμη εκεί.

Βιαστικό αντίδωρο, η θειά μου να κατεβαίνει τρέχοντας τον λόφο, στο ράδιο εμβατήρια, επιστράτευση -έφυγε για τον "πόλεμο" και το φλερτ μου, έκλαιγα κι εγώ γιατί έτσι έκαναν οι επίσημες και ανεπίσημες αγαπημένες-, οι μελιτζάνες έμειναν μέρες να ξεπικρίζουν στο νερό, το κρέας ξαναμπήκε στο ψυγείο, ο κόσμος να πηγαίνει πάνω-κάτω, η Κύπρος να πεθαίνει γι' άλλη μία φορά.

Απόβαση, βομβαρδισμοί, αιχμάλωτοι, νεκροί, αγνοούμενοι, βιασμοί, ομαδικοί τάφοι, βαρβαρότητα, βανδαλισμοί ναών, λεηλασίες, καταστροφές, ξεσπιτωμός, προσφυγιά, επαναλαμβανόμενη η ιστορία της.... "ελληνοτουρκικής φιλίας".
Δεν φάγαμε ούτε το παγωτό καϊμάκι, εκείνη την χρονιά.....

Μαθαίναμε, στις επόμενες μέρες και τα επόμενα χρόνια, για άντρες που τους σκότωσαν μπρος στα μάτια των γυναικών τους, για τέκνα που δεν γνώρισαν πατέρα, για παπάδες που τους έσερναν δεμένους πισθάγκωνα, είδαμε Εσταυρωμένους χαμαί πεταμένους, ναούς να έχουν γίνει ουρητήρια, γυναίκες να σπαράζουν ξεσκίζοντας τα μάγουλά τους λες και σ' αυτές είχε οριστεί να διασώσουν την ελληνικότητα της τραγωδίας, μαύρα μαντήλια να κατεβαίνουν ως τα μάτια της απεγνωσμένης χηρείας και τον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο να προσκυνά και πάλι τους Ούνους του Αττίλα.

Δεκάδες χρόνια μετά, κάθε που ξημερώνει τ'Αη Λιά, συνεχίζει να με πονάει εκείνο το πετραδάκι στο λευκό μου πέδιλο ...

πηγή

Η παιδαγωγία του Θεού στον ζηλωτή προφήτη κατά τον Ι. Χρυσόστομο

Απόσπασμα εισήγησης Σεβ. Γορτύνης κ. Ιερεμίου

Ὑπάρχει μία σπουδαία ὅσο καί τολμηρή ὁμιλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου περί τοῦ προφήτου Ἠλία. Τήν παραθέτω συντόμως.

Κατά τήν ὁμιλία αὐτή ὁ Θεός προσπάθησε πολύ νά κάνει τόν ζηλωτή προφήτη του ἐπιεικῆ καί φιλάνθρωπο, χωρίς ὅμως... νά τό πετύχει. 

Ἡ ὁμιλία παρουσιάζει τόν Ἠλία νά ἀπορεῖ γιά τήν ἀγάπη καί τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ στούς ἀποστάτες Ἰσραηλῖτες, γιατί ἔβλεπε ὅτι μέ αὐτήν δέν ἐπέρχεται ἡ διόρθωσή τους.
Πίστευε δέ ὅτι ἡ διόρθωση αὐτή τοῦ λαοῦ θά ἔλθει μέ μία τιμωρία, αὐστηρή τιμωρία ἐναντίον του. Γι᾽ αὐτό – ὅπως τό παρουσιάζει ἡ ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ Πατρός – τόλμησε νά παρουσιαστεῖ στόν Θεό καί νά τόν «δέσει» μέ ὅρκο νά δώσει τιμωρία στούς Ἰσραηλῖτες, ὅπως τήν σκεπτόταν αὐτός, καί νά μή λύσει τήν τιμωρία αὐτή, ἄν δέν τό πεῖ ὁ ἴδιος!...

«Εἰ μή διά στόματός μου», εἶπε! Ὁ προφήτης Ἠλίας ζήτησε ἀπό τόν Θεό νά δώσει ἀνομβρία στήν γῆ γιά τρία ἔτη καί ἕξι μῆνες. Ἡ ὁμιλία παρουσιάζει τόν Θεό νά «συνέχεται», νά συμπιέζεται· ἀπό τήν μιά μεριά ἤθελε νά ἀκούσει τόν ζηλωτή του προφήτη Ἠλία, ἀλλά καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά εὐσπλαγχνιζόταν τόν λαό γιά τό κακό τῆς ἀνομβρίας καί τῆς πείνας, πού θά τοῦ συνέβαινε.
Γι᾽ αὐτό καί κάνει μέν τό θέλημα τοῦ Ἠλία, ἀλλά καί τόν βοηθεῖ νά γίνει φιλάνθρωπος, ὥστε σύντομα αὐτός νά τόν παρακαλέσει γιά τήν λύση τῆς τιμωρίας. Πρῶτα-πρῶτα ὁ Θεός «συγκολάζει τῷ λαῷ τόν προφήτην»!
Ἀφοῦ ὁ Ἠλίας ζήτησε ἀνομβρία γιά τόν λαό, θά ὑπαχθεῖ καί ὁ ἴδιος στήν τιμωρία αὐτή!... Φροντίζει ὅμως ἰδιαίτερα ὁ Θεός γιά τόν προφήτη του, γι᾽ αὐτό καί τόν τρέφει μυστικά καί θαυμαστά. Καί λέγομε «θαυμαστά», γιατί τόν τρέφει μέ ἕναν κόρακα, πού τοῦ πήγαινε κρέας.

Ὁ κόρακας ὅμως, σχολιάζει ὁ Χρυσόστομος, εἶναι ζῶο «μισότεκνον», γιατί δέν ἀγαπᾶ τά νεογνά του, ἀφοῦ δέν τά τρέφει.

"Αν ζωγραφίσω" (Καλλιόπη Βέττα)

Αν ζωγραφίσω τη χαρά

θα έχει άσπρα τα φτερά,

αν ζωγραφίσω την αγάπη

κόκκινη θα` ναι απ` τα λάθη.

Αν ζωγραφίσω τη ζωή

θα κάνω μόνο μια γραμμή,

που όσο μακραίνει θα ισιώνει

και το μελάνι θα τελειώνει.

Αν ζωγραφίσω ερημιά

θα` ναι καράβι στη στεριά,

αν ζωγραφίσω την αλήθεια

χρώματα απ` τα παραμύθια.

Αν ζωγραφίσω την ελπίδα

θα είναι μία ηλιαχτίδα,

αν ζωγραφίσω όλα τα δάση

θα` ναι η φωτιά που τα` χει κάψει.

Αν ζωγραφίσω τη σκιά

θα` ναι τα άσπρα σου μαλλιά,

αν ζωγραφίσω τ` όνομά σου

θα` χει το χρώμα απ` τη ματιά σου.

Δε θέλει χρώματα πολλά

να ζωγραφίσω τα απλά,

να` χει ο παράδεισος το μήλο

κι η μοναξιά μας έναν φίλο.

Μουσική: Γιάννης Κ. Ιωάννου

Στίχοι: Tiμούλα Αδαμίχου

Αlbum: Ξαφνική Βροχή

ΣΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΤΟΝ ΘΕΣΒΙΤΗ

Ομιλία Μητρ. Αντινόης κ. Παντελεήμονος στον Προφήτη Ηλία

Ένας από τους μεγαλύτερους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης υπήρξε ο Προφήτης Ηλίας.  Έζησε και προφήτευσε στις μέρες των βασιλέων Αχαάβ (873-854 π.Χ.) και Οζία (854-853 π. Χ.) (Γ΄ Βασιλειών 17:1- Δ΄ Βασιλειών 2:18). Ο ζήλος του για την αληθινή πίστη στον ένα και μόνον Θεό του Ισραήλ τον οδήγησε να αντισταθεί στην πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ, που εγκατέλειψε τον αληθινό Θεό και διάταξε τους Ισραηλίτες να λατρεύσουν και να προσκυνήσουν τον ψευδή θεό Βάαλ (Γ΄ Βασιλειών 16:29-33).

Ο βασιλιάς Αχαάβ και η πονηρά βασίλισσα Ιεζάβελ καταδίωξαν τους αληθινούς προφήτες και ιερείς του Θεού, πολλούς φυλάκισαν και άλλους θανάτωσαν.  Ο Θεός προείπε στον Προφήτη Ηλία, ότι η Ιεζάβελ τον αναζητά για να τον θανατώσει και εκείνος έφυγε στην έρημο Χωράθ (σήμερα: Badi Jiambis), κοντά στον Ιορδάνη ποταμό.  Ο Θεός φρόντιζε και έστελνε ένα κόρακα για να ταΐζει τον Προφήτη Του• και το πρωί του έστελνε ψωμί και το βράδυ κρέας (Γ΄ Βασιλειών 17:2-6).  Αλλά, όταν το ποτάμι Χωράθ ξηράθηκε, ο Ηλίας έφυγε στα Σέραπτα της Σιδωνίας.  Εκεί τον υποδέχθηκε μία χήρα και διά των προσευχών του ευλογήθηκε το βάζο ελαίου και αλεύρου και ουδέποτε εξαντλήθηκαν.  Την περίοδο εκείνη ο υιός της χήρας απέθανε και ο Ηλίας προσευχήθηκε στο Θεό και ανάστησε τον νέο (Γ΄ Βασιλειών 17:7-24).

Ο Προφήτης Ηλίας εμφανίσθηκε μπροστά στον Βασιλέα Αχαάβ και προκάλεσε τους ψευδείς προφήτες να αποδείξουν ποίος Θεός είναι ο αληθινός, ο Θεός του

Όταν ο νους σου έχει πάει σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την προσευχή

π.Γεωργίου Δορμπαράκη

Μικρές στάσεις στην Κλίμακα του Αγ.Ιωάννου του Σιναίτη

 «Πάλευε συνεχώς να συγκεντρώνεις τον νου σου που σκορπίζεται σε ρεμβασμούς. Ο Θεός δεν ζητεί από τους υποτακτικούς του Κοινοβίου (όπως από τους ησυχαστές) προσευχή αρρέμβαστη. Γι’ αυτό να μην αθυμείς, επειδή κλέπτεται ο νους σου. Αντίθετα να ευθυμείς που πάντοτε τον επαναφέρεις. Άλλωστε μόνο στους αγγέλους παρατηρείται το «άσυλον», το να μην κλέπτεται δηλαδή ο νους τους» (λόγ. δ΄, 88).

 Παραπονιέσαι συχνά ότι είτε στις ακολουθίες του ναού είτε και στην προσωπική σου προσευχή το μυαλό σου φεύγει. Φαίνεσαι προσηλωμένος, μπορεί και να κρατάς στα χέρια σου βιβλίο προσευχών που να τις ψελλίζεις μάλιστα, και όμως με πόνο διαπιστώνεις ότι πολλές φορές μόνο το σώμα σου είναι εκεί. Ο νους σου έχει πάει σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την προσευχή: σε εργασίες ανολοκλήρωτες, σε προβλήματα οικογενειακά, σε κάτι προσωπικό που σε ταλαιπωρεί, στη συμπεριφορά και την ενδυμασία κάποιου ακόμη και μέσα στον ναό. Και θορυβείσαι, και μελαγχολείς κι ίσως και απελπίζεσαι. Γιατί υπάρχουν φορές που έχεις συλλάβει τον εαυτό σου να σκέπτεται ακόμη και αμαρτίες.

Ο άγιος Ιωάννης σε παρηγορεί και σε στηρίζει φιλάνθρωπα. Δεν συμβαίνει μόνο σε σένα ο ρεμβασμός αυτός, το κλέψιμο του νου. Η εμπειρία και ο φωτισμός του τού έχουν δείξει ότι όχι μόνο και στους καλόγερους συμβαίνει ο διασκορπισμός του νου, αλλά και στους μεγάλους και προχωρημένους στην αγιότητα. Στους ίδιους τους αγίους. Σπάνια, αν μη ποτέ, θα υπάρξει άνθρωπος που θα έχει προσηλωμένο τον νου του στον Κύριο εκατό τοις εκατό, ακόμη και την ώρα της προσευχής. Κάποιος λογισμός, ίσως και καλός, θα κλέψει τη διάνοιά του και θα τον αποπροσανατολίσει. Και σου λέει: «μόνο στους αγγέλους παρατηρείται το άσυλο».
 Μην επαναπαυτείς όμως με τη διαπίστωση αυτή. Ο ρεμβασμός αποκαλύπτει πόσο δρόμο έχουμε ακόμη μπροστά μας. Πόσο ελλειμματικοί στην πνευματική ζωή είμαστε. 
Γι’ αυτό και αφενός πάλευε να επαναφέρεις τον νου σου στα λόγια της προσευχής κάθε φορά που χάνεται: είναι ο καθημερινός πνευματικός σου αγώνας. Και αφετέρου, να χαίρεσαι, να ευθυμείς, γιατί ακριβώς κάνοντας τον αγώνα αυτόν χαίρεται ο Κύριος και Θεός σου. Μη ξεχνάς: άγιος τελικά δεν είναι ο (ανύπαρκτος ανθρωπίνως) αναμάρτητος, αλλά ο αγωνιστής. Δεν χρειάζεται λοιπόν στενοχώρια, εκεί που υπάρχει εσωτερική πάλη και χαρά του Θεού. Κι ακόμη: γνώριζε ότι με τον αγώνα αυτό που επισύρει τη χάρη του Θεού θα φτάσεις στο πιο χαρισματικό σημείο: να μην κλέπτεται ο νους σου σ’ έναν βαθμό και πέρα από τις ώρες της προσευχής.

πηγή

ΤΟ ΡΑΣΟ-Δεν είδα στην ζωή πιο αναστάσιμο ένδυμα

ΤΟ ΡΑΣΟ

Δεν είδα στην ζωή πιο αναστάσιμο ένδυμα , απο του μοναχού
και του παπά το ράσο.Μαύρο,κατράμι.
Μα ποιός που βλέπει τ' ανθολούλουδα ,γαρύφαλα , παπαρούνες ,ζουμπούλια και κυκλάμινα έδωσε στον μίσχο προσοχή;
Ποιός που έστερξε και κορφολόγησε της γής καρπούς και φρούτα
κάθισε,φιλοσόφησε τον κορμό ή το σανό?
Τάφος το ράσο.Να φανεί το Πρόσωπο το φώς που Ανέστη
να φωτίσει Αρχοντάδες και Λαό.
Κι όλους Έναν να τούς κάνει Αναστάντα Κύριο Ιησού Χριστό!

χειρ Αναστασίου αμαρτωλού.

πηγή

«Οφθαλμοίς τε μητρικοίς τετηρημένη».(Από την ακολουθία της Αγ.Μακρίνας)

 Ιδιαιτέρως στέκεται κανείς με προσοχή σ’ έναν ύμνο από την τρίτη ωδή του κανόνα της οσίας Μακρίνας, ο οποίος σε λίγες γραμμές μάς δείχνει το πώς έφτασε η οσία σε μεγάλο πνευματικό ύψος, αλλά αποκαλύπτει ταυτόχρονα, με συνεσκιασμένο βεβαίως τρόπο, τη σοφία και το παιδαγωγικό ήθος της μητέρας της, Εμμέλειας. 

῾Αγιωσύνης, απαλών εξ ονύχων, επόθησας, οφθαλμοίς τε μητρικοίς τετηρημένη, διέμεινας, Μακρίνα, πανάφθορος και παναμώμητος». Δηλαδή: Πόθησες από μικρό παιδάκι την αγιωσύνη, και αφού σε πρόσεξαν οι μητρικοί οφθαλμοί, διατηρήθηκες πανάφθορη και πάναγνη, Μακρίνα.

Όχι απλώς η οσία υπήρξε άφθορη και αγνή, αλλά παν-άφθορη και παν-αμώμητη. Δηλαδή ο υμνογράφος φθάνει σε σημείο υπερβολής, αφού μόνον για την Παναγία, τη μητέρα του Κυρίου μας, λέγονται τέτοιες εκφράσεις.

 Ο υμνογράφος προφανώς λαμβάνει υπόψη του όχι μόνο την αγιασμένη ζωή της, αλλά και το γεγονός ότι υπήρξε κόρη μίας αγίας γυναίκας, της αγίας Εμμέλειας, εγγονή μίας εξίσου αγίας, της αγίας Μακρίνας, της γιαγιάς, μαθήτριας του αγίου Γρηγορίου του Νεοκαισαρείας του θαυματουργού, και αδελφή μεγάλων αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας, όπως του Μ. Βασιλείου και του αγ. Γρηγορίου Νύσσης. 

Ποιος δεν θα σκεφτόταν ότι ευρισκομένη η αγία σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με τέτοια μεγάλα αναστήματα – για τα οποία μάλιστα, όσον αφορά στα αδέλφια της, συνέβαλε και η ίδια αποφασιστικά στην ανατροφή τους – δεν θα βοηθείτο και η ίδια στον περαιτέρω αγιασμό της;

Ο ύμνος όμως μας καθοδηγεί στην κατανόηση της πνευματικής της ανέλιξης: 

(1) Η οσία έφτασε σε τέτοιο ύψος αγιότητας και αγνότητας, λόγω καταρχάς του πόθου της για την αγιωσύνη, και μάλιστα «εξ απαλών ονύχων». 

Από μικρό παιδί ο νους και η καρδιά της ήταν στραμμένα προς τον Θεό.

 Η μητέρα της φρόντισε ιδιαιτέρως γι’ αυτό, ήδη από την εγκυμοσύνη της. Σαν να έριξε την πρωτοκόρη της, ευρισκομένη ακόμη σε εμβρυϊκή κατάσταση, στα χέρια του Χριστού. Κι είναι τούτο μία εικόνα που μας δείχνει ο υμνογράφος: «επ’ αυτώ (τω Χριστώ)γαρ από γαστρός, επερρίφης άμωμε». Με την αγία Μακρίνα φαίνεται πολύ καθαρά το πόση σημασία έχει η εκ νεότητος στροφή προς τον Θεό και πόσο ρόλο παίζει η μητέρα στη δημιουργία ενός «περιβάλλοντος», πριν ακόμη έλθει στον κόσμο το παιδί της. Ό,τι έλεγε και ο όσιος γέροντας Πορφύριος, ο οποίος τόνιζε ιδιαιτέρως το ρόλο ακριβώς της μητέρας, που την καλούσε να προσεύχεται, να είναι ήρεμη, να μελετά τον λόγο του Θεού, ήδη από την εγκυμοσύνη της, προς χάρη ακριβώς του εμβρύου παιδιού της. «Το νιώθουν τα παιδάκια», έλεγε. «Τα ασφαλίζετε έτσι με τη χάρη του Θεού».

(2) Εκείνο όμως που είναι εξίσου ή και περισσότερο από το παραπάνω σημαντικό, είναι η φράση του υμνογράφου «οφθαλμοίς τε μητρικοίς τετηρημένη».

 Η οσία Μακρίνα βεβαίως πόθησε, και για τους λόγους που είπαμε, την αγιωσύνη, τον ίδιο δηλαδή τον Χριστό ως νυμφίο της ψυχής της, αλλά και η μητέρα της Εμμέλεια, δεν έπαυσε να τη φροντίζει και να την παρακολουθεί διακριτικά και με αγάπη. Η επισήμανση του υμνογράφου είναι σαφής: η μητέρα δεν αφέθηκε στη χάρη μόνο του Θεού ή και στην καλή «πάστα» του παιδιού της. Προφανώς γνωρίζοντας την ανθρώπινη φύση και ξέροντας τους κινδύνους που υπάρχουν στην ανάπτυξη ενός παιδιού, λόγω και της πονηρίας του «αρχεκάκου διαβόλου» - άλλωστε «επί τα πονηρά έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς» κατά τη Γραφή – είχε την έγνοια της κόρης της. Την παρακολουθούσε, όχι όμως με τρόπο αδιάκριτο και παρεμβατικό, ώστε να δημιουργήσει αντίδραση και γογγυσμό στο παιδί της, αλλα με διάκριση και με αγάπη. Πώς το λέει ο υμνογράφος; «μητρικοίς οφθαλμοίς», δηλαδή με μάτια γεμάτα από αγάπη, όπως είναι τα μάτια μίας στοργικής μητέρας.

 Υποκλινόμαστε στο σημείο αυτό όχι στην οσία Μακρίνα, αλλά στη αγία Εμμέλεια, και καταλαβαίνουμε έτσι πολύ καλά, το πώς μία οικογένεια έφτασε στο σημείο να αναδείξει όχι ένα ή δύο, αλλά πολλούς αγίους. Διότι ακριβώς είχε και μία τέτοια μάνα!

π.Γεωργίου Δορμπαράκη

πηγή

Τα αντικείμενα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ και το...κάστανο

19 Ιουλιου σήμερα και εορτάζουμε την ανακομιδή του λειψανού του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ,το Πάσχα του καλοκαιριου για τους Ρώσους(1η Αυγούστου με το παλιό).Χιλιάδες πιστών περιμένουν στην σειρά για να καταθέσουν τον πόνο τους στον μπάτιουσκα Σεραφείμ,εκεί που βρίσκεται το άφθαρτο λείψανο του Οσίου που με τρόπο θαυμαστό βρέθηκε στον ναό της Παναγίας του Καζάν,στην Αγία Πετρούπολη,όπου το είχαν κρύψει για να το σώσουν από τα χέρια των κομμουνιστών.

Ντιβέεβο.Ένας τόπος ιερός που βρίσκεται υπό την προστασία της Παναγίας.Κάθε απόγευμα οι μοναχές λιτανεύουν την εικόνα της Παναγίας γύρω από το μοναστήρι ,στην τάφρο της Παναγίας.Είναι η λεγόμενη Κανάφκα,και η ίδια η Παναγία έχει οριοθετήσει τον χώρο όπου κάθε απόγευμα θα πρέπει εν σιωπή να λιτανεύεται η εικόνα της.

Μέσα στον ναό υπάρχει και η εικόνα της αγαπημένης Παναγιάς του Αγίου Σεραφείμ,της Παναγίας Ουμιλένιε,της Παναγίας που τόσες φορές είχε εμφανιστεί στον Όσιο.

 Θα σταθώ όμως σ'ένα σημείο που ιδιαίτερα με εντυπωσίασε.Μέσα στον ναό,σε τέσσερις βιτρίνες βρίσκονται τα πράγματα του Οσίου Σεραφείμ.

Το άσπρο πουκάμισό του,τα παπούτσια του(μέγεθος 44-46),ο βαρύς χάλκινος σταυρός του,τον οποίο φόραγε σε όλη του την ζωή,η κατσαρόλα στην οποία μαγείρευε και άλλα προσωπικά του αντικείμενα.

Βλέποντας τα σκεφτόμουν με πολλή αγάπη αυτόν τον άνθρωπο που τώρα είναι ένας ΑΓΙΟΣ και ανακάτευα στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις:ο άνθρωπος,του οποίου τα πράγματα είναι εδώ κοντά μου,τώρα βρίσκεται κοντά στον ΘΕΟ,και όλοι αυτοί οι προσκυνητές που βρίσκονται δίπλα μου ξέρουν,πιστεύουν,ότι ο άγιος κάνει θαύματα,ότι μπορεί να τους γλυτώσει από πολλές δυσκολίες!

Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την λαοθάλασσα που βρισκόνταν δίπλα μου,παρά μόνο σκεφτόμενος την άσκηση του μεγάλου αυτού αγίου,την απομόνωσή του για 1000 νύχτες προσευχόμενος πάνω σ'ένα βράχο,την σιωπή του,όλα τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην κάθαρση της ψυχής.

Με πόση ευλάβεια οι Ρώσοι προσκυνητές προσκυνούσαν τα ιερά αυτά αντικείμενα χωρίς κανένας γύρω να στραβομουτσουνιάζει!Και ξέρω πως με κίνδυνο της ζωής τους οι μοναχές και οι πιστοί διέσωσαν αυτά τα αντικείμενα και για 70 χρόνια τα φύλαξαν μέχρι την πτώση του κομμουνισμού.

Μάλιστα την κατσαρόλα την βάζουν στο κεφάλι τους για ευλογία,ενώ μέσα φτιάχνουν κάτι σαν παξιμαδάκια που τα μοιράζουν στους προσκυνητές.

 Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα βρίσκεται η πηγή του Αγίου Σεραφείμ.Μπαίνουν οι πιστοί σε ειδικές καμπίνες και βουτάνε μέσα στο αγιασμένο νερό.Ακόμη και αν η θερμοκρασία είναι κάτω από το μηδέν.Να πω την αλήθεια εγώ και η παρέα μου κοιτούσαμε λίγο καχύποπτα τον βούρκο που υπήρχε σε κάποια σημεία και βέβαια δεν μπήκαμε μέσα.Τότε ο Μολδαβός φίλος που με συνόδευε δεν άντεξε και μου είπε«Εσείς οι Έλληνες όλα τα ψειρίζετε.Είστε πολλοί της λογικής!»

Μετά από καιρό έμαθα από κάποιους προσκυνητές πόσο θαυματουργό είναι το αγίασμα του Οσίου Σεραφείμ και πόσες ασθένειες θεραπεύει.Ξέρω πολλούς προσκυνητές που βουτάνε  με τα ρούχα που φορούν μέσα στο αγίασμα,ακόμη και τον χειμώνα,Και ενώ τα ρούχα στεγνώνουν επάνω τους,ούτε καν δεν φταρνίζεται κάποιος...

Όπως λέει και ο μεγάλος Ντοστογιέβσκι,ο Ρώσος είναι Ορθόδοξος.Η ορθόδοξη πίστη που λαμβάνει με το βάπτισμά του η απλή ρώσικη ψυχή,γίνεται η ουσία που κυριεύει την ψυχή του σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του.Ο ρωσικός λαός εκάνε δική του την Ορθόδοξη πίστη όχι μόνο με την διάνοια αλλά με όλη του την καρδιά.

Κάνοντας αυτές τις λίγες σκέψεις με λύπη σκέφτομαι αυτούς(όχι τους απίστους και τους αθέους,αλλά τους ιερείς και τους θεολόγους )που λοιδωρούν το κάστανο και όποια άλλα προσωπικά αντικείμενα σύγχρονων αγίων.

π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis

Η καθαρή καρδιά περνά εύκολα τις πύλες του ουρανού

 “Οι εφημερίδες του Ουρανού τα γράφουν όλα όσα γίνονται εδώ και τα καλά και τα κακά. 
Ο πιστός πρέπει να είναι απλός στις πράξεις του και καθαρός στη σκέψη και τα αισθήματα του.
Να αναζητά το Θεό με καθαρή καρδιά και με απλότητα να τον συναντά γιατί «η καθαρή καρδιά περνά εύκολα τις πύλες του ουρανού.”

 Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

Ο «Παιδαγωγός» του Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως (Λόγος Α΄) ως πηγή της ιστορίας των πολιτιστικών, θρησκευτικών και παιδαγωγικών αντιλήψεων της εποχής του.

Ο «Παιδαγωγός» του Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως (Λόγος Α΄) ως πηγή της ιστορίας των πολιτιστικών, θρησκευτικών και παιδαγωγικών αντιλήψεων της εποχής του.

https://ikee.lib.auth.gr/record/270069/files/GRI-2015-14728.pdf 

Άγιος Νικόλαος Ψαρών: "Η Μητρόπολη του Αιγαίου"

της Ελίνας Γαληνού

 Σε ένα ψηλό και απόκρημνο ύψωμα νοτιοδυτικά του νησιού, δεσπόζει περήφανα ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου, προστάτη των ναυτικών και των Ψαριανών. Η ανέγερσή του ξεκίνησε στα 1785, μια εποχή ανθίζουσας ναυτικής δραστηριότητας και οικονομικής ευρωστίας του νησιού, πράγμα που επέδρασε θετικά και στον πολιτισμό του. 

Ο ναός ολοκληρώθηκε το 1793, τη χρονιά που γεννήθηκε ο ηρωικός μας πυρπολητής Κανάρης.
Ο Κανάρης και τα Ψαρά, συνδέθηκαν με τις εντονότερες στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης, αποτελώντας αιώνια σύμβολα ανδρείας αλλά και ολοκληρωτικής ηρωικής θυσίας για χάρη της Ελευθερίας και της αγάπης προς την πατρίδα.
Εχουν περάσει 186 χρόνια από το ολοκαύτωμα των Ψαρών. Όμως εκεί, στην ολόμαυρη ράχη η δόξα ακόμα περπατά στεφανωμένη με τα λίγα χορτάρια. Και τα Ψαρά αγωνίζονται να διατηρήσουν τις ατίμητες παρακαταθήκες των λαμπρών παλληκαριών τους και τις μνήμες της μεγάλης θυσίας.

Μια απόλυτα επίκαιρη και τραγικά αποκαλυπτική επιστολή του Καποδίστρια

Απόσπασμα από μια απόλυτα επίκαιρη και τραγικά αποκαλυπτική επιστολή του Καποδίστρια στον Ευνάρδο,γραμμένη τον Νοέμβριο του 1829. Τότε που οι "προστάτες" τον στραγγαλίζουν οικονομικά και ετοιμάζονται να τον ξεφορτωθούν. Πάντα βέβαια λόγω του Ρωσικού κινδύνου και ποτέ του κινδύνου που αποτελούσε για αυτούς μια ισχυρή Ελλάδα στη Μεσόγειο.

… Δέν αγνοώ ότι εν Λονδίνω παρασκευάζουσι τα οδηγήματα τα δοθησόμενα εις τούς εν Κωνσταντινουπόλει αντιπροσώπους των συμμάχων αυλών ,έτι δε σκέπτονται και περι εκλογής του νέου αρχηγού της Ελληνικής κυβερνήσεως ,όθεν και μάλιστα επιθυμώ υπέρ τε του τόπου και του ολικού αγαθού και της δόξης των συμμάχων να στήσωσι τάς περί τούτων αποφάσεις των, επί δικαίων αρχών, ίνα ώσιν εύκολοι εις εκτέλεσιν και επιθυμών ,έτοιμος είμαι και τότε να υπηρετήσω την Ελλάδα εν οποία τάξει και προσηγορία θελήσωσι να με διορίσωσιν.

Εγώ έδωκα τεκμήρια εμαυτού εν τω κόσμω και δεν έχω χρείαν να δώσω αλλά όθεν εν όσω κατά συνείδησιν πιστεύω ότι εκπληρώ τα χρέη μου, δεν θέλω εκκακήση προς ουδεμίαν δυσκολίαν και θέλω δεχθή, πάλιν το επαναλαμβάνω, οποίαν θέσιν θελήσωσιν. Όταν όμως πεισθώ ότι αδυνατώ να αναπαύσω την προς εμέ και ενδειχθείσαν και έτι φιλοστόργως ενδεκνυμένην παρά τούτου του έθνους πίστιν ,τότε, αποστάς των δημοσίων πραγμάτων, θέλω ζήση ή ενταύθα ή αλλαχού, καθώς ειρηνικώτατα έζησα και εν Γενεύη τέσσερα έτη.

Εκ τούτων ‘εχεις ευκόλως νοήσαι ότι και ευχαρίστως θέλω δεχθή τας αποφάσεις του εν Λονδίνω συνεδρίου και πολύ εξ αυτών ελπίζω. Εάν αύται συμφωνώσι προς τα όντως συμφέροντα και προς τα δικαώματα, τολμώ ειπείν, της ελλάδος ,χαράν μου θέλω το νομίση ως άρχων και εκ πάσης δυνάμεως θέλω επιμεληθή ή ως τοιούτος ή ως πολίτης να τάς εκτελέσω και να κατασφαλίσω τους καρπούς των μακρών και αιματηρών του τόπου τούτου θυσιασμών. 

Εάν όμως αι αποφάσεις απάδωσι προς τας δικαίας της Ελλάδος εφέσεις, και σεβόμενος,δεν θέλω αναδεχθή την εκτέλεσιν αυτών.Αλλ΄ο Θεός μέγας εστίν,αγαπητέ μου Ευνάρδε και πέπεισο ότι κατά τους οικτιρμούς του δεν θέλει εγκαταλείψη την Ελλάδα εις την σκυθρωπήν τύχην εις ήν οι φαύλοι αυτής εχθροί θέλουσι να την καταδικάσωσι...

Από την σελίδα στο Facebook του Γεώργιος Σκλαβούνος

Οι Αγίες των Ρομανώφ

Είναι η ιστορία δύο αδελφών, της Ελισάβετ και της Αλεξάνδρας, που γεννήθηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα ως πριγκίπισσες του γερμανικού οίκου του Μεγάλου Δουκάτου της Έσσης και του Ρήνου και ως εγγονές της κραταιάς βασίλισσας Βικτωρίας της Μεγάλης Βρετανίας. Ακολούθως εντάχθηκαν και οι δύο με το γάμο τους στη δυναστεία των Ρωμανώφ, η Ελισάβετ ως σύζυγος του μεγάλου δούκα Σεργίου της Ρωσίας και η Αλεξάνδρα ως σύζυγος του τελευταίου τσάρου πασών Ρωσιών, Νικολάου Β’. 

Ασπάστηκαν και οι δύο την Ορθοδοξία και υπερασπίστηκαν την πίστη τους με θέρμη και αποφασιστικότητα. Ο βίος τους υπήρξε παράλληλος, η θεοσέβειά τους απαράμιλλη, η πίστη τους ακλόνητη και το τέλος τους τραγικό.
Η μία, η μεγάλη δούκισσα Ελισάβετ, μετά τη δολοφονία του συζύγου της, αποσύρεται από τα εγκόσμια, λαμβάνει το σχήμα της μοναχής και αναπτύσσει ένα μοναδικό φιλόπτωχο και νοσηλευτικό έργο μέσα από την αδελφότητα της Αγάπης και του Ελέους των Αγίων Μάρθας και Μαρίας και ιδρύει ομώνυμο μοναστήρι στη Μόσχα.
Η άλλη, η τσαρίνα Αλεξάνδρα υπήρξε υπόδειγμα συζύγου και μητέρας. Το ότι ο μοναδικός της γιος και διάδοχος στο θρόνο των Ρωμανώφ, Αλέξιος, ήταν αιμοφιλικός, την κάνει να στραφεί ακόμα περισσότερο προς το Θεό αναζητώντας απεγνωσμένα τη βοήθειά Του. Τότε εμφανίζεται ο Ρασπούτιν, ο μόνος που μπορεί να θεραπεύει τον άρρωστο τσάρεβιτς.
Αγάπησαν και οι δύο τη Ρωσία σαν δική τους πατρίδα και ο ρωσικός λαός ανταπέδιδε την αγάπη τους. Όμως η λαίλαπα της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 τις κατέστησε θύματα του κράτους της αθεΐας και του μπολσεβικισμού. Πρωταγωνίστησαν και οι δύο στην τελευταία πράξη του δράματος της δυναστείας των Ρωμανώφ και έγιναν από τη μοίρα ηρωίδες μιας αλησμόνητης τραγωδίας. 

Δύο αδελφές, των οποίων το πεπρωμένο ήταν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο μεταξύ τους, ώστε να δοκιμάσουν το ίδιο τραγικό τέλος, την ίδια σχεδόν μέρα, στην ίδια χώρα, στην ίδια περιοχή, από δολοφόνους που ασπάζονταν την ίδια αθεϊστική ιδεολογία. Η συγκινητική ιστορία των δύο αδελφών, οι οποίες έζησαν στιγμές λαμπρής δόξας, αλλά και ποταπών εξευτελισμών, τελειώνει με την αποτρόπαια δολοφονία τους μέσα στα πυκνά δάση της Σιβηρίας.
Ο ευσεβής ρωσικός λαός όμως δεν τις ξέχασε και στα τραγικά χρόνια της σοβιετικής τρομοκρατίας δεν έπαυσε να τιμά την μνήμη τους και να προσκυνά το μαρτύριό τους. Η ανακήρυξη και των δύο σε αγίες από την Ορθόδοξη Εκκλησία, συμπεριέλαβε την οσιομάρτυρα Ελισάβετ και την αθλοφόρο Αλεξάνδρα στη χορεία των αγίων νεομαρτύρων της χριστιανικής πίστης και λατρεύονται σήμερα από εκατομμύρια πιστούς ανά την υφήλιο.

Επιστολή της κόρης του Τσάρου Νικολάου, Όλγας

Επιστολή της κόρης του Τσάρου Νικολάου, Όλγας (μίας από τις νεομάρτυρες), όπου η νεαρή πριγκίπισσα αναφέρει:

«Ο πατέρας παρακαλεί να μεταφέρετε σε όλους, όσοι παραμένουν πιστοί σε αυτόν, και σε όσους μπορούν να αντιδράσουν, να μην εκδικηθούν χάριν αυτού, διότι αυτός τους έχει ήδη συγχωρήσει όλους και προσεύχεται για όλους. Επίσης, να μην εκδικηθούν για τον εαυτό τους. Να ενθυμούνται δε ότι το κακό, το οποίο τώρα υπάρχει στον κόσμο, θα γίνει ισχυρότερο, αλλ’ όμως το κακό δεν νικάται διά του κακού, αλλά μόνο διά της αγάπης…»

πηγή

Αχρίδα ( Π.Γ.Δ..Μ), η πόλη με τις 365 βυζαντινές εκκλησίες και μοναστήρια.

Η Οχρίδα είναι μία από τις ομορφότερες αρχιτεκτονικά πόλεις της ΠΓΔΜ. Είναι η μεγαλύτερη πόλη στη Λίμνη Οχρίδα και η όγδοη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Η Οχρίδα μνημονεύεται ότι άλλοτε είχε 365 εκκλησίες, μια για κάθε μέρα του χρόνου, και έχει αναφερθεί ως "Ιερουσαλήμ (των Βαλκανίων)". 

Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στις όχθες της ομώνυμης λίμνης και θυμίζει στην τοπογραφία της νησί. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της ΠΓΔΜ, νοτιοδυτικά των Σκοπίων και δυτικά της Ρέσνας και του Μοναστηρίου.

Η Οχρίδα σήμερα είναι ένας από τους διασημότερους τουριστικούς προορισμούς στην ΠΓΔΜ.

 Ο πληθυσμός της είναι 56.520 κάτοικοι, ενώ τα 30 πολιτιστικά μνημεία ελκύουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών: ανάμεσα τους οι πολλές Βυζαντινές εκκλησίες, το μεσαιωνικό κάστρο του τσάρου Σαμουήλ, τα πλακόστρωτα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης και το αρχαίο ελληνικό θέατρο. Το 1979 και το 1980 η Οχρίδα και η ομώνυμη λίμνη έγιναν δεκτές από την UNESCO ως Πολιτιστικό και Φυσικό Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Η Οχρίδα είναι ένα από τα μόνο 28 μνημεία που αποτελούν μέρος της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και είναι τόσο Πολιτιστικά όσο και Φυσικά μνημεία.

Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη(Θεολόγου) Καναό (Αγιος Ιωάννης ο Ευλογημένος) βρίσκεται κτισμένη σε μια ξεχωριστή τοποθεσία, σ' έναν βράχο πάνω από τη λίμνη. Η προσέγγισή της γίνεται, είτε μέσω ενός πλακόστρωτου μονοπατιού είτε με βάρκα κατά μήκος των ακτών της λίμνης. Η πανοραμική θέα της λίμνης από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Καναό αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο για να επισκεφθεί κανείς τον συγκεκριμένο θρησκευτικό χώρο της Οχρίδας, που οικοδομήθηκε το 1270.

Στη νότια πλευρά της λίμνης, 29 χλμ. από την Αχρίδα (Ohrid), βρίσκεται το Μοναστήρι του Οσίου Ναούμ -όπου και ο Ναός των Αγίων Αρχαγγέλων- με τα δεκάδες παγώνια να κυκλοφορούν ελεύθερα στους κήπους του. Χτισμένο τον 10ο αι., όταν όλη η περιοχή ήταν έδρα της ελληνορθόδοξης αρχιεπισκοπής Αχρίδος, διαθέτει εκπληκτικές τοιχογραφίες. 

Από αυτό το σημείο, οι πηγές του ποταμού Ντριμ, 45 στο σύνολό τους, τροφοδοτούνται από την Πρέσπα και καταλήγουν σε μια τεράστια λεκάνη, όμοια με λίμνη, που εκβάλλει μέσα στη λίμνη Aχρίδας. Τα κρύα και πεντακάθαρα νερά, οι αγριόπαπιες που απολαμβάνουν το κολύμπι τους, μια καταπράσινη φύση με σπάνια πανίδα, είναι κάποιες από τις εικόνες που μπορεί να απολαύσει κάποιος σε αυτόν τον μικρό παράδεισο!

 Η μητρόπολη της Αγίας Σοφίας. Πρόκειται για μια επιβλητική Βασιλική που κτίστηκε μεταξύ του 1037 και του 1055 και υπήρξε για μεγάλο διάστημα ο Καθεδρικός Ναός της Αρχιεπισκοπής της Οχρίδας. 

Οι τοιχογραφίες που την κοσμούν, με θέματα από τη ζωή της Παναγίας και τον θάνατο των Μαρτύρων των Σεβάστυλων, χρονολογούνται από τον 11ο και τον 14ο αιώνα.

 Η εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Οικοδομήθηκε τον 8ο μ.Χ. αιώνα πάνω στα θεμέλια ενός παλαιότερου θρησκευτικού κτίσματος από τον Άγιο Κλήμη, ο οποίος και θάφτηκε εδώ μετά τον θάνατό του.

 Στον περίβολο της εκκλησίας δεσπόζουν τα υπολείμματα αρχαίου ναού, ενώ στο δάπεδο της εκκλησίας -κάτω από τα γυάλινα παραπετάσματα που υπάρχουν- διακρίνονται τα θεμέλια της παλιάς εκκλησίας.

 Στον ίδιο χώρο της εκκλησίας βρίσκεται και το αναπαλαιωμένο μοναστήρι του Αγίου Κλήμη, όπου ξεχωρίζουν οι τάφοι μοναχών και το κτίσμα της τραπεζαρίας τους. Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το μοναστήρι του Αγίου Κλήμη είχε μετατραπεί σε τζαμί, γεγονός που υποχρέωσε τους πιστούς να μεταφέρουν τα ιερά λείψανα του αγίου στην εκκλησία της Παναγίας της Περίβλεπτης για να τα προστατεύσουν.

Η εκκλησία της Παναγίας της Περίβλεπτης κτίστηκε το 1295 από τον Προγόν Ζγκούρ, γαμπρό του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Παλαιολόγου.

 Οι θαυμάσιες θρησκευτικές τοιχογραφίες που κοσμούν το εσωτερικό της εκκλησίας αποτελούν εξαίσια δείγματα της βυζαντινής αγιογραφικής τεχνοτροπίας, ενώ οι εικόνες της εκκλησίας φιλοτεχνήθηκαν από τους αγιογράφους Μιχαήλο και Ευτύχη.

Το μοναστήρι του Τρέσκαβετς,βρίσκεται στο Όρος Ζλατόβρ-8 χιλιόμετρα βόρεια του Πριλέπου-και χτίστηκε τον 12ο αιώνα.Η ανακατασκευή του έγινε από τον Στέφανο Μιλούτιν και τον Στέφανο Δούσαν τον 14ο αιώνα

Η Μονή του Αγίου Ανδρέα  βρίσκεται στο φαράγγι του ποταμού Treska , νοτιοδυτικά των Σκοπίων.Χτίστηκε το 1389

Στον υπαίθριο χώρο γύρω από την εκκλησία της Παναγίας της Περίβλεπτης υπάρχει ο μικρός ναός του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης(1477), ο τάφος του Γκλιγκόρ Πάρλιτσεβ (Γρηγόριος Σταυρίδης (Παραλίτσας)
γνωστoς πνευματικός άντρας της Οχρίδας)

 και η γκαλερί εικόνων (Icon Gallery) της Οχρίδας, όπου εκτίθεται μια συλλογή από 30 ανεκτίμητης καλλιτεχνικής αξίας θρησκευτικές εικόνες, έργα του 11ου - 19ου αιώνα.

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου(14ος αιώνας) στο Στάρο-Ναγοριτσάνε κοντά στο Κουμάνοβο με εξαιρετικές αγιογραφίες

Επιμέλεια proskynitis.blogspot