Κατέληγα ομόφωνα (εγώ κι ο εαυτός μου) πως θα 'θελα να γίνει μια Κυριακή πρωί το φευγιό μου. Μετά τη Θεία Λειτουργία. Με το Χριστό μου μέσα μου. Έτσι, ήρεμα και ειρηνικά.
Μετάλαβα σήμερα. Του Αη Συμιού ανήμερα. Και πήρα το Χριστό μου, όχι στην αγκαλιά μου, μα ολόκληρο μέσα μου. Και τώρα που απόμεινα μόνος και διαβάζω την ευχαριστία της Θείας Μετάληψης, σκοντάφτω εκεί που λέει «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα ...».
Είναι βλέπεις, που δεν υπολόγισα τα σκοινάκια που με κρατούν αιχμάλωτο στη γη και δε μ’ αφήνουν όχι να πετάξω, μα ούτε να τολμήσω μια σπιθαμή ν’ ανεβώ και να πω μ’ όλη μου την καρδιά «Σύ γ'αρ εἶ τό ὄντως ἐφετόν, καί ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων Σε, Χριστέ ...»
Υπ
Και γω. Αρκετές φορές. Όχι πώς θα 'θελα να 'ναι, γιατί ξέρω πως δεν είναι στο χέρι μου, αλλά πώς θα 'ναι στ' αλήθεια: Χμ, καρδιακό, εγκεφαλικό, ατύχημα, δυστύχημα, κάποια ανίατη αρρώστια και θα 'ναι βασανιστικός, αργός, ακαριαίος, επώδυνος ή ανώδυνος; Όπως και να 'χει, ξέρω πως αυτός ο χωρισμός-της ψυχής απ' το σώμα-είναι έτσι κι αλλιώς συγκλονιστικός. Όσο για τη μέρα, δεν με νοιάζει. Να μην είναι νύχτα μόνο. Και να μην έχει κρύο στον δρόμο. Όσο για τη στιγμή. Να 'ναι απ' αυτές τις λίγες που μπορώ και ψελίζω το Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, μήπως έτσι δω λίγο απ' το Φως Του στο Ταξίδι μου..για να με ζεσταίνει..
ΑπάντησηΔιαγραφή