Μήπως με ρωτά για να ρωτήσω εγώ τη ψυχή μου και να το καταλάβω;

π.Εφραίμ Παναούση

Ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του πλησιάζει τον Πέτρο και τον ρωτά τρείς φορές «Με αγαπάς περισσότερο από τους άλλους».

Στην καρδιά του Πέτρου υπήρχε μια μεγάλη πληγή.Εκείνος είχε προδώσει πάρα τις βεβαιώσεις που έδινε στο Χριστό ότι εκείνος δεν θα τον αρνηθεί.
-Κι αν όλοι οι άλλοι εγώ ποτέ δεν θα σε αρνηθώ.Κι αυτός ο χωρισμός του από τους άλλους τον απομόνωσε και τον έκανε αρνητή.
Είχε κλάψει πολύ ο Πέτρος .Είχε πλύνει τη ψυχή του στη λίμνη των δακρύων και έπρεπε να ξέρει αν ο Κύριος τον συγχώρεσε .

Μετά την ανάστασή του ο Χριστός είπε:
-Να πείτε για το γεγονός της Ανάστασής μου σε όλους αλλά και στον Πέτρο.
Αυτή η παρηγορητική φράση του Χριστού έδειχνε πως ο Κύριος  δεν το κρατούσε στον Πέτρο και έρχεται τώρα και πάλι να τον ρωτήσει για την καθαρότητα της αγάπης του.

-Με αγαπάς πιο πολύ από όλους;
Ερώτημα όμως και σε όλους μας σαν σπαθί κοφτερό.
Μας ρωτά:
- Με αγαπάτε πιο πολύ από οτιδήποτε;Με αγαπάτε πρίν απ΄όλα;Πιο πολύ κι από τον εαυτό σας;Μήπως βάζετε άλλες αγάπες να σας κλέβουν την καρδιά;

Μας ρωτά όλους.Με ρωτάει και μένα:
Τι αγαπάς περισσότερο από Μένα;
Ρώτησε τον εαυτό σου.Απάντησε θαρρετά,τώρα δεν μπορείς να κρυφτείς.Είσαι εσύ και η αλήθεια σου.Το αντέχεις;

Λοιπόν ....
Ναί αγαπώ άλλα πράγματα περισσότερο από Εκείνον.Έχω δώσει καρδιά σε ιδέες, σε μορφώματα ,σε ανθρώπους ξένους και δικούς,σε πράγματα ευτελή και ακριβά,σε πάθη . Και τέλος στον εαυτό μου .Και κάθε κομμάτι που δίνω την καρδιά μου ,μου κλέβει καρδιά και από εκεί που θα έπρεπε να δίνω.
Και μετά όταν γοητεύομαι από τις αγάπες μου απογοητεύομαι φρικτά .

Με αγαπάς πιο πολύ απ όλους ; με ρωτάει ο Χριστός.
Και μετά γιατί να με ρωτά αφού το ξέρει; Μήπως με ρωτά για να ρωτήσω εγώ τη ψυχή μου και να το καταλάβω;Μήπως με ρωτά για να βρεθώ μόνος χωρίς δεκανίκια για να κρατηθώ μόνο σε Κείνον;

πηγή

Από τη γιορτή του Οσίου Δαβίδ της Θεσσαλονίκης

   

Ιερά μονή Λατόμου η αλλιώς Οσίου Δαβίδ Θεσσαλονίκης. Τι μεγαλειώδες κρυφό στους ντόπιους μέρος; Τι αγιότητα εκπέμπει αυτός ο τόπος; Είναι αλήθεια ότι αυτά τα ταπεινά εκκλησάκια, όπως του Οσίου Δαβίδ, ανεβάζουν την ψυχή του προσκυνητή ψηλά, πολύ ψηλά, κοντά στον θρόνο του Κυρίου. Σε κατανεύσουν, σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε άλλες εποχές, πρωτοχριστιανικές, ευλογημένες, όμορφα παραδοσιακές.

  Έτσι και φέτος λοιπόν ολοκληρώθηκε σήμερα η πανέμορφη πανήγυρι του Οσίου μας. Πλήθος κόσμου κατέκλεισε τον ναό, ανθρώποι κάθε ηλικίας, που παρα την φοβερή ζέστη, όπως ομολογήσαν, δεν μπορούσαν να μην έρθουν για την αγάπη του Οσίου.
 Ο καθηγούμενος της Ιεράς μονής Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, στην οποία υπάγεται ο Όσιος Δαβίδ, πατέρας Βαρνάβας Γιάγκου, παρέστη τόσο στον πανηγυρικό εσπερινό, όσο και στην πανηγυρική Θεία λειτουργία,
οπού μίλησε με πολύ αγάπη για τον Όσιο, εγκωμίασε τους ασκητικούς του αγώνες, τον πόθο, τον ερωτά, που έδειξε προς τον Χριστό και προέτρεψε το ποίμνιο να αγαπήσει με τον ίδιο τρόπο τον πολυεύσπλαχνο Θεο. Ακόμα συμμετείχαν και άλλοι ιερείς της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, οι οποίοι ελάμπρυναν με την παρουσία τους την πανήγυρι.

  Το χαριτόβρυτο Ιερό λείψανο του Οσίου ευλογούσε και αγίαζε τους πιστούς προσκυνητές. Πολλά θαύματα έχουν κατά καιρούς γίνει, ο Όσιος είναι ζωντανός και ακούει τους καημούς, τους πόνους, τις πίκρες, τα παράπονα, κάθε ανθρώπου.
Αυτός ο Άγιος τόπος, που βρίσκετε η Μονή, μέσα στα πανέμορφα σοκάκια της Άνω πόλεως, αξίζει μέρα με την μέρα, να γίνετε γνωστότερος, όχι τόσο στους εκτός της Ελλάδος, οι οποίοι τον επισκέπτονται καθημερινά απ όλα τα μέρη της γης λόγω του ότι αποτελεί μνημείο της UNESCO,αλλά στους ιδίους τους Έλληνες, οι οποίοι πολλές φορές αναζητούν, ως διψασμένα ελάφια, τόπους ησυχίας και ηρεμίας για να προσευχηθούν και δεν βρίσκουν, να λοιπόν που υπάρχουν. Ας διαδοθεί λοιπόν αυτή η σύγχρονη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που κρύβει τόσους πνευματικούς θησαυρούς με πρώτο, μοναδικό σε όλο τον κόσμο και καλύτερο το πανέμορφο Ψηφιδωτό του νεαρού Χριστού στην θέση της πλατυτέρας, προς ωφέλεια των ανθρώπων.

  Τέλος θα ήταν παράλειψη μας αν δεν ευχαριστούσαμε, τον πρωτοπρεσβύτερο πατερά Παναγιώτη Καραγιάννη, συνταξιούχο Κληρικό της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, ο οποίος υπηρέτησε χρόνια σε αυτό το εκκλησάκι και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ευεργέτες του, καθώς και την παλιά νεωκόρο κ. Ευμορφία, η οποία αφιέρωσε κυριολεκτικά όλη της την ζωή, προς δόξαν του Οσίου Δαβίδ.
   Ευχόμαστε εκ βάθους καρδίας αυτό το πανέμορφο μνημείο να διατηρηθεί για πολλούς ακόμα αιωνες,να γίνουν σύντομα οι απαραίτητες εργασίες για την διατήρηση του και να αποτελεί πάντοτε ενα κόσμημα, όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, αλλά όλης της Ελλάδος. ΑΜΗΝ.

Μετά τιμής.

Αγις Μπεκιάρης, 

πτυχιούχος Θεολογικής σχολής Α.Π.Θ

πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΜΨΩΝ Ο ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ Ένας φιλάνθρωπος και ανάργυρος ιατρός και ιερέας († 27 Ιουνίου)

Μέσα στη σεπτή χορεία των είκοσι ιαματικών Αγίων Αναργύρων συγκαταλέγεται και ο τιμώμενος στις 27 Ιουνίου Άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος, ο οποίος διακρίθηκε για τη φιλανθρωπία του, αλλά και για το χάρισμα να θεραπεύει ασθενείς με την επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού.

Ο φιλεύσπλαχνος Άγιος Σαμψών γεννήθηκε στη Ρώμη το 511.από εύπορους γονείς με βασιλική καταγωγή, οι οποίοι ήταν και συγγενείς του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Λόγω της οικονομικής ευμάρειας της οικογένειάς του, μορφώθηκε πλουσιοπάροχα και από όλες τις επιστήμες αγάπησε την ιατρική χάρη στο φιλάνθρωπο και ψυχωφελές περιεχόμενό της. Γι’ αυτό και την επιστήμη της ιατρικής δεν την εξασκούσε ως βιοποριστικό επάγγελμα, αλλά ως κοινωνικό λειτούργημα για να βοηθά τους φτωχούς και να θεραπεύει με τη χάρη του Θεού τους ασθενείς. Μετά τον θάνατο των εύπορων γονέων του, διένειμε τη μεγάλη περιουσία του στους φτωχούς και εκατοντάδες άποροι βρήκαν τροφή, ανακούφιση και στήριγμα.

 Όμως ο ταπεινός και φιλεύσπλαχνος Άγιος Σαμψών άρχισε να αποκτά τη φήμη του φιλάνθρωπου και ανάργυρου ιατρού και έξω από τα όρια της Ρώμης.
Γι’ αυτό και πολυάριθμοι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν στο σπίτι του για να λάβουν την ποθούμενη θεραπεία και να βρουν την ψυχική στήριξη. Η επιθυμία του όμως ήταν να ζει στην αφάνεια και να ασκείται πνευματικά. Γι’ αυτό και εγκατέλειψε τη Ρώμη και πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει εκεί το θεάρεστο έργο του. Στη Βασιλεύουσα άρχισε να επισκέπτεται τις ιερές μονές, ενώ επιδόθηκε με ιδιαίτερο ζήλο στην άσκηση και τη μελέτη της Αγίας Γραφής στο φτωχικό και ταπεινό του σπίτι. Όμως η φήμη του ως άριστου ιατρού ανέδειξε πολύ σύντομα το σπίτι του σε άμισθο ιατρείο και σε ένθεο ξενοδοχείο και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ασθενείς έβρισκαν δωρεάν τη θεραπεία τους και οι φτωχοί τη φροντίδα και την ψυχική τους στήριξη.

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός...

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. 

Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο· ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.

Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλωσύνη του Θεού. Και, όσο θα προχωράη πνευματικά, τόσο θα βλέπη την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνη από την αγάπη Του.

 Aπό το βιβλίο “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου-Δ' Οικογενειακή ζωή”

Aγιότητα ­(Tάσος Λειβαδίτης)

Hμερολόγιο ήσυχο στον τοίχο, μια ημερομηνία κι οι άγιοι σιωπηλοί, χλωμοί κι αναμάρτητοι, σημειωμένοι μόνο με το μικρό τους όνομα, όπως τους φώναζε η μητέρα τους. 

Kύριε, κανείς δεν ήθελε να μεγαλώσει. 

(από την Ποίηση. Tόμος Tρίτος 1979 -­1987, Kέδρος 1991)

πηγή

Ο Θεός είναι κοντά μας και δεν Τον νοιώθουμε...

Βλέπουμε μια πετρούλα, και σε αυτήν είναι ο Θεός, αλλά εμείς νομίζομε πως είναι απλή πέτρα. Όπως η Μαρία η Μαγδαληνή νόμιζε πως ο Χριστός είναι ο κηπουρός και τον ρώτησε πολύ φυσικά μήπως είδε τον Κύριο, το ίδιο παθαίνομε και εμείς και δεν βλέπομε τον Κύριο στην ζωή μας.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

facebook

Μοναστήρι Παναγιάς Βράχου

 Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Βράχου Νεμέας , βρίσκεται γατζωμένη στο μέσον σχεδόν ενός απόκρημνου και βραχώδους όρους, το Πολύφεγγο εντός του σπηλαίου υπάρχει το ναΰδριο και το καθολικό και σήμερα αποτελεί ιερό προσκύνημα πανελλήνιας ακτινοβολίας και σεβασμού.

 Ιδρύθηκε τoν 17ο Αιώνα ( 1631 ) βεβαίως είχε αρχίσει να κτίζεται αρκετά χρόνια νωρίτερα, αρχές του 16ου αἰώνος και το 1631 ανακηρρύσεται επίσημα Μονή με άδεια της Υψηλής Πύλης Η Παναγία τοῦ Βράχου είχε μεγάλη συμβολή στον αγώνα της απελευθέρωσης του γένους.

 Στα χρόνια εκείνα το ιερό τέμπλο της Μονής ηταν επίχρυσο, σημάδι του πλούτου που συσσώρευσε εκει ο σεβασμός και η πίστη των ανθρώπων. Εντός του σπηλαίου υπάρχει και σώζεται εως σήμερα πηγή, αγίασμα, το οποίο και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας τροφοδοτούσε και δρόσιζε τους πατέρες και τους αγωνιστές που έβρισκαν εκει ασφάλεια σε περιόδους επιδρομών.

 Η Ιερά Εικόνα φυλάσσεται σήμερα στο Μετόχι του Αγίου Αθανασίου για μεγαλύτερη προστασία.Χαρακτηρίζεται ως Παναγία του Πάθους. Δεξιά και αριστερά της μορφής Της και στο επάνω μέρος έχει ζωγραφισμένους δυο Αγγέλους γονυπετείς, φέροντες και σύμβολα του Πάθους.
Επιγράφεται ως «Ἡ Ἀμόλυντυος Παρθένος »και κάτω από τον δεξιό Άγγελο και αριστερά της κεφαλής του Χριστού ( Βρεφοκρατούσα )γράφει: «Ὁ τό χαῖρε πρίν τῇ Πανάγνῳ μηνύσας σύμβολα τοῦ Πάθους προδεικνύει Χριστός δέ θνητήν σάρκα ἐνδεδυμένος πότμον δεδοικώς δειλιᾶ ταῦτα βλέπων».

 Τα θαύματά της είναι πάμπολλα και έχουμε πάρα πολλές μαρτυρίες θαυματουργικών επεμβάσεων της.Εκτός απο αυτά έχει και μία τεράστια ιστορία Επί της κατοχής κλέφτες εισέβαλαν στην μονή και την λεηλάτησαν,λιγο πριν φύγουν απο το μοναστήρι ένας απο αυτούς πυροβόλησε την θαυματουργή εικόνα στο χέρι. Αμέσως αυτή άρχισε να βγάζει αίμα και να δακρύζει.Έτσι μέχρι και σήμερα έχει μία μεγάλη τρύπα στο χέρι της.

πηγή

Γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να διαβάζουν Άγια Γραφή ή ακόμα και ιερά βιβλία;

Μερικές φορές σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να διαβάζουν Άγια Γραφή ή ακόμα και ιερά βιβλία; 

Η απάντηση, προφανώς, είναι στα λόγια του Ιησού Χριστού: 

«Το φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως, γιατί οι πράξεις τους ήταν πονηρές. Κάθε άνθρωπος που πράττει έργα φαύλα μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, γιατί φοβάται μήπως αποκαλυφθούν τα έργα του και κριθούν.( ΙΩΑΝ. 3, 19-20)»

Στάρετς Ηλίας της Όπτινα.

πηγή

Από την υμνολογία του Οσίου πατρός ημών Δαβίδ του εν Θεσσαλονίκη

 Ο άγιος υμνογράφος Ιωσήφ αξιοποιεί στο έπακρο και την επιλογή του οσίου Δαυίδ να ζήσει σε καλύβα πάνω σε μία αμυγδαλιά.

 Κατά τον υμνογράφο ο όσιος πρώτον έγινε σαν καλλικέλαδο πουλί, που ζει κι αυτό πάνω στα δέντρα, οπότε από εκεί έλαβε χρυσά φτερά για να ανεβεί στην απάθεια και την τελειότητα και να κατασκηνώσει τελικά στο ύψος του ουρανού. 

«Σαν ευκέλαδο πουλί με την ανάβασή σου στο δέντρο κατασκεύασες καλύβα, πάτερ, παγώνοντας τον χειμώνα και φλεγόμενος το καλοκαίρι. Από εδώ απέκτησες χρυσά φτερά της απάθειας και της τελειότητας και κατασκήνωσες προς το ουράνιο ύψος» (῾Καθάπερ όρνις ευκέλαδος εν αναβάσει φυτού, καλιάν, Πάτερ, έπηξας, τω κρύει πηγνύμενος και τω θέρει φλεγόμενος. Χρυσάς εντεύθεν έλαβες πτέρυγας της απαθείας και της τελειότητος, και προς ουράνιον ύψος κατεσκήνωσας᾽) (στιχηρό εσπερινού κ.α.) 

Και: ευρισκόμενος στο δέντρο έγινες σαν τον αετό από πλευράς πνευματικής: απέκτησες δυνατά φτερά για να πετάξεις στα ουράνια. ῾Φυτώ πηξάμενος, ως αετός, πάτερ, καλιάν,προς τα ουράνια τας σας φρένας εξεπέτασας᾽) (ωδή θ´).

 Δεύτερον ζώντας πάνω σε ξύλο δέντρου έκανε υπομονή, γιατί είχε διαρκώς τα όμματα της ψυχής του προς τον εν ξύλω σταυρωθέντα Κύριο. «Έχοντας τα όμματά σου και τα νοήματα διαρκώς προς τον αναρτηθέντα στο ξύλο, έμεινες καρτερικά πάνω στο φυτό, πάτερ» (῾Τείνας σου τα όμματα και τα νοήματα προς τον εν ξύλω αναρτηθέντα, φυτώ ενεκαρτέρησας, Πάτερ᾽) (ωδή ε´).

 Τρίτον σαν κλαδί κι αυτός του δέντρου έπρεπε να ποτιστεί, για να παραμείνει εκεί. Και το πότισμά του ήταν τα ποτάμια των δακρύων του. ῾Ίστασο ακλόνητος φυτού κλώνοις, όσιε,αρδείαις δακρύων σου συχνώς ποτιζόμενος᾽ (ωδή ζ´).

pgdorbas

Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος: Ο άνθρωπος του Θεού

π. Ἐφραὶμ Γ. Τριανταφυλλόπουλος

Παναγιώτατε, σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,ἐλλογιμώτατοι κύριοι καθηγηταί, πάντες οἱ τὰ πρῶτα τοῦ τόπου φέροντες σεβαστοί μου Πατέρες, εὐλογημένοι μοναχοὶ καὶ μοναχές, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί! Χριστὸς Ἀνέστη!
Πάει καιρός, ποὺ μοῦ προτάθηκε νὰ εἰσηγηθῶ στὶς ἀκοές Σας θέμα δύσκολο, νά μιλήσω γιὰ ἕνα πρόσωπο ἀγαπημένο καὶ τόσο μακρυνὸ ταυτόχρονα λόγῳ τῆς ὁσιακῆς βιοτῆς του, ἀλλὰ πάλι τόσο κοντινὸ καὶ οἰκεῖο σὲ μᾶς, ἀκριβῶς γιὰ τὸν ἴδιο λόγο. Εὔχεσθε νὰ φανερώσουν τὰ λόγια αὐτά, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ εὔχεσθε ἐπίσης καὶ γιὰ τὸν ὁμιλοῦντα, ὁ ὁποῖος σήμερα ἐν Ἐκκλησίᾳ πληθούσῃ καταθέτω τὰ μῦρα καὶ τὴν κασσία τῆς εὐγνωμοσύνης μου, διότι ἀπὸ τὰ εὐλογημένα χέρια τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ εἰσῆλθα στὸν εὐαγγελικὸ ζυγὸ καὶ τὴν ἱερατικὴ ἀξία.
Ἂς ἀρθοῦμε ὑπεράνω ἀδυναμιῶν καὶ δυσκολιῶν ποὺ ὅλοι μας ἔχουμε, γιὰ νὰ ἑστιάσουμε σὲ συγκεκριμένα σημεῖα τῆς εὐλογημένης παρουσίας του, παρακάμπτοντας τὶς ὅποιες ἀδυναμίες κι ἐκείνου ὡς θνητοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλωστε ὁ Θεός, «ὄχι ἕνεκα τούτων, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα» μᾶς ἁγιάζει καὶ μᾶς σώζει. Ἡ ὅποια ἀποτυχία στοὺς καλοπροαιρέτους γίνεται ὑλικὸ γιὰ νὰ δουλέψει καὶ νὰ «χτίσει» ὁ Θεὸς τὸν παράδεισο μέσα τους.

Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος ἐξελέγη σὰν σήμερα, στὶς 22 Μαΐου 1974, ἄφησε μαρτυρία ἀγαθοῦ, προσευχομένου, ὑπομονετικοῦ, ἁγιασμένου ποιμένα στὸν πνευματικὸ κόσμο τῆς χώρας καὶ ὄχι μόνο. Ἀπὸ τὰ πολλὰ πνευματικὰ χαρίσματα μὲ τὰ ὁποῖα τὸν εἶχε κοσμήσει ὁ Θεός, ἀναφέρουμε τὸν ἄμεμπτο βίο, τὴν πολλὴ καὶ θερμὴ προσευχὴ μετὰ δακρύων (συχνὰ ἀνέφερε στὸ κήρυγμά του ὅτι «τὰ δάκρυα τοῦ κενόδοξου ἄκαρπα ξηραίνονται ἐπὶ τῶν παρειῶν του»[1]!), τὸ ἐπιβεβαιωμένο προορατικὸ καὶ διορατικό του χάρισμα, τὴ συγγραφὴ καὶ μελέτη καὶ τὴν ἀπὸ φυσικοῦ του ταπείνωση, τὴν ταπείνωση δηλαδὴ ὡς φυσικὸ χάρισμα, «ἡ ὁποία αὐξήθηκε πολὺ περισσότερο μὲ τὴν ἄνοδό του στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο, πρᾶγμα θαυμαστὸ καὶ πολὺ σπάνιο» σύμφωνα μὲ κάποιον χαριτωμένο Ἱερέα.[2] Περισσότερο ταπεινὸς ὡς Ἐπίσκοπος, παρὰ ὡς Ἱερέας. Ἀλλὰ καὶ ὁ δισταγμός του καὶ ἡ ἐπὶ μακρὸν ἀναβολή του νὰ εἰσέλθει στὸν Ἱερὸ Κλῆρο[3], (47 ἐτῶν χειροτονήθηκε Διάκονος), ὅπως ἐπανειλημμένως δήλωνε στοὺς χειροτονητήριους λόγους του εἶναι δείγματα τεταπεινωμένης καρδίας.Ἔκπληκτος μιὰ φορά, τὸν ἀκούω νὰ μοῦ λέει: «πάτερ Ἐφραίμ, ὀφείλουμε πάρα πολλὰ στὶς προσευχὲς ὀλίγων ἐναρέτων λαϊκῶν»[4]! Καὶ δὲν πίστευα στ’ αὐτιά μου. Κάποτε, μάλιστα, τὸν εἶδα νὰ μεταφέρει βαλίτσες ἐπισκεπτῶν[5] σὲ Μοναστήρι τῆς Μητροπόλεώς μας! Τοὺς ἔφτιαξε κατόπιν καφὲ καὶ τοὺς τὸν σέρβιρε...

Κατὰ τὰ πρῶτα 5-6 ἔτη τῆς διακονίας μου ὡς Ἱεροκήρυκος, μὲ ἔστελνε πάντα τῆς Παναγίας νὰ λειτουργῶ σ’ἕνα ξωκκλήσι Της ἑνὸς ἀπόμακρου χωριοῦ, 55 χιλιόμετρα ἀπὸ τὴ Σιάτιστα, λέγοντάς μου: «ἄκου νὰ δεῖς, ἐκεῖ εἶναι ἕνας παπᾶς ἔγγαμος ποὺ κατὰ τὴ θεία Λειτουργία βλέπει ἀγγέλους, νὰ ξέρεις. Καλὸ εἶναι γιὰ σένα νὰ σὲ βλέπει νὰ λειτουργεῖς καὶ νὰ τὸν ρωτᾶς καὶ σὺ κιόλας. Πρόσεχε, γιατὶ τὰ φαινόμενα ἀπατοῦν, μὴ δίνεις σημασία». Γνώρισα τὸν Ἱερέα[6] καὶ εὐγνωμονῶ τὸ Θεό. Ἐλάχιστες φορές φαινόταν νὰ «χάνεται» στὴ θεία Λειτουργία. Τὸν ρωτοῦσα μετὰ νὰ μοῦ πεῖ γιὰ τὴν εὐλογία τῆς θείας Λειτουργίας καὶ μοῦ ἔλεγε: «μὴ συζητᾶς παιδάκι μου τὶ γίνεται»! Χωρὶς νὰ καταλαβαίνω χαιρόμουν κι ἐγώ. Ὕστερα ἀπὸ λίγο καθὼς πίναμε καφεδάκι στὸ χωριό, ὁ παπούλης ἀπολάμβανε μακαρίως τὸ καφεδάκι του μὲ τὸ ἀπαραίτητο συμπλήρωμα[7] (!), ὁ τρόπος δὲ μὲ τὸν ὁποῖο καθόταν, πρόδινε ζηλευτὴ ἄνεση καὶ ἀρχοντιά, ποὺ κάποιους ἐξ’ἡμῶν θὰ «σκανδάλιζαν». Τότε θυμήθηκα τὸ «πρόσεχε, τὰ φαινόμενα ἀπατοῦν» τοῦ μακαριστοῦ καὶ κατάλαβα. Ἐπρόκειτο τελικὰ γιὰ ἕναν χαριτωμένο Ἱερέα κεκοιμημένο ἐδῶ καὶ πολὺν καιρό.

Στὴ διάρκεια τῆς ἀσθενείας του ὁ μακαριστὸς δὲν ἔπαυε νὰ μᾶς τονίζει: «τὸν ἑαυτό μου κήρυξα, ὄχι τὸ Χριστό»![8] Καὶ ἄλλοτε, σημάδι κάποιας ὑπερφυσικῆς ἐμπειρίας του κατὰ τὴν ἀσθένεια, εἶπε: «θὰ σᾶς πῶ ὅταν γίνω καλά. Σὲ μένα τὸν ἁμαρτωλὸ ὁ Κύριος»[9];
Στὴν ἰδική μου εἰς Διάκονον χειροτονία, τὸν βρήκαμε νὰ ἔχει φτάσει πιὸ νωρὶς ἀπὸ ἐμᾶς στὸν ναὸ καί, μ’ ἕνα ἁπλὸ ζωστικό, νὰ μαζεύει τὰ πρόσφορα ἀπὸ τοὺς πιστούς.

Άγιος Μεθόδιος ο εν Νυβρίτω (+25 Ιουνίου)

Ο Άγιος Μεθόδιος γεννήθηκε στο Ρέθυμνο επί Αραβοκρατίας. Ο ακριβής τόπος καταγωγής του δεν είναι γνωστός.

 Άγνωστο είναι και το μοναστήρι της κουράς του. Ίσως να είναι το Μοναστήρι του Πρέβελη. 

Γνωστός ωστόσο ακούεται ο γέροντάς του, Ευθύμιος, που ασκήτευσε στα βουνά της Νιβρύτου (ή Νύβριτος ή - παλαιότερη γραφή - Νίβριτος).

 Εκεί λοιπόν στη Νίβριτο, ασκήτευσε και ο όσιος Μεθόδιος, και συνδυάζοντας την πραότητα, την υπομονή, την εγκράτεια και πολλές άλλες αρετές, έζησε την καθαρά μοναστική βιοτή ή ακριβέστερα την αναχωρητική.

πηγή

H Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήσυχα εντός μας

Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής Γ΄Ματθαίου (Ματθ., στ’, 22-33)

Οι αρχαίοι λαοί είχαν μιαν εμπορική σχέση με τους θεούς τους. Μια σχέση “σου δίνω-μου δίνεις”. Για παράδειγμα, αν η θεά Δήμητρα, φύλαττε τη σοδειά του ικέτη της, τότε αυτός αφιέρωνε στο ναό της ένα μέρος της σοδειάς του. Ήρθε όμως ο Χριστός και κάθε τέτοια λατρεία καταργήθηκε μαζί κι ο κάθε εγωισμός στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Ο Χριστός μας διδάσκει να λατρεύουμε τον Θεό εν Πνεύματι και Αληθεία. Κάθετι που αντιβαίνει τους νόμους του Πνεύματος, έρχεται να καταργήσει την Αλήθεια. Τότε η λατρεία του καθενός είναι μάταιη, ψεύτικη κι εγωιστική. Σαν τους αρχαίους κι εμείς συχνά ζητάμε απ’ τον Θεό ό, τι μας συμφέρει και ό, τι μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Πολλοί από ‘μας δε, όταν συμβεί κάτι κακό αγανακτούμε προς τον Θεό και φωνάζουμε το “γιατί σ’ εμένα” ή και καταντάμε να ευχηθούμε το κακό του άλλου μολονότι δηλώνουμε χριστιανοί. Κι όταν ο εγωισμός φουσκώσει τα πανιά μας… υψώνουμε προς τον Θεό μπόι και τον χαρακτηρίζουμε ως “άδικο” κι “εγωϊστή”!

Μάλλον δεν έχουμε καταλάβει γιατί βρισκόμαστε στην Εκκλησία. Οι λόγοι που μας έφεραν στην Εκκλησία είναι ο προσωπικός δρόμος του καθένα, δρόμος συνάντησης Πρόσωπο με Πρόσωπο με τον ίδιο τον Χριστό. Ζούμε μες την Εκκλησία κι αγωνιζόμαστε να ζούμε την ζωή του ίδιου Χριστού. Πώς θα την ζήσουμε αν δεν αφεθούμε σ’ Αυτόν; Και πώς θα αφεθούμε αν δεν αποχωριστούμε το θέλημά μας; Εμείς μπορεί να θέλουμε το ένα και τ’ άλλο… μα ο Χριστός μας λέει ότι πρώτα πρέπει να ζητάμε τη Βασιλεία και τη Δικαιοσύνη του Θεού. Κι όλα τ’ άλλα -μαζί μ’ όλα τα άγχη μας; ; Αυτός θα μεριμνήσει.

Ή πιστεύουμε τελικά ή δεν πιστεύουμε…!

Εφόσον λοιπόν πιστεύουμε, ζητάμε πρώτα τη Βασιλεία και την Δικαιοσύνη του Θεού κι αγωνιζόμαστε για να έλθουν. Αγωνιζόμαστε δηλαδή να φανερώνουμε τον Χριστό παντού και χωρίς διακρίσεις. Πώς λοιπόν μπορούμε να παρακαλάμε τον Θεό για όλα αυτά αν δεν τα φανερώνουμε με τη σειρά μας κι εμείς στη ζωή μας; Αγάπαμε τους άλλους αδιάκριτα; Ας “τεστάρουμε” τον εαυτό μας…

Ζούμε στην εποχή της κατάθλιψης, απότοκη κι αυτή της φρικτής μοναξιάς των καιρών μας. Ξεχάσαμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό, ξεχάσαμε την εμπιστοσύνη στον αδελφό μας. Άνθρωποι πια από παντού εχθρούς αναζητάνε. Οι στιγμές των χαμηλών ντεσιμπέλ στην τηλεόραση είναι σπάνιες. Όλοι χωρίζονται σε “στρατόπεδα” κι ό,τι ώρα και ν’ ανοίξει κανείς για παράδειγμα, την τηλεόραση, κάποιος τσακωμός θα λαβαίνει χώρα. Ο καθένας το δίκιο του αναζητά κι όμως ο Χριστός διδάσκει τη Δικαιοσύνη της σιωπής μας.

Κανείς πια δεν αγαπά τη σιωπή. Όμως στη σιωπή συναντιέται κανείς με τον εαυτό του κι έπειτα με τον ίδιο τον Θεό. Η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήσυχα εντός μας. Ο Χριστός δε μας αφήνει “χωρίς οδηγίες” στο ταξίδι προς την Βασιλεία Του. Η βασικότερη “οδηγία” έχει να κάνει σε σχέση με το χρήμα. Δε μπορούμε ν’ αγαπάμε ό, τι μας δένει με τη γη και να θέλουμε από την άλλη ν’ αποκαλούμε τους εαυτούς μας εργάτες του Ευαγγελίου και της έλευσης της Βασιλείας του Θεού!

Ας ζήσουμε λίγο με σιωπή μήπως και ακούσουμε τον ερχόμενο Χριστό. Όσες λιγότερες οι ανάγκες μας, άλλη τόσο κι η λευτεριά μας. Ας ζητήσουμε “πρώτα την Βασιλεία του Θεού και τη Δικαιοσύνη Του κι όλα τ’ άλλα θα μας προστεθούν” (Ματθ. στ’, 33)

Ιάσων Ιερομ.

πηγή

Μακριά από αυτούς που κατηγορούν και κατακρίνουν…

Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γέλια και να θέλει να γελοιοποιεί τους άλλους, να μην πιάνεις φιλία…
Γιατί θα σε κάνει να συνηθίσεις στην ψυχική ατονία. 
Σε κείνο πού ή ζωή του είναι διεφθαρμένη, μη δείχνεις ιλαρό πρόσωπο φυλάξου όμως καλά μήπως τον μισήσεις.Και αν θελήσει να μετανοήσει, βοήθησε τον και φρόντισε τον, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου, να σωθεί.Εάν όμως είσαι πνευματικά ασθενής, μην τολμήσεις να γίνεις γιατρός του.

Μπροστά σε άνθρωπο πού έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια να προσέχεις πολύ πώς θα μιλήσεις. Γιατί ενόσω μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια.

Αν δεις κάποιον να έρχεται και να κατηγορεί τον αδελφό του μπροστά σου, κάνε το πρόσωπο σου σκυθρωπό.Έτσι και το έλεος του Θεού θα έχεις και απ” αυτόν θα φυλαχτείς. Και πού είναι η κόλαση πού μας εκφοβίζει από παντού και υπερνικά την αγάπη του Θεού; Ποια κόλαση και ποια γέεννα του πυρός μπορεί να σταθεί μπροστά στη χάρη της Ανάστασης, όταν ο Θεός μας αναστήσει εν δόξη από τον άδη και κάνει τούτο το φθαρτό σώμα μας να ντυθεί την αφθαρσία;Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού.

Ποιος όμως έχει τόσο σοφή και αξιοθαύμαστη διάνοια, πού θα μπορέσει να θαυμάσει, όσο αξίζει, τη χάρη του Δημιουργού μας; Η ανταπόδοση των αμετανόητων αμαρτωλών είναι βέβαιη, όμως αντί της δίκαιης ανταπόδοσης ο Κύριος ανταποδίδει την ανάσταση σ” αυτούς πού μετανοούν και, αντί να τιμωρήσει αυτούς πού καταπάτησαν το νόμο του, τους ντύνει με την τέλεια δόξα της αφθαρσίας. Αυτή η χάρη, πού μας ανασταίνει από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερη από εκείνη πού μας δόθηκε, όταν από την ανυπαρξία μας έφερε στην κτιστή ύπαρξη. Δόξα στην άμετρη σου χάρη, Κύριε.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

πηγή

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ-Οι ανάγκες της ζωής και η πίστη

 Σε ποιον κόσμο ζητά η πίστη να ζούμε; Ο άνθρωπος, αγαπητοί μου αδελφοί, μεγαλώνει και ζει σε μία κοινωνία η οποία τον καλεί να επιβιώνει, να δημιουργεί, να έχει αυτάρκεια και ποιότητα στη ζωή του, να απολαμβάνει την ικανοποίηση των επιθυμιών του, να αντιστέκεται στον θάνατο, στην ταπείνωση από τους άλλους, για να μπορεί να αισθάνεται αξιοπρεπής. Όλα αυτά προϋποθέτουν εργασία, στόχο ζωής, συνάντηση με τους άλλους ανθρώπους, συνύπαρξη στα πλαίσια της συνεργασίας και της αλληλεξάρτησης, ενίοτε και ρήξεις, όταν ο άνθρωπος θεωρεί ότι τα δικά του θέλω πρέπει να εκπληρωθούν υπερνικώντας τα θέλω των άλλων. Όλα αυτά συνδυάζονται με ένα άγχος, με μία μέριμνα, η οποία γίνεται αγωνία, άλλοτε τρόπος δημιουργίας, άλλοτε απογοήτευση και φόβος. Μέσα σ’ αυτές τις συντεταγμένες τι ζητά άραγε η πίστη;

 Ο Χριστός, στην επί του όρους ομιλία, θέτει τις πνευματικές συντεταγμένες στη ζωή του ανθρώπου που πιστεύει, στο πώς καλείται να ζήσει στον κόσμο της μέριμνας, του άγχους, της αγωνίας, του φόβου. 

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε . ουχί η ψυχή πλείον εστί της τροφής και το σώμα του ενδύματος;» (Ματθ. 6, 25).

«Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ψυχή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; Και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο;».

Η Εκκλησία μας προσκαλεί να τιμήσουμε σήμερα τη μεγάλη προδρομική μορφή του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου

Τὴν μεγαλύτερη προφητικὴ μορφή, ἐκείνη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, θυμᾶται σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Συγκεκριμένα, προβάλλει τὴ σημερινὴ ὡς τὴ γενέθλια ἡμέρα ἐκείνου γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ ὅτι «... οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» μεγαλύτερός του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης βρίσκεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς ἁγιότητας καὶ τοῦ προσφέρει ἀνάλογη τιμὴ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ εἰκονίζεται στὰ εἰκονοστάσια τῶν ναῶν ἀριστερά του Κυρίου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὸν τιμᾶ καὶ μὲ τὴν εἰδικὴ μερίδα ποὺ βγαίνει κάθε φορὰ στὴν Ἁγία Πρόθεση, στὸ ὄνομά του.

Προδρομικὴ μορφὴ

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει λεπτομερῶς ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση τοῦ Βαπτιστῆ, γιατί ἀκριβῶς αὐτὰ ἐντάσσονται ἁρμονικὰ στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ μάλιστα ἀπὸ γονεῖς ὑπερήλικες καὶ στείρα μητέρα, ὅπως εἶχε

Ο τόπος φυλάκισης και αποκεφαλισμού του Τιμίου Προδρόμου

Ο τόπος φυλάκισης και αποκεφαλισμού του Τιμίου Προδρόμου - Σεβάστεια


Σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από την Ναμπλούς και 79 χιλ.από τα Ιεροσόλυμα,βρίσκεται η βιβλική πόλη της Σαμάρειας,όπου βρίσκονται τα ερείπια του παλατιού του Αχαάβ  βασιλιά του Ισραήλ.

Δίπλα βρίσκονται τα ερείπια του παλατιού του Ηρώδη Αντύπα και από εκεί φαίνεται το αραβικό χωριό Σεβάστεια.

Στον καιρό του Χριστό εδώ είχε την βάση της ρωμαϊκή φρουρά όπου φύλαγε το παλάτι του Ηρώδη.Στο υπόγειο του παλατιού φυλακίστηκε και αποκεφαλίστηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Αντιμέτωποι με το κακό μέσα μας...

«Μπορεί να είμαστε καλοί σαν άγγελοι με εκείνους που μας φέρονται με εμπιστοσύνη και αγάπη. Αρκεί όμως να συναντήσουμε κακία, επίκριση και έχθρα για να μετατραπεί η καλοσύνη μας στο αντίθετο συναίσθημα.

Αυτό δείχνει την πλήρη αδυναμία μας μπροστά στο κακό και πρώτα απ’ όλα μπροστά στο κακό μέσα μας».

 π. Αλέξανδρος Ελτσιανίνωφ

" Επι τη γεννήσει αυτού πολλοί χαρήσονται"

Δεν είναι τυχαίο οτι η εκκλησία μας γιορτάζει μόνο τα γενέθλια-την γέννηση.
Της Παναγίας και του Ιωάννου του Προδρόμου.
Γιατί;
Επειδή η είσοδός τους στον κόσμο αποτελεί ευλογία για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και αξίζει να αγωνίζεται κανείς να μιμείται, όσο μπορεί, την αγιότητά τους που φαίνεται από την βρεφική τους ηλικία.
Βέβαια, ο Ιωάννης, ήταν χοϊκός, απλός άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα ήταν κολοσσός αγιότητος. Τόσο άγιος, που η Εκκλησία μας αισθάνεται την ανάγκη παντού και πάντοτε, όπου τον ζωγραφίζει, να τον φτιάχνει με φτερά.

Όχι πως είχε φτερά ο Τίμιος Πρόδρομος στην επίγεια ζωή του, αλλά για να μη ξεχνάμε εμείς που βλέπομε την εικόνα του, ότι παρ’ ότι είχε σάρκα όμοια με μας, δεν έζησε τη ζωή που κάνουμε όλοι εμείς.

Αλλά έζησε επάνω στη γη πραγματικά αγγελική ζωή.
Σήμερα που εορτάζομε τη γέννηση του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του μεγαλυτέρου Προφήτου και του αγιωτέρου ανθρώπου που πέρασε από τον κόσμο, ας φροντίσομε να μάθωμε δύο διδάγματα.
Πρώτο, ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τη λογική του Θεού, το λόγο και το θέλημα του Θεού, με τη λογική τη δική μας που είναι διαμορφωμένη από τα δεδομέμα του κόσμου τούτου.
Σε όσα σημεία η λογική μας έρχεται σ ἀντίθεση με το λόγο και το θέλημα του Θεού, θέλει διόρθωση, γιατί διαφορετικά είναι λογική διεστραμμένη. Είναι λογική αλλοιωμένη. Είναι λογική τυφλωμένη από την ενέργεια του διαβόλου.
Και το δεύτερο είναι, ότι πρέπει να φροντίζομε να αποκτάμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο Θεό και στο λόγο του, που μας λέγει:
«Η βασιλεία του Θεού είναι κοντά σας».

Από τότε που ήλθε ο Χριστός στο κόσμο, η βασιλεία του Θεού είναι κοντά μας. Όποια ώρα θέλουμε απλώνομε τα χέρια μας και την πιάνομε.
«Ήγγιγεν η βασιλεία των ουρανών· μετανοείτε», διορθωθείτε, τρέξτε να την απολαύσετε.

 Αποσπάσματα απο την ομιλία του μακαριστού μητρ. Μελετίου

facebook

Όσιος Νικήτας ο εκ Θηβών(+23 Ιουνίου)

Εορτάζει στις 23 Ιουνίου
Στο ανθόσπαρτο περιβόλι της Βοιωτικής γης, άνθισε και η ευλογημένη ψυχή της Οσιακής μορφής του Αγίου Νικήτα του εκ Θηβών. Ο Όσιος γεννήθηκε στην πόλη των Θηβών στις αρχές του 11ου αιώνος. Οι γονείς του, πολύ πιστοί άνθρωποι, του γνώρισαν το Χριστό και σε ηλικία πέντε ετών τον οδήγησαν στο σχολείο της εποχής.

Περνώντας τα χρόνια και γνωρίζοντας την κοσμική παιδεία και την εκκλησιαστική γραμματεία, πιο έντονα πια αισθάνεται την ανάγκη να αναχωρήσει από τον κόσμο και να αφιερωθεί στο Θεό. Στα δεκαέξι του χρόνια, μαζί με τον αδελφό του, φεύγει κρυφά για το μοναστήρι του Θεοκλήτου και εκεί κείρεται μοναχός. Όμως ο ίδιος ζητά κάτι περισσότερο, η καρδιά του θερμά παρακαλά το Θεό να οδηγήσει τα βήματά του σε μία πιο έντονη πνευματική ζωή, ζητούσε λοιπόν ουσιαστικά την απόλυτη ησυχία και την πλήρη αφοσίωση στο Σωτήρα Χριστό. Όμως επειδή είναι νέος μοναχός, δεν τολμά να ζητήσει κάτι τέτοιο. Το κάνει αυτό θερμό αίτημα προσευχής.

  Κάποια στιγμή η προσευχή του εισακούγεται, η παράκληση του γίνεται δεκτή από τον ηγούμενο, ο οποίος ουσιαστικά έχει λάβει Θεία Εντολή από Άγγελο Κυρίου να μην αποτρέψει το μοναχό Νικήτα να φύγει για να δοκιμασθεί σε μεγαλύτερους αγώνες. ΄Ετσι και με την ευλογία του γέροντά του, οδηγεί τα βήματά του στην περιοχή της Οστείας (Χώστια – Πρόδρομος σήμερα). 

 Εκεί βρίσκει σπηλιά στο βουνό και ξεκινά τους Εισαγγελικούς του αγώνες. (Η περιοχή που ο Άγιος ασκήτευσε, κατά το Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, είναι πλησίον της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών των Χωστίων, προς το Σαράντι, υπάρχουν πολλές σπηλιές εκεί, πιθανώς εις μία από αυτές να είχε ασκητεύσει). 

Η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και εκατοντάδες ψυχές καθημερινά τον επισκέπτονταν, ζητώντας τις συμβουλές του, τον εμπιστεύονταν και με σιγουριά κατέθεταν τα προβλήματά τους με τη βεβαιότητα ότι είχαν μπροστά τους έναν Άγιο, που ακούγεται η προσευχή του στο Θρόνο του Χριστού. Οι αυξανόμενες ανάγκες οδήγησαν τον Όσιο να δημιουργήσει σε σπήλαιο, Ναό που τον αφιέρωσε στο Σωτήρα Χριστό. 

Η ζωή του πλέον είχε εξ ολοκλήρου αφιερωθεί στην προσευχή, στη νηστεία και στην ακτημοσύνη. Σχεδόν δεν αναπαυόταν ποτέ. Προσευχόταν γονατιστός και με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, για όλους που του εμπιστεύονταν τα προβλήματά τους. Έφτανε σε τέτοια σημεία νηστείας, που ο βιογράφος του αναφέρει ότι τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εκτός από το Σάββατο και την Κυριακή, τις άλλες μέρες δεν έτρωγε τίποτε. 

Επειδή όμως οι Άγιοι ξεχωρίζουν για το μεγάλο χάρισμα της Διάκρισης, όταν τον επισκεπτόταν κάποιος προσκυνητής, για να αποφύγει τους επαίνους και τα σχόλια θαυμασμού, έτρωγε μαζί του. Όταν έμενε στη συνέχεια μόνος του συνέχιζε τον αγώνα της νηστείας. Όσον αφορά στην ακτημοσύνη, εφάρμοζε κατά γράμμα την Ευαγγελική ρήση για τους έχοντας τους δύο χιτώνας. Προσέφερε τα πάντα στους αδελφούς. 

Προσπαθούσε με κάθε δυνατό τρόπο να βοηθήσει τους έχοντας υλικές ανάγκες, δεν κρατούσε ούτε τα απαραίτητα ουσιαστικά για τον εαυτό του. Όλα αυτά τον έκαναν γνωστό σε χιλιάδες ψυχές, η προσέλευση προς τον Όσιο ήταν τεράστια. Αρχιερείς, Ιερείς, λαϊκοί, μοναχοί ζητούσαν τη συμβουλή του, την προσευχή του και εκείνος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που στολίζει όλες τις αγιασμένες ψυχές, τους καθοδηγούσε. Όχι φοβίζοντάς τους, αλλά ενισχύοντάς τους, μιλώντας για την Αγάπη του Θεού και για το Έλεος που Τον διακρίνει.

 Έτσι όλοι με αναπτερωμένες τις ελπίδες έφευγαν έχοντας ενισχυθεί πνευματικά πολλές φορές δε έχοντας λάβει και σωματικές ευεργεσίες, δηλ. θεραπεία στην ασθένεια που τους βασάνιζε «ει μόνον γαρ την χείρα αυτού τω ασθενούντι επετίθει, θάττον η νόσος υπεχώρει, είτε πυρετός ην ή ρίγος. Αλλά και πυρροί και δαιμονιώντες, τάχος της ιάσεως ετύγχανον και στεριφαίς δε γυναιξί, διά της προς αυτόν μετά πίστεως αιτήσεως, διά της αυτού μεσιτείας και δεήσεως, Χριστός ο Θεός ημών επικαμπτόμενος, παρείχεν εκάστη τούτων τον εκ της οσφύος καρπόν». Ήταν δε τέτοια η πίστη του στο Χριστό μας, που κάποτε επισκέφθηκε κάποιο μοναστήρι της περιοχής του, εκεί διαπίστωσε ότι ο ηγούμενος και οι μοναχοί είχαν παρασυρθεί από τις επίγειες μέριμνες και αμελούσαν το πνευματικό τους έργο. Τους μίλησε, τους συμβούλευσε, πάντα με την πατρική αγάπη που τον διέκρινε. Προσπάθησε να τους επαναφέρει στο σωστό πνευματικό δρόμο. 

Πρώτος Εορτασμός του Οσίου Νικήτα στο Ασκητήριό του

Αυτό γαλήνευσε τις ψυχές των μοναχών και όταν πήγε να φύγει, το παρακάλεσαν να μείνει για λίγο καιρό ακόμη μαζί τους. Τους άκουσε και όταν εκείνοι κατευθύνθηκαν στα διακονήματά τους, εκείνος μπήκε στο Ναό, γονάτισε και άρχισε ολόψυχα να προσεύχεται για τους αδελφούς που είχαν ξεφύγει από την πνευματική οδό. Τότε ο Θεός, ακούγοντας την προσευχή του, με Άγγελο, του προσέφερε υλικά αγαθά, εκείνος στη συνέχεια τα προσκόμισε στην Τράπεζα της Μονής. Όταν γύρισαν οι μοναχοί και κάθισαν να φάνε, εντυπωσιάστηκαν από τα προσφερόμενα αγαθά και έκπληκτοι ρωτούσαν να μάθουν πού βρέθηκαν. Τότε ο Όσιος με ταπείνωση τους διηγήθηκε το θαυμαστό γεγονός και τους εξήγησε ότι αυτό έγινε για να καταλάβουν ότι, ότι ζητούν από το Θεό, εκείνος απλόχερα θα τους το προσφέρει, αρκεί εκείνοι να έχουν στη ζωή τους πρώτα την πνευματική ανάταση και μετά την υλική τους επάρκεια.

 Έναν τέτοιο λοιπόν Άγιο, έχουμε και εμείς οι Βοιωτοί και πιο συγκεκριμένα χωρίς τοπικιστική διάθεση, διότι οι Άγιοι ανήκουν σε όλους τους Ορθοδόξους, οι Θηβαίοι. Να τον επικαλούμεθα, να ζητούμε τις πρεσβείες του, να αγωνιζόμαστε να τον μιμηθούμε. Και την ημέρα της κοιμήσεώς του, 23 Ιουνίου, που οι Ναοί εορτάζουν και λειτουργούν στην πόλη μας τη μνήμη του, να μη χάνουμε την ευκαιρία να τον προσεγγίζουμε περισσότερο, για να λάβουμε και εμείς, όπως οι τότε Χριστιανοί, τις πνευματικές του δωρεές και ευεργεσίες.

πηγή

Λίγο πριν τον ερχομό του Χριστού...

Σε ποιον θα επιβλέψω; Σε ποιόν θα ρίξω βλέμμα συμπαθείας λέει Κύριος ο Θεός ; Σε ποιον άλλον παρά μόνον στον πτωχό και τον ταπεινό και τον περιφρονημένο απ’ τους ανθρώπους;"

Λίγο πριν τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο οι άνθρωποι είχαν απομακρυνθεί απ’το Θεό , είχαν ξεχάσει τις φωνές των προφητών, είχαν κουραστεί να περιμένουν τη σωτηρία και ήταν παραδομένοι στο σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου.Μια πραγματικότητα πού λίγο απέχει από τα σημερινά εσχατολογικά χρόνια της αποστασίας και του θανάτου.

Να όμως που μέσα στο κλίμα αυτό της απελπισίας υπάρχουν και άγιοι άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.Αυτοί πού αποτελούνε το υπόλοιπο(λείμμα).

Αυτοί βαστάζουν συνήθως τα ονείδη και την περιφρόνηση του κόσμου. Και θεωρούνται μικροί και περιφρονημένοι και πολλές φορές καταραμένοι και ξεχασμένοι από τον Θεό, όταν βέβαια καταδεχτεί ο υψηλός καταξιωμένος κόσμος, ν ασχοληθεί μαζί τους.

Αυτοί όμως ζούν και υπομένουν με την προσμονή του Κυρίου και κάνουν την περιφρόνηση των άλλων και την απομόνωση τους από τους πολλούς, αγώνα εσωτερικό και κρυφή πάλη καλής αγωνίας στην ένδον καρδία τους.

Αυτοί θα δικαιωθούν και θα γεννήσουν προφήτες και δικαίους και θα αξιωθούν ακόμα και την θεοτοκία. Ζαχαρίας και Ελισάβετ, Ιωακείμ και Άννα, Άννα του Σαμουήλ, ο Συμεών και η του Φανουήλ, ο ληστής, η πόρνη και ο τελώνης, οι των αποστόλων πρώτοι και έσχατοι για τον κόσμο.

Αυτός κατεβάζει το δυναστικό πνεύμα από τον θρόνο της υπεροχής και ανυψώνει τους ταπεινούς!Αυτός εκείνους πού ζουν με την πείνα Του, τους γεμίζει με πληρότητα και όσους είναι αυτάρκεις από τον εαυτούλη τους , τους ξαποστέλνει άδειους και κενούς.Αυτός αφαιρεί κάθε δάκρυ από όσους πόνεσαν και δίνει την χαρά σε όσους δεν έπαψαν να στηρίζονται σε Αυτόν. Αυτός ποιεί πολύτεκνο σε αρετές όποιον γονάτισε και πίστεψε σε Αυτόν με πνεύμα συντετριμμένον και αφήνει ξηρά και άγονη την γή πού δεν ποτίστηκε με δάκρυα.

ΕΥΦΡΑΝΘΗΤΙ, στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ρῆξον καὶ βόησον, ἡ οὐκ ὠδίνουσα, ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα!

ΠΗΓΗ

Μνήμη όλων των εν Κρήτη μαρτυρησάντων για την πίστη του Χριστού και την πατρίδα κατά την Επανάσταση του 1821

Μνήμη όλων των εν Κρήτη μαρτυρησάντων για την πίστη του Χριστού και την πατρίδα κατά την Επανάσταση του 1821

Άγιοι Γεράσιμος Κρήτης, Νεόφυτος Κνωσσού, Ιωακείμ Χερσονήσου, Ιερόθεος Λάμπης, Ζαχαρίας Σητείας, Ιωακείμ Πέτρας, Γεράσιμος Ρεθύμνης, Καλλίνικος Κυδωνίας, Μελχισεδέκ Κισάμου, Καλλίνικος Διοπόλεως και των συν αυτοίς αθλησάντων κληρικών και λαΐκών εν έτεσιν 1821 και 1822

Στις 23 Ιουνίου 1821 έγινε Σύνοδος στη Μητρόπολη της Κρήτης, στο ναό του Αγίου Μηνά κατά την οποία ο Επίσκοπος Κρήτης άρχισε να διαβάζει ένα γράμμα απεσταλμένο από το βεζύρη. Οι εχθροί καιροφυλακτούντες, όρμησαν στο ναό και φόνευσαν τους Αρχιερείς, δεκαεπτά ιερείς και πέντε αγιορείτες πατέρες από τη μονή Βατοπαιδίου, που είχαν προσκομίσει στο Μέγα Κάστρο για προσκύνηση κατά της επιδημίας της πανώλης τίμια λείψανα και την Αγία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Επίσης φόνευσαν ως τριακόσιους παρευρεθέντες Χριστιανούς. Από εκεί διασπαρέντες στην πόλη εδίωκαν τους λοιπούς Χριστιανούς φονεύοντες ανηλεώς όσους απαντούσαν στους δρόμους, όπου συνάντησαν και τον Επίσκοπο Λάμπης Ιερόθεο, τον οποίο φόνευσαν μετά του διακόνου του. Την επομένη μέρα στο χωριό Επάνω Φουρνή, όπου ήταν η έδρα της Επισκοπής Πέτρας, ετυφεκίσθηκε ο Αρχιερεύς αυτής Ιωακείμ έξω από τον ιερό ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Η πρώτη επίσημη της γιορτής έγινε στις 11 Νοεμβρίου 2000 στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο.

ΑΓΡΙΠΠΙΝΑ ΑΓΡΥΠΝΟΥΣΑ!

Πλησθεῖσα δεινῶν τραυμάτων ἐκ τυμμάτων,

Πολλῶν μετέσχε στεμμάτων Ἀγριππῖνα.

Εἰκάδι θεινομένη τριτάτῃ θάνεν Ἀγριππῖνα.

  Η Αγία Αγριππίνα γεννήθηκε κι εξεμέτρησε μαρτυρικώς το ζην στην Ρώμη το 262. Από την τρυφεράν ηλικία της ανέπτυξε γνήσιο χριστιανικό φρόνημα, αφιερωθείσα στην υπηρεσία του ηγαπημένου της Ιησού. Προς τούτο διέθεσε όλη την περιουσία της για την ανακούφιση των πτωχών. φλεγομένη υπό του θείου έρωτος έγινε νύμφη Χριστού. 

Ανάλαφρη και απερίσπαστη από οικογενειακές υποχρεώσεις, πρώτη ανταποκρινόταν στις ανάγκες της Εκκλησίας της Ρώμης, νύκτα και ημέρα. Δεν προσέφερε μόνον υλικά αγαθά στην τοπικήν Εκκλησίαν, αλλά και πνευματικά διδάσκοντας την πίστη και οδηγώντας στους δρόμους της αληθείας πλήθη πεπλανημένων.

Η θεάρεστη δράση της επέσυρε την μήνη των κρατούντων. Το 262 την κατέδωσαν ως ανατροπέα της πατροπαραδότου λατρείας των ειδώλων.

 Η Αγία αποδέχθηκε τις άκρως τιμητικές καταγγελίες, ομολογήσασα την πίστη της εις τον Χριστόν, με ανδρείο φρόνημα. Αποτέλεσμα της ευθαρσούς ομολογίας, ήτο να μαστιγωθή με βαναυσότητα. Παρέμεινε σταθερή στην τρισευλογημένη Πίστη της. Όταν οι αρχές επείσθησαν ότι αδυνατούν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημά της, την υπέβαλαν σε νέο κύκλο φρικτών βασανιστηρίων, κατά την διάρκεια των οποίων το ευλογημένο σώμα της δεν άντεξε και έγειρε να αναπαυθή, με την ψυχή της να κατευθύνεται προς τον Θρόνον του Υψίστου Θεού!.. 

Τρεις Χριστιανές –η Βάσσα, η Παύλα και η Αγαθονίκη- παρέλαβαν το σεπτό μαρτυρικό σκήνωμά της και ύστερα από αρκετή περιπλάνηση κατέληξαν στην Σικελίαν, όπου και το ενταφίασαν πρεπόντως.Η μνήμη της τιμάται στις 23 Ιουνίου

πηγή

Δακρύζει η εικόνα της Αγίας Παρασκευής της Επιβατηνής

Εικόνα της Αγίας Παρασκευής της Επιβατινής άρχισε να κλαίει στην Εκκλησία Fair, που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Ταργκοβίστε.

Η εικόνα της Αγίας Παρασκευής άρχισε να κλαίει από τη Δευτέρα το μεσημέρι της 19ης Ιουνίου 2017. Πιστοί προσευχόντουσαν όταν ξαφνικά, παρατήρησαν δάκρυα στο πρόσωπο της Αγίας. 

Η είδηση εξαπλώθηκε γρήγορα και εκατοντάδες έσπευσαν να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα θεικό σημάδι, πριν από μια δύσκολη κατάσταση.

Σύμφωνα με τον ιερέα της ενορίας το λείψανο της Αγίας Παρασκευής της Επιβατινής  είχαν φιλοξενηθεί σε αυτόν τον ναό παλαιότερα ενώ η εικόνα δεν είναι η πρώτη φορά που δακρύζει(είναι η τρίτη φορά).

Το Τιργκόβιστε είναι πόλη της Ρουμανίας, πρωτεύουσα της επαρχίας Ντιμπόβιτσα, 80 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Βουκουρεστίου.

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου choratouaxoritou

Περισσότερα για την μεγάλη αυτή Αγία,το άφθαρτο λείψανο της οποίας βρίσκεται στο Ιάσιο της Ρουμανίας στο παρακάτω λινκ

https://proskynitis.blogspot.gr/

Εάν δεν βρεις τον Χριστό σε αυτήν την ζωή.δεν θα Τον βρεις ούτε στην άλλη.

 Προσπαθούμε κάθε στιγμή για το μέλλον μας. Αγωνιούμε για την στιγμή που θα ζήσουμε. Χτίζουμε σπίτια, εργαζόμαστε, αποθηκεύουμε πράγματα, μεριμνούμε τόσο προσεκτικά για το μέλλον μας.
Μιλούμε για τον Θεό και Τον θέλουμε Αρωγό για το μέλλον μας. Θέλουμε
έναν Θεό που θα γεμίσει τις τσέπες μας, τις αποθήκες τροφίμων του σπιτιού μας, που θα εξασφαλίσει το αύριο των παιδιών μας.
Και όλο ζητάμε. Και δεν χαιρόμαστε την στιγμή που ζούμε που περνά στο παρελθόν μας.
Φθάνει πια τόσα θελήματα.
Φθάνει πια τόση κρίση και άγχος.

Όποιος θέλει μπορεί να ζήσει το τώρα, το σήμερα, τον Ίδιο τον Θεό και να χαρεί, να ειρηνεύσει και να μην ανησυχεί για το αύριο. Να εργάζεται πιο ήρεμα, να ζει πιο όμορφα και ειρηνικά. Να ψάχνει για δουλειά με εμπιστοσύνη στον Θεό και με χαρά.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την χαίρεσαι και να μην ποθείς να την ζήσεις. Και ο Χριστός είναι Ζωή, Χαρά, Ελπίδα που από αυτή την στιγμή που σου μιλάω

Οι Όσιοι Χριστόφορος και Πήγων στο χωριό Κούρδακας της Πάφου

Βόρεια του μέχρι πρόσφατα εγκατελειμμένου πολύ μικρού τουρκοκυπριακού χωριού Κούρδακας της επαρχείας Πάφου, σε απόσταση γύρο στο ενάμισυ χιλιόμετρο από το χωριό Πολέμι, βρίσκονται δύο τοποθεσίες σε κάποιο βαθύ αργάκι (χείμαρος). 

Η μία λέγεται «Άγιος Χριστόφορος» και η άλλη εκεί κοντά λέγεται «Άγιος Επήγων ή Πήγων». Η μία από τις δύο - ίσως του Αγίου Επήγοντος - υπάρχει και αναβλύζει θειούχο ιαματικό νερό. Επίσης και στη τοποθεσία «Άγιος Χριστόφορος» υπάρχει επιφανειακό νερό, που αποδεικνύεται από τα ποιο πάνω ότι απ΄αυτά τα αναβλύζοντα νερά πρέπει να έπιναν και οι ανωτέρω Όσιοι. Πολλοί από τους κατοίκους των γειτονικών χωριών Λετύμπου και Χούλου, γνωρίζουν τις τοποθεσίες αυτές με την ονομασία τα «Αγιάσματα».

Σ΄αυτές τις τοποθεσίες ασκήτεψαν και έζησαν οι Όσιοι με προσευχή και νηστεία, κατανικώντας τα ποικίλα πάθη. Σύμφωνα με τον Κύπριο χρονικογράφο Λεόντιο Μαχαιρά οι δύο αυτοί Άγιοι ήρθαν στη Κύπρο ως πρόσφυγες από τη Παλαιστίνη, μετά από τη κατάκτηση αυτής της χώρας από τους Άραβες. Στο κατάλογό του ο Μαχαιράς για τους Αγίους που ήλθαν στη Κύπρο από τη Παλαιστίνη αναφέρει: «Εις τον Κούρδακαν ο Άγιος Πήγων και ο Άγιος Χριστόφορος». Δεν σώζονται τα ασκητήριά τους, αλλά ούτε και οι εκκλησίες τους, που πρέπει να ήταν δύο, διότι δύο είναι και οι τοποθεσίες με τα ονόματά τους.

Το χωριό Κούρδακας εκατοικείτο από χριστιανούς τον 15ον αιώνα που γράφει τις πληροφορίες για τους Αγίους αυτούς ο Μαχαιράς. Πρίν όμως το 1974, εκατοικείτο από Τουρκοκύπριους οι οποίοι δεν άφησαν ούτε καν τα ερείπια των εκκλησιών των Αγίων αυτών. Για το λόγο ότι το χωριό σταμάτησε να κατοικείται από χριστιανούς και επειδή οι εκκλησίες των Αγίων έχουν κατεδαφιστεί από τους Τούρκους πριν από αιώνες, σήμερα είναι άγνωστο πότε εορτάζονταν οι δύο αυτοί Όσιοι.

ΠΗΓΗ

Άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ελεήμονα διάθεση, είναι σαν δέντρο άκαρπο.

 

Άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ελεήμονα διάθεση, είναι σαν δέντρο άκαρπο. Δηλαδή όσες ασκήσεις κι αν κάνει κάποιος, προσευχές, Νηστείες, αγρυπνίες, εάν η καρδιά του δεν είναι ελεήμων καρδία δεν κινείται με αγάπη προς τον άλλο άνθρωπο, δεν έχει συμπάθεια, όπως ο Θεός έχει συμπάθεια προς όλους τότε αυτός ο άνθρωπος είναι σαν ένα δέντρο το οποίο δεν έχει καρπούς.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος.

πηγή

Έχεις στενοχώρια;Πάρε κι άνοιξε ένα βιβλίο πνευματικό.

Έχεις στενοχώρια;Πάρε κι άνοιξε ένα βιβλίο πνευματικό.

Να βρεις εκείνο, που αρμόζει στην περίπτωσή σου και να διαβάσεις.

Λες πως δεν μπορείς να περιοριστείς στο σπίτι;Πάρε τότε το βιβλίο και βγες έξω στο ύπαιθρο. Κάθισε κάπου και διάβασε.

Και να έχεις την αίσθηση ότι νοερώς σε παρακολουθεί ο Άγιος, του οποίου διαβάζεις, είτε τον βίο, είτε τις διδαχές.

Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιωτης

'' Μόνο οι καρδιές των Αγίων είναι απαλλαγμένες από αυτά τα φίδια: τα πάθη!''

 Έχετε ποτέ παρατηρήσει την ζωή της καρδιάς; Δοκιμάστε να το κάνετε, έστω για ένα μικρό διάστημα και παρατηρήστε τί θα ανακαλύψετε: 

Προκύπτει κάτι δυσάρεστο, και ταράζεστε! Σας βρίσκει κάποια δυστυχία και νοιώθετε λύπηση για τον εαυτό σας. Βλέπετε κάποιον που δεν συμπαθείτε, και αμέσως αναβλύζει μέσα σας η εχθρότητα! Συναντιέστε με κάποιον ισότιμό σας, ο οποίος εν τω μεταξύ σας έχει προσπεράσει κοινωνικά και αρχίζετε να τον φθονείτε.. Αναπολείτε τα ταλέντα σας και τις ικανότητές σας, και αρχίζετε να νοιώθετε υπερηφάνεια! 

Όλη αυτή η σαπίλα: ματαιοδοξία, σαρκική επιθυμία, λαιμαργία, ακηδία, κακία, η μία στοιβαγμένη πάνω στην άλλη, τελικά καταστρέφουν την καρδιά. Και όλα αυτά μπορούν να διαπεράσουν την καρδιά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Για τον λόγο αυτό, κάποιος Ασκητής που ασκούσε αυστηρό έλεγχο στον εαυτό του, είπε πολύ σωστά ότι: ''η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη από δηλητηριώδη φίδια. Μόνο οι καρδιές των Αγίων είναι απαλλαγμένες από αυτά τα φίδια: τα πάθη!''

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς.

πηγή

ΟΙ ΦΟΥΣΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΙ…

Κυνηγάμε πανέμορφες σαπουνόφουσκες,και μας συνεπαίρνει το παιχνίδι μαζί τους.
Καλά κάνουμε.Δεν είναι αμαρτία να χαρείς ό, τι προσφέρει τούτος ο κόσμος.
Μα να θυμάσαι ότι κάποια στιγμή τα χέρια σου
πάλι αδειανά θα μείνουνε.

Κι η καρδιά διψασμένη πάντα θα ψάχνει το Χριστό,το Φως που δεν φεύγει ποτέ,
την χαρά που ριζώνει στα έγκατα…
Το μέλι το πηχτό της αγάπης Του.

π.Ανδρέας Κονάνος

Οι άθλοι και τα μαρτύρια των Αγίων

 Οι Άγιοι της Εκκλησίας έχυσαν το αίμα τους, διώχθηκαν και μαρτύρησαν υπέρ του ονόματος του Χριστού, χωρίς να φοβούνται το θάνατο. Τρανό παράδειγμα ο Απόστολος Ανδρέας, οποίος στάθηκε ενώπιον του ηγεμόνα των Πατρών, που τον απειλούσε ότι θα τον σταυρώσει, αν εξακολουθούσε να κηρύττει τον Χριστό. Ο Απόστολος απάντησε ότι «αν φοβόμουν το Σταυρό, δεν θα κήρυττα». Δηλαδή όλοι οι Απόστολοι και οι μάρτυρες (μαρτύριο του αίματος) και αργότερα οι ασκητές (μαρτύριο της συνειδήσεως) προχωρούσαν στο μαρτύριο με χαρά και χωρίς φόβο.

Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «οι άγιοι είναι οι περισσότεροι τέλειοι χριστιανοί, διότι έχουν αγιασθεί εις τον μέγιστον, κατά το δυνατόν, βαθμόν διά της ασκήσεως της πίστεως εις τον Αναστάντα και αιωνίως ζώντα Κύριον Ιησούν».
Οι διωγμοί τα πρωτοχριστιανικά χρόνια αποτελούν ίσως την πιο ένδοξη περίοδο της ιστορίας της Εκκλησίας, γιατί πολλοί Χριστιανοί μαρτύρησαν με το αίμα τους, για το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο ίδιος ο Χριστός προφητεύσε στους Αποστόλους και στον κόσμο, στην επί του όρους ομιλία Του, λέγοντας τους «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των Ουρανών. Μακάριοι εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Ματθ. 5:10-11) και «Έρχεται ώρα, ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξη λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ» (Ιω. 16:2). Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας γενικότερα, γράφει προς τον Τιμόθεο «Πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Τιμ. Β΄ 3:12).

Κατά τους διωγμούς ουδέποτε πτοήθηκαν οι χριστιανοί και οι Απόστολοι,