«Μην αφήσεις τη χώρα σου να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα...»

«Μην αφήσεις τη χώρα σου να χάσει το χαρακτήρα της και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα. Μέσα σ' αυτή τη μάζα κινδυνεύεις να γίνεις ένα νούμερο, ένας αριθμός, να χάσεις την ελευθερία της προσωπικότητάς σου».

+Αρχιεπ. Χριστόδουλος

Ὁ π. Ἱερώνυμος ὁ Ἡσυχαστής τῆς Αἴγινας και ἡ ἀποφυγή τῶν ἐπαίνων

Ὁ π. Ἱερώνυμος ὁ Ἡσυχαστὴς τῆς Αἴγινας

 Ὁ π. Βασίλειος (ἔτσι λεγόταν προτοῦ καρεῖ μεγαλόσχημος μοναχός) ἔφτασε στὴν Πόλη, πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ πατριάρχη Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄ καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ γράμμα τοῦ Μητροπολίτη Προκοπίου. Στὴ συνέχεια ξεκίνησε νὰ προσκυνήσει καὶ νὰ προσευχηθεῖ σ` ὅλα τὰ ἱερὰ προσκυνήματα. Πῆγε στὴν Ἁγία Σοφία, στὸ ἁγίασμα τῆς Βλαχέρνας καὶ τοῦ Μπαλουκλῆ, προσκύνησε τὰ λείψανα τῆς ἁγίας Εὐφημίας, ἐπισκέφτηκε τὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, τὴ Μονὴ τῆς Χώρας, τὴν Παμμακάριστο, τὴν Μονὴ τοῦ Στουδίου. Ἡ ψυχὴ του εὐφραινόταν. Δοξολογοῦσε τὸ Θεὸ καὶ σκεφτόταν ὅτι ἐδῶ, σ` αὐτὸν τὸν τόπο τὸν ἅγιο, ὅπου ὑπάρχουν τόσες ἐκκλησίες, τόσοι ἱεράρχες, ἡ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολὴ κ.ἅ., θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἔντονη πνευματικὴ ζωή. Ἂν στὴν πατρίδα μου, ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν γνώριζαν γράμματα, δὲν ἤξεραν καλὰ καλὰ τὰ ἑλληνικὰ καὶ δὲν εἶχαν πατερικὰ βιβλία νὰ διαβάσουν, ὑπῆρχε κάποια πνευματικὴ κατάσταση, ἐδῶ, ὁ π. Βασίλειος πίστευε πὼς θὰ βρεῖ ἁγίους πνευματικούς, ἀπ` τοὺς ὁποίους θὰ μάθαινε ὅσα ὁ ἴδιος ἀγνοοῦσε.
 Ρωτοῦσε καὶ ὅπου ἄκουγε ὅτι ὑπάρχει κάποιος καλὸς πνευματικός, ἔτρεχε κοντά τοῦ. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητευόταν. «Ὅπου καὶ νὰ πῆγα, ἄνθρωπον σὰν τὸν Μισαὴλ δὲν βρῆκα», μᾶς ἔλεγε. (Ὁ Μισαὴλ ἦταν ἕνας λαϊκὸς στὸ χωριό του, ἄνθρωπος πολὺ πνευματικὸς καὶ κατηχητής). Πολλοί, ὅταν τὸν ἄκουγαν νὰ ρωτάει γιὰ κατανυκτική, καρδιακὴ προσευχή, ἄρχιζαν νὰ τὸν βλέπουν παράξενα, σὰν νὰ...ήτᾶν πλανεμένος.

Ὁ π. Βασίλειος στενοχωρήθηκε πολὺ μ` αὐτὴν τὴν ἔλλειψη ἔμπειρων πνευματικῶν ὁδηγῶν. Κι ἐπειδὴ δὲν εἶχε ποὺ νὰ ἐξομολογηθεῖ τὸν πόνο του, κάθισε κι ἔγραψε ἕνα γράμμα στὸν Μισαήλ. Τοῦ διηγήθηκε ὅλα τὰ θαυμαστὰ ποὺ εἶδε καὶ προσκύνησε στὴν Πόλη καὶ τοῦ διεκτραγωδοῦσε τὴν πνευματική της φτώχεια. «Ὅπου κι ἂν ἔψαξα, ἄνθρωπον σὰν κι ἐσένα δὲν εὗρον διὰ νὰ μὲ ὠφελήσει πνευματικῶς», τοῦ ἔγραφε, ἀνάμεσα στ` ἄλλα.

 Ὅσα δὲν κατάφεραν νὰ τὸν ὠφελήσουν οἱ πνευματικοί τῆς Πόλης, τὰ κατόρθωσε μία αὐστηρὴ ἀπάντηση ποὺ ἔλαβε ἀπ` τὸν Μισαήλ. Ἀφοῦ ξεκινοῦσε τὸ γράμμα του μὲ λόγια εὐγενικὰ καὶ ζεστά, γιὰ νὰ τὸν παρηγορήσει στὶς θλίψεις του, κατέληγε: «… Σύ, τέκνον μου, ἐπεχείρησες νὰ μὲ κρημνίσεις εἰς τὸν βυθὸν τῆς κολάσεως. Ἐὰν πάλιν μου γράψεις ὅτι ἄνθρωπον ὡς ἐμὲ δὲν εὖρες, ξανὰ δὲν σοῦ γράφω, μηδὲ προσευχήν σου κάμνω καὶ τὴν μνήμην σου θέλω ἐξαλείψει ἀπὸ τὸν νοῦν μου καὶ τὴν καρδίαν μου… Ἀλλὰ ἐγὼ ἔστησα ἐνώπιόν μου ὅλες τὶς ἁμαρτίες μου καὶ δὲν ἐσαλεύθην». «Τί ἄνθρωποι ἦταν αὐτοί! μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας. Ἕναν λόγον τοῦ εἴπα καί διὰ νὰ μὴν πειραχθεῖ ἐνεθυμήθη ὅλες του τὶς ἁμαρτίες. Ποῦ σήμερον τέτοιοι ἄνθρωποι! Ἂν δὲν τοὺς πεῖς λόγον ἐπαινετικόν, σὲ τὸν γυρεύουν. Τέρπονται κι εὐφραίνονται εἰς τοὺς ἐπαίνους».

Ὁ π. Βασίλειος κατάλαβε τὸ νόημα τῆς ἀπάντησης τοῦ Μισαὴλ καὶ σ` ὅλη του τὴν ζωὴ προσπάθησε μὲ κάθε θυσία νὰ ἀποφύγει τοὺς ἐπαίνους.

πηγή

Μόνο ο ψυχικά αλλοτριωμένος ελληνισμός είναι ευάλωτος...

''Παράσταση ψυχών απόντων''

Χρήστος Μποκόρος. ''Παράσταση ψυχών απόντων''

facebook

«Πάντα τόν χρόνον, ἡ νηστεία ὠφέλιμός ἐστι...»

 Δευτέρα της Τυρινής

«Πάντα τόν χρόνον, ἡ νηστεία ὠφέλιμός ἐστι, τοῖς αἱρουμένοις καί ποιοῦσιν αὐτήν· οὔτε γάρ ἐπήρεια δαιμόνων, κατατολμᾶ τοῦ νηστεύοντος, ἀλλά καί οἱ φύλακες τῆς ζωῆς ἡμῶν Ἄγγελοι, φιλοπονώτερον παραμένουσι τοῖς διά νηστείας ἡμῖν κεκαθαρμένοις». (Ἰδιόμελον, ἦχος γ΄, ἀπό τά ἀπόστιχα τῶν Αἴνων)

(Γιά ὅλον τον χρόνο ἡ νηστεία εἶναι ὠφέλιμη, σ’ ἐκείνους πού τήν ἐπιλέγουν καί τήν πραγματοποιοῦν. Γιατί οὔτε οἱ δαίμονες τολμοῦν νά ἐπηρεάσουν ἀρνητικά αὐτόν πού νηστεύει, ἀλλά καί οἱ φύλακες τῆς ζωῆς μας Ἄγγελοι παραμένουν μέ μεγαλύτερη διάθεση καί φροντίδα κοντά σέ μᾶς πού ἔχουμε καθαριστεῖ μέ τή νηστεία).

 Ἡ Ἐκκλησία μας διά τοῦ ὑμνογράφου της, μᾶς τονίζει τήν ἀληθινή διάσταση τῆς νηστείας: ὄχι τόσο τήν περιστασιακή, δηλαδή αὐτήν πού ξεκινᾶ στίς συγκεκριμένες περιόδους τῆς νηστείας, ὅπως τώρα πού πλησιάζουμε τήν ἁγία Σαρακοστή - ἤδη ὅμως καί ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυρινῆς ὅπως λέγεται καί πού διερχόμαστε σηματοδοτεῖ τή μικρή ἀπαρχή ὡς ἀποχή τοῦ κρέατος -, ἀλλά αὐτήν πού κανονικά ἀναφέρεται σέ ὁλόκληρη τή ζωή μας, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς καταλύσιμες ἤ ὄχι ἡμέρες. 
  Πρόκειται ὡς γνωστόν γιά τήν ἀσκητική, ὅπως τήν ἔχουν χαρακτηρίσει (π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν) νηστεία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ συνεποῦς χριστιανοῦ σέ ὅλη τή ζωή του, μέ τήν ἔννοια ὅτι ἐγκρατεύεται κυρίως ἀπό πλευρᾶς ποσότητας - ἐκεῖ πού κατεξοχήν φανερώνεται ἡ νηστεία. 
 Ἡ παντοτινή αὐτή ἐγκράτεια, σημειώνει ὁ ὑμνογράφος, εἶναι ὠφέλιμη πνευματικά, γιατί ὄχι μόνον δέν τολμοῦν οἱ δαίμονες νά ἐπηρεάσουν τόν νηστεύοντα ἔτσι, (παρά μόνον μέ ἕναν ἐξωτερικό τρόπο πού τελικῶς τόν βοηθάει παιδαγωγικά), ἀλλά καί οἱ φύλακες ἄγγελοι, σέ ὅσους τηροῦν τήν ἐγκράτεια αὐτή, τούς προσεγγίζουν μέ μεγαλύτερη θετική διάθεση, ὄχι γιατί δέν τήν ἔχουν πάντοτε ἀπό μόνοι τους τήν καλή διάθεση, ἀλλά γιατί οἱ πιστοί πού ἐγκρατεύονται τούς ἀφήνουν χῶρο προκειμένου νά βρίσκονται δίπλα τους ὡς βοηθοί ἀνά πᾶσα στιγμή.
 Εἶναι αὐτονόητο βεβαίως ὅτι μιλᾶμε γιά τή νηστεία ἐκείνη, ἡ ὁποία δέν ἐξαντλεῖται μόνο στήν ἀποχή - ποσοτικά καί ποιοτικά - τῶν τροφῶν, ἀλλά ἔχει ἀναγωγικό χαρακτήρα: γίνεται μέσον καθαρισμοῦ τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς, γιατί ἀποσκοπεῖ στη βίωση τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις….

Μας λένε οι πιστοί «Αχ πάτερ μου, εγώ δεν πάω στην Εκκλησία ! Πάω μόνο σε ξωκλήσια και ανάβω ένα κεράκι. Δεν μπορώ που μπαίνω μέσα στον Ναό και βλέπουν τι φοράω και με κουτσομπολεύουν».
 Απάντηση: Να έρχεστε στην Εκκλησία για τον Χριστό και όχι για τα βλέμματα. Να γίνετε Αγία ώστε αντί να βλέπουνε τι φόρεμα φοράτε να βλέπουν το φωτοστέφανο της Αγιότητάς σας, ώστε να παραδειγματιστούν και αυτές και να θεραπευτούν.
 Δεν φταίει η κουτσομπόλα που σε κοιτάει, φταις εσύ που δίνεις σημασία. Γιατί αν σε ενδιέφερε πραγματικά ο Χριστός δεν θα έμπαινες καν στην διαδικασία να σε ενοχλούν τέτοιες συμπεριφορές. Καμία μάνα δεν εγκαταλείπει το παιδί της ακόμα και αν το κοροϊδεύουν , είναι περήφανη για αυτό. Μην περιμένουμε να μπαίνουμε στο Ναό και να μας πετάνε ροδοπέταλα. Δεν ερχόμαστε στην εκκλησία να δείξουμε κάτι, για εύσημα ή μετάλλια, αλλά να αφήσουμε τον Χριστό να μας μιλήσει στην σιωπή μας. 
Αρχή μετανοίας είναι να ακούσω έστω αυτό που θέλει να μου πει ο Χριστός, να έρθω στην Εκκλησία και να διαλυθώ μπροστά Του. Όταν πάμε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι , δεν μας ενδιαφέρουν τι λένε οι καλεσμένοι, μας ενδιαφέρει να τιμήσουμε τον οικοδεσπότη. Για τους καλεσμένους, ευθύνη έχει ο οικοδεσπότης όχι εμείς.
Εδώ η γνωστή ρήση βρίσκει γόνιμο έδαφος :«Η αγάπη βρίσκει τον τρόπο , η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία».
Αν μας ενδιαφέρει πραγματικά ο Χριστός και η σωτηρία, ακόμα και το μαρτύριο μοιάζει με νανούρισμα. Ενώ αν δεν μας ενδιαφέρει ο Χριστός , ένα βλέμμα ή το κουτσομπολιό μοιάζει με σταύρωση.
Είπαμε, δεν φταίει ο ήλιος , φταίει που έχω κλειστό το παράθυρο και δυστυχώς κατηγορώ τον ήλιο γιατί δεν μπαίνει.
Μην κατηγορείς λοιπόν, την έρημο που είναι νεκρή απλά πήγαινε και φύτεψε ένα λουλούδι.""

π.Σπυρίδων Σκουτής

Ό,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο,σαν θησαυρό να το φυλάξεις

Ό,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο

Σαν θησαυρό να το φυλάξεις

Τους λογισμούς, τους πόθους σου άλλαξε,

Μα αυτό ποτέ να μην αλλάξεις.

Όποτε της ζωής τα ψεύτικα

κι άσχημα σφίγγουν την καρδιά σου,

μες σ’ ό,τι φύλαξες παιδιάτικο

θα βρίσκεις την παρηγοριά σου.

Κι όταν χλωμοφυλλιάσει η όψη σου

Και στα μαλλιά σου πέσουν χιόνια,

Μόνο ό,τι φύλαξες παιδιάτικο

Θα μείνει απείραχτο απ’ τα χρόνια.

Γ. Δροσίνης

"ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΕΡΙΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ “(Αγ.Νεκταρίου)

Άπό τά Άπαντα τού Άγίου Νεκταρίου..Τόμος Γ´

Ό Άγιος Νεκτάριος,τίς έλεύθερες ώρες του,ίδίως στή Ριζάρειο Σχολή,σχεδίαζε Σταυρούς καί έγραφε έπ´ αύτών είτε άγιογραφικά χωρία είτε στίχους

Ό Σταυρός του Κυρίου ήταν ή παρηγορία καί ένίσχυσή του.
Συνήθιζε νά λέει "ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΕΡΙΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ “

Ή γραφή στούς Σταυρούς είναι τού Άγίου Νεκταρίου.

facebook

Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο...

  Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο,που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι,ακόμη και στο κρεβάτι,ακόμη και μέσα σε μια βάρκα,ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες,ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα,μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος.
 Μπαίνει στην τσέπη,φθείρεται,καταγράφει την ένταση,την επιμονή ή το ρυθμό των αναγνώσεών μας και μας υπενθυμίζει(αν φαίνεται πολύ καινούργιο ή άκοπο)ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη.

Ουμπέρτο Έκο

Η Δευτέρα Παρουσία, τοιχογραφία του 14ου αιώνα στο Brindisi (Ιταλία).

Η Δευτέρα Παρουσία, τοιχογραφία του 14ου αιώνα στο Brindisi (Ιταλία).

facebook

Οἱ νεκροί δεν εἶναι στους τάφους, ἀλλά μέσα στη Θεία Λειτουργία …

Ἀπόσπασμα ἀπὸ κήρυγμα τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ τελέσθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ Παναγίας τοῦ Ἄρακος τῆς κοινότητος Λαγουδερῶν, τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφέρειας Μόρφου (8.9.2017).

....καὶ τὸ ἔτσι πολλὰ μετανοίας νὰ ἔχετε καὶ ἐσείς καὶ ἐγώ καὶ ὁ κόσμος ὅλος, ὁ ὁποῖος πάσχει καὶ ὑποφέρει καὶ ἀπὸ πολλαπλᾶ προβλήματα ὅπου γῆς.
Δύο πράγματα σήμερα μὲ συγκίνησαν πάρα πολὺ καὶ θέλω νὰ τὰ μοιρασθῶ μαζί σας, διότι ἡ Λειτουργία δὲν εἶναι προσωπική ὑπόθεση οὔτε τοῦ Ἐπισκόπου, οὔτε τοῦ παπᾶ, οὔτε τοῦ ψάλτῃ. Ἡ Λειτουργία εἶναι ὑπόθεση ὅλων μας, εἶναι ἔργο τοῦ λαοῦ ἡ Θεῖα Λειτουργία. Τό πρῶτον, ποὺ μὲ συγκίνησε πατέρες μου καὶ ἀδελφοί μου εἶναι,.....ὅταν τὸ πρωί στὸν ὄρθρον ἐχρειάστηκε νὰ μνημονεύσωμεν τὰ ὀνόματα, τὰ ὁποῖα μοῦ δίνει ὁ κόσμος στὰ διάφορα χωριά, ποῦ πηγαίνω ἢ σ᾿αὐτούς ποὺ ἔρχονται νὰ ἐξομολογηθούν ἢ μᾶς παίρνουν τηλέφωνο καὶ ἀπὸ μακρινές χῶρες ἀκόμα καὶ μᾶς στέλνουν ἐνήμεροι προσευχηθῆτε γιὰ τὸν τάδε ἔχει ἀσθένεια, ὁ ἄλλος χωρίζει, ὁ ἄλλος ἔχει προβλήματα ψυχιατρικά ἢ μνημόνευσε τοὺς κεκοιμημένους μας, ἔχασα τὸ παιδὶ μου, ἔχασα τόν ἄνδρα μου, τὸν σύζυγό μου, τὸν ἄνθρωπόν μου. Ἄρα ἀντιλαμβάνεσθε, μαζεύονται ὀνόματα πολλὰ - πάρα πολλὰ.
 Ὁ Ἐπίσκοπος τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας δὲν ἔχει χρόνο νὰ μνημονεύσει ὀνόματα πολλά, ὁ παπᾶς ἔχει χρόνο μέσα στο ἱερό καὶ μάλιστα πολύ νωρίς ὁ παπᾶς, πρίν ἔρθετε ἐσεῖς εἰς την Λειτουργία, πολλαῖς φορές πρίν ἔρθουν οἱ ψάλτες κάνει πρόθεση ἐκεῖ ἀριστερά, τὴν γωνιά τὴν μικρή, καὶ μνημονεύει ὀνόματα πολλά. Ἐκεί τελεῖται ἔνα μεγάλο μυστήριο.
Ὅσες ψυχαῖς ἔχουν ἀνάγκη, ἀνάλογα μὲ τὴν ἀνάγκη που ἔχουν, ὁ Θεός τούς βοηθᾶ. Ἐάν ἔχουν ἀνάγκη ὑγείας, τούς στέλνει ὑγεία, ἐάν ἔχουν ἀνάγκη ὑπομονῆς, τούς στέλνει ὑπομονή, ἐάν ἔχουν ἀνάγκη φωτισμοῦ, τούς στέλνει φώτιση. Ἐάν εἶναι κεκοιμημένοι νεκροί, ἀνάλογα με τό ποῦ εὑρίσκονται τώρα στὴν ἄλλη ζωή τήν αἰώνιον, τούς ἐνισχύει. Δηλαδή, ἐάν κάποιος εἶναι δίκαιος ἄνθρωπος καὶ ξαφνικά πέθανε καὶ δεν πρόλαβε νὰ ὁλοκληρώσει τήν μετάνοιά τοῦ καὶ βρισκόταν ἀκόμα στο στάδιο, πού καθαριζόταν ἡ ψυχή του, ἀλλά ἔμειναν κάποια ἁμαρτήματα, εἴτε ἀνεξομολόγητα εἴτε καὶ ἀμετανόητα, ὁ Θεός μέσα στήν μεγάλη τοῦ φιλανθρωπία δεν τὸν στέλνει στήν κόλαση, τὸν στέλνει σέ τέτοιον στάδιον, καθότι, ἐν τῇ βασιλεία τοῦ πατρός μοῦ, λέει, πολλαί μοναί εἰσίν, καὶ ἐκεῖ συνεχίζει τήν κάθαρσιν τὸ ἴδιο τὸ ἅγιον Πνεῦμα, μέχρι νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει τὸ ἄκτιστον φῶς του τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐάν εἶναι κάποιος, ὁ ὁποῖος ἦταν πιό προσεκτικός καὶ ἦταν στὸ στάδιον τοῦ φωτισμοῦ, τοῦ δίνει περισσότερο φῶς, ἐάν κάποιος εἶναι Ἅγιος, ὁ Ἅγιος θὰ ἁγιασθῇ τῷ ἔτει, ἁγιάζεται ἔτη περισσότερο.
Ἄρα λοιπόν, ὅλοι μας ζωντανοί καὶ κεκοιμημένοι, εἴμαστε τὸ ἕνα σῶμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, πού σέ κάθε Λειτουργία μαζευόμεθα, ἀρκῇ ἐμεῖς νὰ ἔχουμεν μνήμη. Σκεφθῆτε δηλαδή, ὅλος αὐτός ὁ κόσμος, πού μᾶς στέλνει τά μνημονοχάρτια του, ἐμεῖς νὰ ἀδιαφορήσουμε οἱ παππάδες ή νὰ τὸν μνημονεύσουμε μια φορά καὶ νὰ ποῦμε στά κυπριακά ’’κανήν’’. Αὐτό δέν εἶναι ἀγάπη. Αὐτό δέν εἶναι ἐκκλησία. Γι᾿αὐτό καὶ ἐγώ, ὅταν εἴδα τά πολλά ὀνόματα ἔκανα ἔνα μικρό τσαντάκι, τά ἔβαλα μέσα καὶ ἀνάθεσα στόν ὁδηγό μου καὶ τοῦ λέω:

Ψυχοσάββατο! Μια επικοινωνία που κρατά αιώνες...

Γράφει η Μάρω Σιδέρη

 Από την εποχή της Περσεφόνης το στάρι και το ρόδι ενώνονται για να συμβολίσουν το παιχνίδι θανάτου και ζωής για τον Έλληνα: 
Από τη μια το σιτάρι ο καρπός της γης, σύμβολο της ζωής που για να γεννηθεί "θάβεται" σε μια μήτρα. Από την άλλη το ρόδι, σύμβολο ενός "γλυκού" θανάτου, ο καρπός του Άδη (με ρόδι τάισε την Περσεφόνη ο Πλούτωνας για να τη δέσει μαζί του). Και τα δυο μαζί ενωμένα, σιτάρι και ρόδι, φτιάχνουν από παλιά μια επικοινωνία που κρατά αιώνες:
  Ψυχοσάββατο σήμερα και οι άνθρωποί μας που είναι κάπου αλλού, δέχονται την αγάπη και τις προσευχές μας, όλων μαζί. Αν ο Παράδεισος είναι μια παρέα, το Ψυχοσάββατο ενώνει κι εμάς σε μια παρέα: μην κλαίς μόνος σου, έλα να γίνουμε παρεάκι κι όλοι μαζί να κεράσουμε την εκεί συντροφιά με καρπούς του δικού της παρελθόντος και του δικού μας μέλλοντος... 
 Γιατί αν το καλοσκεφτείς αυτό είναι το ψυχοσάββατο: η ένωση του παρελθόντος και του μέλλοντος στο παρόν... και η ένωση αυτή γίνεται με φωτιά (η φλόγα του κεριού, σύμβολο των ψυχών που βγαίνουν ζωντανοί και φωτεινοί μέσα από το θάνατο του κέρινού τους σώματος) και με καρπούς: το σιτάρι, το ρόδι, κι όχι μόνο: ζάχαρη για να είναι το ταξίδι τους γλυκό και για να γλυκάνει ο δικός μας πόνος... Μαιντανό, για να είναι καταπράσινα τα λιβάδια όπου περπατούν και

ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ...

Όταν κάποιος πεθάνει,δεν κλαίμε στην πραγματικότητα γι’ αυτόν. Αυτός είναι η αφορμή.
Για εμάς κλαίμε.Γιατί με το χωρισμό αυτό,εμείς πονέσαμε πολύ.
Διότι έμεινα μόνος.Διότι μου λείπει.Διότι είχα όνειρα που τώρα ακυρώνονται.
Σχέδια που αναγκαστικά ναυαγούν.
Προσκολλήσεις που τώρα απότομα σαν έμπλαστρα στην πλάτη με κόπο ξεκολλούν και φέρνουν στης ψυχής το σώμα οδύνη αφόρητη.

Άλλωστε οι φράσεις είναι δηλωτικές και μαρτυρούν το αληθινό που γίνεται
πίσω απ’ τα δάκρυα:Τι θα κάνω τώρα εγώ χωρίς εσένα!Δεν με λυπήθηκες καθόλου εμένα!Γιατί μου το ‘κανες αυτό!Γιατί μ’ αφήνεις μοναχό!Γύρνα, σε θέλω!Δεν μπορώ!

Γι’ αυτό κι όσοι απ’ την απέναντι όχθη πάλι ήρθαν σ’ ονείρατα και οράματα
και μίλησαν,είπαν να τους αφήσουμε ήσυχους,και πως εκεί περνούν καλύτερα
από εδώ και όλα ωραία.
Και βασικά,μόνο προσευχές κι αγάπη ζήτησαν,και ελεημοσύνη.

Όλα τ’ άλλα,του Νάρκισσου,του Εγώ μου,παιχνίδια και τερτίπια πάλι είναι.

π.Ανδρέας Κονάνος

Μνήμη των αγίων μαρτύρων Κλαυδίου, Σαβίνου και Μαξίμου, των εν Πανόρμω της Σικελίας επί Διοκλητιανού μαρτυρησάντων.

+ Τη κα' του μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη των αγίων μαρτύρων Κλαυδίου, Σαβίνου και Μαξίμου, των εν Πανόρμω της Σικελίας επί Διοκλητιανού μαρτυρησάντων.    

πηγή

Κείμενο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περί Ἱερῶν Μνημοσύνων

(Κείμενο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περὶ Ἱερῶν Μνημοσύνων ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Μελέτη περὶ ἀθανασίας τῆς ψυχῆς καὶ ἱερῶν μνημοσύνων»)

Ἡ Ἐκκλησία τελεῖ ἐτήσια μνημόσυνα ὑπὲρ τῶν τέκνων αὐτῆς τῶν μὴ τυχόντων τῶν νενομισμένων, καὶ στερηθέντων τῆς ἐκ τούτων ὠφελείας διὰ τὸ ἀποθανεῖν αὐτὰ εἴτε ἐν ξένῃ γῇ, ἐν θαλάσσῃ, εἴτ᾿ ἐν ἐρήμῳ. Ὧδε ἐκτίθενται οἱ λόγοι οἱ ἐν τῷ Τριωδίῳ, δι᾿ οὓς ἡ Ἐκκλησία τελεῖ τὸ ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων μνημόσυνον τῷ Σαββάτῳ τῷ πρὸ τῆς ἀπόκρεως, ὅπερ καὶ πρῶτον λέγεται, (κοινῶς ψυχοσάββατον).

α´. Περὶ τοῦ πρώτου ψυχοσαββάτου.
Ὑπόμνημα περὶ τοῦ πρώτου ἐτησίου μνημοσύνου
«Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνείαν ποιεῖσθαι τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν». 
«Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε, τὰ Χρηστὰ νεκρὰ σπλάγχνα σου μὴ δεικνύων». 
«Ἐπειδὴ τίνες ἄωρον πολλάκις ἐπὶ ξένης ὑπέστησαν θάνατον ἐν θαλάσσῃ τε καὶ ἀβάτοις ὄρεσι, κρημνοῖς τε καὶ χάσμασι, καὶ λοιμοῖς, καὶ λιμοῖς, καὶ πολέμοις καὶ ἐμπρησμοῖς, καὶ κρυμοῖς, καὶ ἄλλους παντοίους θανάτους ὑπομεμενηκότες, ἴσως καὶ πένητες ὄντες καὶ ἄποροι καὶ τῶν νενομισμένων ψαλμωδιῶν καὶ μνημοσύνων οὐκ ἔτυχον, φιλανθρώπως οἱ θεῖοι Πατέρες κινούμενοι κοινῶς τούτων μνείαν ἁπάντων τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν ποιεῖσθαι ἐθέσπισαν, ἀπὸ τῶν Ἱερῶν Ἀποστόλων διαδεξάμενοι, ἵνα καὶ οἱ τῶν νενομισμένων ἀνὰ μέρος διά τινος συμβάντος μὴ τετυχηκότες, τῇ νῦν κοινῇ μνείᾳ κἀκεῖνοι περιλαμβάνοιντο δεικνύντες ὡς καὶ τὰ ὑπὲρ αὐτῶν γινόμενα μεγάλην αὐτοῖς προξενεῖ τὴν ὠφέλειαν.
 Καθ᾿ ἕνα μὲν οὖν τρόπον οὕτως ἡ του Θεοῦ Ἐκκλησία μνείαν ἐπιτελεῖ τῶν ψυχῶν, δεύτερον δέ, ἐπειδὴ τὴν δευτέραν τοῦ Χριστοῦ παρουσίαν θεῖναι τῇ ἐπαύριον ἔμελλον, ἀρμοζόντως καὶ τῶν ψυχῶν μνημονεύουσιν. Ὠσανεὶ τὸν φοβερὸν Κριτὴν καὶ ἀπαραλόγιστον ἱλεούμενοι τῇ συνήθει πρὸς αὐτὰς χρήσασθαι συμπαθείᾳ, καὶ τῇ ἐπηγγελμένῃ ταύτας κατατάξαι τρυφῇ. Ἄλλως τε καὶ τὴν τοῦ Ἀδὰμ ἐξορίαν οἱ ἅγιοι μέλλοντες τῇ ἐσομένῃ ἐκθεῖναι Κυριακή, ὥσπερ τινὰ κατάπαυσιν προσεπινοοῦσι, καὶ τέλος πάντων τῶν καθ᾿ ἡμᾶς διὰ τῆς παρούσης νῦν καταπαύσεως, ἵνα ἐκεῖθεν ὡς ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρξωνται, τὸ γὰρ ὕστατον τῶν παρ᾿ ἡμῖν πάντων, ἡ τῶν βεβιωμένων παρὰ τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ ἔσται ἐξέτασις, καὶ ἵνα τοὺς ἀνθρώπους διὰ τούτων φοβήσαντες, πρὸς τοὺς τῆς νηστείας ἀγῶνας ποιήσωσιν εὐχερεῖς. 
Ἐν Σαββάτῳ δὲ τὴν τῶν ψυχῶν μνείαν ποιούμεθα, ὅτι τὸ Σάββατον κατάπαυσιν σημαίνει Ἑβραιστὶ καὶ τῶν τεθνεώτων τοίνυν, ὡς τῶν βιωτικῶν καὶ τῶν λοιπῶν ἁπάντων καταπαυσαμένων, κἂν τῇ καταπαυσίμῳ τῶν ἡμερῶν τὰς ὑπὲρ αὐτῶν δεήσεις ποιούμεθα, ὃ δὴ καὶ ἐπὶ πᾶν κεκράτηκε γίνεσθαι Σάββατον.
 Τὸ δέ γε νῦν καθολικῶς μνημονεύομεν ὑπὲρ παντὸς δεόμενοι εὐσεβοῦς, εἰδότες καὶ γὰρ οἱ Θεῖοι Πατέρες, ὡς τὰ ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων γινόμενα Μνημόσυνα, λέγω ἐλεημοσύναι καὶ λειτουργίαι, καὶ ἰδίως καὶ κοινὴ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦτο ποιεῖν ἐπιτρέπουσι, παρὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦτο παραλαβόντες, ὡς εἴρηται, καθ᾿ ἃ καὶ ὁ Ἀρεοπαγίτης φησὶ Διονύσιος».
 Ἐν τῷ Η´. Βιβλίῳ τῶν Ἀποστολικῶν διαταγῶν ἐν κεφαλαίῳ μα´ ὑπάρχει προσφώνησις ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων ἔχουσα ὧδε: «Ὑπὲρ τοῦ ἀναπαυσαμένου ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ ἡμῶν δεηθῶμεν, ὅπως ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ προσδεξάμενος αὐτοῦ τὴν ψυχήν, παρίδῃ αὐτῷ πᾶν ἁμάρτημα ἑκούσιον τε καὶ ἀκούσιον, καὶ ἵλεως καὶ εὐμενὴς γενόμενος, κατατάξῃ εἰς χώραν εὐσεβῶν ἀνειμένων εἰς κόλπον Ἀβραάμ, καὶ Ἰσαάκ, καὶ Ἰακὼβ μετὰ πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰώνως εὐαρεστησάντων καὶ ποιησάντων τὸ θέλημα αὐτοῦ. Ὅθεν ἀπέδρα ὀδύνη λύπη καὶ στεναγμός».