Ἡ Κωνσταντινούπολη για μᾶς, τόπος εἶναι και τρόπος.

Το ηλιοβασίλεμα της Πόλης(πηγή)

Ἡ Κωνσταντινούπολη γιὰ μᾶς, τόπος εἶναι καὶ τρόπος.

Ἕνας τόπος ποὺ κάθε σπιθαμή του μαρτυρᾶ, πὼς ἀπ’ ἐκεῖ πέρασαν ἄνθρωποι
ποὺ ἀναζήτησαν τὴν ἀλήθεια, τὸ δίκαιο, τὴν ὀμορφιά,
δημιουργώντας ἕναν πολιτισμό καὶ μιὰ πολιτεία, ποὺ δὲν θέλησε ν’ ἀναμετρηθεῖ
μὲ τίποτα λιγότερο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ θάνατο, καὶ γι’ αὐτὸ ἔζησε περισσότερο ἀπὸ χίλιους χρόνους.

Ἕνας τρόπος ποὺ δοκίμασε νὰ φέρει σὲ διάλογο τὰ διεστῶτα·
τὴν ἀνατολή μὲ τὴ δύση, τὸ πνευματικὸ μὲ τὸ ὑλικό, τὸν οὐρανὸ μὲ τὴ γῆ,
πιστεύοντας βαθιά, πὼς ὅλα τοῦτα, εἶναι μπορετὸ νὰ ὑπάρξουν μαζί κι ἑνωμένα, μὲσα στὸν ἱστορικὸ χρόνο.

Μέχρι πρὶν λίγες δεκαετίες οἱ μανάδες κι οἱ πατεράδες μας,
εἶχαν τὸν καημὸ καὶ τὸν πόνο, τὴν ἔμπνευση καὶ τὸ μεράκι, νὰ τραγουδοῦν, μέρες τέτοιες, στέλνοντας δύο πουλιὰ στὴν Ἀνατολή, ἕνα γιὰ τὸν τόπο κι ἕνα γιὰ τὸν τρόπο.

Διατηροῦσαν τὴ μνήμη τῆς Πόλεως στὴ ψυχή τους·
παρηγοροῦσαν τὸ ἄλγος τῆς ἀνοιχτῆς πληγῆς τῆς ρωμηοσύνης·
παιδαγωγοῦσαν τοὺς νέους βλαστοὺς τοῦ ἐλληνισμοῦ, μὲ τραγούδια καὶ παραμύθια,
μὲ λαχτάρες κι ἐλπίδες, μὲ τὴ μηλιὰ τὴ κόκκινη καὶ τὸ βασιλιὰ τὸν μαρμαρωμένο,
κι ἔτσι συνέχιζαν νὰ πολεμοῦν τὸ θάνατο καὶ τὴ λήθη.

Σήμερα στὴν ἐποχὴ τοῦ πολιτικὰ ὀρθοῦ, δὲν ἀφηγοῦμαστε ἱστορίες,
μήτε σκοποὺς τραγουδοῦμε• καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ψυχή μας, δὲν ξέρει τὶ θὰ πεῖ πίστη καὶ τί παρηγοριά.

Παραδοθήκαμε σ’ ἄλλους τόπους καὶ σ’ ἄλλους τρόπους.
Σερνόμαστε ἡττημένοι κι αἰχμάλωτοι μέσα στὴν ἱστορία,
κρύβοντας τὸ ποιοὶ εἴμαστε, ἀκόμα κι ἀπὸ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό·
ἀφήνοντας τὴν οἰκουμένη νὰ ἀγνοεῖ, πὼς ὁ κόσμος αὐτὸς, 

θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει κι ἀλλιῶς.

π. Μιλτιάδης Ζέρβας

πηγή