Η τελευταία είσοδος του Οσίου Πορφυρίου στο Άγιον Όρος

Μαρτυρία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου, Ιατρού.

 «Επισκεπτόμουν το Άγιον Όρος από παιδί πολύ συχνά και το γεγονός που θα σας περιγράψω δεν μπορώ να το τοποθετήσω άριστα στον χρόνο. Ήταν μάλλον μετά το 1990, η δε περίοδος του χρόνου ήταν μάλλον Φθινόπωρο και ταξίδευα μόνος μου για τα Κατουνάκια, για τον παπα–Εφραίμ και τους Δανιηλαίους. Οι προσκυνητές ήσαν λίγοι.
  Το καΐκι που έκανε την διαδρομή Δάφνη–Λαύρα ήταν δεμένο στον ένα και μοναδικό τότε Αρσανά και το κουμαντάριζε ο δούλος του Θεού Ιορδάνης με την οικογένειά του. Άνθρωπος ευλαβής, πεισματάρης με την θάλασσα, γνώστης των καιρών και κυρίως των μικρών ιδιοτροπιών των πατέρων. Εκείνη την ημέρα ήταν νοτιάς, η θάλασσα είχε δυσκολία, ο Ιορδάνης είχε ακυρώσει το δρομολόγιο για την Λαύρα και φώναζε σε όλους μας, «τελευταίος σταθμός Αγία Άννα». Η αλήθεια ήταν ότι δεν με βόλευε, αλλά σκέφτηκα να μπω στο καΐκι και να κατέβω Αγία Άννα και να ανεβώ στο κάθετο καρντερίμι και μετά παράλληλα με την ακτή να περπατήσω με τα πόδια για τα Κατουνάκια. Ήμουν νέος και είχα τότε αντοχές για αυτές τις διαδρομές.
  «Όταν μπήκα και κάθισα στον πάγκο, έσκυψα και είδα στον πάτο του καϊκιού ένα κουβάρι, ένα μπόγο, μια κουβέρτα από την οποία πρόβαλε ένα καλογερικό σκουφί πλεκτό. Κατάλαβα ότι κάποιος ασθενής γεροντάκος καλόγερος ταξίδευε μαζί μας. Δίπλα του στεκόταν ένας άλλος σεμνός καλόγερος, φορώντας τα συνήθη ρούχα των μοναχών, ο οποίος και τον διακονούσε. Ήταν όμως σκοτάδι εκεί μέσα και δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν. Μαζί μας μπήκαν και καμμιά δεκαριά άλλοι προσκυνητές και κάνα δυο μοναχοί. Ο Ιορδάνης έκανε τον σταυρό του και άρχισε να μανουβράρη την βάρκα του, για να φύγουμε από το λιμανάκι της Δάφνης και να προχωρήσουμε προς τα νότια. Συνέχισε να φωνάζη και να λέη «το καράβι θα πάη μέχρι την Αγία Άννα και εκεί θα κατεβήτε όλοι έχει φουρτούνα και καιρό και δεν θα σας πνίξω εγώ».

  «Αφού ανοιχτήκαμε λίγο και πήραμε παραλία–παραλία τον δρόμο με σκαμπανεβάσματα από τα κύματα, καθήμενοι ακούνητοι στους πάγκους μας, διότι ήταν αδύνατον να μετακινηθούμε από την θάλασσα, τότε ο Ιορδάνης άφησε την λαγουδέρα, δηλαδή το καράβι πήγαινε μόνο του, κατέβηκε την μικρή σκάλα προς τα ύφαλα του καϊκιού, πήρε τον μπόγο στα δυό του στιβαρά χέρια και τον έφερε στο φως και τον έβαλε πάνω στην σκεπή της μηχανής και τότε, μέσα από αυτή την κουβέρτα, πρόβαλε το κεφαλάκι του γέροντος Πορφυρίου. Ο Ιορδάνης με στοργή μητρική τον τακτοποίησε μαζί με τον πατέρα Φώτιο, που ήταν ο μοναχός που τον συνόδευε, αλλά του είπε με αυτόν τον δωρικό τρόπο της ομιλίας του: 

 «Γέρο–Πορφύρη, μην σκεφτής να πας πέρα από την Αγία Άννα, Καυσοκαλύβια το καΐκι μου δεν πηγαίνει, να σε πνίξω δεν θέλω, να με πνίξης δεν θέλεις, λοιπόν κατεβαίνεις στην Αγία Άννα, μένεις σε κάποιο Κελλί κοντά στην παραλία και, όταν φτειάξη ο καιρός αύριο–μεθαύριο, σε πάω στα Καυσοκαλύβια».

π. Κοσμάς Γρηγοριάτης-Πραγματώνοντας την προτροπή του Ντοστογιέφσκι...

   Ο π. Κοσμάς Γρηγοριάτης άφησε τη ζωή του στις 27 Γενάρη 1989 στους δρόμους του Κονγκό. Αγάπησε ένα περίεργο μέρος αυτής της γης, με αδιανόητες για τον δυτικό άνθρωπο συνθήκες επιβίωσης. 

 Οι ακραίες συνθήκες φτώχειας και οι ακραίες συνθήκες μίσους της μεταπολεμικής μας γεωγραφικής πατρίδας, μέσα στις οποίες ο ίδιος μεγάλωσε, σμίλεψαν μια ορμητική προσωπικότητα· ο πόνος του έγινε δημιουργικότητα και η κοινωνική αδικία μετουσιώθηκε σε Πίστη που εκφράζονταν σε μια παράλογη αυταπάρνηση, τίποτα για τον ίδιο, όλα για τον άγνωστο «ξένο» αδερφό.
  Πραγματώνοντας την προτροπή του Ντοστογιέφσκι, ότι όσο υπάρχει έστω και ένα δακρυσμένο παιδί, ο κόσμος αυτός ακόμα κοιμάται στην αδικία από δική ΜΟΥ ευθύνη και με την πνευματική συμβουλή του γερο-Παΐσιου, φύτεψε την ελπίδα σε αυτούς που δεν επιθυμούμε να γνωρίσουμε ποτέ. 

 Δεν θα γνωρίσουμε ποτέ το απογυμνωμένο από καθετί το ανθρώπινο, πλάσμα που κατοικεί στην νοτιοανατολική γωνιά του Κονγκό. Πόλεμος, φτώχεια, πείνα, ελονοσία και AIDS τα ρούχα του. Η απληστία του δυτικού σύγχρονου μοναχικού ανθρώπου, κερνάει αιώνες τώρα στον Αφρικανό αδερφό μας μια αδιέξοδη «μοίρα»: να σκάβει το κοβάλτιο για το iPhone μου, με αντίτιμο την ίδια του τη ζωή.

πηγή

Μην αναβάλλεις, αγαπητέ, από μέρα σε μέρα να επιστρέψεις στον Κύριο...

 Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Μην αναβάλλεις, αγαπητέ, από μέρα σε μέρα να επιστρέψεις στον Κύριο, μήπως κάποια στιγμή φθάσει σ’ εσένα ξαφνικά η απόφαση του Φοβερού Δικαστή και σε καλεί να παρουσιασθείς σ’ αυτόν, για να επιστρέψεις σ’ αυτόν το εμπόρευμα που εμπορεύθηκες με τα τάλαντά του. 

Πρόσεχε μήπως αντί για επαίνους δεθείς χέρια και πόδια, και καταδικασθείς στο εξώτερο σκοτάδι.

 Φρόντισε, όσο ακόμη έχεις καιρό, να πέσεις εμπρός στον Δικαστή παρακαλώντας Τον, ώστε να συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες σου, για να χαρούμε εμείς μαζί σου, αδελφέ, και να δοξασθεί ο Θεός. Σ’ Αυτόν πρέπει Τιμή, Δόξα, στους Αιώνες των Αιώνων. Αμήν.

"Είσαστε και της Εκκλησίας και κάνετε τέτοια πράγματα;"

 Μας λένε πολλές φορές: "Είσαστε και της Εκκλησίας και κάνετε τέτοια πράγματα;"
Ναι, είμαστε της Εκκλησίας και κάνουμε και τέτοια και χειρότερα ακόμα.
Δεν είναι αυτό το οποίο μας διαφοροποιεί, δεν είναι ένα "τμήμα καλών ηθών" η Εκκλησία.
Η Εκκλησία είναι ένας χώρος όπου μαθαίνουμε να μετανοούμε πρώτα απ' όλα. Μαθαίνουμε να μετανοούμε, να συνειδητοποιούμε τα τραύματα μας, να αξιοποιούμε τη δυστυχία μας, την κατάσταση μας.
Δεν είναι ένας χώρος όπου είμαστε επιτυχημένοι ηθικά άνθρωποι.
Η Εκκλησία δέχεται τους πάντες και ένας παναμαρτωλός άνθρωπος ο οποίος μετανοεί και πενθεί έχει πιο μεγάλη αξία από έναν "Άγιο" που δεν ξέρει τί σημαίνει μετάνοια.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Προσωπογραφία του Ιωάννη Μεταξά έργο του Γεωργίου Προκοπίου.

Γεώργιος Προκοπίου 1876-1940.

  Ήταν ένας σημαντικός Έλληνας Μικρασιάτης, ζωγράφος και εξαιρετικός πορτραιτίστας, φωτογράφος και κινηματογραφιστής, κατεξοχήν πολεμικός ζωγράφος στους Βαλκανικούς Πολέμους και την Μικρασιατική Εκστρατεία. Κατά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο αν και βρισκόταν σε μεγάλη ηλικία, ζήτησε από τον Μεταξά, του οποίου είχε κάνει ήδη δύο πορτραίτα (γνωστά) ειδική άδεια, λόγω του ότι ήταν σε εμπόλεμη περιοχή που ήθελε να φτάσει και εκτός των ελληνικών συνόρων. Τέτοιο ήταν το πάθος του και ο ενθουσιασμός του για τις νίκες του Ελληνικού στρατού. Έφτασε στο Αργυρόκαστρο και ζωγραφίζοντας άφησε και την τελευταία του πνοή στο Τεπελένι στις 20 Δεκεμβρίου. Με την σημερινή ανάρτηση του έργου του τιμούμε το θάρρος του και την αγάπη του για την πατρίδα.

πηγή

Συνήθειες από το βυζαντινό τραπέζι

Συνήθειες από το βυζαντινό τραπέζι-Βυζαντινό Μουσείο Ιωαννίνων - Αίθουσα Γ - 16ος αιώνας

  Εικόνα του 16ου αιώνα από την Περιφερειακή Ενότητα Άρτας. Απεικονίζονται οι Άγγελοι Κυρίου που επισκέφτηκαν τον Αβραάμ στη δρυ του Μαμβρή (Γέν. 18, 1-15) να δέχονται τη φιλοξενία του γενάρχη καθισμένοι στο πλούσιο τραπέζι. Πίσω το γηραιό ζεύγος, Αβραάμ και Σάρα, διακονεί με σεβασμό τους θεϊκούς απεσταλμένους κομίζοντας εδέσματα σε βαθιά σκουτέλια (πήλινο βαθύ πιάτο).

 Στην εικονογραφική διατύπωση του θέματος της «Φιλοξενίας του Αβραάμ», άξια προσοχής είναι η λεπτομέρεια της απεικόνισης των μαχαιριών πάνω στο τραπέζι. Παραδείγματα βυζαντινών κοχλιαρίων (κουταλιών), μαχαιριών και πιρουνιών, πολυάριθμες αναπαραστάσεις σκηνών γευμάτων στη βυζαντινή τέχνη και μια σειρά γραπτών πηγών, καθιστούν φυσικό να υποθέσουμε ότι πράγματι τα μαχαιροπήρουνα χρησιμο-ποιούνταν στο βυζαντινό τραπέζι.

Κατά την περίοδο της Ύστερης Αρχαιότητας, δηλαδή από τον 4ο έως τον 7ο αιώνα μ.Χ., τα τεκμήρια για τη χρήση μαχαιροπίρουνων στο βυζαντινό τραπέζι είναι κατεξοχήν αρχαιολογικά, με ελάχιστες αναφορές στις γραπτές πηγές. Τα εκατοντάδες αργυρά κοχλιάρια που έχουν σωθεί, μαρτυρούν την τακτική χρήση των αντικειμένων αυτών, τουλάχιστον στις οικίες των αρχόντων της εποχής, για τη λήψη τροφής.

Τα κύρια γεύματα των Βυζαντινών ήταν το πρόγ(ε)υμα ή πρόφαγον, το άριστον ή μεσημβρινόν (γεύμα) καθώς και ο δείπνος ή το δείπνον, που ήταν και το σημαντικότερο.

  Ο συνδυασμός του μαχαιριού με το πιρούνι μαρτυρείται για πρώτη φορά στην τέχνη κατά το πρώτο μισό του 10ου αιώνα, ενώ ο αριθμός των σχετικών απεικονίσεων αυξάνεται στους δύο αιώνες που ακολουθούν. Τα πρωτοβυζαντινά πιρούνια ήταν κατασκευασμένα από άργυρο ή κράμα χαλκού και διέθεταν δύο ή

Το χέρι του Αγίου Σάββα,πρώτου αρχιεπισκόπου Σερβίας

 

Το χέρι του ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ,πρώτου αρχιεπισκόπου Σερβίας στην Μονή Μιλέσεβο 

Ἀδελφοί μου, ὁ σταυρός θά νικήσῃ!

  Ἀδελφοί μου, ὁ σταυρὸς θὰ νικήσῃ! Δὲ θὰ νικήσῃ οὔτε τὸ τρίγωνο τῶν μασόνων, οὔτε ἡ πεντάλφα τῶν σιωνιστῶν, οὔτε τὸ σφυροδρέπανο τῶν ἀθέων, οὔτε οἱ χιλιασταί. Θὰ νικήσῃ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, τὸ «Ἐν τούτῳ νίκα». Οἱ ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰωάν. 19,37). Τότε θὰ ζητήσουν νὰ κρυφτοῦν μέσα στὶς σπηλιὲς καὶ θὰ λένε στὰ βουνά· ἀνοῖξτε, βουνά, νὰ μᾶς κρύψετε ἀπὸ τὴ λάμψη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
 Οσοι εἶναι μὲ τὸ σταυρό, τὸν πιστεύουν καὶ ζοῦν τὴν ἐσταυρωμένη ζωὴ ποὺ θέλει ὁ Χριστός, αὐτοὶ θὰ ἔχουν δόξα καὶ εὐλογία εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

Μακαριστός Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης

Έπεσα ,σηκώθηκα...

  Έπεσα, σηκώθηκα.Έπεσα, σηκώθηκα.Έπεσα, σηκώθηκα.Έπεσα, σηκώθηκα.Έπεσα, σηκώθηκα. Θα μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέει αυτή τη λέξη. Όχι από τη μια μέρα στην άλλη. Πέρασαν χρόνια αυτό το οποίο ζω σήμερα. Χρόνια! Με λόγια παχυά,θεωρίες,μπλα,μπλα,μπλα δεν τα μαθαίνεις. Αν δεν σπάσεις τα μούτρα σου, δεν τριφτείς σαν τη λεμονόκουπα δεν τα μαθαίνεις. Γι'αυτό είπαν και οι Πατέρες θα χύσεις αίμα και θα πάρεις πνεύμα.

Γέροντας Αγάθων Κωνσταμονίτης

«Ἡ ἀλήθεια δεν εἶναι πάντοτε με τούς πολλούς»

π. Συμεών Κραγιοπούλου

  Ὅποιος σκέφτεται:«Σάν λίγοι νά μείναμε· οἱ ἄλλοι εἶναι πάρα πολλοί», καί ἐπηρεάζεται ἀπό αὐτό καί λέει: «Ὅ,τι κάνουν οἱ πολλοί νά κάνουμε καί ἐμεῖς», δέν εἶναι στήν ἀλήθεια.
Σ᾿ αὐτά τά θέματα δέν ἔχει πλειοψηφίες, ὅπως τό τόνιζαν οἱ πατέρες καί ἰδιαίτερα ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος.

  «Ἡ ἀλήθεια –λέει– δέν εἶναι πάντοτε μέ τούς πολλούς». Μερικές φορές μπορεῖ νά εἶναι μέ τούς πολύ λίγους, μπορεῖ νά εἶναι μέ ἕναν!
 Στά χρόνια τῶν αἱρέσεων κάπως ἔτσι παρουσιάστηκε μερικές φορές τό πράγμα. Μιά μικρή ὁμάδα ἀνθρώπων ἔμεινε πιστή στήν Ὀρθοδοξία. Ὅταν πῆγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν Κωνσταντινούπολη καί ἔγινε πατριάρχης ἐκεῖ, πολύ ἐλάχιστους ὀρθόδοξους χριστιανούς βρῆκε. Ὅμως, δέν σκέφτηκε: «Ἄς πάω καί ἐγώ μέ τούς πολλούς». Έμεινε με τήν ἀλήθεια. "

Η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ(Φ.Κόντογλου)

Φώτη Κόντογλου Αρχείο

 Σήμερα δημοσιεύουμε το πρώτο άρθρο του Κόντογλου στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,. στις 22 Φεβρουαρίου του 1948, με τίτλο «Η ειρηνική απλότητα». Με αυτό άρχισε μια συνεργασία, που συνεχίστηκε με την μόνιμη στήλη «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ» για 17 ολόκληρα χρόνια. 

Το τελευταίο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 13 Ιουνίου 1965, ακριβώς ένα μήνα πριν από το θάνατο του Κόντογλου, με τίτλο «Ο φθόνος και η αχαριστία»! Όπως φαίνεται από τους τίτλους, τα άρθρα αυτά αποτελούν και την βιωματική εξιστόρηση της ζωής του. Ο Κοντογλου αυτοσυστήνεται στον αναγνώστη με το πρώτο του άρθρο με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. «Τα δύο πράγματα που αγάπησα στον κόσμο, είναι η ευλάβεια της ορθοδοξίας κι η θάλασσα». Και πάνω απ’ όλα η απλότητα. Ο ακρογωνιαίος λίθος της ύπαρξής του. Απλότητα στην έκφραση, απλότητα στη σκέψη, απλότητα στη συμπεριφορά, απλότητα στη διάνοια, στην ψυχή και στην καρδιά. Απλότητα που ταυτίζεται με την αλήθεια, που είναι πάντοτε απλή.
Πέρα από αυτά όμως ο Κόντογλου είναι και προφητικός …
«Και για να ξεκουραστούμε ακόμα οι δυστυχείς, κάνουμε κάποιες άλλες δουλειές, που τις λέμε «ψυχαγωγία» και που είναι και κείνες κουραστικές, ταραγμένες, πονηρές και άσπλαχνες». «Τα απλά βιβλία είναι σαν ένα πέλαγο αφρισμένο, που το χαίρεσαι κι ας σε φοβερίζει να σε καταπιεί, κι όχι σαν τα χημικά εκείνα δηλητήρια που βγαίνουνε λες από κάποιο εργαστήριο καταχθόνιο»! Δεν έχει δίκιο;

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - Η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ
Άρθρο του Φ. Κόντογλου στην ''ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ'' - 22 Φεβρουαρίου 1948
Μπορεί να έχω λάθος, μας απ’ όσο κατάλαβα ο άνθρωπος είναι πιο ευτυχισμένος και ειρηνεμένος, όταν καταγίνεται με απλά πράγματα κι όχι με περίπλοκα και νευρικά, τουλάχιστον τις ώρες που θέλει να ξεκουραστεί. «Καρδίας ησυχαζούσης, το πρόσωπον θάλλει».
 Σήμερα δε φτάνει πως η ζωή μας είναι άγρια και νευρική, με τις μηχανές και τα σίδερα που βροντάνε γύρω μας, παρά και για να ξεκουραστούμε ακόμα οι δυστυχείς, κάνουμε κάποιες άλλες δουλειές, που τις λέμε «ψυχαγωγία» και που είναι και κείνες κουραστικές, ταραγμένες, πονηρές και άσπλαχνες, Η τέχνη που τη βρήκε ο άνθρωπος για να ξεκουράζεται, έγινε κι αυτή επιστημονική σττς μέρες μας, μια σκοτεινή αριθμητική γεμάτη προβλήματα. Κι όταν πάγει κανένας στο σπίτι του για να ξεκουραστεί και ποθήσει να ησυχάσει και να μερέψει λίγο η ψυχή του, κάθεται και διαβάζει κάποια βιβλία που είναι γεμάτα ψυχολογίες μπερδεμένες, κάτι δαιμονικά παραμιλήματα εκφυλισμένων ανθρώπων, βιογραφίες διαφόρων διασήμων υποκριτών ή φιλοσοφίες παγωμένες σαν τους κρατήρες του φεγγαριού. Κι αντί να βρει ξεκούραση, φορτώνεται και με άλλα βάσανα και με έγνοιες αβάσταχτες.

Lacrimae Rerum

  «Λίγα χρόνια μετά, γράφει ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος, ήρθε ένα βράδυ ο Πορφύρας να με πάρει από τη δουλειά μου για να πάμε στην υπόγεια ταβέρνα της οδού Γαβρίου, ξεκούμπωσε το σακάκι του κι έβγαλε μία φωτογραφία από τη μέσα τσέπη.

  Κοίτα, μου είπε χαμογελώντας αγαθά όπως πάντα· η φωτογραφία εικόνιζε μία επιτάφια πλάκα, που επάνω της ήταν χαραγμένοι κάποιοι εγγλέζικοι στίχοι. 

 Κάποιος από την Αυστραλία του έγραψε πως είχε χάσει τη γυναίκα του, τη μονάκριβη αγάπη της ζωής του. Χρόνια ζητούσε μάταια την παρηγοριά και τη βρήκε τυχαία μέσα σε μία εγγλέζική ανθολογία ελληνικών τραγουδιών. 

Το ποίημα Lacrimae Rerum του Λάμπρου Πορφύρα τού έκανε τόσο καλό που ήταν λες και στάλαξε βάλσαμο στην πληγή της καρδιάς του. Έβαλε και το σκάλισαν ατόφιο στη μαρμάρινη πλάκα του τάφου της αγαπημένης του»

Παραθέτουμε εδώ το ποίημα ολόκληρο:
Ἄμοιρη! τὸ σπιτάκι μας ἐστοίχειωσεν
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου τὴ θλιμένη·
στοὺς τοίχους, στὸν καθρέφτη, στὰ εἰκονίσματα,
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου κάτι μένει.
Κάτι σὰ μόσκου μυρωδιά, κι ἁπλώνεται
καὶ τὸ φτωχὸ σπιτάκι πλημμυρίζει,
κάτι σὰ φάντασμα, θολὸ κι ἀνέγγιχτο,
κι ὅπου περνᾷ σιγὰ τὸ κάθε ἀγγίζει.
Ὄξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τὴ στέγη μας· καὶ τότε ἀντάμα
τὰ πράγματα, ποὺ ἁγιάσανε τὰ χέρια σου,
ἀρχίζουν ἕνα κλάμα… κι ἕνα κλάμα…
Κι ἀπ᾿ τὴ γωνιά, ὁ καλὸς τῆς Λήθης σύντροφος,
τ᾿ ἀγαπημένο μας παλιὸ ρολόϊ,
τραγουδιστὴς τοῦ χρόνου, κι αὐτὸς κλαίοντας
ρυθμίζει ἀργά, φριχτά, τὸ μοιρολόϊ…
/
Το ποίημα Lacrimae Rerum γράφτηκε από τον Λάμπρο Πορφύρα το 1897 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο πρωτοχρονιάτικο πανηγυρικό φύλλο της εφημερίδας "Άστυ" του 1897. Το τραγούδι αυτό, που διαβάστηκε κι απαγγέλθηκε κι αγαπήθηκε πολύ στην εποχή του, δεν κλαίει κάποια χαμένη αγαπητικιά, αλλά την ξενιτεμένη αδελφή του, κατά την ομολογία της ίδιας.
/
Η πηγή της φωτογραφίας και του κειμένου στα εισαγωγικά της σημερινής μας ανάρτησης είναι από το ντοκιμαντέρ "Εποχές και Συγγραφείς" του Τάσου Ψαρρά που είναι αφιερωμένο στον ποιητή Λάμπρο Πορφύρα.
Στον ακόλουθο σύνδεσμο θα μπορέσετε να βρείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ σε περίπτωση που θελήσετε να το δείτε ολόκληρο:

https://www.ertflix.gr/.../vod.174528-epokhes-kai...

Νέα Αθηναϊκή Σχολή

Θυμάσαι παππού;

Την γιαγιά μου την φώναζαν «Τουρκοπούλα» και τον παππού μου «Τουρκόσπορο».
Και τους δυο μαζί… «Πρόσφυγγες».
Χαρακτηρισμοί μικρόψυχοι, μια ανορθογραφία όλοι τους στην σύνταξη της ιστορίας.
Θυμάσαι παππού;
Μίλαγες με περηφάνια μέχρι τα βαθειά γηρατειά σου για την άλλη πατρίδα, την Ελλάδα μας, που στην αρχή – τρομαγμένη – κράτησε σφαλιστά τα παραθυρόφυλλα της ψυχής της. Και μετά… μετά τα κούφωσε και άφησε να τρυπώσει από το άνοιγμα μια ακόμα Ελλάδα, εκείνη του διωγμού. Και ήμουν εκεί, στα γόνατά σου, για ώρα πολλή… ακίνητη, ανέκφραστη, να αφουγκράζομαι τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς σου. Εκείνους τους χτύπους που έμοιαζαν με σφυριές κάθε που ξεστόμιζες τη λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ!!!
Θυμάσαι παππού;;;

ΠΗΓΗ

Τη γαλήνη της καρδιάς θα την κερδίσεις, όπου κι αν είσαι, μόνο με δύο προϋποθέσεις

  Πιστεύεις πράγματι ότι η εσωτερική ειρήνη που αναζητάς, εξαρτάται από την τοποθεσία που θα επιλέξεις τελικά για να ζήσεις; Να είσαι βέβαιος ότι η ειρήνη της ψυχής δεν εξαρτάται από τούς τόπους διαβιώσεως.
Δέν έχει τόση σημασία άν θα είσαι στο βουνό και στη θάλασσα, στην πόλη ή στην έρημο, μέσα στούς θορύβους των αμαξιών ή μέσα στο θρόϊσμα των φύλλων του δάσους. Τη γαλήνη της καρδιάς θα την κερδίσεις, όπου κι αν είσαι, μόνο με δύο προϋποθέσεις:
 Αν αγωνιστείς ν' αποκτήσεις ταπείνωση, και αν αυτή την ταπείνωση τη συνδυάσεις με την ακριβή τήρηση των εντολών του Χριστού. Σου το λέει ο ίδιος: Μάθετε απ' εμου, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδιά καί ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαις ημών (Ματθ.11,29).

Όσιος Μακάριος της Όπτινα

(Πνευματικές Νουθεσίες -Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου)

Η δουλειά του παπά είναι να διαβάζει ονόματα, χιλιάδες ονόματα, ειδικά των κεκοιμημένων(Όσιος Εφραίμ)

Ο παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης έλεγε στον πατέρα Ευάγγελο Παπανικολάου, και πριν και μετά την χειροτονία του πατρός Ευαγγέλου:

«Η δουλειά του παπά είναι να διαβάζει ονόματα, χιλιάδες ονόματα, ειδικά των κεκοιμημένων. Οι ζωντανοί όλο και κάποιον θα βρουν να του πουν τον πόνο τους, όλο και κάποιος θα τους στηρίξει έστω λίγο. Στην άλλη ζωή όλοι είναι εν μετανοία, αλλά δεν μπορούν οι ίδιοι να κάνουν τίποτα. Δουλειά του παπά, είναι να μνημονεύει ονόματα κεκοιμημένων στην Προσκομιδή».