Έτσι πολλά αμαρτήματα μένουν ανεξομολόγητα.

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

 «Γράψε σ’ ένα χαρτί όλα όσα νομίζεις ότι πρέπει να πεις στην Εξομολόγηση και, όταν πας στον πνευματικό, εξομολογήσου με τη βοήθεια των σημειώσεών σου.  Πρέπει να κάνεις μια πραγματικά σωστή Εξομολόγηση. Και σε μια σωστή Εξομολόγηση ο χριστιανός δεν περιμένει τον ιερέα να τον ρωτήσει αν έκανε τούτο ή εκείνο, αλλά λέει ο ίδιος εξαρχής όλα του τα αμαρτήματα. 
 Δυστυχώς, η Εξομολόγηση σπάνια γίνεται όπως πρέπει. Ο πνευματικός αναγκάζεται να ρωτάει ένα σωρό πράγματα που δεν αφορούν τον εξομολογούμενο, και συχνά δεν ρωτάει εκείνα που τον αφορούν, γιατί δεν τα γνωρίζει ή δεν έρχονται στο νου του. Έτσι πολλά αμαρτήματα μένουν ανεξομολόγητα. Εσύ η ίδια, λοιπόν, πρέπει να πεις όλα όσα σου υποδεικνύει η συνείδησή σου. Μπορείς να τα θυμάσαι και δίχως σημειώσεις μόνο να είσαι σίγουρη ότι δεν θα παραλείψεις τίποτα».

 πηγή

ΟΙ ΕΝ ΤΩ ΕΙΚΟΣΤΩ ΑΙΩΝΙ ΔΙΑΛΑΜΨΑΝΤΕΣ ΑΓΙΟΙ

πηγή

Κι η Παναγία μας θα σου δώσει το Έλεός Της, πολλαπλάσια

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

 Όταν προσεύχεσαι στην Παναγία μας την ονομάζεις ''άβυσσο ελέους και οικτιρμών''.

  Προσπάθησε όσο μπορείς να γίνεις σαν κι Αυτήν, να είσαι ελεήμων κι οικτίρμων σ' εκείνους που ζητούν το έλεος και τους οικτιρμούς σου. Μην εκνευρίζεσαι μαζί τους, μην τους περιφρονείς. Όσο περισσότερο ζητούν την βοήθειά σου, τόσο περισσότερο να τους αγαπάς. Να καταλαβαίνεις την θέση τους με ειλικρίνεια και καλή διάθεση, όπως διδάσκει το Ευαγγέλιο. Να προσπαθείς να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση τους. Κι η Παναγία μας θα σου δώσει το Έλεός Της, πολλαπλάσια.

Άγιος Σπυρίδων ο Θαυματουργός,15ος αιώνας

Άγιος Σπυρίδων ο Θαυματουργός,15ος αιώνας ,

Ιερός Ναός Αγίας Αικατερίνης, Καρουσάδες, Κέρκυρα

Άγιος Σπυρίδωνας και Άγιος Νικόλαος.Εικόνα από την Μεσσήνη της Σικελίας

 

Η φορητή αυτή εικόνα αναπαριστούσε τον άγιο Σπυρίδωνα, ένθρονο.

  Όπως αποκαλύφθηκε όμως, κάτω από την παράσταση αυτή, που χρονολογείται τον 18ο αιώνα, υπήρχε παλαιότερο στρώμα ζωγραφικής που απεικόνιζε το άγιο Νικόλαο ένθρονο του 17ου αιώνα.

  Η εικόνα, που προέρχεται από τη Μεσσήνη της Σικελίας, είναι αναθηματική, την αφιέρωσε δηλαδή κάποιος ναυτικός ή έμπορος της περιοχής σε κάποια εκκλησία της πόλης αφιερωμένη στον άγιο Νικόλαο, προστάτη των ναυτικών.

  Η «μετατροπή» του αγίου Νικολάου πιθανόν προέκυψε γύρω στο 1743, όταν ξέσπασε επιδημία πανούκλας. Η εικόνα αφιερώθηκε στον άγιο Σπυρίδωνα γιατί θεωρείται προστάτης κατά της πανούκλας.

  Στις 28 Δεκεμβρίου του 1908 ένας φοβερός σεισμός ισοπέδωσε ολόκληρη την Μεσσήνη. Aκολούθησε πυρκαγιά και ένα τσουνάμι που ολοκλήρωσαν την καταστροφή. 

 Αμέσως σχεδόν, το ελληνικό κράτος έστειλε δύο πολεμικά πλοία το «Σφακτηρία» με οργανωμένη ιατρική μονάδα και το «Κρήτη» για να βοηθήσουν τους πληγέντες. Οι ναυτικοί του «Σφακτηρία», σε μία «ανασκαφική» επιχείρηση στα ερείπια του Αγίου Νικολάου, του ναού της ελληνικής κοινότητας, ανέσυραν εικόνες και άλλα ιερατικά σκεύη. Όλα τα αντικείμενα μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και από το 1915 φυλάσσονται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

ΠΗΓΗ

Ξέρετε γιατί έχουν επιτυχία τα social media; Γιατί αρέσουν πολύ σε αυτούς που έχουνε μίσος,

Ξέρετε γιατί έχουν επιτυχία τα social media; Γιατί αρέσουν πολύ σε αυτούς που έχουνε μίσος, κόμπλεξ και μιζέρια στην ζωή τους και θέλουν να την διοχετεύσουν και στους άλλους.
Πάντα το κακό θέλει να αυτοπροβληθεί, να αυτοδιαφημιστεί, να μολύνει όσο πιο πολλούς μπορεί. Σχόλια και μετά σχόλια στα σχόλια και δώσ'του τα σχόλια και οι κατακρίσεις.

Γι'αυτό και σπάνια θα βρεις ανθρώπους που δεν μένουν στα κακά αυτού του κόσμου, αλλά θα δούνε το καλό· δεν θα μείνουν στο σκοτάδι αλλά θα δούνε το φως και θα παραμείνουν εκεί.
Είναι σημαντικό νομίζω να μένουμε στα καλά και αυτά να προβάλουμε. Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να πολεμούμε το κακό. Και το πολεμούμε με τόση μανία και εμμονή ώστε τελικά μολυνόμαστε και εμείς οι ίδιοι με την βρωμιά, με το σκοτάδι, με την μιζέρια.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται συνεχώς να μιλούμε για όλα τα κακώς κείμενα που γίνονται στον τόπο μας ή γενικότερα.
Ο άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με κάποιον μιλά συνέχεια για τον ηγαπημένο του, δεν μιλά για αυτούς που δεν είναι ηγαπημένοι του, ή που του κάνανε κακό.

Εάν κι εμείς είμαστε άνθρωποι του Φωτός, της Αλήθειας, του Χριστού γι'αυτά θα μιλάμε. Δεν θα νικήσουμε το ψεύδος πολεμώντας το. Θα νικήσουμε το ψεύδος προβάλλοντας την Αλήθεια.

 Στα social media υπάρχουν δυστυχώς πολλοί που καθημερινά ελέγχουν το κακό, ελέγχουν τα λάθη των άλλων κτλ. Δι'αυτού του τρόπου όμως δεν προβάλλεται το καλό, το ορθό, το θεάρεστο.
Μου θυμίζουν κάτι τύπους που πάνε στο γήπεδο και αντί να φωνάζουν συνθήματα υπέρ της ομάδας τους, βρίζουν την αντίπαλη ομάδα. Αυτό είναι αρρώστια πνευματική.

 Δεν είναι υγιές το να ασχολούμαστε και να κοινοποιούμε και να αναπαράγουμε κάτι κακό που έχει γίνει. Όσο και να βρίζουμε το κακό δεν το θεραπεύουμε, αντιθέτως αμαρτάνουμε κι εμείς. Το θέμα είναι να βάλουμε στην ζωή μας την Αλήθεια, την Αγάπη, τον Χριστό. Τότε όλα γίνονται όμορφα. 

Όπως μια αγία γερόντισσα που ρωτήθηκε: "γερόντισσα είδες, γνώρισες στα ταξίδια σου κακούς ανθρώπους, πονηρούς ανθρώπους...". 

Αυτή απάντησε: "όχι παιδάκι μου, όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα ήταν καλοί, ούτε ένας κακός". 

Όλους τους έβλεπε καλούς, όλους τους έβλεπε αγαθούς. Γιατί; Γιατί έχασε τα λογικά της; Όχι. Διότι όλους τους έβλεπε μέσα από τα μάτια του Χριστού, μέσα από την Αγάπη, μέσα από την ακομπλεξάριστη ελευθερία που προσφέρει η Χάρις του Θεού. Δεν έμενε στα λάθη των ανθρώπων, έβλεπε τους ανθρώπους μέσα από την ειρήνη της καρδιάς της που τους χωρούσε όλους...
Και το πιο βαθύ σκοτάδι αλλοιώνεται, φωτίζεται όταν ανάψουμε μια μικρή φλογίτσα...
Το θέμα λοιπόν είναι ν' ανάψουμε την φλογίτσα (με το προσωπικό μας παράδειγμα) όχι να καταδικάζουμε το σκοτάδι...

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή

Η λέξη φιλότιμο, ήταν πολύ αγαπημένη λέξη για τον Άγιο Παΐσιο

Oμιλία που πραγματοποίησε ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Ψωίνος, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, με θέμα: «Μαθητεία στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη: Το φιλότιμο στην πνευματική ζωή» στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018.

Το φιλότιμο καθαρίζει την καρδιά του ανθρώπου και την καθιστά έτοιμη για να κατοικήσει ο Χριστός. Και μέσω του φιλότιμου μπορεί ο άνθρωπος να θεμελιώσει αληθινή σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο του.
Την τρίτη κατά σειρά ομιλία του με θέμα: «Μαθητεία στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη: Το φιλότιμο στην πνευματική ζωή», πραγματοποίησε ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Ψωίνος,στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου.
Της ομιλίας, που δόθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»,προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο τη Βηματάρισσα.

 Το φιλότιμο είναι μία πολύ μεγάλη λέξη, τόνισε ο π. Δανιήλ. Μια λέξη με βαθύ περιεχόμενο, με πολλές παραμέτρους και με ευρεία σημασία.
Η λέξη φιλότιμο, έτσι όπως την εννοούμε, δεν μεταφράζεται σε καμία γλώσσα. Εμπεριέχει μέσα της ένα σύνθετο πλέγμα αρετών.
Ετυμολογικά σημαίνει την αγάπη για την τιμή. Και αν μελετήσουμε την Αγία Γραφή, η λέξη αυτή απαντάται τρεις φορές, στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου.
 «Όταν λέμε ότι κάποιος έχει φιλότιμο, σημαίνει ότι είναι υπέρ το δέον συνεπής στις υποχρεώσεις του. Αυτή είναι η μια σημασία της λέξεως αυτής.
Άλλη σημασία, αναφέρεται σε εκείνον που πρόθυμα εκτελεί τα καθήκοντα του και μάλιστα με ευσυνειδησία.
Μια ακόμη σημασία που λαμβάνει αυτός ο όρος, καταδεικνύει εκείνον που δεν θέλει να δίνει δικαιώματα να θιγεί η τιμή και η υπόληψη του».
Με τον όρο φιλότιμο γενικότερα δηλώνουμε και φανερώνουμε την αξιοπρέπεια, την τιμή αλλά και την περηφάνεια, με την καλή έννοια.

Η λέξη φιλότιμο, ήταν πολύ αγαπημένη λέξη για τον Άγιο Παΐσιο. Την χρησιμοποιούσε συχνά στον λόγο του, στην διδαχή του, στην διδασκαλία του, όταν ήθελε να περάσει σπουδαία μηνύματα, σε όποιον βρίσκονταν απέναντί του.
Και την χρησιμοποιούσε γιατί εμπερικλείει μέσα της μεγάλη δύναμη. Κι αυτήν την δύναμη, μέσω της λέξεως αυτής, προσπαθούσε να την διοχετεύσει ο Άγιος

Τι μιλάτε με υβριστές που είναι ζήτημα αν εκπροσωπούν πλέον και ένα στους πέντε Έλληνες που τους ψήφισε;!

  Τη δική του απάντηση στις δηλώσεις του Προέδρου του Βουλής, δίνει με άρθρο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, κ. Άνθιμος: «Μέσα στην κρίση αποδείχθηκε ότι οι «συντηρητικές» αξίες -όπως τις χαρακτήρισε ο Πρόεδρος- έσωσαν την κοινωνία και τα πρόσωπα. Ήταν η οικογένεια, ήταν οι χριστιανικές αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης, ήταν τα παλαιά δίκτυα κοινωνικής στήριξης της Εκκλησίας (που πολλοί δεν ξέρουν ότι υπήρχαν και πριν την κρίση) και η βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διασφάλισαν ότι η Ελλάδα δεν θα διαλυόταν και δεν θα πάθαινε ότι έπαθαν οι πρώην κομμουνιστικές χώρες όταν χρεοκόπησαν» τονίζει μεταξύ άλλων.

Του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Στην τηλεόραση του ΑΛΦΑ και στον κ. Ανδρέα Καραγιάννη την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018 νομίζω ότι ο Πρόεδρος της Βουλής αδίκησε και την Κυβέρνηση, και την Εκκλησία και τον εαυτό του, και, κυρίως, δεν προσέφερε καλές υπηρεσίες στην προσπάθεια να βρεθούν συναινετικές λύσεις ώστε να κάνουμε ακόμα ένα βήμα προς την κατεύθυνση των διακριτών ρόλων.
Όταν η χώρα μπήκε στην κρίση, οι ιδέες που κυριαρχούσαν ήταν κάθε άλλο παρά «συντηρητικές», όπως τις αποκαλεί ο κύριος Πρόεδρος.
Ήταν η εποχή που το κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα υπηρετούσε την αντίληψη ότι παίρνοντας δάνεια -και όχι μέσω του ιδρώτα του προσώπου σου- μπορούσες να ζήσεις το όνειρό σου απελευθερωμένος από τα «δεσμά» των παλιών ιδεών -όπως η οικογένεια, η πίστη, η πατρίδα.
Και μέσα στην κρίση αποδείχθηκε ότι οι «συντηρητικές» αξίες -όπως τις χαρακτήρισε ο Πρόεδρος- έσωσαν την κοινωνία και τα πρόσωπα.
Ήταν η οικογένεια, ήταν οι χριστιανικές αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης (υπενθυμίζουμε ότι στην Θεία Κοινωνία όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, κοινωνούν από το ίδιο ποτήριο), ήταν η βαθιά προσήλωση στη δημοκρατία (καρπός της καταστροφικής εμπειρίας της χούντας), ήταν τα παλαιά δίκτυα κοινωνικής στήριξης της Εκκλησίας (που πολλοί δεν ξέρουν ότι υπήρχαν και πριν την κρίση) και η βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διασφάλισαν ότι η Ελλάδα δεν θα διαλυόταν και δεν θα πάθαινε ότι έπαθαν οι πρώην κομμουνιστικές χώρες όταν χρεοκόπησαν.
Δεν γνωρίζει ο Πρόεδρος της Βουλής ότι η Εκκλησία κράτησε το λαό της από το χέρι και δεν τον άφησε να σωριαστεί; Δεν γνωρίζει ο Πρόεδρος της Βουλής ότι η Εκκλησία στάθηκε ενάντια στην επέλαση των νεοναζιστικών φαινομένων και έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την ανάσχεσή τους;
Αν ο Πρόεδρος της Βουλής πιστεύει ότι η Εκκλησία είναι «θεοκρατική,

Ένα διαφορετικό πρότυπο ηγέτη(Μνήμη Αγ.Σπυρίδωνος)

  

Στην εποχή μας γίνεται ολοένα και περισσότερο λόγος για την απουσία ηγετών, προσωπικοτήτων δηλαδή που με σοφία και αυταπάρνηση θα οδηγήσουν τους πολλούς στην αληθινή πρόοδο, αυτήν που θα έχει και μακροπρόθεσμες ωφέλειες τόσο για την κοινωνία όσο και για τα άτομα, αλλά και θα βλέπει τον κόσμο σε μία προοπτική δικαιοσύνης.
  Αυτή η απουσία εν μέρει πηγάζει και από το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν πιστεύουν σ’ αυτό το ηγετικό πρότυπο. Ηγέτης κατ’ αυτούς είναι εκείνος ο οποίος θα τονώσει την υπερηφάνεια διά των λόγων και δια της μαγκιάς του. 
 Ηγέτης είναι αυτός που θα τον υπολογίζουν διεθνώς, με την έννοια ότι θα απειλεί πως ότι θα προκαλέσει αναστάτωση και θα τον φοβούνται, είναι αυτός που θα δώσει χρήματα, άρτον και θεάματα στους πολλούς, είναι αυτός που θα μας οδηγεί σε ικανοποίηση της φιληδονίας, της φιλαυτίας και της φιλοδοξίας, δηλαδή κάθε επιθυμίας μας. Ηγέτης είναι αυτός που θα είναι μάγκας, που θα παραβιάζει τους κανόνες, τις κοινωνικές συνθήκες, που θα εκφράζει την δίψα μας για ισότητα όχι στο καλό και στην αγάπη, αλλά στην άνεση και την απόλαυση.

  Όμως δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό το ηγετικό πρότυπο που μας λείπει. Είναι ο ηγέτης που έχει συνέπεια λόγων και έργων. Είναι ο ηγέτης παιδαγωγός, αυτός που με το ήθος, τον λόγο, το παράδειγμά του θα δείχνει στους ανθρώπους που τον ακολουθούν και τον εμπιστεύονται ότι υπάρχει η οδός μιας αληθινής προόδου, αυτής της αγάπης που γίνεται προσφορά. 
 Είναι ο ηγέτης που δεν διστάζει να σταθεί απέναντι στην εξουσία της αδικίας. Να μιλήσει όχι με την γλώσσα του πολιτικώς ορθού, αλλά με την γλώσσα της αλήθειας. Να παρακαλέσει Θεό κι ανθρώπους για το δίκιο. Να υπερασπισθεί τον φτωχό, τον κατατρεγμένο, τον ορφανό, τον εμπερίστατο. Να δώσει από τα δικά του ή, καλύτερα, να μην έχει τίποτε δικό του, προκειμένου όσοι τον χρειάζονται να αντέξουν. Και να διδάσκει την ευθύνη για την ζωή που έχουν όλοι όσοι βοηθιούνται. Διότι αυτό είναι το δυσκολότερο. Το να ελεείς κάποιον, όταν αυτό περνά από το χέρι σου, είναι αυτονόητο. Το να του δείξεις τον δρόμο να μάθει να ζει με τις δικές του δυνάμεις, όπου και όσο αυτό είναι εφικτό, είναι το σπουδαιότερο.
Κι όλα αυτά δοσμένα σε ένα ήθος σεμνότητας και αξιοπρέπειας. Ένα ήθος προσευχητικό, όχι εγωκεντρικό και αλαζονικό. Ένα ήθος που γνωρίζει το μέτρο. Ένα ήθος που με την ταπεινότητα γεννά συγκίνηση κι ελπίδα. Που δεν μετρά προσόντα, πτυχία, γνώσεις, κοινωνική τάξη, χρήματα, αλλά αυθεντικότητα κι αγάπη.
Υπάρχουν ηγέτες που θορυβούν. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που επικαλούνται το έλεος του Θεού και δίνονται με αγάπη στον πλησίον. Υπάρχουν εκείνοι που τρέφονται από τους ανθρώπους και εκείνοι που τρέφουν με αγάπη και ζωή. Που ξεχνούν ότι υπάρχει συμφέρον, χρόνος, κόπωση, ο ίδιος τους ο εαυτός και με την βοήθεια της πίστης ρίχνονται στην οδό του αγιάζειν και αγιάζεσθαι.

 Τέτοιος ηγέτης ήταν και είναι ο Άγιος Σπυρίδων. Αν μελετήσουμε με προσοχή

Ο ναός του Αγ.Σπυρίδωνα καταφύγιο των Κερκυραίων!

 Ανέκαθεν οι πιστοί θεωρούν το ναό του Αγίου σαν το ασφαλέστερο καταφύγιο. Σε αναφορά στην πολιορκία του 1716 διαβάζουμε: 

  «Μέγας έπαινος πρέπει να δοθεί και µεγάλο χρέος έχουµε στον ένδοξο άγιο Σπυρίδωνα, επίσκοπο Λευκωσίας που έχει ταφεί στον καθεδρικό ναό της Κέρκυρας, κι είναι Προστάτης άγρυπνος αυτής τής πόλης. Λίγες µέρες πριν την πολιορκία, εγράφη ότι ο κλήρος ήθελε να µεταφέρει το λείψανό του στο Φρούριο για να το προστατεύσει από ενδεχόµενη προσβολή των Τούρκων• εκείνος όµως αντιστάθηκε πάση δυνάµει κι έµεινε ακίνητος στην Εκκλησία του (που, εν συνεχεία, στην διάρκεια της πολιορκίας, διατηρήθηκε ανέπαφη) και δεν επέτρεψε να τον µεταφέρουν αλλού προλέγοντας σχεδόν το ευτυχές τέλος του εγχειρήµατος».
 Οι σεισμοί και οι συνέπειές τους συσπειρώνουν πάντα τους πιστούς υπό τη σκέπη του ναού του Αγίου. Στις 9 Φλεβάρη του 1743 η πόλη υπέστη μεγάλες ζημίες από σεισμό και ο Πρωτοπαπάς Ιωάννης Βούλγαρης προστάζει τους ιερείς της πόλης να σημάνουν για πολλή ώρα τις καμπάνες και να ψάλουν παράκληση. Ταυτόχρονα έχει αρχίσει ολονυχτία στην εκκλησία του Αγίου και την επόμενη μέρα πραγματοποιείται λιτανεία του Αγίου.

Αλλά σε κάθε κατάσταση ο ναός θεωρείται μέρος ασφαλές και απρόσβλητο από κάθε απειλή. Σημειώνει ο Σαμαρτζής στις 15 Ιουνίου του 1857:

  «Προς τας 5 π.μ. έρριψε κεραυνόν όστις εμβήκεν εντός της Εκκλησίας του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος εκ του Ιερού Βήματος, όπου ήσαν δύο υπηρέται οίτινες είδον μίαν λάμψιν και εφοβήθησαν διότι απέρασε από το κεφάλι τους και επήρε το φιλέτο το χρυσό, εμαύρισε το μέγα κανδήλι το οποίο είναι προς το μέρος της θυρός του Αγίου Στεφάνου και ολίγον την μεγάλην εικόνα της Αγίας Κερκύρας. Και μη δυνάμενος να ξεθυμάνη εσηκώθη εις την Ουρανίαν κάμων μίαν τρύπαν και έγινε άφαντος. Η χάρις του Αγίου εμπόδισε και δεν επροξένησε ζημίαν, αλλ’ η γειτονιά εφοβήθη και μαθών ο λαός το θαύμα του Αγίου έτρεξαν (οι πιστοί) εις την Εκκλησίαν δοξάζοντες και υμνούντες τον Ύψιστον…»

 Την ώρα του κινδύνου ο πιστός αισθάνεται πιο έντονη την ανάγκη της υπερφυσικής προστασίας. Έτσι, ενώ η Κέρκυρα βομβαρδίζεται κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο 1940-41, πολλοί πιστοί αψηφούν τις οδηγίες της Αεράμυνας και καταφεύγουν στο ναό, ο οποίος είναι πάντα ανοιχτός. Ενώ πολλά κτίρια της πόλης πλήττονται, ο ναός του Αγίου δεν παθαίνει καμία ζημία και σε μια περίπτωση, βόμβα διαπερνά τη στέγη και καταλήγει στο γυναικωνίτη χωρίς να εκραγεί. Ο απλός λαός αποδίδει τα γεγονότα σε θαυματουργή επέμβαση του Αγίου, ενώ σχετική απεικόνιση αποδίδεται σε άγνωστο ζωγράφο. 

 Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων του 1940 σε ανταπόκριση αθηναϊκής εφημερίδας για τους βομβαρδισμούς της Κέρκυρας διαβάζουμε: «… Ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου και προστάτου της νήσου είνε ανοικτός ημέραν και νύκτα εις παλλαϊκόν προσκύνημα. Οι Κερκυραίοι σπεύδουν καθημερινώς εις τον ονομαστόν ναόν δια να δεηθούν υπέρ της νίκης των ελληνικών όπλων και να ζητήσουν τον όλεθρον του επιβούλου επιδρομέως.»

Τη βραδιά 13 προς 14 Σεπτέμβρη 1943 η γερμανική αεροπορία βομβαρδίζει επανειλημμένα την πόλη και μετά τα μεσάνυχτα ρίχνει εμπρηστικές βόμβες. Η φωτιά κατατρώει την πόλη και ο κόσμος πανικόβλητος την εγκαταλείπει. Μέσα στον πανικό η σκέψη βρίσκεται στον Άγιο: «Άγιε μου, διώξε τους Ούννους και ν’ ανάψω κερί στην κάσα σου». 

Το πρωί της 14ης Σεπτέμβρη, ενώ η πόλη φλέγεται, ο μητροπολίτης Μεθόδιος Κοντοστάνος σημειώνει: « Επροχωρήσαμεν εις τον Ναόν του Αγίου Σπυρίδωνος. Ήτο κατάμεστος πλήθους, το οποίον κατέφυγεν υπό την στέγην και την βοήθειαν του Αγίου, ως εις καταφύγιον. Ήσαν περίτρομοι, αι δε γυναίκες και τα παιδιά έκλαιον. Ο βόμβος των διαδοχικώς επερχομένων αεροπλάνων και ο συριγμός των ριπτομένων βομβών επηύξανε τον τρόμον...»

πηγή

Το καμπαναριό του Αγίου Σπυρίδωνα

Ο ναός ο οποίος στεγάζει σήμερα το σκήνωμα του αγίου, κτίστηκε στα 1589 και ανήκει στο ρυθμό της μονόκλιτης βασιλικής. Το ψηλό και πυργωτό καμπαναριό, ως συμπλήρωμα του ναού, κτίστηκε το 1620. Το σημερινό τέμπλο του ναού, κατασκευασμένο από μάρμαρο της Πάρου, κατασκευάστηκε το 1864 και είναι έργο του αυστριακού αρχιτέκτονα Μάουερς.

φώτο Eddie Kastamonitis

Το μεγάλο πυργοειδές καμπαναριό της εκκλησίας δεσπόζει στην Πόλη της Κέρκυρας και θα το αναγνωρίσετε κάνοντας τη βόλτα σας στην παλιά πόλη και τα κάστρα. Το καμπαναριό έχει, καθόλου τυχαία, μεγάλη ομοιότητα με το καμπαναριό της Ελληνικής εκκλησίας της Βενετίας (San Giorgio dei Greci).ο επιβλητικό καμπαναριό τελειώνει γύρω στα 1600, υψούμενο 42 μέτρα πάνω από το έδαφος. Στην αρχική κατασκευή, το εσωτερικό του χωρίζεται σε πολλούς ορόφους και ο κλιμακοστάσιο είναι ξύλινο. Το 1933 το κλιμακοστάσιο αντικαθίσταται με σιδερένιο - με 103 σκαλοπάτια, και οι όροφοι γίνονται τρεις.Η καθημερινότητα στην Παλιά Πόλη – και όχι μόνο- ρυθμίζεται από την καμπάνα του Αγίου η οποία βρίσκεται στην κορυφή του τρούλου, σημαίνοντας όλες τις ώρες και τα μισάωρα.

Επισημαίνουμε ότι το σημερινό ρολόι τοποθετήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, ταυτόχρονα με τρία πανομοιότυπα στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ως τότε, η καμπάνα του Αγίου ρύθμιζε ήδη την καθημερινότητα με τρία σημάματα: Το πρωί, όταν άνοιγε ο ναός, το μεσημέρι ακριβώς στις 12 και το βράδυ, την ώρα του Εσπερινού. Πρόκειται για έθιμο με αρχή ανάλογη περίπτωση της μεγάλης καμπάνας του Αγίου Μάρκου στη Βενετία.

Η μέτρηση του χρόνου από την μεγάλη καμπάνα του Αγίου ήταν σημαντική καθώς πρόκειται για μια εποχή που τα ρολόγια ήταν σπάνια. Ειδικά η μεσημεριανή καμπάνα, κατά το 19ο αιώνα, ονομάζονταν «καμπάνα του αναστεναγμού» καθώς πλησίαζε η ώρα του φαγητού που σε πολλές οικογένειες ήταν φτωχό, προβληματικό και κάποιες φορές δύσκολο να βρεθεί.

Στη θέση της καμπάνας του Αγίου που σήμαινε τότε, βρίσκεται η «Αγγελική», κατασκευασμένη στην Κέρκυρα το 1896.

 Από τις 7 Δεκέμβρη αρχίζει τακτικά η χαρμόσυνη καμπανοκρουσία, η αλάρμα (all’ arma), από όλες τις καμπάνες του ναού καλώντας τους πιστούς σε προσκύνημα του ιερού Σκηνώματος του Ιεράρχη που στέκεται – όπως σημειώνει ο αείμνηστος Α.Χ. Τσίτσας – τρεις μέρες και τρεις νύχτες όρθιος στο κρουστάλλι του και το θρονί του, ακοίμητος και ολοζώντανος βοηθός και σκεπαστής του λαού Του.

Ὑπάρχει μεγάλη διαφορά,ὅταν βρίζει κανείς ἤ ὅταν ἐλέγχει κάποιον.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Πρέπει να ελέγχουμε ο ένας τον άλλον, όταν βλέπουμε κάποια σφάλματα; Υπάρχει διαφορά, όταν βρίζει κανείς ή όταν ελέγχει κάποιον;

  Ίσως μερικοί από σας, που διαβάζουν την Αγία Γραφή, προβληματίζονται, όταν βλέπουν πως ο Κύριος ενώ μας απαγορεύει να λέμε τον πλησίον μας «ανόητε» και «ηλίθιε», και αυτός που το κάνει, σύμφωνα με το λόγο Του, είναι ένοχος της φωτιάς της κολάσεως.
Ενώ λοιπόν λέει αυτά, ο Ίδιος πολλές φορές χρησιμοποιεί σκληρά λόγια για κάποιους ανθρώπους, όπως στην περίπτωση του αρχισυναγώγου, στον οποίον είπε· «υποκριτά».Επίσης πολλές φορές έλεγε υποκριτές τους γραμματείς και τους φαρισαίους.Αυτούς έλεγε ακόμα· «όφεις, γεννήματα εχιδνών» (Μτθ. κγ΄, 33).

 Μια φορά, όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν στην Ιουδαία, Τον προειδοποίησαν ότι ο Ηρώδης θέλει το θάνατό του και Τον συμβούλεψαν όσο γίνεται πιο γρήγορα να φύγει από την Ιουδαία. Και τι απάντησε τότε ο Χριστός; Πολύ ήρεμα είπε το εξής· «Πορευθέντες είπατε τη αλώπεκι ταύτη· ιδού εκβάλλω δαιμόνια και ιάσεις επιτελώ σήμερον και αύριον, και τη τρίτη τελειούμαι» (Λκ, 13, 32). Αλεπού είπε τον Ηρώδη.

Μια φορά ονόμασε «Σατανά» τον μεγαλύτερο απόστολο και τον πιο αγαπητό φίλο του, τον Πέτρο· «ύπαγε οπίσω μου, Σατανά· σκάνδαλόν μου ει· ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων» (Μτ. 16, 23).

Γνωρίζετε ότι μερικές φορές ο Κύριος οργιζόταν, δύο φορές έδιωξε εμπόρους από το ναό και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών. Επίσης γνωρίζετε πως μια φορά έφτιαξε μαστίγιο από σκοινιά και έδιωξε από το ναό αυτούς που πουλούσαν εκεί ζώα. Φοβερή ήταν μερικές φορές η οργή του Υιού του Θεού.

Τι λοιπόν μπορούμε να πούμε εμείς; Είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα και ίχνος αντίφασης σ’ αυτά που έκανε και που δίδασκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός; Είναι δυνατόν να παρέβαινε ο ίδιος την εντολή που μας είχε δώσει και σύμφωνα με την οποία είναι αμαρτία να λέμε ανόητο τον πλησίον μας;
Ασφαλώς όχι. Στον Κύριο Ιησού Χριστό το «ναι» είναι «ναι» και το «όχι» – «όχι» και δεν υπάρχει καμία αντίφαση. Και ούτε μπορεί να υπάρχει στον Υιό του Θεού. Τότε πως μπορούν να εξηγηθούν αυτά τα λόγια και οι πράξεις του Χριστού που σας ανέφερα προηγουμένως;
Η εξήγηση είναι πολύ απλή· πρέπει να ξεχωρίζουμε τη λογική με την οποία το

Διάβαζε λοιπόν Ψαλμούς και θα δείς ότι θα αναστηθείς και εσύ.

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη

Όταν κάποιος αμαρτήσει, λόγῳ του εγωισμού του είναι βαρύς. Δεν μπορεί να διαβάσει, ούτε να προσευχηθεί, διότι του φαίνεται βουνό η προσευχή, ούτε να γονατίσει, διότι του φαίνεται ότι θα σπάσουν τα πλευρά του...

Αφού λοιπόν, δεν μπορείς να προσευχηθείς, ούτε να αγρυπνήσεις, τουλάχιστον ανάγκασε τον εαυτό σου να μελετά τους Ψαλμούς. Οι Ψαλμοί εκφράζουν ικεσία, μετάνοια, δοξολογία, ευχαριστία, περιέχουν αισθήματα και βιώματα που ανασταίνουν και τον πιο αδύνατο άνθρωπο. Όπως, όταν ο άλλος χάσει τις αισθήσεις του, του δίνεις λίγο ρακί και ανασταίνεται, έτσι ακριβώς ανασταίνεται κανείς και με τους Ψαλμούς. Διάβαζε λοιπόν Ψαλμούς και θα δείς ότι θα αναστηθείς και εσύ.

πηγή

Ὁ Άγιος Πορφύριος συνέδεε το θέμα τῶν πνευματικῶν ἀγώνων με τη γαστριμαργία και τη λαιμαργία.

Ὁ Άγιος Πορφύριος συνέδεε τὸ θέμα τῶν πνευματικῶν ἀγώνων μὲ τὴ γαστριμαργία καὶ τὴ λαιμαργία.
Ἔλεγε δὲ πώς, ἂν ὁ ἄνθρωπος καταφέρει νὰ τρώει μὲ πρόγραμμα καὶ μὲ λογική, τότε ὁ Θεὸς ἀναλαμβάνει νὰ τοῦ συμπληρώσει ὅλες τὶς ἄλλες ἀτέλειες. Ἐξαιτίας τῆς λαιμαργίας τοῦ ἀνθρώπου, ἔλεγε, ὁ διάβολος τοῦ πῆρε τὴν ἐξουσία καὶ τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὸν παράδεισο. Κι ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνει ἀγώνα, γιὰ νὰ πάρει πίσω αὐτὴ τὴ χαμένη ἐξουσία.
Ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁ ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου καί, μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου ἔγινε ὁ διάβολος. «Κάνε του, λοιπόν, ἄνθρωπε, πόλεμο νὰ πάρεις πίσω τὴν ἐξουσία, πού σοῦ πῆρε», μᾶς ἔλεγε.
Τὸν ρώτησα τότε:
— Τόσο σπουδαῖος, λοιπόν, εἶναι ὁ ἀγώνας κατὰ τῆς λαιμαργίας;
Καὶ μοῦ ἀπάντησε ὡς ἑξῆς:
— Εἶναι τόσο σημαντικὸς ὁ ἀγώνας αὐτὸς γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας συνήθιζαν, τὴν ὥρα ποὺ ἔφτιαχναν τὸ φαγητό τους, νὰ ρίχνουν μέσα κι ἕνα ποτήρι πικράδι, ὥστε νὰ μὴ νιώθουν τὴν παραμικρὴ ἡδονὴ τὴν ὥρα ποὺ ἔτρωγαν.
— Καὶ τί βγαίνει μ’ αὐτό, Γέροντα;
— Τί βγαίνει; Ἄκουσε νὰ σοῦ ἐξηγήσω. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει τέτοιο ἀγώνα, δὲν προλαμβάνει νὰ σηκώσει τὰ χέρια του στὴν προσευχὴ κι ἀμέσως κατεβαίνει ἡ χάρις καὶ κάθεται ἐπάνω του.

Κλείτου Ιωαννίδη-Γεροντικὸ τοῦ 20οῦ αἰῶνα

...βλογά τα μελανιασμένα κύματα δίχως να τα φοβερίζει και κείνα ησυχάζουνε ...

  Τη θυμωμένη θάλασσα δεν τη δαμάζει πια με την τρίαινα ο άγριος Ποσειδώνας, που τον έπλασε η μυθολογία, αλλά ο πιο ήμερος και ο πιο γλυκύτερος γέροντας, ο άγιος Νικόλαος, που δεν κρατά καμάκια και κοντάρια, αλλά που βλογά τα μελανιασμένα κύματα δίχως να τα φοβερίζει και κείνα ησυχάζουνε και μαλακώνουνε, σα να τους ρίχνει κάποιο λάδι ουράνιο.

  Η φυσιογνωμία του διατηρήθηκε από εικόνα σε εικόνα ίσαμε σήμερα στην τέχνη της εκκλησίας μας, γλυκειά, ταπεινή, πονετικιά, παραηγορητικιά, όλο πραότητα, όλο αγάπη, ειρηνική, απλή, αληθινή "εικόνα πραότητητος", όμοια με του Χριστού, που είπε "μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία". 

Το κεφάλι του είνε φαλακρό με άσπρα τσουλούφια, με μικρό πρόσωπο, με ήμερα μάτια και κόκκινα μάγουλα, με σεμνό μουστάκι και με κοντά στρογγυλά γένεια, "γέρων στρογγυλογένης", με χαμηλούς ώμους, με ταπεινό σχήμα, σαν να παρακαλεί εμάς εκείνος κι΄ όχι να τον παρακαλούμε εμείς.

Φώτης Κόντογλου