Ας φύγουμε τρέχοντας από την θρησκειοποίηση της πίστεως

 π.Σπυρίδων Σκουτής

 Mας αρέσει ένας Θεός που δεν έχει σχέση με εμάς. Θέλουμε έναν Θεό σε απόσταση.
 Απλά να πατάμε το κουμπάκι για να έρχεται όποτε τον θέλουμε ενώ γενικά τον έχουμε γραμμένο. Θέλουμε ένα Θεό στις υπηρεσίες των παθών μας. Μας αρέσει αυτός ο Θεός , ο αόριστος που τον κάνουμε θρησκείες και του φτιάχνουμε είδωλα. Μας αρέσει ο Θεός που ικανοποιείται με ανταλλάγματα «Θα σου δώσω οπότε θα μου κάνεις αυτό που θέλω».

 Aυτός ο Θεός μας καλύπτει την υπερφυσική υπαρξιακή μας αναζήτηση και δεν θέλει πολλά. Επιλεγώ και μια γκλαμουράτη θρησκεία και είμαι μια χαρά. Μου γεμίζει το θρησκευτικό μου συναίσθημα οπότε οι όποιες πνευματικές ανησυχίες μέσα μου κοιμούνται μια χαρά. Εγώ στο κελί του εγωϊσμού μου , ο Θεός στον ουρανό ως αόρατη δύναμη σαν τον ρεύμα της ΔΕΗ και άρα είμαστε εντάξει. Ας δεν μου τα φέρνει όπως θέλω θα τον βρίζω και όποτε τον έχω ανάγκη θα του απαιτώ την βοήθεια του κάνοντας και κάποια δωρεά για να αναπαύω και την συνείδηση μου. Μια χαρά !

 Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Μαυρόπουλου - Διερχόμενοι δια του Ναού – σελ 152 : «Ψυχολογικά ο άνθρωπος έχει την ανάγκη μιας υπέρτατης αρχής έξω από αυτόν και μακριά από αυτόν. Δεν μπορεί να αποδεχτεί την άμεση σχέση με τον Θεό. Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο κι η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης, το ότι η ανθρώπινη ύπαρξη φοβάται την ελευθερία».
 Ο Ορθόδοξος δρόμος έχει άλλη προοπτική. Ο Θεός είναι πρόσωπο και μαζί του έχω μια προσωπική και άμεση αναλογική σχέση. Δεν είναι ο Θεός μια αναφορά κάποια μέρα της εβδομάδος με κάποιες προσευχές. Είναι η ζωή μου. Είναι ο συνοδοιπόρος μου. Είναι ο πατέρας μου. Αφού έλαβε σάρκα με καταλαβαίνει και του μιλάω. Μου κάνει βασιλικό τραπέζι και με προσκαλεί εμένα τον άθλιο για να μου προσφέρει ο Θεός τον ίδιο του τον εαυτό.

  Μιλάμε για έναν Θεό που έχω σχέση ελευθερίας μαζί του. Και σε αυτή την σχέση

‘’Μα παππούλη φοβόμαστε μήπως σας δει και νομίζει ότι θα πεθάνει’’!

Ελπίζω να αφουγκραστείς την έγνοια και την αγωνία μου ως ποιμένας……
Βρες μου έναν λόγο που περιμένεις να φθάσει ο άνθρωπος σου
στο ‘’δι’ ευχών’’ της επιγείου ζωής του για να μιλήσεις σε έναν παππούλη…..

‘’Μα παππούλη’’(μου αναφέρεις)φοβόμαστε μήπως σας δει και νομίζει ότι θα πεθάνει’’!
Μα με συγχωρείς,στα χέρια μου δεν κρατώ δρεπάνι(δεν είμαι ο Χάρος),
στα ανάξια χέρια μου κρατώ Εκείνον που είναι η Ζωή!
Εσύ όταν(;;;) έρχεσαι να Κοινωνήσεις μεταλαμβάνεις Θάνατο;
Γιατί λησμονάς που πριν κάμποσα χρόνια ήταν εκείνος-εκείνη που σε έφερνε στο παππούλη να λάβεις τον Χριστούλη και η ‘’νοστιμιά’’ Του ήταν ‘’τέτοια’’ που ήθελες κι άλλο……
Σε παρακαλώ μη το αμελείς……
Υπάρχουν ακόμα απλήρωτα ‘’γραμμάτια αγάπης’’για τον άνθρωπο δίπλα σου...
Κι αν εσύ έχεις όλη την καλή διάθεση να περιποιηθείς(μέσω του παππούλη)
και της ψυχής του της ‘’κατακλίσεις’’μα ο άλλος δεν θέλει,‘’τσιμπάει’’ η καρδιά του,‘’κλωτσάνε’’ τα πάθη του……
  Μη αποκάμεις κάνε την έγνοια,την αγάπη σου προσευχή και έχει ο Θεός….
Ας λάβει το φιλότιμο σουο Θεός σαν βάλσαμο στις πληγές της ψυχής του……

Σαν Ιερέας του Χριστού(της Ζωής)έχω κοινωνήσει μερικές ψυχούλες γεμάτες φρεσκάδα, ζωντάνια κρυμμένες(πολύ καλά)σε κορμιά που το αλέτρι
του χρόνου,του κόπου,του πόνου,της αρρώστιαςνα έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του.
Όμως σου εξομολογούμαι,φεύγοντας, μου αφήνουν στο χέρι που μου φιλούν την ευωδιαστή πνοή μιας ψυχής που δεν έπαψε ποτέ να λαχταρά την Ζωή(Εκείνον)……
Από την στιγμή λοιπόν που Εκείνος φώναζε από τον Σταυρό κιόλας και κραταιά από τον άδειο Τάφο ‘’φτου ξελευθερία για όλους’’(Ανάσταση)μη φοβάσαι……
Γεννηθήκαμε για να Ζήσουμε!!!

π.Ioannis Papadimitriou

Το ταπεινό εκκλησάκι της Παναγιάς μας στο θρυλικό οχυρό Ρούπελ!

Το πρώτο πράγμα που ζήτησαν οι Ηρωικοί Έλληνες υπερασπιστές των οχυρών στο Ρούπελ το 1940 ήταν αυτό το Εκκλησάκι της Παναγιάς της Μεγαλόχαρης της Υπερμάχου Στρατηγού με την Αγία Εικόνα της να δεσπόζει !
Αυτά βλέπανε οι εχθροί της Ελλάδας και γενικά της ανθρωπότητας και ένας από αυτούς ο Χένρι Κίσσινγκερ δήλωσε το 1974 τα εξής "«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι΄ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα,τη θρησκεία,τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί,να επικρατήσει, για να μη μας ενοχλεί στα Βαλκάνια,να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας....."

1940-Οι άνεμοι που έσωσαν την Κέρκυρα!

  Στο πολεμικό συμβούλιο που συγκλήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1940 στο Παλάτσο Βανέτσια της Ρώμης υπό την προεδρία του Μουσολίνι αποφασίστηκε η χερσαία επίθεση εναντίον της Ελλάδα να γίνει στις 26 Οκτωβρίου.
Ταυτόχρονα, το ιταλικό ναυτικό και στη συνέχεια της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου. Η επιχείρηση κατάληψης της Κέρκυρας ανατέθηκε στη Μεραρχία «Μπάρι». Τελικά, με την επιμονή του Γενικού Επιτελείου του Ιταλικού στρατού η ημερομηνία της επίθεσης εναντίον της Ελλάδας μετατέθηκε από τις 26 στις 28 Οκτωβρίου 1940.
  Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου στα λιμάνια του Μπάρι και του Τάραντα η Μεραρχία «Μπάρι» επιβιβάστηκε στα οπλιταγωγά για την επιχείρηση απόβασης και κατάληψης της Κέρκυρας, αλλά τα πλοία δεν απέπλευσαν λόγω θαλασσοταραχή *(1).
  Ευρισκόμενη μπροστά σε ανυπέρβλητο εμπόδιο, η ηγεσία των Ιταλικών αναγκάστηκε να αναβάλει την επιχείρηση για ένα τριήμερο. Την νύχτα της 31ης Οκτωβρίου οι μονάδες της «Μπάρι» κινήθηκαν για υλοποίηση της νέας διαταγής, αλλά το πρωί της 1ης Νοεμβρίου ο Μουσολίνι, λόγω της κακής εξέλιξης των ιταλικών επιχειρήσεων στο αλβανικό μέτωπο, ματαίωσε οριστικά την απόβαση στην Κέρκυρα και έδωσε διαταγή στις δυνάμεις της Μεραρχίας να κατευθυνθούν προς την Αυλώνα.

Οι μετεωρολογικές συνθήκες:
 Νωρίς το πρωί της 26ης Οκτωβρίου 1940 στη Βόρεια Αδριατική υπήρχε βαθιά μετωπική ύφεση, που προέρχονται από τη Δυτική Μεσόγειο (Βλέπε χάρτη). Το σύστημα αυτό, με ατμοσφαιρική πίεση στο κέντρο του χαμηλότερη των 990 hPa, επηρέαζε την Νότια Αδριατική και το Βόρειο Ιόνιο με Ν-ΝΔ ανέμους ενώσεως 9 και κατά τόπους 10 μποφόρ. 
Την επομένη, 27η Οκτωβρίου, η μετωπική ύφεση κινήθηκε προς τα ΒΑ Βαλκάνια και στις περιοχές της Αδριατικής και του Ιονίου επικρατήσαν ισχυροί ΒΑ άνεμοι, οι οποίοι, χωρίς να έχουν την ένταση της προηγούμενης μέρας, εξακολουθούσαν να αποτελούν σοβαρό εμπόδιο για την επιχείρηση της απάσης στην Κέρκυρα. Με την πάροδο της ημέρας οι ΒΔ άνεμοι εξασθένησαν και στη συνέχεια στραφήκαν και πάλι σε ΝΔ, καθώς ένα νέο βαρομετρικό χαμηλό κινήθηκε γρήγορα από την Δυτική Μεσόγειο προς τη Βόρεια Αδριατική.

 Ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστήμιου Κωνσταντίνος Κολιόπουλος, αναφερόμενος στην αναβολή της ιταλικής επιχείρησης, έθεσε σε δεύτερη μοίρα τον καιρό, υποστηρίζοντας ότι «η χαριστική βολή στην επιχείρηση απόβασης στην Κέρκυρα δόθηκε από την παθολογική αντιπάθεια της ηγεσίας του ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού προς την ανάληψη ρίσκου και την έλλειψη σχεδιασμού και εμπορίας των Ιταλών σε αποβατικές επιχειρήσεις».

 Αναφορικά με τις δυσκολίες του εγχειρήματος, ο Κολιόπουλος θεωρεί ότι «τυχόν ιταλική αποβατική ενέργεια εναντίον της Κέρκυρας θα είχε καταλήξει σε πανωλεθρία, με το βρετανικό και το ελληνικό πολεμικό ναυτικό να καταναυμαχούν τα ιταλικά πολεμικά και αποβατικά σκάφη, ενώ ακόμη κι αν οι Ιταλοί κατά το διάστημα 28 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου είχαν κατορθώσει να καταλάβουν την Κέρκυρα, θα ήταν θέμα χρόνου η ανακατάληψη της με συνδυασμένη επιχείρηση βρετανικών και ελληνικών πλοίων» *(2).

Άλλοι όμως ιστορικοί και ερευνητές έχουν την άποψη ότι η επιχείρηση κατάληψης της Κέρκυρας από τους Ιταλούς θα είχε επιτυχή για αυτούς κατάληξη και αποδίδουν τη σωτηρία του νησιού στην κακοκαιρία *(3). Σε κάθε περίπτωση, η μη κατάληψη της Κέρκυρας από τους Ιταλούς έκανε πιο συντηρητική την προέλαση των δυνάμεων τους (Μεραρχία «Σιέννα» και Μεραρχία Ιππικού) προς την Πρέβεζα – Άρτα. Οι εισβολείς ένοιωθαν ότι κινδύνευε το αριστερό τους πλευρό, όσο δεν έπεφτε το Καλπάκι.


Πηγές:
Από το άρθρο που έγραψε ο μετεωρολόγος Δημήτρης Ζιακόπουλος στην ιστοσελίδα του.
1. Γρηγορίου Μεζεβίρη, Αντιναυάρχου Π.Ν. ε. α., «Τα πορίσματα του Ναυτικού Πόλεμου της Μεσόγειου 1939-45». Έκδοση Πολεμικού Ναυτικού, Αθήναι, 1961.
2. Κωνσταντίνου Κολιόπουλου, «Η Στρατηγική Συνεισφορά του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, 1821-1944». Ναυτική Επιθεώρηση, Μάρτιος-Μάιος 2012, τ. 580, σ. 55-68.
3. Ανδρέα Γραμμένου, "Η σημασία της Κέρκυρας στο Ελληνοϊταλικό Πόλεμο 1940-41".. Εφημερίδα «Η Κέρκυρα Σήμερα», 23 Μαΐου 2009.

πηγή

Η μακαρία γερόντισσα Αλυπία του Κιέβου η δια Χριστόν σαλή(+1988)

«Ημείς μωροί δια Χριστόν …» Α’ Κορ. δ. 10

«Ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως. » (Σοφ. Σειραχ. 2,5)

«Ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς. » (Σοφίας Σολομώντος Κεφ. 3, 5-6) 

Η γερόντισσα Αλυπία του Κιέβου (Avdeyeva,1910– 1988) η δια Χριστόν σαλή
Εκοιμήθη στις 17/30 (ν.η.) Οκτωβρίου 1988
 Γεννήθηκε το 1910 στην περιοχή της Πένζα, και στο βάπτισμά της της δόθηκε το όνομα της αγίας μάρτυρος Αγάθης, της οποίας την εικόνα έφερε όλη της τη ζωή στην πλάτη της. Η μητέρα της ήταν πολύ ευσπλαχνική και ελεήμων. Ήταν φορές, που έβαζε κάθε είδους τρόφιμα στην ποδιά της και της έλεγε να τα πάει στους φτωχούς του χωριού τους.

  Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 άλλαξε ανελέητα τη ζωή της. Η ίδια επέζησε με θαυμαστό τρόπο. Το 1918 οι γονείς της πυροβολήθηκαν ενώ αυτή έλειπε από το σπίτι. Παρά τη βαθειά θλίψη της, όλη τη νύχτα η οκτώχρονη κοπέλα διαβάζε το Ψαλτήρι για τους νεκρούς γονείς της. Το ορφανό φιλοξενήθηκε για λίγο στη θεία της. Μετά από σπουδές στο σχολείο για δύο μόνο χρόνια, πήγε να “περιπλανηθεί” στα ιερά μέρη,πήρε το σταυρό της και ακολούθησε τον Χριστό, έτοιμη να υποφέρει γι ‘αυτόν. Έγινε εντελώς σιωπηλή και αφοσιώθηκε τελείως στην προσευχή. Ζούσε με ό,τι της έστελνε ο Θεός, και ήταν φορές που περνούσε τη νύχτα στην ύπαιθρο.

 Οι σκληρές δοκιμασίες δεν σκλήρυναν την συμπονετική καρδιά της, αλλά την έκαναν ακόμα πιο φιλεύσπλαχνη. Η απέραντη ανθρώπινη θλίψη ώθησε το κορίτσι να προσεύχεται συνεχώς για τους πονεμένους και βασανισμένους. Η περιπλάνηση της ζωή της την είχε διδάξει να είναι ευγνώμων στον Θεό και στους ανθρώπους για το παραμικρό καλό: για την μέρα που πέρασε, για μια ήσυχη νύχτα, για μια γουλιά νερό, για τα ψίχουλα από το γεύμα κάποιου, για έναν καλό λόγο και μια φιλική συμπεριφορά. Το δώρο της ευγνώμονος αγάπης, η μάτουσκα το είχε σε όλη της τη ζωή. Γερόντισσα πια ευχαριστούσε έναν άνθρωπο ακόμη και για μια καλή σκέψη που έκανε για αυτήν.
Κατά τα χρόνια της απιστίας και των διωγμών, συνελήφθη και πέρασε δέκα χρόνια φυλακή, παρά τις δύσκολες συνθήκες κράτησης, προσπαθούσε να κρατήσει τη νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή.

Θαυματουργή απελευθέρωση από τη φυλακή, από τον Αποστόλο Πέτρο

  Στη φυλακή όπου κρατήθηκε, υπήρχαν πολλοί ιερείς. Κάθε βράδυ, έπαιρναν 5-6 ανθρώπους και δεν ξαναγύριζαν. Τέλος, όταν έμειναν μόνο τρεις φυλακισμένοι στο κελί: ένας ιερέας, ο γιος του και η μάτουσκα, ο ιερέας είπε στον γιο του:

 “Ας ψαλλουμε την κηδεία μας, σήμερα την αυγή θα μας πάρουν “.

 Μετά από αυτό, ο ιερέας είπε ότι η μάτουσκα θα ζήσει. Η μάτουσκα παρέμεινε μόνη, η πόρτα άνοιξε ήσυχα μέσα στην φυλακή, κι ο Απόστολος Πέτρος μπήκε μέσα και από την πίσω πόρτα την οδήγησε στη θάλασσα όπου την διέταξε να πάει κατά μήκος της ακτής. Για την υπόλοιπη ζωή της δεν σταμάτησε να τον ευχαριστεί για την απελευθέρωσή της, τον θεωρούσε προστάτη της και στον ναό η θέση της ήταν πάντα στην εικόνα των ιερών αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Περπάτησε χωρίς φαγητό και νερό για 11 ημέρες. Σκαρφάλωσε σε τεράστια βράχια, χτύπησε, έπεσε, σηκώθηκε, ξανάπεσε… Αλλά ο Κύριος την βοήθησε. Της έμειναν βαθιά σημάδια στα χέρια της, τα οποία μετά έδειχνε.

Η περιπλάνηση άρχισε ξανά, αλλά ο Κύριος προστάτευε την εκλεκτή Του.

Η ιστορία μίας διάσημης αγιορείτικης φωτογραφίας

Πολλές φορές φωτογραφίες που «γράφουν ιστορία» παραμένουν «ορφανές». Μια από αυτές, του Γέροντα Γαλακτίωνα του Σιμωνοπετρίτη, η οποία κόσμησε σελίδες βιβλίων και χρησιμοποιείται κατά κόρον στο διαδίκτυο, σπάνια συνοδεύεται από τον δημιουργό της. Ευχαριστούμε τον Haritopoulos Stathis για την δημιουργία του.

Διαβάστε και Ιερομόναχος Γαλακτίων Σιμωνοπετρίτης (1919 - 30 Οκτ. 2014)

Η Αγία Νεομάρτυς Βασιλική του Κοσόβου-«Αυτός δεν είναι ο θάνατός μου,αυτό δεν είναι το τέλος μου,αλλά η αρχή της αιώνιας ζωής.Αντίθετα εσείς,πεθάνατε για πάντα»

Του ιερομονάχου Σοφρωνίου Κοπάν από την Μονή Draganac του πολύπαθου Κοσόβου

 Η Αγία μάρτυς Βασιλική(Bosiljka) έζησε στα μέσα του 19ου αιώνα στο χωριό Pasjane,κοντά στην πόλη Gnjilane,στα ανατολικά της επαχίας του Κοσόβου.Τον καιρό της τουρκοκρατίας,το χωριό δεν είχε ναό,η οικογένεια της Βασιλικής όμως ήταν γνωστή για την ευλάβειά της.Πολλές φορές η Βασιλική πήγαινε για να λειτουργηθεί και να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων στην Μονή Draganac,η οποία βρισκόνταν σε απόσταση 17 χιλιομέτρων και ήταν ένα καταφύγιο για τους χριστιανούς.

 Στην ηλικία των 17 ετών,η ήσυχη ζωή της Βασιλικής στο χωριό τελείωσε,εφόσον έπρεπε να απαντήσει με πίστη και θάρρος σε μία άνωθεν κλήση.Την περίοδο εκείνη,η οικογένειά της αποφάσισε να πάει στο Gnjilane,όπου ακόμη λειτουργούσε μία Ορθόδοξη εκκλησία,ο Προφήτης Ηλίας.Δυστυχώς,όπως συνήθως συνέβαινε την περίοδο της Οθωμανικής κατοχής,κάποιος μουσουλμάνος Αλβανός την είδε και μαγεύτηκε από την ομορφιά και την αθωότητά της και της ζήτησε να γίνει μουσουλμάνα για να παντρευτούν. Η Βασιλική αρνήθηκε,ενώ σαν απάντηση, στην πρόταση και στα δώρα του Αλβανού,του είπε ότι δεν έχει ανάγκη από άλλη πίστη και ότι δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο από τον Χριστό.

Foto: svetigora.com

 Ο μουσουλμάνος προσβλήθηκε από τα λόγια της νεαρής, την απήγαγε και την πήγε στο σπίτι του.Εκεί προσπάθησε να την πείσει κρατώντας την νηστική,χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η Βασιλική ήταν σίγουρη ότι ο Χριστός ήταν αυτό που χρειάζεται και ότι κανένα βασανιστήριο δεν θα την απομακρύνε από Εκείνον και από την αγάπη Του.

Ο μουσουλμάνος τότε την παρέδωσε σε μία γυναίκα που ήταν χριστιανή και είχε εξισλαμιστεί,η οποία προσπαθούσε να την πείσει να γίνει μουσουλμάνα για το καλό το δικό της και της οικογένειάς της. Η νεαρή Βασιλική απάντησε εκ νέου ότι δεν έχει ανάγκη από άλλη πίστη εκτός από την Ορθόδοξη και ότι έχει ήδη ένα σύζυγο.Όταν η μουσουλμάνα την ρώτησε με περιέργεια ποιος είναι ο σύζυγός της,εκείνη απάντησε:«Ο Χριστός φυσικά!Αυτός είναι ο Νυμφίος μου,σε Εκείνον ανήκω και δεν θα παρατήσω ποτέ τον Χριστό και την πίστη μου όπως έκανες εσύ και σε λυπάμαι!»
Η Σέρβα μουσουλμάνα της απάντησε:«Μην έχεις πείσμα,άλλαξε πίστη για να σώσεις την ψυχή σου.

«Τότε η Βασιλική της απάντησε αποφασιστικά:«Δεν σώζεις έτσι την ψυχή σου,με αυτόν τον τρόπο την χάνεις!»

 Τότε την επέστρεψε στον μουσουλμάνο που την είχε ερωτευτεί και προσπαθούσε εκ νέου να την πείσει να αλλάξει πίστη για να την κάνει σύζυγό του.Αποτυγχάνοντας άρχισε να την βασανίζει.Πρώτα την κράτησε πάνω από την φωτιά για να την πνίξει ο καπνός και έπειτα πέταξε επάνω της αναμμένα κάρβουνα. Σε όλα αυτά,η μόνη απάντηση της Βασιλικής ήταν:«Σκοτώστε με.μόνο το σώμα μου μπορείτε να σκοτώσετε,εγώ όμως θα μείνω Ορθόδοξη,θα μείνω με τον Χριστό!

 Ταπεινωμένος που δεν μπορούσε να πείσει μία 17χρονη,ο μουσουλμάνος Αλβανός την έδεσε σ'ένα άλογο και την έσυρε στην πόλη,όπου αυτός και κάποιοι φίλοι του την τεμάχισαν ζωντανή φωνάζοντας:«Θάνατος στην βρωμερή Σέρβα!».
Όλο αυτό το διάστημα η Βασιλική προσευχόνταν και επαναλάμβανε τα λόγια:«Κύριε,δώσε μου δύναμη να υπομείνω μέχρι τέλους,μη με αφήσεις να πέσω,δώσε μου δύναμη μέχρι τέλους!»
Τα τελευταία της λόγια ήταν αυτά:«Αυτός δεν είναι ο θάνατός μου,αυτό δεν είναι το τέλος μου,αλλά η αρχή της αιώνιας ζωής.Αντίθετα εσείς,πεθάνατε για πάντα»

 Η οικογένειά της κατάφερε να περιμαζέψει τα λείψανά της με την άδεια των τουρκικών αρχών,και τα έθαψε κάτω από τα ερείπια του πρώην ναού του χωριού.Μετά από μερικές δεκαετίες έγιναν μια σειρά από μεταρρυθμίσεις με στόχο την αναδιοργάνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,(Τανζιμάτ)και οι χριστιανοί μπορούσαν και πάλι να χτίσουν ναούς,το χωριό Pasjane ξανάχτισε τον ναό του και τοποθέτησαν τα λείψανα της Βασιλικής σε μία κολώνα.

Η τοποθέτηση των λειψάνων σε μία πέτρινη κολώνα ή στα θεμέλιά της ήταν μία σύνηθη πρακτική στην οθωμανική Σερβία επειδή εαν τα λείψανα ήταν σε κοινή θέα οι Τούρκοι και οι Αλβανοί συχνά προχωρούσαν στην σύλησή τους.Με αυτόν τον τρόπο πολλά λείψανα,ανάμεσά τους και της Αγίας Νεομάρτυρος Βασιλικής,διεσώθησαν μέχρι τις μέρες μας.

Η αγιοκατάταξή της έγινε στις 28 Απριλίου/10 Μαΐου 2018 από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Σερβίας και η μνήμη της τιμάται στις 13/26 Οκτωβρίου

πηγή/Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης για το proskynitis.blogspot

ΤΟ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟ, ΔΙΧΑΣΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Ε.Λ.Μ.Ε* ΚΙ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ!,

Του Ιωάννη Μπουγά

Από το απαράδεκτο μήνυμα ξεχωρίζω το επόμενο απόσπασμα, που βρίθει ψευδολογιών και αποκρύπτει τα πραγματικά γεγονότα:

«..Ο τόπος μας είναι ποτισμένος με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών που με το όπλο στο χέρι έδιωξαν τον ιταλικό και γερμανικό φασισμό. Το ΕΑΜ απελευθέρωσε τη μισή Ελλάδα πολύ πριν φύγουν οι Γερμανοί, λειτούργησε σχολεία, με θέατρα και πολιτισμό στις ελεύθερες περιοχές. Το ΕΑΜ (1943) εμπόδισε και τελικά κατάφερε να μη φύγει ούτε ένας Έλληνας, για να πάει εργάτης στα εργοστάσια των ναζί. Έσωσε το λαό από την πείνα με τα συσσίτια, οργάνωσε τη «μάχη της σοδειάς». Εμπόδισε, με μαζικά συλλαλητήρια που είχαν δεκάδες νεκρούς, να γίνει μέρος του βουλγαρικού φασιστικού κράτους η Βόρεια Ελλάδα....»

Η απάντησή μου.

1. «Το ΕΑΜ απελευθέρωσε τη μισή Ελλάδα πολύ πριν φύγουν οι Γερμανοί»
Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ δεν ελευθέρωσε ΟΥΤΕ σπιθαμή Ελληνικού εδάφους από τους Ιταλούς ή τους Γερμανούς. Οι μεν Ιταλοί, όσο συμμετείχαν στον πόλεμο, στον τομέα τους βρίσκονταν και στο τελευταίο χωριό, οι δε Γερμανοί κατείχαν μόνο βάσεις σε μεγάλες πόλεις και στρατηγικά σημεία. Δεν παρέμεναν συνεχώς στα βουνά και τα μικρά χωριά που ήταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Όταν όμως οι Γερμανοί έκαναν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις πήγαιναν όπου απεφάσιζαν, και οι αντάρτες του ΕΛΑΣ απομακρύνονταν εν τάχει και εγκαταλείποντας τους κατοίκους των χωριών που τους συντηρούσαν στην τύχη τους. Στην Πελοπόννησο, όπου το καλοκαίρι του 1944, μέσω διαφόρων μεθόδων, ο ΕΛΑΣ είχε χιλιάδες αντάρτες υπό τα όπλα μόνο δύο (2) φορές στάθηκε και αντιμετώπισε για κάποιο χρόνο τους Γερμανούς.

2. «Το ΕΑΜ λειτούργησε σχολεία, με θέατρα και πολιτισμό στις ελεύθερες περιοχές».
Αυτά τα περί «σχολίων, θεάτρων και πολιτισμού» είναι παραμύθια για παιδιά, τα οποία επαναλαμβανόμενα ισως τα έχουν πιστέψει και οι ίδιοι! Το μόνο που είναι γεγονός, είναι οι «Εύθυμες Βραδιές» που οργάνωνε η ΕΠΟΝ. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση για το τι ήταν. Αρκεί το όνομα, και το γεγονός ότι πολλοί γονείς πλήρωσαν ακριβά –μέχρι και με τη ζωή τους- την απαγόρευση στα κορίτσια τους να συμμετέχουν.

3. «Το ΕΑΜ ... κατάφερε να μη φύγει ούτε ένας Έλληνας, για να πάει εργάτης στα εργοστάσια των ναζί».
Το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν εμπόδισε αλλά αντίθετα διευκόλυνε τους Γερμανούς να στέλνουν εργάτες στη Γερμανία. Μετά από κάθε ενέδρα του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο, η πρώτη αντίδραση των Γερμανών ήταν να συλλαμβάνουν αθώους κατοίκους ως ομήρους. Μερικοί εξ αυτών δολοφονούνταν ως αντίποινα για ενέδρες του ΕΛΑΣ και άλλοι στέλνονταν στη Γερμανία για καταναγκαστική εργασία! Για παράδειγμα, για την ενέδρα του ΕΛΑΣ στην Κερπινή Καλαβρύτων –που κατέληξε στην Τραγωδία των Καλαβρύτων- τον Οκτώβριο του 1943, οι Γερμανοί συνέλαβαν 4.000 ομήρους, οι περισσότεροι των οποίων κατέληξαν στη Γερμανία.

4. «Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα με τα συσσίτια».
Αν είναι δυνατόν να λέγονται παρόμοιες ψευδολογίες χωρίς ντροπή. Οι κατασχέσεις από το ΕΑΜ ήταν συνεχείς στα τρόφιμα που έρχονταν από Σουηδία, Καναδά, Ελβετία και Τουρκία και τα μοίραζε ο Ερυθρός Σταυρός. Το ίδιο και το ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ της σοδειάς των κατοίκων των χωριών στις λεγόμενες «ελεύθερες περιοχές». Η «μάχη της σοδειάς» ήταν κι αυτή πλιάτσικο εις βάροςτων κατοίκων που υποστηριζόταν με τα όπλα των ανταρτών του ΕΛΑΣ.

(*)Ένωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης

εδώ/πηγή

Στρατιωτικός ιερέας στην πρώτη γραμμή του Μετώπου

Φωτογραφία κατά την περίοδο του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου 1940-1941, που εμφανίζει στρατιωτικό ιερέα στην πρώτη γραμμή του Μετώπου εκτελώντας με αυταπάρνηση τα ιερά καθήκοντά του, και φέροντας στρ\κη περιβολή σύμφωνα με τις περιστάσεις.

πηγή

Η ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ!

 Το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου ακύρωσε όλες τις μαθητικές παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου 2019 λόγω κίτρινης προειδοποίησης από την Μετεωρολογικη Υπηρεσία. Οι μαθητές και οι μαθήτριες ομως, αποφάσισαν να πουν το δικό τους ΟΧΙ αψηφώντας τον καιρό και παρελαύνοντας σε όλες τις πόλεις ακόμη και μπροστά στις άδειες εξέδρες.

Σχετική ανακοίνωση εξέδωσε η Ανεξάρτητη Φοιτητική Έπαλξη του Πανεπιστημίου Κύπρου, με τίτλο «η πιο ωραία παρέλαση», καθώς διεξήχθη χωρίς επισήμους.

Αυτούσια η ανακοίνωση:

«Στην απόφαση για αναβολή της καθιερωμένης μαθητικής παρέλασης ανήμερα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου στην Λευκωσία προχώρησαν οι κυβερνητικές αρχές, λόγω καιρικών συνθηκών. Η κατάσταση όμως δεν εξελίχθηκε όπως περίμεναν, καθώς παρόλο που η απόφαση για αναβολή της παρέλασης διαδόθηκε στα τμήματα, η πλειοψηφία μαθητών και καθηγητών αποφάσισε να παρελάσει κανονικά. Έτσι και έγινε.

Με πρώτο το Πανεπιστήμιο Κύπρου και υπό τους ήχους της φιλαρμονικής του ιστορικότερου σχολείου της Κύπρου, του Παγκυπρίου Γυμνασίου και των άλλων φιλαρμονικών, μαθητές και φοιτητές παρέλασαν μπροστά από μία ΑΔΕΙΑ ΕΞΕΔΡΑ ΕΠΙΣΗΜΩΝ. Οι κομματικοί αντιπρόσωποι βρήκαν δικαιολογίες να μην τιμήσουν την εθνική μας επέτειο και όσους έπεσαν αντιστεκόμενοι κατά του άξονα. Η νεολαία όμως ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ.

Η νεολαία του Κυπριακού Ελληνισμού, έδωσε μια ηχηρή απάντηση στο σάπιο σύστημα της κομματοκρατίας που χρησιμοποιεί τις εθνικές επετείους μόνο για αυτοπροβολή, χωρίς να αντιλαμβάνεται το διαχρονικό νόημα αγώνα και αντίστασης.
Η νεολαία απέδειξε μέσα από αυτή την αυθόρμητη και συμβολική κίνηση πως ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. Η νεολαία αντιλαμβάνεται το αληθινό νόημα των παρελάσεων σε αντίθεση με τους κομματικούς αντιπροσώπους. Οι θυσίες και οι αγώνες του Ελληνισμού κατά του άξονα, μας παραδειγματίζουν και μας δείχουν τον δρόμο για την απελευθέρωση της Τουρκοκρατούμενης πατρίδας μας.»

πηγή

Η σημαια του Υποβρυχίου Παπανικολής !

Η σημαια του Υποβρυχίου Παπανικολής απο τις μέρες του πολέμου.Φυλάσσεται στο Πολεμικό Μουσείο !

πηγή

Στρατή Μυριβήλη «Η ώρα της Ιστορίας»(1940)

Στρατής Μυριβήλης 

  Αλέξανδρος  Αλεξανδράκης 

 Στις 15 Νοεμβρίου 1940 δημοσιεύεται άρθρο του Στρατή Μυριβήλη «Η ώρα της Ιστορίας» στο περιοδικό Νέα Εστία τεύχος 334. Εκεί ο Μυριβήλης ανάμεσα στα άλλα θα γράψει: 
«...Αυτή η ομοθυμία των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, με την οποία αντίκρυσαν το φοβερό γεγονός του πολέμου, είναι θαρρώ το πιο σπουδαίο φαινόμενο στην ιστορία του έθνους μας ολόκληρη. Η Ελλάδα σύσσωμη, σύψυχη, στάθηκε μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο της Μοίρας και υπαγορεύει το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της (...) Αυτό το θάμα δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μέσα στην ιστορία της φυλής. Δε θα ‘ναι και η στερνή. Γιατί η Ελλάδα, μέσα στο προνομιούχο κύτταρο της ,είναι ένας αιώνια νέος και ολοζώντανος οργανισμός. Είναι η ίδια η έννοια της νιότης, ενσαρκωμένη σε μια ράτσα εύστροφη, ευφάνταστη, γεμάτη πείσμα και γοητευική τρέλα. Απ’ την άλλη μεριά των συνόρων μας χτυπά ένας λαός 45 εκατομμυρίων. Τον νικούμε γιατί είμαστε μια φυλή αρσενική και λεύτερη, κι είναι μια φυλή από 45 εκατομμύρια σκλάβους. Είναι ένας αγώνας άνισος αυτός και οι λαοί του κόσμου, οχτροί και φίλοι και αδιάφοροι, τον παρακολουθούν με κατάπληξη. Ποιο θα ‘ναι το τελος του; Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό το τέλος. Ολάκερη η δικαίωσή μας στέκεται στην αρχή...»

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940, στο Γυμνάσιο Πωγωνιανής....

Γράφει ο Γιάννης Δημάκης 

Στην Πωγωνιανή λειτουργούσε το Γυμνάσιο με 300 περίπου μαθητές και μαθήτριες. Από αυτούς οι 100 ήταν από τα χωριά της Βορείου Ηπείρου που ήταν τώρα ιταλοκρατούμενη, άλλοι 100 από τα χωριά του Πωγωνίου και οι υπόλοιποι 100 από διάφορα μέρη πέραν του Πωγωνίου.

Το παλιό Γυμνάσιο Πωγωνιανής

πηγή

Η κήρυξη του πολέμου βρίσκει τους μαθητές σε μια κατάσταση αβεβαιότητας, αμηχανίας μέχρι του πανικού. Από τη νύχτα είναι στο πόδι και φέρνουν γύρω στο κέντρο του χωριού προσπαθώντας να μάθουν τι γίνεται.

Έτσι το πρωϊ γύρω στις πέντε, πολλοί ξύπνησαν με τις πρώτες ομοβροντίες κανονιών που ακούγονταν περισσότερο προς την Κακαβιά και τους Ποντικάτες.
Στην αρχή πολλοί νόμισαν ότι είναι μπουμπουναριές, αφού και ο καιρός ήταν βαρύς, υγρός και ψιλόβρεχε. Ο ρυθμικός όμως τρόπος και ο κοφτός ήχος με τον οποίο ακούγονταν οι βροντές διέλυσε γρήγορα την ψευδαίσθηση για μπουμπουναριές. Γρήγορα κυκλοφόρησε η είδηση. «Πόλεμος», άρχισε ο πόλεμος που όλοι σχεδόν τον περίμεναν.

 Πρωϊ πρωϊ μαζεύτηκαν στο Γυμνάσιο αρκετοί μαθητές. Εκεί και μερικοί καθηγητές. Μαζί και ο Γυμνασιάρχης Ιωάννης Παπαγεωργίου. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα ταραχής και ανησυχίας και μέσα σε απόλυτη σιγή όλοι οι μαθητές κρεμάστηκαν από τα χείλη του Γυμνασιάρχη να τους λέει:
«Άρχισε ο πόλεμος. Τα μαθήματα διακόπτονται μέχρι νεωτέρας. Μπορείτε να πάτε στα σπίτια σας με όποιο τρόπο νομίζετε»
 Πολλοί μαθητές συγχωριανοί ή κοντοχωριανοί είχαν ήδη ετοιμάσει τις ομάδες τους. Πήραν ό,τι πρόχειρο είχαν, λίγο ψωμί κάτι να προφυλαχτούν από τη βροχή που έπεφτε ασταμάτητα και ξεκίνησαν.
 Με τη διαίσθηση του πανικόβλητου αγριμιού ξεκίνησαν σε ομάδες προς όλες τις κατευθύνσεις. Μετρούσαν από εκεί που έπεφταν οι λιγότερες κανονιές, και ο ήχος από τα άλλα όπλα που όλο πύκνωναν. Και διάλεγαν το ασφαλέστερο και συντομότερο μονοπάτι, μέσα και έξω από τα γνωστά τους δρομολόγια, στα ρουμάνια και στους καλυμμένους με βλάστηση κατσικόδρομους, για να μην τους επισημαίνουν οι Ιταλοί από τα παρατηρητήρια και τα αεροπλάνα

Ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες και ο καθηγητής Γυμναστικής Θεοφάνης Δούμας από τη Βήσσανη γύρω από τον οποίο είχε συσπειρωθεί μια ομάδα μαθητών.
Γλούπ, γλούπ ακούγονταν τα βλήματα που έπεφταν γύρω μας μέσα στις λάσπες θυμάται κάποιος μαθητής.

 Μια ομάδα με λίγα παιδιά από Δολιανά και Τσερβάρι (Ελαφότοπο) έφυγαν πρωϊ

«Δεν γνωρίζω πια τ' όνομα μου· ονομάζομαι Πατρίς»

Το ὄνομά μου εἶναι Πατρίς
[Ομιλία καθηγητού κ. Σαράντου Καργάκου κατά την τελετή απονομής Αναμνηστικού Μεταλλίου και Τιμητικού Διπλώματος στους επιζώντες πολεμιστές στις επιχειρήσεις των περιόδων 1940-53 (Αλβανία, Μακεδονία, Ήπειρος, Θράκη, Κρήτη, Βόρειος Αφρική, Κορέα).]

Ο Βίκτωρ Ουγκώ σε μία ευτυχισμένη ποιητική του στιγμή είχε γράψει το στίχο: «Δεν γνωρίζω πια τ' όνομα μου· ονομάζομαι Πατρίς». Κάθε φορά που το χρέος μάς καλεί να τιμήσουμε αυτούς που έγιναν προσφορά θυσίας, με την απώλεια της ζωής ή της σωματικής αρτιμελείας, πρέπει να ενθυμούμαστε τους λόγους μεγάλων ανδρών, διότι μόνον αυτών η φωνή μπορεί να υψωθεί ως το οριακό σημείο, στο οποίο καταλήγει «ο τραχύς και δύσκολος της αρετής δρόμος», προς τον οποίο «πετάουν» μόνο τα γόνατα ανδρών γενναίων, όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος.

 Η λήθη είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της μνήμης. Αλλά αν εξαλειφθεί από τους λαούς η μνήμη, τότε θα μοιάζουν με ασθενείς που πάσχουν από αμνησία. Δεν θα γνωρίζουν από πού έρχονται κι από ποιους προέρχονται, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν πού βρίσκονται και προς τα πού πορεύονται. Άν σβήσουμε το παρελθόν, πρόσφατο και παλαιό, θα ζήσομε σ' ένα ακατοίκητο μέλλον. Έχει πει μεγάλος μας ποιητής, ο Γιώργος Σεφέρης, την ακόλουθη διδακτική για μας φράση: «Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον κι είναι θλιβερή πια η ζωή, που μοιάζει με ακατοίκητο σπίτι»!

 Από την άποψη αυτή είναι άξιες επαίνου οι Στρατιωτικές μας Σχολές και η πολιτική ηγεσία τους που δεν λησμονούν να τιμούν τα μεγάλα στρατιωτικά γεγονότα, να τιμούν τους επιζώντες παλαιμάχους και να συντηρούν το ευγενές στρατιωτικό πνεύμα, που για μας δεν ήταν ποτέ μιλιταρισμός αλλά πάθος προασπιστικό της εδαφικής μας ακεραιότητας, πόθος προασπιστικός της ειρήνης και σε παλαιότερους καιρούς πόθος απελευθερωτικός των αλύτρωτων ελληνικών περιοχών. Δεν παραβλέπω συμμετοχή σε πολεμικές επιχειρήσεις που καθορίζονταν από συμμαχικές υποχρεώσεις ή δεσμεύσεις. Αλλά σε γενικές γραμμές ο ελληνικός στρατός δεν πήγε αλλού παρά σε εδάφη στα οποία υπήρχε από αρχαιοτάτης εποχής εδραία εθνολογική βάση.

 Τον πόλεμο του 1940-41 δεν τον προκαλέσαμε εμείς με κάποια δήθεν αφορμή. Απλώς, τον περιμέναμε και είχαμε τουλάχιστον ηθικώς επαρκώς προετοιμασθεί. Η Ελλάς, εξ αιτίας της Μικρασιατικής καταστροφής και των εσωτερικών κινημάτων, ήταν ακόμη αιματοβαφής. Οι πρόσφυγες δεν είχαν τελείως αποκατασταθεί. Αυτό που είχε αποκατασταθεί ήταν το εθνικό φρόνημα, το οποίο σε υπέρτατο βαθμό είχε οξυνθεί λόγω της αναίσχυντης συμπεριφοράς των Ιταλών όχι μόνο από τον τορπιλισμό της «Έλλης» και στην προβοκατορική ενέργεια να μας φορτώσουν τη δολοφονία του αρχιτσάμη ληστή Νταούντ Χότζα, αλλά και από την παλαιότερη κατάπτυστη ενέργεια του βομβαρδισμού και της καταλήψεως της Κερκύρας, εν έτη 1923 όταν ο ελληνικός λαός και στρατός ήταν κυριολεκτικά ράκη από το οδυνηρό πλήγμα της Μικρασίας. Το ενδεχόμενο μιας ολοκληρωτικής επιθέσεως του Μουσολίνι εναντίον της Ελλάδος ήταν ορατό και από τυφλούς μετά την απόβαση του ιταλικού στρατού στην Αλβανία στις 7 Απριλίου 1939, δηλαδή πέντε μήνες ενωρίτερα από την επίσημη κήρυξη του μεγαλύτερου πολέμου της Ιστορίας.

 Ως την έσχατη στιγμή ο Μουσολίνι προωθούσε μία θωπευτική, καθησυχαστική πολιτική έναντι της Ελλάδος. Ο τότε πρεσβευτής της Ιταλίας Γκράτσι, μετά την επιστροφή του από την Ρώμη στις 12 Σεπτεμβρίου 1939, έφερνε προς το Μεταξά διαβεβαιώσεις του Ιταλού δικτάτορα, ότι η Ιταλία ακόμη και σε περίπτωση εμπλοκής της σε πόλεμο «δεν θα αναλάβει αύτη πρωτοβουλίαν επιχειρήσεων έναντι της Ελλάδος. Ίνα δε αποδειχθούν κατά τρόπον συγκεκριμένον τα αισθήματα, από τα οποία εμπνέεται έναντι της Ελλάδος, θα διαταχθεί η οπισθοχώρησης των ιταλικών στρατευμάτων 20 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα». Αυτά όμως, όπως θα έλεγε ο Άμλετ, ήσαν «λόγια, λόγια, λόγια». Όπως συχνά έχω γράψει, η προδοσία στην ευρωπαϊκή πολιτική είναι πάντα θέμα ημερομηνίας. Εξαιρείται η Ελλάς που το μέγα λάθος της -αν το δούμε από την οπτική της realpolitik- είναι ότι ποτέ δεν επρόδωσε σύμμαχο. Και παραμένει σολωμικώτατα, «πάντοτε ευκολόπιστη και πάντα προδομένη». Και πληγωμένη, από τα ίδια τα παιδιά της.

 Πάντα βέβαια κάτι σάπιο -για να επανέλθω στον Άμλετ- υπήρχε στο βασίλειο της ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά ποτέ η ηθική σήψη, ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κυνισμός και ο αιμοδιψής άνευ ουσιαστικών προσχημάτων, στρατιωτικός επεκτατισμός δεν είχε κορυφωθεί στο βαθμό όπου έφθασε κατά τα μοιραία έτη 1939-1941. Ενώ ο Μουσσολίνι απλόχερα μας έστελνε αναισχύντως τις αλλεπάλληλες ψευδείς εγγυήσεις, οι ένοπλες δυνάμεις του εφάρμοζαν συστηματικά την τακτική των «άδικων χειρών» με τον ανηλεή βομβαρδισμό πολεμικών σκαφών μας: του «Ορίωνος», της «Ύδρας», του «Βασιλέως Γεωργίου», της «Βασιλίσσης Όλγας», για να φθάσουμε στο αποτρόπαιο έγκλημα του τορπιλισμού τις «Έλλης». Αν ζούσε τότε ο δαιμόνιος Ταλλεϋράνδος, δεν θα εχαρακτήριζε τη βύθιση του ευδρόμου έγκλημα· θα το έλεγε λάθος. Διότι το λάθος στην πολιτική κοστίζει σ' αυτόν που το διαπράττει περισσότερο από το έγκλημα. Με την πράξη τους αυτή οι Ιταλοί δεν προσέβαλαν την Ελλάδα, Προσέβαλαν την Παναγία, που για τους Έλληνες είναι σύμβολο ιερό, συνταυτιζόμενο με την πατρίδα. Το λέει άλλωστε το δημοτικό: «Γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει και η Πατρίδα».

 Οι Έλληνες μαχητές του '40 δεν ήσαν προασπιστές του πατρίου εδάφους, όπως έλεγε το πρώτο πολεμικό μας ανακοινωθέν, ήταν εκδικητές της υβριζόμενης Μεγαλόχαρης, της Παντάνασσας και της Περίβλεπτης Παναγιάς, που επί 1500 χρόνια την ψάλλουμε και την θεωρούμε Υπέρμαχο Στρατηγό. Τα νικητήρια

ΑΕΡΑ φώναξαν και σείστηκε το σύμπαν

- Μπαμπα, τί γιορταζουμε σημερα; Ρωτησε ενα αγορακι που ανεμιζε μηχανικα μια μικρη πλαστικη Ελληνικη σημαια την ωρα της παρελασης.
Ο μπαμπας πηρε αγκαλια το αγορακι ωστε εκεινο να βλεπει καλυτερα και του ψιθυρισε οτι θα του απαντησει στο σπιτι, οταν γυρισουν.
Η παρελαση τελειωσε, τα αγηματα αποχωρησαν, τα εμβατηρια σιγασαν, οι μπαντες ξαποσταιναν, οι φωτογραφοι αποσυρθηκαν και ο κοσμος εσπευδε να πιασει στασιδι σε καφετεριες και ταβερνες.
Ο μπαμπας με τον γιο γυρισαν σπιτι. Εκει το αγορι αφου εβγαλε τα καλα του και φορεσε τη φορμα του, ετρεξε και υπενθυμισε στο μπαμπα την ερωτηση.
Εκεινος πηγε στο γραφειο του κι εβγαλε απο εναν φακελο μια φωτογραφια. Την εκρυψε διακριτικα στον κορφο του και πηρε το αγορι αγκαλια στην πολυθρονα.
- Πριν καποια χρονια, πολυ πριν γεννηθεις κι εσυ αλλα κι εγω ακομα, καποιοι ξενοι αποφασισαν να κατακτησουν τον κοσμο. Μονο που το αποφασισαν μονοι τους. Και θελησαν να το κανουν με οπλα. Σκοτωνοντας οσους αντισταθουν. Ετσι λοιπον εστελναν απεσταλμενους σε διαφορα κρατη ζητωντας τους να παραδοθουν. Εστειλαν και στην Ελλαδα εναν τετοιον. Ο απεσταλμενος αυτος γυρισε πισω με εναν φακελο που εγραφε μια λεξη με τρια γραμματα.
ΟΧΙ.
Ενα ΟΧΙ που σφηνωθηκε στα μυαλα των στρατιων του κοσμου και βαλθηκαν να κλεισουν τα στοματα αυτων που το υπερασπιστηκαν.
Ματαια.
Αλλωστε, η Ελλαδα ανεκαθεν γεννουσε Ελληνες.
Και, δεν πολεμανε οι Ελληνες σαν ηρωες μα οι ηρωες πολεμανε σαν Ελληνες.
Αυτο νευριασε πολυ τους επιδοξους κατακτητες. Αποφασισαν να εξαφανισουν απο τους χαρτες τη χωρα μας. Γι’ αυτο εστειλαν τις στρατιες του κοσμου ολακερου. Ιταλους, Βουλγαρους, Αλβανους, Γερμανους. Και μας πολεμουσαν με λυσσα.
Οσο εβλεπαν οτι οι Ελληνες δεν επεφταν, τοσο λυσσουσαν. Και τοσο θεριευαν την επιθεση. Στα χιονισμενα βουνα. Στις ταραγμενες θαλασσες. Στις ανεμοδαρμενες κορυφες. Στο μπλε του ουρανου μας. Μας χτυπουσαν παντου. Κι εμεις τί ημασταν; Μια χουφτα λαος. Αν βγαλεις τους γεροντες, τις γυναικες και τα παιδια, τί εμενε; Εδω ομως ηταν το λαθος τους. Υπολογισαν χωρις ολους αυτους. Στον πολεμο αυτον πηραν μερος ολοι παιδι μου. Οι γεροντες κρατησαν οπλο. Οι γυναικες φροντιζαν τους πολεμιστες. Πολλες απο αυτες πολεμησαν πιο γενναια κι απο αντρα. Τα παιδια εκλεβαν ο,τι μπορουσαν και το εδιναν στους δικους μας. Και οι αντρες μας…
Οι αντρες μας σ’ αυτον τον ατελειωτο χειμωνα σταθηκαν ορθιοι μπροστα στο θανατο. Τον εφτυσαν στα μουτρα και φωναξαν μια λεξη που αντηχησε στα περατα της γης.
ΑΕΡΑ φωναξαν και σειστηκε το συμπαν. Κι ακουστηκε και στα εγκατα του Αδη και τρομαξαν οι εχθροι.
219 μερες γραφουν τα βιβλια αντισταθηκαν τα παλικαρια αυτα. Χωρις φαγητο,

Η δεντροεκκλησία του Αγίου Παΐσίου

 Το εκκλησάκι προς τιμήν του Αγίου Παΐσιου χτισμένο μέσα σε ένα υπεραιωνόβιο δέντρο (δρυς) 300 ετών, βρίσκεται στο χωριό Αγία Βαρβάρα στην Κόνιτσα.

 Ο Άγιος συνήθιζε να περνά από κει όταν ήταν νέος,μέχρι να φτάσει στο κοντινό χωριό Αμάραντος, για να εκτελέσει ξυλουργικές εργασίες.
Το δέντρο έχει μεγάλη ιστορία, καθώς ταξιδιώτες έχουν περάσει νύχτες στο εσωτερικό του, γύρω από αναμμένη φωτιά για να ζεσταθούν.

Έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές, όμως σώθηκε χάρη στον κάτοικο της Αγίας Βαρβάρας, Χάρη Πορέτση, για να μετατραπεί σε προσκυνηματικό τόπο του Άγιου Παΐσιου.

 Το αδύναμο ευλογημένο δέντρο θωρακίστηκε εσωτερικά με πέτρα από την περιοχή και μετατράπηκε σε δενδροκκλησιά. Το ύψος της εκκλησίας είναι 2.10. Εξωτερικά υπάρχει μια μικρή καμπάνα ενώ στο εσωτερικό που χωρούν μόλις δύο άτομα, υπάρχει εσοχή όπου ο επισκέπτης μπορεί να ανάψει το κερί του, ένα καντήλι, μια εικόνα του Χριστού και μια της Παναγίας και στο κέντρο η εικόνα του Αγίου Παϊσίου πλημμυρισμένη από τάματα πιστών.

πηγή

Το χρώμα της βαρβαρότητας είναι το κόκκινο

Σαν σήμερα ξεκίνησε η Οκτωβριανή Επανάσταση, η εφαρμογή στην πραγματική ζωή της μεγαλύτερης και πιο γενοκτόνας ουτοπίας της Ιστορίας.

Μία ψευτοθρησκεία χωρίς Θεό, με υπεσχημένο ανύπαρκτο επίγειο παράδεισο, και ιερατείο. Καμμία ιδεολογία η αληθινή θρησκεία δεν σκότωσε περισσότερους ανθρώπους στο κόσμο από όσους σκότωσε η αριστερά. Κανείς δεν σκότωσε περισσότερους κομμουνιστές, σοσιαλιστές ή αναρχικούς από όσους σκότωσαν οι ίδιοι οι κομμουνιστές. Κινητήρια δύναμη της αριστεράς το μίσος, ο κοινωνικός και προσωπικός φθόνος, τα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων. Εκατόμβες αμάχων, πλουσίων φτωχών, ακομη και των δικών τους που διαφώνησαν, στην Ρωσία, στην Κίνα, στην Ανατολική Ευρώπη, στην Ελλαδα, όπου απέκτησαν έστω και προσωρινή εξουσία σε ένα χωριό.

 Εχθρός του Ανθρώπου, πρωτοξάδερφα με τον Εθνικοσοσιαλισμό, άλεσε σαν μηχανή του κιμά εκατομμύρια. Στην πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία, τα κύματα βίας εξόντωσαν πάνω από 20.000.000. Πρώτα επί Λένιν κι ύστερα επί "Πατερούλη". Ο Στάλιν το έκανε βιομηχανία, με ποσοστώσεις, γιατρους, μηχανικούς, Εθνότητες, τους ίδιους του συντρόφους του. Την Ουκρανία και τους αγρότες της τους τιμώρησε με οργανωμένη γενοκτονία από πείνα, το Χολοντομόρ. Το 1938 είχε ήδη σκοτώσει τα 3/4 της Κεντρικής Επιτροπής που τον εξέλεξε. Η ληστρική συμμαχία του με τον Χίτλερ, με το Σύμφωνο Ριμπεντροπ - Μολότωφ, η από κοινού εισβολή στην μαρτυρική Πολωνία, οι ντροπιαστικοί επινίκιοι χοροί SS και κομμουνιστών κομισαρίων και ο διαμοιρασμός της Πολωνίας, είναι μία μόνο από τις σελίδες αίσχους της κομμουνιστικής βαρβαρότητας.Το Κατύν, η σφαγή του ανθού των Πολωνών Αξιωματικών και διανοουμένων αιώνιο μνημείο φονικής κομμουνιστικής κτηνωδίας.

 Τις μεταφυτευμένες μισάνθρωπες και αντεθνικές ιδεοληψίες των μπολσεβίκων τις πλήρωσε κι ο Ελληνισμός. 

Ή εντενταλμένη παραφυάδα τους, το ΣΕΚΕ, "μπαμπάς" του ΚΚΕ, προδοτικά υπέσκαπτε το ηθικό του αγωνιζόμενου Έθνους στην Μικρά Ασία, όπου ο Λένιν κι ο Τρότσκυ έδιναν χρήμα και όπλα στον Κεμάλ, δάσκαλο του Χίτλερ. 

Πρακτόρευαν τον "Μακεδονικό" σωβινισμό στον Μεσοπόλεμο και στην Κατοχή καπηλευόμενοι τον πατριωτισμό του λαού, παγιδευσαν χιλιάδες πατριώτες, με κρυφή αντζεντα την κατάκτηση της εξουσίας και την απόσπαση εθνικού εδαφους, οδηγώντας την χώρα σε παρατεταμένο χωριστικό πόλεμο για την καταστολή της κομμουνιστικής ανταρσίας.

 Αντί να παρελαύνουμε νικητές στο Βερολίνο και να ανασυγκροτούμε την χωρα, τιμωρώντας παραδειγματικά τους δοσίλογους, πολεμούσαμε συμμορίες κατσαπλιάδων, που ήθελαν τα σύνορα μας στην Λάρισα και ξόδεψαν περισσότερες σφαίρες κατά Ελλήνων παρά κατά των κατοχικών δυνάμεων. Ξέπλυναν, δοσίλογους και κουκουλοφόρους, αφού το κράτος, μπροστά στον θανάσιμο κίνδυνο, αναζήτησε κάθε χέρι που μπορούσε να κρατήσει όπλο.

Είναι ένα είδος φανατικών ιαχωβαδων, που όμως λατρεύουν την βία, φανατικοί, που στο όνομα του "ανθρωπισμού" τους δολοφονούν ανθρώπους, στο όνομα της ελευθερίας καταλύουν κάθε έννοια ελευθερίας και στο όνομα της δικαιοσύνης εφαρμόζουν τις μεγαλύτερες αδικίες.Αν η βαρβαρότητα θα είχε χρώμα, είναι το κόκκινο.
Οτιδήποτε μη ανθρωποκεντρικό και χωρίς απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, οδηγεί μαθηματικά στην βαρβαρότητα και στο σφαγείο...

pascal.maroudis

Άλλο η μετάνοια άλλο η ενοχή

π.Εφραίμ Παναούση

Πέφτουμε συνεχώς .Χιλιάδες φορές.Χίλιες φορές Του ορκιζόμαστε πως εμείς δεν θα τον προδώσουμε και εμείς σε μια νύχτα τον αρνιόμαστε τρεις.
Και ξανά πάλι.
Κι όλο αυτό αδρανοποιεί τα αντανακλαστικά μας και μας πείθει πως δεν το μπορούμε και μένουμε εκτεθειμένοι και μόνοι.
Και τότε η απελπισία είναι κοντά και ζητάει να μας καταπιεί.
Μας πείθει πως είναι θράσος να ξαναχτυπήσεις την πόρτα του ελέους του Θεού.Πως αλήθεια,μας λέει,τόλμησες να το σκεφτείς;Εσύ,ειδικά εσύ δεν μπορείς να ξαναζητήσεις τη συγνώμη Του.Ότι και να πάθεις θα το αξίζεις .

Έρχεται λοιπόν εκείνος ο λογισμός της απελπισίας και της αδιαχείριστης ενοχής και σε κυριεύει.
Και να σου πω κάτι.Ακουσα έναν παππούλη Αγιορείτη να λέει άλλο η μετάνοια άλλο η ενοχή.Η Μετάνοια είναι μία απόφαση.η ενοχή είναι κάτι στάσιμο
που αν δεν μεταβληθεί σε μετάνοια θα σε πνίξει.

πηγή

Πέτα, φτερούγισε από αναστάσιμη χαρά!

Μη σε πιάνει αυτή η αφόρητη φοβία ότι τα πάντα είναι αμαρτία….
Αυτό σε οδηγεί σε κατάθλιψη, και σε απόγνωση δαιμονική!
Ούτε όμως και στο άλλο άκρο,…δηλαδή ελευθερία σε όλα!
Βάδιζε τη μεσαία οδό, τη βασιλική οδό.Διάκριση να έχουμε.Ζήτα το στη προσευχή σου.
Ρώτησαν την καμήλα:
-Ποιός δρόμος σου αρέσει; Ποιόν προτιμάς;Ανηφόρα ή κατηφόρα;….
Κι εκείνη απάντησε:
-Γιατί βρε παιδιά με ρωτάτε αυτό;Χάθηκε το ίσωμα;..!Τον ίσιο δρόμο θέλω ,τον ευθείο!Ούτε ανηφόρο, ούτε κατήφορο!
Οπότε έτσι κι εμείς!
Ούτε πλήρη ασυδοσία ,αλλά ούτε και κολλημένοι σε φοβίες και δειλία.
Μη σε πιάνει τρόμος κόλασης!
Αγωνίσου με πίστη!
Πέτα, φτερούγισε από αναστάσιμη χαρά!
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ πως χαιρετούσε τον κόσμο; Τι έλεγε πάντα;…
“ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, χαρά μου”!

Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Καζάκος

«Πτώμα εξαίσιον»

  Διηγήθηκε ο γέρο-Σάββας ο Καψαλιώτης ότι παλαιότερα υπηρετούσε στην Δάφνη ένας αστυνομικός που είχε κατά νουν να γίνει μοναχός.
Όταν όμως έβλεπε μοναχούς, τους κατέκρινε λέγοντας: «Τι καλόγηροι είστε εσεις; Όταν θα γίνω εγώ καλόγηρος, θα δείτε πως είναι η καλογερική».
Τούτο επαναλάμβανε συχνά κατακρίνοντας και εξουθενώνοντας τους πατέρες.   Έγινε πράγματι καλόγηρος σ’ ένα Κελλί στην Κερασιά.
Αντί όμως να δώσει τον εαυτό του ως τύπο καλογερικής, όπως ήλπιζε, έγινε για την υπερηφάνεια του και την μεγάλη ιδέα που είχε για τον εαυτό του «πτώμα εξαίσιον» και παράδειγμα σωφρονισμού για τους άλλους.
 Διότι έπαθε ο νους του και γύριζε σαν σαστισμένος στους δρόμους. Κουνούσε δήθεν το χέρι του ότι σταυροκοπιέται και τα χείλη του ότι προσεύχεται.
  Περιπλανιόταν στους δρόμους, χωρίς να ξέρει που πηγαίνει. Ήταν θέαμα ελεεινό και αξιοδάκρυτο. Δεν είναι γνωστό το τέλος του.
  Ο Θεός να τον ελεήσει και εμάς να μας φυλάει από την υπερηφάνεια και την κατάκριση για να μην πάθουμε τα ίδια .Αμήν.

«Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση»

''Ο ΤΗΡΩΝ'' Μηνιαία Έκδοση Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρου του Τήρωνος

Έτος 7ο – Τεύχος 2ο – Σεπτέμβριος 2013

πηγή

Εσένα θα σε κρίνουν τα ψάρια!

Κάποτε μια φοιτήτρια μού είπε:
- Ο κόσμος έχει τόσους πειρασμούς, που δεν μπορεί κάποιος να ανταπεξέλθει και να αντισταθεί.
Της είπα:
- Εσένα θα σε κρίνουν τα ψάρια! Αν και ζουν σε αλμυρό περιβάλλον, εντούτοις δεν είναι αλμυρά. Αν βγάλεις ένα ψάρι από τη θάλασσα και το τηγανίσεις χωρίς να το αλατίσεις, θα είναι το πιο άνοστο πράγμα. Παρέμεινε ανάλατο, αν και έμεινε 5-10 χρόνια στη θάλασσα, σε ένα περιβάλλον αλμυρό. 
Γιατί; Για να διδάξει σε εμάς, ότι μένοντας μέσα στον κόσμο, πρέπει και μπορούμε να παραμείνουμε ανεπηρέαστοι από τον κόσμο.

Δημήτριος Παναγόπουλος- Ιεροκήρυκας 

πηγή