"Κόνιτσα-Στα αγιασμένα αχνάρια του Αγίου Παϊσίου"

"Σου παν δεν ζει,δεν είναι πια εδώ.

Σε γέλασαν.Οι 'Αγιοι ποτέ δεν φεύγουν....
Η ύπαρξη του,ένα με το φως,περνά ανάμεσα απ' των πεύκων τις βελόνες κι αποζητά ψυχές να ρίξει φως.
Τα βήματα στο πέτρινο γεφύρι ακόμα αντηχούν,συγχρονισμένα με την προσευχή...

"Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησον με τον αμαρτωλό,ελέησε την οικουμένη".
Μη σε μπερδεύει το θρόϊσμα του πλάτανου ή το κελάρυσμα του γάργαρου νερού.Αν αφεθείς στην ησυχία και στην σιωπή, μεσ' στη γαλήνη που τρυπά το παραπέτασμα του φθαρτού κοσμου,θ'ακούσεις καθαρά αυτά τα βήματα να σε καλούν, να προσκαλούν.Όχι απλά να θαυμάσεις,μα να μιμηθείς, ν'ακολουθήσεις αυτήν την ατέλειωτη φωτεινή σειρά,κρίκος της ίδιας αλυσίδας.Πρώτος της κόμπος ο Χριστός,'Αγιοι μυριάδες από πίσω.'Αγιος 'Αρσένιος,'Οσιος Παΐσιος,κι ύστερα εσύ,συνοδοιπόρος στον δρόμο για τον ουρανό.

Κι ίσως τότε να μη διστάζεις πια.Για να κινήσει κανείς,δεν χρειάζεται παρά ένα μονάχα βήμα"....  

(Από το βιβλίο της Σταματίας Καραγεωργίου-Πάπιστα )

ΠΗΓΗ