Προσεύχομαι, προσεύχομαι… Να θυμάστε,ο Θεός θα δώσει την ανταμοιβή για όλα,για όλα ! Πρέπει να Τον εμπιστευόμαστε.
Αγία Βασιλομάρτυς Αλεξάνδρα.
Τρίτη, 19 Φεβρουαρίου 2019
Το θαύμα που έζησα τα ξημερώματα της Αγίας Φιλοθέης!
π. Γεώργιος Χριστοδούλου
Ήταν μια κρύα και παγωμένη νύχτα του 2008, όταν λειτούργησα ως διάκονος με τη χάρη του Θεού στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών σε αγρυπνία προς τιμήν της οσίας Φιλοθέης, δίπλα στο σεπτό της σκήνωμα όπου φυλάσσεται σε περικαλλή και περίτεχνη λάρνακα. Ήταν η χρονιά εκείνη που η Αθήνα γνώρισε έναν από τους πιο ισχυρούς χιονιάδες.
Τελειώνοντας την κατανυκτική αγρυπνία στην οποία έψαλλαν αγγελικές φωνές μοναζουσών από την ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα, συνόδευσα με το αυτοκίνητο τον π. Δ. στην οικία του. Σε μια προσπάθεια να βγω από τα στενάκια της Πλάκας, βρέθηκα στην κορυφή ενός στενού δρόμου με αρκετά απότομη κατηφόρα. Η κατηφόρα όμως αυτή, είχε παγώσει. Μπροστά μου άλλο αυτοκίνητο ακινητοποιημένο. Γυρισμός δεν υπήρχε λόγω της στενότητας του δρόμου. Ευτυχώς το μπροστινό αυτοκίνητο είχε πέντε νέους. Κατέβηκαν οι τέσσερις και με τη βοήθεια του οδηγού κατάφεραν να φτάσουν μέχρι κάτω.
Το δικό μου; Άρχισε να γλιστράει μόνο του και ακυβέρνητο την κατηφόρα των 60-70 μέτρων. Φόβος μεγάλος με κυρίευσε. Η ζημιά που αναμενόταν θα ήταν τεράστια με τόσα αυτοκίνητα αριστερά και δεξιά σε απόσταση λίγων εκατοστών, αλλά ακόμη και για την ίδια μου τη ζωή.
Αγία μου Φιλοθέη! Έλα γρήγορα, σώσε με! Μη με αφήσεις, μόλις λειτουργήσαμε μαζί!
Και… ώ του Θαύματος! Το αυτοκίνητο μόλις φαινόταν ότι θα χτυπούσε στα αριστερά, μια δύναμη το εμπόδιζε και το έσπρωχνε προς την άλλη πλευρά. Το ίδιο όταν πλησίαζε στα δεξιά τα αυτοκίνητα. Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβανόταν έως ότου έφτασε κάτω και ακινητοποιήθηκε, χωρίς να αγγίξει ούτε καθρέφτη από τα υπόλοιπα οχήματα. Όσοι έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση μπορούν να με καταλάβουν. Τίποτα δεν υπακούει στον πάγο, ούτε τιμόνι, ούτε χειρόφρενο, ούτε ταχύτητες, ούτε φρένο.
Το αυτοκίνητο το οδηγούσε άλλος! Εγώ δεν είχα τον παραμικρό έλεγχο. Κάθε χρόνο ενθυμούμαι το θαύμα της Αγίας σε μένα τον ανάξιο, που έκανε μόνο και μόνο επειδή λειτούργησα για εκείνην.
Ας έχουμε όλοι τη χάρη και την ευλογία της φιλεύσπλαχνης αγίας που μοίρασε την περιουσία της στους κατοίκους της Αθήνας και ελευθέρωσε εκατοντάδες σκλαβωμένες γυναίκες από τα χέρια των Τούρκων.
Τελειώνοντας την κατανυκτική αγρυπνία στην οποία έψαλλαν αγγελικές φωνές μοναζουσών από την ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα, συνόδευσα με το αυτοκίνητο τον π. Δ. στην οικία του. Σε μια προσπάθεια να βγω από τα στενάκια της Πλάκας, βρέθηκα στην κορυφή ενός στενού δρόμου με αρκετά απότομη κατηφόρα. Η κατηφόρα όμως αυτή, είχε παγώσει. Μπροστά μου άλλο αυτοκίνητο ακινητοποιημένο. Γυρισμός δεν υπήρχε λόγω της στενότητας του δρόμου. Ευτυχώς το μπροστινό αυτοκίνητο είχε πέντε νέους. Κατέβηκαν οι τέσσερις και με τη βοήθεια του οδηγού κατάφεραν να φτάσουν μέχρι κάτω.
Το δικό μου; Άρχισε να γλιστράει μόνο του και ακυβέρνητο την κατηφόρα των 60-70 μέτρων. Φόβος μεγάλος με κυρίευσε. Η ζημιά που αναμενόταν θα ήταν τεράστια με τόσα αυτοκίνητα αριστερά και δεξιά σε απόσταση λίγων εκατοστών, αλλά ακόμη και για την ίδια μου τη ζωή.
Αγία μου Φιλοθέη! Έλα γρήγορα, σώσε με! Μη με αφήσεις, μόλις λειτουργήσαμε μαζί!
Και… ώ του Θαύματος! Το αυτοκίνητο μόλις φαινόταν ότι θα χτυπούσε στα αριστερά, μια δύναμη το εμπόδιζε και το έσπρωχνε προς την άλλη πλευρά. Το ίδιο όταν πλησίαζε στα δεξιά τα αυτοκίνητα. Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβανόταν έως ότου έφτασε κάτω και ακινητοποιήθηκε, χωρίς να αγγίξει ούτε καθρέφτη από τα υπόλοιπα οχήματα. Όσοι έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση μπορούν να με καταλάβουν. Τίποτα δεν υπακούει στον πάγο, ούτε τιμόνι, ούτε χειρόφρενο, ούτε ταχύτητες, ούτε φρένο.
Το αυτοκίνητο το οδηγούσε άλλος! Εγώ δεν είχα τον παραμικρό έλεγχο. Κάθε χρόνο ενθυμούμαι το θαύμα της Αγίας σε μένα τον ανάξιο, που έκανε μόνο και μόνο επειδή λειτούργησα για εκείνην.
Ας έχουμε όλοι τη χάρη και την ευλογία της φιλεύσπλαχνης αγίας που μοίρασε την περιουσία της στους κατοίκους της Αθήνας και ελευθέρωσε εκατοντάδες σκλαβωμένες γυναίκες από τα χέρια των Τούρκων.
Ένας Αργυμουριανός εθνομάρτυρας-Αγαθάγγελος ιερομόναχος(+1943)
Η Αντίσταση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ στους Γερμανούς!
Βασανίζει και δολοφονεί με φρικτό τρόπο έναν μοναχό από την Κρήτη σε ένα από τα μοναστήρια της επαρχίας Καλαβρύτων, παρουσία της αδελφής του!
Το παρακάτω κείμενο που δίνει στοιχεία της ζωής του και της θυσίας του μοναχού –κράτησα την ορθογραφία του- το έλαβα πριν αρκετό καιρό ιδιωτικά, από έναν συμπατριώτη του θύματος. Ερεύνησα διάφορες ημιτελείς καταστάσεις θυμάτων αλλά δεν βρήκα πουθενά το όνομά του. Από το συνειμμένο κείμενο και τη φωτογραφία όμως προκύπτει ότι κάποιοι συμπατριώτες του τον θυμούνται στην Κρήτη.Βασανίζει και δολοφονεί με φρικτό τρόπο έναν μοναχό από την Κρήτη σε ένα από τα μοναστήρια της επαρχίας Καλαβρύτων, παρουσία της αδελφής του!
Η Κόκκινη Τρομοκρατία του 1943-44 στοχοποίησε πολλούς ιερείς και μοναχούς και τα θύματα μεταξύ αυτών ήταν μερικές εκατοντάδες, πολύ περισσότερα από τις δεκάδες θύματα που είχαν από τους Γερμανούς!
Ο τόπος καταγωγής του, το ΑΡΓΥΡΟΜΟΥΡΙ, είναι γειτονιά του χωριού Εξώπολη στον δήμο Αποκορώνου Χανίων.
Ακολουθεί το κείμενο που μου εστάλη.
«ΕΝΑΣ ΑΡΓΥΡΟΜΟΥΡΙΑΝΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ !!!
Ο Ιερομοναχος Αγαθαγγελος ( Δημητριος Εμμ. Κουρκουνακης ) γεννηθηκε το 1910 στο Αργυρομουρι. Ακολουθησε το παλιο ημερολογιο και εγηνηκε καλογερος μαλλον στο μοναστιρι Αγκαραθο Ηρακλειου.
Υστερα επηγε στα Καλαβρυτα σε ενα μοναστιρι. Πρην την κατοχη επηγε η αδερφη του η Αθηνα ( υστερα εγινηκε και ευτη καλογρε και ονομαστηκενε Αγαθαγγελη και εκαμε και ενα μοναστηρι στη Παρνηθα - αλλη ωρα θα γραψω για αυτην - ) να τον εδει και την επιασε ο πολεμος εκια.
Το 43 το Φλεβαρη που εγεινουντανε οι αναμπουμπουλες με τσοι κουμμουνιστες τον επιασανε οι εθνοπροδοτες γιατι δεν ητονε τση ιδιας ιδεολογιας και τον εδεσανε σε ενα στυλο ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΓΑΛΑΝΕ ΜΙΑ -ΜΙΑ ΤΣΟΙ ΤΡΙΧΕΣ ΜΑΛΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ - ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΑΝΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΘΕΟ - ΤΟΥ ΒΓΑΛΑΝΕ ΤΑ ΑΝΥΧΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΝΤΑΝΑΓΙΑ !!!!!!
ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΝ ΕΒΑΛΑΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΛΑΚΚΟ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗΣ ΔΕΝ ΕΧΩΡΙΕ ( ΓΙΑΤΙ ΗΤΟΝΕ ΨΗΛΟΣ ) ΤΟΥ ΚΟΨΑΝΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ !!!!!! ΟΥΛΑ ΤΟΥΤΑΝΑ ΤΑ ΘΩΡΙΕ Η ΑΔΕΡΦΗ ΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΝΕ !!!!!!!
{Ο πατερας μου τον ειχενε βαφτησμενο ( Αντρουλιδης ) και ητονε κρεμαστος ( ψηλος ) μπλαβαματης ( γαλαζια ματια ) και ξαθης ( ξανθος ) ομορφος απου δε ητονε αλλος στο χωριο , οντεν επηγε στρατιωτης ητονε στο ιππικο , ηρθε μια φορα με αδεια και ηρθε στο σπιτι να δει το πατερα μου και εφοριε τη στολη και ελαμπενε ο κακομοιρης.
Υστερα επηγε καλογερος στον Αγκαραθο και αποεις επηγε απανω απου τον εφαγανε.
Μαρτυρια Αννας συζ. Ιωαννου Ξενακη - Αντρουλιδοπουλας 1917 - 2016 }.
Ελπίζω να βρω σε κάποια στιγμή το μοναστήρι στο οποίο μόναζε. Το γεγονός ότι έμεινε μαζί του η αδελφή του, που αποκλείστηκε εκεί από τον πόλεμο, μάλλον σημαίνει ότι πρόκειται για κάποιο από τα πολλά μικρά μοναστήρια της επαρχίας Καλαβρύτων
Δευτέρα, 18 Φεβρουαρίου 2019
Τα δημιουργήματα χειραγωγούν στην ευσέβεια.
Αγ. Γρηγορίου Νύσσης
Γιατί, όπως εκείνη δεν ξεπερνάει το όριό της, μολονότι δέχεται αμέτρητες ποσότητες υδάτων, που εισρέουν σε αυτήν, αλλά παραμένει στο ίδιο σημείο, σαν να μην έχει προστεθεί σε αυτήν καμία νέα ποσότητα νερού, κατά τον ίδιο τρόπο και ο άνθρωπος, όταν παραμένει στα όριά του, απολαμβάνοντας τα αγαθά, τα οποία αποκτά, δεν μπορεί να συναυξάνει μαζί με τον πλούτο των αγαθών και τη λαιμαργία της απόλαυσης.
Αλλά, ενώ δεν σταματά η εισροή των αγαθών μέσα του, διατηρεί στα μέτρα της την επιθυμία της απόλαυσης. Εφόσον, λοιπόν, δεν μπορεί η απόλαυση να ξεπεράσει τα φυσικά της όρια, για ποιο λόγο να επιδιώκουμε τις πλέον αυξήσεις των εσόδων, τη στιγμή που ποτέ δεν προσφέρουμε από το πλεόνασμα, το οποίο προκύπτει από τα νεότερα κέρδη, προκειμένου να ελεήσουμε τους άλλους; Επειδή όμως, όπως ερμηνεύσαμε την έννοια της ματαιότητας, ματαιότητα είναι ή λόγος ανόητος, ή πράγμα ανώφελο, νομίζω ότι καλά αρχίζει ο Εκκλησιαστής από αυτό το σημείο το λόγο.
Και αυτό για να μην θεωρήσουμε ως υπαρκτό τίποτε από όσα γίνονται, ούτε και από όσα λέγονται, εφόσον αποβλέπει προς αυτόν εδώ το σκοπό, δηλαδή στην παρούσα ζωή.
Γιατί κάθε ανθρώπινη προσπάθεια που καταβάλλεται για κάτι πέρα από τη ζωή, μοιάζει με τα παιχνίδια που παίζουν στην άμμο τα νήπια. Γι’ αυτά η απόλαυση των έργων σταματά μαζί με την προσπάθεια για τα έργα.
Γιατί μόλις σταματήσουν να χτίζουν, σωριάζεται και η άμμος γύρω της, χωρίς να αφήσει κανένα σημάδι των κόπων, που κατέβαλαν τα παιδιά. Αυτό είναι ο ανθρώπινος βίος.
Άμμος η φιλοδοξία, άμμος η εξουσία, άμμος ο πλούτος, άμμος καθετί που απολαμβάνουν σωματικά οι άνθρωποι με κόπο. Μέσα σε αυτά τα ανύπαρκτα ματαιοπονούν τώρα οι μικρόψυχοι και υποβάλλονται σε πολλούς κόπους για το κάθε ένα από αυτά, και μόνο όταν εγκαταλείψουν το χώρο της άμμου, εννοώ τη σωματική ζωή, τότε θα καταλάβουν καλά την ματαιότητα της εδώ διαμονής. Γιατί η απόλαυση μένει πίσω μαζί με τη υλική ζωή, ενώ δεν παίρνουν μαζί τους τίποτε άλλο εκτός από την συνείδηση μόνο».
Από τον πρώτο λόγο του αγ. Γρηγορίου Νύσσης, ‘’Εις τον Εκκλησιαστήν’’, Π. Μπρούσαλη
Εὐλογημένο ή καταραμένο το γιατί;
Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Νικόλαος
Ἐρώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στήν ἐκφορά του, τόσο δύσκολο στήν ἀπάντησή του.
Ἐρώτημα τόσο ἀληθινό, τόσο ἀνθρώπινο, τόσο ἀπαιτητικό, πού ὅμως ἀπό τή φύση του δέν ἀντέχει στόν λόγο, δέν ἐκφράζεται μέ τό στόμα, δέν μπαίνει σέ λέξεις, δέν δημοσιοποιεῖται σέ ἀκροατήριο, πολύ δέ περισσότερο, δέν ἐπιδέχεται μονοσήμαντες ἀπαντήσεις ἀπό κάποιους πού δῆθεν γνωρίζουν πρός κάποιους ἄλλους πού σίγουρα πονοῦν. Ἴσως εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν θέμα γιά τό ὁποῖο δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά γίνονται ὁμιλίες.
Εἶναι πολύ βαθύ γιά νά ἔλθει στήν ἐπιφάνεια τῆς συνειδητοποίησης.
Εἶναι πολύ ἐπώδυνο γιά νά χωρέσει στόν ὁρίζοντα τῶν ἀντοχῶν μας.
Εἶναι πολύ προσωπικό γιά νά ἐντοπισθεῖ στό στερέωμα τοῦ δημόσιου λόγου. Ἴσως αὐτό τό ἐρώτημα νά πονάει πιό πολύ καί ἀπό τήν αἰτία πού τό δημιουργεῖ. Γιατί ὅλοι ξέρουμε πώς δέν ἔχει εὔκολη ἀπάντηση. Καί ὅμως εἶναι τόσο ἐπίμονο καί ἀληθινό.
Γιατί σέ μένα, Θεέ μου; Ἠχεῖ στά αὐτιά μου αὐτό τό ἐρώτημα καί ἀντηχεῖ βαθιά στήν καρδιά μου. Εἶναι τό ἐρώτημα κάθε γονιοῦ πού τό παιδί του πάσχει ἤ κάθε ἄνθρωπου πού ἔχει χτυπηθεῖ ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια. Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτό τό ἐρώτημα νά μεταμορφωθεῖ σέ ὁμιλία, συμβουλή, γνώμη ἤ ἀπάντηση;
Τό ἐρώτημα αὐτό συνεχῶς διατυπώνεται καί ἀπαντᾶται μόνο μέ δάκρυα, ὄχι μέ λέξεις, μέ αἰσθήματα, ὄχι μέ σκέψεις, μέ σιωπή, ὄχι μέ ἀπόψεις, μέ συμπόνια, ὄχι μέ ἀπαντήσεις. Πῶς νά τό κάνουμε; Συχνά τά μάτια μιλοῦν πιό εὔγλωττα ἀπό τό στόμα, ὁ ἀναστεναγμός πιό δυνατά ἀπό τή σκέψη καί ἡ πονεμένη ἀπορία ἐκφράζει περισσότερο τήν ἀλήθεια ἀπό τήν ὅποια ἀπάντηση.
Γιατί σέ μένα, Θεέ μου; Ἠχεῖ στά αὐτιά μου αὐτό τό ἐρώτημα καί ἀντηχεῖ βαθιά στήν καρδιά μου. Εἶναι τό ἐρώτημα κάθε γονιοῦ πού τό παιδί του πάσχει ἤ κάθε ἄνθρωπου πού ἔχει χτυπηθεῖ ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια. Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτό τό ἐρώτημα νά μεταμορφωθεῖ σέ ὁμιλία, συμβουλή, γνώμη ἤ ἀπάντηση;
Τό ἐρώτημα αὐτό συνεχῶς διατυπώνεται καί ἀπαντᾶται μόνο μέ δάκρυα, ὄχι μέ λέξεις, μέ αἰσθήματα, ὄχι μέ σκέψεις, μέ σιωπή, ὄχι μέ ἀπόψεις, μέ συμπόνια, ὄχι μέ ἀπαντήσεις. Πῶς νά τό κάνουμε; Συχνά τά μάτια μιλοῦν πιό εὔγλωττα ἀπό τό στόμα, ὁ ἀναστεναγμός πιό δυνατά ἀπό τή σκέψη καί ἡ πονεμένη ἀπορία ἐκφράζει περισσότερο τήν ἀλήθεια ἀπό τήν ὅποια ἀπάντηση.
Γιατί;
Γιατί ὁ πόνος; γιατί ἡ ἀδικία; γιατί τά παιδάκια; γιατί τόσο πρόωρα; γιατί μέ αὐτόν τόν τρόπο; γιατί τήν ἀπερίγραπτη χαρά τῆς ἀθώας παρουσίας τους νά τή διαδέχεται ὁ ἀβάσταχτος πόνος; γιατί; Καί ἄν εἶναι γιά τό ἄγνωστο καλό μας, γιατί αὐτό τό καλό μας νά εἶναι τόσο πικρό;
Γιατί ὁ πόνος; γιατί ἡ ἀδικία; γιατί τά παιδάκια; γιατί τόσο πρόωρα; γιατί μέ αὐτόν τόν τρόπο; γιατί τήν ἀπερίγραπτη χαρά τῆς ἀθώας παρουσίας τους νά τή διαδέχεται ὁ ἀβάσταχτος πόνος; γιατί; Καί ἄν εἶναι γιά τό ἄγνωστο καλό μας, γιατί αὐτό τό καλό μας νά εἶναι τόσο πικρό;
Γιατί σέ μένα;
Τί κακό ἔκανα; Ποῦ νά ψάξω νά βρῶ μέσα μου τήν ἄγνωστη σέ μένα αἰτία; Καί ἄν φταίω ἐγώ, δέν μπορῶ κάτι νά κάνω γιά νά ἀναστρέψω τά πράγματα; Καί ποιός ὁ λόγος ἐξ αἰτίας μου νά ὑποφέρει αὐτό τό ἀθῶο πλασματάκι; Αὐτό μοῦ φαίνεται πιό ἀδύνατο νά τό ἀντέξω. Κινδυνεύω νά χάσω καί τή λίγη καί ἀσθενική πίστη μου. Τελικά, ποιό τό ὄφελος αὐτῆς τῆς ἱστορίας;
Γιατί σέ μένα, Θεέ μου;
Δέν εἶμαι παιδί σου; δέν εἶσαι Θεός ἀγάπης; τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ ἀγάπη Σου
Τί κακό ἔκανα; Ποῦ νά ψάξω νά βρῶ μέσα μου τήν ἄγνωστη σέ μένα αἰτία; Καί ἄν φταίω ἐγώ, δέν μπορῶ κάτι νά κάνω γιά νά ἀναστρέψω τά πράγματα; Καί ποιός ὁ λόγος ἐξ αἰτίας μου νά ὑποφέρει αὐτό τό ἀθῶο πλασματάκι; Αὐτό μοῦ φαίνεται πιό ἀδύνατο νά τό ἀντέξω. Κινδυνεύω νά χάσω καί τή λίγη καί ἀσθενική πίστη μου. Τελικά, ποιό τό ὄφελος αὐτῆς τῆς ἱστορίας;
Γιατί σέ μένα, Θεέ μου;
Δέν εἶμαι παιδί σου; δέν εἶσαι Θεός ἀγάπης; τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ ἀγάπη Σου
Κυριακή, 17 Φεβρουαρίου 2019
«Από εδώ και πέρα εγώ θα είμαι η αγάπη σου»(Νεομάρτυς Βαλέριος Γκαφένκου)
Τα μεγάλα γαλάζια μάτια του καθρέφτιζαν τον ουρανό.Κοιτάζοντάς τον αισθανόσουν τόσο μικρός!
Το απερίγραπτο χαμόγελό του όμως σου έδινε θάρρος και σε έκανε να γνωρίσεις τι σημαίνει αγάπη Χριστού.και όσο βαρύς και αν ήταν ο σταυρός του πόνου,αυτό το χαμόγελο δεν σταμάτησε να φωτίζει το πρόσωπό του.
Έτσι πήγε στον Κύριο,την 18η Φεβρουαρίου 1952,''αποχαιρετώντας'' μας όλους...
Μερικές μέρες πριν είχε τελειώσει το ποίημά του,σαν μιά διαθήκη, ''Ο Ύμνος των πεπτωκότων''Ο Βαλέριος Γκαφένκου εξομολογήθηκε στον γιατρό Μιχάι Λουνγκεάνου.ότι μερικές μέρες πριν πεθάνει,του εμφανίστηκε η Παναγία και του είπε:«Από εδώ και πέρα εγώ θα είμαι η αγάπη σου»
Την ημέρα τη αποχώρησής του,είπε στον ίδιο γιατρό,ο οποίος ξαγρύπνησε δίπλα του,τα εξής:«Αισθάνομαι ότι ανεβαίνω κάτι σκαλιά.Αναπνέω και αισθάνομαι όλο και πιο ανάλαφρος»(τις στιγμές εκείνες,λέει ο γιατρός,η αναπνοή και ο σφυγμός του ήταν σχεδόν ανύπαρκτα).
Η επιθυμία του ήταν να χαριστεί μία Βίβλος σε όσους ήταν φυλακισμένοι στην Τίργκου Όκνα,και πέθανε έχοντας στα χείλη το όνομα της μητέρας του και των αδελφών του
Η επιθυμία του ήταν να χαριστεί μία Βίβλος σε όσους ήταν φυλακισμένοι στην Τίργκου Όκνα,και πέθανε έχοντας στα χείλη το όνομα της μητέρας του και των αδελφών του
Μαρτυρία π.Κωνσταντίνου Βοϊτσέσκου/proskynitis.blogspot.
Διαβάστε και........... Πνευματικοί διάλογοι με τον άγιο των κομμουνιστικών φυλακών,νεομάρτυρα Βαλέριο(+18-2-1952)
Μακάρι να μᾶς πάρη ὁ Θεός σε τέτοιες στιγμές(π.Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
ἀλλὰ διατηροῦν τὸ χρῶμα, ποὺ εἶχαν ἐν τῇ ζωῇ, εἶναι χαρμονῆς θέαμα
νὰ φύγης στὴν ἐκκλησία, ἢ στὸ σκαμνάκι προσευχόμενος, ἢ στὸ πατάκι γονατιστός,
σὰν τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους Ἁγίους,
ποὺ ἔφυγαν σὲ παρόμοιες στιγμές.
Ἐπίσης, εἶναι πολὺ ὡραῖα νὰ φύγωμε γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, τὴν ὥρα ποὺ δουλεύομε
καὶ εἴμαστε κουρασμένοι καὶ ἱδρωμένοι ἀπὸ τὸ διακόνημά μας,
ἢ τὴν ὥρα ποὺ γυρίζομε ἀπὸ μιὰ συζήτησι, στὴν ὁποία εἴπαμε τὸ «ναὶ» στὸν ἀδελφό μας καὶ δείξαμε ἔτσι τὸν σεβασμό μας στὴν θεοπλάστη εἰκόνα
τοῦ μεγάλου Θεοῦ. Μακάρι νὰ μᾶς πάρη ὁ Θεὸς σὲ τέτοιες στιγμές.
Προηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου
Αἰμιλιανοῦ τοῦ Σιμωνοπετρίτου
''Πειραϊκή Εκκλησία''Τεῦχος 311, Φεβρουάριος 2019
Ο μύθος του ''καλού ανθρώπου''
π.Σπυρίδων Σκουτής
Ο σημερινός άνθρωπος έχει παγιωθεί σε μια αυτοδικαίωση που συνήθως εκφράζεται ως εξής: «Είμαι καλός άνθρωπος, δε σκότωσα κανέναν , δεν πείραξα κανέναν, δίνω και ελεημοσύνη που και που οπότε γιατί να μη με σώσει ο Θεός;».
Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι ο Θεός είναι ένας αιώνιος χωροφύλακας και ότι η σωτηρία είναι μια κατάσταση που ο άνθρωπος κερδίζει μέσα από μια τήρηση εντολών του φαίνεσθαι. Μιλάμε για μια τρομερή πλάνη που οφείλουμε να θεραπεύσουμε ώστε ο άνθρωπος να μην κολυμπάει στο ψέμα και την υποκρισία. Ο άνθρωπος σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες είναι ψυχοσωματική οντότητα. Όπως μας λέει και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο άνθρωπος δεν είναι ούτε ψυχή ούτε σώμα αλλά το Όλον αυτού. Οπότε ο άνθρωπος θα μετέχει της Αναστάσεως ψυχοσωματικά και όχι απλά ένα μέρος του.
Οι εντολές και οι καλές πράξεις είναι μέσο της σωτηρίας και όχι αυτοσκοπός για να κερδίσουμε κάτι. Συγκεκριμένα οι εντολές είναι σημεία συνάντησης και σχέσης με τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό. Το ότι κάποιος είναι εξωτερικά ένας καλός άνθρωπος δε σημαίνει τίποτα, μπορεί να είναι η αρχή για κάτι αλλά μπορεί να είναι και ένα τίποτα. Μπορώ δηλαδή να πω ένα καλημέρα και από μέσα μου να βρίζω, μπορεί να βοηθάω κάποιον γιατί έχω συμφέρον. Μπορεί να δίνω ελεημοσύνη και να προσδοκώ στο άμεσο μέλλον κάτι. Το θέμα είναι τι καρδιά υπάρχει πίσω από την πράξη ή τη σκέψη και αν αυτή η καρδιά έχει τροφοδότη τον Χριστό ή τον εγωισμό.
Οι πράξεις ωφελούν όταν είναι Χριστοκεντρικές με επιθυμία σταυρικής θυσίας (βλέπε παραβολή καλού Σαμαρείτη), αν όμως είναι ανθρωποκεντρικές τότε η ωφέλεια εξασθενεί στην φθαρτότητα του χρόνου. Mια πράξη που απορρέει από την Τριαδική σχέση διαπερνά το θάνατο.
Αν το θέμα ήταν κάποιες εντολές, τότε δεν μας χρειάζεται η ενσάρκωση. Δεν χρειάζόταν να έρθει ο Θεός στο κόσμο. Οι εντολές είναι μια προπαρασκευαστική κατάσταση για να οικοδομηθεί η σωτηρία και η θεοειδής σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Άρα οι εντολές είναι σημεία που οδηγούν στην συνάντηση με τον Χριστό, αν μείνουμε σε αυτές απλά δεν θα τον συναντήσουμε και θα παραμένουμε σε σημείο μηδέν.
«Αν η καλοσύνη δεν συνδέετε με την Τριαδική αγάπη και την θυσία τότε είναι απλά μια νεκρή πράξη.»
Μια λαϊκή ρήση αναφέρει "Απο έξω κούκλα και απο μέσα πανούκλα", και ο Φαρισαίος καλός άνθρωπος ήταν και μάλιστα υπηρέτης του νόμου. Αλλά τι να την κάνεις την εξωτερική λαμπρότητα όταν το βασίλειο της καρδιάς είναι μολυσμένο.
Τι μας λέει πάνω σε αυτό το θέμα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος :
«Όσοι υπερηφανεύονται για τα καλά τους έργα και δεν έχουν πίστη στο Θεό,
Οι πράξεις ωφελούν όταν είναι Χριστοκεντρικές με επιθυμία σταυρικής θυσίας (βλέπε παραβολή καλού Σαμαρείτη), αν όμως είναι ανθρωποκεντρικές τότε η ωφέλεια εξασθενεί στην φθαρτότητα του χρόνου. Mια πράξη που απορρέει από την Τριαδική σχέση διαπερνά το θάνατο.
Αν το θέμα ήταν κάποιες εντολές, τότε δεν μας χρειάζεται η ενσάρκωση. Δεν χρειάζόταν να έρθει ο Θεός στο κόσμο. Οι εντολές είναι μια προπαρασκευαστική κατάσταση για να οικοδομηθεί η σωτηρία και η θεοειδής σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Άρα οι εντολές είναι σημεία που οδηγούν στην συνάντηση με τον Χριστό, αν μείνουμε σε αυτές απλά δεν θα τον συναντήσουμε και θα παραμένουμε σε σημείο μηδέν.
«Αν η καλοσύνη δεν συνδέετε με την Τριαδική αγάπη και την θυσία τότε είναι απλά μια νεκρή πράξη.»
Μια λαϊκή ρήση αναφέρει "Απο έξω κούκλα και απο μέσα πανούκλα", και ο Φαρισαίος καλός άνθρωπος ήταν και μάλιστα υπηρέτης του νόμου. Αλλά τι να την κάνεις την εξωτερική λαμπρότητα όταν το βασίλειο της καρδιάς είναι μολυσμένο.
Τι μας λέει πάνω σε αυτό το θέμα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος :
«Όσοι υπερηφανεύονται για τα καλά τους έργα και δεν έχουν πίστη στο Θεό,
Σάββατο, 16 Φεβρουαρίου 2019
Ώσπερ ούτος ο …Φαρισαίος
Νώντα Σκοπετέα
Σίγουρα κάποιοι ήδη μας διορθώνουν με τούτο τον τίτλο ! Μα,ευλόγως θα πούν , δεν λέει έτσι στο Ευαγγέλιο της πρώτης Κυριακής του Τριωδίου ! …ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης(Λουκ. ιη΄11)….έτσι δεν είναι το σωστό ;
Δίκιο έχουν, μα εμείς εξακολουθούμε τούτον τον τίτλο , τούτην την παραλλαγή να έχουμε! Την συναντάμε τόσο συχνά στους λεγομένους πνευματικούς χώρους –κύκλους .
Ο γνωστός μας αυτός Φαρισαίος,που δεν παραλείπει Κυριακολείτουργο,δεν απουσιάζει ποτέ του από το κήρυγμα,συχνάζει έξω από το εξομολογητήρι,πλησιάζει το Άγιο δισκοπότηρο, ανεβαίνει και στο ψαλτήρι , κάνει μεγάλους Σταυρούς …Νόμιζε πως θα μου ξεφύγει !
Τον ξέρουμε δα,τον έχω δεί σε κρεοπωλείο και σε χασαποταβέρνα μεγάλη Τεσσαρακοστή ,έχω ακούσει ότι έχει αδικήσει τα αδέλφια του στην μοιρασιά , ότι είναι βίος και πολιτεία!Οπότε, επειδή εγώ αρέσκομαι και πολύ επαναπαύομαι στο να συγκρίνομαι με τέτοιους Φαρισαίους,τον κουβαλάω πάντα μαζί μου. Και όποτε η τρισευλογημένη συνείδηση ,αυτό το Θεόσδοτο δώρο,με ελέγχει για τα δικά μου τα αλειτούργητα τα αλιβάνιστα και όλα τα στερητικά της Πατρικής αγκάλης , όποτε ντρέπομαι για τον Χριστό μπροστά σε όλους και όχι για όλα μπροστά στον Χριστό, όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος ο Βελιμίροβιτς και δεν κάνω ένα Σταυρό ή αρκούμαι σε ένα όλο βιάση ανακάτεμα του αέρα (γιατί εγώ δεν κάνω μεγάλους Σταυρούς όπως αυτός ο Φαρισαίος), όποτε προσέχω μόνο τα εξερχόμενα, γιατί τα εισερχόμενα δεν βλάπτουν , ( το είπε εξάλλου και ο Χριστός αυτό),τότε γίνεται ούτος ο Φαρισαίος το βόλεμά μου,το ξέγνοιασμα και η ψεύτικη χαρά μου !
Πράξεις καλές να κάνεις,να αγαπάς,καλός να είσαι …καλός ! Μα για στάσου αδελφέ μου,ταλαίπωρε εαυτέ μου,είσαι στ αλήθεια σίγουρος για όσα βλέπει ο νους σου ;
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν αυτός ο ναι πρώην έκλυτος έχει μετανοήσει ,έχει εξομολογηθεί ,έχει μεταλάβει και το σπουδαιότερο έχεις μάθει ότι από τότε δεν έπαψε ποτέ του όλα αυτά να τα πράττει ;
Όχι βέβαια , γιατί τούτες οι πράξεις του σε ελέγχουν ! Εσύ τον καταδικάζεις ως Φαρισαίο και υποκριτή, μα ο πνευματικός του ξέρει και του έχει αποταμιεύσει κάθε ένα από τα αμέτρητα διαμάντια που κύλησαν πάνω στο πετραχήλι του ! Γνωρίζεις άραγε πως αυτός ο τρόπος που κάνει τον Σταυρό του είναι ο σωστός ; Ναι,γιατί ο Σταυρός για να τον τρέμει ο διάβολος και να ναι όπλο πρέπει να ναι μεγάλος ! Να ακουμπά η διπλή φύση της Αγίας Τριάδας σε Ουρανό και Γη , στα δεξιά και στα αριστερά του Δικαιοκρίτη !Εσένα σου είπαν λοιπόν ότι αδίκησε,ότι τον είδαν …
Κάποτε, έλεγε ο Κυρ Δημήτρης ο Παναγόπουλος, μπήκε με έναν Ιερέα σε ένα
Οι σημαντικοί και οι ασήμαντοι-Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι, ο είς Φαρισαίος και ο έτερος τελώνης» (Λουκ. 18, 10)
«Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στον ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης»
Υπάρχουν τα ασήμαντα και τα σημαντικά στην ζωή μας. Οι άνθρωποι, ιδίως στους καιρούς μας, διακρίνουμε στην ζωή μας ό,τι αξίζει του ενδιαφέροντός μας, πράγματα υλικά, ιδέες, στόχοι, σχέσεις, και ό,τι είναι δευτέρας σημασίας, ό,τι δηλαδή είτε δίνει νοστιμιά στην ζωή μας είτε είναι αναγκαίο , χωρίς να της δίνει όμως νόημα. Ο πολιτισμός μας σήμερα, έχοντας αντικειμενοποιηθεί ως προς τους στόχους που δίνουν ευτυχία, ασχολείται με το «ΤΙ» και το «ΠΩΣ» μπορούμε να το αποκτήσουμε ή να το αποφύγουμε.
Είναι γεγονός όμως ότι όλη αυτή η αντικειμενοποίηση, η οποία έχει περάσει και στον τομέα των ανθρώπινων σχέσεων, έχει μεταβάλει και τους ανθρώπους, με τους οποίους σχετιζόμαστε, σε αντικείμενα, διά των οποίων είτε επιδιώκουμε την προσωπική μας ευχαρίστηση, χρησιμοποιώντας τους, είτε αποφεύγοντας τις συνέπειες των επιρροών τους, καθότι τους θεωρούμε ως εχθρούς, προχωρούμε στην ζωή μας χωρίς να μας ενδιαφέρουν. Σημαντικό είναι αυτό το «ΤΙ» που μας ωφελεί. Αφήνουμε κατά μέρος όμως το «ΚΑΠΟΙΟΣ», την μοναδική αξία του ανθρώπου ως υποκειμένου, πέρα από αγαθά, πράξεις, ιδέες. Δεν βλέπουμε δηλαδή ότι ο καθένας, ανεξαρτήτως του «ΤΙ» έχει να μας δώσει, είναι σημαντικός γι’ αυτό που είναι, μοναδική εικόνα Θεού, στην σχέση με την οποία καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε, αλλά και πώς η ζωή μας μπορεί να βρει νόημα χωρίς να μετράμε το τι πρέπει α κάνουμε και τι να αποφύγουμε, αλλά το πώς καλούμαστε να συνυπάρξουμε και να αποδεχτούμε. Διότι εδώ έγκειται αυτό που ονομάζουμε κοινωνία.
Η πίστη μας ζει αυτές τις μεγάλες αλήθειες και μας καλεί να τις βιώσουμε, διαμορφώνοντας μία διαφορετική αντίληψη σε σχέση με αυτή του πολιτισμού μας εν πράξει. Το διαπιστώνουμε αυτό κατά την περίοδο του Τριωδίου. Στο ξεκίνημά της ο Χριστός αφηγείται την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου. Ένας άνθρωπος που έχει εστιάσει το νόημα της ζωής του στο «ΤΙ» κάνει και, κατά συνέπεια, θεωρεί ότι είναι σημαντικός και για τον Θεό και για τους ανθρώπους, ενώ δικαιούται να απορρίπτει έναν άλλον, ο οποίος στα «ΤΙ» του όχι μόνο δεν τα καταφέρνει, αλλά αντιτίθεται στις εντολές του Θεού. Κι όμως, ο απορριφθείς δικαιώνεται από τον Θεό. Συνειδητοποιεί ότι αυτό το «ΤΙ» τον καθιστά ανεπαρκή έναντι του Θεού, όμως μέσα του δεν χάνει το νόημα. Είναι η σχέση με τον Θεό, η συναίσθηση ότι ακόμη και ως αμαρτωλός δεν παύει να είναι
Η πίστη μας ζει αυτές τις μεγάλες αλήθειες και μας καλεί να τις βιώσουμε, διαμορφώνοντας μία διαφορετική αντίληψη σε σχέση με αυτή του πολιτισμού μας εν πράξει. Το διαπιστώνουμε αυτό κατά την περίοδο του Τριωδίου. Στο ξεκίνημά της ο Χριστός αφηγείται την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου. Ένας άνθρωπος που έχει εστιάσει το νόημα της ζωής του στο «ΤΙ» κάνει και, κατά συνέπεια, θεωρεί ότι είναι σημαντικός και για τον Θεό και για τους ανθρώπους, ενώ δικαιούται να απορρίπτει έναν άλλον, ο οποίος στα «ΤΙ» του όχι μόνο δεν τα καταφέρνει, αλλά αντιτίθεται στις εντολές του Θεού. Κι όμως, ο απορριφθείς δικαιώνεται από τον Θεό. Συνειδητοποιεί ότι αυτό το «ΤΙ» τον καθιστά ανεπαρκή έναντι του Θεού, όμως μέσα του δεν χάνει το νόημα. Είναι η σχέση με τον Θεό, η συναίσθηση ότι ακόμη και ως αμαρτωλός δεν παύει να είναι
Παρασκευή, 15 Φεβρουαρίου 2019
...ἐμεῖς, πᾶμε μπροστά ἀπό τό Θεό, νομίζοντας ὅτι τά ξέρουμε καλύτερα ἀπό Αὐτόν ἤ πᾶμε δίπλα Του, γιά νά Τοῦ ὑποδείξουμε...
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, κάθε μέρα πού ξυπνοῦσε, ἔκανε μία σύντομη προσευχή πού ἔλεγε: Πήγαινε Χριστέ καί σήμερα μπροστά μας!
Ὁ Χριστός εἶπε, ὅποιος θέλει ἄς μέ ἀκολουθήσει. Ἀλλά ἐμεῖς, πᾶμε μπροστά ἀπό τό Θεό, νομίζοντας ὅτι τά ξέρουμε καλύτερα ἀπό Αὐτόν ἤ πᾶμε δίπλα Του, γιά νά Τοῦ ὑποδείξουμε, λές καί ὁ Θεός ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς δικές μας ὑποδείξεις.
Δέν ἀκολουθοῦμε τό Χριστό, δέν Τόν βάζουμε μπροστά μας καί δέν Τόν ἐμπιστευόμαστε, γι΄ αὐτό καί ἡ ζωή μας γέμισε βάσανα καί τραγωδίες.
Καί ἄν δέν ἔχουμε ὁδηγό τό Χριστό, τότε ὁπωσδήποτε, θά ἔχουμε ὁδηγό τόν διάβολο. Δέν ὑπάρχει μέση κατάσταση. Αὐτοί πού ζοῦν τή ζωή τους, ὅπως αὐτοί θέλουν, θά χάσουν τήν ψυχή τους, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπολαύσουμε τή ζωή αὐτή καί ταυτόχρονα νά σώσουμε καί τήν ψυχή μας. Δέν συνδυάζονται αὐτά τά πράγματα....
ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου
Κοινό εορτασμό πάντων των Στρατιωτικών Αγίων αποφάσισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο
Κοινό εορτασμό πάντων των Στρατιωτικών Αγίων αποφάσισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 8 Ιουλίου κάθε έτους
Aνακοινωθέν Αγίας και Ιεράς Συνόδου
Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς τήν Πέμπτην, 14ην Φεβρουαρίου 2019, πρός ἐξέτασιν τῶν ὑπολοίπων ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων, ἐφ’ ὧν καί ἐλήφθησαν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις.
Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ρόδου κ. Κυρίλλου, ὥρισεν ὅπως ἡ ἀπουσιάζουσα ἐκ τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἱερά μνήμη πάντων τῶν Στρατιωτικῶν Ἁγίων ἐπιτελῆται τήν 8ην Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους.
Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς τήν Πέμπτην, 14ην Φεβρουαρίου 2019, πρός ἐξέτασιν τῶν ὑπολοίπων ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων, ἐφ’ ὧν καί ἐλήφθησαν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις.
Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ρόδου κ. Κυρίλλου, ὥρισεν ὅπως ἡ ἀπουσιάζουσα ἐκ τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἱερά μνήμη πάντων τῶν Στρατιωτικῶν Ἁγίων ἐπιτελῆται τήν 8ην Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους.
Γιατί μπορούσαν και τα υπέμεναν όλα αυτά; (Άγιος Άνθιμος της Χίου)
Αλλά μήπως ο Θεός άλλαξε τώρα; Γιατί να μη μας δίνει τη χάρη του να τα κάνουμε και εμείς αυτά; Δεν άλλαξε ο Θεός· αλλά εμείς, αντί την ακλόνητη πίστη και τη θερμή αγάπη που είχαν προς τον Θεό εκείνοι, αντί την απάρνηση του εαυτού τους και τις άλλες αρετές που είχαν εκείνοι, εμείς έχουμε τη φιλαυτία, τη φιληδονία, τον θυμό, την οργή, την υπερηφάνεια, την κενοδοξία· είμαστε ταραχοποιοί, σκανδαλοποιοί, είμαστε ψυχροί προς την αρετή και πάντοτε ο νους μας είναι προς το κακό. Πώς να βάλουμε λοιπόν το χέρι μας στη φωτιά και να το
Τραγελαφικά γεγονότα της ιερατικής ζωής
Κάποια από τα περιστατικά δυναμώνουν την πίστη τους, κάποια άλλα τους προβληματίζουν, κάποια περιστατικά τους στεναχωρούν και κάποια είναι χαριτωμένα και προκαλούν γέλιο και μια χαρούμενη διάθεση.
Θα προχωρήσω στην σύντομη εξιστόρηση δύο πρόσφατων περιστατικών που βίωσα, στην σύντομη σχετικά (11 χρόνια περίπου μέσα στο ράσο) διακονία μου μέσα στο ράσο. Έγιναν πρόσφατα, με την διαφορά μεταξύ τους, ενός περίπου μήνα και δείχνουν τελικά πολλά πράγματα για το τί πιστούς ποιμαίνουμε και έχουμε από κάτω στα καθίσματα και πολλές φορές ενθουσιαζόμαστε τόσο εύκολα εμείς οι ποιμένες με το πλήθος του κόσμου που γεμίζει τους Ναούς...!
Το πρώτο περιστατικό: Στο Ψυχοσάββατο σε υπηρεσία στο Κοιμητήριο, με φωνάζει ένας κύριος για τρισάγιο και ανταποκρινόμενος τον ακολουθούσα.
Κατά την πορεία προς το μνήμα που θα τελούσαμε το Τρισάγιο μου λέει ο κύριος: «Ξέρετε Πάτερ πρόκειται για την πεθερά μου, δεν είναι ανάγκη να τα πείτε και όλα...Όπου μπορείτε κόψτε και μερικά..!»
Ποιος "πεθερόπληκτος" σε αυτό τον κόσμο αρχικά δεν ξεκαρδιζόταν και στην συνέχεια δεν θα τον δικαίωνε για την ατάκα που ξεστόμισε ο εν λόγω κύριος; Φυσικά από την πλευρά μου έμεινα στην αρχή άφωνος και στη συνέχεια του λέω: «Τι λέτε Κύριε; Δεν γίνονται αυτά που θέλετε..» και σταμάτησε το θέμα εκεί γιατί ήδη είχαμε φτάσει στον τάφο και ήταν παρόντες και άλλοι συγγενείς.
Αν είχα περισσότερο χρόνο, θα του εξηγούσα ότι η προσευχή μας και η αγάπη μας για πρόσωπα που δεν συμπαθούμε ή που μας εχθρεύονταν έχει πιο μεγάλη αξία από εκατοντάδες προσευχές για ανθρώπους που τους αγαπούμε και μας αγαπούσαν. Ο Κύριος είναι σαφής στο συγκεκριμένο χωρίο της επί του Όρους ομιλίας Του, που παραθέτουμε σε νεοελληνική μετάφραση : «Ακούσατε ότι έχει λεχθεί· Ν’ αγαπάς τον πλησίον σου και να μισείς τον εχθρό σου. Αλλά εγώ σας λέγω, ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται, να ευεργετείτε όσους σας μισούν, και να προσεύχεστε για όσους σας συμπεριφέρονται κακώς και σας διώκουν, για να γίνετε παιδιά του επουράνιου
Πέμπτη, 14 Φεβρουαρίου 2019
Υπεραγία Θεοτόκος-Τοιχογραφία 13ος αιώνας
Theotokos, fresco from Sopoćani Monastery - Serbia, 13th century A.D.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)