H Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήσυχα εντός μας

Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής Γ΄Ματθαίου (Ματθ., στ’, 22-33)

Οι αρχαίοι λαοί είχαν μιαν εμπορική σχέση με τους θεούς τους. Μια σχέση “σου δίνω-μου δίνεις”. Για παράδειγμα, αν η θεά Δήμητρα, φύλαττε τη σοδειά του ικέτη της, τότε αυτός αφιέρωνε στο ναό της ένα μέρος της σοδειάς του. Ήρθε όμως ο Χριστός και κάθε τέτοια λατρεία καταργήθηκε μαζί κι ο κάθε εγωισμός στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Ο Χριστός μας διδάσκει να λατρεύουμε τον Θεό εν Πνεύματι και Αληθεία. Κάθετι που αντιβαίνει τους νόμους του Πνεύματος, έρχεται να καταργήσει την Αλήθεια. Τότε η λατρεία του καθενός είναι μάταιη, ψεύτικη κι εγωιστική. Σαν τους αρχαίους κι εμείς συχνά ζητάμε απ’ τον Θεό ό, τι μας συμφέρει και ό, τι μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Πολλοί από ‘μας δε, όταν συμβεί κάτι κακό αγανακτούμε προς τον Θεό και φωνάζουμε το “γιατί σ’ εμένα” ή και καταντάμε να ευχηθούμε το κακό του άλλου μολονότι δηλώνουμε χριστιανοί. Κι όταν ο εγωισμός φουσκώσει τα πανιά μας… υψώνουμε προς τον Θεό μπόι και τον χαρακτηρίζουμε ως “άδικο” κι “εγωϊστή”!

Μάλλον δεν έχουμε καταλάβει γιατί βρισκόμαστε στην Εκκλησία. Οι λόγοι που μας έφεραν στην Εκκλησία είναι ο προσωπικός δρόμος του καθένα, δρόμος συνάντησης Πρόσωπο με Πρόσωπο με τον ίδιο τον Χριστό. Ζούμε μες την Εκκλησία κι αγωνιζόμαστε να ζούμε την ζωή του ίδιου Χριστού. Πώς θα την ζήσουμε αν δεν αφεθούμε σ’ Αυτόν; Και πώς θα αφεθούμε αν δεν αποχωριστούμε το θέλημά μας; Εμείς μπορεί να θέλουμε το ένα και τ’ άλλο… μα ο Χριστός μας λέει ότι πρώτα πρέπει να ζητάμε τη Βασιλεία και τη Δικαιοσύνη του Θεού. Κι όλα τ’ άλλα -μαζί μ’ όλα τα άγχη μας; ; Αυτός θα μεριμνήσει.

Ή πιστεύουμε τελικά ή δεν πιστεύουμε…!

Εφόσον λοιπόν πιστεύουμε, ζητάμε πρώτα τη Βασιλεία και την Δικαιοσύνη του Θεού κι αγωνιζόμαστε για να έλθουν. Αγωνιζόμαστε δηλαδή να φανερώνουμε τον Χριστό παντού και χωρίς διακρίσεις. Πώς λοιπόν μπορούμε να παρακαλάμε τον Θεό για όλα αυτά αν δεν τα φανερώνουμε με τη σειρά μας κι εμείς στη ζωή μας; Αγάπαμε τους άλλους αδιάκριτα; Ας “τεστάρουμε” τον εαυτό μας…

Ζούμε στην εποχή της κατάθλιψης, απότοκη κι αυτή της φρικτής μοναξιάς των καιρών μας. Ξεχάσαμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό, ξεχάσαμε την εμπιστοσύνη στον αδελφό μας. Άνθρωποι πια από παντού εχθρούς αναζητάνε. Οι στιγμές των χαμηλών ντεσιμπέλ στην τηλεόραση είναι σπάνιες. Όλοι χωρίζονται σε “στρατόπεδα” κι ό,τι ώρα και ν’ ανοίξει κανείς για παράδειγμα, την τηλεόραση, κάποιος τσακωμός θα λαβαίνει χώρα. Ο καθένας το δίκιο του αναζητά κι όμως ο Χριστός διδάσκει τη Δικαιοσύνη της σιωπής μας.

Κανείς πια δεν αγαπά τη σιωπή. Όμως στη σιωπή συναντιέται κανείς με τον εαυτό του κι έπειτα με τον ίδιο τον Θεό. Η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήσυχα εντός μας. Ο Χριστός δε μας αφήνει “χωρίς οδηγίες” στο ταξίδι προς την Βασιλεία Του. Η βασικότερη “οδηγία” έχει να κάνει σε σχέση με το χρήμα. Δε μπορούμε ν’ αγαπάμε ό, τι μας δένει με τη γη και να θέλουμε από την άλλη ν’ αποκαλούμε τους εαυτούς μας εργάτες του Ευαγγελίου και της έλευσης της Βασιλείας του Θεού!

Ας ζήσουμε λίγο με σιωπή μήπως και ακούσουμε τον ερχόμενο Χριστό. Όσες λιγότερες οι ανάγκες μας, άλλη τόσο κι η λευτεριά μας. Ας ζητήσουμε “πρώτα την Βασιλεία του Θεού και τη Δικαιοσύνη Του κι όλα τ’ άλλα θα μας προστεθούν” (Ματθ. στ’, 33)

Ιάσων Ιερομ.

πηγή

Μακριά από αυτούς που κατηγορούν και κατακρίνουν…

Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γέλια και να θέλει να γελοιοποιεί τους άλλους, να μην πιάνεις φιλία…
Γιατί θα σε κάνει να συνηθίσεις στην ψυχική ατονία. 
Σε κείνο πού ή ζωή του είναι διεφθαρμένη, μη δείχνεις ιλαρό πρόσωπο φυλάξου όμως καλά μήπως τον μισήσεις.Και αν θελήσει να μετανοήσει, βοήθησε τον και φρόντισε τον, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου, να σωθεί.Εάν όμως είσαι πνευματικά ασθενής, μην τολμήσεις να γίνεις γιατρός του.

Μπροστά σε άνθρωπο πού έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια να προσέχεις πολύ πώς θα μιλήσεις. Γιατί ενόσω μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια.

Αν δεις κάποιον να έρχεται και να κατηγορεί τον αδελφό του μπροστά σου, κάνε το πρόσωπο σου σκυθρωπό.Έτσι και το έλεος του Θεού θα έχεις και απ” αυτόν θα φυλαχτείς. Και πού είναι η κόλαση πού μας εκφοβίζει από παντού και υπερνικά την αγάπη του Θεού; Ποια κόλαση και ποια γέεννα του πυρός μπορεί να σταθεί μπροστά στη χάρη της Ανάστασης, όταν ο Θεός μας αναστήσει εν δόξη από τον άδη και κάνει τούτο το φθαρτό σώμα μας να ντυθεί την αφθαρσία;Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού.

Ποιος όμως έχει τόσο σοφή και αξιοθαύμαστη διάνοια, πού θα μπορέσει να θαυμάσει, όσο αξίζει, τη χάρη του Δημιουργού μας; Η ανταπόδοση των αμετανόητων αμαρτωλών είναι βέβαιη, όμως αντί της δίκαιης ανταπόδοσης ο Κύριος ανταποδίδει την ανάσταση σ” αυτούς πού μετανοούν και, αντί να τιμωρήσει αυτούς πού καταπάτησαν το νόμο του, τους ντύνει με την τέλεια δόξα της αφθαρσίας. Αυτή η χάρη, πού μας ανασταίνει από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερη από εκείνη πού μας δόθηκε, όταν από την ανυπαρξία μας έφερε στην κτιστή ύπαρξη. Δόξα στην άμετρη σου χάρη, Κύριε.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

πηγή

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ-Οι ανάγκες της ζωής και η πίστη

 Σε ποιον κόσμο ζητά η πίστη να ζούμε; Ο άνθρωπος, αγαπητοί μου αδελφοί, μεγαλώνει και ζει σε μία κοινωνία η οποία τον καλεί να επιβιώνει, να δημιουργεί, να έχει αυτάρκεια και ποιότητα στη ζωή του, να απολαμβάνει την ικανοποίηση των επιθυμιών του, να αντιστέκεται στον θάνατο, στην ταπείνωση από τους άλλους, για να μπορεί να αισθάνεται αξιοπρεπής. Όλα αυτά προϋποθέτουν εργασία, στόχο ζωής, συνάντηση με τους άλλους ανθρώπους, συνύπαρξη στα πλαίσια της συνεργασίας και της αλληλεξάρτησης, ενίοτε και ρήξεις, όταν ο άνθρωπος θεωρεί ότι τα δικά του θέλω πρέπει να εκπληρωθούν υπερνικώντας τα θέλω των άλλων. Όλα αυτά συνδυάζονται με ένα άγχος, με μία μέριμνα, η οποία γίνεται αγωνία, άλλοτε τρόπος δημιουργίας, άλλοτε απογοήτευση και φόβος. Μέσα σ’ αυτές τις συντεταγμένες τι ζητά άραγε η πίστη;

 Ο Χριστός, στην επί του όρους ομιλία, θέτει τις πνευματικές συντεταγμένες στη ζωή του ανθρώπου που πιστεύει, στο πώς καλείται να ζήσει στον κόσμο της μέριμνας, του άγχους, της αγωνίας, του φόβου. 

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε . ουχί η ψυχή πλείον εστί της τροφής και το σώμα του ενδύματος;» (Ματθ. 6, 25).

«Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ψυχή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; Και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο;».

Η Εκκλησία μας προσκαλεί να τιμήσουμε σήμερα τη μεγάλη προδρομική μορφή του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου

Τὴν μεγαλύτερη προφητικὴ μορφή, ἐκείνη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, θυμᾶται σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Συγκεκριμένα, προβάλλει τὴ σημερινὴ ὡς τὴ γενέθλια ἡμέρα ἐκείνου γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ ὅτι «... οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» μεγαλύτερός του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης βρίσκεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς ἁγιότητας καὶ τοῦ προσφέρει ἀνάλογη τιμὴ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ εἰκονίζεται στὰ εἰκονοστάσια τῶν ναῶν ἀριστερά του Κυρίου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὸν τιμᾶ καὶ μὲ τὴν εἰδικὴ μερίδα ποὺ βγαίνει κάθε φορὰ στὴν Ἁγία Πρόθεση, στὸ ὄνομά του.

Προδρομικὴ μορφὴ

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει λεπτομερῶς ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση τοῦ Βαπτιστῆ, γιατί ἀκριβῶς αὐτὰ ἐντάσσονται ἁρμονικὰ στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ μάλιστα ἀπὸ γονεῖς ὑπερήλικες καὶ στείρα μητέρα, ὅπως εἶχε

Ο τόπος φυλάκισης και αποκεφαλισμού του Τιμίου Προδρόμου

Ο τόπος φυλάκισης και αποκεφαλισμού του Τιμίου Προδρόμου - Σεβάστεια


Σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από την Ναμπλούς και 79 χιλ.από τα Ιεροσόλυμα,βρίσκεται η βιβλική πόλη της Σαμάρειας,όπου βρίσκονται τα ερείπια του παλατιού του Αχαάβ  βασιλιά του Ισραήλ.

Δίπλα βρίσκονται τα ερείπια του παλατιού του Ηρώδη Αντύπα και από εκεί φαίνεται το αραβικό χωριό Σεβάστεια.

Στον καιρό του Χριστό εδώ είχε την βάση της ρωμαϊκή φρουρά όπου φύλαγε το παλάτι του Ηρώδη.Στο υπόγειο του παλατιού φυλακίστηκε και αποκεφαλίστηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Αντιμέτωποι με το κακό μέσα μας...

«Μπορεί να είμαστε καλοί σαν άγγελοι με εκείνους που μας φέρονται με εμπιστοσύνη και αγάπη. Αρκεί όμως να συναντήσουμε κακία, επίκριση και έχθρα για να μετατραπεί η καλοσύνη μας στο αντίθετο συναίσθημα.

Αυτό δείχνει την πλήρη αδυναμία μας μπροστά στο κακό και πρώτα απ’ όλα μπροστά στο κακό μέσα μας».

 π. Αλέξανδρος Ελτσιανίνωφ

" Επι τη γεννήσει αυτού πολλοί χαρήσονται"

Δεν είναι τυχαίο οτι η εκκλησία μας γιορτάζει μόνο τα γενέθλια-την γέννηση.
Της Παναγίας και του Ιωάννου του Προδρόμου.
Γιατί;
Επειδή η είσοδός τους στον κόσμο αποτελεί ευλογία για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και αξίζει να αγωνίζεται κανείς να μιμείται, όσο μπορεί, την αγιότητά τους που φαίνεται από την βρεφική τους ηλικία.
Βέβαια, ο Ιωάννης, ήταν χοϊκός, απλός άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα ήταν κολοσσός αγιότητος. Τόσο άγιος, που η Εκκλησία μας αισθάνεται την ανάγκη παντού και πάντοτε, όπου τον ζωγραφίζει, να τον φτιάχνει με φτερά.

Όχι πως είχε φτερά ο Τίμιος Πρόδρομος στην επίγεια ζωή του, αλλά για να μη ξεχνάμε εμείς που βλέπομε την εικόνα του, ότι παρ’ ότι είχε σάρκα όμοια με μας, δεν έζησε τη ζωή που κάνουμε όλοι εμείς.

Αλλά έζησε επάνω στη γη πραγματικά αγγελική ζωή.
Σήμερα που εορτάζομε τη γέννηση του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του μεγαλυτέρου Προφήτου και του αγιωτέρου ανθρώπου που πέρασε από τον κόσμο, ας φροντίσομε να μάθωμε δύο διδάγματα.
Πρώτο, ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τη λογική του Θεού, το λόγο και το θέλημα του Θεού, με τη λογική τη δική μας που είναι διαμορφωμένη από τα δεδομέμα του κόσμου τούτου.
Σε όσα σημεία η λογική μας έρχεται σ ἀντίθεση με το λόγο και το θέλημα του Θεού, θέλει διόρθωση, γιατί διαφορετικά είναι λογική διεστραμμένη. Είναι λογική αλλοιωμένη. Είναι λογική τυφλωμένη από την ενέργεια του διαβόλου.
Και το δεύτερο είναι, ότι πρέπει να φροντίζομε να αποκτάμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο Θεό και στο λόγο του, που μας λέγει:
«Η βασιλεία του Θεού είναι κοντά σας».

Από τότε που ήλθε ο Χριστός στο κόσμο, η βασιλεία του Θεού είναι κοντά μας. Όποια ώρα θέλουμε απλώνομε τα χέρια μας και την πιάνομε.
«Ήγγιγεν η βασιλεία των ουρανών· μετανοείτε», διορθωθείτε, τρέξτε να την απολαύσετε.

 Αποσπάσματα απο την ομιλία του μακαριστού μητρ. Μελετίου

facebook

Όσιος Νικήτας ο εκ Θηβών(+23 Ιουνίου)

Εορτάζει στις 23 Ιουνίου
Στο ανθόσπαρτο περιβόλι της Βοιωτικής γης, άνθισε και η ευλογημένη ψυχή της Οσιακής μορφής του Αγίου Νικήτα του εκ Θηβών. Ο Όσιος γεννήθηκε στην πόλη των Θηβών στις αρχές του 11ου αιώνος. Οι γονείς του, πολύ πιστοί άνθρωποι, του γνώρισαν το Χριστό και σε ηλικία πέντε ετών τον οδήγησαν στο σχολείο της εποχής.

Περνώντας τα χρόνια και γνωρίζοντας την κοσμική παιδεία και την εκκλησιαστική γραμματεία, πιο έντονα πια αισθάνεται την ανάγκη να αναχωρήσει από τον κόσμο και να αφιερωθεί στο Θεό. Στα δεκαέξι του χρόνια, μαζί με τον αδελφό του, φεύγει κρυφά για το μοναστήρι του Θεοκλήτου και εκεί κείρεται μοναχός. Όμως ο ίδιος ζητά κάτι περισσότερο, η καρδιά του θερμά παρακαλά το Θεό να οδηγήσει τα βήματά του σε μία πιο έντονη πνευματική ζωή, ζητούσε λοιπόν ουσιαστικά την απόλυτη ησυχία και την πλήρη αφοσίωση στο Σωτήρα Χριστό. Όμως επειδή είναι νέος μοναχός, δεν τολμά να ζητήσει κάτι τέτοιο. Το κάνει αυτό θερμό αίτημα προσευχής.

  Κάποια στιγμή η προσευχή του εισακούγεται, η παράκληση του γίνεται δεκτή από τον ηγούμενο, ο οποίος ουσιαστικά έχει λάβει Θεία Εντολή από Άγγελο Κυρίου να μην αποτρέψει το μοναχό Νικήτα να φύγει για να δοκιμασθεί σε μεγαλύτερους αγώνες. ΄Ετσι και με την ευλογία του γέροντά του, οδηγεί τα βήματά του στην περιοχή της Οστείας (Χώστια – Πρόδρομος σήμερα). 

 Εκεί βρίσκει σπηλιά στο βουνό και ξεκινά τους Εισαγγελικούς του αγώνες. (Η περιοχή που ο Άγιος ασκήτευσε, κατά το Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, είναι πλησίον της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών των Χωστίων, προς το Σαράντι, υπάρχουν πολλές σπηλιές εκεί, πιθανώς εις μία από αυτές να είχε ασκητεύσει). 

Η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και εκατοντάδες ψυχές καθημερινά τον επισκέπτονταν, ζητώντας τις συμβουλές του, τον εμπιστεύονταν και με σιγουριά κατέθεταν τα προβλήματά τους με τη βεβαιότητα ότι είχαν μπροστά τους έναν Άγιο, που ακούγεται η προσευχή του στο Θρόνο του Χριστού. Οι αυξανόμενες ανάγκες οδήγησαν τον Όσιο να δημιουργήσει σε σπήλαιο, Ναό που τον αφιέρωσε στο Σωτήρα Χριστό. 

Η ζωή του πλέον είχε εξ ολοκλήρου αφιερωθεί στην προσευχή, στη νηστεία και στην ακτημοσύνη. Σχεδόν δεν αναπαυόταν ποτέ. Προσευχόταν γονατιστός και με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, για όλους που του εμπιστεύονταν τα προβλήματά τους. Έφτανε σε τέτοια σημεία νηστείας, που ο βιογράφος του αναφέρει ότι τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εκτός από το Σάββατο και την Κυριακή, τις άλλες μέρες δεν έτρωγε τίποτε. 

Επειδή όμως οι Άγιοι ξεχωρίζουν για το μεγάλο χάρισμα της Διάκρισης, όταν τον επισκεπτόταν κάποιος προσκυνητής, για να αποφύγει τους επαίνους και τα σχόλια θαυμασμού, έτρωγε μαζί του. Όταν έμενε στη συνέχεια μόνος του συνέχιζε τον αγώνα της νηστείας. Όσον αφορά στην ακτημοσύνη, εφάρμοζε κατά γράμμα την Ευαγγελική ρήση για τους έχοντας τους δύο χιτώνας. Προσέφερε τα πάντα στους αδελφούς. 

Προσπαθούσε με κάθε δυνατό τρόπο να βοηθήσει τους έχοντας υλικές ανάγκες, δεν κρατούσε ούτε τα απαραίτητα ουσιαστικά για τον εαυτό του. Όλα αυτά τον έκαναν γνωστό σε χιλιάδες ψυχές, η προσέλευση προς τον Όσιο ήταν τεράστια. Αρχιερείς, Ιερείς, λαϊκοί, μοναχοί ζητούσαν τη συμβουλή του, την προσευχή του και εκείνος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που στολίζει όλες τις αγιασμένες ψυχές, τους καθοδηγούσε. Όχι φοβίζοντάς τους, αλλά ενισχύοντάς τους, μιλώντας για την Αγάπη του Θεού και για το Έλεος που Τον διακρίνει.

 Έτσι όλοι με αναπτερωμένες τις ελπίδες έφευγαν έχοντας ενισχυθεί πνευματικά πολλές φορές δε έχοντας λάβει και σωματικές ευεργεσίες, δηλ. θεραπεία στην ασθένεια που τους βασάνιζε «ει μόνον γαρ την χείρα αυτού τω ασθενούντι επετίθει, θάττον η νόσος υπεχώρει, είτε πυρετός ην ή ρίγος. Αλλά και πυρροί και δαιμονιώντες, τάχος της ιάσεως ετύγχανον και στεριφαίς δε γυναιξί, διά της προς αυτόν μετά πίστεως αιτήσεως, διά της αυτού μεσιτείας και δεήσεως, Χριστός ο Θεός ημών επικαμπτόμενος, παρείχεν εκάστη τούτων τον εκ της οσφύος καρπόν». Ήταν δε τέτοια η πίστη του στο Χριστό μας, που κάποτε επισκέφθηκε κάποιο μοναστήρι της περιοχής του, εκεί διαπίστωσε ότι ο ηγούμενος και οι μοναχοί είχαν παρασυρθεί από τις επίγειες μέριμνες και αμελούσαν το πνευματικό τους έργο. Τους μίλησε, τους συμβούλευσε, πάντα με την πατρική αγάπη που τον διέκρινε. Προσπάθησε να τους επαναφέρει στο σωστό πνευματικό δρόμο. 

Πρώτος Εορτασμός του Οσίου Νικήτα στο Ασκητήριό του

Αυτό γαλήνευσε τις ψυχές των μοναχών και όταν πήγε να φύγει, το παρακάλεσαν να μείνει για λίγο καιρό ακόμη μαζί τους. Τους άκουσε και όταν εκείνοι κατευθύνθηκαν στα διακονήματά τους, εκείνος μπήκε στο Ναό, γονάτισε και άρχισε ολόψυχα να προσεύχεται για τους αδελφούς που είχαν ξεφύγει από την πνευματική οδό. Τότε ο Θεός, ακούγοντας την προσευχή του, με Άγγελο, του προσέφερε υλικά αγαθά, εκείνος στη συνέχεια τα προσκόμισε στην Τράπεζα της Μονής. Όταν γύρισαν οι μοναχοί και κάθισαν να φάνε, εντυπωσιάστηκαν από τα προσφερόμενα αγαθά και έκπληκτοι ρωτούσαν να μάθουν πού βρέθηκαν. Τότε ο Όσιος με ταπείνωση τους διηγήθηκε το θαυμαστό γεγονός και τους εξήγησε ότι αυτό έγινε για να καταλάβουν ότι, ότι ζητούν από το Θεό, εκείνος απλόχερα θα τους το προσφέρει, αρκεί εκείνοι να έχουν στη ζωή τους πρώτα την πνευματική ανάταση και μετά την υλική τους επάρκεια.

 Έναν τέτοιο λοιπόν Άγιο, έχουμε και εμείς οι Βοιωτοί και πιο συγκεκριμένα χωρίς τοπικιστική διάθεση, διότι οι Άγιοι ανήκουν σε όλους τους Ορθοδόξους, οι Θηβαίοι. Να τον επικαλούμεθα, να ζητούμε τις πρεσβείες του, να αγωνιζόμαστε να τον μιμηθούμε. Και την ημέρα της κοιμήσεώς του, 23 Ιουνίου, που οι Ναοί εορτάζουν και λειτουργούν στην πόλη μας τη μνήμη του, να μη χάνουμε την ευκαιρία να τον προσεγγίζουμε περισσότερο, για να λάβουμε και εμείς, όπως οι τότε Χριστιανοί, τις πνευματικές του δωρεές και ευεργεσίες.

πηγή

Λίγο πριν τον ερχομό του Χριστού...

Σε ποιον θα επιβλέψω; Σε ποιόν θα ρίξω βλέμμα συμπαθείας λέει Κύριος ο Θεός ; Σε ποιον άλλον παρά μόνον στον πτωχό και τον ταπεινό και τον περιφρονημένο απ’ τους ανθρώπους;"

Λίγο πριν τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο οι άνθρωποι είχαν απομακρυνθεί απ’το Θεό , είχαν ξεχάσει τις φωνές των προφητών, είχαν κουραστεί να περιμένουν τη σωτηρία και ήταν παραδομένοι στο σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου.Μια πραγματικότητα πού λίγο απέχει από τα σημερινά εσχατολογικά χρόνια της αποστασίας και του θανάτου.

Να όμως που μέσα στο κλίμα αυτό της απελπισίας υπάρχουν και άγιοι άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.Αυτοί πού αποτελούνε το υπόλοιπο(λείμμα).

Αυτοί βαστάζουν συνήθως τα ονείδη και την περιφρόνηση του κόσμου. Και θεωρούνται μικροί και περιφρονημένοι και πολλές φορές καταραμένοι και ξεχασμένοι από τον Θεό, όταν βέβαια καταδεχτεί ο υψηλός καταξιωμένος κόσμος, ν ασχοληθεί μαζί τους.

Αυτοί όμως ζούν και υπομένουν με την προσμονή του Κυρίου και κάνουν την περιφρόνηση των άλλων και την απομόνωση τους από τους πολλούς, αγώνα εσωτερικό και κρυφή πάλη καλής αγωνίας στην ένδον καρδία τους.

Αυτοί θα δικαιωθούν και θα γεννήσουν προφήτες και δικαίους και θα αξιωθούν ακόμα και την θεοτοκία. Ζαχαρίας και Ελισάβετ, Ιωακείμ και Άννα, Άννα του Σαμουήλ, ο Συμεών και η του Φανουήλ, ο ληστής, η πόρνη και ο τελώνης, οι των αποστόλων πρώτοι και έσχατοι για τον κόσμο.

Αυτός κατεβάζει το δυναστικό πνεύμα από τον θρόνο της υπεροχής και ανυψώνει τους ταπεινούς!Αυτός εκείνους πού ζουν με την πείνα Του, τους γεμίζει με πληρότητα και όσους είναι αυτάρκεις από τον εαυτούλη τους , τους ξαποστέλνει άδειους και κενούς.Αυτός αφαιρεί κάθε δάκρυ από όσους πόνεσαν και δίνει την χαρά σε όσους δεν έπαψαν να στηρίζονται σε Αυτόν. Αυτός ποιεί πολύτεκνο σε αρετές όποιον γονάτισε και πίστεψε σε Αυτόν με πνεύμα συντετριμμένον και αφήνει ξηρά και άγονη την γή πού δεν ποτίστηκε με δάκρυα.

ΕΥΦΡΑΝΘΗΤΙ, στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ρῆξον καὶ βόησον, ἡ οὐκ ὠδίνουσα, ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα!

ΠΗΓΗ

Μνήμη όλων των εν Κρήτη μαρτυρησάντων για την πίστη του Χριστού και την πατρίδα κατά την Επανάσταση του 1821

Μνήμη όλων των εν Κρήτη μαρτυρησάντων για την πίστη του Χριστού και την πατρίδα κατά την Επανάσταση του 1821

Άγιοι Γεράσιμος Κρήτης, Νεόφυτος Κνωσσού, Ιωακείμ Χερσονήσου, Ιερόθεος Λάμπης, Ζαχαρίας Σητείας, Ιωακείμ Πέτρας, Γεράσιμος Ρεθύμνης, Καλλίνικος Κυδωνίας, Μελχισεδέκ Κισάμου, Καλλίνικος Διοπόλεως και των συν αυτοίς αθλησάντων κληρικών και λαΐκών εν έτεσιν 1821 και 1822

Στις 23 Ιουνίου 1821 έγινε Σύνοδος στη Μητρόπολη της Κρήτης, στο ναό του Αγίου Μηνά κατά την οποία ο Επίσκοπος Κρήτης άρχισε να διαβάζει ένα γράμμα απεσταλμένο από το βεζύρη. Οι εχθροί καιροφυλακτούντες, όρμησαν στο ναό και φόνευσαν τους Αρχιερείς, δεκαεπτά ιερείς και πέντε αγιορείτες πατέρες από τη μονή Βατοπαιδίου, που είχαν προσκομίσει στο Μέγα Κάστρο για προσκύνηση κατά της επιδημίας της πανώλης τίμια λείψανα και την Αγία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Επίσης φόνευσαν ως τριακόσιους παρευρεθέντες Χριστιανούς. Από εκεί διασπαρέντες στην πόλη εδίωκαν τους λοιπούς Χριστιανούς φονεύοντες ανηλεώς όσους απαντούσαν στους δρόμους, όπου συνάντησαν και τον Επίσκοπο Λάμπης Ιερόθεο, τον οποίο φόνευσαν μετά του διακόνου του. Την επομένη μέρα στο χωριό Επάνω Φουρνή, όπου ήταν η έδρα της Επισκοπής Πέτρας, ετυφεκίσθηκε ο Αρχιερεύς αυτής Ιωακείμ έξω από τον ιερό ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Η πρώτη επίσημη της γιορτής έγινε στις 11 Νοεμβρίου 2000 στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο.

ΑΓΡΙΠΠΙΝΑ ΑΓΡΥΠΝΟΥΣΑ!

Πλησθεῖσα δεινῶν τραυμάτων ἐκ τυμμάτων,

Πολλῶν μετέσχε στεμμάτων Ἀγριππῖνα.

Εἰκάδι θεινομένη τριτάτῃ θάνεν Ἀγριππῖνα.

  Η Αγία Αγριππίνα γεννήθηκε κι εξεμέτρησε μαρτυρικώς το ζην στην Ρώμη το 262. Από την τρυφεράν ηλικία της ανέπτυξε γνήσιο χριστιανικό φρόνημα, αφιερωθείσα στην υπηρεσία του ηγαπημένου της Ιησού. Προς τούτο διέθεσε όλη την περιουσία της για την ανακούφιση των πτωχών. φλεγομένη υπό του θείου έρωτος έγινε νύμφη Χριστού. 

Ανάλαφρη και απερίσπαστη από οικογενειακές υποχρεώσεις, πρώτη ανταποκρινόταν στις ανάγκες της Εκκλησίας της Ρώμης, νύκτα και ημέρα. Δεν προσέφερε μόνον υλικά αγαθά στην τοπικήν Εκκλησίαν, αλλά και πνευματικά διδάσκοντας την πίστη και οδηγώντας στους δρόμους της αληθείας πλήθη πεπλανημένων.

Η θεάρεστη δράση της επέσυρε την μήνη των κρατούντων. Το 262 την κατέδωσαν ως ανατροπέα της πατροπαραδότου λατρείας των ειδώλων.

 Η Αγία αποδέχθηκε τις άκρως τιμητικές καταγγελίες, ομολογήσασα την πίστη της εις τον Χριστόν, με ανδρείο φρόνημα. Αποτέλεσμα της ευθαρσούς ομολογίας, ήτο να μαστιγωθή με βαναυσότητα. Παρέμεινε σταθερή στην τρισευλογημένη Πίστη της. Όταν οι αρχές επείσθησαν ότι αδυνατούν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημά της, την υπέβαλαν σε νέο κύκλο φρικτών βασανιστηρίων, κατά την διάρκεια των οποίων το ευλογημένο σώμα της δεν άντεξε και έγειρε να αναπαυθή, με την ψυχή της να κατευθύνεται προς τον Θρόνον του Υψίστου Θεού!.. 

Τρεις Χριστιανές –η Βάσσα, η Παύλα και η Αγαθονίκη- παρέλαβαν το σεπτό μαρτυρικό σκήνωμά της και ύστερα από αρκετή περιπλάνηση κατέληξαν στην Σικελίαν, όπου και το ενταφίασαν πρεπόντως.Η μνήμη της τιμάται στις 23 Ιουνίου

πηγή

Δακρύζει η εικόνα της Αγίας Παρασκευής της Επιβατηνής

Εικόνα της Αγίας Παρασκευής της Επιβατινής άρχισε να κλαίει στην Εκκλησία Fair, που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Ταργκοβίστε.

Η εικόνα της Αγίας Παρασκευής άρχισε να κλαίει από τη Δευτέρα το μεσημέρι της 19ης Ιουνίου 2017. Πιστοί προσευχόντουσαν όταν ξαφνικά, παρατήρησαν δάκρυα στο πρόσωπο της Αγίας. 

Η είδηση εξαπλώθηκε γρήγορα και εκατοντάδες έσπευσαν να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα θεικό σημάδι, πριν από μια δύσκολη κατάσταση.

Σύμφωνα με τον ιερέα της ενορίας το λείψανο της Αγίας Παρασκευής της Επιβατινής  είχαν φιλοξενηθεί σε αυτόν τον ναό παλαιότερα ενώ η εικόνα δεν είναι η πρώτη φορά που δακρύζει(είναι η τρίτη φορά).

Το Τιργκόβιστε είναι πόλη της Ρουμανίας, πρωτεύουσα της επαρχίας Ντιμπόβιτσα, 80 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Βουκουρεστίου.

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου choratouaxoritou

Περισσότερα για την μεγάλη αυτή Αγία,το άφθαρτο λείψανο της οποίας βρίσκεται στο Ιάσιο της Ρουμανίας στο παρακάτω λινκ

https://proskynitis.blogspot.gr/

Εάν δεν βρεις τον Χριστό σε αυτήν την ζωή.δεν θα Τον βρεις ούτε στην άλλη.

 Προσπαθούμε κάθε στιγμή για το μέλλον μας. Αγωνιούμε για την στιγμή που θα ζήσουμε. Χτίζουμε σπίτια, εργαζόμαστε, αποθηκεύουμε πράγματα, μεριμνούμε τόσο προσεκτικά για το μέλλον μας.
Μιλούμε για τον Θεό και Τον θέλουμε Αρωγό για το μέλλον μας. Θέλουμε
έναν Θεό που θα γεμίσει τις τσέπες μας, τις αποθήκες τροφίμων του σπιτιού μας, που θα εξασφαλίσει το αύριο των παιδιών μας.
Και όλο ζητάμε. Και δεν χαιρόμαστε την στιγμή που ζούμε που περνά στο παρελθόν μας.
Φθάνει πια τόσα θελήματα.
Φθάνει πια τόση κρίση και άγχος.

Όποιος θέλει μπορεί να ζήσει το τώρα, το σήμερα, τον Ίδιο τον Θεό και να χαρεί, να ειρηνεύσει και να μην ανησυχεί για το αύριο. Να εργάζεται πιο ήρεμα, να ζει πιο όμορφα και ειρηνικά. Να ψάχνει για δουλειά με εμπιστοσύνη στον Θεό και με χαρά.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την χαίρεσαι και να μην ποθείς να την ζήσεις. Και ο Χριστός είναι Ζωή, Χαρά, Ελπίδα που από αυτή την στιγμή που σου μιλάω

Οι Όσιοι Χριστόφορος και Πήγων στο χωριό Κούρδακας της Πάφου

Βόρεια του μέχρι πρόσφατα εγκατελειμμένου πολύ μικρού τουρκοκυπριακού χωριού Κούρδακας της επαρχείας Πάφου, σε απόσταση γύρο στο ενάμισυ χιλιόμετρο από το χωριό Πολέμι, βρίσκονται δύο τοποθεσίες σε κάποιο βαθύ αργάκι (χείμαρος). 

Η μία λέγεται «Άγιος Χριστόφορος» και η άλλη εκεί κοντά λέγεται «Άγιος Επήγων ή Πήγων». Η μία από τις δύο - ίσως του Αγίου Επήγοντος - υπάρχει και αναβλύζει θειούχο ιαματικό νερό. Επίσης και στη τοποθεσία «Άγιος Χριστόφορος» υπάρχει επιφανειακό νερό, που αποδεικνύεται από τα ποιο πάνω ότι απ΄αυτά τα αναβλύζοντα νερά πρέπει να έπιναν και οι ανωτέρω Όσιοι. Πολλοί από τους κατοίκους των γειτονικών χωριών Λετύμπου και Χούλου, γνωρίζουν τις τοποθεσίες αυτές με την ονομασία τα «Αγιάσματα».

Σ΄αυτές τις τοποθεσίες ασκήτεψαν και έζησαν οι Όσιοι με προσευχή και νηστεία, κατανικώντας τα ποικίλα πάθη. Σύμφωνα με τον Κύπριο χρονικογράφο Λεόντιο Μαχαιρά οι δύο αυτοί Άγιοι ήρθαν στη Κύπρο ως πρόσφυγες από τη Παλαιστίνη, μετά από τη κατάκτηση αυτής της χώρας από τους Άραβες. Στο κατάλογό του ο Μαχαιράς για τους Αγίους που ήλθαν στη Κύπρο από τη Παλαιστίνη αναφέρει: «Εις τον Κούρδακαν ο Άγιος Πήγων και ο Άγιος Χριστόφορος». Δεν σώζονται τα ασκητήριά τους, αλλά ούτε και οι εκκλησίες τους, που πρέπει να ήταν δύο, διότι δύο είναι και οι τοποθεσίες με τα ονόματά τους.

Το χωριό Κούρδακας εκατοικείτο από χριστιανούς τον 15ον αιώνα που γράφει τις πληροφορίες για τους Αγίους αυτούς ο Μαχαιράς. Πρίν όμως το 1974, εκατοικείτο από Τουρκοκύπριους οι οποίοι δεν άφησαν ούτε καν τα ερείπια των εκκλησιών των Αγίων αυτών. Για το λόγο ότι το χωριό σταμάτησε να κατοικείται από χριστιανούς και επειδή οι εκκλησίες των Αγίων έχουν κατεδαφιστεί από τους Τούρκους πριν από αιώνες, σήμερα είναι άγνωστο πότε εορτάζονταν οι δύο αυτοί Όσιοι.

ΠΗΓΗ

Άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ελεήμονα διάθεση, είναι σαν δέντρο άκαρπο.

 

Άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ελεήμονα διάθεση, είναι σαν δέντρο άκαρπο. Δηλαδή όσες ασκήσεις κι αν κάνει κάποιος, προσευχές, Νηστείες, αγρυπνίες, εάν η καρδιά του δεν είναι ελεήμων καρδία δεν κινείται με αγάπη προς τον άλλο άνθρωπο, δεν έχει συμπάθεια, όπως ο Θεός έχει συμπάθεια προς όλους τότε αυτός ο άνθρωπος είναι σαν ένα δέντρο το οποίο δεν έχει καρπούς.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος.

πηγή

Έχεις στενοχώρια;Πάρε κι άνοιξε ένα βιβλίο πνευματικό.

Έχεις στενοχώρια;Πάρε κι άνοιξε ένα βιβλίο πνευματικό.

Να βρεις εκείνο, που αρμόζει στην περίπτωσή σου και να διαβάσεις.

Λες πως δεν μπορείς να περιοριστείς στο σπίτι;Πάρε τότε το βιβλίο και βγες έξω στο ύπαιθρο. Κάθισε κάπου και διάβασε.

Και να έχεις την αίσθηση ότι νοερώς σε παρακολουθεί ο Άγιος, του οποίου διαβάζεις, είτε τον βίο, είτε τις διδαχές.

Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιωτης

'' Μόνο οι καρδιές των Αγίων είναι απαλλαγμένες από αυτά τα φίδια: τα πάθη!''

 Έχετε ποτέ παρατηρήσει την ζωή της καρδιάς; Δοκιμάστε να το κάνετε, έστω για ένα μικρό διάστημα και παρατηρήστε τί θα ανακαλύψετε: 

Προκύπτει κάτι δυσάρεστο, και ταράζεστε! Σας βρίσκει κάποια δυστυχία και νοιώθετε λύπηση για τον εαυτό σας. Βλέπετε κάποιον που δεν συμπαθείτε, και αμέσως αναβλύζει μέσα σας η εχθρότητα! Συναντιέστε με κάποιον ισότιμό σας, ο οποίος εν τω μεταξύ σας έχει προσπεράσει κοινωνικά και αρχίζετε να τον φθονείτε.. Αναπολείτε τα ταλέντα σας και τις ικανότητές σας, και αρχίζετε να νοιώθετε υπερηφάνεια! 

Όλη αυτή η σαπίλα: ματαιοδοξία, σαρκική επιθυμία, λαιμαργία, ακηδία, κακία, η μία στοιβαγμένη πάνω στην άλλη, τελικά καταστρέφουν την καρδιά. Και όλα αυτά μπορούν να διαπεράσουν την καρδιά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Για τον λόγο αυτό, κάποιος Ασκητής που ασκούσε αυστηρό έλεγχο στον εαυτό του, είπε πολύ σωστά ότι: ''η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη από δηλητηριώδη φίδια. Μόνο οι καρδιές των Αγίων είναι απαλλαγμένες από αυτά τα φίδια: τα πάθη!''

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς.

πηγή

ΟΙ ΦΟΥΣΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΙ…

Κυνηγάμε πανέμορφες σαπουνόφουσκες,και μας συνεπαίρνει το παιχνίδι μαζί τους.
Καλά κάνουμε.Δεν είναι αμαρτία να χαρείς ό, τι προσφέρει τούτος ο κόσμος.
Μα να θυμάσαι ότι κάποια στιγμή τα χέρια σου
πάλι αδειανά θα μείνουνε.

Κι η καρδιά διψασμένη πάντα θα ψάχνει το Χριστό,το Φως που δεν φεύγει ποτέ,
την χαρά που ριζώνει στα έγκατα…
Το μέλι το πηχτό της αγάπης Του.

π.Ανδρέας Κονάνος

Οι άθλοι και τα μαρτύρια των Αγίων

 Οι Άγιοι της Εκκλησίας έχυσαν το αίμα τους, διώχθηκαν και μαρτύρησαν υπέρ του ονόματος του Χριστού, χωρίς να φοβούνται το θάνατο. Τρανό παράδειγμα ο Απόστολος Ανδρέας, οποίος στάθηκε ενώπιον του ηγεμόνα των Πατρών, που τον απειλούσε ότι θα τον σταυρώσει, αν εξακολουθούσε να κηρύττει τον Χριστό. Ο Απόστολος απάντησε ότι «αν φοβόμουν το Σταυρό, δεν θα κήρυττα». Δηλαδή όλοι οι Απόστολοι και οι μάρτυρες (μαρτύριο του αίματος) και αργότερα οι ασκητές (μαρτύριο της συνειδήσεως) προχωρούσαν στο μαρτύριο με χαρά και χωρίς φόβο.

Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «οι άγιοι είναι οι περισσότεροι τέλειοι χριστιανοί, διότι έχουν αγιασθεί εις τον μέγιστον, κατά το δυνατόν, βαθμόν διά της ασκήσεως της πίστεως εις τον Αναστάντα και αιωνίως ζώντα Κύριον Ιησούν».
Οι διωγμοί τα πρωτοχριστιανικά χρόνια αποτελούν ίσως την πιο ένδοξη περίοδο της ιστορίας της Εκκλησίας, γιατί πολλοί Χριστιανοί μαρτύρησαν με το αίμα τους, για το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο ίδιος ο Χριστός προφητεύσε στους Αποστόλους και στον κόσμο, στην επί του όρους ομιλία Του, λέγοντας τους «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των Ουρανών. Μακάριοι εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Ματθ. 5:10-11) και «Έρχεται ώρα, ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξη λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ» (Ιω. 16:2). Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας γενικότερα, γράφει προς τον Τιμόθεο «Πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Τιμ. Β΄ 3:12).

Κατά τους διωγμούς ουδέποτε πτοήθηκαν οι χριστιανοί και οι Απόστολοι,

Ιρλανδός στρατιωτικός έγινε ορθόδοξος ιερέας

 

Πολλοί είναι οι δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει ένας άνθρωπος, για να συναντήσει τον Θεό.
Κάποιες φορές μοιάζουν να βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία, όμως αυτό δεν εμποδίζει το Θεία χάρη να ενεργήσει μέσα στην ελευθερία του ανθρώπου και να τον οδηγήσει πιο κοντά στον αληθινό Θεό.
Στο παρελθόν έχουν καταγραφεί πολλές περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι μεγάλωσαν σε διαφορετικό χριστιανικό περιβάλλον, όμως με έναν θαυμαστό τρόπο τα βήματά τους οδηγήθηκαν στην ορθόδοξη πίστη.
Μια τέτοια, ιδιαίτερη περίπτωση είναι και εκείνη του π. Τόμας Κάρολ από το Δουβλίνο.
Τίποτα στα νεανικά χρόνια του δεν προμήνυε την εξέλιξη της ζωής του εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και μάλιστα ως ιερέας της. 

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ
Ο π. Τόμας μεγάλωσε σε μια αγροτική περιοχή του Τιπερέρι, σε μια οικογένεια με δυνατούς με τον στρατό δεσμούς Ο πατέρας του πολέμησε στην Καλλίπολη, ενώ ο θείος τον στη μάχη της Θεσσαλονίκης κατά τον Β ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεγαλώνοντας, σε ένα καθολικό γυμνάσιο ένιωσε το κάλεσμα για να γίνει ιερέας. Του είπαν όμως πως δεν ήταν έτοιμος και, έτσι, ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του και κατατάχθηκε στον ιρλανδικό στρατό.

Κάποια στιγμή στα νεανικά χρόνια του παρατήρησε στο Δουβλίνο μια εκκλησία διαφορετική από τις άλλες. Ήταν μια εκκλησία που ξεχώριζε από τις άλλες στην πόλη λόγω του διακοσμημένου τέμπλου της, που χώριζε την Αγία Τράπεζα από τον κυρίως ναό, και επειδή ήταν ορθόδοξη.
Αυτή ήταν και η πρώτη, ελάχιστη επαφή τον με την Ορθοδοξία, χωρίς όμως τότε να δοθεί συνέχεια.

Η δεύτερη και καθοριστική επαφή του με την Ορθοδοξία θα πραγματοποιούνταν τη δεκαετία του ‘60, όταν κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Κύπρο με τα Ηνωμένα Έθνη, ο π. Τόμας άκουσε για πρώτη φορά να γίνεται λόγος για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Για να προστατέψουν τούς στρατιώτες τους, ώστε να μην επηρεαστούν με οποιονδήποτε τρόπο, τα Ηνωμένα Έθνη δεν επέτρεπαν καμία κοινωνική επαφή μεταξύ αυτών και των δύο κοινοτήτων της Κύπρου.
Παρ' όλα αυτά, ο π. Τόμας δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη εντολή.

«Είχα γνωριμίες με Κυπρίους, αλλά το μοναδικό άτομο με το οποίο είχα τακτική επικοινωνία ήταν ένας Ελληνορθόδοξος ιερέας σε κάποιο χωριό» θυμάται. Ο π. Τόμας τον συναντούσε συχνά για να συζητήσει μαζί τον περί Θεολογίας, αλλά και για να διαφωνήσει με τον ιερέα σε κάποιες περιπτώσεις.
Ακόμα και αυτή η διαφωνία όμως υπήρξε γόνιμη για τον μετέπειτα ορθόδοξο κληρικό.
«Πολλές φορές δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε κάτι, αλλά μού άφησε μια θετική εντύπωση» τονίζει ο π. Τόμας.
Η εμπειρία τον αυτή τον ώθησε να ερευνήσει την ορθόδοξη πίστη περισσότερο. Όταν όμως επέστρεψε στην Ιρλανδία, υπήρχαν μόνο λίγοι Έλληνες και Κύπριοι που ζούσαν εκεί.

Η ΕΝΟΡΙΑ
Δεν είχαν δημιουργήσει ακόμα κάποια κοινότητα, οπότε κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει στην αναζήτησή του. Μόνο όταν ο Αρχιεπίσκοπος Θυάτειρων και Μεγάλης Βρετανίας Μεθόδιοςίδρυσε την πρώτη ορθόδοξη ενορία στην Ιρλανδία το 1981 κατέστη για τον π. Τόμας δυνατό να συναντήσει και να μιλήσει με ανθρώπους που μοιραζόνταν το ίδιο ενδιαφέρον.
Νωρίτερα είχε επικοινωνήσει με της Ελληνορθόδοξες ενοριες του Λονδίνου, αλλά κανείς δεν απάντησε στις επιστολές του. «Προφανώς νόμισαν πως ήμουν απλώς κάποιος που ζητούσε πληροφορίες» εξηγεί ο π. Τόμας.
Η πορεία του όμως προς την Ορθοδοξία δεν σταμάτησε εκεί. Όταν η ενορία ιδρύθηκε από τον μητροπολιτη Μεθόδιο, ένας φίλος έτυχε να του το αναφέρει κατά τύχη.

Τότε επισκέφθηκε αμέσως την εκκλησία, ωστόσο χρειάστηκαν άλλα πέντε χρόνια ώσπου να αποφασίσει να κάνει το μεγάλο βήμα και να κατηχηθεί.
Για τον π. Τόμας η Εκκλησία είναι ένας ζωντανός οργανισμός και πρέπει να προσαρμόζεται στην κοινωνία - όχι η κοινωνία σε αυτήν.
Άλλος ένας λόγος για τον οποίο θαυμάζει Την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το γεγονός ότι αυτή απευθύνεται σε όλες τις εθνικότητες.
Όπως ο ίδιος αναφέρει, «όλες οι ελληνορθόδοξες ενοριες στη Βρετανία έχουν γύρω στο 30% μη Έλληνες κληρικούς, οπότε οι λειτουργίες τους εκτελούνται συχνότατα στα αγγλικά. Άλλες Θρησκευτικές δικαιοδοσίες, όπως η ρουμανική και η ρωσική, τελούν τα μυστήρια αποκλειστικά στη γλώσσα τούς, μόνο για τους υπηκόους τους».

Ο π. Τόμας Κάρολ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που δεν ακολούθησε την πεπατημένη, δεν ασπάστηκε μια θρησκεία λόγω της οικογενειακής ή της εθνικής παράδοσης.
Ερεύνησε για πολλά χρόνια και τελικά έδωσε μια ορθόδοξη απάντηση στο κενό της πνευματικής ζωής του, κάτι για το οποίο δεν έχει μετανιώσει.

«ΟΣΟ ΗΜΟΥΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ, ΕΝΙΩΘΑ ΕΝΑ ΚΕΝΟ»
«Τελικά, έγινα ορθόδοξος το 1986, οπότε δεν κάνω τίποτα βιαστικά» αστειεύεται ο π. Τόμας και προσθέτει: «Μετά όμως αφοσιώθηκα. Συνταξιοδοτήθηκα νωρίς από το επάγγελμά μου, το 1996, και άρχισα σπουδές στη Θεολογία».
Έπειτα από το πέρας των σπουδών του αρχικά διετέλεσε διάκονος επί τέσσερα χρόνια στην καινούργια ενορία, προτού τελικά χειροτονηθεί ιερέας.
Για τον ίδιο ο ρόλος του υπήρξε πάντα λειτούργημα και ποτέ επάγγελμα. Όπως αναφέρει, αισθανόταν ένα μεγάλο κενό στην πνευματική ζωή του τον καιρό που ήταν καθολικός.
Μάλιστα, ο ιερέας τονίζει: «Εδώ ήταν που η Ορθοδοξία μπήκε στη ζωή μου και μου έδωσε κάτι απτά να ασπαστώ. Ή εκκλησία η ίδια, η διάταξή της, τα μυστήρια, ακόμα και η μυρωδιά του λιβανιού, σε ελκύουν αμέσως».

Από τον Κώστα Παππά στην ''Ορθόδοξη Αλήθεια'' που κυκλοφορεί στα περίπτερα.

ΠΗΓΗ

Τήρησε σθεναρά την πνευματική επιφυλακή (Όσιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς)

Τήρησε σθεναρά την πνευματική επιφυλακή, επειδή δεν γνωρίζεις πότε θα σε καλέσει ο Κύριος κοντά Του. Κατά την επίγειο ζωή σου, να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να Του δώσεις λογαριασμό. Πρόσεχε να μην σε πιάσει στα δίχτυα του ο εχθρός, ή να σε ξεγελάσει, προκαλώντας σε να πέσεις σε πειρασμό. Καθημερινά εξέταζε την συνείδησή σου, δοκίμαζε την καθαρότητα των λογισμών σου, τις προθέσεις σου.

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί. Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«Πως και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;» ρώτησε ο πατέρας.

«Πατέρα μου και κύριέ μου,» απάντησε ο γιος, «πως είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;»

«Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου.»

«Πατέρα μου,» απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πως θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;»

Άγιος Κλαύδιος,επίσκοπος Μπεζανσόν

Γιος του διοικητή της Μπεζανσόν, ο άγιος Κλαύδιος γεννήθηκε το 607. Παρά το γεγονός ότι ανατράφηκε παιδιόθεν με αναγνώσματα των Βίων των αγίων, τον προόριζαν για στρατιωτική σταδιοδρομία. Σε ηλικία είκοσι περίπου ετών εγκατέλειψε τον επίγειο στρατό για να συνταχθεί με τις άγιες στρατιές του Χριστού και έγινε δεκτός μεταξύ των κληρικών του καθεδρικού ναού της Μπεζανσόν, οι οποίοι ζούσαν σαν σε μοναστήρι, ακολουθώντας τον Κανονισμό που μόλις είχε συγγράψει ο επίσκοπός τους, άγιος Δονάτος. Με τον ζήλο που τον διέπνεε, ο άγιος Κλαύδιος κατέστη σύντομα υπόδειγμα για τους άλλους κληρικούς και του ανετέθη από τον επίσκοπο το καθήκον να διδάσκει στην καθεδρική σχολή.Έτρωγε μόνο μία φορά την ημέρα ένα γεύμα εξαιρετικά λιτό,προς το βράδυ,και συχνά αγρυπνούσε όλην την νύχτα μελετώντας και προσευχόμενος.

Ύστερα από 12 χρόνια ασκητικού βίου στο πρεσβυτέριο,έγινε μοναχός στην Μονή του Κονταδίσκου,που τότε ονομαζόταν Του Αγίου Ευγενδίνου και είχε ιδρυθεί παλαιότερα από τον όσιο Ρωμανό [28 Φεβρουαρίου],αποτελούσε δε μαζί με εκείνη του Λουξέιχ μία από τις πλέον ονομαστές μονές της εποχής εκείνης.

Τρεφόμενος μόνο με ρίζες,πλαγιάζοντας σε ένα παλιοκρέβατο,«είχε για στολίδια την ωχρότητα της όψης του και το λιπόσαρκο του κορμιού του»,κατέστη δε πάλι το υπόδειγμα των αδελφών στην άσκηση και στον θείο ζήλο.

Σε ευχαριστώ απείρως, Κύριε μου!(Προσευχή του Γέροντα Ευσέβιου Γιαννακάκη)

Σε ευχαριστώ απείρως, Κύριε μου! Είναι ευλογία ιδιαίτερη για μένα τον ουτιδανό και ελάχιστο, με τις τόσες ελλείψεις και τα τόσα ελαττώματα, να υπηρετώ τους πονεμένους συνανθρώπους μου.

Σε ευχαριστώ, Κύριε, γιατί μου εμπιστεύεσαι ψυχές δικές Σου· με αξιώνεις να διακονώ ανθρώπους που βρίσκονται στο κρεββάτι του πόνου…

Φώτιζέ με, Κύριε, να προσέρχομαι οπλισμένος πνευματικά στις ψυχές των πονεμένων Σου, για να ωφελούνται με την παρουσία μου και τα λόγια μου. 

Το πέρασμά μου, Κύριε, από τις κλίνες και τους θαλάμους των δοκιμαζομένων να προσφέρη και να κηρύττη Εσένα. Εσένα, που είσαι ο μεγάλος Ιατρός ψυχών και σωμάτων, ο Σωτήρας μας και η Ζωή μας.

Προσευχή του Γέροντα Ευσέβιου Γιαννακάκη(+19/6/1995) ο οποίος τριανταπέντε σχεδόν χρόνια υπηρέτησε ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών.

facebook

Ο Όσιος Ιωνάς του Κλιμέζσκ

Ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς (κατὰ κόσμον Ἰωάννης) ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἀγάπησε τὸ μοναχικὸ βίο καὶ ἀφιερώθηκε στὸν Θεὸ γενόμενος μοναχός. Ὡς ἐκπλήρωση ἑνὸς τάματός του ἵδρυσε τὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Κλιμέζσκ στὴ Ρωσία.

 Ὅταν, τὸ 1490, ἐξέσπασε θύελλα καὶ ἐκεῖνος εὑρισκόταν ταξιδεύοντας μέσα στὰ νερὰ τῆς λίμνης Ὀμέγκα, τὴν ὥρα ποὺ ἐκινδύνευε ἡ ζωή του, παρεκάλεσε τὸν Θεὸ νὰ τὸν σώσει καὶ ὑποσχέθηκε νὰ ζήσει τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του μὲ μετάνοια καὶ προσευχή.

 Ὁ Θεὸς εἰσάκουσε τὴν προσευχή του καὶ ἡ βάρκα ὁδηγήθηκε μὲ ἀσφάλεια στὶς ὄχθες τῆς λίμνης.

Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος εὑρῆκε μὲ θαυματουργικὸ τρόπο καὶ μία ἱερὴ εἰκόνα. Ἔτσι ἵδρυσε τὴ μονὴ αὐτὴ στὴν ὁποία ἀνήγειρε δύο ἐκκλησίες, τὴν μία ἀφιερωμένη στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ τὴν ἄλλη στὸν Ἅγιο Νικόλαο, Ἀρχιεπίσκοπο Μύρων τῆς Λυκίας.

Ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 1534. Τὰ ἱερὰ λείψανά του μετεκομίσθησαν στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ζαχαρίου καὶ Ἐλισάβετ.
Η μνήμη του τιμάται στις 6/19 Ιουνίου.

Όποιος αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, γράφει τις ωραιότερες σελίδες στο Βιβλίο του Θεού

Όποιος αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, γράφει τις ωραιότερες σελίδες στο Βιβλίο του Θεού. Γιατί όλα γράφονται εκεί!

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης -Εκοιμήθη στις 19/6/1995.

facebook

Ο Άγιος νεομάρτυρας και Ομολογητής Ραφαήλ(Σειστσένκο)της Όπτινα (+6/19 Ιουνίου 1957)

Ο Άγιος νεομάρτυρας και Ομολογητής Ραφαήλ(Σειστσένκο)της Όπτινα ήταν ρώσος ιερομόναχος και ομολογητής.

Γεννήθηκε το 1891 στο Κούρσκ.Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Ρωδίων.'Οταν επέστρεψε από το μέτωπο το 1918,αποχαιρέτησε τους γονείς και πήγε στο μοναστήρι της Όπτινα.

Υπέφερε για είκοσι χρόνια στις κομμουνιστικές φυλακές.Ήταν πνευματικό τέκνο των τελευταίων στάρετς της Όπτινα,κυρίως του Αγίου Νεκταρίου της Όπτινα.
Τα λείψανά του βρίσκονται στον ναό της Μεταμορφώσεως του Κυρίου στην Όπτινα.Εκοιμήθη στις 6 Ιουνίου 1957.Η αγιοκατάταξή του από την Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία έγινε το 2006

O π. Ραφαήλ, εκτός από την προσωπική πνευματική στήριξη και καθοδήγηση, αφοσιώθηκε και σέ άλλη διακονία. Πολλοί πιστοί άρχισαν να τού ζητούν πνευματική καθοδήγηση με αλληλογραφία. Οι απαντήσεις του δίνουν μια ένδειξη τού βάθους της πνευματικής σοφίας του. την οποία απόκτησε με την ακλόνητη πίστη και τούς αγώνες του. Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα μικρό δείγμα των επιστολών του:

Από επιστολή του στην Τατιάνα Φιοντόροβνα Μπορτνιάνσκα-για. 12 Απριλίου 1946.
   Αγαπητή μου Τατιάνα Θεοδώροβνα, ειρήνη σέ σένα και σωτηρία από τον Κύριο!
Εκείνον πού ό Κύριος θέλει να φέρει κοντά Του. να τον γνωρίσει, παραχωρεί να τον βρουν ατέλειωτες δοκιμασίες, κυρίως μάλιστα όταν βλέπει πώς στην ψυχή αύτη υπάρχει ή μικρή ζύμη των χριστιανικών αρετών. Όταν ή ψυχή όμως έχει πολλές αδυναμίες και είναι προσκολημμένη στα γήινα, μολύνεται από την «αγάπη αυτού του κόσμου». 

Ό Θεός από ψηλά βλέπει τί ανάγκη έχει ό καθένας μας. Το γεγονός ότι είμαστε όλοι περαστικοί διαβάτες στη γη είναι μια μεγάλη αλήθεια. Όλη ή διάρκεια της ύπαρξης μας στη γη δεν είναι παρά μια στιγμή, πιο ασήμαντη απ’ ότι είναι μια δροσοσταλίδα σέ σύγκριση με τα νερά τού ωκεανού. Έτσι κι ή ζωή μας σέ σύγκριση με την αιωνιότητα είναι εντελώς ασήμαντη. Το γεγονός ότι δίνουμε τόσο λίγη σημασία στην αιωνιότητα, το ότι την ξεχνάμε.
Είναι σίγουρα σημάδι της πτώσης μας όχι μόνο της σωματικής, μα και του νου και της καρδιάς μας. Ή γνώση του Θεού κι ή αυτογνωσία είναι αληθινή σοφία, είναι ό αληθινός θησαυρός, ή πραγματική ευτυχία τού άνθρωπου στη γη.

Από επιστολή του στην Βαλεντίνα Φιοντόροβνα Μπορτνίνσκαγια (άχρονολόγητη).
   Αγαπητή μου κόρη Βάλια, Χριστός Ανέστη!
 Προς το παρόν ζω και είμαι καλά – τα υπόλοιπα τ’ αφήνω στο θέλημα τού Θεού. ‘Άς είναι δοξασμένος για ότι κι αν γίνει. Αυτός είναι Θεός, είναι Δημιουργός, γνωρίζει τί μας χρειάζεται και τί ωφελεί τον καθένα μας. Με το θέλημά Του. ακόμα και στην κόλαση θα είναι καλά – γιατί τότε η κόλαση θα πάψει να είναι κόλαση.
Για τον άνθρωπο όμως πού έχει στερηθεί τη χάρη του Θεού. πού έχει εξοβελίσει το Θεό από την ψυχή του με την αμαρτία και την αγνωμοσύνη του. ακόμα κι ό παράδεισος θα είναι κόλαση γι’ αυτόν, γιατί θα κουβαλήσει την κολασμένη ψυχή του στον παράδεισο.
Ή βασιλεία του Θεού ξεκινάει από δω, από τη γη. όπως κι ή κόλαση. Αυτό γίνεται μέσα μας. στην καρδιά και την ψυχή του άνθρωπου, με τον τρόπο πού ζει. Πέρα από το κατώφλι της αιωνιότητας το μόνο πού κατορθώνουν ή ψυχή κι ή καρδιά, είναι ν’ αναπτύσσονται αέναα στην ομοίωση προς τούς αγγέλους ή προς τούς διαβόλους. Επιθυμώ να σ’ αξιώσει ό Κύριος να δεχτείς το έλεος Του και το εύχομαι αυτό για όλες εσάς στο ιερό θυσιαστήριο του Θεού.

Από επιστολή του στην Άννα Σάτοβα (αχρονολόγητη).
Παιδί μου Άνιούτα!
Φρόντισε την ψυχή σου, φρόντισε το σώμα σου, πρόσεχε το νου σου. Εύχομαι στην καρδιά σου να εντυπωθούν ό φόβος του Θεού εναντίον κάθε αμαρτίας και ανομίας. Διατήρησε την αγία πίστη, κράτησε άσβεστη στην ψυχή σου την ιερή φλόγα, όπως κρατάς αναμμένη τη λαμπάδα τη Μεγάλη Πέμπτη, όταν γυρίζεις στο σπίτι το βράδυ μετά την ακολουθία και την ανάγνωση τού ευαγγελίου των Παθών του Χριστού.

Να θυμάσαι πώς αν παραπατήσεις έστω και λίγο από απροσεξία ή αμέλεια, ή ιερή φλόγα θα σβήσει. Πρόσεχε παντού και πάντα. Γευόμαστε το κατά δύναμη την πνευματική ηδονή κι ευφροσύνη της κοινωνίας με τον Κύριο. Να φοβάσαι, μήπως τον στερηθείς! Χωρίς τον Κύριο στην ψυχή δέ μένει τίποτ' άλλο ζωντανό παρά ένα σαρκικό σώμα με πάθη ζωώδη, ένστικτα και ανάγκες ζωώδεις.
Εύχομαι να σέ προστατεύει ό Κύριος από το φοβερό πνευματικό πάθος τού να ελπίζεις στον εαυτό σου.
Πρέπει ν' αποκτήσεις ταπείνωση και να κραυγάζεις συχνά με μετάνοια αυτό πού έκανε κι ό απόστολος Πέτρος όταν βυθιζόταν στο νερό: «Κύριε, σώσόν με» (Ματθ. ιδ' 30). Διαφορετικά, αν ελπίζεις στον εαυτό σου, ίσως πεις αυτό πού είπε ό ίδιος με κομπασμό στο Μυστικό Δείπνο: «ει πάντες σκανδαλισθήσονται εν σοί, εγώ δέ ουδέποτε σκανδαλισθήσομαι... καν δέη με συν σοι άποθανείν, ού μή σε άπαρνήσομαι...» (Ματθ. κστ 33, 35).

Από το βιβλίο ''Ιερομάρτυρας Ραφαήλ της Όπτινα''Εκδόσεις Πέτρος Μπότσης

Λόγοι περί ακηδίας και ραθυμίας

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα για την ακηδία, και ο γέροντας του αποκρίθηκε:
-Κάθε φορά που ο άνθρωπος αρχίζει κάτι καλό, τον πολεμάει η ακηδία. Δεν υπάρχει, πραγματικά, χειρότερο πάθος απ’ αυτήν. Αν όμως τη συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος και ενεργοποιήσει μέσα του την υπομονή και τη φιλοπονία, τότε βρίσκει ανάπαυση.

Ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ο πειρασμός έρχεται από οκτώ σημεία εναντίον μας. Από επάνω και από κάτω, από δεξιά και αριστερά, από εμπρός και πίσω και από μέσα και έξω.

Ο γέροντας Κλεόπας Ήλιε συσχετίζει την ακηδία και ραθυμία με τον ‘‘από κάτω πειρασμό’’ και εξηγεί:
«Από κάτω έρχεται ο πειρασμός και μας πειράζει με την ακηδία και οκνηρία για την επιτέλεση των έργων της αρετής και των εντολών του Θεού. Ένα παράδειγμα:
Όταν κάποιος είναι δυνατός και υγιής στο σώμα και εκ προθέσεως αποφεύγει τις δουλειές ή τα διακονήματα της Μονής, τα οποία είναι ανάλογα των δυνάμεών του.
Ή ένας λαϊκός, ο οποίος δεν θέλει να κοπιάσει για τα έργα των αρετών, την νηστεία, την αγρυπνία, την υπηρεσία και βοήθεια του πλησίον, την προσευχή κ.λ.π.
Με την αδιαφορία ή οκνηρία αυτή στερεί από την ψυχή τον μισθό των πνευματικών έργων, επειδή δεν κοπιάζει στην εφαρμογή των θείων εντολών. Καθένας από εμάς λοιπόν, έχει καθήκον να ανεβαίνει τις πνευματικές βαθμίδες των αρετών, γνωρίζοντας ότι η μέση και διακριτική οδός είναι η βασιλική, διότι τα άκρα είναι του διαβόλου.»[1]

Η μακαρία Συγκλητική έλεγε:
 «Υπάρχει όμως και η λύπη που υποβάλλει ο εχθρός, κι αυτή είναι εντελώς παράλογη. Από μερικούς ονομάζεται και ακηδία. Τη λύπη αυτή πρέπει να την αποδιώχνουμε με την προσευχή κυρίως και την ψαλμωδία, κάνοντας τη σκέψη ότι στην παρούσα ζωή κανένας δεν είναι χωρίς λύπες.»

Ο Ιερομόναχος Βενέδικτος ο Αγιορείτης αναφέρει σχετικά ότι:
 «Ο μικρόψυχος και δειλός άνθρωπος πάσχει από δύο πάθη, την φιλοσωματία και την ολιγοψυχία. Ή φιλοσωματία είναι σημείο της απιστίας, και η ολιγοπιστία μητέρα της κολάσεως που γεννά την ακηδία.»

Κάποτε ρώτησε κάποιος τον Άγιο Παΐσιο:
- «Γέροντα, βλέπω ότι, ενώ πρώτα αγαπουσα τα πνευματικά, τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε.
- Γιατί δεν μπορείς να κάνης τίποτε; Δεν έχεις δυνάμεις; Εγώ βλέπω ότι έχεις. Δεν θυμάσαι παλιά, όταν χτιζόταν το μοναστήρι και δούλευες όλη μέρα στο γιαπί, πόσα πνευματικά έκανες;

ΟΙ ΑΓΙΟΙ του λεσβιακού στερεώματος!

Λέσβος χορεύει ὁμοῦ συνευφημοῦσα

τοὺς ἐν αὐτῇ λάμψαντας φίλους Κυρίου.

Ἤνεγκε Λέσβος ὁμήγυριν Χριστῷ Θεοειδῆ ἐτάρων.

 Οι Άγιοι της Λέσβου, με επικεφαλής την Κυρία Θεοτόκο, την Αγία Σιών, μαζί ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου, οι Αγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος, Ειρήνη, Θεόδωρος ο Βυζάντιος, Ιγνάτιος ο Αγαλλιανός, Θεοκτίστη η Μηθυμναία κ.α. φρουρούν και σκέπουν την πανέμορφη μεγαλόνησο του βορειοανατολικού Αιγαίου -το τρίτο νησί στην Ελλάδα, έβδομο στην Μεσόγειο- την Λέσβο των δύο μητροπόλεων Μυτιλήνης, Ερεσσού, Πλωμαρίου και Μηθύμνης, την Λέσβο των αρχαίων και συγχρόνων σοφών και ποιητών Πιττακού του Μυτιληναίου, Αρίωνος, Αλκαίου, Σαπφούς, Θεοφράστου του Ερεσσίου, Θεοφάνους του Ιστορικού, Βενιαμίν του Λεσβίου, Ιγνατίου Ουγγροβλαχίας, Δημητρίου και Γεωργίου Βερναρδάκη, Στράτη Μυριβήλη, Ηλία Βενέζη, Αργύρη Εφταλιώτη, Θεοφίλου Χατζημιχαήλ, του Μητροπολίτου Μηθύμνης Ιακώβου Μαλλιαρού, του Μητροπολίτου Χίου Χρυσοστόμου Γιαλούρη, του Αρχιμανδρίτου Φωτίου Λαυριώτου, Γρηγορίου Παπαμιχαήλ, Ιωάννου Φουντούλη, Ευστρατίου Ελευθεριάδου, Ασημάκη Πανσελήνου, Αντωνίου Πρωτοπάτση, Γεωργίου Βαλέτα, Οδυσσέως Ελύτη, Μίλτη Παρασκευαϊδη κ.π.α..

Αναφέρουμε, φίλες και φίλοι, τα ονόματα των γνωστών Αγίων της Λέσβου, γνωρίζοντες ότι πολύ μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των αγνώστων Αγίων, οι οποίοι είτε με το τίμιο αίμα τους, είτε με τους ασκητικούς ιδρώτες και τα ευκατάνυκτα δάκρυά τους επότισαν το ευλογημένο χώμα της λεσβιακής γης:

Πέντε Νεάνιδες Μάρτυρες
Μαρτύρησαν τον Α´ αιώνα και η μνήμη τους εορτάζεται 5 Απριλίου.

Άγιος Αλέξανδρος Επίσκοπος Μηθύμνης
Μετέσχε της Α´ Οικουμενικής Συνόδου το 325. Η μνήμη του εορτάζεται 30 Νοεμβρίου.

Άγιος Ανδρέας Κρήτης ο Υμνογράφος
Άλαλος μέχρι την ηλικία των επτά ετών, οπότε μίλησε για πρώτη φορά, μόλις μετέλαβε Σώματος και Αίματος Χριστού! Εκ των μεγαλυτέρων υμνογράφων και ρητόρων της Ορθοδοξίας, με κορωνίδα του έργου του τον Μεγάλο Κανόνα. Μετέσχε της Στ´ Οικουμενικής Συνόδου το 680. Κατήγετο από την Δαμασκό. Ταξιδεύοντας από την Κωνσταντινούπολη προς την Κρήτην, ησθένησεν εντός του πλοίου και εκοιμήθη στην Ερεσσόν όπου και ετάφη το 740. Η μνήμη του εορτάζεται 4 Ιουλίου.