Στους χίλιους αν­θρώ­πους που κλαί­νε για τον θά­να­το κά­ποιου αγα­πη­μέ­νου....

Στους χίλιους αν­θρώ­πους που κλαί­νε για τον θά­να­το κά­ποιου αγα­πη­μέ­νου του προ­σώ­που, ούτε ένας κλαί­ει για τα αμαρ­τή­μα­τα του νε­κρού, αλλά κλαί­ει για το ότι θα τον στε­ρη­θούν.
Δεν έχου­με δά­κρυα τέ­τοια, που να ωφε­λή­σουν την ψυχή του νε­κρού.
Δεν τα έχου­με πιά­σει σω­στά τα θέ­μα­τα αυτά και αντί να βο­η­θή­σου­με, κά­νου­με κακό.
Οπωσ­δή­πο­τε θα στε­νο­χω­ρη­θείς,θα συγ­κι­νη­θείς, θα πο­νέ­σεις,θα θλι­βείς, αλλά όχι να κλαις απα­ρη­γό­ρη­τα και να λυ­πη­θείς και όταν τους το λες, σου λένε:
Και ο Θεός έκλα­ψε, όταν είδε τον Λά­ζα­ρο νε­κρό.
Να που εί­μα­στε ακα­τή­χη­τοι !
Διό­τι ο Χρι­στός δεν έκλα­ψε, αλλά δά­κρυ­σε και όχι επει­δή είδε νε­κρό τον Λά­ζα­ρο, αφού ήξε­ρε, ότι σε λίγο θα τον ανέ­σται­νε, αλλά δά­κρυ­σε για την κα­τάν­τια του αν­θρώ­που, σαν να έλε­γε, άν­θρω­πε πως κα­τάν­τη­σες, λόγω της αμαρ­τί­ας, να γνω­ρί­ζεις
θά­να­το.

Δημήτριος Παναγόπουλος

Αὐτό εἶναι μία γλῶσσα

Αν μιλάμε για αληθινό ψωμί,παιδείας και ελευθερίας.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τη γλώσσα τού κόσμου :
«… Ἄν δέν θέλετε, κύριοι τοῦ ὑπουργείου, νά κάνετε φωνητική ὀρθογραφία, τότε πρέπει νά ἀφήσετε (στη θέση τους) τούς τόνους καί τά πνεύματα, γιατί αὐτοί πού τούς βάλανε ξέρανε τί κάνανε.
Δέν ὑπῆρχαν στά ἀρχαῖα ἑλληνικά, γιατί ἀπλούστατα ὑπῆρχαν μέσα στίς ἵδιες τίς λέξεις.
Αὐτοί, οἱ Κριαρᾶς καί οἱ ἄλλοι, τά κτήνη τά τετράποδα πού ἔκαναν αὐτές τίς μεταρρυθμίσεις - αὐτό παρακαλῶ νά γραφεῖ στίς ἐφημερίδες - δέν ξέρουν τί εἶναι γλῶσσα.
Δέν ξέρουν αὐτό πού γνώριζε ἡ κόρη μου στά τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη καί μετά έψαχνε γιά τίς συγγενεῖς της. Αὐτό εἶναι μία γλῶσσα.
Ἕνα μάγμα, ἕνα πλέγμα ὅπου οἱ λέξεις παράγονται οἱ μέν ἀπό τίς δέ, ὅπου οἱ σημασίες γλιστρᾶνε ἀπό τή μία στήν ἄλλη, εἶναι μία ὀργανική ἐνότητα ἀπό τήν ὀποία δέν μπορεῖς νά βγάλεις καί νά κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μίας ψευτοκυβερνήσεως, καθισμένος σ’ ἕνα γραφεῖο στό ὑπουργεῖο Παιδείας.
Ἡ κατάργηση τῶν τόνων καί τῶν πνευμάτων εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας, πού εἶναι τελικά ἡ κατάργηση τῆς συνέχειας.
Ἤδη, τά παιδιά δέν μποροῦν νά καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ἐλύτη, γιατί αὐτοί εἶναι γεμάτοι ἀπό τόν πλοῦτο τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν.
Δηλαδή, πᾶμε νά καταστρέψουμε ὅ,τι κτίσαμε. Αὐτή εἶναι ἡ δραματική μοῖρα τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ.»
Βόλος, 16/02/1989

ΠΗΓΗ

Ο Κίνδυνος της Αλγοριθμικής Ψευδο-Πνευματικότητας

  Βλέπω τελευταία στο διαδίκτυο αρκετά βίντεο Τεχνητἠς Νοημοσύνης, τα οποία παρουσιάζουν "ασκητές και "γεροντάδες" να δίνουν ποιμαντικές συμβουλές, να μας προτρέπουν με ελαφρά σλαβική προφορά να λέμε συγκεκριμένες (όχι άλλες!) προσευχές πριν κοιμηθούμε, προσευχές για να καλοπαντρευτεί ο γιόκας μας και άλλα παρόμοια. 

Στο πρόσφατο πόνημά μου είχα σημειώσει πως σύντομα η ΤΝ θα ικανοποιεί και ποιμαντικές ανάγκες (!!), όσο περίεργο και αν ακούγεται. Ό,τι φανταζόμασταν ως επιστημονική φαντασία πριν χρόνια, γίνεται πράξη. Δεν είχα φανταστεί καν πως θα συνέβαινε τόσο αστραπιαία. Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος του κόσμου τα παίρνει στα σοβαρά, ενώ στην πράξη είναι επικίνδυνα.
Ο κίνδυνος από τα βίντεο ΤΝ που παρουσιάζουν «ΤΝ-πνευματικούς» είναι η υποκατάσταση της ζωντανής, σαρκωμένης πνευματικής ζωής από μια αλγοριθμική και αποστειρωμένη εκδοχή της.

Η αληθινή Ορθόδοξη παράδοση θεμελιώνεται στον άνθρωπο: στην προσωπική, σωματική άσκηση, στον κόπο, στην αποτυχία, στην ταπείνωση και, κυρίως, στη ζωντανή σχέση με τον πνευματικό, ο οποίος φέρει τη Χάρη ως ζωντανό μέλος της Εκκλησίας. Αυτή η σχέση είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Περιλαμβάνει τη διάκριση, τη σιωπή και την αποδοχή της προσωπικής ατέλειας. Αντίθετα, η Τεχνητή Νοημοσύνη προσφέρει πνευματική ευκολία: τυποποιημένες, «έτοιμες» συμβουλές, «εγγυημένες» προσευχές για συγκεκριμένα αποτελέσματα (καλοτυχία, γάμο, ύπνο). Η φωνή του «ψηφιακού Γέροντα» είναι ψυχρή, άψογη και, τελικά, νεκρή. Αυτή η ευκολία και η εγγύηση αποτελέσματος ακυρώνουν κάθε μυστήριο και τον Σταυρό της πίστης.

Η θεμελιώδης ζημιά που γίνεται στην πίστη είναι ο υποβιβασμός της σε μαγική τεχνική ή σε μία «πνευματική συνταγή». Η προτροπή να λέγεται «μόνο αυτή η προσευχή» για να επιτευχθεί το επιθυμητό, μετατρέπει τον Χριστό από Πρόσωπο και Σωτήρα σε ένα εργαλείο για την ικανοποίηση των αυτοαναφορικών μας επιθυμιών—μια σαφής μορφή νεο-Γνωστικισμού. Η πίστη παύει να είναι εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια και αγώνας κατά του εγώ, και γίνεται πνευματική κερδοσκοπία. Αυτός ο πειρασμός ωθεί τον πιστό να αναζητήσει την «τέλεια» πληροφορία (γνώση) αντί της ταπεινής σωτηρίας (Χάρις). Η ψυχή του παραπλανημένου, αντί να αναπαυθεί στην Εκκλησία, εγκλωβίζεται σε μια εικονική αυταπάτη που δεν μπορεί να προσφέρει συγχώρεση, αγάπη ή Θεία Κοινωνία.

Η ποιμαντική μας απάντηση πρέπει να είναι απλή και ριζική: Επιστροφή στον άνθρωπο. Να προτρέψουμε τους πιστούς να αναζητούν την ζωντανή, αυτοπρόσωπη παρουσία της Εκκλησίας—τον Ναό, τα Μυστήρια, την προσωπική εξομολόγηση. Να εμπιστεύονται μόνο τους πνευματικούς πατέρες που γνωρίζουν προσωπικά, των οποίων η ζωή είναι «εγγεγραμμένη» στην Ιστορία και την παράδοση της Εκκλησίας και όχι σε έναν αλγόριθμο. Η αληθινή πνευματική καθοδήγηση είναι βαρύς Σταυρός, όχι ένα εύκολο κλικ. Η σωτηρία δεν είναι μια άψογη εικόνα στην οθόνη, αλλά το εικόνισμα που ιδρώνει από τον κόπο της αγάπης.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως και η "βιντεοποιμαντική" υπαρκτών γεροντάδων είναι ο κατάλληλος τρόπος Ποιμαντικής. Είναι όμως σαφέστατα πιο αληθινός από έναν αλγόριθμο.
π.Παναγιώτης Κ./Facebook

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.ΟΜΙΛΙΑ 6Η

1. ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ (Δ΄).

  Κέντρο και αποκορύφωμα, της Ορθοδόξου λατρείας, όπως επανειλημμένως τονίζουμε, είναι το μέγα και υπερφυές μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και «τέλος», σκοπός και κατάληξη της Θείας Ευχαριστίας, η Θεία Κοινωνία των πιστών. 

Εδώ όσοι αξίως και με συναίσθηση προσέρχονται, δέχονται την «μεταποιητική» δύναμη και μεταμορφώνονται σε «σύσσωμους» και «σύναιμους» του Χριστού, «Χριστοφόρους» και «Θεοφόρους». Μέσα σ’ αυτή τη «Θεοπλημμύρα», της «Θεοκοινωνίας», ο άνθρωπος από χοϊκός γίνεται ουράνιος. Παύει να είναι πηλός και χώμα αφού μέσα του έχει κατοικούντα το Χριστό. Γίνεται κατοικητήριο του Θεού ,σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια του Κυρίου μας, «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιωάννου 6 , 54 ).

Μ’ αυτό λοιπόν το μεγάλο και υπερκόσμιο θαύμα, το «Θεοποιό», Μυστήριο ασχολούμαστε, αγαπητοί Χριστιανοί, αυτόν τον καιρό και προσπαθούμε να διαλύσουμε τα σκοτεινά σύννεφα που με τον καιρό θόλωσαν τα μάτια της ψυχής μας, σκοτείνιασαν το μυαλό μας και δημιούργησαν τόσες και τόσες λανθασμένες απόψεις γύρω απ΄ το μεγάλο αυτό θέμα της Θείας Κοινωνίας.

Συνοψίζοντας τα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα, για τις ψευδοδικαιολογίες, τις ενστάσεις, τις αιρετικές και αντίχριστες ενίοτε και πλανεμένες αντιλήψεις μας σχετικά με το θέμα σημειώνουμε τα εξής.

1. Δεν είμαι άξιος, λένε αρκετοί.
Κι εμείς απαντήσαμε, με την εξαίσια ευχή του Μ. Βασιλείου : «Γνωρίζω Κύριε ότι αναξίως μεταλαμβάνω του Αχράντου Σου Σώματος και του Τιμίου Αίματος και ένοχος είμαι και κριματίζω τον εαυτό μου τρώγοντας και πίνοντας ,χωρίς διάκριση το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και Θεού μου. Αλλά παίρνοντας θάρρος από τους οικτιρμούς Σου ,προσέρχομαι σε Σένα που είπες. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» Σπλαχνίσου με λοιπόν Κύριε και με τιμωρήσεις αλλά λογάριασε με σύμφωνα με το έλεος Σου. Και να γίνουν σε μένα τα άγια ταύτα, εις ίασιν και κάθαρσιν και φωτισμόν και φυλακτήριον και σωτηρίαν και αγιασμόν ψυχής τε και σώματος». Αυτή η ευχή υπάρχει στην ακολουθία της Θ.Μεταλήψεως και την οποία πρέπει να διαβάζει κάθε Χριστιανός όταν κοινωνήσει.

2. Είσαι ιερεύς;
Μόνο οι ιερείς ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι μπορούν να κοινωνούν τακτικά και όλοι οι άλλοι μια… δυο φορές το χρόνο κι αυτές αν έρθουν τα πράγματα βολικά.
Σ’ αυτούς απαντήσαμε ότι προϋπόθεση συμμετοχής στη Θ. Κοινωνία, δεν είναι «το ράσο» δεν είναι η ιεροσύνη ,αλλά η καθαρότητα ψυχής και η προσπάθεια για την απόκτηση της. Είναι ο φόβος Θεού και η εν μετανοία εξομολόγηση.

3. Σούπα η Θ. Κοινωνία.
Πράγμα που μεταφράζεται ότι ,κατά τη γνώμη κάποιων, όποιος κοινωνεί τακτικά ασεβεί .Τώρα το ποιος ασεβεί στην περίπτωση αυτή είναι ένα άλλο θέμα που χρειάζεται ιδιαίτερη εξέταση .Ασεβεί αυτός που κρίνει και κατακρίνει και καταδικάζει. Ασεβεί αυτός που στρέφει τα νότα του στη Θεία πρόσκληση «προσέλθετε». Ασεβεί αυτός που προσέρχεται τέλος ασυναίσθητα και απροετοίμαστα και χωρίς ευλάβεια και όχι αυτός που αισθάνεται την ανάγκη της τακτικής ένωσης με το Χριστό.

Η πνευματική πατρότητα είναι μια συνοδοιπορία και εν Χριστώ παιδαγωγία για τη σωτηρία του ανθρώπου.

 Πολλές φορές οι άνθρωποι προσέρχονται στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως όχι για να έρθουν σε κοινωνία με τον Θεό ώστε να βαδίσουν για την όντως ζωή αλλά για να μεταθέσουν τα διλλήματα , τα προβλήματα και τις ευθύνες τους ώστε με αυτόν τον τρόπο να απαλλαγούν από το κόστος των επιλογών τους.

 Στην Ιερά Εξομολόγηση πηγαίνουμε όχι για να πετάξουμε τον Σταυρό μας σε άλλους, ούτε φυσικά για να σταυρώσουμε άλλους. Προσερχόμαστε στο Μυστήριο με αίσθηση ευθύνης των πράξεων και των επιλογών μας ώστε να τα αφήσουμε στην αγκαλιά του Κυρίου και ο πνευματικός πατήρ να γίνει ο συνοδοιπόρος μας σε αυτή την σχέση με τον Θεό στον δρόμο της σωτηρίας. Πάμε να σηκώσουμε τον Σταυρό μας διότι γνωρίζουμε ότι η ζωή αυτή θα είναι γεμάτη θλίψεις και δυσκολίες «Εν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον. (Ιω. 16,33)» αλλά με τη βοήθεια του Θεού δεν έχει σημασία αν θα τις ξεπεράσουμε ή όχι, αλλά αν θα τις μεταμορφώσουμε προς πνευματικό σωτηριολογικό όφελος.

Θα φέρουμε το παράδειγμα με τον λαβύρινθο για να το καταλάβουμε καλύτερα.
Ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται σε έναν λαβύρινθο , όπου ο λαβύρινθος είναι τα προβλήματα και τα πάθη που τον βασανίζουν. Δεν γνωρίζει ο άνθρωπος τη διαδρομή για την ελευθερία, θέλει να βγει, αλλά αδυνατεί. Ο πνευματικός που είναι έξω από τον λαβύρινθο «βλέπει» την έξοδο ως διακριτικός παρατηρητής. Κάνει την συγκατάβαση να μπει μέσα στον λαβύρινθο, δηλαδή στο πρόβλημα του ανθρώπου και τον συναντάει μέσα στη δική του ασθενική κατάσταση.
Ο πνευματικός θα του δείξει τον δρόμο για την έξοδο, ο οποίος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Θα σταθεί δίπλα στον άνθρωπο και φυσικά τον δρόμο θα τον περπατήσει ο ίδιος ο άνθρωπος με αίσθημα ευθύνης μέσα από τη συνειδητή ελεύθερη επιλογή του.

 Ο πνευματικός πατήρ θα σταθεί δίπλα στον ασθενή αδερφό. Ούτε μπροστά του, ούτε πίσω του αλλά δίπλα του ως συνοδοιπόρος , ως διάκονος και αδερφός. 

Μια επικίνδυνη εξίσωση: θύτη και θύματος.

Χιλιάδες Τούρκοι επισκέφθηκαν στις αρχές της εβδομάδος το σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, για να δοξάσουν (έτσι όπως αυτοί πιστεύουν) τον άνθρωπο που σφράγισε με αίμα την ιστορία Ελλήνων και Αρμενίων. Και η Ελλάδα το επιτρέπει χωρίς κανένα πλαίσιο; Λες και πρόκειται για ουδέτερο ιστορικό μνημείο και όχι για εθνικό προσκύνημα στον θύτη των λαών μας;

Κάποιοι θα πουν ότι κι εμείς επισκεπτόμαστε την Παναγία Σουμελά την Αγίά Σοφιά και οι Αρμένιοι άλλα μνημεία στη Μικρά Ασία και στην Δυτική Αρμενία. Μα υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά: οι Έλληνες και οι Αρμένιοι πηγαίνουν εκεί για να τιμήσουν τη μνήμη ενός ξεριζωμένου λαού, για να σταθούν μπροστά στα ίχνη μιας χαμένης πατρίδας. Είναι πράξη μνήμης και πένθους.

Οι επισκέπτες της Θεσσαλονίκης, αντίθετα, τιμούν τον υπεύθυνο αυτής της απώλειας. Δεν είναι ιστορική ενδοσκόπηση — είναι δοξασμός. Και όσο δεν τίθεται το κατάλληλο ιστορικό και ηθικό πλαίσιο, γινεται αποδεκτή μια επικίνδυνη εξίσωση: θύτη και θύματος.

Ας είμαστε προσεκτικοί και ας μη νομιμοποιούμε το αφήγημα εκείνων που μας ξερίζωσαν. Αν η μνήμη δεν προστατευτεί, γίνεται εργαλείο άλλων. Και αυτό ήδη συμβαίνει.

Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος - Armenian National Committee of Greece

Σχόλιο

ΔΕΝ είναι αυτό το σπίτι που γεννήθηκε ο γενοκτονος

Οι ίδιοι οι βιογράφοι του, που ποτέ μέχρι σήμερα οι Τούρκοι δεν αμφισβήτησαν την εγκυρότητά τους, αναφέρουν ως τόπο γέννησής του τον οικισμό Χρυσαυγή της επαρχίας Λαγκαδά. Στο οικόπεδο που βρίσκεται το τουρκικό Προξενείο, ήταν ένα σπιτάκι της θείας του, που είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από το Προξενείο, όχι το ίδιο το κτήριο του Προξενείου.

Κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι μία καταστροφή ὅλων τῶν δαιμονικῶν ἐνεργειῶν.

Κάθε Θεία Λειτουργία πού κάνουμε εἶναι μία παρέμβαση τοῦ Θεοῦ στό κακό καί κάθε Θεία Λειτουργία πού κάνουμε εἶναι μία καταστροφή ὅλων τῶν δαιμονικῶν ἐνεργειῶν.
Ἕνας ἄνθρωπος πού θά λειτουργηθεῖ τήν ἡμέρα ἐκείνη, καταστρέφει ὅλες τίς δαιμονικές ἐνέργειες, ὅλες τίς παγίδες πού τοῦ ἔχει στήσει ὁ Διάβολος γιά ἐκείνη τήν ἡμέρα.
Γι' αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό νά λειτουργούμαστε καθημερινά. Νά κάνουμε Θεία Λειτουργία καί νά Κοινωνοῦμε, ἄν εἶναι δυνατόν. Καταστρέφονται ὅλες οἱ δαιμονικές ἐνέργειες.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

("Τί εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου" (Ἐφεσίους 3, 19-20), Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς -

 Ὁμιλία στίς 24 - 09 - 2017)

πηγή

Ο Στυλιανός Κεμεντζετζίδης -Θεολόγος-Συγγραφέας- μιλάει με τον Κλείτο Ιωαννίδη για τον Άγιο Δημήτριο Γκαγκαστάθη

Κ.Ι.: Οι Γέροντες είναι οι φωτεινοί εκείνοι στύλοι της Εκκλησίας, οι οποίοι καθοδηγούν όλους εμάς στον δρόμο της κατά Θεόν τελειώσεως. Οι Γέροντες φτάνουν σε ύψη πνευματικά τέτοια, που μπορούν να διεισδύσουν στις ανθρώπινες ψυχές και να διακρίνουν εκεί που υπάρχει η πλάνη, εκεί που υπάρχει η αμαρτία και οι αδυναμίες και να οδηγήσουν τον πιστό Χριστιανό σε ανώτερες καταστάσεις, πιο κοντά στο Θεό, στα κρείττονα, όπως θα έλεγαν οι Πατέρες. Οι Γέροντες είναι εκείνοι οι φιλόθεοι και οι θεόφρονες που αγάπησαν με πάθος το Χριστό και έζησαν μέσα στο Ευαγγέλιο και το Ευαγγέλιο είναι εκείνο που αναλύουν και βιώνουν.
Στο κεφάλαιο αυτό θα δούμε μια μεγάλη φωτεινή μορφή της σύγχρονης Ελληνικής Ορθοδοξίας, τον Γέροντα Δημήτριο Γκαγκαστάθη, τον οποίο εγνώριζε ο κύριος Στυλιανός Κεμεντζετζίδης απο κοντά, του αφιέρωσε τόμο ειδικό και μας δίδει τις εμπειρίες και μαρτυρίες απ' αυτόν τον μεγάλο Γέροντα.

Κ.Ι.: Κύριε Κεμεντζετζίδη, ας κάνουμε γνωστό τον πατέρα Γκαγκαστάθη, με λίγα βιογραφικά στοιχεία προτού μπούμε στα βαθύτερα και ενδότερα της αγιότητας του.
Σ.Κ.: Μάλιστα. Ευχαριστώ κ. Ιωαννίδη για την πρωτοβουλία που είχατε να αξιοποιηθεί και το σύγχρονο αυτό πνευματικό κεφάλαιο της Ορθοδοξίας και να γίνει ευρύτερα γνωστό στο χώρο των Ορθοδόξων Ελλήνων.
Πρόκειται για μια οσιακή μορφή, καίτοι έζησε ως έγγαμος στον κόσμο. Υπήρξε προικισμένος με πολλά χαρίσματα, με πολλή επιμέλεια, καθαρότητα συνειδήσεως, άλαλο πίστη, βαθειά ταπείνωση και με πληρότητα αγάπης στο Θεό και τον πλησίον.
Γεννήθηκε στις αρχές του αιώνος μας, και συγκεκριμένα γεννήθηκε το 1902 στο χωριό Πλάτανος, όπου αργότερα, επί 42 συναπτά έτη, εχρημάτισε ο καλός ποιμήν των λογικών προβάτων. Εκοιμήθη το 1975, στις 29 Ιανουαρίου εν ειρήνη.
Κ.Ι.: Ο Πλάτανος πού ακριβώς ευρίσκεται;

Σ.Κ.: Είναι μια μικρή κωμόπολη, ένα μεγάλο χωριό, 15 χιλιόμετρα δεξιά από την πόλη των Τρικάλων, στη Θεσσαλία. Ο πατήρ Δημήτριος είχε σημεία θαυμαστά από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Κι αυτά που παρέλαβε από το Θεό τα καλλιέργησε με φιλότιμο, τα αύξησε και πάντοτε ταπεινά και για τη δόξα του Θεού και μόνον.
Όταν ο Θεός βρει τέτοια σκεύη τα αξιοποιεί, τα πλουτίζει και χαριτώνεται η ζωή τους και κοντά σ' αυτούς και όσοι πλησιάζουν σ' αυτές τις πνευματικές θερμάστρες, σ' αυτά τα λιμάνια.
Ο παπα-Δημήτρης δεν έτυχε σπουδών. Με δυσκολίες ετελείωσε το δημοτικό στο χωριό του. Ήταν βοσκός προβάτων. Όπου κι αν βρισκόταν είχε μνήμη Θεού, μνήμη θανάτου και έκλεινε τα πρόβατα στη στάνη και πήγαινε με δάκρυα και εκκλησιαζόταν. Όταν αυτό δεν μπορούσε να το κάνει, γονάτιζε εκεί που ήταν στα βουνά και έκλαιγε, ζητώντας το έλεος του Θεού, διότι βρισκόταν μακράν του οίκου του Θεού. 

Διάβαζε με πολλή κατάνυξη βίους αγίων και τους αισθανόταν φύλακες, ευεργέτες και προστάτες. Είχε αίσθηση ζώσα της παρουσίας των. Τους κρατούσε κοντά του η καθαρότης του βίου του. Και όπως ετόνιζε η εργασία φέρνει την αξία. Αισθανόταν πώς θα πρέπει να τον προστατεύουν οι άγιοι και δεν έκανε τίποτε εάν δεν ξεκινούσε από το Θεό κι εάν δεν κατέληγε στο Θεό. 

Δηλαδή, αν έφευγε το πρωί για να φυλάξει τα πρόβατα, θα περνούσε πρώτα από τους Ταξιάρχες, ένα ναό του 1600, κατανυκτικό, με τοιχογραφίες, που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του. Εκεί, έμαθε για το Θεό και από την ευλαβέστατη γιαγιά του και τους ευσεβείς γονείς του τα ιερά γράμματα και του Θεού τα πράγματα. Έλεγε: «να με προστατεύετε, να με φυλάξετε, να γυρίσω και πάλιν στον οίκο σας, να σας πω το ευχαριστώ». Πρώτα στον οίκο του Θεού και μετά στις δουλειές και πάλιν στον οίκο του Θεού και μετά στο σπίτι. Αυτό ήταν το πρόγραμμα της ζωής του.

Κ.Ι.: Δηλαδή, η ζωή του κ. Κεμεντζετζίδη, ήταν δοξολογική ζωή.
Σ.Κ.: Ευχαριστιακή. Όπου κι αν ήταν είχε αναφορά στο Θεό. Στο χωράφι και παντού, στο βουνό, έψαλλε και ευχαριστούσε αδιαλείπτως. Εύρισκε το απερίγραπτο, τη χαρά του Θεού, την ευλογία Κυρίου. Ερχόταν, δηλαδή, στην μακαριά κατάνυξη, στο χαροποιό πένθος, για το οποίο ομιλούν οι Πατέρες. Φυσικά, ο Γέροντας είχε δικό του τρόπο με τον οποίο βίωνε τα του Θεού. Εμείς είμαστε αμέτοχοι αυτών των καταστάσεων και πολλές φορές ούτε καν τα πιάνουμε, σαν νάναι μια ξένη γλώσσα. 

Θ' αναφέρω ένα περιστατικό που δείχνει ότι τον είχε κατά κάποιο τρόπο εκλέξει ο Θεός για την ιερή του πορεία και την ευλογημένη αποστολή του. Με συνέπεια ευαρέστησε το Θεό. Και τούτο με την άμεμπτο και καθαρή κατά Χριστό πολιτεία του.
Ένα βράδυ ενώ αναπαυόταν στο φτωχό σπίτι του ήρθε ένας γέροντας και τον ξύπνησε, λέγοντας του: «σήκω παιδί μου γρήγορα, το σπίτι θα πέσει». Ξανά, δεύτερη φορά, τον ξύπνησε. Και στο τέλος, τον ξύπνησε κανονικά. Βγαίνουν από το σπίτι και αμέσως το σπίτι έπεσε! Ο γέροντας ήταν ο άγιος Νικόλαος. Είχαν στο χωριό ναό αφιερωμένο στον άγιο Νικόλαο. Αυτός ήρθε και τον προστάτευσε.

Κ.Ι.: Δηλαδή, έπεσε το σπίτι;
Σ.Κ.: Ναι. Μόλις βγήκε ο παπα-Δημήτρης, αμέσως το σπίτι κατέρρευσε.

Δυστυχώς,οι «δίκαιοι» κάθε εποχής θεωρούν δύσχρηστο τον μόνο αληθινά Δίκαιο

ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ-π. Δημητρίου Μπόκου

  Η μνήμη του ευαγγελιστού Ματθαίου (16 Νοεμβρίου) μας φέρνει μπρος στο γεγονός της κλήσης του από τον Χριστό. Ο Ματθαίος δεν ήταν από την ομάδα των αποστόλων που κλήθηκαν πρώτοι στο αποστολικό αξίωμα. Κλήθηκε αργότερα, σε δεύτερη φάση, εν ώρα μάλιστα υπηρεσίας. «Καθήμενος επί το τελώνιον». Ήταν ο εντεταλμένος από την πολιτική (ρωμαϊκή) εξουσία της εποχής φοροεισπράκτορας.
  Οι τελώνες, λόγω θέσης, είχαν την ευκολία να εκμεταλλεύονται ατιμωρητί τους ανθρώπους, εισπράττοντας κατά βούλησιν, για ίδιον όφελος, ανεξέλεγκτα ποσά πέρα των κανονικών φόρων. Απέκτησαν έτσι το στίγμα των πιο διεφθαρμένων ανθρώπων.

  Ο Ματθαίος, παρά ταύτα, εγκατέλειψε αμέσως τη δουλειά του και ακολούθησε τον Χριστό. Έκανε μάλιστα μεγάλο τραπέζι στον Χριστό και τους μαθητές του, στο οποίο παρακάθισε «όχλος τελωνών πολύς και άλλων».

 Πράγμα που κίνησε την αγανάκτηση των γραμματέων και φαρισαίων, που θεώρησαν απαράδεκτο για τον Χριστό να συντρώγει με αμαρτωλούς. Ήταν μολυσμός γι’ αυτούς η συναναστροφή με διαβεβλημένα πρόσωπα. Και τότε ο Χριστός είπε το περίφημο, ότι ήρθε να σώσει αρρώστους και όχι υγιείς, αμαρτωλούς και όχι «δικαίους».

Αργεί η κρίση και ο Κριτής είναι ο μόνος Δίκαιος.

Αδερφέ, αρχίζει ένα νέο στάδιο, της νηστείας των Χριστουγέννων.
Κάνε Εσύ ό,τι μπορείς και άσε τον άλλο να κάνει ό,τι θέλει.
Σήμερα, στο Ευαγγέλιο, ο Χριστός λέει τον Ηρώδη αλεπού.
Άλλος είναι ο κριτής και η κρίση αργεί ακόμα.
Ό,τι βλέπεις δεν ξέρεις αν είναι αλήθεια και ό,τι ακούς μην το καταπίνεις αμάσητο.
Εσύ αγωνίσου γιά την αγάπη του Χριστού. Αυτός ας είναι ο Κύριός σου.
Ο Άγιος παπαΔημήτρης ο Γκαγκασταθης έλεγε: όπου θα εργαστείς, εκεί θα πληρωθείς.
Ο Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης γράφει: άλλοι χύνουν ποτάμια δακρύων κ άλλος στάζει ένα δάκρυ που είναι σαν αίμα.
Οι άγιοι σαλοί κορόϊδευαν τον κόσμο και τους σαλούς όλοι τους κατακρίνουν.
Το λείψανο του Αγίου Παλαμά βγήκε άφθορο, και οι κακοί λέγαν ότι είναι άλυτο.
Ας μην βιαζόμαστε γιά συμπεράσματα. Αργεί η κρίση και ο Κριτής είναι ο μόνος Δίκαιος.
Καλή Δύναμη στον αγώνα μας, ο καθένας.

π.Πορφύριος Μπατσαράς

Η ευθετότερη και ευκολότερη οδό για τη σωτηρία

Μικρό απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του Παϊσίου Βελιτσκόφσκι

  Έχοντας απόλυτη ελευθερία, δεν ασχολούμουν με τίποτε άλλο παρά με την ανάγνωση των ιερών βιβλίων, από την όποια όλο και περισσότερο βεβαι­ωνόμουν για την αμετάβλητη πρόθεση μου να γίνω μοναχός. 

 Επίσης κα­τανόησα τελείως ότι χωρίς καλά έργα, δηλαδή χωρίς την ακριβή τήρηση των εντολών του Χριστού, με μόνη την ορθόδοξη πίστη, είναι αδύνατο να σωθεί κανείς. 

Και τότε έβαλα μέσα στην ψυχή μου τέτοια υπόσχεση: με τη βοήθεια της χάριτος του Θεού, να μην κατακρίνω τον πλησίον μου, και αν ακόμη με τα ίδια μου τα μάτια τον έβλεπα να αμαρτάνει, γνωρίζοντας καλά ότι ένας μόνο υπάρχει δίκαιος και αληθινός κριτής ζωντανών και νεκρών, ό αληθινός Θεός ημών ό Χριστός, ό όποιος θα αποδώσει στον κα­θένα κατά τα έργα του. Αυτός πού κατακρίνει τον πλησίον του ιδιοποι­είται για τον εαυτό του το θείο τούτο αξίωμα, και γίνεται ό ίδιος κριτής ζωντανών και νεκρών τί υπάρχει τρομερότερο από αυτό; 

Η πνευματική πορεία της Νηστείας των Χριστουγέννων

Του Επισκόπου Μελιτηνής Μαξίμου

 Η νηστεία των Χριστουγέννων ανοίγει μπροστά μας ως πύλη μυσταγωγική, καλώντας την ψυχή σε βαθύτερη κοινωνία με το θείο μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Μέσα στην περίοδο αυτή, ο άνθρωπος καλείται να αφυπνιστεί από τον λήθαργο της καθημερινότητας και να στραφεί προς την εσωτερική του κάθαρση. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6,2).

Η προετοιμασία για την υποδοχή του θείου βρέφους απαιτεί εσωτερική σιωπή. Η καρδιά γίνεται φάτνη που υποδέχεται το θείο μυστήριο, ενώ η ψυχή, όμοια με χιονισμένο κλαδί που λυγίζει προς τη γη, υποκλίνεται μπροστά στο μέγεθος του θαύματος. Στην εκκλησιαστική παράδοση, η νηστεία δεν είναι απλώς διατροφικός περιορισμός, αλλά πνευματική άσκηση που καθαρίζει τον νου και ανυψώνει την ψυχή.
Κατά την περίοδο αυτή, η εκκλησιαστική υμνολογία μάς υπενθυμίζει: «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε» (Καταβασίες Χριστουγέννων). Η προσμονή της θείας γέννησης μεταμορφώνει τον εσωτερικό μας κόσμο. Οι ημέρες κυλούν σαν κόκκοι άμμου σε αρχαία κλεψύδρα, μετρώντας την πορεία προς τη μεγάλη εορτή.

Στην καρδιά της νηστείας, η ψυχή μοιάζει με κήπο χειμωνιάτικο που περιμένει την άνοιξη. Τα πάθη, σαν ξερά φύλλα, πέφτουν ένα-ένα μέσα στην άσκηση της προσευχής και της μετάνοιας, ενώ η εγκράτεια γίνεται το κλειδί που ξεκλειδώνει τις πύλες της πνευματικής θεωρίας.

«Το σπίτι της Φωτεινής»

Συνέντευξη με την κυρία Ελένη Χριστοδούλου, εγγονή της Φωτεινής από την Προύσα
(Προύσα, Άνοιξη 2024 — συνομιλεί ο καθηγητής Τουρκικών, Μιχάλης Κώσταλος)

Η Προύσα εκείνο το πρωινό μύριζε βρεγμένη γη και γιασεμί. Στενά πλακόστρωτα, παλιά ξύλινα σπίτια, μικρά καφενεία όπου οι άνδρες έπιναν το πρώτο τσάι της ημέρας. Στην άκρη του δρόμου, ένα αρχοντικό στεκόταν βουβό, τα παράθυρά του μισογκρεμισμένα — σαν να περίμενε κάποιον.

Μπροστά του στεκόταν η κυρία Ελένη Χριστοδούλου, 65 ετών, απόγονος της Φωτεινής, μιας γυναίκας που έζησε τον ξεριζωμό του 1922. Μαζί της, ο καθηγητής Μιχάλης Κώσταλος, που τη συνόδευε ως φίλος, διερμηνέας και, τελικά, συνοδοιπόρος στη μνήμη.

Μιχάλης Κώσταλος: Κυρία Χριστοδούλου, τι ήταν αυτό που σας έφερε εδώ, ύστερα από έναν αιώνα σχεδόν από τον ξεριζωμό;
Ελένη Χριστοδούλου: Ένα ανείπωτο χρέος. Από μικρή άκουγα τη γιαγιά μου, τη Φωτεινή, να μιλά για την Προύσα. Μιλούσε πάντα με ένα φως στα μάτια, σαν να περιέγραφε παράδεισο. Το σπίτι της — “το αρχοντικό με τα γαλάζια παράθυρα και το δέντρο της ροδιάς στην αυλή” — έγινε για μένα ένας μύθος. Μεγάλωσα με αυτό το σπίτι να ζει μέσα στις λέξεις της. Όταν έφυγε εκείνη, ένιωσα πως έπρεπε να επιστρέψω και να της το ξαναδώσω, έστω μέσα από τα μάτια μου.

Μ.Κ.: Ήταν δύσκολο να εντοπιστεί. Οι δρόμοι έχουν αλλάξει, τα τοπωνύμια έχουν χαθεί.
Ε.Χ.: Πολύ δύσκολο. Αν δεν είχα εσάς, δε θα τα είχα καταφέρει. Εσείς ρωτούσατε, μεταφράζατε, μιλούσατε με σεβασμό στους ανθρώπους. Κανείς δεν μας έκλεισε την πόρτα. Θυμάμαι έναν γέροντα που μας είπε: “Πιο πάνω, σ’ εκείνη τη στροφή, υπάρχει ένα Ρουμ κονάκι. Το λένε το σπίτι των παλιών.” Αυτή η φράση με συγκλόνισε.

Η κοινωνία μας έχει ανάγκη σήμερα όχι απλώς τον καλό άνθρωπο. Έχει ανάγκη τον παρόντα.

 Ανάμεσα στις παραβολές που είπε ο Κύριος μας, υπάρχει και η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, η οποία, αν δεν συνέπιπτε αύριο η μνήμη του Ευαγγελιστού Ματθαίου, θ' ακουγόταν στους ιερούς μας ναούς. Μια παραβολή που όλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε. Τη μάθαμε στο σχολείο, την ακούσαμε σε κατηχητικά, σε κηρύγματα και εν τέλει, την προσπεράσαμε όπως προσπερνούμε τόσες άλλες ιστορίες.
Να όμως που ήρθε η εποχή που αυτή η παραβολή έγινε η κραυγή της. Μια υπαρξιακή τομή μέσα στο σώμα της κοινωνίας. Μια εξομολόγηση της ανθρώπινης ψυχής που, όσο πιο πολύ την κοιτάζεις, τόσο πιο βαθιά αποκαλύπτει τις ρωγμές μας.
 Γιατί ο πληγωμένος της οδού δεν είναι κάποιος στο παρελθόν. Είμαστε εμείς. Όλοι μας. Στον ένα ή στον άλλο χρόνο της ζωής μας. Εκεί που η καρδιά μας κουράστηκε. Εκεί που χάσαμε δύναμη. Εκεί που δεν είχαμε σε ποιον να στραφούμε. Εκεί που η ψυχή μας έγειρε προς το σκοτάδι και νιώσαμε ότι η ζωή συνεχίζει χωρίς εμάς.

Η κάθοδος από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, αυτός ο δρόμος της παραβολής, είναι η πιο ακριβής ψυχοκοινωνική περιγραφή της σύγχρονης πραγματικότητας. Ζούμε σήμερα μία κάθοδο από το ιερό προς το χρήσιμο. 

Από το πρόσωπο προς το προφίλ και το AI avatar. 

Από τη σχέση προς τη λειτουργικότητα.

 Από την κοινότητα προς την εξατομίκευση. 

Από τη βαθιά επικοινωνία προς τα γρήγορα μηνύματα.

 Από την αγάπη προς τη διαχείριση. 

Και μέσα σ' αυτή την κάθοδο, οι άνθρωποι πέφτουν. Όχι όλοι με τον ίδιο θόρυβο. Μερικοί πέφτουν μέσα τους. Αθόρυβα. Αόρατα. Με μια εξάντληση που δεν φαίνεται στο πρόσωπο αλλά τους διαλύει μέσα τους. Με μια μοναξιά που δεν φωνάζει αλλά συνθλίβει.

''Ρωτάς, Αθανάσιε, ποιόν να ψηφίσετε; Τον Παύλο να ψηφίσετε!''.

Πατριάρχης Σερβίας Παύλος Stojčević • εκοιμήθη στις 15 Νοεμβρίου 2009

Ο Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης προσεύχεται για την εκλογή του Παύλου σε Πατριάρχη. Μαρτυρία της Γερόντισσας Στυλιανής, Ι. Μονή Παντοκράτορος Ταώ (Νταού Πεντέλης)

 Από το βιβλίο: ''Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες - Διηγήσεις - Νουθεσίες)''. Έκδοση ''Ενωμένη Ρωμηοσύνη'', σελίδα 29.

« Άλλη φορά μόλις μπήκα στο κελλάκι του Αγίου, μου λέει:

 ''Καλώς την.Κάνε σε παρακαλώ προσευχή και μήν μου μιλάς, γιατί έχουν εκλογές στην Γιουγκοσλαβία σε λίγο. Θα ψηφίσουν καινούργιο Πατριάρχη. Μακάρι να βγάλουν τον Παύλο. Κάνε, σε παρακαλώ, κι εσύ προσευχή''.

Κάναμε εν σιωπή προσευχή. Σε λίγη ώρα παίρνει ο Δεσπότης Αθανάσιος Γιέφτιτς τηλέφωνο, για να ενημερώση τον Παππούλη ότι έχουν εκλογές και να τον ρωτήση ποιόν να ψηφίσουν. 

Και ο Παππούλης του απαντά: ''Ρωτάς, Αθανάσιε, ποιόν να ψηφίσετε; Τον Παύλο να ψηφίσετε!''.

 Κλείνει το τηλέφωνο και συνεχίσαμε την προσευχή, ώσπου μετά από μία ώρα και ένα τέταρτο, ο Δεσπότης Αθανάσιος ξαναπήρε τηλέφωνο για να πη: 

''Γέροντα, με την ευχή σας, παμψηφεί βγήκε ο Παύλος!''.

πηγή

Ο άγιος Φίλιππος λοιπόν με την ερώτησή του έγινε η αφορμή να έχουμε μία από τις πιο άμεσες αποκαλύψεις του Κυρίου περί της Θεότητάς Του.

  «Ο άγιος Φίλιππος ήταν από την πόλη της Βηθσαϊδά, συμπολίτης του Ανδρέου και του Πέτρου. Διακρινόταν για τη σύνεσή του και τη βαθειά προσήλωσή του στα βιβλία των Προφητών, ενώ ήταν γνωστός σε όλη τη ζωή του για την παρθενικότητά του. Τον βρήκε ο Χριστός μετά το Βάπτισμά Του στη Γαλιλαία και τον κάλεσε να Τον ακολουθήσει. 

Αυτός δε, μετά από αυτό, συνάντησε τον Ναθαναήλ και του είπε: 

''Ευρήκαμεν Ιησούν τον Υιόν Ιωσήφ, τον από Ναζαρέτ''.

 Και άλλα πολλά είναι δυνατόν να βρει κανείς στη Θεόπνευστη Γραφή, γραμμένα γι’ αυτόν. Αυτός λοιπόν αφού του έλαχε ο κλήρος του ευαγγελισμού της Ασιατικής γης, είχε συνακόλουθο και συνεργάτη του στο κήρυγμα τον Βαρθολομαίο. Ακολουθούσε δε αυτούς και τους διακονούσε και η κατά σάρκα αδελφή του αγίου Φιλίππου, η Μαριάμνη.

 Αφού πέρασαν τις πόλεις της Μυσίας και της Λυδίας, κηρύσσοντας το ευαγγέλιο, και υπέμειναν πολλούς πειρασμούς και θλίψεις από τους απίστους, δηλαδή μαστιγώσεις, ραβδισμούς, εγκλεισμούς στη φυλακή, λιθοβολισμούς, έφτασαν εκεί που ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού και Θεολόγος Ιωάννης, που κήρυσσε στην Ασία τον Χριστό. 

Όταν και η γυναίκα του ανθυπάτου Νικάνορος πίστεψε, τότε ο ανθύπατος με τον ειδωλολατρικό λαό έβαλε φωτιά και κατέκαψε την οικία του αποστόλου Στάχυος. Ο Φίλιππος σύρθηκε στην πλατεία της Ιεραπόλεως, έπειτα τρυπήθηκε στους αστραγάλους και σταυρώθηκε πάνω σε ξύλο. 

Και έτσι, αφού προσευχήθηκε, παρέθεσε στον Θεό το πνεύμα του. Αμέσως τότε η γη, αφού άρχισε να τρέμει και να βγάζει ήχο, σχίστηκε στα δύο και κατάπιε πολλούς από τους απίστους. 

Οι υπόλοιποι, τρομοκρατημένοι από αυτά που συνέβαιναν, πρόσπεσαν στον Βαρθολομαίο και στη Μαριάμνη, που ήταν και αυτοί κρεμασμένοι. Τους έλυσαν και προσήλθαν στην αληθινή πίστη. Έπειτα, όλοι μαζί μάζεψαν το λείψανο του αποστόλου Φιλίππου, κατέστησαν τον Στάχυ επίσκοπο στην πόλη, και έφυγαν για τη Λυκαονία».

  Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας είναι φυσικό να τονίζουν, εφόσον πρόκειται για απόστολο του Χριστού, και μάλιστα από τους δώδεκα, «τους θεμελίους της Εκκλησίας», την εκλογή του από τον Κύριο – «τω χορώ των μαθητών σε Χριστός ενέταξε» - τη μετοχή του στη φλόγα του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, ώστε «γεμάτος από τη φλόγα αυτή να δώσει ζωή με τη θέρμη της πίστεως σ’ αυτούς που είχαν παγώσει από την αθεΐα», την παρουσία του γενικώς στον κόσμο ως «θείον άλας, προκειμένου να αποξηράνει τη φοβερή σαπίλα της φθαρμένης από τα πάθη ανθρωπότητας», και βεβαίως τη δοξασμένη θέση του στη βασιλεία του Θεού, στην οποία «βλέπει όχι αινιγματικά, αλλά σαφώς πρόσωπον προς πρόσωπον τον ίδιο τον Χριστό».

 Ο εκκλησιαστικός υμνογράφος όμως, ο άγιος Θεοφάνης, πέραν των πολλών εγκωμίων που γράφει για τον άγιο απόστολο, επισημαίνει δύο σημεία που αξίζουν, νομίζουμε, ιδιαιτέρας προσοχής. 

Πρώτον, το γεγονός ότι ο Κύριος εκλέγει τον Φίλιππο ως μαθητή Του – μη ξεχνάμε ότι ο Κύριος είχε την απόλυτη πρωτοβουλία εκλογής των μαθητών: «ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς» είπε – σημαίνει ότι καλεί κάποιον του οποίου τις αρετές έχει προβλέψει, ως παντογνώστης Θεός, και συνεπώς έχει εκτιμήσει τις δυνατότητές του για την ανάληψη ενός τέτοιου τιτάνιου κυριολεκτικά έργου, δηλαδή της μαρτυρίας Του στον κόσμο ως του ενανθρωπήσαντος Θεού. «Φίλιππε, τω χορώ των μαθητών σε Χριστός ενέταξε, την σην προγινώσκων αρετήν, θεομακάριστε». Κι είναι τούτο ένα σημαντικό στοιχείο, που αποκαλύπτει ότι ο Χριστός καλεί τον άνθρωπο να αναλάβει κάποια διακονία, εφόσον αυτός έχει τα προαπαιτούμενα προσόντα για τη διακονία αυτή. Δηλαδή, δεν αρκεί μόνον η καλή διάθεση ενός ανθρώπου για να διακονήσει την Εκκλησία, αλλά απαιτείται να έχει και τις φυσικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Μεγάλο μάθημα τούτο και για εμάς, οι οποίοι πολλές φορές αναθέτουμε διακονήματα σε καλούς μεν ανθρώπους, αλλά μη δυναμένους λόγω αδυναμίας φυσικών προτερημάτων τους να ανταποκριθούν.

 Εκεί όμως που επιμένει καθ’ υπερβολήν, θα έλεγε κανείς, ο άγιος υμνογράφος, προϋποθέτοντας τη γνώση του περιστατικού από το ευαγγέλιο, κατά το οποίο ο Φίλιππος εξέφρασε το παράπονό του κάποια φορά στον Κύριο:

 «Κύριε, μας μιλάς διαρκώς για τον Θεόν Πατέρα. Δείξον ημίν τον Πατέρα, και αρκεί ημίν», είναι ακριβώς η ερμηνεία του λόγου αυτού του Φιλίππου. Θεωρεί ότι ο λόγος – παράπονο αυτός έδωσε στον Κύριο την αφορμή να μιλήσει στους μαθητές Του για την ισοτιμία Του με τον Θεό Πατέρα.

 «Τον Πατέρα των φώτων εν Υιώ ζητήσας εύρες∙ εν τω φωτί το φως γαρ ευρίσκεται∙ και γαρ ούτος σφραγίς ισότυπος, δηλών το αρχέτυπον». (Ζήτησες και βρήκες στον Υιό, δηλαδή τον Χριστό, τον Πατέρα των φώτων. Διότι το φως, ο Θεός Πατέρας, βρίσκεται στο φως, τον Χριστό. Κι αυτό γιατί ο Χριστός είναι η ισότυπη σφραγίδα, που φανερώνει το αρχέτυπο, τον Θεό Πατέρα).

Όταν ο Όσιος Γαβριήλ μια Παρασκευή έφαγε σουβλάκια

Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1980. Ο πατήρ Γαβριήλ ζούσε σε ένα μικρό ξύλινο καλυβάκι στη γυναικεία Ιερά Μονή Σαμταβρό. Ορισμένες μοναχές τον κατέκριναν. Μια φορά ο πατήρ Γαβριήλ εξαφανίστηκε από το μοναστήρι.
Μετά από δύο-τρείς βδομάδες, από την Τιφλίδα ήρθε η είδηση ότι ο πατήρ Γαβριήλ είναι βαριά άρρωστος. Οι μοναχές που τον κατέκριναν κυριεύτηκαν από μεταμέλεια: εμείς τον κατακρίναμε, και τι δε λέγαμε για αυτόν, αλλά αυτός τελικά χρειάζεται την υποστήριξη και την βοήθειά μας. Έτσι αποφασίστηκε να ταξιδέψουν στην Τιφλίδα, στο Ναυτλούγκι, για να επισκεφτούν τον πατέρα Γαβριήλ.
Δύο μέρες ετοιμάζονταν με επιμέλεια. Μια μοναχή, που μέχρι πρότινος τον κατέκρινε πιο πολύ από όλες, έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Γέμισαν αρκετές τεράστιες τσάντες με διάφορα φαγητά και άλλα απαραίτητα για έναν άρρωστο πράγματα και ξεκίνησαν για την Τιφλίδα. Πήραν και εμένα ως έναν από τους φοιτητές.
Στο δρόμο αυτές μοιρολογούσαν για την αρρώστια του πατέρα Γαβριήλ. Εμένα με εξέπληξε αυτή τους η μεταμόρφωση. Τελικά φτάσαμε στο σπίτι του πατέρα Γαβριήλ. Μας δέχτηκε με χαρά, αλλά φαινόταν λίγο ταραγμένος. Οι μοναχές τον ρωτούσαν για την υγεία του. Κάπου-κάπου μονολογούσαν απολογητικά που τον κατέκριναν χωρίς λόγο. Ο πατήρ Γαβριήλ μόνο χαμογελούσε.

Ξαφνικά μέσα σε όλα αυτά τα δάκρυα της μεταμέλειας, ακούστηκε η φωνή του πατέρα Γαβριήλ να καλεί μια γυναίκα. Σε αυτό ανταποκρίθηκε μια γειτόνισσα, η οποία, σχεδόν χορεύοντας, εμφανίστηκε με ικανοποίηση κρατώντας σουβλάκια στα χέρια.
– Κοίτα, Γαβριήλ, τι ωραία που έγιναν τα σουβλάκια! Όπως ακριβώς μου τα ζήτησες! – και, τραγουδώντας ένα λαϊκό τραγούδι, κατευθύνθηκε προς εμάς.
Ο πατήρ Γαβριήλ της έκανε νοήματα να φύγει, αλλά αυτή δεν κατάλαβε και στεναχωρημένη, μουρμούρισε:
– Αφού ο ίδιος μου είπες να τα ψήσω και να σου τα φέρω όταν μου φωνάξεις! – και, πληγωμένη, έφυγε.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι έγινε με τις μοναχές.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΚΑΙ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

 Αυτός ο οποίος αγαπά τον Χριστό και είναι γνήσιος μαθητής του Χριστού, μοιάζει και με τον Χριστό και ζει και εργάζεται για τους άλλους, τους φίλους, τους αγαπημένους. Επιθυμεί όσο τίποτα άλλο να τους κοινοποιήσει, να τους μεταδώσει Χριστόν.

 Έτσι και ο Φίλιππος όταν γνώρισε τον Χριστό και αναγνώρισε στον Χριστό την κλήση του ίδιου του Θεού,τον αναμενόμενο Μεσσία, δεν Τον οικειοποιήθηκε, ούτε αλαζονεύτηκε,ούτε κράτησε την αποκάλυψη ,η οποία του έγινε, για τον εαυτό του. Έτρεξε αμέσως στον φίλο του τον Ναθαναήλ και τον προσκάλεσε να συμμετέχει στην χαρά της Αποκάλυψης .

  Την ίδια προθυμία έδειξε και όταν οι Έλληνες θέλησαν να γνωρίσουν τον Χριστό. Έγινε πρόθυμος μεσολαβητής τους στον Χριστό. Όμως η πιστότητα της αγάπης του Φιλίππου προς τους φίλους του δεν είναι αυτή και μόνο η πρόσκληση. Είναι η διάκριση,η διακριτικότητα του, η λεπτότητα να δώσει χώρο στην εμπειρία στον άλλο. " Έλα μόνος σου και δες γιατί και για ποιον σου μιλάω"! 

Το προορατικό χάρισμα του Αγ.Γρηγορίου Παλαμά και η παρρησία του ενώπιον του Θεού

 Την ώρα που επρόκειτο να φύγει για το Άγιον Όρος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, προσκομίζοντας τους λόγους του εναντίον του Καλαβρού μοναχού Βαρλαάμ, η αδελφή του Θεοδότη, βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου. Γι’ αυτό, οι μαθητές και οι φίλοι του τον ρώτησαν τι είδους κηδεία έπρεπε να γίνει.
Ο Άγιος που είχε το προορατικό χάρισμα, τους απάντησε:

 «Δεν χρειάζεται να με ρωτήσετε γι’ αυτό. Επειδή, αν το θέλει ο Θεός, θα επιστρέψω κι εγώ μέχρι τότε και θα βρίσκομαι εδώ πριν από τον θάνατό της».

Έτσι είπε και η πρόβλεψή του έγινε πραγματικότητα.
Διότι, όταν η Θεοδότη έφτασε στην τελευταία της ώρα, ζήτησε τον θείο Γρηγόριο, τον αγαπημένο της αδελφό και πνευματικό πατέρα. Μόλις όμως άκουσε ότι έλειπε στο Άγιον Όρος, λυπήθηκε βαθειά και θρήνησε τον εαυτό της, επειδή δεν αξιώθηκε να τον δει και να μιλήσει μαζί του για τελευταία φορά.

Αγιασμός είναι αυτή η θάλασσα με τόσους που σφάχτηκαν εδώ στην Σμύρνη

πηγή

«Η εφιαλτική εβδομάδα στο Roblox: Δέχτηκα σεξουαλική κακοποίηση ως παιδικό avatar» - H έρευνα που τρομάζει τους γονείς

Δημοσιογράφος του Guardian μπήκε στο Roblox ως οκτάχρονο κορίτσι και αποκάλυψε έναν σκοτεινό κόσμο γεμάτο παρενόχληση, εκφοβισμό και επικίνδυνες αλληλεπιδράσεις πίσω από την παιδική βιτρίνα του πιο δημοφιλούς online παιχνιδιού στον κόσμο

Στο δωμάτιο μακιγιάζ του Dress to Impress μια σειρά από πρόσωπα με έντονο μακιγιάζ

 Το Ρόμπλοξ είναι το πιο δημοφιλές online παιχνίδι στον κόσμο: περισσότεροι από 100 εκατομμύρια άνθρωποι, σχεδόν οι μισοί κάτω των 13 ετών, μπαίνουν καθημερινά σε αυτό τον ψηφιακό κόσμο. Μία δημοσιογράφος του Guardian αποφάσισε να μπει σε αυτόν τον κόσμο, δημιουργώντας έναν λογαριασμό ενός οκτάχρονου κοριτσιού, για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αν το παιχνίδι είναι πραγματικά ασφαλές για τα παιδιά. Η εμπειρία της αποκαλύπτει έναν εφιαλτικό μικρόκοσμο: προσβολές, σεξουαλική παρενόχληση, εκφοβισμό, ακατάλληλο περιεχόμενο και επικίνδυνες αλληλεπιδράσεις — όλα μέσα από μια πλατφόρμα που προβάλλεται ως «χώρος δημιουργικότητας και μάθησης».

Η δημοσιογράφος του Guardian ερευνά τον εικονικό κόσμο του παιδικού online παιχνιδιού Ρόμπλοξ, χρησιμοποιώντας προφίλ οκτάχρονης με ενεργοποιημένους τους γονικούς ελέγχους

Εικονικός παράδεισος με εκατομμύρια παιδιά.

Στο Ρόμπλοξ, οι παίκτες δημιουργούν ανθρωπόμορφα avatars και συμμετέχουν σε εκατομμύρια διαφορετικές «εμπειρίες» - από παιχνίδια περιπέτειας μέχρι κοινωνικές προσομοιώσεις. Σύμφωνα με μελέτη του 2024 στην Αυστραλία, τα παιδιά που χρησιμοποιούν την πλατφόρμα περνούν πάνω από δύο ώρες την ημέρα παίζοντας.

Η επίτροπος Ψηφιακής Ασφάλειας της Αυστραλίας, Τζούλι Ίνμαν Γκραντ, δήλωσε πρόσφατα ότι, παρότι το Ρόμπλοξ δεν εμπίπτει προς το παρόν στους περιορισμούς της νέας νομοθεσίας για τα social media, παραμένει «υπό στενή παρακολούθηση». Όπως είπε, «το γεγονός ότι μια πλατφόρμα εξαιρείται νομοθετικά δεν σημαίνει ότι είναι και ασφαλής».

Μια εικονική οκτάχρονη σε έναν κόσμο ενηλίκων.

Η δημοσιογράφος δημιούργησε έναν λογαριασμό, δηλώνοντας ημερομηνία γέννησης που αντιστοιχεί σε παιδί οκτώ ετών. Μέσα σε λίγα λεπτά, το avatar της - ένα άφυλο, ανθρωπόμορφο σώμα με αναλογίες ενήλικης γυναίκας - στάθηκε σε ένα εικονικό δωμάτιο γεμάτο άγνωστους χρήστες. Παρά τη «χαρούμενη» αισθητική, το περιβάλλον έμοιαζε ήδη παράξενο: χαρακτήρες με ενήλικα σώματα, σεξουαλικοποιημένες κινήσεις και συνομιλίες που διέφεραν πολύ από την παιδική αθωότητα.

Κατά τη διάρκεια μιας εβδομάδας, η ίδια περιηγήθηκε σε δεκάδες «παιχνίδια» - νυχτερινά κλαμπ, καζίνο, παιχνίδια τρόμου και χώρους κοινωνικής αλληλεπίδρασης - με όλους τους γονικούς ελέγχους ενεργούς. Το αποτέλεσμα ήταν σοκαριστικό: εκφοβισμός, απειλές, προσβλητικές εκφράσεις και σεξουαλικά υπονοούμενα ήταν διάχυτα παντού.

Το «Dress to Impress»: Μόδα, χρήμα και προσβολή

Το πιο δημοφιλές παιχνίδι για κορίτσια στο Ρόμπλοξ ονομάζεται Dress to Impress (DTI). Από την κυκλοφορία του τον Νοέμβριο του 2023, έχει συγκεντρώσει πάνω από 6 δισεκατομμύρια επισκέψεις. Οι παίκτες ντύνουν τα avatars τους με βάση ένα θέμα, περπατούν σε μια εικονική πασαρέλα και βαθμολογούνται από άλλους χρήστες.

Η ΖΥΜΗ ΚΑΙ Η ΜΑΖΑ[Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος]

 Ἄκουσε λοιπὸν τί λέγει ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητὲς Του: «Μοιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ προζύμι τὸ ὁποῖο πῆρε μιὰ γυναῖκα καὶ τὸ ἔκρυψε σὲ μεγάλη ποσότητα ἀλεύρου. Ὥστε οἱ δίκαιοι ἔχουν τὴ δύναμη τῆς ζύμης, γιὰ νὰ προσελκύουν πρὸς τὴ δική τους ἀρετὴ τοὺς πονηρούς.

Ἀλλ’ οἱ δίκαιοι εἶναι λίγοι, ὅμως καὶ ἡ ζύμη εἶναι μικρή. Ἡ μικρὴ ὅμως ποσότητα δὲν παραβλάπτει καθόλου τὴ μᾶζα, ἀλλ’ ἀπεναντίας ἡ μικρότητα ἐκείνη μεταβάλλει πρὸς τὴ δική της ποιότητα ὅλο τὸ ἀλεύρι, μὲ τὴ δύναμη ποὺ ὑπάρχει μέσα σ’ αὐτή.

Ἔτσι λοιπὸν καὶ ἡ δύναμη τῶν δικαίων δὲν βρίσκεται στὴν ποσότητα τοῦ ἀριθμοῦ ἀλλὰ στὴ χάρη καὶ τὴ δύναμη τοῦ Πνεύματος.

Δώδεκα ἦταν οἱ Ἀπόστολοι. Εἶδες πόσο μικρὴ ἦταν ἡ ζύμη; Ὅλη ἡ οἰκουμένη ζοῦσε στὴν ἀπιστία. Εἶδες πόσο μεγάλη ἦταν ἡ μᾶζα; Ὅμως ἐκεῖνοι οἱ δώδεκα ἔφεραν πρὸς τὴ δική τους πίστη ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. Ἡ ζύμη καὶ ἡ μᾶζα ἦταν τῆς ἴδιας φύσεως, ἀλλὰ δὲν ἦταν τῆς ἴδιας ποιότητας.

ΡΩΓΜΗ(Εις την μνήμη του Αγ.Ιωάννη του Χρυσοστόμου)

  Στον μεγάλον αυτον Άγιο και οικουμενικό φωστήρα, τη μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα, στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, δεν με τράβηξαν η ρητορική δεινότητα, οι ιστορικές συγκρούσεις με την εξουσία, οι ομιλίες που σείουν τους αιώνες. Όλ' αυτά τα ξέρουμε,τα τιμούμε,τ' ακούμε κάθε χρόνο.Δεν με τράβηξε το μεγαλείο του. Με τράβηξε η ρωγμή του. Το λεπτό εκείνο σημείο όπου ο Άγιος δεν διδάσκει αλλά ανοίγεται. Δεν ελέγχει, εξομολογείται.Δεν φαίνεται ατρόμητος αλλά άνθρωπος:

«Πολλές φορές συλλογίζομαι τη δική μου αδυναμία και γίνομαι ακόμη πιο αδύναμος. Πολλές φορές λιγοψυχώ και κάνω λογαριασμούς με τον εαυτό μου και λέω: Τι κάνω; Πώς είμαι άξιος αυτών των ψυχών; Και τότε ικετεύω να μη με αφήσει ο Θεός να γίνω έρημος, χωρίς την αγάπη σας».

  Κι αυτό, το να βλέπεις έναν τόσο μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας να σου δείχνει τον πόνο του, την αδυναμία του, το φόβο μπροστά στη μοναξιά, είναι ίσως η πιο βαθιά διδασκαλία που μπορεί κανείς να πάρει. Γιατί έχουμε μάθει να θαυμάζουμε, να χειροκροτούμε, να υψώνουμε. Όμως σπανίως στεκόμαστε στη στιγμή εκείνη όπου ένας Άγιος, ναι, ένας Άγιος, τρέμει μπροστά στην ευθύνη του, φοβάται μήπως δεν σταθεί άξιος, νιώθει μικρός. Στη στιγμή που προσεύχεται όχι για δύναμη αλλά για να μη μείνει μόνος. Για να μην τον εγκαταλείψει η αγάπη των ανθρώπων του.
Αυτή η στιγμή με καθήλωσε!

 Και συγχρόνως, από ένα άλλο άκρο των λόγων του, με χτύπησε σαν ριπή ανέμου εκείνος ο λόγος που μοιάζει πρώτα αυστηρός αλλά στην αλήθεια του είναι λυτρωτικός. Ο λόγος που λέει πως ο άνθρωπος, εγώ, εσύ, ο καθένας μας, μπορεί να φτάσει να μη θυμίζει άνθρωπο. Να φέρει όνομα ανθρώπου αλλά να ζει με φρόνημα ζώου. Να μιλά με λογική αλλά να πράττει με ένστικτο. Να έχει σώμα ανθρώπου αλλά καρδιά λύκου, γλώσσα φιδιού, σκληράδα πέτρας:

Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος - Η φωνή που δεν σώπασε

                            

Εμβαθύνοντας στον βίο του Μεγάλου Αγίου της Ορθοδοξίας, του Αγίου Γερασίμου.

Ευρυδίκη Λειβαδά: Εμβαθύνοντας στον βίο του Μεγάλου Αγίου της Ορθοδοξίας, του Αγίου Γερασίμου. Νεώτερα και επιπρόσθετα στοιχεία

 Η ιερή, πολύτιμη σιωπή οδηγεί στην κορυφαία, ευλογημένη μυστικότητα και από εκεί, στη σφαίρα της αγιοσύνης. Συντροφιά των αγίων η σιωπή, εργαλείο ευαγγελικό. Σε αυτήν την ευλογημένη χορεία παρών κι ο Μεγάλος Άγιος της Ορθοδοξίας, ο Άγιος Γεράσιμος, ο της Κεφαλληνίας Προστάτης. Η σιωπή Τον συντρόφευε στη μακρά πορεία Του. Τις ώρες βύθισης σε αδιάκοπη ενδοσκόπηση, τις ώρες του σταυρού και της χαράς της μοναξιάς των σπηλαίων, υψωνόταν μέσα στην ελευθερία τού είναι στα Άγια των Αγίων, ολοκληρωνόταν, άγγιζε την υπέρβαση, άκουγε τη φωνή του Θεού. Κι όταν έφθανε η στιγμή της συνάντησης με τον κόσμο που τον περιέβαλε, με την ελλόγιμη σιωπή τελεσιουργούσε –και τελεσιουργεί- θαύματα.

Δεν αναφέρονται οι τόποι πριν φθάσει στην Κωνσταντινούπολη, ούτε που διέμεινε εκεί, ούτε μετά, στο Άγιο Όρος. Ούτε όμως και κατά την πορεία Του στους Αγίους Τόπους, ούτε και στο Σινά, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην «Εώα». Μήτε στοιχεία ακριβή έχουμε για την παραμονή Του στην Κρήτη, ούτε στη Ζάκυνθο, ούτε και στην Κεφαλλονιά πριν αποφασίσει την οριστική Του εγκατάσταση στο από τον καιρό των Σταυροφοριών μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Ιερουσαλήμ στα Ομαλά. Τα μη τεκμηριωμένα επί παλαιογράφων μέρη της παραμονής Του, έρχεται η πίστη των ανθρώπων διαχρονικά να τα σφραγίσει με προσκυνητάρια, ταπεινές εκκλησιές, θαύματα και παραδόσεις από στόμα σε στόμα, πηγάδια που φέρουν το άγιο όνομά Του, πλατάνια φυτεμένα σε πέρασμα νερού, πέτρες που έγειρε τις δοκιμασίες προς την τελείωση.

Εμβαθύνοντας στον βασικό βιογράφο Του Μητροφάνη, στην υπογραφόμενη από μάρτυρες επιστολή-αίτημα τού πρώην Μαΐνης Ιερεμία Κατσαΐτη για τη διακήρυξη της αγιότητάς Του, σε πατριαρχικά σιγίλλια και σε λοιπά έγγραφα, και εν παραλλήλω ερευνώντας και συνδυάζοντας πηγές (όπως π.χ. σχετικά με τον Παχώμιο Ρουσάνο ή με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό ή τοπογραφικά κι ιστορικά στοιχεία) αναπτύσσω την προβληματική μου και προκύπτουν δεδομένα, ας μου επιτραπεί να τα χαρακτηρίσω, επιπρόσθετα και νεώτερα για τον Άγιο της Κεφαλληνίας, τα οποία με δέος και ευθύνη παραθέτω.

 A). Διαβάζουμε στον Μητροφάνη: «… το πνεύμα παρέθετο ζήσας τα πάντα έτη εβδομήκοντα και μικρόν τι προς». Άρα με δεδομένο ότι ο Άγιος εκοιμήθη στις 15 Αυγούστου 1579, θα γεννήθηκε το 1509 και μάλιστα μεταξύ Μαρτίου και Ιουλίου. Η λογική υπαγορεύει ότι Ιανουάριος και Φεβρουάριος δεν έχουν πιθανότητα λόγω του «μικρόν τι προς» δηλ. επιπλέον ολίγον και όχι «ήμισυ», λέξη την οποία με την ίδια ευκολία θα χρησιμοποιούσε ο λόγιος Μητροφάνης.

“Εἶναι τά λείψανα τοῦ Ὁσίου Γεωργίου Καρσλίδη” μοῦ εἶπε κι ἔφυγε.

«Ονομάζομαι π. Δαμασκηνός καί εἶμαι ἀπό τόν Ἀσπρόπυργο, δίπλα ἀπό τήν Ἐλευσίνα. 

 Μία νύχτα, στις 16 Νοεμβρίου, ὀνειρεύτηκα ὅτι βρισκόμουν στο ὑπόγειο παρεκκλήσι τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Στεκόμουν μπροστά στο προσκυνητάρι, ὅταν εἶδα να κατεβαίνει ἀπό τή σκάλα ἕνας ψηλός κι ἀδύνατος καλόγερος πού κρατοῦσε στο χέρι του ἕνα κουτί. Μέ κοίταξε καί μέ ρώτησε:

 “Ο π. Δαμασκηνός;” 

– “Ναί” τοῦ ἀπάντησα. 

– “Πάρε αὐτό” μοῦ εἶπε καί μοῦ 'δωσε τό κουτί, πού ἔμοιαζε μέ λειψανοθήκη.

 – “Τί εἶναι αὐτό;” τόν ρώτησα ἀπορημένος.

 – “Εἶναι τά λείψανα τοῦ Ὁσίου Γεωργίου Καρσλίδη” μοῦ εἶπε κι ἔφυγε. 

Ἄνοιξα τότε τό κουτί κι εἶδα μέσα δύο πέλματα διάτρητα ἀπό σφαῖρες καί ματωμένα.Ὅταν ξύπνησα, διηρωτώμην ποιός ἦταν αὐτός ὁ καλόγερος. Μπῆκα στο διαδίκτυο, ἔγραψα τ' ὄνομα πού μοῦ 'πε καί βρέθηκα μπροστά στή φωτογραφία του. Ἦταν ἴδιος ὁ καλόγερος πού κρατοῦσε τή λειψανοθήκη. Στή συνέχεια διάβασα γιά τή ζωή του, τό μαρτύριό του κι ἦρθα καί λειτούργησα στό μοναστήρι του. Πάλι θά ξανάρθω γιατί τόν ἔχω τώρα πιά προστάτη».

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

πηγή

Κάνε ελεημοσύνη με τα έργα ή και με τα λόγια σου. Κάνε αυτό που μπορείς.

Έλεγε ο άγιος Παΐσιος Ολάρου:
Έχεις καλοσύνη για τους φτωχούς; Λοιπόν, γιατί τους καταδικάζεις; Μπορείς να τους βοηθήσεις; Βοήθησέ τους. Αν δεν έχεις χρήματα να τους δώσεις, δείξε την αγάπη σου με τη συμπεριφορά σου και τα στοργικά σου λόγια. Αν έχεις, δίνεις.

 Κάνε ελεημοσύνη με τα έργα ή και με τα λόγια σου. Κάνε αυτό που μπορείς. Μη δίνεις πάρα πολλά στην αρχή και μετανοήσεις ότι έδωσες πολλά. Αλλά να μη καταδικάζεις κανέναν. Εγώ, αν τους δίνω κάτι, τους δίνω με καλοσύνη και έλεος της καρδιάς μου. Αν δίνεις κάτι, φύγε όσο μπορείς από την υπερηφάνεια. Ξέρουν οι δαίμονες τι έκανα, γιατί με είδαν. Υπήρξαν άγιοι που έδιναν στους φτωχούς ακόμη και τα ρούχα τους, ενώ εγώ τι μεγάλο έργο έκανα γι αυτούς;

Η ελεημοσύνη πρέπει να γίνεται μυστικά. Μπορείς να περπατάς με πολυτελή ρούχα και να κάνεις ελεημοσύνη, έτσι ώστε να μη σε ξέρει κανείς.

Ο Πέτρος ο τελώνης ήταν μεγάλος άνθρωπος στην εποχή του. Υπήρξε τόσο ανελεήμων, ώστε τίποτε το καλό δεν είδε κάποιος απ’ αυτόν. Ήταν πλούσιος, είχε πολλούς δούλους και στην πόλη που κατοικούσε δεν υπήρξε άλλος μεγαλύτερος απ’ αυτόν. Έτσι λέει το βιβλίο για τη ζωή του. Αλλά στην πόλη εκείνη υπήρχαν και πολλοί φτωχοί. Μια φορά ένας απ’ αυτούς ήρθε στον πλούσιο Πέτρο και του ζητούσε με επιμονή ελεημοσύνη. Ο Πέτρος τον έδιωχνε, μα ο φτωχός δεν έφευγε. Έψαχνε να βρει κάποια πέτρα για να τον χτυπήσει. Τελικά άρπαξε ένα ψωμί. Του το πέταξε στο κεφάλι λέγοντάς του: «Φύγε απ’ εδώ». Πήρε ο φτωχός το πεσμένο ψωμί κι έφυγε τρώγοντάς το.

Με παραχώρηση Θεού, μετά από δύο μέρες ο Πέτρος αρρώστησε βαριά, σε σημείο περίπου να πεθάνει. Τότε είδε στον ύπνο του μια ζυγαριά.

«Πτωχοί τω πνεύματι»

Αγ. Ιωάννου της Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί. Δέκα ερμηνευτικές ομιλίες»

Όλοι σας έχετε δει ανθρώπους που είναι φτωχοί κι άποροι. Για να περιγράψουμε την πνευματική φτώχεια λοιπόν ας εξετάσουμε πρώτα την υλική φτώχεια, ώστε από τα όμοια να φτάσουμε σε μια σωστή εξήγηση.
Άπορος, όπως το λέει κι η λέξη, είναι εκείνος που δεν έχει τίποτα. Ό,τι μπορεί να ελπίζει πως θα λάβει θα έρθει μόνο από την ευσπλαχνία των άλλων.
Ούτε ένα κομμάτι ψωμί για να χορτάσει την πείνα του δεν έχει ή κάτι για να ξεδιψάσει τη δίψα του, που το έχουν άφθονο όλοι οι άνθρωποι.
Δεν θα είχε κατάλυμα για να βάλει μέσα το κεφάλι του, αν κάποιος δεν του έδινε χρήματα για να περάσει τη νύχτα του. Δεν θα είχε τίποτα να ντύσει τη γύμνια του αν κάποιος φιλεύσπλαχνος δεν τον λυπόταν και δεν του αγόραζε ρούχα.
Κι αν κάποιος απ’ αυτούς έχει κάποια ρούχα, αυτά είναι παλιά, λερωμένα, κουρελιασμένα, τελείως άχρηστα, που καμιά φορά δε θα ήθελες ούτε να τ’ αγγίξεις.
Όλοι τον περιφρονούν και τον κοροϊδεύουν λες κι έχουν να κάνουν με σκουπίδια, με ακαθαρσίες, αν και στα μάτια του Θεού κάποιοι φτωχοί μπορεί να λάμπουν όπως ο χρυσός στο χωνευτήρι. Πάρε σαν παράδειγμα το Λάζαρο του ευαγγελίου.

Ας προσπαθήσουμε τώρα να μεταφέρουμε αυτά τα φυσικά χαρακτηριστικά του φτωχού και άπορου σε κάποιον που είναι «πτωχός τω πνευματι».
Μιλάμε για τον άνθρωπο που παραδέχεται πως είναι πνευματικά φτωχός, που ομολογεί πως δεν έχει τίποτα δικό του· περιμένει τα πάντα μόνο από το έλεος του Θεού.
Είναι σίγουρος πως ο ίδιος δεν μπορεί ούτε να σκεφτεί μα ούτε και να επιθυμήσει κάτι καλό, αν δεν του δώσει ο Θεός ένα καλό λογισμό ή μια καλή έμπνευση.
Είναι πεισμένος πως χωρίς τη χάρη του Ιησού Χριστού δεν μπορεί ούτε μια καλή πράξη να κάνει.

Αυτός είναι ο νέος πολίτης.Μετρήσιμος, ελεγξιμος, προβλέψιμος.

Η λέξη ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ που ακούγαμε συνέχεια την εποχή της πανδημίας δεν ήταν τυχαία.
-Διαχείριση κρίσης.
- Διαχείριση κρουσμάτων και θανάτων. - Διαχείριση αρνητων.
- Διαχείριση πληθυσμού.
Πήξαμε στη διαχείριση!
Γνωρίζουν και οι πιο ηλίθιοι πλέον, ότι όταν αλλάζουν οι λέξεις, αλλάζει και η πραγματικότητα.

Στην πανδημία η ζωή μας μετριόταν σε ποσοστά, και δείκτες. Η αξία μας σε πιστοποιητικά και κωδικούς QR. Οι εφαρμογές ιχνηλάτησης, οι φόρμες μετακίνησης και οι αριθμοί συμμόρφωσης έστησαν το πρώτο πείραμα μιας κοινωνίας χωρίς πρόσωπα.
Μας εξαφάνισαν πίσω από τους δείκτες και η κοινωνία ενημερωνόταν για 500 νέα κρούσματα ή 40 θανάτους, χωρίς κανείς να βλέπει την ατομική ιστορία ή τη φωνή του ανθρώπου πίσω από τον αριθμό.
Στην πραγματικότητα συνεπώς αυτό που διαχειρίστηκαν δεν ήταν ο ιός, αλλά ο άνθρωπος, αφού διαχειρίστηκαν το σώμα του, τις κινήσεις του, τις σχέσεις του, τη σκέψη του.
Μετρήθηκε, καταγράφηκε, ταξινομήθηκε, περιορίστηκε.....
Και αν πέθαινε στη σακούλα και τέλος.

Βεζυρέας και...Ουκρανία....

 Χθες μιλούσα με φίλο εκ του κλίματος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και του λέω, πώς θα σου φαινόταν το σενάριο ο Αθηνών Ιερώνυμος αύριο με μια διάταξη να θεωρείται αντικανονικός και να διώκεται, και να βλέπεις τον Βεζυρέα με Τόμο Αυτοκεφαλίας ως τον κανονικό Αθηνών και πάσης Ελλάδος;
Μου λέει, τραγικό.
Συγχαρητήρια, αυτό ακριβώς κάνατε στην Ουκρανία. Βάλατε Βεζυρέες ως συλλειτουργούς σας να κουνάνε το δάχτυλο στους πραγματικούς ιερείς.
Το αντίστοιχο στα καθ'ημάς για μια εκλαϊκευμένη εκκλησιολογία, και ο νοών νοείτω.

Βασίλειος Τουλουμτσής