«Συνέλθω σοι, τέκνον ἤ μείνω σοι μᾶλλον;»

«Ὢ θαύματος καινοῦ! ὢ τεραστίου ξένου! πῶς νέκρωσιν ὑπέστη, ἡ ζωηφόρος Κόρη, καὶ τάφῳ νῦν καλύπτεται;» ἀναρωτιέται ὁ ὑμνωδός στά προεόρτια.

Τῆς θεόπαιδος Κόρης, ἣν Ἄννα συνέλαβε,
Τῆς τριετιζούσης δαμάλεως ἡ ὁποία «ἐν ναῷ ἁγίῳ, ὡς ἁγία ἀφιερωθῆναι ἐν χερσί Ζαχαρίου»,
Τῆς δούλης Κυρίου Κεχαριτωμένης Μαρίας, τῆς εὐλογημένης «ἐν γυναιξί»,
Τῆς Ἀσπόρως κυησάσης,
Τῆς παρθενικῶς τεκούσης Μητρός τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ,
σήμερον ἑορτάζομεν τήν Κοίμηση!

 Αὐτὸ τὸ μέγα γεγονός τὸ ὁποῖο μποροῦμε νά προσεγγίσουμε μέσα ἀπό τήν ἱερή ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, μαρτυροῦν οἱ «αὐτόπται τοῦ Λόγου καί ὑπηρέται» ἅγιοι Ἀπόστολοι καί Ἱεράρχες οἱ ὁποῖοι συνήχθησαν ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς, οἱ αὐτήκοοι καί αὐτόπτες μάρτυρες τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας.

Οἱ «περικυκλοῦντες τήν κλίνην» μετά «συγγενοῦς οἱκειότητος» ὑμνολογοῦν τήν Παναγία, ἡ ὁποία μεταβαίνει «ἐκ ζωῆς εἰς Zωήν». 

Μέ τήν χαρά τῶν ἁγίων προσμένουν τόν Κύριο, ἀλλὰ καὶ μέ ἀνθρώπινη συγκίνηση ἔμπροσθεν τῆς κεκοιμημένης Παναγίας. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος θὰ μεταβεί ὡς βασίλισσα στά χέρια τοῦ ἠγαπημένου της Υἱοῦ «ἐν ἰματισμῷ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη» (Ψαλμ. 44:10) καὶ ἔτσι ἀπαντᾶ τελικῶς σ’ ἕνα ἐρώτημα, τό ὁποῖο ἔχει διατυπωθεῖ καί ἔχει μείνει ἀνοιχτό ἀπό τήν Ἁγία καί Μεγάλη Παρασκευή ὅπου «Τόν ἴδιον ἄρνα ἡ ἀμνάς» Παναγία «θεωροῦσα» Τόν ρωτᾶ: «Συνέλθω σοι, τέκνον ἤ μείνω σοι μᾶλλον;». Νά ἔρθω μαζί σου παιδί μου ἥ καλύτερα νά μείνω; (κοντάκιο Ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ).
Καὶ ἡ ἀπάντηση δίνεται σήμερα ἀπό τό Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς: «Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.»

Ἡ Παναγία γέννησε τόν Θεό ἀλλά καί ἔμεινε Παρθένος.
Κοιμήθηκε καί ἀνεχώρησε γιά τόν οὐρανό ἀλλά καί δέν ἐγκατέλειψε τόν κόσμο γενόμενη Μεσίτρια.
Γέννησε τήν Ζωή τοῦ κόσμου σάν μητέρα καί ἐπέστρεψε στό Ζωοδότη ἀλλά καί δέν ξεχνᾶ τούς ἀνθρώπους Της, αὐτούς πού ζητοῦν καί Τήν παρακαλοῦν γιά νά πρεσβεύει στόν Υἱό της τῇ βοήθειά Του γιά τήν σωτηρία τους.

Γ. Ἀνανιάδης

πηγή

Η μετάσταση της Παναγίας μεταφέρει και εμάς στον Ουρανό

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 Ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη, αναστήθηκε, και κατά την ανάληψή του, πήρε στον ουρανό όλη την ανθρώπινη φύση, ώστε για πάντα εκεί πάνω άνθρωπος και Θεός να είναι μαζί. Μας εξασφάλισε τον παράδεισο.
 Το ίδιο έγινε και με την Παναγία. Μπήκε στο μνήμα και εν συνεχεία μετέστη, παίρνοντας μαζί της στον ουρανό και το θεωμένο σώμα της. 

Και τώρα θα κάνει αυτό που λέει ο Μωϋσής: "Ὁ ἀετός προάγων εἰς πτῆσιν τούς νεοσσούς αὐτοῦ ἀνεβίβασε". Ο αετός δεν πετάει μόνος του, παίρνει και τα μικρά του, για να τα μάθει να πετούν στα ύψη.
...θα ανεβάσει και εμάς. Θα μεταστεί από τους οφθαλμούς μας, για να μεταστούμε και εμείς από τα επίγεια ατα ουράνια, από την φθορά στην αφθαρσία, από τον θάνατο στην αιώνια ζωή.

πηγή

Ο Βοριάς του Δεκαπενταύγουστου(Φ.Κόντογλου)

  Ο κυρ Βοριάς παράγγειλε ούλο των καραβιώνε … Καράβια π’ αρμενίζετε, Κάτεργα που κινάτε, εμπάτε στα λιμάνια σας γιατί θε να φυσήξω» …

  Αυτά τα λέγει ο κυρ Βοριάς άμα είναι θυμωμένος το χειμώνα. Μα το καλοκαίρι είναι στα καλά του και είναι ήμερος και χαρούμενος. Φυσά και δροσίζεται η πλάση, λαμποκοπά ο ήλιος κι οι θάλασσές μας μοσκοβολάνε. Γεμίζουνε τα πέλαγα με αφρισμένα κύματα που τα σαλαγά σα πρόβατα ο παληκαράς ο τσομπάνος ο κυρ Βοριάς. Οι αφροί πλέβουνε απάνω στα μαβιά νερά που αναταράζουνται με βουή και ρεματίζουνε ανάμεσα στις στεριές και στα νησιά.

  Κατεβαίνω στην ακροθαλασσιά … Οι θάλασσες χτυπάνε με βρόντο στις πέτρες κι οι αφροί με ραντίζουνε. Η αρμύρα γεμίζει τον αγέρα σαν αψύ πιοτό. Το ‘να κύμα έρχεται πάνω στ’ άλλο και σηκώνει την άσπρη κεφαλή του. Κάθε τόσο φτάνει στη στεριά μια θάλασσα πιο θυμωμένη και πιο μεγάλη από τις άλλες σαν κριάρι ανάμεσα στα πρόβατα και ρίχνεται απάνω στο βράχο και σκορπά με βόγγο. Από τη άβυσσο ανεβαίνει ένα μυστήριο, μ’ όλο που λάμπει ο ήλιος. Τώρα πια έχει φτάξει παντού ο κυρ Βοριάς κι όλη η πλάση πανηγυρίζει. Τα καράβια αρμενίζουνε γρήγορα με τα πανιά φουσκωμένα από τον αγέρα και διασταυρώνουνε το να τα άλλο. Άλλα πάνε καταπάνω στον καιρό, άλλα πρύμα, άλλα κατάπρυμα. Κοντά στις στεριές βλέπεις και καμιά βαρκούλα με το πανάκι της που τσαλαβουτά σα πάπια.

   Στο ακροθαλάσσι είναι ένα ρημοκλήσι. Το κύμα χτυπά στα θεμέλια του, ραντίζει τη χυβάδα στ’ άγιο βήμα και δυο βάρκες που ναι τραβηγμένες όξω γεμάτες φύκια. Μπαίνω μέσα και κάνω το σταυρό μου. Τα παλιά εικονίσματα στέκουνται από πολλά χρόνια στο εικονοστάσι που ναι καρφωμένο με ξύλινες καβίλιες. Ο Άγιος Νικόλας κάθεται στο θρονί του, ταπεινός και καλοκάγαθος, ντυμένος με τα δεσποτικά του, με κοντά γένια, ηλιοψημένος σα θαλασσινός. Με το να χέρι του βλογά τον κόσμο και με τα άλλο βαστά ανοιχτό το Ευαγγέλιο που γράφει : «Δεύτε πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς».

   Κάθουμαι κάμποση ώρα σ’ ένα στασίδι κι ακούγω τον αγέρα που βουίζει και τραβά το ίσιο χωρίς να ψέλνει κανένας. Ο Αη Νικόλας με κοιτά με την ήμερη ματιά του. Στη διπλανή θυρίδα κάθεται η Παναγία η Οδηγήτρια, συλλογισμένη, πικραμένη και βαστά στην αγκαλιά της το Χριστό που βλογά τον κόσμο. Κάνω πάλι το σταυρό μου και βγαίνω έξω. Οι σκοίνοι μοσκοβολάνε. Ο κυρ Βοριάς σαλαγά τα άσπρα τα πρόβατά του, που γεμίζουνε το πέλαγο και περπατάνε όπου γυρίσεις και τηράξεις. Καράβια και καΐκια αρμενίζουνε ανάμεσα σ’ αυτά τα πρόβατα δροσολογημένα από το μελτέμι του Δεκαπενταύγουστου. Ήμερος καιρός, ήμερη πλάση, όλα ήμερα στην αγιασμένη Ελλάδα, «εικόνα πραότητος» σαν τον άγιο Νικόλα, όλα φτωχά κι απλά μα πλούσια – «τη πτωχεία τα πλούσια».

26.8.51 Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

FotisKontoglou

Γιορτάζει η Παναγία μας, τι δώρο να της κάνω;

Σήμερα τελευταία στιγμή κατάλαβα, ότι γιορτάζει η Παναγία Μητέρα μου, τι μπορώ να κάνω;
Θα πάω να εξομολογηθώ, θα πάω να συγχωρέσω όποιον πίκρανα, φανερά και κρυφά, και θα ετοιμαστώ και εγώ ο ελάχιστος, για αυτήν την Μεγάλη Γιορτή.
Τίποτε δεν έκανα, τίποτε… συνέχιζε και έλεγε ένας μικρός νεαρός κλαίγοντας και παραμιλώντας στον δρόμο, για τον πνευματικό του. Ότι μου πει ο πνευματικός μου πατέρας, θα κάνω, έλεγε ο νεαρός. Χριστέ μου σε πίκρανα και Εσένα και την Μητέρα Σου, την Μητέρα μου, έλεγε και δεν είχε μάτια να δει από τα δάκρυα και τίποτε δεν τον σταματούσε, να βρει τον πνευματικό του...

Άνθρωποι είπαν ότι τον είδαν με μία Όμορφη Κυρία δίπλα του.
Ένας Γέροντας είπε ότι είναι η Ίδια η Παναγία που μαζεύει τα παιδιά Της.

Κανείς δεν ξέρει πως και πότε η Παναγία αποφασίζει να μαζέψει τα παιδιά Της.
Κάποια παιδιά είναι στην Αγκαλιά Της, κάποια Της τραβούνε το φόρεμα, κάποια ακόμη πιο πίσω ακολουθούν και κάποια χαθήκανε και έρχεται η Ίδια η Παναγιά να τα βρει.
Η μετάνοια είναι Φοβερό Μυστήριο, το Φοβερότερο και πιο Όμορφο και δίδεται από τον Θεό.
Και ο άνθρωπος, όπως λένε οι Γέροντες, δεν έχει κανένα δώρο να κάνει καλό προς τον Θεό, παρά μονάχα την Σταυρική Θυσία του Ίδιου του Υιού Του, το Αίμα και Σώμα που θα κοινωνήσει, προετοιμασμένος και μετανοημένος.

Όλοι μαζί τα αδέρφια, ας γιορτάσουμε την Υπέροχη Αυτή Μάνα μας με τον καλύτερο τρόπο και όπως μπορεί ο κάθε ένας μας.
Είναι η πιο Υπέροχη Μάνα!
Είναι η Μάνα του Άπειρου Θεού, του Γλυκύτατου Χριστού μας!

Καλή Παναγιά! Με απέραντη αγάπη. Μόνο αγάπη.

facebook

Όλος ο κόσμος έγινε για την Παναγιά και η Παναγιά για τον Χριστό

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

  Μὲ κάθε δίκαιον ἔχαιρε καὶ ὑπερέχαιρε πρὸ τοῦ αἰῶνος ἡ Ἁγία Τριάς, προγινώσκουσα κατὰ τὴν θεαρχικήν της ἰδέαν, τὴν ἀειπάρθενον Μαριάμ. Διότι, εἶναι γνώμη τινῶν Θεολόγων, ὅτι ἂν καθ’ ὑπόθεσιν ὅλα τὰ ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων ἤθελαν κρημνισθοῦν ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ γίνουν δαίμονες· ἂν ὅλοι οἱ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἄνθρωποι ἤθελαν γένουν κακοὶ καὶ ὅλοι νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν κόλασιν χωρὶς νὰ γλυτώσῃ τινάς· ἂν ὅλα τὰ κτίσματα, οὐρανός, φωστῆρες, ἄστρα, στοιχεῖα, φυτά, ζῶα, ἤθελαν ἀποστατήσουν κατὰ τοῦ Θεοῦ, νὰ εὔγουν ἀπὸ τὴν τάξιν τῶν καὶ νὰ ὑπάγουν εἰς τὸ μὴ ὄν· μ’ ὅλον τοῦτο, ὅλες αὐτὲς οἱ κακίες τῶν κτισμάτων, συγκρινόμεναι μὲ τὸ πλήρωμα τῆς ἁγιότητος τῆς Θεοτόκου, δὲν ἠδύναντο νὰ λυπήσουν τὸν Θεόν, διατί, μόνη ἡ Κυρία Θεοτόκος ἦτον ἱκανὴ νὰ Τὸν εὐχαριστήσῃ κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα καὶ νὰ μὴ Τὸν ἀφήσῃ τόσον νὰ λυπηθῃ διὰ τὸν χαϊμὸν καὶ τὴν ἀπώλειαν τῶν τόσων καὶ τόσων κτισμάτων Του, ὅσον ἤθελε Τὸν κάμῃ νὰ χαίρῃ ὑπερβαλλόντως διὰ λόγου Της μόνον. Ἤγουν, διότι Αὐτὴ μόνη ἀσυγκρίτως Τὸν ἠγάπησεν ὑπὲρ πάντα· διότι Αὐτὴ μόνη ὑπὲρ πάντα ὑπήκουσεν εἰς τὸ θέλημά Του καὶ διότι Αὐτὴ μόνη ἐστάθη χωρητικὴ καὶ δεκτικὴ ὅλων ἐκείνων τῶν φυσικῶν, τῶν προαιρετικῶν καὶ τῶν ὑπερφυσικῶν χαρισμάτων, ὁποὺ ὁ Θεὸς διεμοίρασεν εἰς ὅλην τὴν κτίσιν. 
Ἐν συντομίᾳ, διότι Αὐτὴ ἔγινεν ἕνας ἄλλος δεύτερος κόσμος, ἀσυγκρίτως καλύτερος ἀπὸ ὅλον τὸν νοητὸν καὶ αἰσθητὸν κόσμον καὶ ἀρκετὸς μόνος νὰ δοξάζῃ αἰωνίως τὸν Ποιητὴν ἐκ τῆς καλλονῆς καὶ ποικιλίας τῶν χαρισμάτων του περισσότερον ἀπὸ ὅλην τοῦ παντὸς τὴν δημιουργίαν.
  Συνάγεται λοιπὸν ἐκ τῶν εἰρημένων, ὅτι, ἐπειδὴ καὶ ὁ Θεὸς προώρισε τὴν Θεοτόκον κατὰ τὴν προαιώνιον Αὐτοῦ εὐδοκίαν, ἤτις εἶναι, οὐχὶ τὸ ἑπόμενον καὶ κατ’ ἐπακολούθησιν θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ προηγούμενον καὶ κύριον Αὐτοῦ θέλημα, ὡς τὸ ἑρμηνεύει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος [λόγῳ α´ εἰς τὰ Φῶτα καὶ λόγῳ εἰς τὴν Χριστοῦ Γέννησιν]· συνάγεται, λέγω, ἐκ τούτων, ὅτι, καθὼς τὸ περιβόλι γίνεται διὰ νὰ φυτευθῇ τὸ δένδρον καὶ πάλιν τὸ δένδρον φυτεύεται διὰ τὸν καρπόν, τοιουτοτρόπως ὅλος ὁ νοητὸς καὶ αἰσθητὸς κόσμος ἔγινε διὰ τὸ τέλος τοῦτο, ἤτοι διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον· καὶ πάλιν ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· καὶ οὕτως ἐτελειώθη ἡ ἀρχαία βουλὴ καὶ ὁ σκοπὸς ὁ πρῶτος τοῦ Θεοῦ· μὲ τὸ νὰ ἀνακεφαλαιώθησαν τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ, καὶ ἡνώθη ἡ κτίσις μὲ τὸν Κτίστην, οὐχὶ φυσικῶς, οὐχὶ προαιρετικῶς καὶ κατὰ χάριν, ἀλλὰ κατ’ αὐτὴν τὴν ὑπόστασιν· ὅστις εἶναι ὁ ἀνώτατος βαθμὸς τῆς ἑνώσεως, ὕστερα ἀπὸ τὸν ὁποῖον, ἄλλος ἀνώτερος, οὔτε εὑρέθη, οὔτε εὑρεθήσεται.

«Ἀόρατος Πόλεμος»

Μέρος πρῶτον, Κεφάλαιον ΜΘ´

ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι ἄ.χ., σελ. 164

https://christianvivliografia.wordpress.com

Αποστολέας:«ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ»!

Αναφέρει ο Άγιος Παΐσιος:
-Μια φορά χρειάστηκε να βγω έξω στον κόσμο και είχα ανάγκη από χίλιες δραχμές, γιατί τότε τόσο κόστιζαν οι μετακινήσεις. Ό,τι επιταγές έρχονταν είχα δώσει εντολή στο Ταχυδρομείο να επιστρέφονται αμέσως ως απαράδεκτες. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν σ΄αυτή τη δύσκολη κατάσταση, μου έφερε ένας αδελφός την αλληλογραφία μου και μια επιταγή χιλίων δραχμών ακριβώς, ανώνυμη, χωρίς διεύθυνση, η οποία στη θέση του αποστολέα έγραφε : «ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ». 

Μόλις είδα την πρόνοια του Θεού, λύθηκα στα κλάματα κι ευχαριστούσα τον Κύριο μας και την Παναγία μας.

Έχω δει πολλά στη ζωή μου. Φοβερό πράγμα·αν δεν κοιτάς τον εαυτό σου, ο Θεός δεν σ΄αφήνει ούτε να σκεφτείς ότι κάτι σου χρειάζεται! Βλέπεις, η επιταγή είχε σταλεί πριν εγώ τη χρειαστώ. Ο Θεός, σαν καλός Πατέρας, φροντίζει πριν έρθουμε εμείς στην ανάγκη κάποιου πράγματος και, πριν ακόμα Του ζητήσουμε, η πρόνοιά Του μεριμνά και φροντίζει, για να μας το δώσει. Χρειάζεται όμως να βλέπει σ΄εμάς ότι του έχουμε εμπιστοσύνη.

Από το βιβλίο του ιερομονάχου Χριστοδούλου «Ο Γέρων Παίσιος»

Προσευχηθείτε στη Μητέρα του Θεού, όταν η καταιγίδα της εχθρότητας και της κακίας ξεσηκώνεται στο σπίτι σας.

Προσευχηθείτε στη Μητέρα του Θεού, όταν η καταιγίδα της εχθρότητας και της κακίας ξεσηκώνεται στο σπίτι σας. 

Αυτή η Πανάγαθη και Κραταιά, πάρα πολύ εύκολα μπορεί να ειρηνεύσει τις ανθρώπινες καρδιές.

Η ειρήνη και η αγάπη προέρχονται σαν από Πηγή, από τον ένα Θεό.

 Αλλά η Δέσποινά μας , ενωμένη με τον Θεό και ως Μητέρα του Χριστού προσεύχεται θερμά υπέρ ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, πολύ περισσότερο υπέρ πάντων των χριστιανών.

Ξεκινώντας την προσευχή στην Κυρία Θεοτόκο, πριν από την προσευχή να είσαι πεπεισμένος ότι δεν θα φύγεις απ’ Αυτή , χωρίς να λάβεις έλεος».

Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής

facebook

Γερμανοῦ τοῦ Σεβασμιωτάτου καί θεοπροβλήτου Μητροπολίτου, αιωνία η μνήμη!

Τάσος Μιχαλάς

 Τόν Μητροπολίτη Θεοδωρουπόλεως Γερμανό (Ἀθανασιάδη), τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, γνώρισα πρίν ἀπό 27 χρόνια στήν Κωνσταντινούπολη. Καί ἐκείνη ἡ πρώτη μας συνάντηση ἀποδείχθηκε παραγωγική, γιατί ἔγινε καί οἰκογενειακή φιλία. 

Ἄν, ὅμως, ὁ Γερμανός ἀνῆκε στούς κληρικούς πού ἁρπάζουν εὐκαιρίες γιά νά προβληθοῦν ἤ ἄν ἦταν προβεβλημένος ἐκκλησιαστικός ἀξιωματοῦχος μέ πυγμή καί κατεῖχε ἠχηρό ἐκκλησιαστικό πόστο μέ ἀντίστοιχη συμπεριφορά (λονδρέζικο ὕφος, ὑπεροψία Παιδαγωγοῦ-Ἀρωγοῦ-Καθοδηγητῆ τῶν ἀνθρώπων), θά τόν εἶχα ἐνωρίς ἀπορρίψει χωρίς τύψεις ἤ ἐνοχές καί θά θεωροῦσα χάσιμο χρόνου τίς συναντήσεις μαζί του. Ἐπειδή, ὅμως, ὁ Σεβασμιώτατος ζεῖ ταπεινά κι ἔχει διακριθεῖ -ἄδηλον πῶς- σέ ἀρετές μέ ἀξία (σεμνότητα, ἀσκητικότητα, μετριοφροσύνη, ἀκτημοσύνη, ἐξάρτηση ἀπό τήν προσευχή καί τήν Λογική), ἀρχειοθετήθηκε μέσα μου ὡς κληρικός-ὁδηγός, ἀπό αὐτούς ποὺ σπανίζουν κι ἔχουν νά σοῦ προτείνουν πολλά.

  Θυμᾶμαι, ὅταν γιά πρώτη φορά τόν ἐπισκέφθηκα στήν Πόλη, στό μικρό καί φτωχικό διαμέρισμα πού τοῦ εἶχαν παραχωρήσει γιά νά μείνει, εἶχα τήν αἴσθηση ὅτι ἀνακάλυπτα ἕναν ἀκέραιο ἄνθρωπο, πού ἀκτινοβολεῖ καί διδάσκει μέ τήν σιωπή καί τή ζωή του. Πίστεψα τότε, χωρίς νά ἔχω διαψευσθεῖ μέχρι σήμερα, ὅτι βρισκόμουν μπροστά σέ ἕναν ἄγαμο κληρικό μέ σεμνή πολιτεία καί ἀσκητική κακουχία, προσγειωμένον καί ἰσορροπημένο, ἀπό αὐτούς πού ἀξίζει ἀκόμη καί νά κάθεσαι στήν «οὐρά» γιά νά πάρεις τήν εὐλογία τους καί τήν συμβουλή τους.

  Φυσικό, λοιπόν, ὅτι αἰσθάνομαι ἰδιαίτερη χαρά καί νιώθω προνομιοῦχος, ὅταν μία φορά τόν χρόνο, πού ὁ Σεβασμιώτατος ἔρχόταν στήν Ἑλλάδα, είχα τήν τιμή καί τήν δυνατότητα νά τόν συναντῶ. 

 Οἱ συναντήσεις αὐτές μέ ἕναν σεβάσμιο Ἱεράρχη, ὁ ὁποῖος -ἐν μέσω τῆς πρωτοφανοῦς κρίσης πού σαρώνει τήν παγκόσμια σφαίρα- πορεύεται ἐν Κυρίῳ καί ἐκπέμπει ὀσμή εὐωδίας πνευματικῆς, είχαν γίνει παράδοση καί τίς περιμέναμε πῶς καί πῶς ἡ οἰκογένειά μου κι ἐγώ. Θά μποροῦσα (ὑποθετικά) νά ἰσχυριστῶ -ἔστω καί ἄν κινδυνεύω νά θεωρηθῶ ὑπερβολικός ἤ ντεμοντέ- ὅτι, ἄν χρειαζόταν νά ἐπιλέξω συνάντηση ἀνάμεσα στόν Ἡγέτη μιᾶς Ὑπερδύναμης καί τόν Μητροπολίτη Θεοδωρουπόλεως Γερμανό, θά ἐπέλεγα τόν δεύτερο, ἀφοῦ οἱ κατά κόσμον «Μεγάλοι» δέν ἔχουν λύσεις γιά ἔξοδο ἀπό κρίσεις, ἔχουν κι αὐτοί ἁμαρτίες μέ τό κιλό.

  Ἐνῶ ὁ Γερμανός γέμιζε τίς μπαταρίες σου, σέ φώτιζε καί σέ βοηθούσε νά βγεῖς ἀπό τήν ἀδράνεια, σέ ξαλάφρωνε ἀπό κακοτεχνίες καί ἁμαρτίες ποὺ κουβαλᾶς καί ἀποτελοῦν καθημερινό φαινόμενο. Ἄλλωστε, αὐτό δέν εἶναι τό χάρισμα τῶν Μεγάλων, ὅσων πορεύονται τήν εὐθεία ὁδό, τήν ὁδό τοῦ Κυρίου; Ξέρουν νά ἐλαττώνουν καί ὄχι νά διογκώνουν τά ἄγχη καί τίς ἀβεβαιότητες τῶν ἀνθρώπων! Λειτουργοῦν ὡς θεράποντες ἰατροί, ἱκανοί νά ἀποκαταστήσουν τήν κλονισμένη ὑγεία σου καί βοηθοῦν νά διατυπώσεις νέο κώδικα λειτουργίας μέ τή ζωή καί τόν ἑαυτό σου, ἄν ἔχεις ναρκωθεῖ ἤ πληγωθεῖ ἀπό τίς πραγματεῖες τοῦ βίου.

  Βέβαια, ὅσοι ἔχουν ἐμπλακεῖ στό παιχνίδι τῆς καριέρας καί συναλλάσσονται γιά νά «ἀναδειχθοῦν», θεωροῦν παρακατιανούς ἀνθρώπους σάν τόν Μητροπολίτη Θεοδωρουπόλεως Γερμανό, κατώτερους ἀκόμη καί ἀπό χαμηλόβαθμους ὑπαλλήλους τῶν Βρυξελῶν! Ἄλλα ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά συντονίζονται μέ τά Ἄνω καί προσδοκοῦν κάτι περισσότερο ἀπό τόν ἐπίγειο ἄρτο, θεωροῦν τούς καριερίστες

Η εορτή του ευαγγελισμού της Κοιμησεως της Θεοτόκου

12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Πρόκειται για μιά εορτή η οποία περιέχεται στο Ιεροσολυμίτικο Τυπικό και διαθέτει δική της Ασματική Ακολουθία.Το περιεχόμενο της έχει ως εξής: Όταν ο Κύριος μας θέλησε να παραλάβει κοντά Του, στους Ουρανούς, την Πανάχραντη Μητέρα Του απέστειλε σ᾿ Αυτήν τον Αρχάγγελο Γαβριήλ ο οποίος κρατώντας έναν κλάδο φοίνικα την ειδοποίησε ότι, μετά από τρείς ημέρες επρὀκειτο να εγκαταλείψει τα εγκόσμια αναχωρώντας για τα Επουράνια. Αυτό σημαίνει Ευαγγελισμός (αναγγελία) της Κοιμήσεως.

Εκείνη με πολλή χαρά ανέβηκε στο Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί κάτι το οποίο συνήθιζε τακτικά. Κατά την ανάβαση Της στο Όρος τα δένδρα δείχνοντας σεβασμό και Τιμή προς την Δέσποινα του κόσμου έκλιναν τις κορυφές τους προσκυνώντας Την.

Κατόπιν πήγε στο σπίτι Της και ετοίμασε τα της Κηδείας και της Ταφής Της. Το Θαύμα που ακολούθησε ήταν όντως παράδοξο! Ουράνια σύννεφα παρέλαβαν τους Αποστόλους από τα σημεία του κόσμου που βρίσκονταν και κήρυτταν το Ευαγγέλιο της Σωτηρίας και τους έφεραν στο σπίτι της Παρθένου.

Με δάκρυα στα μάτια άκουσαν την αιτία της αιφνίδιας αυτής αρπαγής τους καθώς και τις τελευταίες συμβουλές από τα άσπιλα χείλη Της. Αφού παρέδωσε την Παναγία της Ψυχή στα χέρια του Υιού Της, οι Απόστολοί παρέλαβαν το Θεοδόχο Σώμα Της Κυρίας των Αγγέλων και το ενταφίασαν στην Γεθσημανή. Μετά από τρείς ημέρες άνοιξαν το Μνημείο για χάρη του Αποστόλου Θωμά ο οποίος α- σήμερα κατά Θεία παραχώρηση! από τον άνοιξαν το Μνημείο για χάρη του Αποστόλου Θωμά ο οποίος απουσίαζε κατά Θεία παραχώρηση! από τον ενταφιασμό Της Θεοτόκου, και με έκπληξη και χαρά διαπίστωσαν ότι το Σώμα που γέννησε τον Σωτήρα είχε μεταστεί στους Ουρανούς.

πηγή

Ο..καρβουνιάρης που έγινε επίσκοπος

Άγιος Ιερομάρτυς Αλέξανδρος, Επίσκοπος Κομάνων.

 Αναφορά στον Άγιο γίνεται από τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης εις τον ''Βίον του αγίου Γρηγορίου (Νεοκαισαρείας) του Θαυματουργού''.
 Εκεί αναφέρεται ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός,γνωστός για τους ιεραποστολικούς αγώνες του για εκχριστιανισμό της περιοχής ταξίδεψε στον Πόντο και συγκεκριμένα στα Κόμανα για να βοηθήσει στην εκλογή επισκόπου.Επειδή δεν βρήκε κάποιον κατάλληλο υποψήφιο ζήτησε από τους ντόπιους να ονομάσουν άτομα με σοφία και ευλάβεια από την περιοχή τους.Κάποιος ανέφερε τον Αλέξανδρο τον ''καρβουνιάρη''.

 Ξαφνικά ήρθε στον άγιο Γρηγόριο η σκέψη ότι ίσως η πρόταση για τον Αλέξανδρο δεν ήταν τυχαία, αλλά ότι ήταν θεία υπόδειξη. Αμέσως ρώτησε ποιός ήταν αυτός ο Αλέξανδρος. Κάποιος, αστειευόμενος, τον έφερε μπροστά στον επίσκοπο. Ήταν ντυμένος με βρώμικα κουρέλια, ενώ το πρόσωπο και όλο του το σώμα ήταν κατάμαυρο από τα κάρβουνα. Όλοι άρχισαν να γελούν. Το διορατικό όμως μάτι του αγίου Γρηγορίου έβλεπε άλλα πράγματα. Διέκρινε ότι ο τρόπος ζωής του δεν οφειλόταν στη φτώχεια του, αλλά σε δική του επιλογή, από κάποια φιλοσοφική διάθεση.

 Μετά από αυτή την εκτίμηση που έκανε για το πρόσωπο του καρβουνιάρη, τον πήρε ιδιαιτέρως και έμαθε με λεπτομέρεια τα σχετικά με τον βίο του. Στη συνέχεια τον παρέδωσε στους δικούς του να τον πλύνουν και να τον ντύσουν, ενώ ο άγιος ξαναγύρισε στη σύναξη των πολιτών. Όταν ο Αλέξανδρος επέστρεψε στη σύναξη καθαρός και καλοντυμένος, ο κόσμος ξαφνιάστηκε, βλέποντας έναν άλλον άνθρωπο. Ο άγιος Γρηγόριος τους τόνισε το πόσο λανθασμένο είναι το κριτήριο μας, όταν δίνουμε προσοχή στο εξωτερικό του ανθρώπου και όχι στο εσωτερικό του βάθος.

Η κατάληξη της σύναξης έγινε στην εκκλησία, όπου ο άγιος Γρηγόριος χειροτόνησε τον Αλέξανδρο τον καρβουνιάρη σε επίσκοπο. Ύστερα ζήτησε από τον νέο επίσκοπο να κηρύξει τον θείο λόγο. Κι εδώ ο άγιος Γρηγόριος δεν διαψεύσθηκε. Ο λόγος δεν ήταν περίτεχνος και στολισμένος, ήταν όμως ένας λόγος γεμάτος περιεχόμενο.

Κάποιος νεαρός, που προερχόταν από την Αθήνα και καμάρωνε για τον δικό του αττικίζοντα και καλλωπισμένο λόγο, χαμογέλασε με το «ακαλλές της λέξεως» του νέου επισκόπου. Γρήγορα όμως συνήλθε «εκ θειοτέρας όψεως». Είδε ένα σμήνος από περιστέρια, που έλαμπαν απερίγραπτα, και συγχρόνως άκουσε θεία φωνή να λέει ότι «του Αλεξάνδρου είναι αυτά τα περιστέρια».

Ημέρα μνήμης: 12 Αυγούστου.

(Ηλία Α. Βουλγαράκη, «Στιγμιότυπα από την εποχή των Πατέρων», εκδ. Αρμὀς)

Οἱ Ἅγιοι Πάμφιλος και Καπίτων

Οἱ Ἅγιοι Πάμφιλος και Καπίτων μαρτύρησαν δια ξίφους. 

Ημέρα μνήμης η 12η Αυγούστου.

Κυριακή ΙΑ΄Ματθαίου –''Θυμός'',''οργή'' και ''τιμωρία''του Θεού

Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία

1. Παρακαλῶ, ἀδελφοί μου χριστιανοί, νά προσέξετε τά ὅσα θά σᾶς πῶ σήμερα, σάν ἕνα ταπεινό κήρυγμα στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή.

 Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μᾶς μίλησε παραβολικά καί μᾶς εἶπε ὅτι πρέπει νά συγχωροῦμε τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων, γιά νά συγχωρέσει ὁ Θεός καί τά δικά μας ἁμαρτήματα. Καί τά πταίσματα τῶν ἄλλων ἀπέναντί μας, ἀγαπητοί, εἶναι λίγα, ἐνῶ τά ἁμαρτήματα τά δικά μας ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ εἶναι πολλά καί μεγάλα.

 Eἶπε λοιπόν ὁ Κύριός μας στό σημερινό Εὐαγγέλιο γιά ἕναν βασιλιά, ὁ ὁποῖος θέλησε νά λογαριαστεῖ μέ τούς δούλους του στά χρέη τους. Ἔτσι τοῦ ἔφεραν ἕναν χρεώστη, ὁ ὁποῖος ὄφειλε δέκα χιλιάδες τάλαντα. Πολύ μεγάλο ποσό, γιά τήν ἐποχή μάλιστα ἐκείνη! Δέν εἶχε ὅμως τήν δύναμη ὁ χρεώστης νά τό πληρώσει, γι᾽ αὐτό καί ὁ βασιλιάς διέταξε νά πωληθεῖ αὐτός καί ἡ γυναίκα του καί τά παιδιά του καί ὅλα ὅσα εἶχε, γιά νά πληρωθεῖ τό χρέος.
 Ἔπεσε ὅμως στά γόνατα ὁ χρεώστης δοῦλος καί προσ­κυνοῦσε τόν βασιλιά καί τόν παρακαλοῦσε νά τοῦ δώσει παράταση καί αὐτός μέ τόν καιρό θά ἐξοφλήσει τό χρέος του. Ὁ βασιλιάς τότε φάνηκε πολύ σπλαγχνικός καί ἔδειξε συμπάθεια στόν χρεώστη δοῦλο καί τοῦ χάρισε ἐντελῶς τό μεγάλο χρέος. Ἀκοῦστε ὅμως τήν συνέχεια, ἀδελφοί μου. 

  Ὁ δοῦλος αὐτός συνάντησε ἕναν ἄλλο δοῦλο, πού τοῦ ὄφειλε ἑκατό δηνάρια, δηλαδή, ἕνα πολύ - πολύ μικρό ποσό σχετικά μέ τό δικό του πρῶτο χρέος στόν βασιλιᾶ. Τόν σταμάτησε λοιπόν καί τοῦ ζητοῦσε μέ σκληρότητα νά τοῦ δώσει ὅ,τι τοῦ ὀφείλει. Ὁ δεύτερος χρεώστης δοῦλος ἔπεσε στά γόνατα τοῦ συνδούλου του καί τόν παρακαλοῦσε νά δείξει ὑπομονή καί θά τόν ξεχρεώσει. Ἀλλά ὁ πρῶτος δοῦλος, ἄν καί προηγουμένως εἶχε λάβει τήν μεγάλη χάρη ἀπό τόν βασιλιά, ὅμως αὐτός δέν φάνηκε καθόλου σπλαγχνικός στόν δικό του χρεώστη. Τόν πῆγε στόν δικαστή, τόν ἔριξε στήν φυλακή, μέχρις ὅτου ἐξαντλήσει τό χρέος του. Τήν σκληρή ὅμως αὐτή συμπεριφορά τοῦ ἀγνώμονα δούλου τήν ἀνέφεραν οἱ σύνδουλοι στόν βασιλιά. Καί ὁ βασιλιάς «θύμωσε» (στίχ. 34), τόν κάλεσε καί τοῦ μίλησε ἐλεγκτικά καί αὐστηρά καί τόν τιμώρησε γιά τήν ἀσπλαγχνία του. Τόν ἔριξε στήν φυλακή μέ τήν ἐντολή μάλιστα νά τόν βασανίζουν σάν φυλακισμένο, μέχρις ὅτου ἐξοφλήσει τό χρέος του.

Καταλαβαίνετε, ἀδελφοί χριστιανοί, ποιός εἶναι ὁ βασιλιάς τῆς παραβολῆς. Εἶναι ὁ Θεός μας, ὁ Ὁποῖος, γιά τήν πολλή Του ἀγάπη σέ μᾶς συγχωρεῖ τά ἁμαρτήματά μας, ὅποια καί ὅσα κι᾽ ἄν εἶναι αὐτά, ἄν βέβαια μετανοοῦμε. Αὐτό ὅμως δημιουργεῖ καί σέ μᾶς τήν ὑποχρέωση νά συγχωροῦμε τά ἁμαρτήματα τῶν ἀδελφῶν μας. Αὐτό εἶναι τό κύριο μήνυμα καί δίδαγμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἐξ

«Διώξε τους Άγιε μου.Διώξε τους!

ΔΙΠΛΟ ΟΝΕΙΡΟ
«Σου’ταξα αυτό το χαρτάκι. Διάβασέ το!», μου είπε ο γέρο-Κορφιάτης την ημέρα της περιφοράς του Αγίου στην Κέρκυρα (11 Αυγούστου) και μου έδειχνε ένα κομμάτι χαρτί ζαρωμένο και κιτρινιασμένο.
-Πως τό’ χω στα χέρια μου; μη ρωτάς. Διάβασέ το!

«Ορκιζόμαστε στη μεγάλη χάρη του, εμείς, Διάκος Συμεών –σκευοφύλακας του Παναγίου Ναού του- και Χαράλαμπος Καμπονέρης –εκκλησιάρχης-, πως τα μεσάνυχτα κι έπειτα – δε θυμόμαστε καλά- δεκαπέντε με δεκάξι Αύγουστο μήνα του 1716, ο Άγιος άφησε το κουβούκλι του για μιά-δυό ώρες κι ύστερα βρέθηκε πάλι μέσα. Τούτο για όσους δεν πιστεύουν.»

-Σου’ ταξα πως θα σου το δείξω - εξακολούθησε να μου λέγει ο γέρος - μα και συ θα γράψεις τα όσα σου είπα, όπως τα άκουσα από τον πατέρα μου, κι’ εκείνος από τον δικό του, κι έτσι ως πέντε γενεές που φθάνει στο στόμα του ίδιου του Χαράλαμπου.
Του υποσχέθηκα του γέρου και τα γράφω.

«Ημερόνυχτα τα κανόνια ολόγυρα στην πόλη. Ο Ενετός ναύαρχος είχε μαζευτεί κάτω από τα τείχη και άφησε το στόλο των απίστων να αράξει στον ήσυχο γιαλό του Ίψου και στα Γουβιά, τον Αύγουστο του 1716. Ήταν η δεύτερη φορά που οι Τούρκοι πατούσαν την Κέρκυρα.Μέσα στην πόλη φόβος και τρόμος. Έτρεχαν στο παλαιό φρούριο, σήκωσαν το γεφύρι και αφέθηκαν στο έλεος του Θεού.
Μόνον ο στρατάρχης, ψύχραιμος, μάζεψε τη λίγη φρουρά από Ενετούς και Έλληνες, πήρε και μερικά παλληκάρια από την πόλη, έκλεισε την πύλη του παλαιού φρουρίου και ανάγκασε τον κόσμο: τους νέους να οπλισθούν, τους γέρους τα παιδιά και τις γυναίκες να κουβαλούν χώμα, να βοηθούν στους προμαχώνες και να περιποιούνται τους πληγωμένους.

Ο κόσμος, δειλά-δειλά κάθε δειλινό, εμαζεύετο μπροστά στη μικρή πλατεία του Αγίου και όλοι, ορθόδοξοι και λατίνοι, έμπαιναν απο τη μια θύρα,

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ-Ουκ εχρησάμεθα τη εξουσία ταύτη

  Ο πολιτισμός μας, αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα είναι των δικαιωμάτων. Κι ας καταπατούνται εμφανώς τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και σε προσωπικό (ιδίως με τη βοήθεια της τεχνολογίας, που δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να αισθάνεται ελεύθερος πουθενά, καθώς του δίνει τα εργαλεία με αντάλλαγμα την παρακολούθησή του από το ηλεκτρονικό σύστημα). 

 Ο άνθρωπος θεωρεί ότι δικαιούται εκτός από τις ατομικές ελευθερίες και τη δυνατότητα επιλογής στη ζωή του για τις κύριες κατευθύνσεις της (εργασία, διαπροσωπικές σχέσεις), να κάνει πράξη το θέλημά του. Να πορεύεται κατά τις επιθυμίες του. Σταθμίζει μάλιστα το τι του επιτρέπεται σε συνδυασμό με τι τον ευχαριστεί και θέτει ως κέντρο της ζωή του το εγώ του, τον εαυτό του. Η αναφορικότητά του δεν είναι οι άλλοι, αλλά ζητά από τους άλλους να αναφέρονται σ’ αυτόν, να σκέπτονται όπως θέλει ο ίδιος, να πράττουν όπως θέλει ο ίδιος, να αποδέχονται και αν απορρίπτουν αυτούς που αποδέχεται και απορρίπτει. Γι’ αυτό και ολόκληρο το σύστημα του πολιτισμού μας ενισχύει το ανθρώπινο θέλημα. Το καθιστά πρωταγωνιστή. Το καλλιεργεί με τη διαφήμιση και τα προϊόντα και τις τεχνητές ανάγκες. Και το συνδέει με την εξουσία του ανθρώπου στον εαυτό του και στους άλλους. Διότι δικαιούμαι σημαίνει ότι έχω

ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΠΕΛΑΓΟΣ ΓΕΓΟΝΩΣ

 Ένας Άγιος αλλάζει την ιστορία της Ευρώπης. Μ’ αυτόν στο πλευρό τους οι υπερασπιστές ενός τόπου νικούνε έναν στρατό και έναν στόλο ο οποίος δεν φοβόταν ούτε ουρανό ούτε γη. Δεν είναι μόνο ότι η πνοή του Αγίου γίνεται καταιγίδα που τρομάζει και βουλιάζει. Είναι το αίσθημα ότι αυτοί που πιστεύουν, δεν είναι μόνοι τους. Με τον Άγιο κάνουν πράξη το αδύνατο.
Συχνά η ιστορία των Ελλήνων μοιάζει να επιβεβαιώνει το «τα αδύνατα τοις ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ». Δεν είναι ένα παιχνίδι περιούσιου λαού. Τίποτε δεν δίνεται μαγικά. Είναι ότι ακόμη και στις ήττες μας παλεύαμε γιατί δεν αισθανόμασταν μόνοι μας.
Σήμερα τους Αγίους τους θέλουμε για τον εαυτό μας. Χωρίς να έχει εκλείψει το αίσθημα ότι το πέλαγος των θαυμάτων δεν είναι μόνο για το άτομο, αλλά ξεκινά από το σύνολο, από το σώμα από την Εκκλησία, οι πολλοί έχουν νικηθεί από την απαίτηση των καιρών: υπάρχω πρώτα για μένα. Γι’ αυτό και όταν λιτανεύουμε την χάρη του Αγίου μας, διασώζουμε, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, το αδύνατο. Το αδιανόητο. Αυτό που υπερβαίνει το εγώ.
Μη μας ξεχνάς, Άγιέ μας Σπυρίδωνα!

π. Θ.Μ.

πηγή

~~~~Το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος την 11η Αυγούστου 1716~~~~