Όταν κάποιος σας ενοχλεί, η αγανάκτηση είναι αδικαιολόγητη, καθώς γεννιέται από τον εγωισμό. Τότε ο ο εχθρός είναι κοντά σας. Και κερδίζει… Η αγανάκτηση και ο θυμός επιτρέπονται μόνο, όταν στρέφονται εναντίον των κακών λογισμών και επιθυμιών.
(Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Υπάρχει δηλαδή και δικαία, Θεία αγανάκτηση και μόνο αυτή η αγανάκτηση δικαιολογείται στον άνθρωπο. Ο Μωϋσής, όταν είδε τον λαό να θυσιάζει στο χρυσό μοσχάρι, αγανάκτησε και πέταξε κάτω τις πλάκες με τις εντολές που του έδωσε ο Θεός και έσπασαν.
(Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης).
Να μην αγανακτούμε με εκείνους που είναι βλάσφημοι, αντίθεοι, διώκτες κ.λπ. Η αγανάκτηση κάνει κακό. Τα λόγια τους, την κακία τους να μισήσουμε, ούτε να αγανακτούμε εναντίον του. Να προσευχηθούμε γι’ αυτόν. Ο Χριστιανός έχεις αγάπη και φέρεται ανάλογα.
Η μεγάλη θεομητορική και συνάμα δεσποτική εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου είναι ένας ακόμη σημαντικός εορτολογικός σταθμός του ενιαυτού στην Εκκλησία μας. Κατ’ αυτήν εορτάζεται το γεγονός της εισόδου του Χριστού στον ιουδαϊκό Ναό της Ιερουσαλήμ και της ευλογίας Του από τον άγιο Συμεών και την σεβάσμια γερόντισσα και προφήτιδα Άννα.
Αυτή η τυπική νομική επίσκεψη του Κυρίου μας στο Ναό του Θεού ενέχει πολύ μεγάλη θεολογική σημασία για την Εκκλησία μας, διότι όπως θα δούμε, εκεί αναγγέλλεται για πρώτη φορά δημόσια η πολυπόθητη για το ανθρώπινο γένος έλευση του Λυτρωτή και ειπώθηκαν από τους προαναφερόμενους δικαίους, Συμεών και Άννα, ύψιστης αξίας προφητικά λόγια, τα οποία φανερώνουν περίτρανα την θεία καταγωγή και τη σωτήρια αποστολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στον κόσμο. Γι’ αυτό οι Ορθόδοξοι πιστοί πανηγυρίζουμε λαμπρά αυτή την ιερή ημέρα.
Η εορτή της Υπαπαντής είναι πολύ παλιά και ανάγεται στους χρόνους ίσως και νωρίτερα του 5ου αιώνα. Καθιερώθηκε κατ’ αρχήν στη Δύση για να αντικαταστήσει τη βάρβαρη και παγανιστική εορτή του προς τιμήν απαίσιου τραγόμορφου θεού των δασών Silvanus, αντίστοιχου του Πάνα της αρχαιοελληνικής θρησκείας, προκειμένου να σταματήσουν τα αισχρά όργια των λατρευτών του ψευτοθεού.
Σύμφωνα με τη μωσαϊκή θρησκεία όφειλαν οι γονείς να οδηγήσουν στο Ναό και να αφιερώσουν στο Θεό κάθε νεογέννητο παιδί την τεσσαρακοστή ημέρα από τη γέννησή του (Έξοδ.13,1). Για τους πιστούς Ιουδαίους η γέννηση παιδιών θεωρούνταν θείο δώρο και γι’ αυτό φρόντιζαν να ευχαριστήσουν το Θεό, μετά τον καθαρισμό της λεχώνας μητέρας, μετά από σαράντα ημέρες, όπως προέβλεπε η μωσαϊκή νομοθεσία, «όταν αναπληρωθώσιν αι ημέραι καθάρσεως αυτής εφ’ υιώ ή επί θυγατρί, προσοίσει αμνόν άμωμον, εις ολοκαύτωμα, και νεοσσόν περιστεράς ή τρυγόνα περί αμαρτίας επί την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου» (Λευιτ.12.6).
Το ίδιο έκαμαν και οι άγιοι γονείς του Κυρίου μας. Ως ευσεβείς τηρητές της ιουδαϊκής θρησκείας τηρούσαν επακριβώς όλες τις νομικές διατάξεις. Ο απόστολος Παύλος μας βεβαιώνει πως «εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού γενόμενον υπό γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση» (Γαλ.4,4), διότι «ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι» (Εβρ.2,17). Κάθε λεπτομέρεια της ζωής του Κυρίου έχει μεγάλη θεολογική και σωτηριολογική σημασία, διότι αποδεικνύει την πραγματική ενανθρώπησή Του και κατά συνέπεια τη βεβαία σωτηρία μας!
Είχε έρθει ο Άγιος Πορφύριος επίσκεψη από την Αθήνα στα Καυσοκαλύβια. Βγήκαν οι μοναχοί να του υποδεχθούν γεμάτοι χαρά.
Όπως τον πλησίαζαν λέει ο Άγιος προς ένα μοναχό:
«Αυτή η ροδιά γιατί είναι τόσο χάλια; Δεν βλέπεις ότι θα ξεραθεί;»
«Δεν την είδα γέροντα…» απάντησε ο υποτακτικός,
Τότε ο Άγιος Πορφύριος τον κοίταξε λέγοντας:
«Καλά δεν είδες, δεν πρόσεξες ότι αυτή η ροδιά υποφέρει, διψάει, έχει ανάγκη από νερό και θες να κάνεις πνευματική ζωή, θέλεις να δεις τον Χριστό; Φέρτε να την ποτίσετε…».....
Το 1961 οι Ροκφέλερς πλήρωσαν στον ψυχολόγο Μ. Σέριφ ένα χρηματικό ποσό για να διεκπεραιώσει ένα πείραμα. Σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση μάζεψε 22 παιδιά, μεσαίας τάξης, έντεκα ετών που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους και τα χώρισε τυχαία σε 2 ομάδες των 11 ατόμων Κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας η κάθε ομάδα χωριστά έκανε διάφορες δραστηριότητες ώστε να δημιουργηθεί το team building και αυτό οδήγησε σε εμφάνιση κανόνων, ηγετών και ταυτοτήτων. Την δεύτερη εβδομάδα οι ομάδες ενημερώθηκαν για την ύπαρξη δεύτερης ομάδας και τέθηκαν σε άμεσο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Τους υποσχέθηκαν διάφορα υπέροχα έπαθλα για την νικήτρια ομάδα. Η συμπεριφορά τους επιδεινώθηκε γρήγορα και ξέσπασαν καυγάδες μεταξύ των μελών των αντίπαλων ομάδων. Η χαμένη ομάδα έκλεψε τα έπαθλα από τους νικητές. Στη συνέχεια πήραν συνεντεύξεις από τα μέλη των ομάδων και σχεδόν όλα τα παιδιά έδειξαν προτίμηση στα μέλη της δικιάς τους ομάδας περιγράφοντας τα ως γενναία, δυνατά, φιλικά άτομα. Τα μέλη της άλλης ομάδας περιγράφονταν ως ύπουλοι,βρομιάρηδες και πονηροί αλήτες κλπ. Αυτό το πείραμα έδειξε πόσο γρήγορα και εύκολα μπορεί να δημιουργηθεί "προκατάληψη" ανάμεσα σε ανθρώπους και πόσο αντικοινωνικές συνέπειες μπορεί να έχει.
Αυτό το πείραμα και άλλα πολλά, το ζήσαμε έντονα τα 2 τελευταία χρόνια κατά την διάρκεια μιας ''υγειονομικής κρίσης'' όπου χωρίστηκε ο κόσμος στα δύο. Όλα τα πειράματα έχουν τους εμπνευστές τους.
Η μεγαλύτερη παρηγοριά στον άνθρωπο, είναι η παρουσία ανθρώπων δίπλα του.. Και φίλος να μην είναι ο άλλος, μόνο που θα του μιλήσεις,, σου κάνει τόσο καλό!...πόσο μάλλον, όταν οικοδομείς αυτή την σχέση... Φιλία δεν είναι κάτι απλό, δεν είναι κάτι εύκολο....η φιλία είναι άσκηση, είναι σχέση ευθύνης!.. Έλεγε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: "Ο πιστός φίλος, είναι λιμάνι αναψυχής..!"
“Το συγκεκριμένο τραγούδι προήλθε από πράγματα που άκουσα ή διάβασα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Σε κάποια από αυτά, ακριβώς δίπλα στα κρεματόρια, υπήρχε ένα κουαρτέτο μουσικών το οποίο εξαναγκαζόταν να παίζει κλασσική μουσική ενώ οι άνθρωποι δίπλα τους καιγόταν ζωντανοί”...Λέοναρντ Κόεν
Το «burning violin» ήταν το "φλεγόμενο" βιολί του Στρούμσα, μέσω του οποίου ο καλλιτέχνης -υποχρεωμένος απ' τους δήμιούς του- κέρδιζε τη μέρα, κέρδιζε παράταση ζωής, όσο αβέβαιη κι αν ήταν. Γιατί ο Στρούμσα ήταν ο αρχιβιολιστής μιας μακάβριας ορχήστρας του Άουσβιτς με πολύ «ειδικά καθήκοντα»: συνόδευε μετά μουσικής τη θλιβερή ουρά των γυμνών "καταραμένων" της Ανθρώπινης κακίας προς τους θαλάμους αερίων (τα υποτιθέμενα λουτρά με το Cyclon B). Η ορχήστρα ήταν μόνο Εβραίοι δεξιοτέχνες, που ερμήνευαν αριστουργήματα (αλλά και το εμβατήριο Erica), την ώρα που περνούσαν από μπροστά τους στοιβαγμένοι και σπρωγμένοι προς το θάνατό τους οι καταραμένοι ομόφυλοί τους, συγγενείς και φίλοι.
Ο Λέοναρντ τραγουδά εκ μέρους μιας γυναίκας, που ξεψύχησε στο Άουσβιτς και ήταν η σύζυγος του Στρούμσα. Η γυναίκα αυτή, λοιπόν, απευθύνεται στον αγαπημένο της για τελευταία φορά, καθώς τον κοιτά και σπρώχνεται προς τους θαλάμους αερίων, ενώ κι οι δυο γνωρίζουν ότι σε λίγα λεπτά επρόκειτο να φύγει με τον πιο απεχθή τρόπο, γυρεύοντας στο βλέμμα του μια τελευταία δόση αξιοπρέπειας και παρηγοριάς. Τον κοιτά και τον ικετεύει: «Dance me to the end of love». Αυτήν την τελευταία εικόνα απαθανάτισε μουσικά ο τραγουδιστής και την πέρασε στην αιωνιότητα.
Δεν κλαίω όσους παίρνουν ανηφοριές! Δεν κλαίω τον Παλληκαρίδη! Δεν κλαίω τον Καραθανάση, τον Γιαλοψό, τον Βλαχάκο! Δεν κλαίω τον Σολωμού! Δεν κλαίω τον Ισαάκ! Δεν κλαίω τον Σιαλμά! Δεν κλαίω τον Ηλιάκη! Δεν κλαίω τον Κατσίφα! Δεν κλαίω τον Τουρούτσικα!
Μόνο κλαίω για αυτή την χώρα που με τόσους "αγγέλους", αδυνατεί να πετάξει... Δεν κλαίω για όσους φεύγουν τυλιγμένοι με την Γαλανόλευκη! Κλαίω για εκείνα τα παιδιά που την κρατούσαν, μπαίνοντας στον ναό για την εορτή των Τριών Ιεραρχών, σαν να 'ταν ψαροκάλαμο...
Δεν κλαίω όσους πεθαίνουν για την ελευθερία! Κλαίω γι' αυτούς που είναι ανυποψίαστοι, αμέθεκτοι...
Είναι κι εκείνος ο Ινδιάνος με τα σχιστά μάτια, που, σαν άλλος Χριστόδουλος, εκλιπαρεί: "μην πληγώνετε την Ελλάδα, μη βάζετε νερό στο κρασί, Στώμεν Καλώς"... "Εμείς κοιτάζουμε προς την Ελλάδα, δεν ξέρω όμως που κοιτούν οι Έλληνες"... Πόσους ήρωες, πόσους αγίους, πόσους "αγγέλους" χρειάζεσαι Ελλάδα, για να κοιτάξεις προς τα πάνω;
Τον Οκτώβριο του 2019 μία 27χρονη γυναίκα εγκατέλειψε το νεογέννητο μωρό της σε μια είσοδο πολυκατοικίας.Στη συνέχεια βρέθηκε από την αστυνομία και συνελήφθη. Οδηγηθηκε στο δικαστήριο όπου καταδικάστηκε σε 5 μήνες φυλακή αλλά πήρε αναστολή ποινής και γύρισε σπίτι της.
Τον Δεκέμβριο του 2021 ένας 28χρονος άνδρας εγκατέλειψε την τεσσάρων ετών κόρη του σε ένα πάρκο στο Ηράκλειο, αφού την τοποθέτησε μέσα σε ένα χαρτόκουτο.
Στη συνέχεια βρέθηκε από την αστυνομία και συνελήφθη. Οδηγηθηκε στο δικαστήριο όπου καταδικάστηκε σε 15 μήνες φυλακή αλλά πήρε αναστολή ποινής και γύρισε σπίτι του.
Τον Ιούνιο του 2022 ένας 59χρονος άνδρας εγκατέλειψε μερικά νεογέννητα γατάκια σε κάδο απορριμάτων. Στη συνέχεια βρέθηκε από την αστυνομία και συνελήφθη. Οδηγηθηκε στο δικαστήριο όπου καταδικάστηκε με χρηματικό πρόστιμο 250.000 €, το οποίο εν ολίγοις μεταφράζεται σε δήμευση της περιουσίας του.
Τον Ιανουάριο του 2023 ένας 72χρονος άνδρας εγκατέλειψε κάποια νεογέννητα σκυλάκια σε ένα δάσος στην Αμαλιάδα. Στη συνέχεια βρέθηκε από την αστυνομία και συνελήφθη. Οδηγηθηκε στο δικαστήριο όπου καταδικάστηκε με χρηματικό πρόστιμο 250.000 €, το οποίο εν ολίγοις μεταφράζεται σε δήμευση της περιουσίας του.
Η μη αναλογικότητα των νόμων είναι χαρακτηριστικό μιας Μπανανίας.
" Κυλίστε, κυλίστε δάκρυα πικρά, κλάψε, κλάψε ρωσική Ορθόδοξη ψυχή! Σύντομα ο εχθρός θα έρθει και το σκοτάδι θα πέσει, Μαύρο, αδιαπέραστο σκοτάδι … " " Μπόρις Γκοντουνωφ " ,όπερα του Μοδέστου Μουσοργσκι
Ο Μουσόργσκι ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1868 να συνθέτει την όπερά του και την ολοκλήρωσε τον Δεκέμβριο του 1869. Μεταμορφώνοντας το κείμενο του Πούσκιν σε λιμπρέτο, ο συνθέτης επικεντρώθηκε σε δύο θέματα: την τραγωδία του λαού παρακινούμενου από μια ιδέα και την «τραγωδία της συνείδησης» του Τσάρου Μπορίς.
Όταν το 1870 ο Μουσόργσκι υπέβαλε το έργο του στα αυτοκρατορικά θέατρα για να ανεβεί η παράσταση, αυτό απορρίφθηκε με το πρόσχημα της απουσίας σημαντικού γυναικείου ρόλου. Όμως, ο πρα-γματικός λόγος ήταν το γεγονός ότι το έργο του Πούσκιν, μέχρι πολύ πρόσφατα τότε, τελούσε υπό αυστηρή λογοκρισία. Επεξεργαζόμενος ξανά το έργο του, ο Μουσόργσκι εισήγαγε έναν σημαντικό γυναικείο ρόλο, αυτόν της Μαρίνα, αλλά και συμπεριέλαβε και νέα μοτίβα, ιδεολογικά : έδειξε το στρατόπεδο των εχθρών της Ρωσίας – την πολωνική κυβέρνηση και τους καθολικούς ιησουίτες, τις ίντριγκες των αυλικών, την αυθόρμητη εξέγερση του λαού, που χειραγωγείται με επιδέξιο τρόπο από τους εχθρούς του. Τα βάσανα του Μπορίς απέκτησαν βαθύτερη τραγικότητα και ο συνθέτης πέτυχε να αποδώσει το λαϊκό δράμα οργανικά δεμένο με το προσωπικό ψυχολογικό δράμα του Μπορίς.
Κι όταν πλέον το έργο πήρε την τελική του μορφή, χωρίς να περιμέ-νουν την ευνοϊκή απόφαση του Θεάτρου τους, μια ομάδα κορυφαίων καλλιτεχνών προχώρησε σε μια πρωτοφανή απόφαση! Κάτω από την καθοδήγηση του ίδιου του συνθέτη, άρχισε κρυφά να μαθαίνει τα μέρη της όπερας. Και το 1873 πραγματοποιήθηκε η πρώτη παρουσίαση μέρους της όπερας στο ευρύ κοινό προς τιμήν (πρόφαση) του σκηνοθέτη Κοντράτσιεφ, όποτε το κοινό έδωσε την ετυμηγορία του:
“Μα αυτό είναι Γκόγκολ στην μουσική!” , που σήμαινε ότι είναι τόσο εξαιρετικό, που μόνο με έργο του Γκόγκολ μπορεί να συγκριθεί.
Έτσι στις 27 Ιανουαρίου 1874, στο Θέατρο Μαρίνσκι της Πετρούπολης πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα ολόκλη-ρης της όπερας, η επιτυχία της οποίας ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Υπάρχουν άνθρωποι που κατηγορούν τον Ευαγγέλιο, χωρίς να το έχουν ποτέ καν ανοίξει. Απορρίπτουν τον Χριστό, χωρίς καν να Τον έχουν μελετήσει. Αλίμονό τους εν ημέρα Κρίσεως! Αναφέρεται, ότι ένας άπιστος συγγραφέας περπατούσε μια μέρα με τον φίλο του και περνούσαν έξω από μία Εκκλησία. Βλέποντας τον κόσμο να πηγαίνει εκεί για τη Θεία Λειτουργία, ο φίλος του συγγραφέως, του λέγει: - Δεν είναι παράξενο αγαπητέ μου, να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, που εξακολουθούν στον αιώνα μας να πιστεύουν σε αυτόν τον λεγόμενο Χριστό; Δεν θα ήταν καλό να αναλάβεις και να γράψεις ένα βιβλίο, που να αποδεικνύει, ότι το Ευαγγέλιο περιέχει ανοησίες; Ο συγγραφέας βρήκε δελεαστική την ιδέα και άρχισε από την ίδια κιόλας ημέρα να μελετά το Ευαγγέλιο, για να βρει επιχειρήματα εναντίον του Ευαγγελίου. Μάλιστα το ανακοίνωσε και στην γυναίκα του, που ήταν πιστή Χριστιανή. Εκείνη λυπήθηκε για τον έργο που αναλάμβανε και του είπε: - Δεν φτάνει που είσαι άπιστος; Προσπαθείς τώρα την απιστία σου να την μεταφέρεις και σε άλλους και να τους κρεμάσεις στο λαιμό σου... Μη το γράψεις το βιβλίο! Τα λόγια δεν συνέτισαν τον συγγραφέα, αλλά με πολύ ζήλο επιδόθηκε στην μελέτη του Ευαγγελίου.
