Νά φοβᾶσαι τόν ἄνθρωπο,πού δέν φοβᾶται-σέβεται τά Ἅγια τοῦ Θεοῦ»

 Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 Ἔχουμε ποτέ διερωτηθεῖ, γιατί ὁ λαϊκός, πού εἰσέρχεται στό «Ἱερό», δέν ἐπιτρέπεται νά περάσει μπροστά ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα; Γιατί δηλ. ἐπιτρέπεται νά περάσει ἀπό «πίσω» ἤ ἀπό ἀριστερά ἀπό δεξιά; Τί ἀλλάζει ὡς πρός τήν ἱερότητα τῆς Ἁγίας Τραπέζης; Θά τό καταλάβουμε ἀπό τά ἀκόλουθα.

 Στό προαύλιο τοῦ νομικοῦ Ναοῦ ὑπῆρχε τό «θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων», ὅπου θυσίαζαν ζῶα. ‘Ο Κύριος ἀπαγόρευσε τούς ὑπηρέτες τοῦ Μωυσῆ, νά τό πλησιάζουν. Παράβαση ἐντολῆς Του σήμαινε θάνατο καί γιά τόν Μωυσῆ, ὡς φύλακα τοῦ θυσιαστηρίου, καί γιά τούς ὑπηρέτες του! (Ἀριθμ. 18: 3). («Ὁ Θεός δέν ἀστειεύεται»). Καί ἡ Ἁγία Τράπεζα εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπό τό θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυμάτων! Ἄλλο: Ὅταν οἱ Ἰσραηλῖτες «διέσχιζαν» τόν Ἰορδάνη ποταμό, μέ τήν Κιβωτό, ὁ λαός, κατ’ἐντολή Θεοῦ, στεκόταν μακρυά ἀπό τήν Κιβωτό ἕνα περίπου χιλιόμετρο! (Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ 3: 4). Ἡ δέ Ἁγία Τράπεζα εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπό τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης!

Καί ἄρα ὁ λόγος πού ὁ λαϊκός δέν ἐπιτρέπεται νά περάσει μπροστά ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα, εἶναι, ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος, περνώντας μπροστά της, ( ἰδιαίτερα ἄν ὁ «διαδρομος» εἶναι στενός) νά τήν πλησιάσει ἤ καί νά τήν ἀγγίξει. Δηλαδή, θά πρέπει νά περνᾶ ὅσο πιό μακρυά μπορεῖ, σάν νά βλέπει μπροστά του φωτιά καί νά φεύγει μακρυά...! Καί ὅταν περνᾶ κοντά ἤ καί ἀγγίζει τήν Ἁγία Τράπεζα, τί γίνεται; Ἁμαρτάνει καί ὁ ἴδιος, καί ὁ Ἱερέας πού τόν βλέπει, καί δέν τόν νουθετεῖ (Ἀριθμ. 18: 3). Ἡ Ἁγία Τράπεζα δέν εἶναι τραπέζι!

 Ὅταν ὁ Κύριος ἔδιωξε (γιά δεύτερη φορά) τούς ἐμπόρους ἀπό τό προαύλιο τοῦ Ναοῦ, μεταξύ τῶν ἄλλων, «δέν ἄφηνε νά μεταφέρει κανείς διά μέσου τοῦ προαυλίου (!) κανένα πρᾶ­γ­μα!» (Μκ. 11:16). Σκεφθεῖτε πόσο ἁμαρτάνουμε, ὅταν μεταφέρουμε διάφορα πράγματα (ἄσχετα μέ τόν Ναό), διασχίζοντας τόν Ναό! Καί πόσο, ὅταν τά εἰσάγουμε στό «Ἱερό», περνώντας πίσω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα ἤ ἀκόμα θέτοντάς τα πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα! «Θεέ μου! Πῶς κατάντησε τό

Bătrânul Abimelec Aghiannanitul (1872-1965).Primul biograf al Sfântului Nectarie de Eghina

Bătrânul Abimelec Micragiannanitul (1872-18 Octombrie 1965)

  Vrednicul de pomenire bătrân Abimelec – după numele civil, Gherásimos Bonákis – s-a născut în anul 1872 la Brósnero (Creta) și a adormit somnul cel veșnic al drepților în Grădina Maicii Domnului, în 1965, la vârsta de aproape 100 de ani. Nu a învățat foarte multă carte, terminând doar primele patru clase primare, apoi a ucenicit pe lângă un unchi de-al lui, și a învățat meseria de croitor. Nu a putut, însă, îndrăgi această meserie, pentru că, încă de la această fragedă vârstă, inima lui fusese străpunsă de săgeata erosului dumnezeiesc, iar singura dorință era aceea de a părăsi satul natal pentru a deveni pustnic la Sfântul Munte și a se dărui cu totul pe sine rugăciunii neîntrerupte, ascezei și postului.
 Și într-adevăr, de foarte tânăr, la vârsta de doar 17 ani, în anul 1890, avea să plece în Sfântul Munte. Mai întâi a stat la chilia Cinstitei Cruci, la 45 de minute depărtare de Kerasiá, pe drumul care duce la Kavsokalívia. După șase ani petrecuți acolo, în 1896, Părintele Abimelec s-a mutat la schitul Sfântului Vasile, unde, datorită așezării izolate, putea să se dedice mai mult și mai profund rugăciunii și ascezei. Într-un târziu avea să se mute, pentru totdeauna, la Schitul Sfintei Ana și, de aceea, avea să rămână cunoscut tuturor drept Abimelec Mikraghiannanítul.

Bătrânul Abimelec, urcând treaptă cu treaptă scara virtuților, a ajuns la înălțimea Părinților isihaști ai Bisericii, dobândind dumnezeiescul har al înainte-vederii, puterea pe care Dumnezeu o dăruiește omului smerit și rugător, anume de a scruta cu privirea adâncurile inimii omenești și de a citi tainele gândurilor omului.

Bătrânul Abimelec Aghiannanitul. Fotografie de Ier. Antipa

 Sfințenia vieții l-a făcut cunoscut pe Bătrânul Abimelec și în afara Sfântului Munte, mulțime de închinători venind zilnic la chilia lui ca să audă cuvânt de înțelepciune și de mângâiere.

 În același timp, a ținut legătura cu alți părinți duhovnicești de seamă din acea vreme, pe care sfințenia vieții lor i-a ridicat la înălțimea duhovnicească a părinților din vechime: Sfântul Nectarie de Eghina, cei doi ,,Alexandri”, Moraitídis și Papadiamantis, Bătrânul Filothei Zervákos, egumenul Sfintei Mănăstiri numită a ,,Longobarzilor” din insula Paros, dar și a acelui blând levit de curând canonizat de către Patriarhia Ecumenică, Sfântul Nicolae Planás.

 Toți cei amintiți mai sus, în corespondența lor și în discuțiile cu ceilalți, vorbeau mereu în termeni elogioși și cu deosebită admirație despre dumnezeiasca înțelepciune și duhovniceasca înălțime ale marelui ascet din pustia athonită, Părintele Abimelec. 

 Mai mult, Sfântul Nectarie de Pentapole îl chema destul de des în Eghina, la Mănăstirea Sfintei Treimi, pentru a le vorbi monahiilor de acolo, iar Bătrânul îi răspundea glumind: ,,Dar cum este posibil, Preasfinția voastră, să mă chemați pe mine, un monah simplu și neînvățat, să le vorbesc maicilor?”. Sfântul

Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας...

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

 «Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή του Θεού, ως ένδειξη ότι ο Θεός ''δεν υπάρχει'', ''πέθανε''.

 Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει.

 Ζητάμε από Αυτόν να μας υποστηρίξει στις αδικίες μας. Δεν μας ενοχοποιεί φανερά. Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών. 

 Αν όμως στραφούμε προς Αυτόν με μετάνοια, τότε έρχεται γρήγορα, γρηγορότερα από όσο περιμέναμε. Γνωρίζοντας τις ανάγκες μας, πολύ συχνά τις προλαμβάνει. Μόλις προφέρουμε στην προσευχή τα αιτήματά μας, που δικαιολογούνται με την πραγματικότητα της ζωής μας μέσα στον κόσμο, Αυτός ήδη το έχει εκπληρώσει. 

Συνεπώς, η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις αδικίες μας η πιο εύγλωττη, η πιο ευγενική».

Η πνευματική χαρά του εκκλησιασμού

Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη

Υπάρχουν σήμερα πολλά αγιοπατερικά βιβλία, από τα οποία μπορούμε με λίγο κόπο να ρουφήξουμε τους ευώδεις χυμούς του Πνεύματος. Ένα τέτοιο βιβλίο, στο οποίο άκρως θεολογεί ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, είναι «Η ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ», καθώς ερμηνεύει και μας προσφέρει ως δώρα πνευματικά τα μηνύματα των Αναβαθμών της Οκτωήχου.

Ερμηνεύοντας το τρίτο Αντίφωνο των Αναβαθμών του Α΄ ήχου: « Ἐπὶ τοῖς εἰρηκόσι μοι ὁδεύσωμεν εἷς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου, εὐφράνθη μου τὸ Πνεῦμα, συγχαίρει ἡ καρδία», γράφει:

«Ο Αναβαθμός αυτός είναι δανεισμένος από τον τρίτο ψαλμό των Αναβαθμών του Δαβίδ, ο οποίος λέει: «Εὐφράνθην ἐπὶ τοῖς εἰρηκόσι μοι· εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα» (Ψαλμ. 121,1). 
Ο μεν Θεοδώρητος ερμηνεύει ότι τον στίχο αυτό τον έλεγαν οι Εβραίοι με χαρά, όταν γύριζαν από την Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ.
 Ο δε Ευσέβιος προσθέτει και ένα χαριτωμένο που συνέβαινε. Ότι οι νέοι, οι οποίοι γεννήθηκαν στη Βαβυλώνα, μέσα στα εβδομήντα χρόνια της σκλαβιάς, ρωτούσαν στο δρόμο τους γέροντες, που έζησαν μετά τη σκλαβιά μέχρι την ελευθερία και ήξεραν την Ιερουσαλήμ: «Ω, γέροντες, που πηγαίνουμε;». Εκείνοι δε τους αποκρίνονταν: «Ω, νέοι, πηγαίνουμε στον οίκο του Θεού, ο οποίος βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ». Όταν άκουγαν, λοιπόν οι νέοι αυτόν το λόγο, ευχαριστούνταν και χαίρονταν πάρα πολύ.

 Αυτόν τον στίχο, λοιπόν, παραφράζει εδώ ο μελωδός των Αναβαθμών της Οκτωήχου, τον οποίο ερμηνεύοντας ο Νικηφόρος ο Κάλλιστος λέει ότι, οι Εβραίοι, όταν βρίσκονταν στα Ιεροσόλυμα, κυριευμένοι από την αμέλεια και την μαλθακότητα, απομακρύνονταν από την λατρεία και την προσκύνηση του αληθινού Θεού. Έτσι, φεύγοντας μακριά από τον ναό του Θεού, πήγαιναν συχνά στα βουνά και εκεί θυσίαζαν στους δαίμονες και στα είδωλα των δαιμόνων. Γι` αυτό λοιπόν οργίστηκε εναντίον τους ο Θεός και παραχώρησε, ώστε να πάνε σκλάβοι στην Βαβυλώνα.

 Αφού δε εκεί δοκίμασαν πολλές κακοπάθειες και θλίψεις, τότε θυμήθηκαν την πατρίδα τους Ιερουσαλήμ, την οποία στερήθηκαν, περισσότερο δε από όλα και εξαιρέτως τον πολυθαύμαστο εκείνο και ωραιότατο ναό του Σολομώντος. Λοιπόν, έτσι, κατακαιόμενοι από τον πόθο για να τον δουν, αν καμιά φορά τους θύμιζε κάποιος κάτι σχετικά με το ναό, ευφραίνονταν πολύ και γέμιζε η ψυχή τους με

Γέρων Αβιμέχελ Μικραγιαννανίτης(+18-10-1965).Ο πρώτος που εισηγήθηκε την αγιοκατάταξη του Αγίου Νεκταρίου

 Ο υπεραιωνόβιος και ενάρετος ησυχαστής Αβιμέλεχ -είχα την ευτυχία να τον συναντήσω και απολαύσω των ευχών και νουθεσιών του- υπήρξε φίλος αγαπητός και επιστήθιος του Μητροπολίτου Πενταπόλεως Αγίου Νεκταρίου, με τον οποίο διατηρούσε αλληλογραφία και από τον οποίο προσκαλούμενος τον επεσκέπτετο στην Αίγινα και με την προτροπή του ωμίλει νουθετικώς στις μονάζουσες της Μονής, που είχε εκεί ιδρύσει.

Γέρων Αβιμέχελ Μικραγιαννανίτης (1860– 18 Οκτωβρίου 1965)

Στους δισταγμούς και τις εκ ταπεινοφροσύνης αντιρρήσεις του: «Συ ο φωτισμένος και πεπειραμένος ιεράρχης και διδάσκαλος προτρέπεις εμέ τον ουτιδανόν να παραινέσω και νουθετήσω τας μοναχάς;» ο άγιος Νεκτάριος αντέτεινε εξ ίσου ταπεινοφρόνως: «Εγώ ομιλώ και διδάσκω εκ μελετών και εκ θεωρίας, συ εξ αγιορείτικής πείρας και πράξεως»

Γέρων Αβιμέχελ Μικραγιαννανίτης (1860-1965)

Μάλλον ελάχιστοι γνωρίζουν ότι την πρώτη κίνηση για την επίσημη εκκλησιαστική ανακήρυξη του Πενταπόλεως Νεκταρίου ως αγίου (ο όρος «αγιοποίησις» είναι εσφαλμένος) πραγματοποίησε ο Γέρων Αβιμέλεχ Μικραγιαννανίτης, εισηγούμενος και προτρέπων προς τούτο και δημοσιεύων γνωστά σ’ αυτόν θαύματα, και ότι για την πρωτοβουλίαν του αυτή εδέχθη πολλές και σκληρές επικρίσεις από διαφόρους αντιθέτως φρονούντας εν κόσμω, αλλά και από αγιορείτας ακραίους ζηλωτάς. Προς επιβεβαίωση παραθέτω ολίγα τινά σχετικά:
 «Όλοι ενθυμούμεθα ότι εις μίαν κλινικήν των Αθηνών, προ ολίγων ετών, απέθανε ο Μητροπολίτης Πενταπόλεως (της Αιγύπτου) Νεκτάριος … και εκηδεύθη όπως αποθνήσκουν και κηδεύονται όλοι οι Αρχιερείς … Δεν παρήλθε πενταετία από του θανάτου του, και ιδού αναφαίνεται Μοναχός τις Αγιορείτης, αφανής και άσημος Αβιμέλεχ κακούμενος, και κατατολμά να αγιοποιήση τον Νεκτάριον. Και εν αρχή μεν δημοσιεύει τω 1921, εν Βόλω, βιβλίον «Πανηγυρικόν» τιτλοφορούμενον … και απαριθμεί θαύματα του Νεκταρίου γνωστά εις αυτόν, άγνωστα όμως εις την Εκκλησίαν, έτοιμος εν καταλλήλω στιγμή, να ανακηρύξη αυτόν άγιον …», (Περιοδικόν, «Ρωμανός ο Μελωδός», τομ. Α΄, τευχ. Ι, ΙΑ, ΙΒ, 1993).

«…συνέταξε και νέον συναξάριον τιτλοφορούμενον «Λόγος εγκωμιαστικός εις τον νεοφανή Άγιον πρώην Πενταπόλεως ιερόν Νεκτάριον και εις το αυτού αδιάφθορον ιερόν λείψανον»… Τις δεν θα πιστεύση εκ των μεταγενεστέρων αναγιγνώσκων τον λόγον τούτον τον πλήρη φανταστικών θαυματουργιών, ότι όντως ο Νεκτάριος υπήρξε τοιούτος Άγιος, ον εγνώριζεν εν τη ζωή ο Αβιμέλεχ και του οποίου τα τόσα θαύματα μετ’ επιμελείας συνέλεξε, αφού η Μητρόπολις Αθηνών δεν διεμαρτυρήθη;… Πολύ περισσότερον θα σιωπήση αργότερον, μετά παρέλευσιν ετών οπότε θα είναι δυνατόν να ελεγχθώσι τα Αβιμελέχεια θαύματα.

Αρσένιος μοναχός Κοττέας (1881-1978)

Υπάρχει δε ετοίμη και συντεταγμένη Ιερά αυτού Ακολουθία, κατ’ εισήγησιν του Αβιμέλεχ υπό του συνασκητού αυτού Γερασίμου Δοβριανίτου, του νεαρού τούτου Ευέλπιδος Μοναχού, όστις καλή τη πίστη τω Αβιμέχελ πεισθείς, εξέλαβεν τον Νεκτάριον ως Άγιον. Τοιαύτα τα αποτελέσματα της χρονίας υποκριτικής διπλωματίας και θεομπαιξίας!». (Αρσενίου Κοτέα, Φρυκτώριον, Πειραιεύς 1935, υπος. Σελ. 27-38, και του αυτού, Δακτυλοδείκτης, 1953, σελ. 16).

Από το βιβλίο ΩΔΗ ΣΤΑ ΑΜΑΡΑΝΤΑ, ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ, του Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου.

***********

Μοναχός Αβιμέλεχ Μικραγιαννανίτης 

  Ο κατά κόσμον Γεράσιμος Μπονάκης του Ιωάννου και της Δέσποινας

Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Ἱερομάρτυς ὁ ἐν Βαλῇ Κρήτης καί τά τέκνα αὐτοῦ Ἅγιος Γεώργιος καί Ἁγία Εἰρήνη οἱ παιδομάρτυρες οἱ θαυμαστῶς φανερωθέντες ἐν ἔτει 1953

Ἡ μνήμη τους τιμᾶται στίς 18 Ὀκτωβρίου 

Ἐπιμέλεια κειμένου: Νικόλαος Σ. Καραταράκης (Φυσικός )

«Χορείαν μαρτυρικήν τῆς Τριάδος ἰσάριθμον 

τήν δείξασαν θαυμαστῶς ἐπ’ ἀλλήλοις ὁράσεσι 

τόν τόπον ἐν ᾧ ἔκειντο κρυπτῶς τά σκήνη αὐτῶν...» 

(Ἀπόσπασμα ἀπό τό κοντάκιον Ἀσματικῆς Ἀκολουθίας τῶν Ἁγίων) 

 Στίς 16 Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1953 ἡμέρα Παρασκευή, ὁ Φραγκιαδάκης Δημήτριος τοῦ Γεωργίου (Βαφοδημήτρης) παντοπώλης καί ἱεροψάλτης τοῦ χωριού Βαλῆ Μεσσαρᾶς τοῦ Δήμου Γόρτυνας, βλέπει στόν ὕπνο του ἕναν ἱερέα νά τοῦ λέει νά πάει νά σκάψει, στόν προαύλειο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, πολιούχου ἁγίου τοῦ χωριοῦ. Στήν εἴσοδο τῆς αὐλῆς τοῦ ναοῦ, ὑπήρχε μία χαρουπιά.
Ὁ ἱερέας τοῦ λέει: «Πήγαινε σκάψε γιατί μέ πατᾶτε, εἶμαι μαζί μέ τά δύο μου παιδιά, μέ λένε Τσιτέρη».

 Ὁ Βαφοδημήτρης δέν ἔδωσε σημασία καί συνέχισε τόν ὕπνο του. Τό ἑπόμενο βράδυ στίς 17 Ὀκτωβρίου ἡμέρα Σάββατο, βλέπει πάλι στόν ὕπνο του τόν ἴδιο ἱερέα νά τοῦ λέει:

 «Σήκω νά πᾶς νά σκάψεις!», ἀλλά καί πάλι κοιμήθηκε. 

Τό τρίτο βράδυ στίς 18 Ὀκτωβρίου του 1953, ἡμέρα Κυριακή, ὁ ἱερέας ἐμφανίσθηκε πάλι στόν ὕπνο του πιό ἐπιτακτικός αὐτή τή φορά καί τοῦ εἶπε: «Σήκω τώρα νά πᾶς νά σκάψεις!!» Ο Βαφοδημήτρης κατάλαβε ὅτι δέν ὑπῆρχε περίπτωση ἀναβολῆς καί ρωτάει τόν ἱερέα: 

«Καί ποῦ ἀκριβῶς θά σκάψω;» 

Ὁ ἱερέας τοῦ ἀπαντᾶ: «Θά σοῦ ἔχω γιά σημάδι πέτρες γύρω ἀπό τόν τάφο μου» καί τοῦ ὑπέδειξε κάποιο συγκεκριμμένο σχηματισμό αὐτῶν τῶν πετρῶν. Ἐπίσης τοῦ εἶπε νά προσέξει καθώς θά σκάβῃ γιατί οἱ κάρες αὐτοῦ καί τῶν παιδιῶν του εἶναι τοποθετημένες στά πόδια τους.

 Ἀμέσως πῆρε μιά σκαλίδα καί πῆγε στόν προαύλειο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ἦταν νωρίς τό πρωΐ, ὁ ἥλιος δέν εἶχε ἀκόμη ἀνατείλει. Βρῆκε τίς πέτρες ἀκριβῶς ὅπως τοῦ εἶχε ὑποδείξει ὁ ἱερέας. Μετά ἀπό μερικά χτυπήματα, βρίσκει τήν πλάκα τοῦ τάφου καί μία λάμψη βγῆκε ἀπ’ τήν γῆ πού κατευθυνόταν ψηλά στόν οὐρανό σάν μιά μεγάλου μήκους ἀκτίνα. Ὁ Βαφοδημήτρης εἶπε ὅτι ἔμεινε χωρίς αἰσθήσεις γιά κάποια δευτερόλεπτα (κυρίως χωρίς ὅραση). Οἱ χωριανοί ἀκούγοντας τά χτυπήματα τῆς σκαλίδας ἔτρεξαν νά δοῦν τί συμβαίνει

Ένας 10χρονος στέλνει ένα γράμμα στην Αγία Παρασκευή..!

Το παρών γράμμα το έγραψε ένας μαθητής της Δ'Τάξης του Δημοτικού ,ο Μάριους,και απευθύνεται στην Αγία Παρασκευή την Επιβατηνή,την πολιούχο της πόλης του Ιασίου όπου και αναπαύεται το σεπτό της λείψανο.

8-10-2019

Θέμα

Γράμμα προς την Αγία Παρασκευή

Αγία Παρασκευή

 Δεν υπήρξε προσευχή που να μην την εισακούσεις. Γι'αυτό σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις,επειδή είμαι ανάξιος της καλωσύνης σου. Βοήθησε με να κάνω το θέλημα του καλού Θεού και της Παναγίας.Τι όμορφα τα κανόνισε ο Θεός τα πράγματα στην ζωή μου απ'όταν έχω εσένα δίπλα μου, στις προσευχές μου, Αγία Παρασκευή.Η προσευχή που απηύθυνα προς εσένα έφτασε στον Θεό και ο Θεός έκανε το θαύμα.Θεράπευσε την μαμά μου από μια πολύ βαριά αρρώστεια(καρκίνο)

Με αγάπη

Μάριους

proskynitis.blogspot/πηγή

Καθώς μία δράξ ψάμμου πίπτουσα εἰς μεγάλην θάλασσαν χάνεται...

Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου

 Καθὼς μία δρὰξ ψάμμου πίπτουσα εἰς μεγάλην θάλασσαν χάνεται, οὕτω καὶ τὰ πταίσματα παντὸς ἀνθρώπου ἐνώπιον τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Θεοῦ, καὶ καθὼς διὰ μίας δρακὸς χώματος δὲν φράττεται μία πηγὴ ἥτις ἀναβρύει πολὺ ὕδωρ, οὕτω καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ δὲν νικᾶται ὑπὸ τῆς κακίας τῶν ἀνθρώπων.

Fortnite: Παράνοια και ουρλιαχτά για την επιστροφή του πιο εθιστικού game

 Κραυγές, δάκρυα χαράς και αμέτρητες ώρες gaming έφερε το δεύτερο κεφάλαιο του παιχνιδιού που άνοιξε πριν από ώρες παρασύροντας εκατομμύρια χρήστες στον κόσμο του.
 Τα μάτια τους είχαν πρηστεί, οι κόρες τους ήταν διεσταλμένες και η οθόνη του υπολογιστή του θαρρείς τους έχουν «ρουφήξει» μέσα της, μαζί με τον ήρωά του, που σκότωνε, διέλυε, ψάρευε και εξερευνούσε το νησί του Fortnite.
 Όλοι αυτοί περίμεναν εναγωνίως την επανέναρξη ενός game που προκαλεί τέτοιο εθισμό, ώστε υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν με μικρά διαλείμματα ακόμη και τριάντα ώρες!
Είναι αυτοί που χάνουν την αίσθηση του χρόνου και της πραγματικότητας, βυθισμένοι στον ηλεκτρονικό κόσμο του Fortnite, αυτοί που χάνουν ατέλειωτες ώρες από την ζωή τους για να εξερευνήσουν το νησί του παιχνιδιού.

 Στην δημιουργό εταιρία Epic Games μάλλον τρίβουν τα χέρια τους με την συνέχεια του πιο δημοφιλούς τίτλου τους, ο οποίος είναι το δημοφιλέστερο online game στον κόσμο.
 Την περασμένη Κυριακή εκατομμύρια χρήστες την ώρα που έπαιζαν είδαν τους ήρωες τους να ακινητοποιούνται αρχικά και μετά να αιωρούνται στον αέρα.
 Την ίδια στιγμή και μετά από εκρήξεις πυραύλων ένας τεράστιος αστεροειδής χτύπησε το νησί στο οποίο εκτυλίσσεται η δράση του Fortnite και μια τεράστια μαύρη τρύπα ρούφηξε τα πάντα μέσα της.
 Ήταν το τέλος του δέκατου κύκλου, το οποίο προκάλεσε απίστευτο πανικό στους εθισμένους παίχτες, ειδικότερα στους 13χρονους και 14χρονους έφηβους.

 Η επάνοδος του Fortnite είναι μαθηματικά επιβεβαιωμένο ότι θα ανοίξει νέες πληγές σε εκατομμύρια σπίτια του πλανήτη, εκεί όπου τα παιδιά εκλιπαρούν να παίξουν λίγο ακόμη.
Τον περασμένο Μάϊο, τα επίσημα στοιχεία της εταιρίας έδιναν 250.000.000 εγγεγραμμένους παίχτες, ενώ υπήρξε ημέρα που έπαιζαν ταυτόχρονα 10.800.000 άτομα.
 Yπήρξε άτομο που ανέβασε τα μεσάνυχτα εννέα ώρες συνεχούς gaming στο διαδίκτυο και ήδη το βίντεο έχει πάνω από 1.835.000 views, δείγμα της παράνοιας που ζει και βασιλεύει στον κόσμο του παιχνιδιού-ναρκωτικό.

Αυτού, που αφού στέρησε για λίγα 24ωρα τη «δόση» του gaming από τους εθισμένους παίχτες -ο λογαριασμός της εταιρίας έλαβε πάνω από 12.000 οργισμένα tweets τα οποία διέγραψε- επέστρεψε δριμύτερο.

πηγή

Η φανέλα για τη Γενοκτονία ενοχλούσε ΕΠΟ και UEFA. Τώρα με τον στρατιωτικό χαιρετισμό των Τούρκων;

Για έλλειψη αντανακλαστικών και ευαισθησίας από πλευράς UEFA/FIFA με αφορμή την κίνηση των Τούρκων διεθνών να πανηγυρίσουν με στρατιωτικό χαιρετισμό τη νίκη επί της Αλβανίας έκανε λόγο ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ποντίων Θρυλορίου, Μιχάλης Κακουλίδης μιλώντας στο Metropolis 95.5 και την εκπομπή «Στη Σέντρα».

Υπενθυμίζεται πως η ΠΑΕ Ποντίων Θρυλορίων δέχθηκε την εξοντωτική τιμωρία των εγχώριων ποδοσφαιρικών αρχών λόγω της απόφασής της να αγωνιστεί με το μήνυμα «Δεν ξεχνώ, πάντα τιμώ» στη φανέλα της τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων της Ποντιακής Γενοκτονίας.

«UEFA και FIFA αποδεικνύουν πως δεν έχουν αντανακλαστικά. Αυτό που γίνεται στη Συρία είναι καταδικαστέο. Βάσει των ποδοσφαιρικών κανονισμών, απαγορεύεται ρητά να περνούν στο ποδόσφαιρο πολιτικά μηνύματα. Αυτό που έκαναν οι Τούρκοι διεθνείς ήταν ξεκάθαρα πολιτικό μήνυμα», δήλωσε στο Metropolis 95.5 ο Μιχάλης Κακουλίδης.

πηγή

Δείτε και εδώ

Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο

Γέροντας Σωφρόνιος

Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο. Μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του.

 Η Παναγία είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: “ιδού η δούλη Κυρίου” (Λουκ. α’, 38). Αυτό το “ιδού η δούλη Κυρίου” είναι αποδοχή του Σταυρού. Η Παναγία συμμετείχε σε όλη την ζωή της στον Σταυρό του Υιού της.

 Ο Χριστός πέρασε τα παθήματα, γιατί τήρησε τις εντολές του Πατέρα Του και έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τον κόσμο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και στον άνθρωπο που καλείται από τον Χριστό να ζήση την ζωή Του.
Πολλάκις ησθάνθην εμαυτόν εσταυρωμένον επί αοράτου σταυρού.
Η αποφασιστικότητα να τα εγκαταλείψουμε όλα και να ανεβούμε στον σταυρό (βλ. Ματθ. 19, 28 – 30) θα οδηγήσει το πνεύμα μας στο μεθόριο ανάμεσα στον χρόνο και την αιωνιότητα.

 Και εμείς αρχίζουμε να εποπτεύουμε πράγματα, που μας έμεναν ως τότε κρυμμένα… Είναι επιτακτική ανάγκη για τον καθένα μας να προτιμήσει την αγάπη του Θεού από όλα τα υπόλοιπα.

πηγή

Καλημέρα. Είμαι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο και γεννήθηκα στο Αρεταίειο

 «Καλημέρα. Είμαι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο και γεννήθηκα στο Αρεταίειο. 

 Το λέω για να μη νομίζει κανείς ότι από κάπου μας έφεραν ή ότι ήρθαμε από το φεγγάρι. Εδώ γεννήθηκα, εδώ πήγα νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο.
Δεν είχα πλούσιους γονείς. Αν κάτι άλλαξε στη ζωή μου, αυτό έγινε με τη σκληρή δουλειά. Βρήκα κάτι που αγάπησα και το ακολουθώ σαν θρησκεία, μέχρι να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Όλοι ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία (...).

 Είχα δίπλα μου ανθρώπους που με βοήθησαν, όπως την κυρία Μαριέττα Σγουρδαίου, που την αποκαλώ “νονά”. Φιλόλογος στο Αρσάκειο και ηθοποιός. Μας πήγε, παιδιά 12-13 ετών, να ακούσουμε συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Μας σύστησε την κυρία Μαρία Χορς, που ντύνει τις ιέρειες. Μυήθηκα στην ελληνική κουλτούρα, στο αρχαίο δράμα. Διάβασα βιβλία.

  “Θανάση, θα πάθεις σοκ αν διαβάσεις τους Αδελφούς Καραμαζώφ”, μου είπαν κάποτε. “Θα σου ανοίξουν τα μάτια”. 

 Αυτές οι εμπειρίες με άλλαξαν, χωρίς να το καταλαβαίνω. Με βοήθησαν και στον αθλητισμό, εμένα, που ήμουν ένα παιδί μεταναστών χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτε. Δεν χρειάζεται να έχει λεφτά κάποιος για να αισθανθεί πλούσιος. Ο πλούτος είναι στο μυαλό και στην ψυχή (…).

Είμαι αλληλέγγυος στα παιδιά που μοχθούν. Φεύγω για τις Η.Π.Α., αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εδώ τελειώνουμε. Παρακολουθώ και προβληματίζομαι. Να το ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι, ότι είμαι εδώ. Στο πλευρό τους! Τους σκέφτομαι. Η χώρα μου δεν είναι η Αμερική, αλλά η Ελλάδα. Αισιοδοξώ ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Και δεν τα παρατάω ποτέ. Ποτέ. Ποτέ».

(....)Πάντοτε όμως υπάρχει κάποιος που είναι σε χειρότερη κατάσταση από εσένα.

 Και όταν αυτός παραπονεθεί, θα του δείξω έναν άλλον, που περνάει ακόμα μεγαλύτερα ζόρια. Το θέμα είναι, πώς θα τα αντιμετωπίσεις. Το χαμόγελό μου δεν είμαι ψεύτικη μάσκα, αλλά θετική ενέργεια.

(Από συνέντευξη του Θανάση Αντετοκούνμπο στον Νίκο Παπαδογιάννη).

Ἂν λέγει κάποιος ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά τηρήσει ὅλες τίς ἐντολές, νά γνωρίζει ὅτι διαβάλλει τόν Θεό...

Ἂν λέγει κάποιος ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά τηρήσει ὅλες τίς ἐντολές, νά γνωρίζει ὅτι διαβάλλει τόν Θεό καί τόν κατακρίνει ὅτι μᾶς διέταξε πράγματα ἀδύνατα. Αὐτός δέν θ΄ἀποφύγει τό ἀναπόφευκτο τῆς δίκης ἀλλα θά κατακριθεῖ κι΄ αὐτός σάν ἐκεῖνον πού εἶπε ''εγνώριζα ὅτι εἶσαι σκληρός, θερίζεις ὅπου δέν ἔσπειρες καί μαζευείς ἀπό ὅπου δέν ἐσκόρπισες.'' (Ματθ. 25,24) ...

Αλλοίμονο σ΄ αὐτούς πού λέγουν αὐτά, ἄν δέν μετανοήσουν. ὁ Δεσπότης καί Θεός μας δέν παρήγγειλε τίποτε φορτικό.

 Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος

Βίβλος των ηθικών Λόγος ι ΄

Η παραφύσιν φυσιολογική ζωή μας

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

 Όταν κάποιος έχει μία προσεκτική ζωή, μία καθαρή ζωή, λέγουν οι λοιποί ότι είναι άνθρωπος αφύσικος, ζει παρα φύσιν, ζει μία ανώμαλη ζωή.
Όταν όμως ο άνθρωπος ζει ζωή μέσα στην αμαρτία, τότε λέγει ο κόσμος ότι έχει μία φυσιολογική ζωή, επειδή έτσι ζούνε οι πολλοί. 

 Διαστρέφουν έτσι κάθε τι, δημιουργούν μέσα στον άνθρωπο λογισμούς διαστροφής, τα κριτήρια χάνονται, τα νοήματα σκοτίζονται. Ο άνθρωπος εγκλωβίζεται με την βοήθεια του κόσμου, των φίλων, των συγγενών μέσα στον λαβύρινθο της εμπάθειας, του δαιμονισμού.
Φυλακίζεται στην αμαρτία αλλά παθαίνει και κάτι ακόμα. Πάνω στις πληγές του κι άλλες πληγές έρχονται.
Γίνεται η ζωή του ένας φαύλος κύκλος με πτώσεις και αμαρτίες. Χάνεται ο Θεός, χάνεται ο εαυτός του. Το μόνο που μένει είναι το κυνηγητό των επιθυμιών, η ικανοποίηση των ηδονών.
 Και περνά ο χρόνος έτσι και ο άνθρωπος πλέον δεν πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα ανόρθωσης, παραδίνεται· γι’αυτό και συνθηκολογεί με την ζωή, με τη ραθυμία του, με την συμβατικότητά του, με τον ύπνο, με το φαγητό, με τη σάρκα, με τα πάθη, με το σκοτάδι.

 Πολλές φορές θέλουμε να σηκωθούμε, να μετανοήσουμε, όχι με την έννοια απλά της εξομολογήσεως, αλλά της ριζικής μεταστροφής μας, να πούμε σε όλους

Αυτός ο λαός δεν έχει Ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο..

Νεκτάριος Δαπέργολας

 Κόντρα σε όλες τις απερίγραπτες ανοησίες των «προοδευτικών» για τις ηγεσίες, που είναι δήθεν οι μόνες υπεύθυνες για το αίμα, και για λαούς που ζουν αδελφικά και «δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν». 
 Χτες δεν ήταν μόνο οι αθλητές, ήταν και η αγριεμένη τουρκική λαοθάλασσα μέσα και έξω από το "Σταντ ντε Φρανς" (πάνω από 20.000 σύμφωνα με επίσημες γαλλικές εκτιμήσεις) που έσπευσε να δηλώσει με αλαλαγμούς υπερηφάνειας και στρατιωτικούς χαιρετισμούς τη στήριξη στο μαζικό έγκλημα που πραγματοποιείται εδώ και λίγες μέρες στη Βόρεια Συρία.
 Όταν όμως ειπώθηκε πως αυτός ο λαός δεν έχει Ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο, ήταν ακριβές - και βέβαια δεν ειπώθηκε μόνο για τις ηγεσίες. Όπως και όταν ειπώθηκε πως η μόνη προσφορά κάποιων λαών στην παγκόσμια Ιστορία είναι το μίσος, η βαρβαρότητα, η καταστροφή και η γενοκτονία. Ποιοι μπορούν αλήθεια να βρίσκουν ακόμη ελαφρυντικά σε ένα λαό που έχει μαζικά συμμετάσχει σε τόσα φρικιαστικά εγκλήματα εδώ και μια χιλιετία; 

 Που είναι γνωστό τι διέπραξε μέσα σε τόσους αιώνες Τουρκοκρατίας, πώς ξεκλήρισε τον Πόντο και τη Μικρασία, τι έκανε στην Πόλη, ποια φρίκη σκόρπισε στην Κύπρο; Που, ενώ λέμε ότι ακόμη και η απλή ανοχή απέναντι στις πράξεις των κυβερνώντων είναι συνενοχή (και πολύ σωστά το λέμε), αυτός εμπλέκεται άμεσα και συνειδητά σε χιλιάδες μαζικές κτηνωδίες; Που όχι μόνο δεν ντρέπεται για τις κατακτήσεις, τους βιασμούς, τις σφαγές και τις λεηλασίες, αλλά καμαρώνει κιόλας γι’ αυτές, έχοντας καθιερώσει μέχρι και εθνικές επετείους για να τις τιμήσει πανηγυρίζοντας; 
Ε, αυτός ο λαός έχει τόνους αίματος φορτωμένους στις πλάτες του και ενσωματωμένους πλέον στο συλλογικό του γονιδίωμα. Τόσους πολλούς, που τα τρομακτικά επίχειρα των πνευματικών νόμων θα τα πληρώσει και αυτός, όχι μόνο οι εκάστοτε κανιβαλικές (και παραπλανητικά ανθρωπόμορφες) ηγεσίες του. Και φυσικά η ώρα εκείνη πλέον δεν αργεί. Γι’ αυτό μπορείτε να είστε απολύτως σίγουροι…