Κυριακή, 24 Μαρτίου 2019
Σάββατο, 23 Μαρτίου 2019
Η συγχωρητικότητα του γέροντα Ιερωνύμου της Αίγινας
Οι άνθρωποι του Θεού δεν ήταν μόνο λόγια, κυρίως ήταν πράξη και ζωή. Πιο συγκεκριμένα, τα λόγια τους ήταν εξωτερίκευση των εσωτερικών τους βιωμάτων και της Χριστιανικής τους ζωής. Σ’αυτόν τον κανόνα, ασφαλώς και ΔΕΝ αποτελούσε εξαίρεση ο απλός και ταπεινός π. Ιερώνυμος. Θα αναφέρουμε ένα περιστατικό, που επιβεβαιώνει σε όλους μας «τοῦ λόγου τό ἀσφαλές»:
Στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, ο π.Ιερώνυμος ήταν η παρηγοριά όλων των Αιγινητών και όχι μόνο. Ήταν σε όλους γνωστή η Αγιότητα του, η απλότητα του, η δυνατή προσευχή του και τα θαύματα που με Tην Χάρη Tου Θεού επιτελούσε. Επίσης, όλοι γνώριζαν ότι, του άρεσε να ασχολείται και να επιτηδεύεται περιεργαζόμενος με διάφορα απλά εργαλεία, παλαιά μηχανήματα όπως για παράδειγμα ρολόγια ή άλλες σιδηροκατασκευές. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, όλοι οι ηλικιωμένοι Αιγινήτες θυμόντουσαν ότι, η μικρή αυλή του π.Ιερωνύμου ήταν γεμάτη από παλιά ρολόγια και διάφορα σιδερικά.
Από τους αγίους, όμως, ανθρώπους δεν λείπουν ποτέ ούτε οι θλίψεις ούτε οι δοκιμασίες. Αυτές, μάλιστα, πονούν περισσότερο όταν προέρχονται από ανθρώπους που μόνο καλό είδαν από αυτούς τους οποίους πληγώνουν. Ένα ακραίο τέτοιο περιστατικό συνέβη και στον π.Ιερώνυμο, σε εκείνη, την μαύρη εποχή, δηλαδή στην Κατοχή, που συγκλόνισε ολόκληρη την Αίγινα αλλά και την περιοχή του Πειραιά:
Ένας, λοιπόν, Γερμανός στρατιώτης είχε μια μεγάλη και αθεράπευτη πληγή στο πόδι του. Κάποια γυναίκα του συνέστησε έναν παπά, που μπορεί θαυματουργικά να θεραπεύει ανίατες αρρώστιες και βαριές πληγές. ΟΓερμανός επισκέφτηκε τότε τον π.Ιερώνυμο, γιατί αυτός ήταν ο «θαυματουργός παπάς», και του ζήτησε επίμονα να τον θεραπεύσει. Ο Γέροντας με Την Χάρη Του Θεού επετέλεσε την θεραπεία.
Η "ευγνωμοσύνη" του Γερμανού εκδηλώθηκε με το να αφήσει μια …χειροβομβίδα (..!) στο απλό τραπεζάκι του δωματίου του Γέροντα εν γνώσει του ότι ο απλός παππούλης θα την περιεργαστεί… Το αποτέλεσμα ήταν ο Γέροντας Ιερώνυμος, χωρίς να γνωρίζει περί τίνος επρόκειτο να προσπαθήσει να ανοίξει το περίεργο αντικείμενο (δηλαδή, την χειροβομβίδα) και αυτή με ισχυρότατο κρότο να σκάσει στα χέρια του…
Στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, ο π.Ιερώνυμος ήταν η παρηγοριά όλων των Αιγινητών και όχι μόνο. Ήταν σε όλους γνωστή η Αγιότητα του, η απλότητα του, η δυνατή προσευχή του και τα θαύματα που με Tην Χάρη Tου Θεού επιτελούσε. Επίσης, όλοι γνώριζαν ότι, του άρεσε να ασχολείται και να επιτηδεύεται περιεργαζόμενος με διάφορα απλά εργαλεία, παλαιά μηχανήματα όπως για παράδειγμα ρολόγια ή άλλες σιδηροκατασκευές. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, όλοι οι ηλικιωμένοι Αιγινήτες θυμόντουσαν ότι, η μικρή αυλή του π.Ιερωνύμου ήταν γεμάτη από παλιά ρολόγια και διάφορα σιδερικά.
Από τους αγίους, όμως, ανθρώπους δεν λείπουν ποτέ ούτε οι θλίψεις ούτε οι δοκιμασίες. Αυτές, μάλιστα, πονούν περισσότερο όταν προέρχονται από ανθρώπους που μόνο καλό είδαν από αυτούς τους οποίους πληγώνουν. Ένα ακραίο τέτοιο περιστατικό συνέβη και στον π.Ιερώνυμο, σε εκείνη, την μαύρη εποχή, δηλαδή στην Κατοχή, που συγκλόνισε ολόκληρη την Αίγινα αλλά και την περιοχή του Πειραιά:
Ένας, λοιπόν, Γερμανός στρατιώτης είχε μια μεγάλη και αθεράπευτη πληγή στο πόδι του. Κάποια γυναίκα του συνέστησε έναν παπά, που μπορεί θαυματουργικά να θεραπεύει ανίατες αρρώστιες και βαριές πληγές. ΟΓερμανός επισκέφτηκε τότε τον π.Ιερώνυμο, γιατί αυτός ήταν ο «θαυματουργός παπάς», και του ζήτησε επίμονα να τον θεραπεύσει. Ο Γέροντας με Την Χάρη Του Θεού επετέλεσε την θεραπεία.
Η "ευγνωμοσύνη" του Γερμανού εκδηλώθηκε με το να αφήσει μια …χειροβομβίδα (..!) στο απλό τραπεζάκι του δωματίου του Γέροντα εν γνώσει του ότι ο απλός παππούλης θα την περιεργαστεί… Το αποτέλεσμα ήταν ο Γέροντας Ιερώνυμος, χωρίς να γνωρίζει περί τίνος επρόκειτο να προσπαθήσει να ανοίξει το περίεργο αντικείμενο (δηλαδή, την χειροβομβίδα) και αυτή με ισχυρότατο κρότο να σκάσει στα χέρια του…
Από την έκρηξη ο πολύπαθος και απλοϊκός π.Ιερώνυμος βρέθηκε πεσμένος κάτω και μέσα στα αίματα… Αυτοί που τρέξανε εξαιτίας του κρότου στο κελάκι του διαπίστωσαν ότι ο Γέροντας είχε χάσει τελείως την ακοή του και ότι το αριστερό του χέρι ήταν πολυτραυματισμένο. Τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο της Αίγινας και από εκεί στο “Τζάνειο” Νοσοκομείο του Πειραιά. Παρά τους αφόρητους πόνους του, έλεγε συνέχεια την νοερά προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και το μόνο σχόλιο για τον Γερμανό στρατιώτη ήταν:«Δεν ήταν και πολύ καλός άνθρωπος»…
Οι ιατροί στο “Τζάνειο” του είπαν ξεκάθαρα: «Πάτερ, μέχρι τον τάφο σου δεν θα ξανακούσεις… Έσπασαν τα τύμπανα! » Για το χέρι του αποφάσισαν ότι έπρεπε να κοπεί, γιατί είχε πολλά τραύματα και υπήρχε κίνδυνος να μολυνθεί όλο του το σώμα. Απ’όλα όσα άκουσε ο Γέροντας εκείνο που τον λύπησε περισσότερο ήταν το ότι θα αναγκαζόταν να μείνει για δύο μήνες περίπου στο Νοσοκομείο, μακριά από την ησυχία του κελιού του. Πράγματι, δυστυχώς, του έκοψαν το αριστερό χέρι, αλλά η παραμονή του στο Νοσοκομείο μετά από πολλή προσευχή στους Αγίους Αναργύρους για να δεηθούν Αυτοί γι’αυτόν Στον Χριστό, μειώθηκε στον ένα ακριβώς μήνα.
Ο Γέροντας παρότι έχασε το χέρι του δοξολογούσε Τον Θεό με τα εξής απλά λόγια: «Κύριέ μου, τίποτα δεν είχα όταν ήρθα στον κόσμο. Εσύ με έφερες. Εσύ μου τα έδωσες όλα. Ας είναι δοξασμένο Το Όνομα Σου. Ό,τι ευδοκεί η Χάρη Σου για μένα, ας γίνει. Αν είναι για το συμφέρον της ψυχής μου, ας πάρεις και το άλλο χέρι μου!»
Οι ιατροί στο “Τζάνειο” του είπαν ξεκάθαρα: «Πάτερ, μέχρι τον τάφο σου δεν θα ξανακούσεις… Έσπασαν τα τύμπανα! » Για το χέρι του αποφάσισαν ότι έπρεπε να κοπεί, γιατί είχε πολλά τραύματα και υπήρχε κίνδυνος να μολυνθεί όλο του το σώμα. Απ’όλα όσα άκουσε ο Γέροντας εκείνο που τον λύπησε περισσότερο ήταν το ότι θα αναγκαζόταν να μείνει για δύο μήνες περίπου στο Νοσοκομείο, μακριά από την ησυχία του κελιού του. Πράγματι, δυστυχώς, του έκοψαν το αριστερό χέρι, αλλά η παραμονή του στο Νοσοκομείο μετά από πολλή προσευχή στους Αγίους Αναργύρους για να δεηθούν Αυτοί γι’αυτόν Στον Χριστό, μειώθηκε στον ένα ακριβώς μήνα.
Ο Γέροντας παρότι έχασε το χέρι του δοξολογούσε Τον Θεό με τα εξής απλά λόγια: «Κύριέ μου, τίποτα δεν είχα όταν ήρθα στον κόσμο. Εσύ με έφερες. Εσύ μου τα έδωσες όλα. Ας είναι δοξασμένο Το Όνομα Σου. Ό,τι ευδοκεί η Χάρη Σου για μένα, ας γίνει. Αν είναι για το συμφέρον της ψυχής μου, ας πάρεις και το άλλο χέρι μου!»
«Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ», ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΝΟΥΣΗΣ, Έκδοση 2010
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.Εικόνα του 16ου αιώνα
Tοιχογραφία που απεικονίζει την Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 1341
Tοιχογραφία που απεικονίζει την Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 1341, κατά Βαρλαάμ του Καλαβρού.
Βρίσκεται στην Ορθόδοξη Ιερά Μονή Αγ. Ηλιού και Φιλαρέτου, στην γενέτειρα του Βαρλαάμ, Σεμινάρα της Καλαβρίας.
Άγιο Φως: θαύμα ή απάτη;
Του Θεόδωρου Ρηγινιώτη
Παρατίθενται μάλιστα μαρτυρίες κληρικών του πατριαρχείου Ιεροσολύμων, που καθώς φαίνεται είπαν ότι η κανδήλα του Παναγίου Τάφου ανάβει με αναπτήρα και όχι από ουράνιο φως.
Εκτός όμως του ότι δε γνωρίζουμε τι άλλο μπορεί να είπαν αυτοί οι κληρικοί, πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι το θαύμα του Αγίου Φωτός δεν έγκειται τόσο στον τρόπο αφής των λαμπάδων, αλλά κυρίως στα φωτεινά φαινόμενα που παρουσιάζονται έξω από το κουβούκλιο του Αγίου Τάφου.
Μια προσεκτική ιστορική και επιστημονική μελέτη του θέματος μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει στο βιβλίο του αρχιτέκτονα Χάρη Σκαρλακίδη «ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ – ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Εβδομήντα ιστορικές μαρτυρίες (4ος-16ος αι.)», λεπτομέρειες για το οποίο, και μερικά κεφάλαια, μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα του συγγραφέα, εδώ: http://www.skarlakidis.gr/el.html. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και σύγχρονες επιστημονικές μελέτες που αφορούν το θέμα, όπως του καθηγητή Φυσικής Αντρέι Βολκώφ, που διαπίστωσε ανεξήγητες ενεργειακές διακυμάνσεις στο χώρο κατά την εμφάνιση του Αγίου Φωτός.
Αρχαίες μαρτυρίες
Υπάρχει ένας μύθος ότι την εποχή των Σταυροφόρων κατασκευάστηκε η περί «θαύματος» υπόθεση, ενώ οι συγγραφείς των πρώτων αιώνων μ.Χ. δεν μιλούν για θαύμα.
Δε θα συμφωνήσω. Οι χριστιανοί αναφέρουν την ύπαρξη μυστηριώδους φωτοχυσίας στον Τάφο του Ιησού και φλόγας που ανάβει θαυματουργικά ήδη από τον 1ο αι. μ.Χ. Για την ακρίβεια ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ο αι. μ.Χ.), στο έργο του «Δεύτερος λόγος περί αναστάσεως», αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης –τα ίδια τα ξημερώματα της ανάστασης– είδαν μέσα στον τάφο τα σάβανα του Ιησού, ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι (για το σκοτάδι βλ. Ιω. 20, 1), επειδή ο τάφος μέσα ήταν λουσμένος στο φως. Το ίδιο αναφέρει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον 8ο αι. μ.Χ., μοναχός στη μονή του αγ. Σάββα, έξω από τα Ιεροσόλυμα. Κατά κάποιους μάλιστα, από αυτό εμπνεύστηκε το στίχο «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», που βρίσκεται στην ακολουθία της νύχτας του Μ. Σαββάτου, ποίημα δικό του.
Άλλες πρώιμες μαρτυρίες για το Άγιο Φως:
Το 2ο αι. μ.Χ., παρουσία του πατριάρχη Νάρκισσου, σημειώθηκε έλλειψη λαδιού και δε μπορούσαν να ανάψουν το καντήλι («λυχνάρι») για τη λειτουργία του Πάσχα. Ένας άντρας γέμισε το καντήλι νερό από την πηγή του Σιλωάμ. Το καντήλι άναψε θαυματουργικά με το νερό και παρέμενε αναμμένο, καθ’ όλη την διάρκεια της Πασχάλιας Λειτουργίας (Ευσέβιος, Ιστορία της Εκκλησίας, 4ος αι., Βιβλίο ΣΤ’, κεφ. 9, 1-3).
Ο Μέγας Θεοδόσιος (4ος αι.), κάποτε επισκέφθηκε κρυφά την Ιερουσαλήμ, και αμέσως μετά, όλα τα λυχνάρια των εικόνων άναψαν. «Το θαύμα αυτό εξέπληξε τον Πατριάρχη, αλλά άγγελος του αποκάλυψε πως αυτός που προσευχόταν δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά ο άγιος βασιλέας Θεοδόσιος» (Επίσκοπος Πορφύριος (Ουσπένσκυ), Το βιβλίο του είναι μου, Μέρος 3, S-Pb., 1896, σελ. 299-300). [Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Μ. Θεοδόσιος, παρά τα λάθη του, δεν ήταν ένας «σκληρός φανατικός», όπως τον νομίζουν πολλοί, αλλά ένας άνθρωπος με ειλικρινή πίστη, που υπήρξε, μετά το Μέγα Κωνσταντίνο, ο πρώτος αυτοκράτορας που δεν δίωξε την Ορθοδοξία (εκτός από τους δευτερεύοντες αυτοκράτορες που βασίλεψαν πάρα πολύ λίγο).]
Μαρτυρίες Αράβων και μεσαιωνικών συγγραφέων
Ο μοναχός Barnard τον 9ο αιώνα (865 μ.X.) μιλάει εκτενώς για το Άγιο Φως, όπως το ξέρουμε και σήμερα: «Είναι περιττό να γράψω πολλά για τον τάφο αυτό, επειδή ο Bede λέει αρκετά γι’ αυτόν στην δική του Ιστορία (της Αγγλικής Εκκλησίας). Όμως αξίζει να αναφερθεί πως αυτό που συμβαίνει το Μεγάλο Σάββατο, την Παραμονή του Πάσχα. Το πρωί αρχίζει η λειτουργία μέσα στην εκκλησία αυτή. Μετά, όταν τελειώσει, μπαίνουν ψάλλοντας το «Κύριε Ελέησον» μέχρι να έρθει άγγελος και να ανάψει με φως τα κανδήλια που κρέμονται πάνω από τον τάφο. Ο Πατριάρχης μεταδίδει αυτό το Φως στους επισκόπους και τον υπόλοιπο λαό, και ο καθένας έχει φως, εκεί που στέκεται.» Mabilon. Acta Sancta. Τόμος. III. P. II. Σελ. 473.
Εκτενείς περιγραφές του θαύματος του αγίου Φωτός κάνουν και οι Άραβες
«Θαρρεῖτε· νεφύδριον ἐστί καί θᾶττον παρελεύσεται»
Τα λόγια της ελπίδας του Μεγάλου Αθανασίου για τις δικές του θλίψεις στην εξορία, παρηγοριά και στήριγμα για όλους, σε κάθε εποχή.
Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2019
Χαίρε, ή της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας χαίρε, ή του βορβόρου ρυομένη των έργων
Πολλές οι μορφές της ειδωλολατρίας στους καιρούς μας. Κυριαρχεί η εικόνα.
Παλαιότερα ήταν τα αγάλματα, στα οποία οι άνθρωποι πρόσφεραν θυσία στους θεούς. Ήταν τα κατασκευάσματα ενός κόσμου ο οποίος έβλεπε από την μία την φύση και από την άλλη τα πάθη του ανθρώπου και μετέτρεπε την ανάγκη για προστασία από τις φυσικές δυνάμεις, όπως επίσης και την ανάγκη για δικαιολόγηση των δικών του αδυναμιών, σε θεότητες, ώστε να μπορεί να αισθάνεται ασφάλεια.
Αν ο ήλιος, ο κεραυνός, η θάλασσα, η γη, οι εποχές είχαν στοιχειά πίσω τους, αν η απιστία, η πολεμική διάθεση, ο έρωτας κι ο θάνατος δικαιολογούνται να είναι άμετρες καταστροφικότητες, είναι διότι οι θεοί που κρύβονται σε όλες αυτές τις δυνάμεις είναι σαν κι εμάς και χρειάζονται εξιλέωση, χρειάζονται ταξίματα, χρειάζονται καταπράυνση. Ούτε είναι η ανάγκη μας για δημιουργικότητα, για σοφία, για συνύπαρξη που μάς καλούν να βρούμε θεούς, για να κάνουμε αυτό που από μόνοι μας δυσκολευόμαστε. Να υποχωρούμε δηλαδή μεταξύ μας, να βάζουμε νόμους και κανόνες, να έχουμε γιορτές για να μπορούμε να ομορφαίνουμε την ζωή μας, να μην είναι η ζωή μας θεμελιωμένη μόνο στο λογικό.
Σήμερα θεός είναι ο εαυτός μας. Δεν είναι μόνο η μεταμοντέρνα αντίληψη ότι η αλήθεια είναι προσωπική υπόθεση και απόφανση. Ότι ο καθένας μας είναι κάτοχος της προσωπικής του θέασης της αλήθειας και ότι δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, αφού είναι ο ίδιος η αυθεντία. Είναι ότι αυτόν τον μικρό θεό μπορούμε να τον λατρεύσουμε ανεβάζοντας την εικόνα του ως φωτογραφία σε έναν κόσμο στον οποίο όλοι χωρούμε, εκτός από εκείνους που δεν συμμετέχουν σ’ αυτόν. Η αναγνωρισιμότητα, η αποδοχή, η συμμετοχή των άλλων στην προβολή της εικόνας μας είναι το Α και το Ω για να αισθανόμαστε κάποιοι. Και είναι δύσκολο να εξαιρεθούμε από αυτό το παιχνίδι του να γινόμαστε ΑΥΤΕΙΔΩΛΑ (όπως αναφέρεται στον Μεγάλο Κανόνα). Θα έχουμε όλοι έναν μικρό ή μεγαλύτερο στρατό από «ακόλουθους», δηλαδή εν είδει πιστών που θα μας λατρεύουν.
Τότε η ανθρωπότητα χρειάστηκε την Υπεραγία Θεοτόκο, για να μας λυτρώσει από την βάρβαρη θρησκεία της πολυθεΐας. Μία γυναίκα άσημη και ανύπαρκτη για τις εξουσίες, θρησκευτικές και πολιτικές. Ανύπαρκτη και για τους συντοπίτες
Ένα ταξίδι με αμαρτωλούς,τρελούς και ερωτευμένους...
π.Σπυρίδων Σκουτής
Άλλοι δεν θέλουν να εξομολογηθούν , άλλους τους τρελαίνει το πρωϊνό ξύπνημα για την Εκκλησία, η νηστεία φαντάζει βουνό ενώ η δίαιτα για την παραλία παιχνιδάκι. Βλέπεις παπά στον δρόμο και θες να περάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η αμαρτία με άγκυρα σε θέλει στο δικό της λιμάνι.
Και όλα αυτά γιατί ;
Δεν θέλουμε να αφήσουμε την αμαρτία. Μας αρέσει. Είναι γλυκό το ποτό της αμαρτίας που λέει και ένα τραγούδι. Δεν θέλουμε να την αφήσουμε , είμαστε χρόνια μαζί , μας αρέσει αυτός ο γάμος. Έχουμε γίνει ένα πλέον. Όποιος πάει να την αγγίξει ακόμα και αν είναι ένα κήρυγμα γινόμαστε αγρίμια , λογικό. Όλα αυτά μας ελέγχουν. Βλέπουμε τον Εσταυρωμένο και κλαίμε τη Μεγάλη Πέμπτη, αλλά δεν θέλουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Αυτή η θέα του σταυρού μας ελέγχει , αλλά είμαστε αδύναμοι για να μπούμε στον δρόμο της θεραπείας.
Η αμαρτία μοιάζει με την ερωμένη που σε εκβιάζει ότι θα σου διαλύσει τον γάμο αν πεις κουβέντα. Έρχεσαι στο ναό, απλά ανάβεις ένα κεράκι και με κατεβασμένο το κεφάλι φεύγεις, ακόμα και τους Αγίους δεν μπορείς να τους κοιτάξεις στα μάτια, διότι καθρεπτίζεται η κατάσταση σου και δεν θέλεις, ντρέπεσαι, αλλά μένεις εκεί. Τα δικαιώματα που έχεις δώσει είναι πολλά. Δυσκολεύεσαι.
Όταν έχεις συνηθίσει να είσαι στο κελί της φυλακής σου , η ελευθερία σου φαντάζει αρρώστια.
Και έρχεται ο Χριστός στη ζωή σου και σου ψιθυρίζει μέσα από διάφορες καταστάσεις, ότι δεν θες να είσαι αυτό που είσαι , ότι αυτή η φυλακή που ζεις δεν είναι η πραγματική σου θέση. Πολλές φορές σου μιλάει στον πόνο, διότι είναι η μόνη κατάσταση που μπορείς να Τον ακούσεις.
Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή να πάρεις αποφάσεις.
Αν πεις ναι στην πρόσκληση Του, τότε όπως έλεγαν και οι Άγιοι ο έρωτας της
Πέμπτη, 21 Μαρτίου 2019
Καταπάτησε το τουρκικό φέσι και ομολόγησε τον Χριστό(Άγιος Ευθύμιος +22 Μαρτίου 1814)
Ο Αγιος Οσιομάρτυς Ευθύμιος, κατά κόσμο Ελευθέριος, καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Δημητσάνας και το κοσμικό του όνομα ήταν Ελευθέριος Ηλιόπουλος.
Εκπαιδεύτηκε στη σχολή της πόλεως αυτής και συνέχισε τις σπουδές του, μαζί με τον αδελφό του Ιωάννη, στην Πατριαρχική Ακαδημία Κωνσταντινουπόλεως. Στην συνέχεια μετέβη στο Ιάσιο της Ρουμανίας, όπου βρισκόταν ο πατέρας του με τα μεγαλύτερα αδέλφια του Γεώργιο και Χρήστο.
Ο Ελευθέριος αποφάσισε να έλθει στο Αγιο Όρος, για να καρεί μοναχός. Μην μπορώντας όμως να πραγματοποιήσει την επιθυμία του, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν, μετέβη στο Βουκουρέστι, όπου παρέμεινε κοντά στο Γάλλο πρόξενο, έπειτα δε σε Ρώσο ανώτερο αξιωματούχο.
Αργότερα προσκολλήθηκε σε κάποιους Τούρκους και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του προς την Κωνσταντινούπολη αρνήθηκε τον Χριστό, εξισλαμίσθηκε και ονομάσθηκε Ρεσίτης.Αμέσως μετά την περιτομή του, αισθανόμενος τύψεις συνειδήσεως, ζητούσε να επανέλθει στην πατρώα πίστη.
Αργότερα προσκολλήθηκε σε κάποιους Τούρκους και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του προς την Κωνσταντινούπολη αρνήθηκε τον Χριστό, εξισλαμίσθηκε και ονομάσθηκε Ρεσίτης.Αμέσως μετά την περιτομή του, αισθανόμενος τύψεις συνειδήσεως, ζητούσε να επανέλθει στην πατρώα πίστη.
Ήλθε, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί, αφού διευκολύνθηκε από τη Ρωσική πρεσβεία, έφθασε στο Αγιο Όρος, όπου συνάντησε στη Λαύρα τον Πατριάρχη Αγιο Γρηγόριο τον Ε’, προς τον οποίο εξομολογήθηκε τα αμαρτήματά του και έτυχε από αυτόν προστασίας και παρηγοριάς.
Αφού περιήλθε πολλές σκήτες και μονές εξομολογούμενος την εξωμοσία του και ζώντας με προσευχή, άσκηση και νηστεία, εκάρη μοναχός με το όνομα Ευθύμιος.
Προπεμφθείς από πολλούς μοναχούς του Αγίου Όρους, έφθασε στο Γαλατά της Κωνσταντινουπόλεως στις 19 Μαρτίου του 1814 , συνοδευόμενος από έναν
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με όλα τα ψυχικά μας πάθη-αρρωστήματα.(Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου)
Σκοτάδι εἶναι τό κακό. Θάνατος εἶναι. Νύχτα εἶναι. Μιά κατάσταση τόσο κακή, πού μᾶς κάνει καί δέν βλέπουμε, ἐκεῖνα πού θά ἔπρεπε νά τά βλέπαμε καί δέν κάνουμε τίποτε ἀπό ἐκεῖνα, πού ἦταν τό πιό καλό γιά μᾶς νά τά κάναμε!
Οἱ πεθαμένοι παίρνουν ἄσχημη ὄψη· δυσάρεστη σέ μᾶς· καί γρήγορα βρωμᾶνε.
Τό ἴδιο καί οἱ ψυχές ἐκείνων πού ζοῦν βουτηγμένοι στό κακό. Εἶναι γεμᾶτες βρώμα καί δυσωδία.
Κλειστά τά μάτια. Σφιγμένα τά χείλη. Ἀκίνητοι καί ἄσειστοι, κολλημένοι στό κακό! Ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη χειρότερο.
Γιατί; Γιατί αὐτοί εἶναι, τοὐλάχιστον, καί γιά τά δύο (σῶμα καί ψυχή) νεκροί καί πεθαμένοι. Ἐνῶ κάτι ἄλλοι πού ζοῦν σωματικά, εἶναι γιά τήν ἀρετή καί τό καλό, ἐντελῶς ἀναίσθητοι, ἐντελῶς πεθαμένοι, γεμᾶτοι ζωντάνια στό νά κάνουν τό κακό!...
Καί πάρε παράδειγμα:
Χτύπα πεθαμένο! Δέν αἰσθάνεται τίποτε. Καί δέν ἀντιδρᾶ καθόλου! Καί ὅπως ἕνα ξύλο ἅμα πάρει φωτιά «καίει», ἔτσι καί ἡ ψυχή πού ἔχασε τήν ζωή, «καίει», ἁπλά καίει. Χωρίς νά μπορεῖ νά ἀντιδράσει στήν φωτιά πού τήν καίει! Καί ὅσο καί ἄν τήν χτυπᾶς ἤ τήν τρυπᾶς, τίποτε δέν καταλαβαίνει, τίποτε δέν τῆς προκαλεῖ πόνο! Καί δέν πέφτει καθόλου ἔξω, αὐτός πού θά εἰπεῖ, ὅτι ὁ ὑποδουλωμένος στό κακό, μπορεῖ νά συγκριθῆ μόνο μέ τρελλό ἤ μεθυσμένο!
Ὅλα αὐτά τά ἔχει τό κακό, ἡ ἁμαρτία. Καί εἶναι ἀπό ὅλα αὐτά κάτι χειρότερο.Ο τρελός σε ότι κι αν κάμει βρίσκει κατανόηση· γιατί την κακή του κατάσταση δεν την διάλεξε. Δεν είναι προαιρέσεως το νόσημά του, αλλά φύσεως. Από άλλη αιτία του ήρθε.
Οἱ πεθαμένοι παίρνουν ἄσχημη ὄψη· δυσάρεστη σέ μᾶς· καί γρήγορα βρωμᾶνε.
Τό ἴδιο καί οἱ ψυχές ἐκείνων πού ζοῦν βουτηγμένοι στό κακό. Εἶναι γεμᾶτες βρώμα καί δυσωδία.
Κλειστά τά μάτια. Σφιγμένα τά χείλη. Ἀκίνητοι καί ἄσειστοι, κολλημένοι στό κακό! Ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη χειρότερο.
Γιατί; Γιατί αὐτοί εἶναι, τοὐλάχιστον, καί γιά τά δύο (σῶμα καί ψυχή) νεκροί καί πεθαμένοι. Ἐνῶ κάτι ἄλλοι πού ζοῦν σωματικά, εἶναι γιά τήν ἀρετή καί τό καλό, ἐντελῶς ἀναίσθητοι, ἐντελῶς πεθαμένοι, γεμᾶτοι ζωντάνια στό νά κάνουν τό κακό!...
Καί πάρε παράδειγμα:
Χτύπα πεθαμένο! Δέν αἰσθάνεται τίποτε. Καί δέν ἀντιδρᾶ καθόλου! Καί ὅπως ἕνα ξύλο ἅμα πάρει φωτιά «καίει», ἔτσι καί ἡ ψυχή πού ἔχασε τήν ζωή, «καίει», ἁπλά καίει. Χωρίς νά μπορεῖ νά ἀντιδράσει στήν φωτιά πού τήν καίει! Καί ὅσο καί ἄν τήν χτυπᾶς ἤ τήν τρυπᾶς, τίποτε δέν καταλαβαίνει, τίποτε δέν τῆς προκαλεῖ πόνο! Καί δέν πέφτει καθόλου ἔξω, αὐτός πού θά εἰπεῖ, ὅτι ὁ ὑποδουλωμένος στό κακό, μπορεῖ νά συγκριθῆ μόνο μέ τρελλό ἤ μεθυσμένο!
Ὅλα αὐτά τά ἔχει τό κακό, ἡ ἁμαρτία. Καί εἶναι ἀπό ὅλα αὐτά κάτι χειρότερο.Ο τρελός σε ότι κι αν κάμει βρίσκει κατανόηση· γιατί την κακή του κατάσταση δεν την διάλεξε. Δεν είναι προαιρέσεως το νόσημά του, αλλά φύσεως. Από άλλη αιτία του ήρθε.
Αντίθετα, εκείνος που ζει με το κακό και την αμαρτία, πως να βρει κατανόηση; Πως να του δείξει κανείς συμπόνια;Από που μας ξεφύτρωσε το κακό;
Πως κατάντησαν τόσοι άνθρωποι στο κακό;
Από που; Με ερωτάς; Πες το μου συ… Από που μας ξεφύτρωσαν τόσες ψυχικές
Πως κατάντησαν τόσοι άνθρωποι στο κακό;
Από που; Με ερωτάς; Πες το μου συ… Από που μας ξεφύτρωσαν τόσες ψυχικές
Γράμμα από τον άγιο Σεραφείμ της Βίριτσα σ ένα πνευματικοπαίδι του
Θέλω να ξέρεις ότι η αδυναμία σου έχει ανάγκη από τη δύναμή μου, και η ασφαλεια σου βρίσκεται στο να με αφήσεις να σε προστατεύω. Θέλω να ξέρεις ότι , όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες συνθήκες, μεταξύ των ανθρώπων που δεν σε καταλαβαίνουν, δεν λογαριάζουν αυτά που σου είνα ευάρεστα, και σε απομακρυνουν από μένα ηταν αυτό.
Δεν με παρακαλούσες να σου μάθω την ταπείνωση ; Και να, σε έβαλα σε αυτό ακριβώς το περιβαλλον, στο σχολείο όπου διδάσκουν αυτό το μάθημα. Το περιβάλλον σου και αυτοί που ζουν γύρω σου μόνο εκτελούν το θέλημά μου. Έχεις οικονομικές δυσκολίες και μόλις τα βγάζεις πέρα, να ξέρεις ότι από μένα ήταν αυτό.
Θέλω να ξερεις οτι εγώ διαθέτω τα χρήματά σου και να καταφεύγεις σε μένα, και να γνωρίζεις ότι εξαρτάσαι από μένα. Θέλω να ξέρεις ότι τα αποθέματά μου είναι ανεξάντλητα και να βεβαιωθείς ότι είμαι πιστός στις υποσχέσεις μου.
Εγώ επέτρεψα να σε αγγίξει αυτή η απογοητευση για να μάθεις ότι ο καλύτερός σου φίλος είναι ο Κύριος.
Θέλω να τα φέρνεις όλα σε μένα και όλα να μου τα λες. Σε συκοφάντησε κάποιος;
Οι "ανάξιες χαμογελαστές αδελφές"!
Εκείνη με χαριτωμένο τρόπο είπε: Στις "ανάξιες χαμογελαστές αδελφές" που ο κόσμος γέμιζε θλίψη και ο Χριστός μεταμόρφωσε στους πιο χαρούμενους ανθρώπους με μαύρα ρούχα πάνω στην γη! Είμαστε ορθόδοξες μοναχές, του απάντησε!
Αυτός ακόμα έκπληκτος από την απρόσμενη απάντηση αυθόρμητα ξαναρώτησε: -Πώς μπορώ κι εγώ να είμαι χαρούμενος σας εσάς δίχως τον κίνδυνο να φαίνομαι στους γύρω μου φαιδρός και γελοίος;
-Μα είναι απλό αδελφέ μου, του απάντησε, να σκύψετε με προσοχή μέσα σας, να σιωπήσετε, να προσευχηθείτε και θα βρείτε την Πηγή της χαράς που θα μεταμορφώσει την υπαρξή σας! Η πραγματική χαρά μόνο στην σιωπή ανθίζει!
Στην Ορθοδοξία, φίλε του Θεού, έχουμε Αγίους με αυστηρές και σοβαρές μορφές. Αγίους όμως με θλιμμένη όψη δεν έχουμε ούτε καν στις φρικτές απεικονίσεις των μαρτυρίων τους.
Αυτό να το έχετε στο μυαλό σας όταν επισκέπτεστε έναν ορθόδοξο ναό ή μοναστήρι και θα μελετάτε τις αγιογραφίες και θα αναλογίζεσθε το γιατί. Να προσπαθείτε πάντοτε να είστε χαρούμενος και να δοξολογείτε τον Θεό σε κάθε στιγμή της ζωή σας και για το κάθε τι, να αυτή θεωρώ πως αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μας από τους "χαρούμενους" του κόσμου τούτου που η χαρά τους διαρκεί όσο ένα αστείο ή μια επιτυχία. Όταν βρούμε την Πηγή της χαράς, τον Χριστό στην ζωή μας, μόνο χαρά και ειρήνη θα βασιλεύει στην ψυχή μας!
Έβγαλε και του έδωσε ένα εικονάκι με το μαρτύριο της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας κι αυτός το πήρε, το μελέτησε με προσοχή, το κράτησε στα χέρια του σαν θησαυρό και το φίλησε.
Έβγαλε και του έδωσε ένα εικονάκι με το μαρτύριο της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας κι αυτός το πήρε, το μελέτησε με προσοχή, το κράτησε στα χέρια του σαν θησαυρό και το φίλησε.
Από εκείνη την ημέρα δεν πέρασε μήνας που να μην της γράψει. Κι εκείνη όταν λαμβάνει το γράμμα του με τρυφερότητα μας λέγει: σας χαιρετά ο Αναστάσιος και παρακαλεί να εύχεσθαι και και να χαίρεστε!
Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2019
Καταλαλιά: θάνατος με το στόμα, θάνατος με το αυτί. (Αγίου Εφραίμ του Σύρου)
Αδελφέ, να μην ανέχεσαι αυτόν που καταλαλεί, ακόμη και αν λέει την αλήθεια, για να μη γίνεις συμμέτοχός του στην καταστροφή.
Γιατί αν συμβεί να πει κάποιος δίκαια κακό τον βασιλιά που έσφαλε, κανείς από τους παρόντες δεν ανέχεται να ακούσει αυτά που λέγονται εναντίον του βασιλιά.
Αν όμως σταθεί κανείς και ακούσει, μία τιμωρία αποφασίζεται και για τους δυο: ο ένας θανατώνεται γι’ αυτά που είπε, και ο άλλος επειδή τα άκουσε.
Μιλά για κάποιον ο ψεύτης και εσύ στρέφεις το αυτί σου σε αυτόν, και τον θάνατο που βγάζει από το στόμα του τον δέχεται η αγκαλιά της ακοής σου· και παίρνοντας το φαρμακερό προζύμι του ψεύδους το ζυμώνεις μέσα σου.
Από πού βρήκε είσοδο ο θάνατος στον άνθρωπο; Δεν ήταν από την ακοή; Με αυτήν η Εύα δέχτηκε τα λόγια του φιδιού και μέσω αυτής, από τότε μέχρι σήμερα, συνηθίζει να εισέρχεται η καταστροφή.
Γιατί ο διάβολος μπορεί να θανατώνει αυτόν που σωπαίνει μέσω εκείνου που μιλά· και αυτόν που δεν μπορεί να τον θανατώσει με το στόμα, τον θανατώνει με το αυτί.
Κάποτε, παρόλο που οι δαίμονες έλεγαν την αλήθεια, ο Σωτήρας δεν ανέχτηκε να τους ακούσει (Λουκ. 4:35). Επίσης και οι απόστολοι δεν δέχτηκαν να ακούσουν τον δαίμονα που τους εγκωμίαζε (Πραξ. 16:16-18), για να μη φωλιάσει η φαρμακερή φωνή του στην καθαρή ακοή τους, και έτσι να μη δέχονται ούτε το ψέμα.
Γιατί ο πανούργος δαίμονας συνηθίζει να ανακατώνει το ψέμα με την αλήθεια, και αφού εξαπατήσει έτσι τους απλοϊκούς, τους γκρεμίζει στο βάραθρο της απώλειας.
Το φίδι, αν και τρώει γλυκιά τροφή, τη μεταβάλλει αμέσως σε δηλητήριο, και αν το μεταδώσει σε κάποιον, αλίμονο σε εκείνον. Έτσι και μέσα από την αλήθεια μπορεί να διοχετευτεί το ψέμα, σαν δηλητήριο γεμάτο με θάνατο.
Μέσα δηλαδή στα γλυκύτατα λόγια του δαίμονα κρύβεται φοβερό και ολέθριο δηλητήριο, που δεν το καταλαβαίνουν οι πολλοί.
Παρόμοια και ο Ισκαριώτης, με το να κρύψει την απάτη στο φίλημα του στόματος και στην ειρηνική γλώσσα, ετοίμασε την προδοσία του καρδιογνώστη Κυρίου (Μαρκ. 14:43-46).
Αν ο ψεύτης φάνηκε τέτοιος απέναντι στον Δημιουργό, σ’ εσένα πώς θα φερθεί; Ο Σωτήρας παρέδωσε τον εαυτό του στον θάνατο, αλλά δεν παρέδωσε την ακοή του στη φωνή του ψεύτη.
Άνοιξε το στόμα του και γεύτηκε ξίδι με χολή (Ματθ. 27:34), δεν πρόσφερε όμως το αυτί του να δεχτεί τα λόγια του βρωμερού. Έδωσε το στόμα του να το φιλήσει ο προδότης, δεν έδωσε όμως απόκριση στον απατεώνα.
Και εσύ, δίνε το στόμα σου να το φιλήσει ο ψεύτης, μην του δώσεις όμως την ακοή σου· γιατί το φίλημα αυτόν θα καταδικάσει, ενώ με την ακοή θα σε
Μυρόβλησε η εικόνα του γέροντος Ιουστίνου Πίρβου!(19 Μαρτίου 2019)
Μυρόβλησε η εικόνα του γέροντος Ιουστίνου Πίρβου του οποίου η αγιοκατάταξη δεν έχει γίνει ακόμη.
Το θαύμα έλαβε μέρος στο Ιάσιο της Ρουμανίας όπου στις 19 Μαρτίου 2019 οργανώθηκε ομιλία με θέμα την αγιοποίηση των νεομαρτύρων των κομμουνιστικών φυλακών.
Έχει καθιερωθεί πια αυτή η ημερομηνία μετα την πρώτη θαυμαστή μυρόβληση(19 Μαρτιου 2009)των λειψάνων αυτών που μαρτύρησαν στις κομμουνιστικές φυλακές της Ρουμανίας,θαύμα το οποίο συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε σε παλαιότερες αναρτήσεις μας
Για τον γέροντα Ιουστίνο Πίρβου διαβάστε παρακάτω
Τρίτη, 19 Μαρτίου 2019
Είμαστε ένα άστατο όνειρο,ένα πέταγμα πουλιού που χάνεται στα ύψη....
Ένα καράβι που διασχίζει το πέλαγος και σύντομα σβήνουν τα ίχνη του…
Σκόνη, αχνός, μια πρωινή δροσιά, ένα λουλούδι που δεν προλαβαίνει να ανθίσει και μαραίνεται.''
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)