Στα Σχωρέτσαινα (Καταρράκτης) η ζωή κυλούσε μέσα στις στερήσεις. Οι περισσότεροι κάτοικοι ήτανε τσοπάνηδες, λίγοι ράφτες και ακόμα λιγότεροι έμποροι. Όλοι ζούσανε με το όνειρο της Ανάστασης του Γένους.
Το 1821 οι κάτοικοι του χωριού περίμεναν τη σειρά τους για λευτεριά. Ένα βράδυ μερικοί τσοπάνηδες είδαν προς την κατεύθυνση του χωριού ένα αχνό φως. Το επόμενο βράδυ το φως ξαναεμφανίστηκε. Οι τσοπάνηδες άρχισαν να σφυρίζουν από περιέργεια και από φόβο. Πέταξαν κάποιες πέτρες προς την κατεύθυνση του φωτός και όταν σιγουρεύτηκαν ότι δεν ήταν κάποιος άνθρωπος εκεί πίστεψαν ότι ήταν κάτι υπερφυσικό. Ο πιο θαρραλέος πήγε να δει από κοντά τι συμβαίνει. Έψαξε όλη τη νύχτα την περιοχή και βρήκε μια εικόνα της Αγίας Αικατερίνης. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε σημαδιακό και οι συγχωριανοί έκτισαν ένα μικρό εκκλησάκι και βάλανε την εικόνα μέσα.
Εκείνη την εποχή εμφανίστηκαν στο χωριό τέσσερις καλόγεροι, ο Γαβριήλ, ο Γρηγόριος, ο Ιάκωβος και ο Δαμιανός. Αποφάσισαν να μείνουν στο χωριό και με τη βοήθεια της καλόγριας Μαγδαληνής αποφάσισαν να ιδρύσουν το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης.
Οι Σχωρετσιανίτες δέχτηκαν με χαρά το γεγονός και κάλεσαν τους καλύτερους μάστορες από τα Πράμαντα. Βάζοντας και προσωπική εργασία τελικά έχτισαν το πέτρινο μοναστήρι το οποίο άρχισε να λειτουργεί στις 11 Σεπτεμβρίου του 1827 με Ηγούμενο τον Γαβριήλ. Ο ιδιόρρυθμος μοναχισμός των καλόγερων σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον τους για το χωριό δημιούργησε έναν πόλο έλξης για τους πιστούς. Σιγά-σιγά, κοντά στο μοναστήρι χτίστηκαν τα κελιά στα οποίο μπορούσαν να διανυκτερεύσουν οι προσκυνητές. Ακόμα και σήμερα οι χώροι αυτοί εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό.
Με τον καιρό το μοναστήρι έγινε γνωστό. Όταν έγινε Ηγούμενος ο Κωνστάντιος χτίστηκε μεγαλοπρεπές Ηγουμενείο. Ο Κωνστάντιος ήτανε ντόπιος και με τη βοήθεια των συγχωριανών έκανε το μοναστήρι το μεγαλύτερο στολίδι του χωριού. Σε μια γωνιά χτίστηκε το πηγάδι και από την πεζούλα μπορούσε κανείς να αγναντέψει όλες τις κορυφές των βουνών. Επίσης, έφτιαξε και τον περίβολο της καλλιεργήσιμης γης του μοναστηριού. Τέλος, θέλοντας να αναβαθμίσει την περιοχή κατασκεύασε κανάλια άρδευσης γνωστά ως Κανάλες που αποτελούνται από πέντε καμάρες και έχουν μήκος γύρω στα εκατό μέτρα.
Στην άλλη πλευρά του μοναστηριού, συναντάται ένα φυσικό πλάτωμα. Το έδαφος είναι αρκετά ομαλό και ψάχνοντας μέσα στα αγριόχορτα φαίνονται οι πλάκες ενός παλιού αλωνιού. Δίπλα στο αλώνι υπάρχει ένας βράχος από γρανίτη. Σε αυτόν είναι σκαλισμένες μερικές φράσεις που αποθανατίζουν την επίσκεψη του Βασιλιά Γεώργιου του Α’ το 1822, όταν δηλαδή η Άρτα προσαρτίστηκε στο Ελληνικό Κράτος. Τη φιλοξενία ανέλαβε ο Κωνστάντιος, ο Δάσκαλος και ο βοτανολόγος Μαρκο-Σακογιάννης ή Βάρλας. Ο Βασιλιάς προγευμάτισε καθισμένος στο αλώνι ακουμπώντας την πλάτη του στο αλώνι. Ο βράχος στέκει στην ίδια θέση και θυμίζει την απελευθέρωση από τους Τούρκους.
Δίπλα στην Αγία Αικατερίνη υπάρχει μια διασωμένη περιοχή γεμάτη γράβια και πουρνάρια. Είναι το Καραούλι, το οποίο είχανε οι Αρματωλοί στα χρόνια της κλεφτουργιάς σαν παρατηρητήριο. Ακόμα και σήμερα η περιοχή αυτή είναι ένα όμορφο ησυχαστήριο. Τα αναρίθμητα αγριολούλουδα και το παιχνίδισμα των φύλλων των δέντρων προσφέρουν μια ήρεμη ευδαιμονία.
Το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το χωριό πέρασε πολλές μπόρες. Η μανία των Γερμανών ήτανε τόση που έβαλαν φωτιά ακόμα και στο μοναστήρι. Κάηκε το Ηγουμενείο ενώ η εκκλησία γλύτωσε με μερικές ζημιές. Σήμερα, μπαίνοντας στην εκκλησία μέσα στο μισοσκόταδο, κάτω από τον άμβωνα διακρίνεται η λειψανοθήκη και η θαυματουργή εικόνα της Αγίας Αικατερίνης με το επίχρυσο ανάγλυφο επικάλυμμα. Αριστερά και δεξιά οι αγιογραφίες βρίσκονται σε αρμονική συνοχή και κάπου-κάπου διακόπτεται από νεότερες αγιογραφίες. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο ξεχωρίζει για την τέχνη του.
Τους καλοκαιρινούς μήνες έρχονται δύο, τρεις ή περισσότερες καλόγριες από το Θεοτοκιό της Άρτας για να περιποιηθούν το μοναστήρι. Αυτές υποδέχονται τους προσκυνητές και συμμετέχουν στις αγρυπνίες.
Στην άλλη πλευρά του μοναστηριού, συναντάται ένα φυσικό πλάτωμα. Το έδαφος είναι αρκετά ομαλό και ψάχνοντας μέσα στα αγριόχορτα φαίνονται οι πλάκες ενός παλιού αλωνιού. Δίπλα στο αλώνι υπάρχει ένας βράχος από γρανίτη. Σε αυτόν είναι σκαλισμένες μερικές φράσεις που αποθανατίζουν την επίσκεψη του Βασιλιά Γεώργιου του Α’ το 1822, όταν δηλαδή η Άρτα προσαρτίστηκε στο Ελληνικό Κράτος. Τη φιλοξενία ανέλαβε ο Κωνστάντιος, ο Δάσκαλος και ο βοτανολόγος Μαρκο-Σακογιάννης ή Βάρλας. Ο Βασιλιάς προγευμάτισε καθισμένος στο αλώνι ακουμπώντας την πλάτη του στο αλώνι. Ο βράχος στέκει στην ίδια θέση και θυμίζει την απελευθέρωση από τους Τούρκους.
Δίπλα στην Αγία Αικατερίνη υπάρχει μια διασωμένη περιοχή γεμάτη γράβια και πουρνάρια. Είναι το Καραούλι, το οποίο είχανε οι Αρματωλοί στα χρόνια της κλεφτουργιάς σαν παρατηρητήριο. Ακόμα και σήμερα η περιοχή αυτή είναι ένα όμορφο ησυχαστήριο. Τα αναρίθμητα αγριολούλουδα και το παιχνίδισμα των φύλλων των δέντρων προσφέρουν μια ήρεμη ευδαιμονία.
Το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το χωριό πέρασε πολλές μπόρες. Η μανία των Γερμανών ήτανε τόση που έβαλαν φωτιά ακόμα και στο μοναστήρι. Κάηκε το Ηγουμενείο ενώ η εκκλησία γλύτωσε με μερικές ζημιές. Σήμερα, μπαίνοντας στην εκκλησία μέσα στο μισοσκόταδο, κάτω από τον άμβωνα διακρίνεται η λειψανοθήκη και η θαυματουργή εικόνα της Αγίας Αικατερίνης με το επίχρυσο ανάγλυφο επικάλυμμα. Αριστερά και δεξιά οι αγιογραφίες βρίσκονται σε αρμονική συνοχή και κάπου-κάπου διακόπτεται από νεότερες αγιογραφίες. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο ξεχωρίζει για την τέχνη του.
Τους καλοκαιρινούς μήνες έρχονται δύο, τρεις ή περισσότερες καλόγριες από το Θεοτοκιό της Άρτας για να περιποιηθούν το μοναστήρι. Αυτές υποδέχονται τους προσκυνητές και συμμετέχουν στις αγρυπνίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου