Οἱ ἀπαγορεύσεις τῆς θρησκείας

 Οἱ ἀπαγορεύσεις τῆς θρησκείας (κι ὄχι μόνον τῆς θρησκείας), ἐνάντια στὶς ὁποῖες συμπάσχουν μὲ πρώην ὀρθόδοξο ἱερέα διάφοροι, εἶναι θεσπισμένες ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀποτρέπουν τὸν ἀλληλοφαγωμὸ καὶ τὴν βία ὅλων ἐναντίον ὅλων, ποὺ ἐπιθυμοῦν ὁ ἕνας τὴ γυναίκα του ἄλλου, ὁ ἄλλος τὰ λεφτά του, ὁ τρίτος τὴ χώρα του κ.ο.κ. Οἱ συμπάσχοντες ἀδυνατοῦν νὰ τὸ καταλάβουν καὶ ἁπλὰ βλέπουν «ἐξουσιασμό», γιατὶ ἔχουν περδικλωθεῖ μὲ τὶς παχιὲς θεωρίες περὶ ἀντιεξουσιασμοῦ, ἐννοῶ τῆς φιλοσοφικῆς προοπτικῆς ποὺ ἀνάγει τὰ πάντα σὲ ἕναν συνωμοσιολογικὸ ἐξουσιασμὸ καὶ τάση καταδυνάστευσης ἀπὸ κάποιους κακούς. Στὴν πραγματικότητα οἱ ἀπαγορεύσεις εἶναι τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τίθεται φραγμὸς στὴν ἀκόρεστη μιμητικὴ ἐπιθυμία, ἡ ὁποία παράγει ἀνταγωνισμὸ καὶ βία.

 Προφανῶς ὁ πολὺς κόσμος βλέπει τὰ πράγματα μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο: Βλέπει ὡς καταναγκασμὸ τὶς ἀπαγορεύσεις, γιατὶ αὐτὲς τὸν ἐμποδίζουν ἀπὸ νὰ γίνει «σάρκες». Σοῦ λέει, «Μιὰ ζωὴ τὴν ἔχουμε, καὶ σὺ μᾶς λὲς νὰ εἴμαστε ἔτσι κι ὄχι ἀλλιῶς;;». Τί πιὸ ἀναμενόμενο γιὰ μὴ Χριστιανούς; Καὶ γιατί θὰ ἔπρεπε δηλαδὴ οἱ Χριστιανοὶ νὰ παίρνουν στὰ σοβαρὰ αὐτὲς τὶς ἀπόψεις, τῶν μὴ Χριστιανῶν; Μήπως τοὺς βάλαμε τὸ μαχαίρι στὸ λαιμὸ νὰ νηστεύουν; Αὐτὸ θὰ τοὺς τὸ κάνουν ἄλλοι, σὲ λίγο -ἀφοῦ οἱ Χριστιανοὶ εἴμαστε «πολὺ ταλιμπὰν γιὰ τὰ γοῦστα τους». Ἄσ’ τους λοιπὸν νὰ νομίζουν ὅτι εἶναι πιὸ καλοί, πιὸ πονόψυχοι, πιὸ φιλάνθρωποι, κι ὅτι μποροῦν νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν χωρὶς συνέπεια (ὄχι τιμωρία: συνέπεια).

 Ἀντὶ νὰ ἀναρωτηθοῦν μερικοὶ Χριστιανοί, πῶς γίνεται κάποιος ποὺ δὲν ταιριάζει γιὰ ἱερέας νὰ ἦταν ἐπὶ πέντε χρόνια ἱερέας, κάποιος ποὺ ἀντιμετωπίζει ὅλα αὐτὰ τῆς Ἐκκλησίας ὡς «πατριαρχία» τοῦ «ἄνδρα Θεοῦ», ὡς ἀνύπαρκτη «κανονικότητα» -ἀντιθέτως, καταφέρονται κάθε τόσο καὶ λιγάκι ἐναντίον τῶν βαριῶν ἐπιτιμίων (ποὺ εἶναι στὴν κρίση τοῦ ἐξομολόγου νὰ τὰ ἐφαρμόσει), τῶν κανόνων, τοῦ κακοῦ ἐξουσιασμοῦ, μὲ βάση ὅλα αὐτὰ τὰ ὡραῖα καὶ φιλάνθρωπα τοῦ Διαφωτισμοῦ. Δηλαδή, τοὺς φταίει ὁ γάιδαρος καὶ χτυπᾶνε τὸ σαμάρι. Μά, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀντιλήψεις ποὺ μοιάζουν (στὸ πνεῦμα) μὲ τὶς ἀντιλήψεις τους γιὰ «ἐλευθερία» κι «ἀποτίναξη τοῦ συντηρητισμοῦ». Εἶναι ἕνα ἀκόμη παράδειγμα τῆς ἀποτυχίας τῶν ἀντιλήψεών τους γιὰ «μεταρρύθμιση τῆς Ἐκκλησίας».

 Στὸ κάτω-κάτω τῆς Γραφῆς, ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε ὅτι ἐπειδὴ ὅσοι διδάσκουν τὴν τήρηση τοῦ «τύπου» (τοὺς «συντηρητικοὺς καταναγκασμούς») εἶναι ὑποκριτές, ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἄδεια νὰ μὴν τηροῦμε τὸν «τύπο». Εἶπε νὰ τηροῦμε ὅσα λένε οἱ «Φαρισαῖοι» ἀλλὰ νὰ μὴν κάνουμε ὅσα κάνουν: Κατὰ Ματθαῖον, 22.2-3: Ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρας ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι. πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γὰρ, καὶ οὐ ποιοῦσι.

chronographiae