«Μερικοί έτρεξαν σε μια αποβάθρα. Και άρχισαν να πηδάνε μέσα σε μια μαούνα που ήταν εκεί. Η μαούνα γέμισε. Όχι άλλους θα βουλιάξουμε, φώναζαν κι έκαναν κουπιά με τα χέρια τους ν’ απομακρυνθούν […] Ακούστηκε ένας τρομερός κρότος και η αποβάθρα υποχώρησε από το πολύ βάρος του κόσμου. Εκατοντάδες άνθρωποι έπεσαν στα βαθιά νερά» [Μαρτυρία της Ανζέλ Κουρτιάν, Σμύρνη]
«Την άλλη μέρα, πλησίασε ένα καράβι. Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε μια θέση να καθίσουμε. Μια οικογένεια έστρωσε να φάνε. Λένε στη θεία Ε.: εσύ έχεις ένα παγούρι νερό, δώσε μας να πιούμε και να πάμε να σας φέρουμε. Απ’ το καράβι, όμως, πού να φέρεις νερό; Το’ δωσε η θεία και μείναμε χωρίς νερό. Η μάνα μου έπαθε αφυδάτωση. Ο ξάδερφός μου, ο Σ. με τον Ζ. να πηγαίνουν στις μηχανές και να βάζουν κυπελλάκια να μαζέψουν τα υγρά που πέφτανε, να της φέρουν να πιει». [Μαρτυρία της Κατίνας Εμφιετζή–Μητσάκου, Προύσα]
«Ο μπαμπάς μου, πριν εγκαταλείψουμε το σπίτι μας, είχε πάρει ένα τσουβάλι χρήματα, αλλά ήταν χάρτινα, μεγάλα. Τα λεφτά τους τα πήραν και οι υπόλοιποι συγγενείς. Για να ζήσουμε μέσα στα καΐκια καίγανε τα λεφτά για να τηγανίσουνε αυγά να φάμε. Από τα συνολικά πέντε τσουβάλια έμεινε μόνο το ένα, όταν φτάσαμε». [Μαρτυρία της Ελευθερίας Ψαλτήρα, Σμύρνη]
«Οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη το 1922 κατέφθασαν στον Πειραιά και στις γύρω παραθαλάσσιες περιοχές με κάθε μέσον. Βέβαια με κάποια πλοία στοιβαγμένοι σαν τσαμπιά σταφύλια πάνω στα καράβια έφεραν τους ανθρώπους και τους πέταξαν στο λιμάνι του Πειραιά και στα παράλια. Την περιοχή δεν την διάλεξαν απλώς τους έριξαν εκεί για να φτιάξουν την τύχη τους. Τους έδωσαν κάποια ξύλα, κάποιες σανίδες να πάνε να φτιάξουν μια παράγκα για να ζήσουν. Βρέθηκαν σε τραγική κατάσταση, άνεργοι, άστεγοι, άποροι στερούνταν το καθετί που ήταν απαραίτητο για τη ζωή». [Μαρτυρία του Επαμεινώνδα Σαρανταένα, Σμύρνη]
«Οι πρόσφυγες με την αποβίβασή τους στο ελεύθερο έδαφος τοποθετούνταν σε καραντίνες. Το Απολυμαντήριο της Καλαμαριάς ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Για ένα διάστημα έως το καλοκαίρι του 1923, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες άφησαν την τελευταία τους πνοή στα λιμοκαθαρτήρια εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών. Αυτή είναι μια από τις τραγικότερες στιγμές της καταστροφής». [Δήλωση στο Αθηναϊκό–Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ–ΜΠΕ) του επίκουρου καθηγητή Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ, Ιακώβου Μιχαηλίδη]
Το ίδιο συνέβη με τους Έλληνες μετανάστες της Κύπρου το 1974, αλλά και τους Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως στην δεκαετία του 1980.
Σήμερα όλοι μας, ως γνήσιοι "Ελλαδίτες" και όχι Έλληνες, αμφισβητούμε την ιστορία του τόπου μας μετονομάζοντας την καταστροφή σε "συνωστισμό", την προδοσία σε "εξωτερική πολιτική", και, τους προδότες σε "εθνάρχες". Ταυτόχρονα, και εξίσου υποκριτικά, επιδεικνύουμε “φιλάνθρωπα” αισθήματα στους αλλόθρησκους αλλοεθνείς, που κατακλύζουν την Πατρίδας μας.
Πώς και γιατί να εμπιστευτείς έναν λαό, που ντρέπεται για την Πίστη του, ξέχασε την Ιστορία του, σκοτώνει τα αδέλφια του και εκλέγει για εκπροσώπους του μονίμως τους προδότες ή/και τους χειρότερους;
Το μόνο record, που δεν κινδυνεύει να χάσει ποτέ αυτός ο λαός είναι στην προδοσία! Ο μόνος, που τον ξεπερνούσε –βλέπε Ισκαριώτης– κρεμάστηκε!
«Την άλλη μέρα, πλησίασε ένα καράβι. Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε μια θέση να καθίσουμε. Μια οικογένεια έστρωσε να φάνε. Λένε στη θεία Ε.: εσύ έχεις ένα παγούρι νερό, δώσε μας να πιούμε και να πάμε να σας φέρουμε. Απ’ το καράβι, όμως, πού να φέρεις νερό; Το’ δωσε η θεία και μείναμε χωρίς νερό. Η μάνα μου έπαθε αφυδάτωση. Ο ξάδερφός μου, ο Σ. με τον Ζ. να πηγαίνουν στις μηχανές και να βάζουν κυπελλάκια να μαζέψουν τα υγρά που πέφτανε, να της φέρουν να πιει». [Μαρτυρία της Κατίνας Εμφιετζή–Μητσάκου, Προύσα]
«Ο μπαμπάς μου, πριν εγκαταλείψουμε το σπίτι μας, είχε πάρει ένα τσουβάλι χρήματα, αλλά ήταν χάρτινα, μεγάλα. Τα λεφτά τους τα πήραν και οι υπόλοιποι συγγενείς. Για να ζήσουμε μέσα στα καΐκια καίγανε τα λεφτά για να τηγανίσουνε αυγά να φάμε. Από τα συνολικά πέντε τσουβάλια έμεινε μόνο το ένα, όταν φτάσαμε». [Μαρτυρία της Ελευθερίας Ψαλτήρα, Σμύρνη]
«Οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη το 1922 κατέφθασαν στον Πειραιά και στις γύρω παραθαλάσσιες περιοχές με κάθε μέσον. Βέβαια με κάποια πλοία στοιβαγμένοι σαν τσαμπιά σταφύλια πάνω στα καράβια έφεραν τους ανθρώπους και τους πέταξαν στο λιμάνι του Πειραιά και στα παράλια. Την περιοχή δεν την διάλεξαν απλώς τους έριξαν εκεί για να φτιάξουν την τύχη τους. Τους έδωσαν κάποια ξύλα, κάποιες σανίδες να πάνε να φτιάξουν μια παράγκα για να ζήσουν. Βρέθηκαν σε τραγική κατάσταση, άνεργοι, άστεγοι, άποροι στερούνταν το καθετί που ήταν απαραίτητο για τη ζωή». [Μαρτυρία του Επαμεινώνδα Σαρανταένα, Σμύρνη]
«Οι πρόσφυγες με την αποβίβασή τους στο ελεύθερο έδαφος τοποθετούνταν σε καραντίνες. Το Απολυμαντήριο της Καλαμαριάς ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Για ένα διάστημα έως το καλοκαίρι του 1923, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες άφησαν την τελευταία τους πνοή στα λιμοκαθαρτήρια εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών. Αυτή είναι μια από τις τραγικότερες στιγμές της καταστροφής». [Δήλωση στο Αθηναϊκό–Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ–ΜΠΕ) του επίκουρου καθηγητή Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ, Ιακώβου Μιχαηλίδη]
Το ίδιο συνέβη με τους Έλληνες μετανάστες της Κύπρου το 1974, αλλά και τους Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως στην δεκαετία του 1980.
Σήμερα όλοι μας, ως γνήσιοι "Ελλαδίτες" και όχι Έλληνες, αμφισβητούμε την ιστορία του τόπου μας μετονομάζοντας την καταστροφή σε "συνωστισμό", την προδοσία σε "εξωτερική πολιτική", και, τους προδότες σε "εθνάρχες". Ταυτόχρονα, και εξίσου υποκριτικά, επιδεικνύουμε “φιλάνθρωπα” αισθήματα στους αλλόθρησκους αλλοεθνείς, που κατακλύζουν την Πατρίδας μας.
Πώς και γιατί να εμπιστευτείς έναν λαό, που ντρέπεται για την Πίστη του, ξέχασε την Ιστορία του, σκοτώνει τα αδέλφια του και εκλέγει για εκπροσώπους του μονίμως τους προδότες ή/και τους χειρότερους;
Το μόνο record, που δεν κινδυνεύει να χάσει ποτέ αυτός ο λαός είναι στην προδοσία! Ο μόνος, που τον ξεπερνούσε –βλέπε Ισκαριώτης– κρεμάστηκε!
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου