Να μου φέρεις τον Ευμένιο να εξομολογηθώ.

Ο γερο-Ευμένιος ήταν ο αγαπημένος του Αγίου Πορφυρίου.

Μια φορά μου λέει, τυχερέ, βρήκες και τον Ιάκωβο, βρήκες και τον Ευμένιο, εγώ έναν άνθρωπο βρε δεν έχω.
Του λέω, Γέροντα είσαι παραπονιάρης. Όλο παράπονα κάνεις.
Είμαι βρε, είμαι παραπονιάρης. Του άρεσε έτσι να μηδενίζεται. Καλά με κατάλαβες, καλά με κατάλαβες, αλλά ξέρεις βρε τι σημαίνει να περνά τόσος κόσμος και να μην έχω και ‘γω έναν, έναν, να εξομολογηθώ και ‘συ να ‘χεις δυό; Πώς να μην έχω παράπονο;Και τι θέλετε του λέω, πως μπορώ να βοηθήσω;
Να μου φέρεις τον Ευμένιο να εξομολογηθώ.

Λέω και ‘γω, πως θα το πω τώρα του Ευμένιου; Θα δεχτεί ο Ευμένιος να εξομολογήσει τον Πορφύριο;
Ο Ευμένιος, βαθιά απλότητα χιλιόμετρα μακριά από την δική μου την πολυπλοκότητα.
Μου λέει, πότε θέλει;
Του λέω, καμιά Κυριακή που δεν πάει πολύς κόσμος μετά τη Λειτουργία να πάμε;
Ντάξει, ντάξει, θα πάρω το πετραχήλι, βρες ένα αυτοκίνητο εσύ και θα πάμε.
Μα τι ήταν η συνάντησή τους !!
Αν έχετε διαβάσει που λέει στην Παλαιά Διαθήκη, κατέβηκε ο Μωησής από το Όρος Σινά και ήταν τόση η λάμψις από την επαφή του με τις ενέργειες του Θεού που ήταν τόσο το φως, που οι Εβραίοι για να μπορούν να συνομιλούν μαζί του έβαλαν μπροστά του ένα μαντήλι γιατί από την λάμψη δεν μπορούσαν να τον δουν.
Όταν βγήκε ο γερο-Ευμένιος από τον Άγιο Πορφύριο, από το κελί του μετά τη εξομολόγηση, έτσι ήταν το πρόσωπό του, τόσο φως είχε επάνω του.

Σκεφτείτε ότι αυτοί οι δύο γνωρίσθηκαν από την εποχή της Πολυκλινικής, που ήταν στην Πολυκλινική εφημέριος ο Άγιος Πορφύριος. Ο π. Ευμένιος τότε ήταν μοναχός, πατήρ Σωφρόνιος Σαριδάκης από την Κρήτη, και τον έστελνε ο Άγιος Νικηφόρος κάθε Σάββατο να πάει στην ψαραγορά, που ήταν κάτω εκεί δεν ξέρω αν είναι μέχρι σήμερα, κοντά στην Ομόνοια. Να πας να ψωνίσεις του έλεγε για όλους τους λεπρούς, επειδή είχε υγεία και δύναμη και ευρωστία ο πατήρ Ευμένιος, τότε Σωφρόνιος.

Οπότε μια ημέρα λέει πηγαίνοντας, είδα κόσμο να μπαίνει σε ένα παρεκκλήσι. Ήταν του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική. Και δεν μπαίνω και ‘γω να προσκυνήσω; Είχαν Λειτουργία και στην Λειτουργία βλέπω έναν παπά να λειτουργά αλλά με φως, πολύ φως παιδί μου. Έμεινα πίσω-πίσω. Μα τι χάρη του έδωσε αυτού ο Θεός! Απ ‘το Χερουβικό και μετά μου λέει, έβλεπα να τον διακονούν άγγελοι ! Τέλειωσε η Λειουργία, μερικοί έμπαιναν μέσα στο Ιερό να χαιρετίσουν τον παπά, παπάς ήταν ο Άγιος Πορφύριος. Και μπαίνει ο γερο-Ευμένιος, απλούστατος, σαν παιδάκι ήταν.
Του λέει, πως σε λένε;

– Πατέρα Πορφύριο
. Ο Πορφύριος είχε ύφος, βασιλικό, αυτοκρατορικό, ο άλλος, ο Ευμένιος ήταν χωριάτης, Κρητικός.
– Πάτερ Πορφύριε, μα τι μεγάλη χάρη σου έδωσε ο Θεός ! Να έχεις τόσο Φως όταν λειτουργάς και μετά το Χερουβικό τόσους αγγέλους ! Πω πω δεν ξανάδα αυτό το πράγμα !
Και του απάντησε ο πανέξυπνος και αγιότατος πατήρ Πορφύριος, ναι πάτερ μου είναι αλήθεια, η χάρις της ιερωσύνης είναι μεγάλη, ιδαιτέρως όταν λειτουργούμε και τι ωραία, εσύ είδες τους αγγέλους μου που εγώ δεν βλέπω.
Έτσι μου είπε, μου λέει, ότι δεν έβλεπε τους αγγέλους. Είναι δυνατόν να είναι δίπλα σου και να μην βλέπεις;

απόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου

πηγή

Η άγνοια της Αγίας Γραφής,αιτία όλων των κακών(Αγ.Ιωάννη Χρυσοστόμου)

 Αγία Γραφή 

(Χρυσοστομικό λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, μόνο η μετάφραση)

Aγιογραφική μελέτη Ε.Π.Ε. 2,160
Ο χριστιανός, αφού πάρη στα χέρια του θεϊκό βιβλίο (απ' την Αγία Γραφή), και αφού προσκαλέση τους γνωστούς, ας ποτίζη και τη δική του διάνοια και των συγκεντρωθέντων με το νερό των θείων λόγων.

Tροφή της ψυχής Ε.Π.Ε. 2,636
Κάθε μέρα στο σώμα δίνεις τροφή και καταναλίσκεις χρήματα. Έτσι και για την ψυχή. Δεν πρέπει να την αφήνης πεινασμένη. Να της δίνης την κατάλληλη τροφή, πούναι η ανάγνωσις των Γραφών και η πνευματική συμβουλή.

Tροφή καθημερινή Ε.Π.Ε. 3,222
Ό,τι για το σώμα είναι η υλική τροφή, αυτό για την ψυχή είναι η ανάγνωσις της Γραφής. Είναι τροφή πνευματική, που ενισχύει το λογισμό, που κάνει την ψυχή ισχυρή, γενναιότερη και αγιώτερη.

Παντού η μελέτη της, και στο σπίτι Ε.Π.Ε. 3,458
Σκέψου τον ευνούχο της Κανδάκης. Και στο δρόμο δεν αμέλησε την ανάγνωσι της Γραφής, και μάλιστα πάνω στην άμαξα. Ας τ’ ακούνε αυτά όσοι δεν καταδέχονται να διαβάζουν τη Γραφή στο σπίτι τους, και θεωρούν το έργο αυτό ως πάρεργο... Να ο ευνούχος. Και ξένος ήταν και αξιωματούχος, δυό πράγματα, που σπρώχνουν στην αδιαφορία. Κι όχι μόνο. Ήταν σπουδαίος στην κοσμική θέσι, ήταν πλούσιος, βρισκόταν στην οδοιπορία, ταξίδευε με αμάξι... Και όμως!

Κατανόησις με θειο φωτισμό Ε.Π.Ε. 3,458
Αφού πάρουμε στο χέρι τη Γραφή, ας εντείνουμε την προσοχή μας, ας συγκεντρώσουμε καλά το μυαλό μας, ας διώξουμε κάθε βιοτική μέριμνα, ας διαβάζουμε με πολλή προσοχή και ευλάβεια, ώστε με τη φώτισι του αγίου Πνεύματος να κατανοούμε όσα γράφονται στο κείμενο και να πάρουμε μεγάλη ωφέλεια.

Κάλλος και χάρις Ε.Π.Ε. 3,534
Ας μη προσέχουμε επιφανειακά την ανάγνωσι της Γραφής. Ας ανιχνεύουμε το βάθος της και θα μπούμε στο αληθινό νόημά της. Αυτό άλλωστε είναι το γνώρισμά της˙ Μέσα σε λίγα λόγια είναι δυνατόν πολλές φορές να βρής μεγάλο πλούτο νοημάτων. Στην ανθρώπινη σοφία η προσπάθεια είναι η καλλιέπεια. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Στη Γραφή δεν γίνεται λόγος για ωραίες φράσεις. Το περιεχόμενό της έχει εσωτερικό κάλλος, που αστράπτει με τη θεία χάρι.

Πνευματική τράπεζα Ε.Π.Ε. 3,536
Καθημερινά παραθέτουμε την πνευματική τράπεζα της Γραφής, ώστε με τη συνεχή προτροπή και την πυκνή μελέτη της ν’ αποκρούουμε κάθε επιβολή του δαίμονα.

Άνοιγμα των ουρανών Ε.Π.Ε. 8α,350
Η ανάγνωσις της Γραφής είναι άνοιγμα των ουρανών.

Κατεργασμένο μέταλλο Ε.Π.Ε. 8α,354
Δεν είναι οι θείες Γραφές μέταλλα, που έχουν ανάγκη από κατεργασία, αλλά προσφέρουν θησαυρό έτοιμο σε όσους αναζητούν τον πλούτο, που προέρχεται απ’ αυτές. Αρκεί μόνο να τις ανοίξουμε, και θα θαμπωθούμε από την ακτινοβολία

Τι δεν έμαθε η Ελλάδα από τον γαλλικό νόμο του 1905

Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*

Με αφορμή τη συμφωνία για τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, θα ήθελα να αναφερθώ στον αντίστοιχο νόμο που υπάρχει στη Γαλλία από το 1905. Γιατί η Ιστορία μάς διδάσκει. Μόνο που εμείς στην Ελλάδα δεν θέλουμε να μάθουμε.

Να διευκρινίσω αρχικά ότι ο γαλλικός νόμος του 1905 διαχώρισε το Κράτος από τις Εκκλησίες (και όχι την Εκκλησία). Ηδη στη χώρα αυτή από το 1794, λίγο μετά τη Γαλλική Επανάσταση, η κυβέρνηση είχε καταργήσει την κρατική επιχορήγηση στην καθολική Εκκλησία και τη μισθοδοσία των ιερέων από το κράτος, ενώ είχε κατασχέσει την εκκλησιαστική περιουσία.

  Οι ενέργειες των επαναστατών ουσιαστικά στόχευαν στα προνόμια των κληρικών και στον περιορισμό του πολιτικού ρόλου της καθολικής θρησκείας, που τότε ήταν πανίσχυρη. Το Ισλάμ τότε, όπως και το 1905, απλά δεν υπάρχει. Η πρώτη προσπάθεια διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησιών οδηγεί σε εμφύλιο στους κόλπους της καθολικής Εκκλησίας και έτσι καταργείται από τον Ναπολέοντα το 1801.

   Ο νόμος του 1905 δηλώνει ότι «η Γαλλική Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει, ούτε μισθοδοτεί ούτε επιχορηγεί δόγματα...» Και τότε ο νόμος αφορά κατά κύριο λόγο τις σχέσεις του γαλλικού κράτους με την Καθολική Εκκλησία, καθώς άλλα δόγματα, αιρέσεις και διάφορες «Εκκλησίες», που αφθονούν στις ημέρες μας, δεν έχουν καν εμφανιστεί στο προσκήνιο.

 Πολύ αμφιβάλλω ότι αν τότε συνέβαινε αυτή η σημερινή χαοτική και επικίνδυνη εν πολλοίς κατάσταση στον χώρο των δογμάτων ο νόμος αυτός θα είχε ψηφιστεί. Με τον τρόπο αυτό κατοχυρώνεται η ουδετερότητα του γαλλικού κράτους απέναντι στις θρησκείες, το οποίο σημαίνει ότι δεν διορίζει πλέον κανένα κληρικό, ενώ δεν είναι υπεύθυνο για τη χρηματοδότηση της Εκκλησίας, την οποία ως εκ τούτου δεν ελέγχει.

  Ωστόσο, μετά τις αιματηρές δολοφονίες - εκτελέσεις στο Μπατακλάν, στη Νίκαια και αλλού οι Γάλλοι αντιλήφθηκαν ότι με τον νόμο αυτό δεν είχαν κανέναν έλεγχο και πάνω στα τζαμιά και στις θρησκευτικές οργανώσεις του Ισλάμ. Συγχρόνως, οι πιστοί της χριστιανικής θρησκείας γίνονται μειονότητα, ενώ οι μουσουλμάνοι καθιστούν πλέον τη Γαλλία, από θρησκευτικής άποψης, όχι χριστιανική, αλλά μουσουλμανική χώρα.

  Πλέον ο νόμος του 1905 θεωρείται στη Γαλλία ξεπερασμένος, αφού οι συνθήκες είναι πλέον εντελώς διαφορετικές και ο νόμος δημιουργεί προβλήματα αντί να τα επιλύει. Ετσι σκέφτονται να τον αλλάξουν. Στη χώρα μας, η οποία λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση ενός αιώνα και βάλε, είχαν τη φαεινή έμπνευση να τον εφαρμόσουν. Σε μια εποχή που η ισλαμοποίηση της Ελλάδας είναι ante portas. Αλλά θα επανέλθω με το θέμα.

*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle

πηγή

Υποκριτής είσαι, όταν εις μεν τον ναόν φιλείς το χέρι του ιερέως..εις τας διαφόρους συναναστροφάς σου τον λούεις με ύβρεις...

  

Υποκριτής είσαι, όταν εις μεν τον ναόν φιλείς το χέρι του ιερέως και γονατίζεις εμπρός του και επιζητής τας προς τον Θεόν ευχάς του και, όταν χρειάζεσαι βάπτισιν, τρέχεις και τον αναζητείς, εις το σπίτι σου δε και εις τας διαφόρους συναναστροφάς σου τον λούεις με ύβρεις ή ανέχεσαι να κακολογούν και να καταλαλούν άλλοι τους περιβεβλημένους το ιερατικόν αξίωμα!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η Ι.Μ.Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου στη Νάξο

Ειρήνης Βασιλάκη-Αρχαιολόγου

Στο λόφο που υψώνεται ανατολικά της Χώρας της Νάξου βρίσκεται η μεταβυζαντινή μονή του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου (εικ. 1). Το μοναστήρι αυτό – που από μακριά φαντάζει σαν ολόλευκο φρούριο – έχει δύο στοιχεία μοναδικότητας : Πρώτον είναι το μοναδικό για αιώνες μοναστήρι στην Εκκλησία της Ελλάδος που τιμάται επ΄ωνόματι του Αγίου και δεύτερον είναι η μοναδική αυτή τη στιγμή εν ενεργεία μονή του νησιού.

Πότε κτίστηκε δεν είναι ακριβώς γνωστό. Ο Νίκος Κεφαλληνιάδης αναφέρει την αμαρτύρητη χρονολογία 1606, ενώ οι νεώτερες χρονολογίες σε επιγραφές των υπερθύρων του μαρτυρούν διάφορες ανακαινίσεις του στα έτη 1753, 1757 και 1777 (εικ. 2).
Περνώντας τη μικρή χαμηλή κύρια είσοδο του προαυλίου εισέρχεται ο επισκέπτης στη μονή. Ακριβώς από πάνω βρίσκεται το καμπαναριό και η ζεματίστρα για την άμυνα σε παλαιότερους χρόνους από τους πειρατές (εικ. 3). Ο εσωτερικός περίβολος είναι στολισμένος με γλάστρες και λουλούδια, ενώ υπάρχει ακόμη η πηγή με το αγίασμα που τρέχει από μια καλαίσθητη βρύση. Στο κέντρο της αυλής βρίσκεται το καθολικό, αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. Δεξιά του είναι κτισμένο μετέπειτα το παρεκκλήσιο της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου, που κατασκευάστηκε για να καλυφθεί ο χώρος ανάμεσα στους βράχους του ‘’Πύργου’’ του Αγίου Νικολάου και του καθολικού.

Στο υπέρθυρο του καθολικού υπάρχει η περιγραφή : «ΔΙΕΞΟΔΩΝ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ ΠΡΑΔΟΥΝΑ ΑΨΟΖ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ Α’» (δηλαδή 1η Ιανουαρίου 1777) (εικ. 4, εικ. 5). Ασφαλώς η επιγραφή δεν αναφέρεται στο κτίσιμο της εκκλησίας αλλά σε κάποια νεώτερη ανακαίνισή της από το γνωστό εκκλησιαστικό επίτροπο Ανδρόνικο Πραδούνα. Ο ναός είναι μικρός, σκοτεινός και στολισμένος από

Κάθε χαρακτηρισμός ανταποκρίνεται απόλυτα και επιτυχημένα στις αρετές που τον κοσμούσαν(Μνήμη Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου)

 Χαρακτηρισμός της προσωπικότητος και του έργου του Χρυσοστόμου

 Ο Χρυσόστομος παρέχει πράγματι το λαμπρότερο παράδειγμα ηγέτη και Ιεράρχη, ο οποίος ως «ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». Τήρησε πιστά και απαρέγκλιτα τη διδασκαλία του ποιμαντικού έργου και ποτέ δεν διεχώρισε το διδακτικό-θεωρητικό από το πρακτικό έργο του. Προς τούτο χρησιμοποίησε τον άμβωνα και αναδείχθηκε φάρος τηλαυγής. Η πνευματική αναγεννητική προσπάθειά του επεκτάθηκε προς όλα τα κοινωνικά στρώματα και δεν άφησε κανένα σημείο και καμία πτυχή της κοινωνικής ζωής με την οποία να μην καταπιάστηκε και την οποία να μην αντιμετώπισε.

Στην προσπάθειά του αυτή για την αναμόρφωση της κοινωνίας άρχισε από τα παιδιά, συνιστώντας στους γονείς πώς θα ανατρέφουν τα τέκνα τους. Χαρακτηριστικά αναφέρει· «βοσκημάτων οι παίδες ατιμότεροι και όνων και ίππων μάλλον επιμελούμεθα ή παίδων».

 Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης, σε έναν εγκωμιαστικό λόγο του στον Ιωάννην τον Χρυσόστομο, διερωτάται πώς να ονομάσωμεν τον Ιωάννη. 
Να τον ονομάσωμεν Ιεράρχην και διδάσκαλον της Εκκλησίας; Και βέβαια, απαντά, αφού η θέση του είναι υπεράνω όλων των Ιεραρχών και διδασκάλων της Εκκλησίας. Προς τούτο επικαλείται την οπτασίαν την οποίαν είδε ο Αδελφειός, επίσκοπος Αραβισσού, σύμφωνα με τις διηγήσεις του Γεωργίου Αλεξανδρείας και του Ανωνύμου. 
Κατ᾿ αυτές ο Αδελφειός θέλοντας να μάθει ποια δόξα αξιώθηκε να λάβει ο θείος Χρυσόστομος στους ουρανούς από το Θεό, περιήλθε σε κατάσταση εκστάσεως στον παράδεισο και αφού είδε σε ένα ολόλαμπρο και ωραιότατο τόπο όλους τους πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας, έφυγε περίλυπος, γιατί δεν είδε εκεί που περίμενε να ιδεί τον Χρυσόστομο. Τότε τον ερώτησε ο οδηγός του για ποια αιτία είναι λυπημένος και όταν εκείνος έμαθε το λόγο αποκρίθηκε· «Ιωάννην τον της μετανοίας λέγεις; ’νθρωπος, εν σώματι ων, εκείνον ιδείν ου δύναται! Εκεί γαρ παρίσταται όπου ο θρόνος ο δεσποτικός». Αλλά και ο ’γιος Μάρκος ο Ασκητής, λέγει ο Ανώνυμος, είδε την ίδια οπτασία και άκουσε τα ίδια λόγια για τον Χρυσόστομο.

Ο Άγιος Νικόδημος ομολογεί και αποδέχεται τελικά ότι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι πολυώνυμος, δεδομένου ότι ο κάθε χαρακτηρισμός του ανταποκρίνεται απόλυτα και επιτυχημένα στις αρετές που τον κοσμούσαν. Έτσι δέχεται ότι μπορούμε να ονομάσωμεν τον Χρυσόστομον·

α) Άγγελον, αφού έζησε αληθινά μια ζωή ισάγγελον και ασκητικήν, με χαμευνία, συνεχείς ασκήσεις, προσευχές και αγρυπνίες και αφού όλη του η πολιτεία υπήρξε ομολουμένως αγγελική.

β) Απόστολον, αφού με την αποστολική διδασκαλία του έφερε ως ισαπόστολος τη χριστιανική πίστη σε ειδωλολατρικούς λαούς τους οποίους κυριολεκτικά εσαγήνευσε. Το ιεραποστολικό έργο του εκχριστιανισμού έφθασε επί των ημερών του στα πέρατα της Οικουμένης· διαδόθηκε στην Κιλικία, Φοινίκη, Αραβία, Περσία, Αιθιοπία, Βιθυνία, Πόντο, Ίβηρες, Σκύθες, Γότθους κ.λπ. ’λλωστε είχε συνεργασία και συναναστροφή με τους αποστόλους Πέτρο, Ιωάννη, Ανδρέα, Στάχυν κ.ά.

γ) Προφήτην, αφού πολλές φορές προφήτευσε και για διάφορα πράγματα.

δ) Μάρτυρα, αφού μαρτύρια υπέστη κατά την πορεία της εξορίας του τόσον από τους συνοδούς στρατιώτες, όσον και από την φθονερή επίθεση επισκόπων, όπως του Καισαρείας Φαρέτριου και άλλων. Παρά ταύτα για όλα αυτά τα μαρτύρια ο ιερός πατήρ έλεγε· «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν· ου γαρ παύσομαι τούτο επιλέγων αεί επί πάσιν μοι τοις συμβαίνουσιν».

ε) Θαυματουργόν, αφού στο λείψανό του δόθηκε πλούσιο το χάρισμα των θαυμάτων, ώστε όλοι να τον ονομάζουν, κατά τον Ανώνυμον, «Ιωάννην τον Θαυματουργόν».

στ) Ελεήμονα, αφού για την χαρακτηριστική ευσπλαγχνία του και το πλούσιο έλεός του στους πτωχούς και ενδεείς ονομάσθηκε κατά τον Ανώνυμον, «Ιωάννης ο της ελεημοσύνης».

ζ) Κήρυκα της μετανοίας, αφού ο λόγος του είχε τη δύναμη να προσελκύσει κάθε αμαρτωλό που τον άκουσε σε μετάνοια γι᾿ αυτό και ονομάσθηκε ο «Ιωάννης ο της μετανοίας».

η) Ρήτορα, αφού η ρητορική δεινότητά του υπήρξε ανυπέρβλητη από όλους τους γνωστούς εκκλησιαστικούς και μη, ρήτορες της ιστορίας με τη γνωστή,

Ὁ ἔρωτας κυριεύει τίς ψυχές πού εἶναι ἄδειες ἀπό τόν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ

Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης

 ''Ο έρωτας είναι πάθος μιας ψυχής που είναι απερίσκεπτη, και γεννιέται από τα μάτια που βλέπουν, με περιέργεια και επιμονή. Ο έρωτας φανερώνεται σαν μια υπερβολική και αλόγιστη επιθυμία, που γεννιέται γρήγορα μέσα στην ψυχή, σβήνει όμως πολύ αργά και με μεγάλη δυσκολία.

Ο έρωτας, μια κι' ανάψει σαν φλόγα μέσα στην καρδιά, την πυρώνει και την κατακαίει και δεν σβήνει εύκολα. Γιατί ζωντανεύει κι αναρριπίζεται απο την φαντασία, που φέρνει πάντα ολοζώντανο μπροστά του το είδωλο του αγαπημένου του προσώπου.
Γι αυτό άμα κυριέψει την ψυχή, την κάνει να απαρνηθεί και την τροφή ακόμη.

 Ο έρωτας άμα βρει μια ψυχή αφρούρητη και τρυπώσει μέσα της την αιχμαλωτίζει και την καταδουλώνει. Και την κάνει να καταφρονά τα πάντα και μόνο γι αυτό να γνοιάζεται. Και πολλές αλόγιαστες ψυχές πέφτουν σε αληθινή τρέλα και μανία, επειδή η αχαλίνωτη φαντασία τους όλο και τροφοδοτεί την φλόγα του, και κάνει τον νου τους να παραλογιάζει. Σαν τύχει όμως να συναπαντήσει μια ψυχή λογική και καλοσυγκρατημένη, σβήνει η φλόγα του, προτού να κάνει ζημιά στο μυαλό. Γιατί μια τέτοια ψυχή αυτοκυριαρχείται. και δεν παραδίνεται στη φαντασία για να την σέρνει όπου θέλει.

 Ο έρωτας κυριεύει τις ψυχές που είναι άδειες από τον έρωτα του Θεού, και είναι γεμάτες από ανία μέσα στη μοναξιά τους, γιατί η καρδιά του ανθρώπου είναι πλασμένη για να αγαπά, και δεν μπορεί να μένει αδιάφορη στην αγάπη, αν δεν προλάβει να την κυριεύσει ο θείος έρωτας. Γι αυτό ο έρωτας είναι ανήμπορος, μπροστά στις καρδιές που είναι συνερπαμένες από τον θείον έρωτα. Γιατί είναι ολόγιομες απ' αυτόν, και δε μπορεί να βρει μέσα τους καμιά θέση.

 Ο Πλούταρχος λέει για τον έρωτα, πως είναι θηρίο που έχει σουβλερά νύχια και δόντια, που μ' αυτά κατασπαράζει την καρδιά, γιατί της ξυπνά τη ζηλοτυπία και τις υποψίες. Και να τι παθαίνουν όσοι είναι ερωτευμένοι, αγαπούνε και μισούνε μαζί. Και το ίδιο πρόσωπο που όταν είναι μακρυά το λαχταρούνε, όταν είναι κοντά τρεμοκαρδίζουν γι αυτό. Και μια το κολακεύουν, μια το βρίζουν. Από το ένα μέρος πεθαίνουν κυριολεκτικά γι αυτό, κι απο το άλλο το σκοτώνουν. Παρακαλούνε να σβήσει η φλόγα της αγάπης τους, κι αντίθετα τρέμουν μήπως παύσουνε να αγαπούνε. Θέλουν να εξουσιάζουν τον αγαπημένο τους, μα και να είναι σκλάβοι του. Γι αυτά όλα, το πάθος του έρωτα λογιάζεται σαν τρέλλα και σαν μανία.''

Από το βιβλίο "Τὸ γνῶθι σαὐτόν."

πηγή

Ο άγιος Νεκτάριος στον ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο

  Στην αρχή της περασμένης εβδομάδας έτυχε να παρακολουθήσω τη γνωστή ταινία του παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου “Ο θησαυρός του μακαρίτη”.

 Η παραγωγή ήταν της Φίνος Φιλμ, και η σκηνοθεσία του Νίκου Τσιφόρου. Το σενάριο γράφτηκε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τον Πολύβιο Βασιλειάδη. Στην έξοχη αυτή ταινία πρωταγωνιστούν δύο από τα ιερά τέρατα της εποχής, η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Βασίλης Αυλωνίτης, αλλά και οι Νίκος Ρίζος και Ξένια Καλογεροπούλου.
  Όταν τρεις μέρες αργότερα ξημέρωσε η εορτή του αγίου Νεκταρίου, διαβάζοντας το συναξάρι του πρόσεξα πως η αγιοκατάταξή του έγινε στις 20 Απριλίου του 1961 με πράξη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η ταινία ξανάρθε τότε στο νου μου μιας και θυμόμουν πως δύο φορές κατά τη διάρκειά της, οι πρωταγωνιστές σταυροκοπούμενοι επικαλούνταν τον άγιο να τους βοηθήσει και να κάνει το θαύμα του. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, πότε γυρίστηκε η ταινία και είδα έκπληκτη πως έχει γυριστεί δύο χρόνια πριν την αγιοκατάταξη, στις 18 Ιουνίου του 1959.
Μη έχοντας, βέβαια, στα χέρια μου το σενάριο του Νίκου Τσιφόρου, αλλά και μη γνωρίζοντας αν οι δύο επικλήσεις στην χάρη του αγίου ήταν αυτοσχέδιες των μεγάλων ηθοποιών που συνήθιζαν πολλές φορές να αυτοσχεδιάζουν κατά τα γυρίσματα, δεν μπορώ να γνωρίζω τι από τα δύο συνέβη. Αυτό όμως που είναι βέβαιο είναι πως το γεγονός παραμένει και όποιος δει την ταινία μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Ο πλέον συκοφαντημένος εν ζωή άγιος, ήταν ήδη άγιος στην συνείδηση του κόσμου, και μάλιστα στον αθηναϊκό κύκλο των καλλιτεχνών που αυθόρμητα και αυτονόητα δεν δίστασαν να εκφράσουν την πίστη και την αγάπη τους στον άγιο σε ένα έργο τέχνης και μεγάλης εμπορικής επιτυχίας, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων η εν λόγω ταινία.
Θεώρησα σημαντικό να κρατήσω αυτή την υποσημείωση, διότι κατά τη γνώμη μου αποδεικνύει περίτρανα, ότι αφενός ο κάθε άγιος είναι άγιος πρώτα στη συνείδηση του κόσμου και μετά αγιοκατατάσσεται, αν αγιοκατατάσσεται, από την Εκκλησία και αφετέρου, όσο συκοφαντημένος και διωγμένος κι αν είναι από κάποια κυκλώματα, η χάρη του υπερβαίνει τις ίντριγκες που ουδόλως την εμποδίζουν και την επηρεάζουν, για να μην πω πως την πολλαπλασιάζουν κιόλας.

ΠΗΓΗ

Μία σπάνια στιγμή στον αγωνιστικό χώρο...

  Ο Κροάτης ποδοσφαιριστής Ιβάν Μάρτιτς( Ivan Martici),το βράδυ της Παρασκευής(2/11) και κατά την διάρκεια του αγώνα Πολιτέχνικα Ιασίου-Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα γονάτισε στον αγωνιστικό χώρο και άρχισε να προσεύχεται για τον 18χρονο συμπαίχτη του Βαλεντίν Μιχαίλα(Valentin Mihăilă)ο οποίος έπεσε αναίσθητος κάτω μετά από χτύπημα ενός αντιπάλου του.

 Την ώρα που οι άλλοι παίχτες καλούσαν απεγνωσμένα το ασθενοφόρο που βρίσκονταν στο γήπεδο να κινηθεί γρήγορα(σ.σ.άργούσε χαρακτηριστικά να μπει στον αγωνιστικό χώρο),ο Κροάτης ποδοσφαιριστής,με δάκρυα στα μάτια προσευχόνταν για τον Βαλεντίν ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και βρίσκεται εκτός κινδύνου

πηγή/proskynitis.blogspot

Τουρκική ταινία με ελληνικούς υποτίτλους για το δράμα και την πίστη των Κρυπτοχριστιανών του Πόντου

 Συγκλονιστική Τουρκική ταινία με ελληνικούς υποτίτλους που αποκαλύπτει για πρώτη φορά, στην Τουρκική γλώσσα, το δράμα και την πίστη των Κρυπτοχριστιανών του Πόντου, σπάζοντας τη σιωπή αιώνων. 

 Πρόκειται για μία ταινία του 2010 με τίτλο "Ρώτα την καρδιά σου" (Yuregine Sor) που πραγματεύεται ένα θέμα ταμπού για την Τουρκία: τους κρυπτοχριστιανούς και πιο συγκεκριμένα αυτούς του Πόντου! Φυσικά αυτήν την ταινία, αναμένουμε με περιέργεια αν θα την "παίξουν" οι δικοί μας τηλεοπτικοί σταθμοί μιας και έχουν βαλθεί να επιλέγουν να προβάλλουν μόνο τούρκικα προγράμματα.
Για το θέμα των κρυπτοχριστιανών έχουν γραφτεί και έχουν ακουστεί πολλά. Πρώτη φορά αυτό το θέμα έγινε ταινία, από τον σκηνοθέτη Υusuf Kurcenli. Ο σκηνοθέτης γεννήθηκε το 1947 στη Μαύπαρη της Ριζούντας του Πόντου.

Υπόθεση ταινίας: Μία ιστορία αγάπης, ανάμεσα σε μία Μουσουλμάνα, την Esma και έναν κρυπτοχριστιανό, τον Mustafa. Πως αντιδρά η μητέρα του Μουσταφά, όταν μαθαίνει ότι ο γιος της θέλει να "κλέψει" την μουσουλμάνα Esma; Πως ο μικρός της οικογένειας, μαθαίνει ότι η οικογένειά του δεν είναι μουσουλμάνοι όπως νόμιζε, αλλά…
Πως ο παππούς ενώ πηγαίνουν να τον κηδέψουν ως μουσουλμάνο, τελικά καταλήγει σε χριστιανικό νεκροταφείο; Όσοι έχουν ρίζες από εκείνα τα μέρη και έχουν ακούσει από τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους ιστορίες, το λιγότερο θα συγκινηθούν.

πηγή

Όταν ενας μεγάλος Άγιος "έφευγε", ένας άλλος μεγάλος Άγιος γεννιόταν!

Όταν ενας μεγάλος Άγιος "έφευγε", ένας άλλος μεγάλος Άγιος γεννιόταν!
Ο μεν Αγιος Νεκταριος "φευγει"στις 9 Νοεμβριου του 1920,
το δε Ιακωβάκι τότε ειναι ενα βρέφος μολις 4 ημερων!

Δυο μεγάλοι Άγιοι της Ταπείνωσης,της Υπομονής,της Συγχώρεσης,της Αγάπης!
Όσο υπάρχει η Εκκλησία του Χριστού μας θα έχουμε και Αγίους,εως δηλαδή "της συντελείας του κόσμου τούτου"!

πηγή

Ο Άγιος Μηνάς εμφανιζόταν στον Άγιο Νεκτάριο και συνομιλούσαν...

 Ο Άγιος Νεκτάριος ευρισκόμενος σε ένα ερημοκκλήσι του Αγίου Μηνά στην Αίγινα, κοντά στον αρχαίο ναό της Αφαίας, είχε προφητεύσει στις Μοναχές: ''Eδώ θα γίνει γυναικείο Μοναστήρι''. 

Οι Μοναχές που άκουσαν είπαν: ''Ο Σεβασμιώτατος όλο μοναστήρια φαντάζεται, είναι όμως αδύνατο σε αυτόν τον ερημικό, απομακρυσμένο τόπο να γίνει μοναστήρι''.

Ήταν μιά προφητεία του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος είχε ιδιαίτερο σεβασμό και εκτίμηση στον Άγιο Μηνά και ο οποίος Άγιος Μηνάς, του εμφανιζόταν στην Αίγινα και συνομιλούσαν...

Η προφητεία, εκπληρώθηκε χρόνια μετά, από τον Όσιο Αμφιλόχιο Μακρή.

πηγή

Ας σταματήσει η ελεεινή και άδικη προπαγάνδα, με στόχο την απαξίωση του κλήρου

ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ, ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ...
Ας σταματήσει η ελεεινή και άδικη προπαγάνδα, με στόχο την απαξίωση του κλήρου και, κατ’ επέκταση, της πίστης

Από τον Δημήτρη Ριζούλη

 Ποιος θα υπερασπιστεί, άραγε, τον απλό αγωνιστή παπά, συχνά πολύτεκνο, που βρίσκεται στη διάθεση των πιστών όλες τις ώρες, κάθε ημέρα και λαμβάνει μισθό 678 ευρώ; Ναι, τόσα παίρνει ο νεοδιοριζόμενος, εφόσον όμως έχει πτυχίο πανεπιστημίου. Διαφορετικά, η αμοιβή του είναι 644 ευρώ!

 Λιθοβολήστε, λοιπόν, τους... πάμπλουτους παπάδες που καταστρέφουν την οικονομία της χώρας. Πετάξτε τους από το «τρένο» του Δημοσίου - άλλωστε, άχρηστοι είναι... Κάτι τέτοιες ανοησίες δεν υποστηρίζουν οι συριζαίοι και οι μηδενιστές της Αριστεράς εδώ και δεκαετίες, φορτώνοντας στον ιερό κλήρο όλα τα στραβά και τα ανάποδα της δημοσιονομικής στενότητας της χώρας; Κατάφεραν, όμως, να επιβάλουν στην κοινή γνώμη αυτή την προπαγάνδα.

 Ετσι, όλο και πιο συχνά ακούγονται ισοπεδωτικά σχόλια και γενικεύσεις που προσβάλλουν κατάφωρα τη συνεισφορά του εφημεριακού κλήρου στην κοινωνία, τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο. Πόσοι και πόσοι βρήκαν καταφύγιο, οικονομικά βοηθήματα και φαγητό στις ενορίες τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Πόσες αυτοκτονίες αποσοβήθηκαν με την πνευματική παρέμβαση παπάδων, πόσοι άνθρωποι στάθηκαν όρθιοι και αντιμετώπισαν την κατάθλιψη με τη βοήθεια κάποιου ιερέα. Πρέπει να είναι ανόητος κάποιος, αν δεν βλέπει αυτό το τεράστιο έργο και ελαφρά τη καρδία υποστηρίξει ότι οι κληρικοί είναι «βαρίδια» που κακώς πληρώνει το κράτος. Και, αν προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο, ας σκεφτούμε:

Στον πόνο και στην απελπισία μας πού στρεφόμαστε (ένθεοι και άθεοι, απ’ ό,τι έχει αποδειχθεί); Ενώπιον μιας βαριάς ασθένειας, από πού προσπαθούμε να αντλήσουμε δύναμη; Ποιος είναι δίπλα στη χήρα, στα παιδιά που χάνουν τους γονείς τους ή, ακόμα χειρότερα, στους γονείς που χάνουν τα παιδιά τους;

Πόσες ψυχές γιατρεύονται ή έστω βρίσκουν παρηγοριά από αυτούς που φορούν το τιμημένο ράσο; Αυτή η προσφορά, λοιπόν, πόσο αποτιμάται σε χρήμα;

Για να τα βάλουμε κάτω και να τα υπολογίσουμε! Είμαστε στην εποχή που απαιτούμε να προσλαμβάνονται όλο και περισσότεροι ψυχολόγοι (στα σχολεία, στους χώρους εργασίας κ.α.), αλλά θέλουμε να ρίξουμε στο πυρ το εξώτερον αυτούς που επί αιώνες κάνουν με αγάπη το ίδιο πράγμα: Γαληνεύουν την ψυχή μας και μας δίνουν κίνητρο να συνεχίσουμε να ζούμε ελπίζοντας στη σωτηρία μας.

Μάθαμε, με αφορμή το παζάρι Τσίπρα - Ιερωνύμου, ότι η δαπάνη για τη μισθοδοσία του κλήρου φτάνει τα 200.000.000 ευρώ. Αυτό, λοιπόν, είναι το... τεράστιο ποσό που μας οδήγησε στην κρίση και στο Μνημόνιο... Τι κι αν το Δημόσιο σπαταλά πολύ περισσότερα σε άλλες ασήμαντες δραστηριότητες; Αυτοί (οι αριστεροί μηδενιστές) με το ράσο δαιμονίζονται και αυτό έχουν στο στόχαστρο.

«Ναι, αλλά οι παπάδες έχουν και τα τυχερά τους» θα αντιτάξουν ορισμένοι. Πράγματι, υπάρχουν και αυτά τα φαινόμενα (όπως υπάρχουν και επίορκοι ιερείς), αλλά στις μέρες μας είναι περιορισμένα. Τελείωσαν οι παλιές εποχές και σε αρκετές μητροπόλεις είναι απαγορευμένο (και σωστά) να δέχεται χρήματα απευθείας ο ιερέας. Οσο για το παγκάρι; Πάτε μια βόλτα σε μια καταμέτρηση ναού, να δείτε πόσα μονόλεπτα ή και... κουμπιά θα βρείτε μέσα. Εκτός από τους μεγάλους ναούς των πόλεων, στις υπόλοιπες ενορίες παλεύουν με κάθε τρόπο (κυρίως με εράνους) να καλύψουν τα πάγια έξοδα. Ομως, η Εκκλησία, ακόμα κι αν δεν έχει πόρους, δεν θα κηρύξει πτώχευση, ούτε θα κλείσει την πόρτα.

Θα είναι πάντα ανοιχτή για κηδείες, μνημόσυνα, γάμους, βαφτίσεις, εξομολογήσεις... Και, αν τα χρήματα δεν φτάνουν, θα μαγειρέψουν από κοινού οι γυναίκες της γειτονιάς για να προσφέρουν και ένα υποτυπώδες συσσίτιο εκ των ενόντων.
Ας σταματήσει λοιπόν η ελεεινή προπαγάνδα με στόχο την απαξίωση του κλήρου και, κατ’ επέκταση, της πίστης. Δεν είναι μόνο άδικη, αλλά και κοινωνικά επικίνδυνη.
ΥΓ.: Ως προς την ουσία της συμφωνίας Τσίπρα - Ιερωνύμου, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Είναι τόσο κακή και πρόχειρη που ακυρώθηκε σε λιγότερο από 24 ώρες. Χαμένη, όμως, βγήκε μόνο η πλευρά της Εκκλησίας, που διχάστηκε χωρίς λόγο. Αλλο ένα μεγάλο σφάλμα του Αρχιεπισκόπου, που σιγά σιγά χάνει και την εκ των έσω αποδοχή.

dimokratianews 

09.11.2018

Ο Άγιος ανάδοχος του Αγίου αναδεκτού

 Ο Όσιος Αρσένιος (10/11) εγεννήθη στα Φάρασα της Καππαδοκίας το 1840. Οι ευλαβείς γονείς του πρώτα απέκτησαν τον αδελφό του Βλάσιο κι εν συνεχεία τον Θεόδωρον, εκείνον δηλαδή. Απορφανίσθηκαν σε μικράν ηλικία και προστατεύθηκαν από την καλή αδελφή της μητέρας των. 

Ο Θεόδωρος σώθηκε δια θαύματος του Αγίου Γεωργίου από βέβαιο πνιγμό, πράγμα που έκανε τον Βλάσιο να δοξολογή τον Θεό για την διάσωση του αδελφού του -αργότερα και ως διδάσκαλος της βυζαντινής μουσικής- τον δε διασωθέντα Θεόδωρο να επιθυμή την αφιέρωσή του στον Κύριο. Τις σπουδές του ολοκλήρωσε στη Νίγδη και στην Σμύρνη. 

  Στα 26 του εκάρη μοναχός στην Μονή Τιμίου Προδρόμου Φλαβιανών, λαβών το όνομα Αρσένιος. Ο Μητροπολίτης Παϊσιος Β΄ τον ανύψωσε στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης και τον έστειλε στα Φάρασα να διδάσκη εγκαταλελειμμένα παιδιά. Τριακοντούτης χειροτονήθηκε στην Καισάρεια Πρεσβύτερος, λαμβάνων συνάμα το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία του Πνευματικού. 

  Ετέθη τότε ο λύχνος επί την λυχνίαν. Αδιακρίτως εθεράπευε τον ανθρώπινο πόνο χριστιανών κι ετεροθρήσκων έκτοτε, θαυματουργών σε περιπτώσεις στειρότητος, σε τυφλούς, αλάλους, παραλυτικούς και δαιμονιζομένους!.. 

 Πολλοί έπαιρναν ελαχίστους κόκκους χώματος από το κατώφλι του κελλίου του –απ’ όπου περνούσε δηλαδή– και αναμιγνύοντάς το με λίγο νερό, το έπιναν πιστεύοντας ακραδάντως στην θεραπεία τους, την οποίαν ο Θεός -ο θαυμαστός εν τοις Αγίοις Αυτού- παραχωρούσε. 

Δεν είχε καμία σχέση με το χρήμα και συνήθιζε να λέγη ότι «Η Πίστις μας δεν πωλείται»!Ρωμαλέως αγωνιζόταν για όλα τα λογικά πρόβατα της ποίμνης του.

  Ο Άγιος Αρσένιος όταν εβάπτισε τον Άγιο Παΐσιον, απήτησε από τους γονείς του να δοθή το δικό του όνομα Αρσένιος και όχι το όνομα Χρήστος του παππού του. Είπε, με προφητικό νόημα "Εσείς καλά θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι μου;"!

 Τοπικώς ζούσε μέσα στον κόσμο, τροπικώς έξω αυτού. Τετάρτη και Παρασκευή

Το νηπτικό ἔλεος τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη

Ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὴν γνωστὴ σὲ ὅλους παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου (Λουκ. 10, 33-37).

  Σὲ κάποιο σημεῖο τοῦ δρόμου ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, κάποιος ἄνθρωπος ἔγινε στόχος σκληρόκαρδων ληστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ τὸν λήστευσαν, τὸν ἄφησαν ἡμιθανῆ τυγχάνοντα, μισοπεθαμένο! Καταπληγωμένο καὶ ἐμφανῶς θανάσιμα κακοποιημένο.
Ὁ πρῶτος περαστικὸς ποὺ ἔτυχε νὰ ἰδεῖ τὸ τραγικὸ γιὰ τὸν συνάνθρωπό του αὐτὸ γεγονός, ἦταν ἕνας ἱερέας. Τὸν εἶδε, ποιὸς ξέρει τί σκέφθηκε καὶ συναισθάνθηκε. Πάντως τὸν εἶδε καὶ ἀντιπαρῆλθεν! Ἔφυγε. Τακτοποιημένος ἴσως μὲ τὸν ἑαυτό του, ἀφοῦ ἡ συνείδησή του δὲν λειτούργησε ἱερατικά, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει φιλάνθρωπα τὸν τραγικὸ αὐτὸν ἄνθρωπο!
Τὸ ἴδιο ἔκανε κι ἕνας ἀκόμα ἄνθρωπος, λευΐτης, ὑπηρέτης καὶ λειτουργός του ναοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθεν. Δηλαδὴ ὁ δεύτερος αὐτὸς περαστικὸς ἄνθρωπος, μπροστὰ ἀπὸ τὸν μισοπεθαμένο συνάνθρωπό του, δὲν πέρασε βιαστικὸς ὅπως ὁ ἱερέας, ἀλλὰ πλησίασε, εἶδε τὴν τραγική του κατάσταση καὶ συνέχισε ἥσυχος καὶ ἀδιάφορος τὸν δρόμο του πρὸς τὸν προορισμό του.

Ἀλλὰ ἀμέσως ἔφθασε κοντὰ στὸ τραγικὸ θύμα τῶν ληστῶν ἕνας Σαμαρείτης. Ἕνας ξένος, ἀπὸ ἄλλη περιοχή, στὴν ὁποία οἱ Ἰουδαῖοι δὲν ἦταν συμπαθεῖς καὶ ἀποδεκτοί, ἀφοῦ τοὺς χώριζαν θρησκευτικὲς διαφορὲς μὲ τοὺς Σαμαρεῖτες. Κι ὅμως αὐτὸς ὁ ξένος καὶ ἀλλόθρησκος, ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη! Τὸν λυπήθηκε, τὸν περιέθαλψε πρόχειρα καὶ τὸν μετέφερε στὸ πιὸ κοντινὸ πανδοχεῖο. Φρόντισε νὰ μὴ τοῦ λείψει τίποτε καὶ πλήρωσε χρήματα γιὰ τὴ φιλοξενία του στὸ πανδοχεῖο.
Ἐὰν ὁ Σαμαρείτης, ὁ εὐεργέτης τοῦ Ἰουδαίου ὁ ὁποῖος κακοποιήθηκε θανάσιμα ἀπὸ ληστὲς συμπατριῶτες του, ἔδειχνε τὴν ἴδια συμπεριφορὰ ἀσπλαγχνίας καὶ ψυχρότητος ποὺ ἔδειξαν οἱ συμπατριῶτες τοῦ θύματος ἱερεῖς, θὰ ἦταν πλήρως δικαιολογημένος. Γιατί ἄραγε;

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς σὲ κάποια ὁδοιπορία του προχώρησε, πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς Ἰουδαίας καὶ μπῆκε στὴν περιοχὴ τῆς Σαμάρειας, κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας αὐτῆς, κάθισε νὰ ξεκουραστεῖ κοντὰ στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ καὶ νὰ πιεῖ νερὸ ἀπὸ τὴν πηγὴ αὐτή. Ἀλλὰ ἐκείνη τὴν στιγμὴ εἶχε πλησιάσει τὴν πηγὴ καὶ μία γυναίκα Σαμαρείτιδα, γιὰ νὰ ἀντλήσει νερὸ ἀπὸ τὸ πηγάδι τῆς πηγῆς αὐτῆς. Ἔτσι ὁ Ἰησοῦς, διψασμένος, ζητάει ἀπὸ τὴ γυναίκα αὐτὴ νὰ τοῦ δώσει νερὸ νὰ πιεῖ.
Ἀντὶ ὅμως ὕδατος πηγαίου καὶ δροσεροῦ, ἡ Σαμαρείτιδα ἐκείνη συμπεριφέρθηκε ἐπιθετικὰ στὸν Ἰουδαῖο ὁδοιπόρο! Μὲ περιφρονητικὸ ὕφος τοῦ εἶπε:
- Πῶς ἐσὺ Ἰουδαῖος ζητᾶς ἀπὸ μία γυναίκα Σαμαρείτιδα νερό; Δὲν ξέρεις ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ Σαμαρεῖτες δὲν ἔχουν καμία σχέση μεταξύ τους;

Πράγματι μεταξὺ Ἰουδαίων καὶ Σαμαρειτῶν δὲν ὑπῆρχε καμία σχέση. Ἀντίθετα, ὁ ἕνας λαὸς περιφρονοῦσε καὶ ἐχθρεύετο τὸν ἄλλο.
Ἡ Σαμάρεια, ἡ ὁποία παλαιότερα ἀποτελοῦσε τὸ βόρειο Ἰσραηλιτικὸ κράτος, ἤδη πολὺ πρὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ εἶχε προσχωρήσει στὴν εἰδωλολατρεία καὶ εἶχε “ἐθνικῶς” ἀλλοιωθεῖ ἀπὸ μεγάλες ἐπιμιξίες μὲ ξένους λαούς. Στὴν ἐποχὴ δὲ τοῦ Ἰησοῦ τὸ ὄνομα Σαμαρείτης ἰσοδυναμοῦσε μὲ ὕβρη.

Ὁ Σαμαρείτης ἑπομένως ὁ ὁποῖος περνοῦσε μέσα ἀπὸ τὴν Ἰουδαία, ἦταν δικαιολογημένα φορτισμένος μὲ ἐμπάθεια καὶ ἐχθρικὰ αἰσθήματα ἐναντίον τῶν κατοίκων της. Ἀλλὰ ὁ Σαμαρείτης τῆς παραβολῆς τοῦ Ἰησοῦ δὲν εἶχε οὔτε τὴν ψυχολογία οὔτε τὰ ἐχθρικὰ αἰσθήματα τῶν συμπατριωτῶν του ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων. Διαφορετικὰ θὰ αἰσθανόταν χαρὰ μπροστὰ στὸ τραγικὸ θέαμα τοῦ ἐμπεσόντος στοὺς ληστὲς Ἰουδαίου.

Ὁ Σαμαρείτης τῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου ἐντυπωσιάζει γιὰ τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ του καὶ τῆς καρδιᾶς του ἀπὸ παθογόνες – ἐχθρικὲς ἀντιστάσεις στὸ ἔλεος καὶ τὴν ἔκφραση τῆς ἀγάπης. Ὅ,τι δὲν ἔκαναν οἱ ἱερεῖς τῆς πατρίδος τοῦ τραγικοῦ θύματος τῶν ληστῶν τὸ ἔκανε ἕνας ἐξ ὁρισμοῦ ἐχθρὸς τῶν Ἰουδαίων.
Ἦταν ἐξ ὁρισμοῦ ἐχθρὸς ὄχι ὅμως ἀπὸ τὴν φύση του καὶ τὴν καρδιά του. Ἀντίθετα, θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι ὡς ἱερέας τῆς ἀγάπης, τελετούργησε τὸ μυστήριο τοῦ ἐλέους καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας στὴ θέση τῶν ἐξ ὁρισμοῦ ἱερέων τοῦ Θεοῦ!

Ὁ νοῦς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, στὴν πράξη τῆς ἀγάπης του, ἐκπέμπει πράγματι ἀνταύγειες φωτιστικὲς μιᾶς ἐντελῶς εὐαγγελικῆς νήψεως. Ἐπειδὴ χρειάζεται, ἀλήθεια, πολλὴ νήψη, φωτιστικὴ διάκριση, γιὰ νὰ ὑπερβεῖ κάποιος καὶ νὰ δαμάσει τραυματικὰ αἰσθήματα ἐχθρικῶν συμπεριφορῶν ἀπὸ φίλους καὶ ἐχθροὺς καὶ νὰ τὰ μεταποιήσει σὲ φίλτρο ἀγάπης καὶ θυσίας γιὰ τοὺς πρωταγωνιστὲς τῶν τραυμάτων αὐτῶν.
Ὁ Κύριος μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη εἰκονογράφησε καὶ προσδιόρισε τὴν ὁδὸ τῆς νήψεως ὡς μέσο ἔκφρασης τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας. Ὁ κορυφαῖος λόγος τοῦ «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν», στὴν πραγμάτωσή του προϋποθέτει νήψη πολλή. Νήψη φωτιστικὴ καὶ ἀναιρετική τῆς κακίας.

Κορναράκης 'Ιωάννης

(Καθ. Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας καὶ Ἐξομολογητικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

Πηγή