«Οι Μυροφόρες γυναίκες, αφού εισήλθαν στον τάφο σου και είδαν τις σφραγίδες με τις οποίες το μνήμα ήταν σφραγισμένο, δεν βρήκαν όμως το άχραντο Σώμα Σου, με οδυρμούς και βιασύνη ήλθαν να μας πούνε: Ποιος έκλεψε την ελπίδα μας; Ποιος πήρε από τον τάφο τον νεκρό, τον γυμνό, τον αλειμμένο με σμύρνα, την μόνη παρηγοριά της μητέρας Του; Πώς στ’ αλήθεια θανατώθηκε αυτός που δίνει ζωή στους νεκρούς Πώς θάφτηκε αυτός που σκύλευσε την δύναμη του Άδη; Αναστήσου όμως, Σωτήρ μας, όπως είπες, τριήμερος, σώζοντας τις ψυχές μας».
«Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν μέλος του Συνεδρίου των ιερέων και πρεσβυτέρων του λαού Ισραήλ, παράλληλα όμως και μαθητής κρυφός του Ιησού. Αφού έλαβε την άδεια από τον Πιλάτο, αποκαθήλωσε το σώμα του Κυρίου από τον Σταυρό και το ενταφίασε με την βοήθεια του Νικοδήμου, του άλλου κρυφού μαθητή του Κυρίου, σε μνημείο καινούργιο, που είχε παραγγείλει να λαξεύσουν σε έναν βράχο, όχι μακριά από εκεί. Λέγεται πως μετέπειτα συνελήφθη από τους Εβραίους και φυλακίστηκε και ότι ο Κύριος του εμφανίστηκε για να τον οδηγήσει στην πίστη της Αναστάσεως. Όταν ελευθερώθηκε, κήρυξε στον κόσμο το Ευαγγέλιο, φθάνοντας μέχρι την Δύση. Αποβιβαζόμενος στην Μασσαλία τη Γαλλίας, με τον Λάζαρο, την Μάρθα και την Μαρία, συνέχισε την αποστολή του στην Γαλατία και έφθασε και μέχρι την Αγγλία, όπου και εκοιμήθη εν Κυρίω. Η μνήμη του εορτάζεται στις 31 Ιουλίου. Η μνήμη της Μάρθας και της Μαρίας εορτάζεται στις 4 Ιουνίου. Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή κήρυξε και αυτή τον Χριστό, αρχικά στην Ρώμη, στον αυτοκράτορα Τιβέριο, ο οποίος τιμώρησε τους πρωτεργάτες της καταδίκης του Χριστού, τους Άννα, Καϊάφα και Πιλάτο, ενώ η Μαρία του έδειξε κρατώντας ένα αυγό το οποίο έγινε κόκκινο θαυματουργικά, το γεγονός της Ανάστασης του Χριστού. Στην συνέχεια, μετέβη στην Γαλλία, οδηγώντας πολλούς στον Χριστό και επέστρεψε στη Έφεσο της Μικρά Ασίας, όπου και εκοιμήθη εν Κυρίω. Η μνήμη της εορτάζεται στις 22 Ιουλίου. Οι άλλες Μυροφόρες ήταν: η Σαλώμη, κόρη του Ιωσήφ του Μνήστορος από τον πρώτο γάμο και μητέρα των αποστόλων Ιωάννη και Ιακώβου, σύζυγος του Ζεβεδαίου, η Μαρία, σύζυγος του Κλεόπα ή Κλωπά, ενός εκ των εβδομήκοντα μαθητών, η Ιωάννα, γυναίκα του Χουζά, ο οποίος ήταν επίτροπος και οικονόμος της οικίας του βασιλιά Ηρώδη, και η Σωσάννα. Τέλος, η Μαρία η του Ιακώβου, η οποία σύμφωνα με τον συναξαριστή είναι η Παναγία, αλλιώς ‘η άλλη Μαρία’. Η μνήμη όλων εορτάζεται την τρίτη Κυριακή από του Πάσχα» (‘Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ)
Την τρίτη Κυριακή από το Πάσχα γιορτάζουμε την μνήμη των Μυροφόρων γυναικών, που μαζί με τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία και τον Νικόδημο, τον κρυφό μαθητή, συμμετείχαν στο τελευταίο επί γης ταξίδι του Χριστού, στην αποκαθήλωση από τον σταυρό και την ταφή. Μοιράστηκαν με την Παναγία την λύπη του αποχωρισμού. Έκλαψαν ως άνθρωποι για τον θάνατο που δεν άφησε ανέγγιχτο ούτε τον Θεάνθρωπο, την ελπίδα τους. Και βιάστηκαν, μόλις τέλειωσε το Πάσχα των Εβραίων, να πορευτούν προς τον τάφο, κρατώντας ό,τι η αγάπη τους μπορούσε να προσφέρει, τα αρώματα, σε μία πορεία που για τον κόσμο δεν είχε νόημα, όπως δεν έχει νόημα και η ελπίδα στον Χριστό που οι πιστοί τρέφουμε σήμερα, κατά τη γνώμη όσων έχουν παραδοθεί στον μεταθανάτιο μηδενισμό.
Η ελπίδα όμως κάνει τον άνθρωπο να πορεύεται διαφορετικά από τους κανόνες, τον ορθολογισμό, το παιχνίδι των πιθανοτήτων. Η ελπίδα κάνει την καρδιά να πεταρίζει στην προσευχή. Κάνει την ύπαρξη, χωρίς θόρυβο, μυστικά να αφήνεται στο έλεος του Θεού και στην δωρεά του ανέφικτου. Κάνει τον άνθρωπο να αφήνεται στο θαύμα. Κι αν ακόμη το θαύμα δεν είναι η ικανοποίηση της επιθυμίας, η ελπίδα μας κάνει να βλέπουμε το άλλο, το αιώνιο θαύμα: την αγάπη του Θεού, όπως αυτή αποτυπώνεται στο πρόσωπο του Αναστάντος Θεανθρώπου.
