Κατά τα μέσα Ιουνίου 1821 οι Τούρκοι της Θεσσαλονίκης ετοιμάζουν στρατό να επιτεθούν κατά των επαναστατημένων Ελλήνων στην Χαλκιδική.
Αυτή η τουρκική απειλή σε συνδυασμό με την έλλειψη πολεμοφοδίων στο στρατόπεδο των Ελλήνων, αναγκάζουν τους επαναστάτες που ακολουθούνται από χιλιάδες γυναικόπαιδα να καταφύγουν στις χερσονήσους της Κασσάνδρας, της Σιθωνίας και του Αγ. Όρους.
Σε απόκρημνα βραχώδη σημεία του Αγίου Όρους αρκετά παιδιά είχαν κρυφτεί για να αποφύγουν στον εξισλαμισμό και την σφαγή από τους Τούρκους. Όμως ένας μοναχός, λόγω φόβου ή έλλειψης αγάπης προς τον συνάνθρωπό τους , πρόδωσε τις θέσεις που ήταν κρυμμένα αρκετά ελληνόπουλα, οι Τούρκοι τα σκλάβωσαν και απαιτούσαν να ασπασθούν την πίστη του Ισλάμ.
Τα αγιορείτικα μοναστήρια προσπάθησαν δίδοντας πολλά γρόσια στους Τούρκους να τους δωροδοκήσουν για να ελευθερώσουν τα ελληνόπουλα. Η προσπάθεια αυτή των μοναστηριών όμως δεν καρποφόρησε και οι Τούρκοι πιο πολύ τα φοβέριζαν και ζητούσαν να αρνηθούν το Χριστό, την πίστη τους και να τουρκέψουν. Από τα παιδιά αυτά μόνο δύο δεν δέχθηκαν ν’ αλλαξοπιστήσουν. Τότε οι Τούρκοι τα σκότωσαν και τα παιδιά έλαβαν το στέφανο της ουράνιας δόξης.
Το ιστορικό του μαρτυρίου διέσωσε ο μοναχός Μακάριος (+1890) από τον Πολύγυρος Χαλκιδικής, ο οποίος μαζί με ένα συνομήλικο του οκταετή, κρύφθηκαν στον κήπο της Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους, συνελήφθησαν και αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από καταβολή χρημάτων (γρόσια) στους Τούρκους,
Μέχρι σήμερα δεν έχουν καταταχθεί η μνήμη τους στις δέλτους της εκκλησίας.
Μέχρι σήμερα δεν έχουν καταταχθεί η μνήμη τους στις δέλτους της εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου