Γράφει ο π. Αλύπιος στην Romfea.gr Στην είσοδο ενός Μοναστηριού το οποίο κατεύθυνε πνευματικά ο Άγιος Παΐσιος διάβασα μία επιγραφή που έλεγε: "Ερχόμαστε στο Ναό για να επικοινωνήσουμε με τον Ύψιστο. Κάθε άλλη επικοινωνία είναι περιττή. Γι αυτό παρακαλούμε να κλείνετε τα κινητά σας". Τι πετυχυμένη προτροπή σκέφτηκα. Όλοι καταλαβαίνουμε πόσο "βέβηλο", αντιπνευματικό και αντιαισθητικό με τον χώρο είναι κατά την ώρα της Θείας Λατρείας να κουδουνίζουν τα κινητά…
Μία ειδική και δύσκολη πτυχή θα ήθελα να υπογραμμίσω μόνο: Το πόσο παράταιρο είναι το "ψηλάφισμα" του κινητού στο Ιερό Βήμα από τους Ιερείς. Δεν με αρέσει να κάνω τον δάσκαλο και να δίνω συμβουλές και ό, τι θα αναφερθεί παρακάτω ισχύει πρώτα για τον γράφοντα.
Όταν σκεφτόμουν πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε εμείς οι ιερωμένοι με το κινητό τηλέφωνο, το μυαλό μου πήγε στο βιβλίο που έγραψε ο Άγιος Παΐσιος με τίτλο "Άγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα" που περιγράφει τα παλαίσματα και τους ασκητικούς αγώνες αγίων γερόντων της εποχής του. Γράφει χαρακτηριστικά : "Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολλή πίστη και απλότητα..είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δεχόταν συνέχεια τον θείο φωτισμό…" Και συμπληρώνει ο Άγιος Γέροντας για να μπω στο θέμα, "Το πολύ κοσμικό πνεύμα που επικρατεί στον σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει στρέψει όλη την προσπάθειά του στο πώς να ζήσει καλύτερα με μεγαλύτερη άνεση …έχει επιδράσει και στους περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους".
Πρώτοι λοιπόν στην παγίδα του κοσμικού πνεύματος πέφτουμε εμείς οι ιερείς και μοναχοί πολλές φορές. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Όλοι αισθανόμαστε πως μάλλον έχει παραγίνει το θέμα με τα κινητά τηλέφωνα ημών των ρασοφόρων…
Ο κατά κόσμον Βασίλειος Μάντρεα γεννήθηκε στο Τεκόστι της Ρουμανίας το 1898. Ηλθε από τη Ρουμανία στο Άγιον Όρος το 1913. Πήγε πρώτα στη ρουμανική σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, όπου έζησε τριάντα χρόνια. Κατόπιν στη ρουμανική σκήτη του Αγίου Δημητρίου-Λάκκου και μετά επέστρεψε στη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Το 1945 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός.
Τελικά εγκαταστάθηκε στο Κελλί του Αγίου Βασιλείου στην Καψάλα. Έμεινε σε αυτό το αγιοτρόφο Κελλί επί μία τεσσαρακονταετία. Επισκευάζοντας το Κελλί είχε φαίνεται παραμελήσει τα μοναχικά του καθήκοντα. Του παρουσιάσθηκαν τότε στον ύπνο οι άγιοι Βασίλειος και Θεόφιλος.
Ο δεύτερος αυστηρά του είπε, καθώς διηγείτο ο ίδιος: «Να μην αφήνεις τα μοναχικά σου καθήκοντα, εμείς θα φροντίσουμε το Κελλί».
Ήταν λίαν ασκητικός. Θύμιζε παλαιούς ασκητές. Πολλά ημερόνυχτα προσευχόταν ακατάπαυστα. Άκρως νηστευτής, δεν έτρωγε σχεδόν τίποτε. Μελετηρός πολύ. Ιδιαίτερα αγαπούσε τον όσιο Ισαάκ τον Σύρο. Κοιμόταν ελάχιστα πάνω στις σανίδες με μαξιλάρι μία πέτρα.Προσευχόταν για όλο τον κόσμο και για όσους είχε γνωρίσει έστω και για λίγο. Για όσους του το είχαν ζητήσει προσευχόταν με θερμά δάκρυα, εκζητώντας το έλεος του Θεού για όλο το ανθρώπινο γένος. Χαιρόταν να μνημονεύει ονόματα και να μαθαίνει για την πρόοδό τους.
Φανούριος Καψαλιώτης
Δεν είχε καμία ιδέα περί του εαυτού του. Δεν ήθελε κανείς να τον θεωρεί κάτι. Γι’ αυτό συχνά προσποιόταν μωρία. Όσοι πήγαιναν να τον δουν έβλεπαν μία εικόνα πραότητος, αγαθότητος και απλότητος. Ήταν ένα μεγάλο παιδί. Απέπνεε την ευωδία ενός ταπεινού ασκητού.
Μιλώντας για τον όσιο Θεόφιλο(ΕΔΩ) δάκρυζε. «Αν έχει ευλάβεια ο προσκυνητής», έλεγε, «αισθάνεται την ευωδία του οσίου». Τα λόγια του ήταν απλά και μεστά θείας σοφίας.
Κάποτε τον επισκέφθηκαν οι Τρεις Ιεράρχες. Συνομίλησε άλλοτε με τον Μέγα Βασίλειο και τον όσιο Θεόφιλο. Είχε αγωνία για τη σωτηρία του. Η μεγάλη του άσκηση συνυπήρχε με τη μεγάλη αγάπη της αγαθής και αθώας καρδιάς του. Ηλικιωμένος πολύ έτρεχε να φροντίζει άλλα γεροντάκια.
Είχε πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ζούσε με τα ελάχιστα. Με λίγες ρώγες σταφύλι όλη την ημέρα, λίγα μούρα ή λίγα μανιτάρια. Αγαπούσε τη φύση. Περπατούσε ανάμεσα στα δένδρα δοξολογώντας κι ευχαριστώντας τον Θεό για τις τόσες δωρεές του. Έριχνε ψωμιά στα πουλάκια και χαιρόταν αφάνταστα, σαν μικρό παιδί, να τα βλέπει να τρώνε.
Ένας μοναχός που τον επισκέφθηκε γράφει περί αυτού:
«Ήταν ένα κοντό, αδύνατο γεροντάκι. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό, σαν τον ήλιο. Ήταν αληθινά πρόσωπο μικρού παιδιού, πράο, ροδοκόκκινο, νεανικό, καθάριο, ιλαρό, αγνό, άγιο. Δεν είχε τίποτε να μας κεράσει, μόνο λίγο νερό. Όταν τον ρωτήσαμε πώς περνάει, απάντησε:
“Περνάω πολύ καλά. Με φροντίζει ο Χριστός και η Παναγία. Τρώγω παξιμάδι και χόρτα. Τη νύχτα κάνω κομβοσχοίνι, λέγοντας την ευχή. Δεν τα μετρώ. Λέγω το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» μέχρι να έλθουν τα δάκρυα. Προσεύχομαι και κλαίω για όλο τον κόσμο. Σταματώ όταν θέλει ο Κύριος. Όταν σταματήσουν τα δάκρυά μου για τον κόσμο …”».
Προείδε το τέλος του. Του το είπε ο «φίλος» του ο Μέγας Βασίλειος. Πήγε στους άλλους Καψαλιώτες να ζητήσει συγχώρεση για τη μόνιμη αναχώρησή του. Ανεπαύθη στις 18/12/1986. Τον βρήκαν νεκρό στο κελλάκι του. Έξω είχε πέσει πολύ χιόνι.
Ο συμπατριώτης του Γέροντας Ηρωδίων (+1990) ο φίλος και συναγωνιστής του, είπε: «Ο Γέρων Φανούριος δεν πέθανε, πήγε από τη μία ζωή στην άλλη ζωή. Να του κάνετε κομποσχοίνι, να έχουμε ειρήνη. Είναι άγιος». Έζησε, όπως είπαμε, με κάθε ακρίβεια τις μοναχικές υποτυπώσεις και υποσχέσεις της κουράς του. Δεν έδωσε καμία υλική ανάπαυση στον εαυτό του.
Έλεγε χαριτωμένα: «Μακάρι όση προθυμία έχουν οι άνθρωποι για τα κακά, τόση να είχαν και για τα καλά …
Η ιερά εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου φυλασσόταν αρχικά σε μία από τις εκκλησίες της περιοχής του Μογκίλεβ της Ρωσίας.
Με την επικράτηση της Ουνίας, το έτος 1596,αυτή περιήλθε στα χέρια των Ουνιτών και τοποθετήθηκε σε μία εκκλησία του Ρωμαιοκαθολικού μοναστηριού του Μπελινίτς, το οποίο ιδρύθηκε κατά τα έτη 1622 - 1624 από τον στρατηγό της Μεγάλης Λιθουανίας Λεβ Σαπέγκα στις εκβολές του ποταμού Ντρούτα, 45 χιλιόμετρα από το Μογκίλεβ.
Με τη Χάρη του Θεού η εικόνα αποδόθηκε στους Ορθοδόξους, το έτος 1876,με την ανακαίνιση της μονής του Μπελινίτς.
Εκεί,στις 12 Απριλίου του 1876, τελέσθηκε από τον Ορθόδοξο Επίσκοπο η πρώτη Θεία Λειτουργία στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Μία ιστορία που είναι εμπνευσμένη από πραγματική μαρτυρία του παπα Σταύρου Εφραιμίδη από την Κιουτάχεια, στο βιβλίο «Η Έξοδος», που κυκλοφόρησετο Μικρασιατικό Κέντρο Σπουδών.
-Μείνε ήσυχος, εγώ θα σε φευγατίσω, είπε ο Άρεφ. – Ο Θεός να σ’ έχει καλά αδελφέ, ψιθύρισε ο παπα Σταύρος και κοίταξε τον Κούρδο στα μάτια. Του φάνηκαν υγρά. Τον πλησίασε και τον φίλησε σταυρωτά στα μάγουλα. Κοντά ένα χρόνο μένανε μαζί με τον πατέρα του στο σπίτι του Άρεφ. Ενάμισι χρόνο είναι που λείπουν από την πατρίδα. Τότε που τους μάζωξαν όλους τους άντρες και τους σήκωσαν για την εξορία. Κάπου οκτακόσιους…
Η ηλιαχτίδα που τρύπωσε από τη γρίλια του ξύλινου κεπεκιού, παιχνίδισε πάνω στα βλέφαρα του παπα Σταύρου. Κείνος τράβηξε την άκρια τον ράσου του, κάλυψε το πρόσωπό του να την αποφύγει. Είχε πιαστεί κατάχαμα. Ήθελε να αλλάξει πλευρό, μα δεν κουνήθηκε μη ταράξει το γέρο πατέρα του που κοιμόταν δίπλα βαριανασαίνοντας. Ήταν η δεύτερη νύχτα που περνούσαν μέσα στην παλιά αποθήκη. Κοίταξε γύρω. Άλλοι με μάτια κλειστά και άλλοι μ’ ανοιχτά ακίνητοι, αποκαμωμένοι, άδειοι μπόγοι αραδιασμένοι στο πάτωμα. Σήμερα θα τούς πάρουν και θα τους πάνε ποιος ξέρει πού.
Δεν αφήκαν σερνικό στα σπίτια. Όλους τους άρπαξαν οι Τούρκοι. Άραγε να πρόλαβαν να κρυφτούν κάποιοι; Πώς θα τα βγάλούν πέρα τα γυναικόπαιδα; Η μητέρα του έμεινε πίσω με τ’ άλλα δυο ανήλικα αδέλφια του. Έχωσε τη δεξιά παλάμη του στον κόρφο. Στη φανέλα κατάσαρκα είχε καρφιτσωμένο φυλαχτό, το μικρό εικόνισμα της Παναγιάς, δώρο του νονού του σαν τον βάφτισε. – Κύριε ελέησον, ψέλλισε, κι έκαμε το σταυρό του.
Ο ήλιος είχε βουτήξει κάπου δυο πιθαμές πίσω από τα βουνά της Κιουτάχειας. Τον είδε από το μισάνοιχτο παράθυρο του τρένου που τους πήρε για το Εσκί Σεχίρ. Ίσως να μην ξανάβλεπε ποτέ πια τον τόπο τον, εδώ που έπεσε από την κοιλιά της μάνας του πριν τριάντα χρόνια.
Η μοναχή Μόνικα, ο πνευματικός της Καλύμνου Έφερε πάντα πολύτιμο περιδέραιο την διάκριση, την σιωπή και το ακατάκριτο. Διαμάντια πιο λαμπερά και από τον φωστήρα της ημέρας. Την γνώρισα στα μέσα του ’50. Ερχότανε στην Πάτμο στον γέροντα Αμφιλόχιο όσο το γήρας της το επέτρεπε και γιόρταζε κοντά του το Πάσχα το καινό. Τα χρόνια εκείνα ήταν ο Ευαγγελισμός η πόλις Ιερουσαλήμ. Εκεί ανέβαιναν αι φυλαί, φυλαί Κυρίου να γιορτάσουν Πάσχα Κυρίου. Ήταν υψίκορμη και λιπόσαρκη σαν δούγα παλαιού ξύλινου βαρελιού.
‘Όταν κάποτε νοσηλεύθηκε σε θεραπευτήριο των Αθηνών, οι φοιτητές ρώτησαν τον γιο της, καθηγητή της Παιδιατρικής : - Η μητέρα σας δεν έφαγε ποτέ μια μπριζόλα;
Ερχότανε στον ναό της Βαγγελίστρας μαζί με την αδελφή που άναπτε τις κανδήλες. Καθότανε στο στασίδι, με το μακροφούστανο και το μαντήλι μέχρι την μύτη, τόσο ήσυχα, που δεν έδειχνε μέσα στο μισοσκόταδο πως υπάρχει παρουσία ζωντανού ανθρώπου. Ήταν σαν κάποια αδελφή να κρέμασε το ράσο της στο θρονί. Είτε έμπαιναν είτε έβγαιναν από την εκκλησία, ούτε σήκωνε το κεφάλι ούτε το έστρεφε. Ρώτησα: - Αυτή η γριά δεν βλέπει, δεν ακούει; - Και βλέπει και ακούει, αλλά συνεχώς προσεύχεται.
Μου θύμιζε την μάννα του Σαμουήλ , όταν πήγαινε στο ναό να προσευχηθή και ο γιος του ιερέα Ηλεί την πρόσεξε και είπε στον πατέρα του: «Μια γυναίκα ίσταται στον ναό και μαίνεται». Καθόμουνα απέναντί της .Η μόνη κίνηση που έκανε ήταν να σκουπίζη τα δάκρυά της, τα ασίγητα και αθόρυβα, με το άσπρο της μαντήλι. Περισσότερο έστρεφα την προσοχή μου στην γερόντισσα Μόνικα παρά στο τέμπλο της εκκλησιάς. Όταν απαντούσε στις ερωτήσεις του Γέροντα, μιλούσε τόσο στοχαστικά, σαν να έβγαινε η φωνή της μέσα από τους παλαιούς αιώνες. Αν ήταν άνδρας, θα μου θύμιζε τον παλαιό των ημερών. Ο λόγος της ήταν τόσο μετρημένος σαν ρήση ευαγγελική. Εκεί όμως που εγνώρισα τον άνθρωπο αυτόν πρόσωπο με πρόσωπο ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Τότε έζησα από κοντά τον άνθρωπο των δακρύων και της καρδιακής προσευχής και έμαθα την ιστορία της ζωής της.
Ο σύζυγός της Γεράσιμος Ζερβός ήταν πάντα «ο πατέρας» και για την σύζυγο και για τα παιδιά. Οσάκις έλεγε «ο πατέρας μας» , αρκετό καιρό υπελάμβανα την πατέρα της, αλλ’ αργότερα εννόησα ότι επρόκειτο περί του συζύγου. Εργαζόταν στις Ινδίες, στις αγγλικές επιχειρήσεις εξορύξεως πολύτιμων μετάλλων. Σε μία από τις επισκέψεις του στον οίκο του πατρός του εγνώρισε την Άννα και ηράσθη του αληθινού κάλλους της ψυχής της. Την ζήτησε εις γάμου κοινωνίαν . Έπασχε όμως από μυοκαρδίτιδα. Του λέει: - Δεν μπορώ να σταθώ όρθια. Πώς θα γίνη ο γάμος;
Υπάρχουν ακόμη μερικοί άνθρωποι στον τόπο μας που αγιάζονται από την Χάρη του Θεού μόνοι στον κόσμο και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κανείς δεν τους γνωρίζει, κανείς δεν τους τιμά, εκτός από τον ίδιο το Θεό.
Ένας από αυτούς τους αφανείς, ταπεινούς, και άγνωστους στον κόσμο ήρωες είναι και η Μοναχή Γεωργία η οποία ζει ολομόναχη στην Μονή του Αγίου Γεωργίου του Σακκά στην κατεχόμενη Αγία Τριάδα Γιαλούσας στην Καρπασία. Η μοναχή Γεωργία μένει εκεί για να φυλάει Θερμοπύλες, ατρόμητη μπροστά στις ορδές του Τούρκου εισβολέα, βάζοντας πάνω από όλα τον Θεό και την Ορθοδοξία, χωρίς να λογαριάζει κανένα κόστος, ακόμη και αυτό της ίδιας της ζωής της. Χάρη στην Μοναχή Γεωργία, η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Σακκά αποτελεί σήμερα το μοναδικό μοναστήρι στην κατεχόμενη Κύπρο όπου ακόμη ασκείται ο Ορθόδοξος μοναχισμός.
Δεν γνωρίζουμε αν η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Σακκά λειτουργούσε ως μοναστήρι κατά τους αιώνες που παρελθόντος. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βίο του Αγίου και Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου (275 μ.Χ.- 303 μ.Χ.), όπου περιγράφεται η στιγμή που ο Άγιος δέχεται να εισέλθει σε έναν ειδωλολατρικό ναό του Απόλλωνα, μαζί με τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό, καθώς και το τι ακριβώς επακολούθησε εκεί. «Ο δε παρανομότατος βασιλιάς Διοκλητιανός, ήρθε το πρωί στο ναό του Απόλλωνα, πρόσταξε δε να φέρουν εκεί και τον Άγιο. Κι όταν αυτό έγινε είπε προς αυτόν ο βασιλιάς με πολλή ημερότητα και ταπείνωση:
«Δεν είναι Γεώργιε μεγάλη φιλανθρωπία και πολλή καλοσύνη αυτό το οποίο κάνω εγώ, να αναμένω δηλαδή τη μετάνοιά σου και να μη σε θανατώνω; Ναι, ορκίζομαι στη δύναμη των μεγάλων θεών ότι για τη νεότητά σου και την ανδρεία σου, λυπάμαι να σε θανατώσω. Διότι επιθυμώ εάν μετανοήσεις να σε τιμήσω, να σε δοξάσω και να σε κάνω συγκάθεδρο της βασιλείας μου. Πες μου λοιπόν κι εσύ τη γνώμη σου, τι σκέφτεσαι;»
Ο Άγιος απάντησε: «Έπρεπε βασιλιά, αυτήν την αγάπη την οποία δείχνεις τώρα, να την είχες δείξει πιο πριν, ώστε να μη με βασάνιζες τόσο απάνθρωπα». Ο βασιλιάς όταν άκουσε τα λόγια αυτά, χάρηκε και είπε στον Άγιο:
«Αν θελήσεις να με κάνεις πατέρα σου και να μου χαρίσεις τη χαρά αυτή, εγώ έχω σκοπό να σε ανταμείψω με πλούσια δώρα».
Ο Άγιος απάντησε: «Αν θέλεις βασιλιά, ας εισέλθουμε στο ναό για να δω τους θεούς σου». Αμέσως τότε ο βασιλιάς, πρόσταξε τους άρχοντές του και όλο το λαό να εισέλθουν στο ναό, ενώ το πλήθος από τη χαρά του πολυχρόνιζε το βασιλιά.
Εισήλθαν δε όλοι στο βωμό και περίμεναν να δουν τι θέλει να κάνει ο Άγιος. Τότε
Η σπάνια αυτή κειμηλιακή βυζαντινή εικόνα του 12ου αιώνα ήταν κάποτε μέρος της διακόσμησης της εκκλησίας "Θεοτόκος του Φάρου" στην Κωνσταντινούπολη.
Σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.Φέρει κάτω δεξιά ενσωματωμένο λίθο από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού.
Η Θεοτόκος του Φάρου ήταν μία βυζαντική εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν κτισμένη στο νότιο τμήμα του Μεγάλου ή Ιερού Παλατίου των βυζαντινών αυτοκρατόρων (το εκτενές συγκρότημα ανακτόρων στην Κωνσταντινούπολη, που στέγαζε την αυτοκρατορική οικογένεια και τις διοικητικές υπηρεσίες κατά την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), και ονομάστηκε έτσι λόγω του φάρου που βρίσκονταν δίπλα της ακριβώς.
Στην εκκλησία ετούτη φυλάσσονταν η σημαντικότερη συλλογή χριστιανικών κειμηλίων όλου του κόσμου.
Κατά τη διάρκεια της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους Σταυροφόρους το 1204, η εκκλησία απέφυγε την καταστροφή και τη δήωση, αφού ο Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός κινήθηκε γρήγορα με τον στρατό του για να καταλάβει το Μεγάλο Παλάτι και έτσι τα χριστιανικά κειμήλια της εκκλησίας του Φάρου πέρασαν με ασφάλεια στα χέρια του νέου και πρώτου αυτοκράτορα της Λατινικής αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης Βαλδουίνου του Α΄.
Από εικονογραφήμένο γαλλικό χειρόγραφο του μέσου του 14ου αιώνα.
Ο Λουδοβίκος Θ' , βασιλιάς της Γαλλίας, παραλαμβάνει ανυπόδητος,
τον Ακάνθινο Στέφανο και τα άλλα λείψανα του Τιμίου Πάθους του Χριστού,
που βρίσκονταν μέχρι τότε στην εκκλησία "Θεοτόκος του Φάρου" στην Κωνσταντινούπολη.
Κατά τη διάρκεια όμως των επόμενων δεκαετιών τα ιερά κειμήλια θα διασκορπιστούν στην Δυτική Ευρώπη είτε ως δώρα σε ηγεμόνες και ανθρώπους με επιρροή είτε θα πωληθούν για να ενισχύσουν οικονομικά την ανεπαρκή σε ταμειακά διαθέσιμα Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης.
Από τα κειμήλια αυτά που προέρχονταν από την εκκλησία του Φάρου μόνο τέσσερα επιβίωσαν την καταστροφή των χριστιανικών κειμηλίων και λειψάνων από τους γάλλους επαναστάτες κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης: ο Ακάνθινος Στέφανος του Χριστού, ένα μεγάλο τεμάχιο Τιμίου Ξύλου, ήλος της Σταύρωσης (τώρα όλα αυτά στο Θησαυρό της Παναγίας των Παρισίων) και μία εικόνα με ενσωματωμένο λίθο από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού (τώρα στο Μουσείο του Λούβρου).
Η μόνη σωζόμενη βυζαντινή εικόνα από την εκκλησία του Φάρου σχεδιάστηκε για να ενσωματώσει Τίμιο Λίθο από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού.
Η σπάνια κειμηλιακή βυζαντινή εικόνα του 12ου αιώνα.
Η εικόνα όπως εκτίθεται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου.
Από την εικόνα έχει αφαιρεθεί ο ενσωματωμένος Τίμιος Λίθος
από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού
(σύγκρινε με την πρώτη εικόνα αυτής της ανάρτησης).
Πρόκειται για μία ανάγλυφη αργυρεπίχρυση ξύλινη εικόνα που παριστάνει την επίσκεψη των Μυροφόρων γυναικών στον Τάφο του Χριστού. Η εικόνα είναι μέχρι κορεσμού γεμάτη με επιγραφές, χαρακτηριστικό που δεν είναι τυπικό για την εικονογραφία της περιόδου των Κομνηνών. Επιγραφές υπάρχουν στο πλαίσιο που περιβάλλει την κεντρική σύνθεση, αλλά και πάνω από κάθε μέρος της κεντρικής σύνθεσης.
Η πίσω πλευρά της εικόνας.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για διακοσμητική θυρίδα
που σύρεται πάνω στην ξύλινη εικόνα.
Διακοσμητικός σταυρός με φυτικά και γεωμετρικά σχέδια.
Μέσα σε ρόδακες ΙΣ ΧΣ.
Αριστερά παριστάνονται δύο Μυροφόρες με την επιγραφή: εἶχε δέ αὐτάς τρόμος καί ἔκστασις. Στο κέντρο Άγγελος Κυρίου με την επιγραφή: δεῦτε ἴδετε τόν τόπον ὅπου ἔκειτο·ὁ Κ(ύριο)Σ να δείχνει τον ανοιχτό τάφο Ὁ Τάφος τοῦ Κ(υρίο)Υ με τα άθικτα οθόνια και το κενό σουδάριο.
Από κάτω ακριβώς βρίσκεται ο ενσωματωμένος Τίμιος Λίθος από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού, ενώ αριστερότερα του λίθου και σε μικρό μέγεθος στρατιώτες με την επιγραφή: και οἱ φυλάσσοντες ἀπενεκρώθησαν.
Επιγραφή στο πίσω μέρος της εικόνας σε μπλε φόντο:
ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν.
Η πίσω πλευρά της εικόνας φέρει μία συρόμενη διακοσμητική θυρίδα με παράσταση σταυρού που περιβάλλεται από γεωμετρικά και φυτικά σχέδια, ενώ μέσα σε δύο ρόδακες διαβάζουμε τα nomina sacra ΙΣ ΧΣ.
Η αφαίρεση της θυρίδας αποκαλύπτει την πίσω πλευρά της ξύλινης εικόνας που είναι επιζωγραφισμένη με μπλε σκούρο χρώμα και φέρει σε μεγάλη κεφαιογράμματη γραφή την επιγραφή: ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν.
Η εικόνα, επειδή έφερε Τίμιο λίθο από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού, θεωρούνταν ιερό λείψανο από τους βυζαντινούς.
Τρία σπουδαία χριστιανικά κειμήλια της Παναγίας των Παρισίων,
κάποτε στην Θεοτόκο του Φάρου:
Ο Ακάνθινος Στέφανος, Τίμιο Ξύλο (μέσα στην οριζόντια θήκη)
και Ήλος της Σταύρωσης (μέσα στην κάθετη θήκη).
Τα δύο καρφιά αρστερά και δεξιά της θήκης με τον ήλο της Σταύρωσης
είναι μεσαιωνικά αντίγραφα του πραγματικού (τρίτης κατηγορίας λείψανα
σύμφωνα με την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, δηλαδή λείψανα που ήρθαν σε
Τρία χρόνια έζησαν στον ϊσκιο Του...Δεν έλαβαν ιαματικά χαρίσματα.Δεν είδαν το Φως της Μεταμόρφωσης.Δεν γεύτηκαν το Σώμα καί το Αίμα Του λίγο πριν το Πάθος. Έζησαν ταπεινές στην αφάνεια... Δε του έδωσαν μεγαλόστομες υποσχέσεις σαν τον Πέτρο. Έζησαν ταπεινές στη σιωπή... Έκαναν όμως πράξη τα λόγια του Πέτρου: «Κύριε, μετά σου έτοιμος ειμί καί εις φυλακήν καί εις θάνατον πορεύεσθαι». Πορεύτηκαν μαζί Του...
Όταν οί άντρες, οι χαρισματούχοι, οι εκλεκτοί διασκορπίστηκαν, εκείνες πήραν μαζί Του κλαίγοντας τον ανήφορο του Γολγοθά. Το αποκορύφωμα της αγάπης... Όταν οί άντρες, οί χαρισματοϋχοι, οί εκλεκτοί έτρεμαν «δια τον φόβον των Ιουδαίων», εκείνες ξεκίνησαν για τον Τάφο Του. Το αποκορύφωμα της ανδρείας... Ξεκίνησαν νύχτα για να πάνε στο Φως.Πήραν το δρόμο πού οδηγεί στην Όδό. Αψήφησαν τη ζωή τους πορευόμενες προς τη Ζωή.
Όλα τα εμπόδια έσβησαν μπροστά στον πόθο να πάνε κοντά Του, να εκπληρώσουν τα καθήκοντα τους απέναντι Του. Το αποκορύφωμα της αφοσίωσης...Η νύχτα,ο φόβος των Ιουδαίων.οι στρατιώτες...όλα παραμερίστηκαν .Ό νους τους καρφωμένος στο τέρμα. Στόν Τάφο. Καί μόνο ό λίθος πού τον έφραζε πλάκωνε καί τις δικές τους ψυχές, «ην γαρ μέγας σφόδρα». «Τις άποκυλίσει ήμϊν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;». "Ηταν άραγε εκεί όταν ό Κύριος είπε: «εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, έρείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν έκεϊ, καί μεταβήσεται...»: Το άκουσαν ή το διαισθάνονταν με τη γυναικεία τους διαίσθηση; Πάντως είχαν πίστιν ως κόκκον σινάπεως γιατί ούτε ό λίθος τους φράζει τελικά το δρόμο. Προχωρούν...Προχωρούν και αξιώνονται να ακούσουν πρώτες το πιο θαυμαστό, το πιο μεγαλειώδες, το πιο χαρούμενο μήνυμα πού ακούστηκε ποτέ πάνω στη γη καί μάλιστα από χείλη αγγελικά: «Ήγέρθη, ουκ εστίν ώδε». Αξιώνονται να γίνουν ευαγγελίστριες της Αναστάσεως.
Δε ζητούν να δουν Τον Αναστημένο Κύριο. Δε ζητούν να βάλουν το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων. Δε ζητοϋν να πιάσουν στα χέρια τους τα όθόνια. Δεν μπαίνουν καν στον Τάφο. Τους αρκούν τα λόγια του Άγνωστου καί το «ότι άποκεκύλισται ό λίθος». Το αποκορύφωμα της πίστης... Γι' αυτό αξιώνονται πρώτες να δουν τον Κύριο τους καί τον Θεό τους καί ν' ακούσουν τον πιο γλυκό χαιρετισμό από χείλη θεϊκά: «Χαίρετε». "Ανοιξη... Όλα γύρω πλημμυρισμένα από το άρωμα της γαρδένιας, των τριαντάφυλλων, της βιολέτας, της πασχαλιάς... ευλαβική προσφορά της φύσης στον Αναστημένο Κύριο. Δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα... Όλα γύρω πλημμυρισμένα από το άρωμα της αγάπης, της ανδρείας, της αφοσίωσης, της πίστης... ευλαβική προσφορά της γυναικείας ψυχής στον Αναστημένο Κύριο. Μυροφόρες, ζηλεύουμε τα «μύρα» σας!
«....Οι άνθρωποι, όταν τους ενοχλούμε συνέχεια για τις διάφορες υποθέσεις μας, μας συμπεριφέρονται εχθρικά∙ ο Θεός όμως κάνει το εντελώς αντίθετο∙ και όχι όταν Τον ενοχλούμε συνέχεια για τα προβλήματά μας, αλλά και όταν δε το κάνουμε αυτό, τότε προ πάντων αγανακτεί»
Ξέρω ότι ο Ακίνητος κατεβαίνει·Ξέρω ότι ο Αόρατος εμφανίζεται·Ξέρω ότι αυτός που είναι έξω απ' όλη τη δημιουργία.
Με παίρνει μέσα του και με κρύβει στην αγκαλιά του. Και τότε βρίσκομαι έξω απ' όλο τον κόσμο. Βλέπω τον Δημιουργό του κόσμου, ολόκληρο μέσα σε μένα τον ίδιο· Και ξέρω ότι δεν θα πεθάνω, γιατί είμαι μέσα στη ζωή, Έχω ολόκληρη τη Ζωή που ξεπηδάει από μέσα μου σαν πηγή. Αυτός είναι στην καρδιά μου, είναι στον ουρανό: Κι εκεί κι εδώ μου φανερώνεται με την ίδια δόξα.
