Στα παρασκήνια των εξωτικών πακέτων διακοπών!

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

Πολυήμερα πακέτα διακοπών σε εξωτικούς προορισμούς, φωτογραφίες τουλάχιστον ελκυστικές, παραλίες με χρυσή άμμο και σμαραγδένια νερά, ξενοδοχεία ως τσιμέντινοι επίγειοι παράδεισοι, καλάθια γεμάτα τροπικά φρούτα τοποθετημένα αριστοτεχνικά πάνω σε κεφάλια ιθαγενών οι οποίοι χαμογελούν πλατιά στην κάμερα του φωτογράφου. 

Το γύρισμα τελείωσε για σήμερα, η διαφήμιση θα προσελκύσει ορδές τουριστών οι οποίοι επιθυμούν να γλυτώσουν από την πλήξη του γραφείου τους, από την βαρετή οδήγηση, από τις ξεθωριασμένες ζωές τους. Τα φώτα του ξενοδοχείου κλείνουν η παραλία αδειάζει, το καλάθι με τα φρούτα μοιράζετε στο συνεργείο, οι μπανάνες καταναλώνονται άμεσα, λόγω του εύκολου ξεφλουδίσματος τους, και υπόλοιπα φρούτα μετά από λίγες δαγκωνιές επιστρέφουν στο καλάθι.
 Ο εργαζόμενος ιθαγενής επιτέλους μπορεί να αφήσει το καλάθι στο τραπέζι ξεκουράζοντας τον αυχένα του, ο οποίος από το βάρος ετών δουλειάς έχει στραπατσαριστεί. Κοιτάζει δεξιά αριστερά και αρπάζει γρήγορα δύο τρία κοκκινωπά φρούτα που έχουν τις λιγότερες δαγκωνιές. Πλέον μπορεί να σβήσει το χαμόγελο. Να βγάλει αυτή την φρικτή μάσκα χαράς η οποία είναι το αντίτιμο για το μεροκάματο. Πολλές φορές νιώθει ότι ο αυχένας του είναι λιγότερο στραπατσαρισμένος από την ίδια του την ψυχή.

 Μπαίνει στο σχεδόν αρχαίο λεωφορείο, αυτό που και όταν ήταν παιδί έμοιαζε ήδη παλιό. Στο χέρι του κουδουνίζουν τα κέρματα από το μεροκάματο του. Πάρα κάτι ενάμιση ευρώ. Απότομο φρενάρισμα. Άνοιγμα της πόρτας, σπρώξιμο και ανηφόρα για την πόρτα του νοσοκομείου. Ο μικρός του τον περιμένει. Με τις χθεσινές οικονομίες και το σημερινό μεροκάματο μπορεί να εξασφαλίσει αντιπυρετικό για δύο μέρες και μια δεύτερη κουβέρτα, υποκατάστατο του στρώματος που είναι απλησίαστα ακριβό. Στο διπλανό κρεβάτι υπάρχει μια κυρία η οποία προτίμησε να νοικιάσει τη λάμπα ούτως ώστε να διαβάζει την Αγιά Γραφή παρά να πάρει στρώμα. Έτσι το φως φτάνει μέχρι τον μικρό ο οποίος παίζει με ένα καπάκι μπουκαλιού, κάνοντας ότι είναι μηχανάκι στη λεωφόρο του διάφανου σωλήνα του ορού του. Δύο φορές μέχρι τώρα έβγαλε τον φλεβοκαθετήρα γεμίζοντας το πάτωμα αίμα. Όταν ο πατέρας του του φώναξε, διότι έπρεπε να πληρώσει την αλλαγή, τότε ο μικρός είπε ότι φρέναρε απότομα.

 2 όροφοι με τα πόδια, περπάτημα στο διάδρομο, που "ευωδιάζει" από τις αυτοσχέδιες λεκάνες με τα σωματικά υγρά που λιμνάζουν, και βρίσκεται μπροστά στην διάτρητη πόρτα του θαλάμου. Τόσες τρύπες στα τζάμια! Προχθές σκέφτηκε ότι της δημιούργησαν ψυχές που βγήκαν με μεγάλη ταχύτητα μη αντέχοντας άλλο την κόλαση.

 Όταν είδε τη φιγούρα του πατέρα στο τζάμι ο μικρός "πάρκαρε" γρήγορα το καπάκι κάτω από το αυτοσχέδιο μαξιλάρι. Ο πατέρας μπήκε δίχως κουράγιο να χαμογελάσει. Κρατούσε στα χέρια του τα αντιπυρετικά και τρία κοκκινωπά φρούτα. Τα άφησε στο τραπέζι δίπλα στο σκουριασμένο κρεβάτι. Κάθησε αμίλητος. Κοίταζε τις σταγόνες του ορού. Μια, δύο, τρεις... Σκέφτηκε πόσα μεροκάματα τρέχουν μεσα εκεί. Πόσα φιλοδώρημα θα του χρειαστούν για να βγει ο μικρός από εκεί, πόσα χαμόγελα πρέπει να φορέσει, πόσα δαγκωμενα φρούτα να κλέψει, πόσα "Γιες μαντάμ" πρέπει να πει. Τουλάχιστον εξαγόρασε το σήμερα. 

Βαθιά ανάσα και ανασκαφή στην τσέπη του. Μετά από λίγο βγάζει αυτό που έψαχνε και το δίνει στο μικρό. Από σήμερα θα τρέχει με δύο μηχανές στη λεωφόρο του ορού. Και η μάρκα της δεύτερης "evian".

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων Καλλίστης,Ευώδου και Ερμογένους(+1 Σεπτεμβρίου)

Τῇ Α´ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων και αὐταδέλφων Εὐόδου, Καλλίστης, και Ἑρμογένους τῶν ἐκ Συρακουσῶν.

 Οι Άγιοι αυτοί ήταν αδέλφια, και η ανεύρεση της αλήθειας ήταν ο μεγάλος τους πόθος. Και ο Θεός τους ελέησε, αξιώνοντας τους να ακούσουν το κήρυγμα των αποστόλων, από το όποιο ελκύστηκαν στο φως και τη ζωή του Χριστού. 

 Από τότε ή ζωή τους, στάθηκε ζηλευτή πίστεως και αγαθοεργίας. Έδιναν άφθονη βοήθεια σε χήρες, ορφανά, και ανέπτυξαν μεταξύ τους ευγενή και ιερή άμιλλα, ποιος να φέρει περισσότερες ψυχές μέσα ατό ψυχοσωτήριο λιμάνι της χριστιανικής Εκκλησία

  Και κατόρθωσαν πολλά. Την πίστη τους αυτή, επισφράγισαν και δια του μαρτυρίου. Όταν συνελήφθησαν, ομολόγησαν ότι άνηκαν στη χριστιανική Εκκλησία και ότι αυτό αποτελούσε καύχημα τους περισσότερο και από το αν είχαν κάποιο στέμμα στο κεφάλι τους. Μάταια ζήτησαν να τους δελεάσουν με υποσχέσεις και να τους εκβιάσουν με απειλές. Τα αδέλφια ενθαρρύνονταν μεταξύ τους, με ανώτερα πνευματικά λόγια. Έτσι και των τριών τα κεφάλια, κόπηκαν με το ξίφος. 

 Και τα αδέλφια κατά σάρκα, στάθηκαν αδέλφια δια της πνευματικής αναγεννήσεως και στο μαρτυρικό θάνατο και στην κληρονομιά των αιωνίων αγαθών.

Κυριακή της Ινδίκτου-Το πρώτο κήρυγμα του Χριστού στην ιδιαίτερη πατρίδα Του την Ναζαρέτ.

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4, 18-20).

Τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου μὲ κατέχει, γιατὶ ὁ Κύριος μὲ ἔχρισε καὶ μ’ ἔστειλε ν’ ἀναγγείλω τὸ χαρμόσυνο μήνυμα στοὺς φτωχούς, νὰ θεραπεύσω τοὺς συντριμμένους ψυχικά. Στοὺς αἰχμαλώτους νὰ κηρύξω ἀπελευθέρωση καὶ στοὺς τυφλοὺς ὅτι θὰ βροῦν τὸ φῶς τους, νὰ φέρω λευτεριὰ στοὺς τσακισμένους, νὰ ἀναγγείλω τοῦ καιροῦ τὸν ἐρχομὸ ποὺ ὁ Κύριος θὰ φέρει τὴ σωτηρία στὸν λαό του.

  Οι χριστιανοί κληθήκαμε να ακολουθήσουμε τον Θεό της χαράς που έγινε άνθρωπος. Η μαρτυρία του Χριστού στον κόσμο αυτόν είναι μεταμόρφωση της απόγνωσης σε ελπίδα. Είναι δωρεά νοήματος μέσα από την κοινωνία με το Πρόσωπό Του. Είναι αναζήτησή Του, ώστε να γίνεται στην ζωή συνεχώς ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ο χρόνος να ανανοηματοδοτείται. Και τα γεγονότα της ζωής μας να μην μας καταβάλλουν, αλλά με την παρουσία Του να θεώνται στην προοπτική της σχέσης μαζί Του.

Είναι συγκλονιστικό το πρώτο κήρυγμα του Χριστού στην ιδιαίτερη πατρίδα Του την Ναζαρέτ. Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από τον προφήτη Ησαΐα, τονίζει στους συντοπίτες του ότι η προφητεία βρίσκει εκπλήρωση στο πρόσωπό Του. Ότι δεν μιλά ο φωτισμένος από τον Θεό προφήτης για κάποιον άλλον, αλλά για τον Ίδιο, ο οποίος ήρθε να εκπληρώσει την προφητεία. Και γεννούν τόση χαρά αυτά τα λόγια:

Το Πνεύμα του Κυρίου (το Άγιο Πνεύμα που εκπορεύεται από τον Πατέρα) με κατέχει ως προς την ανθρώπινη φύση μου και με έστειλε να αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά, να κηρύξω απελευθέρωση στους αιχμαλώτους, να κηρύξω στους τυφλούς ότι θα βρούνε το φως τους, να φέρω ελευθερία στους τσακισμένους, να αναγγείλω τον ερχομό του καιρού στον οποίο ο Θεός θα φέρει σωτηρία στον λαό Του.

 Αυτοί είμαστε εμείς και εμείς κληθήκαμε να ακολουθούμε τον Κύριό μας. Αυτή όμως είναι και η δική μας αποστολή. Είμαστε χριστιανοί σημαίνει ότι έχουμε

Το λογότυπο του Facebook δεν ήταν τυχαίο!

Ερμηνεία της συγκλονιστικής περικοπής του Ευαγγελίου που διαβάζεται στην αρχή της Ινδίκτου

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἦλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς Να­ζα­ρέτ, οὗ ἦν τε­θραμ­μέ­νος, καὶ εἰ­σῆλ­θεν κα­τὰ τὸ εἰ­ω­θὸς αὐ­τῷ ἐν τῇ ἡ­μέ­ρᾳ τῶν σαβ­βά­των εἰς τὴν συ­να­γω­γήν, καὶ ἀ­νέ­στη ἀ­να­γνῶ­ναι. Καὶ ἐ­πε­δό­θη αὐ­τῷ βι­βλί­ον τοῦ προ­φή­του ᾽Η­σα­ΐ­ου, καὶ ἀ­να­πτύ­ξας τὸ βι­βλί­ον εὗ­ρεν τὸν τό­πον οὗ ἦν γε­γραμ­μέ­νον, Πνεῦ­μα κυ­ρί­ου ἐπ᾽ ἐ­μέ, οὗ εἵ­νε­κεν ἔ­χρι­σέν με εὐ­αγ­γε­λί­σα­σθαι πτω­χοῖς, ἀ­πέ­σταλ­κέν με κη­ρύ­ξαι αἰχ­μα­λώ­τοις ἄ­φε­σιν καὶ τυ­φλοῖς ἀ­νά­βλε­ψιν, ἀ­πο­στεῖ­λαι τε­θραυ­σμέ­νους ἐν ἀ­φέ­σει, κη­ρύ­ξαι ἐ­νια­υτὸν κυ­ρί­ου δε­κτόν. Καὶ πτύ­ξας τὸ βι­βλί­ον ἀ­πο­δοὺς τῷ ὑ­πη­ρέ­τῃ ἐ­κά­θι­σεν· καὶ πάν­των οἱ ὀ­φθαλ­μοὶ ἐν τῇ συ­να­γω­γῇ ἦ­σαν ἀ­τε­νί­ζον­τες αὐ­τῷ. Ἤρ­ξα­το δὲ λέ­γειν πρὸς αὐ­τοὺς ὅ­τι Σήμερον πε­πλή­ρω­ται ἡ γρα­φὴ αὕ­τη ἐν τοῖς ὠ­σὶν ὑ­μῶν. Καὶ πάν­τες ἐ­μαρ­τύ­ρουν αὐ­τῷ καὶ ἐ­θα­ύ­μα­ζον ἐ­πὶ τοῖς λό­γοις τῆς χά­ρι­τος τοῖς ἐκ­πο­ρευ­ο­μέ­νοις ἐκ τοῦ στό­μα­τος αὐ­τοῦ.
(Λουκ. δ΄ 16 – 22)


ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)
 Ἐ­κεῖ­νο τὸν και­ρό, ἦλ­θε ὁ Ἰ­η­σοῦς στὴ Να­ζα­ρέτ, ἐ­κεῖ ὅ­που εἶ­χε ἀ­να­τρα­φεῖ καὶ εἶ­χε με­γα­λώ­σει. Κι ὅ­πως συ­νή­θι­ζε ἀ­πὸ τὴν παι­δι­κή του ἀ­κό­μη ἠ­λι­κί­α, μπῆ­κε τὴν ἡ­μέ­ρα τοῦ Σαβ­βά­του στὴ συ­να­γω­γὴ καὶ ση­κώ­θη­κε ἀ­πὸ τὴ θέ­ση του γιὰ νὰ δι­α­βά­σει κά­ποι­α προ­φη­τι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ ἀ­πὸ τὴ Βί­βλο. Καὶ τοῦ πα­ρέ­δω­σαν τὸ βι­βλί­ο τοῦ προ­φή­τη Ἡ­σα­ΐ­α.

 Ξε­δί­πλω­σε τό­τε τὸ βι­βλί­ο ποὺ ἦ­ταν τυ­λιγ­μέ­νο σὲ κυ­λιν­δρι­κὸ σχῆ­μα καὶ βρῆ­κε τὸ μέ­ρος ἐ­κεῖ­νο ὅ­που ἦ­ταν γραμ­μέ­νο τὸ ἑ­ξῆς: Τὸ Πνεῦ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου μέ­νει καὶ ἀ­να­παύ­ε­ται σὲ μέ­να τὸν Μεσ­σί­α, γιὰ νὰ συ­νερ­γά­ζε­ται μα­ζί μου στὸ σω­τη­ρι­ῶ­δες ἔρ­γο μου. Καὶ μέ­νει τὸ Πνεῦ­μα αὐ­τὸ σὲ μέ­να, δι­ό­τι ὁ Κύ­ριος μὲ ἔ­χρι­σε ὡς ἄν­θρω­πο καὶ μὲ ἀ­πέ­στει­λε νὰ κη­ρύ­ξω τὸ εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς βα­σι­λεί­ας σ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ στε­ροῦν­ται τὴ χά­ρη τοῦ Θε­οῦ, εἶ­ναι πνευ­μα­τι­κὰ φτω­χοὶ καὶ βρί­σκον­ται σὲ ἄ­θλια κα­τά­στα­ση. Μὲ ἔ­στει­λε νὰ θε­ρα­πεύ­σω ἐ­κεί­νους ποὺ ἡ καρ­διὰ τους ἔ­χει συν­τρι­βεῖ ἀ­πὸ τὸ βά­ρος τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Μὲ ἔ­στει­λε νὰ κη­ρύ­ξω ἄ­φε­ση καὶ ἐ­λευ­θε­ρί­α στοὺς δού­λους καὶ αἰχ­μά­λω­τους τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ νὰ χα­ρί­σω τὸ φῶς σ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ ἔ­χουν τυ­φλω­μέ­νο τὸ νοῦ τους ἀ­πὸ τὸ σκο­τι­σμὸ τῶν πα­θῶν. Μὲ ἔ­στει­λε νὰ ἐ­λευ­θε­ρώ­σω ἀ­πὸ κά­θε ἐ­νο­χὴ ἐ­κεί­νους ποὺ ἔ­χουν κα­τα­πλη­γω­θεῖ καὶ συν­τρι­βεῖ ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α. Μὲ ἔ­στει­λε νὰ κη­ρύ­ξω καὶ νὰ ἀ­ναγ­γεί­λω τὴν ἔ­ναρ­ξη τῆς νέ­ας πε­ρι­ό­δου, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι ἀ­ρε­στὴ στὸ Θε­ὸ καὶ ἐ­πι­θυ­μη­τὴ στοὺς ἀν­θρώ­πους· δι­ό­τι τὴν πε­ρί­ο­δο αὐ­τὴ πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται ἀ­πὸ τὸν Μεσ­σί­α ἡ βου­λὴ τοῦ Θε­οῦ γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τῶν ἀν­θρώ­πων.

 Κι ἀ­φοῦ τύ­λι­ξε τὸ βι­βλί­ο, τὸ ἔ­δω­σε πά­λι στὸν ὑ­πη­ρέ­τη τῆς συ­να­γω­γῆς καὶ κά­θι­σε γιὰ νὰ ἐ­ξη­γή­σει καὶ νὰ ἀ­να­πτύ­ξει τὴν πε­ρι­κο­πὴ ποὺ δι­ά­βα­σε. Καὶ τὰ μά­τια ὅ­λων ὅ­σων ἦ­ταν στὴ συ­να­γω­γὴ εἶ­χαν στρα­φεῖ μὲ πο­λὺ ἐν­δι­α­φέ­ρον καὶ προ­σο­χὴ σ᾿ αὐ­τόν. Ἄρ­χι­σε λοι­πὸν νὰ τοὺς λέ­ει ὅ­τι σή­με­ρα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε καὶ ἐ­πα­λη­θεύ­θη­κε ἡ προ­φη­τεί­α αὐ­τὴ μὲ τὸ κή­ρυγ­μα ποὺ ἀ­κού­γε­ται τὴ στιγ­μὴ αὐ­τὴ στὰ αὐ­τιά σας ἀ­πὸ μέ­να, στὸν ὁ­ποῖ­ο ἀ­να­φέ­ρε­ται ἡ προ­φη­τεί­α αὐ­τή. Καί ὅ­λοι ὅ­σοι ἄ­κου­σαν τήν ἐ­ξή­γη­ση τῆς προ­φη­τεί­ας πού στή συ­νέ­χεια ἔ­κα­νε ὁ Ἰ­η­σοῦς, ὁ­μο­λο­γοῦ­σαν ὅ­τι κή­ρυ­ξε ἐ­ξαί­ρε­τα. Καί ἀ­πο­ροῦ­σαν γιά τά λό­για πού ἔ­βγαι­ναν ἀ­πό τό στό­μα του καί ἦ­ταν γε­μά­τα μέ θεί­α χά­ρη καί γλυ­κύ­τη­τα· κι ἔ­λε­γαν: Πε­ρί­ερ­γο! Δέν εἶ­ναι αὐ­τός ὁ γιός τοῦ Ἰ­ω­σήφ, πού μέ­χρι χθές ἐρ­γα­ζό­ταν σάν ἕ­νας ἀ­πό μᾶς;

πηγή

Άγνωστο ΘΑΥΜΑ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ την Δευτέρα του Πάσχα, 11 Απριλίου 1988

... Μαρτυρίες (εξ αυτοπτών περιγραφές) του από ξημερώματα Δευτέρας της Διακαινησίμου, 11ης Απριλίου 1988, αγνώστου εν πολλοίς ΘΑΥΜΑΤΟΣ του ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ, εις το Ι.Προσκύνημα αυτού (Ι.Ναό του) εν Κερκύρα. Μαρτυρούν το Θαύμα, οι εκ Κερκύρας : πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Αυθίνος, Εφημέριος Ι.Ν.Αγ.Ελευθερίου Κ.Χαλανδρίου Αττικής και η Κα Σοφία Αργυρού ...κατεγράφησαν τας 23 και 30 Αυγούστου 2019,... 31 χρόνια μετά.

π.Αντώνιος Σουέρεφ

Ἡ διαλεκτική τῶν Πατέρων

  Κουρασμένος καί ἀπογοητευμένος ἀπό τίς ἐμπειρίες, πού φορτώθηκα κατά τή διαδρομή τοῦ ταραγμένου εἰκοστοῦ αἰώνα, ξαναγυρίζω στά ῾Αγιοπνευματικά βιώματα καί στήν κρυστάλλινη διαλεκτική τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Σ᾿ αὐτούς τούς δασκάλους, πού δέ φιλοσόφησαν στό σκοτάδι καί δέν ἀντιμετώπισαν -ἔστω ὑποθετικά- τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ὡς μετεξέλιξη τῆς ἄλογης, ζωϊκῆς οἰκογένειας.

Αὐτοί οἱ δάσκαλοι συνειδητοποιοῦν τά δυό μεγέθη τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Τή μικρότητα καί τό μεγαλεῖο. Ὄχι, ὅμως, στή βάση τῆς ἄθεης ἀνθρωπολογίας καί μέ τή διαλεκτική πού προσεγγίζουν τόν ἄνθρωπο οἱ διαφημιστές τῆς ἐξελικτικῆς ἀναβάθμισης. ῾Ο ἐρευνητικός λογισμός τους μελετάει μέ προσοχή καί εἰσχωρεῖ βαθειά στίς ἀποκαλυπτικές μαρτυρίες τῶν Βιβλικῶν κειμένων καί στά σημάδια, πού ἡ ἴδια ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀφήνει στό πέρασμά της.

 Ὁ Πατερικός στοχασμός καί ἡ πολύπλευρη προβληματική τους δέν ἀποτελοῦν αὐτόνομη καί αὐθαίρετη περιπλάνηση στό σκοτεινό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Στό ἐρώτημα τοῦ “εἶναι”. Καί στίς προεκτάσεις τῆς ἱστορικῆς ἀνέλιξής του.

 Οἱ Πατέρες φέρνουν τίς προσωπικές τους ἀγωνίες, τό φῶς καί τό σκότος, τό πνεῦμα καί τή σάρκα, πού ἀντιμάχονται μέσα τους, στό ρεῖθρο τῆς θείας Ἀποκάλυψης. Καί προσπαθοῦν νά ἀντλήσουν ἀπό τήν “πηγή τοῦ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον” (᾿Ιωάν. δ΄ 14). ῾Ο λόγος τους εἶναι ἑρμηνευτικός τῶν θείων Γραφῶν, ἀλλά καί ἀπαντητικός στή δική τους προβληματική. Μαθητεία “παρά τούς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ” (Λουκ. ι΄ 39).

 Καί ἐξαγόρευση διαυγέστατη τῆς συνολικῆς ψυχικῆς περιπέτειας. Μεταφέρει, μέ εὐλάβεια καί μέ πιστότητα, τήν ἰχνογράφηση τῆς Δημιουργίας μέ τήν πανσθενουργό παρέμβαση τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ “καθαυτό” ῞Υπαρξη, “ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος” (᾿Αποκάλυψ. ᾿Ιωάν. α΄ 4). Καί μέσα σ᾿ αὐτή τήν ῾Ιερή ᾿Αποκάλυψη καθρεφτίζει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί ἀποτυπώνει τίς διαστάσεις του. Τή μικρότητα, τήν ὑλικότητα καί τήν προσκαιρότητα, τά ἄλογα πάθη καί τήν εὐχέρεια τῆς στροφῆς καί τῆς διαστροφῆς, πού ἐξουθενώνουν καί ἐξαχρειώνουν τήν ὕπαρξη. Καί τήν ἀνάταση πρός τή θεία μεγαλωσύνη, πού ἀποκαθιστᾶ τή θεία εἰκόνα στό ἀρχικό της κάλλος καί δίνει τήν εὐχέρεια στήν ψυχή νά ἀνθοβολήσει καί νά καρποφορήσει κάτω ἀπό τήν πνοή καί τή δρόσο τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Οἱ Πατέρες προσεγγίζουν μέ ρεαλισμό τή βιολογική μας ἀδυναμία. Τή νηπιακή ἀνωριμότητα, τήν ἀρρώστια, τό θάνατο. Μελετοῦν μέ προσοχή τίς πνευματικές διακυμάνσεις, πού μᾶς φέρνουν πότε πρός τήν καθαρότητα καί τή χαρά τῶν ἁγίων καί πότε στό σκοτάδι καί στά ἔργα τοῦ σκότους, πού “αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν” (᾿Εφεσ. ε΄ 12). Ἀντιμετωπίζουν μέ θάρρος καί μέ χαρισματική γενναιότητα τό κακό καί θεραπεύουν, ὡς ἰατροί τῆς ψυχῆς τά ἕλκη, πού καταρρακώνουν τήν ὕπαρξη καί ὁδηγοῦν στήν ἀλλοτρίωση τῆς ἱερῆς εἰκόνας. Παράλληλα, ἀνοίγουν τήν ἱερή βίβλο τοῦ ἀνθρώπινου προορισμοῦ καί ἐπεξεργάζονται, μέ ἐμβρίθεια καί μέ σαφήνεια τήν ἰδιαιτερότητα τῆς θεϊκῆς ἐνέργειας, πού ἔφερε τόν ἄνθρωπο στή ζωή, τή σημασία τοῦ “κατ᾿ εἰκόνα” καί τίς προοπτικές της.

Ἡ ἰδιοτυπία τους αὐτή τούς διαφοροποιεῖ ἀπό τούς στοχαστές, πού, κατά καιρούς, ξέχυσαν, μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο, τίς ἀνησυχίες τους καί σχηματοποίησαν ἕνα ἀνθρωπολογικό σκαρίφημα, προσαρμοσμένο στίς ἰδεολογικές ἀπαιτήσεις τῆς ἐποχῆς. Οἱ δικές τους γραφές ἀποτελοῦν ἀποτύπωση βιωμάτων, λουσμένων στό φῶς τῆς ᾿Αποκάλυψης τοῦ Θεοῦ καί σταθμισμένων μέ τήν εὐθύτητα καί τήν ὑπευθυνότητα, πού καθιερώνει καί ἐπιβάλλει ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου.

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

ΠΗΓΗ

Όταν ιδείς κάποιον να έχει ανώμαλο βίο, αλλά πειστικά λόγια[...]

«Όταν ιδείς κάποιον να έχει ανώμαλο βίο, αλλά πειστικά λόγια, να θυμηθείς τον δαίμονα που μιλούσε στο Χριστό με ρητά της Αγίας Γραφής».

Λαυσαϊκή Ιστορία, Όσιος Παφνούτιος

πηγή

Ανήμερα της αποτομής,εικόνα του Τιμίου Προδρόμου ρέει αίμα και μύρο(Συρία)

Ένα νέο θαύμα σήμερα στη Σαϊντανάγια στη Συρία. Ανήμερα της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στις 29/8/19 στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη στη Σαϊντανάγια και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας η εικόνα του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου και Βαπτιστή άρχισε να ρέει αίμα και λάδι.

Η γερόντισσα της Μονής Ηγουμένη Φεβρωνία κρατώντας ψηλά την εικόνα συμμετείχε σε λιτάνευσή της.

dimpenews/αντιγραφή

Ἁγιολογική Ἀφηγηματολογία : Βιογράφοι καί Συναξαριστές τῶν Ἁγίων

Ἁγιολογική Ἀφηγηματολογία : Βιογράφοι καί Συναξαριστές τῶν Ἁγίων

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/liturgical/ist_sarantoulakou.pdf

ΚΑΤΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΟΝ ΦΕΝΕΟ!

Ιωάννης Μπουγάς

Η Αναμνηστική Πλάκα με τα ονόματα των 6 Μοναχών της Μονής που κατακρεουργήθηκαν ή εσφάγησαν από την ΟΠΛΑ το 1944 εμφανίζεται ΜΟΝΟ την ημέρα του μνημοσύνου και μετά κρύβεται!

Αυτό φαίνεται από τις δύο κατωτέρω φωτογραφίες. Η πρώτη είναι από την ημέρα του μνημοσύνου, στις 14 Ιουλίου και η δεύτερη από την ημέρα της Παναγίας,στις 15 Αυγούστου 2019.

Είναι προφανές ότι οι 6 μοναχοί ατύχησαν γιατί ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ από κατοίκους της Ελλάδος, ενώ αν οι θύτες ήταν Τούρκοι ίσως η Εκκλησία της Ελλάδος να είχε αναγνωρίσει τη θυσία τους!

 Χθές, 28 Αυγούστου 2019, απέστειλα επιστολή στον Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονύσιο για το θέμα. Τον ενημερώνω για το απαράδεκτο γεγονός της μετακινούμενης Αναμνηστικής Πλάκας, του ζητώ να διατάξει μόνιμη εγκατάστασή της σε εμφανές σημείο και επι πλέον να φροντίσει για την τοποθέτηση παραπλεύρως της εισόδου της Μονής Αναμνηστικής Επιγραφής που να περιγράφι τη χρήση της Μονής ως Στρατόπεδο Κρατουμένων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ το 1943-44. Είδομεν!

Το απόσπασμα που ακολουθεί για τη σφαγή των Μοναχών είναι από το έργο μου «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ, Τόμος Β΄»: «Ὁ μοναχός Δανιήλ Στρίφτης ἐσφάγη καί ἀκρωτηριάστηκε στήν αὐλή τοῦ Μοναστηριοῦ στίς 12 Ἰουλίου 1944. Στίς 18 Ἰουλίου βρέθηκε τεμαχισμένος μέ παρόμοιο τρόπο στόν κῆπο τοῦ Μοναστηριοῦ ὁ μοναχός Γεννάδιος Πίττας, ἐνῶ τήν ἑπομένη, 19 Ἰουλίου 1944, ἐσφάγη ἔξω ἀπό τό Μοναστήρι ὁ μοναχός Συμεών Σακελλαρίου. Οἱ κομμουνιστές ἔσφαξαν 3 ἀκόμη μοναχούς, ἀλλά ἡ σφαγή τους ἔγινε στό Κακοβούνι καί τά σώματά τους ρίχτηκαν στήν Τρῦπα. Τόν Ἀρσένιο Μητρόπουλο, τόν Παρθένιο Σταματόπουλο (ἀνεσύρθη γυμνός ἀπό τήν Τρῦπα τόν Ἰούνιο 1945, φορώντας μόνο τίς κάλτσες του) καί τόν Καλλίστρατο Μαγκλάρα. 

Τῆς σφαγῆς ἐπέζησαν 2 μοναχοί. Ὁ ἕνας, ὁ Ἀμβέρτιος Σκυρλῆς1 ἀπό τά Καλύβια Κορινθίας, συμπαθοῦσε τό ΕΑΜ καί κρατοῦσε τό στόμα του κλειστό. Σέ ὅλη τη διάρκεια τῶν τρομερῶν γεγονότων στό Μοναστήρι, τοῦ ἐπετρέπετο καί πήγαινε τίς Κυριακές στή Ζαρούχλα Αἰγιαλείας καί λειτουργοῦσε. Ὁ δεύτερος, ἦταν ὁ νεαρός τότε μοναχός Λεόντιος Σιάντος ἀπό τό χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων, πού μᾶλλον «χρησιμοποιήθηκε» ἀπό τούς ΕΑΜίτες ὑπεύθυνους τοῦ Στρατοπέδου, λόγω ἁπλοϊκότητας ἤ περιορισμένης νοημοσύνης. Τόν ἔπεισαν νά γίνει «συναγωνιστής» τῶν «ἀνακριτῶν» τοῦ ΕΑΜ καί τῶν ἐκτελεστῶν τῆς ΟΠΛΑ πού εἶχαν βάση τους τό Μοναστήρι. 

Γράφει ἡ Ἄννα Σταματοπούλου: «...Εἶχαν μετατρέψει τόν χῶρο σέ ἄντρο δαφθορᾶς καί ἐγκληματικότητας. Κουβαλοῦσαν ὄμορφες κοπέλες πού ἀντιστέκονταν στίς ἐρωτικές ἐπιθυμίες τους καί τίς βίαζαν, μάλιστα μπρός στά μάτια τῶν ἀνήμπορων πατεράδων τους, πού δέν μποροῦσαν νά προσφέρουν καμιά βοήθεια στίς ἐκκλήσεις τῶν παιδιῶν τους, γιατί ἦταν λιῶμα ἀπό τό ξύλο τῶν συναγωνιστῶν, ἀλλά καί δέν τολμοῦσαν νά μιλήσουν. [...] Κούρεψαν καί ἕναν ἀπό τούς καλογήρους, τοῦ φόρεσαν πολιτικά ροῦχα (σ.σ. ἄλλη μαρτυρία λέει ὅτι φοροῦσε στρατιωτικά ροῦχα σάν τούς ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ) καί τόν ἔβαλαν καί αὐτόν νά ἀτιμάζει τίς κρατούμενες. Ὁ ἴδιος, ὕστερα ἀπό λίγο καιρό, καυχόμενος γιά τά κατορθώματά του, ἔλεγε: «Χόρτασα γυναῖκες2». 

 Τά ἴδια περιγράφονται καί ἀπό τή λογοτέχνη Ντίνα Βλάχου: «...Στό μοναστήρι τίς ὄμορφες κοπέλλες οἱ ἀντάρτες τίς ἔπαιρναν γιά «ἀνάκριση» ἀργά τή νύχτα, στό δάσος... 

Ω Προφήτα και Πρόδρομε και Βαπτιστά του Σωτήρος,δώσε να φθάσει το κηρυγμά σου και στης δικής μου ψυχής τον απύθμενο αδη...

 

Αυγούστου κθ´
Ασπάζομαι«την Τιμίαν σου Κεφαλήν επί πίνακι»στην κάτω αριστερή γωνία
της εικόνας σου.
Και ορώ εξόφθαλμα «οία πασχουσιν πταισμάτων έλεγχοι των βδελυκτέων».

 Τα μάτια σου είναι κλειστά απαλά,ειρηνικά και γαλήνια αλλά παρόλα αυτά
νιώθω το αόρατο βλέμμα σου να αγκαλιάζει στοργικά την καρδιά μου.

 Τα χείλη σου έχουν σιγήσει για ν´ αντηχήσει το κήρυγμά σου «και τοις εν Άδη»...

Από την άλλη,στην κάτω δεξιά γωνία,ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά διακρίνω την αξίνα έτοιμη να κόψει κάθε δένδρο που δεν φέρνει καρπούς μετανοίας,
αφημένη στη ρίζα του δικού μου υπομονετικά να περιμένει λόγω της επιπλέον παράτασης που μου χάρισαν οι πρεσβείες σου...

Προσπίπτω κάτω στο κέντρο στα πόδια σου τα ξερακιανά που έχουν γίνει ένα με την έρημο και τα φιλώ με πόθο...

 Ω Προφήτα και Πρόδρομε και Βαπτιστά του Σωτήρος,της μετανοίας ιερουργέ,
αρχηγέ των οσίων και των μαρτύρων,δώσε να φθάσει το κηρυγμά σου και στης δικής μου ψυχής τον απύθμενο αδη, στο πυκτό υπαρξιακό μου σκοτάδι,
εκεί που έχουν φωλιάσει γεννήματα αναρίθμητων εχιδνών...

Δώσε να λάμψει-κάποτε, προ του τέλους-σαν αστραπή η χάρις η δική σου η ειδική για αναισθήτους,να με φωτίσει,να με ξυπνήσει,να συγκλονίσει

συθέμελα την ύπαρξή μου,να ενεργήσει την ενέργεια τη θαυμαστή και σωτήριο,τη γνωστή,που ενισχύει «γόνατα» της θελησης «παραλελυμένα»και ανασταίνει ψυχές πνευματικά κλινικά νεκρές διασωληνωμένες ξεγραμμένες με βάση κάθε λογική...και τη δική μου επίσης...
Γένοιτο... Γένοιτο...Αμήν...

π.Ηλίας Κουτραφούρης

Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται

«Χωρίς Χριστό, ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό, δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε! Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί; γιατί; γιατί; Χιλιάδες πελώρια ''γιατί''... Κατάλαβέ το. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει με την πεπερασμένη λογική του, την απάντηση όλων αυτών των ''γιατί''.
Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται. Μας προετοιμάζουν για την Αιωνιότητα. Ίσως εκεί, μας αξιώσει να πάρουμε απάντηση σε μερικά ''γιατί''…»

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

«Ἄς προλάβομε να δοῦμε το πρόσωπό του με ἑξομολόγηση»

'Ὁ τωρινὸς καιρὸς εἶναι καιρὸς μετάνοιας· γιατὶ εἶναι μεγάλος ὁ φόβος γιὰ τὰ ἁμαρτήματα πού διαπράξαμε, ἂν δὲν προλάβει ή μετάνοια τὴν τιμωρία. 

«Ἄς προλάβομε νὰ δοῦμε τὸ πρόσωπό του μὲ ἑξομολόγηση»· (Ψαλμ. 94,2) ἃς σβήσομε τὴν πυρκαϊὰ τῶν ἁμαρτημάτων, ὄχι μὲ πολὺ νερό, ἀλλὰ μὲ λίγα δάκρυα. Εἶναι μεγάλη ὴ φωτιὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ σβήνεται μὲ λίγα δάκρυα· γιατὶ τὸ δάκρυ σβήνει τὴν πυρκαϊὰ τῶν ἁμαρτημάτων καὶ καθαρίζει τὴ δυσωδία τῆς ἁμαρτίας..''

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Περὶ μετανοίας, Ὁμιλία Ζ΄, ΕΠΕ 30, 267

Σπάνια φωτογραφία από λιτανεία του Αγ.Γερασίμου

Αγ Γεράσιμος . Λιτανεία του ιερού σκηνώματος επί της γέφυρας Κάρολου-Φιλίππου De Bosset.

πηγή

Πατέρα δεν έχω εχθρό... άρα δεν μπορώ να γίνω Άγιος...

Ο π. Virgil Gheorghiu, Μολδαβικής καταγωγής, γράφει στο ημερολόγιό του ότι όταν ήταν 15 ετών, παραπονέθηκε στον ιερέα πατέρα του ότι έχει το όνομα Βιργίλιος, χωρίς να υπάρχει προστάτης Άγιός του.
Ο πατέρας του εξήγησε ότι ο Βιργίλιος ήταν σπουδαίος ποιητής και εάν ήθελε, μπορούσε να γίνει ο ίδιος Άγιος, ώστε οι επόμενες γενιές να έχουν Άγιο Βιργίλιο.
Εκείνος με χαρά πάει στο δωμάτιο του, έχοντας στόχο ζωής την αγιότητα.
Το βράδυ όμως δε μπορεί να κοιμηθεί από την αγωνία να μάθει πώς γίνεται κάποιος Άγιος.
Ξυπνά τον πατέρα του και τον ρωτά. Εκείνος μάλλον βιαστικά του απαντά:
- "Να αγαπάς τους εχθρούς σου".
Φεύγει πάλι για το κρεβάτι του, αλλά μετά από λίγο τον επισκέπτεται ο πατέρας του, γιατί ακούει αναφιλητά.
- Τί έχεις παιδί μου;
- Πατέρα δεν έχω εχθρό... άρα δεν μπορώ να γίνω Άγιος...
Και ο πατέρας απαντά:
- Είσαι ακόμα μικρός... κάποιος εχθρός θα εμφανιστεί στην ζωή σου...
Τα φέρνει έτσι όντως η ζωή και στα 60 του χρόνια ανακαλύπτει ποιος είναι ο δολοφόνος του πατέρα του.
Και τότε το θυμήθηκε... Να η ευκαιρία... Να τον συγχωρέσει για να βαδίσει τα πρώτα σκαλιά της αγιότητας!

Εάν όλα τα παραπάνω μοιάζουν σαν παραμύθι, δεν είναι.
Μάλλον σαν παραμύθι μοιάζει η δική μας προοπτική να βρούμε τη δύναμη να συγχωρούμε φίλους και εχθρούς.

π. Virgil Gheorghiu«Ένα όνομα για την αιωνιότητα».

πηγή

Ο Άγιος ΜΠΟΓΚΟΛΕΠ του Αστραχαν, ο "μεγαλόσχημος παῖς"

Ο Άγιος Μπογκολέπ,ο θαυματουργός από το Τσέρνι Γιάρ,εορτάζεται στην Ρωσία στις 29 Ιουλίου. Η ζωή του Αγίου Μπογκολέπ γράφτηκε μεταξύ των ετών 1731-1732 από τον Σάββα Ταταρίνωβ,έναν έμπορο από το Τσίρνογιαρσκ.Για πολλά χρόνια τα ρωσικά συναξάρια ανέφεραν μόνο το έτος της κοιμήσεως και τον τόπο της ταφής του .Οι εκδόσεις ''Ρώσος Προσκυνητής''βρήκαν ένα παλαιό χειρόγραφο που περιλαμβάνει την ζωή αυτου γεμάτου σοφία Θεού παιδιού:

Ο Άγιος Μπογκολέπ λοιπόν,γεννήθηκε 1647 σε μία οικογένεια θεοσεβούμενων χριστιανών.Στην βάτισή του έλαβε το όνομα Μπόρις,προς τομήν του Αγίου Πρίγκηπα Μπόρις.Μετά από λίγο καιρό,ο πατέρας του,Ιάκωβος Λούκιτς Ουσακώβ,ονομάστηκε κυβερνήτης της περιοχής Τσέρνι Γιάρ,και μετακινήθηκε στην περιοχή μαζί με την οικογένειά του.

Ο Σάββας Ταταρίνωβ αναφέρει μερικές ασυνήθιστες πτυχές από την ζωή του αγίου παιδιού.Από πολύ μικρός,την Τετάρτη και την Παρασκευή,δεν δεχόνταν τροφή,ούτε καν δεν θήλαζε,ενώ όταν άκουγε να χτυπάει η καμπάνα έκλαιγε και δεν σταματούσε μέχρι να τον πάρουν στον ναό. Οι γονείς του,έκπληκτοι από την ασυνήθιστη συμπεριφορά του,προσπάθησαν να διαπιστώσουν εαν η συμπεριφορά του έχει σχέση με τον εκκλησιασμό.Μία μέρα δεν τον πήγαν στον ναό και όλη μέρα μέρα έκλαιγε και δεν έφαγε τίποτα.

 Όταν ο Μπογκολέπ ήταν δύο ετών,αρρώστησε από μία επιδημία που είχε εξαπλωθεί στην χώρα.Η ασθένεια τον χτύπησε στα πόδια και το παιδί έμεινε παράλυτο.Με μεγάλη αγωνία οι γονείς του προσευχόνταν για να γίνει καλά αλλά χωρίς αποτέλεσμα

 Μία μέρα το παιδί αντίκρυσε έναν μοναχό που είχε έλθει στο σπίτι τους.Μετά από αυτήν την επίσκεψη το παιδί,ηλικίας επτά ετών τότε,είπε στους γονείς του:«Ντύστε με και εμένα με αυτά τα όμορφα ρούχα και θα γίνω καλά!»
 Οι γονείς δέχτηκαν.Δεν το θεώρησαν ως μία παιδική παραξενιά,αλλά ως μία εκδήλωση αγάπης προς τον Θεό.

Έτσι το παιδί εκάρη μοναχός πέρνωντας το όνομα Μπογκολεπ και λαμβάνοντας αργότερα το μεγάλο σχήμα .

Εκοιμήθη μετά από λίγες ημέρες στις 29 Ιουλίου/11 Αυγούστου 1654.Το σώμα του θάφτηκε στον ναό της Αναστάσεως όπου αργότερα χτίστηκε ναός προς τιμήν του.

Την πρώτη του εικόνα αγιογράφησε ο ιερέας Ιωάννης, εφημέριος του Ναού της Παναγίας του Αστραχάν το 1695.

Η παράδοση λέει πως όταν τελείωσε την αγιογράφηση της εικόνας,ο ιερέας θεραπεύτηκε από μία οφθαλμική πάθηση

Επιμέλεια-μετάφραση proskynitis.blogspot

Επιστολή του Σμύρνης Χρυσοστόμου στον Ελευθέριο Βενιζέλο(25 Αυγούστου 1922)

 Ανυπεράσπιστη η Σμύρνη μας . . .
. .Ώρα με την ώρα η κατάσταση γίνεται πιο δύσκολη. Η Σμύρνη κατακλύζεται συνεχώς από πρόσφυγες του εσωτερικού. Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, αεικίνητος και ακούραστος, τρέχει στην προκυμαία, στις γειτονιές, για να τους παρηγορήσει, να τονώσει το ηθικό τους. Επισκέπτεται τους προξένους των μεγάλων δυνάμεων. Τους παρακαλεί να δεχτούν πρόσφυγες στα καράβια τους. Καμμιά όμως ανταπόκριση στις αγωνιώδεις εκκλήσεις του.
Τον συμβουλεύουν μόνο όλοι, να εγκαταλείψει τη Σμύρνη για να σωθεί ο ίδιος. Αλλά εκείνος δεν κάμπτεται. «Αρχαία παράδοσις του ελληνικού κλήρου, αλλά και καθήκον του καλού ποιμένος» απαντά σταθερά ο μετά από λίγο εθνομάρτυρας, «είναι να παραμένει με το ποίμνιόν του… ΄Αν έφευγα, θα με καταδίωνον αι σκιαί του Ιερού Πολυκάρπου και του αγίου Γρηγορίου του Εώς προδότην και ανάξιον διάδοχόν των … Εφ’ όσον και ένας ακόμη εκ των πιστών του ποιμνίου μου ευρίσκεται ενταύθα, είμαι υποχρεωμένος να μείνω και εγώ. Αδυνατώ να σας ακολουθήσω».

Το βράδυ της ίδιας ημέρας ο Χρυσόστομος απευθύνει επιστολή προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη Γαλλία, όπου εκείνος είχε αποσυρθεί. Στην επιστολή αυτή, που είναι το κύκνειο άσμα του μεγάλου μάρτυρος της εκκλησίας της Σμύρνης, επισημαίνει τα σφάλματα του εθνάρχου στο χειρισμό του μικρασιατικού ζητήματος. Την έστειλε με το καράβι που πήρε μαζί του τον ελληνικό στρατό.


*Το κειμενο της επιστολής:
"Εν Σμύρνη
Τη 25 Αυγούστου 1922
Αγαπητέ φίλε και αδελφέ κ. Ελευθέριε Βενιζέλε,
Επέστη η μεγάλη ώρα της μεγάλης εκ μέρους σας χειρονομίας. Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, το Ελληνικόν Κράτος αλλά και σύμπαν το Ελληνικόν Έθνος καταβαίνει πλέον εις τον Άδην από του οποίου καμμία πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάση και το σώση.
Της αφαντάστου ταύτης καταστροφής βεβαίως αίτιοι είναι οι πολιτικοί και προσωπικοί σας εχθροί, πλην και Υμείς φέρετε μέγιστον της ευθύνης βάρος δια δύο πράξεις Σας.
Πρώτον διότι αποστείλατε εις Μ. Ασίαν ως Ύπατον Αρμοστήν ένα παράφρονα

Ο Άγιος Ιάκωβος ενώπιον της Αγίας Τραπέζης

Ο Άγιος Ιάκωβος ενώπιον της Αγίας Τραπέζης, με ευλάβεια και την δέουσα απόσταση, όπως τόνιζε.

πηγή

Το περιστατικό της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Κοσμά από τον Αλή Πασά

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

 Συμπληρώνονται σήμερα 240 χρόνια από την 24η Αυγούστου 1779, ημέρα που μαρτύρησε, μετά από απόφαση του Κουρτ Πασά χωρίς καμιά επίσημη κατηγορία, στο Κολικόντασι της Αλβανίας, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ή Πατροκοσμάς!
  Πέρασε στην Ιστορία σαν ο Ελληνορθόδοξος ιερομόναχος, ιερομάρτυρας, ισαπόστολος, διαφωτιστής και εθνεγέρτης που, όπως λέγεται, ίδρυσε 250 σχολεία μέσα σε δεκαέξι χρόνια. 
 «Η σπουδή της ελληνικής γλώσσας και η ισχυροποίηση των ασθενών εθνολογικώς και γλωσσικώς διαμερισμάτων της εθνότητας, ιδίως των βορειότερων, υπήρξε ένας από τους κυριότερους σκοπούς του.» Αυτοί που τον εχθρεύονταν και τον πολεμούσαν γι αυτό δεν ήταν μόνο Τούρκοι κατακτητές αλλά και Ενετοί, Εβραίοι, κοτζαμπάσηδες και άλλοι πλούσιοι της περιοχής όπου έδρασε. Μαζί του ήταν όμως χιλιάδες πιστοί Χριστιανοί, ακόμα και Μουσουλμάνοι.
Η μνήμη του παρέμεινε για δεκαετίες ολοζώντανη και μετά τον βίαιο θάνατό του στην κρεμάλα, όπως φαίνεται και από το περιστατικό της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου από τον Αλή Πασά και τη σχετική λιτανεία μέσα στο αρχοντικό σεράι του, που περιγράφει παραστατικότατα ο βιογράφους του Αλή, ο Γάλλος Jeraumer de la Lauce * :

 «Συναντήσαμε στο δρόμο το λείψανο του Αγίου Κοσμά κι ακολουθήσαμε κι εμείς μαζί με τάλλο πλήθος προς το σεράι. (…) Η πομπή τέλος μπήκε στην κεντρική αυλή γιομάτη κι αυτή από πλήθος (…) Οι Έλληνες καλόγεροι πέρασαν από διπλούς στίχους σωματοφυλάκων του Αλή, παρατεταγμένων από δω κι από κει. Φορούσαν τις επίσημες στολές τους κόκκινες και χρυσοκέντητες και στα σιλάχια τους λαμποκοπούσαν τα καθάρια τους άρματα. Ξαφνικά στο ύψος της μεγάλης σκάλας, πούφερνε στο εσωτερικό του παλατιού παρατήρησα ένα θέαμα περίεργο κι ανεκδιήγητο. Εκατό πενήντα χριστιανόπουλα από κείνα, που ζούσαν στο σεράι, ασπροντυμένα κι ολοκάθαρα, χύθηκαν στον πυλώνα του παλατιού,

Ευλογημένες Αμυχές.

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

 Πολλές φορές ρωτήθηκα: "τι αίσθηση σας αφήνει η Ιεραποστολή;", και πάντοτε δείλιαζα να πω την αλήθεια.
Αν ήμουν υποχρεωμένος να συμπυκνώσω σε λίγες λέξεις την εμπειρία μου, θα διάλεγα τη φράση: "γδαρμένα χέρια". Ίσως είναι ότι πιο έντονο σε ψυχή και σώμα έχω νιώσει στη Μαύρη Ήπειρο, ή μάλλον η πιο έντονη αντίδραση των ντόπιων στο άκουσμα της άφιξης βοήθειας.
  Δεν είναι λίγες οι στιγμές που η ανάγκη του κόσμου για κάτι ελάχιστο, μια σακούλα μπισκότα, ελάχιστες καραμέλες, λίγα κουτιά συμπυκνωμένο γάλα, εκφράζεται με ένα δυνατό γράπωμα, μια σχεδόν βίαιη πράξη, ένα επίπονο σφίξιμο στα χέρια ως νόημα κραυγής για λίγο ακόμα φαγητό.

  Πόσες φορές δεν ένιωσα γρατζουνιές, νύχια να εισχωρούν στο δέρμα μου και λεπτοί κόμποι αίματος να εμφανίζονται. Αυτή είναι η αίσθηση που με ελέγχει. Η αίσθηση ότι οι πολιτισμένες κινήσεις και οι μεγαλοστομίες είναι πολυτέλεια που προϋποθέτουν λυμένα βιοτικά προβλήματα. Εδώ ο κόσμος ήδη νιώθει το θάνατο να ξεφυσα στο σκελετομενό λαιμό του και κρατιέται σφιχτά από τη ζωή δια μιας χούφτας ζαχαρωτών. Αυτό που για μας αποτελεί εναλλακτική των ρέστων στο περίπτερο για αυτούς είναι το αντίτιμο για την παράταση μιας μέρας ακόμα στη ζωή.

 Μακάρι να τους έτρεφε η σάρκα που έμενε στα νύχια τους, μακάρι να σταματούσε η φρικτή πείνα, μακάρι να μην άκουγα ποτέ ξανά σε καμία διάλεκτο και γλώσσα αυτό το σκληρό ρήμα: "πεινάω", μακάρι η αίσθηση μου αυτή να παύσει.

''Δε σε αφήνω να φύγεις αν δε μου δώσεις τα μάτια μου''(Θαύμα του Αγ.Διονυσίου)

Διηγείται το θαύμα του Αγίου Διονυσίου της Ζακύνθου, ο πατέρας Γεράσιμος Φωκάς:
Πήγε κάποιος άφρων να κυνηγήσει μέσα σ' ένα αμπέλι κι εκεί που έρριξε με το όπλο του τύφλωσε ένα παιδάκι.
Οι γιατροί είπαν στους γονείς του ότι δύο επιλογές είχανε, ή να αφαιρέσουν τους οφθαλμούς και να ζήσει τυφλό το παιδί, ή να τους αφήσουν και να πεθάνει από μόλυνση.
Οι γονείς αποφάσισαν να βγουν οι οφθαλμοί και έτσι το παιδί μεγάλωνε τυφλό και στη συνέχεια σαν ζητιάνος ζούσε το υπόλοιπο της ζωής του. 

 Σε κάποια πανήγυρη του Αγίου Διονυσίου ζήτησε να τον πάνε να προσκυνήσει τον Άγιο. Στη Ζάκυνθο υπάρχει η παράδοση όταν βγαίνει ο Άγιος σε λιτανεία να πέφτουν κάτω οι πιστοί για να περάσει από πάνω τους ο Άγιος.
Έτσι, λοιπόν, έβαλαν και αυτόν τον άνθρωπο να πέσει κάτω για να ευλογηθεί από τον Άγιο. Κι όταν ένιωσε τον Άγιο από πάνω του,
έπιασε τη λάρνακα,αγκάλιασε στα πόδια του Αγίου, και φώναζε:
”Δε σε αφήνω να φύγεις αν δε μου δώσεις τα μάτια μου”.
Συνέχιζε να φωνάζει:
“Δε σε αφήνω να φύγεις αν δε μου δώσεις τα μάτια μου”.
Πραγματικά εκείνη τη στιγμή έτρεξαν οι γύρω άνθρωποι να τραβήξουν τα χέρια του τυφλού από τη λάρνακα.
Αυτόπτης μάρτυρας το διηγείται, ( ο πατήρ Χρυσόστομος που το 2015 πέθανε 102 χρονών).
Έλεγε λοιπόν:
“Και τότε είδαμε ότι ο Άγιος δεν έδωσε μόνο όραση, αλλά έδωσε και μάτια.
Δίδει στον αόμματο οφθαλμούς και όραση. Ωραιότερα μάτια δεν έχω δει στη ζωή μου”.

Πάντα πήγαινε στη γιορτή του Αγίου Διονυσίου ο π. Γεράσιμος και κάθε φορά μας έφερνε πολύτιμα δώρα, θαύματα του Αγίου δηλαδή.
Τον βλέπω μπροστά μου και αναβιώνω ό,τι με αυτή τη διήγηση σκέφτηκα:
“Πώς να ήταν άραγε εκείνα τα μάτια; Πόσο θα ήθελα κι εγώ να τα δω”!

πηγή

Στην εξομολόγηση πηγαίνουμε όχι για να κοινωνήσουμε, αλλά επειδή μετανοούμε και θέλουμε να καθαρθούμε από την αμαρτία μας.

π.Παύλος Παπαδόπουλος

Πήγαινε στον πνευματικό σου συναισθανόμενος που προσέρχεσαι, ποιον πάς να συναντήσεις. Δεν θα συναντήσεις απλά έναν άνθρωπο αλλά τον ίδιο τον Κύριο.
Πριν πας εξέτασε την ζωή σου. Δες το βάθος των πράξεών σου, της συμπεριφοράς σου, τις κινήσεις του νου και της καρδιάς σου.
Εξομολογήσου όλες τις αμαρτίες σου με ευθύτητα και ειλικρίνεια σαν να είναι η τελευταία ημέρα της ζωής σου.
 Κι αν έρθει η ντροπή, νίκησέ την ομολογώντας πρώτη εκείνη την αμαρτία για την οποία ντρέπεσαι πιο πολύ. Δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό γεγονός από αυτό. Διότι νικώντας την ντροπή ουσιαστικά νικάς το αυτοειδωλό σου, γκρεμίζεις την εγωπάθειά σου. Μην ξεχνάς ότι η ντροπή την ώρα της εξομολογήσεως είναι ένα σύμπτωμα του εγωισμού σου που δεν σε αφήνει να ελευθερωθείς από τον ρύπο της αμαρτίας σου, που δεν σε αφήνει να συγχωρεθείς πλήρως με τον Θεό, δεν σε αφήνει να ταπεινωθείς και δι' αυτού του τρόπου να ελκύσεις την Χάρη του Θεού.

 Πες την αμαρτία σου λοιπόν όπως είναι, χωρίς δικαιολογίες, ώστε να ταπεινωθείς. Ομολόγησέ την χωρίς δισταγμούς. Εάν μετανόησες πραγματικά δεν θα δυσκολευτείς. Εάν πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να περισώσει κάποια "αξιοπρέπεια", δηλαδή να μην ταπεινωθεί, τότε να ξέρεις ότι δεν μετανοείς πραγματικά. Στον πνευματικό δεν πάμε για να σώσουμε το "εγώ" μας, αλλά για να το συντρίψουμε. Πες την αμαρτία σου χωρίς να την ντύνεις με λόγια περιττά. Πες την δική σου αμαρτία, όχι των άλλων.

Να χύνεις δάκρυα μετάνοίας και όχι εγωισμού. Το λέγω αυτό διότι πολλές φορές οι άνθρωποι κλαίνε στην εξομολόγηση όχι επειδή κατανοούν το βάθος της αμαρτίας τους αλλά διότι νιώθουν αδικημένοι, πονεμένοι κτλ. Δάκρυα μετανοίας χρειαζόμαστε όχι δάκρυα εγωισμού και αυτοδικαίωσης.
Όταν ομολογείς την αμαρτία σου να την λες σε πρώτο ενικό πρόσωπο. "Εγώ, έκανα αυτό ή έκεινο". Είναι ίσως η μοναδική φορά που το "εγώ" χρησιμοποιείται θεάρεστα.Μην προσπαθούμε να ωραιοποιήσουμε την πτώση μας, το σκοτάδι μας, την λέπρα μας!
Πρέπει να καταλάβουμε ότι μέσα στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως η Χάρις του Θεού έρχεται όταν υπάρχει μετάνοια και ταπείνωση.
Μην πάμε στον πνευματικό και αρχίζουμε την εξομολόγηση λέγοντας "όπως όλοι

Ήταν φώτα, χίλια φώτα μα δεν ήτανε το Φως...

Νυχτωμένοι στρατοκόποι,

στά σκοτάδια πού γυρνᾶτε,

σάν τί νά ‘ναι πού ζητᾶτε;

Τόσος δρόμος, τόσοι κόποι

μές στό σκοτεινό στρατί

τ’ ἀνηφορικό, γιατί,

νυχτωμένοι στρατοκόποι;

Νά! Σέ λίγο ἀρχίζει ἡ μπόρα:

Σύγνεφα, βροντή, καπνός·

καί τό λιγοστό ἀστροφῶς,

πού σᾶς σιγοφέγγει τώρα,

ὅπου νά ‘ν’ κι αὐτό θά σβήσει.

Καί σεῖς τρέχετε, γυρνᾶτε,

λές καί βιάζεστε νά πᾶτε

σέ νυχτερινό μεθύσι.

Τόσος δρόμος, τόσοι κόποι!

Σάν τί νά ‘ναι πού ζητᾶτε

στά σκοτάδια πού γυρνᾶτε,

νυχτωμένοι στρατοκόποι;

- Τί ζητᾶμε; Φῶς, διαβάτη:

Εἶν’ ὁ πόθος ὁ βαθύς

κάθε ἀνθρώπινης ψυχῆς.

Σάν ποιό νά ‘ν’ τό μονοπάτι

πού στό φῶς θέ νά μᾶς φέρει;

Ἄχ! κανείς μας δέν τό ξέρει.

Φῶς ζητᾶμε, Φῶς, διαβάτη.

Πήραμ’ ἕνα γιδοστράτι

καί χυθήκαμε στά σκότη

ἀπ’ τήν πρώτη μας τή νιότη.

Καί ζητᾶμε κι ὅλο πᾶμε

κι ὅσο πᾶμε καί ζητᾶμε.

Πόσα χρόνια πᾶνε τώρα;

Χίλια; Δυό χιλιάδες; Τρεῖς;

Μέτρησέ μας τα ἄν μπορεῖς.

Μέ τήν ἴδια πάντα φόρα,

στό σκοτάδι, στ’ ἀστροφῶς,

τριγυρνᾶμε σάν ἀλῆτες,

νυχτωμένοι παρωρίτες,

καί γυρεύουμε τό Φῶς.

Πήγαμε στή Βαβυλώνα,

στό Θιβέτ, στήν Καρχηδόνα,

στῆς Αἰγύπτου τίς ἐρμιές.

Μᾶς ἐμάθαν ὅλ’ οἱ δρόμοι

κι ὅλες οἱ νεροσυρμές

ὥς τήν Κίνα κι ὥς τή Ρώμη.

Τϊποτα! Νεκρές ἐλπίδες!

Δέν ἐβρήκαμε παρά

λιγοστές χλωμές ἀχτίδες.

Φῶς ζητᾶμε, Φῶς, διαβάτη.

Ξαναπαίρνουμε φτερά

καί πετᾶμε νύχτα-μέρα

ἀπ’ τό Νεῖλο στόν Εὐφράτη

κι ὥς τίς θάλασσες κι ὥς πέρα.

Τρέξαμε στό Καπιτώλιο

καί στό βράχο τόν αἰώνιο

κι ἀνεβήκαμε κι αὐτές

τοῦ Ὀλύμπου τίς κορφές.

Μά κι ἐδῶ ἡ χαρά σάν πρῶτα

σβήστηκε σάν λευκαφρός:

Ἦταν φῶτα, χίλια φῶτα,

μά δέν ἤτανε τό Φῶς…

Καί κινήσαμε καί πάλι

καί ριχτήκαμε ξανά

στά λαγκάδια, στά βουνά,

στά σκοτάδια καί στήν πάλη.

Καί γυρνᾶμε σάν ἀλῆτες,

νυχτωμένοι παρωρίτες,

στό σκοτάδι στ’ ἀστροφῶς.

Ἄχ! πονόψυχε διαβάτη,

πές ἐσύ, ποιό μονοπάτι

θά μᾶς φέρει πρός τό Φῶς;

- Κουρασμένοι στρατοκόποι,

πού σᾶς εἶδαν τόσοι τόποι,

πού σᾶς θόλωσαν τό μάτι

καταιγίδα, ἀνεμοζάλη,

δίψα, θλίψη, φόβος, μπόρα,

πάρτε καί τό μονοπάτι

τό φτωχό, πού θά σᾶς βγάλει

πρός τῆς Βηθλεέμ τή χώρα.

Εἶν’ τό ἴδιο τό στρατί

τό ματόβρεχτο πού φθάνει

στό μαρτυρικό στεφάνι

κι ὥς τό Γολγοθᾶ κρατεῖ.

Ἀκλουθᾶτε το, ἀκλουθᾶτε:

Ἀπ’ τή φάτνη ὥς τό Σταυρό

μπόρεσα κι ἐγώ νά βρῶ

τ’ ἄυλο Φῶς π’ ἀναζητᾶτε.

Γεώργιος Βερίτης

πηγή

PLAYMOGREEK !

Από την σελίδα στο Facebook PLAYMOGREEK