Ο Άγιος νεομάρτυς Παναγιώτης ο Ιεροσολυμίτης

Ο άγιος νεομάρτυρας Παναγιώτης καταγόταν από την Πελοπόννησο και μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ, στις 5 Απριλίου 1820. Σύμφωνα με τη διήγηση του Άγγλου ιεραποστόλου Ιωσήφ Wolff, που γράφτηκε στις 2 Απριλίου 1839, ένας νεαρός Έλληνας, που ονομαζόταν Παναγιώτης, υπηρετούσε κοντά σε έναν Τούρκο ευγενή, που ονομαζόταν Οσμάν Εφέντης.

 Όταν κάποτε ο Τούρκος αυτός πήγε στο Τέμενος του Ομάρ, που βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, τον ακολούθησε μέσα σε αυτό και ο Παναγιώτης.

Οι φανατικοί Τούρκοι, θεώρησαν ότι ο Παναγιώτης με την είσοδο του μίαινε το Τέμενός τους και τον κατηγόρησαν στον Πασά της Δαμασκού. Ο πασάς ζήτησε από τον νέο, προκειμένου ν’ αποφύγει τον θάνατο, να δεχθεί τον Μουσουλμανισμό. Ο Παναγιώτης μόλις το άκουσε αυτό, με θάρρος φώναξε μπροστά στον άρχοντα και στο πλήθος των μουσουλμάνων:

 «Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος. Θανάτωσε με, δεν φοβάμαι. Χριστός ανέστη!». 

Εκεί, τότε τον αποκεφάλισαν.

Σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες του Άγγλου Ιεραποστόλου, που παρακολούθησε το μαρτύριο του Αγίου, το «Ἑλληνικόν Μοναστήριον» της Ιερουσαλήμ αγόρασε από τους Τούρκους το λείψανο του νεομάρτυρα, αντί 5.000 γροσίων και το έθαψε με τιμές.

Σπάνια εικόνα με ενσωματωμένα άγια λείψανα

Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος και διάφοροι Άγιοι

Εικόνα που αγιογραφήθηκε στην Ουγγροβλαχία περίπου το 1520

Δίπλα από την εικόνα του κάθε Αγίου έχουν ενσωματωθεί άγια λείψανα

Σήμερα βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Ρουμανίας

Ανοιχτή επιστολή του Νικ.Παπαδόπουλου προς τον εκπρόσωπο Τύπου της ΝΙΚΗΣ

Κύριε εκπρόσωπε Τύπου,
Έχετε κάθε δικαίωμα να μη συμφωνείτε με την ακτιβιστική μου δράση. Έχετε κάθε δικαίωμα να εκφράζετε τη διαφωνία σας. Δεν έχετε όμως κανένα δικαίωμα να προσβάλλετε τους χιλιάδες ανθρώπους που με στήριξαν και να τους αποκαλείτε ανθρώπους του καφενείου. Και, κυρίως, η θέση που βρίσκεστε και ο ρόλος που έχετε δεν σας δίνει κανένα δικαίωμα να απαιτείτε την απομάκρυνσή μου επειδή αισθάνεστε άβολα.

Άβολα έπρεπε να νιώθετε επειδή δεν κάνατε τίποτα για να προστατέψετε την Παναγία, τον Χριστό και τους Αγίους μας. Άνθρωποι σαν εσάς με οδήγησαν σε ακτιβιστικές πράξεις που ούτε φανταζόμουν ότι μπορώ να κάνω. Όμως βρήκα τη δύναμη, ξεπέρασα τον εαυτό μου, όπως που επίτασσε η Πίστη μου.
Μιλάτε για «εν βρασμώ ψυχής». 

Σα να μην έχετε νιώσει να σας πνίγει το άδικο, βλέποντας παραμορφωμένη μπροστά στα μάτια σας την εικόνα της Παναγίας μας.
Να πάμε όμως και ένα βήμα παραπέρα. Θα μας πείτε και με ποιον μπορούμε να συναναστρεφόμαστε; Θα εκδώσετε και πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων;

ΜΟΝΗ ΟΣΤΡΟΓΚ -1890

 Στο ΟΣΤΡΟΓΚ,στο σπίτι του Οσίου Βασιλείου.

Φωτογραφία του 1890

1912. Φεύγοντας για τον πόλεμο.

1912. Φεύγοντας για τον πόλεμο.

Η πνευματική μελέτη πάντοτε θα σου ανοίγει ορίζοντες μπροστά σου....

Η πνευματική μελέτη πάντοτε θα σου ανοίγει ορίζοντες μπροστά σου, γιατί είναι το καλύτερο καθημερινό εργαλείο που έχεις στο σπίτι σου, ένας εξοπλισμός πνευματικής ζωής.

+ Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

πηγή

Υπέροχη τοιχογραφία της Παναγίας(Β.Οσετία)

Υπέροχη τοιχογραφία της Παναγίας η οποία βρίσκεται....

...σε αυτόν τον υπέροχο μικρό ναό(πιθανόν 13ου αιώνα) σε υψόμετρο 1160 μέτρων στα βουνά του Καυκάσου,στο Νουζάλ στην Βόρεια Οσετία

Η ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ.Μονή Λέσνοβο-Σκόπια(περιπ. 1347)

Η ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ.Μονή Λέσνοβο-Σκόπια(περιπ. 1347)

Ο Ναός Σταυροπόλεως στο κέντρο του Βουκουρεστίου

πηγή

Ο Ναός Σταυροπόλεως (ρουμ.: Biserica Stavropoleos) είναι ένας Ορθόδοξος ναός στο κέντρο του Βουκουρεστίου, στη Ρουμανία, θεμελιωμένος το 1724. Πρόκειται για μνημείο ελληνικού ιστορικού ενδιαφέροντος και είναι αφιερωμένος στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Ιστορικά στοιχεία

 Ο Ναός θεμελιώθηκε το 1724, επί των ημερών του Νικόλαου Μαυροκορδάτου, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας, από τον Ηπειρώτη Ιωαννίκιο Στρατονικέα, ιερομόναχο και αρχιμανδρίτη από την επαρχία της Πωγωνιανής, όπως μας πληροφορεί η εντοιχισμένη με ελληνική επιγραφή πλάκα στο υπέρθυρο της κύριας εισόδου. Ο ναός χτίστηκε δίπλα σε πανδοχείο που διατηρούσε ο ίδιος, και τα εισοδήματα του οποίου συντηρούσαν την εκκλησία και το μετέπειτα μοναστήρι (συνήθης πρακτική της εποχής). 

Το 1726 ο Ιωαννίκιος εξελέγη Μητροπολίτης Σταυροπόλεως και Έξαρχος Καρίας της Μικράς Ασίας. Έκτοτε, ο Ναός «(του Μητροπολίτη) Σταυροπόλεως» διατήρησε το όνομά του κτήτορά της μέχρι σήμερα. Στις 7 Φεβρουαρίου 1742 ο Ιωαννίκιος πέθανε και ετάφη στο ναό.

Το πανδοχείο και τα αρχεία της Μονής καταστράφηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Κατά καιρούς ο ναός υπέστη ζημιές από σεισμούς, ένας εκ των οποίων προκάλεσε την κατάρρευση του τρούλου. 

Οι τοιχογραφίες του ναού συντηρήθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα. 

Σήμερα από το αρχικό μοναστηριακό συγκρότημα διασώζεται μόνο ο ναός, δίπλα στον οποίο υπάρχει κτίσμα των αρχών του 20ού αιώνα, το οποίο στεγάζει βιβλιοθήκη, αίθουσα συναντήσεων και μια συλλογή από εικόνες και εκκλησιαστικά αντικείμενα του 18ου αιώνα, καθώς και τμήματα τοιχογραφιών από εκκλησίες που καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος. 

Μαρμάρινες ταφόπλακες με ελληνικές επιγραφές βρίσκονται στο προαύλιο της εκκλησίας.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΝΑΓΗΣ Ο ΜΠΑΣΙΑΣ, ΕΚΠΛΗΡΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΩΣ, ΤΟ ΙΕΡΑΤΙΚΟΝ ΧΡΕΟΣ ΑΥΤΟΥ!

 Το 1850 φοβερή επιδημία χολέρας έπεσε στο Ληξούρι.Φόβος και τρόμος είχε καταλάβει τους ζώντας εξ αιτίας των πολλών θανάτων. Ειδικά συνεργεία έπαιρναν τους νεκρούς, και τους έθαπταν στα Λέπεδα, στην Αγία Άννα. 

Πού λόγος γιά κηδεία αυτές τις ώρες στους Χριστιανούς; Αγώνας να φύγη το θανατικό από ανάμεσά τους.
Να, όμως, και ένας που στάθηκε κοντά στους πάσχοντας!

Ο παπά-Παναγής ο Μπασιάς!Όσους μπορούσε, τους έψαλλε την νεκρώσιμον Ακολουθίαν. Όσους δεν πρόφθαινε, πήγαινε την νύκτα με το λαδοφάναρό του και διάβαζε στα μνήματα το νεκρώσιμον Τρισάγιον.

Μερικοί από τους αστυνομικούς βλέποντας το φως, ενόμισαν πως είναι τυμβωρύχοι και εφύλαξαν να τους συλλάβουν. Τί έκπληξις όμως σ’ αυτούς όταν αντίκρυσαν τον παπά-Παναγή με το πετραχήλι, να προσεύχεται διά τους κοιμηθέντας Χριστιανούς!

πηγή

Ράλλης Θεόδωρος-Αίθουσα γευμάτων σε μοναστήρι, Άγιον Όρος

Theodoros Ralli (1852-1909), Refectory In A Greek Monastery (Mount Athos)

Γιά τόν μαθητή τού Χριστού «ο σταυρός του» γίνεται Σταυρός τού Χριστού.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Ο Κύριος είπε στούς μαθητές Του: «Όποιος θέλει νά μέ ακολουθήσει, άς απαρνηθεί τόν εαυτό του, άς σηκώσει τόν σταυρό του κι άς μέ ακολουθεί».
Γιατί είπε, «τόν σταυρό του»; Επειδή είναι σταυρός προσωπικός. Κάθε άνθρωπος, δηλαδή, έχει νά σηκώσει τόν δικό του σταυρό, ο οποίος, όμως, ονομάζεται συνάμα καί Σταυρός τού Χριστού.
Γιά κάθε άνθρωπο «ο σταυρός του» είναι οι θλίψεις καί οι οδύνες τής επίγειας ζωής, θλίψεις καί οδύνες προσωπικές.
Γιά κάθε άνθρωπο «ο σταυρός του» είναι η νηστεία, η αγρυπνία καί οι άλλες ασκήσεις τής ευσέβειας, μέ τίς οποίες ταπεινώνεται η σάρκα καί υποτάσσεται τό πνεύμα. Είναι κι αυτές προσωπικές, καθώς πρέπει νά αναλογούν στίς δυνάμεις τού καθενός.
Γιά κάθε άνθρωπο «ο σταυρός του» είναι οι αμαρτωλές αδυναμίες καί τά πάθη, προσωπικά επίσης. Μέ ορισμένα απ αυτά γεννιέται, ενώ άλλα τά αποκτά στήν πορεία τής επίγειας ζωής του.

Ο Σταυρός τού Χριστού είναι η διδασκαλία τού Χριστού .
Μάταιος καί ατελέσφορος ο σταυρός, όσο βαρύς κι άν είναι, πού σηκώνουμε, ακολουθώντας τόν Χριστό, άν δέν μεταβληθεί σέ Σταυρό τού Χριστού.
Γιά τόν μαθητή τού Χριστού «ο σταυρός του» γίνεται Σταυρός τού Χριστού. Γιατί ο μαθητής τού Χριστού έχει τήν ακλόνητη πεποίθηση ότι Εκείνος πάντοτε αγρυπνεί γι αυτόν, ότι Εκείνος είναι πού παραχωρεί όλες τίς θλίψεις, ως απαραίτητο καί αναπόφευκτο όρο τής χριστιανικής ιδιότητας, καί ότι μ αυτές μιμείται καί οικειώνεται τόν Χριστό, γίνεται μέτοχος τών παθημάτων Του στή γή, γιά νά γίνει μέτοχος καί τής δόξας Του στόν ουρανό .

Γιά τόν μαθητή τού Χριστού «ο σταυρός του» γίνεται Σταυρός τού Χριστού. Γιατί ο αληθινός μαθητής τού Χριστού μοναδικό σκοπό τής ζωής του έχει τήν εκπλήρωση τών εντολών Εκείνου. Οι πανάγιες εντολές τού Χριστού γίνονται γιά τόν μαθητή Του σταυρός, πού πάνω του διαρκώς σταυρώνει τόν παλαιό αμαρτωλό εαυτό του «μαζί μέ τά πάθη καί τίς επιθυμίες του».

Ο Ιάπωνας βυζαντινολόγος που βαπτίστηκε Ορθόδοξος και οι βυζαντινές σπουδές στην Ιαπωνία

Το Βυζάντιο γοητεύει τους Ιάπωνες ήδη από το 1950. Έδρα Βυζαντινών Σπουδών στο Waseda, το μεγαλύτερο ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Τόκιο.

Όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο Ιάπωνας ιστορικός Τομογιούκι Μασούντα (Tomoyuki Masuda) έφτασε στο Άγιον Όρος, γνώριζε ήδη πολλά για την ιστορία του Βυζαντίου. Την είχε μελετήσει και -το σημαντικότερο- γνώριζε άπταιστα ελληνικά, ώστε να διαβάζει τις πηγές από τα πρωτότυπα κείμενα.

Η ιστορία, η πολιτική οργάνωση, η τέχνη και η ναυτική παράδοση του Βυζαντίου γοήτευε τους Ιάπωνες ήδη από τη δεκαετία του 1950, αλλά ο Μασούντα ήταν αυτός που συνέβαλε στην ίδρυση και λειτουργία έδρας Βυζαντινών Σπουδών στο Waseda, το μεγαλύτερο ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Τόκιο, με τον αριθμό των φοιτητών να αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο.

Πολλοί φοιτητές αγάπησαν λίγο παραπάνω το Βυζάντιο, ταξίδεψαν στην Ελλάδα, αλλά και στην Τουρκία κι ένας από αυτούς, ο Γιούσκι Οσιμίτσου, μαθητής του Μασούντα, βρέθηκε πριν μερικές μέρες στη Θεσσαλονίκη και βαφτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος στον Ναό της Αχειροποίητου. Μάλιστα επειδή προέρχεται από την Ανατολή (στα αγγλικά east και Easter το Πάσχα), πήρε το όνομα Πασχάλης και χάρηκε ιδιαίτερα για την ιδέα του ιερέα που τον βάφτισε.

Ο Ιάπωνας φοιτητής, Πασχάλης, μετά τη βάφτισή του στον Ναό της Αχειροποίητου, με τον καθηγητή του ΑΠΘ, Θανάση Σέμογλου.


Η μελέτη ενός χειρόγραφου του 1070 από την αγιορείτικη Μονή Διονυσίου

Ο Τομογιούκι Μασούντα έκανε τη διδακτορική του διατριβή στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και αυτή δημοσιεύτηκε το 1990. Είχε ως θέμα τη μελέτη και ανάλυση ενός Ευαγγελιτάριου (αριθ. 587μ.), το οποίο χρονολογείται στα 1065-1085, -πιθανότατα στη δεκαετία το 1070- και βρίσκεται στη Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Σύμφωνα με τη μελέτη του καθηγητή Μασούντα, παραγγελιοδότης του συγκεκριμένου χειρόγραφου είναι η Αικατερίνη, σύζυγος του αυτοκράτορα Ισαάκιου Α΄ Κομνηνού (1007-1061), του πρώτου της Δυναστείας των Κομνηνών που βασίλεψε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Αικατερίνη, όπως και η κόρη της Μαρία, ήταν μοναχές στη Μονή Μυρελαίου στην Κωνσταντινούπολη (σήμερα είναι τέμενος και βρίσκεται στην περιοχή Λαλελί) και η απεικόνιση των Μυροφόρων στο χειρόγραφο Ευαγγελιτάριο θύμιζε μάνα και κόρη όταν επισκέπτονταν τον τάφο του Ισαάκιου Α΄. Το χειρόγραφο αυτό, που θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της μεσοβυζαντινής εποχής, ήταν αρχικά στη Μονή Στουδίου, που χρονολογείται στον 5ο αιώνα -νεότερο από την Αγία Σοφία- και είναι το παλαιότερο θρησκευτικό οικοδόμημα της Κωνσταντινούπολης, που από το 2013 έχει ανακαινιστεί και μετατραπεί σε τέμενος. Από τη Μονή Στουδίου, μέσω δωρεάς, έφτασε στο Άγιον Όρος και στη Μονή Διονυσίου.

Αυτό το διάστημα κυκλοφορεί -στα ιαπωνικά προς το παρόν- το νέο βιβλίο του Μασούντα για την εικόνα της Ανάληψης του Χριστού, κρητικής τεχνοτροπίας του 15ου αιώνα, αγιογραφημένη από τον Ανδρέα Ρίτζο, η οποία εκτίθεται ως δωρεά ιδιώτη στο Μουσείο Δυτικής Τέχνης του Τόκιο.

Ο Ανδρέας Ρίτζος ήταν ο σημαντικότερος ζωγράφος εικόνων στην Κρήτη το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα. Φιλοτέχνησε αγιογραφίες από το 1451 ως το 1492, χρονιά που πέθανε και η τεχνοτροπία του ήταν ένας συγκερασμός της βυζαντινής και της λατινικής. Το περίεργο είναι πως δεν έχουν βρεθεί ως σήμερα, ενυπόγραφα έργα του στην Κρήτη και το σύνολο της παραγωγής του βρίσκεται στην Πάτμο και στην Ιταλία.

Ο Άγιος Παΐσιος με Κονιτσιώτες. Δεκαετία '60

Δεξιά και αριστερά του Αγίου Παϊσίου οι ιεροψάλτες της ενορίας του Αγίου Κωνσταντίνου κάτω Κόνιτσας ο Θωμάς και ο Σωτήρης, πιό κάτω η αδερφή του Αγίου η Χριστίνα, πιό πάνω η κυρά Ρίνγκω,η κυρά Κωστάντω.....

(Από σχόλιο στην ανάρτηση)

πηγή

Η παρθενία της "ξινής" θείας...

Στα 12 της χρόνια η ανακάλυψη αυτού του χαρτιού στον πάτο του μικρού ξύλινου μπαούλου ήταν ένα ισχυρό σοκ.Μήπως την τιμωρούσε ο Θεός;Μήπως η μανία της να ψάχνει σε συρτάρια και ντουλάπια, στιγμές που έλειπαν όλοι από το σπίτι, ήταν όντως ‘’αμαρτία’’ όπως της έλεγε η μάνα της ;
Η απροσεξία της στην επαναφορά των πραγμάτων στη σωστή τους θέση, την είχε μαρτυρήσει κάποιες φορές.

Εκείνο το μπαουλάκι όμως στο δωμάτιο της ανύπαντρης θείας που έμενε μαζί τους ήταν πειρασμός αξεπέραστος!
Είχε δει από την κλειδαρότρυπα πολλές φορές τη στριφνή και ξινή εκείνη θεία να κάθεται μπροστά του και να σκαλίζει το περιεχόμενο.
Το ψάξιμο του μπαούλου ξεκίνησε μια μέρα που όλοι μαζί έφυγαν για την κηδεία ενός γείτονα.

Πετσέτες υφαντές και ένα κεντητό τραπεζομάντηλο, συνταγές μαγειρικής και προσευχές μαζί με τις ‘’προϋποθέσεις της σωστής λήψης του Μεγάλου Αγιασμού’’ και πατρόν, αμέτρητα πατρόν και σχέδια κεντημάτων, μαζί με στίχους τραγουδιών και σε μία μεριά δώδεκα κεντημένα στο μπούστο μεσοφόρια με ασορτί βρακιά και αυτοσχέδιους στηθόδεσμους βρίσκονταν με τάξη στοιβαγμένα στο μπαουλάκι.

Αν και δεν την ενδιέφεραν τα εσώρουχα, ξεδίπλωσε ένα πρώτο κι ύστερα το δεύτερο και μετά το τρίτο διαπιστώνοντας πως η θεία τα είχε φαρδύνει στα πλάγια με ένα αταίριαστο ύφασμα και πως σίγουρα, κρίνοντας από το μέγεθος, ούτε κι έτσι τη χωρούσαν τώρα πια.
«Τα προικιά της!...» σκέφθηκε με μια ικανοποιητική ειρωνεία καθώς δεν τη χώνευε και καθώς στα πρώτα της προεφηβικά σκιρτήματα η θεία την έλεγε ‘’ανήθικη’’ και ''πρόστυχη''.

Έβγαλε μονομιάς, χωρίς ενδιαφέρον, όλα τα υπόλοιπα του μπαούλου όταν είδε στη γωνιά του πάτου ένα παλιό δερμάτινο αντρικό πορτοφόλι. Όλα κι όλα!... στις αρχές της περί ψαχουλέματος, η αφαίρεση χρημάτων απορρίπτονταν αυτόματα αλλά το άνοιξε ψάχνοντας όλες τις θηκούλες.
Υπήρχε μόνο ένα διπλωμένο χαρτί που χρειάστηκε να το διαβάσει ίσαμε πέντε φορές.

Γιατί επιμένεις από έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να σε καταλάβει;

Mητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Να καταλαβαίνουμε τους άλλους ανθρώπους. Έρχεται κάποιος και λέει:
«Δεν με καταλαβαίνει η γυναίκα μου.Δεν με καταλαβαίνει! «
Τι έλεγε ο γέροντας Παΐσιος;
«Βρε παιδάκι μου, λέει, είναι εύκολο το πρόβλημα.Εάν δεν σε καταλαβαίνει η γυναίκα σου, κατάλαβέ την εσύ.Κατάλαβέ την ότι δεν μπορεί να σε καταλαβει!»

Γιατί επιμένεις από έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να σε καταλάβει;
Σαν να ζητάς από κάποιον άνθρωπο που έχει, ξέρω γω, ένα μέτρο σχοινί, να τυλίξει τρία μέτρα, ας πούμε, την κολώνα.
Μα αφού δεν έχει τοσο σχοινί, τι να σου κάνει; Ένα μέτρο διαθέτει..
Εκείνο το ένα μέτρο, εκείνο σου διαθέτει.Δεν μπορεί να σου διαθέσει τρία μέτρα..
Κατάλαβέ το κι εσύ, και μη ζητάς από τον άλλο άνθρωπο πράγματα που δεν μπορεί να τα κάνει.

Θα μου πεις, μα αν ήταν τέλεια η αγάπη του, θα μπορούσε!
Ε, ωραία, κι εσύ αν ήσουν τέλειος δεν θα ζητούσες αυτά τα πράγματα που ζητάς!
Γι’αυτό η αγάπη έχει μια δική της λογική η οποία, πάνω απ’όλα, σέβεται τον άλλο άνθρωπο.Και πάνω απ’όλα εκφράζεται, όχι όταν παίρνει αλλά όταν δίδει.
Έτσι εκφράζεται η αγάπη.Γι’ αυτό λέγεται και δόσιμο προς τον άλλο άνθρωπο.

πηγή

Η νίκη της πίστης!

Τού Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου τής Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου

Τόν τελευταίο καιρό μέ όλα αυτά πού συμβαίνουν γύρω μας, πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τού θάρρος καί τήν ελπίδα τους. Σύν τοίς άλλοις, κλονίζεται συθέμελα καί ηυ πίστη τους.
Ποιά πίστη όμως;
Ή επιφανειακή και επιδερμική.
Ή πίστη χωρίς ουσία καί περιεχόμενο.
Ή πίστη πού δέν στοιχίζει.
Ή πίστη πού δέν είναι θυσιαστική.

Λέει ό Ευαγγελιστής Ιωάννης:
«Αύτη ή νίκη ή νικήσασα τόν κόσμον, ή πίστις ημών», δίνοντας μία άλλη νέα διάσταση.
Τήν στρέφει στό χώρο τού πνεύματος καί έτσι ταυτίζει αυτά τά δύο μεγέθη. Κάνει τήν πίστη καί τήν νίκη δύο όψεις τού ιδίου νομίσματος.

Τό ερώτημα όμως πού προβάλλει σύμφωνα μέ τόν παραπάνω συλλογισμό είναι το εξής: Ποιόν κόσμο μπορεί νά νικήσει η πίστη;

Ο Αγιος Νεομάρτυρας Ιωσήφ Αρχιεπίσκοπος Θεσ/νίκης(πρώην Δράμας)ο εκ Δημητσάνης ορμώμενος

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Χρίστος Κυριακόπουλος από Περδικονέρι, ο οποίος είναι Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου & Ωρωπού, παραθέτει στην εφημερίδα “Γορτυνία” μια μικρή μελέτη του σχετικά με τη μορφή του Αγίου, το μαρτύριό του και την αγιότητά του:

Ἀπὸ τὰ χρόνια της μαθητικῆς ζωῆς μου, ὅταν διάβαινα ἀπὸ τὸν περίβολο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους στὴ Δημητσάνα Γορτυνίας, σταματοῦσα εὐλαβικὰ μπροστὰ στὴ μαρμάρινη προτομὴ ἑνὸς ἱεράρχη. Ἐνδιαφέρθηκα νὰ μάθω γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ μαρτύριό του· μὲ συγκλόνιζε ἡ προσωπικότητά του καὶ μὲ γοήτευε ἡ καταγωγή του ἀπὸ τὰ χώματα τῶν προγόνων μου στὴν ὀρεινὴ Ἀρκαδία. Ἀναρωτιόμουν μάλιστα ἐὰν καὶ πόσοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκέπτες τῆς τουριστικῆς σήμερα Δημητσάνας γνωρίζουν ὅτι πρόκειται γιὰ τὸν ἐθνομάρτυρα Ἰωσὴφ Ἀντωνόπουλο ἤ, κατ᾿ ἄλλους, Δαλιβήρη, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὴ Δημητσάνα περὶ τὸ 1761.

                          

Ἡ Δημητσάνα ἔχει παράδοση στοὺς γενναίους κληρικοὺς ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ τὸν Ἀγώνα τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας. Ἰδιαίτερα κατὰ τὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας ἀνέδειξε πολλοὺς ἀξιόλογους ἄνδρες, ποὺ ἐργάστηκαν τόσο στὸν ἐκκλησιαστικό, ὅσο καὶ στὸν εὐρύτερα ἐθνικὸ καὶ κοινωνικὸ χῶρο γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Γένους. Ἀπὸ ἐκεῖ, ἄλλωστε, καταγόταν καὶ ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανὸς καὶ ὁ πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε´, μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Ἰωσὴφ ἦταν συνομήλικος, ἢ λίγο νεώτερός του.

Ὁ Ἰωσὴφ –τὸ βαπτιστικὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου ἦταν Ἰωάννης– προερχόταν ἀπὸ τὴ γνωστὴ οἰκογένεια τῶν Ἀντωνόπουλων, ἡ ὁποία προσέφερε πολλὰ στὸν Ἀγώνα τοῦ 1821. Μέχρι πρόσφατα ὑπῆρχε ἡ ἄποψη ὅτι ἔφερε τὸ ἐπώνυμο Δαλιβήρης, ὥσπου δημοσιεύτηκαν τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ Κανέλλου Δεληγιάννη, ὅπου ἀναφέρεται, μὲ ἀφορμὴ τὸ γεγονὸς τῆς ἱδρύσεως μπαρουτόμυλων στὴ Δημητσάνα, ὅτι στὴν προσπάθεια αὐτὴ τῶν δύο ἀδελφῶν, τοῦ Νικολάου καὶ τοῦ Σπυρίδωνος Σπηλιωτοπούλου, συνέβαλε σημαντικὰ καὶ ὁ προκριτότερος τῆς πόλεως «Ἀθανάσιος Ἀντωνόπουλος, ἀδελφὸς τοῦ Ἰωσὴφ μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, ὅστις ἐφονεύθη ἀπὸ τὸν σουλτάνον εἰς Κωνσταντινούπολιν μετὰ τοῦ ἀοιδίμου πατριάρχου Γρηγορίου, τοῦ Δέρκων, Ἐφέσου καὶ ἄλλων ἀρχιερέων…».

Ὅπως γίνεται ἀντιληπτό, τὴν προσωπικότητα τοῦ Ἰωσὴφ ἀνασυνθέτουμε ἀπὸ σποραδικὲς εἰδήσεις ποὺ ὑπάρχουν γιὰ τὸ πρόσωπό του, ἐφ᾿ ὅσον δὲν διαθέτουμε κάποια πλήρη βιογραφία του. Κυρίως οἱ πληροφορίες ποὺ διαθέτουμε προέρχονται ἀπὸ τὶς δύο περιόδους, κατὰ τὶς ὁποῖες διετέλεσε συνοδικὸς ἀρχιερέας στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Κατ᾿ αὐτὲς τὶς περιόδους λοιπὸν συναντοῦμε τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Ἰωσὴφ σὲ πολλὰ σπουδαῖα συνοδικὰ ἔγγραφα.

Ἀρνηθήκαμε τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, τό πνεῦμα τῆς Κυριακῆς προσευχῆς

Ὅσοι ἀρνοῦνται τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Προσευχή Του, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅσοι ζοῦν ἐγωκεντρικὰ καὶ φίλαυτα, λέγουν μία ἄλλη προσευχή:

– Δὲν λέγουν: “Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοίς”, ἀλλὰ λέγουν: Ἐαυτέ μου, ἐσένα ἔχω γιὰ Θεὸ ἐπὶ τῆς γῆς.
– Δὲν λέγουν: “Ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου”, ἀλλά: ἐλθέτω ἡ βασιλεία μου.
– Δὲν λέγουν: “Γεννηθήτω τὸ θέλημα Σου”, ἀλλά: γεννηθήτω τὸ θέλημά μου.
– Δὲν λέγουν: “Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον”, ἀλλά:
τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μὲ σπατάλη καὶ πολυτέλεια ἐγὼ ἐξασφαλίζω γιὰ τὸν ἑαυτό μου.
– Δὲν λέγουν: “Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν”, ἀλλά:
δὲν ζητῶ ἀπὸ κανένα συγχώρησι, οὔτε συγχωρῶ κανένα.
– Δὲν λέγουν: “Καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηρού”, ἀλλά:
ζητῶ ὅλες τὶς θεμιτὲς καὶ ἀθέμιτες ἡδονὲς καὶ μισῶ κάθε λυπηρό.
– Δὲν λέγουν: “Ὅτι Σοῦ ἐστὶν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα”, ἀλλά:
ὅτι μοῦ ἐστὶν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα.

Ὄχι μόνο οἱ ἀρνηταὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ συμβαίνει νὰ ἔχωμε κάποτε πειρασμοὺς καὶ πτώσεις σ’ αὐτὴ τὴν ἐγωκεντρική, ἀτομικιστικὴ καὶ διαβολικὴ ζωή.

Οι τρεις γέροι

                              

 

Μουσική: Δημοσθένης Τσακαλάκης Στίχοι: Μανώλης Κρητικόπουλος

 Μια ιστορία σαν κι αυτή που ακούς στα παραμύθια

 που κρύβει μέσα τζη βαθιά και μια σοφή αλήθεια 

Θα σας-ε πω και βάλτε τη καλά μες στο μυαλό σας 

γιατί με πράγματα θαμπά χάνετε τον καιρό σας

 Σ’ ένα σπιτάκι φτωχικό σε μια κορφή στα όρη 

εζούσε-νε ένα αντρόγυνο απού ‘χε-νε μια κόρη 

Ένα αεράκι δροσερό κοσκίνιζε τα χόρτα 

και ξαφνικά χτυπήματα 'κουστήκανε στην πόρτα 

Ανοίγει ο κύρης και θωρεί να στέκουνε τρεις γέροι 

άγνωστοι που δεν σέρνανε από τα δικά ντως μέρη 

Ώρα καλή σας γέροντες, τι θέτε, τι ζητάτε; 

ποιος άνεμος στα μέρη μας σας φέρνει και πού πάτε ; 

Από μακριά ερχόμαστε και σας κρατούμε δώρα 

είπαν κι ετέ του δώκανε του ονόματος τη γνώρα 

Εγώ ‘μαι ο Πλούτος ο τρανός που φέρνει μεγαλεία 

η Αγάπη είναι αριστερά, δεξιά μου η Ευτυχία 

Κι εδά που εγνωριστήκαμε σκέψου και να διαλέξεις 

ποιος απ’ τσι τρεις στο σπίτι σου θα μπει να τον κονέψεις 

«Τι έγινε;Σου το έβγαλε το μάτι ο διάβολος;»τον ρώτησε ο Άγιος Ιάκωβος..!

Ο Γέροντας Γαβριήλ , Ηγούμενος της Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ, μας διηγείται πώς ο Γέροντας Κύριλλος, υποτακτικός,τότε, του Αγίου Ιακώβου, έχασε το μάτι του από διαβολική ενέργεια:
« ... Ένα πρωινό πήγε να πάρει ευχή απ’ τον Άγιο Ιάκωβο για να πάει στο διακόνημά του.
-Πρόσεξε! του λέει ο Άγιος Ιάκωβος, πρόσεξε, γιατί ο διάβολος δεν σε χωνεύει και θέλει να σου βγάλει το μάτι.
-Τί του έκανα , λέει, και δεν με χωνεύει;
- Δεν ξέρω τί του έκανες, πρόσεξε!
Εκείνη την ημέρα το διακόνημά του ήταν να κόβει ξύλα με το τσεκούρι, για τη θέρμανση της Μονής.
Πρόσεχε, αλλά στο τελευταίο ξύλο και στην τελευταία τσεκουριά, όπως χτύπησε με το τσεκούρι, πετάχτηκε ένα κομμάτι ξύλου και πήγε στο δεξί του μάτι.
Πόνος φρικτός...
Εκείνη την ώρα έχασε την όρασή του, πήγε στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο
-Τί έγινε, του λέει, στο ‘βγαλε το μάτι ο διάβολος;
- Μου το ‘βγαλε..

«Να του πεις, του γιου σου, να έρθει στο Περιβόλι μου να με βρει.Είμαι η Παντάνασσα»

Ο Αρχιμανδρίτης Μελίτων από την Ρόδο διηγείται:
«Είχα πάθει ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα πηγαίνοντας να λειτουργήσω σ’ ένα χωριό με την ιδιότητα του Ιεροκήρυκος της Μητροπόλεως. Βρισκόμουν στην Ρόδο. Ήμουνα τεταρτοετής στο Πανεπιστήμιο. Στο ατύχημα αυτό το αυτοκινητιστικό, το οποίο ήταν μετωπική σύγκρουση με φορτηγό, τραυματίστηκε ο πατέρας μου, ο οποίος οδηγούσε. Κόπηκε η γλώσσα του· ταλαιπωρία, χειρουργεία, επεμβάσεις κ.λ.π. Τελείωσε αυτό το πράγμα, εγώ έφυγα, πήγα στην Θεσσαλονίκη».
Πέρασαν κάποιοι μήνες. Ήμουνα στην Θεσσαλονίκη και μου λέει η μητέρα μου στο τηλέφωνο:
-Θα πας καθόλου στο Άγιον Όρος; Και της λέω:
-Δεν έχω πρόγραμμα. Μου λέει:
-Πες μου υπάρχει κανένα μοναστήρι που το λένε Βατοπαίδι;
Εγώ εν τω μεταξύ, δεν είχα έλθει ποτέ στο Βατοπαίδι. Ούτε η μητέρα μου είχε καμία σχέση με το Άγιο Όρος για να γνωρίζει καταστάσεις. Της λέω:
-Δεν ξέρω. Τι συμβαίνει; Τι θέλεις; Μου λέει:
-Να πας να ρωτήσεις. Υπάρχει μια εικόνα μάλλον εκεί, που είναι της Παναγίας της Παντάνασσας.
-Γιατί; της λέω
Και μου είπε ότι είδε το εξής όνειρο.

Ο γερω-Ευμένιος ήταν ο αγαπημένος του Αγίου Πορφυρίου.

Μια φορά μου λέει, τυχερέ, βρήκες και τον Ιάκωβο, βρήκες και τον Ευμένιο, εγώ έναν άνθρωπο βρε δεν έχω.
-Του λέω, Γέροντα είσαι παραπονιάρης.Όλο παράπονα κάνεις.

-Είμαι βρε, είμαι παραπονιάρης. Του άρεσε έτσι να μηδενίζεται. Καλά με κατάλαβες, καλά με κατάλαβες, αλλά ξέρεις βρε τι σημαίνει να περνά τόσος κόσμος και να μην έχω και ‘γω έναν, έναν, να εξομολογηθώ και ‘συ να ‘χεις δυό;
Πώς να μην έχω παράπονο;
-Και τι θέλετε του λέω, πως μπορώ να βοηθήσω;
-Να μου φέρεις τον Ευμένιο να εξομολογηθώ.
-Λέω και ‘γω, πως θα το πω τώρα του Ευμένιου; Θα δεχτεί ο Ευμένιος να εξομολογήσει τον Πορφύριο;
Ο Ευμένιος, βαθιά απλότητα χιλιόμετρα μακριά από την δική μου την πολυπλοκότητα.
-Μου λέει, πότε θέλει;
-Του λέω, καμιά Κυριακή που δεν πάει πολύς κόσμος μετά τη Λειτουργία να πάμε;
Μα τι ήταν η συνάντησή τους !!

-Αν έχετε διαβάσει που λέει στην Παλαιά Διαθήκη, κατέβηκε ο Μωησής από το Όρος Σινά και ήταν τόση η λάμψις από την επαφή του με τις ενέργειες του Θεού που ήταν τόσο το φως, που οι Εβραίοι για να μπορούν να συνομιλούν μαζί του έβαλαν μπροστά του ένα μαντήλι γιατί από την λάμψη δεν μπορούσαν να τον δουν.
Όταν βγήκε ο γερο-Ευμένιος από τον Άγιο Πορφύριο, από το κελί του μετά τη εξομολόγηση, έτσι ήταν το πρόσωπό του, τόσο φως είχε επάνω του.
Σκεφτείτε ότι αυτοί οι δύο γνωρίσθηκαν από την εποχή της Πολυκλινικής, που ήταν στην Πολυκλινική εφημέριος ο Άγιος Πορφύριος.

Ο π. Ευμένιος τότε ήταν μοναχός, πατήρ Σωφρόνιος Σαριδάκης από την Κρήτη, και τον έστελνε ο Άγιος Νικηφόρος κάθε Σάββατο να πάει στην ψαραγορά, που ήταν κάτω εκεί δεν ξέρω αν είναι μέχρι σήμερα, κοντά στην Ομόνοια.
Να πας να ψωνίσεις του έλεγε για όλους τους λεπρούς, επειδή είχε υγεία και δύναμη και ευρωστία ο πατήρ Ευμένιος, τότε Σωφρόνιος.
Οπότε μια ημέρα λέει πηγαίνοντας, είδα κόσμο να μπαίνει σε ένα παρεκκλήσι. Ήταν του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική.
Και δεν μπαίνω και ‘γω να προσκυνήσω; Είχαν Λειτουργία και στην Λειουργία βλέπω έναν παπά να λειτουργά αλλά με φως, πολύ φως παιδί μου.
Έμεινα πίσω-πίσω. Μα τι χάρη του έδωσε αυτού ο Θεός!! Απ ‘το Χερουβικό και μετά μου λέει, έβλεπα να τον διακονούν άγγελοι.

Τίς γονυκλισίες (μετάνοιες) νά μήν τίς ἀφήνεις...

 Τίς γονυκλισίες (μετάνοιες) νά μήν τίς ἀφήνεις· γιατί μέ τό γονάτισμα εἰκονίζεται ἡ πτώση στήν ἁμαρτία, καί φανερώνεται ότι κατά κάποιο τρόπο ἐξομολογούμαστε.

 Καί μέ τήν ἀνόρθωση (το σήκωμα) συμβολίζεται ἡ μετάνοια καί ὑποδηλώνεται ἡ ὑπόσχεση ζωῆς σύμφωνα μέ τήν ἀρετή. 

 Κάθε γονυκλισία νά γίνεται μέ τή νοερή ἐπίκληση τοῦ Χριστοῦ ἔτσι ώστε προσπέφτοντας στον Κύριο μέ τήν ψυχή καί τό σῶμα, να κάνεις τό Θεό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων εὐδιάλλακτο. 

Αν ἀκόμη καί κάποιο ἀθόρυβο έργο κάνεις μέ τά χέρια σου μαζί μέ τήν κατά διάνοια προσευχή, γιά νά ἀποκρούσεις τόν ύπνο καί τή ραθυμία, κι αυτό συντελεῖ στόν άσκητικό αγώνα.

Ἀγίου Θεολήπτου Φιλαδελφείας

(Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών. Τόμος Δ΄, σ. 11, 6-14. Ἐκδ. ἀστήρ).

πηγή

Τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας συγκρατήσει στον κατήφορο που γλιστράμε

«Η αξιοθρήνητα απελπιστική κατάσταση στην οποία βούλιαξε η σύγχρονη Δύση, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ' αυτό το μοιραίο λάθος: Πίστεψε ότι η αμυντι­κή δύναμη του κόσμου βρίσκεται μόνο στα ατομικά ό­πλα, ενώ στην πραγματικότητα η υπεράσπιση της ειρή­νης βρίσκεται κυρίως σε μεγάλες καρδιές και σταθερούς ανθρώπους.

Κάθε απόπειρα να βρεθεί μια διέξοδος από την κατάσταση πού δημιουργήθηκε στο σημερινό κό­σμο, θα είναι στείρα, αν δεν υπάρξει επιστροφή μετα­νοίας της συνείδησης προς τον Δημιουργό των πάντων. Το νόημα της ζωής μας δεν έγκειται στην αναζήτηση της υλικής επιτυχίας αλλά στην τάση της ψυχής για μια άξια πνευματική ανάπτυξη.

Αντί για βιοτικές και επιπό­λαιες ελπίδες των δύο τελευταίων αιώνων, που μας οδή­γησαν στο μηδέν και στα πρόθυρα ενός θανάτου, πυρηνικού και μη, εμείς με αποφασιστικότητα, ας ζητήσουμε το θερμό χέρι του Θεού, που το απωθήσαμε με τόση επιπολαιότητα και οίηση... Τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας συγκρατήσει στον κατήφορο που γλιστράμε»

Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, Νομπελίστας-συγγραφέας

πηγή

Τό κελί τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν»

Ἡ ἵδρυση τοῦ σημερινοῦ κελλίου «Ἄξιόν ἐστιν» ἔγινε ἀπό τούς μοναχούς τῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ Καλύκα, στό δεύτερο μισό τοῦ 10ου αἰώνα.

 Ὑπό τοῦ Πρώτου Γαβριήλ, τό 1141, ἀνῆλθε στό βαθμό Μονῆς καί παρέμεινε σέ αὐτή τή βαθμίδα γιά περίπου 300 χρόνια, μέ τό ὄνομα Θεοτόκος τῆς «Ταύλας», ὄνομα πού ἔλαβε ἀπό τούς ἀναβαθμούς (ἤ ἀλλιῶς «τάβλες») πού εἶχε στήν περιοχή του.

 Ἀποτέλεσε μετόχι τῶν μονῶν Λαύρας καί Κοχλιαρᾶ, ἐνῶ τούς τελευταίους αἰῶνες βρίσκεται στή Μονή τοῦ Παντοκράτορος, στήν ὁποία ἀνήκει ὡς κελλί, ἔχοντας περισσότερα ἀπό 1000 χρόνια ἀδιάκοπης μοναχικῆς διαδοχῆς. 

Σήμερα εἶναι παντοῦ γνωστό ὡς τό κελλί στό ὁποῖο γεννήθηκε ὁ ὕμνος τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν», στόν ναΐσκο του και μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου Ἐλεούσης, ὅπου ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἔψαλε γιά πρώτη φορά αὐτόν τόν ὕμνο. 

Ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε στόν Ναό τοῦ Πρωτάτου. Πρόκειται γιά τήν πασίγνωστη σήμερα εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν», παγκόσμιο κειμήλιο τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐφέστιος εἰκόνα τοῦ Ἄθω.

πηγή

Ὅταν ὑπάρχη ταπείνωση, ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά ρίξη τήν ψυχή.

Στὸ Σινᾶ, τὸ ἀσκητήριο τῆς Ἁγίας Ἐπιστήμης, ὅπου ἔμενα, ἦταν ἕνα ἀμπρί, ποὺ εἶχε ἕνα ἐκκλησάκι καὶ ἕνα κελλάκι.

Ἀπὸ τὴν πάνω μεριὰ ἦταν τὸ βουνό· ἀπὸ τὴν κάτω ἦταν ἕνας τοῖχος, ποὺ εἶχε ὕψος τέσσερα μὲ πέντε μέτρα. Ἐκεῖ σὲ μιὰ ἄκρη εἶχα βάλει ἕνα ξύλο καὶ ἐκεῖ πάνω πλάνιζα τὰ σανιδάκια γιὰ τὰ ξυλόγλυπτα εἰκονάκια ποὺ ἔκανα. 

Μιὰ μέρα λοιπὸν ἐκεῖ ποὺ πλάνιζα λέγοντας τὴν εὐχή, ἀκούω μιὰ φωνὴ νὰ μοῦ λέη: «Μπορεῖς νὰ πέσης κάτω ἀπὸ τὸν τοῖχο καὶ νὰ μὴν πάθης τίποτε». 

Γυρνάω καὶ βλέπω μιὰ μαύρη σκιὰ μὲ ἕνα μεγάλο κεφάλι.

 «Βρὲ τὸ ταγκαλάκι», λέω. Τέλος πάντων, δὲν ἔδωσα σημασία. Αὐτὸ ὅμως ἐκεῖ! δὲν ἔφευγε.

 «Μπορεῖς νὰ πέσης κάτω καὶ νὰ μὴν πάθης τίποτε», ἔλεγε. Ἐγὼ ἔκανα πὼς δὲν ἄκουγα. Γιὰ κανένα τέταρτο ἐπαναλάμβανε τὸ ἴδιο. Ἀπόλαυση ἦταν! Ὁπότε κάποια στιγμὴ τοῦ λέω: «Ἄντε, θὰ πετάξω κάτω μιὰ πέτρα». 

«Αὐτό, μοῦ λέει, οὔτε ὁ Χριστὸς δὲν τὸ σκέφθηκε! Καλύτερα κι ἀπ ̓ τὸν Χριστὸ ἀπάντησες!».

Ἔ, τότε ἀγανάκτησα. «Ὁ Χριστὸς ἦταν Θεός, τοῦ λέω, δὲν ἦταν καραγκιόζης σὰν κι ἐμένα ποὺ κάθομαι καὶ χαζεύω ἐσένα. Ἄντε ἀπὸ ̓δῶ!». Αὐτὸ ἦταν. Ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε.
Ὅταν ὑπάρχη ταπείνωση, ὁ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ ρίξη τὴν ψυχή. Ὁ ταπεινὸς δὲν πέφτει, γιατὶ βαδίζει χαμηλά.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε' «Πάθη καὶ Ἀρετὲς»

Τί θα σβήνατε από τη ζωή σας αν είχατε ένα μαγικό σβηστήρι;

Τί θα σβήνατε από τη ζωή σας αν είχατε ένα μαγικό σβηστήρι;
Παιδιά 8 χρόνων ξέρουν πολύ καλά τί θα έπρεπε να σβηστεί από τον κόσμο τους...από τον κόσμο μας:
Η βρωμιά από τον Πενταδάκτυλο.Έτσι για αρχή.
Δηλώνω πολύ περήφανη που είμαι δασκάλα τους.

Μία άγνωστη συνέντευξη του Στρατή Μυριβήλη

Μία άγνωστη συνέντευξη του Στρατή Μυριβήλη, η οποία δημοσιεύθηκε το 1937, στην εφημερίδα «Ελληνικός Αθλητισμός».

Το ιστορικό ντοκουμέντο ανακάλυψε η 65χρονη κυρία Κωνσταντίνα από το Μόλυβο, η οποία κατά την ανακαίνιση του αρχοντικού της, ανακάλυψε την εφημερίδα, να είναι κρυμένη πίσω από μία κορνίζα του σπιτιού της.

«Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;»(ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄Νηστειών)

  Δίπλα στούς πρωταγωνιστές τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ παρα­λυτικοῦ, πού ἀκούσαμε στό σημε­ρινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, στόν Χριστό δηλαδή πού θεραπεύει καί τόν παραλυτικό πού θεραπεύεται καί λαμβάνει καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐμφανίζονται καί κά­ποια ἀκόμη πρόσωπα. Πρόσωπα βουβά, πού παρατηροῦν καί διαλο­γίζονται, πού δέν ὁμιλοῦν ἀλλά βγάζουν συμπεράσματα, πού δέν θέλουν νά πιστεύσουν καί παρα­νοοῦν τό νόημα τῶν λόγων τοῦ Χρι­στοῦ καί τόν συκοφαντοῦν. Εἶναι οἱ γραμματεῖς οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ βλέ­πουν τό θαῦμα, ἀμφισβητοῦν Aὐτόν πού τό ἐπιτελεῖ· οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ δέν διατυπώνουν τίς ἀπορίες τους, κα­τη­γοροῦν τόν Χριστό.

 Σέ αὐτούς τούς σιωπηλούς πρω­τα­γωνιστές ἀπευθύνεται ὁ Χριστός καί ἀποκαλύπτει τίς σκέψεις τους καί τήν πονηρία τους. Καί τούς ρω­τᾶ: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» Γιατί κάνετε τέτοι­ες σκέψεις μέσα στήν ψυχή σας; Γιατί ὄχι μόνο δέν πιστεύετε, ἀλλά καί ἀποδίδετε ἄδικες κατη­γο­ρίες;

 Ἡ ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ τούς ἐλέγ­χει, ἔστω καί ἄν δέν θέλουν νά τό παραδεχθοῦν. Ἐκεῖνοι τόν κα­τη­­γοροῦσαν ὡς βλάσφημο, γιατί εἶπε στόν παραλυτικό ὅτι συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες του. Τώρα ὅμως δια­πιστώνουν ὅτι ὁ Χριστός δέν γνω­ρίζει μόνο τίς ἁμαρτίες τοῦ παρα­λυτικοῦ, τίς ὁποῖες καί συγχωρεῖ, ἀλλά γνωρίζει καί τούς δικούς τους λογισμούς, τούς ὁποίους ἐκεῖ­νοι ἀρνοῦνται νά ἀποκαλύψουν, καί ἔτσι ὄχι μόνο στεροῦνται τῆς ἀφέσεως ἀλλά καί γίνονται αἰτία κατακρίσεως γι᾽ αὐτούς.