Το κακό είναι ότι συνηθίσαμε την μπόχα...

 
«...Θα δείτε και θα καταλάβετε τη βρωμιά γύρω σας: στη δουλειά, στα καταστήματα, στα κρατικά ιδρύματα, στην ηγεσία και κυρίως στην πολιτική. Δυστυχώς, θα μπει κρυφά στην Εκκλησία... Οι άνθρωποι σχεδόν θα χάσουν την ελπίδα τους. Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν....

Ιερομόναχος Αρσένιος Μπόκα

ΤΟ «ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΖΕΒΡΑΣ»

ΤΟΥ SΗΕL SILVERSTEIN

Ρώτησα μια ζέβρα,
Είσαι μαύρη με λευκές ρίγες;
Ή άσπρη με μαύρες ρίγες;
Και η ζέβρα με ρώτησε,
Είσαι καλός με κακές συνήθειες;
Ή είσαι κακός με καλές συνήθειες;
Είσαι θορυβώδης με ήσυχες στιγμές;
Ή είσαι ήσυχος με θορυβώδεις στιγμές;
Είσαι χαρούμενος με κάποιες θλιμμένες μέρες;
Ή είσαι θλιμμένος με κάποιες χαρούμενες μέρες;
Eίσαι τακτικός με ακατάστατο τρόπο;
Ή ακατάστατος με τακτικό τρόπο;
Και συνέχισε και συνέχισε και συνέχισε και συνέχισε και συνέχισε…
Δεν θα ξαναρωτήσω ποτέ μια ζέβρα για τις ρίγες της!
Ποτέ ξανά!

πηγή

9/10/1944 Στο Κορωπί, το τελευταίο Ολοκαύτωμα της Κατοχής, δώρο του "ηρωικού" ΕΛΑΣ και των Ούνων!

Από το βιβλίο:«Στα Χρόνια της Γερμανικής ΚΑΤΟΧΗΣ, Οκτώβριος 1944. Κορωπί μια Μαρτυρική Πόλη», Ομάδα ιστορικής έρευνας Κορωπίου, 2022.

Το γεγονός
Στις 8 Οκτωβρίου, ημέρα Κυριακή, μια μονάδα 35-40 ανδρών του Εφεδρικού ΕΛΑΣ απεφάσισε να παρελάσει στο Κορωπί από το οποίον είχαν αποχωρήσει οι Γερμανοί και κάλεσαν με χωνιά τους κατοίκους να ετοιμασθούν για να παρακολουθήσουν την παρέλαση. Οι καπετάνιοι τους σκέφθηκαν ότι η παρέλαση θα ήταν πιο επιτυχημένη αν έσερναν μαζί τους και μερικούς Γερμανούς αιχμαλώτους. Έτσι, έστησαν ενέδρα στην έξοδο του Κορωπίου σε ένα γερμανικό αυτοκίνητο που θα περνούσε από την πόλη μεταφέροντας τους τελευταίους 15 Γερμανούς, που ήταν η φρουρά του Σταθμού Επικοινωνιών στον Υμητό και θα έφευγαν εκείνο το απογευμα για την Αθήνα.

Το γερμανικό αυτοκίνητο διέσχισε την κεντρική οδό του Κορωπίου, όπου ο κόσμος είχε βγεί μαζικά, άλλοι για την καθιερωμένη βόλτα της Κυριακής και άλλοι υπακούωντας στο κάλεσμα των Ελασιτών. Δεν υπήρξε καμία κίνηση εναντίον των Γερμανών από τον κόσμο. Μάλλον χαμόγελα και από τις δύο πλευρές, για το τέλος της παρουσίας τους στην περιχή. .Ομως στην έξοδο του Κορωπίου, οι Ελασίτες κτύπησαν το Γερμανικό αυτοκίνητο.Από τα πυρά των ανταρτών σκοτώθηκαν 5 Γερμανοί. Οι υπόλοιποι 10 όμως δεν παραδόθηκαν, αλλά αμύνθηκαν ολόκληρη την νύχτα, ενώ προφανώς κάλεσαν σε βοήθεια από την Αθήνα.

Οι Ελασίτες, μετά την αποτυχία του σχεδίου τους να πιάσουν Γερμανούς αιχμαλώτους και χωρίς να κάνουν την παρέλασή τους, στην διάρκεια της νύχτας έφυγαν μακριά στο βουνό και παρακαλοθούσαν την επομένη το Κορωπί με τα κιάλια. Εν τω μεταξύ με το πρώτο φως της ημέρας αφίχθη γερμανική δύναμη από την Αθήνα σε βοήθεια των Γερμανών που είχαν πέσει στην ενέδρα του ΕΛΑΣ.

Οι Ούνοι είναι βέβαιο ότι γνώριζαν ότι οι κάτοικοι του Κορωπίου ήταν αθώοι. Παρά ταύτα προχώρησαν στη δολοφονία 47 κατοίκων και στην καταστροφή τουλάχιστον 400 οικιών και 60 επιχειρήσεων. Τα θύματα μεταξύ των κατοίκων θα ήσαν πολύ περισσότερα αν οι περισσότεροι κάτοικοι δεν είχαν απομακρυνθεί από το Κορωπί μετά το άκουσμα των πυροβολισμών των Ελασιτών και της μάχης που ξέσπασε στην συνέχεια.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η Ιστορία του ολοκαυτώματος του Κορωπίου.

Για πολλά χρόνια μετά το 1944 οι κάτοικοι αυτή την ιστορία γνώριζαν, αυτή που είδαν αυτοί που ζούσαν τότε.

Μετά ήρθαν οι ιστοριογράφοι της Αριστεράς και έκαναν την ...αναθεώρηση της Ιστορίας. Δεν ήταν Γερμανοί οι θύτες. Όχι. Προτιμούσαν να ενοχοποιήσουν Έλληνες!

Όλο "το ζουμί" της καθεμιάς ημέρας εκεί βρίσκεται. Στον όρθρο.

Ρωτάνε πολλοί: Κάθε Κυριακή, τα ίδια και τα ίδια στην εκκλησία!Δεν μπορείτε να ψάλετε κάτι καινούριο;
Καλέ μου άνθρωπε.Αφού έρχεσαι αποκλειστικά και μόνο στην Θεία Λειτουργία, η οποία αποτελεί μυστήριο. Τα μυστήρια δεν αλλάζουν ως προς την δομή. Η θεματολογία του γάμου, για παράδειγμα, δε θα μπορούσε να αφορά τίποτε άλλο, πέρα από γαμήλιους ύμνους... Εννοείται αυτό.
Απολύτως λογικό. Έτσι και για την θεία κοινωνία.
Οι σχετικές ευχές που διαβάζονται έτσι ώστε να μεταβληθεί το ψωμί και το κρασί σε Σώμα και Αίμα Χριστού, δεν γίνεται να αλλάζουν κάθε Κυριακή!

Στον όρθρο, παρ' όλα αυτά, ο οποίος αποτελεί ακολουθία και όχι μυστήριο (που σημαίνει ότι αλλάζει και θέμα καθημερινά), δεν πατάει ψυχή. Και πραγματικά: Όλο "το ζουμί" της καθεμιάς ημέρας εκεί βρίσκεται. Στον όρθρο.
Πρόκειται για το χρονικό διάστημα από την έναρξη (νωρίς το πρωί), έως και την τρίτη καμπάνα περίπου.
Οι περισσότεροι (άλλο αν τίθεται σοβαρός λόγος) περιμένουν να χτυπήσει η τρίτη καμπάνα, και μετά να έρθουν στην εκκλησία.
Έχουν αναρωτηθεί, τι ακριβώς τελείται μέχρι την ώρα εκείνη ;
Σε όλους αυτούς που ρωτάνε, απαντώ, λοιπόν.
Με ερωτήσεις.. Για να δουν τι χάνουν !

Γνωρίζετε, αγαπητοί μου, ότι κάθε Κυριακή πρωί, με το που σημάνει η πρώτη καμπάνα, διαβάζονται τροπάρια υποδοχής του αυτοκράτορα; Κατάλοιπα της Βυζαντινής περιόδου;
Αυτό σημαίνει ότι ο αυτοκράτορας, το επισημότερο πρόσωπο της τότε κοινωνίας, πήγαινε στην εκκλησία από την αρχή.

Οι Αγίες προστάτιδες της Σεβίλλης Ιούστα και Ρουφίνα (και ένα εντυπωσιακό πανό)

Την Κυριακή 6 Οκτωβρίου στο ντέρμπυ της Σεβίλλης(Σεβίλλη-Μπέτις Σεβίλλης)οι οπαδοί της πρώτης ύψωσαν ένα πανό που ήταν ζωγραφισμένες οι προστάτιδες αγίες της Σεβίλλης, οι Αγίες Ιούστα(268-287) και Ρουφίνα(270-287).

Οι Αγίες Παρθενομάρτυρες Ιούστα και Ρουφίνα ήταν αδελφές και κατάγονταν από τη Σεβίλλη, όπου ασκούσαν το επάγγελμα του αγγειοπλάστη φτιάχνοντας πήλινα αγγεία, με τα οποία συντηρούσαν τον εαυτό τους και πολλούς από τους φτωχούς της πόλης.Βασανίστηκαν και μαρτύρησαν στα χέρια του Διογενιανού.

Είναι πολιούχες της Σεβίλλης και προστάτιδες της Χιράλδας και του Καθεδρικου Ναού της Σεβίλλης και λέγεται ότι προστάτεψαν την πόλη όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός της Λισαβόνας το 1755. 

Οσία Ποπλία η Ομολογήτρια(+9 Οκτωβρίου)

Οσία Ποπλία-Από το Μηνολόγιο του Βασιλείου Β'

  Η Οσία Ποπλία η Ομολογήτρια παντρεύτηκε και αναδείχτηκε πρότυπο χριστιανής γυναίκας, που ξέρει με την υπακοή και την αγάπη να διατηρεί την αρμονία του οικογενειακού σπιτιού.

  Η Οσία Ποπλία γεννήθηκε και έζησε στην Αντιόχεια, επί αυτοκρατόρων μεγάλου Κωνσταντίνου μέχρι και Ιουλιανού του παραβάτη (361). Ο τρόπος με τον όποιο φρόντισε και μπόρεσε να αναθρέψει το μοναχογιό της Ιωάννη, μαρτυρείται από τη διαγωγή, με την οποία έλαμψε αυτός και αναδείχτηκε έξοχος μεταξύ έξοχων. Ήταν τόσο σεμνός και υπερβολικά ταπεινόφρων, ώστε όταν χήρεψε η επισκοπή Αντιοχείας τον πίεσαν να την αναλάβει αυτός. Αλλά ο Ιωάννης έμεινε άκαμπτος και έμεινε απλός Ιερέας.

  Μετά λοιπόν τη δική του χειροτονία και το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του Ποπλία παρέλαβε στο σπίτι τις ευσεβείς ορφανές παρθένες. Φρόντιζε να τις κυβερνά με στοργή και τις μετέδιδε τη θερμή πίστη της, τις μάθαινε να είναι αγνές και όταν χρειαστεί να γίνουν ηρωίδες του σταυρού και μάρτυρες του Ευαγγελίου.

  Όταν κάποτε ήλθε ο Ιουλιανός στην Αντιόχεια να ενθαρρύνει τους ειδωλολάτρες, πέρασε έξω από το σπίτι της Ποπλίας. Τότε αυτή, μαζί με τις άλλες παρθένες, έψαλλαν δυνατά:

 «Tα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων». Εκνευρισμένος ο Ιουλιανός, έστειλε και της έκαναν παρατήρηση να μη το ξανακάνει. Αλλά όταν ξαναπέρασε από το σπίτι της, αυτή έψαλλε δυνατά:

 «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού». 

Τότε έδωσε διαταγή και τη μαστίγωσαν σκληρά, αλλά επειδή ήταν γριά δεν τη σκότωσε. Έτσι η Ποπλία συνέχισε το αγαθοποιό έργο της, μέχρι που η δίκαια ψυχή της παραδόθηκε στο στεφανοδότη Χριστό.

“Οι Αζήτητοι” σε ομαδικό τάφο στο “Σωτηρία”

                                                                      Γράφει η ΜΑΥΡΟΥ ΟΛΓΑ

Σε λίγες μέρες θα γίνει στον “Δαναό”, στην Αθήνα, η πρεμιέρα ενός δραματικού ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε τυχαία: Μια διαρροή έφερε εργάτες στο “Σωτηρία”, οι οποίοι γκρεμίζοντας έναν ψευδότοιχο, βρήκαν βαλίτσες και πακέτα από προσωπικά αντικείμενα φυματικών που πέθαναν εκεί σε άγριες εποχές. Πάνω από 300 από αυτούς ρίχτηκαν σε ομαδικό τάφο, καθώς η φτώχεια, ο πόλεμος και μετά ο εμφύλιος δεν άφηναν περιθώρια για πολλή ανθρωπιά.

Μέσα στην ανημποριά των συγγενών ήταν και ο τρόμος ότι το χτικιό θα μπορούσε να μεταδοθεί μέσα κι από τις επιστολές και τα αντικείμενα των νεκρών. Το θέμα συγκίνησε και αποφασίστηκε αυτοί οι άνθρωποι να ξαναγεννηθούν στη συλλογική μνήμη και να μην είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αφού τα κόκαλά τους έμειναν ανώνυμα κάπου στο “Σωτηρία”, σώθηκαν τουλάχιστον τα τελευταία στοιχεία της ζωής τους, γράμματα σε αγαπημένους τα πιο πολλά, ή φωτογραφίες που ήταν ίσως η τελευταία παρηγοριά τους. Μια παρτιτούρα που βρέθηκε από έναν Χιώτη μουσικό που πέθανε εκεί, ήταν δυο γραμμές όλη κι όλη.

Η σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Μαριάννα Οικονόμου έδωσε σε ένα μουσικό συνεργάτη της, την παρτιτούρα που είχε ξεκινήσει να συνθέτει ο ετοιμοθάνατος ασθενής το 1960. Κι αφού δεν πρόλαβε να τελειώσει το κομμάτι του ο 40άρης Χιώτης, το τελείωσε ο Βαγγέλης Φάμπας. Ο Χιώτης φθισικός ζει τώρα μέσα από την μουσική υπόκρουση της 75λεπτης ταινίας. Είναι ένα βαλσάκι που αν κάποιος το χορέψει ή το μουρμουρίσει, θα δώσει “ζωή” και στον πρώτο δημιουργό.

Η σκηνοθέτης θέλησε να αναζητήσει συγγενείς αυτών των ανθρώπων που τόσο ανώνυμα χάθηκαν για πάντα και να τους δώσει μια ευκαιρία να υπάρξουν έστω στην οθόνη. «Όταν έμαθα ότι κατά τις εργασίες τυχαία βρέθηκαν βουνό βαλίτσες και πακέτα, ένιωσα πως αυτοί οι άνθρωποι που τάφηκαν ανώνυμα ποιος ξέρει πού, αυτοί που κανένας δεν αναζήτησε ούτε για να τους θάψει ή να πάρει ένα προσωπικό αντικείμενο, ήταν σαν να μας έλεγαν “μη μας ξαναπετάξετε κι αυτή τη φορά, μη μας ρίξετε πάλι στο σκοτάδι”. Ένιωσα πως είχα υποχρέωση να αποδείξω ότι κάποτε υπήρξαν. Ήξερα πως θα ήταν μια ταινία με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους νεκρούς, που έστω και τώρα θα αποκτούσαν ταυτότητα και φωνή. Η ιστορία τους καλύφθηκε με ένα πέπλο σιωπής για πολλές δεκαετίες», λέει η Μαριάννα Οικονόμου.

Τρία χρόνια κράτησε η εργασία γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε το 2020 εν μέσω πανδημίας. Ένα-ένα προσπάθησαν να διαβάσουν τα γράμματα και να ιχνηλατήσουν συγγενείς, μα το νοσοκομείο έδωσε άδεια για έρευνες μόνον δέκα ημερών. Μέσα από όσα βρέθηκαν σε αυτό το δεκαήμερο, άρχισε ο αγώνας να αναζητηθούν συγγενείς κι αυτός κράτησε τρία χρόνια. Βρέθηκαν επιστολές απελπισμένες, τρυφερές, για ανθρώπους μόνους μέχρι τέλους. Και γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ. Πολλοί ζητούσαν εναγωνίως το φάρμακο που είχαν μόλις βρει οι Αμερικάνοι. Αλλά η στρεπτομυκίνη δόθηκε στον αμερικανικό στρατό το 1946 και άργησε να έρθει στην Ελλάδα. Για έναν από αυτούς ήρθε την ημέρα που πέθανε. Η χήρα του ζήτησε το φάρμακο να δοθεί στον επόμενο ασθενή στο “Σωτηρία”.
Το συγκινητικό ντοκιμαντέρ οι “Αζήτητοι”,στηρίχθηκε κυρίως στα προσωπικά αντικείμενα που βρέθηκαν πίσω από τον ψευδότοιχο και που ανήκαν σε 350 ανθρώπους που πέθαναν από φυματίωση μεταξύ των ετών 1945-1975. Τώρα θα πάνε στο “Μουσείο” του νοσοκομείου.

Η ίδρυση του “Σωτηρία”
Το Νοσοκομείο “Σωτηρία” ιδρύθηκε ως σανατόριο το 1902. Ήταν μια ερημιά και έβλεπες τη θάλασσα. Οι φυματικοί έπρεπε να είναι μακριά από τους υγιείς. Ήλπιζαν ότι θα βοηθούσε τους ασθενείς ο θαλασσινός αέρας που υποτίθεται θα έφτανε ως εκεί και ο Υμηττός. Μετά άρχισε η δενδροφύτευση. Το 1945 εγκαταστάθηκε εκεί η πρώτη φυματιολογική κλινική του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Εκεί συνέρρεαν φυματικοί από όλη την Ελλάδα. Το 1936 ο υφυπουργός Υγείας, καθηγητής Α. Κούζης, υπολόγιζε τους φυματικούς σε 200.000, ενώ κατά τον Μ. Μεταλληνό έφθαναν τους 270.000-300.000.

Την ίδια περίοδο μεταξύ 1931-1935 η χώρα μας κατείχε μεταξύ 15 ευρωπαϊκών χωρών την πρώτη θέση σε θανάτους από φυματίωση. Ακόμα και το 1939 οι διαθέσιμες κλίνες για φυματικούς ήταν μόλις 3.349 σε όλη την Ελλάδα. Στην φτωχή πατρίδα μας το 1936, επί πληθυσμού 6.686.000, πέθαναν 105.000 άνθρωποι από διάφορες αιτίες, συν 8.346 από φυματίωση, 5.181 από ελονοσία και 5.532 από “εντερικά”. Εν τω μεταξύ, το στίγμα ήταν τόσο βαρύ για τον φυματικό, που πολλοί έμπαιναν σε σανατόριο δίνοντας ψεύτικο όνομα. Έτσι μπορούσαν μετά να γυρίσουν στο χωριό τους, χωρίς να τους απομονώνουν ή και προπηλακίζουν οι χωριανοί. Μάλιστα, πολλοί έκρυβαν τα στοιχεία τους για χάρη των συγγενών τους, καθώς στιγματιζόταν ως ύποπτη και επικίνδυνη όλη η οικογένεια. Υπήρξαν αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων που απαγόρευαν σε πάσχοντες από φυματίωση να εισέλθουν στα όρια του δήμου.

Πειρασμού επελθόντος...

 

Ήταν μία από τις πιο σπαρακτικές στιγμές στην Ιστορία της κλασσικής μουσικής

Στην πρεμιέρα της Ενάτης,ο Μπετόβεν ήταν εντελώς κουφός.
Αδυνατούσε να διευθύνει το ύστατο αριστούργημά του αλλά ο μαέστρος τον παρότρυνε να σταθεί στο βήμα και να δώσει το τέμπο για τα τέσσερα μέρη του έργου
Η μουσική κατέκλυσε την αίθουσα για πάνω από μία ώρα, κι έφτασε στη θριαμβευτική της κατάληξη
Το κοινό αφηνίασε από ενθουσιασμό.Οι ακροατές σηκώθηκαν
και χειροκροτούσαν, φώναζαν, έκλαιγαν, κουνούσαν μαντήλια
Όμως, ο συνθέτης δεν άκουγε τίποτα
Με τη ράχη γυρισμένη στο πλήθος,έστεκε και κοιτούσε την παρτιτούρα
Μια νεαρή σολίστ, η Κάρολιν Ούγκερ, πήρε απαλά το χέρι του Μπετόβεν και τον έστρεψε προς το ενθουσιώδες κοινό
Ήταν μία από τις πιο σπαρακτικές στιγμές στην Ιστορία της κλασσικής μουσικής:
Ο άρρωστος και γερασμένος ιδιοφυής συνθέτης, παρώνστον εορτασμό της μουσικής του,που ο ίδιος δεν άκουγε...

Απόσπασμα από το βιβλίο:Η μυστική ζωή των μεγάλων μουσουργών

Πρόσωπα/Facebook

Ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ και τα παιδιά

«Πολύ αρέσει στα παιδιά να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους σε εμάς.Φυσικά τα γιορτάζουμε δύο-τρεις ημέρες πριν ή μετά,κάποια Κυριακή ή γιορτή..Σε αυτές τις περιπτώσεις εγώ έχω αναλάβει τον ρόλο να κόβω τις τεράστιες τούρτες και να τις μοιράζω

Από επιστολή του που δημοσιεύθηκε στο βιβλίο «Γράμματα προς την οικογένεια του πρωθιερέως Μπόρις Στάρκ»

πηγή

Πολλάκις τήν υμνωδίαν εκτελών,ευρέθην τήν αμαρτίαν εκπληρών....

                          

Από τα κατανυκτικά Απόστιχα τών Αίνων του γ’ ήχου

 Πολλάκις τήν υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην τήν αμαρτίαν εκπληρών, τή μέν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τή δέ ψυχή άτοπα λογιζόμενος, αλλ’ εκάτερα διόρθωσον, Χριστέ ο Θεός, διά τής μετανοίας, καί σώσόν με.

[....]Πρέπει όμως να είναι κανείς πιστός για να ψάλλει; 

«Ας το πάρουμε ανάποδα», αποκρίνεται: 

«Οποιοσδήποτε μπορεί να σπουδάσει βυζαντινή μουσική – την έχω διδάξει σε μαθητές από άλλα δόγματα. Θα έλεγα, όμως, ότι το να βρίσκεται στο ψαλτήρι κάποιος ένθεος, δεν είναι απλώς προϋπόθεση, αλλά δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Το ψεύτικο δεν θα έχει διάρκεια. Πρέπει κανείς να ψάλλει για τον Θεό, όχι για τον κόσμο και αυτό δεν ισχύει σαν αναγκαστικός όρος. 

Εγώ ψάλλω στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου. Δεν με ρώτησαν αν πιστεύω, με ρώτησαν αν ξέρω να ψάλλω. Αλλά δεν μπορεί κανείς, αν δεν πιστεύει, να στερηθεί την οικογένειά του, την καθημερινότητά του, για να είναι στην εκκλησία κάθε Κυριακή, Χριστούγεννα, Πάσχα ή Δεκαπενταύγουστο. 

Θα μπορούσε κάποιος να σπουδάσει βυζαντινή μουσική, αλλά δεν θα βγάλει τον προσευχητικό της χαρακτήρα εάν δεν πιστεύει ο ίδιος. 

Η καλύτερη εγγύηση για έναν ψάλτη –μπορώ να σας παραθέσω ηχητικά παραδείγματα γι’ αυτό– είναι να κλείνει τα μάτια και να προσεύχεται ή να ζει τα γεγονότα.

 Το βυζαντινό μέλος, τη “μουσική των αγγέλων” όπως έλεγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, δεν μπορεί να το νιώσει ο κόσμος αν ο ψάλτης δεν είναι ειλικρινής, αν η προσέγγισή του δεν είναι και πέρα από τη μουσική».

Νικόλας Ζώης

Ἡ πνευματική ὑπερηφάνεια εἶναι τελικά ἡ πιό ἐπικίνδυνη πλάνη γιά τόν ἄνθρωπο

                        

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Σεργίου και Bάκχου

Στην εποχή μας, ότι βλακεία θες την ακούς. Οι Άγιοι τής εικόνας, είναι ο Σέργιος κ ο Βάκχος, Διοικητής και Υποδιοικητής τής Σχολής Ευελπίδων τής Ρώμης, Χριστιανοί, που είχαν κατηχήσει σχεδόν όλους τούς Ευέλπιδες στο Γεγονός τής Αναστάσεως. Όταν τους πήραν είδηση, τούς καθαίρεσαν, τούς βασάνισαν, τούς τύφλωσαν, τούς έβαλαν γυναικεία ρούχα και περιδέραια (κολιέ) στο λαιμό, και τούς περιέφεραν ως την Μικρά Ασία.

Βγαίνουν τώρα διάφοροι, μέσα από ιστοσελίδες "ελεύθερης" γνώμης, και λένε, ακριβώς γιά την εικόνα που βλέπουμε, στην οποία οι Άγιοι είναι τυφλωμένοι, δαρμένοι και διαπομπευμένοι, πως πρόκειται γιά τον γάμο τους (...) με κουμπάρο τον Χριστό, που βλέπουμε στον μικρό κύκλο.
Ότι νά'ναι... Και βέβαια υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι -χωρίς καμμία σκέψη και λογική, όπως και σε άλλα καίρια θέματα- να το δεχθούν.[...]

]...]Οι Άγιοι Σέργιος και Βάκχος γιορτάζουν σήμερα.
Στο συναξάρι τους, αναφέρονται λέξεις όπως, εραστής και ηδονή.
Αυτοί δε που τις παρερμηνεύουν, δεν άκουσαν ποτέ ότι η λέξη εραστής προέρχεται από το ερώ, που θα πει θέλω, ούτε την φράση, ο εραστής τού ανθρώπου Χριστός, ή αντίθετα την φράση για τον Ιούδα, ''ω των χρημάτων εραστά'',αλλά ούτε και την φοβερή φράση που λέγεται και στον εσπερινό, πρός τον Χριστό, "η απέραντος ηδονή των καθορώντων τού σού προσώπου το κάλλος το άρρητον".

Χυδαίος, κατ'ουσίαν αμόρφωτος, κακοπροαίρετος, και φτηνός όχλος, (και δεν φταίνε πολλές φορές κι οι άνθρωποι... που να βρουν πρότυπο σήμερα, που έχουν αλωθεί τα πάντα), αλαλάζει, γύρω από την προσωπική μας κιβωτό.
Αλλά είναι μέχρι να βρέξει...

πηγή

Tω αυτώ μηνί Ζ΄, μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Σεργίου και Bάκχου.
Xαλκά σα νεύρα Bάκχε προς νεύρων βίαν,
Kαι προς ξίφος Σέργιε πυρ ση καρδία.
Σέργιον εβδομάτη ξίφος έκτανε, νεύρα δε Bάκχον.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού εν έτει σϟϛ΄ [296], εκ

“Να λέτε την Ευχή και η ευχή θα τα κανονίσει όλα...(Άγιος Φιλούμενος)

Ο Άγιος Φιλούμενος o Νέος Ιερομάρτυς, αναφέρει η μοναχή Ευπραξία «ήταν πάρα πολύ ολιγόλογος. Όταν όμως πηγαίναμε στο προσκύνημα που διακονούσε, στο πέρας της Θείας Λειτουργίας, πάντοτε έκανε ένα σύντομο και απλό κήρυγμα.

 

Μας έλεγε, για παράδειγμα, να έχουμε ταπείνωση, να έχουμε αγάπη, να ήμαστε ελεήμονες… 

“Να λέτε την Ευχή” μας έλεγε, “και η ευχή θα τα κανονίσει όλα.

 Όταν λέτε την Ευχή, μη φοβείστε τίποτα. 

Αλλά κι ο ίδιος ζούσε την Ευχή, η οποια δεν έλειπε ο από το στόμα του.Περπατούσε και έβλεπες συνεχώς τα χείλη του να κινούνται. 

Εμάς, πού ήμασταν μοναχές, μας έλεγε να διαβάζουμε πολύ και κυρίως πατερικά βιβλία, όπως τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, τον Άγιο Εφραίμ τον Σύρο, την Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, την Αγία Γραφή… Το Ευαγγέλιο, μας έλεγε, να μη σας λείπει από το χέρι σας. Την Καινή Διαθήκη να τη διαβάζετε τακτικά».

Ο πατήρ Φιλούμενος έζησε αθόρυβα και ταπεινά. Η ασκητική ζωή και η ακρίβεια της τήρησης των μοναχικών ιδεωδών, ήταν τα κυριότερα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν.

πηγή

ΚΥΡΙΕ,ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ...

 

Αρχιμανδρίτης Αντίπας Νικηταράς: Ο Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής ως εξομολόγος

                         

Ομιλία στον Ιερό Ναό Αγίου Νείλου Πειραιώς το Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024, από τον Αρχιμανδρίτη Αντίπας Νικηταρά, πρώην Πατριαρχικό Έξαρχο της Ιεράς Νήσου Πάτμου με τίτλο: "Ο Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής ως εξομολόγος".

Η ομιλία βρίσκεται εδώ: https://agiosneilospeiraios.blogspot....

Tsar Nicholas II-From the memories of Anna Vyrubova

 

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Σλοβένσκαγια(Словенская)

 Η θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου βρέθηκε με θαυματουργό τρόπο στις 15 Μαΐου 1628 από κάποιον Τίτο Γκαβρίλοφ, κάτοικο του χωριού Sherstnevo, στην περιοχή Galich, στην επαρχία Kostroma.

 Ο θρύλος λέει ότι, έχοντας εμφανιστεί σε όραμα στον βαριά άρρωστο, παράλυτο και τυφλό Τίτο, η Υπεραγία Θεοτόκος τον διέταξε να πάει στον ποταμό Slovinka, που κυλούσε στο Kusskaya volost και στην ερειπωμένη, εγκαταλειμμένη εκκλησία πίσω από το βωμό, κάτω από ένα δέντρο που είχε μεγαλώσει μέσα από την κατεστραμμένη στέγη του ναού, και να βρεί την ιερή εικόνα Της.

Έχοντας συνέλθει, ο πλήρως θεραπευμένος Τίτος, χωρίς να διστάσει λεπτό, μαζί με τον τοπικό ιερέα Ευδοκιμο, ξεκίνησαν κατά μήκος του μονοπατιού που υπέδειξε στο όραμα η Παναγία.

 Σε ένα από τα χωριά  ζούσε ένας κυνηγός ονόματι Υάκινθος. Ήταν αυτός που τους οδήγησε  στην αρχαία εκκλησία, η οποία είχε εγκαταλειφθεί για περισσότερες από έξι δεκαετίες. Πίσω από τον θρόνο του ερειπωμένου ναού στεκόταν μια όμορφη εικόνα της Μητέρας του Θεού, που εξέπεμπε ένα εκτυφλωτικό φως. Ο Τίτος Γκαβρίλοφ θεώρησε τη θαυματουργή ανακάλυψη της θαυματουργής εικόνας σημάδι για τον εαυτό του και, αποφασίζοντας να μην επιστρέψει στο σπίτι, παρέμεινε στον τόπο εμφάνισης της εικόνας και αργότερα έγινε μοναχός. Από τότε άρχισαν να γίνονται πολλά θαύματα .

Με εντολή του Τσάρου Mikhail Feodorovich Romanov και με την ευλογία του Πατριάρχη Φιλάρετου, το 1635, στον τόπο της θαυματουργής εμφάνισης της ιερής εικόνας, ιδρύθηκε ένα μοναστήρι  το οποίο υπήρχε μέχρι το 1764. Μετά την κατάργηση του μοναστηριού, η θαυματουργή εικόνα μεταφέρθηκε σε μια ξύλινη εκκλησία (τώρα το χωριό Slovinka, περιοχή Antropovsky, περιοχή Kostroma).

Ω, η γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μοναδικού Εραστή της ανθρωπότητος!

Η φωνή αυτή μπορεί να δημιουργήσει από τις πέτρες τέκνα του Θεού.
Τότε γιατί δεν μπορεί να μας ξυπνήσει κι από τον αμαρτωλό ύπνο μας;
Όποτε ο Κύριος φώναζε σε κάποιον που ήταν νεκρός στο σώμα [σωματικά νεκρός] όλοι ξυπνούσαν και ανορθώνονταν.
Όμως, όσοι δεν ξύπνησαν και δεν ανορθώθηκαν ήταν αυτοί που ήταν νεκροί στην ψυχή [πνευματικά νεκροί] όταν ο Κύριος τους κάλεσε.
Για αυτήν την αφύπνιση και την ανάσταση, είναι απαραίτητη η συναίνεση της θέλησης του κεκοιμημένου.

“Ἰούδα, φιλήματι τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;” (Λουκάς 23:48).
Έτσι φώναξε η Φωνή της Ζωής, αλλά ο νεκρός [Ιούδας] παρέμεινε νεκρός και ο αμαρτωλός δεν ξύπνησε.

“Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;” (Πράξεις των Αποστόλων 9: 4).
Η ίδια φωνή που δημιουργούσε τη ζωή φώναξε, και αυτός που κοιμόταν στην αμαρτία ξύπνησε και ο νεκρός ανέζησε.

Στην πραγματικότητα, βαθύτερος είναι ο ύπνος της αμαρτίας από τον ύπνο του θανάτου και αυτός που είναι βυθισμένος στον ύπνο [της αμαρτίας] δεν ξυπνά εύκολα.

Ω Γλυκύτατε Κύριε, ξύπνησε μας από τον ύπνο της αμαρτίας.Αφύπνισέ μας, Κύριε!..

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Φεβρουάριος

πηγή

Απόστολε Θωμά "τῶν πεπαρμένων ἥλων τάς ὠτειλάς, τῷ δακτύλῳ κατιδεῖν κατηξίωσαι"

Σε τροπάριο του Όρθρου του αποστόλου Θωμά (6 Οκτωβρίου) θα βρούμε την εξής φράση, απευθυνόμενη στον εορταζόμενο απόστολο: "τῶν πεπαρμένων ἥλων τὰς ὠτειλάς, τῷ δακτύλῳ κατιδεῖν κατηξίωσαι" ( = "αξιώθηκες να δεις ξεκάθαρα με το δάκτυλό σου τα σημάδια από το πέρα ώς πέρα τρύπημα των καρφιών").

Εδώ έχουμε δύο λέξεις που δεν φαίνεται να μας θυμίζουν κάτι ("πεπαρμένων" και "ὠτειλάς"). Αμφότερες έρχονται κατευθείαν από τον Όμηρο! 

Η πρώτη από αυτές ("πεπαρμένων") είναι μετοχή παρακειμένου του ρήματος "πείρω", το οποίο σημαίνει "τρυπώ πέρα ώς πέρα, απ' άκρη σ' άκρη", "διατρυπώ". 

Η άλλη ("ὠτειλάς, αιτ. πληθ. του ουσιαστικού "ὠτειλή") σημαίνει στον Όμηρο "τραύμα", "πληγή", και μάλιστα "τραύμα πρόσφατο, ανοικτό"! (Με την έννοια αυτή, έχει αντίθετη σημασία από την "οὐλή", η οποία αναφέρεται σε τραύμα που έχει επουλωθεί).

 Σχετικά με τη μετοχή "πεπαρμένος", είμαστε βέβαιοι ότι από τον ιερό υμνογράφο δεν διαφεύγουν δύο από τις βασικές χρήσεις της στον Όμηρο. 

ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ.ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΑ

Τη μνήμη του αγίου Αποστόλου Θωμά τιμά με λαμπρότητα σήμερα η εκκλησία μας. Εμείς στην Πάτμο έχουμε την ευλογία να φιλοξενούμε στην ιερά μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου την τίμια και θαυματουργή κάρα του. Ήρθε στην Πάτμο από το Μετόχι της Πάτμου στη Χίο, στο όνομα του Αποστόλου Θωμά για να προστατευτεί από τους Γενουάτες που κατέλαβαν τελικά το νησί (1346-1566) και έκτοτε καθιερώθηκε σέμνωμα της πατρίδας μας.

Όπως είναι γνωστό ο Απόστολος Θωμάς όταν ταξίδεψε στην περιοχή της Ινδίας για ιεραποστολή βάφτισε χριστιανούς τη γυναίκα και τα παιδιά του βασιλιά και εκείνος εξοργισμένος έδωσε εντολή να θανατωθεί δια λοχγισμού. Το ιερό λείψανο του παρέμεινε εκεί μέχρι που ο γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1204 το λείψανο μεταφέρθηκε στη Ρώμη μαζί με άλλων αγίων που έκλεψαν ώς λάφυρα από την Τέταρτη Σταυροφορία. Ο Εφραίμ ο Σύρος αναφέρει ότι τα λείψανα του Αποστόλου Θωμά μεταφέρθηκαν την πρώτη φορά στην Έδεσσα ή Αντιόχεια της Μεσοποταμίας.
Τμήμα των λειψάνων του βρίσκεται σε διάφορα μοναστήρια.

Η θαυματουργή κάρα του Αποστόλου Θωμά καλείται, όπως τελευταία στη Σύμη, για να προστατεύσει τα σπαρτά από την ακρίδα. Παλιότερα ταξίδευε και στην Ανατολή, προσκεκλημένη από τους Χριστιανούς για το σκοπό αυτό.
Και οι μουσουλμάνοι κατά την περιοδεία της Αγίας Κάρας στην Ανατολή επικαλούνταν τη χάρη και τη βοήθεια του Αποστόλου Θωμά. Ο Απόστολος ανταποκρινόταν στον πόνο κάθε ανθρώπινης ψυχής.

Την αγία Κάρα, που που φυλάσσεται σε μια αργυρόχρυση θήκη που δώρισε "πανευγενής άρχων Σερδάρης Σάββας" Φωκιανός ή Μπίμπασης" τον Ιανουάριο του 1817 , περιστέφουν σταυροειδώς ασημένιες λάμες και στην κορυφή λάμπει ένας σταυρός από διαμάντια και άλλους πολυτίμους λίθους που λαμποκοπούν.

Αυτό είναι αφιέρωμα μιας μουσουλμάνας από τη Σμύρνη η οποία κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας της Αγίας Κάρας στην ανατολή και ενώ περνούσε με τη συνοδεία της από την μεγάλη αυτή πόλη, επικαλέστηκε τη βοήθεια του Αποστόλου για την σοβαρά άρρωστη μοναχοκόρη της. Αφού η κόρη έγινε καλά, ως δείγμα ευλαβείας και ευγνωμοσύνης προς τον Άγιο η μητέρα του κοριτσιού κρέμασε πάνω στην Τίμια Κάρα, αυτόν τον χρυσό-διαμαντένιο σταυρό.

πηγή

O νηπτικός χαρακτήρας της Θείας Λειτουργίας

 https://ikee.lib.auth.gr/record/336351/files/GRI-2022-33511.pdf

Η τέχνη, η ανεκτικότητα στη διαφορετική άποψη και η Δημοκρατία.

 Όταν το 1980 κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η ταινία, «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», ο πατέρας, Δεξιός εξ ανάγκης από τα γεννοφάσκια του, μιας και είχε αδερφή δολοφονημένη από τους Κομμουνιστές, μας πήρε, εμένα, τον αδερφό και τη ΜΑΝΑ και μας πήγε στον κινηματογράφο για να δούμε την ταινία.
Στον κινηματογράφο γινόταν το αδιαχώρητο. Υπήρχαν μόνο λίγα εισιτήρια διαθέσιμα και οι θέσεις που ήταν ελεύθερες ήταν μόνο στην πρώτη σειρά.
Άβολο να παρακολουθείς από την πρώτη σειρά, αλλά, ο πατέρας και η ΜΑΝΑ, δεν ήθελαν να το αναβάλλουμε.

Το σπίτι  της οικογένειας Γκατζογιάννη στο Λια της Μουργκάνας.

Βολευτήκαμε όπως όπως (ήταν και οι θέσεις στενές) και βυθιστήκαμε στην αρρωστημένη ατμόσφαιρα του Εμφυλίου και του μετεμφυλιακού Κράτους.
Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι, ιδίως κατά την απολογία του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο».
Ο πατέρας, υπέρμαχος πάντοτε της συμφιλίωσης, ήθελε να δούμε και την «άλλη πλευρά» και πολύ συγκινημένος, βγαίνοντας, μας είπε ότι το θέμα θα λήξει όταν «Όλοι μαζί κάποια μέρα βρεθούμε στο Γράμμο και από κοινού τελέσουμε ένα μνημόσυνο και δώσουμε τα χέρια».

 Η Μουργκάνα συνοφρυωμένη.

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και οι διαθέσεις της «άλλης πλευράς» έγιναν κατανοητές με τον πιο εμφατικό τρόπο, όταν «κάποιος Γκατζογιάννης» τόλμησε να διηγηθεί την προσωπική του ιστορία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Τότε που η ΜΑΝΑ του θέλησε να σώσει αυτόν, από την υποχρεωτική στρατολογία στον ΔΣΕ και τα αδέρφια του, από το παιδομάζωμα.
Τότε που οι «καλοί» Κομμουνιστές σαν τον «άνθρωπο με το γαρύφαλλο», εκτέλεσαν εν ψυχρώ τη ΜΑΝΑ του για τους λόγους που ανέφερα και γιατί ο φτωχός πατέρας του είχε μεταναστεύσει στην καπιταλιστική Αμερική για να τους θρέψει.

Τό «κουρδιστό πορτοκάλι» εἶναι πλέον ἐδῶ

Δημήτρης Καπράνος

Μέ ἔχει συγκλονίσει τό «λυντσάρισμα» τῆς μαθήτριας ἀπό συνομηλίκους καί συμμαθητές της στήν Γλυφάδα!
Τόση βία,τόση μανία,τέτοια χτυπήματα καί γύρω-γύρω τά «κινητά» νά ἀπαθανατίζουν τήν σκηνή! Νά ἀποθηκεύουν τήν βία στήν δαιμονισμένη συσκευή, γιά νά τήν πάρουν μαζί τους, νά τήν θαυμάσουν καί νά τήν «χορτάσουν».

Αὐτή θά εἶναι ἡ ζωή ἀπ’ἐδῶ καί πέρα; Ναί, αὐτή θά εἶναι,ἄν δέν ὑπάρξει καίρια ἀντιμετώπιση τοῦ φαινομένου. Ἄν δέν ἀλλάξει τό καθεστώς τῆς ἀτιμωρησίας, τῆς ἀσυδοσίας καί τοῦ ξεχαρβαλώματος στά σχολεῖα. Ἄν δέν διδαχθοῦν οἱ δάσκαλοι καί οἱ καθηγητές πῶς θά πολεμήσουν τό φαινόμενο καί ἄν ἡ Πολιτεία δέν τούς θωρακίσει ἀπέναντι στούς (πολλούς, δυστυχῶς) γονεῖς, πού παρεμβαίνουν, ἀπειλοῦν, ἀκόμη καί γρονθοκοποῦν δασκάλους καί καθηγητές, ὅταν θεωρήσουν ὅτι «τούς πείραξαν τό παιδί».

Μέ ἔχει ἐπίσης κλονίσει ἡ συμπεριφορά τῶν «περαστικῶν», πού ἔβλεπαν τό περιστατικό, κοντοστέκονταν καί προσπερνοῦσαν. Νά ἕνα ἀκόμη φαινόμενο τῆς ἐποχῆς. Τό «κάτσε στ’ αὐγά σου», τό «μήν ἀνακατεύεσαι», τό «πρόσεξε μήν μπλέξεις». Κανείς δέν παρεμβαίνει σέ διενέξεις, ἀκόμη καί ἐγκλήματα γίνονται ὑπό τά ὄμματα τῶν γύρω, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων «τραβοῦν κινητό» καί ἀπαθανατίζουν τίς στιγμές! Ἔχει χαθεῖ ὁλοσχερῶς ἡ ἐπαφή μέ τήν ἀνθρώπινη συμπεριφορά. Πῶς μπορεῖς νά βλέπεις μιά ὁμάδα ἀλητόπαιδων νά χτυποῦν, νά κλωτσοῦν, νά ποδοπατοῦν ἕνα κορίτσι καί δέν παρεμβαίνεις; Πῶς ἀνεχόμαστε τήν μετατροπή μας σέ μιά κοινωνία ὅπως ἐκείνη πού μᾶς ἔδειξε στήν προφητική ταινία «Τό κουρδιστό πορτοκάλι» ὁ μέγας Στάνλεϊ Κιούμπρικ;

Τί στό καλό συμβαίνει στίς οἰκογένειες καί στά σχολεῖα; Πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε τήν μετατροπή τοῦ μυαλοῦ τῶν παιδιῶν σέ «χυλό» ἀπό τά δαιμονισμένα «κινητά», πού ξεκλειδώνουν κάθε σκοτεινή πλευρά τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς;

Πόσο ἀκριβά θά πληρώσουμε ὅλο αὐτό τό σύστημα, τό ὁποῖο ἐνέσκηψε στήν ζωή

Αν έχεις την Χάρη,την έχεις γιατί πιστεύεις και παλεύεις...

Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης -Περί Νοεράς Προσευχής

https://www.ormyliamonastery.com/.../peri-noeras-proseychis/

Μητροπολίτης Μόρφου: Στην εποχή μας είναι τόση η ένταση της μαγείας όσο δεν υπήρξε σε καμία άλλη εποχή.

 Ερώτηση κυρίας: εμείς που άθελα μας γινόμαστε δέκτες είτε μέσα από τα θεάματα της τηλεόρασης είτε από άλλα πράγματα όλων αυτών των θεαμάτων (δαιμονικών) κατά πόσο επηρεαζόμαστε στα σπίτια μας και τι μπορούμε να κάνουμε;

Μητροπολίτης Μόρφου: Οφείλω να σας πω ότι επηρεάζεστε πάρα πολύ. Οφείλω να σας πω ότι στην εποχή μας είναι τόση η ένταση της μαγείας όσο δεν υπήρξε σε καμία άλλη εποχή. Ζούμε μίαν εποχή αποστασίας από τον αληθινό Τριαδικό Θεό. Εάν λάβουμε υπόψη και ένα σύγχρονο φαινόμενο που είναι παγκόσμιο, πέραν της μαγείας, η μετανάστευση. Όλοι αυτοί οι νόμιμοι και οι παράνομοι εργάτες. Δεν είναι μόνον η τηλεόραση και αυτό (δείχνει το κινητό). Είναι οι άνθρωποι τους οποίους φέρνουμε στο σπίτι μας για να προσέχουν τη γριά μητέρα μας, τη γιαγιά μας, τα περιβόλια μας να τα καλλιεργούν, ταις δουλειές μας, να τους έχουμε είτε σαν βοηθούς είτε ακόμα χειρότερα σαν δούλους. Σκεφτήκατε ότι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται είτε από την Ασία, είτε από την Αφρική, είτε τη Λατινική Αμερική, είτε και από τα Βαλκάνια. Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Ρώσοι ότι κουβαλούν μαζί τους και ταις συνήθειές τους τις ειδωλολατρικές;

Μόλις αδικήσεις την Φιλιππινέζα στο μισθό της ή της θυμώσεις γιατί δεν έκανε καλά τη δουλειά της, αυτή θα σου πει “yes madam, excuse me” (ναι κυρία, συγχωρέστε με) και θα πάει στο δωμάτιό της, θα βάλει τα είδωλά της, τα οποία έχει κρυμμένα, μικρά αγαλματάκια που μπορεί απ’ έξω να φαίνεται η Παναγία και από μέσα να είναι το είδωλο. Θα γονατίσει και θα κάνει προσευχές με κατάρες.
Εμείς έχουμε έτσι περιπτώσεις τώρα. Που η οικιακή βοηθός επροκάλεσε εις την madam πολλές παρενέργειες δαιμονικές.

Λοιπόν και η συχνή όρασης βίντεο ααα... τα τηλεπαιχνίδια. Μου είπε ένας μην ξεχάσεις να πεις για τα παιχνίδια τα οποία είναι γεμάτα με δαιμονικές μορφές και τα βλέπουν όχι μόνον τα παιδιά και οι έφηβοι και οι μεγάλοι. Για να γεμίσουν τον κενόν τους χρόνο και χώρο. Και όταν δείτε ταις μορφές αυτές που συμμετέχουν εις τα παιχνίδια είναι όλες άσχημες, τερατώδη.

Θυμούμαι τον Άγιο Παΐσιο που εζούσε τότε επί της γης και τώρα ζει εν της ουρανής. Παναγία μου προχθές σε μιάν σε έναν εξορκισμό ξέρετε τι εφώναζε η δαιμονισμένη; “Tούτος ο κοντοστούπης, ο γέρος από το Όρος, o Παΐσιος και ο άλλος ο δικός σου ρε ο παστόρεγγας ο Ιάκωβος κρατούν σερκές είναι οι γίγαντες του ουρανού και ό,τι χτίζουμε εμείς οι δαίμονες χαλούμαστο τούτοι”. Σκεφτήκατε να μην έχουμε Παΐσιον, Ιάκωβον τι θα γινόμαστε; Kαι Σάββα Αχιλλέως τον δαιμονοδιώκτη; Kαι μόνο το όνομα του να ακούσουν τρέμουν.

«Εκ του οράν το εράν», από την όραση πηγάζει η επιθυμία

«Απόφευγε σαν μάστιγα τους τόπους των πτώσεων. Διότι όταν δεν υπάρχει εμπρός μας ένα οπωρικό, δεν ερεθίζεται και τόσο η όρεξή μας» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. γ´, 10)

 «Εκ του οράν το εράν», από την όραση πηγάζει η επιθυμία. Ένα παλιό γνωμικό που καταγράφει αυτό που συμβαίνει με την ανθρώπινη φύση: αυτό που έχω μπροστά μου, προκαλεί την επιθυμία μου για να το γευθώ. Κι όχι μόνο η όραση, κατεξοχήν βεβαίως αυτή, αλλά και οι άλλες αισθήσεις: προκαλούμενες εξάπτουν την επιθυμία στον άνθρωπο. Εκεί δεν στηρίζεται και όλη η επιστήμη με τις διαφημίσεις; Σου φέρνουν το προϊόν μπροστά σου, με ωραίο περιτύλιγμα, εξωραϊσμένο στο ανώτερο δυνατό, ολοζώντανο, ντυμένο και με την κατάλληλη μουσική, και χωρίς να το χρειάζεσαι σε προκαλούν να το πάρεις, να το δοκιμάσεις. Σε κάνουν να το θεωρείς απαραίτητο στη ζωή σου. Γιατί έχουν σπουδάσει την ψυχολογία του ανθρώπου. Γιατί τελικά σε ξέρουν.

 Μην υπερτιμάς λοιπόν τις δυνάμεις σου. Δεν είναι τυχαίο αυτό που κηρύσσει η Γραφή και όλη η Πατερική Παράδοση, ότι ο χριστιανός «πάντα εγκρατεύεται». Η εγκράτεια, ως αυτοσυγκράτηση, ως διαρκής έλεγχος των επιθυμιών μας, είναι γενική αρετή που διατρέχει τη ζωή του πιστού καθημερινά και διαπαντός: στα μάτια πρώτα και σε όλες τις αισθήσεις έπειτα. Λοιπόν, εκεί που έχει υπάρξει πτώση, μην ξαναπάς. Ή αν βρεθείς εξ ανάγκης, να είσαι σε επιφυλακή. Μην ξανοίγεσαι. Και μάλιστα, όταν ξέρεις ότι αυτό που έχει συμβεί μία φορά, είναι εύκολο να γίνει και δεύτερη, και τρίτη. Γιατί συνδράμει την κατάσταση αυτή η συνήθεια που είναι δευτέρα φύση για τον άνθρωπο. Όπως το λέει το πατερικό λόγιο: «Μη συνηθίσης ήτταν εν πολέμω. Η γαρ συνήθεια δευτέρα φύσις εστίν».

Ισχύει όμως και το αντίστροφο: αφού προκαλούμαστε στην επιθυμία μας με την όρασή μας και με ό,τι μας φέρνει στη μνήμη ο τόπος μιας πτώσεως, ας επιλέγουμε εκείνους τους τόπους, εκείνες τις καταστάσεις, εκείνους τους ανθρώπους, που μας προκαλούν στο αγαθό.

 Έλεγε ο άγιος Επιφάνιος ότι και μόνη η θέα της Αγίας Γραφής για παράδειγμα μας ωθεί στο αγαθό. Πόσες φορές μία εικόνα του Χριστού, της Παναγίας, ενός αγίου δεν μας έκαναν να θελήσουμε να προσευχηθούμε; Πόσες φορές ένας αγιασμένος τόπος: ένας ναός, ένα μοναστήρι ακόμη περισσότερο, δεν μας οδήγησαν σε κατάνυξη; Κι ακόμη: πόσες φορές η συνάντηση με έναν γνήσιο άνθρωπο του Θεού δεν μας έδωσε την αφορμή μετανοίας μας και εσωτερικής αλλαγής;

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

Προ καιρού είχα γράψει μερικές σκέψεις για τη δημιουργία του κόσμου και την σχέση επιστήμης και πίστης [ΕΔΩ]. Είναι απορίας άξιο το πώς ακόμη και κατά τεκμήριο μορφωμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν την πρώτη για να απορρίψουν την δεύτερη, χωρίς να σκέφτονται το λογικό σφάλμα που διαπράττουν (άκουσα προ ημερών να το κάνει κάποιος επώνυμος επιστήμονας στο ραδιόφωνο). Συμπληρώνοντας εκείνες τις σκέψεις, κάνω κάποιες ακόμη.

Είχα γράψει τότε ότι καμιά θεωρία εξέλιξης δεν είναι ασύμβατη με την πίστη σε Θεό Δημιουργό. Τον Θεό ή τον δέχεσαι ή όχι, δεν μπορείς όμως να Τον αποκλείσεις (ή να Τον αποδείξεις) με όση επιστήμη κι αν συσσωρεύσεις (λάθος εργαλεία, έλεγα τότε). Η οποιαδήποτε εξέλιξη στο σύμπαν, είτε σε υπομικροσκοπικό, είτε σε γαλαξιακό επίπεδο, δεν είναι μια διεργασία που λαμβάνει χώρα αυτόματα. Μπορεί να την ονομάζουμε φυσική, αλλά τι ακριβώς είναι το ‘φυσικό’; Πώς έγινε τόσο… ‘φυσικά’; Αν ως επιστήμονες αναζητούμε για όλα μια αλήθεια, ένα αντικειμενικό ‘γιατί’, πώς ικανοποιούμαστε μ’ ένα τέτοιο γενικό και αόριστο επίθετο που δεν μας λέει τίποτε για την αιτιολογική προέλευσή του; Αυτό είναι, νομίζω, ένα καίριο ερώτημα, απέναντι στο οποίο η επιστήμη φαίνεται να σηκώνει μάλλον αδιάφορα τους ώμους.

 Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την εξέλιξη. (Ας σημειώσω εν παρόδω ότι η πολεμική πίστης και επιστήμης είναι εν πολλοίς κατασκεύασμα του ορθολογικού Δυτικού τρόπου σκέψης και του Δυτικού Χριστιανισμού, το οποίο επηρέασε από πολλές δεκαετίες και τη δική μας προσέγγιση).

Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ

 Στὴν πόλη Ναΐν ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ αὐτὸ ποὺ ἡ ἁμαρτία δώρισε στὸν ἄνθρωπο, τὸν θάνατο. Ἕνα νέο παιδί, ὁ μονογενὴς υἱὸς μιᾶς χήρας, εἶναι στὸ φέρετρο. Ἡ μάνα του θρηνεῖ ἀπαρηγόρητη. Ὁ θάνατος τοῦ νέου παιδιοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ πόνος τῆς μάνας συνταράζουν βαθιὰ τὰ σπλάχνα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν δημιούργησε τὰ πλάσματά του γιὰ νὰ καταντοῦν σ’ αὐτὴ τὴν τραγωδία. Τὰ ἔφτιαξε γιὰ νὰ ζοῦν, ἀνώδυνα, χαρούμενα, παντοτινά. Δὲν εἶχε σχεδιάσει θάνατο. Πλησιάζει αὐτόβουλα τὴ χαροκαμένη μάνα καὶ τῆς λέει νὰ μὴν κλαίει ἄλλο. Καὶ γυρίζοντας ἀμέσως πρὸς τὸ νεκρὸ παιδί, τὸ ἀνασταίνει μὲ μιὰ κουβέντα καὶ ἕνα ἄγγιγμα (Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ).

Ὁ θάνατος φαίνεται νὰ συντρίβει κυριολεκτικὰ τὴ ζωή. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Εἶναι ἀσύλληπτο στὴ λογικὴ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Τὸ μυαλό μας ἀρνεῖται νὰ δεχτεῖ ἐπιστροφὴ στὴ ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο, ἢ ὅτι ὑπάρχει συνέχειά της μετὰ τὸ βιολογικὸ τέλος. Τὸ θεωροῦμε παράλογο. Ὁ Χριστὸς λέει ὅτι εἶναι ὑπέρλογο. Ξεπερνάει τὴ λογική μας. Ὄχι παράλογο. Αὐτὰ ὅμως τὰ καταλαβαίνουμε μόνο, ἂν τὰ ζήσουμε. Διηγεῖται ὁ ἁγιορείτης γέροντας Νίκων:

Ἕνας ταξιτζὴς στὴν Ἀθήνα παίρνει ἀπὸ τὸ «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» μιὰ κοπέλα, τὴν πηγαίνει σπίτι της στὴν Καλλιθέα. Συζητάγανε στὸν δρόμο, μοῦ λέει, πραγματικὰ καλλιεργημένη, μορφωμένη, ἀξιόλογη κοπέλα. Φτάνουν στὸ σπίτι της, κοιτᾶνε τὸ ταξίμετρο, ἀνοίγει τὸ πορτοφόλι της, δὲν φτάνανε.

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΠΟΣ(Κυριακή Γ'Λουκά)

Ὅταν διαβάζουμε τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, διαπιστώνουμε ὅτι τά λόγια του, πού εἶναι ἔκφραση ἐμπειριῶν ζωῆς, μᾶς ἐλέγχουν. Ὅταν τόν ἀκοῦμε νά ἀναφέρει στούς Κορινθίους ὅτι ὑποφέρει σωματικά, γιά χάρη τοῦ Εὐαγγελίου, δέν ἔχει σταθερό τόπο διαμονῆς, δέν λογαριάζει τίς κακουχίες τοῦ σώματος, δέν σταματᾶ μπροστά στήν δύναμη τοῦ κακοῦ, τό ὁποῖο διά τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί διά τῶν ἀσθενειῶν, τόν βασανίζει, καί δηλώνει ὅτι μέ τόν σωματικό κόπο μετέχει στόν θάνατο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ δική μας ζωή καί ἡ δική μας σχέση μέ τόν Χρισατό ἀπέχει πολύ. Δυσκολευόμαστε νά δεχτοῦμε ὅτι ἄν θέλουμε νά εἴμαστε κοντά στόν Χριστό, ὀφείλουμε νά παλεύουμε, ἔστω καί λίγο, «πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ» (Β’ Κορ. 4, 10), «συνεχῶς νά ὑποφέρουμε σωματικά μετέχοντας ἔτσι στόν θάνατο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά νά φανερωθεῖ στό πρόσωπό μας ἡ ζωή τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ».

Οἱ τρεῖς ἐντολές
Μᾶς δυσκολεύει τό νά τηρήσουμε πρῶτα τίς δύο ἐντολές πού ὁ Χριστός ζήτησε νά τηροῦμε γιά νά φύγει τό κακό ἀπό τή ζωή μας: τήν προσευχή καί τήν νηστεία. Χρειάζεται χρόνος καί κόπος. Ἡ νηστεία θέλει ἔξοδο ἀπό τήν εὐκολία. Θέλει ἕνα αἴσθημα πείνας, ἕνα αἴσθημα στέρησης καί ὄχι μόνο ὡς πρός τήν τροφή. Τό ἴδιο καί ἡ προσευχή. Θέλει χρόνο, πού γίνεται ἔκφραση καρδιᾶς. Τήν ἴδια στιγμή ὁ ἀπόστολος μᾶς προτρέπει νά βγαίνουμε ἀπό τόν ρυθμό μιᾶς ζωῆς ἐγκλωβισμένης μέ κέντρο τόν ἑαυτό μας, χάριν τοῦ Εὐαγγελίου.