ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ-Αποστολικό ανάγνωσμα (Ρωμ.ιγ΄ 11-ιδ΄4)
Έξοδος από την ραστώνη
Του Αρχ. Ειρηναίου Μπουσδέκη
Είναι παράξενο στην εποχή μας που χαρακτηρίζεται από μια ταχύτητα εξελίξεως των πραγμάτων και μια ενεργητικότητα του ανθρώπου για χίλια δυο πράγματα του κόσμου τούτου, στο επίπεδο το πνευματικό ο άνθρωπος ζει σήμερα μέσα στην ραστώνη. Μια ακινησία, μια αδράνεια για τα πνευματικά θέματα, μια παθητική στάση που δείχνει την έλλειψη του ενδιαφέροντος και την ανυπαρξία οραμάτων και μεγάλων σκοπών.
Ο σημερινός άνθρωπος έχει υποκύψει σε ένα όραμα ζωής που χαρακτηρίζεται ἀπό τή ζωή της ευκολίας και της άνεσης, ἀπό την απόλαυση της ύλης και της σάρκας. Ένα ευδαιμονισμό από πλευράς υλικής αλλά συγχρόνως μια νωθρότητα και χαύνωση από πλευράς πνευματικής.
Η ενεργητικότητα και η ζωτικότητά του εξαντλούνται στο επίπεδο το υλικό και σαρκικό. Στο επίπεδο όμως το πνευματικό βιώνει ένα βαθύ παθολογικό ύπνο. Το πρόβλημα αυτό της μη ενεργοποιήσεως του πνευματικού μέρους του διφυούς ανθρώπου αποτελεί μια παθολογία της εποχής μας.
Προ πάντων ο χριστιανός αν έχει απολέσει αυτή την δραστηριοποίηση περί τα πνευματικά, αλίμονο έχει εκκοσμικευθεί, έχει χάσει το μήνυμά του προς τον κόσμο που κείται εν τω πονηρώ.
Στην παθολογία της ραστώνης της εποχής μας ο απόστολος Παύλος έχει ένα λόγο δυναμικό που απευθύνει πρωτίστως σε εμάς τους χριστιανούς.
«ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»
ΑΦΗΝΟΥΜΕ «ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ»
Μας ενθουσιάζει πολλές φορές, αδελφοί μου, ο ζήλος νεοφώτιστων αδελφών μας. Μας συγκινεί η ζωηρότητα και η ενεργητικότητα με την οποία προσπαθούν να ζήσουν όλο και πιο πολλές πνευματικές εμπειρίες. Όλος ο κόσμος τους είναι προσανατολισμένος στο όραμα της κοινωνίας με τον Κύριο, όλη η μέριμνα και η ασχολία τους γιά τήν πνευματική τους ολοκλήρωση. Για την επίτευξη αυτού του στόχου μάλιστα μπαίνουν σε πολλούς κόπους και θυσίες προσωπικές.
Τι είναι αυτό όμως που κάνει αυτό το ζήλο να υποχωρεί λίγο-λίγο και να εξανεμίζεται; Τι είναι αυτό που διώχνει τον ενθουσιασμό και την πνευματική αυτή ζωτικότητα; Τι είναι αυτό που κάνει το μεγάλο σκοπό της ζωής να ξεθωριάζει και τον χριστιανό να χάνει το ενδιαφέρον του για τα μείζονα θέματα της πνευματικής υπόστασής του;
Δείτε τι λέει ο προφητικός λόγος του Ιωάννη στην Αποκάλυψη προς τον άγγελο της Εκκλησίας της Εφέσου: «έχω τι κατά σου ότι την αγάπην την πρώτην αφήκας». Είμαι δυσαρεστημένος εναντίον σου διότι άφησες να ψυχρανθεί η αγάπη που είχες στα πρώτα σου χρόνια. Πόσο δυσάρεστη εμπειρία για τον χριστιανό είναι να έχει εγκαταλείψει, να έχει αφήσει αυτή την πρώτη αγάπη προς τον Χριστό με το πέρασμα του χρόνου! Χάνει την φρεσκάδα του, την ζωτικότητά του, την ενεργητικότητά του, για την εκπλήρωση των μεγάλων πνευματικών οραμάτων του. Έχει μια δυσκινησία, πολλές φορές ακινησία προς τα πνευματικά. Μοιάζει να έχει εισέλθει σε ένα λήθαργο πνευματικό και να μην αντιλαμβάνεται
τα μείζονα θέματα που αφορούν την ύπαρξή του.
ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΛΗΘΑΡΓΟΥ
Ποια είναι η αιτία που μας κάνει να χάνουμε την πρώτη αγάπη που είχαμε προς τον Κύριο; Η αιτία που έχει ψυγεί η πρώτη αγάπη είναι η πτώση και η παραμονή στην αμαρτωλή κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αποδοχή της αμαρτίας, η εξοικείωση με την αμαρτία παγώνουν τήν ψυχή. Η πικρή εμπειρία της αμαρτωλής ζωής και η επιμονή σε αυτήν οδηγεί νομοτελειακά σε αυτή την πνευματική νωθρότητα και χαύνωση τον άνθρωπο.
Δεν το καταλαβαίνουμε πως σιγά-σιγά εισέρχεται μέσα μας ο αμαρτωλός λογισμός. Πως με τη συγκατάθεση τη δική μας έρχεται και φωλιάζει στην ύπαρξή μας. Πως κάτι που πιο πριν μετά βδελυγμίας αποστρεφόμασταν ως αμαρτωλό ξαφνικά εξοικειωνόμαστε μαζί του χωρίς να μας ενοχλεί καθόλου. Έτσι λίγο-λίγο αρχίζει και μολύνεται η ύπαρξή μας από την αμαρτία. Βλέπουμε τον εαυτό μας να μην αγωνίζεται για να διώξει την αμαρτία, να μην παλεύει για να αποκτήσει την αρετή. Βλέπουμε να μη παίζει κεντρικό ρόλο στη ζωή μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός και η σωτηρία που ξεπηγάζει από το σταυρικό πάθος του.
Εγκλωβίζεται λοιπόν, με την πτώση και παραμονή στην αμαρτία, ο άνθρωπος σε μια κατάσταση πνευματικής αδράνειας και ακινησίας. Πνευματικά βρίσκεται να κοιμάται και να είναι έτσι αδρανοποιημένος και αχρηστεμένος. Έξω να λάμπει το φως του Κυρίου και οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος για να καταυγάσουν την ύπαρξη και εκείνος εγκλωβισμένος και ακινητοποιημένος στο σκοτάδι των παθών και των αμαρτωλών επιθυμιών του.
ΑΦΥΠΝΙΣΗ: ΑΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ«ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»
Η προτροπή του Παύλου είναι να αποτινάξουμε τη νωθρότητα και τη νωχελικότητα στη οποία βρισκόμαστε όταν κοιμόμαστε πνευματικά. Να το πούμε με μια λέξη; Πρώτη κίνηση που πρέπει επειγόντως να κάνουμε είναι η αφύπνιση. Να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο ή τον βαρύ ύπνο της αμαρτίας.
Δείτε την προτροπή προς τον άγγελο της Εφέσου του θεοφώτιστου ευαγγελιστή της αγάπης,τοῦ Ἰωάννου τοῦ θεολόγου: «μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας και μετανόησον και τα πρώτα έργα ποίησον». Θυμίσου λοιπόν από ποιο ηθικό ύψος έπεσες και μετάνιωσε και κάμε πάλι τα έργα της πρώτης αγάπης. Αυτή η ενθύμηση, το που ήμασταν και που τώρα βρισκόμαστε, είναι συγκλονιστική. Η συναίσθηση με άλλα λόγια του μεγέθους της πτώσεώς μας και η θερμή μετάνοια για το κατάντημά μας είναι αυτό το ξύπνημα από τον βαρύ ύπνο της αμαρτίας.
Με μια εικόνα το παρουσιάζει ο Παύλος σαν το πέταγμα του νυκτερινού ενδύματος και το ντύσιμο του λαμπρού ενδύματος της ημέρας. Ο άνθρωπος που ξυπνάει, αφυπνίζεται στην πνευματική ζωή, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι ότι αποθέτει τα έργα του σκότους. Εγκαταλείπει ότι κρυφό γίνεται απ’ αυτόν, κάθε αμαρτία δηλαδή που γίνεται στο σκοτάδι και ντρέπεται ο άνθρωπος να την φέρει στο φως. Αποθέτει λοιπόν τα έργα του σκότους, τα έργα της αμαρτίας και ντύνεται σαν άλλα όπλα με τα όπλα του φωτός, με τα φωτεινά έργα της αρετής.
ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ: ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Αν η αφύπνιση είναι το ξεκίνημα της νέας ζωής, η εγρήγορση είναι η συνεχής κατάσταση που χαρακτηρίζει ένα χριστιανό μέχρι το τέλος της ζωής του. Η προτροπή του Παύλου μετά την αφύπνιση είναι ακριβώς αυτό. Να βρισκόμαστε πλέον σε πνευματική εγρήγορση. Να περπατάμε και οι πράξεις μας να αντέχουν στο φως της ημέρας. Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν. Με ευπρέπεια και ευταξία ας συμπεριφερθούμε πλέον όπως συμπεριφέρεται κανείς την ημέρα που τον παρακολουθούν τα βλέμματα των πολλών. Όχι μέσα στην ασχημοσύνη των αισχρών και ανήθικων πράξεων αλλά έχουμε πλέον χρέος ναντυθούμε τον Χριστό ώστε να μοιάσουμε σε όλη τη ζωή μας με αυτόν.
Όλη η Καινή Διαθήκη, αδελφοί μου, κατακλύζεται απ’ αυτή την προτροπή του Κυρίου. Την προτροπή της πνευματικής εγρήγορσης. Είναι η μόνη κατάσταση ψυχής του ανθρώπου που του δίνει περιθώρια
-να κατανικήσει τα πάθη του και
-να εξαλείψει τις αμαρτίες του.
Είναι το κλίμα μέσα στο οποίο μπορεί να καλλιεργήσει και να εργαστεί τις αρετές.
Είναι αυτό το ανύστακτο βλέμμα που μπορεί να δει καθαρά τον Μεσσία που έρχεται να θρονιαστεί στην ψυχή του πιστού, που έρχεται να εγκαθιδρύσει την βασιλεία του.
Θυμηθείτε την προτροπή του Κυρίου προς τους μαθητές λίγο προ του πάθους στον κήπο της Γεθσημανή. «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν, το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σάρξ ασθενής».
Ο σημερινός άνθρωπος έχει υποκύψει σε ένα όραμα ζωής που χαρακτηρίζεται ἀπό τή ζωή της ευκολίας και της άνεσης, ἀπό την απόλαυση της ύλης και της σάρκας. Ένα ευδαιμονισμό από πλευράς υλικής αλλά συγχρόνως μια νωθρότητα και χαύνωση από πλευράς πνευματικής.
Η ενεργητικότητα και η ζωτικότητά του εξαντλούνται στο επίπεδο το υλικό και σαρκικό. Στο επίπεδο όμως το πνευματικό βιώνει ένα βαθύ παθολογικό ύπνο. Το πρόβλημα αυτό της μη ενεργοποιήσεως του πνευματικού μέρους του διφυούς ανθρώπου αποτελεί μια παθολογία της εποχής μας.
Προ πάντων ο χριστιανός αν έχει απολέσει αυτή την δραστηριοποίηση περί τα πνευματικά, αλίμονο έχει εκκοσμικευθεί, έχει χάσει το μήνυμά του προς τον κόσμο που κείται εν τω πονηρώ.
Στην παθολογία της ραστώνης της εποχής μας ο απόστολος Παύλος έχει ένα λόγο δυναμικό που απευθύνει πρωτίστως σε εμάς τους χριστιανούς.
«ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»
ΑΦΗΝΟΥΜΕ «ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ»
Μας ενθουσιάζει πολλές φορές, αδελφοί μου, ο ζήλος νεοφώτιστων αδελφών μας. Μας συγκινεί η ζωηρότητα και η ενεργητικότητα με την οποία προσπαθούν να ζήσουν όλο και πιο πολλές πνευματικές εμπειρίες. Όλος ο κόσμος τους είναι προσανατολισμένος στο όραμα της κοινωνίας με τον Κύριο, όλη η μέριμνα και η ασχολία τους γιά τήν πνευματική τους ολοκλήρωση. Για την επίτευξη αυτού του στόχου μάλιστα μπαίνουν σε πολλούς κόπους και θυσίες προσωπικές.
Τι είναι αυτό όμως που κάνει αυτό το ζήλο να υποχωρεί λίγο-λίγο και να εξανεμίζεται; Τι είναι αυτό που διώχνει τον ενθουσιασμό και την πνευματική αυτή ζωτικότητα; Τι είναι αυτό που κάνει το μεγάλο σκοπό της ζωής να ξεθωριάζει και τον χριστιανό να χάνει το ενδιαφέρον του για τα μείζονα θέματα της πνευματικής υπόστασής του;
Δείτε τι λέει ο προφητικός λόγος του Ιωάννη στην Αποκάλυψη προς τον άγγελο της Εκκλησίας της Εφέσου: «έχω τι κατά σου ότι την αγάπην την πρώτην αφήκας». Είμαι δυσαρεστημένος εναντίον σου διότι άφησες να ψυχρανθεί η αγάπη που είχες στα πρώτα σου χρόνια. Πόσο δυσάρεστη εμπειρία για τον χριστιανό είναι να έχει εγκαταλείψει, να έχει αφήσει αυτή την πρώτη αγάπη προς τον Χριστό με το πέρασμα του χρόνου! Χάνει την φρεσκάδα του, την ζωτικότητά του, την ενεργητικότητά του, για την εκπλήρωση των μεγάλων πνευματικών οραμάτων του. Έχει μια δυσκινησία, πολλές φορές ακινησία προς τα πνευματικά. Μοιάζει να έχει εισέλθει σε ένα λήθαργο πνευματικό και να μην αντιλαμβάνεται
τα μείζονα θέματα που αφορούν την ύπαρξή του.
ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΛΗΘΑΡΓΟΥ
Ποια είναι η αιτία που μας κάνει να χάνουμε την πρώτη αγάπη που είχαμε προς τον Κύριο; Η αιτία που έχει ψυγεί η πρώτη αγάπη είναι η πτώση και η παραμονή στην αμαρτωλή κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αποδοχή της αμαρτίας, η εξοικείωση με την αμαρτία παγώνουν τήν ψυχή. Η πικρή εμπειρία της αμαρτωλής ζωής και η επιμονή σε αυτήν οδηγεί νομοτελειακά σε αυτή την πνευματική νωθρότητα και χαύνωση τον άνθρωπο.
Δεν το καταλαβαίνουμε πως σιγά-σιγά εισέρχεται μέσα μας ο αμαρτωλός λογισμός. Πως με τη συγκατάθεση τη δική μας έρχεται και φωλιάζει στην ύπαρξή μας. Πως κάτι που πιο πριν μετά βδελυγμίας αποστρεφόμασταν ως αμαρτωλό ξαφνικά εξοικειωνόμαστε μαζί του χωρίς να μας ενοχλεί καθόλου. Έτσι λίγο-λίγο αρχίζει και μολύνεται η ύπαρξή μας από την αμαρτία. Βλέπουμε τον εαυτό μας να μην αγωνίζεται για να διώξει την αμαρτία, να μην παλεύει για να αποκτήσει την αρετή. Βλέπουμε να μη παίζει κεντρικό ρόλο στη ζωή μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός και η σωτηρία που ξεπηγάζει από το σταυρικό πάθος του.
Εγκλωβίζεται λοιπόν, με την πτώση και παραμονή στην αμαρτία, ο άνθρωπος σε μια κατάσταση πνευματικής αδράνειας και ακινησίας. Πνευματικά βρίσκεται να κοιμάται και να είναι έτσι αδρανοποιημένος και αχρηστεμένος. Έξω να λάμπει το φως του Κυρίου και οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος για να καταυγάσουν την ύπαρξη και εκείνος εγκλωβισμένος και ακινητοποιημένος στο σκοτάδι των παθών και των αμαρτωλών επιθυμιών του.
ΑΦΥΠΝΙΣΗ: ΑΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ«ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»
Η προτροπή του Παύλου είναι να αποτινάξουμε τη νωθρότητα και τη νωχελικότητα στη οποία βρισκόμαστε όταν κοιμόμαστε πνευματικά. Να το πούμε με μια λέξη; Πρώτη κίνηση που πρέπει επειγόντως να κάνουμε είναι η αφύπνιση. Να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο ή τον βαρύ ύπνο της αμαρτίας.
Δείτε την προτροπή προς τον άγγελο της Εφέσου του θεοφώτιστου ευαγγελιστή της αγάπης,τοῦ Ἰωάννου τοῦ θεολόγου: «μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας και μετανόησον και τα πρώτα έργα ποίησον». Θυμίσου λοιπόν από ποιο ηθικό ύψος έπεσες και μετάνιωσε και κάμε πάλι τα έργα της πρώτης αγάπης. Αυτή η ενθύμηση, το που ήμασταν και που τώρα βρισκόμαστε, είναι συγκλονιστική. Η συναίσθηση με άλλα λόγια του μεγέθους της πτώσεώς μας και η θερμή μετάνοια για το κατάντημά μας είναι αυτό το ξύπνημα από τον βαρύ ύπνο της αμαρτίας.
Με μια εικόνα το παρουσιάζει ο Παύλος σαν το πέταγμα του νυκτερινού ενδύματος και το ντύσιμο του λαμπρού ενδύματος της ημέρας. Ο άνθρωπος που ξυπνάει, αφυπνίζεται στην πνευματική ζωή, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι ότι αποθέτει τα έργα του σκότους. Εγκαταλείπει ότι κρυφό γίνεται απ’ αυτόν, κάθε αμαρτία δηλαδή που γίνεται στο σκοτάδι και ντρέπεται ο άνθρωπος να την φέρει στο φως. Αποθέτει λοιπόν τα έργα του σκότους, τα έργα της αμαρτίας και ντύνεται σαν άλλα όπλα με τα όπλα του φωτός, με τα φωτεινά έργα της αρετής.
ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ: ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Αν η αφύπνιση είναι το ξεκίνημα της νέας ζωής, η εγρήγορση είναι η συνεχής κατάσταση που χαρακτηρίζει ένα χριστιανό μέχρι το τέλος της ζωής του. Η προτροπή του Παύλου μετά την αφύπνιση είναι ακριβώς αυτό. Να βρισκόμαστε πλέον σε πνευματική εγρήγορση. Να περπατάμε και οι πράξεις μας να αντέχουν στο φως της ημέρας. Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν. Με ευπρέπεια και ευταξία ας συμπεριφερθούμε πλέον όπως συμπεριφέρεται κανείς την ημέρα που τον παρακολουθούν τα βλέμματα των πολλών. Όχι μέσα στην ασχημοσύνη των αισχρών και ανήθικων πράξεων αλλά έχουμε πλέον χρέος ναντυθούμε τον Χριστό ώστε να μοιάσουμε σε όλη τη ζωή μας με αυτόν.
Όλη η Καινή Διαθήκη, αδελφοί μου, κατακλύζεται απ’ αυτή την προτροπή του Κυρίου. Την προτροπή της πνευματικής εγρήγορσης. Είναι η μόνη κατάσταση ψυχής του ανθρώπου που του δίνει περιθώρια
-να κατανικήσει τα πάθη του και
-να εξαλείψει τις αμαρτίες του.
Είναι το κλίμα μέσα στο οποίο μπορεί να καλλιεργήσει και να εργαστεί τις αρετές.
Είναι αυτό το ανύστακτο βλέμμα που μπορεί να δει καθαρά τον Μεσσία που έρχεται να θρονιαστεί στην ψυχή του πιστού, που έρχεται να εγκαθιδρύσει την βασιλεία του.
Θυμηθείτε την προτροπή του Κυρίου προς τους μαθητές λίγο προ του πάθους στον κήπο της Γεθσημανή. «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν, το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σάρξ ασθενής».
Πόσο μας προσγειώνει αυτός ο λόγος του Κυρίου. Το πνεύμα μας είναι πρόθυμο και μας παροτρύνει να ζούμε κοντά στον Κύριο, η σάρκα μας όμως είναι ασθενής και μας σπρώχνει στην αμαρτία. Για να μη μπούμε λοιπόν σε πειρασμό, για να μην υποκύψουμε στις επιταγές της σάρκας απαιτείται να βρισκόμαστε σε κατάσταση πνευματικής εγρήγορσης και προσευχής.
ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΕΛΚΥΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Αδελφοί μου, δεν μπορούμε να μείνουμε σε αυτή την πνευματική νωθρότητα και αποχαύνωση που βιώνουν οι πιο πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας. Πρέπει πάση θυσία να αφυπνίσουμε τις συνειδήσεις μας. Να ξυπνήσουν από τον λήθαργο και να επιτελέσουν το σωτηριώδες έργο τους στις καρδιές μας. Μη κοιμίζουμε την συνείδηση, να την αφυπνίζουμε, για να μπορεί να διαμαρτύρεται για όλες τις παρεκτροπές μας που μας αποπροσανατολίζουν από την πνευματική ολοκλήρωσή μας. Να διαμαρτύρεται εκείνη και εμείς να συντριβόμαστε για το κατάντημά μας και να προσευχόμαστε στον Κύριο.
Μέσα σ’ αυτή την πνευματική εγρήγορση πρέπει να αποφασίσουμε να ζήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας. Την εγρήγορση αυτή που δίνει τη δυνατότητα στον Κύριο να έλθει μέσα στην ύπαρξή μας, να κατανικήσει με την Χάρη του τους εχθρούς μας, και να μας γεμίσει με τα πλούσια δώρα της Χάριτός του.
Ο πραγματικός χριστιανός οφείλει να εξέλθει από την ραστώνη και την νωθρότητα της εποχής μας για να εκπληρώσει τον στόχο της πνευματικής τελειώσεώςτου.
ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΕΛΚΥΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Αδελφοί μου, δεν μπορούμε να μείνουμε σε αυτή την πνευματική νωθρότητα και αποχαύνωση που βιώνουν οι πιο πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας. Πρέπει πάση θυσία να αφυπνίσουμε τις συνειδήσεις μας. Να ξυπνήσουν από τον λήθαργο και να επιτελέσουν το σωτηριώδες έργο τους στις καρδιές μας. Μη κοιμίζουμε την συνείδηση, να την αφυπνίζουμε, για να μπορεί να διαμαρτύρεται για όλες τις παρεκτροπές μας που μας αποπροσανατολίζουν από την πνευματική ολοκλήρωσή μας. Να διαμαρτύρεται εκείνη και εμείς να συντριβόμαστε για το κατάντημά μας και να προσευχόμαστε στον Κύριο.
Μέσα σ’ αυτή την πνευματική εγρήγορση πρέπει να αποφασίσουμε να ζήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας. Την εγρήγορση αυτή που δίνει τη δυνατότητα στον Κύριο να έλθει μέσα στην ύπαρξή μας, να κατανικήσει με την Χάρη του τους εχθρούς μας, και να μας γεμίσει με τα πλούσια δώρα της Χάριτός του.
Ο πραγματικός χριστιανός οφείλει να εξέλθει από την ραστώνη και την νωθρότητα της εποχής μας για να εκπληρώσει τον στόχο της πνευματικής τελειώσεώςτου.
Κηρύγματα Αποστολικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου