Για την ώρα που θα σε αναγνωρίσουν Οσία !

Eις μνήμην της μοναχής Μαρίας Μαγδαληνής , και για την γνωστή επίσκεψή της στο κελάκι του Αγίου Πορφυρίου ,θα ήθελα να γράψω δυό λόγια για την διά Χριστόν Σαλή αδελφή μας εν Χριστώ .

Παιδοψυχίατρος Καθολική το θρήσκευμα από πολύ πλουσία οικογένεια που την είχαν μεγαλώσει μέσα στον Καθολικισμό , πούλησε ότι είχε αποκτήσει με την εργασία της ,οι γονείς της την είχαν αποκληρώσει ,αλλά δικαιούτο ένα μέρος από το σπίτι τους , το οποίο μετά την πώλησή του από τον αδελφό της ,της έστειλε τα χρήματα και αγόρασε από τους βεδουίνους ένα μικρό τεμάχιο στην έρημο του Σινά , όπου έφτιαξε τη πνευματική της στέγη.

Με την Σκοπιανή Τερέζα σε ένα ταξίδι τους στις Ινδίες για προσηλυτισμό των Ινδουιστών,με τη φώτιση του Κυρίου γνώρισε και τον μακαριστό π. Ιγνάτιο υπεύθυνο της Ορθόδοξης Ιεραποστολής ,ο οποίος της έδωσε ένα φυλλάδιο για τις διαφορές της Ορθοδοξίας με την αίρεση .

Αυτό ήταν !Πανέξυπνη όπως ήταν , αλλά πάντοτε με τη Θεία Φώτιση ,έκανε αμέσως την μεταστροφή.

Ήλθε στα Ιεροσόλυμα .Σαν το διψασμένο ελάφι έψαχνε ,γυρνούσε στα στενοσόκακα , ήταν στην αναζήτηση σαν μιά ζητιάνα της αγάπης του Χριστού .

Όπου έβλεπε γκρούπς Ελλήνων,πλησίαζε τους ανθρώπους σαν κάτι να αναζητούσε, άκουγε και το έβλεπες στο βλέμμα της και στο χαμόγελό της σε όλους ,εμάς και τους αγνώστους που έδειχνε σαλή αλλά κάθε άλλο , παρά ήταν .

Η Δια Χριστόν Σαλή , με μεγάλη θέληση έμαθε την Ελληνική και μάλιστα έγραφε και με τόνους . Και ο λόγος ; Για να μπορεί όχι μόνο να διαβάζει αλλά και να καταλαβαίνει στην Αρχαία Ελληνική ,όπως δηλ. είχαν γραφεί τα κείμενα των Αγίων Πατέρων μας .

Και πήγε σε πολλά Ορθόδοξα μοναστήρια της Ρωσίας , της Γαλλίας , και της Πατρίδος μας για να δεί που θα μπορούσε να μείνει ως μοναχή , μα πουθενά δεν αναπαυόταν η ψυχή της .

Η βαλίτσα της ήταν πάνω από είκοσι κιλά το επιτρεπτόν και μέσα είχε μόνον αυτά τα βιβλία ,είχε καταφέρε πλέον να μάθει άπταιστα Ελληνικά και ελάχιστα ρούχα μπαλωμένα και φορούσε τριμμένα παπούτσια . Την Αγία Γραφή ,τον Ευεργετινό κ.α. που θα τρόμαζε και τους καλύτερους θεολόγους ,πως τα κατάφερε σε μεγάλη ηλικία να τα διαβάζει και να τα κατανοεί .

«Υπέρ .. ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως»

«Υπέρ .. ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως».Γνωστή δέηση στη Μεγάλη Συναπτή..

Όχι πολλοί όμως, δυστυχώς, την κατανοούν σωστά, και ακόμη περισσότεροι την διαστρέφουν, προσπαθώντας να στηρίξουν τις οικουμενιστικές απόψεις και στοχεύσεις τους..

Το σωστό νόημα είναι: «Ευχόμεθα, όπως όλες οι κατά τόπους Εκκλησίες του Θεού (όχι οι πολλές σέκτες, που καταχρώνται το όνομα της χριστιανοσύνης, αλλά οι αυθεντικές Επισκοπές της Ορθοδόξου Παραδόσεως, που είναι απλωμένες σε κάθε τόπο της Οικουμένης) να έχουν ευστάθεια, να μην ταλαιπωρούνται από κλυδωνισμούς εκ της αδυναμίας των ανθρώπων ή από εξωτερικούς διωγμούς και να μένουν σταθερές στην ενότητα μεταξύ τους.

Το μέγιστο ιδανικό της ενότητος, να υλοποιείται εξακολουθητικά και να μην παρουσιάζονται αποσχιστικές τάσεις και ανταρσίες.

Στο μεταξύ, αν θέλουμε να εννοήσουμε ένα ευρύτερο αίτημα, να συρρεύσει και να ενωθεί όλος ο κόσμος και όλοι οι λαοί σε συμψυχία πίστεως και λατρείας του Μόνου Αληθινού, πάλι αυτονοήτως θα λογισθούμε την προσέλκυση πάντων στην πίστη και στο μυστήριο της δια του Κυρίου Ιησού και της Εκκλησίας Του σωτηρίας.

π.Θεολόγος Αμπόνης

Το να μην φιλτράρεις τα λόγια σου δεν σε κάνει ειλικρινή.

Το να μην φιλτράρεις τα λόγια σου δεν σε κάνει ειλικρινή.Αγενή σε κάνει…
Το στόμα δεν σου δόθηκε για να προσβάλλεις και να στεναχωρείς ανθρώπους.
Το στόμα, σου δόθηκε για να παρηγορείς. Για να φιλάς. Για να ανακουφίζεις.
Για να νουθετείς τον άλλον μαλακά. Για να τον καθοδηγείς όταν σου το ζητάει.

Το στόμα σου δόθηκε για να χαμογελάς. Για να τραγουδάς. Για να εύχεσαι. Για να διαβάζεις σοφά και άγια, χιλιοειπωμένα λόγια…

Για αυτό σου δόθηκε το στόμα. Για το καλό. Για το αγαθό.
Για να ειρηνεύεις ψυχές και συνειδήσεις.
Για αυτό το λόγο πρόσεχε, το πως το χρησιμοποιείς.
Το να μην φιλτράρεις τα λόγια σου δεν σε κάνει ειλικρινή.
Αγενή σε κάνει…

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

"Πρόσεχε, παιδί μου, να μην κρίνης ουδεμία ψυχή...

"Πρόσεχε, παιδί μου, να μην κρίνης ουδεμία ψυχή· διότι εις τον κρίνοντα τον πλησίον παραχωρεί ο Θεός και πέφτει, για να μάθει να συμπαθει τον ασθενή αδελφό του.Όλους μας στηρίζει το έλεος του Θεού· και εάν υπερηφανευθούμε, σηκώνει ο Θεός την χάρη του, και γινόμεθα εμείς χειρότεροι των άλλων!"

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Ο άγιος που αγαπά να τους κάνει όλους να χαίρονται(ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ)

Τον Δεκέμβριο έχουμε μια ιδιαίτερη γιορτή: τη μνήμη του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού. Είναι διπλή όμως η χαρά μας, διότι η γιορτή αυτή είναι και η ονομαστική γιορτή του Αγίου Μάρτυρα Τσάρου Νικολάου Αλεξάντροβιτς. Όλοι γνωρίζουμε πόσα θαύματα έγιναν με τις πρεσβείες του Αγίου Τσάρου-Μάρτυρα, και μάλιστα πριν από την αγιοκατάταξή του. Απόδειξη αυτών είναι οι δύο τόμοι σχεδόν χιλίων σελίδων, όπου είναι συγκεντρωμένα αυτά τα θαύματα. Για τον Άγιο Ιεράρχη Νικόλαο, ίσως, δεν υπάρχουν τόσες πολλές μαρτυρίες, αλλά αν είχαν φροντίσει για αυτό, δεν ξέρω αν είναι κατάλληλος εδώ ο λόγος του Ευαγγελίου: ο κόσμος όλος δεν θα μπορούσε να χωρέσει αυτά τα θαύματα. Και αυτά τα θαύματα του Αγίου Νικολάου συνεχίζονται. Πρόσφατα λάβαμε μια επιστολή από την εκκλησιαστική επαρχία Οριόλ, η οποία μας μιλάει για ένα από αυτά τα θαύματα. Ας μου επιτραπεί να παραθέσω αυτή τη μαρτυρία:

«Τη γιαγιά μου την έλεγαν Μαρία Σεμιόνοβνα Κριούκοβα, το γένος Νεντορόντοβα, από οικογένεια κόμηδων. Ο παππούς μου Βασίλειος Φεοντόροβιτς ήταν έμπορος με καταγωγή από το Οριόλ. Ο πατέρας του ήταν ο κτήτορας της εκκλησίας στο χωριό Ντόμνινο. Εκεί είχαν ένα μεγάλο οικογενειακό κτήμα που το πούλησαν. Όταν η οικογένεια μεγάλωσε, αγόρασαν ένα σπίτι στο Μτσένσκ. Και να που η γιαγιά μου αρρώστησε από ανίατο καρκίνο . Οι γιατροί αρνήθηκαν να την αναλάβουν, την καταδίκασαν σε θάνατο.

 Αυτή, όμως, ήταν ακόμα νέα, είχε μικρά παιδιά. Μετά από προσευχή είδε σε όνειρο ότι απλώνει μπουγάδα στη σοφίτα του σπιτιού της, και καθώς γυρίζει, βλέπει τον Άγιο Νικόλαο να στέκεται εκεί και να της λέει: 

«Ράψε μου ένα πουκάμισο». Με αυτό ξύπνησε. Η οικογένειά της ήταν πλούσια, αλλά όλα τα χρήματα τα είχε ο σύζυγός της. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν, πήγε σε ενεχυροδανειστήριο και έβαλε ενέχυρο όλα της τα χρυσαφικά, όλα της τα κοσμήματα, και παρήγγειλε στις μοναχές της Μονής των Εισοδίων της Θεοτόκου, που είχαν εργαστήριο χρυσοκεντικής, αρχιερατικά άμφια για τη γιορτή του Αγίου Νικολάου, κεντημένα με χρυσό. Και όταν ήταν έτοιμα, πήρε τη μεγαλύτερη κόρη της, έδεσαν χαμηλά-χαμηλά τα μαντήλια στο κεφάλι σαν καλόγριες και πήγαν με τα πόδια από το Οριόλ στο Μτσένσκ* στη θαυματουργή εικόνα του στον καθεδρικό ναό. Έφτασαν απόγευμα, έχοντας μαζί τους τα άμφια σε ένα μεγάλο κουτί. Άρχιζε η εσπερινή ακολουθία, φώναξαν τον νεωκόρο και του λένε: «Παρακαλώ, πάρτε το. Μια γυναίκα μου ζήτησε να το δώσω στον Νικόλαο τον Θαυματουργό, φορέστε το σε αυτόν». Και δεν είπε ότι ήταν από εκείνη. Και η γιαγιά μου θεραπεύτηκε. Είχε ανίατο καρκίνο. Ευλαβούνταν πολύ τον Άγιο Νικόλαο.

"ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ Η ΜΗΤΗΡ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ"

 Σαν την μέρα που ξημερώνει και κάθε 9 Δεκεμβρίου εκάστου έτους τιμάται από την Ορθόδοξη μας Εκκλησία η Σύλληψη της Αγίας Άννης, η ημέρα δηλαδή που η Παναγία συλλαμβάνεται με θαυμαστό τρόπο στα σπλάγχνα της μητέρας της, της Άννας.Ωστόσο η Αγία Άννα εορτάζεται ακόμη δύο φορές μέσα στον χρόνο,στις 25 Ιουλίου την Κοίμησή της και στις 9 Σεπτεμβρίου, μαζί με τον σύζυγό της Ιωακείμ. Η Αγία Άννα τιμάται και από τη Μουσουλμανική Θρησκεία.

Φωτό) Αγία Άννα του Φαράς (8ος αιώνας) τοιχογραφία από τον καθεδρικό ναό του Φαράς, του μεσαιωνικού χριστιανικού βασιλείου της Μακουρίας στο Βόρειο Σουδάν.

Διακρίνεται η ελληνική επιγραφή

"ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ Η ΜΗΤΗΡ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ"

Η τοιχογραφία ανακαλύφθηκε το 1860 από ομάδα Πολωνών αρχαιολόγων και εκτίθεται σήμερα στο Εθνικό μουσείο Βαρσοβίας.

Το βασίλειο της Μακουρίας ή Μακογρίας ήταν ένα από τα τρία νειλοσουδανικά βασίλεια των Νούβιων, που προέκυψαν ύστερα από την διάλυση του κραταιού βασιλείου των Κουσιτών τον 4ο αιώνα. Ο πολιτισμός των τριών νουβιακών βασιλείων, φανερά επηρεασμένος από το Βυζάντιο, μαρτυρά την πνευματική ακτινοβολία του οικουμενικού ελληνισμού σε απομακρυσμένες περιοχές, όπως αυτή η γωνιά της Αφρικής. Τα ελληνικά ήταν μια από τις τρείς κύριες γλώσσες των βασιλείων μαζί με τα κοπτικά και τα νουβιακά. Η εμφάνιση των Αράβων και η επέλαση του Ισλάμ τον 7ο αιώνα απέκοψε το βασίλειο από τον βυζαντινό κόσμο. Παρ' όλα αυτά οι Νούβιοι διατήρησαν για αιώνες την ανεξαρτησία τους, τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους και την χριστιανική τους πίστη, αντιστεκόμενοι σθεναρά στις συχνές επιθέσεις του μουσουλμανικού τους περίγυρου. Η αντίσταση κράτησε μέχρι το 1560 όταν οι Οθωμανοί κατέκτησαν το βόρειο Σουδάν ξεκινώντας την διαδικασία εξισλαμισμού του ντόπιου πληθυσμού.

Αθόλωτη αγάπη...

Σ'ένα τροπάριο της ακολουθίας του Οσίου Παταπίου η αγάπη, που είχε αποκτήσει ο Άγιος, χαρακτηρίζεται "αθόλωτη"

("Ταπείνωσιν, ἀγρυπνίαν καί σύντονον δέησιν, ἀγάπην ἀθόλωτον, πίστιν, ἐλπίδα κτησάμενος, γέγονας συνόμιλος, ἐπουρανίων Ἀγγέλων, Πάτερ Ὅσιε")

Τί είναι αυτό που "θολώνει",δηλαδή νοθεύει και αλλοιώνει,την αγάπη;Το συμφέρον και η ιδιοτέλεια,υλική ή συναισθηματική.

Έγραφε ο π.Ιωάννης Ρωμανίδης(Θεολογικές Μελέτες,εκδ.2024):

 "Εάν ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για μια ζωή τέλειας ανιδιοτελούς αγάπης,κατά την οποία όλες οι πράξεις του θα κατευθύνονταν προς τα έξω,προς τον Θεό και τον πλησίον,και ποτέ προς τον εαυτό του,τότε είναι φανερό πως η δύναμις του θανάτου και της φθοράς τώρα έχει κάνει αδύνατο το να ζήσει μια τέτοια ζωή τελειότητας.Η δύναμις του θανάτου έχει φέρει μαζί της την επιθυμία της αυτοσυντηρήσεως,τον φόβο και την αγωνία,οι οποίες με την σειρά τους είναι οι κύριες αιτίες που προκαλούν αυτοεπιβεβαίωση,εγωϊσμό, μίσος,ζήλεια και τα όμοια.

Ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος φέρνει τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Νεκταρίου στην ιδιαίτερη πατρίδα του

 Το έτος 1962 ο εκ Πακίων – Μολάων,ηγούμενος της Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας Πάρου, Μακαριστός Αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος Ζερβάκος έφερε τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Νεκταρίου από την Ιερά Μονή του Αγίου στην Αίγινα, συνοδευόμενο με δωρητήριο έγγραφο του τότε Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης Προκοπίου και της Ηγουμένης Ευνίκης Μοναχής 

(απόσπασμα απο την Ι.Μ. Μονεμβασίας & Σπάρτης, φώτο: Σκιαδάς)

πηγή

Όταν ἡ μετάνοιά μας δεν είναι μιά βαθειά συντριβῇ στά πόδια τοῦ Κυρίου τότε ἡ Ἐξομολόγησή καταντάει μιά ξερή συνήθεια

Ἀπό τήν πεῖρα μου ἔχω διαπιστώσει, ὅτι πολλοί ἀπό τούς ἐξομολογούμενους προσέρχονται μέ πνεῦμα ψυχαναλύσεων καί ὄχι γιά νά λάβουν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Γι’ αὐτό, ἀπαιτοῦν διάλογο, διάθεση πολλοῦ χρόνου γιά συζήτηση, μέ λεπτομέρειες, πού παίρνουν πολλές φορές τή μορφή κουτσομπολιοῦ, κατακρίσεως καί -τό κυριότερο- ἀποδίδουν εὐθύνῃ στούς ἄλλους.

Στήν ψυχανάλυση μπορεῖς νά ἀποδώσεις στούς ἄλλους εὐθύνῃ, γιατί τό αἰσθάνεται ὡς ἀνάγκη ἡ ψυχή σου. Στήν ἱερή ἐξομολόγηση, ὅμως, τήν εὐθύνῃ θά τήν πάρεις ἐσύ γιά νά ξαλαφρώσεις. Σημασία δέν ἔχει κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες ἔγινε ἡ πτώση. Σημασία ἔχει ἡ ἀναγνώριση τοῦ λάθους. Μπορεῖ ὅλες οἱ συνθῆκες νά ἦταν ἀρνητικές, ἀλλά ὅταν ἀναγνωρίσεις ὅτι φταῖς, τότε ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τό βάρος τῆς ἔνοχής, διαφορετικά τό παίρνεις μαζί σου.

 Ὅταν ὁ ἐξομολογούμενος πέφτει στά γόνατα καί καταφεύγει στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, συντρίβεται, κλαίει καί ζητᾷ συγχώρηση, τότε ἔρχεται ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μέσα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ ἱερέα, ὁ ὁποῖος μέ πολλή συμπόνια καί ἀγάπη σκύβει στόν μετανοημένο ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, τοῦ λέει τόν παρηγορητικό λόγο καί τοῦ χαρίζει τήν ἄφεση ἀπό τό Θεό, κι ἔτσι ὁ ἄνθρωπος φεύγει λυτρωμένος, σωσμένος, ἀνάλαφρος, εἰρηνικός καί χαρούμενος. Ἡ ὄψῃ του γίνεται φωτεινή καί πολλές φορές αἰσθάνεται μιά ἀνεξήγητη σωματική καί ψυχική ἐλαφρότητα.
Αὐτό τό φαινόμενο εἶναι ἕνα ψυχικό βίωμα ἐλευθερίας καί λυτρώσεως, τό ὁποῖο κανένας ψυχαναλυτής δέν μπορεῖ νά τό προσφέρει στόν βασανιζόμενο ἀπό ποικίλες καταστάσεις καί ἐνοχές ἄνθρωπο.

 Ἀλλά καί αὐτοί πού ἐξομολογοῦνται συχνά, διατρέχουν ἕνα μικρό κίνδυνο (φαίνεται μικρός ἄλλα δέν εἶναι): νά καταντήσει ἡ Ἐξομολόγησή τους μιά ξερή συνήθεια, ἕνας ξερός τύπος, μιά ἄγονη ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων τους, χωρίς συντριβῇ. Ὄχι συναισθηματισμούς καί κροκοδείλια δάκρυα, ἀλλά ἀληθινή μετάνοια θέλει ὁ Θεός! Γι’ αὐτό, πολλές φορές μετά ἀπό μιά τέτοια ξερή ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων, ἐπαναλαμβάνουμε τά ἴδια καί τά ἴδια!

 Πρέπει νά εἶναι ἡ μετάνοιά μας μιά βαθειά συντριβῇ στά πόδια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπ’ ὅπου στή συνέχεια θά ριχτοῦμε στήν ἀνοικτή καί σπλαχνική ἀγκαλιά Του. Θά κάνουμε ἐξαγόρευση τῶν πτώσεων μας καί ἀσφαλῶς θά ἐκθέσουμε καί τά προβλήματα καί τίς ἀγωνίες μας μέσα στήν οἰκογένεια, τίς πνευματικές μας ἀνησυχίες, τόν ἀβάστακτο πόνο μας γιά τήν ἀπομάκρυνση τῶν παιδιῶν μας ἀπό τήν Ἐκκλησία, τίς οἰκογενειακές μας συγκρούσεις καί τραγωδίες, τίς ἐπιπτώσεις ἀπό τούς χωρισμούς καί τά διαζύγια, τούς προβληματισμούς μας γιά τήν ἔκπτωση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς καί ὅλα ἐκεῖνα πού κυριολεκτικῶς τραυματίζουν θανάσιμα τή ψυχή μας.

Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος συνιστᾷ· «ἀποκαλύψτε στόν Πνευματικό ἱερέα καί τά πιό ἀπόκρυφα μέρη τῆς ψυχῆς σας, τίς ἀνησυχίες σας καί τά μεγάλα μυστικά τῆς καρδίας σας, μέ τόν ἴδιο τρόπο πού φανερώνει ὁ ἄρρωστος στό γιατρό τά κρυφά τραύματά του, κι ἔτσι μόνο θά πάρετε τή γιατρειά σας».

 Στήν Ἐξομολόγηση ἀφήνουμε τή δική μας γνώμη στήν ἄκρη. Γιατί καμιά φορά

Ο καλύτερος τρόπος να μοιραστούμε τον θησαυρό της Ορθοδοξίας είναι να ζούμε Ορθόδοξα...

 Όλοί κάναμε το λάθος να προσπαθήσουμε να μεταστρέψουμε τους φίλους και τους συγγενείς μας στην Ορθοδοξία. Εισπράξαμε απογοήτευση.

Έχουμε βρει έναν μεγάλο θησαυρό, θέλουμε να τον μοιραστούμε μ’ αυτούς που αγαπάμε και απογοητευόμαστε και απορούμε όταν δεν βλέπουν αυτό που βλέπουμε.

 Ο καλύτερος τρόπος να μοιραστούμε τον θησαυρό της Ορθοδοξίας είναι να ζούμε Ορθόδοξα. Αν ζούμε με σοβαρότητα και αφοσίωση την πίστη μας στον Χριστό, τότε θα γίνουμε αιτία μεγάλης «αλλοίωσης» των καρδιών αυτών που είναι έξω από την θεο-ίδρυτη Εκκλησία μας.

 Το πιο σημαντικό είναι να θυμόμαστε ότι και η δική μας μεταστροφή δεν οφείλεται σε συζητήσεις και στην πειθώ κάποιων άλλων, αλλά στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Αυτό φέρνει τους ανθρώπους στην πίστη, όχι εμείς.

 Αληθινός ιεραπόστολος, με την ορθόδοξη έννοια, δεν είναι κάποιος που κάνει κήρυγμα και πιέζει τους άλλους, αλλά εκείνος που βιώνει την πίστη του. Όταν αυτή διαποτίζει τη ζωή μας, όταν η αφοσίωση μας στον Κύριο είναι βαθιά, η Χάρη του Αγίου Πνεύματος αφθονεί και είναι αυτή που μεταμορφώνει τους άλλους γύρω μας.

Γέροντας Τρύφωνας του Βάσον από το βιβλίο «Μικρά Εωθινά»

Σπάνια φωτογραφία του Αγίου Ευμένιου Σαριδάκη μαζί με πνευματικά του παιδιά.

Σπάνια φωτογραφία του Αγίου Ευμένιου Σαριδάκη μαζί με πνευματικά του παιδιά.
Δεξιά είναι ο τότε φοιτητής Όμηρος και ο μετέπειτα Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος.
Αριστερά είναι ο Δημήτρης σήμερα ο πατήρ Γεννάδιος.
Αυτόν "ηγγάρευσε" ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης να τον ετοιμάσει για την ταφή του.
"Μη φύγεις...για να με ετοιμάσεις"του είπε ο Άγιος όταν ετοιμαζόταν ο Δημήτρης να φύγει από το Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ (ως προσκυνητής είχε πάει).
Εκλεκτή... αθόρυβη ψυχή!Την ευχή τους να έχουμε!

πηγή

Το Γράμμα και το Πνεύμα(Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ)

 Ὅταν ὁ Χριστὸς θεράπευε ἀσθενεῖς κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, οἱ Φαρισαῖοι θύμωναν. Τὸν κατηγοροῦσαν ὅτι παραβαίνει τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὅριζε ἀργία γιὰ τὸ Σάββατο. Ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τὴ θεραπεία τῆς γυναίκας ποὺ ἦταν συγκύπτουσα, δηλαδὴ σκυμμένη, κυρτωμένη ἐντελῶς ἀπὸ τὴν ἀρρώστια της, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ σηκώσει ὄρθιο τὸ κεφάλι της. Μὰ ὁ Χριστὸς ἀνέτρεπε τοὺς συλλογισμούς τους (Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ).

 Πολλὲς φορὲς δόθηκε στοὺς Ἰουδαίους ἡ εὐκαιρία νὰ κατηγορήσουν τὸν Χριστὸ γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς εἶχε πολλὲς ἀφορμὲς γιὰ νὰ τοὺς ἐξηγήσει, ὅτι δὲν πρέπει νὰ προσκολλῶνται στὸ γράμμα τοῦ νόμου, ἀλλὰ στὸ πνεῦμα. Σκοπὸς εἶναι πάντα νὰ βοηθηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ὑλικὰ εἴτε πνευματικά, ὄχι νὰ ἐξοντωθεῖ. Γιὰ χάρη του ἀναστέλλονται ὄχι μόνο οἱ φυσικοὶ νόμοι (θαῦμα), ἀλλὰ καὶ νόμοι θεόσδοτοι, πνευματικοὶ θεσμοί, τουλάχιστον ἀπὸ τὴν κατὰ γράμμα ἐκτέλεσή τους, γιὰ νὰ γίνει, ὅπως λέμε, συγκατάβαση, «οἰκονομία». Ὄχι βέβαια εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάλογη διάκριση.

Οἱ ἐξωτερικοὶ τύποι καὶ θεσμοὶ εἶναι καλοὶ γιὰ νὰ φυλάγουν τὴν οὐσία, τὸ πνεῦμα τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ὅτι δηλαδὴ προέχει πάντα ὁ ἄνθρωπος, ἡ ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι ἡ ἄκαμπτη τήρηση τῶν τύπων, τοῦ γράμματος τοῦ νόμου.

Ὁ Χριστὸς ἀναφέρει ἕνα παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ γίνει κάτι τέτοιο.

Κάποιο Σάββατο συνέβη νὰ περνάει μὲ τοὺς μαθητές του μέσα ἀπὸ τὰ σπαρμένα χωράφια. Πεινασμένοι οἱ μαθητές, μὴ ἔχοντας τί ἄλλο νὰ φᾶνε, ἄρχισαν νὰ μαδοῦν στάχυα, νὰ τὰ τρίβουν μὲ τὰ χέρια τους καὶ νὰ τρῶνε τοὺς σπόρους. Οἱ Φαρισαῖοι τὸ θεώρησαν αὐτὸ ἀμέσως ἐργασία, δηλαδὴ παράβαση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου καὶ ζήτησαν τὸν λόγο ἀπὸ τὸν Χριστό.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ(Κυριακή Ι' Λουκά)

 Ένα από τα αιτήματα της ζωής μας, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η ειρήνη. Είναι ταυτισμένη με τη ζωή, διότι ο πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων και των λαών φέρνει θάνατο και καταστροφή. Δεν περιορίζεται όμως μόνο στις διακρατικές σχέσεις.

 Ειρήνη ζητούμε και στην καθημερινότητά μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στο σπίτι μας, στην εργασία μας, στην κοινωνία.

 Ειρήνη ζητούμε και στην σχέση με τον εαυτό μας, στον τρόπο που βλέπουμε και αντιδρούμε στα γεγονότα της ζωής, στις προκλήσεις και τους πειρασμούς. Ταυτίζουμε την ειρήνη με την ησυχία, την γαλήνη, τον τρόπο χειρισμού των προβλημάτων μας με κριτήριο την επίλυσή τους χωρίς επιθετικότητα, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς να βγαίνει η εικόνα του κακού ότι κυριαρχεί στη διάθεσή μας.

 Ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους Εφεσίους, αναφέρει ότι ο Χριστός «είναι η πραγματική ειρήνη, που έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους έναν λαό και γκρέμισε με τον σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους» (Εφεσ. 2, 14). Ο λόγος αυτός μάς υποδεικνύει ότι η ειρήνη που αναζητούμε, δεν θα έρθει χωρίς το Χριστό στη ζωή μας. Και για να έρθει ο Χριστός, χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τα πρότυπα που έχουμε για τη ειρήνη. Διότι πρωτίστως χρειάζεται να πολεμήσουμε εναντίον της διάσπασης.

Ο Χριστός ενώνει
 Ο Χριστός έγινε η ειρήνη για τον κόσμο γιατί θυσιάσθηκε για να ενωθούν οι άνθρωποι με το Θεό. Η διάσπαση είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, του κακού στις πολλές μορφές του. Η αμαρτία μας υπενθυμίζει ανά πάσα στιγμή τη δύναμη του «εγώ» μας και την ανάγκη αυτό να κυριαρχεί. Αυτό να ικανοποιεί τις επιθυμίες του, ακόμη και εις βάρος των άλλων.

ΣΚΙΑ θανάτου εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ζωή...

ΣΚΙΑ θανάτου εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ζωή. Ἐάν λοιπόν κανείς εἶναι μαζί μέ τό Θεό καί ὁ Θεός εἶναι μέ αὐτόν, αὐτός μπορεῖ νά εἰπεῖ ὁλοφάνερα αὐτό (πού γράφουν οἱ Ψαλμοί 22, 4): Καί ἄν ἀκόμη βαδίσω μέσα στη σκιά τοῦ θανάτου, δέν θά φοβηθῶ ὁ,τιδήποτε κακό, γιατί Σύ εἶσαι μαζί μου.

 Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

(Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, Εκδόσεις «Αστήρ» Ἀθῆναι 1975 τόμ. Β')

πηγή

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗ ΣΑΜΟ ΤΟ 1920

[.......]Αλλά ο 20ος αιώνας επεφύλασε για το ακριτικό νησί της Σάμου την ξεχωριστή ευλογία και τιμή να φανερωθεί θαυματουργικώς σε μια ήσυχη και απομακρυσμένη ορεινή περιοχή του νησιού ο λαοφιλής στους χριστιανούς της Ανατολής και της Δύσης και φιλάνθρωπος επίσκοπος στα Μύρα της Λυκίας Άγιος Νικόλαος ο θαυματουργός, ο υμνηθείς από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ως «κανόνας πίστεως και εικόνα πραότητος», ο πολιούχος και έφορος της πόλεως Σάμου, επ’ ονόματι του οποίου είναι αφιερωμένος ο ιστορικός ιερός μητροπολιτικός ναός του νησιού, αλλά και ο θεμελιωθείς στο Κοκκάρι μεγαλύτερος ναός της Σάμου, ο τιμώμενος με πολυάριθμα γραφικά εξωκκλήσια και παρεκκλήσια στις θελκτικές ακρογιαλιές και στα καταπράσινα βουνά της μαγευτικής Σάμου προστάτης άγιος των ναυτικών.

 Έτσι στην ορεινή περιοχή «Νικήτα» που βρίσκεται ανατολικά από το δροσερό και καταπράσινο χωριό Πάνδροσο η χάρις του Θεού θέλησε να αποκαλύψει θαυμαστά σημεία και σ’ ένα επιβλητικό πέτρινο ύψωμα να ανεγερθεί χάρη στη θαυματουργική φανέρωση του Αγίου ένα από τα πλέον αξιοπρόσεκτα εκκλησάκια της Σάμου που τιμούνται στο όνομα του λαοφιλούς Αγίου Νικολάου και που εντυπωσιάζουν κάθε φυσιολάτρη επισκέπτη και ευσεβή προσκυνητή.

 Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί ότι η παλαιά ονομασία του χωριού Πάνδροσο, το οποίο έλαβε αυτή την ονομασία το 1958 λόγω του δροσερού του κλίματος, ήταν Πάνω Αρβανίτες για να ξεχωρίζει από το όμορο χωριό Κάτω Αρβανίτες, το οποίο το 1960 μετονομάσθηκε σε Μεσόγειο. Μάλιστα το Πάνδροσο είναι κτισμένο στις δυτικές πλαγιές του όρους Καρβούνης ή Άμπελος και σε υψόμετρο 630μ., γεγονός που το καθιστά ως το υψηλότερο υψομετρικά χωριό της Σάμου.

Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα δεν υπήρχε εκκλησάκι στον βραχώδη λόφο στην περιοχή «Νικήτα», όπου βρίσκονται και οι περιοχές «Ξερόλακκα» και «Καστράκι» , παρά μόνο ο θεόρατος βράχος που τους χειμερινούς μήνες μαστίζεται από τις βροχές, τα χιόνια και τους θυελλώδεις ανέμους σε μια μαγευτική περιοχή γεμάτη βαθύσκιωτα δάση πεύκων και ευωδιές από τα πουρνάρια, τους σχίνους και τα αρωματικά φυτά. Ο επιβλητικός αυτός πέτρινος λόφος κατέστη ένας ευλογημένος τόπος, ο οποίος τιμήθηκε και δοξάστηκε από τη θαυματουργική φανέρωση του Αγίου Νικολάου. 

Ο λαοφιλής προστάτης άγιος των θαλασσών προτίμησε να φανερωθεί θαυματουργικώς σ’ έναν άνυδρο πέτρινο λόφο σε μια ορεινή και δασωμένη περιοχή της Σάμου, όπου θα έβρισκε ησυχία και θα ατένιζε το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας για να αφουγκράζεται τις παρακλήσεις των ναυτικών για βοήθεια και να μεσιτεύει αδιάλειπτα για την πνευματική προκοπή κάθε ταλαιπωρημένης ψυχής. Ποιος γνωρίζει για πόσα χρόνια η εικόνα του Αγίου Νικολάου ήταν θαμμένη στο ξερό και άγονο χώμα του πέτρινου λόφου μέχρι τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα το έτος 1920.

 Κατά το έτος εκείνο η Ευθαλία Βούρου, κόρη του καταγομένου από το χωριό Σταυρινήδες Ιωάννου Βούρου και γεννημένη στο χωριό Πάνδροσο το 1908, πήγαινε συχνά και βοσκούσε τις κατσίκες στο κτήμα του πατέρα της, το οποίο βρισκόταν στην περιοχή του πέτρινου λόφου. 

Μια ημέρα και καθώς έβοσκε τις κατσίκες, είδε στη ρεματιά που βρισκόταν εκεί κοντά, έναν ασπρομάλλη γέροντα, ο οποίος αφού την πλησίασε, της αποκάλυψε ότι είναι ο Άγιος Νικόλαος. 

Μάλιστα της είπε να πάει να βρει τον ιερέα του χωριού και να του πει να σκάψει στον πέτρινο λόφο για να βρει την εικόνα του Αγίου. Ενδεικτικό είναι ότι της υποδείκνυε και το ακριβές σημείο του λόφου, όπου θα έβρισκαν την επί πολλά χρόνια θαμμένη εικόνα του θαυματουργού Αγίου, ενώ στη συνέχεια θα έπρεπε σύμφωνα με την επιθυμία Του να ανεγείρουν ναό αφιερωμένο στο όνομά Του. 

 Η δωδεκάχρονη Ευθαλία αποκάλυψε την εμφάνιση του Αγίου Νικολάου στον πατέρα της, ο οποίος δεν πίστεψε στις συγκλονιστικές αποκαλύψεις της κόρης του, της είπε δε να μην πει τίποτα σε κανέναν, διότι αυτά είναι πράγματα εξωπραγματικά που προκαλούν αντιδράσεις και ειρωνικά σχόλια.

Ο ΄Αγιος Νικόλαος χαρακτηρίζεται στην υμνολογία της Εκκλησίας ως...

ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ

Ο ΄Αγιος Νικόλαος χαρακτηρίζεται στην υμνολογία της Εκκλησίας ως κανόνας πίστεως, εικόνα πραότητας, εγκρατείας διδάσκαλος, μέγας αντιλήπτορας, άδυτος λαμπτήρας, φωστήρας παγκόσμιος, συμπαθής, φιλάγαθος, ρύστης θερμότατος, αληθής προστάτης, Πατήρ Αγγέλων, συμπολίτης των Αποστόλων, ισοστάσιος των Προφητών, κληρονόμος Θεού, συγκληρονόμος Χριστού, λειτουργός Κυρίου, αχείμαστος λιμήν, τείχος απροσμάχητον, πύργος ασφαλείας, θύρα μετανοίας, οδηγός ψυχών και πρόμαχος, παραμύθιον των θλιβομένων, καταφύγιον των εν κινδύνοις, πύργος της ευσεβείας, αντίπαλος της ασεβείας, υπέρμαχος της ευσεβείας, πρωτοστάτης της Εκκλησίας, καλλονή των Ιεραρχών, κλέος των Πατέρων, βρύση των θαυμάτων, μυροθήκη, έαρ ευφρόσυνον, καταγώγιον των αρετών, πυρσός ο της νίκης, ενδιαίτημα της Τριάδος, γαληνότατος όρμος, σκεύος εκλογης, εδραίωμα της Εκκλησίας, κυβερνήτης των εν θαλάσση.

 «Ουδείς εν πειρασμοίς σε πότε προσεκάλεσε και την λύσιν ευθύς ουκ εδέξατο, άγιε. Τους μεν εν θαλάσση, τους δε εν τη γη γαρ ου διαλείπεις σώζων εκάστοτε, ως έχων το δύνασθαι..».

 Μ' αυτά τα λόγια στιχούργησε και περιέγραψε ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός, συνοπτικά, τα θαυματουργικά χαρίσματα του Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων της Λυκίας.

Φθιώτιδος Συμεών: «Άγιος Νικόλαος Πρέσβης μέγας»

                         

Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος βλέπει στον ύπνο του τον Άγιο Νικόλαο...

.... «τὴν παροῦσαν μου γράφω ὑμῖν, ἅμα ἐγερθεὶς τῆς κλίνης, ὅπως ἀνακοινώσω ὑμῖν ὄνειρόν τι, τὸ ὁποῖον μοὶ ἐνεποίησε πολλὴν ἐντύπωσιν … διὰ τὸν ἀποκαλυπτικὸν αὐτοῦ χαρακτήρα»

Είδε ότι στεκόταν στα πόδια της λάρνακας με το λείψανο του Αγίου Νικολάου. Το παρατηρούσε και του φαινόταν ότι κοιμόταν. Στο μεταξύ, του φάνηκε ότι το λείψανο κινήθηκε, άνοιξε τα μάτια του κι ανακάθισε. Υψώνοντας τα χέρια του, τα έτεινε προς τον Άγιο, που έσκυψε από σεβασμό, για να τον ασπαστεί. Τότε ο άγιος Νικόλαος τον αγκάλιασε και τον φίλησε τρεις φορές  και τον φίλησε κι ο Άγιος.

 Μετά τον ασπασμό, τον κοίταξε και του είπε:

 «Ἐγὼ θὰ σὲ ὑψώσω ὑψηλὰ ὑψηλά,  ἀλλὰ θέλω καὶ ἐγὼ παρὰ σοὖ νὰ μοὶ κάμῃς ἕνα θρόνον ἀργυροὖν». 

Αυτά είπε και αμέσως έπεσε και κοιμήθηκε και ο Άγιος ξύπνησε. Αμέσως, θυμήθηκε ότι το όνειρο αυτό το είχε ξαναδεί πριν τρεις μέρες, αλλά το είχε ξεχάσει. Σην πρώτη φορά ο άγιος Νικόλαος μόνο τον ασπάστηκε, χωρίς να του πει τίποτα. Ση δεύτερη φορά, έγινε η αναγγελία και η αίτηση. Στη συνέχεια της επιστολής, φανερώνεται και η απάθεια, με την οποία ο ιερός πατήρ αντιμετωπίζει το όνειρο: «Ἴδωμεν εἰ ἀληθὲς τὸ ὄνειρον. Φαίνεται ἀληθοφανές, ἀλλ’ ἡμεῖς ἀπαθῶς διακείμεθα, ὁ Θεὸς νὰ ποδηγετήσῃ ἡμᾶς εἰς ἐργασίαν τοὖ ἀγαθοὖ». Ο Άγιος αποκαλύπτει στις μοναχές ότι ο ναός του Καΐρου τον οποίο «ἀπὸ πενιχροὖ» ανέδειξε «ἔκπαγλον», τιμάται στον άγιο Νικόλαο.

ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ, Κατηχητικαί Επιστολαί 115, σ. 222.

Η άποψη του Αγίου σχετικά με τα όνειρα είναι απόλυτη και ξεκάθαρη: «Ἐπιθυμῶ πολὺ νὰ μὴ πιστεύωσι τὰ ὄνειρα». Και συμβουλεύει ότι, αν κάποια αδερφή δει κάποιο όνειρο ή οπτασία, πρέπει να του γράψει με κάθε λεπτομέρεια, έτσι ώστε να μην εισχωρήσει μέσα της κάποια πλάνη.

Ο ναός του Αγ.Νικολάου στην Σκόδρα επί δικτατορίας Χότζα...

Στην φωτογραφία βλέπετε το εσωτερικό της εκκλησίας του Αγίου Νικόλαου στη Σκόδρα της Αλβανίας το 1967, όταν η κομμουνιστική δικτατορία του Εμβέρ Χότζα την είχε μετατρέψει σε... γυμναστήριο. 

Λίγους μήνες μετά, το καθεστώς γκρέμισε τον ναό χρησιμοποιώντας στρατιωτικά τανκς και εκρηκτικά. 

Την ίδια χρονιά καταστράφηκαν με κυβερνητική εντολή σε όλη την Αλβανία 2172 θρησκευτικοί χώροι λατρείας, μεταξύ των οποίων 740 τζαμιά, 609 ορθόδοξες εκκλησίες, 158 καθολικές εκκλησίες και 530 τεκέδες.
Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου ξαναχτίστηκε το 2008.

πηγή

π. Ευάγγελος Παπανικολάου: Πανάγιε Νικόλαε

                          

Το Θαύμα του Άγιου (Κων/νου Βούκουνα)

Αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα στους ναυτικούς.

Στον ουρανό μα και στη γη, είναι μεγάλη σχόλη, τ’ Άγιου Νικόλα τη γιορτή, την ευλαβούνται όλοι!Οι Άγιοι τρέξαν, τ΄ ουρανού, να πουν δοξολογία Σε μια γιορτή Του κάποτε… Να λάβουν κι ευλογία!

Φόρεσαν τα Άγια Άμφια κι άρχισε η λειτουργία. και περιμένατε κι Αυτόν να μπει στην Εκκλησία…
Ο Άγιος δεν ερχότανε κι η ώρα προχωρούσε κι όλοι αναρωτιόντουσαν, Πού είναι; Πώς αργούσε;

Από τα πέρατα της Γης τρέξανε στη γιορτή Του με μια λαχτάρα μοναχά, να πάρουν την ευχή Του!
Μα Εκείνος δεν φαινότανε… Μη κι ήταν ξεχασμένος; κι όλοι Τον περιμένανε να έρθει στολισμένος.

Κόντευε η Απόλυση και, να ο Ευλογημένος. Ο Αϊ Νικόλας πρόβαλε, βρεγμένος και κλαμένος …
Πού είσαι Άγιε του Θεού; Σήμ ρα είναι η γιορτή Σου! Για ευλογία ήρθαμε. Δώσε μας την Ευχή σου!

Ο Άγιος εγονάτισε Μετάνοια Τους βάζει Ευλογημένος ο Θεός! Από καρδιάς φωνάζει…
Άγιοι και αδέλφια μου. Χίλιες ευχές θα δώσω Μα ένα καράβι χάνονταν Κι έτρεχα να το σώσω!!!

Δοξάσετε τον Ύψιστο! Μεγάλο τ’ όνομα Του! Φίλο στο δέντρο δεν κουνά Χωρίς το θέλημα Του.
Σα με καλούν οι ναυτικοί Την ώρα του κυκλώνα Τρέχω σαν πουν ευλαβικά: 

« ΒΟΗΘΑ ΑΓΙΕ ΝΙΚΟΛΑ»

πηγή

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Κατάθλιψη και Χαρά

                        

Ομιλία κατά την τελετή του τριετούς ιερού μνημοσύνου του μακαριστού Γέροντα Αθανασίου Χατζή.

Ομιλία η οποία εκφωνήθηκε την 30/11/2024 στην Ιερά Μονή Δουραχάνης Ιωαννίνων, από τον διδάκτωρ Φιλολογίας και συγγραφέα Αχιλλέα Σύρμο, κατά την τελετή του Τριετούς Ιερού Μνημοσύνου του Μακαριστού Γέροντα Αθανασίου Χατζή.
Ο Αχιλλέας Σύρμος ήταν ένα από τα χιλιάδες παιδιά, που αξιώθηκε να τον μεγαλώσει και να τον σπουδάσει η Αγάπη και το Έργο του Μακαριστού Παπα-Θανάση.

 ''Τιμούμε σήμερα την μνήμη της προ τριετίας κοιμήσεως του αγαπημένου μας Γέροντα, πατρός Αθανασίου Χατζή της Ιεράς Μονής Δουραχάνης. Σε αυτά τα τρία χρόνια από την εκδημία του είμαι σίγουρος ότι όσοι τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε από κοντά ανακαλέσαμε στη σκέψη και στην ψυχή μας όλες τις στιγμές και τις εμπειρίες που συγκοινωνήσαμε στη διάρκεια της αγιασμένης του βιωτής.

 Πότε τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά;

 Πότε και πόσες φορές ευεργετηθήκαμε από την επενέργεια της Χάριτος της οποίας υπήρξε χρυσόχροο δοχείο; 

Ποιές εικόνες και ποιά περιστατικά μαζί του μας σημαδεύουν; 

Πόσες φορές με το βλέμμα του έκλεισε μέσα μας τη γαλήνη σαν κρυφό φιλοδώρημα κάτω απ’ το χέρι; 

Πότε συνειδητοποιήσαμε ότι η πορεία της ζωής μας βρίσκεται στην ευθύνη ενός φωτεινού πνευματικού κι ενός χαριτώνυμου Γέροντα;

 Τι είναι λοιπόν ένας Γέροντας; Αυτό το ερώτημα απασχολεί τον αφηγητή των Αδερφών Καραμαζόφ του Ντοστογιέφσκι στην αρχή του περιλάλητου μυθιστορήματος. Γέροντας, θα μας πει ο Ντοστογιέφσκι, είναι αυτός που παίρνει την ψυχή και την βούλησή μας μέσα στη δική του ψυχή και τη δική του βούληση. Μόνον εκείνος που έχει γνωρίσει έναν αληθινό Γέροντα μπορεί κάποτε να κατακτήσει την απόλυτη ελευθερία, την ελευθερία ν’ αποφύγει τη μοίρα εκείνων που έζησαν όλη τους τη ζωή και δεν βρήκαν τον εαυτό τους μέσα τους.

Ο πατήρ Αθανάσιος, ένα φτωχόπαιδο από τα βουνά της Βωβούσας, ένας άνθρωπος του ηπειρωτικού λαού, αξιώθηκε από τον Θεό να συνεχίσει με τη ζωή και το έργο του αυτή την μακρά παράδοση των γεροντάδων της Ορθοδοξίας που προσελκύουν τους απλούς ανθρώπους αλλά και τους διακεκριμένους ταγούς για να εξομολογήσουν τις αμφιβολίες και τις αμαρτίες τους, να θεραπεύσουν τις ψυχικές και υπαρξιακές τους προκλήσεις και να παρηγορήσουν τα συναισθηματικά τους αδιέξοδα όταν το πένθος, η απώλεια και ο ανθρώπινος πόνος παραμένουν για τον κόσμο της επιστήμης και της κοινωνίας ανίατες πληγές. 

Ο Γέροντάς μας με την παρορμητική του γενναιοδωρία και το αγιομίμητο παράδειγμα είναι αυτός που χάριτι Θεού μετέτρεπε την επίγεια καθημερινή φθορά σε ουράνια αφθαρσία.

Είμαστε όλοι σήμερα εδώ, σ’ αυτό το μικρό παραλίμνιο χωριό του, στο αγαπημένο του μοναστήρι, μάρτυρες της μνήμης ενός θαύματος, ενός θαύματος που μας εμπεριέχει κάθε φορά που τον θυμόμαστε να μας προσφέρει τον εαυτό του ως αντίδωρο ευλογίας και ως θυσιαστικό ολοκαύτωμα. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να μιλήσει κανείς για τη ζωή και το έργο του μέσα σε λίγα λεπτά. Είναι πολλές οι παραστάσεις που μπορώ να θυμηθώ και ο ίδιος, πολλές οι εικόνες και οι εντυπώσεις με τον Γέροντα η μορφή του οποίου αναθάλλει τώρα στο φως μιας γαλήνιας αλλόκοσμης αχλής. 

"Τήν τῶν τυράννων μανίαν καί ἰταμότητα μή πτήξασα, Βαρβάρα..."

"Τὴν τῶν τυράννων μανίαν καὶ ἰταμότητα μὴ πτήξασα, Βαρβάρα...",
"τυράννων οὐ κατέπτηξας ἀπειλάς, ἀνδρειόφρον".
Αυτές είναι δύο φράσεις από τον Όρθρο της αγίας μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, η δεύτερη μάλιστα από το κοντάκιό της.

Μία από τις σημασίες του αρχαίου ρήματος "πτήσσω" ήταν: "μαζεύομαι/ζαρώνω από φόβο". Ίδια, ουσιαστικά, ήταν και η σημασία του σύνθετου (από το "κατά" + "πτήσσω") ρήματος "καταπτήσσω".
Και τα δύο αυτά ρήματα έχουν σημαντική παρουσία στην Παλαιά Διαθήκη. Π.χ., για το "πτήσσω": "σκύμνος λέοντος ἰσχυρότερος κτηνῶν, ὃς οὐκ ἀποστρέφεται οὐδὲ καταπτήσσει κτῆνος" ( = "το μικρό λιοντάρι είναι ισχυρότερο από όλα τα ζώα και δεν υποχωρεί ούτε φοβάται κανένα άλλο ζώο") (Παροιμ. 30:30), και για το "καταπτήσσω": "καὶ κατέπτηχε πᾶς ὁ κατοικῶν τὴν γῆν ἐκείνην" ( = "και έχει φοβηθεί καθένας που κατοικεί σ' εκείνη τη γη") (Ιησούς Ναυή 2:24).

Έτσι, οι δύο φράσεις που μνημονεύσαμε στην αρχή μπορούν να αποδοθούν ως εξής:
"Χωρίς να φοβηθείς, Βαρβάρα, τη μανία και τη θρασύτητα των τυράννων..."
και"έχοντας, Βαρβάρα, ανδρείο φρόνημα, δεν φοβήθηκες τις απειλές των τυράννων".

Andreas Moratos

Αγία Βαρβάρα: Αύριο πρωί- πρωί να σηκωθείς και να παίξεις πιάνο!

Δεν έλειψαν ποτέ τα ζωντανά σύγχρονα θαύματα των Αγίων και μαρτύρων της Εκκλησίας μας.
Η νεαρή Σοφία Βέλλα έπασχε από μία σοβαρή αρρώστια. Το δεξί της χέρι ήταν παράλυτο. Οι γιατροί στους όποιους την πήγανε οι γονείς της, σήκωσαν ψηλά τα χέρια. Δεν μπορούσαν να την θεραπεύσουν.
Στις 14 Φεβρουαρίου του 1899 όμως και ενώ η νύχτα είχε πέσει βαθειά στην Αθήνα, η νεαρή κοπέλα είδε στον ύπνο της μία ωραία παρθένα να μπαίνει στο δωμάτιο της και να λέγει:
– Αύριο πρωί- πρωί να σηκωθείς και να παίξεις πιάνο!
– Μα πώς να παίξω; Δεν βλέπεις το χέρι μου, που είναι παράλυτο;
Είπε αυτή στο όνειρό της.
– Είμαι η Αγία Βαρβάρα!
Είπε τότε η ωραία νέα και εξαφανίστηκε.
Το πρωί της 15ης Φεβρουαρίου, σηκώθηκε η Σοφία χαρούμενη. Το χέρι της δεν ήταν πλέον ξερό και ακίνητο. Είχε μέσα του ρυθμό και ζεστασιά.
Έτρεξε τότε αμέσως η νέα και άρχισε να παίζει πιάνο.
Άκουσαν οι γονείς της το επιδέξιο παίξιμο του πιάνου και πήγαν στο διπλανό δωμάτιο να δουν.
Και ω του θαύματος! Είδαν, ότι ή κόρη τους ήταν τελείως καλά.
Το θαύμα έγινε γνωστό παντού. Οι γονείς της από ευγνωμοσύνη προς την Αγία κατασκεύασαν χρυσό χέρι και το τοποθέτησαν κοντά στη θαυματουργό εικόνα της. Έτσι το όνομα της οικογένειας Βέλλα, συνδέθηκε με την θαυματουργή εικόνα.

Το θαύμα αυτό υπενθυμίζεται στους πιστούς και με μία σημείωση, που βρίσκεται στο εικονοστάσι και γράφει: «Σοφία Λ. Βέλλα. Εξ ανιάτου υδράθμου πάσχουσα, κατ’ όναρ δε τη 14η Φεβρουαρίου 1899 ιαθείσα παρά της Αγίας, το εικονοστάσιο συν τη κανδήλα και περιφράγματι ευσεβώς ανέθηκεν».

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Από το βιβλίο η «Αγία Βαρβάρα», των εκδόσεων Ένθεος βίος.

πηγή

Να δίνουμε σημασία σε αυτόν τον λόγο της εκκλησίας "τον υπόλοιπον χρόνον τη ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι".

 Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

Ο Άγιος Κυπριανός είχε μία επιπλέον αμαρτία που δεν ήταν μόνο η προσωπική του πτώση στη μαγεία. Ήταν ότι δια της μαγείας πολλούς ανθρώπους εγκρίμνησε στην δαιμονοκρατία της μαγείας, παρέσυρε πολλούς ανθρώπους με τη φήμη που είχε, με ταις δυνάμεις που είχε ως ισχυρός μάγος που ήταν. Όλα αυτά σε όλη του τη ζωή ο Άγιος Κυπριανός τα έφερνε μπροστά του και είχε καθημερινή μετάνοια.

Μόνο έτσι μπορούμε λίγο να καταλάβουμε αυτά που λένε οι διάκονοί μας και οι ιερείς μας στη Λειτουργία. Τι λένε; "Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι".

Παρακαλούν το Θεό μας να μας αξιώσει να εκτελέσουμε, να ολοκληρώσουμε σημαίνει αυτό το ρήμα, μέχρι το τέλος του ζωής μας, τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας εν ειρήνη και εν μετανοία. Κι ενώ μπορεί γύρω μας να γίνονται πόλεμοι, στην οικογένειά μας καυγάδες, διαζύγια, φτώχειες, συμφορές. Ο άνθρωπος που ζει εν μετανοία έχει αυτό το παράδοξο μέσα του αισθάνεται βαθιά την ειρήνη. Βαθιά ειρήνη! Και μπορεί μέσα σε ένα πέλαγος τρικυμισμένο να προχωρήσει το καράβι του σώματος και της ψυχής.

Έτσι και εσείς αδελφοί μου και να εύχεστε και για μένα που λέω τα μεγάλα λόγια. Να δίνουμε σημασία σε αυτόν τον λόγο της εκκλησίας "τον υπόλοιπον χρόνον τη ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι".

Βλέπετε και οι εξωτερικοί πόλεμοι ήρθαν στη γειτονιά μας. Ο Λίβανος είναι δίπλα και τα Ιεροσόλυμα και το Τελ Αβίβ που βομβαρδίζεται, αφού και αυτό εμβομβάρδισε. Έτσι. Υπάρχει μία δημοκρατία στα Σχέδια του Θεού. Άρα από ό,τι φαίνεται τον υπόλοιπό μας βίο, τουλάχιστον τα άμεσα επόμενα χρόνια, δεν θα το ζήσουμε και πολύ εν ειρήνη... Μάλλον θα ζήσουμε με συνεχείς ακοές πολέμων και είμαστε και εμείς αν όχι στην εμπόλεμη ζώνη, στην Κύπρο είμαστε στην γκρίζα ζώνη. Οπότε γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η παραγγελία που έχει ο Διάκος σε κάθε Λειτουργία "τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι" διότι απειλείται η καθημερινότητά μας. Απειλείται η βιολογική ζωή μας... με μιά ραδιενέργεια που οπωσδήποτε θα έχουμε λόγω της γειτονίας (Μέση Ανατολή) και όλα τα συναφή λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί…

Άρα δεν είναι τυχαίο που σύγχρονοι Άγιοι σαν τον Άγιο Γέροντα Εφραίμ της

«Να έρθετε να με πάρετε για να διώξω την αρρώστεια»(ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ)

 Στις 15 Ιουλίου τελείται η ανάμνηση του γενομένου Θαύματος της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, στο Πολυδένδρι Αττικής, όταν μέτα από επέμβαση της Αγίας, στάματησε η λοιμική νόσος της ευλογιάς.

 Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των κατοίκων του Πολυδενδρίου, τις οποίες συνέλεξε το 1986 ο εφημέριος του χωριού, στα 1917 έπεσε επιδημία ευλογιάς στο χωριό. Πολλοί αρρώστησαν κι οχτώ απ’ αυτούς πέθαναν ενώ ήσαν κι άλλοι ετοιμοθάνατοι. Δύο από τους νεκρούς ήσαν απ’ το Γραμματικό γι’αυτό όλοι υποθέσανε ότι η αρρώστεια ήρθε από κει. Όλοι πανικοβλήθηκαν. Πολλοί πήραν τά βουνά. Η χωροφυλακή απέκλεισε τά σπίτια στα οποία υπήρχαν άρρωστοι, καθώς και τους γύρω δρόμους, για να εμποδίσουν την εξάπλωση της επιδημίας. Άλλοι έπιασαν το πηγάδι της πλατείας και τις βρύσες του χωριού για να εμποδίσουν τους αρρώστους να μολύνουν το νερό. Οι δυστυχείς άρρωστοι πήγαιναν στη δεξαμενή έξω από το χωριό για να πάρουν νερό. Τους νεκρούς δεν τους διάβαζαν στην Εκκλησία. Ο εφημέριος του χωριού ο παπα-Γιάννης ο Τσάκας κρυφά διάβασε μερικούς. Κάποιος γέροντας διηγείται: «Κάποιον από τους νεκρούς τον πήγα εγώ σέρνοντας από το σπίτι στην Εκκλησία, νύχτα και τον θάψαμε. Μετά εγώ πήρα την κάπα του και κοιμήθηκα αλλά δεν κόλλησα την αρρώστεια». Πάνω στα μνήματα ρίχνανε ασβέστη για να μη μεταδοθεί η επιδημία.

Μέσα σ’αυτή την κατάσταση της απελπισίας και του πανικού, όπως διηγήθηκε η Άννα Βασιλάκου, ένα μικρό παιδί, ίσαμε 10 χρονών, ο Παναγιώτης Σπυρ. Σωτήρχος είδε σε όραμα στο εικονοστάσι την Αγία Βαρβάρα, η οποία του είπε: «Να έρθετε να με πάρετε για να διώξω την αρρώστεια». 

Η αγάπη του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη για τα παιδιά

Αξίζει να αναφερθή – διηγείται ανώνυμος ιερεύς – ένα χαριτωμένο περιστατικό που δείχνει το διορατικό χάρισμα του αγίου Γέροντος και την αγάπη του για τα παιδιά.
Ήταν μια περίοδος που οι γονείς είχαν οικονομικές δυσκολίες και είχε περάσει ένα διάστημα που χάριν οικονομίας απέφευγαν να μας παίρνουν γλυκά (ήταν κάποια συγκεκριμένα γλυκά που τα είχαμε αδυναμία).

Πήγαμε στο Γέροντα για εξομολόγηση. Εγώ είχα μείνει τελευταίος. Όταν τελείωσα, ο Γέροντας μου είπε να περιμένω λίγο και, ενώ κανείς δεν του είχε πει για τον “παιδικό πόνο μας” μου δίνει ένα πεντοχίλιαρο και μου λέει: 

«Αυτό να το δώσης στους γονείς για να σας πάρουν γλυκά». Οι γονείς όταν το άκουσαν κοιτάχτηκαν με έκπληξη…

Άλλο περιστατικό συνέβη με τον αδελφό μου. Στο τέλος του Δημοτικού σχολείου, σκεφτόταν το ενδεχόμενο της Αθωνιάδας Σχολής του Αγίου Όρους για Γυμνάσιο–Λύκειο και οι γονείς σκέφτονταν και το ενδεχόμενο του μοναχισμού, μήπως έχη κάποια κλίση τέτοια. Γύρισαν με τον πατέρα και ρώτησαν διάφορους κληρικούς για τη γνώμη τους και οι απόψεις διΐσταντο.
Όταν πήγαν στον Γέροντα, εκείνος τους απέτρεψε λέγοντας να μείνη στο σπίτι και προσθέτοντας:

 «Θα του βρούμε και ένα καλό κορίτσι δικό μας, να τον παντρέψουμε». 

Ο αδελφός μου σήμερα είναι υπερπολύτεκνος αφού παντρεύτηκε μια κοπέλλα που από μικρή επισκεπτόταν συχνά το μοναστήρι και είχαν Πνευματικό (η οικογένειά της) τον π. Ιάκωβο.

Κάποιος τον είχε υπηρετήσει!Ποιος άλλος, αλήθεια, από την Παναγία;

Το 2005, νομίζω, ο Γέροντας [ο Ιερομόναχος παπα-Φώτης ο διά Χριστόν σαλός] ήταν βαριά άρρωστος από τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε.
Ήταν μάλιστα κλινήρης και τον είχαμε εμείς εδώ στο Μοναστήρι μας [στην Ιερά Μονή Πιθαρίου της Μυτιλήνης].
Παρέμενε ακίνητος. Τον είχαμε βάλει σ’ ένα κελλάκι με δυο κρεβάτια, στο ένα κοιμόταν ο παπα-Φώτης και στο άλλο εγώ. Ήταν αδύνατο να μείνει μόνος του, έπρεπε ένας άνθρωπος να τον υπηρετεί νύχτα και ημέρα.
Υπέφερε από φοβερές αϋπνίες. Είχε τρομερούς πόνους. Έλεγε χίλια δυο ασυνάρτητα.
Άλλοτε ρωτούσε πότε έρχεται το καράβι κι άλλοτε, νομίζοντας πως είναι στο Νοσοκομείο, ζητούσε την «κυρα-Νοσοκόμα»! Του είχαμε βάλει κιγκλίδωμα γύρω από το κρεβάτι του, για να μην μπορεί να σηκωθεί.

Θυμάμαι, ήταν Μεγάλη Πέμπτη· δε χτυπήσαμε το βράδυ καμπάνα, γιατί αν την άκουγε, θα επέμενε να τον μεταφέρουμε στο Ναό, πράγμα αδύνατο λόγω και της μεγάλης Ακολουθίας.
Όταν τελειώσαμε την Ακολουθία και πήγα στο κελί, με ρώτησε τι μέρα είναι σήμερα. Του απάντησα Πέμπτη, χωρίς να του θυμίσω τίποτε άλλο. Καθώς πέσαμε να κοιμηθούμε, εκείνος άρχισε μέσα στη νύχτα να κάνει τρισάγια και να μνημονεύει τους γονείς του και ένα σωρό νεκρούς.
Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε:
– Μεγάλη Πέμπτη δεν είναι σήμερα; Τρισάγια δεν κάνουν;
Εγώ θαύμασα!
Μετά, τι μου είπε για να διασκεδάσει την έκπληξή μου και να θολώσει τα… νερά;
– Τρισάγια κάνουν σήμερα. Κάτσε να κάνω ένα και για σένα, κι ας είσαι ζωντανός. Άμα πεθάνεις, δε θα το ακούσεις· γι’ αυτό άκουσέ το τώρα.
Και πράγματι, έκανε το Τρισάγιο μου!

«Οι άγγελοι είναι παρόντες στο τραπέζι»(Ангела за трапезой!)

 Στην ρωσική Ορθόδοξη παράδοση αφού η οικογένεια απαγγείλει ή ψάλλει το ''Πάτερ Ημών'',ο πατέρας θα πει:«Οι άγγελοι είναι παρόντες στο τραπέζι»(Ангела за трапезой!)και οι υπόλοιποι θα απαντήσουν:«Είναι αοράτως παρόντες»(Невидимо предстоит!)

Αυτή η ευλαβής παράδοση προέρχεται από τον βίο του γέροντα Νήφωνος  ο οποίος μία φορά επισκέφτηκε μία φτωχή οικογένεια που έπαιρναν το γεύμα τους.

Ο γέροντας είδε όμορφους νεαρούς άντρες,ντυμένους στα λευκά,να στέκονται πίσω από το κάθε μέλος της οικογενείας.Ποίοι ήταν αυτοί οι όμορφοι άντρες;

 Ο Θεός του αποκάλυψε πως ήταν άγγελοι Θεού.Και ότι έστεκε κοντα στους ανθρώπους εαν εκείνοι έτρωγαν πρόσχαρα,ήσυχα και με αδελφική αγάπη.Αν όμως κατά την διάρκεια του γεύματος μιλούσαν για μάταια πράγματα,ή έβριζαν ή κάποιος άρχιζε να λέει ότι το φαγητό δεν ήταν καλό,τότε οι άγγελοι του Θεού έφευγαν μακριά και την θέση τους έπαιρναν δαίμονες που άφηναν μία απαίσια μυρωδιά

Με τις λέξεις «Οι άγγελοι είναι παρόντες στο τραπέζι»,καλωσορίζουμε τους παρόντες στο γέυμα.Και μας θυμίζουν αυτές οι λέξεις ότι πίσω μας στέκονται άγγελοι Θεού

πηγή/proskynitis.blogspot