Ελέησον με ο Θεός κατά το μέγα έλεός Σου(Ψαλτοτράγουδο)

Ελέησον με ο Θεός κατά το μέγα έλεός Σου (Ψαλτοτράγουδο στα Ρουμανικά)

Στο βίντεο πανέμορφες χειμερινές εικόνες της Μονής Bujoreni

Και λιβανισον αυτούς τρεις φοράς!

Γράφει ὁ π. Διονύσιος Ταμπάκης

 ΑΦΟΥ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ νὰ σπάσουν τὰ φτερὰ τῶν παιδιῶν μας. Ἀφοῦ βάλανε μπρὸς τ’ ἀλέτρι γιὰ νὰ ἀποκόψουν καὶ εὐνουχίσουν τὰ 15χρονα. Τώρα μεγαλουργοῦν καὶ πάλι θέλοντας διακαῶς μὲ νόμους καὶ ὑπο-νόμους νὰ μαστουριάσουν μὲ χασὶς καὶ ἀποχαζέψουν τὸ ὅσο μυαλὸ ἔμεινε στὴν νεολαία… Στὸ δικό τους λοιπὸν χασισολολίβανο «εἰς ὀσμὴν δυσωδίαν δαιμονικῆς» ἃς τοὺς λιβανίσουμε μὲ τὸ δικό μας Ὀρθόδοξο λιβάνι, λιβάνι καλὸ κι’ ἁγιορείτικο…

Καὶ νὰ τώρα 3 ὡραῖες ἱστορίες ποὺ ἔχω νὰ σᾶς λέω:
1η: Ἡ κυρία Γεωργία, ράφτρα γνωστὴ ἐκεῖ στὴν παλιὰ Κοκκινιὰ μὲ τὴν μικρασιάτικη πύρινη εὐλάβεια ,καρδιὰ φιλόξενο ἀρχονταρίκη γιὰ ὅλη τὴν γειτονιά. Ἢ θὰ ἕραβε ἢ θὰ προσεύχονταν στὶς λιβανοκαπνισμένες δεκάδες εἰκόνες ποὺ’χὲ στὸ προσφυγικὸ κελλάκι της.
Κάθε Πάσχα τὸ λοιπὸν τόση ἦταν ἡ χαρά της ποὺ ἔπαιρνε τὸ μαγκάλι, τὸ γέμιζε ὅλο κάρβουνα καὶ ὕστερόν τοῦ ’ρίχνε ἀπὸ πάνω 5 κιλὰ λιβάνι νὰ....
μοσχομυρίσει ὅλη ἡ γειτονιὰ μὰ καὶ νὰ φύγουν οἱ κακοῦργοι οἱ δαιμόνοι .

2η: Εὐλαβὴς Καλόγηρος , ὅταν ἤτανε μαθητὴς καὶ περνοῦσε ὁ καρνάβαλος ἀπ’τὴν γειτονιά του στὸν Πειραιά, δὲν λησμονοῦσε νὰ ἀνάβει τὴν ψησταριὰ τοῦ πατέρα του ποὺ εἶχε στὸ μπαλκόνι καὶ νὰ βάζει μὲ τὴν σακούλα ἁγιασμένο λιβάνι ἀπὸ Ἀσκητάδες .Ἔτσι κάποτε ὅπου περνοῦσε ἀπὸ κάτω ὁ καρνάβαλος πῆρε μία θαυμαστὴ τούμπα ὅπου ἀπέλιπεν «εἰς τὰ ἐξ ‘ὧν συνετέθη».

Νὰ καὶ ἄλλη μία στορία ἀπὸ τὴν Κρήτη:
«- Παπα -Γιάννη , νὰ σοῦ πῶ μιὰ κουζουλάδα μου καλὴ ποῦ κάμω; Γροίκα.
-Εἴντα κάμεις Τὸν ρώτηξε ὁ Κρητικὸς Παπάς.
-Νά! σίμα καὶ ἀπέναντι ἂπ΄τὸ σπιτικό μου μένει μιὰ ἀντρογυναίκα Ξυριζαία , ὅπου ἀποξυρίζει καὶ τὸν μύστακά της, ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀντιχριστες τὶς ἀναποδοκουλτουριάρες πανάθεμα τές.
-Καὶ τὸ λοιπὸν ;
-Ὅταν γιαγέρνω τ’ἀπόγευμα ἂπ΄τὴν δουλειὰ καὶ τούτη πορίζει στὸ μπαλκόνι της νὰ καπνίσει τσιγάρο μαζὶ μὲ τὴν συντρόφισσά της, ἐγὼ παίρνω ἕνα κεραμίδι καὶ ἀφοῦ τὸ κάμω γεμίδι ἀπὸ καρβουνάκια καὶ μοσχολίβανο μετὰ ἀνάβω τὸν ἀνεμιστήρα ποὺ κατέχω καὶ ξαμώνω ὅλο τὸν καπνὸ ἐπάνω στὸν ὀντά της. Μετὰ ἀφοῦ μὲ διαβολοστέλει κλείεται ντελόγο μέσα καὶ ἔτσι τὴν κάμω ζάφτι καὶ τὴν νηματίζω μιὰ χαρά.

Ἔτσα τὸ λοιπόν σου λέγω ἐτούτη μαντινάδα:

«Λιβάνι βάνω στὴ φωτιὰ ποὺ φτάνει εἰς τ’ ἀόρη.
Νὰ γίνουν κάργα, χαλασιά, τῶν ‘ξαποδῶν οἱ νόμοι .»

ΛΙΒΑΝΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!

πηγή

Οι φωτογραφίες με το λιβάνι που καίει είναι από το προσκύνημα της Οσίας Παρασκευής  της Επιβατινής στο Ιάσιο της Ρουμανίας-14 Οκτωβρίου 2017 πηγή

Είναι καλύτερο να σε κακολογούν παρά να σου λένε μόνο καλά λόγια..

Του ιερομονάχου Σαββατίου Μπαστοβόι

 Το να υποφέρεις όταν σε κακολογούν είναι κάτι το φυσικό.Δεν είναι όμως φυσικό να υποφέρεις σαν να συνέβη αυτό ακριβώς τότε,σαν εσύ να ήσουν κάποιος άλλος μέχρι εκείνη την δυσάρεστη είδηση.Είμαστε οι ίδιοι,ανεξάρτητα από το τι λέει ο κόσμος,ενώ οι πράξεις μας δεν άλλαζουν ανάλογα με το σχόλιο που δέχονται:αυτές είναι καλές ή κακές σε συνάρτηση με τον Θεό
 Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φυλάγονται από την κακολογία.Αυτό το πράγμα τους προσφέρει μία εσωτερική άνεση.Άλλοι το πάνε πιο μακριά-περιβάλλονται μόνο από ανθρώπους που τους εγκωμιάζουν.Ωστόσο,ανεξάρτητα από το τι αισθάνονται και πιστεύουν για τον εαυτό τους,αυτοί οι άνθρωποι μένουν ίδιοι,ενώ οι πράξεις τους που ξέφυγαν από την κρίση των ανθρώπων,δεν θα ξεφύγουν από την κρίση του Θεού.
 Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι καλοί σε σύγκριση με άλλους που είναι πιο κακοί,ή να το πούμε πιο καλά,που αυτοί τους θεωρούν κακούς.Δεν υπάρχει πιο μεγάλη αυταπάτη από το να κρίνεις τον εαυτό σου μέσα από την σύγκριση-φαίνεται ότι όλο το κακό στον κόσμο προήλθε από το γεγονός ότι οι άνθρωποι άρχισαν να συγκρίνονται μεταξύ τους-αφού η σύγκριση είναι η αρχή του φθόνου,της ανύψωσης του εαυτού μας και της απελπισίας,αμαρτίες δια των οποίων έπεσαν ο Κάιν,ο Ιούδας και ο ίδιος ο Σατανάς .

 Το να σε κακολογούν είναι το χειρότερο πράγμα.Χειρότερο και από το να σε κακολογούν είναι να σε καλολογούν-μόνο καλά λόγια να ακούς.«Οὐαί ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι»,είπε ο Χριστός.Είναι φυσιολογικό στην ζωή να μας κακολογούν ή να μας καλολογούν,αλλά αυτοί που ακούν μόνο καλά λόγια,είναι εκτεθειμένοι σε μεγαλύτερο κίνδυνο.
Εαν θα ακούγατε με πόσα εγκώμια περιβάλλονται οι κακοί άνθρωποι από αυτούς που τρώνε στα τραπέζια τους!Με βεβαιότητα δεν υπάρχει στον κόσμο κάποιος κακός άνθρωπος που να μην τον έχει καλολογήσει κάποιος κάποτε,όπως δεν υπάρχει κάποιος δίκαιος άνθρωπος που να μην έχουν κακολογήσει και οι οικείοι του ακόμη.
 Υπό αυτές τις συνθήκες πώς θα ξεχωρίσουμε τους κακούς ανθρώπους από τους καλούς ακούγοντας τα λόγια που λέγονται για αυτούς;Εαν οι καλοί κακολογούνται,ενώ οι κακοί περιβάλλονται μόνο από εγκώμια και καλά λόγια,πώς θα γνωρίσουμε το αληθινό μέτρο του ανθρώπου;

 Τον άνθρωπο τον γνωρίζεις από το πώς αντιδράει όταν τον δυσφημούν,αλλά και όταν τον εγκωμιάζουν.Αυτός που γλυκαίνεται με τα εγκώμια,θα πικραθεί όταν θα ακούσει να τον κακολογούν.Όμως ο άνθρωπος που έχει αυτογνωσία,που γνωρίζει τις πράξεις και την προσπάθειά του,που αναμένει την κρίση του Θεού,γνωρίζοντας πως μόνο Εκείνος γνωρίζει τα πάντα για όλους,ένας τέτοιος άνθρωπος δεν λυπάται όταν τον κακολογούν,επειδή ούτε στα εγκώμια γλυκαίνεται.
 Οι άνθρωποι είναι κόλακες από την φύση τους,γι'αυτό η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει χωρίς να μάθει ποτέ τι λένε εν τη απουσίας τους οι φίλοι και οι οικείοι.Τότε όταν συναντιούνται,όλοι χαμογελούν και χαιρετιούνται,ακόμη και αν λίγο πριν σε κουτσομπόλευσαν.

 Η κλίση προς την κολακεία και το ψέμα κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι αυτοί με τους οποίους σχετίζονται,έχουν μία καλή γνώμη γι'αυτούς.Εξαιτίας αυτού εμείς φτάνουμε να έχουμε μία πολύ καλή γνώμη για τον εαυτό μας.Πόσοι όμως δεν χάνουν την ψυχραιμία τους όταν μαθαίνουν ότι προδόθηκαν και πουλήθηκαν από αυτούς που θεωρούσαν φίλους τους.
Αυτό το πράγμα δεν θα συνέβαινε εαν ο καθένας μας θα έκρινε σωστά για τον εαυτό του,εαν δεν θα εξυψώναμε τόσο πολύ το πρόσωπό μας.
Εαν θέλεις να ξέρεις πόσο μπορεί να σε πληγώσει η κακολογία των άλλων,δες πόσο σε ''ζεσταίνουν'' τα εγκώμια.Επειδή εγκώμια ακούν όλοι,ενώ κακολογία μόνο αυτοί που μπορούν να το υποφέρουν

 πηγή /Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης / proskynitis.blogspot

Η ανθρωποφαγική επίθεση στην Ναταλία Λιονάκη

Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστα εικοσιτετράωρα από τη ψήφιση, από 148 βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου, του νόμου με τον οποίον θα επιτρέπεται η αλλαγή φύλου από τα 15 χρόνια.

 Με λύπη και όχι έκπληξη παρακολουθώ μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης ένα μεγάλο μέρος εκείνων που με περισσή άνεση διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους, λέγοντας πως ένα παιδί που πηγαίνει ακόμα στο γυμνάσιο μπορεί ελαφρά την καρδία να αλλάξει το φύλο του, λες και πρόκειται για τη σχολική του τσάντα, εδώ και μερικές μέρες να λοιδορούν την από καιρό ενήλικη κυρία Ναταλία Λιονάκη, επειδή αποφάσισε να περάσει «κουρά» και να γίνει μονάχη στην Κένυα, λαμβάνοντας το νέο της σχηματικό όνομα: Φεβρωνία.

 Αλήθεια, αυτοί οι κύριοι όταν ο τεράστιος Λέοναρντ Κοέν επί πέντε ολόκληρα έτη είχε ασπαστεί το βουδισμό και είχε γίνει μοναχός θα τολμούσαν να τον ειρωνευτούν; Όχι βέβαια. Ίσα ίσα που εκείνη του η επιλογή στα LifeStyle περιοδικά της εποχής θα ήταν μια τάση-μόδα που θα έπρεπε και άλλοι να ακολουθήσουν προκειμένου να είναι in. 

Η ανθρωποφαγική επίθεση που δέχεται μέσα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, είμαι σχεδόν βέβαιος πως το ίδιο θα γίνεται και από τηλεοπτικές κίτρινου ύφους, απλώς εγώ δεν τις παρακολουθώ, γεννάει και βαρύτατους χαρακτηρισμούς όπως: «ναρκωμένη», «άβουλη», «προσηλυτισμένη». 

Άλλοι πάλι δεν περιορίζονται «μόνο» στον να τη στολίζουν με προσβλητικά επίθετα, αλλά προχωρούν και σε εκτιμήσεις για το τι την οδήγησε στην απόφασή της: «για να ξεπλύνει τις αμαρτίες», «επειδή τρελάθηκε» ή «πως έγινε μοναχή για να τρώει και να πίνει τζάμπα». Ορισμένοι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, πιστεύουν πως μπορεί να έπεσε και θύμα απαγωγής…

Ο εμφύλιος στο Άγιο Όρος. Σαν σήμερα, 16 Οκτωβρίου 1948, η μάχη των Καρυών

Ο Κώστας Παπαγεωργίου (στη μέση με την τραγιάσκα) ήταν ο άνθρωπος ο οποίος ηγήθηκε των ανταρτών που μπήκαν στο Άγιον Όρος

Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ
.......Στις 27 Απριλίου 1945 έφτασε στο Άγιο Όρος το πρώτο κλιμάκιο της Χωροφυλακής. Στην δύναμη αυτή υπηρετούσαν 36 αξιωματικοί και χωροφύλακες.

ΠΡΩΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
Το πρώτο σοβαρό επεισόδιο ήταν η επίθεση κατά της Δάφνης στις 23/4/1947 από 42 ενόπλους αντάρτες με αρχηγούς τους Κ. Παπαγεωργίου και Α. Καζάκο με σύνδεσμο το Θ. Δαμπάση. Αυτή η ομάδα καθήλωσε τη φρουρά του Σταθμού Χωροφυλακής που την αποτελούσαν 3 άνδρες και κατέλαβε το Τελωνείο, το Ταχυδρομείο, τον Αστυνομικό Σταθμό και τα εμπορικά καταστήματα.
Την επόμενη ημέρα στις 3 π.μ. φόρτωσαν τα προϊόντα που κατάσχεσαν (τρόφιμα, 110 σάκους αλεύρι, ιματισμό, υγειονομικό και τηλεπικοινωνιακό υλικό κ.α.) στο πετρελαιοκίνητο «Άγιος Νικόλαος» που έτυχε να βρίσκεται στην Δάφνη και επέπλευσαν με κατεύθυνση Αρκούδα Χαλκιδικής.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας απόσπασμα Χωροφυλακής ΑΟ με ακταιωρούς πρόλαβε τους αντάρτες.
Στην συμπλοκή που ακολούθησε οι αντάρτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν σχεδόν όλα τα εφόδια που είχαν πάρει και με απώλειες, σύμφωνα με στοιχεία της χωροφυλακής 2 νεκρούς και 2 τραυματίες, διέφυγαν. Από την πλευρά των ανταρτών υποστηρίχτηκε ότι δεν είχαν καμιά απώλεια.

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΚΑΡΥΩΝ 16/10/1948
Η σημαντικότερη όμως μάχη ήταν αυτή που διεξάχθηκε την αυγή της 16/10/1948 από 400 περίπου ένοπλους αντάρτες που ήταν τμήμα της VI Μεραρχίας του ΔΣΕ. (βλέπε εδώ)

ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
Στις 22/4/1948 30 αντάρτες εισήλθαν στο ΑΟ και λεηλάτησαν την Ι. Μ. Χιλιανδαρίου.
Στις 5/8/11948 ο καπετάν Παπαγεωργίου με ομάδα από ενόπλους λεηλάτησε την Ι. Μ. Εσφιγμένου.
Στις 18/10/1948 ο καπετάν Παπαγεωργίου λεηλάτησε την Ι. Μ. Καρακάλλου.
Στις 8/11/1948 ο καπετάν Παπαγεωργίου λεηλάτησε την Ι. Μ. Φιλοθέου.
Στις 17/11/1948 ο καπετάν Παπαγεωργίου προσπάθησε να λεηλατήσει την Ι. Μ.

Ο νεομάρτυς δόκιμος μοναχός Ρωμανός(+Βοσνία 1994)

Του π.Γεωργίου Κονισπολιάτη

Στα τέλη του 20ου αιώνα και στις αρχές γνωρίζουμε δύο στρατιώτες που έδωσαν την ζωή τους για τον Χριστό και για την Αγία Ορθόδοξη εκκλησία.Ο ένας είναι ο Ευγένιος Ροντιόνωβ που σφαγιάστηκε από τσετσένους Ισλαμιστές γιατί αρνήθηκε να αφαιρέσει τον Σταυρό του (ΕΔΩ)και ο άλλος είναι ο δόκιμος μοναχός Ρωμανός(Μαλίσεβ, 1970-1994) που μαρτύρησε στην Βοσνία στις 2 Οκτωβρίου 1994

Γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1970 στην πόλη Κιρώβ της Ρωσίας.Στα 17 του χρόνια αφού βαπτίστηκε έγινε δόκιμος στην Μονή του Βαλαάμ που μόλις είχε ξανανοίξει μετά από πενήντα χρόνια.Ήταν  νέος με ταλέντο στην ζωγραφική και στην αγιογραφία.Όταν άκουσε στην τηλεόραση ότι οι Ορθόδοξοι Σέρβοι αδελφοί πολεμούνται από τους Βόσνιους μουσουλμάνους και τους Κροάτες καθολικούς θέλησε να καταταχθεί ως εθελοντής στον σερβικό στρατό.

 Ήρθε στον πνευματικό του πατέρα και είπε για την απόφασή του. «Όχι», απάντησε ο πνευματικός του πατέρας.  Αυτό δεν είναι για εσένα.Ο Κύριος σου έχει δώσει ταλέντο, Μείνε στο μοναστήρι!

«Δεν μπορώ, πατέρα, η ψυχή πονάει για τους Ορθόδοξους αδελφούς θέλω να τους βοηθήσω». 
«Αν πάς στη Βοσνία, δεν θα επιστρέψεις.Μείνε καλύτερα στο μοναστήρι!»
Και ο Ρωμανός έμεινε. Συνέχισε να εργάζεται. Μια μέρα μια επιστολή από το Άγιο Όρος ήρθε στο μοναστήρι,  Καλούσαν τον Ρωμανό  να αγιογραφήσει ένα τέμπλο στο Άγιο Όρος. Ο πνευματικός του πατέρας τον ευλόγησε  και ξεκίνησε το ταξίδι του. Παιρνώντας  από το Βελιγράδι και σε έναν από τους δρόμους του Βελιγραδίου ο Ρωμανός συνάντησε τυχαία ρώσους εθελοντές που πολεμούσαν στην Βοσνία.Η ψυχή του πήρε φωτιά και έσπευσε μαζί τους στη Βοσνία. 

    

Πολέμησε στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων.Συμμετείχε στην υπεράσπιση των Σερβικών θέσεων στο Gyrbovitsy και στο οροπέδιο Nishichk.Μετά από αυτό πήγε με μια ομάδα Ρώσων εθελοντών στην αναγνώριση με την ομάδα σαμποτάζ των«Λευκών Λύκων» Στο πλαίσιο αυτής συμμετείχε στην ανακάλυψη των εχθρικών θέσεων στο Μεγάλο Γιάσεν και στο Πόλο.

Η ομάδα του,αυτός και άλλα οχτώ άτομα μπήκαν βαθιά στο μουσουλμανικό έδαφος .Έγιναν αντιληπτοί από εκάτο περίπου Αλβανούς Κοσοβάρους.Η μάχη ήταν άνιση αλλά συγκλονιστική.Ο Ρωμανός έμεινε τελευταίος για να καλύψει τον υποχώρηση των συστρατιωτών του.Τον τραυμάτισαν.Το παραμορφωμένο πτώμα του το παρέλαβαν μετά από δέκα μέρες σε μία ανταλλαγή.

 Θάφτηκε με στρατιωτικές τιμές στο νεκροταφείο Doni Miliceva, κοντά στο Σεράγεβο. Στο ίδιο μέρος όπου βρίσκονται θαμμένοι δεκαοχτώ άλλοι ρώσοι εθελοντές.

 Γράφει ο  Mikhail Mikhailovich Gorimov :«Πήγε να υπερασπιστεί τους Ορθόδοξους διωκόμενους αδελφούς του χωρίς ευλογία. Αλλά υπάρχουν κάποιοι  που θα προσπαθήσουν να καταδικάσουν τη Ρωμανό επειδή ήταν δόκιμος μοναχός. Προσευχήθείτε γι 'αυτόν, ορθόδοξοι αδελφοί! Προσευχήθείτε για τον δούλο του Θεού Ρωμανό που σκοτώθηκε  στο πεδίο της μάχης.Προσεύχεστε για όλους τους σκοτωμένους Ορθόδοξους στρατιώτες. 

Επιμέλεια-απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis.blogspot

Ναταλία Λιονάκη: Ακολούθησα το μοναχισμό γιατί πλημμύριζα από χαρά και φως

«Δεν ακολούθησα το δρόμο του Θεού από ερωτική απογοήτευση ούτε από κατάθλιψη, τον ακολούθησα επειδή με πλημμύριζε από χαρά και φως ο Χριστός».

Αυτά ήταν τα λόγια της Ναταλίας Λιονάκη στη δημοσιογράφο Μαρία Γιαχνάκη όταν την είχε συναντήσει στο σπίτι της στο Παγκράτι, την περίοδο που όλοι την κυνηγούσαν για να μιλήσει στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Οι δύο γυναίκες είχαν καθίσει για ώρες μαζί στον καναπέ του σπιτιού της Ναταλίας όπου είχε βρεθεί για λίγες ώρες ώστε να δει τη μητέρα της που ήταν ασθενής΄.

Η Ναταλία τότε έλεγαν όλοι ήταν σαν χαμένη, όμως η Ναταλία δεν ήταν καθόλου σαστισμένη απλώς είχε παραδώσει την ζωή της, στο θέλημα του Θεού προσπαθώντας να κόψει το δικό της θέλημα όπως λένε στην μοναστική ζωή και είχε βάλει στόχο να αξιωθεί να την δεχθούν στον Μοναχισμό.
Στα χέρια της κρατούσε πάντα το κομποσκοίνι κι έλεγε την ευχή: «Κύριε Χριστέ ελέησόν με».
«Έχω πάντα τον Χριστό στο μυαλό μου και κάνω πάντα νοερή προσευχή.
Δεν με θλίβει τίποτα μόνο νιώθω την χαρά που προσεύχομαι και προσπαθώ με την προσευχή να μην αποσπώ το νου μου.»

Η Ναταλία έδινε απαντήσεις πνευματικές σε όσους την ρωτούσαν για την επιλογή της αλλά κανείς δε μπορούσε να καταλάβει αν δεν είχε σχέση με το Θεό τι σήμαιναν τα λόγια της.
Η Ναταλία ταπεινώθηκε, έδωσε τα υπάρχοντά της στον κόσμο, μελέτησε πατερικά κείμενα, έμαθε να διαβάζει ακολουθίες και το σημαντικότερο ; 

Έκανε παρακλήσεις στην Παναγία και γονάτιζε στην Παναγία προσφέροντάς της πλούσια τα δάκρια της μετάνοιάς της.

πηγή

'Ωστε οι γονείς δεν έχουν καμία ευθύνη για τα παιδιά τους,απλά προεδρεύουν;

Γράφει ο Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου είναι ένας πεντακάθαρος καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας. Η οποία έχει ένα κύριο χαρακτηριστικό. Απεχθάνεται την ευθύνη. Προτιμάει να φταίει πάντα κάποιος άλλος εκτός από αυτήν.

 Κι αυτή τη νοοτροπία τη μαθαίνει από τα γεννοφάσκια της στα σπίτια της από τους γονείς της. Η επίρριψη της ευθύνης στα καπρίτσια της φύσης αντί για τον οικογενειακό ιστό ταιριάζει γάντι στην ανευθυνότητα των γονιών.
Το νομοσχέδιο που ήρθε στη Βουλή βολεύει κάθε γονιό που μεγαλώνει το παιδί όπως να’ ναι, όπως του αρέσει, όπως «ταιριάζει πλησιέστερα με τη συναισθηματική του ανάγκη», για να το πω με την επίκαιρη φρασεολογία. Γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τι έχει ανάγκη και τι πραγματικά ωφελεί το παιδί του και όχι τις δικές του προσωπικές ανάγκες και μωροφιλοδοξίες.
Η επίκληση στην αμφιλεγόμενη και ψευδή πληροφόρηση ότι όλες οι παρεκκλίσεις από τη συμπεριφορά στα φύλα είναι αποτέλεσμα ορμονικών διαταραχών δεν είναι μόνο αντιεπιστημονική, είναι και φυτίλι ανευθυνότητας.

Το γεγονός ότι κάποιες από τις παρεκκλίσεις είναι ορμονικής φύσης δεν απαντάει ευθέως στο άλλο γεγονός, στο οποίο έχει απαντήσει η επιστήμη εδώ και χρόνια (μέχρι να πάψει να το φωνάζει για λόγους καθαρά οικονομικούς): Φταίνε τα πρότυπα. Φταίει η οικογένεια. Φταίει η μάνα. Φταίει ο πατέρας. Φταίνε κι οι δυο.
Επειδή η φύση προίκισε τον καθένα με τα χαρακτηριστικά ενός φύλου, αλλά την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας την άφησε στα πρότυπα. Τα πρότυπα έχουν καθοριστική ευθύνη στον προσανατολισμό μεγάλης μερίδας των παιδιών. Αυτή, όμως, η αλήθεια προϋποθέτει την ανάληψη της αντίστοιχης ευθύνης από τα ίδια τα πρότυπα. Τέτοια ανάληψη σπανίως υπάρχει.
Τις τελευταίες μέρες έχουμε ακούσει πλήθος επιχειρημάτων από επιστήμονες και μη για το θέμα. Δεν ακούσαμε όμως ούτε μια απάντηση στο πιο εύλογο ερώτημα, που δεν τέθηκε καν: Πώς συμβαίνει να ταυτίζεται η έκρηξη στην παραγωγή trans και gay με την ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου μοντέλου οικονομίας από τη δεκαετία του 70’ και μετά;
Πώς ταυτίζεται η έκρηξη αυτή με τη σταδιακή μεταβολή της κοινωνίας από το

Ἄνθρωπος πού δέν γεύτηκε πειρασμό δέν μπορεῖ νά εἶναι βέβαιος γιά τίς ἀρετές του !

Ἀββάς Δωρόθεος – Ἔργα Ἀσκητικά

 Μή σοῦ φαίνεται παράξενο, παιδί μου, ἐφόσον βρίσκεσαι στήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στό Θεό, ἄν πολλές φορές πέφτεις πάνω σέ ἀγκάθια καί σβώλους καί ἄλλοτε σέ ὁμαλό ἔδαφος. Γιατί ὅσοι ἀγωνίζονται, ἄλλοτε πέφτουν ἄλλοτε νικοῦν.
 Ὁ Μέγας Ἰώβ εἶπε: «Τί ἄλλο εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου πάνω στή γῆ, παρά μιά συνεχής δοκιμασία;» (Ἰώβ 7, 1). 
Καί κάποιος ἄλλος ἅγιος εἶπε: «Ἄνθρωπος πού δέν γεύτηκε πειρασμό δέν μπορεῖ νά εἶναι βέβαιος γιά τίς ἀρετές του» (Σοφ. Σειρ. 34, 10: Ἰακώβ. 1, 12).
 Γιατί καθώς ἀσκούμαστε στήν πίστη πειραζόμαστε, γιά νά δοκιμαστοῦμε καί νά μάθουμε νά...πολεμᾶμε.
 Ὁ Κύριος εἶπε: «Πρέπει νά περάσετε μέσα ἀπό πολλές θλίψεις γιά νά μπεῖτε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Πραξ. 14, 22).
 Ἄς εἶναι λοιπόν βοηθός σας σέ ὅ,τι συναντᾶτε, ἡ ἐλπίδα τοῦ καλοῦ τέλους. Καί ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος, θέλοντας νά μᾶς προετοιμάσει γιά ν᾽ ἀποκτήσουμε ὑπομονή λέει: «Εἶναι ἀξιόπιστος ὁ Θεός πού σᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι δέν θά σᾶς ἀφήσει νά πειραστεῖτε περισσότερο ἀπ᾽ ὅσο μπορεῖτε, ἀλλά μαζί μέ τόν πειρασμό θά φέρει καί τό ξεπέρασμά του, ὥστε νά μπορεῖτε νά τόν σηκώσετε» (Α´ Κορ. 10, 13).
 Καί ὁ Κύριός μας, ἡ πραγματική Ἀλήθεια πού λέει: «Σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο θά δοκιμάσετε θλίψεις, ἀλλά ἔχετε θάρρος, ἐγώ νίκησα τόν κόσμο» (Ἰωάν. 16, 23), ἄς εἶναι ἡ παρηγοριά σου. 
Αὐτά νά μελετᾶς, αὐτά νά τηρεῖς. Νά ζεῖς μέ τή μνήμη τοῦ Κυρίου, καί ἡ ἀγαθότητά Του, θά σέ βοηθάει σέ ὅλα, παιδί μου, γιατί εἶναι ἐλεήμονας καί γνωρίζει τήν ἀδυναμία μας. Αὐτός θά ἐπιτιμήσει τά κύματα καί θά ξαναφέρει γαλήνη στήν ψυχή σου μέ τίς εὐχές τῶν Ἁγίων Του.

πηγή

Θέλουμε διάβασμα,ίσως και ''διάβασμα''...

  Όταν μπαίνω σ’ ένα βιβλιοπωλείο ντρέπομαι τόσο πολύ, καθώς συνειδητοποιώ πόσο λίγο χρόνο αφιερώνω στο διάβασμα.
 Και μετά, θέλω να έχω γνώμη για όλα, να λέω την εξυπνάδα μου για κάθε φλέγον σύγχρονο ή παλιότερο θέμα, να έχω άποψη, να δημιουργώ κλίμα, να δείχνω πως κάτι είμαι.
 Και τι είμαι; Βασικά ένας αγράμματος. Ξέρω τόσο λίγα. Ημιμάθειας το ανάγνωσμα.
 Έχω διαβάσει κάποια πράγματα, και μετά, τέλος. Καμία ενημέρωση πλέον. Τι λέει η επιστήμη, νέες έρευνες, πανεπιστήμια, επίσημοι φορείς. Τίποτε. Δεν με αφορούν αυτά. Βλέπω σήριαλ, τηλεπαιχνίδια, μουσικούς διαγωνισμούς, και ταινίες.
  Μετράω πόση ώρα διαβάζω ένα βιβλίο κάθε μέρα, και υπάρχουν μέρες που δεν διαβάζω τίποτε και καθόλου. Ούτε λεπτό, ούτε δύο σελίδες.
Κι όταν διαβάζω, τι διαβάζω; Βιβλία φτήνιας συνήθως.
 Το θέμα είναι να διαβάζεις κάτι που σε πάει μπροστά, που κουράζει λίγο το μυαλό, και το προχωρά. Κάτι που δεν ήξερες. 
 Να ψαχτείς λιγάκι. Κι ας μπερδευτείς και κάμποσο. Κι ας αμφισβητήσεις. Κι ας απορήσεις. Κι ας αναρωτηθείς.
 Το θέμα είναι το μυαλό να προχωρήσει, να εμβαθύνει, να φιλοσοφήσει, να ανοίξει, να χωρέσει φως γνώσης κι αλήθειας.

Ο άγιος Πορφύριος έμπαινε στο αμφιθέατρο της ιατρικής να ακούσει παραδόσεις, να ενημερωθεί. Άκουγε όπερα, συνιστούσε σε όλους να προχωρούν, να προοδεύουν, να μη φοβούνται τη γνώση.
Την ίδια εποχή, άλλοι πνευματικοί στην Ελλάδα, συμβούλευαν πνευματικά τους παιδιά να μη σπουδάσουν στο εξωτερικό, για να μη χάσουν την πίστη τους, για να μη γνωρίσουν ¨κακές παρέες¨, να μην παρασυρθούν σε αμαρτίες, να μην κάνουν προγαμιαίες σχέσεις και μπλέξουν. Όλη η αγωνία συνίστατο σε κάτι τέτοια θέματα. Με πνεύμα φοβικό, χωρίς αέρα ούτε ελευθερίας, ούτε αυτοδιάθεσης. Άπειρα τέτοια παραδείγματα ανθρώπων που τώρα χτυπούν το κεφάλι τους, που έμειναν πίσω σε πολλά, ακολουθώντας τέτοιες συντηρητικές νοοτροπίες, που τότε νόμιζαν ότι είναι οι γνήσια ορθόδοξες.
Μερικοί, αυτά που μάθαμε πριν δεκαετίες, αυτά ξέρουμε ακόμα. Χωρίς καμία διάθεση για κάτι περισσότερο.

Κλειδώσαμε. Είμαστε πλούσιοι.¨Πεπλουτήκαμεν¨.
Κάτι σαν πνευματική αυτοϊκανοποίηση.

Πίσω από όλη αυτή τη νοοτροπία, που είναι αρκετά ελληνική και δυστυχώς και… θρησκευτική, κρύβονται διάφοροι λόγοι.
Ένας είναι η τεμπελιά. Βαριέσαι να διαβάσεις. Θέλει χρόνο όλο αυτό.
Άλλος λόγος, μια αίσθηση αυτάρκειας: Τα ξέρω εγώ. Σιγά τώρα, που θα μάθω τι λέει ο ένας κι ο άλλος. Τα ξέρω τα πιο πολλά, δεν μου χρειάζονται καινούργια. (Τα πιο πολλά, εδώ, είναι τα ελάχιστα που μάθαμε κάποτε)
Άλλος λόγος είναι μια φοβικότητα και ανασφάλεια, που οδηγεί σε αμυντικούς μηχανισμούς: Κι αν διαβάσω κάτι που θα με κλονίσει και με τρομάξει και χάσω την πίστη μου; Ας κλειστώ καλύτερα στο καβούκι μου, στον μικρόκοσμό μου.
Κλείνομαι λοιπόν, δαιμονοποιώ τη γνώση και την εξέλιξη, κι ονομάζω αμυντικά το μικρόκοσμό μου, ¨σύμπαν¨!!
Ο κόσμος μου, το σύμπαν όλο! Νομίζεις.

Μα ο κόσμος προχωρά, εξελίσσεται, ανακαλύπτει, ρωτά, ωριμάζει.
Μερικοί από εμάς, ενώ είμαστε εμμονικά κλειστοί στο άνοιγμα νέων γνώσεων, αγνοούμε δυστυχώς και τη δική μας πίστη. 
Δεν ξέρουμε ποια είναι στ’ αλήθεια αυτά που λέμε ότι δήθεν πιστεύουμε.

Ερώτηση: ποιος από μας έχει διαβάσει έστω μια φορά, όλη, μα όλη την αγία Γραφή;.. Μα όλη! Πόσοι είμαστε;
Εσύ, έχεις διαβάσει άραγε όλη την αγία Γραφή;
Έστω από περιέργεια, να δεις τι λέει, ρε παιδί μου, αυτό το Βιβλίο!
Κι όμως, ενώ δεν την έχεις διαβάσει, λες ότι πιστεύεις, ότι ξέρεις, ότι είμαστε οι καλύτεροι, οι πιο αληθινοί, οι πιο φωτισμένοι.
Ξέρεις να απαξιώνεις άλλους, να τους υποτιμάς εύκολα, και να τονίζεις τη δική μας ανωτερότητα, την οποία όμως τόσο τραγικά αγνοείς, και δεν μπορείς να αποδείξεις.
Το μόνο επιχείρημα είναι, ¨διότι έτσι σου λέω εγώ!¨, ή, ¨αυτό είναι έτσι, διότι έτσι το πιστεύω εγώ.¨ Τρέχα γύρευε.

Ρώτησα κάποτε έναν παραδοσιακό και φιλομόναχο δεσπότη να μου πει ένα βιβλίο να διαβάσω, να μου προτείνει κάτι. Και με εξέπληξε με την απάντησή του: αυτό τον καιρό, πάτερ μου, διαβάζω το Κοράνι. Θέλω να δω τι πιστεύουν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη. Δεν μπορώ διαρκώς να κρίνω, να σχολιάζω, να κατηγορώ, χωρίς μάλιστα να ξέρω καν τι λέει αυτό το βιβλίο.
Πριν καιρό, διάβασα ένα βιβλίο ψυχολογίας που αφορά τα ζευγάρια και τις σχέσεις τους, συνέχισε ο δεσπότης. Πέρυσι διάβασα ένα βιβλίο για την ιστορία του ποδηλάτου, και ένα βιβλίο ευρωπαϊκής ιστορίας.

Κάτι τέτοιο εννοώ.Άνοιγμα.Ευρύτητα κι ευρυχωρία πνεύματος.
Αφοβία αγίου Πνεύματος.Ευελιξία, ευριμάθεια, έλλειψη μισαλλοδοξίας, διάθεση κατανόησης του άλλου.Και ταυτόχρονα, φροντίδα για τη διατήρηση της προσωπικής σου ταυτότητας και ιδιοπροσωπείας. 

Η Ορθοδοξία, δεν έχει κάτι να φοβηθεί, ούτε γκρεμίζεται απ’ τη γνώση. Αυτό που γκρεμίζεται - για να γκρεμίζεται! - θα πει ότι δεν μπορεί να σταθεί όρθιο.
Αν δεν μπορεί, ε τότε ας γκρεμίσει! Θα γκρεμίσει έτσι κι αλλιώς κάποτε. Εκτός κι αν το κρατάμε με νύχια και με δόντια, δηλαδή με φανατισμό και εμμονή, μόνο και μόνο για να λέμε ότι το κρατάμε.

Η λύση πάντως δεν είναι ούτε οι βρισιές στους άλλους, ούτε η απροϋπόθετη απαξίωση και υποτίμησή τους, ούτε οι εμμονές μου σε πράγματα που εν πολλοίς αγνοώ.

Θυμάμαι έναν παππούλη στη γειτονιά μου, όταν ήμουν μικρό παιδί δημοτικού, που όταν πήγαινε στη λαϊκή με μια ομάδα αντιαιρετική για να αντιμετωπίσουν τους χιλιαστές που μοίραζαν φυλλάδια, είχε ως επιχείρημα εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά κάτι ατάκες του τύπου ¨φύγετε ρε κερατάδες, μας βρωμίσατε τη γειτονιά!¨ .
Άκουγα τον ιερέα μας να μιλάει έτσι – παιδί εγώ τότε - κι απορούσα, πώς μπορεί να είσαι ορθόδοξος, καλός, αληθινός, και μάλιστα ιερέας και να λες τους άλλους ¨κερατάδες, φύγετε, μας βρωμίσατε!¨
Τα λόγια αυτά, στα παιδικά μου αυτιά φάνταζαν πολύ ξένα.
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, με τα καφέ κουστουμάκια και τη φροντισμένη χωρίστρα τους, να χρησιμοποιούν διαρκώς αγιογραφικά ρητά, κι εμείς… να βρίζουμε ορθόδοξα.
Και ταυτόχρονα όλο αυτό, το ονομάζαμε ¨αντιαιρετικό αγώνα¨ και ¨ορθόδοξο επίπεδο¨.

Θέλω να πω.Κατάλαβες.Σίγουρα, θέλουμε πολύ διάβασμα.
Ίσως, και λίγο ¨διάβασμα¨

π.Ανδρέας Κονάνος

Κυριακή Δ'Λουκά(Αγ.Πατέρων Δ'Οικ.Συνόδου)-Πιστός ο λόγος

 «Πιστός ο λόγος» (Τίτ. 3,8) αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τίτο, αγαπητοί μου αδελφοί, που ήταν επίσκοπος Κρήτης, σε μία περικοπή που διαβάζεται όταν στην Εκκλησία θυμόμαστε οικουμενικές συνόδους, στις οποίες οι Πατέρες τη συνεργεία του Αγίου Πνεύματος έδιναν απαντήσεις σε ζητήματα πίστης. 

 Κι αυτό διότι ο λόγος της πίστης, ο λόγος των Πατέρων, ο λόγος της Εκκλησίας είναι αξιόπιστος, όχι μόνο διότι προέρχεται από ανθρώπους που έχουν αξιοπιστία στη σχέση τους με τους άλλους, αλλά και γιατί πηγάζει από εκείνους που έχουν εναποθέσει την εμπιστοσύνη τους στο φωτισμό του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν καλλιεργούν τους εαυτούς τους, δεν μορφώνονται, δεν μελετούν, δεν ζούνε την πνευματική ζωή της πίστης δια της νηστείας, της αγρυπνίας, της προσευχής, της αγάπης, λαμβάνοντας ουράνια χαρίσματα. Δεν μένουν όμως οι Πατέρες, που είναι συνεχιστές του έργου των Αποστόλων, στα δικά τους χαρίσματα, αλλά εναποθέτουν τον τρόπο τους στα χέρια του Θεού και στην κοινωνία της Εκκλησίας και αφήνονται να φωτισθούν, να μιλήσουν και να κριθούν τελικά και από το Θεό και από το σώμα του Χριστού.

 Οι Πατέρες της Εκκλησίας εκφράζουν την πίστη, το ήθος και την παράδοση της ίδιας της Εκκλησίας. Και είναι επιπλέον πιστός ο λόγος τους διότι έχει χριστοκεντρικό και σωτηριολογικό περιεχόμενο. Δεν είναι λόγος που αποσκοπεί στο να προβάλλει την ικανότητα και το χάρισμά τους, αλλά καταδεικνύει τον Χριστό και τον δρόμο της σωτηρίας που ο Κύριος προσέφερε στους ανθρώπους, σπέρνοντας τον σπόρο του λόγου Του και ζητώντας την αγαθή γη των ανθρώπων. Δεν έμεινε όμως μόνο στο λόγο ο Χριστός, αλλά φρόντισε να «προΐσταται καλών έργων», που δεν ήταν απλώς η αγάπη που έβγαινε από μέσα Του για τους

Άγιος Μάρτυρας Ιάκωβος ο Χαματουρίτης(+13 Οκτωβρίου)

Το λαξευμένο μέσα σε πέτρα μοναστήρι στο Όρος Χαματούρα στη Κούσπα του Λιβάνου είναι ένα Ελληνoρθόδοξο μοναστήρι που ανήκει στο Πατριαρχείο της Αντιοχείας και είναι ένα από τ' αρχαιότερα στην χώρα.

Το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά είναι ευρύτερα γνωστό ως Ιερά Μονή της Χαματούρας, που είναι το όνομα του βουνού στο οποίο το μοναστήρι είναι κτισμένο.

Κατά τα τέλη του 13ου αιώνα, στη Μονή της Θεοτόκου της Χαματούρας, ο Άγιος Ιάκωβος άρχισε την ασκητική του ζωή. Μετά, όταν το μοναστήρι καταστράφηκε από τους Μαμελούκους, εγκαθίδρυσε το μοναχισμό κατά μήκος της περιμέτρου των ερειπίων του μοναστηριού. Με τον καιρό, ξανάκτισε το μοναστήρι αναβιώνοντας και δίνοντας νέο σθένος στη μοναστική ζωή της περιοχής.

Η πνευματική του ζωηρότητα, η δυναμικότητα, και η δημοτικότητα του μεταξύ των πιστών επέστησε την προσοχή των Μαμελούκων που καθόρισαν στο μυαλό τους να σταματήσουν τον ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα του και να τον προσηλυτίσουν στο Ισλάμ. Αυτός αρνήθηκε πεισματικά τις αδυσώπητες τους πιέσεις. Όταν οι φρικτές απόπειρες εξαναγκασμού από του Μαμελούκους απέτυχαν, έσυραν τον Άγιο Ιάκωβο, μαζί με κάποιους μοναχούς και λαϊκούς από την Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου, που βρίσκεται πάνω από το Όρος της Χαματούρας, στην πόλη της Τρίπολης (την πρωτεύουσα του Βορείου Λιβάνου) και τον παρέδωσαν στον γουαλί (ηγεμόνα).

Για σχεδόν ένα χρόνο, υπέμενε τεράστια βασανιστήρια. Εντούτοις, δεν παραδόθηκε ψυχικά ή να αποκηρύξει την πίστη του, παρά το ότι έπαιρνε κολακείες αλλά και απειλές και εκφοβισμό από τους Μαμελούκους. Αν και παραξενεμένοι από το πείσμα και την επιμονή του Αγίου Ιακώβου, στο τέλος καθώς ήταν η συνήθεια τους για τη τιμωρία τους εχθρούς τους, στις 13 Οκτωβρίου ο Άγιος Ιάκωβος αποκεφαλίστηκε. Επιπλέον, οι Μαμελούκοι έκαψαν το σώμα του για να διασφαλίσουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα του έδινε μια έντιμη ταφή ως μάρτυρα, μια ταφή που αρμόζει σε ένα άγιο.

Δεν πέρασε πολύς καιρός μετά το θάνατό του και ο Θεός βλέποντας τα βάσανα και την ακλόνητη πίστη του, του απονέμει αιώνιες δάφνες και χάρη, και σήμερα λάμπει ως μάρτυρας το ίδιο όπως ήταν σαν φάρος κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του. Ήταν κατά αυτή τη χρονική περίοδο που η Ορθόδοξη Εκκλησία ανακοίνωσε την αγιότητα του Αγίου Ιακώβου, και που τον πρόσθεσε στο κατάλογο των τιμημένων αγίων μαρτύρων της, και προσευχήθηκε για την μεσολάβηση του.
Ο Άγιος μας είχε σχεδόν ξεχαστεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Αυτό οφείλεται στα πολλά βάσανα που πέρασε η Ορθόδοξη Εκκλησία κάτω από διάφορα μουσουλμανικά σουλτανάτα που αποδυνάμωσαν τη χριστιανική πνευματική ζωή και οδήγησαν σε αισθητή πτώση τη χριστιανική ευμάθεια. Επιπρόσθετα, χειρόγραφα και όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να είχαν αποσταλεί στο εξωτερικό και να μεταφραστούν, ή είχαν ξεχαστεί, απολεσθεί, ή καταστραφεί.

Ωστόσο, καταγραμμένα περιστατικά από τους προσκυνητές του μοναστηριού, αυτοί που είδαν οράματα από τον Άγιο Ιάκωβο, και πολλοί άλλοι που αναγνώρισαν την παρουσία του, επιβεβαίωσαν τη γνησιότητα της αγιοσύνης του. Δοξάζοντας το όνομα του Θεού, ο Άγιος Ιάκωβος επίσης επούλωσε και έκανε πολλούς καλά.

Έχουμε πρόσφατα ανακαλύψει μια σαφή μνεία για τον Άγιο Ιάκωβο σε ένα χειρόγραφο που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή της Παναγίας Μπελεμεντίου, σε ένα Γεροντικό, που είναι μία βιογραφία αγίων ή συλλογή διηγημάτων για τη ζωή των άγιων. Σε ένα χειρόγραφο του αρχείου της Μονής Μπελεμεντίου, υπ αριθμόν 149, δείχνει σαφώς ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 13 Οκτωβρίου.

 Η Ιερά Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στη Κούσπα, Χαματούρα στο Λίβανο, τίμησε τη μνήμη του για πρώτη φορά, στις 13 Οκτωβρίου το 2002 , σε μια ολονύκτια προσευχή (αγρυπνία). Ένας αριθμός από ιερείς, διακόνους, και πιστούς συμμετείχαν σε εκείνη την αξέχαστη μέρα, όπου οι παρευρισκόμενοι έψαλλαν το τροπάριο και την ακολουθία του Αγίου Ιακώβου, που προετοιμάστηκε και συντάχθηκε από τους μοναχούς του μοναστηριού.

Σήμερα, οι πιστοί και οι προσκυνητές συνεχώς αναφέρουν τις εμφανίσεις του αγίου, τις θαυματουργές θεραπείες, και άλλα ευλογημένα έργα του. Όλα αυτά άναψαν τον πνευματικό ζήλο για τον εορτασμό της μνήμης του Αγίου, και δοξάζοντας τον Θεό, τιμώντας τον Άγιο Ιάκωβο τον Χαματουρίτη που εξακολουθεί να είναι ζωντανός ανάμεσά μας στο μοναστήρι του κάνοντας θαυμαστά έργα, προσκλήσεις, και εμφανίσεις στους πιστούς.

πηγή

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Ο Γέρων Θαδδαίος συχνά αναφερόταν στις διδαχές του Αγίου Ισαάκ του Σύρου.
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος είναι ο μόνος που μιλά για τον τέταρτο βαθμό προσευχής που χρησιμοποιούν μόνο οι Άγγελοι,όπου σταματά η κάθε σκέψη και η κάθε λέξη.
Οι Άγγελοι λαχταρούν με όλη τους την καρδιά τον Θεό.

Στους Αγγέλους η λαχτάρα αυτή είναι μόνιμη.
Τέτοια είναι η συγγένεια ανάμεσα στους Αγγέλους, που δεν υπάρχει στη γη.Έτσι και η ψυχή,όταν εγκαταλείπει το σώμα και έρχεται σε επαφή με τους Αγγέλους τα ξεχνά όλα.Αισθανόμαστε ότι ζούμε σε έναν άλλο κόσμο.Τέτοια συγγένεια δεν μπορεί να εκφραστεί.

Από το βιβλίο ''Γέρων Θαδδαίος" των εκδ.Πορφύρα

Άγιος ιερομάρτυς Βενιαμίν ο Διάκονος(+13 Οκτωβρίου)

Ἔζησε στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰώνα, ἐπὶ βασιλέων,Περσίας Ἰσδιγέργη καὶ Κωνσταντινουπόλεως Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ.
Μᾶλλον καταγόταν ἀπὸ τὴν Περσία καὶ ἦταν Διάκονος τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας. Κήρυττε μὲ θερμότητα ζήλου καὶ δύναμη λόγου τὶς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἔτσι εἵλκυε πολλοὺς εἰδωλολάτρες. Γιὰ τὴ δράση του αὐτὴ καταγγέλθηκε στὸν βασιλιὰ Ἰσδιγέργη καὶ ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ μαρτύρια, μέσα στὰ ὁποία παρέδωσε τὴν ἐκλεκτὴ ψυχή του.

πηγή

Ό Θεός δεν επιβάλλει την παρουσία Του, την προσφέρει(Μητρ.Αnthony Bloom)

Ζούμε σ' ένα κόσμο πραγμάτων πού αποσπούν την προσοχή μας και μας επιβάλλονται. Δεν είναι ανάγκη έμείς να τα προσέξουμε. Εκείνα από μόνα τους στέκονται μπροστά μας! 

Τα μη ορατά όμως δεν επιβάλλονται μόνα τους, πρέπει έμείς να τα αναζητήσουμε και να τα ανακαλύψουμε. 

Ό γύρω κόσμος απαιτεί την προσοχή μας, ό Θεός μας προσκαλεί διακριτικά. 

 Θυμάμαι κάτι πού ένας γέροντας μοναχός μου είπε κάποτε: «Το "Αγιο Πνεύμα μοιάζει σαν ένα μεγάλο δισταχτικό πουλί πού κατέβηκε κάπου κει κοντά μας. "Οταν το βλέπεις να έρχεται πιο κοντά μη κουνιέσαι για να μην το τρομάξεις. Άφησε το να ρθεί δίπλα σου». 

Αυτό ίσως μπορεί να μας θυμίσει την έπιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, «εν είδει περιστεράς».Αυτή ή είκόνα ενός πουλιού πού κατεβαίνει δισταχτικό και ταυτόχρονα έτοιμο να προσφερθεί είναι μια βιβλική είκόνα γεμάτη βαθιά νοήματα — αν και ένας Ιάπωνας κάποτε μου έλεγε: «στη χριστιανική θρησκεία νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω τον Πατέρα και τον Υιό, άλλα δε μπορώ ν' ανακαλύψω τη σπουδαιότητα του ''άξιότιμου'' περιστεριού!»

Για να συνεχίσουμε λίγο ακόμα με τα σύμβολα της διακριτικότητας πού είναι το χαρακτηριστικό μιας καρδιάς πού προσφέρεται αλλά δεν εξευτελίζεται, ας ξαναρίξουμε μια ματιά στο «Μικρό Πρίγκιπα» του Αntoine de Saint-Exupery. Στό σημείο όπου ή αλεπού περιγράφει πώς ό μικρός Πρίγκιπας θα
μπορούσε να την εξημερώσει.

 Θα χρειαστεί να είναι πολύ υπομονετικός, να κάθεται λίγο μακριά της, να την κοιτάζει με την άκρη του ματιού του και να μην λέει τίποτε, γιατί τα λόγια προκαλούν παρεξηγήσεις. Μέρα με τη μέρα θα κάθεται πιο κοντά και σιγά σιγά θα γίνουν φίλοι. Βάλε το «Θεό» στη θέση της αλεπούς και θα δεις την αγάπη, την παρθενική σεμνότητα,τη διακριτικότητα πού προσφέρεται αλλά δεν εξευτελίζεται. Ό Θεός δε δέχεται μια γλειώδη, αβασάνιστη σχέση, ούτε επιβάλλει

Άγιος Αντώνιος του Ζαντόνσκ ο δια Χριστόν σάλος

 Ο Αντώνιος γεννήθηκε το 1726 και καταγόταν από οικογένεια χωρικών της Ρωσικής πόλης Ζαντόσκ και έφερε το επίθετο Αλεξέγιεβιτς.
Σε ηλικία εφτά χρονών εξαφανίστηκε από το σπίτι του κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας. Όταν τον βρήκαν δυο εβδομάδες αργότερα κοντά σ’ ένα ποταμάκι στους αγρούς της περιοχής, συμπεριφερόταν πολύ παράξενα. Σ’ όλες τις ερωτήσεις, τους απαντούσε ασυνάρτητα ή σιωπούσε, δεν μιλούσε καθόλου.Το μόνο γνωστό για το διάστημα αυτό των δύο εβδομάδων είναι ότι έτρωγε άγρια φασόλια.

Από εκί και πέρα συνέχισε να ζει ως ένας γιουροντίβι,μέχρι τα 125 του χρόνια που κοιμήθηκε ειρηνικά.Ντυνόνταν πολύ ιδιόρρυθμα,φορώντας πάντοτε άσπρα,με ένα κόκκινο μαντήλι γύρω από την μέση του και κρατούσε πάντοτε ένα μπαστούνι, καίτοι δεν είχε κανένα πρόβλημα στο περπάτημα.

 Οι προσκυνητές που ερχόνταν στο λείψανο του Αγίου Τύχωνα στο  Ζαντόνσκ,τον αντιμετώπιζαν με πολλή αγάπη και συχνά ζητούσαν τις συμβουλές του και τις ευλογίες του.

Κάποτε δύο γυναίκες που πήγαν κοντά του,του είπαν ότι η μία ήλθε να προσκυνήσει τον Άγιο Τύχωνα και να προσευχηθεί για μία μεγάλη της αμαρτία και η άλλη ότι δεν έχει κάτι ιδιαίτερο που βάραινε την συνείδησή της,εκτός από μικροπράγματα,αλλά παρόλα αυτά ήλθε να προσκυνήσει.
Τότε ο Αντωνούσκα,όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά,είπε στην πρώτη:
« Πάρε μία μεγάλη πέτρα και ρίξε την όσο πιο μακριά μπορείς».Ύστερα γύρισε στη δεύτερη και της είπε να μαζέψει πολλές μικρές-μικρές πέτρες και να τις πετάξει και εκείνη.Μετά απ'όλα αυτά τους ξαναλέγει:«Φέρτε πίσω η καθεμιά τις πέτρες σας και βάλτε τις στο σημείο απο όπου τις πήρατε».
Η πρώτη δεν δυσκολεύτηκε καθόλου,ενώ για την δεύτερη ήταν αδύνατον.«Πήγαινε»λέει στην πρώτη«εξομολογήσου την μεγάλη σου αμαρτία και θα σου συγχωρεθεί».«Ενώ εσύ»είπε στην άλλη«που νόμιζες ότι είσαι εντάξει με την συνείδησή σου,γιατί δεν είχες κάνει παρά μικρές καθημερινές αμαρτίες,των οποίων η σπουδαιότητα σου φαινόνταν ελάχιστη,να ξέρεις ότι το βάρος όλων αυτών μαζί ξεπερνάει ίσως το βάρος της βαριάς αμαρτίας της συντρόφου σου.Μόνο που θα έχεις μεγαλύτερη δυσκολία να τις ανακαλύψεις και να τις ξεφορτωθείς».
 Έτσι ζώντας ο άγιος κοιμήθηκε ειρηνικά στις 29 Σεπτεμβρίου 1851,ημέρα που μέχρι σήμερα η Αγία Ρωσική Εκκλησία τιμά και εορτάζει την μνήμη του.

Από το βιβλίο του Ίκαρου Πετρίδη«Εμπαίζοντες ''Ημείς μωροί διά Χριστόν''

Ο ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ της ηρωικής δασκάλας ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

 Εκτελέστηκε στις 13-11-1946 από συμμορίτες-αντάρτες στην πόλη του Σκρα από όπου καταγόταν και εργάζονταν. 
Πιο συγκεκριμένα την 13-11-1946 περίπου 330 συμμορίτες με την συνεργασία Βουλγάρων επιτέθηκαν στην πόλη του Σκρα και μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό που κατόρθωσαν να επιτύχουν στην μικρή δύναμη του Ελληνικού Στρατού που υπήρχε στο Σκρα, και αφού δολοφόνησαν τους 5 αξιωματικούς και τους 40 στρατιώτες, ή μανία των συμμοριτών ξέσπασε εναντίον των αθώων και φιλήσυχων κατοίκων τού Σκρα. 

 Οι συμμορίτες ξεχύθηκαν σαν άγρια θηρία μέσα στο χωριό και η πρώτη που πιάστηκε και σύρθηκε στην πλατεία τού χωριού ήταν η Βασιλική Παπαθανασίου η οποία ήταν ή δασκάλα τού χωριού. 
 Η Βασιλική Παπαθανασίου ήταν γεννημένη και μεγαλωμένη στο Σκρα, ήταν κόρη ιερέως και ό αδελφός της ως Υπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού είχε σφαγιαστεί από τούς ΕΑΜοβουλγάρους. Έτσι ή μικρή δασκάλα ήταν αυτονόητο ότι θα ήταν το πρώτο θύμα καθώς είχε ποτιστή ολόκληρη από την αγάπη για την ‘Ελλάδα και την αυτοθυσία για την Πατρίδα της, κι αυτά τα ιδεώδη προσπαθούσε να μεταλαμπαδεύσει στις καρδιές και τις ψυχές των μικρών παιδιών πού ή Πατρίδα της εμπιστεύτηκε ως μαθητές, καθώς η δασκάλα ζούσε μόνη στο χωριό μαζεύοντας στο πατρικό της σπίτι (γιατί το σχολείο είχε καεί) τα παιδιά τού χωριού, και εκεί τους δίδασκε την πραγματική Ελληνική ιστορία και τα Ελληνικά γράμματα.
 Οι συμμορίτες με την βοήθεια των Βουλγάρων μάζεψαν και έσυραν στην πλατεία 35 ομήρους βάζοντας μπροστά την μικρή δασκάλα και ταυτόχρονα ανάγκασαν όλους τους κατοίκους του Σκρα να συγκεντρωθούν για να δουν αυτά που θα επακολουθούσαν.
 Η λύσσα των κομμουνιστοσυμμοριτών ξέσπασε πρώτα εκεί μπροστά σε όλους, στο αδύνατο κορμί της άμοιρης κοπέλας.
 Την κτυπάνε με ξύλινα δοκάρια και με τα κοντάκια των όπλων αργά και βασανιστικά επί ώρες και την διατάζουν να φωνάξει ζήτω το ΚΚΕ, όσο η δασκάλα αρνείται σθεναρά αρχίζουν να τις ξεριζώνουν τις τρίχες του κεφαλιού της. Η κοπέλα δεν βγάζει καμιά κραυγή, κανένα βογγητό, μόνο κάποια στιγμή φώναξε ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ. Οι συμμορίτες έξαλλοι πλέον αρχίζουν να την δέρνουν αλύπητα και να τη βασανίζουν σε σημείο πλέον που έχει παραμορφωθεί το

Και τότε το πετραχήλι θα γίνει το αποκούμπι του πληγωμένου ανθρώπου.. .

...εναντιώνονται στην Εκκλησία, εναντιώνονται στον λόγο της, όμως στα δύσκολα, όταν η πραγματικότητα της αμαρτίας και των παθών θα γεννήσει την οδύνη στην ζωή τους, όταν οι -λάθος και επιπόλαιες- επιλογές θα φέρουν αποτέλεσματα ποτισμένα με το σκοτάδι, την μιζέρια, τα ψυχολογικά προβλήματα, τότε θα αναζητήσουν παρηγοριά, αποδοχή και μια άδολη αγκαλιά μέσα στην Εκκλησία. Και καλά θα κάνουνε. Γιατί της Εκκλησίας η πόρτα δεν κλείνει για κανέναν, αρκεί να θέλει ο άνθρωπος να μπει στην Εκκλησία εν μετανοία. Όχι με το ζόρι. Ελεύθερα.

Και τότε και πάλι κάποιου πνευματικού το πετραχήλι θα γίνει το αποκούμπι του πληγωμένου ανθρώπου.

Και τότε και πάλι κάποιος ιερέας θα μαζεύει -δακρύζοντας και ο ίδιος- τα πνευματικά και ψυχοσωματικά συντρίμμα του προσώπου που ζητά και πάλι μια φυσική ζωή, δηλαδή την ζωή με κέντρο τον Χριστό και όχι τα πάθη του.

Ας είναι λοιπόν έτσι, ας κατηγορούν, ας εναντιώνονται.
Δεν έχω θυμό και νομίζω κανείς δεν πρέπει να έχει θυμό μέσα του. Απλά βλέπεις αυτά που έρχονται, βλέπεις πίσω από τις επιλογές τα αποτελέσματα που έρχονται -γιατί τα έχεις δει στις ζωές ανάλογων περιπτώσεων- και θλίβεσαι. Και πάλι όμως θα είμαστε εδώ, με ανοικτή την πόρτα της καρδιάς μας, με ύφος που δεν θα σου λέγει "καλά να πάθεις, σου τα έλεγα εγώ...", αλλά το μόνο που θα μαρτυρεί θα είναι μια χριστομίμητη συγκατάβαση.

Γιατί, ακόμα κι αν με μισείς, δεν μπορείς να με κάνεις να μην σε αγαπώ. Γιατί, όσο κι αν πετάς τον Χριστό μέσα στην κόλασή σου, Αυτός πάντα θα σου προσφέρει παράδεισο.

Από το Facebook του π.Παύλου Παπαδόπουλου

Σαν καλός πυγμάχος κάρφωσε το βλέμμα της ψυχής σου στον αντίπαλο

Γέροντας Κλεόπα Ηλίε

Σαν καλός πυγμάχος κάρφωσε το βλέμμα της ψυχής σου στον αντίπαλο και προφυλάξου από τα χτυπήματά του. 
 Σαν γρήγορος δρομέας βιάσου να φτάσεις στο τέρμα, για να κατακτήσεις το βραβείο της αρετής. 
Τέτοιον σε θέλει ο Θεός· όχι τεμπέλη και κοιμισμένο, αλλά προσεκτικό και άγρυπνο κυβερνήτη του εαυτού σου.

πηγή

Άγιος Ιερομάρτυς Αλκίσων, Μητροπολίτης Νικοπόλεως

 Στα χρόνια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αναστασίου Ά (491-516) στη μητρόπολη της αποστολικής Εκκλησίας της Νικοπόλεως (Πρέβεζα) αρχιεράτευε ο Αλκίσων, ένας από τούς πλέον διακεκριμένους ιεράρχες της εποχής. Ήταν στολισμένος με τις χάριτες του Αγίου Πνεύματος και ποίμαινε τούς χριστιανούς του με μοναδικό γνώμονα την εν Χριστώ σωτηρία τους. Στα πλαίσια αυτά μερίμνησε και για την ανέγερση μεγάλης βασιλικής (ναού) πού μέχρι σήμερα φέρει το όνομά του.

 Δυστυχώς όμως επρόκειτο να δοκιμαστεί στη ζωή του. Διότι συνέβη ό αυτοκράτορας Αναστάσιος, παρά τις άλλες ικανότητές του, να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη Πίστη, ακολουθώντας τούς αντιχαλκηδονίους αποσχιστές Σεβήρο και Φιλόξενο.

 Με το διάταγμά του (γνωστό στην εκκλησιαστική Ιστο­ρία ως «Τύπος του Αναστασίου» δεν δεχόταν την Δ οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας (481) και εξαπέλυε διωγμό εναντίον των ορθοδόξων επισκόπων.

Οι χαριστικές βολές…

Πράγματι το σκίτσο του Αρκά τα λέει όλα…
Ο ιστορικός ρόλος αυτής της «αριστερής» κυβέρνησης είναι τούτος: Να δώσει τις χαριστικές βολές στην ελληνική κοινωνία και τον ελληνικό λαό. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις των δωσίλογων ανδρεικέλων εκτέλεσαν τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ και η σημερινή «αριστερή» κυβέρνηση ήρθε για τις χαριστικές βολές…

Και το μεγάλο ιστορικό έγκλημα που θα επιτελέσει, ακόμα,αυτή η «αριστερή»(!!!) κυβέρνηση είναι οι χαριστικές βολές στη Σκέψη!!!
Το αφύσικο το εμφανίζει ως φυσικό, το ανώμαλο ως ομαλό, το νοσηρό ως υγεία, την παρακμή ως ακμή, τη δικτατορική αυθάδεια του 4ου Ράιχ ως δημοκρατία, το νεοσκοταδισμό ως πρόοδο, την υποτέλεια ως αρετή, τις μειοψηφίες ως πλειοψηφίες, την ιμπεριαλιστική κακουργία ως «ανάπτυξη» και τα λοιπά και τα λοιπά…
Τεράστια είναι η επιχείρηση του ευτελισμού των εννοιών και των λέξεων, το έργο της ψυχρής εκτέλεσης των κανόνων της λογικής και της νόησης…

Θα αναδημοσιεύσουμε στη συνέχεια ένα παλιό μας κείμενο σχετικά με αυτές τις «χαριστικές βολές» στο μυαλό, και το Λεξικό που κατασκευάζει η Νέα Τάξη

resaltomag