Όταν κρίνει κανείς, φεύγει η χάρη του Θεού

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

 Όταν κρίνει κανείς, φεύγει η χάρη του Θεού. Γι’ αυτό ας μην κρίνουμε τον αδελφό μας, ας μην ανακατευόμαστε στην ζωή του, ας μην τον κατηγορούμε για τίποτε, διότι για μας είναι άγιος. 

Χθες όμως αμάρτησε, πήγε με μια γυναίκα. Εμάς δεν μας ενδιαφέρει τι έκανε, για μας παραμένει άγιος. Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε αν από χθες μέχρι σήμερα δεν μετανόησε, δεν έκλαψε; 

Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε αν ήταν μεθυσμένος και δεν καταλάβαινε τι έκανε; Το μη κρίνειν, το μη εισέρχεσθαι στην ζωή του άλλου είναι ένα τείχος των «εν γνώσει πολεμούντων». Είναι απαραίτητη η γνώση. Εάν δεν την έχεις, τίποτε δεν κάνεις, ούτε Θεόν μπορείς να έχεις.
 Όταν όμως κατηγορείς τον άλλον, όταν τον κρίνεις, όταν μπαίνεις στην ζωή του με την σκέψη σου, με την διάθεσή σου, με την απαίτησή σου, με τον λόγο σου, με την συμβουλή σου, τότε καταλύεις το «τείχος εν αγνωσία» και μένεις αθωράκιστος, στην διάθεση των πονηρών βελών του δαίμονος.

«Θες να δεις το φως σου»; Απάντησε, «Όχι. Θα ήθελα να δω το φως στην άλλη ζωή».

Μιχαήλ μοναχός Δοχειαρίτης (1908 - 1983)

  Ο κατά κόσμον Εμμανουήλ Ιωάννου Παπαγιάνναρος γεννήθηκε στον Παγώνδα Σάμου το 1908. Σε ηλικία περίπου 25 ετών, από κάποια άγνωστη αιτία, μάλλον από ασβέστη, έμεινε τυφλός. Εκάρη μοναχός στη Σάμο από κάποιον Δοχειαρίτη Γέροντα Γαβριήλ στη μονή του Τιμίου Σταυρού το 1936. Τον διακονούσαν δυο ηλικιωμένες καλές μοναχές.
 Ευδόκησε ο Πανάγαθος Θεός προς τα τέλη της ζωής του, το 1980, να εγκαταβιώσει στη μονή του Γέροντός του, αφού επί τριετία μόνασε στη μονή Προυσού. 
 Η Παναγία τον πληροφόρησε εκεί ότι σ’ ένα χρόνο θα πάει και τους άλλους αδελφούς στο Περιβόλι της. Υπέμεινε με μεγάλη καρτερία και συνεχή ευχαριστία προς τον Θεό τη δοκιμασία του. Αγαπούσε πολύ τις Ιερές ακολουθίες και πολλές φορές την ημέρα επαναλάμβανε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, την οποία υπερευλαβείτο.
 Κάποτε τον ρώτησαν: «Θες να δεις το φως σου»; Απάντησε, «Όχι. Θα ήθελα να δω το φως στην άλλη ζωή».
 ’Έκανε καθημερινώς τριακόσιες μετάνοιες. Ήταν συνεχώς με το κομποσχοίνι να κυλάει στο χέρι του. Ήταν ένας άγιος άνθρωπος.
Πριν την κοίμησή του έπεσε σε πολύωρο κώμα. Οι μοναχοί σκέπτονταν πως θα ήταν αρκετά δύσκολο να παραμείνει για καιρό έτσι.
  Κάποια στιγμή συνήλθε και είπε πως του παρουσιάσθηκε ο Γέροντας ’Ιωσήφ ο Δοχειαρίτης († 1981) και του είπε πως σύντομα θα τον πάρει μαζί του, κι έπεσε πάλι σε κώμα.
  Ένας μοναχός έκανε κομποσχοίνι στον Αρχάγγελο Μιχαήλ να πάρει την ψυχή του π. Μιχαήλ, για να μην ταλαιπωρείται πολύ. Αισθάνθηκε μία βουή και τότε η ψυχή του αόμματου μοναχού εξήλθε του σώματός του. Κάποια στιγμή πριν είχε ανανήψει και είπε: «Εγώ επί το αυτό εκοιμήθην και ύπνωσα». Αμέσως μετά παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Πλάστη του, επαληθεύοντας τον λόγο πως ο θάνατος των δικαίων είναι ύπνος γαληνός. Ήταν στις 19.6.1983.

Πληροφορίες Γέροντος Θεοκτίστου Δοχειαρίτου.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β’ – 1956-1983, σελ. 1055-1056, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

πηγή/αντιγραφή

Σαν τα μικρά παιδιά να απλώνουμε πάντα τα χέρια μας προς τον Θεό ζητώντας τα όλα χωρίς να διστάζουμε.

Άγιος Λουκάς ο ιατρός Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως

 Να παρακαλούμε πάντα τον Θεό για όλα όσα χρειαζόμαστε χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς να έχουμε μέσα μας το λογισμό ότι δεν ταιριάζει στη Μεγαλωσύνη του Θεού να Τον παρακαλούμε για τις δικές μας καθημερινές ανάγκες. Σαν τα μικρά παιδιά να απλώνουμε πάντα τα χέρια μας προς τον Θεό ζητώντας τα όλα χωρίς να διστάζουμε. Με την εμπιστοσύνη και την ευπιστία που έχουν τα παιδιά, να περιμένουμε την Βοήθειά Του, αν βέβαια αυτό που ζητάμε είναι σύμφωνο με το Θέλημά Του.

Οι ξενύχτηδες που φροντίζουν να μένει κάποιο Φως ανοιχτό, για να βρίσκουμε το δρόμο μέσα στη Νύχτα

Η Χαλκιδική, με τα «τρία πόδια», την Κασσάνδρα, τη Σιθωνία και το Αγιο Όρος σε φωτογραφίες από δορυφόρο.

Το παράδοξο είναι πως όταν ο κόσμος κοιμάται, οι πόλεις είναι φωτισμένες.

Στο Άγιον Όρος τα φώτα είναι σβηστά,οι μοναχοί όμως αγρυπνούν και προσεύχονται κάτω από το χλωμό φως των κεριών

πηγή

 Ο γέροντας Σωφρόνιος, κατά την προσευχή του υπέρ όλου του κόσμου, ένιωθε την κακία των ανθρώπων να βαραίνει σα σκοτεινό σύννεφο την καρδιά του. Πρόσθετε όμως ότι, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που προσεύχονται με ένταση υπέρ του κόσμου, η «εξουσία του σκότους» θα ισχυροποιούσε την κυριαρχία της σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απʼ ό,τι σήμερα (Περί προσευχής, 1994, σελ. 93-94). Ο άγιος Βαρσανούφιος είχε πει πως οι προσευχές τριών αγίων της εποχής του εμπόδιζαν την καταστροφή του κόσμου: κάποιου από τους Αγίους Τόπους, ενός Ηλία από την Κόρινθο και ενός Ιωάννη από τη Ρώμη.

Αυτοί λοιπόν είναι οι ξενύχτηδες του Θεού. Οι ξενύχτηδες που φροντίζουν όχι να λυθούν ως διά μαγείας αυτόματα τα προβλήματά μας, αλλά να μένει κάποιο Φως ανοιχτό, για να βρίσκουμε το δρόμο μέσα στη Νύχτα και να τον δείχνουμε και σε άλλους με την αγάπη και την ιεραποστολή μας. Οι ξενύχτηδες κάθε νύχτας…

Η Βασιλική μας άφησε για τον ουρανό ... αλλά με χαροποιόν πένθος

Θες να δεις έναν φωτεινό άνθρωπο;Βάλε ένα ποτήρι δροσερό νερό δίπλα σου.
Πάρε ένα πακέτο χαρτομάντιλα...Και κάτσε να δεις...Άφησε για σήμερα τα σήριαλ που βλέπεις στην τηλεόραση. Κι αν είναι κάτι για να δεις απόψε,
δες τη Βάσω.....

Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας Γαλιλαία νοσηλευόταν η Βάσω. Εκεί την γνώρισα σχεδόν τυχαία και την άλλη μέρα της πήρα συνέντευξη. Λίγες μέρες μετά μας άφησε. 

Στο τέλος του βίντεο στην κηδεία της είναι εντυπωσιακό το πως διατήρησε την ευκαμψία της, πέρα από όλα τα άλλα, αυτό το θαυμαστό γεγονός είναι και σαν μια σφραγίδα πιστοποίησης για την αλήθεια και την βαρύτητα των πραγμάτων που μας λέει.

Τριποδάκης Παύλος

πηγή

Ὢ Πνεῦμα Ἅγιον, δῶσε να σε διακονοῦμε ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ

Τὸ Πνεῦμα τό Ἅγιον ὑπῆρχε, ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει. Παρακάλεσέ Το νὰ ἐπιφοιτήοει πάνω σου, γιὰ νὰ βρίσκεσαι πάντοτε ἐντός τῆς Χάριτός Του.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ζωὴ ὅλων τῶν ὄντων, Πνεῦμα ζωοποιόν. Παρακάλεσέ Το νὰ ζωοποιήσει τὴν ψυχή σου γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι πῦρ. Παρακάλεσέ Το νὰ ἀποτεφρώσει ὅλο τὸ κακὸ ἐντός σου καὶ νὰ ἀνάψει μέσα σου τὸν λύχνο τῆς καρδιᾶς σου γιὰ πάντα, ὥστε νὰ μὴ τὴν καταλάβει κανένα σκότος.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι φῶς. Παρακάλεσέ Το νὰ σὲ φωτίσει, γιὰ νὰ λάμψεις ὡς ἀστὴρ στὸ πνευματικὸ στερέωμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Θεός. Παρακάλεσέ Το νὰ σὲ ἁγιάσει καὶ νὰ σὲ καταστήσει μέτοχον Αὐτοῦ εἰς τοὺς αἰώνας.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι τὸ πᾶν. Παρακάλεσέ Το ὡς «θησαυρὸ τῶν ἀγαθῶν» νὰ ἐκχυθεῖ στὴν καρδιά σου καὶ νὰ τὴν πληρώσει μὲ τὴν ἀτελεύτητη χαρά, γιὰ νὰ εἶσαι πλούσιος εἰς τοὺς αἰώνας.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Πνεῦμα ἀθάνατον. Παρακάλεσέ Το νὰ γίνεις καὶ σὺ πνεῦμα, διότι εἶναι ἀδύνατον στὴν σάρκα καὶ τὸ αἷμα νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνιο ζωή. Πρέπει καὶ αὐτὰ μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ζωὴ νὰ γίνουν πνευματικά. Λέγε στὴν καρδιά σου: «Καρδιά μου, τί κάνεις ἐδῶ στὴν γῆ; Γιατί βασανίζεσαι καὶ δὲν θέλεις νὰ ὑψωθεῖς πάνω ἀπὸ τὴν σκόνη; Γιατί λυπᾶσαι γιὰ τὶς γήινες δυσκολίες καὶ ἀτυχίες; Διότι ἐδῶ στὴν γῆ τίποτε δὲν ὁμοιάζει μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν δικαιοσύνη Του, ἐνῶ ἐσύ πρέπει νὰ ἀνήκεις στὸν οὐρανό».

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον σὲ καλεῖ στὸν οὐρανό. Ὤ, γρηγόρησον, γρηγόρησον, γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖς στὴν κλήση Του!

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Παράκλητος. Πρόσελθε νοερῶς καὶ ἐπίπεσε ἐπὶ τοῦ στήθους καὶ κλάψε ἔμπροσθέν Του. Ἀνάγγειλέ Του τὶς θλίψεις σου καὶ τὶς λῦπες σου. Παρακάλεσέ Τον καὶ μὴ ντραπεῖς γιὰ τὶς ἀδυναμίες σου, διότι Αὐτὸς εἶναι Πατέρας σου καὶ δὲν θὰ σὲ αἰσχυνθεῖ οὔτε θὰ σὲ ἀποστραφεῖ. Ἀντιθέτως, Αὐτὸς εἶναι ἀγαθὸς (Ματθ. ιθ’, 17). Αὐτὸς ὅλα θὰ τὰ κατανοήσει, θὰ σὲ παρηγορήσει μὲ θεϊκὴ παρηγοριὰ ἀπεριόριστη καὶ ἀνεξάντλητη καὶ θὰ ἐξαλείψει κάθε δάκρυ ἀπὸ τὰ μάτια σου (Ἀποκ. ζ΄, 17).

Βλέπε τὸν ἐπίγειο Ναὸ πῶς εἶναι διακοσμημένος μὲ πολλὰ ἄνθη καὶ ἐνθυμοῦ ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔχει τὴν δύναμι νὰ σὲ πλημμυρίσει μὲ εὐωδία ζωῆς, ἡ ὁποία δὲν θὰ μαραθεῖ εἰς τοὺς αἰώνας.

Ὢ Πνεῦμα Ἅγιον, δῶσε νὰ σὲ διακονοῦμε ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, καὶ «ἐλθέ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Δὲν νοσταλγεῖ τόσο ἡ ἔρημος γιὰ τὶς σταγόνες τῆς βροχῆς, ὅσο νοσταλγεῖ ἡ καρδιὰ μας περιμένοντας τὸν ἐρχομό Σου. Ἐλθέ πρὸς ἡμᾶς, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἡ χαρὰ ἡμῶν, τὸ πᾶν ἡμῶν.

Σὺ εἶσαι ὁ Αἰώνιος Θεὸς καὶ ἐν τῇ ἀγάπῃ Σου θὰ παραμείνουμε εἰς τοὺς αἰώνας, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἕνα ὄνειρο καὶ ἕνα ποτάμι ποὺ ρέει δίπλα μας.

πηγή

«Οὐδείς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»

 π.Γεώργιος Δορμπαράκης

«Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός· ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος, καί σῶσον, ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν».
(Οὐράνιε Παρηγορητή μας Βασιλιά, Σύ πού εἶσαι τό Πνεῦμα τῆς ἀλήθειας, πού εἶσαι παντοῦ παρών καί γεμίζεις τά πάντα μέ τήν παρουσία Σου, ἔλα καί κατοίκησε μέσα μας κι ἀνάμεσά μας, καί καθάρισέ μας ἀπό κάθε ψυχική βρωμιά, καί σῶσε, ἀγαθέ, τίς ψυχές μας).

 Τό δοξαστικό τοῦ ἑσπερινοῦ καί τῶν Αἴνων τῆς Πεντηκοστῆς, ἀλλά καί τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σέ ἦχο πλάγιο τοῦ δευτέρου, ἀποτελεῖ μετά τό «Πάτερ ἡμῶν» τήν πιό γνωστή προσευχή τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τήν προσευχή αὐτή μάλιστα ἀρχίζει κάθε ἀκολουθία, ὅπως καί μέ αὐτήν ξεκινᾶ τήν κάθε προσευχή του καί ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός. Ἀπευθύνεται στό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Ὁποῖο ἐκπορεύεται ἀπό τήν πηγή τῆς Θεότητος, τόν Πατέρα, ὅπως καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, γεννᾶται ἀπό Ἐκεῖνον, πού σημαίνει δέν ἔχουμε ἀσφαλῶς τρεῖς Θεούς, κάτι πού συνιστᾶ καταδικασμένη αἵρεση ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, ἀλλά ἄλλον τρόπο ὑπάρξεως τοῦ Ἑνός κατά τή φύση καί τήν Οὐσία Του Θεοῦ.

 Ὁ Τριαδικός Θεός μας δηλαδή, κατά τήν ἀποκάλυψη τοῦ Κυρίου μας, (ἡ ὁποία σκιωδῶς ἐμφαίνεται καί στήν Παλαιά Διαθήκη: ἄς θυμηθοῦμε γιά παράδειγμα τή φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ), εἶναι Ἕνας, ἀλλά καί τρεῖς· Ἕνας κατά τή φύση Του, Τρεῖς κατά τίς ὑποστάσεις Του - ὁ Θεός μας ἔχει τή δυνατότητα νά ζεῖ καί ὡς Πατέρας καί ὡς Υἱός καί ὡς Ἅγιον Πνεῦμα, ἤ κατά τά λεγόμενα ἰδιώματα πού ἀναφέραμε, ὡς ἀγέννητος, ὡς γεννητός καί ὡς ἐκπορευτός. Κι αὐτό ὄχι κατά συγκυρία, δηλαδή ἄλλοτε ὡς Πατέρας ἤ ἄλλοτε ὡς Υἱός καί ἄλλοτε ὡς Ἅγιον Πνεῦμα, σάν νά ἔχει τρεῖς «μάσκες», τίς ὁποῖες χρησιμοποιεῖ κατά τό δοκοῦν, ἀλλά ἔτσι Τριαδικός ζεῖ ἀενάως, ὁ ἕνας μέσα στόν ἄλλον, χωρίς νά χάνεται ποτέ τό ἴδιον τοῦ καθενός. Ὅπως τό ἀπεκάλυψε ὁ μόνος πού μποροῦσε νά τό ἀποκαλύψει, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ὡς Θεός: «ἐγώ ἐν τῷ Πατρί καί ὁ Πατήρ ἐν ἐμοί». Γι’ αὐτό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὡς Θεός καί Κύριος, εἶναι ὁ Οὐράνιος Βασιλέας· εἶναι ὁ Παρηγορητής καί ἐνισχυτής τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος

Οι συμβολισμοί του ερχομού του Αγίου Πνεύματος

Το Άγιο Πνεύμα ήλθε πενήντα μέρες μετά το Πάσχα, για να μας υπενθυμίζει τον Παλαιό Νόμο (τις Δέκα Εντολές) πού δόθηκε στο Μωϋσή. Οι Ισραηλίτες πήραν τις Δέκα Εντολές πενήντα ήμερες μετά τη διάβαση της Ερυθράς θαλάσσης. Αξιοπρόσεκτη, μάλιστα, είναι η σχέση πού έχουν τα τωρινά μ’ εκείνα τα παλιά. Εκεί ήταν το όρος, εδώ το υπερώο. Εκεί ήταν το πυρ, εδώ οι πύρινες γλώσσες. Αντί για τις βροντές και τη νεφέλη πού είχαμε εκεί, εδώ τώρα έχουμε το δυνατό φύσημα του ανέμου.

  Το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε με τη μορφή γλωσσών, για να δείξει τη συγγένειά Του με το ζώντα Λόγο, το Χριστό. Ή ακόμη, για να δείξει ότι οι Απόστολοι επρόκειτο να διδάξουν και να οδηγήσουν με τη γλώσσα όλα τα έθνη. Οι γλώσσες ήταν πύρινες, για να δείξει ότι ο Θεός είναι πυρ κατανάλισκαν και καθαρίζει, όπως ή φωτιά. Οι γλώσσες φάνηκαν χωριστά πάνω απ’ τον καθένα για να δειχθούν έτσι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τα όποια μοιράζονται στον καθένα.

  Ο ερχομός του Αγ. Πνεύματος έγινε μάλιστα ήμερα εορτής για να είναι πολλοί άνθρωποι συγκεντρωμένοι και να μπόρεσει το γεγονός αυτό να γίνει γνωστό παντού. Έτσι, όσοι θα παρευρίσκονταν το Πάσχα και θα ‘βλεπαν τα όσα έγιναν με το Χριστό, θα δόξαζαν το Θεό για όσα θα έβλεπαν και θα μάθαιναν. Έγινε δε η επιφοίτηση Του κατά την ήμερα της Πεντηκοστής, γιατί έπρεπε την ίδια ήμερα να ξεχυθεί πλούσια η Χάρη Του. Έτσι έκανε κι ο Χριστός, ο Οποίος στη διάρκεια του νομικού Πάσχα παρέδωσε στους Μαθητές Του το δικό Του Πάσχα, το αληθινό.

  Το Άγιο Πνεύμα δεν κάθισε στο στόμα, αλλά στα κεφάλια των Αποστόλων, γιατί με τον τρόπο αυτό περιέλαβε (και περιέβαλε) το ηγεμονικό του ανθρώπου, το υπερέχον του σώματος και το νου, απ’ τον οποίο η γλώσσα παίρνει το λόγο. Ακόμα θα μπορούσαμε κι αλλιώς να το εξηγήσουμε: Επειδή η χειροτονία γίνεται στην κεφαλή του χειροτονουμένου, έτσι και το Άγιο Πνεύμα χειροτονεί τους αποστόλους στο κεφάλι, και ως γλώσσα διακηρύττει ότι από τώρα αυτοί θα είναι διδάσκαλοι όλης της Οικουμένης.

 Επίσης, πάλι υπάρχει εδώ και ο «ήχος» και η «φωτιά», πού η παρουσία τους ήταν έντονη στο όρος Σινά, όταν οι Εβραίοι έλαβαν το Νόμο. Αυτό γίνεται για να επιβεβαιωθεί ότι -και τότε και τώρα- είναι το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο νομοθετεί και ορίζει τα πάντα. Εξάλλου δημιουργήθηκε σύγχυση ανάμεσα στο πλήθος, γιατί ακούστηκε σαν να φυσούσε ξαφνικά δυνατός άνεμος. Όλοι τότε νόμισαν ότι έφθασε η ώρα να εκπληρωθούν όλα όσα τους είχε προαναγγείλει ο Χριστός για το τέλος και την καταστροφή του κόσμου. Ακόμη χρειάζεται να προσέξουμε, ότι είπε «ωσεί» πυρός, δηλ. «σαν φωτιά», για να μη θεώρησει κανείς ακούγοντας αυτά, ότι υπάρχει κάτι υλικό στο Άγιο Πνεύμα.

 Το Άγιο Πνεύμα δόθηκε τρεις φορές με διαφορετικό τρόπο απ’ το Χριστό στους Μαθητές Του. Την πρώτη φορά πριν απ’ το Πάθος Του, αλλά πολύ αμυδρά. Πάλι, μετά την Ανάσταση Του ο Χριστός με εμφύσημα είπε στους Μαθητές Του πιο καθαρά: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον…». Και τώρα ξεκάθαρα και ολοφάνερα τους έστειλε το Άγιο Πνεύμα. Ή για να το πούμε καλύτερα, Αυτό, το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε, φωτίζοντας πιο τέλεια και αγιάζοντας τους Αποστόλους και μέσω αυτών έκανε δική Του ολόκληρη πραγματικά την οικουμένη.

Το σκοτάδι του ενός,δύο μαζί το κάνουν φως

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου. Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. 8,12)
«Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος με ακολουθεί, δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στην ζωή»

  Ζούμε στους καιρούς που οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι κατέχουμε το φως, ο καθένας για τον εαυτό μας και ο πολιτισμός για όλον τον κόσμο. Επιστήμη, πληροφορία, αίσθημα δύναμης, η εκκοσμίκευση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουμε όσα θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι ή μπορούμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε, και από την άλλη ένα αίσθημα παντογνωσίας καθώς κριτήριο είναι ο εαυτός μας, μάς κάνουν να νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε καμία άλλη φώτιση. 
 Είναι τα υλικά αγαθά που μας έχουν οδηγήσει σε μία οίηση, μια υπερηφάνεια που σκοτίζει τον νου μας; 
Είναι η ευκαιρία να ικανοποιούμε κάθε επιθυμία μας, καθώς η ταχύτητα των μετακινήσεων, των πληροφοριών, αλλά και των απολαύσεων μας κάνει να γλιτώνουμε κόπο και σχέδιο; 
Είναι η ευχέρεια με την οποία συναντούμε άλλους ανθρώπους; 
Είναι το αίσθημα ότι δεν μας χρειάζεται η πίστη σε έναν Θεό που, έτσι κι αλλιώς, δεν βλέπουμε με τα αισθητά μας μάτια; 
Είναι η δύναμη της ιδεολογίας ενός πολιτισμού που υπόσχεται τα πάντα, ακόμη και την αναστολή του θανάτου; 
 Πάντως, είτε το νιώθουμε είτε όχι, η αυτόφωτη πορεία είναι βύθιση σε ένα σκοτάδι υπαρξιακό και πνευματικό, καθότι όλα όσα ζούμε και απολαμβάνουμε δεν έχουν διάρκεια, ενώ η όποια ευχαρίστηση μας αποδίδουν δεν γίνεται εύκολα χαρά.
  Απέναντι σ’ αυτήν την πορεία με φώτα παραπλανητικά και χωρίς τελικό προορισμό ζωής, η Εκκλησία επιμένει να γιορτάζει, με γνώμονα τον Τριαδικό Θεό. Μας διασώζει τα λόγια του Χριστού ότι «Αυτός είναι το φως». Ότι «όποιος Τον ακολουθεί, δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στην ζωή». Επιμένει να μας λέει ότι όποιος ακολουθεί τον Υιό, γνωρίζει τον Πατέρα. Όποιος είναι μέλος του σώματος του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι βγαίνει από το σκοτάδι, διότι ξέρει γιατί ζει και πού τον οδηγεί η ζωή που ζει. Με τις χαρές και τις λύπες, με τις ήττες και τις νίκες, με την αντοχή στην διαφορετικότητα του άλλου και με την συνύπαρξη μαζί του. Και όποιος ακολουθεί τον Χριστό που δεν δίνει απλά φως, αλλά είναι ο ίδιος το Φως, μπορεί να βρει το ζητούμενο: την διάρκεια, την αγάπη, την αιωνιότητα! 
Να κρίνει τον κόσμο στον οποίο ζει, όχι για να τον απορρίψει, αλλά για να τον ομορφύνει.
 Να συγχωρέσει όσους τον πληγώνουν και να μοιραστεί ελπίδα.
 Να μην παραδοθεί στις επιθυμίες οι οποίες χαλάνε την αγάπη, αλλά να ασκηθεί ώστε να νικηθεί από την αγάπη και να νικήσει δι’ αυτής.
 Μας αρέσει όμως το σκοτάδι στο οποίο ζούμε. Δεν διψά η ψυχή μας για φως, διότι δεν έχει καρδιοχτύπι γι’ αυτό. Νιώθουμε μικροί θεοί ή ζηλεύουμε αυτούς που έχουν τις δυνατότητες, δόξας και χρήματος, για να νιώθουν έτσι και τυφλωμένοι από το δαιμονικό σκοτάδι που το περνάμε για φως, καθώς δεν βλέπουμε το τέρμα του που είναι το σκοτεινό σπήλαιο του θανάτου, του τελειωμένου χρόνου για μας, βαδίζουμε ολοταχώς, χωρίς να θέλουμε να αλλάξουμε πορεία. Μας λείπει ο Χριστός, τον οποίο κάναμε συνήθεια, ιδεολογία, δικαίωση, κανόνες, χτες. Χρειαζόμαστε όμως τον Χριστό που μαζί Του το σκοτάδι μας θα γίνει φως (από τον στίχο του Αλκ. Αλκαίου «το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως)! Τον Χριστό της Εκκλησίας που θα κάνει την καρδιά μας να αγαπήσει, να μοιραστεί, να ενωθεί, σε κάθε σχέση, σε κάθε συνάντηση, σε κάθε στιγμή.
 Έξοδος προς το Φως! Άγιο Πνεύμα να φωτίσει τις καρδιές μας! Να μας δείξει ότι στην Εκκλησία, πέρα από τα ανθρώπινα, τα θέσμια, τα αδύναμα, τα ανολοκλήρωτα, υπάρχει μια άλλη νοοτροπία: του να ακολουθούμε! Ας μην περιμένουμε δοκιμασίες για να αναζητήσουμε. Ας δώσουμε χρόνο, κάνοντας στάση στο νόημα της κάθε γιορτής, αφήνοντας νου και καρδιά να φωτιστεί! Πνεύματος επιδημία εορτάζουμε στην Πεντηκοστή. Όπως η επιδημία της ασθένειας απλώνεται παντού και κατατρώγει τον αδύναμο να αντισταθεί άνθρωπο, αντίστροφα, η επιδημία του Αγίου Πνεύματος ας μπει από κάθε πόρο της ύπαρξής μας και ας φωτίσει τον αδύναμο εαυτό μας, βγάζοντάς μας στην όντως ζωή! Κι εκεί όλα θα ιδωθούν από την αρχή!

πηγή

Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου, ερμηνεία εις τους κανόνας της Πεντηκοστής.

Προλεγόμενα

Εν ταυτώ και Ερμηνεία

Εις την Ακροστιχίδα του Κανόνος της Πεντηκοστής[45]

Ακροστιχίς.

Πεντηκοστίν εορτάζομεν.

Ερμηνεία.

            Η Ακροστιχίς αυτή δεν είναι στίχος δωδεκασύλλαβος Ιαμβικός, ούτε έμμετρος, καθώς ήτον αι άλλαι ακροστιχίδες των λοιπών Κανόνων του Ιερού Κοσμά, αλλά είναι εννεασύλλαβος μόνο και άμετρος και κολοβός.  Διά ποίαν δε αιτίαν τούτο εποίησεν ο Μελωδός;  Αποκρίνομαι ότι την αληθινήν τούτου αιτίαν αυτός μόνος ηξεύρει ο Ασματογράφος, και το Πνεύμα το εν αυτώ^. ημείς δε στοχαστικώς λέγομεν ότι ίσως τούτο εποίησεν από τον υπερβολικόν έρωτα όπου είχεν εις τα λόγια Γρηγορίου του Θεολόγου^. υπό τούτου γαρ καταφλεγόμενος, δεν ήθελε να παραλλάξη τους εκείνου λόγους, αλλ’ αυτούς εκείνους γυμνούς και ξηρούς και με αυτάς τας λέξεις ηγάπα να προφέρη, όχι μόνον εις τα άλλα του συγγράμματα, αλλά και εις αυτάς ακόμη τας Ακροστιχίδας.

            Και τούτο δείκνυται από την παρούσαν Ακροστιχίδα, ήτις είναι αυτολεξεί ερανισμένη από τον εις την Πεντηκοστήν λόγον του Θεολόγου, όπου το δεύτερον Προοίμιον του ούτω προφέρει^. «Πεντηκοστήν εορτάζομεν, και Πνεύματος επιδημίαν, και προθεσμίαν επαγγελίας, και ελπίδος συμπλήρωσιν, και το Μυστήριον όσον; (ερωτηματικώς γαρ πρέπει να αναγινώσκεται) Ως μέγα τε και σεβάσμιον» (αποκριτικόν γαρ τούτο εστιν). Είπον δε δεύτερον Προοίμιον^. διότι εσυνείθιζον οι παλαιοί ρήτορες να μεταχειρίζωνται και δύο Προοίμια, ως και ο Θεολόγος εν τω ανωτέρω της Πεντηκοστής λόγω δύο Προοίμια εμεταχειρίσθη, ως τινες λέγουσιν, ων το μεν πρώτον ούτως άρχεται, «Περί της εορτής βραχέα φιλοσοφήσωμεν» ^. το δε δεύτερον, «Πεντηκοσστήν εορτάζομεν».  Τούτο λοιπόν νομίζω να είναι αφορμή, δια την οποίαν η Ακροστιχίς του παρόντος κανόνος έμεινεν εννεασύλλαβος και κολοβή^. διότι ο Ιερός Κοσμάς φιλογρηγόριος ων είπερ τις άλλος, ηθέλησε την αρχήν του λόγου εκείνου να γράψη εν τη Ακροστιχίδι, χωρίς να προσθέση τίποτε^. όθεν κατά την κολοβήν Ακροστιχίδα κολοβά έγιναν και ελλιπέστα εν πολλαίς Ωδαίς τα Τροπάρια του Κανόνος^. ώστε δια να φθάσουν εις τον συνήθη αριθμόν των οκτώ στίχων χρειάζονται να τριπλασιασθούν και να τετραπλασιασθούν^. εάν δε εν μόνον Τροπάριον εστίν εν τη Ωδή, ως εν τη τρίτη και τη Πέμπτη και τη έκτη, χρειάζεται αυτό εξάκις να πολλαπλασιαθή ου χωρίς σχεδόν αηδίας και βάρους και των ψαλλόντων και των κανοναρχούντων και των ακουόντων.

            Καθώς λοιπόν ο Ιερός Κοσμάς τόσον πολλά ηγάπα τα του Θεολογου θελκτικά και σειρήνια λόγια, ώστε, δια να μεταχειρισθή ταυτα αυτολεξεί εις την Ακροστιχίδα, έπεσεν υπό μέμψιν παρά τοις πολλοίς ως άμετρος και ελλιπής, ούτω και εγώ, όστις μέλλων να ερμηνεύσω τον εις το Πνεύμα Κανόνα αυτού, ζητώ την βοήθειαν του Αγίου Πνεύματος^. πλην όχι με άλλου τινός λόγια, αλλά με εκείνα του Θεολόγου, και δη βοώ μετ’ αυτού^.  «Τα μεν ουν σωματικά του Χριστού πέρας έχει… τα δε του Πνεύματος βουλομένω λέγειν παρέστω μοι το Πνεύμα, και διδότω λόγον, όσον και βούλομαι^. ει δε μη τοσούτον, όσος γε τω καιρώ σύμμετρος» (Λόγος εις την Πεντηκοστήν).  Διότι αν ο τόσον μέγας Κοσμάς δεν εντρέπεται να ιεροσυλή αυτολεξεί τα του θείου Γρηγορίου ρήματα, (τι λέγω δεν εντρέπεται; και σεμνύνεται ακόμη και εγκαλλωπίζεται εις την τοιαύτην ιεροσυλίαν) διατί εγώ να εντρέπωμαι αυτήν;  εγώ ο μηδέν ων; εγώ ο κεγχριαίος κατά το μέγεθος προς τοσούτον απειρομεγέθη άνδρα παραβαλλόμενος;  μάλλον μεν ουν εγώ πρέπει να καλλωπίζωμαι περισσότερον εις την τοιαύτην ιεράν και επαινετήν κλεψίαν.

            Με όλον τούτο το πράγμα τούτο δεν είναι κλεψία η ιεροσυλία, αλλά είναι δάνειον^.μάλλον δε ουδέ δάνειον, αλλά δωρεά και χάρις^. εκκεχυμένος γαρ είναι εις όλον το πλήρωμα των Χριστωνύμων ο της του Θεολόγου σοφίας Ωκεανός, όστις προσκαλεί τους θέλοντας να εξαντλήσουν από αυτόν δωρεάν, και να χορτάσουν από τα ρείθρα του όσον και αν δύνωνται^.ου λέγω δε όσον και αν θέλωσιν^.  αν γαρ εις την θέλησιν του ανθρώπου ηκολουθεί και η δύναμις, ίσως εγώ πρώτος ήθελα ανοίξη πλατέως το στόμα μου, και απορροφήση όλον τον του Θεολόγου Ωκεανόν^. επειδή δε επιθυμώ και θέλω, η δύναμις μου όμως δεν είναι σύμμετρος με την θέλησίν μου, δια τούτο ανοίγω το στενόν στόμα της διανοίας μου, και απορροφώ ολίγας τινάς ρανίδας εκ των εκείνου λόγων προς ερμηνείαν του παρόντος Κανόνος[46]. 

Ερμηνεία εις τον κανόνα

ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Ποίημα όντα του Αγίου Κοσμά

Ώδή α’. Ήχος Βαρύς. Ο Ειρμός.

Πόντω εκάλυψε Φαραώ συν άρμασιν, ο συντρίβων πολέμους εν υψηλώ βραχίονι^. άσωμεν αυτώ, ότι δεδόξασται.

Ερμηνεία.

            Σημειούμεν εδώ, ότι ο Ιεράρχης Κοσμάς ο κόσμος των Ιερών Μελωδών δεν προσαρμόζει τους Ειρμούς του παρόντος Κανόνος εις την υπόθεσιν της εορτής, καθώς προσήρμοζε τους περισσοτέρους δε μελουργεί, ψιλά περιέχοντας των Ωδών τα λόγια, καθώς και τον παρόντα^. ούτος γαρ ο Ειρμός αναφέρει μόνην την εν τη Ερυθρά θαλάσση γενομένην θαυματουργίαν, και αυτά εκείνα τα της πρώτης Ωδής του Μωϋσέως μεταχειρίζεται λόγια^. και βλέπε, αγαπητέ, ότι ο λόγος μου είναι αληθινός^. ευρίσκεται εν τη πρώτη Ωδή «Πόντω εκάλυψεν αυτούς»; τούτο ευρίσκεται και εδώ^. ευρίσκεται εκεί «Κύριος συντρίβων πολέμους»; τούτο ευρίσκεται και εδώ^. γράφεται εκεί «Μεγέθει βραχίονός Σου»;

Κοιτούσε σα να έψαχνε κάτι αγαπημένο που έχασε πριν καιρό!

Καθόταν και αγνάντευε την πεδιάδα καθώς οι πρώτες σταγόνες βροχής έπεσαν στο πρόσωπό του. Δεν κουνήθηκε όμως καθόλου. Δεν ήθελε να αφήσει τόσο βιαστικά και απότομα το θέαμα; Τι ήταν αυτό που τον κρατούσε εκεί; Αυτή η πεδιάδα με χρώματα άνοιξης του έφερνε μέσα στην καρδιά του μια γλυκάδα. Έτσι φαινόταν…
Η βροχή δυνάμωσε. Τα ρούχα του άρχισαν να ρουφούν αχόρταγα την βροχή. Μα εκείνος στεκόταν εκεί, σαν άγαλμα σμιλεμένο σ’ αυτόν το λόφο της σιωπής. Κοιτούσε σα να έψαχνε κάτι αγαπημένο που έχασε πριν καιρό.
 Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Τα χρώματα της πεδιάδας δεν έλεγαν να ξεθωριάσουν από την μανία της βροχής. Το βλέμμα του ακίνητο, καρφωμένο μέσα στον βαθύ στοχασμό του.

  Η ώρα περνούσε. Η βροχή σταμάτησε. Ένα απαλό ουράνιο τόξο πέρασε βιαστικά από τον ουρανό δίνοντας και αυτό μερικές πινελιές ομορφιάς. Μα αυτός δεν γύρισε να το κοιτάξει, το βλέμμα του παρέμεινε ακίνητο. Βλέμμα με μια παράξενη μελαγχολία, με μια ιερότητα που την βρίσκει κανείς στον θρήνο της αγάπης που σταυρώθηκε.
 Το χώμα είχε γίνει λάσπη. Κελαηδίσματα άρχισαν να ξανά ακούγονται. Ο ήλιος ξεπρόβαλε δίνοντας ζωή στο φως και στην ζέστη. Ήταν τότε που από πίσω του τον πλησίασε ένας άνθρωπος. Τον πλησίασε χωρίς να μιλήσει. Του χάιδεψε τα μαλλιά. Εκείνος ακίνητος, με το βλέμμα του να ξεψυχά στο άπειρο.

Ο άνδρας έσκυψε και τον φίλησε στο μάγουλο. Του ψιθύρισε στο αυτί.

 «Συγνώμη παιδί μου, σε ξέχασα…». 

Σα να μη του έφτανε όμως αυτή η συγνώμη. Έσκυψε και του φίλησε το χέρι. Ένα χέρι άψυχο, χωρίς καμία διάθεση να κουνηθεί, χωρίς καμία δύναμη να ανταποκριθεί. Ο ασπρομάλλης άνδρας έκλεισε για λίγο τα μάτια του, ακουμπώντας το μέτωπό του σ’ αυτό το χέρι. Έμεινε για λίγο σε εκείνη τη θέση. Πήρε μερικές ανάσες και σηκώθηκε.
Πήγε και πάλι πίσω από το παλικάρι του. Του χάιδεψε και πάλι τα βρεγμένα του μαλλιά. Τα χέρια του ηλικιωμένου άνδρα έπιασαν τις λαβές του αναπηρικού καροτσιού. Το τράβηξε προς τα πίσω. Έκανε μια επιτόπια αναστροφή και κίνησαν για το σπίτι.

Το βλέμμα του παρέμεινε ακίνητο. Κοιτούσε μπροστά, χωρίς να κοιτά πουθενά. Μα τώρα σα να έβλεπες ένα παράπονο να βγαίνει σαν δάκρυ.

 Είχε περίπου δύο χρόνια στο καροτσάκι. Ούτε μιλούσε, ούτε μπορούσε να κουνηθεί. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ακούει και να έχει τα μάτια του ανοιχτά. Το φαγητό του το δίνανε από μια οπή στο λαιμό του. Στα 27 του χρόνια ήταν όταν έπαθε το ατύχημα. Από τότε κάθε απόγευμα ο πατέρας του τον βγάζει λίγο έξω από το σπίτι τους και αγναντεύει την θέα. Σήμερα ο καιρός χάλασε απότομα. Ο πατέρας του ξεχάστηκε με δουλείες στο σπίτι. Όταν κατάλαβε ότι ξέχασε τον μονάκριβό του έξω στην βροχή έτρεξε κοντά του…

Δεν τον άκουσε να του παραπονιέται. Δεν άκουσε να τον μαλώνει που τον λησμόνησε μέσα στην βροχή και τον αγέρα. Δεν τον έσπρωξε πέρα. Δεν έκανε

Ο Άγιος Νεκτάριος και η γιαγιά Τατιάνα στην Κορέα!

 Η γιαγιά Τατιάνα, όπως την αποκαλούσαμε, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που έλαβαν το άγιο Βάπτισμα στην Κορέα. Ήταν κόρη του συλληφθέντος και εξαφανισθέντος από τους Βορειοκορεάτες πατρός Αλεξέι Κιμ στις 9 Ιουλίου του 1950. Με την κοίμησή της τελείωσε την επί γης παρουσία της η πρώτη γενιά των Ορθοδόξων Κορεατών.

 Τα τελευταία δέκα χρόνια ζούσε στο κέντρο υπερηλίκων της Ενορίας του Αγίου Βορίδος στην πόλη Τσουντσόν. Όταν το 2010 εκδόθηκε από τις “Κορεατικές Ορθόδοξες Εκδόσεις” της Ιεράς Μητροπόλεως Κορέας η βιογραφία του Αγίου Νεκταρίου, τόσο πολύ άρεσε το βιβλίο στην γιαγιά Τατιάνα, ώστε άρχισε αμέσως, χωρίς να το πει σε κανέναν, να το μεταφράζει στα ιαπωνικά. Η αείμνηστη γνώριζε πολύ καλά ιαπωνικά γιατί κατά την περίοδο της ιαπωνικής κατοχή στην Κορέα είχε σπουδάσει ιαπωνικά, έμεινε και εργάστηκε στην Ιαπωνία και το επάγγελμά της για πολλά χρόνια ήταν δασκάλα.

 Ένα χρόνο, λοιπόν, μετά την έκδοση του βιβλίου στα κορεατικά, ξαφνικά μια μέρα η κ.Τατιάνα Κιμ ήρθε στην Σεούλ και παρέδωσε στον Σεβ. Μητροπολίτη Κορέας π.Αμβρόσιο σε χειρόγραφη μορφή την μετάφραση του βιβλίου του Αγίου Νεκταρίου από τα κορεατικά στα ιαπωνικά και μια εικόνα του Αγίου, την οποία ζωγράφισε η ίδια με μολύβι αντιγράφοντας την εικόνα του Αγίου από το εξώφυλλο του βιβλίου της κορεατικής έκδοσης. Αμέσως μετά τα πρώτα συναισθήματα έκπληξης και χαράς, γεννήθηκε η επιθυμία να εκδοθεί το βιβλίο από τον εκδοτικό οίκο της Ιεράς Μητροπόλεως Κορέας στα ιαπωνικά, για την πνευματική ωφέλεια των γειτόνων μας αδελφών Ιαπώνων και αυτών που ζουν στην Κορέα και κατά καιρούς επισκέπτονται τις ενορίες της Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας.

 Η αείμνηστη γιαγιά Τατιάνα, εκτός από την μετάφραση του βιβλίου και την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, έγραψε και πρόλογο στον οποίο εξιστορεί το πόσο άγγιξαν την ψυχή της οι περιπέτειες που υπέστη ο Άγιος Νεκτάριος εν ζωή και ο τρόπος που τις αντιμετώπισε. Και καταλήγει στην συγκινητική ομολογία ότι: “εάν είχα γνωρίσει από τα νειάτα μου την ζωή του Αγίου Νεκταρίου, θα ήταν διαφορετική και η δική μου ζωή”.

 Η γιαγιά Τατιάνα προαισθανόμενη την κοίμησή της επικοινωνούσε με τους αρμόδιους του εκδοτικού οίκου και ρωτούσε πότε θα εκδοθεί το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου. Μάλιστα από την πενιχρή σύνταξή της έστελνε κάθε τόσο και κάποια

Κάμε καί σύ, μέ ἐκεῖνα πού ἔχεις, ἀπό ἐκεῖνα πού ἔχεις, ΚΑΤΙ. Κάτι. Ὅ,τι μπορεῖς. Καί φθάνει.

-Τί κρατᾶς στό χέρι, Ἄβελ;

-Ἕνα μικρό ἀρνάκι, Κύριε. Ἀπό τό κοπάδι μου. Τό διάλεξα. Θυσία σέ Σένα!...

Αὐτό ἔκαμε ὁ Ἄβελ. Καί ἀπό τότε δέν σταμάτησαν ποτέ οἱ ἄνθρωποι νά προσφέρουν στόν Κύριο κάποια μικρή «θυσία αἰνέσεως».

* * *

Τί κρατᾶς στό χέρι σύ, Μωϋσῆ;

-Τό ραβδί μου, Κύριε. Τό χρησιμοποιῶ νά ὁδηγῶ τά πρόβατά μου.

-Ἀπό ἐδῶ καί πέρα νά τό χρησιμοποιεῖς γιά μένα.

Ὑπάκουσε ὁ Μωϋσῆς. Καί μέ ἐκεῖνο τό ἁπλό ραβδί, ἔκαμε τά πιό μεγάλα θαύματα στόν κόσμο, πού ἄφησαν κατάπληκτους τούς μάγους τῆς Αἰγύπτου καί τόν ἀλόγιστο βασιλιά τους, τόν Φαραώ.

* * *

-Καί σύ, Μαρία, τί κρατᾶς;

-Ἕνα μπουκάλι μέ πολύτιμο μύρο, Κύριε. Καί θέλω νά ἀλείψω μέ αὐτό τό ζωηφόρο σῶμα Σου.

Καί τό ἔκαμε. Καί ἀπό τότε μέχρι σήμερα, γεμίζει μέ τήν εὐωδία του, ὄχι μόνο τό σπίτι, μέσα στό ὁποῖο ἄλειψε μέ αὐτό τά πόδια τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί ὁ κόσμος ὅλος! Καί, πιό πολύ, οἱ ψυχές ἐκείνων, πού ἀγαποῦν τόν Κύριο! Καί, ἀπό τότε, ὅλος ὁ κόσμος μιλάει γιά αὐτό πού ἔκαμε ἐκείνη ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα. Μέ θαυμασμό.

* * *

-Σύ τί κρατᾶς στό χέρι, δούλη μου Ταβιθά;

-Τήν βελόνα μου, Κύριε.

-Κάνε καί σύ, μέ τήν βελόνα σου, ὅ,τι μπορεῖς, γιά Μένα!...

Καί ἡ Ταβιθά, ἔκανε, ὅ,τι μποροῦσε. Καί ἔντυνε τήν ἐποχή ἐκείνη τά ὀρφανά καί τίς χῆρες στήν Ἰόππη! Καί ὅλος ὁ κόσμος τήν θυμόμαστε. Καί τήν θαυμάζουμε. Καί θέλουμε νά ἀκολουθοῦμε τό παράδειγμά της.

* * *

Ὁ καθένας ἔκανε, μέ ἐκεῖνα πού εἶχε, ἀπό ἐκεῖνα πού εἶχε, ὅ,τι μποροῦσε.

Κάμε καί σύ, μέ ἐκεῖνα πού ἔχεις, ἀπό ἐκεῖνα πού ἔχεις, ΚΑΤΙ. Κάτι. Ὅ,τι μπορεῖς. Καί φθάνει.

Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος Καλαμαρᾶς

πηγή

Ποιος νήστευε παραπάνω;

Κατηγορήθηκε κάποτε ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ως φάγος, διότι έτρωγε εν ημέρα νηστείας ένα ολόκληρο πιάτο γεμάτο, με αποτέλεσμα οι Πατέρες να σκανδαλιστούν.
 Ο Άγιος Αθανάσιος το αντιλήφτηκε αυτό και έδωσε εντολή στον μάγειρα, να βάλει στην τράπεζά του, 7 πιάτα φαγητό! Κάθισε με όλη του την άνεση και έφαγε 7 πιάτα φαγητό. Έπειτα σηκώθηκε από το τραπέζι και είπε στους Πατέρες:
- Αδελφοί μου, συγχωρέστε με! Αυτό είναι το φαγητό το δικό μου, για να συντηρηθεί το σώμα μου. Όμως νηστεύω 6 πιάτα και τρώω μόνο το ένα. Γιατί σκανδαλίζεστε;
Ο Άγιος ήταν γιγαντόσωμος, δίμετρος μοναχός. Πώς θα τρεφόταν εκείνο το σώμα; Εκείνος νήστευε 6 πιάτα, ενώ οι άλλοι Πατέρες, νήστευαν από 1 έως 2 πιάτα. Ποιος νήστευε παραπάνω;

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος

πηγή

H Δέησις. Τοιχογραφία του 14ου αιώνα

H Δέησις. Τοιχογραφία του 14ου αιώνα στην εκκλησία San Michele la Rizza, στην Altamura της Απουλίας.

πηγή