Γέρων Αβιμέχελ Μικραγιαννανίτης(+18-10-1965).Ο πρώτος που εισηγήθηκε την αγιοκατάταξη του Αγίου Νεκταρίου

 Ο υπεραιωνόβιος και ενάρετος ησυχαστής Αβιμέλεχ -είχα την ευτυχία να τον συναντήσω και απολαύσω των ευχών και νουθεσιών του- υπήρξε φίλος αγαπητός και επιστήθιος του Μητροπολίτου Πενταπόλεως Αγίου Νεκταρίου, με τον οποίο διατηρούσε αλληλογραφία και από τον οποίο προσκαλούμενος τον επεσκέπτετο στην Αίγινα και με την προτροπή του ωμίλει νουθετικώς στις μονάζουσες της Μονής, που είχε εκεί ιδρύσει.

Γέρων Αβιμέχελ Μικραγιαννανίτης (1860– 18 Οκτωβρίου 1965)

Στους δισταγμούς και τις εκ ταπεινοφροσύνης αντιρρήσεις του: «Συ ο φωτισμένος και πεπειραμένος ιεράρχης και διδάσκαλος προτρέπεις εμέ τον ουτιδανόν να παραινέσω και νουθετήσω τας μοναχάς;» ο άγιος Νεκτάριος αντέτεινε εξ ίσου ταπεινοφρόνως: «Εγώ ομιλώ και διδάσκω εκ μελετών και εκ θεωρίας, συ εξ αγιορείτικής πείρας και πράξεως»

Γέρων Αβιμέχελ Μικραγιαννανίτης (1860-1965)

Μάλλον ελάχιστοι γνωρίζουν ότι την πρώτη κίνηση για την επίσημη εκκλησιαστική ανακήρυξη του Πενταπόλεως Νεκταρίου ως αγίου (ο όρος «αγιοποίησις» είναι εσφαλμένος) πραγματοποίησε ο Γέρων Αβιμέλεχ Μικραγιαννανίτης, εισηγούμενος και προτρέπων προς τούτο και δημοσιεύων γνωστά σ’ αυτόν θαύματα, και ότι για την πρωτοβουλίαν του αυτή εδέχθη πολλές και σκληρές επικρίσεις από διαφόρους αντιθέτως φρονούντας εν κόσμω, αλλά και από αγιορείτας ακραίους ζηλωτάς. Προς επιβεβαίωση παραθέτω ολίγα τινά σχετικά:
 «Όλοι ενθυμούμεθα ότι εις μίαν κλινικήν των Αθηνών, προ ολίγων ετών, απέθανε ο Μητροπολίτης Πενταπόλεως (της Αιγύπτου) Νεκτάριος … και εκηδεύθη όπως αποθνήσκουν και κηδεύονται όλοι οι Αρχιερείς … Δεν παρήλθε πενταετία από του θανάτου του, και ιδού αναφαίνεται Μοναχός τις Αγιορείτης, αφανής και άσημος Αβιμέλεχ κακούμενος, και κατατολμά να αγιοποιήση τον Νεκτάριον. Και εν αρχή μεν δημοσιεύει τω 1921, εν Βόλω, βιβλίον «Πανηγυρικόν» τιτλοφορούμενον … και απαριθμεί θαύματα του Νεκταρίου γνωστά εις αυτόν, άγνωστα όμως εις την Εκκλησίαν, έτοιμος εν καταλλήλω στιγμή, να ανακηρύξη αυτόν άγιον …», (Περιοδικόν, «Ρωμανός ο Μελωδός», τομ. Α΄, τευχ. Ι, ΙΑ, ΙΒ, 1993).

«…συνέταξε και νέον συναξάριον τιτλοφορούμενον «Λόγος εγκωμιαστικός εις τον νεοφανή Άγιον πρώην Πενταπόλεως ιερόν Νεκτάριον και εις το αυτού αδιάφθορον ιερόν λείψανον»… Τις δεν θα πιστεύση εκ των μεταγενεστέρων αναγιγνώσκων τον λόγον τούτον τον πλήρη φανταστικών θαυματουργιών, ότι όντως ο Νεκτάριος υπήρξε τοιούτος Άγιος, ον εγνώριζεν εν τη ζωή ο Αβιμέλεχ και του οποίου τα τόσα θαύματα μετ’ επιμελείας συνέλεξε, αφού η Μητρόπολις Αθηνών δεν διεμαρτυρήθη;… Πολύ περισσότερον θα σιωπήση αργότερον, μετά παρέλευσιν ετών οπότε θα είναι δυνατόν να ελεγχθώσι τα Αβιμελέχεια θαύματα.

Αρσένιος μοναχός Κοττέας (1881-1978)

Υπάρχει δε ετοίμη και συντεταγμένη Ιερά αυτού Ακολουθία, κατ’ εισήγησιν του Αβιμέλεχ υπό του συνασκητού αυτού Γερασίμου Δοβριανίτου, του νεαρού τούτου Ευέλπιδος Μοναχού, όστις καλή τη πίστη τω Αβιμέχελ πεισθείς, εξέλαβεν τον Νεκτάριον ως Άγιον. Τοιαύτα τα αποτελέσματα της χρονίας υποκριτικής διπλωματίας και θεομπαιξίας!». (Αρσενίου Κοτέα, Φρυκτώριον, Πειραιεύς 1935, υπος. Σελ. 27-38, και του αυτού, Δακτυλοδείκτης, 1953, σελ. 16).

Από το βιβλίο ΩΔΗ ΣΤΑ ΑΜΑΡΑΝΤΑ, ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ, του Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου.

***********

Μοναχός Αβιμέλεχ Μικραγιαννανίτης 

  Ο κατά κόσμον Γεράσιμος Μπονάκης του Ιωάννου και της Δέσποινας
γεννήθηκε στο χωριό Εμπρόσνερος της επαρχίας Αποκορώνου του νομού Χανίων της Κρήτης. Η θερμή του πίστη και οι από νωρίς γνήσιες πνευματικές του αναζητήσεις φαίνονται από το ότι πήγαινε μικρό παιδί σε ήσυχους κι έρημους τόπους για να προσευχηθεί εγκάρδια.

Το 1890 ήλθε σαν διψασμένο ελάφι στις πολύκρουνες αθωνικές πηγές. Εκάρη το επόμενο έτος στο ασκητικό Κελλί του Τιμίου Σταυρού, που βρίσκεται μεταξύ Κερασιάς και Καυσοκαλυβίων. Εκεί υποτάχθηκε στον αυστηρό Γέροντα Παχώμιο. Κατόπιν μόνασε επί δωδεκαετία στη μονή Καρακάλλου, στην παραλία της σκήτης της Αγίας Άννης ως σπηλαιώτης, όπου έκτισε ναό του Όσιου Ιωάννου του Ερημίτου, στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, όπου κι εκεί έκτισε ναό των Αγίων Μακαρίων. Από το 1935 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης, που είναι πάνω από το σπήλαιο των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους.

  Αναζητώντας πνευματική ωφέλεια περιόδευσε σε πολλές μονές της Ελλάδος, της Κωνσταντινουπόλεως, του Πόντου, της Μ. Ασίας και των Αγίων Τόπων. Δεν έλαβε μόνο αλλά και έδωσε ωφέλεια κατά τις ιεραποδημίες του.

   Υπήρξε υπόδειγμα αληθινού μοναχού. Σκληρός στον εαυτό του, εγκρατής, ακτήμων, ανεξίκακος, ακατάκριτος. Είχε ωριμότητα και βαθύτητα σκέψεως, αφιλόδοξη λογιότητα, ελληνορθόδοξη πνευματικότητα. Όσοι τον γνώρισαν, τον χαρακτηρίζουν ευγενικό, γλυκομίλητο, ευλογημένο, σοφό, πράο, κατανυκτικό. Παρά τα γηρατειά του διατηρούσε ακεραιότητα και καθαρότητα νου. 

 Σύγχρονος νηπτικός πατέρας. Φίλος του αγίου Νεκταρίου, του οποίου υπήρξε πρώτος βιογράφος, και των λογοτεχνών μας Α. Παπαδιαμάντη και Α. Μωραϊτίδη.
Όταν τον ρώτησαν τί κάνει στην έρημο, απάντησε: «Νουν τηρούμεν».
 Και όταν του είπαν γιατί δεν βγαίνει έξω, να ωφελήσει τον κόσμο, τους είπε: «Δεν μου είπε κάτι τέτοιο ο Θεός». Απαντήσεις με αρκετά βαθύ περιεχόμενο. 
Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Κρήτης Τιμόθεος έλεγε περί αυτού: «Σοβαρός σαν προφήτης, γλυκός σαν απόστολος, υψηλός ο λιπόσαρκος ασκητής, εθύμιζε με την παρουσία του τους μεγάλους Πατέρες της ερήμου, όταν κατέβαιναν φορτωμένοι με την θείαν Χάριν …».

Μέχρι το τέλος της ζωής του υπήρξε σκληρός βιαστής του εαυτού του, ταπεινός αναχωρητής. Πολλά γνώριζε και λίγα έλεγε. Τύπος γνήσιου μοναχού. Η πολύχρονη άσκηση του έδωσε πραότητα, διάκριση, διόραση και αγαθότητα. Μια σπηλιά παγερή είχε για χρόνια κατοικία του. Η υμνογραφία του δείγμα της φιλοθεΐας, θεομητροφιλίας και αγιοφιλίας του.

 Σε μία επιστολή του, προ του τέλους του, έγραφε: «Σοι γνωρίζω ότι εγώ πλέον απόκαμα και από το γήρας αλλά και από διαφόρους ασθενείας, όπου μου τις στέλνει ο Θεός (χίλιαις δόξαις να έχη το όνομά Του) διά να με καθαρίση … Είμαι από πολλάς ασθενείας βεβαρημένος, αλλ’ ευχαριστώ τον πανάγαθον Κύριον και Δεσπότην μου, όστις μου χαρίζη την υπομονήν διά να υπομένω τα πάντα ως φάρμακα και ιατρικά της ψυχής μου. Δεν δύναμαι να στέκομαι όρθιος εις τα καθήκοντά μου, αλλ’ εννοώ να μη τα αναβάλλω, εις όλον το διάστημα της ημερονυκτίου ακολουθίας, έστω και καθήμενος επί το πλείστον, εις την ταπεινήν προσευχήν μου με το κομβοσχοίνι εις το χέρι και κατά το δυνατόν να φροντίζω να κρατώ τον νουν μου εις τον Θεόν, όχι ως δίκαιος, αλλ’ ως αμαρτωλός, εκζητών το έλεος του Θεού ακατάπαυστα. Αυτό θα κάμνης και λόγου σου διά να κερδίσης τον παράδεισον …».
Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 18.10.1966 αφήνοντας φήμη όσιου ασκητού. Ο ένθεος βίος του γοητεύει τους ειλικρινείς φίλους του πνεύματος.

 Βιβλιογραφία:
Γερασίμου Μικραγιαννανίτου μοναχού, Μπονάκης Αβιμέλεχ. Μοναχός Αγιορείτης, Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, Αθήναι 1968, τ. 12, στ. 805-806. Χερουβείμ αρχιμ., Από το Περιβόλι της Παναγίας νοσταλγικές αναμνήσεις, Ωρωπός Αττικής 1981, σσ. 178-179. Αντωνίου Στιβακτάκη, Γέρων Αβιμέλεχ Μοναχός, Ένα διαμάντι της Αθωνικής Ερήμου, Σητεία 2000. Του αυτού, Κρήτες Αγιορείτες μοναχοί, Ιεράπετρα 2007, σσ. 33-37. Αντίπα Αγιορείτου ιερομ., Νάματα ευσεβείας Γέροντος Αβιμέλεχ μοναχού του Κρητός, Άγιον Όρος 2006.
 Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β’ – 1956-1983, σελ. 761-764 , Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

Πηγές 1 και 2