Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Πέτρας Ολύμπου

 Η ιστορική Μονή της Πέτρας ορθώνεται ανάμεσα στον Όλυμπο και στα Πιέρια όρη. Το έτος της ιδρύσεώς της ανάγεται στην εποχή του βυζαντινού Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β’ του Παλαιολόγου. 

 Ο σημερινός ναός ανοικοδομήθηκε το 1754. Σεβάσμιο ιερό κειμήλιο της Μονής αποτελεί η βυζαντινή εικόνα της Παναγίας γνωστή ως Παναγία της Πέτρας. Στην εικόνα απεικονίζεται η Παναγία Βρεφοκρατούσα με την επιγραφή Οδηγήτρια.

ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΚΑΡΟ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΘΟΡΥΒΟ!

Ὁ Γεράσιμος, ἕνα παιδὶ τῆς Ε΄Δημοτικοῦ, εἶπε μιὰ μέρα στὸν πατέρα του:
«Μπαμπᾶ, ὁ Νῖκος, δὲν θὰ εἶναι πιὰ φίλος μου!...». 

«Γιατί παιδί μου;». Τὸν ἐρώτησε ἐκεῖνος. 

Τότε ὁ Γεράσιμος τοῦ εἶπε: «Μὲ ἐνοχλεῖ μπαμπᾶ, ποὺ ὅλη τὴν ἡμέρα μιλάει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅτι τάχα εἶναι ὁ πιὸ δυνατὸς τῆς τάξης, ὅτι φοράει τὰ καλύτερα ἀθλητικὰ παπούτσια, ὅτι ἡ τσάντα του εἶναι τῆς πιὸ ἀκριβῆς μάρκας, ὅτι ἔχουν δικό τους σπίτι μὲ πισίνα, τέτοια!

Καὶ προχθὲς μοῦ εἶπε καὶ τὸ ἑξῆς: “Γεράσιμε, ὅλη τὴν ἡμέρα μιλᾶμε γιὰ μένα. Τώρα ἂς μιλήσουμε καὶ γιὰ σένα. Λοιπόν, γιὰ πές μου πῶς σὲ νίκησα στὸ ἐπιτραπέζιο παιχνίδι ποὺ παίξαμε;”. Κατάλαβες μπαμπά;».

Τότε ὁ πατέρας του, τοῦ εἶπε: « Ἔχεις δίκιο, Γεράσιμε, καὶ νὰ τὶ μοῦ θύμησες...

 Κάποτε βάδιζα μὲ τὸν παπποῦ μου, ὅταν μὲ ρώτησε: “Πέραν ἀπὸ τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν ἀκοῦς κάτι ἄλλο;”. 

Τέντωσα τὰ αὐτιά μου καὶ ὕστερα τοῦ εἶπα: “ Ἀκούω, τὸ θόρυβο ἑνὸς κάρου!”.

 “Αὐτὸ εἶναι, εἶπε ὁ παπποῦς μου. Εἶναι ἕνα ἄδειο κάρο”. 

Τότε τὸν ἐρώτησα καὶ ἐγώ: “Πῶς ξέρεις, παπποῦ, ὅτι τὸ κάρο εἶναι ἄδειο, ἀφοῦ δὲν τὸ ἔχεις δεῖ;”.
Ὁ παπποῦς μου, μοῦ εἶπε: “Εἶναι εὔκολο νὰ γνωρίζει κανεὶς πότε ἕνα κάρο εἶναι ἄδειο παιδί μου... ἀπὸ τὸ θόρυβο ποὺ κάνει. Μάλιστα ὅσο πιὸ ἄδειο εἶναι τὸ κάρο τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνει!”».
«Κατάλαβες, Γεράσιμε;».

 «Ναί, μπαμπά μου, σὲ κατάλαβα πολὺ καλά. Καὶ δὲν θὰ ξεχάσω ποτὲ αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπε ὁ παπποῦς σου. Ὅτι, δηλαδή, “Τὸ πιὸ ἄδειο κάρο κάνει τὸν μεγαλύτερο θόρυβο!” ».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β'

πηγή

Προς εσένα που δοκιμάζεσαι από τον άηχο πόνο της κατάθλιψης...

Με αφορμή τη σημερινή μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής, η οποία στη συνείδηση του λαού θεωρείται προστάτιδα κατά της θλίψης και της κατάθλιψης, όχι επειδή το όνομά της συνδέεται με την Κυριακή της χαράς αλλά επειδή ο βίος της αποδεικνύει πώς το σκοτάδι μπορεί να νικηθεί με τη χάρη Του Χριστού, αισθάνομαι την ανάγκη να στρέψω αυτόν τον λόγο μου προς εσένα.

Προς εσένα που δοκιμάζεσαι από τον άηχο πόνο της κατάθλιψης και παλεύεις να σταθείς όρθιος χωρίς να σε βλέπει κανείς. Όχι για να σε διδάξω. Αλλά για να σταθώ δίπλα σου.
Υπάρχουν στιγμές που η ψυχή σιωπά. Όχι γιατί έπαψε να προσεύχεται αλλά γιατί βαραίνει από μια θλίψη που δεν έχει λέξεις. Είναι εκείνος ο «μυστικός στεναγμός» που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή του:
«Εν εαυτοίς στενάζομεν».

Μια σιωπή που μοιάζει κενή κι όμως στα μάτια Του Θεού είναι προσευχή.
Εγώ σου λέω: Μην τρομάζεις. Η κατάθλιψη δεν είναι πάντα πειρασμός απ' έξω, ούτε πάντα σημείο ολιγοπιστίας. Μερικές φορές είναι επίσκεψη Του Θεού. Άλλες φορές δοκιμασία. Κι άλλοτε, απλώς, η ανθρώπινη φθορά. Δεν είμαστε άτρωτοι. Ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε πάντα «καλά».

Στην Αγία Γραφή, ακόμα και οι «φίλοι» Του Θεού, οι μεγάλοι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, λύγισαν, όταν βρέθηκαν σε εσωτερική, αποκαμωμένη μοναξιά και δεν έκρυψαν την ανθρώπινη θλίψη τους αλλά την κατέθεσαν ενώπιον Του Θεού με ειλικρίνεια. Ο Προφήτης Ηλίας, μόνος στο βουνό, ψυχικά εξουθενωμένος ύστερα από μια έντονη πνευματική μάχη και διωγμό από την Ιεζάβελ και παρότι είχε προηγηθεί το μεγάλο θαύμα στο όρος Κάρμηλος, ζήτησε να πεθάνει:
«Φτάνει, Κύριε. Πάρε την ψυχή μου, γιατί δεν είμαι καλύτερος από τους πατέρες μου», είπε.

Σκέψου ένα δέντρο με βαθιές ρίζες. Έρχεται καιρός που δεν έχει φύλλα, ούτε καρπούς. Φαίνεται ξερό. Όμως η ρίζα μέσα στο χώμα ζει. Περιμένει βροχή. Έτσι κι η ψυχή σου. Μπορεί τώρα να σιωπά, να μη δίνει καρπούς, να μη χαίρεται. Μα ζει. Και περιμένει.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ.Εθνομάρτυρας Ιερέας Ζάχος Κωνσταντίνος (1886 - 1944)

Στην φωτογραφία διακρίνεται ο Ιερέας Ζάχος Κωνσταντίνος (1886 - 1944), ο οποίος γεννήθηκε το 1886 στην Εξοχή Αργολίδας, και ως απόφοιτος του Σχολαρχείου διορίστηκε ως γραμματοδιδάσκαλος. Κατόπιν φοίτησε στο Υποδιδασκαλείο Ζακύνθου, και όταν αποφοίτησε και από εκεί τοποθετήθηκε ως υποδιδάσκαλος στα χωριά Άγιος Νικόλαος και Πλατάνια Αλέας της Αργολίδας.
Όμως είχε κλίση προς την ιεροσύνη και έτσι το 1916 χειροτονήθηκε Ιερέας των ίδιων χωριών όπου είχε τοποθετηθεί ως δάσκαλος στον Άγιο Νικόλαο και Πλατάνια Αλέας, υπαγόμενος πλέον στην Ιερά Μητρόπολη Αργολίδος. 

Παρόλο το δύσβατο του εδάφους αυτός συνέχιζε να πηγαίνει στα χωριά και να λειτουργεί, αλλά και να διδάσκει ανελλιπώς στα παιδιά ως δάσκαλος. Κατόρθωσε να αναπτύξει αξιόλογη χριστιανική και εθνική δράση και για αυτό απέκτησε κύρος και στα δύο αυτά χωριά. 

Λόγω της εθνικής του δράσις τόσο αυτός όσο και τα δύο του παιδιά, είχε στοχοποιηθεί κατά την διάρκεια της κατοχής, τόσο από τους Γερμανούς, όσο και από τους κομμουνιστές.

 Η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ είχε ζητήσει επανειλημμένος από τον Ιερέα τόσο ο ίδιος όσο και τα δυο του παιδιά να ενταχθούν στον ΕΛΑΣ, αλλά ο ίδιος το αρνιόταν, και μάλιστα σε κηρύγματά του προς τους πιστούς κατηγορούσε δημόσια τις τοπικές οργανώσεις του ΕΑΜ\ΕΛΑΣ και ΟΠΛΑ οι οποίες προέβαιναν σε εκτελέσεις και βασανισμούς κατά Ελλήνων που ιδεολογικά ήταν αντίθετοι προς αυτούς, επιβάλλοντας έτσι τον φόβο και την κόκκινη τρομοκρατία σε όλη την γύρω περιοχή. 

 Στις 26 Ιουνίου 1944, ένοπλη ομάδα του ΕΛΑΣ συνέλαβε χωρίς συγκεκριμένη αιτία τον π. Κωνσταντίνο, αφού πρώτα είχαν ήδη συλλάβει τους δύο γιούς του Γιώργο και Αλέξανδρο χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος. Στην συνέχεια τον οδήγησαν στον τόπο κράτησής του. Λόγω της παθήσεως του ποδιού του και των γηρατειών του, εκείνος χρησιμοποιούσε ένα γαϊδουράκι για να ανακουφίζεται κάπως, αλλά σύντομα οι ΕΛΑΣίτες τον κατέβασαν από εκεί και τον υποχρέωσαν να περπατήσει. Ο ίδιος δεν μπορούσε να περπατήσει αρκετά με αποτέλεσμα να πέφτει συχνά, και τότε οι δεσμώτες του τον χτυπούσαν μη σεβόμενοι ούτε την ηλικία του, ούτε την ιεροσύνη του. 

Κατά την διάρκεια της πορείας μην αντέχοντας άλλο ο ιερέας να συνεχίσει την πορεία έκατσε κάτω, τότε ένας ΕΛΑΣίτης του έκοψε την μύτη με μαχαίρι,

«Ἔλεον δέ ἁμαρτωλοῦ μή λιπανάτω τήν κεφαλήν μου»

Μακαριστέ Παπα-Θανάση της Ιεράς Μονής Δουραχανίου Ιωαννίνων, πόσο δίκαιο είχες και πόσο μακριά έβλεπες όταν πριν τριάντα τόσα χρόνια όχι μόνο δεν δεχόσουν να πάρεις Ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις για το τεράστιο και μοναδικό Φιλανθρωπικό σου έργο, αλλά άφησες εντολή και μετά την Κοίμηση σου να μην μπει ποτέ τέτοιο χρήμα στο Έργο σου.

Όλα έγιναν και γίνονται όπως και το γράφεις στην είσοδο του Μοναστηριού "με τον Ιδρώτα του Λαού".

Εσύ που πήγες Δημοτικό μόνο για δύο μήνες, έβλεπες την σημερινή κατάντια Μονών που προσκυνούν τον Καίσαρα για λίγα αργύρια.

Εάν πάρετε χρήματα από αυτούς έλεγες, θα γίνετε δούλοι τους. Θα τους πλένετε και θα τους στρώνετε τα σεντόνια για να έρχονται οι Παπικοί και οι Προτεστάντες να κάνουν διακοπές στα Μοναστήρια και δεν θα μπορείτε να τους ελέγξετε για τις κακοδοξίες τους. Και θα καταντήσουμε και εμείς σαν αυτούς, θα προδώσουμε τον Χριστό για το χρήμα.

Για αυτό ο Θεός ευλόγησε και συνεχίζει να ευλογεί με τα Δυό Του Χέρια το Έργο σου.
«Ἔλεον δέ ἁμαρτωλοῦ μή λιπανάτω τήν κεφαλήν μου». (Ψαλμός ΡΜ' 5)

Χρήστος Κλητσινάρης

Διαπίστωσα ότι αν η Χάρη δεν φωτίσει τον άνθρωπο, τα λόγια όσα και αν του ομιλήσεις, δεν βγάζουν καμμία ωφέλεια!

 "Διαπίστωσα ότι αν η Χάρη δεν φωτίσει τον άνθρωπο, τα λόγια όσα και αν του ομιλήσεις, δεν βγάζουν καμμία ωφέλεια! Προς στιγμή τα ακούει και την άλλη στρέφει πάλι αιχμάλωτος στα ίδια. 

 Εάν όμως ευθύς, μαζί με τον λόγο ενεργήσει η Χάρη, τότε γίνεται εκείνη την ώρα Αλλοίωση, με την αγαθή προαίρεση του ανθρώπου! Και αλλάζει θαυμαστώς η ζωή του, από την ώρα εκείνη. 

Αυτό συμβαίνει, σε όσους δεν σκλήρυναν από μέσα τους ακοή και συνείδηση.

Όσοι όμως παρακούουν και εμμένουν στα θελήματά τους, ημερονύχτια να τους ομιλείς από την Σοφία των Πατέρων, και θαύματα μπροστά τους να κάνεις, ούτε ρανίδα ωφελείας θα λάβουν. Μόνο θέλουν να έρχονται να μιλούν, να περάσει η ώρα τους, χάριν της ακηδίας"

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Κάθε φορά που με αποκαλούν "παιδι του γέροντος Πορφυρίου"

Κάθε φορά που με αποκαλούν «πνευματικό παιδί του γέροντος Πορφυρίου» – διηγείται η Σοφία Ορφανίδου – μου έρχεται στην μνήμη ο λόγος σεβαστού Γέροντος, ο οποίος είπε κάποτε
«αυτό το οποίο καθιστά κάποιον πνευματικό παιδί κάποιου Γέροντος είναι το κατά πόσο τον αισθάνθηκε και όχι πόσες φορές τον συνάντησε στην ζωή του».
Έχω συναντήσει ανθρώπους οι οποίοι δεν τον εγνώρισαν και όμως τόσο πολύ τον αισθάνθηκαν, τον αγάπησαν, ακολούθησαν το παράδειγμά του.
Κάποια σεβαστή Γερόντισσα μου είπε πως, όταν διάβασε για πρώτη φορά τον βίο του αγίου Πορφυρίου, έννοιωσε ότι ο Άγιος μπήκε ολόκληρος στην καρδιά της και στο κάθε κύτταρο του είναι της.
Ο άγιος Πορφύριος είναι δώρο του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και η μεγαλύτερη ευεργεσία του Θεού και στην δική μου ζωή
. Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70 όταν διάβασα το βιβλίο «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ» της Ειρήνης Γκοραΐνωφ. Τόσο άγγιξε την ψυχή μου ο άγιος Σεραφείμ που του ζήτησα να φέρη στον δρόμο μου έναν σύγχρονο Άγιο.
Δεν πέρασαν δύο εβδομάδες και η αγάπη και πρόνοια του Χριστού οδήγησαν τα βήματά μου στα Καλλίσια, στον τόπο όπου εγκαταβιούσε τότε ο άγιος Γέροντας Πορφύριος.
Διατηρώ ακόμα στην μνήμη μου εκείνη την πρώτη επικοινωνία και γνωριμία μου με τον Άγιο του Θεού.
Όταν βρισκόμουν κοντά του, κάθε φορά που εγευόμουν την στοργική του φροντίδα, τις σοφές και σωτήριες συμβουλές, το απαλό χάδι της μέριμνάς του για μένα, πλημμύριζε η ψυχή μου από ευφορία, από χαρά, από ελπίδα, από ενθουσιασμό.
Ήταν ένα άγγιγμα του Θεού ο λόγος του, ήταν έκθαμβη αποκάλυψη ο τρόπος που ο Άγιος Γέροντας μάς φανέρωνε το θέλημα του Θεού και μας ποδηγετούσε και μας εδίδασκε πώς να πορευώμεθα προς τον Χριστό, πώς να αγαπήσουμε τον «Χριστό που είναι το παν».
Αδυνατώ να περιγράψω με πόση άνεση, με πόση ευκολία λυνόταν η γλώσσα μου και μπορούσα να του εμπιστευθώ και να ομολογήσω όσα δεν τολμούσα να πω ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου.
Στην εξομολόγηση δεν δίσταζα να αποθέσω στο ιερό του επιτραχήλι ακόμη και την πιο βαθειά πτώση, την πιο βαρειά αμαρτία. Ποτέ δεν με πλήγωσε, ποτέ δεν με ντρόπιασε, ποτέ δεν με απογοήτευσε.
Πόσο με καταλάβαινε, και πόσο βαθειά εισέδυε στα άδυτα του είναι μου, για να φέρη στην επιφάνεια ό,τι μου ήταν λησμονημένο ή ακόμα και άγνωστο.
Είχε τρόπο απαλό και ελεήμονα για να σε οδηγή στην αυτογνωσία και την μετάνοια. Ποτέ δεν ένοιωσα κοντΑά του την παραμικρή καταπίεση, τον παραμικρό εκβιασμό, ή τα ψυχαναγκαστικά «πρέπει τούτο, πρέπει εκείνο».
Ερευνούσε και ανίχνευε την ψυχή μου και μου μιλούσε για τις πληγές της, χωρίς όμως να με πληγώνη.
Με την καλωσύνη και την απέραντη αγάπη και κατανόηση που μας έδειχνε μας άνοιγε τους ορίζοντες της αγάπης του Χριστού και της εκούσιας, ελεύθερης και αδιάκριτης υπακοής.
Η αγάπη του πέλαγος όπου μπορούσες να πλέης άφοβα, γιατί κοντά του ένοιωθες απέραντη σιγουριά και ασφάλεια.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 71.

πηγή

Ευλογημένος λαός..;

Αυτό το 'πόσο ευλογημένος λαός ήμασταν και τώρα πως καταλήξαμε', που κυκλοφορεί τόσο διαδεδομένα γύρω, είναι σκέτη ψευδαίσθηση και ανοησία. Αν ήμασταν τόσο ευλογημένοι, όσο θέλουμε να πιστεύουμε, ποτέ δεν θα καταλήγαμε στο σημερινό χάλι.

Τα χρήματα και οι ευκαιρίες καλοπέρασης ποτέ δεν διαβρώνουν κάποιον που είναι όντως ευλογημένος (που πορεύεται, δηλαδή, επισκιασμένος από την χάρη του Θεού). Διαβρώνουν μόνο αυτόν που ήδη ήταν διαβρωμένος εσωτερικά αλλά που η διάβρωσή του δεν φαινόταν λόγω του ότι δεν το επέτρεπαν οι εξωτερικές συνθήκες.

Φαινόμασταν, μόνο, ευλογημένοι. Ήταν ένα επίχρισμα. Και αυτό επειδή είχαμε ζήσει δύσκολες εποχές. Ο λαός είχε περάσει από βαριές συμφορές, από εκτοπισμούς, πολέμους εμφυλίους και μεγάλη φτώχεια. Είναι η ανάγκη σε τέτοιες περιπτώσεις που ωθεί τους ανθρώπους στο να συστέλλονται και να ενδύονται ένα σχήμα συστολής και σεμνότητας. Πράγμα που μόλις αλλάζουν οι συνθήκες, μόλις αρχίζουν να δίνουν ευκαιρία ανέσεων, αλλάζει. Το επίχρισμα φεύγει, φανερώνοντας έτσι την ασχήμια που κρυβόταν λόγω ανημποριάς.
Και δεν είναι άξιο απορίας αυτό που συμβαίνει: Είναι ότι προβάλλει, έρχεται στην επιφάνεια, η πραγματικότητα. Η αποκρουστική πραγματικότητα που ήταν ήδη παρούσα αλλά που τελούσε υπό αναγκαστική -λόγω των δυσμενών συνθηκών- αφάνεια και σιωπή.

Είμαστε ένα σώμα και οφείλουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο....

 «Όλοι οι αληθινοί χριστιανοί λεγόμαστε Ορθόδοξοι, επειδή έχουμε την διδαχή του Ιησού και αγωνιζόμαστε να ζήσουμε σύμφωνα με αυτήν. Είμαστε παιδιά της κολυμβήθρας, γιατί εκεί υιοθετούμεθα, εκεί αναγεννώμεθα. 

Γινόμεθα ένα σώμα, αφού τρώμε το Σώμα του Χριστού και γινόμεθα σύσσωμοί Του. Γινόμεθα το ίδιο αίμα, αφού πίνουμε το Αίμα του Χριστού και γινόμεθα σύναιμοί Του. 

Αποκτούμε τον ίδιο νου, αφού γινόμεθα σύννοες Χριστού. 

Έχουμε μια ψυχή, αφού γινόμεθα σύμψυχοι Χριστού. 

Είμαστε για όλα αυτά ένα σώμα και οφείλουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, όπως το ορίζει ο Κύριος “αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν” (Ματθ. κβ’ 39)».

Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης+

πηγή

Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή» ή «κακή» Θεία Λειτουργία.

Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή» ή «κακή» Θεία Λειτουργία. Οι πιστοί μπορούν να αποκρίνονται ή όχι στο «στώμεν καλώς».
Η Λειτουργία λειτουργεί και δεν βελτιώνεται. Εμείς «πάσαν τη ζωή ημών» παραθέτομεν και η λειτουργία γίνεται ζωή μας.
Ούτε ο ιερέας, ούτε ο ψάλτης, ούτε τα φώτα, ούτε τα άμφια κάνουν μια καλή Λειτουργία.
Αντίθετα όλα αυτά μαζί μπορεί να γίνουν εκκοσμικευμένες παρεμβάσεις μέσα στη Θεία Λειτουργία.
Μπορεί να καταργούν το ταπεινό, το λιτό, το ησύχιο, το πράο, την αύρα τη λεπτή της κατανυκτικής αποκαλύψεως του λειτουργούντος τελεταρχικού Πνεύματος.

π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος.

πηγή

Μὲ τὴ συναίσθηση τῆς κατωτερότητας ποὺ ἀποχτήσαμε...

  Μὲ τὴ συναίσθηση τῆς κατωτερότητας ποὺ ἀποχτήσαμε, φοβόμαστε σὰν τὸν διάβολο μήπως μᾶς ποῦνε «παλιὰ μυαλά, παλιοημερολογίτες, καθυστερημένους».

 Καὶ τρέχουμε νὰ πᾶμε πρῶτοι σε κάθε κίνηση ποὺ περνᾶ γιὰ «μοντέρνα», θέλεις μίμηση τῆς «ἀφηρημένης ζωγραφικῆς», θέλεις ἀκαταλαβίστικες «λογοτεχνίες»...
(καημένη λογοτεχνία, ποὺ κατάντησες!), θὲς φιλοπαπισμός, θὲς ἀμερικανισμός, στὰ πάντα, στὰ ντυσίματά μας (πρὸ πάντων της νεολαίας), στὸν τρόπο ποὺ μιλᾶμε καὶ σκεπτόμαστε, ἀκόμα καὶ στὶς χειρονομίες. 

Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμοῦδες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους «ἐν ὀνόματι τῆς προόδου καὶ τῆς θαυμάσιας ἐποχῆς μας».

κυρ Φώτης Κόντογλου

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΦΟΒΙΚΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ και ΘΕΟΛΟΓΟΙ

Του Παναγιώτη Ταμβάκη

Έχουν περάσει περισσότερες από δέκα μέρες από τη δολοφονική ισλαμική επίθεση στην ελληνορθόδοξη εκκλησία της Συρίας με τους τουλάχιστον 25 νεκρούς και άλλους 63 τραυματίες.

Αλλά οι κατά τα άλλα λαλίστατοι ακροκεντρώοι (φιλελεύθεροι και προοδευτικοί) παπάδες, θεολόγοι και θεολογούντες που με την παραμικρή αφορμή, που θα τους δώσουν κάποιοι ακραίοι χριστιανοί φονταμενταλιστές θα ξεσπαθώσουν με βιντεοσκοπημένα κηρύγματα και λιβέλους εναντίον των «ισλαμοφοβικών» χριστιανών, τώρα ή κατάπιαν τη γλώσσα τους ή προσπαθώντας να τηρήσουν κάποια προσχήματα, οι δήθεν πιο ευπρεπείς, ψέλλισαν δυο λόγια, αλλά με πολλές υποσημειώσεις και αστερίσκους, του στυλ, «ναι, αλλά και οι χριστιανοί δεν είναι καλύτεροι».

Ιδίως αν πρόκειται για ελληνορθόδοξους, έναν όρο που τον θεωρούν apriori παρωχημένο και σκοταδιστικό. Όπως και τα διάφορα ομοϊδεατικά τους sites που προσπαθούν όσο μπορούν να τον αποφύγουν (βλ. στο πρώτο σχόλιο τη Life). Γιατί είναι εθνικισμός, λένε, να ασχολείται το ευρωπαϊκόν νεοελληνικό κράτος με τα βυζαντινά απομεινάρια στη Μέση Ανατολή.

Προφανώς, και για τους ομοϊδεάτες τους που μας «κυβερνούν» ελάχιστα ψελλίζουν, για τα Τέμπη πχ ή για τον οπεκεπε. Και αυτά πάντα στην κατεύθυνση: τόσο βαθιές είναι οι ρίζες της ελληνορθοδοξίας στην Ελλάδα, τι να σου κάνει κι ο Μητσοτάκης, προσπάθησε. Ευτυχώς που υπάρχει η ΕΕ να μας σώζει.
Έχουν φτιάξει μια παρεούλα εδώ μέσα στο fb και ανακυκλώνουν κατηγορίες, ύβρεις, μπλοκαρίσματα, ειρωνείες, εμπαιγμούς κτλ

Τα δάκρυα της μαστίχας

Τα δάκρυα της μαστίχας- Χίος

Φωτογραφία Ελένη Κούτρη

Weather Phenomena

Προσωπικός Ἀριθμός - Γιατί οἱ τρεῖς ἀριθμοὶ δέν θά πρέπει νά γίνουν ἕνας...

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου, Δρ. Φυσικοῦ, Θεολόγου, MEd

[....]

5. Ἡ ὁνομασία τοῦ «προσωπικοῦ» ἀριθμοῦ.

Καὶ ἀφοῦ μὲ τὸν προσωπικὸ ἀριθμὸ καταργοῦμε ὄχι μόνο τὸν ἄνθρωπο, ὡς πρόσωπο πλασμένο κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση τοῦ
Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν προσωπικὸ Θεὸ στὴν πραγματικότητα, δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀδόκιμος ὅρος νὰ τὸν ὀνομάσουμε, παρὰ μὲ χρήση τοῦ ἐπιθέτου «προσωπικός». Ἡ ἀπόλυτη ἀντίφαση: ἐνῶ ἀποπροσωποποιεῖ τὸν ἄνθρωπο, ἀριθμοποιῶντας τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, τὸν ὀνόμασαν οἱ ἀρμόδιοι «προσωπικὸ ἀριθμό»: ἡ ἀπόλυτη παραπλάνηση. Στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ ἀπρόσωπος ἀριθμὸς τοῦ πολίτη ὡς ἀτόμου.

Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀριθμός, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποτελέσει τὸ ἐργαλεῖο μὲ τὸ ὁποῖο ἡ κρατικὴ ἐξουσία, ἐνῶ τὰ τελευταία χρόνια ἔκτιζε μιὰ διοικητικὴ δομή, ὅπου κάθε ἔννοια δικαιοσύνης καὶ δημοκρατίας στὴ χώρα μας ὑπονομευόταν καὶ κατέρρεε, μὲ τὰ πάντα νὰ γίνονται εἰς βάρος τῆς ἐλευθερίας καὶ τῶν δικαιωμάτων τῆς πλειοψηφίας τῶν πολιτῶν, τώρα πλέον θὰ μπορέσει αὐτὴ μὲ αὐτὸ τὸ ἐργαλεῖο νὰ εἰσέλθει παραπέρα στὰ ἄδυτα τῆς ζωῆς καὶ τῆς ψυχῆς τους, ἐπιβάλλοντάς καὶ ἐντός αὐτῶν τοὺς δικούς της κανόνες καὶ προθέσεις της, τὶς δικές της ἀρχὲς καὶ προτεραιότητες, ἐδραιώνοντας τὴν δυναστεία της καὶ στὴν ἐσώτερη ὕπαρξή τους, ἄν εἶναι δυνατὸν ἔως καὶ στὴν ἀρχὴ τοῦ εἶναι τους.

6. Ἡ παρέμβαση στὴν προσωπικὴ ζωή μας.

Ἄν δὲν τὸ καταλαβαίνει κάποιος αὐτό, ἄς σκεφτεῖ ὅτι θὰ μποροῦν νὰ δοῦν, οἱ κρατοῦντες ἄν ἐπισκέπτεται ἕνας πολίτης ἕναν ψυχίατρο, τὶ γνωμοδοτεῖ γιὰ τὸν πελάτη του, τὶ φάρμακα τοῦ χορηγεῖ, ἄν τοῦ χορηγεῖ, καὶ φυσικὰ δὲν θὰ τοὺς εἶναι δύσκολο ἄν θελήσουν νὰ ἐπέμβουν, ὑποδεικνύοντας στὸν ψυχίατρο κάποια νέα προσέγγιση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ παρακολουθεῖ. Σὲ ὅποιον βέβαια ἔχουν κάποιο λόγο νὰ τὸ κάνουν αὐτό (ἄς θυμηθοῦμε τοὺς ψυχιάτρους ποὺ εἶχε στείλει ἡ ἐξουσία τῶν συνταγματαρχῶν ἐπὶ δικτατορίας στὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Φλωρίνης Αὐγουστίνο).

ΚΥΠΡΟΣ 1974 - "ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ" ΤΟΥΡΚΟ"ΚΥΠΡΙΟΙ" ΒΑΣΑΝΙΣΑΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ-ΕΠΙΦΑΝΙΟ

O Παπα-Επιφάνιος Ιωάννου (κατά κόσμον Εφραίμ) γεννήθηκε το 1919 στο χωριό Μηλικούρι, ήταν παντρεμένος με την Πρεσβυτέρα Άννα και ήταν πατέρας τριών παιδιών.
Εργάστηκε σε διάφορα επαγγέλματα. Ακολούθως υπηρέτησε την Εκκλησία ως κληρικός. Χειροτονήθηκε το 1956 και υπήρξε εφημέριος του Ιερού Ναού στην Αγκαστίνα.

Ο Παπαεπιφάνιος Ιωάννου ήταν φλογερός Αγωνιστής της ελευθερίας. Αγωνίστηκε κατά το 1955-59 και κατά τη διάρκεια της τουρκανταρσίας το 1963-64. Λόγω της Εθνικής και Χριστιανικής του δράσης ήταν ιδιαίτερα μισητός στους Τουρκο«κύπριους» του χωριού.

Κατά την τουρκική εισβολή τον Αύγουστο του 1974, οι Έλληνες του χωριού της Αγκαστίνας οπισθοχωρούσαν για να σωθούν από τους Τουρκο«κύπριους» και έτσι και αυτός διέφυγε με την οικογένεια του στη Λεμεσο για να βρει καταφύγειο στους συγγενείς της γυναίκας του, για την οικογένεια του, ενώ ο ίδιος επέστρεψε στην Αγκαστίνα για να βρει το γιο του οποίος είχε ήδη συλληφθεί από τους Τουρκο«κύπριους» και αφού παραδόθηκε στους Τούρκους εισβολεις, οδηγήθηκε στα Άδανα της Τουρκίας. Ενώ έψαχνε για το γιο του και καθώς βοηθούσε και άλλους συγχωριανούς του να διαφύγουν από την μανία των βαρβάρων Τούρκων της Κύπρου.

Συνελήφθηκε από τους Τουρκο«κύπριους» και βασανίστηκε απάνθρωπα από αυτούς που οι προδότες της Κύπρου τολμούν να τους ονομάζουν αδελφούς τους.

 Συγκλονιστικές οι λεπτομέρειες από τον μαρτυρικό θάνατο του αγωνιστή Ιερέα.

Για να φέρουν στην καρδιά μας ένα πλήρωμα τα νοήματα των ακολουθιών και μεγάλων εορτών, χρειαζεται,όταν πάμε στην εκκλησια, να.....

  Για να φέρουν στην καρδιά μας ένα πλήρωμα τα νοήματα των ακολουθιών και μεγάλων εορτών, χρειαζεται, όταν πάμε στην εκκλησια, να μη φεύγουμε πριν τελειώσει η ακολουθια, και να μην καθόμαστε.

  Οποια κάθεται, πρέπει να μετράει πρώτα την θερμότητα της καρδιάς της και μετά να καθεται. Καθημενες, δεν ξέρω εάν μπορείτε να προσευχηθειτε. Μονο σε μια έκτακτη ανάγκη να κάθεστε, όταν υπάρχει λόγος υγείας. Ειναι μερικές περιπτώσεις που η υγεία είναι τέτοια,που χρειάζεται να καθίσεις αλλοιως θα ειναι χειρότερα. 

Εαν δείτε ότι βγάζει φτερά η καρδιά σας με το να κάθεστε, καθίστε. Οταν δείτε όμως ότι δεν βγάζει φτερά η καρδιά σας, τότε μην κάθεστε. Ξεκουραστείτε πολυ καλα την νύχτα, αλλά μην κάθεστε στην εκκλησια. Μη λησμονειτε, πρέπει να είναι λαμπάδες οι καρδιες σας. Και για να είναι λαμπάδες οι καρδιες, πρέπει και το σώμα να είναι λαμπαδοειδες.

Οταν κάθεστε η οταν βγαίνετε εξω, νομιζω οτι αυτό οφείλεται σε ατονία πνευματική και κόπωση ψυχική. Μηπως ομως είναι από εγωισμο;απο αρρωστημένη αγαπη;απο παραξενια;απο κατάθλιψη Της ψυχης;απο αλλα αιτια;

Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανος Σιμωνοπετρίτης.

Η θεία δικαιοσύνη είναι παράλογη για την ανθρώπινη λογική, γιατί δεν βασίζεται σε ανταπόδοση αλλά σε συγκατάβαση.

  Σε έναν κόσμο όπου η ηθική κατακερματίζεται και η πνευματική σύγχυση πνίγει την ψυχή του ανθρώπου, το μήνυμα της μετανοίας αναδύεται ως φάρος ελπίδας· όχι ως απλή ψυχολογική ανακούφιση, αλλά ως υπαρξιακή αναγέννηση μέσα από την άβυσσο της αμαρτίας. 

Η σωτηρία, κατά την χριστιανική αλήθεια, δεν είναι καρπός ηθικής τελειότητας, αλλά δώρο της θείας αγάπης προς τον άνθρωπο που συντρίβεται, ταπεινώνεται και επιστρέφει.

«Δεν ήρθα να καλέσω δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Λουκ. 5:32), διακηρύσσει ο Ιησούς· κι αυτή η δήλωση μετατοπίζει τον άξονα της θείας δικαιοσύνης από την τιμωρία στην ελευθερία.

 Ο ληστής επί του σταυρού, η πόρνη με τα μύρα, ο άσωτος υιός, όλοι τους δεν είναι μόνο φιγούρες του Ευαγγελίου· είναι οι φορείς μιας θεανθρώπινης αποκάλυψης: πως η αγάπη του Θεού δεν γνωρίζει σύνορα.

 Εκείνοι που η κοινωνία χαρακτηρίζει "τελευταίους" βρίσκουν πρώτοι θέση στην αγκαλιά του Χριστού. Όχι διότι εξιδανικεύεται η αμαρτία, αλλά διότι εξυψώνεται η μετάνοια ως πράξη ελευθερίας και επιστροφής στο φώς.

Η μετάνοια δεν είναι ηθική υποχώρηση· είναι η ανατροπή του εγωισμού, η επανάσταση του ταπεινού ανθρώπου που αναγνωρίζει το σκοτάδι του και αναζητά τον Ήλιο της Δικαιοσύνης.

Η αμαρτία, όσο φρικτή κι αν είναι, δεν έχει την έσχατη λέξη. Την τελευταία λέξη την έχει η καρδιά που σπαράζει και επιστρέφει. Ο αμετανόητος αμαρτωλός, όσο «σωστός» κι αν φαίνεται εξωτερικά, είναι νεκρός εσωτερικά. Αντιθέτως, ο μετανοημένος εγκληματίας είναι ζωντανός, γιατί έζησε την κάθαρση της Χάριτος. Η κόλαση δεν είναι η ποινή για την αμαρτία· είναι η εθελούσια αποκοπή από την αγάπη του Θεού. Και αυτή η αποκοπή γεννιέται όχι από τις πράξεις μας, αλλά από την άρνηση μας να δεχτούμε την αγάπη Του.

Η Παναγία της "Διώτισσας"Νησίδα Δίας – Κεφαλονιά

Στις 2 Ιουλίου γιορτάζει η Εκκλησία μας την «Κατάθεση της Εσθήτας» (φόρεμα) της Παναγίας μας, στις Βλαχέρνες της Κωνσταντινούπολης και η Παναγία στο Δια. Εορτή παλαιά επί βυζαντινής εποχής.

Σύμφωνα με τον Ηλία Τστιτσέλη, το εκκλησάκι ιδρύθηκε – άγνωστο πότε- από ερημίτη ενώ το 1805 είχε τρεις μοναχούς.
Λίγο αργότερα, στα 1821 , ο Άγιος Παναγής (παπα-Μπασιάς), όντας δάσκαλος σε σχολείο του Ληξουρίου, αρνούμενος να δεχθεί τις θέσεις των Άγγλων κατακτητών, παραιτήθηκε από τη θέση του, και έμεινε στο Δια για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Σύμφωνα με αναφορές του εκπαιδευτικού Γ. Γαλανού, η σκάλα με τα περισσότερα από 100 σκαλιά, αλλά και μια προβλήτα, κατασκευάστηκε από τον Ιερέα Ν. Δρακονταειδή, ο οποίος χρειάσθηκε να μείνει αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να ολοκληρώσει το έργο του.

Μετά τους σεισμούς του 1867, καταστράφηκε ένα μεγάλο μέρος από το εκκλησάκι, αλλά με τη βοήθεια Κεφαλλήνων της διασποράς, αποκαταστάθηκε.Στην άχλη της ιστορίας υπάρχει αναφορά στον Ησίοδο για τούτο το νησάκι πως, στην κορυφή του Αίνου της Κεφαλονιάς, υπήρχε Ναός του Θεού Διός, όπου είχαν βρεθεί ίχνη και πολλά λείψανα θυσιών τα οποία εσώζοντο μέχρι το 1813 . 

Όταν οι ιερείς στον Αίνο θυσίαζαν στο βωμό του Δία τα ιερά σφάγια, ο καπνός που ανέβαινε στον ουρανό, έδινε το «σημείον» και η τελετή μιας δεύτερης, σχεδόν ταυτόχρονης θυσίας άρχιζε στη βραχονησίδα Δίας, που είναι σε οπτική ευθεία με το Μεγάλο Σωρό (η υψηλότερη κορυφή του Αίνου). Όταν οι ιερείς έβλεπαν τη δεύτερη στήλη καπνού καταλάβαιναν πως η θυσία στον Δία είχε ολοκληρωθεί. ( Βλ. Μαρινάτος Σπύρος, Αρχαιολογικός Περίπατος ).

Όταν η μία θρησκεία αντικατέστησε την άλλη, και εκτοπίστηκε στο νησάκι η λατρεία του Δία και της Αφροδίτης που και αυτή λατρευόταν σ’ αυτό το βράχο, κτίστηκε εκκλησία αφιερωμένη στη Θεοτόκο των Βλαχερνών. Η εκκλησία αυτή γνωστή και ως Παναγία της Διώτισσας, υπήρξε και Μονή.

Aπό νωρίς το πρωί, κάθε 2 Ιουλίου, βαρκάκια και ψαροκάικα πραγματοποιούν δρομολόγια από κοντινούς προορισμούς, όπως η Πεσσάδα, ο Κλιματσιάς και το λιμάνι της Αγίας Πελαγίας, μεταφέροντας κόσμο που θέλει να δώσει το παρών σε αυτό τον ξεχωριστό εορτασμό.

Μετά το πέρας της λειτουργίας ακολουθεί αρτοκλασία και λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας στην κορυφή της βραχονησίδας με την καταπληκτική θέα στο απέραντο γαλάζιο του Ιονίου και την διαρκή «συντροφιά» των γλάρων.

πηγή

ΕΛΕΗΣΕ ΚΥΡΙΕ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΣΟΥ!

 

" Ερωτήσεις που ψάχνουν απαντήσεις."

Ο λόγος το νιώθω πως στέρεψε εδώ και λίγο καιρό.
Είναι ο πόνος γι' αυτά που καθημερινά ακούμε με τα μάτια μας, βλέπουμε με τα αυτιά μας, ψηλαφούμε με τα ίδια τα χέρια μας;

Είναι η κούραση η σωματική,ο ελεύθερος χρόνος που όλο και λιγοστεύει;

Είναι η αδιόρατη αίσθηση πως κάτι μεγάλο έρχεται και είμαστε παντελώς απροετοίμαστοι;

Είναι η θλίψη και οι κρυφές πληγές που άφησαν αυτά τα τελευταία 3 χρόνια;

Είναι οι οδυνηρές συνέπειες των πράξεων και παραλείψεων μας;

Είναι η απογοήτευση που πηγάζει από την διαπίστωση πως ίσως δεν έχουμε αλλάξει, παραμένοντας πεισματικά αμετανόητοι κι εντελώς ανυποψίαστοι μπροστά στην μεγάλη πλάνη;

Είναι το πικρό δάκρυ και τα καρφιά που στάζουν αίμα και προδοσία;

Είναι η ορφάνια και η εγκατάλειψη που αισθάνεται η καρδιά μας από τους ποιμένες;

Είναι που το έγκλημα αποσιωπάται και μένει δίχως τιμωρία;

Τί να ' ναι άραγε, στ' αλήθεια δεν ξέρω.Ο λόγος στέρεψε εδώ και καιρό.
Ας γίνει λοιπόν η σιωπή,ένα με την προσευχή.

ΕΛΕΗΣΕ ΚΥΡΙΕ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΣΟΥ!

( Αλέξης Αλεξάνδρου 26/10/22)

«Μα αυτή είναι η Παναγιά μου!

Ποία είναι αυτή η εικόνα της Παναγίας πάνω στο γραφείο σου; Δεν την έχω ξαναδεί!
– Αυτή είναι η Παναγία μου! Δε σου έχω μιλήσει ποτέ γι’ αυτήν; Η εικόνα της βρίσκεται στην Άνδρο! Στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου! Την αποκαλούν «Παναγιά Μυροβλύτισσα» ή «Κυρά Ανδρειώτισσα» ή «Ρίζα του Ιεσσαί».

– «Ανδρειώτισσα» τη λένε επειδή είναι στην Άνδρο! «Μυροβλύτισσα» γιατί;
-Διότι η αγία εικόνα μυροβλύζει. Κι είναι τόσο ευωδιαστό το μύρο Της! Σαν την καθαρή και πάναγνη ζωή της. Δύσκολα ξεχνάς την ευωδία του. Χειροπιαστό θαύμα του Θεού!! Νιώθεις την Παναγία Μητέρα μας συνέχεια πλάι σου! Έχω ακούσει ότι κάνει και θαύματα το μύρο της Παναγίας.

-Εξήγησέ μου και το άλλο όνομά της. «Ρίζα του Ιεσσαί».
-Κοίτα την εικόνα Της… Αν την προσέξεις καλά, θα δεις ότι η Υπεραγία Θεοτόκος είναι καθισμένη σαν σε θρόνο στη ρίζα ενός δέντρου! Στα κλαδιά του δέντρου είναι αγιογραφημένοι όλοι οι προφήτες που μίλησαν για την καταγωγή της Παναγίας από τον Ιεσσαί, τον πατέρα του Δαυίδ!

«Επί σοι γαρ και φύσις καινοτομείται και χρόνος»

"Η Κατάθεση της τιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου".

 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, κ. Ιερόθεου

  Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί αδελφοί, τελεί την ανάμνηση της καταθέσεως της τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας στις Βλαχέρνες. Πρόκειται για μία εορτή ενός γεγονότος που αναφέρεται στην Παναγία μας και αφορά ένα ένδυμά της που είναι το «επανωφόριόν» της.

  Σύμφωνα με τον Συναξαριστή της ημέρας, δύο Πατρίκιοι, ο Γάλβιος και ο Κάνδιδος, επί της εποχής του Βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου, στην πορεία τους προς τα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν τους Αγίους Τόπους, όταν έφθασαν στην Γαλατία, βρήκαν μία ευσεβεστάτη Εβραία, που είχε μέσα στην οικία της την αγία Εσθήτα, το επανωφόριον της Παναγίας. Η γυναίκα αυτή προσευχόταν μέρα και νύκτα μιμούμενη την προφήτιδα Άννα που βρισκόταν στον Ναό και αξιώθηκε να δη τον Χριστό, όταν Τον πήγε εκεί η Παναγία τεσσαράκοντα ημερών.

  Οι δύο Πατρίκιοι, μετά από ένα τέχνασμα, κατόρθωσαν να λάβουν τον πολύτιμον αυτό θησαυρό και να τον φέρουν στην Κωνσταντινούπολη, τον ετοποθέτησαν στο κτήμα τους, που ονομαζόταν Βλαχέρναι, και εκεί έκτισαν Ναό των Αποστόλων Πέτρου και Μάρκου. Αργότερα ο Βασιλεύς Λέων ο Μέγας, όταν πληροφορήθηκε αυτό το γεγονός, έκτισε Ναό της Κυρίας Θεοτόκου, στον οποίο τοποθέτησε την θήκη όπου ήταν αποθησαυρισμένη η τιμία Εσθήτα, την οποία προσκυνούσαν οι Χριστιανοί και έβλεπαν διάφορα θαύματα. 

Ο ιερός υμνογράφος ονομάζει την αγίαν Εσθήτα «ιεράν περιβολήν, φυλακτήριον άσυλον (της Κωνσταντινουπόλεως), δώρον τίμιον, αναφαίρετον πλούτον ιαμάτων, ποταμόν πεπληρωμένον των χαρισμάτων του πνεύματος».

Με την ευκαιρία του γεγονότος της καταθέσεως της τιμίας Εσθήτος της Παναγίας, η Εκκλησία μας υπενθυμίζει το μεγάλο πρόσωπο της Παναγίας, που έγινε η χαρά της οικουμένης, γιατί ήταν εκείνο το πρόσωπο διά του οποίου εισήλθε στον κόσμο ο Χριστός που ελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία, τον διάβολο και τον θάνατο. Όλα τα τροπάρια της Εκκλησίας, ξεκινώντας από την τιμία Εσθήτα, υμνούν το πρόσωπο της Παναγίας.

Το απολυτίκιο της εορτής αναφέρεται στην Παναγία και μεταξύ των άλλων γράφει:
«Επί σοι γαρ και φύσις καινοτομείται και χρόνος»

Το ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ποίημα του Αχιλλέως Παράσχου

Έρευνα: Δημήτρη Συμεωνίδη JP

Δημοσιογράφου/Ανταποκριτού

Ε.Σ.Ε.Μ.Ε.( Ένωση Συντακτών Ευρωπαϊκών Μέσων Ενημέρωσης)

Ο ποιητής Αχιλλέας Παράσχος μας μιλάει για το τι συνέβαινε πριν το 1904 γιατί αυτό είναι το έτος της έκδοσης του βιβλίου και επομένως αυτά που μας λέει στο ποίημά του τα έγραψε πολύ πιο πριν, λες και ήταν προφήτης για την σημερινή κατάντια της κοινωνίας που είναι δέσμια της σημερινής ταπεινωτικής κατάστασης της ανθρωπότητας, που δυστυχώς την κυβερνούν διεστραμμένοι εγκέφαλοι και μερικές οικογένειες.
Να μην ξεχνάμε ότι την παραμονή Χριστουγέννων του 1913 η Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα έγινε ιδιωτική και έπεσε στα χέρια ολίγων γνωστών τραπεζιτών που απομυζούν το αίμα των λαών και μάλιστα ο ΡΟΣΧΙΛΔΟΣ έχει στην κατοχή του τις Εθνικές Τράπεζες των Χωρών.

Το ποίημα του Αχιλλέως Παράσχου
Τοιοῦτος ὁ πολιτισμός, τὸ φῶς τῆς Ἑσπερίας·
Καρδίας ἀποκτήνωσις, ψυχῆς καὶ διάνοιας.
Ἐσβέσθη ὅ,τι ἅγιον δεσπόζει τὸ χυδαῖον,
Ὀσμὴ πτωμάτων ἔλαβε τὴν θέσιν των ἀνθέων
Ἦχος χρυσοῦ τὴν ἱερὰν μολπήν των ἀηδόνων
Καὶ γέλως, γέλως βάναυσος τοῦ ἔρωτος τὸν στόνον.

 θεὸς καὶ οἰκογένεια, πατρίς, στοργή, φιλία, .
Ἀντί θρησκείας, ὁ χρυσὸς ἀντὶ οἰκογένειας
Τῆς ’Αφροδίτης ὁ ναός, τὸ αἶσχος τῆς νοθείας.

Όσα είναι λυμένα στη Γη, θα είναι λυμένα και στον Ουρανό!

Όσα είναι λυμένα στη Γη, θα είναι λυμένα και στον Ουρανό!

  Από ολόκληρη τη διδασκαλία της Εκκλησίας αν κρατήσουμε έστω μόνο αυτές τις λέξεις και τις εφαρμόσουμε, δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο αγαπητοί μου!

 Να προσέξουμε πάρα πολύ μη πάρουμε μαζί μας το φορτίο μας, μην πάρουμε έστω την παραμικρή αντιπάθεια για έναν άνθρωπο! 

Παρατηρούμε ότι φιλάνθρωποι χαρακτήρες μπορεί να μισούν τα οικεία τους πρόσωπα. Να είναι καλοί για όλον τον υπόλοιπο κόσμο και για το παιδί τους ή για τον σύζυγο, τη μάνα, τον αδελφό να μη θέλουν ούτε να ακούσουν καλή κουβέντα! Ο διάβολος μπορεί να μας πείσει ότι είμαστε οι καλύτεροι και καλά κάνουμε και είμαστε πολύ αυστηροί με συγκεκριμένα οικεία πρόσωπα, αν τον ακούσουμε και δεν τρέξουμε στο Άγιο Πετραχήλι λέγοντας ακριβώς τα βάθη της ψυχής μας, θα φύγουμε με άλυτο το μίσος που τρέφουμε και στον παράδεισο μίσος δεν χωράει.

Παρ.Τ. Facebook

Κρήτη: 300 βυζαντινοί ναοί έρχονται στο προσκήνιο χάρη σ’ έναν κρητικό φωτογράφο

Ο χανιώτης Μάνος Παπαδομανωλάκης έκανε 650 χιλιόμετρα σε μία ημέρα για να φωτογραφίσει έναν βυζαντινό ναό στην άλλη άκρη του νησιού υπό καταρρακτώδη βροχή. Μιλάει στο ΒΗΜΑ για το πρότζεκτ του και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΦΙΝΛΑΝΔΙΑΣ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΑΝ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ «ΥΠΟΚΙΝΗΣΗ ΜΙΣΟΥΣ»

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Φινλανδίας θα διεξάγει προσεχώς την προφορική διαδικασία μιας πολύκροτης υπόθεσης που αφορά την ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο. Αφορμή αποτελεί η αναπαραγωγή στο X (πρώην Twitter) απ' την πρώην Υπουργό Εσωτερικών και βουλευτή Päivi Räsänen ενός αποσπάσματος από την Αγία Γραφή σε σχέση με τον γάμο.

Παρά το πρόστιμο που της επιβλήθηκε και τη δικαστική της περιπέτεια η Räsänen υπερασπίζεται με αποφασιστικότητα το δικαίωμά της να εκφράζει δημοσίως τις πεποιθήσεις της όσον αφορά τα φύλα και το γάμο.

Σε πρόσφατες δηλώσεις της στο Brussels Signal λέει μεταξύ άλλων τα εξής:
«H ουσία αυτής της υπόθεσης είναι το κατά πόσον επιτρέπεται ακόμη να παρουσιάζονται ανοιχτά οι βιβλικές διδασκαλίες στη Φινλανδία. Θεωρώ προνόμιο και τιμή μου να υπερασπίζομαι την ελευθερία του λόγου, η οποία αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα σε ένα δημοκρατικό κράτος»

«Η περίπτωσή μου αποτελεί πραγματικά μέρος μιας ευρύτερης και, στην πραγματικότητα, αυξανόμενης τάσης στην Ευρώπη, όπου η έκφραση ορισμένων πεποιθήσεων, ιδίως εκείνων που έχουν τις ρίζες τους στη χριστιανική διδασκαλία, χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο ως ρητορική μίσους».

«’Αγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επεσκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν»

  Ας προσέξουμε, αδελφοί μου, τον τρόπο με τον οποίο θεράπευε τους ασθενείς ο Χριστός. Η ίαση ήταν ψυχοσωματική.

  Ο Χριστός στα περισσότερα θαύματα συγχωρεί πρώτα τις αμαρτίες του αρρώστου και μετά του δίδει και τη σωματική λύτρωση, υποδεικνύοντάς μας έναν δύσκολο δρόμο, που ωστόσο η σύγχρονη ιατρική φαίνεται να συνειδητοποιεί.

 Αυτή άλλωστε είναι και η βασική θεολογική στάση της Εκκλησίας απέναντι στο φαινόμενο της ασθένειας. Αρρωσταίνουμε γιατί η φύση μας υπόκειται στη φθορά, αρρωσταίνουμε γιατί στη ζωή μας έχει θρονιάσει το κακό και η αμαρτία, η ίαση για την Εκκλησία είναι καρπός μετανοίας της ψυχής και όταν αυτή έρχεται, δεν είναι τίποτε άλλο από την διάβαση μιας δοκιμασίας, και την αναμονή μιας άλλης. 

Ας προστρέξουμε λοιπόν, αδελφοί μου, στους δύο Αγίους που σήμερα τιμά η Αγία μας Εκκλησία, στους Αναργύρους ιατρούς, τον Κοσμά και τον Δαμιανό, και ας τους παρακαλέσουμε μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής μας να μας χαρίσουν την ίαση, πρώτα των ψυχών κι έπειτα των σωμάτων μας, που τόσο πολύ την έχουμε ανάγκη, και ας ψάλλουμε όλοι μαζί το Απολυτίκιό τους: 

«’Αγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επεσκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν»!

πηγή

Μόνο τά σωματικά μου μάτια δέν έβλεπαν τούς Αγίους Αποστόλους! Τόση Χάρις! Παράδεισος στήν καρδιά μου!

Ήταν τών Αγίων Αποστόλων πού ήρθε ό παπα-Εφραίμ από Κατουνάκια νά λειτουργήση. Καί μού έδωσε εντολή ό Γέροντας Ιωσήφ νά μαγειρέψω καλό φαγάκι, επειδή ό παπά-Εφραίμ ήταν πολύ φιλάσθενος .Έσπευσα στήν υπακοή καί εκεί πού μαγείρευα, ό Γέροντας στεκόταν πάνω από τό κεφάλι μου καί έλεγε:
– Δέν ξέρεις νά μαγειρεύης τρομάρα νά σού ’ρθη. Έτσι μαγειρεύει ό κόσμος καί θές νά τό φάη κι ό παπάς;
– Άντε, ζαβέ, φέρ’ τό γρήγορα!
Πήγα τό φαγάκι στόν pαπά.
– Φύγε από μπροστά μου! Νά χαθής, νά μή σέ βλέπουν τά μάτια μου.Γκρεμοτσακίσου γρήγορα στό κελί σου!
– Να ’ναι ευλογημένο, είπα.
Πήρα τήν ευχή του Γέροντα καί πήγα στό κελλάκι μου.
Έ! Μόλις πάτησα τό πόδι μου ,ήρθε ή ευλογία τού Θεού μέ τήν ευχή του Γέροντα! Μόνο τά σωματικά μου μάτια δέν έβλεπαν τούς Αγίους Αποστόλους! Τόση Χάρις! Παράδεισος στήν καρδιά μου! Ποτάμι τά δάκρυά μου! Όχι γιατί μέ μάλωσε ό Γέροντας, αλλά επειδή δέν μπορούσα νά συγκρατήσω τήν χαρά πού ένοιωθα από τήν παρουσία τών Αγίων Αποστόλων.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθείτης +

πηγή

Δημητράκης Δημητριάδης.Ετών 7.Φονεύθηκε στις 14 Μαρτίου 1956 από βρεττανική σφαίρα

"Έγραφε άρθρα" διαμαρτυρίας με τις πέτρες του υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

Φονεύθηκε στις 14 Μαρτίου 1956 από βρεττανική σφαίρα στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα.Δημητράκης Δημητριάδης.Ετών 7.

πηγή

Η μοναχή Πηνελόπη Ιανολίδε,η σύζυγος του Ομολογητού και μάρτυρα Ιωάννη Ιανολίδε

Η μοναχή Πηνελόπη Ιανολίδε,η σύζυγος του Ομολογητού και μάρτυρα Ιωάννη Ιανολίδε έγινε 100 ετών.

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ του Ιωάννη Ιανολίδε

Είμαι 64 ετών. Στην εφηβική - νεανική μου ηλικία, έως το 1941, αγωνιζόμουν ενάντια στον αστικό κόσμο, ο οποίος είχε καταφρονήσει τη χριστιανική ζωή. Από το 1941 έως το 1964 ήμουν φυλακισμένος, ταλαιπωρημένος και εμπαιγμένος από την κομμουνιστική δικτατορία. Από το 1964 έως και σήμερα είμαι φυλακισμένος στον εαυτό μου, επειδή ο κόσμος με έχει εξοστρακίσει, με έχει εξευτελίσει και με έχει περιφρονήσει. Όχι εγώ, αλλά ο Χριστός μισείται και διώκεται μέσω του ταπεινωμένου ονόματός μου.

Έμεινα περίπου πέντε χρόνια σε απόλυτη απομόνωση, μόνος μου στο κρατητήριο, πεινασμένος και γυμνός. Έμεινα πάνω από 15 χρόνια σε συνηθισμένα δωμάτια, μερικά πολύ μικρά, άλλα μεγαλύτερα, όπου ζούσα μέρα-νύχτα, μαζί με άλλους. Ήμαστε αναγκασμένοι να εκπληρώνουμε όλες τις ανάγκες μας εντός του δωματίου.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913 ΟΙ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ- ΣΦΑΖΟΥΝ, ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝ ΤΟ ΔΟΞΑΤΟ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ.

Ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος έχει τελειώσει από τον Μάιο του 1913, όμως οι εχθροί δεν έχουν ακόμα αποχωρήσει από το ελληνικό έδαφος. Μετά από την απελευθέρωση των Σερρών, ένα ελληνικό τάγμα λαμβάνει την εντολή να κινηθεί προς την περιοχή της Δράμας, για να συνεχίσει την καταδίωξη των Βουλγάρων. Οι Βούλγαροι είχαν καταλάβει την περιοχή από τον Οκτώβριο του 1912 και, ηττημένοι πια, αρνούνταν να παραδώσουν την περιοχή χωρίς να αφήσουν το στίγμα τους.

  Κατά την υποχώρηση τους, προκαλούν καταστροφές με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Δοξάτου, στις 30 Ιουνίου του 1913 .Το Δοξάτο ένα εύπορο χωριό βρίσκεται 9 χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Δράμας. Το πρωί της ημέρας αυτής μία ίλη ιππικού της 10ης Μεραρχίας του βουλγαρικού στρατού, με επικεφαλής τους ταγματάρχες Μπίρνεφ και Σιμεόνοφ, συνεπικουρούμενη από ένα τάγμα πεζικού και ομάδες κομιτατζήδων, κυκλώνει το Δοξάτο Σκοπός τους να σφάξουν και να λεηλατήσουν το πλούσιο χωριό της Δράμας, που κατοικείται από Έλληνες χριστιανούς και μουσουλμάνους. Ως δικαιολογία για την επίθεση που έκαναν αργότερα, ισχυρίστηκαν πως έφταιξαν οι ομάδες Ελλήνων προσκόπων, που απαρτιζόταν από εθελοντές απόμαχους του Μακεδονικού αγώνα, οι οποίοι τους παρενόχλησαν.

Ο πληθυσμός του Δοξάτου αποτελούταν από χριστιανούς και μουσουλμάνους. Εκείνη την εποχή, έφτανε τους 1.500 κατοίκους. Οι 120 ιππείς δεν είχαν άλλο σκοπό παρά να λεηλατήσουν το χωριό. Κατάφεραν να πείσουν τους μουσουλμάνους κατοίκους του χωριού πως έχουν συμμαχήσει με την Οθωμανική αυτοκρατορία ενάντια στην Ελλάδα και τους πήραν με το μέρος τους. Οι Βούλγαροι στρατιώτες, με πρώτους και καλύτερους τους κομιτατζήδες, εισέβαλλαν στο χωριό και άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως άντρες, γυναίκες και παιδιά. Ύστερα, περιέλουσαν τα σπίτια με πετρέλαιο και τα πυρπόλησαν. Σχεδόν όλο το χωριό κάηκε .