Επιθυμούσε σε όλη του τη ζωή να πεθάνει την ημέρα της εορτής του Σταυρού(Νεόφυτος μοναχός Λαυριώτης)

Νεόφυτος μοναχός Λαυριώτης (1908 - 1983)

 Γεννήθηκε στη Ζάτουνα Αρκαδίας το 1908. Προσήλθε στο Άγιον Όρος το 1936 κι εκάρη μοναχός στη Μεγίστη Λαύρα το 1938. Έζησε στο σπήλαιο του οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου, στα Κατουνάκια, στη σκήτη της Αγίας Άννης, στην Καψάλα. Πάντοτε ακτήμων, παντού εγκρατής σε όλα και αυστηρός νηστευτής, μονοχίτων και ανυ­πόδητος.
 Ένα διάστημα διετέλεσε θυρωρός κι επιμελητής της Αθωνιάδος Σχολής. Ο σχολάρχης της Χρυσόστομος Λαυριώτης λέγει ότι προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στους σπουδαστές με τις πατρικές νουθεσίες του και κυρίως το καλογερικό του παράδειγμα. Υπόμενε πάντοτε ατάραχα δοκιμασίες κι ενοχλήσεις διάφορες. Τον μικρό μισθό του την ίδια μέρα που τον λάβαινε, τον μοίραζε ελεημοσύνες στους φτωχούς.
 Το Κελλί του στα Κατουνάκια μισογκρεμισμένο και απλησίαστο. Κοινωνούσε πάντα με κατάνυξη. Πριν τη θεία Κοινωνία από ταπείνωση φιλούσε και τα χέρια των δοκίμων.
Γνώρισε πολλούς ασκητές, οι οποίοι απόφευγαν τις πολλές συζητή­σεις και τις συχνές συναναστροφές. Ακόμη και τις πολλές πνευματικές κουβέντες απόκοπταν. Μισούσαν θανάσιμα την αργολογία. Η σιωπή, η ησυχία, η μνήμη του θανάτου ήταν οι κρυφές αγάπες τους. Είχε την καλή συνήθεια να επισκέπτεται με ζήλο απομονωμένους ασθενείς Γέ­ροντες και να τους συνδράμει κατάλληλα μ’ ένα χέρι βοήθειας, λίγο φαγητό, ένα λόγο παραμυθίας. Αρκετοί ξεψύχησαν στην αγκαλιά του. Έκανε και γηροκόμος στη Μεγίστη Λαύρα.

 Άρρωστος τώρα ο ίδιος επί τριετία στην αγαπημένη του Λαύρα από ημιπληγία, προσπαθούσε να γίνεται όσο μπορούσε πιο λίγο κουραστι­κός στους διακονητές. Με το βλέμμα του στραμμένο στην εικόνα της Παναγίας προσευχόταν με δάκρυα. Κανένας δεν τον άκουσε να γογ­γύσει ή να παραπονεθεί για τίποτε. Αντίθετα είχε μία συνεχή κατανυκτική, ευχαριστιακή και δοξολογική προσευχή προς τον Κύριο και την Κυρία Θεοτόκο. Είχε μεγάλη ευλάβεια στον Τίμιο Σταυρό. Επιθυμούσε σε όλη του τη ζωή να πεθάνει την ημέρα της εορτής του Σταυρού. Συ

Πῶς γίνεται μέσα στην καρδιά μας η ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

 Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

«Τὸν 7ο αἰώνα ὑψώθηκε πανηγυρικὰ ὁ τίμιος Σταυρὸς στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν προσκυνήσει ὅλος ὁ λαός. Ἐκείνου τοῦ γεγονότος ἀνάμνηση εἶναι ἡ τελετὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ, ποὺ γίνεται κάθε χρόνο, στίς 14 Σεπτεμβρίου, στοὺς ἐνοριακοὺς καὶ μοναστηριακοὺς ναούς. Αὐτὴ ἠ Ὓψωση, ὅμως, εἶναι ἐξωτερική. Ὑπάρχει, θὰ λέγαμε, καὶ μία πνευματική Ὓψωση τοῦ Σταυροῦ πού συντελεῖται μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.
Πότε; Ὅταν κάποιος σταθερὰ ἀποφασίζει νὰ αὐτοσταυρωθεῖ, νεκρώνοντας τὰ πάθη του. Ὅποιος δὲν τὸ κάνει, δὲν εἶναι ἀληθινὸς Χριστιανός. Τὸ λέει ξεκάθαρα ὁ ἀπόστολος: «Οἱ τοῦ Χριστοῦ...τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτας 5, 24). Ὅσοι, δηλαδή, εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν σταυρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτὸ τους μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες του.

 Οἱ Χριστιανοί, λοιπόν, ὑψώνουν μέσα τους αὐτὸν τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν κρατοῦν ὑψωμένο σὲ ὅλη τους τὴν ζωή. Ἔτσι εἶναι, ἄραγε; Ὁ καθένας ἂς ρωτήσει τὴν συνείδησή του. Καὶ μακάρι νὰ μὴν πάρει τὴν ἀπάντηση· «Ἐσὺ κάνεις τὰ σαρκικά σου θελήματα καὶ ὑπακούεις στὶς ἐπιθυμίες σου. Ὁ σταυρός σου δὲν εἶναι ὑψωμένος, ἀλλὰ ριγμένος στὸν λάκκο τῶν παθῶν, ὅπου σαπίζει ἀπὸ τὴν καταφρόνια καὶ τὴν ἀμέλειά σου».

 Μετὰ τὴν ἀποκαθήλωση τοῦ νεκροῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὁ τίμιος Σταυρος ἒμεινε

Ψηφιδωτή παράσταση παγωνιών μέσα σε σχέδιο σταυρού

Ψηφιδωτή παράσταση παγωνιών μέσα σε σχέδιο σταυρού, λεπτομέρεια ενός μεγάλου μεγέθους ψηφιδωτού (300 τμ) από την εκκλησία των Αγίων Μαρτύρων του 442/447. 

 Βρέθηκε στην πόλη Taybat al-Imam της βόρειας Συρίας, 18 χλμ ΒΔ της Χάμα. 

Το ψηφιδωτό ανακαλύφθηκε τυχαία το 1985 κατά την κατασκευή δρόμων στην πόλη και είναι γνωστό τόσο για το μέγεθός του, όσο και για την απεικόνισή είκοσι διαφορετικών τύπων θρησκευτικών και δημόσιων κτιρίων, παραδείσιων σκηνών, των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, των εκκλησιών της Ιερουσαλήμ και της Βηθλεέμ, της βασιλικής του Αγίου Συμεών του Στυλίτη και πλήθος ζώων. 

Σε επιγραφή που διασώθηκε και συνοδεύει το ψηφιδωτό δάπεδο, διαβάζουμε στα ελληνικά την ευχή: "ΚΥΡΙΕ ΧΡΙCΤΕ ΕΙΗCOY MNHCΘΗΤΙ ΤΩΝ ΚΑΡΠΟΦΟΡΗCΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΜΟΝΤΩΝ ΕΙC ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΟΙΚΟΝ CΟΥ".

πηγή

«Λάμψον ο του Κυρίου Σταυρός, τας φεγγοβόλους αστραπάς σου της χάριτος»

Ιερομόναχος Αντίπας Αγιορείτης

«Σταυρέ Χριστού, το των Χριστιανών πολυθρύλητον καύχημα· Σταυρέ Χριστού, το των Αποστόλων περιούσιον κήρυγμα· Σταυρέ Χριστού, το των μαρτύρων βασιλείαν διάδημα· Σταυρέ Χριστού, το των προφητών υπέρτιμον εγκαλλώπισμα· Σταυρέ Χριστού, το των περάτων παμφαέστατον αγλάισμα»
(Εγκώμιον εις τον Τίμιον Σταυρόν)

Δανείστηκα αυτά τα θεία λόγια αγαπητοί αδελφοί, που είναι λόγια ενός μεγάλου πατρός ης Εκκλησίας μας, του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, ως πρόλογο στα φτωχά λόγια που θ’ ακολουθήσουν, γιατί αληθινά δένεται η γλώσσα κάθε αδόκιμου ομιλητή, όπως είμαι εγώ, μπροστά στο μυστήριο και το μεγαλείο του Τίμιου και Ζωοποιού Σταυρού.
 Δένεται, γιατί δεν γνωρίζει πως ν’ αρχίσει, τι να πρωτοπεί και πως να ερμηνεύσει αυτό το μυστήριο, για το οποίο μόνο «τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου και τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου», «των Αγίων Πατέρων» δηλαδή ο χορός, μπόρεσε να μιλήσει θεολογικώτατα και να εξυμνήσει, όπως έπρεπε.
Άλλωστε για τα μεγάλα, τα θαυμαστά και άγια της Ορθοδόξου Πίστεώς μας μόνο αυτοί που κατάφεραν, με τη βοήθεια και τη δύναμη του Σταυρού, ν’ απαλλαγούν από τον παλαιό άνθρωπο και να φθάσουν σε μέτρα αγιότητος μπόρεσαν να μιλήσουν και να ωφελήσουν. Γι’ αυτό ίσως προτιμότερη ήτο για μας η σιωπή.
Όμως ο πόθος και η λαχτάρα για την οικοδομή και τον καταρτισμό όλων εσάς, που πρόθυμα αφήσατε τις βιοτικές μέριμνες και ήλθατε εδώ, στον πάνσεπτο αυτό ναό, για να λατρεύσετε τον ζώντα Θεό «μετά αιδούς και ευλαβείας» (Εβραίους ιβ΄ 28), έφεραν και εμένα από το περιβόλι της Παναγίας (το Άγιο Όρος), για να σας πω, όχι λόγια δικά μου – ήδη ομολόγησα την αδυναμία μου -, αλλά για να σας περιγράψω την ομορφιά ενός πνευματικού κήπου, ενός θείου λειμώνος, που είναι τα απαράμιλλα κείμενα καθώς και τα υμνολογήματα αυτών των θείων Πατέρων τα σχετικά με τον πάνσεπτο Σταυρό.

  Είναι γνωστό σε όλους πως των «Αγίων σπάνιων τα μύρια συστήματα» με πρώτη τη Θεοτόκο πίστευαν ακράδαντα πως «η θύρα του Παραδείσου», ο «των πιστών στηριγμός, το της Εκκλησίας περιτείχισμα», είναι το «αήττητον τρόπαιον», ο Πανάγιος Σταυρός του Κυρίου, «δι’ ού εξηφάνισται η αρά και κατήργηται και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις και υψώθημεν, από γης προς ουράνια». Και διεκήρυτταν πάντοτε πως αυτός είναι «όπλον το ακαταμάχητον», «ο αντίπαλος των δαιμόνων, η δόξα των Μαρτύρων και των Οσίων το εγκαλλώπισμα», αλλά και έψαλλαν ακατάπαυστα, «Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν», γιατί χωρίς Σταυρό δεν θα βλέπαμε την Ανάσταση και χωρίς Σταυρική θυσία δεν θα φθάναμε στη Λύτρωση.
 Χωρίς Σταυρό θα ήταν αδύνατη η σωτηρία μας και χωρίς Σταυρό ήταν ανέφικτη η ελευθερία μας. Γι’ αυτό «αινεσάτωσαν συμφώνως ουρανός και η γη, ότι πρόκειται πάσιν, ο παμμακάριστος Σταυρός, ω πληγείς σωματικής ετύθη Χριστός». 

  Ας ξεθαρρέψουμε και εμείς οι αμαρτωλοί, «οι εις τα τέλη των αιώνων καταντήσαντες» και ας τον αγκαλιάσουμε με συντριβή και ας τον ασπαστούμε με ευλάβεια, με χαρά και με φόβο «φόβω δια την αμαρτίαν, ως ανάξιοι όντες, χαρά δε δια την σωτηρίαν» και ας ψάλλουμε δυνατά:
«Λάμψον ο του Κυρίου Σταυρός, τας φεγγοβόλους αστραπάς σου της χάριτος». Λάμψον, για να φωτιστεί ο εσκοτισμένος από τα πάθη νους μας, για να δούμε τον δρόμο της σωτηρίας και για να θερμανθεί η καρδιά μας από αγάπη και πόθο για τον Χριστό, που επάνω σε εσένα έχυσε τους κρουνούς του Πανάγιου Αίματός του και κάρφωσε τα Άχραντα μέλη του. 
Λάμψον, για να διαλυθούν τα σκοτάδια «του άρχοντος του κόσμου τούτου» και για να φανερωθούν οι παγίδες και τα βάραθρα στα οποία μας οδηγεί. Λάμψον, για να τυφλωθούν από το εκθαμβωτικό σου φως και έτσι να έλθουν σε συναίσθηση όλοι οι εχθροί σου, οι εχθροί της Εκκλησίας, οι εχθροί αυτών που σε έχουν στολίδι, φυλακτό και σημαία. Αλήθεια πόσο ελεημένοι από τον καλό Θεό

Αυτό διαδηλώνουμε υψώνοντάς τον Σταυρό στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Ἐπειδή γάρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διά τῆς σοφίας τόν Θεόν, ἐυδόκησεν ὁ Θεός διά τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τούς πιστεύοντας» (Α ’Κορ. 1, 21)

«Πράγματι, επειδή οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν με τη σοφία τους να αναγνωρίσουν τον αληθινό Θεό μέσα στα δημιουργήματά Του, που φανερώνουν τη σοφία του Θεού, ο Θεός ευδόκησε να σώσει με τη μωρία του κηρύγματος από τον τελικό όλεθρο εκείνους που θα πιστέψουν»

 Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί το έσχατο σημείο μωρίας για τους ανθρώπους. Ο Θεός καταδικάζεται να πεθάνει με τον θάνατο του κακούργου πάνω σε δύο κομμάτια ξύλο! Είναι αδιανόητο για την εικόνα που οι άνθρωποι έχουμε για τον Θεό, τον όποιο θεό, να μπορούμε να δεχτούμε μία τέτοια επιλογή.

Πρώτα απ’ όλα ο Θεός δεν μπορεί να πεθαίνει. Αν ο Θεός είναι ίδιος με τον άνθρωπο, δηλαδή νικιέται από τον χρόνο και έχει τέλος, τότε τι είδους θεός μπορεί να είναι; Γιατί να πιστέψουμε σ’ αυτόν;

Ο θάνατος συνεπάγεται και την σωματικότητα του Θεού. Πεθαίνει αυτός που έχει όντως προσλάβει σώμα, που είναι και σώμα, διότι αν απλώς είχε μεταμορφωθεί σε άνθρωπο με σάρκα και οστά, τότε ο θάνατός του δεν είναι πραγματικός. Πώς όμως μπορούμε να δεχτούμε ότι ο Θεός έχει σώμα, έχει ανάγκη να φάει, να πιεί, να κοιμηθεί, έχει συναισθήματα, έχει χαρά και λύπη, δοκιμάζεται από πειρασμούς; Ζητάμε έναν θεό ανώτερο από εμάς, παντοδύναμο και όχι παθητό, όχι όμοιο με μας. Πώς να εμπιστευθούμε το όμοιον;
 Κι αν πεθαίνει πάνω στον σταυρό ο Θεός, αυτό κι αν είναι σκανδαλώδες. Στον  σταυρό πεθαίναν οι υποκείμενοι στην εξουσία του κράτους υπήκοοι. Μπορεί ένας θεός, τον οποίο πιστεύουμε και θέλουμε παντοδύναμο, να είναι υπήκοος ανθρώπων; Και όχι μόνο αυτό. Μπορεί ένας θεός να υφίσταται την τιμωρία των κακούργων, των εγκληματιών, αυτών που έχουν ταλαιπωρήσει την κοινωνία, που έχουν κλέψει, αρπάξει, αδικήσει, σκοτώσει τους συνανθρώπους τους; Είναι

Ο Αληθινός Σταυρός αναγνωρίζεται από την Αγία Ελένη όταν μπροστά του ανασταίνεται ένας νεκρός(Τοιχογραφία)

H δοκιμασία του Σταυρού.

Ο Αληθινός Σταυρός αναγνωρίζεται από την Αγία Ελένη όταν μπροστά του ανασταίνεται ένας νεκρός. 

Τοιχογραφία του 15ου αιώνα στο ελληνορθόδοξο ερημητήριο του Τιμίου Σταυρού του 10ου αιώνα στην Άνδρια της Απουλίας.

πηγή

Ο σταυρός του Αγ.Κοσμά του Αιτωλού στο Πολυδένδρι Ημαθίας

Γύρω στα 1775 ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κατά την γ’ περιοδεία του, επισκέφτηκε τη Βέροια, η οποία αποτελούσε το κέντρο μιας διοικητικής περιφέρειας. Αφού επισκέφτηκε πολλά χωριά των Πιερίων μέσα από δύσβατα μονοπάτια κατευθυνόμενος προς τη Βέροια, πέρασε και από την Κόκοβα νυν Πολυδένδρι.

Στην Κόκοβα, στήριξε και εμψύχωσε τον κόσμο, όμως έκαμε και κάτι ακόμα. Το χωριό απειλούνταν από φονική λοιμώδη ασθένεια η οποία είχε πάρει διαστάσεις επιδημίας. Στα γύρω χωριά είχαν ξεκληριστεί οικογένειες, ακούγονταν διάφορα και ο κόσμος είχε τρομοκρατηθεί.

Έτσι ο Πατροκοσμάς περιφορά ιερών εικόνων σε λιτανεία και ιερά παράκληση επιζητώντας έτσι θεία βοήθεια. Κατά την τελετή αυτή έμπηξε τέσσερις σιδερένιους σταυρούς σε δέντρα περιμετρικά του χωριού κατά τέτοιο τρόπο, ώστε και να σχηματίζουν μεταξύ τους ένα νοητό σταυρό αλλά και οι κάτοικοι του χωριού να έχουν οπτική επαφή με τους σταυρούς, ώστε ατενίζοντάς τους να παίρνουν δύναμη πιστεύοντας πως είναι προφυλαγμένοι από κάθε κακό, από ''λοιμούς, λιμούς και καταποντισμοὐς''

Το 2011 ένας από τους σταυρούς αυτούς βρέθηκε ενσωματωμένος μέσα σε ένα μεγάλο κλωνάρι μιας αιωνόβιας βελανιδιάς που δέσποζε στον περιβάλλοντα χώρο του ναού του Αγίου Αθανασίου. Ο σταυρός αυτός τον Ιανουάριο του 2012 παραδόθηκε στο Μητροπολίτη Βεροίας και σήμερα φυλάσσεται στο μοναστήρι της Παναγίας Δοβρά.

Στο σημείο ανεύρεσης, στον ''Δέντρο'', όπως είναι γνωστή η βελανιδιά, τοποθετήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 2018 ομοίωμα του σταυρού.

πηγή

Μια Θεόσταλτη Ανάδοχος(Από τον βίο της Αγίας Τσαρίνας Αλεξάνδρας)

Μια Θεόσταλτη Ανάδοχος της N. V. Khvostova, Addis-Ababa 1958

 Το ακόλουθο περιστατικό από την ζωή της αυτοκράτειρας Αλεξάνδρας Φεόντοροβνα έλαβε χώρα το 1914, πριν από τον πόλεμο.
  Η αυτοκρατορική οικογένεια περνούσε το καλοκαίρι στην Λιβάντια, όπου η αυτοκράτειρα συνήθιζε πολύ να κάνει βόλτες μονάχη της. Για τον λόγο αυτόν, έβγαινε εκτός της Λιβάντια με μια ανοιχτή άμαξα. Αφού προχωρούσε λίγα μίλια, έβγαινε από την άμαξα και περπατούσε έχοντας για συντροφιά μία από τις κυρίες επί των τιμών της. Πάντα πολύ σεμνά ντυμένη -με ένα απλό καλοκαιρινό φόρεμα, σανδάλια και χωρίς φανταχτερό καπέλο συνήθιζε κάποτε να πηγαίνει στην Γιάλτα, επισκεπτόμενη κάποια εκκλησία με σκοπό να προσευχηθεί χωρίς να γίνει αντιληπτή από άλλους.

 Αυτό έκανε και την ημέρα για την οποία θα μιλήσω τώρα. Η αυτοκράτειρα σταμάτησε στην εκκλησία του Autsky, προσευχήθηκε για λίγο και άναψε μερικά κεριά δίπλα από τις ιερές εικόνες. Στην εκκλησία υπήρχε μια ομάδα πολύ φτωχικά ντυμένων ανθρώπων, που είχαν έρθει να βαφτίσουν ένα παιδί. Ο ιερέας είχε ήδη φορέσει τα άμφιά του, αλλά οι άνθρωποι προφανώς περίμεναν κάποιον και έτσι ο ιερέας δεν ξεκινούσε την ακολουθία. Η αυτοκράτειρα ήδη ετοιμαζόταν να φύγει, όταν ο ιερέας την πλησίασε και της ζήτησε να πάρει την θέση της τρομερά αργοπορημένης αναδόχου, της νονάς δηλαδή, χωρίς βέβαια να γνωρίζει ότι μπροστά του είχε την αυτοκράτειρα! 
 Η αυτοκράτειρα συμφώνησε ευγενικά και, παίρνοντας το παιδί στην αγκαλιά της, στάθηκε μαζί με τον πατέρα του παιδιού, ένα φτωχό τσαγκάρη. Όταν η αυτοκράτειρα ρωτήθηκε πώς θα ήθελε να ονομαστεί το κοριτσάκι, αυτή απάντησε απλά: «Αλεξάνδρα». Στην συνέχεια, κατά την διάρκεια της ακολουθίας, έκανε ό,τι απαιτείται από τους αναδόχους, δηλαδή περπάτησε τρεις φορές γύρω από την κολυμβήθρα μαζί με τον τσαγκάρη κρατώντας το παιδί στην αγκαλιά της, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας.

 Μετά την τελετή του βαπτίσματος, η αυτοκράτειρα σημείωσε απλά στο βιβλίο βαπτίσεων της εκκλησίας του Autsky: «Αλεξάνδρα Ρομάνοβα». Κατά την αποχώρησή της έκανε χειραψία με τον καθένα που είχε έρθει για την βάπτιση

Περί τής τών οστέων τών «Φιλοκαλικών Πατέρων» ευωδίας. Ευωδιαστά άγια λείψανα

Ευωδιαστά άγια λείψανα
Φιλοκαλικές Σελίδες - «Οσμή αγρού πλήρους» (Γεν. κζ΄, 27)

Ο άνθρωπος, «ο κατ εικόνα Θεού και ομοίωσιν» γενόμενος, (Γεν. α΄, 26), «ο μικρόκοσμος μέσα στον μεγαλόκοσμο», σύμφωνα με την διδασκαλία τής Εκκλησίας μας, είναι το τελειότερο δημιούργημα τού Θεού, η περίληψη σύνολης τής δημιουργίας Του.
 «Ο Θεός δημιούργησε κατ’ αρχάς τον νοητό κόσμο, τα νοερά πνεύματα, ήτοι τους αγγέλους, στην συνέχεια δημιούργησε τον αισθητό κόσμο, όλη την υλική κτίση και, τέλος, τον άνθρωπο, ως αποκορύφωμα, που αποτελείται από νοερό και αισθητό στοιχείο». 
«Είναι η περίληψη όλης τής δημιουργίας, γιατί αποτελείται από ψυχή και σώμα και έχει και το νοερό, που συγγενεύει με τους αγγέλους, και το αισθητό που συνδέεται με την κτίση». (Μητρ. Ναυπάκτου Ιεροθέου, Εμπειρική Δογματική, τ. Β΄)

 Η ψυχή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το σώμα με «φυσικώτατο δεσμό» και η δημιουργία τους έγινε ακαρεί. Αυτός «τής συμφυίας ο φυσικώτατος δεσμός», «θείω βουλήματι αποτέμνεται» με το «όντως φοβερώτατον τού θανάτου μυστήριον». Η συμφυία αυτή έχει ως συνέπεια την άμεση αλληλεπίδραση τής ψυχής πάνω στο σώμα και το αντίστροφο.

 Οι Πατέρες περιγράφουν εναργώς την προπτωτική και μεταπτωτική λειτουργία τού ανθρώπου. Προπτωτικά ο νους του ήταν ενωμένος με τον Θεό, τρεφόταν η ψυχή από την Χάρη Του και η ψυχή μετάγγιζε στο σώμα αυτήν την Χάρη και το έτρεφε. Με την στροφή τού νοός στις αισθήσεις και την διάχυσή του μέσω αυτών προς την κτίση έχασε την κοινωνία με τον Θεό, έπαψε η ψυχή να τρέφεται από τον Θεό, άρχισε να απομυζά το σώμα με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τα ψυχικά πάθη. Το σώμα ζητώντας με τη σειρά του τροφή άρχισε να απομυζά την κτίση· δημιουργήθηκαν έτσι τα σωματικά πάθη και ο νους αιχμαλωτίσθηκε στην λογική και τις αισθήσεις.
 Οι Άγιοι με όλη την ασκητική και μυστηριακή ζωή τής Εκκλησίας κατάφεραν, με την Χάρη τού Θεού, να αφιερώσουν τον νου τους στον Θεό, να θεραπευθούν και να επιστρέψουν στην προπτωτική κατάσταση τού ανθρώπου. Έτσι η ψυχή αγιάζεται και αγιάζει και το σώμα. Απόδειξη αυτού, τα ιερά τους λείψανα, τα ευωδιάζοντα και μυροβλύζοντα, τα άφθαρτα και ιαματικά.

 Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «ο παναοίδιμος ούτος διδάσκαλος», στο έργο του «Εορτοδρόμιον», σχολιάζοντας τον ιαμβικό Κανόνα τής Πεντηκοστής, αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά περί τής ευωδίας και θαυματουργίας τών ιερών λειψάνων, γράφει: «Και τούτο είναι η αφορμή, δια την οποίαν και μετά θάνατον έγιναν και γίνονται άγια και ευώδη και θαυματουργικά τα λείψανα τόσον τών θείων Αποστόλων, όσον και όλων τών Αγίων· διότι η άπαξ ενοικήσασα εις τα σώματα αυτών χάρις τού Αγίου Πνεύματος, δεν χωρίζεται από αυτά μετά θάνατον, αλλά μένει μετ’ αυτών. Όθεν τας μεν ψυχάς τών Αγίων ποιεί μακαρίας εν Ουρανοίς· τα δε σώματα αυτών αποδεικνύει πηγήν ευωδίας και θαυμάτων παραδόξων και ιαμάτων· και καθώς και η Χάρις είναι ζωοποιός· ούτω ζωοποιά και τα σώματα τών Αγίων αποτελεί»· και παρακάτω, με το γνωστό γλυκύ και ασκητικό του ύφος, καταλήγει· «Εάν δε η χάρις τού Αγίου Πνεύματος δεν κατοικήση, και δεν συγκραθή με την καρδίαν και τα σπλάγχνα και με όλον το σώμα, λείψανον άγιον να γένη ο άνθρωπος είναι αδύνατον».
 Ο 18ος αιώνας στιγματίστηκε θεολογικώς από την λεγομένη «Κολλυβαδική έριδα», ή θετικότερα την «Φιλοκαλική αναγέννηση».
 Μία σύντομη μαρτυρία περί τής «Κολλυβαδικής έριδος» δίδεται από τον

Ο ταπεινός ασχολείται με τον εαυτόν του. Ο υπερήφανος ασχολείται με τους άλλους.

Από τις διδαχές του π. Ευμενίου Σαριδάκη

Ο ταπεινός ασχολείται με τον εαυτόν του. Ο υπερήφανος ασχολείται με τους άλλους.

- Ο ταπεινός γνωρίζει τον εαυτόν του. Ο υπερήφανος δεν γνωρίζει τον εαυτόν του.
- Ο ταπεινός δέχεται με υπομονή ό,τι δεν μπορεί ν’ αλλάξει και περιμένει. Ο υπερήφανος θέλει να γίνονται όλα όπως τα θέλει και όταν τα θέλει.
- Ο ταπεινός αναπαύεται και αναπαύει. Ο υπερήφανος αναστατώνεται και αναστατώνει.
- Ο ταπεινός παίρνει όλα τα σφάλματα πάνω του. Ο υπερήφανος τα μεταβιβάζει στους άλλους,
- Ο ταπεινός δοξάζει και ευγνωμονεί το Θεό για όλα! Ο υπερήφανος δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος και όλα τον ενοχλούν...
- Ο ταπεινός θα υψωθεί από τον Θεό. Ο υπερήφανος θα ταπεινωθεί από τον Θεό.
- Αν αγαπήσεις την ταπεινοφροσύνη, θα γίνεις μερίδα του Χριστού. Αν αγαπήσεις την υπερηφάνεια, θα γίνεις μερίδα των δαιμόνων.
- Η ταπείνωση κάνει τον άνθρωπο θεό. Η υπερηφάνεια έκανε τους αγγέλους δαίμονες.
- Η ταπείνωση θα σου ανοίξει τις πόρτες του Ουρανού, ενώ η υπερηφάνεια θα τις κλείσει.

πηγή

Ως υποδεξόμενοι..!

Της Στέλλας Αναγνώστου - Δάλλα

Τι ωραίος που είναι ο Χερουβικός Ύμνος!
Ήχος και λόγος σφιχταγκαλιασμένοι και αρμονικοί, ανεβαίνουν προοδευτικά προς τον ουρανό παρασύροντάς μας μαζί τους, σαν τον ελαφρύ κι ευωδιαστό καπνό του θυμιάματος, σαν τον γλυκό ήχο του θυμιατού. Ξεσηκώνουν την ψυχή, την αρπάζουν από σκέψεις και συναισθήματα και λογισμούς, και την κάνουν να τα αφήνει όλα πίσω, για ν’ ανέβει ψηλά, αρπαγμένη από την συνοδεία που πρόκειται να παρελάσει μπροστά της.
«Οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες,
και τη ζωοποιώ Τριάδι τον τρισάγιον ύμνον προσάδοντες,
πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν,
ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι,
ταις αγγελικαίς, αοράτως, δορυφορούμενον τάξεσιν.
Αλληλούϊα».

 Πώς μας αρπάζει ο υμνωδός μαζί του, πώς μας ανεβάζει στα φτερά των αγγέλων, πώς ξεπλένει το μυαλό μας από κάθε «βιωτική μέριμνα»! Και πώς να σταθεί μέριμνα εκεί που αντηχούν τα φτερουγίσματα κι οι ψαλμωδίες των αγγέλων, εκεί όπου ενώνονται όλες οι γνώσεις, όλες οι αισθήσεις, όλες οι δυνάμεις, όλο το υπαρκτό μεγαλείο της Κτίσης, εκεί, μπροστά στον θρόνο του Θεού! Του Θεού εκείνου, που πρόκειται, τώρα, να περάσει μπροστά στα μάτια μας μαζί με τα δορυφόρα τάγματα των αγγέλων Του, για να προσφέρει τον εαυτό Του, θυσία για μας!

 Αυτή η μετοχή Μέλλοντα, το «ως υποδεξόμενοι», έχει πολλές διαστάσεις. Το Συντακτικό λέει, ότι η μετοχή Μέλλοντα δηλώνει σκοπό, κυρίως με ρήματα που δηλώνουν κίνηση. Για τα υπόλοιπα ρήματα, ο σκοπός δηλώνεται με την προσθήκη του «ως», το «ώστε» που λέμε κι εμείς σήμερα. Αυτό με την σειρά του μας φανερώνει, ότι για να υπάρχει το «ως», το ρήμα «υποδέχομαι», δεν θεωρείται ως «κινήσεως σημαντικό», δηλαδή, δεν δείχνει κίνηση του

ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2019-2020

ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ και ΛΥΚΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2019-2020

Ἀγαπητοί μου μαθητές καί μαθήτριες,

 Στήν ὡραιότερη ἴσως ὁμιλία πού ἀκούστηκε ποτέ στήν ἀνθρώπινη ἱστορία (εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου 5, 3-11) ὁ Χριστός μᾶς ἔδωσε, μεταξύ ἄλλων, καί τρεῖς ὁρισμούς τοῦ ποιός εἶναι ὁ μακάριος, ὁ εὐτυχισμένος ἄνθρωπος, ζητώντας ἀπό ἐμᾶς νά πιστέψουμε σ’ αὐτήν τήν πρόταση ζωῆς καί νά τήν σπουδάσουμε ὄχι μόνο στό σχολεῖο καί στόν ἀγῶνα τῆς γνώσεως, ἀλλά καί σέ κάθε σχέση μας μέ τόν συνάνθρωπό μας.

 Εὐτυχισμένος, μακάριος εἶναι αὐτός πού πεινᾶ καί διψᾶ γιά δικαιοσύνη. Αὐτός δηλαδή πού θέλει τήν ἰσότητα ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, πού θέλει νά ὑπάρχουν κανόνες πού προστατεύουν τήν ἐλευθερία τοῦ καθενός, πού δέν μένει εὐχαριστημένος ἄν τά ἔχει ὅλα ὁ ἴδιος καί ὁ διπλανός του ὑποφέρει, πού δέν θέλει να ἀναδεικνύονται ἐκεῖνοι πού φέρονται ἄδικα, μέ κακία, μέ ἔλλειψη σεβασμοῦ στούς συνανθρώπους τους διότι θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ἀνώτερους.

 Εὐτυχισμένος, μακάριος εἶναι αὐτός πού εἶναι πρᾶος, πού ἔχει καλοσύνη, παλεύει νά συνυπάρχει μέ τούς ἄλλους, νά συγχωρεῖ, ἀκόμη κι αν ἐκεῖνοι δέν τοῦ φέρονται

Αυτό είναι ρατσισμός!

 Πάντοτε οί άνθρωποι, τά παιδιά του πρώτου άνθρώπου, πού έπεσε στήν άμαρτία καί τήν μετέδωσε σ’ όλους τούς άπογόνους του, έχουμε τή ροπή πρός τό κακό. Μάς κερδίζει ή γή, ή ύλη, ή σάρκα. Αμαρτάνουμε και πέφτουμε. Ή άμαρτία είναι ή μεγαλύτερη άρρώστια μας, ή έξαχρείωση της φύσεώς μας, ή καταστροφή καί ό θάνατος. Καί γι’ αύτό πονούμε όταν άμαρτάνουμε, ντρεπόμαστε, θέλουμε νά το κρύψουμε.

 Ή άμαρτία στήν έποχή μας παρουσιάζεται μέ άλλο πρόσωπο. Είναι θρασύτατη, άδιάντροπη, ύπερήφανη, άπαιτητική. Ή παράβαση του νόμου τοϋ Θεού καλύπτεται πλέον άπό τό νόμο των άνθρώπων. Αύτοί πού τήν τολμούν και προχωρούν μάλιστα στήν άκραία άμαρτία, στή διαστροφή, βγαίνουν στους δρόμους καί τό διαλαλοϋν ύπερήφανα, χωρίς ντροπή. Καί έπιπλέον δέν άνέχονται νά άκούσουν όσους διαφωνοϋν μέ τήν τακτική τους, όσους
θεωροϋν ολέθρια τήν πορεία τους καί προειδοποιούν ότι διατρέχει τόν έσχατο κίνδυνο ή ψυχή τους. Αύτούς τούς ονομάζουν «ρατσιστές». Τούς χλευάζουν, τους πολεμούν, τούς όδηγούν στα δικαστήρια. Είδαμε στις μέρες μας τό πρωτοφανές- νά μηνύονται, μέ έπίκληση τοϋ άντιρατσιστικού νόμου, άρχιερείς τής ’Εκκλησίας μας, διότι είπαν όσα ό νόμος του Θεού λέει, διότι δίδαξαν όσα τό Εύαγγέλιο

«Μία δοκιμή.... θα σας πείσει...»

''Μία δοκιμή.... θα σας πείσει...''

Ένα σλόγκαν διαφημιστικό που έχει ''ποτίσει'' και το κομμάτι της ερωτικής συνύπαρξης των ανθρώπων....

Κάποτε ένας νέος ανοίγοντας μου την κουβέντα σχετικά με τις προγαμιαίες σχέσεις μου λέγει:
''Πάτερ εάν δεν δοκιμάσω τον άλλον και στο ερωτικό κομμάτι πως θα καταλάβω εάν μου ταιριάζει,εάν έχουμε χημεία;''
''Βρε παιδί μου,του απαντώ,παρότι είναι θέμα που θέλει πολύ κουβέντα και κυρίως πολύ κατανόηση (από όλες τις πλευρές)καθώς μου έλεγες αυτά ο νους μου πήγε στα ρούχα που φοράμε....
Το κορμί του άλλου δεν είναι το παντελόνι που θα δοκιμάσουμε να δούμε εάν θα μας κάνει....
Μέσα στο κορμί που λαχταράς υπάρχει και μία ψυχή,μη το αψηφάς!
Ένα εκκλησάκι είναι ο άνθρωπος σου,όχι ντουβάρια με θρησκευτικά σύμβολα
μα Ναός Αγίου Πνεύματος…

Δίνεις λίγη ευλάβεια,λαμβάνεις πολύ ανάπαυση!!

facebook/Ioannis Papadimitriou

Ρώσοι ιερείς και θεολόγοι μιλούν για τον άγιο Παίσιο. Μέρος Α΄

Είκοσι πέντε χρόνια πριν εκοιμήθη ο αγιορείτης Γέροντας Παΐσιος. Το όνομά του, όμως, όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά και συνεχίζει να φωτίζει τον δρόμο προς την πίστη πολλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Ο ανταποκριτής της ιστοσελίδας gr.pravoslavie.ru παρακάλεσε τους ιερείς π. Βαδίμ Λεόνοβ και π. Δημήτριο Φετίσοβ, καθώς και τον επίκουρο καθηγητή του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, κ. Αθανάσιο Ζωιτάκη, να αναφερθούν στη σημασία του αγιορείτη Γέροντα και των διδαχών του, που έχουν μείνει ως παρακαταθήκη για την παγκόσμια Ορθοδοξία.

«Ο άγιος Παίσιος είναι ένας ξεχωριστός άγιος»
Ιερέας Δημήτριος Φετίσοφ, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Ριαζάν «Σεργκέι Γιεσένιν»:
- Σε όλους τους ανθρώπους που έρχονται στην εκκλησία και κάνουν διάφορες ερωτήσεις για την πνευματική ζωή, προτείνω σχεδόν πάντα να διαβάσουν τις ομιλίες του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Μερικές φορές αποτολμώ να δώσω σε μερικούς μετανοούντες ένα επιτίμιο: να διαβάσουν αυτόν ή εκείνο τον τόμο με τις σκέψεις του μεγάλου Αββά. Και δεν θυμάμαι ούτε μία περίπτωση, που ο λόγος του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να μην είχε θετικό αντίκτυπο στην ψυχή ενός σύγχρονου ανθρώπου, έστω και αν αυτός είχε αποκοπεί και είχε φύγει μακριά από την Εκκλησία...

 Κατά τη γνώμη μου, αυτό το μεγάλο όφελος από την ανάγνωση των διδαχών του Γέροντος οφείλεται σε διάφορους λόγους. 
 Πρώτον, ο Γέροντας Παΐσιος είναι ένας ξεχωριστός Άγιος, τον οποίο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως «κοινωνικό» Άγιο, γιατί βρίσκεται πολύ κοντά στον απλό λαό. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα στην ιστορία της πατερικής γραπτής παραδόσεως: σχεδόν όλα τα κείμενα ασκητικού περιεχομένου δημιουργήθηκαν από μοναχούς και, το συνηθέστερο, προορίζονταν για μοναχούς, παρά το γεγονός ότι οι υποχρεώσεις και για τους μοναχούς και για τους λαϊκούς είναι, γενικά, κοινές. Παραδείγματος χάριν, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε...» (1Θεσ. 5, 17). Αυτή η έκκληση απευθύνεται σε όλους τους χριστιανούς, όχι μόνο στους μοναχούς, αλλά πρέπει να έχουμε υπόψη ότι στον μαθητή της πρώτης τάξης δεν μπορούμε να δώσουμε αμέσως προβλήματα