Ο Άγιος Σάββας εν Καλύμνω υπήρξε Εκείνος που ζωγράφισε την πρώτη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου!

Ο Άγιος Σάββας εν Καλύμνω υπήρξε Εκείνος που ζωγράφισε την πρώτη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου!Το έτος 1918 πηγαίνει στην Αίγινα, όπου διακονεί τον Άγιο που εορτάζουμε σήμερα μέχρι την κοίμησή Του.Η συγκαταβίωσή του με τον Άγιο Νεκτάριο συνέβαλε πολύ στην περαιτέρω πνευματική πρόοδο του Οσίου.
Γνώρισε την αυστηρή άσκηση του Αγίου μας, τους πολέμους των μικρών ανθρώπων, αλλά και την παροιμιώδη ταπείνωση και απλότητά Του.
 Είδε τη θεία κοίμησή του, η οποία βεβαίωσε την ευαρέσκεια προς αυτόν του Παναγάθου Θεού με τα έκδηλα σημεία του Αγίου Μύρου και της ευωδίας, αλλά κυρίως της θαυματουργικής χάριτος.

Ό Άγιος Σάββας μέχρι τότε μόναζε στα Ιεροσόλυμα αλλά ερχόμενος στην Αθήνα για υλικά Αγιογραφίας, (για το εργόχειρο που τόσο αγαπούσε), πληροφορείται ότι τον ΑΝΑΖΗΤΕΙ ο Άγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως.
Μεταβαίνει στην Αίγινα και διακονεί τον Άγιο μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς Του!!!
Έζησε το πρώτο θαύμα του Αγίου, όταν μετά την κοίμησή του είδε τον Άγιο να κλίνει την κεφαλή του προκειμένου να του φορέσει το πετραχήλι του και να επανέρχεται κατόπιν στην θέση της.
Επί τρεις συνεχείς ημέρες οι αδελφές της μονής στην Αίγινα άκουγαν συνομιλίες από τον τάφο του Αγίου, όταν δε πλησίασαν, είδαν εκεί τον Όσιο Σάββα να συνομιλεί με τον Άγιο Νεκτάριο.

Ο Όσιος έμεινε έγκλειστος στο κελί του για σαράντα ημέρες.

Κατά την τεσσαρακοστή ημέρα βγήκε από το κελί του κρατώντας μία εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, την οποία ενεχείρησε στην ηγουμένη με την εντολή να την τοποθετήσει στο προσκυνητάρι!
Η ηγουμένη απάντησε ότι αυτό δεν ήταν δυνατό να γίνει, διότι ο Άγιος δεν είχε αναγνωρισθεί επίσημα από την Εκκλησία και μια τέτοια ενέργεια ίσως να έθετε τη μονή σε διωγμό.
Τότε ο Όσιος Σάββας της είπε επιτακτικά: «Οφείλεις να κάνεις υπακοή. Να πάρεις την εικόνα, να την βάλεις στο προσκυνητάρι και τις βουλές του Θεού να μην τις περιεργάζεσαι».
Ας έχουμε την ευχή Του!

πηγή

Γέρων Αβιμέχελ Μικραγιαννανίτης(+18-10-1965).Ο πρώτος που εισηγήθηκε την αγιοκατάταξη του Αγίου Νεκταρίου και έγραψε την ακολουθία του

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ

 Στὸ Ἀπολυτίκιο τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου ψάλλουμε: «Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ Σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός. Ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, Σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

 Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ δοξολογεῖ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Ἀνάσταση τοῦ ἐδῶ τιμωμένου Ἁγίου Λαζάρου. Καὶ ταυτόχρονα φανερώνει μὲ αὐτὰ τὸ βαθύτερο νόημα καὶ τοῦ θαύματος τῆς Ἀναστάσεώς του καὶ τῆς ἑορτῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποὺ σχετίζεται μὲ αὐτό. Ὅτι δηλαδὴ τὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι μόνο ἕνα γεγονὸς τῆς ζωῆς τοῦ Λαζάρου, ἀλλὰ καὶ προτύπωση τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως ὁλοκλήρου τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων.
 Τὴν ἴδια ὅμως ἀλήθεια ποὺ ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν θεολογικὴ ποίηση καὶ τὴν δοξολογικὴ μουσική της, τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἐκφράζει καὶ μὲ μίαν ἄλλη γλώσσα, μὲ τὴν ζωγραφικὴ γλώσσα τῆς εἰκονογραφίας. Τὸ πώς, μὲ ποιοὺς τρόπους, ἡ ζωγραφικὴ ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα τιμᾶ καὶ ὑμνεῖ τὸν τιμώμενο καὶ στὸ παρὸν συμπόσιο Ἅγιο Λάζαρο θὰ ἀποτελέσει τὸ θέμα τῆς εἰσηγήσεώς μας.

Ἡ ὀρθόδοξη εἰκονογραφία ἔχει ἀφιερώσει στὸν Ἅγιο Λάζαρο δύο εἰκονογραφικὰ θέματα. Τὸ ἕνα ἀναφέρεται στὴν ὑπὸ τοῦ Κυρίου Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Τὸ ἄλλο εἶναι ἡ ἰδιαίτερη προσωπικὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Λαζάρου ὡς ἱεράρχου. Θὰ περιγράψουμε τὰ δύο αὐτὰ θέματα καὶ στὸ τέλος θὰ δοῦμε συνολικὰ τὴ θέση καὶ τὴ σημασία τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στὴν ὀρθόδοξη εἰκονογραφία καὶ στὴ θεολογία τῆς Ἀναστάσεως.

Α΄ Τὸ Εἰκονογραφικὸ θέμα τῆς «Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου»

Τὸ θέμα αὐτὸ εἶναι εὐαγγελικὸ καὶ ἱστορικό. Βασίζεται σὲ διηγήσεις τῶν Εὐαγγελίων (Ἰω. 11, 1–44), καὶ δὲν εἶναι κατ’ ἀρχὴν συμβολικὴ παράσταση. Ἀποτελεῖ ἀπεικόνιση γεγονότος ἱστορικοῦ ποὺ ἔλαβε χώραν σὲ συγκεκριμένο τόπο καὶ χρόνο. Στὴ Βηθανία. στὸν τόπο ὅπου ἔμενε ὁ φίλος τοῦ Κυρίου μὲ τὶς ἀδελφές του λίγες ἡμέρες πρὸ τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου. Περιέχει, λοιπόν, ἡ εἰκόνα τῆς «Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου» συγκεκριμένα ἱστορικὰ στοιχεῖα τὰ ὁποῖα εἶναι τὰ ἀκόλουθα:


1) Τὰ τελούμενα συμβαίνουν ἔξω τῆς Βηθανίας, ἡ ὁποία φαίνεται στὸ βάθος. 2) Φαίνεται ὁ τάφος, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἄνθρωποι ἀφαιροῦν τὴν πλάκα. 3) Ὁ Λάζαρος φαίνεται μέσα στὸ μνημεῖο ὄρθιος ἢ νὰ ἀνακάθεται, τυλιγμένος μὲ τὰ σάβανα. 4) Ἕνας εἰκονιζόμενος φέρνει τὸ μανίκι του στὴ μύτη γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν δυσοσμία ποὺ ὅλοι περιμένουν ἀπὸ ἕναν τετραήμερο νεκρό. 5) Αὐτὸς ποὺ φέρει τὴν πλάκα τοῦ τάφου φαίνεται νὰ καταβάλλει μεγάλη μυϊκὴ δύναμη γιὰ νὰ σηκώσει τὸ βάρος τῆς πέτρας.
6) Φίλοι, γείτονες καὶ μαθητὲς παρακολουθοῦν ἔκθαμβοι. 7) Ἡ Μάρθα καὶ ἡ Μαρία προσκυνοῦν τὸν Κύριο καὶ τοῦ φιλοῦν τὰ πόδια μὲ εὐγνωμοσύνη. 8) Ὁ Ἰησοῦς εἶναι παρὼν καὶ ἀπευθύνει τὸ κάλεσμα πρὸς τὸν Λάζαρο εὐλογώντας τον μὲ τὸ δεξί του χέρι. Εἶναι τὸ κυριαρχοῦν στὴ σύνθεση πρόσωπο, τὸ ὁποῖο προσδίδει στὴν ζωγραφικὴ καὶ κάποιους ἄλλους χαρακτῆρες ποὺ ξεπερνοῦν τὰ ἱστορικὰ δεδομένα καὶ ἀνάγουν τὴν εἰκόνα σὲ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο, στὸ ὁποῖο θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ λίγο. Πάντως ἤδη σ’ αὐτὰ τὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα τῆς εἰκόνος καταβάλλεται προσπάθεια νὰ φανεῖ πὼς ὁ Ἰησοῦς εἶναι πηγὴ δυνάμεως καὶ ζωῆς.

Ἡ ζωγραφικὴ ὡς τέχνη τῆς ὁράσεως καὶ ὄχι τῆς ἀκοῆς, ὡς τέχνη τοῦ χώρου καὶ ὄχι τοῦ χρόνου, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει κίνηση καὶ δράση, οὔτε νὰ μᾶς βάλει νὰ ἀκούσουμε τὸ «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω». Ὅμως μπορεῖ ἀντ’ αὐτοῦ νὰ βρεῖ τὴ γόνιμη στιγμή, ὅπου ὁ Ἰησοῦς ἔχει πάρει τὴν παντοκρατορικὴ στάση σὰν Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου καὶ κοιτάζοντας πρὸς τὸν νεκρὸ φίλο Του μὲ ἀστραφτερὴ ματιά, ἁπλώνει δυναμικὰ τὸ χέρι καὶ τὸν εὐλογεῖ, κι αὐτὴ ἡ χάρη ποὺ τοῦ δίνει εἶναι καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Λαζάρου.

Πρώτη και Δεύτερη Ανάσταση - Πρώτος και Δεύτερος Θάνατος

Οι Ορθόδοξες έννοιες τών Αγιογραφικών αυτών φράσεων

Το θέμα τής ανάστασης μπερδεύει πολλούς ανθρώπους που αγνοούν τη διδασκαλία τής Εκκλησίας. Διαβάζουν στην Αγία Γραφή για πρώτο και δεύτερο θάνατο, ή για πρώτη και δεύτερη ανάσταση, και οι απόψεις που διατυπώνονται είναι πολλές. Εδώ θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε περιληπτικά αυτό το ζήτημα, σύμφωνα με τη διαχρονική εμπειρία των αγίων.

1. Πνευματικός Θάνατος και Πνευματική Ανάσταση

Όταν ο Θεός έκανε "καθ' ομοίωσιν" τον άνθρωπο, τον προειδοποίησε ότι δεν έπρεπε να φάει από ένα συγκεκριμένο δένδρο. Του είπε: "Τη μέρα που θα φας απ' αυτό, θα πεθάνεις εξάπαντος". (Γένεση 2/β΄ 17).

Κι όμως, ο Αδάμ έζησε πολλά χρόνια αφού έφαγε. (Γένεση 5/ε΄ 5). Τι έγινε λοιπόν; Ψέματα τού είπε ο Θεός; Ή μήπως μιλούσε για ένα άλλο είδος θανάτου, και όχι για το γνωστό μας βιολογικό θάνατο;

Στη Γένεση 2/β΄ 7, λέει για τη δημιουργία τού ανθρώπου: "Και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν".

Γιατί άραγε λέει: "ψυχήν ζώσαν"; Υπάρχει και νεκρή ψυχή; Κι αν ναι, πότε μία ψυχή είναι νεκρή;

Οι άγιοι πατέρες, διδάσκουν ότι το παραπάνω εδάφιο δεν σημαίνει ότι ο Θεός έδωσε ζωή σε ένα νεκρό σώμα, αλλά ότι έδωσε στον Αδάμ το Άγιο Πνεύμα, που τον ζωοποίησε πνευματικά.

Όταν λοιπόν ο Αδάμ έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό, έχασε το Άγιο Πνεύμα που τον ζωοποιούσε, και έγινε πλέον "Πνευματικά νεκρός", μια "νεκρή ψυχή".

Εκεί εντοπίζεται και το νόημα τού Χριστιανικού βαπτίσματος, που καθιστά τον άνθρωπο και πάλι ζωντανή ψυχή, όπως ήταν ο Αδάμ πριν από την πτώση του. Αυτό φαίνεται και στο χωρίο Εφεσίους 2/β΄ 5,6: "Και ενώ ήμασταν νεκροί για τα αμαρτήματα, μας ζωοποίησε με το Χριστό... και μας ανέστησε μαζί του..."

Αυτά τα λόγια όμως, ο απόστολος Παύλος τα λέει χωρίς να έχει πεθάνει ακόμα σωματικά. Δε μιλάει λοιπόν για σωματική ανάσταση, αλλά για πνευματική.

"΄Η αγνοείτε, ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; συνετάφημεν ουν (λοιπόν) αυτώ δια τού βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα (έτσι ώστε) ώσπερ ηγέρθει Χριστός εκ νεκρών δια τής δόξης τού Πατρός ούτως και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν.

Ει γαρ (επειδή εάν) σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι τού θανάτου αυτού, αλλά και της αναστάσεως εσόμεθα. Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθει, ίνα καταργηθεί το σώμα τής αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία... ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσωμεν αυτώ". (Ρωμαίους 6/ς΄ 3 - 8).

Ο Χριστός ήξερε ότι εβαδίζει προς τον Σταυρό αλλά δεν έκανε διπλωματία.

 Ο Χριστός ήξερε ότι εβαδίζει προς τον Σταυρό αλλά δεν έκανε διπλωματία. Ο Χριστιανός δεν έχει διγλωσσία, δεν έχει διψυχία, δεν έχει διπλωματία, λέει το σωστό κι αν δεν πει το σωστό, είτε από φόβο είτε από άλλες σκοπιμότητες, είναι προδότης της αλήθειας. Εάν σκέπτονταν έτσι οι Χριστιανοί των παρελθόντων αιώνων, αλλά και της εποχής μας, που μαρτύρησαν, δεν θα μαρτυρούσαν. Θα έλεγαν, εμείς δεν έχουμε σχέση με τον Χριστό. Θα έλεγαν -μυστικά- τον έχουμε στην καρδιά μας τον Χριστό, ας πούμε ότι δεν (Τον) έχουμε μην μας κυνηγούν και μας σφαγιάζουν. Δεν θα είχαμε Μάρτυρες και Αγίους εάν σκέφτονταν έτσι.

 Νικόλαος Σωτηρόπουλος,θεολόγος

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι...

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
"Δώστε τη χούντα στο λαό".
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και "απόψεις".
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανόλης Αναγνωστάκης  ''Φοβάμαι'' | Ποιήματα | εκδόσεις Νεφέλη 

Αντιλαμβανόμενος το τι σημαίνει να σταθείς συνοδοιπόρος με τον Χριστό θα διακρίνεις και ποιο είναι το τίμημα...

 Ένα πολύ έξυπνο σκίτσο από τον πολύ ταλαντούχο και γνωστό αμερικανο-αυστραλό σκιτσογράφο-εικονογράφο των δεκαετιών 70-80, μακαρίτη πια Ron Cobb: Κάποιος από τον οργισμένο όχλο αποκαλεί, υβριστικά, τον πορευόμενο προς τον Γολγοθά Χριστό ‘εθνικό’ (goy: εθνικός στα Εβραϊκά). Και αυτό ενώ η επίσημη διαταγή της σταύρωσης έχει δοθεί από τους εθνικούς (από τους Ρωμαίους... παρ’ότι με την παρώθηση του τότε εβραϊκού θρησκευτικού κατεστημένου)!
Ο Χριστός είναι το αρχετυπικό πρόσωπο του ‘δεδιωγμένου πανταχόθεν’ ένεκα της προσκόλλησης στην όλως αμερόληπτη αλήθεια και δικαιοσύνη του Θεού. Είναι ο ‘μέγας προδότης’ του ‘πνεύματος του κόσμου τούτου’. Για τους Εβραίους είναι ‘προδότης του έθνους’ και για τους Ρωμαίους ‘επικίνδυνος για το κράτος’ (ή, σύμφωνα με τις αντιλήψεις των ντόπιων εδώ στην Ελλάδα φυλετιστών των ημέρων μας, ‘κατασκεύασμα εβραϊκού τερτιπιού προς καταστροφή του Ελληνισμού’). Είναι αυτός που δεν έχει ‘δικούς του’ και ‘ξένους’. Επειδή είναι με την Αλήθεια.
Πολλοί νομίζουν πως το να’σαι Χριστιανός είναι να ακολουθείς μια δεδομένη συνταγή ζωής, να’χεις βαπτιστεί από τους γονείς σου ως μια εθιμοτυπική πράξη προς ένταξη σε κάποια συλλογικότητα (κάτι σαν να’χεις περιτμηθεί δηλαδή), να’σαι ένας τακτικά ή μη εκκλησιαζόμενος, 'καθωσπρέπει' πολίτης. Ένας καθ'όλα προβλέψιμος μικροαστός, με άλλα λόγια.
Το να’σαι μαθητής του Χριστού, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με όλα αυτά. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Κάτι τρομακτικά ριζοσπαστικό. Τόσο που αν το αντιληφθεί κανείς, το πρώτο που θα αισθανθεί θα’ναι κάποιας μορφής βαθύς τρόμος. Και αυτό διότι αντιλαμβανόμενος το τι σημαίνει να σταθείς συνοδοιπόρος με τον Χριστό θα διακρίνει και ποιο είναι το τίμημα. Ένα τίμημα που είναι αδύνατον να ανταπεξέλθει στα της πληρωμής του κανείς δια των δικών του ανθρωπίνων, μόνο, δυνάμεων.

Dimitri Lalushi

Αν όμως,βρεις άλλον έναν σαν εσένα...(Ντοστογιέφσκι)

 

Λειτουργικές αταξίες!

Μέσα στην γενικότερη λειτουργική παρακμή που ζούμε, τους τελευταίους αιώνες, η Εκκλησία από μόνη της, σε καιρό ειρήνης και πάντοτε "χάριν του λαού..." και "κατ'οικονομία", έφερε πολλές φορές τα πάνω κάτω στην λειτουργική της ζωή.

Η δικαιολογία πάντοτε η ίδια. "Οι ποιμαντικές ανάγκες του λαού".
Ιδιαίτερα η λειτουργική αυτή αταξία φαίνεται μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα. Έχουμε ορθρινές ακολουθίες το απόγευμα, εσπερινούς το πρωί, διπλές θείες λειτουργίες την Μεγάλη Πέμπτη (για να κοινωνήσουνε οι εργαζόμενοι), λειτουργίες στο κουβούκλιο του Επιταφίου (για να "δει" ο φιλοθεάμον λαός!). 

 Την Μεγάλη Πέμπτη, την ώρα που έγινε ο Μυστικός Δείπνος εμείς τελούμε την Σταύρωση, το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής που ο Χριστός βρίσκονταν ακόμα στο Πραιτόριο εμείς κάνουμε ήδη την Αποκαθήλωση. 

  Το Μέγα Σάββατο το πρωί τελούμε τον Αναστάσιμο εσπερινό και την εσπερινή λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου.

   Ο Εσπερινός της Αγάπης, (Οὔσης ὀψίας... όπως διακηρύττουμε σε όλες τις γλώσσες) τελείτε το πρωί της Κυριακής, (για να φάει ο κόσμος ελεύθερα το αρνί) κλπ. Ουδεμία δηλαδή τήρηση του χρονικού των Παθών και της Αναστάσεως.

 Το ίδιο έγινε και εκτός Μεγάλης Εβδομάδος. Μετάθεση των ακολουθιών της Υψώσεως του Σταυρού και της τελετής της Αναστηλώσεως των εικόνων την Κυριακή της Ορθοδοξίας από το τέλος του όρθρου στο τέλος της Λειτουργίας (για να προλάβει ο λαός), μετάθεση του εωθινού Ευαγγελίου πριν την Τιμιωτέρα, παράλειψη κατηχουμένων "χάριν συντομίας" (για να μην κουράζεται ο λαός), μετάθεση του κηρύγματος στο Κοινωνικό (για να ακούσουν οι αργοπορημένοι χριστιανοί το κήρυγμα του Ευαγγελίου που δεν άκουσαν), μετάθεση των αρτοκλασιών από τον εσπερινό στο τέλος της λειτουργίας (γιατί έτσι μας βολεύει), μετάθεση των μνημοσύνων τις Κυριακές και των γάμων τα Σάββατα (γιατί έτσι μας αρέσει), ιδιωτικά μυστήρια και ακολουθίες ανά πάσα ώρα και στιγμή και ένα σωρό άλλες παρεκτροπές που αν τα έβλεπαν οι Πατέρες μας, τουλάχιστον θα ανατρίχιαζαν...
Όλα χάριν του λαού! Για τις ανάγκες του κόσμου!
Τώρα που ήρθε η ώρα της μετάθεσης της Αναστάσεως, όλοι εξανίστανται! Όλοι αντιδρούν! Και όμως! Ήταν φυσικό επακόλουθο πως κάποια μέρα θα συνέβαινε και αυτό!
Όταν ξεκινάς την κατρακύλα στο γκρεμό δεν ξέρεις που θα μπορέσεις να σταματήσεις...
Σε καιρούς παρακμής δεν κάνεις καινοτομίες...
Κάνεις υπομονή...

πηγή

Ήταν για μένα ο συνώνυμος Άγιος της αγάπης και της παρηγοριάς(Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης)

«Αναμνήσεις του Π.Σ., αγαπητού πνευματικού τέκνου του Αγίου Ιακώβου» 

Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός

  Το 1985 επισκέφτηκα για πρώτη φορά το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ με την οικογένειά μου και γνώρισα τον Άγιο Ιάκωβο. Ήταν η ώρα του εσπερινού. Ο Όσιος γέροντας καθόλη τη διάρκεια της ακολουθίας ήταν γονατισμένος μπροστά στην εικόνα του Χριστού πάνω σε ένα πλεκτό χαλάκι. Έβλεπα τα δάκρυά του να τρέχουν αδιάκοπα από τα μάτια του. Έφταναν μέχρι το δάπεδο.

Μετά τον εσπερινό ζητήσαμε από τον Άγιο να εξομολογηθούμε. Τότε μας είπε: «Εσείς φαίνεστε καλοί άνθρωποι». (Όλους έτσι τους έβλεπε.) «Γιατί ήρθατε σε μένα τον αγράμματο και δεν πάτε στους πνευματικούς μέσα στον κόσμο που είναι καλύτεροι από μένα;».

  Από τότε, όσες φορές πήγαινα στο Μοναστήρι είχα μέσα μου τόση χαρά ώστε δεν ήθελα να φύγω από κοντά του. Όλους μας δεχόταν με αβραμιαία φιλοξενία. Έδειχνε αγάπη και κατανόηση στα προβλήματά μας. Μας έλεγε να κάνουμε όσες μετάνοιες μπορούμε. Να κάνουμε λειτουργίες, ελεημοσύνες, να συγχωρούμε, να προσευχόμαστε με σύντομες και απλές προσευχές. Να διαβάζουμε «χύμα» τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και την Παράκληση. Μας έλεγε ότι όσο κουρασμένοι και να είμαστε πότε να μην πέσουμε για ύπνο χωρίς να πούμε πρώτα το «Πάτερ ἡμῶν».

 Ο Γέροντας όταν διάβασε αγιασμό στο αυτοκίνητό μου σταύρωσε προσεχτικά και τις τέσσερις ρόδες του. Μας συμβούλευε να μην πηγαίνουμε για ξεμάτιασμα σε διαφόρους ανθρώπους. Να παίρνουμε ένα μπουκάλι νερό, να λέμε τρεις φορές το

O Μέγας Βασίλειος «πέθανε» 49 χρονών. Μπορεί να ήταν επειδή δεν τηρούσε τις αποστάσεις υγειονομικής ασφαλείας στην ''Βασιλειάδα''

O Μέγας Βασίλειος «πέθανε» 49 χρονών.
Μπορεί να ήταν επειδή δεν τηρούσε τις αποστάσεις υγειονομικής ασφαλείας από τους βαριά ασθενείς που ήταν πεταμένοι σαν μολυσματκά ανθρώπινα σκουπίδια και αυτός τούς περισυνέλεγε στο νοσοκομείο - το πρώτο στην ανθρώπινη ιστορία- τής Βασιλειάδας που ίδρυσε.
 Και τους υπηρετούσε με τα χέρια του, έπλενε τις πληγές τους, σκούπιζε τα σάλια τους, σφούγγιζε τα δάκρυα τους και τον ιδρώτα τους , τους τάιζε στο στόμα και τους έπλενε απ τις ακαθαρσίες τους...
Αν ζούσε σήμερα ο Μ.Βασίλειος και έκανε τα ίδια , θα ήταν κάμποσοι , δυστυχώς μεταξύ αυτών και ιερωμένοι , που θα επέχαιραν με την εκδημία του γιατί δήθεν η πρόωρη αναχώρηση του απ αυτή τη μάταιη πλάση , επιβεβαιώνει τις δικές τους φοβίες ...
«Είδες τι έπαθε ο π.Βασίλειος», θα έλεγαν, «δεν πρόσεχε με τους λεπρούς (κορωνιασμένους) και την πάτησε...Σχεδόν αυτοκτόνησε ...κι οι αυτόχειρες δεν πάνε σε καλό τόπο»
Αυτές τις λίγες σκέψεις ήθελα να γράψω ξαναβλέποντας ένα δηλητηριώδες σχόλιο κληρικού για την εκδημία του π.Νικολάου Μανώλη ...

Κείμενο από το Facebook του Misha

" Η Θεία Κοινωνία της Μεγάλης Πέμπτης, σκεπάζει τον Χριστιανό όλον τον χρόνο "!

Ο άγιος πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης: " Η Θεία Κοινωνία της Μεγάλης Πέμπτης, σκεπάζει τον Χριστιανό όλον τον χρόνο "!
Την Μεγάλη Πέμπτη του 2002 είχα την μεγάλη ευλογία να μεταφέρω τον άγιο Πατέρα, από το Νοσοκομείο Σερρών όπου νοσηλευόταν, στην Θεσσαλονίκη, στο σπίτι της κόρης του. Ήταν μαζί μας και η ευλογημένη πρεσβυτέρα του Πολυξένη. Στην διάρκεια της διαδρομής, ο π. Ιωάννης μού είπε: «Η Θεία Κοινωνία της Μεγάλης Πέμπτης σκεπάζει τον χριστιανό όλον τον χρόνο, γιατί είναι η Κοινωνία του μαρτυρίου του Χριστού. Εάν δεν έχουμε την ευλογία από τον πνευματικό να κοινωνούμε και την Μεγάλη Πέμπτη και την Ανάσταση, τότε να προτιμούμε να κοινωνούμε την Μεγάλη Πέμπτη"!
Σκεπτόμενος τους λόγους αυτούς του Γέροντος, ενθυμήθηκα ότι και η Εκκλησία μας την ημέρα αυτή κρατάει, για όλη την χρονιά, Σώμα και Αίμα Χριστού για να μεταλαμβάνουν οι πιστοί, σε έκτακτες περιπτώσεις! Επίσης ότι η αγία Μαρία η Αιγυπτία ζήτησε από τον άγιο Ζωσιμά να την κοινωνήσει, την επόμενη χρονιά που είχαν συμφωνήσει να ξανασυναντηθούν, την ημέρα της Μεγάλης Πέμπτης! Τέλος και οι αόρατοι ασκητές του Αγίου Όρους, όπως διαβάζουμε στο Γεροντικό, ζητούν από κάποιους ενάρετους Αγιορείτες να τους μεταδώσουν την Θεία Κοινωνία, την ίδια ημέρα!
Άγιοι Γέροντες, όπως ο άγιος Πατέρας μας Ιωάννης Καλαΐδης, μας άφησαν τις πολύτιμες αυτές παρακαταθήκες!
Να μας σκεπάζει πάντοτε η αγία ευχή τους! Αμήν!

Τσεσμετζής Μιλτιάδης-εκπαιδευτικός

Αυτά δεν είναι αφελείς και φολκλορικοί συμβολισμοί που κατ'οικονομίαν μπορούμε να μεταφέρουμε και να παραλλάσουμε αλλά τα όσια και τα ιερά μας !

Ο Χριστός μας έμεινε επί 33 ώρες στον Άδη από την ενάτη ώρα , (3 το απόγευμα τής Παρασκευής οπότε και παρέδωσε το πνεύμα Του) , έως τα μεσάνυχτα τού Σαββάτου, όσα ήταν δηλαδή τα χρόνια τής επίγειας ζωής Του.

Τριήμερος ανέστη !

Την δωδεκάτη ώρα της Παρασκευής ( 6 το απόγευμα ) ολοκληρώθηκε η πρώτη ημέρα( συμφώνως με τον Εβραϊκό τρόπο μέτρησης του χρόνου).

Έως την δωδεκάτη ώρα του Σαββάτου ( 6 το απόγευμα του Σαββάτου) συμπληρώθηκε η δεύτερη μέρα.

Και τα μεσάνυχτα της τρίτης μέρας αναστήθηκε !

Δεν αναστήθηκε μετά από τρεις μέρες ( όπως κάποιοι εξ αγνοίας πιστεύουν και απορούν διατυπώνοντας ενστάσεις ) αλλά στην διάρκεια της τρίτης μέρας εξ ου και Τριήμερος !

Και όλα αυτά δεν είναι αφελείς και φολκλορικοί συμβολισμοί που κατ οικονομίαν μπορούμε να μεταφέρουμε και να παραλλάσουμε αλλά τα όσια και τα ιερά μας !

Χριστέ μας άραγε πόσες ώρες θα σου επιτραπεί φέτος να κατέλθεις και να παραμείνεις στα κατώτατα της γης ;

Νώντας Σκοπετέας

ΦΥΛΑΞΟΝ ΜΕ ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΠΗ ΣΟΥ (Αληθινή Ιστορία)

Διηγείται ο Μητροπολίτης Λεμεσοῦ Αθανάσιος
‘’Ὅταν ἤμουν στή Μονή Μαχαιρᾶ ἡγούμενος, ἦρθε ἕνας ἄνθρωπος ἀπό μία παραλιακή πόλη τῆς Κύπρου. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἤθελε νά μέ συναντήσει γιά νά ἐξομολογηθεῖ. Ἤθελε νά ἔρθει εἰδικά σέ μένα, καί θά σᾶς πῶ τόν λόγο. Ἦρθε λοιπόν καί μοῦ διηγήθηκε ἕνα θαυμαστό γεγονός.

 Αὐτός ἦταν ἕνας πολύ ζωηρός ἄνθρωπος, νέος στήν ἡλικία 37-38 χρόνων, ὄχι ἄθεος ἀλλά ἀδιάφορος. Ἦταν καί λίγο εἴρωνας καί εἰρωνευόταν τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας. Εἶχε μία γειτόνισσα, ἡ ὁποία δέν ξέρω πῶς, ἄκουγε κάποιες ὁμιλίες μου καί τοῦ ἔλεγε συνέχεια «ὁ π. Ἀθανάσιος εἶπε ἔτσι κι ἔτσι» καί τήν κοροΐδευε. Ἀθανασία τήν ἔλεγε. «Ἐσεῖς οἱ Ἀθανασίες ὅλο ἀπ’ αὐτά λέτε», τῆς ἔλεγε. Ἀναφερόμενος σέ μένα βέβαια. 

 

 Μία φορά τοῦ πῆρε ἕνα ἀπ’ αὐτά τά μπρελόκ, πού βάζουμε τά κλειδιά πάνω. Γέλασε μόλις τό ἔπιασε, γιατί εἶχε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας πάνω.

Τῆς λέει: «Ὁ Ἀθανάσιος σοῦ τό ἔδωσε αὐτό;» 

Τοῦ λέει: «πάρ’ το καί βάλε τά κλειδιά σου». 

Πράγματι, ἐκείνη τή μέρα εἶχε σπάσει τό δικό του καί τό πῆρε καί ἔβαλε τά κλειδιά του πάνω. Ἦταν ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας μπροστά καί πίσω ἔγραφε «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου». Δέν ἔδωσε καμμιά σημασία, τό ἔβαλε στήν τσέπη τοῦ παντελονιοῦ του, ἀλλά τοῦ κόλλησε μέσ᾽ στόν νοῦ αὐτή ἡ φράση «φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπη σου».

 Τό ἀπόγευμα πῆγε ψάρεμα μαζί μέ ἕνα φίλο του καί τό παιδί του. Ἀνοίχθηκαν στή θάλασσα κι ἐκεῖ ἄρχισε ἡ περιπέτεια. Ἦταν Μάρτιος μήνας, καλός καιρός, ἀλλά δυστυχῶς ἐνῶ βρίσκονταν ἀνοικτά στή θάλασσα, κατάλαβαν ὅτι ἡ βάρκα εἶχε μία ρωγμή καί ἔβαζε νερά. Κι ἀποφάσισαν νά γυρίσουν πίσω. Πῆγαν νά τραβήξουν τό σχοινί νά ξεκινήσει ἡ μηχανή, ἀλλά δέν δούλευε. Λέει, τότε, νά πάρουμε τηλέφωνο νά ᾽ρθοῦν νά μᾶς βοηθήσουν. Πάει νά πάρει τό τηλέφωνό του, τοῦ γλιστράει καί πέφτει στή θάλασσα. Καταλαβαίνετε τόν πανικό πού ἔπαθε ὁ ἄνθρωπος. Ἔπεσε τό τηλέφωνό του στή θάλασσα, ἄρχισε νά σκοτεινιάζει, ἡ βάρκα γέμισε νερά κι ἄρχισε νά βουλιάζει. Μήν τά πολυλογοῦμε, μία φρικιαστική κατάσταση.

Έχουν μεγάλη δύναμη οι Ψαλμοί του Δαβίδ,παιδί μου,όταν με πόνο ψυχής προφέρονται

πηγή

Εδώ όμως η γαλήνη και η βεβαιότητα ρέουν σαν ψίθυρος ασωμάτων αγγέλων...

Μάρω Βαμβουνάκη

Xθες το απόγευμα βρέθηκα μπροστά σε μια εκκλησία στις δυτικές γειτονιές. Δεν ήξερα αν ήταν ανοιχτή, τι ίσχυε χθες με τα μέτρα. Ήταν. Μπήκα και από το ημίφως της χτύπησε στα μάτια μου λάμψη, μια μεγάλη εικόνα χρυσοποίκιλτη της Παναγίας του'' Άξιον Εστί'', αντανακλούσε απογευματινό ήλιο από την πόρτα αλλά και ανάβλυζε φως. Κεριά λίγα στο μανουάλι, πάλι ημίφως και καντήλια, λουλούδια στις εικόνες των ακλόνητων αγίων, πάντα εκεί. Στο Ιερό ο Ιησούς Χριστός πάντα σταυρωμένος.

 Ο ιερέας στο βάθος χαμηλά ψέλνει την ποίηση του Εσπερινού σε ελάχιστους πιστούς. Μοιάζουμε με πρώτους χριστιανούς έτσι διωκόμενοι από απρόσωπο διώκτη, τον φόβο, τον αόριστο, τον αμφίβολο, τον χειρότερο.
Εδώ όμως η γαλήνη και η βεβαιότητα ρέουν σαν ψίθυρος ασωμάτων αγγέλων, σαν έκτη αίσθηση. Πόση ανάγκη τούτη η διάσταση! Πόση θεραπεία! Όχι, δεν έπλασε ο άνθρωπος τον Θεό όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Εκείνος έπλασε τον άνθρωπο, το αισθάνεσαι καλά άμα μπαίνεις σε ναούς, στο πατρικό σπίτι σου. Κι αυτό το "αισθάνεσαι" ξεπερνά τις μίζερες λογικές εξηγήσεις μας, ανώτερο, ανώτατο απ' αυτές. Ακόμα και οι "άθεοι" ψυχαναλυτές το λένε. "Η ψυχή του ανθρώπου είναι χριστιανή", έγραφε ο Καρλ Γιουνγκ.