Στην Εκκλησία δεν πάμε για ν' αλλάξουμε την Εκκλησία, αλλά για ν' αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι...

  Στην Εκκλησία δεν πάμε για ν' αλλάξουμε την Εκκλησία, αλλά για ν' αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, αποχωριζόμενοι τον "παλαιό" άνθρωπο...

Βγαίνει η κούτση Μαρία να εκφράσει άποψη για το τί και το πώς στην ορθόδοξη λατρεία...

 Άγιοι που σε ξεψαχνίζανε με μισό βλέμμα δεν πείραξαν ούτε μία οξεία, δεν άλλαξαν ούτε μια συλλαβή και θες εσύ να έχεις και άποψη διαφορετική από την μακραίωνη παράδοση που γεννά Αγίους...Στώμεν Καλώς!

Tasos Papakostas

Δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τους άλλους, γιατί δεν μπορούμε να τα βρούμε τέλεια με τον εαυτόν μας.

  «Δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τους άλλους, γιατί δεν μπορούμε να τα βρούμε τέλεια με τον εαυτόν μας. Ο βαθμός συμφιλίωσης με τον εαυτόν μας, καθορίζει και το βαθμό συμφιλίωσης με τους άλλους. Βλέπετε μερικοί, που κάνουν φασαρίες, φωνάζουν και βρίζουν, μέσα τους βιώνουν μια ασταμάτητη κόλαση, επειδή δεν έχουν ειρήνη μέσα τους. Πως αυτοί θα συμφιλιωθούν με τους άλλους;»

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

«Κάτω οἱ κλέφτες, κάτω οἱ λωποδύτες»

 Πρὶν λίγες μέρες γυρνώντας στὸ σπίτι ὥρα βραδυνή, πέτυχα τὴν τηλεόραση ἀνοιχτή.
Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα ἰδιωτικὰ κανάλια προέβαλε τὴν ἑλληνικὴ ταινία
«Φωνάζει ὁ κλέφτης».
Ὁ μικρός μου γιὸς παρακολουθοῦσε μὲ εὔθυμη διάθεση καὶ ἔκατσα κοντά του νὰ χαρῶ κι ἐγώ.
Ἠθοποιοὶ σπουδαίοι:ὁ Διονύσης Παπαγιανόπουλος,ἡ Ρένα Βλαχοπούλου, ὁ Νικήτας Πλατῆς κι ὁ χαριτωμένος Ντῖνος Ἠλιόπουλος στὸ ρόλο τοῦ Τιμολέοντα, τοῦ εὐσυνείδητου ὑπαλληλάκου ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ σταυρώσει δουλειά, γιατὶ ὅπου κι ἄν ἐργάστηκε μὲ ὄρεξη καὶ φιλότιμο στὸ τέλος ἀνακάλυπτε κάποια ἀπατεωνιὰ καὶ μὴ ἀνεχόμενος τὴ βρωμιὰ βροντοφώναζε «κάτω οἱ κλέφτες, κάτω οἱ λωποδύτες».

Δὲν ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀγαποῦσε τὰ σκάνδαλα,ποὺ κυνηγοῦσε τὶς φασαρίες.
Τὸν ἑαυτό του τὸν θεωροῦσε δειλό.
Εἶχε ὅμως φιλότιμο καὶ μιὰ αἴσθηση δικαίου καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ σωπάσει.
Ἔπινε κάμποσα ποτηράκια κρασάκι κι ἔβρισκε μὲ τὸ τέχνασμα αὐτὸ τὸ θάρρος ποὺ τοῦ ἔλλειπε.
Τότε ἄνοιγε τὶς πόρτες τῶν διευθυντικῶν γραφείων, ἔμπαινε μέσα στὰ σπίτια τῶν ὑπευθύνων καὶ ὑπερασπιζόταν σθεναρὰ τὴν ἀλήθεια.
Κι ὕστερα, φυσικά, τὸν ἀπέλυαν καὶ βρισκόταν μπατιράκος στὸ δρόμο.
Ἔτσι μπλεγμένος βρέθηκε ἀκόμα μιὰ φορὰ στὴν ἐξέλιξη τῆς ταινίας.
Μόνο ποὺ αὐτὴ τὴ φορὰ οἱ λωποδύτες δὲν ἦταν πρόσωπα τυχαῖα, ἀλλὰ πολίτες ἐπιφανεῖς. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε τοὺς ἦταν εὐκολο νὰ κατασκεύασουν μιὰ πλεκτάνη ἐναντίον του.
Ἔτσι κατάφεραν νὰ κατηγορήσουν τὸν ἀθῶο καὶ νὰ τὸν ρίξουν στὴ φυλακή.
Ἐκεῖ δέχθηκε ὅλες τὶς «περιποιήσεις» ποὺ ἀρμόζουν σὲ κάποιον ποὺ ἀρνεῖται νὰ ὁμολογήσει κάτι ποὺ δὲν ἔχει κάνει.

Τα ''δώρα'' μας προς τους θανόντες...

  Συναντούμε πολύ συχνά περιπτώσεις όπου συγγενείς τού θανόντος θέλουν να διοργανώσουν πολυέξοδη κηδεία ή να χτίσουν έναν πλούσιο τάφο. Μεγάλα χρηματικά ποσά δαπανώνται μερικές φορές σε πολυτελή μνημεία. Πολλά χρήματα δαπανώνται από συγγενείς και φίλους σε στεφάνια και λουλούδια, και τα τελευταία πρέπει μάλιστα να αφαιρεθούν από το φέρετρο πριν κλείσει, για να αποφευχθεί τυχόν επιτάχυνση τής αποσύνθεσης τού σώματος. 

  Άλλοι πάλι προτιμούν να αποτίσουν φόρο τιμής στον θανόντα αλλά και τη συμπαράσταση τους με τους συγγενείς τού θανόντος μέσω του Τύπου, αν κι αυτός καθαυτός ένας τέτοιος τρόπος έκφρασης τών συναισθημάτων δεν καταδείχνει τίποτε άλλο παρά την ρηχότητά αυτών τών «συναισθημάτων», και μερικές φορές το πόσο ψεύτικα αυτά τα συναισθήματα είναι, γιατί αυτός που θρηνεί με ειλικρίνεια δεν θα ‘βγάλει’ τον θρήνο του στην ‘βιτρίνα’ για επίδειξη αλλά θα θελήσει να εκφράσει την θλίψη του με πιο προσωπικό, πιο ζεστό τρόπο.

 

 Αλλά ό,τι κι αν κάνει κανείς, για το θανόντα δεν θα αλλάξει τίποτε: είναι ένα νεκρό σώμα πού κείτεται σε ένα φτωχό ή σε ένα πλούσιο φέρετρο, σε έναν πολυτελή ή ταπεινό τάφο. Δεν κουβαλάει την μυρωδιά τών λουλουδιών, δεν τού χρειάζονται οι προσποιημένες εκφράσεις θλίψης. Το σώμα ενδίδει στην αποσύνθεση, η ψυχή όμως ζεί, αλλά δεν βιώνει πλέον τις αισθήσεις που γίνονταν αντιληπτές μέ την βοήθεια τών σωματικών οργάνων. Μια άλλη ζωή είναι εδώ γι ' αυτήν, και μια άλλη πρέπει να τής δωθεί.

  Αυτό το κάτι πού χρειάζεται και που πρέπει εμείς να κάνουμε, αν αγαπάμε πραγματικά τον θανόντα και θέλουμε να τού δωρίσουμε τα δώρα μας, είναι ακριβώς αυτό πού θα φέρει χαρά στην ψυχή τού θανόντος: πρώτα απ ' όλα, οι

Η Ρωσική ορθόδοξη εκκλησία στην Κοιλάδα των Ρόδων

Η Ρωσική ορθόδοξη εκκλησία στο Πέρασμα Σιπκα (Sipka), στην Κοιλάδα των Ρόδων και στις υπόρειες της οροσειράς του Αίμου (Stara Planina), στην κεντρική Βουλγαρία

Είναι η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία της Γεννήσεως του Χριστού και Μνημείο των πεσόντων Ρώσων και Ουκρανών στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Ρωσο-τουρκικου Πολέμου (1877-78), που σκοτώθηκαν στις πολύνεκρες μάχες του Περάσματος Σιπκα στην οροσειρά του Αίμου. 

Η εκκλησία, με τους κρεμμυδοσχημους τρούλους, είναι χαρακτηριστικη της ρωσικής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής, διαθέτει κρύπτες με οστεοφυλάκιο γεμάτο με λείψανα των Ρώσων στρατιωτών και αξιωματικών. 

Κατά τη διάρκεια του διετούς Ρωσοτουρκικού Πολέμου, που οδήγησε στην απελευθέρωση της Βουλγαρίας από την οθωμανική κυριαρχία, υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους περίπου 200.000 Ρώσοι και Ουκρανοί στρατιώτες.

Δεν είναι η μοναδική ρωσική εκκλησία στα Βαλκάνια, αλλά θεωρείται η ομορφότερη.

πηγή

Όταν δε γονατίζουμε, ούτε μπροστά στο Θεό!...

Κυριακή της Πεντηκοστής («γονυκλισίας»)

Η Ορθοδοξία, ό,τι πιο φωτεινό και απελευθερωτικό έχει εμφανιστεί ποτέ στη γη (το γράφω σε πείσμα εκείνων που τη θεωρούν μισαλλόδοξη και σκοτεινή), για να περάσει στους ανθρώπους το μήνυμα της ελευθερίας, θεσμοθέτησε κάτι πολύ παράξενο: εκατό μέρες το χρόνο (περίπου το ένα τρίτο του έτους), όπου ο άνθρωπος καλείται να μη γονατίζει όταν απευθύνεται στο Θεό, αλλά να στέκεται μπροστά Του και να προσεύχεται ενώπιος ενωπίω!

Οι μέρες αυτές είναι: κάθε Κυριακή (το έτος έχει 52) και οι 50 μέρες από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την Κυριακή της Πεντηκοστής (περίοδος του πεντηκοσταρίου). Το θέσπισμα αυτό (να μη γονατίζουμε κατά τις μέρες αυτές) προέρχεται ήδη από την αρχή του χριστιανισμού και μαρτυρείται το 2ο αιώνα από τον άγιο Ειρηναίο της Λυών (για τις Κυριακές) και το 325 μ.Χ. από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (για την περίοδο του πεντηκοσταρίου).
Έτσι, όλες αυτές τις μέρες, τις αφιερωμένες στην ανάσταση του Χριστού, οι χριστιανοί απευθύνονται στο Θεό όρθιοι και όχι γονατιστοί: σαν ελεύθεροι άνθρωποι και όχι σαν δούλοι.

Το μήνυμα της Εκκλησίας είναι σαφές και ταιριάζει με τις πολλές αναφορές του αποστόλου Παύλου στην ελευθερία: «ο Χριστός μας ελευθέρωσε», «ο Θεός μας κάλεσε επ’ ελευθερία». Δεν είμαστε πια δούλοι, ούτε στα πάθη μας, ούτε στην αμαρτία, ούτε στο θάνατο, ούτε στο σατανά, ούτε στο θρησκευτικό νόμο, ούτε σε κανέναν άνθρωπο!!! (Για τη σχετική διδασκαλία του αποστόλου Παύλου, δες εδώ).
Σήμερα, κάτι τέτοιο θεωρείται αυτονόητο, αλλά σε εποχές δουλείας το μήνυμα ήταν εκπληκτικό – σκεφτείτε στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που είχε εκατομμύρια δούλους, αλλά και στην Τουρκοκρατία και στις άλλες περιόδους δουλείας των ορθόδοξων λαών κατά καιρούς, παλιές και νεότερες).

Έτσι, την Κυριακή της Πεντηκοστής, μετά τη λειτουργία, γίνεται ο εσπερινός που προετοιμάζει για τη γιορτή της Δευτέρας (του Αγίου Πνεύματος) και για πρώτη φορά απ’ το Πάσχα οι χριστιανοί (ιερείς και λαϊκοί) γονατίζουν και απευθύνουν στο Θεό τρεις πολύ σημαντικές προσευχές, για ζωντανούς και νεκρούς. (Ο εσπερινός αυτός ανήκει στο λειτουργικό κύκλο της Δευτέρας – και αρχικά γινόταν το βράδυ της Κυριακής – γι’ αυτό δεν ανατρέπει το ότι δεν γονατίζουμε τις Κυριακές).

Για τις μετάνοιες, να πούμε ένα δυο πράγματα:
Είναι γνωστό πως οι χριστιανοί συνηθίζουμε να προσευχόμαστε όχι μόνο όρθιοι, αλλά και γονατιστοί. Το γονάτισμα αυτό («μετάνοια»), που αποτελεί μια συμμετοχή του σώματος στην προσευχή (όπως συμμετέχει και στην απόχτηση της θείας χάριτος), είναι δείγμα ικεσίας. Τολμώ μάλιστα να πω πως δεν πρόκειται για προσκύνηση προς το Θεό, αλλά για ένδειξη εξουθένωσης, εξαιτίας της οποίας ο άνθρωπος δε μπορεί πια να στέκεται όρθιος, δεν αντέχει άλλο, και πέφτει στα γόνατα.

'Μια μικρή ιστορία για τον Αντίχριστο''

"Με θλιμμένη φωνή ο Αυτοκράτορας (σημ.: ο Αντίχριστος) απευθύνθηκε σ’ αυτούς:

 «Τι άλλο μπορώ να κάνω για σας, περίεργοι άνθρωποι; Τι θέλετε από εμένα; Δεν μπορώ να καταλάβω. Πείτε μου οι ίδιοι, εσείς Χριστιανοί, εγκαταλειμμένοι από την πλειοψηφία των αδερφών και ηγετών σας, καταδικασμένοι από το δημόσιο αίσθημα: Τι είναι αυτό που θεωρείτε ως το πολυτιμότερο πράγμα στο Χριστιανισμό;»
Και, τότε ο Πρεσβύτερος Ιωάννης σηκώθηκε σαν λευκό κερί, και είπε με ήσυχη φωνή: 

«Μεγάλε Ηγεμόνα! Αυτό που θεωρούμε πιο πολύτιμο στον Χριστιανισμό είναι ο ίδιος ο Χριστός.(...) Η απερίφραστη απάντηση στο ερώτημά σου, τι μπορείς να κάνεις για μας, είναι η εξής: Εσύ, μπροστά μας, επικαλέσου το όνομα του Ιησού Χριστού (...) και θα σε δεχτούμε με αγάπη, σαν αληθινό πρόδρομο της Δευτέρας Του Παρουσίας.»
Μία τρομακτική αλλαγή είχε έλθει πάνω στον Ερχόμενο Άνδρα. Μία κολασμένα θύελλα λυσσομανούσε μέσα του...

Vladimir Soloviev, ''Μια μικρή ιστορία για τον Αντίχριστο'', εισαγ. - μτφρ - σχ. Βασιλείου Ταμιωλάκη, Θεσσαλονίκη 2017, σσ 114-115.

Φωτογραφία Γκρεκ ΜακΚάουν

πηγή

Είδε ολοζώντανο τον Άγιο Αναστάσιο τον Γόρδιο και την θεράπευσε από την κατάθλιψη

Είναι αμέτρητες, όπως λέει ο ταπεινός λευΐτης του Χριστού π. Παναγιώτης, οι μαρτυρίες ανθρώπων που έσκυψαν ευλαβικά να ασπασθούν την κάρα του μεγάλου Αγίου και βρήκαν την ίαση που αναζητούσαν. Τα δαιμόνια μάλιστα φρίττουν ενώπιον της θέας των ευωδιαστών ιερών λειψάνων του μεγάλου αυτού ανδρός.
«Ως ιερέας αν και είχα ακούσει από τους παλιούς για τον Άγιο Αναστάσιο, εν τούτοις δεν γνώριζα πόσο μεγάλη παρρησία είχε στον Θεό και πόσο θαυματουργός είναι. Το διαπίστωσα ως νεαρός ακόμη και άπειρος ιερέας, λίγο μετά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στο Καθολικό της πάλαι ποτέ Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Τροβάτο.
Συγκεκριμένα λίγο μετά την απόλυση με πλησίασε μία γυναίκα από το Αγρίνιο, που είχε ανέβει να συναντήσει κάποιους συγγενείς της.
- Πάπα, μου είπε, μπορείς να μου διαβάσεις μία ευχή, γιατί ταλαιπωρούμαι από βαριά θλίψη, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Μάταια προσπαθώ να βρω την αιτία! Βασανίζομαι στον ύπνο μου. Βλέπω εφιάλτες και ουρλιάζω. Ξυπνώ τα παιδιά μου και τον άνδρα μου! Η κατάσταση μου είναι ανυπόφορη. Ο άνδρας μου πρότεινε να έρθω εδώ στο βουνό για λίγες ημέρες μήπως με την αλλαγή κλίματος βρω κάποια ανακούφιση και μπορέσω δηλαδή να συνέλθω!
Έτρεξα αμέσως να βρω το ευχολόγιο, αλλά διαπίστωσα πως το είχα ξεχάσει στην Αγία Παρασκευή.
- Καλή μου κοπέλα, θα τρέξω μέχρι τα Βραγγιανά να πάρω το ευχολόγιο και θα γυρίσω να σου διαβάσω μία ευχή. Να με περιμένεις στο ναό.
- Μά παπά μου, τα Βραγγιανά είναι μακρυά. Μην κάνεις τον κόπο αυτό για μένα. Θα μείνω λίγες ημέρες και μπορεί να κατέβω εγώ να σε βρω.
- Δεν είναι κανένας κόπος! Θα κόψω μέσα από τα μονοπάτια. Μην ανησυχείς. Μείνε στο ναό και μη φύγεις. Θα γυρίσω σύντομα…
Η αλήθεια είναι πως ήθελα αρκετό χρόνο να πάω και να γυρίσω αλλά δε με ένοιαζε. Για τον Χριστό μας, σκεφτόμουν, άλλοι έπεφταν στην πυρά. Άλλωστε τη λυπήθηκα την καημένη τη γυναίκα! Ήταν στο μαύρο της το χάλι, που λέμε εδώ στα χωριά μας. Στεναχωριόμουνα επίσης που θα την άφηνα μόνη στο ναό.
Επέστρεψα έπειτα από αρκετή ώρα! Άνοιξα την πόρτα και την είδα να προσεύχεται γονατιστή μπροστά στην εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Μόλις με είδε, έτρεξε χαρούμενη!
- Παπά μου, σ’ ευχαριστώ! Μου είπε.

Νόμιζα αρχικά πως με ευχαριστούσε για τον κόπο μου. Γι’ αυτό της είπα πως αυτό είναι ιερό καθήκον μου έναντι του Θεού. Εκείνη τότε απάντησε ότι με ευχαριστεί για τον καλόγερο που της έστειλα και την γιάτρεψε.
- Δεν έστειλα κανέναν καλόγερο, της απάντησα, πιστεύοντας πως η κατάθλιψη που την ταλαιπωρούσε σε συνδυασμό με την πολύωρη αναμονή την τρέλαναν.
Εκείνη τότε είπε:
- Παπά, λίγη ώρα αφού έφυγες, μπήκε στο ναό ένας ψηλός καλόγερος. Άναψε το

Τους 4 καβαλάρηδες Ἅγιους Μηνᾶ, Γεώργιο, Δημήτριο καί Νικήτα που ἦταν σχεδόν ἡ μόνιμη συντροφιά της...

  Γερόντισσα Γαλακτία

 Οί 4 καβαλάρηδες, Άγιος Μηνάς, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Δημήτριος και Άγιος Νικήτας ήταν σχεδόν η μόνιμη συντροφιά της, και οι Άγγελοι τῆς συστήθηκαν μέ τά ὀνόματά τους τά οποία δεν λησμόνησε ἀλλά ἐνέταξε στήν καρδιακή της μνήμη: Μιχαήλ, Γαβριήλ, Οὐριήλ, Ραφαήλ, Φαναήλ, Θαναήλ!

Ὁ Οὐριήλ τῆς εἶπε ὅτι φυλάει τήν ἄβυσσο, σήκωσαν ψηλά τίς ρομφαῖες καί τῆς ἔκαναν «ρεκάπιτο» ὅπως εἶπε, γιά νά περάσει, τήν ὁδήγησαν σε ένα πάγχρυσο παλάτι και της είπαν εἶναι ὁ τόπος τῆς κατοικίας σου!
Στη μέση ξεχείλιζε ένα ὁλόχρυσο δοχεῖο που ανέβλυζε κρυστάλλινο νερό και όταν ρώτησε τί εἶναι αὐτό;
Της απάντησαν εἶναι τό δοχεῖο τῆς καρδιᾶς σου, καί ξεχειλίζει ἡ ἁγνότητά σου, ἡ σιωπή σου, ἡ ταπεινοφροσύνη σου καί οἱ ἐλεημονιές σου!

  Τους 4 καβαλάρηδες Ἅγιους Μηνᾶ, Γεώργιο, Δημήτριο καί Νικήτα που ἦταν σχεδόν ἡ μόνιμη συντροφιά της, τούς περιέγραφε μέ ἀφελότητα καρδιᾶς καί ἐκπληκτική ἀκρίβεια, και νόμιζε ὅτι ἡ ἐνόραση εἶναι φυσικό ἰδίωμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ἄρα ὅλοι μποροῦμε νά ἔχουμε τίς ἴδιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις!

Έλεγε, ο Μηνᾶς παιδί μου εἶναι θηρίο στό μπόι, άνδρας θεμελιακός, γεμᾶτος, πλαταρᾶς καί σκοῦρος λίγο στήν δερμάτινη ἐμφάνιση, πιό μεγάλος ἡλικιακά ἀπό τούς ἄλλους, λευκός περίπου στό τρίχωμα τῆς κεφαλῆς καί εἶναι ἡγετική μορφή, εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς παρέας!

Παιδί μου,δεν γνωρίζουμε τον τρόπο που οικονομεί ο Θεός την ζωή μας....

 πηγή

Η ΚΑΤΑΡΑ

Ο Παρθένιος Μπιτσάκης εγκαθίσταται Μητροπολίτης Κισάμου το έτος 1887. Δυσκολα χρόνια, βρίσκει την πρωτεύουσα της μητροπόλεως του χωρίς επισκοπικό οίκημα, χωρίς γραφεία, χωρίς πρωτοσύγκελο, δίχως γραμματέα. Η πρώτη του έγνοια είναι να νοικιάσει ένα σπίτι για να εγκαταστήσει όλα αυτά που χρειάζονται ώστε να ξαναδουλέψει η μητρόπολη του. Νοικιάζει την παλιά επισκοπή που εκείνη εποχή την είχαν οι κληρονόμοι του παλιού επισκόπου Καλυμνίου και επανδρώνει την επισκοπή με δυο ιεροδιάκονους και ένα πρωτοσύγκελος. Στην επισκοπή ακόμα προσλήφθηκε και μια μαγείρισσα για τις ανάγκες του προσωπικού, από τα Κάτω Μεσόγεια. Εδώ αρχίζει και η δική μας ιστορία. 

 Μετά από κάμποσο καιρό η μαγείρισσα έμεινε έγκυος και ένα τεράστιο κουτσομπολιό σκέπασε την πόλη εις βάρος του δεσπότη που την είχε στην δούλεψη του, μιας και η κακομοίρα πολλά βράδια αναγκαζόταν λόγω καιρού να κοιμηθεί στην επισκοπή. Δεν άργησαν τα νέα να φτάσουν και στα αυτιά του δέσποτα. Έτσι μην αντέχοντας άλλο, ο δέσποτας, πήρε μια απόφαση που έμεινε στην ιστορία.

«Τό Πνεῦμα τὸ Ἅγιον θά μαρτυρήσει τό ποιός εἶμαι ἐγώ».

Πολλοὶ ἄθεοι ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ θρησκεῖες ἔχουν τὶς δικές τους ἀντιλήψεις, καὶ πιστεύουν ἐξ ἴσου στοὺς δικούς της ἀνώτερους σκοπούς. Ἔτσι, εἰρωνικὰ ρωτοῦν: 

«Καὶ ποῦ φαίνεται ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι πραγματικὴ θρησκεία;»

 Τί μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε στὰ λόγια τους αὐτά;
- Εἶναι πολὺ ἁπλοῦν. Μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι κατ᾿ ἐπίνοιαν, ἐφεύρεσις τοῦ ἀνθρώπου. Δεῖτε στὸν μασωνισμό∙ βλέπουν μπροστά τους τὸν ἥλιο: 

«Ἂχ καημένε μου ἥλιε! Σὲ κάνω θεό μου»! Αὐτὸ εἶναι κατὰ μίαν ἐπίνοιαν∙ τὸ φτιάχνει ὁ ἄνθρωπος.Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι κατὰ ἀποκάλυψιν.

  Δεύτερον∙ ὁ Χριστιανισμὸς ἔχει γεγονότα∙ εἶναι λιγότερον τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ∙ εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἀνάληψις καὶ ἡ Πεντηκοστή. Εἶναι γεγονότα χειροπιαστά. Δὲν λέγω γιὰ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν διδασκαλία του, παίρνω μόνον αὐτό: Ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ἀνάληψις καὶ ἡ Πεντηκοστή, εἶναι βράχοι τῆς πίστεως ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἀληθινός. Διότι, ἂν δὲν ἦταν ὁ Χριστὸς ἀληθινὸς Θεός, θὰ ἐρχόταν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα; 

ΠΑΥΛΟΣ ΦΩΤΙΟΥ- Ο τέως Ραββίνος της Ισραηλινής Κοινότητας της Άρτας,που έγινε Ορθόδοξος την Κυριακή της Πεντηκοστής του 1952

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου εκπαιδευτικού(χημικού)

Ο Χριστός ,«το φως το αληθινόν, το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον»,συνεχίζει το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων και προσκαλεί ποικιλοτρόπως στην Ορθόδοξη Εκκλησία πολλούς, που ανετράφησαν μέσα σε κοινότητες ετεροδόξων. Οι περιπτώσεις τους είναι ποικίλες και ομοιάζουν – αν τις συνθέσει κανείς – με ένα πολύχρωμο χαλί από τους θαυμαστούς τρόπους της Θείας Χάριτος και το μυστήριο της ανθρωπίνης καρδιάς.

«Η Χάρις εις πάντας εκκέχυται· ουκ Ιουδαίον, ουκ Έλληνα, ου βάρβαρον, ου Σκύθην, ουκ ελεύθερον, ου δούλον αποστρεφομένη· πάντας ομοίως προσιεμένη (προσεγγίζουσα) και μετά της ίσης τιμής».(Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος)

Υπάρχουν πολλές αιτίες για τις οποίες κάποιος, που ανήκει σε μια ετερόδοξη θρησκευτική ομάδα, έρχεται στην Ορθοδοξία. Αλλά ο πιο σημαντικός παράγων είναι πάντα η παρουσία της Θείας Χάριτος, η οποία δρα κατά ποικίλους τρόπους, αγγίζοντας την ψυχή κάθε ανθρώπου, που είναι δεκτικός φωτισμού, και οδηγώντας τον να αναζητήσει την αλήθεια. Μετά, εκείνος πωλεί ό,τι έχει στην κατοχή του, με σκοπό να αποκτήσει τον «πολύτιμο μαργαρίτη», την Ορθόδοξη πίστη μας.

Στους περισσότερους ανθρώπους που προσέρχονται στην Ορθοδοξία , διακρίνομε τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά εκείνα, που απαντώνται σε όσους έλαβαν το δώρο της μετανοίας. Αυτά είναι:

α.η «συντετριμμένη και τεταπεινωμένη καρδία»
β. μία ειλημένη απόφαση να βρει κανείς οπωσδήποτε την αλήθεια ανεξαρτήτως κόστους.
γ.ένα ταπεινό φρόνημα, που του επιτρέπει να δει την ζωή από μια άλλη οπτική γωνία
δ.μια διάθεση να κάνει συγκρίσεις μεταξύ εκείνου που είχε και αυτού που ανακαλύπτει.
ε. και τελικά, μια σταθερή απόφαση να αλλάξει ζωή.

Στην ομάδα των ανθρώπων εκείνων, που μετά από έρευνα πολλών ετών απαρνήθηκε τον Ιουδαισμό και βαπτίσθηκε Ορθόδοξος χριστιανός ήταν ο Παύλος Φωτίου, πρώην ραββίνος της Εβραικής κοινότητας της Άρτας
Όντως υπήρξε ένας σύγχρονος ομολογητής, ο οποίος κοιμήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980.


Μια συγκλονιστική μαρτυρία

«Τον Παύλο Φωτίου, είχα γνωρίσει σε χώρους και περιβάλλοντα ιερών ναών και κηρυγμάτων στην Αθήνα και κατ΄επανάληψη σε συζητήσεις τον είχα ακούσει να κάνει λόγο για την στροφή του από την εβραική θρησκεία στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη.Όταν μιλούσε τον ακούγαμε με δέος και συγκίνηση και του κάναμε σχετικές ερωτήσεις. Ζούσε έντονα τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Η μορφή του, η φυσιογνωμία του, απέπνεε σεβασμό, «μύριζε » λιβάνι. Θα αναφέρω ένα συγκεκριμένο περιστατικό από την γνωριμία μου με τον Παύλο Φωτίου, του οποίου υπήρξα αυτόπτης μάρτυς. Απ΄ό,τι μπορώ να θυμηθώ συνέβη μεταξύ των ετών 1960-1962-στην Αθήνα.

Προτίμησαν να σταυρωθούν απ’ τους κομιτατζήδες παρά να απαρνηθούν τον ελληνισμό τους.

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει..»
Τρία χρόνια μετά τη θυσία του Μελά, το 1907, ένας Γάλλος περιηγητής που οργώνει την περιοχή, ο Μισέλ Παγιαρές,
θα γράψει με αντικειμε­νικότητα και διαύγεια, που δυστυχώς δεν συνιστά την εξω­τερική πολιτική της χώρας του απέναντι στο σήμερα:
«Τί με ενδιαφέρει αν τα θύματα του βουλγαρικού κομιτάτου μι­λούν ελληνικά, κουτσοβλάχικα, τουρκικά ή βουλγάρικα;
Ό,τι με ενδιαφέρει είναι πως όλοι αυτοί οι Μακεδόνες, ανεξάρτη­τα απ’ τη γλώσσα τους, προτιμούν να σταυρωθούν απ’ τους κομιτατζήδες παρά να απαρνηθούν τον ελληνισμό τους.
Οι άσημοι αυτοί ήρωες είναι Έλληνες και κλίνω το γόνυ προ του υπερτάτου μεγαλείου τους».

Ο Μισέλ Παγιαρές, Γάλλος δημοσιογράφος, έζησε στην τουρκοκρατούμενη τότε Μακεδονία τα ταραγμένα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, έμαθε και είδε πολλά ( 1903-1907). Αυτές τις εντυπώσεις και εμπειρίες του κατέγραψε στο βιβλίο του «Η Μακεδονική θύελλα», το οποίο εκυκλοφορήθη πρώτα στα γαλλικά και πολύ αργότερα στα ελληνικά ( εκδόσεις Τροχαλία, Αθήνα 1994). Στις σελίδες 541 και 542 […]

πηγή

Επιγραφή της Πριήνης

  Αναθηματική επιγραφή του Μ. Αλεξάνδρου γραμμένη σε ευκλείδειο αλφάβητο. Είναι αξιοθαύμαστο ότι 24 αιώνες πριν, κανένα γράμμα δεν διαφέρει από τα σημερινά!
Ο Αλέξανδρος έκανε την αφιέρωση στον ναό της Αθηνάς της Πολιάδας στην Πριήνη της Ιωνίας ύστερα από τη νίκη στη μάχη τού Γρανικού (334 π.Χ.). Μετά τη νίκη αυτή επέστρεψε στα παράλια της Ιωνίας και υπέταξε τις Περσικές φρουρές των ελληνικών πόλεων, μια από τις οποίες η Πριήνη.

 ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΑΝΕΘΗΚΕ ΤΟΝ ΝΑΟΝ
ΑΘΗΝΑΙ ΗΙ ΠΟΛΙΑΔΙ

(Βασιλεύς Ἀλέξανδρος
ἀνέθηκε τόν ναόν
Ἀθηνᾷ <τ>ῇ Πολιάδι)
________

από Γ. Μπαμπινιώτη, Το ελληνικό αλφάβητο

πηγή

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΣ-Χειρόγραφα 11ου αιώνα

 

Περισσότερα στο https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/btv1b10515482s/f1.planchecontact

Η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Παναγή

πηγή

Ο Όσιος Παναγής (ο βίος του) κοιμήθηκε το 1888, και στην πάνδημη μετά τριήμερο κηδεία του εξεφώνησε περίφημο επικήδειο ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γερμανός Καλλιγάς.

Η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Οσίου έγινε στις 6 Ιουνίου 1976 και η Αγιοκατάταξη του έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο δια Πατριαρχικής και Συνοδικής Αποφάσεως την 4η Φεβρουαρίου 1986

Τα ιερά λείψανά του φυλάσσονται εντός αργυρής θήκης στον ιερό ναό Αγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου, όπου και ο τάφος του.

5 Ιουνίου 2016·η οσιακή κοίμηση της πνευματικής ημών μητρός Νεκταρίας μοναχής.

Η αδελφή Νεκταρία υπήρξε τω οντι νύμφη Χριστού και είχε μεγάλη παρρησία στην προσευχή της.

  Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Οσιος Γρηγόριος" της Ομωνύμου Ιεράς και Σεβασμίας Μονής του Αγίου Ορους,όπου εγκαταβίωνε ο κατά σάρκα αδελφός της, γέρων Αρσένιος Γρηγοριάτης,αλλά και η ίδια είχε δύο φορές διηγηθεί στην ταπεινότητά μας, το θαυμαστό γεγονός, πως έβγαλε την ψυχή συγγενικού της προσώπου που ασχολούνταν με τη μαγεία,από την κόλαση!....

 Στην επιθανάτια κλίνη του δυστυχούς αυτού προσώπου συγκεντρώθηκαν αναιδώς τα πνεύματα της πονηρίας και απαιτούσαν να καταβιβάσουν την ταλαίπωρη ψυχή της στον 'Αδη,όπερ και κατά παραχώρηση της Θείας Δικαιοσύνης εγένετο!....

Η αδελφή Νεκταρία γνωρίζοντας με πνευματικό τρόπο πως η ψυχή εκείνη κολάστηκε,την πλησίασε καθώς μας το διηγείτο, εντός του 'Αδου και την είδε κρεμασμένη ανάποδα να υποφέρει....

Τότε παρότρυνε την κολασμένη ψυχή να εκζητήσει ταπεινά το έλεος του Κυρίου,αλλά η ταλαίπωρος ψυχή στο άκουσμα αυτών των λέξεων άρχισε να φωνάζει ως δαιμονισμένη και να διώχνει ουρλιάζοντας την αδελφή Νεκταρία από κοντά της.....

  Παρήλθε αρκετός καιρός από το πρώτο εκείνο φοβερό όραμα,συνέχισε τη διήγησή της εις ημάς η γερόντισσα,όταν εκ νέου πλησίασε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος ασφαλώς, και πάλι την υποφέρουσα από τα ανεκδιήγητα βάσανα του 'Αδου·Αυτή τη φορά,η ψυχή ήταν πιο ήρεμη μας είπε!!.....Μετά από ακόμη περισσότερη προσευχή και καρδιακά δάκρυα,την επισκέφθηκε πνευματικώ και πάλι τω τρόπω στον άλλο κόσμο,όπου αυτή τη φορά είδε την ψυχή ήρεμη μέσα στον παράδεισο να λέει το "Δόξα Σοι ο Θεός!!!!. ΕΙΧΕ ΣΩΘΕΙ!!

  Μία ακόμη από τις θαυμαστές διηγήσεις της μακαριστής πνευματικής μητρός Νεκταρίας μοναχής-Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Φραγκοπηδήματος:
Διηγήθηκε στην ταπεινότητά μας η αδελφή Νεκταρία πως όταν ήταν ακόμα νέα μοναχή είδε ένα συγκλονιστικό ενύπνιο! 

Είδε πως βρέθηκε μέσα στον ιερό ναό Παντανάσσης Πατρών εν ώρα θείας λειτουργίας. (Σημειωτέον πως καταγόταν από το Βελβίτσιο Πατρών). Μόλις τελείωσε η λειτουργία, εξερχομένη του ναού άρχισε να κατεβαίνει πάρα πολλά σκαλοπάτια που την οδήγησαν σε ένα στενό λαβυρινθώδη διάδρομο!...

«Να διαβάζετε, να διαβάζετε! Το Ψαλτήριο, Ύμνους, Παρακλητική, τα Τροπάρια της Εκκλησίας μας. Είναι όλα γραμμένα με το Πνεύμα το Άγιο!

 

 Μια φορά ρώτησα τον Γέροντα Πορφύριο να μου πει κάτι για την προσευχή. Κι εγώ περίμενα να μου μιλήσει για τη νοερά προσευχή, για τη μονολόγιστη ευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". 

Και ο γέροντας μού λέει:
«Να διαβάζετε, να διαβάζετε! Το Ψαλτήριο, Ύμνους, Παρακλητική, τα Τροπάρια της Εκκλησίας μας. Είναι όλα γραμμένα με το Πνεύμα το Άγιο! Κι όταν ο άνθρωπος τα διαβάζει τότε κοινωνεί με το Άγιο Πνεύμα με το οποίο αυτά εγράφησαν. Και να λέτε το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με" συνεχώς, αδιαλείπτως!»
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

«Σ’ εκείνο πού δίνω τή μεγαλύτερη σημασία είναι τό ενδιαφέρον γιά τήν Εκκλησία, γιά τή μελέτη τής Αγίας Γραφής, γιά τίς ακολουθίες. Μελετώντας τά λόγια τού Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς νά τό καταλάβει!»
Άγιος Πορφύριος

πηγή

Οι τρεις ενέργειες των πονηρών πνευμάτων

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

   Τα πονηρά πνεύματα διεξάγουν αμείλικτο πόλεμο εναντίον μας για να μας απομακρύνουν από την ευαγγελική διαγωγή, τη χριστομίμητη ταπείνωση, την κατάνυξη και την πνευματική θεωρία, για να αποτρέψουν την απελευθέρωσή μας από τον ζυγό των παθών και την ανάστασή μας, για να μας κρατήσουν στην κατάσταση της τυφλότητας, της δουλείας και του θανάτου. Σ’ αυτόν τον πόλεμο ξεχύνουν όλη τη φυσική τους κακία και όλη τη φυσική τους πανουργία. Και ονομάζω την κακία και την πανουργία τους φυσικές, όχι επειδή πλάστηκαν μ’ αυτές. Όχι! Τα πονηρά πνεύματα πλάστηκαν αγαθά, ξένα προς το κακό. Με την εκούσια πτώση τους, όμως, οικειώθηκαν το κακό κι έγιναν ξένα προς το καλό.

  Τα πονηρά πνεύματα ενεργούν εναντίον μας, πρώτον, με λογισμούς, δεύτερον, με φαντασίες και, τρίτον, με άμεση επαφή. Από τις ενέργειές τους αυτές μπορούμε να τα αντιληφθούμε και να τα μελετήσουμε, καθώς μάλιστα υπάρχουν άφθονες σχετικές αναφορές στην Αγία Γραφή.

  Το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί πως ο διάβολος πρώτα έβαλε στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη τη σκέψη να προδώσει τον Θεάνθρωπο (Ιω. 13:2) και μετά μπήκε ολόκληρος μέσα του (Ιω. 13:27).

  Από το Ευαγγέλιο, επίσης, μαθαίνουμε πως ο Ιούδας είχε κλίση προς τη φιλαργυρία (Ιω. 12:6) και, παραβαίνοντας τις εντολές του Κυρίου, ικανοποιούσε το πάθος του αυτό με το πρόσχημα της φροντίδας για τους φτωχούς. Ο διάβολος εκμεταλλεύθηκε τη φιλαργυρία του Ιούδα για να του υποβάλει την ιδέα της προδοσίας. Και όταν ο μαθητής του Χριστού υιοθέτησε τη διαβολική εισήγηση, αποφασίζοντας να την πραγματοποιήσει, τότε ο πονηρός τον κυρίεψε ολοκληρωτικά. «Μπήκε μέσα του ο σατανάς», λέει ο μακάριος Θεοφύλακτος, «μπήκε, δηλαδή, στο εσωτερικό της καρδιάς του και κυρίεψε την ψυχή του. Πρωτύτερα τον ενοχλούσε απ’ έξω με το πάθος της φιλαργυρίας· τώρα, όμως, τον κατέκτησε τελείως» (Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, Ερμηνεία εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, κεφ. ΙΓ’, στ. 26-30).